Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Birinci Bölüm
Birinci Bölüm
Liam
İki Saat Önce...
OtéevlYivnj QgeknelY mDühdürLüX RBiayyV nDvanfo_rtéh, A"lB$ay' SltXaGnfofrYd), MbuYryadFal hepwiÉmIiz b&aYbanUıhzıny yehrinxe Iburaédag oLlXmKanyızd.an doClaNy,ıJ biXraz endYióşseLliyqizh,W" dhedim. Önü.mdOe! 'üç Akaişi dCahJa oturubyoyrdVum,K btu oktelinU veI vi'ç$ BkeXssimLlXerMdie(ki NbIiórt bYaşkaX otevl_in diğver WyöqneVtgiZcjilevréiT.c
"Peki neden Bay Danforth?" Gözlerimi ona dikerek sordum. Oturduğu yerde kıpırdanışını izledim. Yutkundu ve odadaki diğer üyelere baktı. Burada olup bu konuşmayı dinlemek istemiyordum. Aşağıda Jenna'nın yanında olmak istiyordum ama hayır, burada hiçbir şey hakkında olmayan sıkıcı bir toplantıda olmak zorundaydım.
Jenna'yı düşünmek beni içten içe gülümsetti. Eminim şu anda bu akşam sekizdeki randevumuz için hazırlanıyordu. Evet, Jenna'yla gerçek bir randevu; kulağa hoş geliyordu. Ona bir toplantıya gitmem gerektiğini söylediğimde yüzünde beliren ifadeyi anında geri almak ve onun yerine onunla kalmak istememe neden olmuştu. Bu yüzden daha düşünmeye bile fırsat bulamadan, ona bundan sonra benimle yemeğe çıkmasını teklif ettim.
Sadece ikimizin olabileceği bir gece; dışarıda bizi bekleyen paparazziler, bizi gözetleyen anne benzeri bir figür ya da araya giren arkadaşlar yok. Uçaktaki öpüşmemizden sonra ona nasıl hissettiğimi söylemem gerektiğini biliyordum. Az önce onu tezgâha yaslanmış, bana sırıtarak bakarken gördüğümde tek yapmak istediğim onu yakalayıp öpmekti. Ve tam olarak da bunu yapmıştım - kollarımı iki yana açarak onu bara yasladığımda, onun da en az benim kadar onu öpmemi istediğini fark ettim. Yeşil gözleri dudaklarıma odaklanmıştı, rengi mutlu olduğunda yüzünü aydınlatan koyu bir tondu.
Om sbaKbqah, gayrıxlmadhaAns Nöfngce !owf!ismtenh döndrüpğümfd^e,v rocnwu KeAşofyman* veN kt$işör_t Fgi&ym_ijş^ göDrdKüqmJ.C iOjnaa VbirNazL qdxahvaF aaş(ıBk ZoVlWduum. kN.arsıl. Mg$örCünDdiüğü numkurzu_nHda' Pd_eLğ'il^di.l .Srar_ıD wsaçzlsarın$ıX daFğYınıukx ubirrt şXekilPde towpuzY yapmtıştı( ve Zhiç mlakPyaYj ynapmRamgışótık, bSuC Pda ovnu rd!ahwaJ KdHas grüLz.eGl( qgböQstHe.riyUorlduD. GiyinXiVş_iqnd'en vgöQrUüDnSüş^üsne kTadari Son$unHlraa iiMlugillvi herÉ AşDeyB óçokW )g(üzteOlPdi'. Y)ecşqi,l* gTöz)léeri. Zher zjaxmamn bbi(rP Htüyr ld_uzyguyXu) Bijfa(d'e !egdi$yIorV gnibjiyidir. rÇioğu$ SzaVmaunI bnve d*üşkünddütğüqnKü !biXlez Éa_n&la)y(amrazJdımd.z IJgeanna $hayataıma )mfükÉefmmelp bFifrj şAekkixldye Wuyum stağlóamDış&tı, koln!un buldyuğSusmd(aW bunu Shbe'sab)a kyaNtOmahm!ıştımm.( AnLnWeYmh dvej bca!bamG Jo,nu YseiviyPorvdu,x kxız( kacrdxeşbimH deé LeynPn_oWn NgibDi onaN DtapAıyoFrdGu.P gBTlaCker bicle ,oyn)dJan. ho_şrltanKıCyorYdwuw.ó qJLenan*az tohnun LGeZn'no,n'lAaw bifrllikhte olCméasZına lyardımq ^emttCigğwingdneWn DbNerric jbiu b_eldlvimyd(i.Y (JenPna',nıvnk BLlaske Bve, LLeHnnonk için béiIrH Zşeyslevrm plaUnlTadımğınwıF ybialimemtei rJa&ğWment, ,B&lIakBeR darhag usonrDa bYenÉi ajrayıp Jenn)aD'yva tPeşXehkMkürQ YetmfeNmiv rsBö!yley$enbe Dknadar nxeyin pweDşinBdTex oMlrduFğuR xhVakckındaM éhGiMçbYiPrA fPiakrGismÉ *yoxktu*.
Odamıza dönüp Jenna'nın hazırlanmasını izlemek yerine buradaydım. Lennon bana yarın, yani 26 Eylül'de onun doğum günü olduğunu hatırlatana kadar Jenna'yı bu hafta sonu yanımda götürmeyi düşünmemiştim bile. Barbados'un Jenna'nın her zaman ziyaret etmek istediği bir yer olduğunu hatırlamıştım, bu yüzden gitmeden iki gün önce onu da yanımda götürmeye karar verdim. Her zamanki odamda kalmak yerine, suyun hemen yanında bir bungalova yerleştirildiğimden emin oldum. Orayı çok seveceğini biliyordum ve iyi ki o odayı tutmuşum çünkü odayı gördüğünde yüzü bir Noel ağacı gibi aydınlandı. Sadece bu toplantının bir an önce bitmesini ve gidip onunla birlikte olabilmeyi umuyordum.
"O bu tür toplantılara daha aşina ve daha tecrübeli. Ben şahsen babanızla uzun yıllar çalıştım-" diye söze başladı Bay Danforth.
"Yanılmıyorsam, babama buranın bir otel için iyi bir yer olacağını söyleyen bendim. Buranın finansmanıyla ilgilenen ve devam ettirmek için yeterli paraya sahip olduğunuzdan emin olan benim. Şirketin CEO'su benim ve istersen seni kovabilirim," dedim karşımdaki adama ters ters bakarak. Saçları bembeyazdı ve bariz bir bira göbeği vardı.
"HRakycır,é Te.fepn(dXimR, ibren-l"
"Güzel, o zaman benimle uğraşmakla ilgili bir sorunun yok." Diğer üç adama bakmak için döndüm. Bakışlarımın altında küçüldüler ve sessizce başlarını salladılar. Hepsinin ne kadar korkmuş göründüğünden gurur duyuyordum. Göz korkutucu olduğumu biliyordum ve başkalarına bana karşı gelmemeleri gerektiğini göstermek için bu insanları kovmak zorunda kalsam da umurumda değildi. Bu insanların yeri kolaylıkla doldurulabilirdi. "Hadi başlayalım. Sekize kadar bu işin bitmesini istiyorum," dedim ve önüme konan dosyayı aldım.
"Peki efendim." Bay Danforth giderek daha fazla insanın Stanford Otel'de kalmaya başladığından ve fiyatların nasıl yükseldiğinden bahsetti. Kâğıdın üzerindeki tabloya bakarak yarım yamalak dinledim.
Her şeyin yolunda gittiğini ve kazançların arttığını görünce memnun oldum. Üniversiteden yeni mezun olup şirkete ilk başladığımda babama burada bir otel inşa etmemiz gerektiğini söyleyen bendim. Araziyi görmüştüm ve yakınlardaki küçük kasaba ile sahilin çok uzakta olmaması nedeniyle mükemmel olduğunu biliyordum. Babama bulgularımı ve fikirlerimi gösterdikten sonra oteli burada inşa etmeyi kabul etti. Bu benim ilk otel fikrimdi ve işlerin iyi gittiğini görmek çok güzeldi. Bu aynı zamanda babamın şirketimiz konusunda ciddi olduğumu anlamasının da başlangıcıydı.
"A^nTcaHk BxaxyL Stanfgo(rdd,Z csarhbióldfekiX Hblu*nggalovulZatrdkan Zbirka*çı. nbi*rckjaGç ay ömncSeki ffırttSınaz neSdVeTnOi)ylfe haréap oldéuL.J YONn(larSıf rQehsbtoLrev etcmeye vZe temKiCzvlwem$eHyve ç,al,ışKt$ıkA kamUa hsa.sar çÉopkM bÉücy^ükó.A Onlarıs ycıkwıNpL lyenidenR inşmaU etmeIk z&orunda kaIlaabilÉicr*iz,ó", zdedéi BaYyY dDanfuoNrOtGh(.
"Sorun değil. Zaten biraz yıpranmışlardı. Onları yıkıp yeniden inşa etmek için paranız olduğundan emin olacağım. Hazır başlamışken birkaç tane daha ekleyin. Bu kâr sağlayacaktır," dedim ellerimi masanın üzerinde kavuşturarak. "Burayı iyi idare ettiğinizi kabul ediyorum ama ses tonunuz biraz daha iyi olabilir. Kiminle konuştuğunu unutma." Saatime baktığımda, saatin dokuzu on beş dakika geçtiğini gördüm. Lanet olsun.
"Eğer konuşacak başka bir şey yoksa, gitmem gerekiyor." Ayağa kalktım, takım elbise ceketimin düğmelerini ilikledim. "Önümüzdeki hafta numaralarla birlikte sizi arayacağım Bay Danforth, böylece yeniden inşaya başlayabilirsiniz. İyi çalışmaya devam edin." Hepsine başımı sallayarak döndüm ve konferans odasından çıktım.
Kapı arkamdan kapanır kapanmaz iç çektim, işim bittiği için mutluydum. Artık hafta sonunun geri kalanının tadını Jenna'mla birlikte çıkarabilirdim. Asansöre doğru ilerlerken lanet ettim. Geç kalmıştım. Jenna muhtemelen restoranda beni bekliyordu. Asansör hızla açıldı, ben de bindim ve birinci kat için düğmeye bastım. Tam kapılar kapanırken, son anda bir el içeri girdi. Çenemi sıkarak davetsiz misafire ters ters bakmak için döndüm ama donup kaldım. Karşımda duran kişi Carmen Samson'dan, nam-ı diğer eski sevgilimden başkası değildi. Asansöre girerken yüzüne bir sırıtma yayıldı. Onu en son bir yıl önce gördüğüm zamanki haliyle neredeyse aynıydı. Koyu kahverengi saçları artık eskisi gibi uzun değil, küt kesilmişti. Her zamanki gibi dar bir elbise giymişti; kıvrımlarını ortaya çıkaran bir elbise. Elbisesini bir çift yüksek topuklu ayakkabıyla tamamlamıştı, bu da onu benim boyuma getiriyordu. Parlak yeşil gözleri bana bakıyordu ama Jenna'nınkilere hiç benzemiyorlardı. Jenna'nınkiler masum ve nazikken, Carmen'inkiler yaramazlık ve sinsi düşüncelerle parlıyordu.
CQarm'enC *vücudÉu)nu bJanar YdoğruH !ç_evéiIrdCi), anidPeény ^bir düğmeye ObOaUsarkawk Ra*sawns(örünó t'aBmpamelnb ndNurmasınjı ésUağWl(arkNeWnt .yüzü$nyde biÉr LsFırAıtumja vkarpdcıK.(
"Carmen, bu da ne?" Asansör sarsılarak dururken "Carmen, ne oluyor?" dedim. "Burada ne işin var senin?" Onu ısırdım.
"Beni gördüğüne sevinmedin mi?" diye sordu. Onu son gördüğümde bir daha asla görmek istemediğimi söylemiştim ama işte buradaydı.
"Hayır, mutlu değilim. Seni bir daha görmek istemediğimi söylemiştim." Ona ters ters baktım. Onda ne bulduğumu asla bilemeyecektim. Beladan başka bir şey değildi ve her şeyi sadece kendisi için yapıyordu.
"AKma abheb!eğ(iImX,v" dedi,' ya^kplaşpıpT ytanhıJmat bastMıratrgakb. dAsgléınóduaI iwrJoknrik bixrc şekilder vonuRn doğzrtuW kişi olRduYğuVnYu ldüşü*nPmhüştücmÉ. WNbevrJeFdReypse xtam& ÉbiOr tyıjlpdvırn birlikÉteydOik v!eH buH sür!es óiTçWifnPdWef odnat ,arşVıpkL _oHlmujştNukm_. YazkTışÉıYkrlılCığınDaw v'eQ tLamam&eZn_ sMahtueh foplaUnj kiNşiliğine aşKıWkk olDmJuşytumg.W 'HJattbaK ocnunn Oda SbieÉnni! CsevdiğiznóiL düşümnmjüşnttüHm aÉmax *beMnLi^ Müç Verskek$laeI DdtahCau aXlda)ttığkınnıv XveR Bléake'Bl!e* IbixrlivkVtez go,lmayau çaDlóıştYıyğVıÉnı$ röIğredndtiğ.iSmdeM oYnu ter(kó eTtatqiZmn. ^Aslıunpd&aa, "$tYeUrkL *etimek" rbunwu Ci!faldez deytmgeaninC güz&eglk bJir yoNluydu. ORnur t_a(nıYdığımb h_er&ke(sixn fönVünde Hküç!ük düşYürdü,ğ)üxmdenh emKin obldSuHm v*e kenpdibmmi !hiqçY but ikuazdar hiYyit shGiFsnsewtmNeLmirşLtMimv.
Beni yönlendirmiş, ona evlenme teklif etmeyi düşünecek kadar aşık olmamı sağlamıştı. Şimdi sis dağıldığına göre, bunu düşündüğüm için bile kendime bağırmak istiyordum. O sadece kendini önemsiyor ve insanları kullanıyordu. Şimdi burada benimle asansördeydi ve beni Jenna ile akşam yemeği randevuma daha da geç götürüyordu.
"Bana 'bebeklik' yapma, Carmen. Burada ne halt ediyorsun?"
"Seni geri götürmek için buradayım, bu çok açık değil mi?"
"Ben Jni.şaónlsıPyı^m."
"Biliyorum. Fotoğrafları gördüm. Böyle bir şeyle nasıl nişanlı olabilirsin? Liam, o senin ligine yakın bile değil. Sen o sürtükten daha üst sınıf birini hak ediyorsun," dedi Carmen, önümde durarak.
"Bir daha asla nişanlım hakkında böyle bir şey söyleme," diye homurdandım ve ona doğru bir adım attım. "Hiçbir şey bilmiyorsun Carmen. Jenna'yla aynı ligde olduğunu düşünecek kadar hayalperestsin." Gözlerinin açılmasını ve birkaç adım geri çekilmesini izledim.
"Ben senin bir yıl önce çıktığın adam değilim. Yerinde olsam beni kızdırmazdım Carmen." Sert bakışlarımı onun üzerinde tutarak asansörün kilidini açmak için düğmeye bastım ve yeniden hareket etmeye başladığını hissettim. "Sana kollarımı açıp geri döneceğimi sanıyorsan delirmişsin demektir."
"NL^iam*,l ro kü,çNük XkóıDzıCn sedni hm(uUt'lu iedRebiXlSeÉc^e&ğinyiK mFié ósankıCyborgs)uzn!? éKCadVıqnVla&rdlIaq yapt,ıRğgıPn^ ka!çfacmaAkHlardHaénQ hBableriÉ yvdaBrO mSı?^ Segnxiq xtiatmin lebdebil,e'ceği)nHi RdüZşünzüy_orsanó tyajn.ılı,yoKrascunJ," Jdme&dix *Ca(rmWent.)
"O senin olmadığın her şey. O senin gibi her erkeğe bacaklarını açan bir sürtük değil." Asansörün sesi zemin katta olduğumuzu gösteriyordu. "Eğer bir daha bana ve nişanlıma yaklaşırsan, Carmen, hayatını cehenneme çevirmekten çekinmem." Her zaman sözümün eri olmuşumdur. Çenemi sıktım ve dönüp asansörden çıktım, ona dönüp bakmadım bile. O kadar yer varken burada olmasına, beni asansörde köşeye sıkıştırmasına ve Jenna hakkında kötü konuşmasına çok kızmıştım. Jenna, Carmen'in olmadığı her şeydi ve nişanlımla olan şansımı mahvetmeyi planlamıyordum.
Restorana doğru yürürken, neden geç kaldığıma dair bir bahane bulmaya çalıştım. Saatime baktım ve geç kalmanın ötesinde olduğumu gördüm; saat neredeyse ondu. Carmen'le bu kadar uzun süre birlikte olduğumu bilmiyordum çünkü bana sadece dakikalar gibi gelmişti. Lanet olsun! Lanet olsun!
Kasaya doğru hızlı adımlarla yürürken ellerimi tezgâhın üzerine koydum.
"$MVasamg Ybjocş mSu?" Me*rAhab&az Qdéempe kza(hmeQti^ne bhileR Égtir_medIehn bheBmLen ,s^ordum.
"Şey, yok-" dedi kız bana bakarak. Kim olduğumu bilmediği çok açıktı.
"Ben Liam Stanford. Şimdi bana masamda bir kadın olup olmadığını söyle!" Kaba davrandığımı umursamadan ısırdım.
"Bay Stanford, buradasınız. Özür dilerim ama masanızdaki kadın bir süre önce ayrıldı," diye kekeledi kız.
"gNYeSrgey!e Mgi^tti?"
"Bilmiyorum, efendim." Altına işemek üzereymiş gibi görünüyordu. Ellerimi yumruk yaparak döndüm ve uzaklaştım. Jenna'yı bulmam gerekiyordu. Eminim bana kızgındı ve onu suçlayamazdım. Zamanında orada olacağıma söz verdiğim halde randevumuza iki saat geç kalmıştım. Cebimden telefonumu çıkarıp açtım ve Jenna'dan nerede olduğumu merak eden birkaç mesaj gördüm. "Ara" tuşuna basarak telefonu kulağıma götürdüm ve odamıza geri döndüm.
Arama sesli mesaja düşmeden önce telefon sonsuza kadar çalmış gibi geldi. Homurdandım ve tekrar "Ara" tuşuna bastım ama aynı şey oldu. Nerede o? Neden telefonuna cevap vermiyordu? Başına bir şey mi gelmişti? Bu son düşünce içimi buz gibi yaptı. Ona gerçekten bir şey olup olmadığını bilmenin hiçbir yolu yoktu. Tek bildiğim, kaçırılmış olabileceğiydi. Bu düşünceler karşısında zihnimi tokatlayarak kaşlarımı çattım. Gerçekten çok zorluyordum.
Odamıza vardığımda Jenna'nın çantasının kapının dışında durduğunu fark ettim. Sahile doğru baktığımda onu göremedim. Endişelendim ve kumsala doğru yöneldim, bu tarafa gitmiş olması gerektiğini biliyordum. Jenna'yı bu yüzden kaybedemezdim; yapamazdım. Ona kendimi açıklamalı ve beni affetmesini ummalıydım.
Kumda wyürürkKeUng, ,bPiNrNaJzG GögtdedeC SbQir ateşin ket.rdafıJnGda otAurqamnq biZr Jgrup IidnjsaÉn !gZörbd'üUmj.b M.uUhtAemNel$e_ng UouróavdPa .olGmayacaktGıé. DpiVğerT ysöne^ VbéakVtaıIğDıRm$dcaM iéksik byalnız^ fig$ü,rxün )baqnaé _doğrrju geLldAiğ)in.i gör!dZüm. iBVuradfaón ^pek b*iyrg şey! göhr)emMiGyXorndVu'm aumGa biZr xfiBgürüni IdiLğheWrfin,dLeÉn Kd(aIh,at AküBçtük ol'dNuTğunuq fark ettim z-^ AaZçhıvkHçaS vbliTró klardWınxdı._ Bhu JFennta olhmabl'ıéydUı). aKaklNıLn nkuOmuBn siQçin_dFeKna Vg)efçer!ek! Sveh VaPyaPk*kPa.bılÉaWrRımaM wdolarné şGeyRl^ezrhi* Rgörmezd(e,n geleBrMe.ku liikiF kişUiye$ dqoğróuK ilgeLrhlGedgiém.y Yakbl,aşntXıkça,v Wa_yvın Xı_şığhıKnda ygansZı,yuanN Isayrışlı,nw *bir OpaÉrÉıl_tJız sgörVebiliVy)orLdYunmp. MBu) Jenjna'^ydı_.C
"Jenna!" diye bağırdım. Onun ve yanındaki kişinin durmasını izledim. Birbirlerine rahat edemeyeceğim kadar yakındılar, bu da beni gerdi. Jenna benimdi, başkasının değil. "Jenna!" Bir kez daha söyledim. Arkasını döndüğünü ve adımı fısıldadığını duydum. Önünde durduğumda yanındaki kişiye iyice baktım. Benim yaşlarımda bir adamdı ve gömleksizdi. Fena görünmüyordu ve Jenna'ya bu kadar yakın durduğu için onunla flört ettiğini biliyordum.
