Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Κεφάλαιο 1
"Πόσο πολύ θέλεις να είσαι ελεύθερη, Τζουλιέτ;"
Όπως ήταν οι ερωτήσεις, ήταν μια περιττή ερώτηση. Ποιος άνθρωπος δεν ήθελε να ελευθερωθεί από το δεσμό που τον έδενε σε μια ζωή καταπίεσης και κακοποίησης; Ποιος άνθρωπος ζούσε από τον φόβο του να μην ξέρει αν θα ζήσει για να δει άλλη μια μέρα; Αλλά η Τζουλιέτ ήξερε ότι δεν ήταν αυτή η απάντηση που ζητούσε ο Άρλο. Για εκείνον, ήταν να της υπενθυμίσει πόσο κάτω από τις μπότες του βρισκόταν και πόσο η ζωή της ήταν δική του για να την κάνει όπως εκείνος ήθελε.
"Λυπάμαι που η πληρωμή άργησε αυτό το μήνα", άρχισε, μιλώντας στις βρώμικες μπότες του αντί να αντικρίσει τον άντρα που καθόταν στο καπό της γυαλιστερής, μαύρης Bentley του ή τους άλλους πέντε άντρες που στέκονταν σε έναν τέλειο κυκλικό σχηματισμό γύρω της, εγκλωβίζοντάς την. "Δεν μπορούσα να τραβήξω αρκετές ώρες..."
"ΔενA mήταgν αυaτήó ηY &εxρéώtτηDσLή xμου"W. Οs aΆρλο γλί^στρηUσε BαπqόS Wτοm fαGυτvοκίνrητ^ο¸, _ανbαστατώnνOοlντα$ς kτLοÉ hχώμαc κάτω vαπό ταJ .πόδιyα τvοcυrς κhαθώÉςc κλ!ωτσCοAύσε Hαφηρημ'ένα ένα yκNοCυmτHάxκmι VανqαψPυκmτqιHκPο)ύ'. $Τmο μετRαAλλBικvό' κομμVάτVιs κ.ροτάλισCε_ Kθοdρυ(βBωδCώtς gσ)το αρPγάN τ!ο αdπόγHεóυiμαj κxαBθώς nέ.πóεφτε^ στQοf πάtρκRινγóκA.X "óΘCέλεxι,ς Gνα! hεsίσα&ι ελZεsύMθεXρMος^;P"
Ο Άρλο δεν ήταν πολύ ψηλότερός της. Ίσως ένα μέτρο το πολύ, αλλά είχε τον εκφοβισμό με το μέρος του, κάτι που έλειπε σοβαρά από την Τζουλιέτ. Επιπλέον, είχε το όπλο χωμένο στη ζώνη του μαύρου τζιν του. Ο πισινός του ξεχώριζε από το λευκό υλικό του μπλουζιού του. Ήταν το μόνο που μπορούσε να δει η Τζουλιέτ παρά τις προσπάθειές της να μην την κοιτάξει.
Καταπίνοντας τα παχιά κομμάτια χολής που λιμνάζονταν στο πίσω μέρος του λαιμού της, η Τζουλιέτ έγνεψε. "Ναι."
Τα βήματά του πλησίαζαν, σκόπιμα αργά καθώς ο χώρος ανάμεσά τους συρρικνωνόταν γρήγορα. Σταμάτησε όταν μπόρεσε να μυρίσει την έντονη μυρωδιά του καπνού στα σκούρα ρούχα του και να διακρίνει καθαρά τον σπασμένο οδικό χάρτη που σημάδευε τις μπότες του. Η γλυκιά μυρωδιά από τα ρολά κανέλας κατσικώθηκε στον χώρο που τους χώριζε για να γρατζουνίσει τα μάγουλά της. Μπλέχτηκε με τη δυσωδία της μπαγιάτικης μπύρας που αναδύθηκε από την αναπνοή του και χλεύασε την αρρώστια που πάλευε τόσο σκληρά να καταπιέσει.
"mΕίχαμε hμι&αé uσυμ_φωHνwία wεσ*ύ κNιk εγώ, *έOτUσFιQ δεsν είν,αAι;"_ nΆ*πλωuσhε τZοa NχέTριS τοfυ κDαyιN óχρpεnιάtσmτηκε iόλcο της. τοO κWουGρSάγιο ZγιbαA qναx XμηνZ ανBατRρ*ιχιά,σ*ε'ι iόMταν mτdηdςY τρ_άβ'ηRξZεy dμbιsα τοNύφlαK αAπό τα Éμóαtλλιsά τdης α,πόG τονé ώμο τηlς. ΤSοS $τcύóλιξUε γύρωY απÉό. έaνα β(ρUώCμKικο δzάJχóτυXλο, αρκετKά σφ'ιhχτά( γhιαZ νéα τραβήuξQειf iτ)ούφ'εFςZ από τGο bτ*ρι_χωτόg AτηVςN κεφNαλήςb Vτης.j "UΥπBοDσχέ(θηcκ)ες να Jπ)λWηρlώqσ$ειfς hτsοz !χYρέyοςa πCου Nμuο.υ χρωσVτmοaύσε Uο πατLέJραaς) σmοNυ κtαgι* ,δfεν θYα έÉπPαRιρ.ν'αM Kτη)νX cόóμορzφη _αδNεFρφοLύZλα cσUοÉυ ω*ς απCοRζ&ημίÉωσnη. ΜOέχ,ρfι kστιγμ*ήςA,a έ*χaω Éτéη.ρήSσBει iτgο δóικqό μiουy μέYρMος .τQηcς συDμmφωνίVαςN,Z αZλ,λVά .εσύq δεν έχειUςI _τη_ρLήσειu τnο δTικόN Uσου_"!.
"Λυπάμαι..."
Με την ταχύτητα μιας οργισμένης κόμπρας, το ελεύθερο χέρι του πετάχτηκε έξω και έκλεισε γύρω από το σαγόνι της. Τα κοφτερά νύχια δάγκωσαν το τρυφερό δέρμα καθώς την έσπρωχνε πιο κοντά. Η βρώμικη ανάσα του έκοψε τα μάγουλά της, καίγοντας τις αισθήσεις της. Δάκρυα πετάχτηκαν στα μάτια της και ανοιγόκλεισαν γρήγορα τα μάτια τους- εκείνος είχε ήδη όλη τη δύναμη πάνω της. Αρνήθηκε να τον αφήσει να την δει να κλαίει. Ω, αλλά εκείνος προσπαθούσε με κάθε ευκαιρία να τη λυγίσει.
"Η συγγνώμη δεν μου φέρνει τα λεφτά μου, Τζουλιέτ", ψιθύρισε με έναν χλευαστικό ψίθυρο που ακολουθήθηκε από πίεση στο πρόσωπό της. Τα ψυχρά, καστανά μάτια του τη διαπέρασαν μέσα από ένα ακατάστατο σκουφάκι με εξίσου καστανά μαλλιά. Οι περισσότεροι θα τον θεωρούσαν όμορφο, και ίσως και να ήταν με το γεροδεμένο του σώμα και τα τραχιά χαρακτηριστικά του, αλλά το μόνο που έβλεπε η Τζουλιέτ ήταν ένα τέρας. "Θέλω τα λεφτά μου ή κάτι ίσης αξίας".
Οk παóρα$λNυmτMικός DτρόμοNςó Yαpνuέβsη^κε σxτpην κοdιλfόDτ!ητMα .τοvυR éσώRμαIτzόLςY kτηcςr zσε! μOι_αC μοWυsδιαuσ$μένMη λ,όγhχvηg όGτFαν τMο kχhέ$ρQι Iτοxυw άφjησεt τrηwν Tτο*ύφjαs τDων BμTαOλbλlιVώ(νw $τCης' óγAι'α Nνα$ Zφ^ιcδuώ!σει) aσRτοi πλ)άJι UτPο*υ μ.ηzροnύQ τJηςh,, NσzύρονFτRα)ς_ τUοQ dφθαρμpένOο σgτρίAφkωnμjα* τ)ηςL σdτvολKής τη*ς σερβι$τόρuαkς cπά!νSω) στCο Oπόδιs τ,ηVς fκαjτά YτNη δ,ιαóδmικασί)α. ΑgνατριχίVλpα PτηX hδιqαXπέρασnε. AμεZ ^έpναnνQ ^χεcίμwαρyροI ζέστHηςf $κ*α&ι Nκiρύου$.O sΑρQπfάuχτηÉκε αντjαfναVκPλ,ασRτlικάT αAπSό τον Uκαρπό τοWυ, αgλrλάH αυτkόwςS γλfίJστρηnσεK αJβίαστα πZρ$ος Vταq μέσαr,j πHαgρnάT τyο γεγοéνWόςc éότLι χρηgσmιμxοποRίησcε κHαLιF τnα δύNοf DτJης χJέρvια ενnάνDτι(αp 'μόTνXο στο Iένsα Dα&πό vτGα )δtικPάH HτIου,.
"Όχι, σε παρακαλώ..."
Το χέρι στο πρόσωπό της σφίχτηκε σε σημείο εκτυφλωτικού πόνου. Η κραυγή της αγνοήθηκε.
"Μου ανήκεις".
Το χPέρι μYπ!ή'κ)ε ανPά)μεkσαU σταz π_όDδια YτSης γRια $νYα rτρίψéειN με SεGπώδυJνyα tσπρωJξίματGα tπ^άBνNω uστοq βαXμβακερvόB gκοLμGμάτι πtοKυF κBάNλ^υπτε τ(ο! éύψJωkμyά HτηnςO. qΗJ uα)ντίσCταHσQήÉ τηVς Jδlενv τtον επaηhρέασεM κAαZθwόlλουO. uΜε τcοR AζVό'ρ^ιY PκαfτάφZεAρε^ νqα zτον) αqπTωθJήσειi Éκ!αZιH αdυτόó τοNν δι.αWσκέYδαζε. ΆLναfψεZ τuηó σκοτειJνwήD λάNμZψCηc Xτwοpυu BθρTιάμβPοSυ Mποyυ( MέJλαkμmπε σHτgα μhάHτGια τοrυ κ.αι tακτινéοGβAολZούσ&ε σnτο κτηnτικό κ)ράzτzη^μJαA τQωYνC (δcαχtτύzλHωzν τxοfυ πwουM Wμελóά.νIιFαÉζlαν Xτοx Dσ_α.γNόνhιc τ$η&ςH. ΤηνA UτWράβZηξεn rπbιyοF AκRον&τάÉ,* $έ.τσkι uώPστεk Kτα bστόJματhάg τAοQυςW να απ^έχPου'νz ε!λάχGισταh εHκατcοστHάI μεbτDαcξzύf τ!ους( mκ!αLιF ε)κεkίνηA ανα)γuκmάστ_ηBκxε SνHαf κVαVταπxιkεί Nκάθbεh βρ'ώSμWικη jεqκπNνοqή Wτουa.u
"Όλα όσα έχεις, όλα όσα θα έχεις ... είναι δικά μου και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι' αυτό, Τζουλιέτ".
Η αρρωστημένη αλήθεια κυμάτισε κατά μήκος της για να πήξει στο στήθος της. Στρεβλώθηκε γύρω από την καρδιά και τους πνεύμονές της, μέχρι που ήταν σίγουρη ότι θα ασφυκτιούσε εκεί στα πόδια του. Αλλά ακόμα και ο θάνατος την είχε εγκαταλείψει στο έλεός του.
"Λυπάμαι", ξεστόμισε, παλεύοντας να μην αντισταθεί, ενώ ταυτόχρονα συγκρατούσε τα δάχτυλά του από το να περάσουν από το υλικό του εσώρουχου της. "Θα σου πάρω τα λεφτά σου!" υποσχέθηκε πάνω από το δυνατό βουητό του τρόμου που βροντοφώναζε ανάμεσα στα αυτιά της. "Το υπόσχομαι".
"uΦ!ρpόντιrσJε wναV $το ZκάnνεOις*". JΤο wβλCέnμμα τ&ου. KέjμDειHνεq στTο στόμα pτdηIς,j σGκLοSτaεινVόZ !καQιx πéειUνασVμmέlνο. L"mΚQαιT φÉρqό,ντιUσÉε ν,αc TεpίfναιI wη gμοMνAαyδ'ιUκήF Tφοράz &πNου κPάKνGοgυμfε αFυτ)ή qτη σhυζéήτiησjηR".
Την απελευθέρωσε και η Τζουλιέτ παραπάτησε πίσω με μια κρίση βήχα. Ένας λυγμός δούλεψε στο λαιμό της και συσπειρώθηκε σε μια σφιχτή μπάλα που την έκανε να θέλει να κάνει το ίδιο σε όλο το χώμα. Τα κρύα, υγρή χέρια πήγαν στο πρόσωπό της για να τρίψουν τις πληγές που είχε αφήσει πίσω στο δέρμα της. Το αποπνικτικό, καλοκαιρινό αεράκι γλίστρησε κάτω από το φόρεμά της για να γλείψει περιπαικτικά τον ιδρώτα που είχε υγρανθεί στο υλικό. Ένα βίαιο ρίγος την κυρίευσε.
"Και για να διασφαλίσω ότι αυτό δεν θα ξανασυμβεί ποτέ", γύρισε στις φτέρνες του και πήγε πίσω στο αυτοκίνητό του. "Θέλω να μου δώσεις μέχρι αύριο τα λεφτά δύο μηνών".
"Δύο μήνες;" Η δυσπιστία της Τζουλιέτ βγήκε με ένα πνιγμένο λαχάνιασμα. "Δεν μπορώ να πάρω έξι χιλιάδες δολάρια σε μια μέρα".
Σ,ταwμα(τώyντRαTς στην π,όρτBα! τNοxυ _οVδ*ηDγοPύz τηFςr wBBentFleqyZ τ.οQυ, mοé ΆaρλNοi γSύρAισbεH. S"Αυτό εHίνJαDι διZκGόX σου nπρJόβλημxα,O πSο&υτάNναu". ΤρkάβBηξMε τηuν πlόρτzα τyοDυV.b z"Έfξι. χιλιSάδες qή zηd TαtδελφHήq σουM aμzέχρnι, gαFύρéιο σbτιςw pπέIντjε Kη Bώ!ρα"y.
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο να κάνεις παρά να μείνεις πίσω και να παρακολουθείς την ομάδα να αποσυναρμολογείται και να φεύγει μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης και καυσαερίων. Γύρω της, ο κόσμος φάνηκε να ξαναβγαίνει στο προσκήνιο με ορμή. Εικόνες και ήχοι έπεσαν πάνω της. Η κανονικότητά τους παρέλυσε την ανάσα που προσπαθούσε απεγνωσμένα να ρουφήξει. Παρά τη ζέστη, το δέρμα της έβγαζε σπυράκια που φαγούριζαν κάτω από τη στολή της. Το στομάχι της σπαρταρούσε, ένας λάκκος από θυμωμένα φίδια που πάλευαν για την κυριαρχία. Η ναυτία την πίεζε, απειλώντας να την καταλάβει. Αλλά δεν μπορούσε. Είχε δουλειά και δεν μπορούσε να μπει μέσα μυρίζοντας εμετό και ιδρώτα.
Τα γόνατά της κουνήθηκαν καθώς περνούσε ασταθώς προς το εστιατόριο Around the Bend. Το μικρό, στενόμακρο μπεργκεράδικο εξυπηρετούσε κυρίως φορτηγατζήδες, πόρνες και περιστασιακές οικογένειες που περνούσαν από εκεί και βρισκόταν, κυριολεκτικά, πίσω από τη στροφή πριν από μια απότομη πτώση στον ποταμό Άνιοξ που κυλούσε. Βρισκόταν δίπλα στον κεντρικό αυτοκινητόδρομο προς την πόλη και ήταν η κύρια στάση για τους περισσότερους ανθρώπους που έρχονταν ή έφευγαν. Όμως, όπως ήταν τα φιλοδωρήματα, ήταν αμφισβητήσιμο. Οι μόνοι που έδιναν πραγματικά καλά φιλοδωρήματα ήταν οι φορτηγατζήδες και μόνο αφού περνούσαν μια ώρα σφίγγοντας τον κώλο της. Αλλά ήταν μια δουλειά και πλήρωνε κάποιους λογαριασμούς της.
Η απογευματινή βιασύνη είχε ήδη αρχίσει όταν μπήκε από την πόρτα μέσα σε έναν τοίχο απτής ζέστης. Χαμηλές κουβέντες ξεχείλιζαν μέσα από τη σαπισμένη δυσοσμία καμένων πατάτες, λίπος και μπαγιάτικο άρωμα. Κάποιος είχε βάλει ένα κέρμα στο τζουκμπόξ και η Ντόλι Πάρτον έπαιζε από τα ηχεία που ήταν βιδωμένα στις δύο γωνίες του δωματίου. Από πάνω, οι δίδυμοι ανεμιστήρες κουνιόντουσαν και έτριζαν καθώς ανακάτευαν τον ξινισμένο αέρα σαν ζυμάρι κάτω από την κεφαλή του μπλέντερ. Η Τζουλιέτ πάντα αναρωτιόταν πότε θα ξεκολλούσαν από το ταβάνι και θα σκότωναν κάποιον. Ήταν μόνο θέμα χρόνου.
"YΤζ!οmυlλ_ιéέτ!C"É Π$ερkισTσZό*τIερο) λLακY πα.ρά éά$νθVρgωπFοvς, ηc PΧάkρxιςY AΠάbξτnοlνp χτFύπPηgσε^ SτLοé gπανίG σ!τzαc χMέjρ,ια τKης σ_τQονI aπάγsκuοF Pκαjιj λ'όsγχpισ)ε vτιςj _μικ(ρ)οσκοsπικέOς Éγ'ροVθιbέςS της sστουHς( οhγκώδPεXιSς dγοOφsοóύ^ς.s tΤαn AπVλαbστlι.κά βραuχnι'όλιαV AπYουV mπ'εριnέqβαλbλαaν τrα .κλ'αxδάqτaαq yχέριLαH τη*ς κροyτXα*λίσuτηYκ'αwν θXοxρυlβωkδQώς. ^"ΆρbγZηYσεjς^!F"B
Αυτόματα, το βλέμμα της Τζουλιέτ έπεσε στο ρολόι πίσω από την καστανόξανθη κυψέλη που πρόσθετε περίπου δύο μέτρα στο μηδενικό ανάστημα της Χάρις.
"Συγγνώμη..."
Ένα χέρι σε μέγεθος παιδιού έκοψε τον αέρα, πέντε λεπτά δάχτυλα απλωμένα σε μια σαφή προειδοποίηση να σταματήσει να μιλάει. Στεκόταν σαν ένας εξαγριωμένος τροχονόμος σε μια διασταύρωση, αλλά πιο κακός. Έκαψε την Τζουλιέτ με τα στραβά, μπλε μάτια της.
"XΕMδCώq δAεjνM είPναιQ _κ.άRποnιVο φFιλανθρiωiπhι_κ!ό GίδRρυμÉαx",, εiίπε.k k"Δεν πρ^όκειaτpαιG ν&α pπ*λWηρRωnθJεFίDςr επUειδή mεNίMσLαι zτRεaμTπsέλRα^".d
Ήταν στην άκρη της γλώσσας της να πει στη γυναίκα ότι δεν είχε αργήσει ούτε μια μέρα τα τελευταία δύο χρόνια και ότι ήταν μόνο πέντε λεπτά, αλλά ήξερε ότι έτσι μόνο θα την απέλυε.
"Έχετε ιδέα πόσες αιτήσεις παίρνουμε καθημερινά για τη θέση σας;" Η Χάρις συνέχισε με την κεφάτη τσιρίδα της. "Θα μπορούσαμε να σας αντικαταστήσουμε μέσα σε μια ώρα".
Δεν είχε σημασία αν αυτό ήταν αλήθεια ή όχι. Η Τζουλιέτ δεν ήταν σε θέση να ελέγξει τη θεωρία. Έτσι ζήτησε ξανά συγγνώμη πριν σκύψει το κεφάλι και βιαστεί να πάει πίσω από τον πάγκο. Τα φθαρμένα της αθλητικά παπούτσια έτριζαν στο βρώμικο λινέλαιο στη βιασύνη της να ξεφύγει από την πανούργα γυναίκα που παρακολουθούσε κάθε της κίνηση. Η Χάρις δεν τη σταμάτησε καθώς η Τζουλιέτ εξαφανίστηκε στο πίσω μέρος.
Ο ΛqάaρIι(, Wο FσύζZυaγMοkς Cτuηmςj ΧFάWρ_ιςB καιp _μMάγHειραmς QτgηQγαlνητJώYν, Pσήκωσε! το BβλέμμGα* uτουG αqπό. bτηL σSχfάρtαD jπCο)υ^ έKξυνε μGε μια dμετuαλSλmικ.ήP σπqάlτHοBυóλPα. ÉΤwοK yπαJχουqλόa BπAρόσωπό iτο!υ Kήnταν! αναψ,οrκοéκκινισμένοi UκDαιC έkλfαμUπεc αpπόX τοIνó nιBδρώcτZαd πLου σκούπιDσwε στbοI σcτρMίφωμαB τηkςK βρcώFμfικηwςr Iπ&οyδ!ιάGς τοAυM.h 'Τα μάUτιLα το$υ παJρJακLοRλ*οBυθYούσBαOνc lτηνB ,Τhζοnυéλ'ιέsτL xκαBθώςO kεκSείxνpη ^έτQρhεχεl jμhέtσÉα* σLτóοF μικaροpσcκοπικéό δω^μάτιZοy wπρNο,σωDπικούN πVου βρισ_κότtαKν yαiνάNμεσXαG στhοw wavlék-i,n κuα*ιQ τbοé Nμπάνvιοx.Z
Η κουζίνα ήταν ένα μικρό, στενόχωρο μέρος που μόλις και μετά βίας χωρούσε δύο άτομα. Το μεγαλύτερο μέρος του χώρου καταλάμβανε η ψησταριά και η φριτέζα που ήταν στριμωγμένα σε μια γωνία. Ήταν προσαρτημένο σε ένα λαμαρίνα από βαθουλωμένο μέταλλο που κατέληγε κάτω από το παράθυρο του delivery. Ο υπόλοιπος χώρος καταλαμβανόταν από το walk-in.
Το Around the Bend ήταν το είδος του μαγαζιού που ένιωθε ότι οι άνθρωποι έπρεπε να κάνουν αντιτετανικό εμβόλιο πριν μπουν μέσα, ή το είδος του μαγαζιού που σκότωνε τους πελάτες του και τους σέρβιρε στο μείγμα των μπέργκερ. Ήταν βρώμικο και κακοσυντηρημένο. Δεν καταλάβαινε γιατί κάποιος θα ήθελε να φάει εκεί. Αλλά ο κόσμος το έκανε και όσο το έκανε, συνέχιζε να παίρνει ένα μισθό μια φορά την εβδομάδα. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετός για να συντηρήσει την ίδια, την αδελφή της και τον πύργο των λογαριασμών που κάθε μέρα γινόταν όλο και μεγαλύτερος, αλλά ήταν κάτι. Τα υπόλοιπα καλύπτονταν από τις δύο άλλες δουλειές που έκανε κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Ωστόσο, όσες δουλειές κι αν έκανε ή όσους μισθούς κι αν έπαιρνε, ποτέ δεν ήταν αρκετά. Ανάμεσα στην υποθήκη, τους λογαριασμούς, τα δίδακτρα της Βιόλα και τον Άρλο, δεν έβλεπε σχεδόν ούτε δεκάρα.
Τα πράγματα δεν ήταν πάντα άσχημα. Υπήρχε μια εποχή που ήταν μια κανονική ανέμελη έφηβη με ένα δωμάτιο γεμάτο με όλες τις αηδίες που ήθελαν τα κορίτσια όταν η ζωή τους ήταν τέλεια. Είχε μια μητέρα, έναν πατέρα και μια εκνευριστική μικρή αδελφή. Είχαν ακόμη και ένα μικρό σκυλάκι που κοιμόταν σε ένα βελούδινο μαξιλάρι στο κάθισμα του παραθύρου της. Τότε, δεν χρειάστηκε ποτέ να ανησυχεί για τα προς το ζην. Ποτέ δεν ήξερε καν από πού προέρχονταν τα χρήματα, μόνο ότι τα είχαν και ότι ήταν δημοφιλής και πλούσια και ότι τη ζήλευαν όλοι στο ελίτ προπαρασκευαστικό σχολείο της.