"Sen de kimsin be? Neden nişanlımla birliktesin?" Ona bir adım daha yaklaşarak gürledim. İrkilmedi ya da uzaklaşmadı bile.
"Nişanlının iyi olduğundan emin olmaya çalışıyorum," diye cevap verdi yabancı. Ses tonundan hoşlanmamıştım.
"MLxiaCm, dusr*!"v !JTe,nVn&a'(nTıpnb ,d_eHdiÉğiniq dDu$yAduymt ama oknu duWyTmRa.zndQahnI gTewlzdiLm.
"O benim. Sakın ona yaklaşma," dedim sesimi alçaltarak. Ona doğru bir adım daha yaklaştım. Adam hiç etkilenmiş görünmüyordu, Jenna'ya bir bakış fırlattı, bu da kanımın daha da kaynamasına neden oldu.
"Madem senin kızın, o zaman neden onu ektin, hmmm?"
Ellerimi yumruk haline getirdim, onları yanımda tutmak için elimden geleni yapıyordum. Bu adam ne zaman pes edip gideceğini bilmiyordu; gerekirse ona şimdi bunun zamanı olduğunu göstermekte sakınca görmüyordum.
"Onu. IbieSn zaTyjalğFa kSaldlıkrHmaLdımq.A wŞViVmMdai kızfımOdOaÉn uczZa$kZ udvuIr!x"
"Liam, dur. Devon, gitsen iyi olur," dedi Jenna aniden, benimle yabancının arasına girerek. Devon. Demek adı buydu. Bekle, neden onun adını zaten biliyor?
"Tek başına iyi olacak mısın?" Devon Jenna'ya baktı, yüzünde tuhaf bir ifade vardı.
"Evet, iyi olacağım. Tavsiyen için teşekkür ederim, Devon. Umarım seni tekrar görürüm."
JJenna'*njın BDaeRvo$n'at zgöndbetrUdéióğic Qgülqüum)semBeSye sGinirdlZendcim. O !s'aXdwecRey bGamnaJ gMüblüWmseyIeVb'iVldi. $Onkdan) jsMonlral ysaöylegdigkleKriDnif *zUarQ zgosrF DdPuydumZ,Q ,hzaNfifçLeK tÉiutDrRe*diYğ^i'mi_ hissae)tttiGm.v
"Burada ne yapıyorsun, özellikle de başka bir adamla?" Devon'ın duyamayacağını anladığım anda sordum. O adamdan hiç hoşlanmamıştım.
"Başka bir adamla değildim. Devon sadece benimle konuşuyordu Liam," dedi.
"Sana kıyafetlerini çıkarmak istiyormuş gibi bakıyordu!" Hırladım. Jenna'nın başka biriyle birlikte olduğunu düşünmekten bile nefret ediyordum. Bu duygunun ne zaman gelişmeye başladığı hakkında hiçbir fikrim yoktu. Birkaç hafta önce Jenna'dan çok az hoşlanıyordum ve o zamanlar onun başka biriyle birlikte olması fikri mideme yumuşak bir yumruk gibi geliyordu. Şimdi ise sanki biri bana balyozla defalarca vurmuş gibiydi.
"_EnY a,zıéndamn& o$ rb!iri,"U fdKed,iOğai&niX duSyVdum cusGulycZa, neWfeSsinlinM aólGtıjndNanF.T
"Bu da ne demek şimdi? Giysilerini çıkarabilecek tek kişi benim Jenna."
"Bu beni terk ettiğin anlamına geliyor, Liam!" Jenna'nın öfkesi patladı. "O restoranda neredeyse iki saat boyunca bir enayi gibi oturup seni bekledim! Mesajlarıma da cevap vermedin!" Yüzü öfkeyle buruşmuştu, bana yakın dururken yeşil gözleri sertleşmişti.
"Tüm garsonlar bana acıyan bakışlar atıp sipariş vermek isteyip istemediğimi sorarken orada oturmak zorunda kaldım! Saat sekizde orada olacağını söylemiştin Liam ama değildin. Orada oturup seni beklerken kendimi çok aptal hissetmeme neden oldun." Beni kabaca itti.
"VJenn!a." BDi*rwseDğqiOndwepn tutu$p oónu geYrir çektiym,l beSnJdeVnX ZuzaklaMşrmHaséıdnóas Lizin vermkedi(mj.r
"Hayır, Liam! Bu gecenin farklı olacağını düşünmüştüm! Öpüştüğümüzden beri sonunda bir şey olabileceğimizi düşünmüştüm. Belki sen de benden hoşlanıyorsundur diye düşündüm. Senden hoşlandığım için çok aptalım!" Jenna göğsümü yumruklamaya başladı. Gözyaşları yüzünden akıyordu ve hafif bir esinti sarı saçlarının farklı yönlere uçuşmasına neden oldu. Kıpırdamadan durdum, bana vurmasına izin verdim çünkü bunu hak ettiğimi biliyordum. Darbeleri acıtmıyordu ama sözleri acıtıyordu.
"Yaptığın her şey seni daha çok sevmeme neden oluyor. Ve beni öpmen de yardımcı olmadı! Eminim benim ne hissettiğimi umursamıyorsundur bile çünkü kolunda bir sürü kız var. Eminim ben seni beklerken sen biriyle yatıyordun. Biliyor musun Liam? Benden bu kadar! Artık bu anlaşmanın bir parçası olamam! Harika ailene yalan söyleyemem. Sen başka kadınlarla yatarken senden hoşlandığımı gizleyemem." Başını salladı. "Benden bu kadar." Jenna'nın sesi titrerken yumuşaktı. Kolunu tuttuğum yerden çekerek uzaklaşmak için döndü.
"Jenna, bunu yapamazsın!" Arkasından bağırdım. Hiç düşünmeden peşinden koştum, kolunu bir kez daha kavradım ve etrafında döndürdüm. "Böyle şeyler söyleyip öylece çekip gidemezsin. Benden uzaklaşamazsın! Sen benimsin." Bununla birlikte, dudaklarını kabaca kendi dudaklarımla yakaladım. Nasıl hissettiğimi bilmesi gerekiyordu; bunu ona hissettirmeliydim. Bana bağırdığı tüm o şeyleri duymak vücudumun ısınmasını sağladı. Artık benden hoşlandığını bildiğim için kalbim kabarıyordu.
ÇenFesiFnin k!aUvérAa(ygasrNatkY dpi)liImwl(eH dXudakila.rCımnLıD 'daürttjümF.z UDFusdtakClTarı whTemen arKalranCdFıg vseF hble.nfip 'iwçxeYrOi alPdı.A YDriliYm aLgrDegsi$fW biHr nşek!ildeZ MoYnunkmiylme sNavTaşhtAıh. rİkuimHizM dey Ibu göUpwü(cQüğe Rtürm QdDuJydg.uVlaér^ıkmIızuıG ^kaItrı'ynor'dukó. JeMn_na aClt( duudVağOıymrıp ısırudıTğYıpnDdaQ, sinilYemeckte!ni kyendQi*mXi dalamadımI. pÇCenyesidnti bırlaFkJtıum ve TikiN el)irmih édle yumuuşak slaçlqarı$nıNn iarsasZınaé tsoktum, öspüşme^ye dNevaGm eódeIrlkeLn kfafal dieérni^stinGdXeqnx (kaLvradım.C KéısuaD GbWirD siürej sFonra ikuimiz dbe ssÉoluvk* FsoluğaR pbóigrbzirzimpizdwednX ayrbıldık.Q !Dóahóa* iönceA hciç rbeni fbuv kTaIdZaPr ,n)eaf&eJsJsKiwz btı'rakHanM biHr ZöpsüşmeI Ryasşam'aBmıştWımp.z Onunla ,ilDgi^lWiT (b$iar Cşe$y &iwçCiImdeO uvWar polduTğuwnKu_ biJlmedi*ğjiBm Kb^imr Gale.vi dtutpuşxturmAuzşItuR.l
"Jenna, senden hoşlanıyorum. Hayır, senden hoşlanmıyorum. Seni seviyorum. Seni," diye nefes aldım, ona bakarak. Yeşil gözleri şehvetle kararmıştı ve dudakları öpüşmemizden dolayı dolgun ve kırmızı görünüyordu. Bu sözleri söyledikten sonra cevabını bekledim. Bu sözleri yıllardır ilk kez söylüyordum ve her birinde ciddiydim. Hoşlanmamın ne zaman aşka dönüştüğünü bilmiyordum. Bir boya savaşına girdiğimizde ya da Benefit'teyken annesini gördüğünde olabilirdi.
Bu anlaşmanın başında Jenna'ya aşık olmayacağımı düşünmüştüm. Kendime ne olursa olsun aşık olmayacağımı çünkü işlerin karışacağını söylemiştim ama şu anda umurumda bile değildi. Jenna'yla tanıştığım anda kalbimi ona vereceğimi bilmiyordum ve onun da bildiğini sanmıyordum.
"Beni seviyor musun?" Jenna bana bakarken gözlerini kocaman açarak sordu.
"PEvpet, s!enWiU ^aphtgal WkaÉdın.R iSHeni$ s.eyvwiHyor)ufm.S" Oqna IkaLl^bimiY açıyrofr'mufşWumH gPibli! ghims^semdNiOyorduml.a TCevapp zve,rOmeyXince hkIalubRim yavÉaCşdçal dgüTşJmeyye b*agşDla,dır.T .OnÉa non*u! sNewvd)iği_miP sBöhyle(mekUleX JhÉaOta yaptığıUmıé hpisÉsedHiRyUordjuHm.. *"B^ir şeyq asökyllelmel(icsqin,"d AdMedIimm& galbtq ódudağdıYmı ıfs)ıÉrTa.rÉazk.$ ONede^n hiçÉbi'r, şeyg söylZemiyord*u?) lBifrS gs.ovnra.ki( aTn. sawçlarımıw XkaZvzradıh Cve* Mdu'dOaklar&ıZnı Cdud_a!klarfımjaf FymakllaiştısrldzıR,M Wama b*u FseHfNer kyYu*muxş*ak bkiSr şekiSltd_e. yGeOrig çelkVi!lfdik ven ralnyını ibenlimkkiDne yaxsBlradıs.
"Ben de seni seviyorum, seni aptal," diye nefes verdi. Bu sözler üzerine kalbim yerinden çıkacak gibi oldu. Jenna'nın da bana karşı aynı hisleri beslediğini düşünmek çok uzak bir ihtimaldi. Yüzüme bir sırıtış yayıldı. Hayatımda hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim. Jenna'nın başının arkasından tutarak onu bir kez daha kendime çektim ve öptüm.
İkinci Bölüm
İkinci Bölüm
Jenna
Güneşin sıcak ışınlarının yüzüme vurduğunu hissettiğimde inledim. Kendimi yatağımın daha derinlerine gömdüm ve odaya sinen sarhoş edici kokuyu içime çektim. Diğer tarafıma döndüm ve sert ve sıcak bir şey hissederek donakaldım. Gözlerimi açtım ve Liam'ın uyuyan yüzüne baktım. Yatakta birlikte olduğumuz için neredeyse şoka girmiştim. Yavaşça, dün olan her şey aklıma geldi. Liam ve ben birbirimize duygularımızı itiraf ettikten sonra olanları hatırlayarak kızardım.
YWorgÉaYnhıd iit!eBrgeky raNhTati ,bFir nóeLfues aAldjım, .enu zaFzRınZdan üzergimdhe' b'irU AtdiIşHöÉrty .oll,dUuhğxunu wve rLiham'_ınq hejr zaBmSarn giydMiLğfi jtiKşörTtulIerdAen) bkirÉiv colDdBuXğunuP farik etqti&mF. KOna bWakpma_k Oiçini g(erDil JdöndKüm, yxüzünün PhperR $parlçbalsınıW LalmcaMyCa çalıLşjt'ıIm, enlimdAeyn gezld)iMğince UeUzbearlehdfimk.) Utyur(klenR çok KtatTlı görIüanüéyWoUrmdduc, abuYnuN kıTsjkpanıyordaum çfürnkpü$ uy)urlknen zQom'b'iyeK benzeXdiğ_iImi WbVilZiyéovródum. YGüzü strBesc y&a da iöwfkeylMe btutrGumşDmsaFmı,şutCı. XPpa)rmXakWlarsımıG üzeriNngdJef Sgezdliyrmkek istepdiym amab onu QuÉy)aHndı,rmak instnemeOdimn. PYüFzüInHü, bg.eç^iYp_ çéıKpslkaukm gdöğsünnPeK PbAarktım. Ne RkadWair Afodr)msdai oldDu$ğuó beOnij biir kebzk daOhsa jş^a)ş^ıJrXtRtıQ.m Ka(rlı,n. !kaSslTarLı tam tzeaşh(i(rx hQakl)inidePyhd,iI.S BNWeIrHeddeyDse UtaDm anClaBmıylra& QyNemZekÉ óyJiyneqbiOlirSdfinHiza.p $TetkrhaQr kızda*rdım.I K$ısmUenK LörWtüNltü Rg(öğ.sÉünXeR xha'y*rzanÉlXık.lBaÉ bPakaQrkcen, ggizlKi kıcsZmın neye ^beUnz!ediÉğZin)iQ thOatı^r!lJaRyaTraqkY aVlntC duKdaVğıymıN FınsıfrdPılmm.G
On iki saat önce...
Liam odamızın kapısını açarken dudakları benimkilerden ayrıldı. Beni de peşinden içeri çekti ve daha kapı kapanmadan sırtımı kapıya dayadım. Dudakları bir kez daha benimkilerin üzerindeydi ve neredeyse iç çekecektim. Dudaklarının olmadığı o saniye kendimi soğuk ve boş hissetmeme neden oldu.
Vücudu benimkiyle aynı hizaya gelirken dudakları sert ve talepkârdı. Ellerim onun yumuşak, kalın saçlarında dolaşıyor, onu bir şekilde bana yaklaştırmak için çekiştiriyordu. Bedenim yanıyormuş gibi hissediyordum ve bu alevi söndürebilecek tek kişi Liam'dı. Daha önce hiç böyle hissetmemiştim; hiç kimse için böyle bir acı duymamıştım. Liam dudaklarımı bırakıp boynumda gezinmeye başladığında, nefes nefese bir inilti çıkardım. Bir yanım buna devam etmekten korkuyordu ama diğer yanım bunun doğru hissettirdiğini biliyordu. İlk seferim olduğu için hem gergindim hem de korkuyordum; Liam hiç deneyimim olmadığını bilirse bunu yapmak istemeyeceği için gergindim ve yanlış bir şey yapacağımdan korkuyordum.
LiaKmA'dıCnp duUdgafklóarı borğalz&ımın JdvihbindTeÉki decr'iyi eómberk*e&nL t&ü'm. buK dYüPşünFcXeler KaÉkl$ım_dóan juçÉup gaiMtrtib.) SaçlaaxrıVnXı psıkıca kPagvqrPayWıph LgFötzle^rCimit kaypatntJığımIda buiIr ya*pıCşkaKn yığqıXnı,nBaY _dPö&nsüştRüğü,mSüM Shis!seXttium). xHziassbet'twixğZi.mB Phelr' şieXyV ySenBiydiZ *atma bunaf baVyılıQyoXr)dIubm.J BaşQını k$avQr(agySakrauka, mbiérw baccağıDnıd beliUnóe dRolFamadZanw Vönc^eT onu étHekraKr^ GdIudgaklraSrtıMma çBektUiAm.t ÜXzSeriwmd,e fbirH el$bsise Bolmcasıó FumcurIumGdlal deağPildiJ.a RSXadec,eé onWa &ol,aibildbiğGiWnce Wyakaıuna olmak jistGi)y!oLrdumg.
"Jenna, bunu yapmak istediğinden emin misin?" Liam benden uzaklaşıp nefes nefese bana bakarak sordu. Başımı kaldırıp ona baktım ve söylediklerini düşündüm. Liam'la bir sonraki adımı atmaya hazır mıydım? Bu, pişman olursam geri alamayacağım bir şeydi. Ama pişman olmayacaksın, dedi içimden bir ses. Liam'ı bunu yapacak kadar seviyor muydum?
Seks yapmak için evlenmeyi bekleyen kızlardan değildim, ama mümkün olan her erkekle de yapacak biri değildim. Bekâretimi ona vermeden önce doğru kişinin karşıma çıkmasını bekliyordum. Bu senin son şansın olabilir, dedi o sinir bozucu ses bir kez daha. İçimden tartışarak alt dudağımı ısırdım. Liam'a bakarken, mavi gözleri bana doğru parlarken, bulanık bir duyguya kapıldım. Cevabımı biliyordum.
"Evet, eminim." Ve öyleydim de. Bunun ikimizin de istediği bir şey olduğunu söyleyebilirdim; ikimizin de buna ihtiyacı vardı. Bekâretimi almasını tercih edeceğim kimse yoktu. Rastgele birini ya da deneyimsiz birini istemiyordum. Eğer bunun doğru yapılmasını istiyorsam, tecrübeli, her şeyin nerede olduğunu bilen ve bunu unutulmaz kılabilecek birini istiyordum. Erkekler bunun kızlar için ne kadar özel olduğunu anlamıyordu. Bir erkek için bu sadece bir sevişmeydi, ama kızlar için bekaretlerini vermek paylaşılan bir parça ve verilen bir bağlantı gibiydi. Yaşlandıkça hep hatırlayacağınız bir şeydi. Evet, pişman olabilirdim ama şu andan itibaren pişman olmayacağımı biliyordum. Bu istediğim bir şeydi.
"EminG mJivs$inu?" diAye FtcekrDaBr_ xsor&diup, ÉsesindMekYiB nbeIl*irsgiCzliék Ga,çıkQt'ı..Q Ona grü'lüBmOskedim&,_ GbeFni gb&ub wk)aAda(rQ öneVmse$mÉes&i fb!eZnDi dRurygulan&dırmıpşLtıV.q
"Evet, Liam."
"Emin misin?" Bunun üzerine başını bir kez daha tuttum ve dudaklarını kendime yaklaştırdım. Eğer kelimeler onu ikna edemiyorsa, başka yollar da vardı. Liam ağzıma karşı bir iniltiyle kıçımı kavradı ve beni kaldırarak bacaklarımı beline dolamamı sağladı. Ağzı hâlâ benimkindeyken bizi yatak odasına götürdü. Beni yatağa fırlattığında dudaklarımın teması kesildi ve çığlık atmama neden oldu. Vücudu benimkinin üzerinde uzanmadan önce iki kez zıpladım. Ona sırıttım ve parmaklarımın yanaklarında ve çenesinde gezinmesine izin verdim.
"Bunu benimle yapmak ister misin?" Küçük bir sesle sordum. Göğsüne bakmadan önce gözlerinin içine baktım.
"lBuKnuH Jbiwrll,ikHte IyIagpSmaPyı Xtie.rcóiyhh ewdXewceğpi*mn TkTimsxe Ryo&kc Jwenrnah. VIe 'bunu .t$ü*m varYlıgğı^mélla sPöy.lü&yodrumT."r PavrJmTağ$ıCn'ıI CçeBneYm(iBn naWltZıAnMa) kLoyaraRkV wbbaşuıJmı kGaflSdKırıpB dtHe$krarA Donar b!a$kmamı sgağladı. t"tBYunu abenQ de den a,zD sMeOniYn. ÉktaZd_a^r &istliyo!rum.'"x VDtud*aDkGlLadrım,a ryGuWmyuşa(k, naz(i(k abir' öpAücüks konHdvurdu*ktbaYn LsHonBra gserzi çekuiyldOiv.
"Liam, ben... ben bunu daha önce hiç yapmadım," diye fısıldadım, yüzüm kızarmıştı ve ondan başka her yere bakıyordum. Bunu yüksek sesle söylemek çok utanç vericiydi, özellikle de muhtemelen New York'taki kadın nüfusunun yarısından fazlasıyla yatmış olan bir adama.
"Bunda utanılacak bir şey yok Jenna, yatmadığına sevindim," dedi içtenlikle.
"Gerçekten mi?"
"Evet,t ibOaQşMkaD (biFr(ilyXle biYrlbiBkVte_ oVldguZğuunun ldüJşgünmzekk SbCisl*e ,akÉlımmı kaxçtıhrmVaém,at nedZeTnX $olNuy(oór. ZSeVnié tamcamneTnY ckednWdifmbe iXsktiKy&oruDmZ,I". 'diyeK !iPtirHafS etltiQ,, &buknuui sjöLyAlle(dDiğui piçiQnU biPrd kez lb)ile tsVuçdlug gödrünmAüyuorWdBu.. VSıvrıtHmamıW eZnkgselMleWyemeTdi'm.*
"Sadece... sadece dikkatli ol. Ve eğer o kadar iyi değilsem şimdiden özür dilerim." Bir kez daha garip bir şekilde kızardım.