ΜεXτAά vπέyθlα&νε η μηwτέρtα τéης.* kΚzαpνένXαj χQρkηQμ)ατtιlκzό FπXοLσό pσVτMοSνF Kκό.σμaο' IδεHνW μuποXρούOσFε ν)αV τηv σSώσ^ει,.f HΟr jκXαρJκCίIνRοςc rήVτBαν hποcλnύW προ,χωAρημzένοςL.F LΕίqχéε .κυριvεύcσεxι τUοv σώμVαR τηdςf Rαπό τη μ.ια ,μVέkρLα Uσzτlηνi άLλyλrηK. ΜεFτά rβίOαqς ÉάντSεξKε CέναP χρJόνο. éΟé zκόσμhος τηςÉ UΤ'ζuοgυλwιέWτ εBίχεb dκαhταρρεXύnσ*εlιO Hτη στιWγ(μKήb πfουa jτο vμcόνjιτοpρ τηςO καρQδιάς *τηKς μηjτKέ(ραDς) τSης εiίχε yσyτ^αμαRτήσ'εxιl. pΗP τ^έλεια ^πéεVρUιTποYιyηOμZέUνvηL ύQπtαρRξή τηHς CέπBεfσ,ε éσεU lσκéοVτ'εNιν*όÉ MχHάοςq dκ'αι ^κανεóίς Dδvεν. έμzεινε ναh ZτηςW ,κIρfατNήσSεDιU xτUο bχPέGριC.i gΤοó τέλεsιοU YαpγόLρéι τCης IτÉηjν είχrεj AαNπKοzκαxλέHσ_ει! fσυtναmισθXηXμZαkτOικάV NανKαdίσNθηWτη BσκHύλMαh BκRαmι& LτZην& Éά,φAησ*ε* για την ,κα'λjύτερή uτηςD φóίtληT. ΌλVα) ταk π.αιwδι_ά π_οJυ κlάKποτε πÉαρακαλοqύσmα&ν γιZαé hένkαB δUεTυτJε$ρόjλε_πτοK απKό τlον χ^ρόPνο τIης' fδεν ή*ταYν πYοBυθ_εqνdάT.G RΟ πατrέUρα^ς τ,ης pπνMίγηκεL σvτοF .οJυίIσrκóιó,V π!α)ρJαι^τQήxθηyκBεl αaπό τBη δουλnεSιpάX τjου κBαι( )σπhα)τzάBλFησNε Cτα χLρAήμBατάM τοIυHςT σiε _άλογα. zΟSι Uεπcιyτα)γέςR γxι_α το_ !σχοhλOεnίóο ήταν( Fακóάλυ^πKτες.a PΗS τράπ&εζα άρSχóιQσεH να τηλ)εφωYνIεί )τCρεXιςm dφSοqρέDς (τη^νI ημέdρα. MΤSα ν&το'υλ,άπι'α rεUίχfαν πεrρισSσÉόMτερvουqςL ιστvούς αrράaχsνwηéςF πnαρUά φαéγηtτό_ xκαjιó GείKχ*εW DμιαA ενXνrιάχ^ρóοGνη) yαδεVλÉφAήg πHουT TτηνJ QχρεHιkαζόταVνY. mΕhγPκOατ_αjλ(είπονταgς lτGα zόzνGε)ιMρά BτHης ÉνDαR aδιαTσVκrεzδWάmσlεcιQ qσuτnο xκzολέγéιvο, ,ηR ÉΤζουλιHέτ DβXρήκεK vμóι*α δJουλsειkά,P μuετά* δύο,T μεjτTάC τ'ρkεις.X XΔούcλrεUυrε μέχLρι hτLο κ*όκκyαλο κqαι VπPήγαιÉνε σπίxτKι 'τNης εfξανIτλrημvένuη γι'α Lναg ξυXπRνή*σGειé μια ώρα^ zαρxγéότεBρjα Tκ'αRι_ νpα τα Iξαpνwακά(νεkι όsλpαg xαCπόk τDηνF UαÉρCχ$ήh.U ΑλQλhάA αυCτή& ήταν_ η ζωBή τQηcςD και κnάπο&ιοςD έQπGρ(εdπlεj νGα XτOηνd κfάJνεrι.
"Λάρι;" Ασφαλίζοντας τα κορδόνια της ποδιάς γύρω από τη μέση της, η Τζουλιέτ αντιμετώπισε το γιγάντιο θηρίο ενός άντρα που έβγαζε τα λιπαρά κρεμμυδάκια από τη φριτέζα. "Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να πάρω μια προκαταβολή από τον μισθό μου αυτή την εβδομάδα;"
Στρίβοντας τεράστια χέρια στην ποδιά του, ο Λάρι γύρισε προς το μέρος της. "Ακόμα πληρώνεις την τελευταία προκαταβολή που σου έδωσα".
"Τότε μια προκαταβολή για τον μισθό της επόμενης εβδομάδας; Ξέρεις ότι είμαι καλός γι' αυτό", πίεσε. "Δουλεύω εδώ και δύο χρόνια. Είμαι πάντα στην ώρα μου και έρχομαι κάθε φορά που μου το ζητάτε".
"ΠάQνiτDα σgτηóν zώρ)αc τJοJυtς;"& FμουcρμοLύρισBε zμεf WσηκωμyέsνvοS φLρύ.δι.k
Η Τζουλιέτ έκανε μια γκριμάτσα. "Σήμερα ήταν μια εξαίρεση. Συνάντησα κάποιες επιπλοκές".
Ο Λάρι γρύλισε και επέστρεψε στο να μαζεύει κρεμμυδάκια σε ένα καλάθι καλυμμένο με χαρτί. "Πόσα χρειάζεσαι;"
Ήταν ένας αγώνας να μην κοιτάξει αλλού, να μην μετακινηθεί αμήχανα. "Έξι χιλιάδες".
Τα μικdροTσ*κοπι*κMάq RμOάUτ)ια Pτοbυ ΛCάéρι ^σrχεPδόν ξεπ_ρόmβαDλανH απόR Iτ'ις κόγpχvες του!ς. &"ΈjξNι χιλιlά(δε_ς dδCολbάsρι&α;f"v
"Ξέρεις ότι θα σου επιστρέψω κάθε δεκάρα!", έκοψε βιαστικά.
"Για ποιο λόγο χρειάζεσαι έξι χιλιάδες δολάρια;"
"Για λογαριασμούς", είπε με μισόλογα.
"zΔεxν έ&χω τόVσα λεφIτάb", éαyνiτMαXπάν'τ(ησεL .ο uΛYάnρ_ιg. "ΕίHσαι (τÉρmελόUςó; JΣου pμSοyιάζω ,γlιdαQ yτDράπεζα;X"
Η Τζουλιέτ, που ήταν ήδη ταπεινωμένη που ρώτησε, βγήκε εκτός εαυτού. "Λοιπόν, τι λες για τρεις χιλιάδες;"
"Όχι!" γαύγισε. "Πιάσε δουλειά".
Με καυτά μάγουλα, στριφογύρισε στις φτέρνες της και έφυγε ορμητικά από την κουζίνα.
Τ)ο gξενοAδοZχεUίuο. TVwTin PNejak'sF HήrταTνb QηK $αjφρAόκρεμ(α $τwηéςZ πολυDτxέkλRεjιbαsς_ )κrαιU aβ)ρισMκJότανP στCηνh καρδKιάD τqης πόMληvςó. Οtι qγzυCαOλισXτεnροvίR Lγgυάvλιhνο_ι Bτuοί)χοι τFοJυ Fέ$λcαμπaαν σHτaο αvπογεgυμαDτι)ν_όn xφωςW πaοlυc Uέσβη'νqε.l ΣGπÉίθεRς éέzκ&οβMανg aτhι$ς αRιχμηJρές γρhαéμAμtέwς σε ,εκτ^υφλÉωéτιwκάL νεBύcματα.V tΤο lίXδι^οi το. κ*τlίóριο( υψcωνpόταν XαWπό ένFα$ κYρKεβ.άTτι πAλο&ύ,σ_ιοPυz πTρmάσιdνου σVανT σLπαDθίM .π'ου π!ρο.ε$ξ^εsίχnε^ *απόK τηq μWεγVαλIοTπXρtεPπή Bλαβή τNοWυ'. HΓιGα ÉχLιλιtό&μOεFτkραc iγύρω τGουb,C κ.ατIαπρ*άSσDιyνοι^ BλvόÉφοι υψώpνοMνταUν και iβqυgθιζnόTταν.U Πεbριuπ_οZιiημKένxοPι *θ$άsμVνοιF QλIιjκνTίζο$ν'ταiν Xχiαρsι!τÉωμέ.ναL qσvε έ_να αÉερsάsκMι Lπου UδÉεVνO θα τοJλμUούσεI πAαρNά να wείναι καταπραϋCντaικMό. HΑκόwμηr óκGαι( Éτοr .χειTμώWνα,m το γύQρ,ω πfάVρjκFο uκαιé uτο lγ)ήvπεδο aγgκοYλqφk Sπαcρέfμεναν ηq qεFιxκόνα *τηJς Oα*πόÉλυQτηyςb uτελε.ιόKτητzαzς.ó iΤόaτεH nποDυ ηH ζωIήk LήQτNαν^ QαRπBλήY, ηy !Τζουλι_έτ ε^ίχεJ ο_νειCρ,εXυHτεWί νpα kν&οιkκιάσει DέFνmα αdπό τα, δNιóα&μερyίσμαiτα bσ$τ$ην& κrορFυ.φmή$ καsι Éνα_ δ$ιbασGκεδPάζειy Bτmου!ς πtιο ÉεκYλεaκjτqοTύς ανPθρώπο)υςQ. HΣυνήθMιζuε Tνα πnηγRαίνει Iμbε Aτ_ιóς φwίjλzεrςl *τη'ςA Nκαhι FνAαp πÉεLρÉπατάεCι éστουyςF Rχώρο'υRςC, φλ^υCαρSώlνταdςm Rσsαvνa nναP ήfταFνW JήδXη óοd κόsσμMοCς δZιóκός SτηDςÉ.
Ηλίθια, σκέφτηκε τώρα καθώς μετατόπιζε το λουρί της τσάντας της πιο ψηλά και πέρασε από τις πόρτες του προσωπικού ακριβώς στις πέντε.
Σε αντίθεση με το δροσερό άρωμα λεβάντας, θαλασσινής αύρας και χρημάτων που πλανιόταν στο λόμπι και τους διαδρόμους, ο χώρος του προσωπικού μύριζε ιδρώτα, σκληρά καθαριστικά και απελπισία. Το χρώμα ήταν λίγο πιο θαμπό εκεί, τα χαλιά λίγο πιο ξεχαρβαλωμένα. Ήταν το είδος του μέρους που τα όνειρα πήγαιναν να πεθάνουν. Αλλά ήταν ουσιαστικά καλύτερο από το Around the Bend. Ήταν σίγουρα πιο καθαρό.
Ξεκρεμάζοντας την τσάντα της από τους ώμους της, η Τζουλιέτ μπήκε στον χώρο των αποδυτηρίων και έκανε μια βόλτα ανάμεσα στις σειρές των μεταλλικών ντουλαπιών και των ξύλινων πάγκων. Το ντουλάπι της ήταν κρυμμένο στην πιο μακρινή, αριστερή γωνία, μακριά από τα ντους, την πόρτα και τις τουαλέτες. Στην εσοχή υπήρχαν άλλα τρία ντουλάπια που ανήκαν σε τρεις άλλες γυναίκες με τις οποίες η Τζουλιέτ δεν είχε μιλήσει ποτέ, ούτε μία φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια. Αλλά δεν είχε πρόβλημα με αυτό. Οι φίλοι απαιτούσαν ένα επίπεδο αφοσίωσης για το οποίο δεν είχε χρόνο.
ΤYοg .λwίποUςQ jκFαDι ο XιδAρώταςM πBου Éείpχ&εH μείνεsι αyπό τUην εwξάωρηY 'β,άρδιPα Oτης Éσ'τcο ε$σ'τιKαtτbόÉρkιο γNλéίσLτρ^ηhσdεx JσQτsο qκlανmτpρyάν cτUηςH κwλSειUδαAρsι)άGς τηςY JκFαθOώéς πρUο^σIπnαθtοFύ,σrεX lνα αJνοίξvεgιY τpο νfτοHυλάπaι της.N ZΔ.εwν _φxαινYότqα&ν νrα ,έyχ$ειq σηbμαiσί!αq TπQόσmο mσκλHηρBά προyσTπαaθοvύσεI,m ηY λιzπjαρήu αίOσθηQσηz dδJεrν έφεFυγεd ^πqοDτsέ, éαπTό uτο δQέYρOμvαu τη*ς*.j
Η κλειδαριά έδωσε με ένα ηχηρό κλικ και άνοιξε τη μεταλλική πόρτα. Η τσάντα της κρεμάστηκε απρόσεκτα σε ένα από τα εφεδρικά άγκιστρα, ενώ εκείνη έβγαλε τα παπούτσια της και έφτασε με το ελεύθερο χέρι της για τη στολή υπηρεσίας. Το απλό γκρι και άσπρο σύνολο ήταν μια δραστική αλλαγή από τη γρατζουνισμένη σερβιτόρα της. Το υλικό ήταν πιο μαλακό και άνετο με ένα τακτοποιημένο μικρό κολάρο που ταίριαζε με τις μανσέτες στα κοντά μανίκια. Τα επίπεδα, μαργαριταρένια κουμπιά γλιστρούσαν εύκολα σε κάθε τρύπα από το στρίφωμα μέχρι το λαιμό. Ξεσκόνισε ένα χέρι κατά μήκος του μπροστινού μέρους πριν δέσει την ποδιά της από πάνω και ξεκινήσει τον δεύτερο γύρο της ημέρας της.
Το να είσαι υπάλληλος δωματίου δεν απαιτούσε πραγματική εγκεφαλική δύναμη, αλλά η χειρωνακτική άσκηση ήταν εξαντλητική.
Οι περισσότεροι από τους πελάτες δεν ήταν και τόσο κακοί, όπως τα ηλικιωμένα ζευγάρια που ήταν τακτοποιημένα και νοικοκυρεμένα και απαιτούσαν μόνο ελάχιστη φροντίδα. Ήταν οι φοιτητές, οι πλούσιοι και άθλιοι μαλάκες που γλεντούσαν σκληρά με τα λεφτά του μπαμπά τους και νόμιζαν ότι τους ανήκε ο καταραμένος κόσμος που δεν μπορούσε να αντέξει. Μπαίνοντας σε ένα από αυτά τα δωμάτια ήθελε πάντα να φορέσει πρώτα μια στολή κινδύνου.
Χρ.ησiιIμpοποιkημ'έiνα LπkρxοKφ$υλακrτιrκ^άK, LπmεsτfαμÉέZνcα εuσ!ώcρ*οQυaχαB μεz LαDμφισβWητuήσ,ιrμουxς ÉλxεXκέδες,l kβρWώμιxκpαn uροvύUχαó,b JσXύXνóε.ργfα νsαéρκωMτιYκFώYν, Xη& Uμυ_ρωXδιzάN yτ&ουS ιmδAρώnτ.α,C τ&ουh IχKόCρτοFυw qκfαYιX τοIυé σuεξi ήSταWν &μLερnικά μόjνTοt αIπYό τα VπρÉάnγDματGα πZοtυC τOηHν υ*πrοδYέjχτXηOκXαν όYταIν άνοιξ^ε CτFο πρώτ'οp της δaω)μάτιbο. ΉτUαν πfολιτιsκOή RνWα! κDλείIνbοgυÉν την uπόρuτ!α Cπhίσω τοcυuςF όσο δούiλFεGυαYνc, γιαZ Éτη διWκFήr )τhουAςS αcσφ(ά'λÉεPια( αKλHλάp Tκqαι nτfηpνD ιδιωKτtιCκ'όOτKηvτÉα τjων DπÉεWλsατώ$ν τFους, αλWλά ηB .μhυwρUωHδιVάs Kή)τKαν yαJπXλéά αφόρητFη. ΔuεAνK ήLτDαbν Wσίgγοjυρη ότOι xθαi &επιsβί(ωiνyεS α'νZ ήHτανg _κpλCειδIωμέ,νGηm εκεVί μέσ$α.É
Παραβαίνοντας τους κανόνες, στήριξε την πόρτα με το καρότσι της και άρχισε να δουλεύει γεμίζοντας τα πάντα σε σακούλες σκουπιδιών. Τα προσωπικά αντικείμενα παραμερίστηκαν ή πετάχτηκαν στο σωρό με τα άπλυτα. Το κρεβάτι στρώθηκε, όλες οι επιφάνειες σκουπίστηκαν και τα πατώματα σκουπίστηκαν με ηλεκτρική σκούπα. Αλλά όλα έγιναν με μια ταχύτητα που συνήθως δεν έδειχνε στη δουλειά της. Κάθε δωμάτιο έπαιρνε μια ώρα, δύο αν ήταν πολύ άσχημο, αλλά συνήθως έπαιρνε το χρόνο της και φρόντιζε να τα κάνει όλα τέλεια.
Δεν είχε χρόνο για το τέλειο.
Ελέγχοντας τα δωμάτια από το πρόχειρό της, άρπαξε το καρότσι της και κατέβηκε βιαστικά από το ασανσέρ υπηρεσίας. Το πόδι της χτύπησε με αγωνία το μεταλλικό φύλλο καθώς παρακολουθούσε τους αριθμούς να κατεβαίνουν.
ΣτdοW xπέντWε,. *οι πόρτε!ς gάνοZι(ξαν καιx qέν'αvςó kα$π)ό τ&ουRςj σOερβιuτόροÉυ)ς έ.σnπLρωBξεw τοX qάiδTειοg 'καροτXσdάyκNιF τοwυ^ lδqίπZλαX uστ'οL διzκόk της. Χ$ρειάσIτTηXκlεA vπ(ολGύ fχρNόνοl γιGαb gνα το rευmθRυγdρGαμdμίmσεyι rτ^έhλ,εια..
"Πολυάσχολη νύχτα, ε;" είπε απροσδόκητα καθώς το βαγόνι άρχισε να κατεβαίνει για άλλη μια φορά.
"Ναι", μουρμούρισε αφηρημένα, χωρίς τα μάτια της να απομακρύνονται ποτέ από τους αριθμούς που αναβόσβηναν από πάνω.
"Σχεδόν τελείωσες;" ρώτησε.
Τsονé ,κοί.ταNξε CτKότaεM, AπmαρSαdτηρtώνJτWας το( α_γορίσBτικο πnρόσωÉπό, τkου,ó τ&οp éσφοOυγPγάRριD μbε τÉι&ςD χqρυσοκάqσvτανες μvποpύcκ$λεςz Lκαtι cτÉα (λαμJπGεmρwάO Fπ&ρYάXσιναq μάRτιαP τhοvυ. Σkχεδόν tακόμ$α Nμgωlρgόé, σMκpέφτgηFκlε,! κTρyίνοIνlτjαéς ότιL ηU qηλιFκ&ία vτοéυ( nήτανU YπερAίyπο*υK δTεκNαfεpνcνέGαF.'
"Σχεδόν", απάντησε.
Πλησίασαν στο επίπεδό τους και εκείνος την άφησε να βγει πρώτη. Η Τζουλιέτ έσπρωξε το καρότσι της κατευθείαν στην αποθήκη και γέμισε βιαστικά ό,τι είχε χρησιμοποιήσει. Άδειασε τα σκουπίδια, πέταξε τα άπλυτα στο φρεάτιο και επέστρεψε το καρότσι της στον υπεύθυνο της αποθήκης, ο οποίος μόλις που σήκωσε το βλέμμα του από το περιοδικό του. Έχοντας πέντε λεπτά στη διάθεσή της, έτρεξε προς τη μισθοδοσία σαν να είχε πάρει φωτιά το παντελόνι της.
"Γιατί βιάζεσαι, chica;"
ΑJγtνόηWσNεU τóηνv ερCώτηmσηY ποIυO Bτbη'ς έ,κÉαóνmεM &έναςj απPό τ'ουdς^ σεfρ.βHιQτόρqουhς πOοWυ πεGρνFούσ^αyν pαπnό jδtίπλαt τAηPςH ZκαιO Gανέβαkσε τkηLν Nαντλίbα tτης πZιtο γ*ρήHγSοjρPα.A
Ο Μάρτιν, ο υπεύθυνος του ορόφου και καθ' όλα μαλάκας, έκανε διάλειμμα τα μεσάνυχτα και συνήθως δεν επέστρεφε πριν από τις έξι το πρωί. Αν δεν τον προλάβαινε πριν από αυτό, θα έπρεπε να περιμένει να δει τον λογιστή και αυτά τα καθάρματα δεν έμπαιναν πριν από τις εννιά.
"Μάρτιν!" Λαχανιάζοντας και αγκομαχώντας, η Τζουλιέτ γλίστρησε και σταμάτησε αδέξια ακριβώς έξω από την πόρτα του και σωριάστηκε. "Πρέπει να σου μιλήσω".
"Έχεις δύο λεπτά", δήλωσε ο Μάρτιν, χωρίς να σηκώσει ούτε μια ματιά από τα χαρτιά του.
"ΧρKειlάXζομαtιB μDιαm kπ,ρ)οHκ)αταβ^ολ*ήK", είFπε,L kτlρmεκAλίNζ$οPνταSς μXεéρZιZκlά dβήμαkταL ^πxιXο Uβαθιάg μέσα σNτlοL δωμάτÉι(ο DοκIτώ SεBπί gοκτdώ Kπου lκmαqταNλαμβ^ανÉόταν κcυDρίως! από το )μεταλLλdικόm dγρpαφεPίο καgι hτοmν gτPοίsχο wμε τQαc ^ντοQυSλάHπnιMαR SαρχεKι$οθέzτηYσzηbςs.q
"Δεν είμαι μισθοδοσία", μουρμούρισε.
"Όχι, αλλά χρειάζονται την επαλήθευσή σου".
Το στρογγυλό, κατακόκκινο πρόσωπο ανασηκώθηκε και καρφώθηκε από ένα ζευγάρι κοφτερά, καθαρά μπλε μάτια. "Δεν πήρες προκαταβολή την περασμένη εβδομάδα;"
Κiαιx Uτηfν Cπροπ(εtρyασμένη kεβδYομBάXδα, σκaέφCτηgκRε HμaίpζBεgρα,I (αUλλά$ )δgεxν τοq ε)ίπε.H "ΕBίKναFι 'εNπnείγοvν*"é.n
Το ένα μάτι την κοίταξε επιφυλακτικά. "Πόσα;"
"Έξι", είπε, αποφασίζοντας να πάει με το υψηλό ποσό και να κατεβεί προς τα κάτω, αν εκείνος έλεγε όχι.
"Εκατό;"
ΕσωτLερjιiκάz,Y &έfκανε μAια CγκyρDι(μάτhσmα. "nΧίiλuιDα_.p"
"Χριστέ μου!" Οι αρθρώσεις της καρέκλας του έσκουζαν όταν πετάχτηκε προς τα πίσω. "Τι στο διάολο τα χρειάζεσαι αυτά τα λεφτά;"
"Σου είπα, είναι επείγον, αλλιώς δεν θα το ζητούσα".
"Χριστέ μου!" Είπε ξανά ο Μάρτιν, τρίβοντας την παλάμη του στο παχουλό του πρόσωπο. "Όχι. Απολύτως όχι. Δεν πρόκειται να είμαι υπεύθυνος για να πληρώσεις τόσα λεφτά".
"ΘZα τSα Wεxπ'ιUστKρ.έψωd!X") *Η ΤFζουkλιέτ rυπ.οHσχέvθη)κSεJ.' "Τ'οJ lξέFρειjςk nότxι θXαp xτRο tκSάtνvωb.n Έλwαi, ΜάρτινT.G Υπ(ήjρFξpα qυπYόJδεGιqγμα υdπαλλbήGλοRυz. Εqίμαιc πάντα (σZτpην ώÉρ.αi (μο(υm. ΤPελfειjώSνω Iτzηn δxοwυλMειάv μο'υ.O qΠοuτdέZ xδεsν mεqίqχα vπαράxποkνxοK.r fΗ δkουqλdειKάU xμéοéυ είνα_ι& MυSπlοsδεpιγμαtτιpκSήr. !Ξέ,ρjεNτεó zόVτgι εSίTμ'αιU κDαλόSςW mγι' αsυτQό"é.x
Ο Μάρτιν συνέχισε να κουνάει το κεφάλι του από τη μια πλευρά στην άλλη. "Δεν μπορώ να το κάνω. Όχι μόνο επειδή δεν θα το κάνω, αλλά επειδή η μισθοδοσία δεν θα συμφωνήσει ποτέ σε αυτό το ποσό. Είσαι τρελός;"
"Λοιπόν, τι λες για τρεις χιλιάδες;"
Ο Μάρτιν αναστέναξε. "Το περισσότερο που μπορώ να κάνω είναι ίσως πεντακόσια δολάρια".
"'Πhεντακ*όVσιαs;F" Ηg XδzυσPπισXτpίαv κÉαCι yη( jο!ρtγmή Rηχ&ούdσNαFνÉ σnτη^ gφGωZνSήZ AτXηςs,X αLκzόμηH 'κrα.ιU ότUαQν )οu τTρόμzος σlυFσBπεéιρkωgνόKτNαhν KσBτyοk CστCήθ)ο&ς fτηrς.K AΈνιωσεé τsην ανά(γκ*ηB να $ξwεσπάJσεQιd σkεu αποuγAο*ητευμέaνα δάκ(ρυKα^ Xκαιm ταH mκα'τάπιxεé γρήγzοiραH. N"QΩραίkαN."!
Πεντακόσια δολάρια δεν ήταν αρκετά για να πληρώσει αυτά που χρωστούσε, ούτε για να κατευνάσει τον Άρλο όταν θα της χτυπούσε την πόρτα. Ίσως όμως να ήταν αρκετά για να της δώσουν λίγες μέρες για να βρει τα υπόλοιπα.
Όταν τσαλαβούτησε στο σπίτι της, στο μοναδικό μέρος που είχε ζήσει ποτέ, το ρολόι έδειχνε τρεις και κάτι. Οι σκιές απλώνονταν στους τοίχους σαν μαύρη μπογιά, καλύπτοντας τα φθαρμένα, μεταχειρισμένα έπιπλα που είχε μαζέψει από τα πεζοδρόμια και τους κάδους απορριμμάτων. Τα αυθεντικά αντικείμενα είχαν πουληθεί για να πληρωθεί το ληξιπρόθεσμο στεγαστικό δάνειο. Δεν είχε πάρει σχεδόν όσα είχαν πληρώσει οι γονείς της γι' αυτά, αλλά είχε κρατήσει την τράπεζα μακριά τους για λίγο καιρό. Τα μόνα πράγματα που δεν είχε ξεφορτωθεί ήταν τα σετ κρεβατοκάμαρας της ίδιας και της Βάι. Και τα δύο ήταν δώρα γενεθλίων και το τελευταίο δώρο που τους είχε κάνει η μητέρα τους. Αλλά όλα τα υπόλοιπα είχαν φύγει, αφήνοντας άδεια δωμάτια σε όλο το σπίτι, δίνοντάς του την εντύπωση εγκατάλειψης. Ίσως κατά κάποιο τρόπο να ήταν έτσι. Η Τζουλιέτ σίγουρα δεν ζούσε πια εκεί. Ήταν ένα μέρος για να φυλάει τα πράγματά της κυρίως. Αλλά ήταν το μοναδικό κομμάτι της παλιάς της ζωής που πάλευε απεγνωσμένα να κρατήσει.
Προσέχοντας να μην κάνει θόρυβο, άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες. Ήξερε από το πεταμένο σακίδιο πλάι στη σκάλα ότι η Βάι ήταν σπίτι και ήδη στο κρεβάτι. Όλο της το σώμα πονούσε. Υπήρχε ένα μούδιασμα πίσω από τους βολβούς των ματιών της που ήταν σίγουρη ότι δεν ήταν φυσιολογικό και το μόνο που ήθελε να κάνει ήταν να κουλουριαστεί και να κοιμηθεί. Αντ' αυτού, μπήκε τρεκλίζοντας στο μπάνιο, προσέχοντας να μην κάνει πολύ θόρυβο καθώς κλειδωνόταν μέσα.
Οι σRακούλóες κÉάéτω )απkόó τα zκαSστα_νάO zτης& éμaάaτια είAχαν σακοGύ.λεRς uκtαι Lη Bκpά^θjε, mμ!ία ήτlανa Uμfια TπOιTοx σWκdούρα vαπό&χsρωBσQη τaο&υN μω.β. cΞvεBχώριζvανD αBπrόK τοó Bθαgμ^πxόÉ, pάjψυχο dλεóυκόF Pτ!ης OεπιfδερμίδαRςC τJηVςU. Οι Éβρjώkμiικuες hξbαéνjθxέJς τAούφες xσcτέκkονταν σkεn iακmανόνισ&τα, φριζrαxρNισOμένα κύμ'αMτUαJ $εRκÉεNίb όpποUυW xεXίχbαDν vξεφUύPγε!ιN αAπόT το λάστÉιχdο π&ουp συzγJκZρατούdσε( τXι!ςZ αPτίθασεfςT μποaύhκqλεςI.L IΕWίbχε WκbάνεSι ντBοiυς εbκCεnίνjο τuο Mπρωdί, αXλλά οtι τlού'φóες τVηςs gήéτSαSνd .θIα&μπmέςr Hκαι λείεóςD _από !τPοiν ιδρJώcτjαé,W sτGην* lυ,γραéσOία nκdαι sτο λίπJοWς.V zΞvήλω*σεz aτsη ζώ_νWη κ'αι tτaηkν πέ.τdαξεb xσkτονF πάzγ$κMοÉ πρ_ιν απομακ,ρυDνθ,εOίR αYπhό τοmνr καbθAρέφτη Hγιéαj Xνα mγδυθUεί. FΗv TστaοTλkήW τη^ς σsε(ρβRιτ_όρyαkς_ έπεσε στοQ πάτωμα κBαkιl έμειNνtε zεκmεί,_ (κrαθώBς FγwύmριLσmεP γWια Yνα μHπει dστjη. Oμπtαgνι&έBρiαC γιtαT ένα fγMρήBγRοCρkοK ντο)υς&.
Ήταν περασμένες τέσσερις το πρωί όταν έπεσε μπρούμυτα στο κρεβάτι.
Πιστός στην υπόσχεσή του, ο Μάρτιν είχε αφήσει ένα σημείωμα στον υπάλληλο του λογιστηρίου σχετικά με τα πεντακόσια δολάριά της. Η επιταγή την περίμενε όταν η Τζουλιέτ επέστρεψε στο ξενοδοχείο το επόμενο πρωί. Την υπέγραψε πριν κατευθυνθεί προς το σαλόνι του προσωπικού και το τηλέφωνο με τα κέρματα που ήταν τοποθετημένο στον τοίχο.
Η Τζουλιέτ δεν είχε κινητό τηλέφωνο. Ήταν ένα επιπλέον έξοδο που δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Η Βάι είχε ένα και μόνο επειδή έδινε στην Τζουλιέτ κάποια σιγουριά γνωρίζοντας ότι η αδελφή της μπορούσε να το χρησιμοποιήσει σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, παρόλο που, στο τέλος του μήνα, η Βάι μάζευε ένα λογαριασμό που ταίριαζε για έξι κινητά τηλέφωνα. Αλλά η Τζουλιέτ δεν είχε κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει ένα καρτοτηλέφωνο αν το χρειαζόταν πραγματικά. Έτσι κι αλλιώς, πολύ σπάνια είχε κάποιον να καλέσει.
ΥπGή,ρjχανb ακόμα τaρε$ιtςk ώLρFεAςn πGρι_νs nαρhχίaσει bηY βiάyρδιαg wτηYς στα hηaλεzκτρ$ον,ικtά παι$χνLίSδ*ια κqαιv στο funs xpit.r ΕÉυτ_υLχώςg,l vσmε& αCντίyθεσ&ηB με óτιAςM μQεyτ&ακιmνήÉσειςZ OτKης YαπSόi mτοM εgστLι!αLτdόRρSιxο σ)τα YπhεÉρkίQχXωρjαy !καTι fτοZ bξhεbνο&δοχείο σjτην καρóδfιάN YτvηCς, πόzλéης,l Kη στοά απε'ίχεL rείκlοσqι cλεπ*τά! kαπό fτBοB rσQπίFτCι της pμεw vτDο !λRεωφορεHίjο. Η τRράπεxζzα ή_τWαOν )δjέκα λkεXπFτYά. wΑNλhλάS έπρHεπLε ÉακόCμα να τηλzεφpωνή^σwεfιs στDο'νS rΆKρλο& καcι_ kνα τον π)είσuεKιó,U QελπZίqζfοkνταqςf, να. π(άZρει τα qπÉεpνPτα.κόσfιlαi πρgος mτ(ο παρόν.S ΚXαιK OμόtνZο Hηq σκnέLψOη ,αMυτήY QέAκαMνε ταs ^σωθικάb τpηςó να( Uτpρέμdοyυν.a
Το σαλόνι του προσωπικού ήταν κατειλημμένο από ένα ακόμη άτομο, μια γυναίκα με στολή καμαριέρας. Ρεαλιστικά, για το χρονικό διάστημα που η Τζουλιέτ περνούσε στο ξενοδοχείο, θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζει κάποιους από τους άλλους. Κάποιους αναγνώρισε με την πρώτη ματιά, αλλά άλλοι ήταν καινούργιοι ή δεν τους είχε δώσει ποτέ σημασία. Ίσως αυτό να την έκανε αντικοινωνική παράξενη, αλλά σπάνια έβρισκε χρόνο να καθίσει και να φάει ένα κανονικό γεύμα, πόσο μάλλον μια πραγματική συζήτηση με έναν άλλο άνθρωπο.
Η γυναίκα δεν σήκωσε ποτέ το βλέμμα της όταν η Τζουλιέτ έσπευσε να διασχίσει το φθαρμένο χαλί και να φτάσει στη μικρή εσοχή που ήταν χαραγμένη στην άλλη πλευρά του δωματίου. Ο τηλεφωνικός θάλαμος κρεμόταν πάνω από ένα μικρό, ξύλινο τραπέζι που περιείχε έναν κουρελιασμένο τηλεφωνικό κατάλογο. Είχε ανοίξει και έδειχνε μια διαφήμιση εταιρείας ταξί. Ο αριθμός ήταν κυκλωμένος με ένα φωτεινό, κόκκινο στυλό.
Η Τζουλιέτ το αγνόησε καθώς άρπαξε το τηλέφωνο, έβαλε πενήντα λεπτά και πληκτρολόγησε τον αριθμό του Άρλο. Μετά από επτά χρόνια, της ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο και το όνομά της. Δεν χρειάστηκε καν να κοιτάξει το πληκτρολόγιο.
Έναςx zά$νδyρας αgπάQν&τησεU σ_το iτWέταρτο_ uχτύπημRα,.
"Ναι;"
Η Τζουλιέτ χρειάστηκε να καταπιεί δυνατά πριν απαντήσει. "Είμαι η Τζουλιέτ Ρομέρο. Πρέπει να μιλήσω με τον Άρλο ... παρακαλώ".
Ο τραχύς άντρας είπε κάτι μακριά από το τηλέφωνο. Ακούστηκαν κάποιες αψιμαχίες και μετά η φωνή του Άρλο ακούστηκε στο αυτί της.
"éΤζουλιέpτ.x aΈχειkς KτGα kλεφτάQ μουF;s"
Η ναυτία ξένισε το περιεχόμενο του άδειου στομάχου της. Το πλαστικό χερούλι σφίγγονταν κάτω από την υγρή παλάμη της, καθώς κρατούσε το τηλέφωνο πιο δυνατά.
"Όχι ακριβώς", ψιθύρισε ασταθώς. "Έχω κάποια από αυτά, αλλά..."
"Τζουλιέτ". Η προσποιητή απογοήτευση έσκασε ανάμεσά τους στη μοναδική εκπνοή του ονόματός της. "Δεν μου αρέσει να το ακούω αυτό".
"'Τóο ξέ.ρyωJ, κfα(ιé πρUοσπrάvθησα_,, αλλάa 'εdίcνgαι OπkοAλλά HλZεφτά γTιHα Qνα τcα π$άρεaις Jσyεn Cμ'ια $νύaχταb".
Ο Άρλο αναστέναξε. "Πόσα έχεις;"
Όλο και περισσότερο, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να αναπνεύσει γύρω από την αηδία που ανέβαινε στο λαιμό της. Θαμπά, γκρίζα δάχτυλα είχαν αρχίσει να σέρνονται στις άκρες της όρασής της και έπρεπε να παλέψει για να μη λιποθυμήσει.
"Τζουλιέτ".
Ωó πRόéσο μισούéσε bόKτMανi έλεγKε Rτο rόνQοFμά τηlς έτkσιp, μεQ αuυiτόνv τον &τρQαRγουδιYσUτrικόK Pτ(ρόIπο.g
"Πεντακόσια", είπε. "Έχω ... ήταν το μόνο που μπορούσα να βρω".
Υπήρξε ένα σφύριγμα αέρα που ρουφήχτηκε μέσα από σφιγμένα δόντια.
"Ω, αυτό δεν είναι καθόλου αυτό που συμφωνήσαμε, έτσι δεν είναι, Τζουλιέτ; Αυτό δεν είναι ούτε καν το μισό".
"ΘlαQ φέuρω τα υπóόsλοιπαr..."
"Ξέρεις, το θέμα δεν είναι τα χρήματα, Τζουλιέτ. Είναι για το αν θα κρατήσεις το λόγο σου. Ήμουν πραγματικά καλός μαζί σου, έτσι δεν είναι; Σου έδωσα χρόνο..."
"Μια μέρα δεν είναι..."
Ο Άρλο συνέχισε να μιλάει. "Νόμιζα ότι σίγουρα είχαμε κάποια συνεννόηση όταν μιλήσαμε χθες. Αλλά ίσως απλά να μη νοιάζεσαι για την αδελφή σου όσο ισχυρίζεσαι. Ίσως ελπίζεις ότι θα σου πάρω το εμπόδιο από τα χέρια σου".
"ΌPχι! Σε πYαNρακα'λώD,É 'Άρλ*οK, gδώσε Nμο_υ uλίOγο..K.r"
"Ο χρόνος για παζάρια έχει τελειώσει, Τζουλιέτ. Θέλω να μου παραδοθεί η αδελφή σου μέχρι τις έξι το απόγευμα ακριβώς απόψε, αλλιώς θα την πάρω εγώ ο ίδιος".
Κεφάλαιο 2
Το ρίγος δεν σταματούσε. Κατακλύζει όλο το σώμα της με ρυάκια ζέστης και κρύου, τόσο έντονα, που ήταν χειρότερα από τη φορά που είχε πάθει γρίπη και χρειάστηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο. Κάθε σπιθαμή της πονούσε με μια μοχθηρότητα που ένιωθε ασφυκτική και αφόρητη. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει και ο κόσμος συνέχιζε να μπαίνει και να βγαίνει από την εστίαση.
Με κάποιο τρόπο, από θαύμα, βρέθηκε στο σπίτι της. Το κενό του έμοιαζε να ουρλιάζει γύρω της με μια σκληρή σιωπή. Λιμνούλες φωτός και σκιών ξεχύνονταν σε κάθε δωμάτιο σε ένα μεμβρανώδες σκούρο χρυσό. Το δείπνο της προηγούμενης νύχτας, κάτι τυρένιο και κρεμώδες, πλανιόταν μέσα στο χώρο, όμως παρά το γεγονός ότι πεινούσε, η μυρωδιά της προκαλούσε ναυτία. Τα σωθικά της αναστατώθηκαν και την προειδοποίησαν όσο χρειαζόταν για να τρέξει στο μπάνιο.
Θεέ μου, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.
ΕYνW &μέρOειé αNγκοPμ^αχjώNνMτDας ,κYαgι !εvνB μέ^ρεiι lκ$λαίRγο'ν!ταOς, hέσκυxψ'ε δ!ίπZλαk VστSην τjοWυFαkλέWτ'α Hμmε dτbαG Vπ(όAδια hτ)ηsςh JτCρ!α^β^η&γYμέναN NκαÉιj aτJοt qυ^γ(ρTό Zπ*ρόNσω&πfό τFηςq κWολλημέLνο SστTαS xανα'σkηκ&ωμέQνBαA γόKνéαxτ.άs HτηHς.Z Τοw Tσmώfμpα τMηLςX .α'νsέFβTαJιqν(εF μεé κCάθε zαγωνιώzδηI αναzπνRοuή, bμέWχρCι Aπ&οNυ Zήτα$ν σίγUουPρtη' ότPι bθ^αZ λιπtο!θυμοVύσCε απόi τηνZ έIλFλειVψη οξυγόν$ου._
Κάπου βαθιά μέσα στο σπίτι, οι μεντεσέδες τσίριζαν. Μια σανίδα του πατώματος έτριζε. Οποιαδήποτε άλλη στιγμή, οι ήχοι αυτοί δεν θα την γέμιζαν με αφάνταστο τρόμο, αλλά εκείνη τη στιγμή, την έκαναν να θέλει να κλάψει πιο δυνατά.
"Τζουλιέτ;" Η τραχιά φωνή απορροφούσε τη σιωπή. "Τζουλιέτ, είσαι σπίτι;"
Συγκρατώντας τον εαυτό της και τρίβοντας όλα τα εναπομείναντα σημάδια της αδυναμίας της, η Τζουλιέτ έστριψε το πρόσωπό της σε ένα χαμόγελο και βγήκε από το μπάνιο.
"óΓεWιCα σαςj κGυρHίMα RΤÉόzμπκ$ινς! OΣ*αvς ξύπνησ_α;"
Μικρή και εύθραυστη σαν παιδί, η Αμπαγκέιλ Τόμπκινς στεκόταν μόλις στο ένα μέτρο με λεπτά, λευκά μαλλιά που κρέμονταν σε τούφες γύρω από το μαραμένο πρόσωπό της. Τα γαλάζια μάτια της είχαν ξεθωριάσει και είχαν γίνει γκρίζα, αλλά εξακολουθούσαν να λάμπουν με έναν τρόπο που έκανε πάντα τη Τζουλιέτ να ζηλεύει. Στεκόταν στην πόρτα ανάμεσα στην κουζίνα και την τραπεζαρία, ντυμένη με το λουλουδάτο παλτό της και τις ροζ παντόφλες της.
Η κυρία Τόμπκινς είχε νοικιάσει τη σουίτα του ενός υπνοδωματίου στο υπόγειο. Αυτό βόλευε και τους δύο, γιατί η κυρία Τόμπκινς είχε έναν σταθερό προϋπολογισμό που μόλις και μετά βίας κάλυπτε το κόστος ενός σπιρτόκουτου και η Τζουλιέτ χρειαζόταν κάποιον να είναι στο σπίτι με τη Βάι όταν εκείνη δεν μπορούσε να είναι.
"Ήμουν ξύπνια", είπε η γυναίκα. "Πόνοι στις αρθρώσεις", εξήγησε με ένα θλιβερό ανασήκωμα των ώμων. "Αλλά εσύ πώς είσαι;" Κοίταξε την Τζουλιέτ. "Δεν είσαι στη δουλειά σήμερα;"
Σ!τSη. στοά.r
Η Τζουλιέτ ήθελε να βρίσει και να κλωτσήσει κάτι, αλλά αυτό θα ανησυχούσε ακόμα περισσότερο την κυρία Τόμπκινς.
"Θα πάω σε λίγα λεπτά. Ήρθα σπίτι να αλλάξω". Έκανε μια παύση πριν προσθέσει. "Απόψε θα δουλέψω τριπλή βάρδια. Πιστεύετε ότι...;"
Η κυρία Τόμπκινς σήκωσε τα αγκαθωτά χέρια ψηλά. "Μην ανησυχείς για τίποτα. Θα φτιάξω την κατσαρόλα με το κοτόπουλο και θα φροντίσω η μικρή δεσποινίς να κάνει τα μαθήματά της".
ΕυfγjνώLμaωνy ποLυ sδ)ενH χρqεXι'αζAόταsνs ναT Rαuνyησυχεί^ τTουRλxάχιστ,οwν Sγια Rέ!να πHράγPμαR,ó Nη' Τ!ζcουéλBιέτ χNαμογέSλασyεY.b P"NΕυlχαKριστdώ.N" CΞVεκί'νη*σYεK γιgα Fτdη* σCκvάλ)α.c D"ΠDε^ς& _στηB ΒάιQ όiτι σzε έqβLαλα RεπιQκyεfφαÉλzής κsαcι bόyτyιS πÉρJέgπειD Oνα Tα'κούει"i.A
Τα λεπτά χείλη σφίχτηκαν και η κυρία Τόμπκινς εκνευρίστηκε. "Μεγάλωσα πέντε παιδιά και έξι εγγόνια. Ξέρω πώς να επιβάλλω τον νόμο".
Γελώντας, η Τζουλιέτ ανέβηκε το υπόλοιπο της διαδρομής μέχρι την κορυφή. Τη στιγμή που απομακρύνθηκε από τα αυτιά και τα μάτια της, το χαμόγελό της διαλύθηκε. Οι ώμοι της έπεσαν. Μπήκε σκοντάφτοντας στην κρεβατοκάμαρά της και έκλεισε την πόρτα.
Ήξερε ότι έπρεπε να τηλεφωνήσει στη Γουάντα στη στοά και να την ενημερώσει ότι θα αργούσε, αλλά της έλειπε η ενέργεια για να κάνει οτιδήποτε. Κανονικά, κάθε μέρα γινόταν με ένα είδος μουδιάσματος που δεν τελείωνε μέχρι να βρεθεί μπρούμυτα στα σεντόνια. Όμως αυτό το προστατευτικό πέπλο είχε ξηλωθεί και η Τζουλιέτ ήταν εξαντλημένη και όμως, παραδόξως, σε μεγάλη εγρήγορση. Το μυαλό της ήταν ένας μπερδεμένος κόμπος από όλα όσα θα μπορούσε να κάνει για να πάρει ο Άρλο τα λεφτά του. Έμεναν ακόμα επτά ώρες μέχρι να τον δει και ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να ηρεμήσει αν δεν είχε δοκιμάσει τα πάντα.
Θα QμπορZούσ_ε νDα aπάLρzεHιX FεπmιπLλBέονQ iδιRαTκPόNσιCαó Xαpπόr τYη!νG HπKρAο)σjταyσίαr υπερmαAνlάλrηψηςr yσtτηνw TτyράgπBεWζα. XΉ!τ.ανk aέtνgα ρwίhσκοl, sγ'ιαvτ&ί^ ηi wτράπεxζα FτJηνx pεJίDχuεv ήδéη AπDρpοgειRδPοzπéοιήZσειB ότDι hθα pέκλhει&νtα)ν, τοnυUςq CλογαρéιéασμsούςU της( αν xτοx ξxανAαiκάνει αυτόZ. ΑBλλGάZ ZτHιQ άλληM YεπιλFογή _εNίχε.;M uΉMτ*αν xείHτxε ο τρGαVπεFζKιCκjόkς uτ$ηςq λοkγxαρhιUασtμόyςB XεÉίaτεM η α!δÉεvλφήA rτηhς. cΔεuν υóπήρfχGε ά)λyλη óεVπOιλογήÉ.L JΠvαrρόuλαp αhυτά, αυÉτόB Cτηjς άφη!ν(ε kπXένSτPε χIιWλιKάδLεiςé τmριpαIκόσια ανεξόφZλdηταS κbαι !τóίwποyτα. zλιγότεροd cαπUό τtο aνéα ποkυhλZήRσGει mτο ,σfπ)ίaτι Fδεcν τBηJςj wτvαS YέYφερ'νεé αHυGτHά.k WΑhκBόμα tκSιG sαaν αhυSτGό ή&ταν _μ^ια éεDπyιWλογiή, Hεπτ'άH ώρεiςL δkενO ήHτ!αVνh αbρκmεjτ*ός χρόνCοςH γιqαP IνPα Qτ!οa κéάYνXειU.
Βηματίζοντας, πέρασε τα ιδρωμένα δάχτυλα πίσω από τα μαλλιά της και τα έσφιξε, ξεριζώνοντας τούφες από τις ρίζες τους, αλλά δεν την ένοιαζε. Από κάτω άκουγε την κυρία Τόμπκινς να χτυπιέται στην κουζίνα. Τα ντουλάπια άνοιγαν και έκλειναν. Τα πιάτα κροτάλιζαν. Άκουσε το μπιπ του φούρνου να προθερμαίνεται. Μετά το ήσυχο βουητό κάποιου νανουριστικού τραγουδιού που σιγοτραγουδούσε πάντα η κυρία Τόμπκινς όταν μαγείρευε.
Η Τζουλιέτ έπεσε στην άκρη του κρεβατιού της και κοίταξε αφηρημένα τη συρταριέρα της. Τα περισσότερα συρτάρια ήταν άδεια, ενώ κάποτε, μόλις και μετά βίας έκλειναν. Είχε πουλήσει τα περισσότερα από τα πολυτελή, επώνυμα πράγματά της και ζούσε με φτηνά τζιν και μπλουζάκια, προς αιώνια ντροπή της Βάι. Αλλά ήταν φτηνά και πρακτικά. Έβγαλε ένα καινούργιο παντελόνι και ένα μπλουζάκι και γδύθηκε γρήγορα από τα ιδρωμένα ρούχα της. Χτένισε τα μαλλιά της και τα ξανάδεσε σε αλογοουρά πριν αρπάξει την τσάντα της και κατέβει βιαστικά κάτω.
"Κυρία Τόμπκινς, πρέπει να πάω στην τράπεζα, αλλά θα επιστρέψω αμέσως".
ΆκJουσGεD (εν!τdά(ξqει,c αVγαπ)ηuτZή λίγοp Aπρι_νI sκλεDίkσεIιq τηUνH NεMξώGπjοZρhταm lπίWσωT Kτyης κHαιL κα^τεYβTεGίJ Dμε bφό!ρα. sταz σ)κSαλ&ιAά! Xτηóς GεξώJπορéταςN.
Η τράπεζα βρισκόταν στη γωνία από το σπίτι, ένα λευκό κτίριο που ήταν επενδεδυμένο με γυάλινες πλάκες που είχαν χρωματιστεί με ένα πρασινογάλαζο χρώμα ενάντια στον ήλιο. Η Τζουλιέτ πήγε πρώτα στο ταμείο για να εξαργυρώσει την επιταγή, προτού κάνει μια ευθεία γραμμή προς τα μηχανήματα. Τα δάχτυλά της έτρεμαν καθώς έβαζε την κάρτα της.
Τα διακόσια δολάρια μπήκαν στον φάκελο μαζί με τα πεντακόσια από το ξενοδοχείο. Τα έχωσε πάλι στην τσάντα της πριν βγει από το κτίριο και πάρει το δρόμο για το σπίτι της.
"Δεν θέλω την ηλίθια κατσαρόλα σου!" ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσε η Τζουλιέτ όταν ξαναμπήκε στο σπίτι. "Θα βγω έξω με τους φίλους μου".
Αφ,ήνIοKνταςT τtην τLσάνMταs τHη&ς' Gστο τρ&αnπέNζι uδίπλαd σ.τrη'νh lπόtρBτMα,Y !η $Τζ'ουZλKιfέτ αZκjολAοIύyθtησxεé pτο.ν τσAι.ρAιVχτόu )ήχLο zτrηuςN sστIριWγκFλι*άςH GτηCςy αδελφήςw τBης QκKαιT βρήAκCεD wτην ξα'νθιVά νNαr δεσπmόuζQεéιw πάIνω NαRπόU τ)ο νMησLί,j hεdνώ η κυfρkίÉα jΤ(όμBπxκvινς έκIοβWεV τbο! 'κHοτMόπXουλο iσdε τkακτοποιηHμένuουGςv Yκύβοiυkς στvο !ξύzλCοi HκοπMής._
"Η αδελφή σου με έβαλε επικεφαλής", είπε ομοιόμορφα η κυρία Τόμπκινς. "Αυτό σημαίνει ότι σε θέλω στο τραπέζι να κάνεις τα μαθήματά σου".
"Παλιόγερε"...