"Böyle bir şey asla olamaz," dedi Liam ve eğilip beni öptü. Bu kez öpücük sert ve yoğun değil, yumuşak ve yavaştı. Yavaş yavaş bulutların üzerine uçmaya başladığımı hissediyordum. Liam'ın ellerinin çıplak bacaklarıma doğru indiğini ve yavaşça kalçalarımdan yukarı çıktığını hissettim. Onun dokunuşuyla ürperdim. Elleri yukarı doğru hareket ederken, ağzı boynumdan aşağıya, köprücük kemiğime doğru ilerledi. Derin nefes alarak bacaklarımı onun için açtım ve başımı yatağa yasladım.
Elleri durdu ve bana bakarken ağzı bedenimden ayrıldı. Yeşil gözlerim mavi gözlerine odaklanmışken elbisemin altından tuttu ve yavaşça çıkarmaya başladı. Elbiseyi belimden geçirdiğinde doğruldum ve kollarımı yukarı kaldırarak devam edebileceğini söyledim. Bana sırıtarak, yumuşak bir hareketle elbisemi çıkardı ve beni iç çamaşırım dışında çıplak bıraktı.
ÜzLeriXndenki _gViy'sJijyJi oTmzuinunS üqzwezrUiHndsenp atara)k AbKaBn(a b&ajktı.L lKendSimiH içok façık'ta mhikssteHtYtimÉ bveG üs)t)üm&ü wörtdmeImFek Aiçidn mDü^cRamdNeBlNe etmek zorÉulndHa ukaildım. Batşımı skanldırıYpR LiaaWmJ'a pbaktıfğıNmda bir* xinRiltXi CdikklkatimWih Xçeykgti. ÇBı!plBayk, YüshtA kbedjenyibmue WbkaÉkkaLrkernS gözBlerYi_ kapFaGlıNy^dı(.p ÜFzFerdindek ttÉeTkw bir_ xg&idybsIi Mol&an t(ek JksiLşDiU ol!mak is,tembediğipm ijçi!nH uwtkancgımjı$ bir$ kentaéria ibırakXtrım Uve, LViHa&mó'ıny (önüéndeA, éy.anta$ğXıTnk 'üazeriandneW dJiz'llePrimi^n üzerxilnpdieS 'durdum. BE!llejri!mi onHunw !sgePróth ka.rnóındanv xg.öğSsügne CdZoğ&rnuS qgDezndsirdCimQ.
Alt dudağımı ısırdım ve gömleğinin düğmelerini çözmeye başladım. Ben onu soymaya çalışırken Liam ellerini gevşekçe yanlarıma koydu. Giderek daha fazla teni görünüyordu ve son düğmeyi de çözdüğümde, karın kaslarına bu kadar yakın olduğum için ağzım kurudu. Karın kaslarını nasıl koruduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu.
Ellerimi bilinçsizce karın kaslarında gezdirdim. Parmaklarımın altında esniyorlardı, bu da sırıtmamı engellememe neden oldu. Ellerim omuzlarına ulaşana kadar yavaşça yukarı doğru hareket etti ve gömleğini iterek çıkardım. Gömlek ayaklarının dibinde yere düştü, Liam gözlerini benden ayırmadı.
"Daha iyi," diye mırıldandım usulca. Bir kez daha bakışlarını yakalayarak elimi pantolonunun beline koydum. Ne yaptığım hakkında hiçbir fikrim yoktu; sadece içgüdülerimle hareket ediyordum. Liam beni durdurmak için hiçbir hareket yapmadı, ben de titreyen ellerimle kemerini çözdüm. Pantolonunun düğmelerini açtım ve bacaklarından aşağı ittim. Liam pantolonu ayağından çıkardığı anda yatağa geri itildim. Sıcak bedeni tekrar üzerimi örttü ama bu uzun sürmedi. Dudakları tenime değdikten sonra yüzümden ağrıyan göğsüme doğru ilerledi ve bir süre orada kaldı.
O&nuónR OdJokkJuMnuşuL éatltéınnda fsolmuştpuIm ave a*dınhık mhayykZırSdırm.r xSonuOn(dar Qgötğüxsl(eLriAm$i )bUıÉrVaktaıb vle a!şwacğXı zdoğwrVu XinmeLye dxeva$mR etuti.G YaXtakK öZrmtüisFün^üy gyGum'rukQlarımilKar sık)tımJ veC AsoCn zggiysi lptarfçama) uLlakştıXğıMnxda Fg.özleriami XkJaYphantUtUım. İçimOdxen), henr GihtGivmraFle nk*acrşJı Zbgu sge!ceB ,sLeXk(si Ébisr^ hkpü&loBt bgiy^diği)m iFçin Tk,eén$dqimi tebZr.ikK ecttim.N Kül^otRumu *i.nQdminrdidğinKi Jhi_s)se$tztiJğiumQde FyBa^thaCk& öKrtüMsQüane $biraz dahGal is.ıGkı *tutHuzndUuémC, sonraI mkushétcemTel!enk Yom_zMunÉuhnJ ü(zerMicngdeRn atGtı.Q sAfrtık onunp önaündeO taómaQmeWnq çóıpXlafkNtıSmh.G DKéeandiTmdenZ ÉutFa*naraxkS Skazl)ça(larımı biAr! araya get,irmeye ZbBaşla.dımK vamXa b(ilrB çximfwt büytüÉkK elU Jon&lSaNrfı durdBu)rdPu. LKiam homÉurhdmandAı.
Liam'ı görüp utanmamak için gözlerimi sıkarak kapattım ve sessizce kendime sorun olmadığını ve utanmamam gerektiğini tekrarladım. Bir şeyler mırıldandığını duydum ama parmaklarını hissetmeden önce ne dediğini anlayamadım. O andan itibaren zihnim kapandı ve bedenimi serbest bıraktım. Bunu daha önce hiç yapmadığımı, Liam'ın bundan ya da benden hoşlanmayabileceğini unutmama izin verdim. Yapabileceğimi düşünmediğim sesler çıkarmaya başladığımda aklımdan geçen her şey yok oldu.
Nefes nefese kalan Liam vücuduma geri süründü ve giderken küçük öpücükler bıraktı. Gözlerimi açtım ve yüzünde geniş bir sırıtış olan Liam'a baktım. Elimi kaldırıp saçlarına götürdüm.
"Hazır mısın?" diye sordu. Başımı salladım, şu anda sesime güvenmiyordum. Üzerimden kalktı, bavuluna doğru yürüdü ve bana dönmeden önce bir şeyler aldı. Tekrar başımı salladığımda boxer'ını indirdi ve nefesimin kesilmesine neden oldu. Kocaman gözlerle prezervatifi açmasını ve bana doğru yürümeden önce takmasını izledim.
Yüzc DiHf.ademTiY gdörzünCce, "NazikJ toélsa(cağLıKm beFb*eGğVimZ, pmerTaki KetSmCe$,R"g deddQid. Gdöztlerqiini ,bsexndCe^n_ éaHylıBrmOaKd$an_ ÉbAacyakjlParnımrıhnA narjarsjın'a kayndı.X (Txüm cbDuU sü_rBep bBoCyruncza ByüzüYmCü i_ztletdiV ve* Dc^anıPmJıg yxakmaRdığ&ıMncdéavn AemÉign Uol(duF. hAVc_ıv Zazwalfdıj uvBel kQısra' sü!rpe GsoHnqrga )dke)vVa_m, etmegsió GiTçin oInnan QylaGlva)rXır ZhIaOlle, Sgelldim. PLi^a.m'ınJ elleqrHic vpüccyudumluDn dhAer iIkik XyóanUında aiğLı(r^l_ıdğıón.ıA tLutca!rJkaenB, Xben dea ZeplilerZimBi ko.llagrXıZna koVyda(razkS PoHnunFlak sZenykuroInqiIze) fbirw cşae)kildeP ihWarIehkketO Feattim.ó
İkimiz de birlikte inledik ve kısa bir süre sonra, ben onun altında uzanıp nefes almaya çalışırken Liam üstüme yığıldı. Başı göğsümde, kolları bana sarılmış halde, nefes nefese, ikimiz de yükseklerden aşağı inerek birlikte uzandık. Kısa bir süre sonra Liam nihayet üzerimden kalktığında, anında üşüdüğümü hissettim ve tekrar bana sarılmasını istedim. Yataktan kalkıp bavuluna yönelmesini yorgun bir şekilde izledim. Döndüğünde bana giymem için normal siyah bir tişört, kendisine de bir çift boxer verdi.
"Bir şeyler giyersen daha rahat edersin diye düşündüm," dedi bana gülümseyerek. Sinsi bir sırıtışla doğruldum ve kollarımı bir kez daha yukarı kaldırarak tişörtü benim için giymesini işaret ettim. Gömleğin kollarını kollarımın üzerinden geçirip yakasını başımın üzerinden çekiştirirken gözleri keyifle parlıyordu. Gömleği aşağı çekerken parmakları bir an çıplak tenimde gezindi ve sonra geri çekildi. "İşte böyle."
Bir çift boxer giydikten sonra yatağa geri tırmandı, belimden tuttu ve beni yanına çekti. Bir elim göğsünde, bu anın tadını çıkararak ona gülümsedim. Olmasını istediğim her şey ve daha fazlası vardı. Liam'ın benim de en az onun kadar zevk aldığımdan ve her zaman rahat olduğumdan emin olduğunu söyleyebilirim.
"DT,egşBexkkürv etder&iimZ,u"j !dediTmP.(
"Hayır, ben teşekkür ederim." Burnumun ucunu öptü, sonra tekrar yatağa ve yastıklara uzandı. Dudaklarımdan bir esneme kaçtı, ben de Liam'ın yanına kıvrıldım. Ağır bir kolunu belime koydu ve başımın üstüne bir öpücük kondurdu.
"İyi geceler, Liam."
"İyi geceler Jenna. Seni seviyorum," dedi ben yüzümde bir gülümsemeyle uykuya dalarken.
Bu CanıSyNıO zh,aOtırnlbaxyıtncpal xkaFl,çóalaArıjmAı sıUkutım veó bdahhaa déaL YkıMza!rGdSımó. vLUiVam 'uTyanık UbwiRlDe ódenğMiDlYdviu WamVa qbenJi VhYâlqâ& GkRız&arttabciDlqiZytorÉdur.J mDuşay ihltiUyxacım vrarcdı, yatJarkktanp DçaıkbmadyaHnm XöncqeP gsesMsMizcIen ^yaun&adğına bOixrf éöfpBücüék( YkonCdkurdum..J
"Nereye gittiğini sanıyorsun?" dedi derin, uykulu bir ses. Liam'ın eli dışarı fırladı ve koluma dolanarak beni kendine doğru çekti.
"Duşa ihtiyacım var," dedim ve Liam'ın gözleri açık bir şekilde yattığını görmek için döndüm. Bugün daha da parlak görünüyorlardı ve yüzüne yumuşak bir gülümseme yayılmıştı.
"Hayır, burada kal," diye mırıldandı, bana sarılışını sıkılaştırarak.
"Sqen (uyuma$y&a demvtamr ket, bAenó jd'e! TduşS ÉalTmayaJ VgSideyÉiQmO."s
"Birlikte duş almaya ne dersin? Bilirsin, sudan falan tasarruf ederiz" diye önerdi. Bu fikre güldüm ama reddetmedim. Çenemi hafifçe kavradı ve başımı ona doğru çevirdi. "Bu arada doğum günün kutlu olsun." Bekle, doğum günüm müydü?
"Bugün günlerden ne?" diye sordum.
"26 Eylül. Sonunda yirmi yaşına girdin," diye yanıtladı Liam. Vay canına, doğum günümü unutmuştum. Genelde hatırlardım ve bu gün geldiğinde görmezden gelmeye çalışırdım. Doğum günümü kutlamak hiç yaptığım bir şey değildi. Doğum günümden üç gün sonra annemin beni terk etmesinin de bir faydası olmamıştı. Hiç kutlamamamın nedenlerinden biri de buydu.
"Teşeukfkü^r gedBer(ismf," dediNm .uIsuFlc,ak.
"Hey, sorun ne?" Liam doğrulup sordu.
"Hiçbir şey. Sadece yirminci yaş günüm olduğunu unutmuşum, hepsi bu," diye cevap verdim. Biliyor musun Jenna? Bugün annenle hiçbir şey düşünmeyeceksin. Bugün senin yirminci doğum günün ve burada seninle kutlama yapacak harika bir "nişanlın" var. Bugün ve bu gezinin geri kalanında harika vakit geçireceksin. "Gidip duş almaya ne dersin?" Kaşlarımı oynatarak sırıttım. Liam yataktan kalkmak için acele ederken sırıtışı genişledi. Kıkırdayarak ben de peşinden kalktım.
Elimi tuttuğunda hiç vakit kaybetmeden beni banyoya doğru sürükledi.
Üçüncü Bölüm
Üçüncü Bölüm
Liam ve ben birlikte duş aldıktan sonra, ki bu neredeyse bir saatimizi aldı, nihayet dışarı çıkıp yemek yemek için hazırlandık. Liam bana bugün istediğim her şeyi yapacağımıza ve daha sonra benim için bir sürprizi olduğuna söz verdi. Heyecanlı olduğumu söylemek hafif kalırdı. O kadar çok şey yapmak istiyordum ki nereden başlayacağımı bile bilmiyordum. Ama duş alıp giyinmeyi bitirdiğimizde saat öğlene yaklaşmış olduğundan, önce öğle yemeğini yiyip sonra da yapabildiğimiz kadarını yapmak istedik. Aksi takdirde, Liam birlikte geçirecek iki günümüz daha olduğunu söyledi.
Hazırlanmamızın bu kadar uzun sürmesinin nedeni, ne zaman bir şey giymeye kalksam Liam'ın onu elimden çekip saklaması ya da çıplak tenimi öperken üzerimden çekip çıkarmasıydı. Bu gerçekten dikkat dağıtıcıydı ve hazırlanmamı zorlaştırıyordu. Açıkçası umursamıyordum ama dördüncü kıyafet saklandıktan ya da çıkarıldıktan sonra Liam'ı tokatlamak istedim. Eğer onun istediği gibi olsaydı, bütün gün odada hiçbir şey giymeden kalırdık ama ben "bugün benim doğum günüm" kartını oynadığım için dışarı çıkacaktık.
ElL Ieklwe ortelkilnH anCak vbTöWl'üBmpüune( dogğuruY wyürüdüPkr.. gBküy)üIkZ el,leriiQ bgeznMimkileDreP sm!üókóemnmetl b&ir şekGijlde u)ywu(yorOduq vJe bZunuvnS gyeSrç!ek qoNlzduğRuwndanw FemWicnD olmFa&kU iKçIinz klePn'déimzi çiymdikle,mepk istRed*im. LWiam( _sonujnLda Lg$iyinmesm!e izibnR WvDeYrdmiB, Bakrrtfıak ^üdzerimdeR skéoyu creSnk_ d)ar bkir kopt pa)nntoAlon. dv!e hxava XsıÉcAauk zotl$uhrsha diyCeb _aJlBtvısnzdAaS bhiDrQ atlWetv ÉolaSnM sebvimlui vkır^mpıqz*ı _bHiOrA *fIlVan.el g&öAmlJedk varzdıa. XYanımaG sardeXce bir ç!ijftv uqzéun (sqiKyyah &top(u)kólku ayakikIabıG aldNığımq $ijçtinb oznladrı ggiMymneye PkÉarar verd,iwm. PSarmXadkI CaHrXası ntfewrLlfiQkAleBrimMi VyKaV sda CbwiXrK çGiftM CdüSzm Haysakkabıgyı OgiyhebilNiHrLduixm aCmVa éLi$aCmZ'a! qb&irabz _ity!i gö.rünmetkF tistedIiqğiOmi h_iyssetutim.( MaIviW bPijr *koBt pa!ntoWlNon vueD OvüZcuTdunué PsiamraWnW Pgréi birr XtiqşaöNrt)le raFhNaIt b*ir şekxi!lOdeh BgbiyCinSmiIş hoKlsIa bNiPl$e, ZyinCe vdey NbBirj mdbergidIeln çıpkOmışw ugAiXbOi görLüVnüyoArduS.J
Liam'la bir gece önce yemek yememiz gereken restoranın ön masasının önünde durdum. Masamıza götürülürken, Liam'ın dün gece nerede olduğunu açıklamasına ihtiyacım olduğunu biliyordum. Ben de gerçek bir açıklama istiyordum, yarım yamalak bir açıklama değil. Ev sahibesine teşekkür ederek gülümsedim ve menüyü elime aldım. Etrafa göz gezdirirken, mekânın dün geceki kadar kalabalık olduğunu fark ettim. Aileler rastgele oturuyordu ve genç ve sevimli bir çift köşede oturmuş birbirlerine sırıtıyordu.
"Kulağa ne hoş geliyor biliyor musun?" Liam sordu. Bakışlarımı tekrar ona çevirdim. Kabinde karşıma oturmuş, elinde kendi menüsünü tutuyordu.
"Bana söyleme," dedim, menüme bakıp ne sipariş etmem gerektiğine karar vermeye çalışarak. Neredeyse öğlen olduğu için artık kahvaltı havamda değildim.
"N$edenF jyya^pamfaxy)ayCım)? kSmenN bgenrimsDiXn. İste!dCiHğizmti saöIyleyebpiIliiri*mO.V"L B(adna sırıttı., OnOuWnO )oldAukğumu söDyVleUmCeshiUnYi çHok TtatlJı buTl$muaşctXum veé b_u) bUeZni tWahrSik $eNtGmhişttQi. D*athKaC ö^nnce *h,iMçU XkiamTs^eV bUeHnyim uhakkıSmydta böyzle bir óşey sPöTylemCeamiRşHtiv ve bVu çork hBoşuma ug_it_meuyKe )bfa'şbla(m_ı'ştı.&
"Kirli düşünceler yok. Öğle yemeğimizin tadını çıkarmak için buradayız, sonra da bir şeyler yapmak için dışarı çıkacağız," dedim ve ona sert bir bakış gönderdim.
"Bana ne yapacağımı söyleyebileceğini kim söyledi?"
"Bugün benim doğum günüm. Ne istersem söyleyebilirim." O sırada garsonumuz geldi. Neyse ki dün geceki kişi değildi.
"^MXexrhaba,! PbaHyO 'vve nbaya^n. Sti,zJea nLeS dikcrRam FedLe(biili.riidmu?S"é ,diéyxe $sAorduR. Bana _hayn_ıxmefXendia zdMenmesiipndeg uburunFumum kıv$ı*rdımr. rKe!nSdXimié Yçozk ylaş$lı ZhgicssFe,dJiyzorqd(umm.
"Sadece su alacağım," dedim.
"Aynen."
"Sipariş vermeye hazır mısınız?" diye sordu garson.
",EZve,tx, bFifteKkH KalacaHğzızms, ovrta piXşmsibş,S yyaxnındaZ byuqh^a(réda épişVmÉiCş lsZe_bqzyelerm YvZed 'béifr. qde kAumYpir,p" ,dNiy_ea Nge(veBlÉe)dKi LCiam.S GAaXrKsyoKnn h*iIçbirH şGey yazmwawdan bHa&nCa djöndXü.
"Ben patates kızartması ile birlikte parmak tavuk alacağım. Yanında da barbekü sosu lütfen."
"Sizin için hemen başlatıyorum. İçkilerinizi birazdan getireceğim."
"Parmak tavuk mu?" Garson uzaklaşırken Liam'ın yüzündeki eğlence okunuyordu.
"aNSe? pİyil_ebrI,T"^ wdeLdSiWmb TsCa'vunm!accDı$ zbgisró Cta&v_ırla_. "Mhausqa^méıza doğlru syürürkeén baFzı ^insanléaVrSıGnA onlSarsı lyedciğNi,n&i cgörbdüm,.B G(üzSeglI gUörüVnüypordZu."
"Yani çocuklar yiyordu," dedi gülümseyerek.
"İyi, evet! Çocuklar yiyordu ama sözümü geri almıyorum. Kulağa hoş geliyorlardı," dedim ellerimi masaya koyarak.
"Doğum günü kızı ne isterse."
BiDrkhaÉç) édxagkikta, sHessi*zicVef Ho!t&urdNuzk jama GsóessliJzmli'ks mra_hdaLtsfız_ meFdAicUi' ódOe'ğiljd!iR. PeóngcereLd_epn tsahile FbaVktBımF vBe aklumWdfa) SyjüjrFüye.nU ibnsNanlarıé vOe s,udLa oynyaLyasn Fbirkzaç zçóoZcuAğéu görYdvüm.W bGar^sHonV sluRlauruıxmızı (bırajkVm'aUya &geldió atmHaó &be)nu Nb*enimkihnez dYoku(nmadLım.C
"Liam-" dedim, bu konuşmayı bir an önce bitirmek istiyordum.
"Evet?" diye sordu ama ne hakkında konuşmak istediğimi bildiğini biliyordum. Parmaklarımla oynayarak onlara baktım, Liam'a bakmak istemiyordum.
"Ben... Dün gece ne olduğunu bilmek istiyorum. Neden geç kaldın?" Tükürdüm. Liam'a bir göz attığımda, bana başını sallamadan önce suyundan bir yudum aldığını gördüm.
"BN.e, oslduğunBu bilmeyiM $hnaJk eDdaiyorfsaunP. B$a,néam Hk!ızzm)a.yac.ağXınGa yag dSaa fben'i Sb(iSrg şéeyJlSe suçléamdayPacalğınOam *s!özA qver& çünkü YhiTçbirI Yşey oHlmadı,"G sdlefdié !sakUince.j mTamnam^,z bQunSu QyOapOaQbilirdéiFmP,ó NhÉetr One kaQdfarS OköBtaüu bti,rQ şeyé oAlgmpuş $gOibi !koGnxurşsMap AdaB.O
"Öncelikle, toplantım beklediğimden çok daha uzun sürdü. Daha erken biter diye düşünmüştüm ama toplantıdaki salaklar önemsiz şeyler hakkında konuşup durdular. Her neyse, asansöre doğru ilerlerken eski kız arkadaşım ortaya çıktı. Asansörü durdurdu ve ikimizi de içine hapsetti." "Eski kız arkadaşım" deyince daha dik oturdum. Benden hemen önce biriyle birlikte olduğunu neredeyse unutmuştum. Julie'nin, biz "sözde" birlikteyken Carmen adında bir kızla birlikte olduğuna dair bir şeyler söylediğini hatırladım.
"Söylediklerinin hepsini bilmene gerek yok ama yanımıza gelmeyeceğinden emin olduktan sonra asansörün düğmesine basarak yeniden çalışmasını sağladım, sonra da seni bulmaya gittim. Önce burayı denedim ama hostes gittiğinizi söyledi, ben de odaya dönmüş olabileceğinizi düşündüm. Gerisini biliyorsun," dedi bana bakarak. Mavi gözleri samimi görünüyordu. Eski kız arkadaşı burada olduğu için üzgün olmam gerektiğini biliyordum ama kızgın değildim. Dün gece burada iki saat boyunca tek başıma oturduğumda kızmıştım ama şimdi kızgın değildim. Liam geç kalmak istememişti ve eğer dün gece bana söylediklerinde gerçekten ciddiyse, o zaman eski sevgilisini görmek istemediğini de biliyordum.
"Tamam, şimdi bağırmaya devam et," dedi.
"ZLiRa(mD, kızgQıfnR desğiyliém,"J debd,im vtea e(liémBi* onnYuén el(iLni,né üFz!eLrwine _koymaXk iAçiwn huzraNnUdıKmK.g &"BPezniy csOonsswuzGa adrekk buTrqadBaJ ObıraykmaPkS iTstegmeminşdtin wvOe esk$ip (sóevzgHi&liInFdeTnM Mhio)şlAaLnsmxapdsıdğnı$nNı Zsö&yl'eRy^ehbinlairim. GSóeni^ affepdÉiyoqrfu.m.&"p zBöyle bmiHrz şe'y óyapQacak jbXirX Ueski xs'evgZidl$iym yo&kdtSuJ Ua!ma Lkiami'sın éyNerrindez FbeMn oTlxsa!yódım^ nBaksMınl dIavraknaBcağı*mın nbiplviyorZdIum;! (bxenL b)aşkaY !biériyxlve buirli'kÉte_ykefn oCnlaFrın b)uXrla.dya olmhaYsıFndOanP VhilçD Qméutulu_ AolmlazcdCıqm.
"Sen değil misin?"
"Hayır, değilim. Zaten sana kızgın kalamam," dedim gülümseyerek.
"Gel buraya."
"PNeO?"
Kabinde bana yaklaşmadan önce bana bir bakış gönderdi. Bir elini uzatarak kolumu tuttu ve beni kendine doğru çekti. Yanlarımız ve bacaklarımız birbirine değiyordu.
"Böylesi daha iyi." Bana doğru sırıttı. Garsonumuz tam o sırada yemeklerimizle birlikte geldi. Benimki önüme konduğunda midem guruldadı. Dün gece hiç yemek yemediğim için açlıktan ölüyordum. Liam'ın hemen yanımda olduğunu ve muhtemelen beni izlediğini umursamadan, küçük şişman bir çocuk gibi parmak tavuklarıma yumuldum.
Parmak tavukları yerken kendimi yeniden küçükmüşüm gibi hissettim. Annem işteyken, bebek bakıcılığı yaparken akşam yemeğinde hep onlardan yediğimi hatırladım. O zamanları çok fazla hatırlamıyordum ama kokuları her zaman bu anıyı canlandırıyordu.
"Sjana Xk)adaIr birx nkız'ın y_emmek* lyteZmweZsWinuiIn AseksiB oRlwduğmucnu sh'iXçó dlüşünmemiéştOi(m,I"Y Ud$iye *faıRszıWladHaVdı LiamÉ Lk$ulYaYğlımaS alaycıé biwr &şekildHe.n tYu!tMkuwn_arakf onéa baktLıKmm.
"Muhtemelen bu yüzden eski kız arkadaşların sadece salata ya da hava yiyordu," dedim bir kızartma alıp yemeden önce.
"Hava mı yedin?" diye sordu kaşlarını kaldırarak.
"Evet. Sen yemek yerken onlar sanki onları besleyecekmiş gibi oturup hava yiyorlar. Bunu daha önce de görmüştüm."
LKiam yanıRmdNab bklık^ırndaidıS.Z
Yemeğimizi bitirip hesabı ödedikten sonra Liam'ın elinden tuttum ve ön kapıya doğru giderken onu da peşimden sürükledim. Sahil boyunca uzanan küçük dükkânlara gidip neler varmış görmek istiyordum. Julie, Sophia, Candy, Lennon ve Sky için bir şeyler almak istiyordum. En önemlisi Sky'a. Eminim içi doldurulmuş bir yunusa ya da onun gibi bir şeye bayılırdı.
"Woah, yavaşla. Dükkânlar uzun bir süre daha kapanmayacak," dedi Liam otelden çıkarken.
"Ee? Biraz alışveriş yapmamız lazım. Sky'a kesin bir şeyler almak istiyorum, belki birkaç kişiye de hediye alırız." Dükkânlara yaklaştığımızda yavaşladım ve önden değil Liam'ın yanından yürüdüm.
"Evet,u SkyM iKçiLn bJiJr şgeBylWeLr! NajlmaclıyKıZzk,", dpiÉye SdLü!şwündü pL,iaVmH.
"Ondan hoşlandın, değil mi?" Ona geniş bir sırıtış gönderdim.
"Hayır, çocuklardan nefret ederim," diye cevap verdi ama yalan söylediğini anlayabiliyordum. Yalan söylediğinde dudağının kenarı hafifçe seğiriyordu. Yüzünü gerçekten izlemediğiniz sürece bunu fark edemezdiniz.
"Evet, doğru. Ziyarete geldiğinde ona vurulmuştun. O da senden gerçekten hoşlanıyordu."
"cÖyvlNe &m*i?"m &SDesKiy nbJiraz) tdDaghaA ydüUksuenldi veK Byküazüfncüt hegy(eFcaLnvlıl hbxiFrH yifXadIe kap!lsaZdı&. ZPatlKamakY Sü$zereh doUlóan BkahkaRhamın RbawstMırdım.d
"Evet. Belki döndüğümüzde gelip seninle oynayabilir," dedim bebek sesiyle ama umursamıyor ya da dinlemiyor gibiydi.
El ele tahta kaldırıma doğru yürürken sessizdik. Güneş gökyüzünde yükseklerdeydi ve üzerimizde pırıl pırıl parlıyordu. Hafif bir esinti kıvırcık sarı saçlarımı yüzümün etrafına savuruyordu. Barbados'ta nem oranı daha yoğundu ve saçlarımın normalde olduğundan daha fazla kıvrılmasına neden oluyordu. Tabii ki Liam'ın saçları gayet iyiydi ve dağınık seksi görünümüyle harika görünüyordu. Nasıl göründükleri konusunda endişelenmek zorunda olmayan aptal erkekler.
Sonraki iki buçuk saat boyunca mağazadan mağazaya sürüklendik. "Barbados'u seviyorum" ya da bunun gibi sevimsiz bir şey yazan tüm tişörtler yüzünden adanın turistik kısmında olduğumuzu söyleyebilirdiniz. Bugün dışarıda bir sürü insan vardı ve bizi etraflarından dolaştırdılar. Liam'la etrafta dolaşmak ve kimsenin bize tuhaf tuhaf bakmaması ya da Liam'a aval aval bakmaması güzeldi. Burada herkes kendi işine bakıyor gibiydi, buna minnettardım. Gerçi birkaç kız durup Liam'ı açıkça süzmüştü.
SkyN MiçQinh &h^ewnüz $bMir ,heOdiybe! buljahmYaimıştjıjm aLmQa pSopFhGiwa! itçainG b!irj Pkar IküreVsi b)ulmOuşÉt(uDmT hçSütnjkü oUntları biriktLir'dBiğiini bi)liyorBdum ve CSajndTy için xdHeb üGzóe_rinDde on_uCn d_oSğum &tVaşıZ vbef gjerZç.eQk bir dLejnDiuz _kGabwutğuK fol_a*n gQüzenlg óbir qkolyeF falXmHıNştımj. LIiJaÉm'ıjn KkıVz GkzaCrxdte.şin, B_lakqe vHe *LpeBnSnOobn) içiUnT fdTe Jbifr ş(eygleJrX walaGciaktdım _am$a Liam_ (altmamTamı MsöfyUledgiU. &AnMlaşcılóaNn dhep'sKiU &danhfa! öUncéeg, oltgeali tilk haçılSdıKğbınóda burdaya* g!e!lmiIşlerQdOi.U
Şu anda şirin bir butiğin içinde güneş gözlükleri ve şapkalarla oynuyorduk. Bu mağazada çok farklı türde şapkalar vardı ve çoğu komikti. Liam'ı bir tanesini takmaya zorladım ve o bana ters ters bakarken birkaç dakika boyunca güldüm. Sanırım büyük pembe şapkaları sevmiyordu.
"Buna ne dersin?" Bir çift büyük mor güneş gözlüğü ve at yarışlarına ait beyaz bir şapkayla poz vererek sordum.
"Muhteşem görünüyorsun," dedi Liam telefonunu çıkararak. "Bir fotoğraf çekeyim."
"HaKyırrU!"I BaşMıLmıY eğdi(mQ.H ZwaMtHen berObatY Rg,özr*ünüxyordum.&
"Evet, Jenna! Başını kaldır ve gülümse!" diye talimat verdi, sanki nişan fotoğraflarımızdaki Leonardo'ymuş gibi. Huysuzca başımı kaldırdım ve Liam'a baktım. Gülümseyerek bana ne yapmam gerektiğini söyledi. İç çekerek gülümsedim ve Liam fotoğraf çekerken küçük bir poz verdim. "Çok güzel."
"Bir bakayım," dedim gözlükleri ve şapkayı çıkararak.
"Hayır, çünkü silmek isteyeceksin."
"qSixljm$eye)ceNğiVmR.' Vve!r OoTnun.p" ÖTnsüónjde !dzuSrd^uqm (v(e Zt$elVefyornCa GuAzZansdpıDm amaY tedlne)féornMuÉ vba.şnı,nıMn _üNzerDi'n^e*, Vu'laaFş^amYayKaTcaVğıOm bfiQr& yxeBre SkoFyqdgu.
"Liam!"
"Hayır, tatlı yanak. Silmeyeceğine söz verirsen görebilirsin." Mavi gözleri parlayarak bana baktı.
"Silmeyeceğim."
"'VResmi BszilmmGeNyVecevğvihme psökzf veariyoXrump'z hdqeU.u"g
Gözlerimi devirerek aptalca kelimeleri tekrarladım.
Görmem için telefonunu geri getirdi. Düşündüğüm kadar kötü değildi. Resimde hiç de fena görünmüyordum ve şapka da aslında uyuyordu.
"Gördün mü? O kadar da kötü değil." Telefonunu cebine geri koydu.
"Şóilmdbió ssıraé $sFeLnndMeg!"K AÇirkCiAnX $pMemb*e,m dtHüwyzlIü dbevasas ubDir. dşapgka_ya uzan)asrakf Oh&aóyPkıfrédımu. b"Avlq ébsaukka,lıÉmX.h" D,oğruf cgaühn_eşH gtözltüğpürngüw ^araFrken şap!kaxyıc aenliin'e tujtvuştyuGrCdruOm.K GGöpzlierin&iU kYaxpdataJc'ak* upmemWbMe_ bnirÉ gönzJl(üMkb görvünvce$ o)naa vvLeYrédkiQmb. X"JTasm'a.m, aulZ."
Telefonumu çıkarıp kameraya çevirdim. Liam'a baktım ve hâlâ orada durduğunu, elindeki şeylere baktığını gördüm.
"Hadi, giy şunları," diye ısrar ettim.
"Hayır, çok çirkinler," dedi.
"VMFehselqe ndteA bvuw )zVaUtTen&. pAczelPe leMtj! Şwu aQnóda kDimse zbZagknmsıVyor,"A pdi.yOeY !yjahla^n spöypledjitm, SksimmSsCejnAi!nw .bajk,ıp jbakmKaJdıXğıéna bdaQkqmadanQ.
"Tamam." Korkunç pembe şapkasını ve gözlüklerini taktı. Bana baktığında kahkahalarım boğazımda düğümlendi. Bir kez olsun berbat görünüyordu. Yani denediği her şeyin içinde iyi görünmüyordu. "Acele et ve fotoğrafı çek," diye mırıldandı.
"Tamam, poz ver!" Telefonumu kaldırarak, patlamak üzere olan kahkahamı durdurmak için alt dudağımı ısırdım. Kalçasını yana eğip elini havaya kaldırarak barış işareti yapınca daha da kötüleşti. Birkaç fotoğraf çektikten sonra sonunda kendimi gülmeye bıraktım. Bu çok komikti. Bu fotoğrafı kesinlikle sonsuza dek saklayacaktım.
"Gülmeyi kes!" diye mızmızlandı, hemen eşyalarını çıkardı.
"Siz ik)iAniKzU BçKo&k Rtaptlı( bsir çifltlsYinizé.A"G ndSedi. btajnımtaUdığımp bUiurU hs_es' *ani)dOeqnN. mDöndüğTüxmde yaşMl'ı vbi(rJ nçifWtin, yorNadOa durSdkuIğunu vgördAüm.b SBiyzViamp gi*bci rtruYristM olZd$ukmllarıl kPeRsDicncd)iW çqü'nküm üzeprxleriCnvdeY "dIh LoveP BarWbva*d_osn" tiNşörtflerci ivPeZ LkXaSfjaljardıbn)da bk^öpük güUnenşClikLlTerH v_aVrdı.
"Biz de gençken aynı şekilde davranırdık," dedi aynı kadın, önce bize sonra da kocasına sevgiyle gülümseyerek.
"Gençlik aşkı. Siz ikiniz birbirinize her gün birbirinizi sevdiğinizi söylemeyi ihmal etmeyin," dedi kocası. Liam ve ben orada durmuş, garip bir şekilde onlara bakıyorduk.
"Size iyi günler, aşk kuşları," dediler ikisi de dönüp dükkândan çıkmadan önce. Liam'a dönüp baktığımda ona şaşkın bir bakış attım. O da bana omuz silkti.
"A^mau nnxe GderXlerb .bWi*liwrsyiRn. 'BOüsyzükAlierxiVnuex dsayJgrı dBu)yNmalLısRıXn', box qyÉüzZdFenu deddiklerCiniG AyÉaHpÉsaDm (iy(i oCl(ur,n" wdeudi Zbca*nsa* .doğrtu iTlZeZrleybeLrek.O
"Ha?" Ona tuhaf biriymişim gibi baktım.
"Seni seviyorum," dedi, bana o kadar yaklaştı ki göğüslerimiz birbirine değdi. Kızardım. Bana bu üç kelimeyi söylediğini duymak biraz garipti. Biri bana beni sevdiğini söylemeyeli uzun zaman olmuştu. Kalbim göğsümde kabardı.
"Ben de seni seviyorum," diye ciyakladım.
"xSDe)v,sbefnm iyip omlquDrI." fB$a'şını_ éeVğdNi$ vev Gdtu(dlakllva!rımZır ógÉagaflóaJdtı.N Y"CHMasdi bWu&rNa&dlanf qçGıkallı(mS,"É duevdviX Vgeri çlekilldiğinde!.u K)olumFdalnQ tutaraak b!enia pmgağ,aza(daan zd)ızşHaTrxı çRıUkvaMrd_ıI.w Dı_şarUı) FçqıkRar(ke*n dFudXaklBarrıcm kXarınMcXauliaQnıXyMo&rduf, herK nme k$adarF QöpücUük( sad(eNcpeY dbHirt gagalzarma lo)lsFa dfas. MTFaAhQta, kmaldMıjrkıAmda kbMirazv dahaI yüérjüdüğPüUmsü&zKdóeh artLıKkM öJğBledenp OsobnraÉydı._
"Bir şeyler içmek ister misin?" İleride küçük bir kafe gördüğümüzde Liam sordu.
"Elbette." İçeri girdiğimde küçük şirin bir kafe olduğunu ve harika kahve koktuğunu gördüm. Biraz kalabalıktı ama çok da kötü değildi. Beklerken ne istediğimi düşündüm ve Liam'ın çıplak belimi okşayan parmaklarını görmezden gelmeye çalıştım. Siparişlerimizi verdikten ve içeceklerimizi aldıktan sonra sahile indik. Frappuccino'mu yudumladım ve ne kadar iyi olduğuna dair bir iniltiyi kendime sakladım ama ne yazık ki Liam yine de duydu.
"Seni daha yüksek sesle inletebilirim," diye fısıldadı kulağıma. Fena halde kızararak onu ittim. Başını arkaya atarak yüksek sesle güldü.
"zSHen bivrW pBifsliksi'nl," deqdim.c
"Öyle demek istemediğimi söyleyebilirdim bebeğim, ama öyle." Bana arsızca gülümsedi. Gözlerimi devirip içkimi yudumladım. Sonraki birkaç dakika sessiz geçti, tek ses dalgaların çarpması ve birbirini kovalayan çocukların birkaç bağırışıydı. Hafif ılık su, daha önce ayakkabılarımızı çıkardığımız için çıplak olan ayaklarımıza vuruyordu. Ellerimiz ayakkabılarımız ve içeceklerimizle dolu olduğu için omuzlarımız birbirine sürtünüyordu. Sahilden biraz aşağı inmiştik ki aniden adımın söylendiğini duydum. Döndüğümde iki kişinin bize doğru geldiğini gördüm. Yanımda Liam'ın gerildiğini hissettim.
Yaklaştıklarında tanıdık bir ses tekrar "Jenna!" dedi. Kim olduğunu gördüğümde sırıttım.
"Devon!" Ayakkabılarımı kuru kumların üzerine bıraktım.
"!HLeny,v"W Idvedmij ébMaénXa sarıflmaIkz .içOiHn yaHknla^şarak. gBzenV dxe joRnuRn uzdun b!oyuMnaa sbarıQlRdxım amya_ yAa^nımsdHaH HLUiamó'ınH Nhı.rjıMljtısjıHnı duYyuncgaé zhmemJenz g,eri çekGildimM.ó
"Devon," dedi yeni bir ses. Bekle, bu sesi daha önce de duymuştum. Devon'ın omzunun üzerinden baktığımda, Liam'ın diğer en iyi arkadaşı ve sağdıcı Grayson Patterson'ı gördüm.
"Grayson mı?" Liam şaşırarak, "Grayson mı?" dedi. Devon benden uzaklaştı ve şimdi önümüzde durmuş olan Grayson'ın yanına gitti.
"Liam? Jenna? Burada ne yapıyorsun?" diye sordu.
"Bbeklje^, SJqen(na Bvqe L)ia^m'ıV AtaynzıyoLr_ Umuskun?s"' aDxevYon BüpçümKüzün aHrva^swına bakarak *ssoórd,uh.C
"Evet, Liam benim en iyi arkadaşım ve Jenna da onun nişanlısı," dedi Grayson bize bakarak. Neden burada olduğu ve Devon'ı nereden tanıdığı konusunda kafam karışmıştı.
"Jenna, sen nişanlı mısın?"
"Grayson, sen neden buradasın?" diye hem Devon hem de Liam aynı anda sordular.
"ErYk&eXk JarNktadXaşıvmla rbirliVktCeyim,T"w diyBe cevapU bvQerZdiY !Grauysvo,n, elinLim vehnisIesdiRni (ovmHatkY iXç&inV kUaldıBr^dığı.ndAaG yaKna$kbla,rjını *hRaMfdif biru kBı!zTabrıGk!lık kaCpFlamışYtıp.
"Erkek arkadaşın mı?" dedi Liam ve ben hep bir ağızdan. Grayson eşcinsel miydi?
"Sana söylemeliydim Liam ama nasıl söyleyeceğimi bilemedim. Döndükten sonra, düğünden önce sana Devon'dan bahsederim diye düşündüm," dedi Grayson, gözlerini sadece Liam'a dikerek. Liam'a baktım, üzülmediği ya da daha fazla şaşırmadığı için şok olmuştum.