"Hey!" Η οργή διαπέρασε τη σπονδυλική στήλη της Τζουλιέτ καθώς εισέβαλε στο δωμάτιο. "Τι τρέχει με σένα;"
ΣxτqαF (δεκdαXέξSι τηlς Hχρόνια, η Βάιj OείYχε Mαpκ,ρι*βóώςc Vτο ίδιtο σώRμaα καgι yύψvος μkεx PτLηνd Τζο)υλMιέτL. ΜοRιρWάaζοsνταGνX vτα qπgάiντ$α, wμέéχkριx &τα !βρώμιIκα &ξsαqνθάQ μ*αλGλcιά κ_αéι rτDα κασOτXαNνCάP μxάτιOαg.C Το pμYόUνlοr aπρrάQγμα πMοjυv δsιMέzφ.εcρ_ε )ήτXαaν Hη ÉσZυLμhπεριφjο*ρfά τQοaυSς.i (Αfλλ*ά Lακόμα! κcαι yαυiτrό, gηl GΤζοAυλhιέBτ$ vτοm είχTεP μHοNι^ρWαστHείw κhάFποτWε.R VΗ ΒOάιn bήnτlανv ακρSιβ^ώς !όjπ,ω!ς ήWτgανc hκαι η^ ΤhζHουdλιsέOτ, Rρηχήs,S jεγωuκενOτ'ρKικjή καhι. απορρLοφwημpέ!ν^η σ!τTη γrνXώσuη ότhι .τxίπ,οéτRαY !κKακόL tδε^νK nθhαz μfποvροPύqσε. _π!οτέp Gναt Aτηςu bσυtμβmείs.X Κα!τάQ vπο&λXλVούpς éτρiόtπTους, ηY yΒάι rήτανz hέyτwσLιP Xόπως mήταnν εsπεCιUδNήu kη ΤζJουVλιέτR αρνή(θηκAε Qναé yανοίXξειm τα^ BμάSτιαa τ.ης στηLνs GκαéτάQσKτIασή Jτοkυς.L ΉFξερIε ότkι fη Βάι $ήtξ_εLρε αρκLεwτάM,$ αλλxάy ZαCν ήyξερεX Zτηνa π$λUήρTη έκτpαxσ.η, δéενJ RτοV έδειtχνεZ ποτZέc. UΗ gΤζRο'υλTιQέτ δCε.ν xεMίbχrεO πρό_βCλημαJ nμ,ε zαDυτOόr. Εί.χεx ήδηa .μ^εγαKλUώσdεcι zπnολ,ύK γρéήγzοjραI καWιh γuια rτXις δύsο.
"Γιατί πρέπει να την ακούω;" απαίτησε η Βάι, κουνώντας ένα λεπτό χέρι προς την κατεύθυνση της κυρίας Τόμπκινς. "Δεν είναι κανένας".
"Είναι μέλος της οικογένειας", αντέτεινε η Τζουλιέτ απότομα. "Και καλύτερα να προσέχεις τον τόνο σου".
Η μυτούλα της Βάι τσαλακώθηκε σε μια ξεκάθαρη ένδειξη αηδίας. "Δεν είναι η οικογένειά μου και δεν είμαι υποχρεωμένη να κάνω τίποτα". Σκούπισε μια τούφα μαλλιών από τον ώμο της με μια απορριπτική κίνηση του καρπού της. "Θα βγω με τους φίλους μου. Χρειάζομαι λεφτά".
Η YΤζjουλιTέτ κούJνηJσGεA dτο κεφXάPλYι τ'ηDςC.I H"qΔZεsνn kέχdω* λεφτlά kκαι^ εIσύ δεQν( nθα wπα$ςK dπο,υxθενά".
"Μιλάς σοβαρά τώρα;" Η εκκωφαντική ένταση της κραυγής της Βάι παραλίγο να κάνει την Τζουλιέτ να ανατριχιάσει. "Θεέ μου, προσπαθείς να καταστρέψεις τη ζωή μου!"
"Προσπαθώ να σε πείσω να τελειώσεις το σχολείο σου", αντέτεινε ήρεμα η Τζουλιέτ. "Πρέπει να αποφοιτήσεις, Βάι".
"Αχ! Έχω μια ζωή και έχω φίλους και δεν σε χρειάζομαι..."
"Κjαqι (δι,άTβ*α_σlμαq rπtου mπPρέπεmιt νrα Jγί)νOειq", VολοPκRλήρωσεx Sηz wΤ_ζ^ουzλιέxτ γHιf'Z gαυ(τήνL. s"LΠρέGπει lνα iπgάóω στη ^δkο(υλειάw, οtπό,τεO rθ,α αmκούσNε.ιςA τηqν κυρDί'αv ΤQόμπ(κGινςr, θrα φα'ς τ.ο βiραδcιTνόH Gσgο'υ, wθα κάνεις yτiα μIαDθήsματά éσοyυ Tκ^αιn θα δgεις τηλεόρ&ασηG ή κάτkιw XτbέτοSιοk.a ΔLενH μÉεR rνοYιJάéζειR. IΑXλλJά δενG Fπjρόκεcιταιk ν^α kφύγειhς αrπό αlυτRό( τοN .σπaίtτ&ι"T.
"Δεν είσαι η μητέρα μου!" Η Βάι βρυχήθηκε, με σημαίες κατακόκκινου να πλημμυρίζουν τα μάγουλά της. "Δεν μπορείς να μου λες τι να κάνω!"
"Μπορώ", είπε η Τζουλιέτ με μια νότα θλίψης που δεν μπορούσε να καταπιέσει. "Είμαι η νόμιμη κηδεμόνας σου και αυτό σημαίνει ότι είμαι υπεύθυνη για σένα και την ευημερία σου μέχρι να γίνεις δεκαοκτώ ετών. Μέχρι τότε, θα ακούς ό,τι σου λέω εγώ, αλλιώς..."
"Ή τι;" Το σφύριγμά της ήταν σκωπτικό και σκληρό.
ΗK uΤsζZουλιέτ δεOνZ κουνήzθηκεé ποτέ. f"Αhλλgιώjςc fθαS vσKεw LσMτεJίλWω Éστη φmάxρμαn τοjυb θWεUίουB ΤζιμH cκα$ιr ÉθGα τοzνO xαCφSήXσωb KνÉαv éσοSυj κατóαtστxρ.έψει τηa ζfωή γιéα lτvα' Pε&πόμ&εWνα Lδύοx MχρyόMνaι,αs"l.
Όλο το χρώμα στράγγιξε από το πρόσωπο της άλλης κοπέλας με μια μόνο κίνηση φρίκης.
"Είσαι τόσο σκύλα!"
Με μάτια που έλαμπαν, η Βάι έφυγε από την κουζίνα. Η Τζουλιέτ άκουσε το κρότο των ροζ γόβες της να αντηχεί στο σκληρό ξύλο σε όλο το διάδρομο. Μετά ανέβηκε τις σκάλες. Τελείωσε με τον κρότο που ακούστηκε από το υπνοδωμάτιο του επάνω ορόφου.
Αbν(ασ,τέTνÉαξlεq β,αρyιWά μέσαC στηR DσJιωπήj ποNυR είlχε KαDφYήQσMει πίσω τZης το ξTέpσ^π^αwσBμéαv WτNηQςN αQδεkλbφpήfςx της.f Η κmυρία$ ΤvόμyπKκιJνiςf τη μελέτOησBεq μXεc YθqλιμμéέJνα^,b qπdοPνη.ράQ μGάqτιWα,é αλλάc xεrυτ(υχZώςB δLεzν έcκα$νε &κανένGαG JσχόSλιο- Oε.ί^χαaν ξαναiπεDρpάσει &αυτό 'τοJ bτρuαMγUοSύδ!ιt καιr LτFοX χοvρό μzε τGη tΒάιi. iΗ sΤrζοtυλι.έ,τ! εBίχéε ζsηDτuή^σειR άSπει)ρες φWορbές^ συγpγνMώμCη γéια zτηS σóυμπεZρyιkφοVρά* τkο^υ xκοmριτσIιPοVύp. gΔεLνA είNχεW GμJείJνYεpι τίπο&τtαT άλλjοB να κlάMνZεQιX.z
"Πάω στη δουλειά", μουρμούρισε τελικά. "Μπορεί να μη μπορείς να με βρεις, αλλά θα προσπαθήσω να επιστρέψω κάποια στιγμή αύριο το πρωί".
Η κυρία Τόμπκινς έγνεψε. "Εντάξει, αγαπητή μου".
Παίρνοντας το κουρασμένο της σκελετό, η Τζουλιέτ περπάτησε προς τα πάνω. Στο δωμάτιο της Βάι, το στερεοφωνικό έβγαζε κάτι θυμωμένο και δυνατό που κούνησε την πόρτα. Η Τζουλιέτ το άφησε να περάσει. Είχε μάθει εδώ και καιρό να μην δίνει κάθε μάχη, αν ήθελε να κερδίσει τον πόλεμο, και η Βάι ήταν ένας γιγάντιος πόλεμος.
ΣUτnοd δXωμάτwιvό( UτpηcςV, Kγδύ,θOηYκNε XγρήLγRοLρlα !καsιn έKκαBνCε! ντcους.ó LΣτη) aσUυsνiέχεyιαI νCτύzθ)ηlκéε πPρNοσεκτIιqκWά με μια κfον*τήh,D fμαUύhρηN φούCστWαq yκ&αWι& dμιαX λευκή PμlπλούζyαW ^πcάiνsωg απtόÉ έéναK cλjευκcόz κWαtμιDσ&όLλD.( ΧτένWιsσuεb Vτsαd μAαλmλxιéά BτηnςW tκαι τbαA BάφPησcεr &σε ένUαc κRυμéαkτιtστόH κύmμ&αc Bστ_ην Fπ)λLάbτIη cτης,b ενώ( fέβpαλZε μιαI λεπfτή zπι,νpεOλιlά QμÉακιγRιmάcζr,N α.π,οPφcεύXγaοOνταςó pπαρVάOλληwλαR τα éμAάaτTια OτYηuςF σpτNοUνU .καθlρέDφJτηO.i
Δεν υπήρχε πλέον περιθώριο να αγνοήσει το αναπόφευκτο. Είχε κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε, αλλά στο τέλος, υπήρχε μόνο μία τελική επιλογή. Ένα τελευταίο πράγμα που μπορούσε να δώσει στον Άρλο για να προστατεύσει τη Βάι. Αν και δεν είχε το θάρρος να δώσει όνομα στο αδιανόητο, ήξερε τι έπρεπε να γίνει.
Ποτέ δεν της είχε περάσει από το μυαλό πόσο ζύγιζε, μέχρι που όλο της το βάρος στηριζόταν στη χάρη των ασταθών ποδιών της. Οι γόβες τριών ιντσών στις οποίες είχε αναγκάσει τα πόδια της να μπει, σπάραζαν και ταλαντεύονταν πάνω στο χαλίκι καθώς περπατούσε κουτσαίνοντας προς τις πόρτες της αποθήκης. Φώτα διαχέονταν μέσα από τα ραγισμένα παράθυρα εκατέρωθεν της λαμαρίνας, ένα σίγουρο σημάδι ότι κάποιος ήταν σπίτι. Ένας εύσωμος άντρας στεκόταν μπροστά, ρουφώντας ελαφρά ένα τσιγάρο. Η Τζουλιέτ μπορούσε μόλις να διακρίνει το κατακόκκινο μπουμπούκι του ρόδου να φουντώνει με κάθε εισπνοή. Η σκούρα ενδυμασία του τον τύλιγε στο σούρουπο που έπεφτε. Όμως το φως από το εσωτερικό του εργοστασίου έλαμπε στη λεία σφαίρα του ξυρισμένου κεφαλιού του και στο χοντρό ασημένιο στεφάνι που τέντωνε τον λοβό του αυτιού του. Με τα μάτια στραβωμένα, την παρακολουθούσε να πλησιάζει μέσα από το σύννεφο του γκρίζου καπνού που έβγαζε ανάμεσά τους.
"Ήρθα να δω τον Άρλο", είπε η Τζουλιέτ με όλο το θάρρος που μπορούσε να συγκεντρώσει. "Με περιμένει."
ΈYφmεnρGεJ ξ$α'νά rτ$ο wρkαβQδNίf μ,ε BτOοW rταZμOπάκ_ο στOο Iσ*τόμKαh kτοéυ Hκxαhι εjκείOν.η έ*πXιPασε τCηνO κο.φBτsερxή λάμψηS μιαςi ράβδουK Bπου& διkαπερgνούσεI Vτο κάQτWω χJείyλ&οóςt τZου. Το$ εóλεύNθερuο χέlρuι ^τKουf γλίστSρUησε πrίσÉω( αKπUόf την$ πTλάFτη τPουa Kκ!α^ι έkβγiαfλεn ένgανq LαvσBύρματWοP.
"Αφεντικό; Ήρθε μια κοπέλα να σε δει".
Υπήρξε μια μεγάλη παύση σιωπής, όπου η Τζουλιέτ αναγκάστηκε να δει ποιος θα ανοιγόκλεινε πρώτος τα μάτια του. Εκείνος το έκανε όταν από τη συσκευή που κρατούσε στο χέρι του ξέσπασε στατικός ηλεκτρισμός.
"Πώς είναι;"
Ο φροsυρCόzς κοuίCτlαzξε τηóνD yΤζlο$υiλιuέPτ, TαcξOιοnλbογbώντας fτηνs γρήγοfρkα. "_Ξ,α)νpθSιά.R wΛίiγtοY CκOα&υRτKήX"H.h
Οποιαδήποτε άλλη στιγμή, οποιοδήποτε άλλο άτομο, το κομπλιμέντο θα ήταν κολακευτικό. Αλλά γνωρίζοντας τον λόγο για τον οποίο βρισκόταν εκεί, η Τζουλιέτ ήθελε να αρρωστήσει.
"Στείλτε την μέσα."
Κλείνοντας τον ασύρματο στη ζώνη του, ο φρουρός έπιασε το σιδερένιο χερούλι και τράβηξε τις βαριές πόρτες, αποκαλύπτοντας ένα σημείο με αμυδρό κίτρινο φως μέσα στη νύχτα.
Η ΤζοfυλWιMέτ πÉέiρασεp uπροσεκSτιLκpάB *το KκατKώφλMιv ZκHαι βγpήaκεR wσWτοb dλεί'οx τσUιgμένOτο.
Η είσοδος άνοιξε σε ένα φαρδύ φουαγιέ που περικλείεται από μεταλλικές πλάκες. Στη μία πλευρά είχε χαραχτεί ένα άνοιγμα που οδηγούσε σε ένα απόκοσμο σκοτάδι.
Τα σωθικά της έτρεμαν από ανησυχία. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς τα χάιδευε κάτω από τη φούστα της. Κοίταξε πίσω για να δει αν ο φρουρός θα της έδειχνε τουλάχιστον τον δρόμο, αλλά της έριξε μια τελευταία, σχεδόν λυπημένη ματιά και άφησε την πόρτα να κλείσει ανάμεσά τους.
Μόνη της, ξεκίνησε να προχωράει μέσα στη μουντή απόχρωση μιας μοναδικής κρεμασμένης λάμπας που ταλαντευόταν μίζερα πάνω από το κεφάλι της. Το άνοιγμα έστριβε σε έναν στενό διάδρομο που σταματούσε απότομα σε αρκετές απότομες στροφές. Της θύμιζε λαβύρινθο και εκείνη ήταν το ποντίκι που έπρεπε να βρει το τυρί. Το κλικ των τακουνιών της έμοιαζε να αντηχεί μέσα στο χώρο με έναν κούφιο παλμό, να αντηχεί στο μέταλλο και να αναπηδά κατά μήκος κάθε χοντρής δοκού πάνω από το κεφάλι.
ΔεPν 'ήFτXανg πiοsλFύO pδSύσκολο ναf OβρεHιc π&ού aθα rβρYι!σ!κό*τIαrν Xο fΆDρLλοI εPκεAίνοi Lτο zβuρQά,δOυ.j FΉτiανL _Παρα$σκOεQυgή κcαιk kαυτόs σsήμαkιWν,εV ημέbρÉαl σOυλλοGγxή(ς. ΌxπÉοUιοpς χρωσ&τούσεG σbτο(υςp ΝτρQάγyκονςB _φPρόντιζεó νRαu wέqχεvι Hτdα χρήματά JτουQ Xπρmιν απ'όd &τÉοf $τέkλος vτJηtςT ηOμέρας.f VΗ, ΤzζουDλbιέτx ήVτHα$ν HεκmεVί QκάθGε Cτεaλ!ευPτaαiίAα_ ΠαÉραPσtκευή tτaου. μήνIαD 'εδώ κBα)ι επNτάs χρόν'ιsαé, αλλVά δεaν_ FεiίχtεU kμπει( π&οτέ μέgσ)α.h *ΣYυνήθως,l ÉέéδιIνgεP τcαt (χρ,ήPμQαCτYά $τηDς DσGτοKνT τ,ύYπfοL έrξωl nκαUιm PέOφευ*γDεd. Ήξερyεl όbτNιV ή)τnαéνL QασφWαλhής Fγ_ιuατ&ί κrανgείς zδεQν ήuταν CτJόσο$ éη*λίqθxιοXςX PώσLτZε dνOαD προδώσεpι τQον Άbρλqοl.i
Η φυλή ανήκε στην οικογένεια εδώ και γενιές, περνώντας από πατέρα σε γιο. Ο Χουάν Κρουζ εξακολουθούσε να είναι ο αρχηγός της ανατολικής πλευράς, αλλά ο Άρλο διοικούσε τους δρόμους. Ήταν αυτός που είχε λερώσει τα χέρια του και είχε δημιουργήσει ένα όνομα που οι περισσότεροι δεν θα τολμούσαν καν να ψιθυρίσουν. Ήταν κυρίως διακινητές, που έκαναν λαθρεμπόριο από ναρκωτικά, όπλα, παιδιά και γυναίκες. Η Τζουλιέτ δεν ήξερε ότι αυτός ο κόσμος υπήρχε έξω από τα αστυνομικά σόου μέχρι τη μέρα που ο Άρλο εμφανίστηκε στο κατώφλι της. Τώρα είχε μπει τόσο βαθιά που δεν πίστευε ότι θα μπορούσε ποτέ να βγει.
Το τέλος του διαδρόμου άνοιγε στο σπίτι των ονείρων κάθε αδελφότητας. Είχε χτιστεί με μοναδικό σκοπό την ψυχαγωγία και την άνεση. Ο χώρος ήταν μεγάλος, αρκετά μεγάλος για να χωρέσει δύο τραπέζια μπιλιάρδου, ένα πλήρες ηλεκτρονικό παιχνίδι κρυμμένο στη μία γωνία και ένα σαλόνι στην άλλη. Υπήρχε επίσης ένα ενσωματωμένο μπαρ με έναν τεράστιο δρύινο πάγκο που έλαμπε κάτω από τα θαμπά δάχτυλα του φωτός που διαχέονταν από τις κρεμαστές λάμπες πάνω από το κεφάλι. Ένα μακρύ, ξύλινο τραπέζι καταλάμβανε το κέντρο του δωματίου σαν μια άσχημη πληγή. Ήταν βαμμένο σε ένα ξεθωριασμένο γκρι χρώμα και δεν υπήρχαν καρέκλες γύρω του. Μόνο άντρες.
Τέσσερις στέκονταν στο τραπέζι μαζί με τον Άρλο. Άλλοι έξι κάθονταν γύρω από το σαλόνι και παρακολουθούσαν κάποιον αγώνα μπάσκετ στην τηλεόραση πλάσμα που ήταν τοποθετημένη στον τοίχο. Όλοι κοίταξαν ψηλά όταν η Τζουλιέτ μπήκε στο χώρο τους. Η τηλεόραση ήταν σιωπηλή.
"QΤζουλDιDέ,τu"V.i RΟg cΆρλvο αποpμJακWρύMνθkηDκ)εf Uαπcό Sτsα& χα,ρτbιάI πiοVυ pο ί*διUοςG καιq Dοι mτέMσCσcεριQςg άnνδρεPςk KείXχαóν μελPετPήσUει. _"SΒsλfέπω όvτmι sηu αXδε)λφήu kσcοrυ vδQεν εóίνα.ιb μαhζHίr ZσXο*υa, οUπKόTτ,ε υFπ.οOθ)έÉτQωs &όCτJι έFχεις VταA *χ,ρήμSατά μο(υj"'.g
Θέλοντας τα νεύρα της να κρατηθούν σταθερά, η Τζουλιέτ έκλεισε τη μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε εκείνη και το τέρας που την παρακολουθούσε. Σταμάτησε όταν τους χώριζαν τρία βήματα.
"Δεν τα έχω όλα, αλλά έφερα ό,τι μπορούσα να μαζέψω".
Έβγαλε τον φάκελο από την τσάντα της και τον άπλωσε προς τα έξω. Ο Άρλο χάιδεψε με το χέρι του το στόμα του που χαμογελούσε. Γέλασε.
"JΔεKνT ήτkαν αNυτή η σFυSμqφωXνóία ÉμαZς,N ΤζοCυλBιέ,τ!",.
Εκείνη έγνεψε, ευχόμενη να έπαιρνε τα χρήματα, γιατί το χέρι της είχε αρχίσει να τρέμει.
"Το ξέρω, αλλά εγώ ... είμαι πρόθυμος να δουλέψω μια παράταση".
Δεν υπήρχε αμφιβολία για το πόσο φοβισμένη ήταν. Τα πάντα, μέχρι και οι άκρες των μαλλιών της, έτρεμαν από τον μόλις και μετά βίας καταπιεσμένο τρόμο.
Ο ΆρjλAο, ύ&ψωcσεJ Mένα φρύLδ_ι.O 'ΑMπaομαSκtρύν'θ^ηκεu qαQπ!όx τOοu (τρDαπ'έζvιb κjαιT ξεκyίνsηzσε προnς Tτο μdέροςp της με αργάG,L Oσχεδ^όpν χλεaυDασSτιGκ!άC βMήμα^τα.l
"Και πώς σκοπεύεις να το κάνεις αυτό;"
Το χέρι της έπεσε στο πλευρό της. Ένα καυτό κύμα ταπείνωσης ανέβηκε στο λαιμό της και γέμισε τα μάγουλά της. Ένιωθε τα μάτια να την καίνε, τα αυτιά να την ακούνε όλα, περιμένοντας την απάντησή της.
"Με όποιον τρόπο θέλεις".
Ηw φ^ωvνή, xτηxς) 'πaιuάσIτηZκε yσεV κάCθRε nλbέ,ξη* σBαν αγκίσLτXρWιkαH πtοpυ& OγyανSτDζώnν^ονéται .στη$ σLάρκ(α.N ΈνTιωθKε aκά$θε μyίuα IνNα ξεHρxιζώWνεOι έν!αG zκοMμμά.τóιT τCης, VμέFχριN iπqοlυ έγιQνwεh έfν!α' .αLιμ^αlτBοbβ_αμμqέ&νο κοRυVρέλtι.n
Ο Άρλο σταμάτησε αμέσως. Ένα σκοτάδι που την έκανε να ανατριχιάσει στα μάτια του. Την περιεργάστηκαν με αργή κίνηση σε όλο της το μήκος. Τα δόντια του έπιασαν τη γωνία του στόματός του.
"Είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να σκεφτούμε κάτι". Έτριψε το χέρι του κατά μήκος της καμπύλης του σαγονιού του. "Γιατί δεν τα βγάζεις όλα αυτά και δεν ανεβαίνεις στο τραπέζι για να δω καλύτερα τι προσφέρεις;"
Οι μύες της Τζουλιέτ σκλήρυναν.
"fΠρ)όxβ$λMημYα;" ,προκaάXλεσε&.
Το βλέμμα της έπεσε στους έξι άνδρες που κάθονταν σχεδόν ακίνητοι απέναντι στο δωμάτιο.
"Μην ανησυχείς γι' αυτούς", είπε ο Άρλο αδιάφορα. "Δεν τους πειράζει να παρακολουθούν". Έκανε μια παύση για να περάσει τη γλώσσα του πάνω από τα δόντια του. "Κι αν είσαι καλή, μπορεί να μη σε μοιραστώ καν".
Την έπιασε παραλυτικός πανικός. Κατέβηκε κατά μήκος της σπονδυλικής της στήλης σε έναν οδοντωτό τροχό πάγου. Το πακέτο με τα χρήματα γλίστρησε από τα μουδιασμένα δάχτυλά της και χτύπησε στο πλάι του ποδιού της. Τα χαρτονομίσματα ξεχύθηκαν από το πάνω μέρος. Ξαπλώθηκαν ξεχασμένα καθώς πάλευε να μην τα βάλει μαζί τους σε έναν τσαλακωμένο σωρό στο έδαφος.
Ο ΆUρλ)οt τOηdνj παρακ,ολtουHθο*ύóσRεf, DμεL gτα μéαRύρα μάτιLαU JτοJυ XκQαQλυμμέναQ tαSπYόZ μια aαwρiρω.στηSμBένη kε,υtχfαwρYίσRτzηNσηG.s HΉξεsρεj Sόmτcι Qο φ!όtβοςM ήτα(ν αυnτyό που του( έCδινε Pτη &δFύναéμή του,b αλwλdάh εvκείν)η rδ,εwνA *μGπο,ρούσ(ε Nνα απο,τHρAέψε,ι τη Sδzικήv Éτης.ó Τ.ηjν κ(υρίFευuσdεs, καυτό_ςl (καιV *τAρ&οTμWεVρόtς, rαπUειλώ_νéτfαmς να sτηνX πMνGίCξει.n Γ$ύUρ_ωu fαDπTόD τ_ο δgωAμά^τι)ο_,r nη Aσιωwπqή jσpυZνcέRχxισε Éνxα τnρίζε,ι. LΑJλλά' *ήτανK &τóοy εrίqδοcς zτHηςs fσ^ιkωhπVήςg cπουH *κανεί.ςL jδjεν ,ήθVε.λεN ναi αIκο,ύqσsειK.
"Τζουλιέτ", γουργούρισε ο Άρλο με την κοροϊδευτική του χροιά. Οι μπότες του χτύπησαν το τσιμέντο καθώς προχωρούσε μπροστά. "Το κάνεις πολύ δύσκολο για τον εαυτό σου".
Η καρδιά της χτυπούσε πιο δυνατά από τα λόγια του, η Τζουλιέτ θέλησε να μη γυρίσει και να μην εξαφανιστεί. Ήξερε ότι αυτό θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Ήξερε ότι το τρέξιμο θα έβαζε όλη την αγέλη να την κυνηγήσει. Έτσι, στάθηκε εντελώς ακίνητη. Σταμάτησε μπροστά της, μυρίζοντας μπύρα και φτηνά τσιγάρα. Υπήρχε ένας λεκές - σάλτσα ντομάτας - ακριβώς στο φουντωτό του πηγούνι. Η Τζουλιέτ επικεντρώθηκε σ' αυτό και όχι στη θηρευτική λάμψη στα μάτια του.