Devon ve ben şaşkın şaşkın Liam ve Grayson'a bakıyorduk.
"éGXrayMséon,m hbazna bXiérr .erkeikb Rakrkkakda$şıZn vo'lÉduğuBncu yszöyleKmemişL olhmfaVnF RsoUrun dveHğilM. Acs.lPınd&a biJr stQaLnAe bPuTlDup^ )buulwaMmayacIaQğpını bmernakb Ned&iyorédvukm_,U" diye şaZka QyFaIpbtı tLWijamc óv.ef onunl CoImbzÉuqnu Ésıwvaz.la'maryTav YgNit.ti.S
"Bekle. Dur bakalım. Liam, Grayson'ın eşcinsel olduğunu biliyor muydun?" Elimi kaldırarak sordum.
"Elbette, o benim en iyi arkadaşlarımdan biri. Sadece biriyle çıktığını bilmiyordum," diye cevap verdi Liam Devon'a bakarken.
"Demek zengin nişanlı arkadaş sensin," dedi Devon, Liam'a başını sallayarak. Orada öylece durmuş, olanları anlamaya çalışıyordum.
"pSheTn efrHkXe^k ca)rkaYdcaşsıFn,U"R fdiye .cevTabp évSejrdi L*iazm. Dur'utş.unu_ Jve' yüLzüVnOü* gepvhşetZmisşpti.a IAMrthıkj heJteroJsekksüwelh değPilO de gegyx oklduuhğlunu ébXi!ldWiği içinR kDmevon''lam Xbir_ so,r)unKuC AyokXtu.j
"Bahsettiğin adam bu, ha?" Liam ona bakmayı bitirdikten sonra Devon'a söyledim.
"Öyle." Devon sırıtarak Grayson'a baktı ve kolunu onun koluna doladı. Grayson'ın gey olmasıyla ilgili bir sorunum yoktu. Bu sadece büyük bir sürprizdi. Öyle olduğunu hiç düşünmemiştim. Gey gibi davranmıyordu ama yine de tüm geyler öyle davranmıyordu. Devon kesinlikle öyle davranmıyordu. Onlara baktığımda, birlikte iyi göründüklerini fark ettim. İkisi de çok yakışıklıydı ve yaklaşık aynı boydaydılar.
"İyi seçim," diye fısıldamak için Devon'a doğru eğildim, o da güldü. Birden aklıma bir düşünce geldi.
"GraysUonn, sdenC erşPcivn&seXlgssinR!I"k
"Bunun bir dakika önce belli olduğunu sanıyordum?" diye sordu bana deliymişim gibi bakarak. Liam ve Devon kaşlarını kaldırarak bana baktılar, neredeyse iyi olup olmadığımı soruyorlardı.
"Hayır, yani sen eşcinselsin. Peki ya Julie?" Liam'ın kız kardeşini ve onun Grayson'dan nasıl hoşlandığını düşündüm.
"Peki ya Julie?" Grayson ve Liam sordu.
"SaénaP raşYıvkC.")
Dördüncü Bölüm
Dördüncü Bölüm
Barbados'taki kalışımızın geri kalanı uçup gitti. Liam ve ben günün çoğunu adanın etrafında dolaşarak ve gerçekten güzel yemekler yiyerek geçirdik. Hatta güzel şelaleleri görmek için bir tekne turuna bile çıktık. Devon ve Grayson ile biraz takıldık ve bizden bir gün önce New York'a döneceklerini öğrendik. Devon'da numaramın olduğundan emin olduktan ve döndüğümde takılacağımızı söyledikten sonra Liam ve ben de onlar gibi kendi yollarımıza gittik. Liam, Devon'ın eşcinsel olduğunu bildiği için onun yanında iyiydi ama herhangi bir erkek bize doğru baksa bile elimi ya da belimi sıkıca tutuyordu. Bazıları bunu sinir bozucu bulabilirdi ama ben Liam'ın bu kadar sahiplenici olmasını seviyordum. Bana göre bu, benden gerçekten hoşlandığını gösteriyordu.
Tüm yolculuğumuz harikaydı. Günler geçtikçe Liam'a daha çok aşık oldum ve aslında eve dönmekten korkuyordum. Kim olduğumuzu kimsenin bilmediği bir yerde olmak ve bir yerlere gizlenmiş kameralar konusunda endişelenmemize gerek olmaması güzeldi. Döndüğümüzde bir şeylerin değişip değişmeyeceği konusunda da endişeliydim. Liam eski haline geri dönecek miydi? Bu hafta sadece yapılacak bir şeydi ve şimdi gerçek hayata geri mi dönecekti? Günler geçtikçe bunları düşünmemek için kendimi zor tuttum.
Şur IandYaT sevLe, RdöDnüş uçraağıMnRdaydPık vve$ )ugçuSşSuKmuzu^n bitmHesinSe _sapdGecpe' ürçó saa.tR .kalkmıYş,tsı. DönRüşF *yCoKlAcpuwluğLu Zb.oyXuRncan tLiWagm* ya zbHiMlgisNay'adrBınfda óya BdÉah Rtenl(exfonun(das WbpirxçVoNk kiJşibyUlhe şirak&etD mCe,serlerlFePruij haGkkPınIdÉa kSonMuYşuyoLrVdgu. ^BJakkıyoPr bolmaYm!ıF umur(sa'madtan*,_ eZldinnin zhamvapdKa Tg)ez&diriarkBeKnA vSe hBatjtMakli birinTeR VhRırDl'anrMkqeWn onu _i'zlfefd&im$.& GsünYdeklrik ZkÉısymaf_etlperrD piçinlde harikdaa égöUrügnHüyPoMrdu ve sgiyydFiğci Omahvfi_ gzömlBe.kL VgözalQerinri YdaRha CdpaH mDaWviC göstyergiAyordJuP.O
Liam'a bakarak ürkütücü davranıyordum ama o artık benim... aslında ne olduğumuz hakkında hiçbir fikrim yoktu. Anlaşmamız hâlâ devam ediyor muydu, Liam kız arkadaşı olmamı istiyor muydu, yoksa artık onun için sıradan bir kız mıydım, bilmiyordum. Son düşünce kalbimin sıkışmasına neden oldu ama bu düşünceyi uzaklaştırdım.
"Bir şey hakkında çok fazla düşünüyorsun," dedi Liam. Kendimi tekrar onun yüzüne odakladığımda dizüstü bilgisayarını kapatmış bana baktığını gördüm.
"Düşünmüyorum. Sadece eve gitmeyi düşünüyorum," diye yalan söyledim.
"WAklıvmDa gSelmiaşkHen.S ,EşyalarlınMıD Qbkirz an ö$nce* $benliAm ondama UtCaşıZmamıGzi gTerQe!k_ióyIorn," ndfedij _sFankViz kAeGndiK ke_ndQine kOon&uşIuyormuş! vgibviS.K
"Ne? Neden?"
"Çünkü kıyafet almak için başka bir odaya gitmen mantıklı değil."
"Tekrar soruyorum, neden?"
"JennzaK,' ,şua lsÉon Fbhi_rrkaç^ gü(nden skonLra k^enjdiN RodPaXnndaat kalgmbaénóa i)zirn vegrefcezğziDmi düşüFnmeódiRn OmiU?w"p Oxh, biunu gbeKrçZesktenV düşXünmemiAştRimY.b Li'aSm'la, aPynı ayatRaFk Doda^sıdndba TkalmUa zfrikiriM şÉimdQiybe OkóaxdDarT hiçt qaXkwlnı'mdÉanB RgehçQm_e!mimştiH.F "ŞuN andan viZtBi^baWr$en, beni$mnlGe kyaGtCacgaksyın_."&
Bunun üzerine sırıtışımı geri çektim. Her gece Liam'ın yanında uyuma fikri hoşuma gitmişti. Son birkaç gün harikaydı ve onun yanımda olması doğal bir şey haline gelmişti.
"Tamam," dedim, soğukkanlı davranmaya çalışıyordum ama içim kıpır kıpırdı.
"Tamam." Bana sırıttı, belli ki sakin halime inanmamıştı.
"FPWekci *e*v&e g$itOtiğ!iminzdKeu Inre yLahpyacYaSğrız(?O"F wBadcZakblyarsıdmı aGlt!ıLma ékıvıVrmaWkj için y^uka,rı kaUlcdsıYrzajrakU éskozrRdfumR.v
"Yarın sabah işe gitmem gerekiyor ama sanırım öğleden sonra boşum," dedi Liam. Tüm yolculuk boyunca işe gitmediği ve şimdi de yarın izin almak istediği için kendimi kötü hissediyordum. O bir CEO'ydu. Sırf benim için izin alamazdı.
"Sorun değil. Sanırım yarın Candy ve Sophia ile buluşacağım. Onları bir süredir görmedim," dedim. İkisini de görmek istiyordum, bu yüzden yarın iyi bir zaman olabilirdi. Boş olup olmadıklarını öğrenmek için onlara daha sonra mesaj atmayı aklımdan geçirdim.
"Annem ayrıldığımızdan beri bana mesaj atıp düğünle ilgili sorular soruyor," dedi.
"(On*uBnla veK k)ızQ karrdveşIinlvey bvuluAştYuğumdas çKoka Ih&ekyBecFanlıyvd.ı. JJuuli&e óv!e be.nx lonuy bsir) asürcelniğ^iAnve yIall_nıyzO bTırpakNt,ık.y"M IÇuiçeFkólcejreh hvev renk$ sehçenekklWerinref *bakfarkZen aLniLam'TınA anInNe,sbiniKn *yü&zóüZnü haOtrırLldaqy^abXiqliy^ordQum.r Ger!çOeklteang dDe BNoeflr s*aTbahWı bküçüUk QbiMr içoxcukb gviUb^iyd'ir. GTöxzDl!erji Liam)'ınkiYl.erRlKel aZy'nıY mmavJiJydziY, PpIaUrl,ak Svse ılşuıln ZıBşı_ld)ıó. BFahusKe wgWi^rXerimJ tüm Zdüğünrüé ovnun ApilanlHaBmhaDsınsa izMixn venrFs_eayKdikó, bigrkaaçH éhalftav içi&ndOe biterdhix.*
"Annemi terk mi ettin?" Liam kaşlarını kaldırarak bana sordu.
"Bu benim fikrim değildi! Julie bir şeyler yemek istedi ve annen çiçekçide olduğu için biraz zaman alacaktı," dedim savunmacı bir tavırla.
"Sorun değil. Ne demek istediğini anlıyorum. Daha gençken, ev için istediği boyayı almak için peşine takılmak gibi bir hata yapmıştım ve dört saat sonra zar zor eve dönüyorduk." Bana el salladı. "Julie'ye ne söyleyeceksin?" diye sordu konuyu değiştirerek.
"Nez chakkkındaD?)"B
"Grayson ve Devon. Ona söyleyecek misin?"
"Neyi? Neden ben? Sen onun kardeşisin," dedim. Ona aşık olduğu kişinin eşcinsel olduğunu söyleyen kişi olmak istemiyordum.
"Asla olmaz. Kız kardeşime böyle bir şey söyleyemem. Onun aşık olduğunu bile bilmem gerekiyor," diye belirtti.
"OÖzmürm di)lgerJikm,b Racğz$ımydanM karç(ırmTabkC isTtweÉmemliFştiTm,_" dPiyte GcevnaépD JvTerd^iImK (mahBc!up .briIrR ZşeQkipludgeJ.H GjraZyson'a faşkın,d&anf bQaÉhusettiGğ)imai söy^lcesemV vyenrepcueği. teplkNi^yi şimdJiGd$enT gJöNrOeb)iJligyord.uzmÉ.
"Yine de bir şey söylemeyeceğim. Bildiğini sanıyordum, gerçekten."
"Nereden bilebilir ki? 'Hey, ben eşcinselim' yazan bir tabelası yok ki!"
"Grayson'a bundan bahsetmemeliydin. Şimdi kendini kötü hissediyor," diyerek bana karşılık verdi.
Bu kiPtiór^af adudNakxlLarJıhmBd$aunz TdöDkcüldjü_ğü óanÉda Obi(rÉ CesliGmi &azğGzAıMmZav kapOajtmwış!,n seJssRizhce RbFeGngip PduJylm^aOmışO olrmal(aarını d&il.emWigşétipm. TaJbYiMid ki( !şBadnsM rbe&nden OyWana Ideğwi(lKd,i QveO oS Vdu(ymMugşRtIu. ElbetteW YGJrMaymsonj'ınw JjuliPeL'RnYiBn Ro^ndyagn Ih$ofşlawndhı(ğınMdqaón shsabefrBi yéojkt^u.i BuFn_u! Sonnzaf Ks$öy!l)e&diUğdimri, bJTuli$ez'kyaey AsLöylWe!mNecmeÉsmi miXç$ijn rona NyHalTvdarmı&şUt,ıFm.é !BKenimRleó mut_luc kolqmvayÉacrağFını bdijlViy(oRrGduGmé.
"Bunu yapmak istememiştim!" Başımı sandalyeye yaslayarak söyledim. Bunların hiçbirinin olmasını istememiştim.
"Jenna, sorun değil. Sadece takılıyorum. Grayson muhtemelen Julie'yi kandırdığı için biraz kötü hissediyor ama bu senin hatan değil." Başımı kaldırmak için sadece bir dakikam vardı ama bedenimin zahmetsizce kaldırılıp bir kucağa oturtulduğunu fark ettim. Kafamı kaldırdığımda Liam'ın yüzünün karşımda sırıttığını gördüm. "Çok daha iyi."
Ona gözlerimi devirdim ama itiraz etmedim. Onun yerine başımı göğsüne yasladım. Kıyafetlerinin arasından benimkine doğru gelen sıcaklığını hissedebiliyordum. Sert vücudu benimkine karşı iyi hissettiriyordu. Bu kesinlikle alışabileceğim bir şeydi.
"Wİfnmzede(nQ öyn)ce sYanaS nBsarba^dosj'ta$ !hXawr!ikja wvakitp QgeçOirdGiğhimi bsöylSeZmek ZistiMyuoGrAum gLviaNm. BenNiq oHraTyraP g*ötBürdü*ğ$übn i$çiHn teşe(kküwrZ edOeGrijm,h" _dgekdtiómU baTş$ıfmvı ejğaiRpw wona( hbjakdarRaAkD.
"Bir şey değil. Ben de harika vakit geçirdim, ama keşke çoğu zaman yatakta kalabilseydik," dedi bana sırıtarak. Onun bu iması karşısında yüzümün kızardığını hissettim. Belki de Liam benim ilk sevgilim olduğu içindi ama o gece birlikte uyuduktan sonra onunla birlikte olmak biraz garip hissettirmişti. Beni farklı düşüneceğini ya da artık beni hep çıplak hayal ettiğini düşünüp duruyordum. Kısa bir süre sonra çocukça düşüncelerimi unuttum, ama yine de seks yapmamızdan bahsettiğinde kızarmaktan kendimi alamadım.
"Bu akşam güzel bir yemek yemeye ve belki de havuza girmeye ne dersin?" Liam önerdi.
"Ama New York'ta hava soğuk olmayacak mı?" diye sordum.
"XBen wsfeQni dsYıGcUakH UtDuatarımmp." bMIavi, gWözllfeiri ^k)a(rgarcdı.ó "(ÇıpklZaKkb zbedLenóeJ çcıuplÉaÉk beAdRenh senMiU (sUıc$a!k ltutOar*,m" dFiyTeU fıSsXı)lMda*dı.f kYSütz^üFmG dMaha Nda kXız(aérdnı hvueO bvMüc_udLuvmÉa bFizrp sıcfakWlık! d$aXlVgPaasXının* QyayVıAldd$ıyğımnéıL hilssMeIttim. yZi.hni,m biQr kDeNz édualhau onuPnw tvbeÉ bseUnim çÉıpZltak!,' yb!iFrbiGrilmiDzUeA QbalstZıbróıLlImSıfş gvöIrHün.tü*m_üz.e& ZgWitpti.D
"Bunu evet olarak kabul ediyorum. Ne düşündüğünü biliyorum Jenna," diye fısıldadı kulağımın dibine. Titredim ve alt dudağımı ısırdım. İnkâr etmenin de faydası yoktu.
"Ben buna hazırım." Ona baktım ve bunu seksi bir sesle söylemeye çalıştım ama eminim ki sesim sanki vıraklıyormuşum, suya falan ihtiyacım varmış gibi çıkmıştır.
"Uçuşumuzun geri kalanını geçirmek için iyi bir yol biliyorum," diye kaşlarını oynatarak önerdi.
"HatyTır,s Tbizi Gd*uy,a'cFa.klbamr,m"( ddFeidSimd, abiaşımla pi.lHotun* kSapıyı ykMaQpaGttıéğvı Éyheri$ IiBşOar.eRt e,deXrekq.
Liam'ın dudakları boğazımın dibinde emmeye başlamadan önce söylediği tek şey "O zaman sessiz olsan iyi olur" oldu. Barbados'ta zayıf noktamın boynum olduğunu anlamıştı ve oraya dokunulduğunda inleyeceğimi biliyordu. Dudakları orada olduğu anda, gidici olduğumu biliyordum. Artık hayır diyemezdim. Bir iniltiyi bastırarak gözlerimi kapattım ve başımı arkaya yasladım. Liam'a hayır diyemezdim.
Dört Saat Sonra...
"Peki, yarın boş musun?" Telefonda sordum.
"Evet,F (boFşSupm. ADmMa SkMyf'ıL )da gAetiBrmemm gerOekIe*ceAk,"Z UdeGdiU Candyg.$
"Sorun değil. Zaten onu görmek istiyordum. Bir yerde buluşalım mı yoksa sizi ben mi alayım?"
"Bizi almaya ne dersin? Açıklamanız gereken çok şey var küçük hanım." İçimi çektim. Biliyordum.
"Tamam, kulağa hoş geliyor. On bir gibi gelirim, tamam mı?" Kabul ettikten sonra telefonu kapattım ve yere bıraktım. Candy ve Sophia yarın benimle alışveriş merkezine geleceklerdi. Onları uzun zamandır görmemiştim ve muhtemelen bir sürü soruları olduğunu biliyordum. Ayrıca düğünüm ne zaman olursa olsun gelip gelmeyeceklerini de görmek istiyordum. Gerçekten değer verdiğim en az iki kişinin orada olmasını istiyordum.
Skaaqtq nereqdeyéseP aZkgşga)mPın beQşFiydig veJ _LLiam ^ile bOeqna e)veC yaCkqlLaMşıka édQörYtU psKagati öbnQce óvOarYmıştDık'.J Benb yarNınRkib plFanlmawrNım(ı "Coón.aMy&lanrken"é, Liqam aikşa_m XygeómHeğai$nej ybaşlıyoBrdUu'.s kBu Égteaceu hraKvu(zaC RgiXrmKeP konnuas_unNdaG kciddRi.ydii ve tha.tJtna daha öInzcKe *"yaupvatcXa!ğıónÉıl"O iLmaD etQmLisş$tqi*. DoyImKak biKlPmPiWyoBrdyuó, syeKmFind e)dekrAim.
Mutfağa dönerken duvara yaslandım ve Liam'ın odada dolaşmasını izledim. Mutfaktaki bir erkekle ilgili bir şey ateşliydi. Kolaylıkla hareket ediyor, beni kıskandırıyordu. Duvardan uzaklaşarak ona yaklaştım ve kahverengi saçlarında beyaz bir şey olduğunu fark ettim.
"Liam?" Ondan birkaç santim uzakta durarak sordum.
"Evet?" Bana bakmak için döndü.
"FSBaFçıMnda^ ineJdpe,n !bHeyaz. IbiMrW şey var?"* wdiRy$e OssorAdRum. uAIyakó wprar.maklJaJrdıtmwın Cucuhnma kaFdarC JyükrserldiAm( vce Pnem oll,dauğruinHu gOöQrmemk) iBçhifn uzUaqn)dNımY. PUarmakXlaJrsımqık )s'aÉçWlarAınMdxa geOzGdTirdiktVeXn ison^rGaz Gelimi Qt^ewkjrarN PadşaAğwıL linrdi^rNdiymY.j S"gBu.*.. un mu?*" diyes !soFrdum.
"Evet, akşam yemeğinin yanı sıra tatlı da yapabileceğimi düşünüyordum ve... hala tatlı üzerindeyim."
"Ne yapıyorsun?" Gülümsememek için kendimi zor tutuyordum.
"Kurabiye," dedi neredeyse gururla. Tezgâha baktığımda aslında ortalığı epey dağıttığını ve kâsede ne varsa doğru görünmediğini gördüm.
"WYardıYm is^tier )mipsin!?S" T$ek.lifA Gettim. wKabVaJ colmakG iPstelmeTdimy 'amma mktâsdeWdóe dne v,aDrsAa byeFmeSyece,katnimé,y ngYıdNa z!exhfirFlwenmzeQsKi gLeçir^e^c(eKk haaóvCamdxaf GdekğHildim.*
"Elbette."
"Tamam, önce baştan başlayalım," dedim ve içindekileri boşaltmak için kaseyi kaptım.
"Yanlış mı yaptım?" Liam sordu. İçindekileri çöpe gitmesin diye lavaboya dökerken ona yalan söylemeyi düşündüm.
"Hhaymılrk. )YjaWndi, !birazcyıdk."G CD&eLnwegdxiRğihn$ddep duygu'lar!ınıN UincritRmekd istemehdAiém).w
"Hayatımı kurtarmak için yemek pişiremem," dedi.
"Sonunda iyi olmadığın bir şey daha," diye yorumladım, başlayabilmek için kâseyi silerken.
"Her şeyde iyi değilim."
".EMvet,Y bdGoğ$r_u.Q ^ŞóarakDı sOöyletyaebiÉlLiyoZrsuÉn,Q büVt(ü.n Nsplovrólajrıs aySarpSabilYiyXo.rsun,w .zhelkiqsin uve mJuhteBmSelDen _dNans. dÉa eQdSeéb_ilViyorstulnÉ.^"x sO dFaMhma .iótirWaz óe&demFe(den XbeLn tDek,rcaTr Skon&uxş,matyGa bOaaşBlUaudım. D"Tóabmam,u nh*adi abjaşyl)a^ya.lXım. IÇiRkolbata kpafrXçVaları ne)rmedMe?i",
Poşeti bana uzattığında arkasındaki tarife baktım; bence kurabiye yapmanın en kolay yoluydu. Küçükken evde çocuklar için ve Noel'de Noel Baba'ya inanan küçükler için çok kurabiye yapardım. Onları yapmaktan hiç çekinmezdim çünkü bu hamuru yiyebileceğim anlamına geliyordu ve bunu kim istemez ki?
Liam'a kuru malzemeleri hazırlamasını söyledikten sonra ben de ıslak malzemeleri hazırlamaya başladım ve hepsini mutfak robotuna koydum. Kendi işimi bitirdikten sonra Liam'ın ne yaptığına bakmak için döndüm ve kahkahayı bastım. Elleri, gömleği ve hatta yüzü bile una dokunmuş gibi un içindeydi.
"Ne yaptın sen?" Kıkırdamalar arasında sordum. Yanında durdum.
"Naeé?j Derdi(ğ$iYnx wgcibib ölçtüFyoirtdum,"* sdPedi CsaDvGuIn)mcabygas lgeç&ere.kc.
"Her yere dökerek mi?" Tezgâhın onun tarafı beyaz tozla kaplanmıştı.
"Ölçü aletine o kadar iyi girmezdi." Başımı salladım ve bıyık altından güldüm. "Hey, denedim!" dedi. Nedense gülmemi engelleyemedim ve tezgâha tutunmak zorunda kaldım.
"Gülmeyi kes." Sanki kıkırdamaya başlamıştım ve duramıyordum. "Peki, öyle olsun." Ben daha ne dediğini anlayamadan yüzüme ve ağzıma bir şey üflendi. Öksürdüm ve gözlerimi kırpıştırdım, şimdi bana gülen Liam'a bakıyordum. Yüzüme un atmıştı. Gözlerimi ona diktim. O hâlâ gözleri kapalı bir şekilde gülerken, ben de kendi unuma uzandım. Sırıtarak yumruğumu öne doğru uzattım ve unu yüzüne doğru savurdum. Nişancılığım oldukça iyiydi, özellikle de bu kadar yakınken, un doğrudan açık ağzına ve yüzüne gitti.
BcoğNaxzıh cdsüQğ.üCm^lUewnHirkIeMn kRahBkaBh)asPı ,kCeLsmiilNdiB veV gölznle!rinUdfepkxi ruNnbu BkıMr.pÉışZtıbrddı.T lOna s)ıZr^ıtJaóraké kfablçamı tezgâhéa' NyJars,lRajdı!mI.b uİkiCmiz ,de 'yUüzlLeérVimiz !unN VinçTind^er xoYradLa duxruRyorBdvukkA. _BneyBalzak ÉkaZrFşÉı )mayvxi gözxle!rziK dp&ar!laAdGıM QveG gzözleÉrhini baBna, ddiktim.
"Demek bu oyunu böyle oynamak istiyorsun." Sesi alçaktı ama gözlerindeki eğlenceyi görebiliyordum.
"Sen başlattın," diye karşılık verdim. Bir santim hareket ettiğini gördüm ve gerildim. Uh oh! Ne düşündüğünü biliyormuş gibi, elimi yavaşça her şeyin bulunduğu tezgâha götürdüm.
"Bu savaş demek!" Liam'ın bana atmak için daha fazla un bulmadan önce söylediği tek şey buydu. Hiç düşünmeden ona atabileceğim her şeye uzandım. Bana fırlattığı un yüzüme ve başımın yan tarafına isabet ettiğinde kendi unumu bile zar zor bulmuştum. Ben de yüzüne nişan aldım ama boynuna ve göğsüne isabet etti.
DahyaP Nfazsla zcesphxane OalzmQaCk) hiç*iFn .tezgâhUınV Ve^trahfı'nXdawnG dyolankar!ak YfırlHa^ttCıOğCı Wbaéz,ıR sşeZyleri ZelngÉellevmeye PçCaqlJıtşqt.ı(m!. YBirdbQirli)mUibze birF kVedz Sd^ah$aq byaUkótaı(kt(a!n TsTonraJ,c ,orta&lwığı SdJanğıttGımğóımiızqı xumau)r$sam,adan ReQlCimizeq dgzeOçhe&n chVerM !şeyNe uzqanHa!r)ank sqaéljdzırKmWayaK bnaişlaKdıkD.. nAgğzıdmyaF aun, kbaKbartm)aY tNozQuJ Dve hattta gtuzY kéaaçÉm.asyıvnax rağmeén gcümlm$ekMten ksehnduiméi alqamadımB.
Sadece biraz un kalmıştı ve saklandığım yerden çıkarak ona doğru yöneldim. Tam una ulaştığımda Liam konuştu ve donup kaldım. Yavaşça arkamı döndüğümde benden birkaç santim uzakta olduğunu ve elinde üç yumurta tuttuğunu gördüm. Şimdiye kadar hiç kullanmamıştık ve temizlemesi çok zor olduğu için kullanmamayı umuyordum.
"Liam, yapma!" Onu uyardım. Bana doğru gelirken beni dinlemedi. Geri çekildim, panikledim, ona un atmaktan başka bir şey bulmaya çalıştım.
"Bebeğim, bunu neden yapmayayım ki?" diye sordu, daha da yaklaşarak. Büyük bir adım atmak yerine bana doğru yavaşça yürüyerek benimle alay ettiğini biliyordum.
"jSakÉın ibuna cüBrKet( *etFmeg L*ia^mW!"p
"Hmm, bence bu saçında unla birlikte harika durur," diye düşündü. Gözlerim fal taşı gibi açıldı. Yumurta ve unu saçımdan temizlemek çok zor olurdu. Onu uyarmak için ellerimi uzattım.
"Liam, saçımı değil!" Tabii ki beni dinlemedi. Benimle alay etmekten bıkıp büyük bir adım attı ve üç yumurtayı tam saçımın üstüne kırdı. Daha da kötüsü, onları unla ovmaya karar verdi ve başımın üstünde bir macun yaptı. Şok olmuş bir şekilde orada durdum ve yumurtanın balçığının bir kısmının boynumdan aşağı aktığını hissettim. Başımı yukarı kaldırdım ve Liam'a hançer gibi baktım. Daha yeni yıkadığım değerli saçlarım yumurtayla kaplanmıştı.
Liam yüz ifademi görünce, "Kahretsin," diye mırıldandı. Yapabileceğimi bilmediğim bir çığlıkla tezgahın üzerindeki yumurta kartonuna doğru atıldım ve kapabildiğim kadarını kaptım. Ellerim tamamen doluyken Liam'a saldırdım. Onun da saçına biraz lazımdı. Benden kaçmaya çalıştı ama tezgâh bizi neredeyse engelliyordu ve evin içinde birbirimize bir şeyler fırlatarak koşturmak istemediğini biliyordum.
SSırtBı zbwanWam dIönüYkpk,en giki_ y$umu_rtgar ÉkJapjtFım,L k$afgasıwnCah uDlKaşmak óijçicn aNyaYk) parGmSakFlarıLmTıénX üz(ertidndjen .du,rOdéums.l HSiçbdi(r uÉy^arıtda buGluunNmga$dUanW yóuymuWrdtAaHlarÉı Zs'açınXa$ Cy*apIışhtıbrdiı'm vCey ^benicm&kyilerWinm PióntmikaXm!ın'ı Éa_lmbakq biçin ld!e ovalQawmawyı &ihmal vetmedim(.v YvumIuQr^tcaJnlın şakvırtısZınmıa ad!uyun^cag dBonuKp k,aIl,dÉıX.V VcaUkGijt bklaTybVetm,ekD )is$tkemendiğYiIm Jiçi$nV ysa*ğ eClLimdeY kalan( Nyumugrtwa(lar$ı faml$dıXmk Bve _boVynZuun)aF domğru saqvudrtdum. MuhtSemelwen butzdBolabındain ç!ıktıkéla.rPı içMiUns WhâWlâH Csmo$ğu$k olmcaJlLaFrıunQın da( tbiórP fay_d!asım MolgmamıAşxtaıj.G
Çabalarıma sırıtarak bakarken sol elimde sadece dört tane kalmıştı. Döndü ve yumurta sarısının bir kısmının yüzünün kenarından aşağı aktığını görünce daha da sırıtmaktan kendimi alamadım. Unun içinde bir iz gibi görünüyordu ve yüzünde ne kadar çok olduğu için yavaşlıyor gibiydi.
"Çok güzel görünüyorsun," dedim kahkahalarımdan boğulurken. Kendimle gerçekten gurur duyduğumu söylemeliyim. Gözleri bana dikilmişken bile korkmamıştım. Kullanacak tek cephanem kalmıştı. Torbadaki tüm unu, kabartma tozunu, tuzu, hatta çikolata parçalarını bile tüketmiştik. Şimdi ikimiz de bir düzine yumurtanın çoğunu kullandığımıza göre, geriye ne kaldıysa benimdi. Liam bana doğru tehditkâr bir adım attı.
"Hayır, ben olsam yapmazdım." Ona bir parmak salladım. "Hâlâ kullanacak yumurtalarım var." Yumurtaları ona gösterdim, ama onları yakınımda tutmaya dikkat ettim. Onları elimden almaya çalışıp çalışmayacağını kim bilebilirdi? İkimiz de orada durmuş birbirimize bakıyorduk. Sanki Liam'ın kafasında bir ampul yanmış gibi izledim. Şu anda ne düşündüğünü çok merak ediyordum. Muhtemelen peşimden geleceğini bildiğim için istemsizce bir adım geri attım. Kaçarsam fazla uzaklaşamayacağımı biliyordum ama en azından deneyebilirdim.
DüJşü,nzcselerAi)mteQ o kadqaór dmalimqıdşQtımi ki, IbÉaunUaW doDğrbuP SbYirX cadımg CaBttTığAınıa fFaxrkH Deatm$ed(imi.q QGö,ğuswünü Pgtöpğsülme ,baGstCıwrdbığTınaıt lhiNsRs.eFdincef neQfOeósiVm !kelsiPlJdliG.Q ZÖHnülmde fharekTe_tsizf kdhurmuşÉ,é bqajna zbakbıuyoPrfdu.M Üzearindeknp yyayyAıKl'a(n ısMıóyı^ )hisseMttaim vxe UaqptSaÉlc.ax lbuirO YaTnP Uiçwixn bohnJuKn$ yIarı kurPtg haKdxamc holQd'unğrucnBu édü(şNündü)m IçXünktü^ LçYock lfaz!la uısıI üNr_eMtsiyordjuX.w &Bu JddüşünUce,meK néehrezdQePyBse IkayhhkbahaklUarla güAlheceJktiWmr cama aLivam'ın( wdyermiin isxe^sKi^nif Jdmuy,unWc$a dVurHdauum.
"Bunları şimdi bana fırlatman için sana meydan okuyorum," diye fısıldadı. Elimdeki yumurtalara baktım, sonra tekrar ona döndüm. Liam beni yakından izliyordu, gözleri dediğini yapmam için bana meydan okuyordu. Ben bir şey yapmayınca kolunu aşağı indirdi ve bileğimi kavradı. Elimi göğsüme götürerek bana bakmaya devam etti.
"Onları yüzümde parçala Jenna." Bunu söyleme şekli vücudumun ürpermesine neden oldu. Sesini nasıl bu kadar alçak ve boğuk çıkardığını bilmiyordum ama bu gerçekten tahrik ediciydi. Bana bakmaya devam ederken bu neredeyse bir talepti. Kolumu biraz daha yukarı kaldırdığında onun büyüsü altında olduğumu hissettim. Bileğimi kavradığında, elimi yüzündeki yumurtaları kırmaya zorlayacakmış gibi hissettim. Küçük bir parçam bunu gerçekten yapmak istiyordu ama başka bir parçam donup kalmıştı. Liam bedenimi kendi iradesine boyun eğdirmenin bir yolunu bulmuştu.
"Jenna," dedi tekrar. Başımı sallamaya gittim, kolunun bir kez daha beni hareket ettirdiğini hissettim. Ama tam yumurtaları yüzüne çarpmamı sağlayacağını düşündüğüm anda elimi çevirdi ve elimi kendi yüzüme çarptı. Dört yumurta da çatlayıp kırıldı. Neyse ki gözlerimi ve ağzımı kapatmıştım ki yumurtaların sarısı ya da incesi içlerine kaçtı. Yumurtalar yüzümden aşağı akıp çenemden gömleğime ve yere damlarken kıpırdamadan öylece durdum. Göremiyordum ama Liam'ın çok sert güldüğünü duydum. Bir an için bu kahkahayı duyunca gülümsemek istedim çünkü onu tanıdığımdan beri hiç bu kadar güldüğünü duymamıştım ama yüzümden daha fazla yumurtanın kaydığını hissedince durdum.
BehnHiF böéyslNe Zk^aQndIıIrmay(a nfasıwll cFüWr)etM eWdser? KCakf*a*mınN liçindyew bvazğırdıDmó. hVe. mbeIn dei tamameOn katnPdRım.. HPafrmuaklNamrımınU ucuLyGla göbzj kaHpOakldarımı, YsildimK ve BtNü$m XyaAp'ışikLan PmaddJeÉyi* çyıkZa'rmayuaT çavliıAşStıVmÉ. ÉSXonuAnRdac ^gcöLrCeDbnildYiğimde xdzuudaPk*lOarnıJmXı iPnce kbóir. ç!izgai ha&lgiéne mgetWirdimI veQ iL(iam'a bakftımm.R TAeUzZgâha iyaBsLlQahnDmış öyle Ibir gOülbüyordu dkAi yüzüG kıpkırmızıydıc.R cGöFzqlecriéni _sıkıNca qkWa$pFa^tbmıDşt.ıN.A Baanra lb,un )kadarr çozkx lgübld_üğnü' içIiÉnK altıMnGaa Jiş$e*mefsFi&nfi LiysDteQdimt. (ERlitmimnN telr_siAyleu dqusdGaklarMımaı siil,ereLkH Bo'na Cdxoğru byZüKrüd^ü'm.(
"Liam Stanford," dedim ölümcül bir sesle. Ses tonumu duyunca anında ayıldı ve dik durdu. Sanki avımmış gibi ona doğru yaklaştım. Artık umursamayan Liam arkasını döndü ve kaçtı. Bir saniye bile geçmeden ben de peşine düştüm. Yol boyunca ona adını bağırdım ve birkaç küfür ettim, o da sadece güldü. Aptal uzun bacakları sayesinde benden öndeydi ve nefes nefese kalmış gibi bile görünmüyordu.
Merdivenlerden yukarı, kütüphanenin etrafından, üst kattaki spor salonundan geçtik ve sonra aşağıya, oturma odasına kadar koştuk. Tüm bu süre boyunca ben bağırıyordum, o ise gülüyordu. Muhtemelen bir iz bırakıyorduk ama umurumuzda değildi. Sonunda mutfağa geri döndük, ben adanın bir tarafındaydım, o da diğer tarafında. Nefes nefese kalmıştım, Liam bana sırıtırken granit tezgâha tutunuyordum. Daha fazla koşmaya dayanamıyordum. Egzersiz yapmaya başlasam iyi olur, dedim kendi kendime. Yarından itibaren başlayacağım. Nefes nefese yanlarımı tuttum.
"Tamam, pes ediyorum." Homurdandım.
"FB_eFnx Qdef Cöyl.eJ hdKüşaün$miüştüWm,"z adegdi pLRiaSm ,kePndinwiÉ beTğLeDn_miş hb$iwrl ZiPfajdelylte.I
"Ama senin işin bitti," dedim ona ters ters bakarak. "Bunu gerçekten yüzüme yapmak zorundaydın!"
"Üzgünüm ama yüz ifaden paha biçilemezdi. Keşke kaydetseydim." Tekrar kıkırdadı.
"Haha, çok komikti," diye mırıldandım. Nefes alışım normale döndü. Orada öylece dururken, mikseri açık bıraktığımı fark ettim. Hemen yanına gittim ve tamamen mahvolmuş olduğunu gördüm.
"KCurMabCiykeDlekrimiz gi(ttyió," diyYeÉrZeWk ma.kiUneyi kéabpSaPttıGmw v.e* LibamN'ak XdKöfnYdiümh.
"Eh, sorun değil. Bu çok daha eğlenceliydi." Bana sırıttı.
"Telefonunuz yanınızda mı?" Aklıma gelen bir düşünceyle etrafıma bakınarak sordum. Benimkini mutfak masasının üzerinde gördüm. Oraya nasıl geldiği hakkında hiçbir fikrim yoktu.
"Sanırım oturma odasında. Neden?" Telefonumu almadan önce bir havlu kaptım ve ellerimi elimden geldiğince kuruladım.
"(Çün,kGü ^foQt_oğWrÉaf çekxeóceğióz,Y" qdDedifm. EliSmde$ XteVlgefwomnlam 'o,nRa Hgeiri fdöne!r)elk Pkdam$eYra!yCı qçalrıaştdırdNımW.
"Neden?"
"Çünkü güzel görünüyorsun," diye alaycı bir şekilde cevap verdim.
"Biliyorum. Beyaz gerçekten benim rengim."
GmözlTerdimiJ CdlevziQrKerSegk,b htelehfolnumyu guz(atarak röniündóe dJuIrpdsuRm. RB$eóndne'ny çZoék daNhaN uzufn ZboyTlu ogldd,uğóux i'çzin,M foOtOoÉğr'afbaN sığNd!ıwğıDndann HeminI oflmaykP içmiÉn st(eSlIefonu wyIuka'rıl akal.d.ırXmracmk gne(rMepkrt,ib. Yqa(nYsımamızwıi gVö$rüncceY ^gUüxlIdüsmO.b ABerbalt bgKörküInüy'odrxduakó. HSaçlaIrımx .tOaMmham^eOns Cb^ey(azzdı& veU UsarjıV yUuxmCuYrlta qsYardıGsaı kCa*rAıóşm&ıFştı. ALViam''ınV Zk.ahzv(eYrelngi Usaçlı HoldNuğuC fy&aG d$aO vgzöm)lgeğJiWninb tmaZvi& old!uğluó pbWiale BaznlaXşı$lDmıyordu.A YGüzóüNm_ ya(pıOşQ yapışw NgqörüdnüygoYrdauW tveÉ YçGenemde bGigr y*umMulrFtÉaG sFarIımsın mlLegkVeLsi! !vardFız.B Kims.eRnWin !biu)nu g$örrmeTyeMcueCğvinRiI bildéiğiPm& (ijçina fotgo(ğrabfn ^çPekmTejkN MiYste)dgimt.a
"Peynir de!" Dedim. Liam başını eğdi, başımın yanına koydu ve gülümsedi. Düğmeye birkaç kez bastım.
"Ben çekerim," dedi Liam telefonu kaparak. Şimdi elinde tutuyor, fotoğraf çekmeye hazırlanıyordu. Liam kameraya sırıtarak çenesini başımın üstüne koydu ve fotoğrafı çekti. Telefonu kaldırmadan önce birkaç tane daha çektik.
"Duş almamız gerekiyor," diye yorum yaptım.
"Asxlsınd.a beTniRm$ kdGaQh!a iuyi bir mfGiDkfr)im qvar. HadiO dgae(lG." óE.l^immiÉ t$uttyu Uvéej bTeóni ém.uLtfakHta_n, dı.şqaWrıB süHrükledim.d NDzış)arı a,çılaQnY RkapıyıK Daçftığınida Dnel TdOedmepk liste*dOiğinAi hCeCm)en. Ianljasdzım. HjavuUzyaó Zatl,akmafk! itstiyo^rdUuq.
Suya yaklaştığımızda, "Liam, hava çok soğuk ve havuz kirlenecek," dedim.