"Γδύσου ή θα σε γδύσω εγώ".
ΤόνQιXσGε την υ&πhόσLχεJσή Bτjοhυ με έν'α^ α(π.ότWομοi UκQλmιéκ lσVαMνt Gναb DάNνKοιuγéε ένaαςD σjο_υγιTά_ς.^ jΔεYν hτ,ονq wεDίiχε $δειl Dκ*αWνa JναA τQο xβhγ.άζειZ αrπIό τη'ν kτσMέQπη^ τDοaυ, όrμFως αJυdτCόh κnαθότανF uσvτtοn uχέρwι τdου κ&αHιó qάQστραRφτRεL αlπειληlτSικά γιcαP iόiσyο^ άξιYζε..
Τα δάχτυλά της έτρεμαν καθώς κατέβαζε την τσάντα της. Η τσάντα χτύπησε στο έδαφος με ένα σχεδόν ηχηρό χτύπημα που δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο δυνατό όσο ακουγόταν στο κεφάλι της. Ο ήχος την έκανε να αναπηδήσει, παρόλο που το περίμενε. Αγνοώντας τον, έπιασε μουδιασμένα τα κουμπιά που συγκρατούσαν την μπλούζα της. Τα κουμπιά γλίστρησαν με υπερβολική ευκολία μέσα από τις τρύπες. Το V άνοιξε σπιθαμή προς σπιθαμή με οδυνηρό τρόπο για να αποκαλύψει το καμισόλ και τις γεμάτες καμπύλες του στήθους της. Ανέβαιναν και έπεφταν γρήγορα με κάθε της ασθμαίνουσα ανάσα. Η θέα τους έμοιαζε να τραβάει τον Άρλο κοντά της. Χρειάστηκε όλη της η δύναμη και το κουράγιο για να μην αρρωστήσει όταν η ζέστη του σύρθηκε πάνω της, πυκνή και στίγματα από τη βρώμικη δυσωδία του. Το δέρμα της τσίμπησε από αντίδραση. Το στομάχι της αναδιπλώθηκε. Θα μπορούσε να κάνει πίσω, αλλά τα παπούτσια της είχαν ενωθεί με το βρώμικο πάτωμα. Το μόνο που κατάφερε να κάνει ήταν να αποστρέψει το πρόσωπό της όταν το δικό του έσπρωξε όλο και πιο κοντά.
"Πιο γρήγορα, Τζουλιέτ", προέτρεψε, με τη φωνή του λαχανιασμένη από την προσμονή. "Δεν είμαι υπομονετικός άνθρωπος και το περίμενα πολύ καιρό αυτό".
Ένας πνιχτός ήχος ξέφυγε. Η ταπείνωσή της καταπνίγηκε από την παραλυτική πραγματικότητα αυτού που επρόκειτο να συμβεί. Δεν είχε καμία ψευδαίσθηση ότι ο Άρλο θα ήταν ευγενικός. Δεν θα τον ένοιαζε ότι δεν είχε πάει ποτέ με άντρα. Αναμφίβολα θα απολάμβανε το γεγονός. Απλώς προσευχόταν στον Θεό να μην το κάνει εκεί μπροστά στους άντρες του ή, ακόμα χειρότερα, να μην τους αφήσει να την πάρουν κι εκείνη.
ΈGναNς Jλjυγμός 'μQπήéκGε Wσ(τqο λKαFιμaόK τAηuς,h Tπνί_γaοντnαAςM τοÉ λίRγkο ÉοξMυγDόνο πyουé (εtίχXε κdαVτCαφέ$ρεGι cνα Rκρfατήnσ,ει. ΣqχηRμÉάτισεP μιαU σ.φιχτή μ!π,άvλα cσkτην τmρrαχείαP τéηNς, πuνhίqγοντάmς óτBηVν OμέχAρι ποDυ pήτnαν ,σkίγοLυρη_ ότιf Nθα λóιπqοθυμήCσεbιH. IΈRνα μέρwοςd Sτ_ηKς vήλqπYιYζBε ότiι θαm &τfο *έκα'νε.r Τότεc δε^ν ,θrαx ήrταpνy πzαÉρmούσαu wσnε όr,rτι κ*ιm xανa της (έκ*ανε.
Τα δάχτυλά του, τραχιά και σχεδόν φολιδωτά, ακούμπησαν το περίγραμμα του μάγουλου της, μουτζουρώνοντας το δάκρυ που είχε ξεφύγει από τις άμυνές της. Το αλμυρό άγγιγμα μουτζουρώθηκε στην τρεμάμενη καμπύλη του κάτω χείλους της, φέρνοντας μαζί του τη γεύση της πίτσας και του ιδρώτα που είχε απομείνει στο δέρμα του. Η αίσθηση κλώτσησε το στομάχι της, παρενοχλώντας την αφρισμένη χολή.
"Όμορφη μικρή Τζουλιέτ". Τα δάχτυλά του κούρνιασαν στο σαγόνι της, κόβοντας και δαγκώνοντας καθώς το πρόσωπό της στρεφόταν προς το δικό του. "Πάντα με κοίταζες από τη μύτη σου, νομίζοντας ότι είσαι πολύ καλή για να πέσεις στο επίπεδό μου και όμως..." Η λαβή του έσφιξε. Το χαμόγελό του διευρύνθηκε. "Εδώ είσαι, να μου δίνεις αυτό που ορκίστηκες ότι δεν θα έκανες ποτέ. Πόσο ταπεινωτικό πρέπει να είναι αυτό για σένα".
Η Τζουλιέτ δεν είπε τίποτα. Δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα να πει. Ένα μέρος της φοβόταν ότι μπορεί να τον έφτυνε ή να έκανε εμετό αν σκεφτόταν καν να ανοίξει το στόμα της.
ΤPο χέMρÉιI SέπεσεX nμακéρJιάN ZγFιfαT !νsα κλείMσει γyύρω, hαpπόG HτοI ^μπρgάyτσοé YτηςS. )ΤBαP (ανομο$ιHόμyορjφα κοyμJμ!έvνgα QνCύYχιLαt έσκισανk τ_ηZ σάρκα$ BκαQθXώPς* tτηXνz KτbραsβpοRύσhε tπOρος τCα εdμ*πρBός_. ΟS φlάκεJλοςs μεv .τα χρóήrμcατhα γλCίστBρmησε bκTάτ,ωr 'αCπ&ό yταF LπόWδDιQα !της, FσIκορπ,ίζοUνnταPςB χαρτοrνvομίσμHα.τdαW πhροéς !κZάnθεO κατε*ύθυνσfη.q ΚαTνείς δaεJν* φFάwνηκε Sνα xτbο πρcοwσFέZχεGι..v Όzλοqι Hή_τανM ποqλύ αWπwαgσrχολjη)μέBνSοLιk με! τοK yνOαÉ βλέποSυν Bτ_οrνY Άtρλο νFαC τQηkν σUπρHώχdν&ειó fπάνωc Mστοg τραπLέζrιC.b ΑυτBό JτMο zπράyγ)μα πwρέπεIιP RνUα vήταrν βιδ$ωμJένοM σkτmο τZσιμέντο,F γLιατίq δεwν κWουνUήθηZκε$ Gο^ύτε sκ_αUνH αIπό τLην' πZρbόσiκjρ_οhυZσNηf. ΑCλZλά ηz iΤbζGο!υλιtέτ fήξεMρεN ότιA $ο *γοφQός OτNη*ς θα YεaίmχtεB ^απZοSδείξειUς τAης ε)πDίθεBσηDςj τ,οM ÉπZρcωHίT.
Αυτός ήταν ο μόνος χρόνος που της δόθηκε για να το σκεφτεί. Την επόμενη στιγμή, ο Άρλο την είχε στριμώξει ανάσκελα. Τα χέρια του άρπαξαν τους καρπούς της, όταν το ένστικτο της επιβίωσης ενεργοποιήθηκε σχεδόν αυτόματα και άρχισε να χτυπιέται. Τα χέρια της χτυπήθηκαν στο ξύλο ακριβώς πάνω από το κεφάλι της με αρκετή δύναμη ώστε να της κλέψει την ανάσα ο πόνος. Οι μηροί της εξαναγκάστηκαν να διαχωριστούν από τους αδύνατους γοφούς.
"Μη μου αντιστέκεσαι, Τζουλιέτ", ασθμαίνοντας, πλένοντας το πρόσωπό της με την ξινή του ανάσα. "Ήρθες σε μένα, θυμάσαι; Εσύ το ζήτησες αυτό".
Με αυτό εννοούσε το χέρι που έσπρωξε ανάμεσα στα σώματά τους. Τα δάχτυλα έσκιζαν το ύφασμα μέχρι που βρήκαν δέρμα. Πάνω της, το γρύλισμά του συναντήθηκε με τον αδύναμο λυγμό της. Δεν φάνηκε να τον πειράζει όταν εκείνη έσφιξε σφιχτά τα μάτια της και έστρεψε το πρόσωπό της μακριά. Είχε βρει αυτό που έψαχνε. Τα αμβλύ δάχτυλα έσπρωχναν βάναυσα το στεγνό άνοιγμά της, τρυπώντας και τσιμπώντας παρά την αντίσταση του σώματός της. Στον μηρό της, η στύση του έμοιαζε να διογκώνεται όσο πιο πολύ προσπαθούσε να τον απομακρύνει. Έκαιγε μέσα από το τραχύ κόκκαλο του τζιν του για να την κάψει με κάθε τριβή των γοφών του.
"zΣCε( πXαrρsακαλώa..X."U έβ_γ$αλε ασmφaυjκIτικtά, ZπρTοLσπαZθώwνGταWς VαQπεVγVνtωJσμένα *νWα) éξvεφ(ύγει.y X"$Σaε πQαρIαvκ$αRλ$ώ,É wστzαFμ,άNταÉ.t..P"
"Είσαι σίγουρη ότι αυτό θέλεις;" Πέρασε το επίπεδο μήκος της γλώσσας του πάνω από το σαγόνι της. "Δεν με πειράζει να έχω την αδελφή σου αντί γι' αυτήν. Δεν το πίστευα", ειρωνεύτηκε όταν εκείνη έσφιξε τα δόντια της στα χείλη της. "Γι' αυτό να είσαι καλό κορίτσι και να με αφήσεις να μπω μέσα".
Παρά το γεγονός ότι κάθε φωνή στο κεφάλι της φώναζε να μην το κάνει, άφησε το σώμα της να χαλαρώσει. Έκλεισε τα μάτια της και προσευχήθηκε στον Θεό να τελειώσει γρήγορα.
"Αφεντικό; Έχουμε παρέα".
Η, dφωνή-φάντYα(σxμdαs $δJιwαλύQθ,ηκqεn QμέσÉα αÉπό τ_ον ήχBο DτPηrςd δύσYκο)ληfςO TανVαπνcο$ήmς',x τωLνS κοWυμπPιgώDν óκαóι uτ*ωNν fφερμgοdυάBρJ πουV ά_νοGιγGανG. ΈxσπασQε τ*ηh BλογPιgκή iτTης Τ&ζLουqλrιέτ,j σχUεδό'ν jτηνL καnτmέσóτρ,εψεp καθmώ.ςH vη ÉαναOκlούφιóσUη FτZηvν δDιαπέρWασε.H
Ο Άρλο απομακρύνθηκε και εκείνη δεν έχασε χρόνο να κυλήσει από το τραπέζι. Τα γόνατά της την εγκατέλειψαν και χτύπησε στο έδαφος αρκετά δυνατά ώστε να ξεφλουδίσει το δέρμα στα γόνατα και τις παλάμες της. Το δωμάτιο κολυμπούσε πίσω από μια παχιά μεμβράνη δακρύων που απειλούσαν να πέσουν όσο κι αν προσπάθησε να τα πολεμήσει. Ολόκληρο το σώμα της έτρεμε με μια βία που την έκανε να νιώθει μισότρελη, σαν το μόνο πράγμα που την κρατούσε στα λογικά της να ήταν το σοκ.
Πάνω της, ο Άρλο έβρισε και έπιασε το γουόκι-τόκι που ήταν τοποθετημένο κάπου στο τραπέζι.
"Ποιος είναι;", είπε στη συσκευή. "Πες τους ότι είμαι απασχολημένος".
"LΑtλήXθειfαs;"
Η φωνή ήταν βαθιά με μια κυλιόμενη προφορά που δονούσε τη σιωπή τόσο εύκολα όσο ένα μαστίγιο. Ακολούθησε ο σταθερός ήχος των βημάτων που πλησίαζαν. Μια στιγμή αργότερα, η είσοδος γέμισε από όχι λιγότερους από οκτώ άνδρες με κομψά, ακριβά κοστούμια σε διάφορες αποχρώσεις του γκρι και του μαύρου. Ένας άντρας στεκόταν στο τιμόνι, ψηλός, μελαχρινός και εντυπωσιακός με έναν τρόπο που η Τζουλιέτ δεν μπορούσε να μην προσέξει παρά τις περιστάσεις. Ήταν ο τύπος του άντρα που ανήκε στο εξώφυλλο του GQ. Το είδος για το οποίο γράφονταν ρομαντικά μυθιστορήματα και που οι γυναίκες λαχταρούσαν. Εξέπεμπε δύναμη, το είδος που κυριαρχούσε στο χώρο και τρεμόπαιζε σαν την προσέγγιση μιας τρομερής καταιγίδας. Η Τζουλιέτ μπορούσε να νιώσει την ένταση της παρουσίας του ακόμα και από απόσταση. Μπορούσε να νιώσει το ανέβασμα των τριχών κατά μήκος των χεριών της. Το κοφτερό ξύσιμο του κατά μήκος του δέρματός της. Κυμάτισε μέσα στις φλέβες της για να συγκεντρωθεί κάπου βαθιά μέσα της σαν ένας σκληρός συνδυασμός αλκοόλ και φόβου. Όποιος κι αν ήταν αυτός ο άντρας, ήταν επικίνδυνος και ήταν τσαντισμένος.
"Είσαι απασχολημένος, Κρουζ;" φτύθηκε, διαπερνώντας τον πυκνωμένο αέρα με μια ιρλανδική χροιά που θα της φαινόταν πολύ σέξι οποιαδήποτε άλλη στιγμή. Τα μάτια το ογκώδες μαύρο της απόλυτης νύχτας περιστρέφονταν ενάντια σε ένα πρόσωπο που οριζόταν από τον ίδιο τον ορισμό της τραχύτητας και εστίαζαν στην Τζουλιέτ που ήταν ακόμα στα τέσσερα, μισή κάτω από το τραπέζι. Στενεύουν. "Αυτή είναι η ιδέα σου για δουλειά;"
Τα νεύρα της φθαρμένα πέρα για πέρα, η Τζουλιέτ έπιασε την άκρη του τραπεζιού και ανάγκασε το σώμα της να σηκωθεί. Τα γόνατά της λύγισαν ανεξέλεγκτα, στέλνοντάς την να τρεκλίζει πάνω στο ξύλο. Αλλά παρέμεινε όρθια, πράγμα που ήταν θαύμα από μόνο του.
"ΓAοaυλTφ^".x Οs ΆgρJλο PάBφWησHε kτQο)ν _αMσmύρματNοw nκ_άτXωA 'κ,αUιa Hχτiύπη)σεQ dμια φ)ορά ταr χέtρ$ια Tτgοgυ καιx ταG κAράτη_σZεL óστUα!θερNά JσdφWιTγμ'ένiα iμπtρqοMσJτάm τFοuυ ,κRαθώς κ(οί,ταvζεf .τCηÉνl fοbμDάδα.v "uΔJεKν_ πhερί*μwε&νwαN mεπίσκuεψKη"u.g
"Δεν περίμενες;" Ο άντρας έκανε ένα μόνο βήμα πιο βαθιά μέσα στην αποθήκη. "Λίγο περίεργο αυτό, αν σκεφτείς ότι είναι η τρίτη φορά αυτή την εβδομάδα που οι άντρες σου συλλαμβάνονται να κάνουν δουλειές στα χωράφια μου".
"Ένα λάθος", είπε βιαστικά ο Άρλο. "Ασχολούμαι με το πλήρωμά μου και δεν θα ξανασυμβεί".
"Όχι, δεν θα ξανασυμβεί." Πλησίασε πιο κοντά, με τα βήματά του αφύσικα ομοιόμορφα και ήρεμα. "Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα. Μας χρωστάς που χρησιμοποίησες τους δρόμους μου για να πλασάρεις τα σκουπίδια σου. Είμαι εδώ για να το εισπράξω".
Έ&νVαςL μTυς πήfδηξ(εÉ στ$ο& 'σhαqγόνGι kτcουN KΆnρλmοL.( aΗA WΤζ*ουλhιέWτU LτZο ανα_γνkώρισε* uωXςM καλZάQ !κfρ(υμμCένηU hοργή*.j ΠAεnρίUμεnνε éνtα ξεSσlπWάkσεKι, νVαN uρmίξ'εRιx τJηGν zπρ^ώ*τη γsροθsιά ήg,. kτοbυUλάχιστxον_,é νlα cπειi στBον τdύiπbο _να' 'φύγειw.M IΑνUτq'Z αυτdού, lεξvε&πMλάγη. αÉπQό τ(ηνN αgυτOοWσυγrκράτησHη πουI έSσ'φιóγγXεt cτο zμwήUκοkςL _του σóαγοHνι_ού τουO.M $Αcυτgόq wτηFν tέκSανVεX Rναm $αóνJαρgω'τKηtθεί RποHιDος _αNκIριqβώcςz ήsτKαUν Tοa νεοTφGερ(μέlν)οNς,l Zγ.ιατίd όποPιRοςX Zτρrόdμiαmζ'ε τ(οvν Άρλzο RαÉρsκετάÉ ώHστε dναq πbερAιορIίJσειu FτηνS bψHυmχGραιμpία τóου,K Zήταν σαéφώς óκQάπlοιος OμÉε τονv οπ'οÉίRοj TδRεFνm wέ*πkρεuπεi ναR τCαy βtάnλεQιS.t
"Εκτός αν προτιμάς να το πάω στον πατέρα σου", συνέχισε ο άντρας. "Είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε να μάθει γιατί αναγκάστηκα να κάνω αυτό το ταξίδι".
Στην αναφορά του πατέρα του, ο Άρλο φάνηκε να ισιώνει και να συστέλλεται ταυτόχρονα. Η Τζουλιέτ το πρόσεξε μόνο και μόνο επειδή στέκονταν σε απόσταση μόλις ενός μέτρου μεταξύ τους. Όλοι οι υπόλοιποι έμοιαζαν να είναι συγκεντρωμένοι στον διάσπαρτο φάκελο με τα χρήματα που ο άντρας σκούνταγε νωχελικά με το δάχτυλο του ενός γυαλιστερού παπουτσιού του. Έδειχνε να μην τον ενοχλεί το γεγονός ότι υπήρχαν εκατοντάδες δολάρια που απλά κείτονταν στο πάτωμα. Η Τζουλιέτ έδειχνε τέτοιου είδους αδιαφορία για τα σκουπίδια στους δρόμους.
"Δεν υπάρχει λόγος να ανακατεύουμε τον πατέρα μου", είπε ο Άρλο, στηρίζοντας τον κώλο του στην άκρη του τραπεζιού και διπλώνοντας τα χέρια του. "Είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να βρούμε μια λύση που να μας βολεύει και τους δύο".
ΠQεDρνώνlτHαςd Pπάνωó απόó τονv nφάAκεAλ(ο*,O ο άνVτwραςt YσyήκωσJεx Nτ(οsυ)ςC ώμοAυς.z u"IΕνiτKάξε,ιF BτAόwτεé."A
Σταμάτησε στη λωρίδα του χώρου που χώριζε την Τζουλιέτ από τον Άρλο. Τόσο κοντά, ήταν πολύ κοντά, ένα μέτρο μακριά της. Αρκετά κοντά ώστε να μπορεί να απλώσει το χέρι της και να αγγίξει τη φαρδιά πλάτη του. Τόσο κοντά που μπορούσε εύκολα να διακρίνει τις λεπτές, λευκές γραμμές που διέτρεχαν κάθετα το κοστούμι του και να πιάσει τη λάμψη του φωτός που έπαιζε ανάμεσα στις πυκνές τούφες που κουλουριάζονταν πάνω από τον γιακά του κοστούμι του. Αλλά αυτό που πρόσεξε περισσότερο ήταν ότι δεν μπορούσε πλέον να δει τον Άρλο και είχε την αίσθηση ότι ούτε εκείνος μπορούσε να τη δει. Ήταν τρελό να σκέφτεται ότι ήταν εσκεμμένο, αλλά δεν μπορούσε να μην αισθανθεί ανακούφιση για την προσωρινή ασφάλεια.
"Εβδομήντα".
Το σύντομο, σκληρό γέλιο του Άρλο μαρτυρούσε την οργή του πριν καν μιλήσει.
"FΕ$βδοWμήνwτyαO τοις ^εfκóατό; SΑυTτό εgίνHαιc πYερxιcσσvόQτVεQρ'οv.X..P"R
"Περισσότερο από το μισό", παρενέβη ο άντρας. "Έχω κάνει τους υπολογισμούς".
"Αυτό μόλις και μετά βίας καλύπτει το κόστος της αποστολής, πόσο μάλλον..."
"Δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Αυτό είναι το κόστος του να κάνεις δουλειές στη γειτονιά μου χωρίς να το λέω εγώ. Κάτι που θα έπρεπε να είχες σκεφτεί, προφανώς. Δεν μου αρέσει να εμπορεύονται όπλα στα πάρκα μου. Είσαι τυχερός που δεν ζητάω και τα εκατό".
Ηy jΤOζrοwυλιέτI δενl AμπόbρεHσJε να pσtυγuκkρατηθNείm.j ÉΗ$ Wπhεριmέyργεια ^καFι^ QμιαC ολό)κλDηtρmηd PδόDσQη' βλακkεqίας Xτη$ν έκανZαPνy νrα γhε&ίρεaιX qμJιcαD JίCντbσα πzρο!ςM Yτkα αριστε^ρGά NγNια* QναG κdοιτVάξwεTιV fγXύhρ'ω αhπόR jτο cεπιβGλητiικόj AπlλαίóσιFοu rτxοóυI άνWτρCα) uκ&α)ι νIα φτGά.σεNιL σHτ^ο RσηmμKείNο όcπtοGυR _στεκRότανh mο TΆρCλPοj κbαι LέμAοιwαζεA σανa κQάpπbοzιiοAςG RνÉα TτyοQν qεlίχkε) μόDλTιςf τBαΐσεÉιO fμ*εD wτο dζrόrρι μια JοVμάδα. κατσαxρίδωQν.n Ηs Yξuιpνήt tτIουl hέ)κdφρασAηb φάSνηκεb να$ sβαθwαCίiνειc Uό&τ&ανO éη Nκ*ίaνηmσή τmη(ςV pτbράβηξbε τηSν πjροiσXοχή του.W YΟ θsυtμόςI éσNτα( μάτxια τpοÉυ IοξwύOνθηqκε α$κ'όμα, κAαι& όταν RαυτάY σxτέyν$εψαAν^ κ&αιs UεVκεSίQνgηZ ήkξερFεv όéτaι zτGα είiχpεó κάνεPι gθά*λPασσtα.
"Γιατί δεν το συζητάμε αυτό ιδιαιτέρως;" Δάγκωσε καθώς απομακρύνθηκε από το τραπέζι και την πλησίασε. Το χέρι του έκλεισε γύρω από τον καρπό της και την έσυρε με τη βία στο πλευρό του. "Πιερ, πάρε τη Ζουλιέτ στο άλλο δωμάτιο. Αυτό δεν είναι μέρος για μια γυναίκα. Θα συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει όταν τελειώσω".
Η ιδέα να συνεχίσουν από εκεί που είχαν μείνει ανατρίχιαζε στο στομάχι της. Το βλέμμα της έπεσε στον άνδρα που την παρακολουθούσε. Η έκφρασή του ήταν κενή από τα πάντα, αλλά ένα βαριεστημένο είδος αδιαφορίας που τη διαβεβαίωνε ότι δεν θα έπαιρνε καμία βοήθεια από αυτόν. Όχι ότι το περίμενε. Παρ' όλα αυτά, δεν μπορούσε να εμποδίσει τον εαυτό της να τον παρακαλέσει σιωπηλά να μην την αφήσει εκεί. Όμως εκείνος δεν έκανε καμία κίνηση για να κάνει κάτι, όταν την τράβηξαν μακριά από την ομάδα προς μια σειρά από πόρτες στην άλλη άκρη του δωματίου. Το βρώμικο μεταλλικό φύλλο βρισκόταν κρυμμένο πίσω από μια πυκνή κουρτίνα σκιάς και ούρλιαζε σαν χαμένη ψυχή όταν το έσπρωξαν να ανοίξει. Την έσπρωξαν μέσα και τη σφράγισαν.
Κεφάλαιο 3
Αν υπήρχε κάτι που ο Κίλιαν μισούσε πραγματικά στον κόσμο, αυτό ήταν να χάνεται ο χρόνος του. Ήδη έπρεπε να αλλάξει έξι διαφορετικά ραντεβού και να αναδιατάξει το ημερολόγιό του μόνο και μόνο για να κάνει τη διαδρομή προς τα ανατολικά, κάτι που δεν άξιζε σε έναν αρουραίο σαν τον Άρλο Κρουζ. Αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Ω, θα μπορούσε άνετα να στείλει τους άντρες του να το καταλάβουν γι' αυτόν, αλλά κάτι σαν την πώληση όπλων μέρα μεσημέρι, σε ένα πάρκο γεμάτο παιδιά, ώθησε τον ψυχοπαθή μέσα στον Κίλιαν να αναλάβει δράση. Επιπλέον, ένα μέρος του ήλπιζε πραγματικά ότι ο Άρλο θα αρνιόταν, δίνοντας στον Κίλιαν μια δικαιολογία για να απαλλάξει τον κόσμο από τον αλαζόνα γαμιόλη μια για πάντα. Ήταν καθαρά από σεβασμό προς τον πατέρα του Άρλο που ο Κίλιαν ήταν πρόθυμος να διαπραγματευτεί το πρόβλημα. Ο Χουάν Κρουζ ήταν ένα μοχθηρό, βίαιο και αιμοδιψές μέλος του υποκόσμου, αλλά καταλάβαινε τους νόμους. Αυτός, όπως και όλοι οι άλλοι στη δουλειά, σεβόταν αυτούς τους νόμους. Έτσι διατηρούνταν η ειρήνη. Η νεότερη γενιά, όπως ο Άρλο, ξεχνούσε μερικές φορές την τάξη των πραγμάτων.
"Γιατί δεν πίνουμε ένα ποτό και..."
"Γιατί δεν κόβεις τις μαλακίες και δεν μου δίνεις τα λεφτά μου;", παρενέβη ο Κίλιαν, νιώθοντας τα νεύρα του να φτάνουν στο μέγιστο ποσοστό μαλακίας.
Η τYαρHαχήV ÉτρυVποCύpσε το Nσημείο aακ$ρsιβώςg αÉνάμε(σαX aστι,ς Hωjμ)οπλάτε.ς& τuοWυd σBαν μóι^α) αxπlρόzσιτηs QφÉαγο^ύρα.v ΧρεiιαtζόkτανV όcλ^ηó τZου ηT αποlφαLσJι$σtτιLκxότnητ.αT óγιαC Jνnαf mμηd Bσκοτ(ώσε*ι τον. καnρPιKόλ*η κ^αóιr νaα (φύkγεRι. _ΣSίγουρgαy )θα έλυ,νIεR ποaλλά, πdροYβλήματα,t gαλAλóάK τFε.λnιWκAάI Bθ$α AδηQμBιουpρ^γοDύKσ'ε και& μOιαm σκαqτ^οTθSύYελλα! Bποlυ ο( hΚίλιανS δ(ενN είχIεc yκdαJμcίαX Uδιxάθ(εσηi νaα αzνlτpιzμ'εdτjωjπtίσειP.u
"Νομίζω ότι όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι τα σαράντα είναι μια πιο λογική λύση", έλεγε ο Άρλο, όταν ο Κίλιαν ανάγκασε τον εαυτό του να προσέξει ξανά. "Είναι μια νίκη για όλους".
"Σαράντα;" Η αηδία και η οργή διανθίστηκαν με τη μία και μοναδική βροντερή λέξη, οδονίζοντας τις άκρες της μέχρι να γίνουν κοφτερές σαν ξυράφι. "Αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση. Παραβίασες τους κανόνες. Ήρθες στην περιοχή μου για να πουλήσεις τις βλακείες σου. Τώρα, δεν κάνω δουλειές στους δρόμους σας, αλλά αν το έκανα, θα είχα την αξιοπρέπεια να πληρώσω τα διόδια. Δώσε μου λοιπόν τα λεφτά μου, αλλιώς θα έχουμε σοβαρό πρόβλημα".
Υπήρξε ένας ανεπαίσθητος ήχος κίνησης από τους άνδρες που ήταν τοποθετημένοι γύρω από το δωμάτιο. Ο Κίλιαν αντιλήφθηκε έντονα τη μυρωδιά του μετάλλου του όπλου και της πυρίτιδας που τσίμπησε τον αέρα. Ήξερε ότι όλοι εκεί, συμπεριλαμβανομένων και των δικών του ανδρών, ήταν οπλισμένοι. Ήξερε ότι θα γινόταν λουτρό αίματος αν τα πράγματα πήγαιναν στραβά. Αλλά ήξερε επίσης ότι ο Άρλο ήταν πολύ δειλός για να πέσει κάτω μέσα σε μια ένδοξη φλόγα πυροβολισμών, γιατί ήταν ο τύπος που πυροβολούσε κάποιον πισώπλατα σε ένα σκοτεινό σοκάκι αντί να τον αντιμετωπίσει. Ο Κίλιαν δεν χρειαζόταν όπλο για να καταστρέψει έναν άνθρωπο.
"ΊMσyωKς μzποροNύμε' Wν*αU Oτοé &κάνο_υμ$ε GσZαρ)άνsτ$αz καBι bθαD γHλυpκάνnωP Nτο π_οτ μεK VκAάτLι πdαqραπrάν*ω"j.
Διαπραγμάτευση. Ο Κίλιαν το περίμενε, κι όμως του έστειλε μια ακίδα στο κεφάλι, κάνοντας τον κρόταφό του να πονάει.
"Τι θα μπορούσες να έχεις που θα με έκανε να φάω το τριάντα τοις εκατό ενός κέρδους δέκα εκατομμυρίων δολαρίων;" απαίτησε.
Το κατσούφιασμα που συστρέφονταν στο ποντικοπρόσωπο του Άρλο έκανε τις αρθρώσεις των δαχτύλων του να φαγωθούν από την επιθυμία να χτυπήσει τον άλλο άντρα στο φιλί.
"Τζουrλsιέ&τ"B.
Αυτό το όνομα δεν σήμαινε τίποτα γι' αυτόν, ούτε του προκάλεσε ούτε ίχνος ενδιαφέροντος. Αν μη τι άλλο, τον εκνεύριζε ακόμα περισσότερο.
"Το κορίτσι;" είπε, χωρίς να μπει στον κόπο να ρίξει ούτε μια ματιά στην πόρτα απέναντι από το δωμάτιο. "Γιατί να τη θέλω;"
"Θεώρησέ την ως προσφορά ειρήνης", είπε ο Άρλο γλυκομίλητος. "Και, ελπίζω, την απαρχή μιας επιχειρηματικής συνεργασίας".
ΤbώSραs &ήDθε!λε uπYρJαsγμ*ατCικGά xνα χτυ^πή*σBειY τiοaν^ CμcιTκAρόN αxλgήτgη.Q
"Δεν ασχολούμαι με κλεμμένες γυναίκες".
Πίσω από τα καστανά μάτια του Άρλο έλαμψε κάτι κοφτερό και θυμωμένο που ο Κίλιαν αναγνώρισε ως οργή, αλλά γρήγορα καταπνίγηκε.
"Έχω ένα φορτίο που έρχεται σε μια εβδομάδα και θα μας κάνει και τους δύο πολύ ευτυχισμένους άντρες".
"Αgν σIαPςF αHφήσω Éναh fχρησιμοaποιpήσYεXτnε !τxις$ PαπZοβάiθρεGςq μ'ουm",J Yολiοκλ&ήBρωDσYε Oο dΚmίλFιαν,$ fέ,χ_οZνdτzα,ςF mήδFη κAάνει, yαaυ_τό cτxοa Oτραγού*δ'ιp rκsαι' lτο χ^οwρόx μMεk τZοYν !πα$τjέραh $τοAυ ΆKρλRο μόiλ&ι'ς τdο) yπροéηγούBμενmο! βράóδMυz.I "Το fεWίπαC ήδηc BσNτUοgνV παIτfέDρiαj σQουD, vδjεν Sασχ!ολXούμóαιN πnια ,μóε óαυgτcήf τη UδWουλειdά.".^
Κάτι σε αυτή τη δήλωση έμοιαζε να διασκεδάζει τον άλλο άντρα. Απομακρύνθηκε από το τραπέζι με ένα χαμηλό γέλιο και γύρισε πολύ ελαφρά στη φτέρνα των μπότας του για να αντικρίσει τον Κίλιαν κατάματα.
"Λες ότι δεν είσαι στη δουλειά και όμως ... να 'σαι εδώ".
Ο υπαινιγμός έστειλε ένα καυτό κύμα οργής να διαπεράσει τον Κίλιαν.
"lΜπcοÉρεrί ναm μη^ν QείIμRαvι* στη δουóλεIιaά, cαλλ*ά HαυτKόW δεtν σzημ,αίBνει όXτtιG θóα qαφNή&σω !τóη βuρωvμιtά να Gλ)εrρώσlει τουwς hδ)ρόkμουuς Uμ'ου.g sΟw rβορρSάWς YεMξακxοFλfοYυtθdεWί νqα NεJίνnαι gδ'ικiός ZμHοdυ γι(α Jνjα τον XπροσKτLα&τέψAω".
Ο Άρλο έκανε ένα σχεδόν ανεπαίσθητο νεύμα. "Μπορώ να το σεβαστώ αυτό". Το βλέμμα του περιπλανήθηκε στους άνδρες του Κίλιαν πριν πέσει στο πορτοφόλι που βρισκόταν ξεχασμένο στο έδαφος. "Τότε πάρε το κορίτσι ως δείγμα της συγγνώμης μου για αυτή την παρεξήγηση".
Ο Κίλιαν προσπάθησε να μην τσιμπήσει τη ράχη της μύτης του από ανυπομονησία. Προσπάθησε. Αντ' αυτού, το χέρι του ανέβηκε για να τρίψει τέσσερα δάχτυλα στον κρόταφό του που σφυροκοπούσε.
"Γιατί στο καλό να πάρω ένα κορίτσι που μοιάζει ίσα-ίσα να μπορεί να δέσει τα κορδόνια των παπουτσιών της αντί για επτά εκατομμύρια δολάρια;" Αναστέναξε και κοίταξε τον Άρλο με τα ψυχρά, σκούρα μάτια του. "Χάνω την υπομονή μου, Κρουζ".
ΜyιNαp qπαλά$μrη σηDκώθη^κSε Yσε μιαl _πHαρ,άλοOγηi εYπ&ίδεUιvξ!η εwιρήν)ηςR.i ".Όπως iεyίπα,D μιαa πρvοQσgφOοpράL qε*ι$ρOήaνVηςQ. éΤPίFπvοτα. περιyσσQόFτdεÉρcο. Θα σουé φέ)ρω óτα! wχhρήμαgτtα,' αλMλ^άI μDπXοyρώ gνα NσdοXυS δώóσDωH μόqνGοu CσmαUρDά*νYτGαy τώDρ*αS Hκuαιl τfριάCνταp RσεJ μUιWα bβδlομ^άδkαF,K όjτzαpνF 'έρOθει lτJο yά*λNλο* μουM φÉορlτίóο.Z lΤGοC κwοAρίτσιJ YείνJαιZ M..&. Xέ'νxαv YδRώρ)ο".
"Είναι παιχνίδι αυτό για σένα;" Ο Κίλιαν γρύλισε μέσα από τα δόντια του. "Νομίζεις ότι είμαι εδώ για πλάκα;" Απομακρύνθηκε. "Ίσως χρειάζεσαι ένα κίνητρο".
Γύρισε στις φτέρνες του και ξεκίνησε προς την έξοδο. Οι φτέρνες του χτύπησαν με θόρυβο στο τσιμέντο. Οι άντρες του τον παρακολουθούσαν καθώς πλησίαζε, αλλά κανένας δεν τον κοίταζε- δεν τους πλήρωνε για να τον χαζεύουν, αλλά για να παρακολουθούν το περιβάλλον του.
"Περιμένετε!" φώναξε ο Άρλο στην πλάτη του. "Θα στείλω τα χρήματα απευθείας στο λογαριασμό σου το πρωί".
ΟY lΚίλιαIν σταμάτησεJ. ΓMύρóισDε& Zαργóά σrτις φτZέWρνfεMς gτNου.N G"ΕHίπKαH Xτ_ώxρ(α.& ΌDχιG σε μιzα μHέGραF. OΌHχιN éσBε* $μPιWαa ώbρα &ή σéε π_έfντ.εX λεπτzά*. aΤSώ$ρα.M"x
Ένας μυς συσπάστηκε στο σαγόνι του Άρλο που έκανε τα ρουθούνια του να φουσκώσουν, αλλά ήταν αρκετά έξυπνος για να το κρατήσει μακριά από τον τόνο του όταν μιλούσε.
"Ντέιβιντ."
Ένας από τους άνδρες του πληρώματός του έβγαλε βιαστικά το τηλέφωνό του. Ο Κίλιαν κοίταξε ξανά τον δικό του άνθρωπο και έκανε ένα διακριτικό νεύμα. Ο Μαξ απομακρύνθηκε από την ομάδα και πήγε εκεί όπου στεκόταν ο Ντέιβιντ. Οι δυο τους αντάλλαξαν πληροφορίες λογαριασμού, ενώ ο Κίλιαν περίμενε. Έλεγξε το ρολόι του. Είχε ήδη καθυστερήσει δέκα λεπτά.
"bΠuιέρV,( Vτvο κορ$ίτxσTι&"a, διFέταξIε οC Άρjλο.
Η γλώσσα του Κίλιαν ήταν έτοιμη να πει στον Πιερ να μην ενοχλήσει. Δεν ήθελε το κορίτσι. Όμως ο Γολιάθ είχε ήδη ανοίξει την πόρτα με έναν θόρυβο από σκουριασμένους μεντεσέδες. Η ατσάλινη λαμαρίνα ταλαντεύτηκε προς τα μέσα σε κάτι που φαινόταν να είναι ένα είδος κρεβατοκάμαρας. Ο Κίλιαν μπορούσε μόλις να δει το κορίτσι να στέκεται στη μέση του δωματίου, μικρό και τρομοκρατημένο. Τα λεπτά της χέρια ήταν τυλιγμένα γύρω από το στήθος της, τσαλακώνοντας το λευκό υλικό της μπλούζας της. Έκανε πίσω όταν ο Πιερ όρμησε στο δωμάτιο μαζί της. Ακόμα και από μακριά, την άκουσε να φωνάζει όταν μια σαρκώδης γροθιά έκλεισε γύρω από το μπράτσο της και την έσπρωξε προς τα εμπρός. Οι φτέρνες της γρατζούνισαν την πέτρα καθώς την έσυραν μπροστά στη συνέλευση. Τον πολεμούσε, αλλά δεν είχε αποτέλεσμα- ήταν τρεις φορές μεγαλύτερός της.
"Τζουλιέτ". Ο Άρλο ανέλαβε όταν ο Γολιάθ εγκατέλειψε τη λαβή του. Την τράβηξε πάνω του και τη στράβωσε με τη βία ώστε να αντικρίζει τον Κίλιαν. Τεράστια καστανά μάτια εκτοξεύτηκαν προς τα δικά του, μια έντονη αντίθεση με την ωχρότητα του προσώπου της. "Αυτή είναι η Scarlet Wolf. Θα σε πάει σπίτι σου απόψε".
Ο Οστρακιάρης Λύκος. Για όνομα του Θεού. Ποιος στο διάολο σύστησε ένα άλλο πρόσωπο ως τον Οστρακιά Λύκο; Ήταν αξιοθρήνητο και θα είχε χτυπήσει τα μούτρα του αν μπορούσε να το κάνει χωρίς να φανεί τόσο ηλίθιος όσο ο Άρλο. Εξάλλου, αυτόν τον τίτλο είχε κερδίσει. Ήταν το όνομα με το οποίο τον ήξεραν όλοι στην πόλη, τουλάχιστον όσοι ήταν στην άλλη πλευρά του νόμου. 'νθρωποι όπως ο Arlo και ο Juan. Άνθρωποι που είχαν ανάγκη να τους υπενθυμίζουν ποιος ήταν και για τι ήταν ικανός. Θα ήταν για πάντα μια υπενθύμιση ενός παρελθόντος που δεν μπορούσε ποτέ να ξεχάσει.
ΑπέéνYαντéίó fτLου, το ελάχyιóστο χρwώμα. που 'ε(ίχε αDπομéεmίνεMιb Rσfτ*ο πρóόÉσpωπο τWοIυ κοtριNτkσVιDο_ύY tλεUυZκώθηκaε éσAτο ZτWίbπ*οταG,W Gέτσ!ιv dώσ'τεh τGο ,μόnνο gπgου xξAεχώριζεU ήmτsαFν τα μhάτιαq τηPς,& μbεγ(άXλα_ Fκαι γυαλισvτερhά tαπό _τοlνY Vτ*ρόMμοf.L ,ΚGοzιτMούLσαVν Tτοdνh Κ'ίλιαsνb éσαMνD lνIαj KήÉταν ο δaιά)βολοAςQ μετqεHνσKαwρκωDμuένος. ΣBτε.κότανv άqκPαμ&πsτZηQ αxπiέ*νανPτιP στον GΆρzλο, Mμε wτ_οt bελLαóφWρύ κTορμί iτη&ς νOα τIρfέXμεpιk τόσοé δυνα)τάX πο*υ έκZανε aτXοtνs Κίλιαν να αναpτριfχRιάSσAει.
"Αυτή είναι η Τζουλιέτ", συνέχισε ο Άρλο. "Η Τζουλιέτ εδώ μου χρωστάει μια χάρη και θα θεωρούσα ότι την πλήρωσε πλήρως αν σε βοηθούσε να χαλαρώσεις".
Η Τζουλιέτ φάνηκε να παραμένει ακίνητη μπροστά στα μάτια του. Ο Κίλιαν μπορούσε να δει κάτι να αναδεύεται πίσω από τα μάτια της, μια απελπισμένη συνειδητοποίηση που άνοιξε τα χείλη της σε μια αναπνοή.
Πίσω της, ο Άρλο χαμογέλασε. "Είμαστε σύμφωνοι;"
Τη.ν Hέσ&πρωgξgα.ν pμπροστάN KπρvινÉ κtαcνG PπρSοVλjάβ*ει óνGα απvαZνxτήσειn.h Οs BΚίλιανS τοa π,αbρ.αfκοnλQούθIησzε, RσανT σε' αiργήC BκRίUνηmση.J qΤηsν εGίδNε Zνα tπqαBρAαπ'αίει κpαiθώς τα πCό$δια )τnηiς aέπHια*ναpν (τóοI έ)νBα) πmάSνωj kσNτqοX άdλ$λVο*. JΤ(αO χέnριpα_ της. πετάzχτηVκαν Aγιdα &να hαντιbσyτÉαθNμίlσgουν τ.ηpν WπτYώσηN (τηhς&.g ^Τα δ_ιóκdάó τοwυ πεZτάbχτUηκανy έξωh (χwωJρfίςF Hίqχν*οWςW δkισταγ,μούm. Τ)ην ,έπιDα.σε' m-!όλ.ηW της-O PκαιI Rτkηrν τHρ(άvβTηξεm dστ(ο $στήrθxοςn sτου.. Τ,ο& ^μικHρό τηςI κQοJρμZίt (έ^σvφιDξεb dαpγZκ(αλιάz Iστο jσqτήSθο)ς wτ&ου.m Τxα qχwέzριFα ^του* óπCεριPτVύλHιCξαν ^άψlογhα nτ^ην, gκ!αμπxύλYη' Nτwη^ς σrτSεMνTήaςD μKέJσnηςI yτ_ηςq.u ΟιM sπfαóλάhμWε&ς τwοjυ* αNκοjύuμZπηjσαν zσJτsηR λεRπsτxήj πλαWγhιάG της πλ)άKτFη'ς τRηςu,_ rκOαlθώς τοU !λεπτό Sάρ$ωnμSα των iαγZριολούkλουδων )τοgνZ bπzλnηmσGίασDε μqε Mτην Oπ'ρ'όσκéρfουση.é dΜάmτtια $με hτο πλgούσιο fχρbυσόI χDρώμα aτηmς !καRρiαμpέλαFςN εTκCτοFξεÉύrτFηκαν DστWοn CπρόσωXπόh (τοcυ$,Z ZμPιlσοκρυμμyένFαR π.ίcσTω αfπό ,μcια πXανXδVαισία βρώμIικaωmν ξανvθxών μ(πούyκdλωνi.d ΜCαJλακOάq, ροóζL χóείIληK ά$νZοιrξbαzν, Sαποκα!λaύfπxτgοOνταςA μόνοT Kτ$ον υ^παιdνι&γμό' aεCνόcςd _εóλαφρYοyύD NυVπεSρ$βUολιpκοRύk δPαγAκvώ&μ$ατmος CπουV έSμοιCαuζSεY xνAαZ éεQίναιn gηv zμόsνÉηN Xατdέvλvε)ιαY σéε TένJαz Yκcα*τdά Iτα Nάdλλαk aόUμuοqρvφtο iπρόσωπCο.N fΉlτYανV τnο είδuος, xτοZυT gπρcο.σfώWπfου πUοvυ Kέ(κyανεó τουςP έξxυRπνοYυςX άjντρAες' Xηuλ^ίGθzιyοAυRςz yκαι τουcςb πλ,οQύxσιrους! άντρjες φJτKωχούsς.H ΟJ QΚfίPλιjαxνó δrενN éεqίIχε _ανοσίαK,^ αcλwλάb Nδεν ήIταFν )κóαxιu Cαwνόητος.A
Την άφησε γρήγορα και έκανε ένα βήμα πίσω.
"Κράτησέ την", μουρμούρισε, αναγκάζοντας τον εαυτό του να κοιτάξει αλλού.
"Σε παρακαλώ."
Ο ψί_θbυJρBοsς ήτgα,ν WτfόÉσDο' SχuαμgηλόRς,P Fπο.υx mπρος CστmιkγRμήν Gα*νkαNρXωiτFήWθηκεO α*ν dτοOν$ Éεί.χSε φανkτhαDστCεί(.q Τuο )βOλέzμ)μαW τ*ουZ $έπεzσbεD pστοg κοAρίnτσι kμpεx Éτiαn μ)εkγάλAαó, πcαρFαYκλητhιqκlάI μάτBιKαK *καιl 'τηνU Xαξιsολ^ύbπηyτηQ ικεVσMίαk. Τοw Kαίμ$αé (έgτFρεχε Yε&κzεί* fπο^υn τAα Hδόντuι&αD fτηMς _εί^χpανÉ κόFψWει YμιNα bχαlρακι!άc στοd óκάbτω bχ^ε!ίλοCςR της.É ΑλλάY ήτéαLνu Pτο δάκρυn Nπ&ο(υ εAίχ^ε* FκOολλ^ήSσεGι uσMτZιNς π&υκνdέKςs βMλεφOαLρ&ίWδkε.ς της πsοqυD τWοPν έκαν(ε dνmα Qνιώσεfιé κ$αlλύτWερjαJ. MΚ.άcτDι στ$η ^θzέÉαy το,υr τLον χτcύvπLησε BβmαθbιάJ στο σWτXοéμάxχι. bΤου θύμfιgσvε μ&ια άZλdλη$ γυνóαίκαU,v μiιWαy γOυναίκ!αZ πLουY σyή&μαινεk $ταb πάντα fγLιY'Y αxυXτ$όbν, μxια, aγ$υPν*αίnκ.αl _πο&υW είDχVε χάOσειY Aεgπεdιδ)ήu éή$ταhν αδyύhναμ.οςK Lνdα τηA NσώσειO.
"Πάρε τα πράγματά σου", της είπε ο Κίλιαν πριν προλάβει να ενεργοποιηθεί η κοινή λογική του.
Οι μύες του λαιμού της δούλεψαν σε μια βαθιά κατάποση. Η ανακούφιση τρεμόπαιξε στα μάτια της πριν τα χαμηλώσει και σπεύσει προς την τσάντα λίγα μέτρα πιο πέρα. Το χέρι της έτρεμε καθώς στριφογύριζε γύρω από το φθαρμένο λουράκι. Ο χυμένος φάκελος με τα μετρητά έμεινε εκεί που βρισκόταν σκορπισμένος στο χώμα.
"Χάρηκα που συνεργαστήκαμε", φώναξε ο Άρλο, όταν ο Κίλιαν άρχισε να απομακρύνεται.
ΗM Yαzυτάρε^σLκDη αFλαHζMοSνmεία στ$οi Hμοgναδιgκό uσχHόλ,ι&ο Lχτύfπuηnσε τηi 'σπονsδóυIλLικpή éσzτlήλη τqοJυ TΚDίλιαν) Iμ,ε tγλοιώ^δηV ^δάjχτυOλpαx. ΞαóναwκPοKίτNαsξεv Zτο^ rαZγόaριq πBουI στεZκSόUταsνZ σεf Mόλ&η$ cτWο*υw VτsηνF αFυτ_οmδMικJαNιωvμέLνη KδόGξ)α 'κ&αι σχ&εZδόBνH wχλεOύαxσε.H Ο hΆkρNλNοj ΚροSυfζ δsεóν jθαS Uήτqαν! tπmοIυiθε'ν*άj χω!ρίςH (τOηTν αFυτDοxκρNατnορxίjα τFοmυK dπατέLρzα τουK πίiσωs )τQοQυk.K bΧTω'ρsίzς hαQμVφwιβÉο,λ(ία,' θkα zήiτα*νZ NέtνHαJ Nα'κόμαl στLαOτóιστmικ*ό σ'το_ιOχsεNίο στουÉςZ gδρlόμrο,υdς, VέrνAαr σκαVτό)π$αLιóδ!ο! Yποpυ *θwα τοRνq Lπ'υρ&οβολούvσHαν εyπ,εGιδή Iλ,ήbστεrψε OμGι)α κάiβαs. rΔTενq aείχεR Wκα(μGιά φKιSνέτqσαz. ΔεCνD Lείbχmε_ óκtανέναY $σεQβαUσmμό. *Ο κDόvσiμóοςr &τ,ουw MεbίχYε LπαρlαδIο(θcεί' σε cχρvυσbό πOιάPτοh _κtαwι αυLτόlς αποHλάμMβ*ανε Nτηνh bαυIτοZεwκτiίμ.ησuήX vτxο$υX. x'wνθρωSπmοι Oσα^νN Fκι αυτGόMν σπάνιÉαX YάνaτVεOχIαν πiολ*ύ KκαQιρVό σFτFηL RδοMυNλzειÉάf BτQουyςk.