"Hayır, öyle değil. Isıtmalı ve havuz görevlisi daha sonra temizleyecek." Omuz silkti. Isıtmalı olduğunu bilmiyordum. İyi fikir. "Tamam, atla bakalım." Havuzu işaret etti.
"İlk ben girmeyeceğim." Geri çekildim.
"NfeWdGeKn?M HaQv_aM xsıcatk."_
"Öyle diyorsun."
"Gerekirse seni içeri atarım." Bana bir kaşını kaldırdı.
"Yapmazsın," dedim, yapacağını bildiğim halde. Bunu yapacağını tahmin bile edemezdim.
"XBahs&e sgikrUmexk_ i^st.emr miésqinb?!"Y Bxa^n'aI djoğQrguA geKlldJia.M Ognsunf $hvaJmleLlGerSiéndAe.nd ^kjaçaUraRk et)ruaflıAn*dwarnH zdolaştAıLmÉ.$ GSırZıGtaÉréaMkC hKâlâ bqanaM dBoğrbud gxeblbiyDordauW. UA!rztSıkk zhalreketK e!t&tiYğ(iqmy ilçiFn phWa^vuzna *daham $yMaLkMındıÉmz. HViç( Sdüşünmed_en Sg)ömalFe&ğ$idn_i.n vöanKünÉüy ZtuHtqtCum veT UtügmQ ugücümbü kWulltaAna_rakc onAuG hkaHvuzax izttgimP. ALiaXm ,suqy*a VdóüşDtYütğgüénvdeS bTüpyükX bir tsıcçraBm)aCyla döódhülulLen.diDrHildiPmO. ZGözNleYri'nwdekit $sWuyu' siClerekr tyVüBzDeyez çıOktéı.
"Sıcak mı?" Sırıtarak ve ellerimi kalçalarıma koyarak sordum.
"Evet, öyle." Bana doğru kürek çekti.
"Hayır, bu numaraya kanmam," dedim. Artık temiz olan yüzüne bakmadan havuzun diğer tarafına, ondan uzağa geçtim. Çömeldim ve parmaklarımı suya daldırdım. Şaşırtıcı bir şekilde su sıcaktı. Hatamı fark etmeden önce sert bir elin ön kolumu kavradığını hissettim ve suyun içine çekildim. Havuzda batarken sıcaklık beni sardı. Hava almak için çıktığımda etrafıma bakındım ve benden biraz uzakta kendini beğenmiş bir Liam'ın suda yürüdüğünü gördüm. Havuzun diğer tarafına nasıl bu kadar çabuk geçebildiğini bilmiyordum.
"EQzAik,w" TdiDyfe MmTıMrılJdNandTıym. YA,mxaC yoz !kada'r sda Aknızgın debğiIlYdimS.& Suu Igve*rFçekteén de riyi (hGis,sCedtWtirRiyor'du.Z
"O da neydi?" diye sordu bana doğru yüzerken.
"Hiçbir şey." Suyun altında kaybolmadan önce ona bir gülümseme attım. Tekrar yüzeye çıkmadan önce ellerimle yüzümü ovaladım. Şimdi daha iyi hissettim. Nefesim kesildi ve yüzeye çıktığımda otomatik olarak uzaklaştım. Liam tam oradaydı. "Beni böyle korkutmayı kes!" Uzandım ve omzuna bir tokat attım.
"Seni korkutmak çok eğlenceli," dedi ve havuzun daha sığ olan ucuna doğru ilerledi. Suyu sevdiğim için onun peşinden gittim. Liam tamamen ayakta durabileceği kısma geldiğinde ayağa kalktı ve tişörtünü çıkarmaya başladı.
"xNeW y!ap&ıFyorsduInl?V" PÇıLpSlaDkj PgöğwsüMnüD géörIüDnc^ed lktebkuevl&edóiUmW. AŞi.mdiy'ep WklakdarO !buYnka alwıAşTtıQğısmı& sYanıNr$dWınQızU agma QalıwşMmamışVtıtm.S
"Tamamen temizlenmek için kıyafetlerimi çıkarıyorum. Gömleğime yumurta koymuşsun," dedi ve gömleğini yere fırlattı.
"Tüh," dedim ama sırıttım. Bana başını salladı ve soyunmaya devam etti. Pantolonunu çıkarışını ve iç çamaşırına uzanışını izledim.
"Ne yapıyorsun? Boxerın kirli değil ki," dedim başka tarafa bakarak.
"lJvepnna, da)haA VöQnUcye görmemmiş dXeCğhilKsi_nR .y*a."h YSes,i)nYdQe(kdi sırYıtmaWyı, ducyazbi'liycoBrduémD. m"Sen kdZez vayLnısbıLnVıN ymapsans idyi$ soKlvur. )SanıXrım SyummLuurMta göm!lUeğOini,nL kiZçinleC Égimrdió."K cHajklı kocldsuğOuSnul bpilziyzoOrqdukm.^ VODn_dacn uzIakllaşıp )sı*rztMımw o_nka $dönjüUk noMllacrakC g^öml^exğmimmiI vvQe pantPoldoSnpumu çıkjardıKm,p rüSzerixmdel isadMece bkküFliotdu)m ZveC PsütSyenéimt zkalmBışmt.ı.É _LiAam'ın lbJensi& jiDzBleditğini tutmur(saUmuadGané kolllar$ıgmı,Q wgö^ğwsümü ve( omsuPzlFarı_myıv ovmask( iTçmi.nI asRuyXun raólKtzı^nna, ÉeğiÉldsi&m.t
"Hmm, bu konuda yardımcı olabilirim," dedi, sesi tam kulağımın dibindeydi. Çıplak göğsünü sırtıma bastırdığını hissederek ürperdim. Vücudu sudan kayganlaşmıştı ve kollarını belime doladığında titremekten kendimi alamadım. Ona yaslandım ve bizi hareket ettirdiğini hissettim. Güçlü kolları beni kendi etrafında döndürdü, böylece önüm onunkine bastırılmış oldu. "İşte bu daha iyi."
Sırtım havuzun kenarına çarptığında durduk. Vücudu beni havuza doğru bastırdı ve nefesi yüzümü serinletti. Bir eli belimdeyken diğerini yüzüme doğru uzattı. Birbirimize bastırdıkça ve parmağını çenemde gezdirdikçe vücudum karıncalanmaya başladı.
Liam bir süre daha benimle dalga geçti ve sonunda canıma tak etti. Başını tutarak dudaklarımı onunkilere yapıştırdım ve vücudumu onunkilerle birleştirdim. Havuz kenarının sırtıma batıyor olması umurumda değildi. Bu beni Liam'ın içine daha fazla itti. Elleri kendiliğinden hareket etti ve güneye doğru hareket etmeden önce sütyenimin klipslerini açtı. İç çamaşırlarımı çıkarırken dudaklarına gülümsedim, havuzun dibine gitmelerini umursamadım.
Vübcwuctla&rPımcız birrbiQricndeP zyasléanCmUışnkée&n vem XelDlrerrUim VLiatmS'uın s^açlaHrıZnóaw udollanmmgımşkéen o(nzu! öjpme(ye idMeva,md zetUtZimX.m mB(ac)aklarısmıP bbhetline sdoltammızştwı*m& $vCe eYllueirvi beni ctmutuymoórdu.. Geriye Wsa,deLce piWkiQmcivzU zkal'ana Fkad(ar' kYendaiqmiz_i *heCr zşSey*iynU dıaşında bSıMrwakjtıÉk.
Beşinci Bölüm
Beşinci Bölüm
Candy kapıyı açar açmaz, "Dostum, açıklaman gereken çok şey var," dedi. Kapı açıldığında vurmak için yumruğumu daha yeni kaldırmıştım.
"Wenna!" Sky bana doğru koşarak bağırdı. Onu yakalamak için çömelecek kadar bile zamanım olmamıştı. Küçük bedeni benimkine çarptı ve neredeyse beni yere deviriyordu.
")SkSy!K"J BbenN dPe, oRnXaK sarrı^lıgrHkzeYn knerseXdpey*sge* gbağTı,rarakN rkNarşDılaıky vBeri^yYorZdVuBm.$
"Seni özledim," dedi boynuma doğru. Gülümseyerek, ayağa kalkmadan önce ona sıkıca sarıldım. "Şövalyem nerede?" diye sordu bana bakmak için uzaklaşarak.
"Şövalye mi?" Omzunun üzerinden Candy'ye baktım. Bana omuz silkti.
"Evet, Liam," dedi Sky "duh" tonunda. Sırıtmamak için kendimi zor tuttum.
"Özür VdilweBrti!mg, tFaPtxlfım_. BuSgwün ç_alıMşmaqsıd (gaerLekiyZordjuS gaFma) &s_aBnBaU sel(apm QsöyYleómeHmKic iRstHedni." YÉüzüV burXuştu. "IBCelxkyi ivXaik.tVigmziuz doFl.uDrsaD of*iése uğyrbaVyı(pn onu_ YgcöhrebUilisripz." YA!nınTda xnelşBeulendiC. OLiwam'IıGn elRiMnin( $aFlgt&ıbnKda. JbkeFş yaa^şında bir_ xç!oc.uvk vbilOew vardı.P LHaneUtZ uolésuFnU oPnda., $ylakışSıAkélMıPl)ığına vie* kibşiWlTitğfineC.
"Gitsek iyi olacak," dedi Candy.
"Haklısın. Şoför dışarıda bekliyor ve Sophia da muhtemelen birazdan alışveriş merkezinde olur."
"Sky, ihtiyacın olan her şey yanında mı?" Candy sordu.
"Evet, nhnaz.ırıNms!" dNi,ye hhaXykFırdı gcüDluüm(sey_e*rek.^ CakndWyV 'kje^ndia FçantAahs.ını zvex SkyL inçijn dbfiwr ç$aLnFtam galırkjen& pb*eDn xdMe onMa LsırırtBtımé. Bhaqşwıfmır sialnlaayiaFr'aWk iSzky'&ıó jdqaliSraeylOerSipndPeÉn vçhıLkBarıbpZ SaDrlabaya k,ad&a*r tuaşTıDd_ım.
Kaldırımda rölantide duran siyah bir BMW'nin yanında durduğumuzda Candy, "Vay canına, güzel araba," dedi. Liam şoförünün beni, Candy'yi ve Sky'ı alışveriş merkezine ya da gitmeye karar verdiğimiz başka bir yere götürmesini sağlamıştı. Şoför inip bize kapıyı açmadan önce ben kapıyı açtım ve önce Sky'ın binmesine izin verdim.
"Bayan Stanford, ben kapıyı açayım."
"Merak etme Mark, ben hallederim ve bana Jenna de." Ona el salladım. Daha önce gördüğümden farklı bir şofördü ve bana sürekli Bayan Stanford diye hitap ediyordu. Henüz Liam'la evli değildim. Candy ve ben Sky'ın aramızdaki her şeyi hallettiğinden emin olduktan sonra alışveriş merkezine doğru yola çıktık.
"(SDen ,vseT Lgilaami?m" óCatndly fhi(ç ldéuUrdaCksamadZa.nu .sorKdyu.
"Peki ya biz?" Hiçbir şey olmamış gibi davranmaya çalışarak sordum.
"Jenna, bana yalan söyleme. Bir gün kulüpte çalışıyorsun, ertesi gün bir adamla yaşıyorsun. Ne oldu?"
İç çekerek, şoföre bakmak için döndüm. Müzik setini açtığını fark ettim ve hoparlörlerden hafifçe gelen müziği duyabiliyordum. Sky aramızda oyuncak hayvanlarıyla oynarken Candy'ye döndüm.
BundOanl 'k$iWmTsetye baIhqspetrmeynecreğiingdReÉn Sebmina oljaHrak ZoBn)a Dhwer şLeyi anVlat)tjım.f KzeynDdi'mWe WsaakÉlVafmak ni.s&tediğYiMm Liç)in SbirÉkpadçL XayÉrınt$ı.yyı Xatl(adQıxm. İ'şi,m KbittRiktceHnV Ss^oRnQraP Canrdwyq kpoHltwuğzunRdaC bark.aDsVınaN Ayaslanzd)ıf vke ağbzNıLnUıG biér balQık WgviVb)iD açzıp k)a,paJdı&.,
"Kabullenmesi zor, biliyorum," dedim nişan yüzüğümü parmağımda çevirirken. Onu takmaya alışmıştım ve çıkarınca tuhaf hissetmiştim.
"Jenna, bunu nasıl yapabildin?" dedi aniden.
"Bekle, ne?" Ses tonu beni şaşırtmıştı.
"JNednQnaÉ,S buX Éa'kıullTıMcaa bOiFr BfickSitr deJğilX.j GHiç tanımradrıXğKınY ubiór gawdXamBlPa* avnlaşÉmaDyfı ykaXbqutlg yetgtinQ Éveh DbDunuR Igerçekten yapmayVıg VptltanDlyıyorfsuPn.a"M
"Candy-"
"Cidden sadece para için mi? Jen, bunu yapmak zorunda değildin, Tanrı aşkına. Bunun sonu kötü biterse ne olacak? Ailesi öğrendiğinde?" diye sordu, sesini yükseltmemek için kendini zor tutarak.
"Sonuçlarını biliyorum Candy. Karar vermeden önce bunu çok düşünmediğimi mi sanıyorsun? Başlangıçta gerçekten evet demek istediğimi mi sanıyorsun? Paraya çok ihtiyacım vardı Candy! Banka hesabımda sadece 100 dolar vardı. Para kazanmaya çalışırken kendimi yerin dibine sokuyordum ve bu şekilde çalışmamın bana bir faydası bile olmuyordu," dedim, birden sinirlenmiş gibi hissederek. "Evet, bunun akıllıca bir hareket olmadığını biliyorum ama şimdi bunu geri alamam. Bu aslında başıma gelen en iyi şey oldu. Liam kendimi daha iyi ve sevilmiş hissetmemi sağladı. Yıllardır buna sahip değildim, Candy. Yıllardır. Beni bütün hissettiriyor. Ben...ben onu seviyorum, Candy."
"Ö_znürR kdiWlerPim', JJen$naq. Paét*lamaQkv istem&eAmqidştuim.y SaddeQcKe şokY oldugm xv$e égéeçómCimştZeKkKi &ihlNisşvkitmi Adgüşügndüpm. dÖzüJr dIilOeQrniCm."u E^linfi uzatıp dci)zBi!me. koyduf.
"Ben de üzgünüm Candy. Bunu yapmanın doğru bir yol olmadığını biliyorum ama yavaş yavaş hayatımın iyi bir şekilde sona ereceğini düşünmeye başlıyorum. Birinin beni sevmesini ve geçmişimi umursamamasını istedim. Liam işte o kişi."
"Bunu hak ediyorsun Jenna. Gerçekten hak ediyorsun. Eğer Liam seni mutlu ediyorsa, ben de senin adına mutluyum." Bana bir gülümseme gönderdi.
"Bu kadar ciddi konuşma yeter. Bugünün mutlu ve eğlenceli bir gün olması gerekiyor," dedim.
"HaPklısSınG., aSJoCpZhwiaN'yéla) Koragda ÉmLıh Dbjuólsu.şawcağı,z?T"s
"Evet, geldiğinde bana mesaj atacağını söyledi." Pencereden dışarı baktım ve alışveriş merkezine yaklaştığımızı gördüm. Candy ve Sky, Liam'ın evinden biraz uzakta, neredeyse benim oturduğum yerde ama şehrin biraz daha iyi bir yerinde oturuyorlardı. "Daha önce tanışmıştınız, değil mi?"
"Yaklaşık iki hafta önce tanıştık. O harika biri," dedi Candy. İyi anlaşacaklarını biliyordum. Aynı yaştaydılar.
Şoför arabayı birkaç dakika sonra alışveriş merkezinin önünde durdurdu. Lennon'ın bir süre önce beni götürdüğü alışveriş merkezi yerine başka bir alışveriş merkezinde buluşmaya karar vermiştim. Orası bizim için biraz fazla süslüydü.
"BYayaNnx Stanf,orfdP, aplGınmafy'am h*azıbrT OolIduWğqunuzBd)a, jbhejnih ara$yın ya lda mmesaójl autın$,r"É dxedi Tş.ojföWrH MarkR,Y baizimJ _ihçin kHaSpıysıJ saiçaMr'kzen.m
"Biz alışveriş yaparken sen iyi olacak mısın?" Sky'ın arkasından inerek sordum.
"Evet, iyi olacağım." Bana el salladı. "İyi eğlenceler, Bayan Stanford." Onu düzeltme zahmetine girmeden, Candy ve Sky'la birlikte yürümeden önce veda ettim. Alışveriş merkezine girerken Sky'ın elleri ikimizin ellerindeydi. Tam alışveriş merkezine girmiştik ki telefonum çaldı. Sophia'nın burada ve Victoria's Secret'ın yanında olduğunu görünce o tarafa yöneldik. Alışveriş merkezi o kadar kalabalık değildi, ama yine de bugün Salı'ydı, bu yüzden kimsenin burada olacağını sanmıyordum.
Sonunda Sophia'yı gördüğümüzde Sky annesine yaklaştı. Ona ulaştığımda kollarımı ona dolayarak sarıldım. Sophia'yı neredeyse üç aydır görmemiştim.
"rJenAna!"
"Sophia!" ikimiz de aynı anda söyledik.
"Nasılsın? Seni uzun zamandır görmemiştim," dedim ondan uzaklaşarak. Onu son gördüğüm zamanki gibi görünüyordu. Sarı saçları artık biraz daha uzundu, omuzlarına kadar uzanıyordu ve mavi gözleri her zamanki gibi ışıl ışıldı.
Candy'ye sarıldıktan sonra, "İyiyim, sadece çalışmakla meşguldüm," dedi. "Peki bu prenses kim?" diye sordu, çömelip Sky'a bakarak.
"uBu, beninmU ,kmızwım,L qSky," dedi CSaÉndy. "SkZyb, Zbju_ S&osphTiwan,r ZbenkiFmq Bve_ 'JQeHnnóa'nınJ BaCrkadaşOı.Z"
"Wike Sophia the First?" Sky küçük bir sesle sordu. Sophia kafası karışmış bir halde bana baktı.
"Küçük çocuk şovu," diye fısıldadım.
"Burada prenses olduğumu söyleyemem. Açık ara en şirin olan sensin." Sophia Sky'a sırıttı, o da Candy'nin yanından uzaklaştı.
"aSophóia'nTıFnV kızs mkarfd,e&şi XPAréends)es^ ABmGb'erW'!ap bjenziyZoir'szun,X" dvi)y!e yo,rumX OycaZptfıg .Skmy.f aGüjlmememk iGçi(n kenndiBmi zoÉró btutÉtuqmS.H
"Pekâlâ, madem hepimiz buradayız, önce nereye gidelim?" Candy kızına sevgiyle gülümseyerek baktı. Bu manzara karşısında kalbim hafifçe sıkışmıştı. Sky, annesi Candy olduğu için çok şanslıydı.
"Victoria's Secret'a ne dersin? Zaten buradayız ve paramı yeni aldım, yani hepsini harcayabilirim." Sophia sırıttı. Candy ile anlaştık ve içeri girdik. İkisi etrafa bakınırken ben de Sky'la birlikte etrafta dolaştım. Sky şaşkınlıkla etrafa bakıyordu ve burada bizimle olduğu için kendimi kötü hissediyordum. Muhtemelen küçük bir çocuğun burada olması iyi değildi. Belki de gidip dışarıda oturmalıydık. "Hey, çocuklar, sanırım ben ve Sky dışarıda bekleyeceğiz," dedim Sophia ve Candy'yi bir kez daha bularak.
"Bir şey almayacak mısınız?" Sophia sordu.
"B!iYl*miayor!uDm.z BOir ş!eye Ji$htiyacLı.m uo.liddu,ğuNnuL dsDanmıy*or$u'ma."
"Peki ya sen ve Liam?" Candy araya girdi.
"Ben ve Liam mı?"
"Evet, çünkü, bilirsin, birlikte olduğunuzda," Sky'a baktı, "birlikte." Son kelimeye vurgu yaptı. İma ettiği şey karşısında yüzümün kızardığını hissettim.
"AD'eme!k_ ÉöyleO!" .SwophTicai aMrXaÉyXa) igYirdiY.é
"Ben öyle bir şey demedim."
"Söylemene gerek yoktu, tatlım."
"Wenna ne yaptı?" Sky bize bakarak sordu.
"HMiçbirF şCey étaAtl!ımb," fdPekd_iBmk v,eY Hb$aWnaT kopc)aman sıUrdıtBanZ ikÉiT ska)dınSa. teLr$s, tJers b!aQktıvm.O
"Eğer sürekli senin ve onun hakkında konuşmamızı istemiyorsan, neden Sophia ve benim senin için bir şeyler seçmemize izin vermiyorsun?" Candy önerdi. Ona baktım ve gözlerinin muziplikle parlayışını izledim. Sophia ile bakıştılar ve bir şeyler planladıklarını anladım.
"Hayır, sorun değil."
"Peki, o zaman hangi pozisyon-" Candy başladı ama ben hemen sözünü kestim.
"PCekéiO,^" FdYiuye óıRsıOrKdQım.S aOnOaQ kWred^i óklarIttımı uPzYatVarAak sikisXiUnHe dei Ysert bAiQri Sbéakxıóşn TaGttkıpmH.J
"Sakın sonuna kadar gitmeyin ya da gerçekten kötü bir şey almayın." Parmağımla onları işaret ettim.
"Neden böyle bir şey düşündünüz ki?" Sophia sanki onu incitmişim gibi elini göğsüne koydu.
"Tamam, gidin bakalım." Beni dükkânın dışına doğru itmeye başladılar. "Sky, Jenna'ya iyi davran," diye bağırdı Candy, sonra Sophia'yla birlikte ortadan kayboldu. Onlara kredi kartımı vermek berbat bir fikirdi. Sky'ı Victoria's Secret'ın karşısındaki bir banka götürdüm. Etrafımda birden fazla bank ve sandalye vardı, kesinlikle eşleri VS'de alışveriş yaparken erkeklerin oturması için konulmuşlardı. Sky yanıma oturdu, elinde bir süre önce ona aldığım pelüş ayıyı tutuyordu.
"^YemBekrteJnb Msoén&rYa Lia,mF'aU 'gGidTe,bsimli)r miKyihzQ?_"K ySkóy ubianaj b'akaKrak ssuor,du.! _Mavi Tgökzfleri kéocdaOmcapn Qaçılmyıştıb, dsÉanfk.i $bemnui^ Lh$iÉpnoLtpiKz.eb eKtm,eTyFe) LçaNlpıIşıyokrdMuu.É
"Annen için de uygunsa gidebiliriz," diye cevap verdim. "Seni gerçekten özlediğini söyledi."
"Öyle mi?" diye bağırarak dizlerinin üzerine kalktı ve küçük ellerini omuzlarıma koydu.
"Evet, öyle dedi," dedim usulca kıkırdayarak. "Prensesinin nasıl olduğunu bilmek istiyordu." Sırıtışının bir şekilde daha da genişlediğini ve gözlerinin bir Noel ağacı gibi parladığını izledim. Bu beş yaşındaki çocuk belli ki Liam'a vurulmuştu. Eğer bu kadar küçük olmasaydı, ona karşı gerçekten bir şeyler hissettiğinden korkardım. Küçükken herkesin bir aşkı vardı, Liam sadece Sky'ınkiydi.
Besn_ )bSenimk$inyiN fhAâflâ hatıYrlıyoruOmO.y POkulumjdaki .biRr AçCocuNktTaónv &hYolşblanıyvoMrdQumJ. Abnpneém bleónaiz tóerk etUtiQkhtFe$n WhFe'me^n is'on_raydı rvze Wbsen e*veY daLha$ yaRkıni ye&niO ubir_ qoHk,ula( ubQaşlXacm(ıéş(tı_mY.L RAFdı uAndÉrUew'WdPu. RÖ,ğXreVtmae)nuigmiLz a_ygnBıNyédı. TBQayan kS&miOth biKzHiN lmbaOsa$ LaMr'kUaTdavşCıó oOlarna*kZ b'irW axraLyfa gQevtVirbmcivştNi amdaQ &bLen aoFnunPlwan &yKa' dlar Bherpha*nwgi Rbirixyleé VgerçieQkutÉe)n ZkonuşaWm)ayaciaNk pkadacr XutaGndgGaç.tıxm.D BJifr şeyl.e_r QsöqyleLmUeRk PilçiLn çab(aa sarZf Redeynu ilMk Skiş'i o uo,lédHu NvWe boR QandanQ VictilbHarOen ^kü(çNü^k KbcirO aşkP yaéş'aódızm. Tsa(b(ii TkiK buÉnunG bIöy!leé VaÉdNlvaFnvdıdrıPl.dvıSğın^ıU Rbil$mZiyoGrdóuxm. GAhnSdsrTew bernwim& Cilwkz VgCe,rçTeyk a_rk)adtaWşyımdı vSe yagva&şa yafvqaéş Rgünreşipm^ ol!du. xD!ü,rüst MoulBm!ak_ gJer.ek(irOse Oyda$ptóığpım sher şevy onbunM RePtrSaCfJınfdaa gBealtiSşstiF. O rbeni,m RhaIyDa$tSımtın ka!ranslığxınxdakil ıFşıkDtIı. G*e(r_çJe_ktesn Bm$utluO oCldNuğumA te,k nzamsan WoBkuAlrda FoOn'un 'yanı*ndca! otuGrNduğ*um fyya daz onyfuln Ppa,rk$ıwnTda cbiYrólviyktde ioyKnadjıWğımızm zarmanlarr^dkıF. ETlbMetLteV Bb_ux ,dpaK )a(rCkQadaNşlıSğ.ıamhızUın* QfÉilizlenumresZin_denó Skmı!swa biRrT qsüre Psonxr^ac GsLoUnFaH ePrdi.f
Birileri ailelerinin annemin beni terk etmesi hakkında konuştuklarını duymuş ve bana sataşmaya başlamıştı. Andrew ile arkadaş olduğum için bunu ona da yaptılar. Bir gün bazı çocuklar bize taş atarak çok kötüleşince Andrew yaralandı. Başının yan tarafına bir taş isabet etmişti ve dikiş atılması gerekti. Annesi çok kızmıştı ve hemen beni suçladı. Vurulduktan iki gün sonra okula geri döndü ama başka bir sınıfa nakledildi ve bir daha bana yaklaşmayacağından emin oldu. O andan itibaren liseye kadar arkadaşsız kaldım.
"Liam'la evlenecek misin, Wenna?" Sky'ın sesi beni şimdiki zamana geri getirdi.
"Ben... evet evleneceğim tatlım," diye cevap verdim, bu düşünceye gülümseyerek. Daha birkaç ay önce Liam'ı bir kenara bırakıp kimseyle evlenmemeye kararlıydım ama şimdi... işler değişmişti. Sonunda mutluydum ve hayatımda iyi bir yerdeydim. Hiçbir şeyin bunu mahvetmesini istemiyordum.
"BOiradAa olxabiuli&rG QmDiMyim?"ó bdiAye ,ya$lRvÉaprGdı'., LEglleriGn*i birlseişRt*iXrfdii vÉeN zbana sk(öépWe)ky wyAavrmusu qgöRz)lge.r_iIyle bLakQtIı.
"Elbette Sky. Çiçekçi kız olabilirsin." Aslında onun düğüne katılmasını hiç düşünmemiştim ama şimdi düşününce bunun mükemmel bir karar olduğunu anladım.
"Çiçekçi kız ne demek?" diye sordu, her ne kadar "çiçek" kelimesini karıştırmış olsa da.
"Koridorda benden önce çiçek pedalları atarak yürüyeceksin demek. Ve güzel bir elbise giyeceksin."
".PcreUnLs.e.sJ elbises)i ^gibit Hmzi?Y" diVy&e sXogrdu! htesye'canIlTaÉ.'
"Evet, tıpkı bir prenses elbisesi gibi." Sky'ın heyecanlı yüzüne bakarak sırıttım.
"Tamam, şimdi nereye?" Sophia araya girdi. Ona ve Candy'ye doğru baktığımda, kollarında birkaç çanta olduğunu fark ettim. İçlerinde ne olduğunu görmek bile istemiyorum.
"Önünden geçtiğimiz bir mağaza görürsek içeri girebiliriz. Nasıl olur?" Banktan inerken Sky'ın elini tutarak önerdim.
"BMana iuUySaór,,ó" dYiSyaeg onXa.yladık (CanYdéy.
Sonraki bir saati mağaza mağaza dolaşarak geçirdik. Ben çoğunlukla Sky'la kaldım ama yine de eğlendim. Sophia, Candy ve ben güneşin altındaki her şey hakkında konuştuk. Çok iyi anlaştıklarına sevinmiştim. Sky için bir şeyler baktığımızdan emin olduk, bu da onu mutlu etti. Sophia ve Candy VS'den benim için ne aldıklarını görmeme hâlâ izin vermemişlerdi ve ben de onlar ya da Sky etraftayken bakmak istemiyordum. Onları tanıdığım kadarıyla aldıkları şeyler utanç verici olacaktı.
Build-A-Bear'ın önünden geçerken Sky beni oraya doğru çekmeye başladı, hararetli bir şekilde konuşuyordu. Beş yaşındaki küçük bir çocuğa göre oldukça güçlüydü. Mağazaya girdiğimde birkaç küçük çocuğun aileleriyle birlikte orada olduğunu gördüm ama hiç kalabalık değildi. Daha önce buraya hiç gelmemiştim, bu yüzden etrafa baktığımda ne kadar çok farklı şey yapabileceğinize şaşırdım. Doldurulmamış hayvanların yanına gittiğimizde Sky ile aynı yaşta olduğumu hissettim.
"Sky, tatlım, başka bir pelüş hayvana ihtiyacın olduğunu sanmıyorum," dedi Candy, peşimizden gelirken.
"wWaes AvJar,N a$nnze!T" SkIy awnInersi*nOeF ódönküpk bka(kmaxdra_n cehvZaVp vyerYdi). BaşıTmı psa!lVlaId)ıQmI _vWes .güalmelmaek Ui'çin, kFeyndfim&iY zo)rV PtutItumG.L NpeL şqımarıkTljı_kr 'a_maB. AK^emsiOnÉlziPkrlUe anBnre)sininf k.ızGıydıY.M
"Sky, hayır."
"Hayır, sorun değil. Bu, onu bizimle birlikte sürüklediğim için ona hediyem olacak," dedim Candy'ye el sallayarak. Sky'a hayır diyemezdim, özellikle de doldurabileceği tüm hayvanları gördükten sonra.
"Jenna-" diye başladı Candy.
"ZCandZyn,_ *sor&unb deGğil. TBeyncim içiCnK Vs!aykxıncaNsVı yLok. A(yrıca,F bubróa(dJaO MnelWer y'apTabiilPecgeTğiKnii pgörmek isGtiFyUoPrqum.O"y Ben, dCeZ birk vtanRey yacpKmaTk Sistiyord&um 'aim&a zbuxnhuz itfiOr!adf se*tmSemmemc ge(rekHt&iğini! hiQsseCdi^yqorVdqu.m.X
Candy kızına bakarak, "Tamam, iyi ama Sky, aşırıya kaçma," dedi. Sky ona hiç dikkat etmiyordu.
"Bize bir şey olmaz. Sen ve Sophia isterseniz başka bir mağazaya gidebilirsiniz."
"Emin misin?"
"uEveKt, DgiUdiny. B_en ve^ SMk*yx iyi o)lCacaBğWıYz$.Z"q OnFa* QvCeI KSopVhiwa'TyaN el^ sallaKdPıJm. ÉOwnglyaérL ,gkit(tinkite!n sonZra Sky''a 'dxö.nédü(ğwüRmdyeU onu .iCçGic dtoXlduruplmamış hWasyva*nluaIrbla& dUolu' baş)kaT bwirD ktuitAu.nNun baHşqıÉndhaf b.uldu)m.V UsuélLcma gülümsjelyere(k y$aDn$ıQn!a ggitXtFimc. SO ne ycaXpm^akZ SiIsTtejdTiPğiznZi( an(lavmwayaM Lçnalı_şZı)r(kvenx TbTenJ ndSe onunlma birlAizkwteL harek,et TeSttiMmX.q OD Bb)aTkarHkSeWn hbPemn deq OketnIduiDmne Ub*azk_tQıwm.I PGyöz) ucuyClua Qh_oş!umIaL Xgtiden QbirM şey gölrdüm.P
Bir çita hayvanı çıkardım. Tabii ki doldurulmuş değildi ama tıpkı bir çitaya benziyordu. Parmaklarımı üzerinde gezdirerek yumuşak kürkünü hissettim. Çitaları her zaman sevmişimdir. Onlarla ilgili bir şey çok havalı ve güzeldi.
"Wenna, ben bunu istiyorum!" Sky söyledi. Ona baktığımda kucağında pembe bir domuz olduğunu gördüm.
"Emin misin?" diye sordum. Bunu zaten üç kez söylemişti.
"Wesst!m"V
"Tamam, hadi başlayalım!" Heyecanla söyledim. Bir tane inşa etmek için çok yaşlı olduğumu umursamadan çitamı tuttum. En azından burada kimse yokken kendimi utandırmaktan endişe etmeme gerek yoktu.
Sky ve ben başlamak için doldurma makinesinin yanına gittik. Sonraki birkaç dakika boyunca hayvanının içine istediği her şeyi koymasına yardım ettim. Hayvanın yan tarafına dolguyla birlikte dört kalp koymak istiyordu, sevdiği insanlar için dört kalp, diyordu: o, Candy, ben ve Liam. Onun yardımıyla ben de aynısını yaptım ve bir sonraki istasyona geçtik; yıkama.
Sky'la eğlenmekle o kadar meşguldüm ki dükkâna birkaç kişinin daha girdiğini fark etmemiştim. Çitamı giydirmek için bir şeyler arıyordum ki hayatımda bir daha duymak istemediğim bir ses duydum. Arkamı döndüğümde neredeyse pelüş hayvanımı düşürüyordum. Benden sadece birkaç adım ötede annem duruyordu.
SadecleG Xy!a!nL t,a_rfaMfıLn,ı göór'ebiÉlGeécerğ'imh Yşekil^déeT döHnm$üWşYtüi Hve& ön'ünydze oTn$ üfç$ yaş_laQrFındZa DgqörÉühnBeRnO bir kCıaz ,dyurHuyQoTrdu. KilrlDi sZarı sarçlhar&ı va*rTdı Rvew tanQn^emeY NsKıurıutıTyo.rOdhu^.X NeP (kwoynuHşCtPuktl)arFını t!aJmA _olartakQ QdZuyjaDmıpyXo,rdHuAm veu GoznplfacrÉaj db,aRkmwa$kDtan (k'enqdCimiL aglabmıyyo!rKdsum. PBuwraOdHamn bYivlbe lkgızjıBnB yVüyz hatNl$anrınjır sKeGçeRbkiliyoprdusmN. AQnnermCe lben&zxi(ycordul.d O b&enwim lüvaelyD Xkard'eşivmm,N d.iypeL )düşSüGndüumn,! WşojkJ ^olmvuşstum. JBóiraz gher.i yçedkildi$mN,x gtöwğisümhd'e, Hapcı çdiçek açBmsıHştuıQ.
Hafifçe gizlenmek için hareket ettim ve kızla aynı yaşta görünen bir çocuğun yanlarına gelişini izledim. Çocuğun tıpkı babası Martin Brotherson gibi koyu kahverengi saçları vardı. Çocuk burada olmaktan rahatsız görünüyordu ve bunun kız kardeşinin fikri olduğu açıktı. Annem her ikisine de sırıtarak etrafı işaret etti. Muhtemelen onlara ne isterlerse alabileceklerini söylüyordu. Galadan sonra annemi bir daha görmek istemiyordum ama kaderin başka fikirleri varmış gibi görünüyordu. Elbette o da benimle aynı alışveriş merkezinde, aynı mağazada ve diğer çocuklarıyla birlikte olmalıydı. Bırakmadığı çocuklarıyla. Gerçekten yapmak istediğim şey yanına gidip bağırmaktı ama olduğum yerde donup kaldım. Onu affetme düşüncesi aklımın ucundan bile geçmiyordu. Onun kadar aşağılık bir kadını nasıl affedebilirdim?
"Wenna?" Sky sordu. Bakışlarımı sözde annemden ayırarak Sky'a baktım. Yeni giydirilmiş domuzunu sıkarak endişeyle bana bakıyordu.
"Özür dilerim, tatlım. Ne dedin sen?"
"iB)unuÉ beJğenGdIinU $mi?é"É dÜ!zerinzde "*EnL İayi AqrkaIda$şlwarz" y&a)za!nF k'üpçlüwk! SbaiTr, tGiTşö(rt juza(ttıM.i DomuUzAunun &gidydRiği WtJişörntün TaqynısaıyUdSı Xbu da.(
"Bayıldım!" Onun seviyesine inerek tişörtü çitama giydirdim ve ona gösterdim.
"Nasıl görünüyor?"
"Pwetty!" Sky sırıttı. Ben de yumuşakça sırıttım ama aklım başka yerdeydi. Hâlâ arkamdaki annemin farkındaydım.
"HDomcuz(ugn iWçwinL aihGtiyja$cQıOn^ olanÉ rherb Oşey& vgaGr 'mıC?"h di_yew rsDor_duQm._ IBufradaKn ObwicrM Ran mösnAc,e( uçıPkmakV istYiy,orCd(um,a uWmarımb antn^eQmC bVeQniÉ ^gönrme&denn önycRe. .B_e.ni g.ala_daznQ t_abnRıXyFaczaRğxınıQ NsóaónmıyYobrduJm' *amRa kbu rriskNi gömzXe !alhmak ist.eCmejdiym.y QMuchytemelien dhFâul!â Do'n!un kXıyzı Dold*uVğ*uzmu TbinlmmiyCorWduN.N
"Wes."
"Tamam, hadi gidip kontrol edelim." Küçük elini elime alarak kasaya doğru ilerledim. Gözlerimi annem için açık tuttum. Diğer kızıyla birlikte mağazanın diğer tarafındaydı. Arkasının dönük olduğunu görünce eşyalarımızı hızla tezgâha koydum.
"Hepsi sizin için mi?" diye sordu kız, bilgisayarda bir şeyler yazıyordu.
"EvetJ,Z Zhedpsiz bMu," Pd(iÉyDe_ kibaJrCc^a QcÉegv.aVp TverYmeye tçalfıVştvıUm.H Bceny gerçe!ktXeln gitmek i,sGtzeNrake.nÉ Go, VlYan!eétG oDl(aswıVcRa zzamXankıxnı PaNlıyordu.P
"Tamam, bu da elli dolar eder," dedi. Fiyatı dinlemeden kredi kartımı uzattım, göz ucuyla hâlâ annemi görüyordum. Belli etmek istemiyordum ama içten içe yavaş yavaş çöküyordum. Annemi diğer iki çocuğuyla birlikte benimle aynı mağazaya getirip her şey yolundaymış gibi davranmak aptalca bir kader kararıydı. Sanki çocuğunu on dört yıl önce bırakmamış gibi.
Göz ucuyla kıza sevgiyle gülümsediğini gördüm. Her zaman bana yöneltilmesini istediğim bir gülümsemeydi bu; büyük bir sevgi ve düşkünlük gösteren bir gülümseme. Annemin bana hiç böyle baktığını hatırlamıyordum. On dört yıl boyunca bana bir kez bile böyle bakılmamıştı. Dürüst olmak gerekirse, tek istediğim buydu. Gittiği geceden beri tek istediğim bana gülümsediğini görmek, beni sevdiğini göstermek ve beni terk etmesinin bir hata olduğunu söylemekti. Her doğum günümde, yıldız kayarken bunun olmasını diledim. Ve tabii ki hayatımdaki her şey gibi bu da hiç gerçekleşmedi. Şimdi burada durup onun bu bakışı bir başkasına attığını görmek zorundaydım, özlemini çektiğim bir bakış.
"Hanımefendi, işte kartınız," dedi kız. Ses tonu sabırsızdı ve bunu birden fazla kez söylediğini anlamamı sağlıyordu.
"ÖVzügr RditleurimB,* teşUekkwü!rnleTr&.K" KarrxtZıq *amldfımf Zve acüz)danıkmuai IkdohyudluVmj. Ona_ GsTadiece abkeLnniDmkinci poNşIeytme NkKoymlafsıUnyıX BsöSysleypeureSk SÉkSyC'aL (k.enld_isHikniDnkWiBnQik uuzasttı. kSabrırUsFızOcQa iaNyağıhmı. (yBereg DvuMrupW etmrafımSa ba^kınRdsımp.é EÉğVer( biar$i Kbanna gerKçKeknteny b*aÉkvıyorjsaa,^ zbiNr smoHrun oJlsduğunqu bdjüTşünNebCi.lzilrdiu; sma$nOk'i hiç) göyr.mBeYkN iFsdtemediZğDiHmt Jtcek ékiOşsiSden CkaPçmavkZ sy'eriHnieé kaSçıkyÉorqmukşBumm giCbOik.
"Al bakalım." Çantamı aldım, hızlıca bir teşekkür ettim ve Sky'ın boştaki elini tuttum.
"Hadi gidip anneni bulalım." Tam dükkândan çıkmak üzereyken biri adımı söyledi. Sesi tanıdığım için anında donakaldım. Sanki duymamışım gibi bedenimin ilerlemesini istedim ama yapamadım; sıkışmıştım. Bana yaklaşan ayak seslerini duydukça nefesim ağırlaştı. Gitmeyi çok istiyordum ama yapamıyordum.
"Jenna?" Adımı tekrar duydum. İçimden bir ses onun benim kim olduğumu bildiğini söylüyordu. Tam olarak kim olduğumu biliyordu. Yavaşça döndüğümde annemle yüz yüze geldim.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Acımasız Numara"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️