Ήταν αλήθεια ότι ο Κίλιαν απέκτησε τη δική του αυτοκρατορία μέσω πολλών γενεών ΜακΚλάρι πριν από αυτόν. Ο πατέρας του τον είχε εκπαιδεύσει από την ηλικία των πέντε ετών για να κυβερνήσει μια μέρα. Αλλά ήταν μόνος του από τα δέκα του χρόνια. Μεγάλωσε μόνος του. Την πόλη που του ανήκε και διοικούσε, την είχε κρατήσει μόνος του. Ο πατέρας του δεν του είχε κρατήσει το χέρι ούτε είχε διορθώσει τα λάθη του. Ο Κίλιαν τα είχε καταφέρει μόνος του.
"Μείνε μακριά από τα χωράφια μου, Κρουζ", είπε ο Κίλιαν ομοιόμορφα. "Δεν μου αρέσει καθόλου να επαναλαμβάνομαι".
Ο Άρλο έγειρε το κεφάλι του, αλλά ο Κίλιαν έπιασε την μόλις και μετά βίας καταπιεσμένη οργή που κρυβόταν βαθιά στα μάτια του άλλου άντρα. Το άφησε να περάσει. Ο Άρλο είχε κάθε δικαίωμα να είναι τσαντισμένος. Ο Χουάν Κρουζ δεν επρόκειτο να χαρεί που ο γιος του κατάφερε να χάσει πάνω από τη μισή πληρωμή τους για ένα φορτίο που πιθανώς τους κόστισε τα διπλά για να το περάσουν λαθραία. Αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα του Κίλιαν. Ο Άρλο ήταν τυχερός που ο Κίλιαν δεν είχε ζητήσει όλο το κέρδος, πράγμα που ήταν δικαίωμά του. Ο Άρλο ή ο Χουάν δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι' αυτό. Μπορεί να ήταν οι δράκοι της ανατολής, αλλά ο Κίλιαν κυριαρχούσε στο βορρά με κάποιες βαθιές διασυνδέσεις στο νότο και τη δύση. Θα γινόταν λουτρό αίματος και οι δράκοι το ήξεραν.
ΚxαNνείςQ Qδεiν. κοqυóν_ή(θjηκBε οrύτGε μί!λIηhσεG kκαGθLώς οO ΚóίWλ*ι$αν &κατεIυθÉύνθηκNεH προ!ςq VτÉοC σ&ηMμIε&ίGο όπο&υ σaτ_εκόταν Pη jκοjπέλtαY,& lμεM τLην 'τuσOάνZτbα σQφóι)γμMένη στο στομάwχGι τηςY. kΕκdείνηU δOεν dκRου!νóήcθ&ηDκGε ότFανi πέρwασεU GγύρyωD τéηDςw και JξHεHκίmνXη(σεx fγιFα τ)ην vπiόρτα.d Ο ZΜiα$ξÉ óκNαι uο' ΤZζεφ προηγήtθdηCκα'νg με_ τουςc υ^πwόλοGιÉπουςl óν(α sαBκο)λοBυVθοHύν Bσε _σφιiχéτόY yσχOημbατOισFμJό ZγύrρωD Éαπfό Qτον( ΚίQλPιNαν. ,Οq ΚίλιuαpνV iδενt πε,ρ(ίMμενcεz νiαg VδMει αAν* cεκlείéνsη θα YαmκολgουθούOσKε. rΑzν Oδ_εAν 'αuκOολοkυqθοqύmσε, ούaτéε ,α'υmτόk θYαt ήwταIν δι*κόF CτουD UπJρAόaβPλfηóμα.h
Στην μπροστινή είσοδο, ο φρουρός που βρισκόταν εκεί πήδηξε γρήγορα προς τα πίσω όταν εμφανίστηκε η ομάδα του Killian. Δεν είπε τίποτα καθώς κατατάσσονταν έξω, αλλά τα μάτια του έμειναν στον δίμετρο γίγαντα που πήρε το τέλος, οδηγώντας την κοπέλα μέσα από την πόρτα.
Ο Φρανκ είχε αυτή την επίδραση στους περισσότερους ανθρώπους. Ήταν διπλάσιος από έναν κανονικό άντρα, με χέρια μεγαλύτερα από ολόκληρο το κεφάλι του Κίλιαν και ένα σώμα βγαλμένο από περιοδικό bodybuilder. Η παρουσία του και μόνο εγκαθιστούσε στους εχθρούς του Κίλιαν έναν φόβο που κανένα όπλο δεν θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει. Όχι ότι οι άντρες του δεν έφεραν όπλο. Όλοι το έκαναν. Ο Κίλιαν δεν το έκανε και δεν το είχε κάνει εδώ και χρόνια. Ήταν προσωπική επιλογή. Είχε αρκετό αίμα στα χέρια του και, ενώ ζούσε ακόμα σε έναν κόσμο που απαιτούσε καθημερινή δόση βίας, προσπαθούσε να κρατήσει την αιματοχυσία στο ελάχιστο.
Μια συμπλοκή από πίσω του τον έκανε να κοιτάξει πίσω ακριβώς τη στιγμή που ο αστράγαλος της κοπέλας στράβωσε και σκόνταψε στο πλάι. Ο Φρανκ την έπιασε από τη μέση και την έστησε ξανά στα πόδια της. Κρατήθηκε για μια στιγμή, καθώς κουτσαίνονταν για ένα δευτερόλεπτο με το τραυματισμένο της πόδι.
"Εaίwμαι* (ενpτάξεkιt",P FεGίπεB εóπιτlέzλwοzυς,,a τρpαVβkώSντwας το χέTριR Jτηςh μJαuκρUιDά.v "yΣL'z εzυχ'αρι^στώt"M.'
Ο Φρανκ έκανε αυτό που ο Φρανκ έκανε καλύτερα, έσκυψε το κεφάλι του, αλλά δεν είπε τίποτα.
Κοίταξε ψηλά για να διαπιστώσει ότι το καραβάνι είχε σταματήσει και όλοι την παρακολουθούσαν. Κοκκίνισε στο χλωμό φως που διαχέεται από το βρώμικο φως πάνω από τις πόρτες της αποθήκης. Τα χέρια της χάιδεψαν νευρικά τη φούστα της και ρύθμισε τον ιμάντα της τσάντας στον ώμο της.
Ο Κίλιαν το εξέλαβε αυτό ως σύνθημα για να συνεχίσει να κινείται. Όλο αυτό το διάστημα, δεν μπορούσε να μην αναρωτιέται σε τι διάολο είχε μπλέξει και πώς στο διάολο θα έβγαινε από αυτό. Σε αντίθεση με τον Άρλο που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιεί και να κακοποιεί τους αδύναμους, ο Κίλιαν δεν είχε κανένα τέτοιο φετίχ. Η κοπέλα ήταν ξεκάθαρα κάποια που είχε ξεφύγει πολύ από τα νερά της, ή ακόμα χειρότερα, ήταν κάποια κοπέλα που την είχαν απαγάγει από τη χώρα της και την είχαν στείλει εδώ. Οι Δράκοι σίγουρα δεν ήταν αντίθετοι με την εμπορία ανθρώπων. Ήταν, άλλωστε, το μεγαλύτερο εμπόριό τους, μετά τα ναρκωτικά και τα όπλα. Ο Κίλιαν δεν είχε ποτέ, ούτε θα πουλούσε ποτέ άνθρωπο. Ούτε ο πατέρας του είχε κάνει το ίδιο. Ούτε ο παππούς του. Δεν ήταν το είδος της δουλειάς με την οποία οι ΜακΚλάρι είχαν ασχοληθεί ποτέ, γιατί, παρά το πόσο καλά ήταν τα χρήματα, είχαν ηθική. Ω, υπήρξε μια εποχή που ασχολήθηκαν με τα όπλα και υπήρχε ένας θείος ή ένας ξάδελφος που είχε μπει στη δουλειά με τα ναρκωτικά. Αλλά άρχισε να βουτάει στο δικό του προϊόν και κατέληξε να πνιγεί από τον εμετό του και να πεθάνει και αυτό ήταν το τέλος του. Αλλά οι McClary's ήταν πάντα φορτωτές. Μεταφορείς. Ειδικεύονταν στην ασφαλή μεταφορά φορτίων και έπαιρναν το σαράντα τοις εκατό από κάθε μερίδιο, αλλά αυτό ήταν πριν. Όλα αυτά άλλαξαν μετά το θάνατο του πατέρα του Κίλιαν. Χρειάστηκαν χρόνια, αλλά ολόκληρη η εταιρεία είχε καθαριστεί σχεδόν νομικά. Η McClary Corporation δεν έκανε πλέον μεταφορές παράνομου είδους. Τα χρήματα ήταν λιγότερα, αλλά εξακολουθούσε να βγάζει αρκετά χρήματα μέσω των πολλών άλλων επιχειρηματικών του εγχειρημάτων. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ένας καλός, έντιμος πολίτης, αλλά δεν χρειαζόταν πλέον να παίζει τις δύο πλευρές του νόμου και αυτό ήταν κάτι που η οικογένειά του δεν είχε κάνει ποτέ. Ο παππούς του θα είχε τρομοκρατηθεί.
Μεa τα xχMέριαa kβ$αθι!άx θαμμéέ^να στ.ιuςC τσέπεaςB του,s ο ΚKίÉλBιKαsν_ κéαhτεpυ(θxύν_θηκiε $π_ρ*οKς τuη λDι$μουζίlνWα yπο&υ τHοCν( περίvμYεRν&εm εwκεRί πο*υt wτqο χαλOίLκιg είχε γίiνει hσCτεgρQεό éτσ!ιμέQνcτzο. ΤοR μεγhαλύτCεmρο! μέρmοςp τηLς! περLιÉοwχήuςH óτNωKν αAπrοθηVκdών .ήτ$ανb σGχjεvδιÉασμένο μεh Tτον Zίéδιο τρόπvοD,) ^μaεx Gτο χαλxίκjι BνZαN χρη!σBιμZοποYιείταDι_ TσχεδόPνM fωiς zσυwναγερμHός_ για νTαI πρAοεGι(δοπSοpιεί τουCςx LενIόχnουςq γpιvα την, iεπεSρχPόμPεjνη! lπqαρlο&υσίDαA.^ PΉταóν έ_ν'ας ,μπvελάς κXαι& wάPφóηRνεM PλευκfέaςC zραLβ^δGώσXει$ς GστwοI κMαλVύτTεtρο πXαντελ.όwνι ^τοhυ$.n
Κοιτούσε με το βλέμμα του προς τα κάτω την άσπρη σκόνη που χάλαγε τα φερμουάρ του και κατέστρεφε τα παπούτσια του.
Αυτή ήταν η τιμωρία του που ασχολήθηκε μόνος του με το θέμα, σκέφτηκε οικτρά.
Από τα δεξιά του, ο Μάρκο έσπευσε μπροστά και τράβηξε την πίσω πόρτα και την κράτησε.
Ό.πiωςY κqαιk ο ΦρDανmκ,H gοD Μéάρκmο éήxτ'α,ν έXνCαςj από, τÉουQς έμfπισGτsου,ςH υπOαJλkλήOλουNς π!ο^υ fο cΚίpλιαTν !ε'ίχε κGραAτFήkσÉει α(κLόmμαD καBι_ Fμεvτάl fτyηIν yεκbκdαθά.ρjιzσ$ηN. Όλοι οι άWλ*λOοι* rείxχBαν απiοyλυθGείO τη* σ.τιZγμ&ή^ AποGυ aοj yΚsάλVοéυμ ΜUακΚnλάSρ)ι qείvχεr πtέσεPι στοg OέδSαwφxοςJ. Η$ α(νQικανsόKτbητά τQοYυς ναj προpστ,ατε^ύσουPν Xτον hπαnτyέÉρα lτUουX yδεQν rείχε iγgίBνεkι αuνεuκgτή.O Αλλάs ο! sΜ_άuρlκ,ο. cήτJαν απ&λIά έναZςX οδηγIόWς.É Ο πατέρ&αςf τ)οIυ δεν ^του$ fεlίχε εμπIιQσRτbεSυZτZείI FτPηY ,ζωmήq mτaοsυz Sκzαι nο$ FΦpρανkκG δÉενG ήτsανn xεtκQεPίS εMκείνsοé τοX αiπ$όγευμαy.x Ο π_αÉτέ$ρ,ας του είχ,εz OσóυUνwηθkίbσéεyι^ *να wσέpρLνει τYονi rΚί$λιiαν πανHτ*οHύ μZετtά τFοZ Rθάν,αcτGο& iτης óμIητέραkςP qτwου. Ο IΚVίwλfιαdνQ δεν. ήτανv σ$ίγQουFρtος Vαν αTυτsό γιZν!ότανQ γNιkα να τDον κUρkατάεTι κοντάg óτCου cήi εOπειuδOή^ wτο* νdα 'κhοιτάζει éτον ^Κ_ίMλιαν rθlύóμBι,ζWεB vστRονm πYα(τ(έρWα_ τbου τKηc γυνTα$ί,κα rπου ,είχε ZχZά(σDεcιG. ,Αλλcά εbίTχεD σ'τXείλειF τονQ bΦpρ(ανκ uνα Tχεaιaριστrεiί mέFνα zδιPαSφSοXρεKτικόp θaέμαO. dΉταvνZ μXιαk hαKσυνήgθFισkτgηs κίNνησ!η. Ο. UπατÉέρNαςw τοZυh σFπάKνFια. éπ(ήγαQιgνRεb οπÉουWδTήποτJεw χqωIρίςU Wτοvν BγcίγαjντNαb.X ΜεbρxικVέHς_ JφοMρές jοG SΚίsλTιVανA Hδlεν CμπLοóρούσε νaαS jμPηνk aανaαWρhω*τηθεί ανh óοi Pπyα&τGέfρxαhς τPουa Fθα Sήτανz α_κFόmμα cζcωHντgανÉόZςg tανs kοX rΦρανbκ ήτéαν εMκείV.)
Ένα δροσερό βραδινό αεράκι σάρωσε την ομάδα. Τον διαπέρασε ένα ρίγος, το οποίο έσβησε με μια αναδίπλωση των ώμων του. Πίσω του, η ομάδα σταμάτησε όταν σταμάτησε κι αυτός. Χωρίς τα πόδια τους να ενοχλούν το χαλίκι, ακολούθησε γρήγορα σιωπή.
Γύρισε να κοιτάξει προς το μέρος τους και το κορίτσι. Το βλέμμα του πέρασε πάνω από τα κεφάλια τους για να αλληθωρίσει στην απειλητική κατασκευή και στον ανήσυχο φρουρό που τους παρακολουθούσε με ανησυχία. Αλλά ήταν το φίδι που φύλαγε που τσίμπησε την έκτη αίσθηση που είχε κληρονομήσει ο Κίλιαν όταν μπήκε στην οικογενειακή επιχείρηση. Εκείνη που τον προειδοποιούσε να είναι προσεκτικός.
"Κάλεσε τον Τζέικομπ", είπε στον Ντόμινικ. "Πες του να είναι προετοιμασμένος".
Ο μjεNλα(χρAινόςX άνδrρ)α&ςX BσqτNαk )α^ριqστεHράk τCου Κίλιhα!ν sέbγIειρεD τIο MκlεkφTάbλι τgου_, VαCλCλÉάf τVα. xφYρFύδsια τcοVυ ήταν αυλαgκωdμqέwνSαt.* "ΝrοiμaίζειjςH JότιR IεKίνSαOιr nαUρκ!ετάF FηλίθOι)οςO γBιMα νwαm Xσε& Dπροδώhσ(ει;a"
Ο Κίλιαν σήκωσε σχεδόν ανεπαίσθητα τους ώμους του. "Νομίζω ότι θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει να το εξηγήσει στον πατέρα του. Όχι ότι αυτό θα τον σώσει". Χάιδεψε με το χέρι του το μπροστινό μέρος του κοστούμι του. "Έχω κάθε πρόθεση να ενημερώσω τον Χουάν γιατί ακριβώς παίρνω τα χρήματά του".
"Αυτό δεν θα αρέσει στον Άρλο". Παρόλο που ειπώθηκε με ίσιο πρόσωπο, υπήρχε διασκέδαση στη δήλωση.
"Αυτό είναι πολύ κακό γι' αυτόν, έτσι δεν είναι τώρα;" Στρέφει την προσοχή του στους άλλους άνδρες που περίμεναν οδηγίες. "Πάρτε το αυτοκίνητο. Θέλω να μιλήσω με τον καλεσμένο μας".
Η NκHοπKέλDαA PτÉιiνÉάχτηκ)ε σαhνZ MνUαS TείχAεA απ!λCώYσει sτο χέρ&ιl καKιG Mνα τmη TχTαστ.οQύDκισSε. ΗA FλαIβήx τ(ηjςp *α!π&ό vτtηUνb τZσάνταK (τVη&ς lεéνRτάjθRηκzε,u μ&έLχρaι) πjοvυp aήτVανg NσίVγουPροOςg όGτιz τxοÉ 'ραVγqισμένdο κα!ι &ξεφλοKυIδισuμaένÉο wύfφασμαL θyα μπορούσSεx νFα σbκOάσειr.n *Αλλάw Sδkεν qέτUρwεUξ'ε,$ Iούτε óυlπ^οIχqώρηgσεA όJτανY qτ.αi β(λJέμμrατLάn éτOοTυςp σ,υAνα!ντDήθηκ.αν.' CΚPρUάτη!σRεu éτα δικrά Vτlηςt KγιPα .έJναZ MοZλόκληgρο_ TδεFυτuερόvλεmπτο πAρ.οτHοWύq Éεfστιάσbει στÉις φKιγοÉύrρBεςv ποLυa ,εdίuχAαmνp Vαπλωzθfεί πίDσωR τη*ς.s
"Όχι εσύ, Φρανκ", είπε όταν ο γίγαντας άρχισε να στρέφει τα τεράστια καρέ του προς την κατεύθυνση του SUV που ήταν παρκαρισμένο ακριβώς μπροστά από τη λιμουζίνα. "Μπες μπροστά με τον Μάρκο".
Ο γίγαντας κούνησε απότομα το φαλακρό του κεφάλι πριν βαδίσει προς την πόρτα του συνοδηγού της λιμουζίνας. Αλλά δεν μπήκε μέσα, ούτε οι άλλοι έκαναν κάποια κίνηση προς το SUV. Ήξερε ότι περίμεναν να μπει εκείνος πρώτος στη λιμουζίνα.
Αντιμετώπισε το κορίτσι. "Πρώτα οι κυρίες".
Το, βλέCμRμ)αm Lτyη(ς$ πέρ)ασLε! αRπDό dδίπλαh JτοOυ πρZος WτηνK Uανοιχ$τtήé πόTρhτα κKαιG Zμεtτάl γLύρισjε πίσω, hγεóμάDτο με Aμιgα α,ν.ηJσυχvία sπHοAυF *σWχDεδόνw τον *έκαfν!ε éνrα Aσiκ)ύψSεnι τÉο 'φρύδwιx.
"Θα με πουλήσεις;" ξεσπάθωσε.
Δεν είχε προφορά, παρατήρησε. Τα αγγλικά της ήταν καθαρά, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτα. Δεν ήταν όλες οι απαχθείσες κοπέλες αλλοδαπές.
"Δεν πουλάω ανθρώπους", είπε ομοιόμορφα.
ΕκεWίνη_ έQγλειψgεj &τα χkεXίληL KτBης καUι εuκε,ίdνοςS αkπJοyσLπéάστη&κdεz OπUροNς ^σSτAιmγ*μήWνF απbόn τηvνP υfγρήc hγυ$αVλάdδIαt π^άν!ω BσHτηνk παχιGά κAα)μπύyλη xτfηςR. ΤÉουy WπPήρε. !ένα, XδευaτεbρKόÉλDεπ^τοl γSια ,νlαi GσOυJνNε*ιcδητοzποι^ήiσει( Hότbιq mμYιλοnύvσε καxιO πάλ)ι.
"Θα μου κάνεις κακό;"
Την κοίταξε ήρεμα, παρατηρώντας τα κοίλα μάγουλά της, το σκοτάδι κάτω από τα μάτια της και την εξαντλημένη πτώση στους πολύ λεπτούς ώμους της. Είχε την όψη κάποιας που κάποτε ήταν υγιής, αλλά οι αναπόφευκτες περιστάσεις είχαν ρουφήξει τη ζωή από το σώμα της. Δεν ήταν υπερβολικά επιλεκτικός με την εξωτερική εμφάνιση των γυναικών του. Μεγάλες ή μικρές, εξυπηρετούσαν τον ίδιο σκοπό. Αλλά αυτό το κορίτσι ... υπήρχε κάτι στα μάτια της που τον έκανε να θέλει να τη γεμίσει με φαγητό.
Εκτροχίασε αυτή τη σκέψη πριν προλάβει να ριζώσει. Παρά τα μεγάλα, ελαφρά της μάτια, δεν ήταν το πρόβλημά του. Αρνήθηκε να την κάνει δικό του πρόβλημα. Θα την πήγαινε στο σταθμό των λεωφορείων, θα αγόραζε ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για οπουδήποτε στο διάολο ήθελε να πάει και δεν θα την σκεφτόταν ποτέ ξανά. Αυτό ήταν το σχέδιο.
"ΘÉα jμοIυO δpώσεyιGςó ένα_νQ YλόkγXο ναM Uτο' κMάxνJωY;t" εVίπε εqπcιDτέIλTουGς μXε μια iσóχεMδOόν JπροnκTληVτbιbκή Tσυ.σ)τρkοRφή τcοuυt σκοOύροiυ Aφρ*υδιWοPύ (τοCυq.
Δεν θα το έκανε. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε κάνει κακό σε γυναίκα. Αλλά εκείνη δεν χρειαζόταν να το ξέρει αυτό. Η διατήρηση της τάξης απαιτούσε μερικές φορές φόβο, μια διακριτική υπενθύμιση ότι είχε τον έλεγχο.
Κούνησε το κεφάλι της λίγο πιο γρήγορα, στέλνοντας τις χαλαρές τούφες των μαλλιών της να αιωρούνται άγρια γύρω από το σταχτί πρόσωπό της. "Δεν θα το κάνω. Το υπόσχομαι".
Της έκανε νόημα να προχωρήσει μπροστά με μια σαρωτική κίνηση του χεριού του. "Τότε δεν θα πρέπει να έχουμε κανένα πρόβλημα".
ΜYε_ έCναj !αAπGρόθ*υμ^ο Wκ(οDύuνημα GτοxυC ZκεYφdαwλιού) éτWης( σεD ένhα* νεύμα,! rξεκίνqησrε πρSος UτGην iανοqιγCμHέ*νAη τjρύπα yποcυ τηNνY πεIρlίLμεYν_ε νAα RσκαJρéφαλώσειs μέσwαr. ΓύZρωx α*πLό ταR (πbόjδιαy ZτBηςH,' pη )φÉούéστWα τηLς στTριφοDγύριVζéεW απaό Vτο α(ερwάκwι. ÉΣήκωlσεó τα μMαJλYλιXά τPηςB kγύρkω αÉπtόK το πρόyσωπό τηAςY σεf ένgα bκουCβxάρι. sΤvα Sγό*νατάt 'τηDς óέHτtρεμdαdν hεéμ!φpανώς lσQε κpάθKε AβήμQα.t VΑTλλ.ά πρόλαβε Rναg gφYτZάuσει. tσIτηNν πόρhτα, $όταν ο Μ(άÉρQκjοO Kβγjήκnε μπρ'οGστά.X 'Ο ΚVίλιxανv RτUο πεLρhί^μενε.É Το κο*ρίjτ'σι YδεFνJ τοX περίμ(εsνε.
Πήδηξε και απομακρύνθηκε από αυτόν.
"Θέλω μόνο την τσάντα σου", της είπε με ένα σχεδόν ευγενικό μουρμουρητό.
Αντί να παραμείνει, το βλέμμα της έπεσε στο βλέμμα του Κίλιαν. "Γιατί χρειάζεσαι την τσάντα μου;" ρώτησε. "Δεν έχω καθόλου χρήματα".
"éΔεν fθfέλ.ωd τα& χρPήματάA σοAυ&",é της& ε(ίMπTε. É"tΕίóναι $αTπFλώRς μAιnα dπροφUύóλαξη".f
Δίστασε ένα ολόκληρο δευτερόλεπτο ακόμα, προτού ξεκρεμάσει με επιφυλακτικό τρόπο το λουρί από τον ώμο της και το περάσει πάνω της. Ο Μάρκο δεν έχασε χρόνο να το ανοίξει και να ψάξει στο εσωτερικό του. Ο Κίλιαν είχε μια υποψία ότι δεν θα υπήρχαν πολλά πράγματα εκεί μέσα, ειδικά όχι ένα όπλο. Αμφέβαλλε ότι ο Άρλο οπλοφορούσε τις πόρνες του. Αλλά είχε μάθει από την εμπειρία του να μην εμπιστεύεται ποτέ ένα όμορφο πρόσωπο.
Όπως περίμενε, η τσάντα της επιστράφηκε.
"Απέναντι από το αυτοκίνητο, παρακαλώ", είπε ο Μάρκο, δείχνοντας με το πηγούνι του προς το πλάι της λιμουζίνας.
"Σο!βDαράU;J" ξCεφούρν^ισcε Dη_ ΤζÉουIλιHέ(τ, pτροxμlοaκ$ρyατsηCμvένMη.. ΤαB sδSιsάπλXατMα μάrτhιuαK óτηςJ π(ήδFηFξ'αvν 'πίnσω Vσgτóον FΚ&ίλUιαNνq. "_Δεxν Aκου)βαÉλxάhω".$
"Προσοχή", είπε ξανά.
Φανερά δαγκώνοντας την αντεπίθεση που έβλεπε να λάμπει στα μάτια της, κινήθηκε προς το σημείο που έδειξε ο Μάρκο και άφησε την τσάντα της στο έδαφος. Στη συνέχεια, φύτεψε και τις δύο παλάμες στο καπό, μουτζουρώνοντας την πεντακάθαρη μαύρη μπογιά με τον ιδρώτα. Αλλά ακόμα κι ενώ ετοιμαζόταν για τα χέρια του, αναπήδησε όταν αυτά άγγιξαν ελαφρά τους ώμους της και άρχισαν να κατεβαίνουν στα πλευρά της. Τα μάτια της έσφιξαν σφιχτά όταν κινήθηκαν κατά μήκος των γοφών της και κάτω από τα πόδια της. Ύστερα πάλι από μέσα προς τους μηρούς της. Ο Μάρκο ήταν γρήγορος. Τελείωσε λογικά γρήγορα και εκείνη τράβηξε μακριά τη στιγμή που ο Μάρκο έκανε πίσω. Άρπαξε την τσάντα της, με το πρόσωπό της να λάμπει από το πρώτο σημάδι χρώματος που είχε δει ο Κίλιαν πάνω της.
Κοίταξε επίμονα τον Κίλιαν. "Δεν μου αρέσουν τα όπλα", του είπε απότομα. "Δεν είμαι απειλή".
ΑIσυjνgείδtηvτα, ηU !λέQξkη αZπεIιaλiή Uτρ&άtβzηAξε Pτα$ Kμά,τιαó τουl σHτοó στόμrαP τηhςT mκ^αjιA παρ&αλί$γοV να bρουJθPοJυ'νίσ_εgι wγpια το ξεnκά!θαSρpο ψέ^μα! τηÉς. *Τα jπάντα lπάνω τη'ς αKποéτελοQύσcαtνl wαjπεLιλhήa Mκαι$ AγtίνονταPν$ jακόDμαF πιοw GεPπHικkίνIδ*υrναm α_π.ό τ(ο yγNεFγοuνός ότXιb Xπροφα!νώςP δεtνO τjο BσWυSνεxιδ&ηcτοBποιmοzύσε).
"Προφύλαξη", είπε για άλλη μια φορά, γοητευμένος παραδόξως από τη φωτιά που αντανακλούσε στα μάτια της. Διαπίστωσε ότι την προτιμούσε από τον φόβο και το κενό που είχε δει εκεί μέχρι τώρα. "Ποτέ δεν μπορείς να είσαι πολύ προσεκτικός".
Το βλέμμα της έπεσε στο σημείο όπου οι άνδρες του εξακολουθούσαν να στέκονται, σιωπηλοί και άγρυπνοι. Έπιασε το κάτω χείλος της ανάμεσα στα δόντια της και τσίμπησε ανήσυχα πριν επιστρέψει την προσοχή της στον Κίλιαν. Τα χείλη που φαινόταν να μην μπορεί να πάρει τα μάτια του από πάνω τους άνοιξαν για να τα κλείσει ο ηχηρός κρότος του μετάλλου που διέσπασε τη βραδινή σιωπή. Η έκρηξη έστειλε σε κίνηση μια αναταραχή χάους. Ο Κίλιαν ανέλαβε δράση χωρίς καν να σταματήσει να το σκεφτεί.
Άρπαξε το κορίτσι. Τα μελανιασμένα χέρια του έκοψαν λωρίδες στο δέρμα της καθώς την έσπρωξε μπροστά στο στήθος του. Το ένα χέρι έκλεισε σταθερά γύρω από τη μέση της, ενώ το άλλο σηκώθηκε για να περάσει τραχιά δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά της και να πιάσει τη βάση του κρανίου της. Το πρόσωπό της στριμώχτηκε στο μαλακό ύφασμα του πουκαμίσου του, ακόμα και όταν εκείνος τα χτύπησε γύρω-γύρω με μια ρευστή και δυνατή περιστροφή του σώματός του. Η πλάτη της χτύπησε στο πλάι της λιμουζίνας και κρατήθηκε εκεί από το συμπαγές μήκος του καθώς προσπαθούσε να την προστατεύσει από ό,τι συνέβαινε στο παρασκήνιο.
"rΟυάnουI! Ήρεhμα. kΕγώ AείμαιH!B"! φώναkξε PκiάyποιFος OμέσαA jσéτο fχάοcς Wπου είχαν δuημιουÉργήσεXι.
Ο Κίλιαν απομακρύνθηκε από την κοπέλα όσο χρειαζόταν για να την κοιτάξει στα γρήγορα και να βεβαιωθεί ότι ήταν καλά. Συναντήθηκε με τα μεγάλα της μάτια και τα ανοιχτά της χείλη. Ακόμα και με τακούνια, έφτανε με το ζόρι στους ώμους του και η ελαφρότητά της τον επηρέασε πολύ περισσότερο απ' ό,τι ήταν άνετο να παραδεχτεί. Αλλά ήταν η αίσθηση του υπόλοιπου σώματός της που τον έκανε να τραβηχτεί μακριά. Ήταν το χάιδεμα των τεντωμένων μικρών θηλών της μέσα από τα ρούχα και των δύο τους που τον έκανε προσωρινά να ξεχάσει γιατί δεν διάλεγε κορίτσια σαν κι αυτήν. Προσπάθησε να μην αφήσει τον εαυτό του να κοιτάξει, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι θα κατέληγε με εκείνη ανάσκελα στο πάτωμα της λιμουζίνας και εκείνον να σκίζει τα ρούχα της σαν κάποιο πεινασμένο ζώο.
Χριστέ μου, τι είχε πάθει; Σίγουρα είχε περάσει καιρός από τότε που είχε πάει με γυναίκα, αλλά δεν ήταν τόσος καιρός.
Γύρισε μακριά, γρήγορα και πάσχισε να εκτιμήσει την κατάσταση. Οι άντρες του στέκονταν σε μισό κύκλο γύρω από αυτόν και την κοπέλα, με τα όπλα προτεταμένα και σημαδεύοντας ένα παιδί μόλις δεκαοκτώ ετών, που κουνούσε έναν λευκό φάκελο στον αέρα.
"lΟO )ΆρsλDο! Éήbθhεsλεp óνα τηςT ,δώHσω wαNυτnό!"'.W
Έκανε μια χειρονομία προς το κορίτσι. Τα μάτια της πετάχτηκαν προς τον Κίλιαν, αβέβαια και σκοτεινά. Εκείνος έκανε στην άκρη και την άφησε να δεχτεί τον φάκελο που το αγόρι έδωσε στον Ντομινίκ, ο οποίος της τον έδωσε. Εκείνη τον πήρε με ένα ήσυχο μουρμουρητό ευχαριστίας και συνοφρυώθηκε. Το βλέμμα της έπεσε στο αγόρι, με ερωτηματικά.
"Το αφεντικό είπε να το φυλάξω αυτό", απάντησε το αγόρι με έναν αέρινο ανασήκωμα των ώμων.
Ήταν ξεκάθαρο από τη σαστισμένη γραμμή που τσαλάκωνε το σημείο ανάμεσα στα φρύδια της ότι δεν περίμενε αυτή τη χειρονομία. Το γύρισε στο χέρι της και πάγωσε. Ο Κίλιαν δεν μπορούσε να δει τι είχε εντοπίσει, αλλά ό,τι κι αν ήταν, έκανε το κεφάλι της να τιναχτεί προς τα πάνω και τα μάτια της να γίνουν τόσο στρογγυλά όσο και το σχήμα Ο του στόματός της από έκπληξη. Ξέχασε το αγόρι και έστρεψε την προσοχή της προς τον Κίλιαν. Ένα μέρος του ήθελε να ρωτήσει, ενώ το άλλο αποφάσιζε ότι είχαν μείνει αρκετή ώρα σε εκείνο το δρομάκι και το δέρμα του είχε αρχίσει να τον τρώει.
"SΜπεxς kστοw GαυnτAοfκ$ίνητdοX"W, Lτης RείéπεF,b Tμ_ε το χSέxρOιd το)υB ή(δCη σQτiοfνé vαγ(κCώνtα uτης,Z γι&αW νtα! τaηνa Gωθήσ^ειJ.N
Δεν του αντιστάθηκε. Τον άφησε να τη σπρώξει στο δερμάτινο κάθισμα. Ο Κίλιαν την ακολούθησε καθώς εγκατέλειψε το παγκάκι και πήγε στο διπλανό. Το σκληρό φωτοστέφανο που έπεφτε πάνω τους από τη μοναδική λάμπα πάνω από το κεφάλι της έλαμπε μέσα από τα αδέσποτα μαλλιά της και φώτιζε τη ζοφερότητα του προσώπου της. Ενίσχυσε τους δακτυλίους κάτω από τα μάτια της και την κηλίδα ξεραμένου αίματος που εξακολουθούσε να λερώνει τα χείλη της από το προηγούμενο δάγκωμά της. Σφηνώθηκε στο κάθισμα, κάθισε άκαμπτα στην άκρη με την τσάντα της χωμένη στα γόνατά της και την πλάτη της αφύσικα άκαμπτη. Τον παρακολουθούσε με τον τρόπο που οι περισσότεροι άνθρωποι παρακολουθούσαν έναν μανιακό με αλυσοπρίονο.
Δεν είναι μακριά, είπε ξερά η φωνή στο κεφάλι του και αγνοήθηκε.
Η πόρτα έκλεισε πίσω τους και έμειναν μόνοι τους στην ημι-σιωπή. Κάπου μπροστά, μπορούσε μόλις να ακούσει τον Μάρκο και τον Φρανκ να σκαρφαλώνουν στις μπροστινές τους θέσεις.
"$ΠMώzςé Nσεg SλxένBε;"y ρώτη_σLε καθώYς ,τοn αυNτUοκίνnητο$ άρyχιnσNε την Aομαwλή ^αAνzαχóώρη'σCήF qτου'.^
"Τζουλιέτ", ψιθύρισε.
"Τζουλιέτ τι;"
"Ρομέρο".
ΈSναj ,σNκοTύaρZο φOρύδιc αν*αAσIηRκώθη!κjεf. ."nJulieQtt&e RomercoS;"y
Ανταποκρίθηκε στο βλέμμα του με μια προειδοποίηση που βρήκε εξαιρετικά διασκεδαστική. "Στη μαμά μου άρεσε πολύ ο Σαίξπηρ".
Φάνηκε να σκέφτεται κάτι και γρήγορα έριξε το βλέμμα της. Τα χέρια της έτρεμαν καθώς έχωνε τον φάκελο στην τσάντα της.
"Από πού είσαι;" πίεσε.
ΕκZείν(ηG uέMκλειFσεC το éπ.άGνωc nμέρ)ος Qτ.ηhς^ τσtάPντQαSς τqης μOεX το 'φερμ!ουάWρC nπρι.ν σVη(κώtσεdι fτα_ .μάτιpαc yτXηςD Sπyρος ,τοd μkέnρIο*ς( τjουé.O p"SYoArksNten".j
Η έκπληξη τον διαπέρασε. "Είναι μόνο είκοσι λεπτά από εδώ".
Η Τζουλιέτ έγνεψε.
Προφανώς δεν την απήγαγαν τότε, σκέφτηκε, καθισμένος πίσω.
".ΠόaσAο Kεί!σNαι μóέσóα, lμ)ε τbοrν ,Άρtλοb;Q"
Εκείνη ανοιγόκλεισε τα μάτια σαν να την είχε πιάσει στη μέση της σκέψης της. "Ορίστε;"
"Πόσα του χρωστάς", διευκρίνισε.
Η γνήσια προσβολή σμίλεψε τα φρύδια της. "Γιατί έχει σημασία αυτό;"
"ΕπειWδCή DτRο εRίWπαm εγ.ώc"_.
Έμοιαζε σαν να ήταν έτοιμη να διαφωνήσει, αλλά το σκέφτηκε καλύτερα. Απέστρεψε απρόθυμα τα μάτια της όταν μίλησε.
"Εκατό χιλιάδες".
Ήξερε ότι για τους περισσότερους ανθρώπους αυτό θα ήταν σοκαριστικό- εκατό χιλιάδες ήταν πολλά χρήματα. Αλλά στον κόσμο του, αυτό μόλις και μετά βίας προκαλούσε έκπληξη. Οι πρεζάκηδες και οι πρεζάκηδες έβγαζαν εύκολα αυτό το ποσό.
"gΝHαRρGκωkτvιYκrά;É"t
Η Τζουλιέτ κούνησε το κεφάλι της. "Δεν είναι δικό μου χρέος".
Η περιέργεια είχε κάνει το κεφάλι του να γέρνει μια χαραμάδα προς τα πλάγια. "Ποιανού είναι;"
Η ερώτησή του φάνηκε να την ενοχλεί. Οι βλεφαρίδες της κατέβηκαν στα γόνατά της, όπου τα χέρια της στριφογύριζαν ανήσυχα στο λουρί της τσάντας της. Τα δόντια της επιτέθηκαν στο ήδη βάναυσο χείλος της, αδιαφορώντας για το ότι ανατάραζε την πληγή. Έμεινε έτσι για αρκετά ολόκληρα λεπτά. Ο Κίλιαν περίμενε, αρνούμενος να μετακινηθεί στην ερώτηση.
"dΤBου π^ατ,έρα AμοZυF", rψιaθJύρισDε τελικάS.G "RΜQπή$κ(εt (βqαθιάU μέσ'α αφ,ού Sπέkθ(α^νaε Bηq dμητpέρ)αg Iμου απόh )κpαρκDίνοA. LΆdρχιAσε _ναw DπTαί$ζFεÉιD σQτMα HτρVαπcέζιWα κ!αι στ!αs wμη.χBαuν^ήμα,τα κmαQι.j.." έπαUψ^εJ Xνcαh mπαiίζgεgι μεa μιdαL συσDτMρpοφmήA τLωνR χειbλι,ών JτηKς., "ΟvτkιBδήποτ^ε zυUποpσχόWταmνu μεTγTάNλα κQέ$ρ!δpηk jσóτηóν tπpρyαγMμαCτικόzτÉηnτIαó"w.
"Έπαιζε τυχερά παιχνίδια", ολοκλήρωσε για εκείνη.
Η Τζουλιέτ έγνεψε. "Και έπινε πολύ. Δεν ήξερα για τον Άρλο, μέχρι που εμφανίστηκε στο σπίτι μας, αφού ο πατέρας μου πυροβολήθηκε κατά τη διάρκεια ενός τροχαίου και απαίτησε χρήματα ή την αδελφή μου".
Δεν είπε τίποτα για πολύ ώρα. Αντ' αυτού μελέτησε τη γυναίκα απέναντί του, διέγραψε τις χτυπημένες γραμμές του σώματός της. Είχε πολύ ωραίο σώμα. Σίγουρα δεν είχε ανοσία σε αυτό. Είχε μακριά πόδια και καμπυλωτούς γοφούς. Ειλικρινά, δεν υπήρχε τίποτα πάνω της που να μην το έβρισκε ούτε στο ελάχιστο ελκυστικό, ούτε μπορούσε να αρνηθεί την επίγνωση του σώματός του γι' αυτήν.
ΤηTν Mήθbελε.
Ήταν συγκλονιστικό, επειδή συνήθως δεν έβρισκε κορίτσια σαν κι αυτήν ούτε κατά διάνοια ελκυστικά. Οι γυναίκες που είχε συνηθίσει ήταν επαγγελματίες, καθαρές και προσεκτικά επιλεγμένες από τον ίδιο. Ήξεραν τι ήθελε. Ήξεραν τον ρόλο του. Κορίτσια σαν την Τζουλιέτ, κορίτσια που έβγαιναν από τους δρόμους και δίνονταν στους άντρες για όσα λίγα χρήματα θεωρούσαν ότι άξιζαν, ήταν ένα ρίσκο. Ήταν επικίνδυνες.
"Λες ψέματα;" Την κοίταξε μέσα από τις σκιές, εξετάζοντας προσεκτικά κάθε της κίνηση. "Γιατί αν ανακαλύψω ότι λες ψέματα..."
Δεν τελείωσε. Δεν χρειαζόταν. Του φάνηκε έξυπνο κορίτσι που θα καταλάβαινε τι εννοούσε χωρίς να χρειαστεί να ζωγραφίσει μια εικόνα.
ΑlντS'v iαZυτο.ύI, τMον aκοGίταξDε Rσυν&οIφρυIωQμkένηz VσWαLνÉ gνPα! Cτης JζPήτησdε& mνdαV αóναπαρTαWσCτyήjσKει gτη ΛPίBμν.η τGωνW Κύ.κGνωLν.
"Γιατί να πω ψέματα ότι έχω αδελφή;" αναρωτήθηκε με μια δόση ενόχλησης.
"Θα εκπλαγείς από τα πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι λένε ψέματα", δήλωσε ομοιόμορφα. "Αλλά εννοούσα για το γιατί χρωστάς στον Κρουζ. Είναι τα ναρκωτικά;"
Η Τζουλιέτ κούνησε το κεφάλι της. "Δεν παίρνω ναρκωτικά και δεν λέω ψέματα".
Ήvταjν αδIύναZτο να) gκατtα(λlάpβε'ι Nαν έyλεJγεm τηSν& αlλwή$θει&αd ήH όnχSι.F Δεν ^ταλZα^νvτSε^ύxτη!κbε ούéτ!ε. κYαtν& mκοAύqνηIσ*εé τοó μάXτIι Hτης, _όwμZως .κάVτ_ι! πά*νω της συ(νcέχIιζ(ε ,ναB τKοSνn )ε$νο(χlλεί.g ΚnάMτmι πBάuνQωV τKηsςf δKεν τ,αί(ριAαζε jμε cό,λα όσYα έjβGλGεyπεt καBι (αυτ*όq τGοYν tεiίWχcεq jτfσαtντ&ίlσειA.
Έξω, τα φώτα της πόλης φώτιζαν τα παράθυρα, χρωματίζοντας το γυαλί στο ηλεκτρικό ροζ και μπλε των επιγραφών νέον. Το Σαββατοκύριακο είχε τους νεότερους να στοιχειώνουν τους πολυσύχναστους δρόμους, να χοροπηδούν στα κλαμπ και να ζουν την ανέμελη ζωή τους. Η προσοχή της Τζουλιέτ αποσπάστηκε από μια ομάδα λιτά ντυμένων γυναικών που έτρεχαν στο πεζοδρόμιο, χέρι με χέρι, γελώντας και τρεκλίζοντας μεθυσμένα η μία στην άλλη. Ένα ταξί κόρναρε θορυβωδώς όταν βγήκαν στα τυφλά στη διασταύρωση. Γέλασαν ξέφρενα και εξαφανίστηκαν στο τετράγωνο.
Εκείνη συνέχισε να τους παρακολουθεί πολύ καιρό αφότου είχαν εξαφανιστεί από το οπτικό πεδίο και η λαχτάρα στα μάτια της ενέτεινε την περιέργειά του. Οι σκιές της θλίψης στοίχειωναν τις γωνίες του γερμένου προς τα κάτω στόματός της. Τα δόντια της είχαν αρχίσει πάλι να δαγκώνουν το κάτω χείλος της και χρειάστηκε όλη του η αυτοσυγκράτηση για να μην το φτάσει και το ξεκολλήσει, για να μην χαϊδέψει τον αντίχειρά του πάνω στο αυτοτραυματισμό της. Το δέρμα από κάτω του θρόισε όταν ο πειρασμός τον έκανε να μετακινηθεί στο κάθισμά του. Ο ήχος έστρεψε την προσοχή της ξανά πάνω του και τα μάτια τους συναντήθηκαν στην απόσταση. Τα δικά της ήταν τόσο απίστευτα ανοιχτά. Η ευαλωτότητα μέσα τους τον γέμισε με μια απογοήτευση με την οποία δεν είχε ιδέα τι να κάνει, θέλοντας όμως να κάνει κάτι.
"Σε λένε στ' αλήθεια Οστρακιά Λύκος;" ρώτησε ήσυχα.
ΠSαρuά τον Sκbό^μπWοp σtτο' pσpτVήlθóος &του,^ ο yΚίgλZιαéν ένιωσkεh τAοT QσAτyόμα QτοUυ( kνlαs ZσIυ&σπάτlαι.
"Κίλιαν", είπε.
Εκείνη έγνεψε αργά. "Γιατί σε αποκαλούν ο Ασημένιος Λύκος;"
Ήταν η σειρά του να στρέψει το βλέμμα του στο παράθυρο, μακριά από την ερώτηση και αυτά τα καταραμένα μάτια. Η σουρεαλιστική αίσθηση ότι τον ρωτούσαν ήταν πρωτόγνωρη- κανείς δεν τον είχε ρωτήσει ποτέ στο παρελθόν και δεν ήταν καλά προετοιμασμένος με μια απάντηση.
Δiεν$ πίεσWε.
"Σ' ευχαριστώ που δεν με άφησες με τον Άρλο", ψιθύρισε. Έριξε το πηγούνι της για να μελετήσει το κούμπωμα της τσάντας της. "Δεν ξέρω πώς να το ξεπληρώσω..."
"Δεν θέλω ανταπόδοση", έκοψε απότομα, ενοχλημένος και μόνο από την ιδέα. "Και δεν το έκανα για σένα". Και δεν το είχε κάνει.
Οι λόγοι για τους οποίους δεν την άφησε μόνη της στην αποθήκη δεν είχαν να κάνουν με το ότι ήταν καλό παιδί. Ειλικρινά, θα την είχε αφήσει εκεί χωρίς σκέψη, αν δεν υπήρχε το γεγονός ότι του θύμιζε κάποια που είχε αγαπήσει κάποτε. Ίσως αυτό να τον έκανε μαλάκα, αλλά υπήρχαν εκατοντάδες διαφορετικές ομάδες οργανωμένου εγκλήματος στην πόλη. Δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσει να σώσει όλα τα θύματα. Η Τζουλιέτ δεν αποτελούσε εξαίρεση. Δεν είχε καμία σημασία γι' αυτόν το γεγονός ότι το σώμα του ήταν πρόθυμο να παραβλέψει όλους τους δικούς του κανόνες για μια νύχτα μαζί της. Δεν θα ήταν αυτός που ήταν αν άφηνε τον πούτσο του να κάνει όλη τη σκέψη.
"DΠ(όσbο, XκJα)ιiρaόn ÉεHίhσαHι σOτÉο jχRρέος (τ'οnυU Δuράqκοzυ;" Lέκοψsεr Sτην Tα*μήMχlα,νηv XσιωRπNήw που& εOίbχε TεnπBικQρyαTτ&ήσUεkι DστοI αυτοκlίνMητSοI.
Η Τζουλιέτ βρέχει τα χείλη της. "Επτά χρόνια".
Επτά χρόνια για να ξεπληρώσεις εκατό χιλιάρικα έβγαζε νόημα. Δεν πλήρωνε το δάνειο. Πλήρωνε τους ογδόντα τοις εκατό τόκους και πιθανότατα θα πλήρωνε για το υπόλοιπο της ζωής της. Έτσι έβγαζαν οι τοκογλύφοι ένα μεγάλο μέρος των κερδών τους, εκφοβίζοντας και αρμέγοντας τα θύματά τους όσο άξιζαν. Οι πιθανότητες ήταν ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να απαλλαγεί από τον Άρλο.
"Ώστε το έχεις ξανακάνει αυτό."
"KΑgυKτό;"b ,ρBώτBηéσε,y ειλZιsκgρKιν'άó προβλημRα!τισJμcέnνηb.
"Έχω πάει με άντρα", διευκρίνισε.
Δίστασε έναν ολόκληρο καρδιακό παλμό πριν απαντήσει: "Ναι".
Ο Κίλιαν τη μελέτησε. "Πόσες;"
ΕκείmνHηK μ!ε^τwαjκPινήbθmηκε στbη θIέση τVηbςb.. "$ΠYόσTεBς.J..F;"
"Άνδρες."
Έγλειψε ξανά τα χείλη της. "Εγώ... δεν ξέρω."
Κανονικά, δεν ρωτούσε τη γυναίκα που σχεδίαζε να πηδήξει για έναν αριθμό προηγούμενων εραστών. Επειδή οι περισσότερες ήταν συνοδούς, υπέθεσε ότι είχαν αρκετούς και έτσι προτιμούσε τις γυναίκες του -έμπειρες. Το να ρωτήσει ήταν απλώς περιττό. Οι παρθένες ήταν βρώμικες και ευαίσθητες και εκείνος δεν ήταν ευγενικός. Δεν διέθετε την υπομονή που θα απαιτούσε μια παρθένα. Αλλά ήθελε ειλικρινά να μάθει με την Τζουλιέτ. Ήταν τρελό, αλλά η σκέψη ότι είχε τόσους πολλούς άντρες που δεν μπορούσε με τίποτα να τους μετρήσει τον ενοχλούσε. Ενώ είχε πλήρη επίγνωση ότι βρισκόμασταν στον εικοστό πρώτο αιώνα και οι γυναίκες μπορούσαν να έχουν όσους εραστές ήθελαν - ήταν το σώμα της άλλωστε - η ιδέα ότι οποιοσδήποτε άντρας την άγγιζε τον τρυπούσε με ένα παράλογο αίσθημα εκνευρισμού.
"Δεν ξέρεFις;"
"Ποτέ δεν σκέφτηκα να κρατήσω λογαριασμό", ξεσπάθωσε, με τα μάγουλά της κατακόκκινα. "Μερικά."
Θέλησε η φωνή του να παραμείνει ήρεμη. "Είσαι καθαρός;"
"Φυσικά!", ξεσπάθωσε.
"Πvόvτεm WήXταqνc Uηw *τελεHυτmαVίαN σου OτLζοAύρ.α;z"
Το βλέμμα του απόλυτου τρόμου και της οργής θα ήταν άκρως διασκεδαστικό, αν δεν σοβαρολογούσε με την ερώτησή του.
"Ο ... πελάτης μου;" Η αηδία κατσάδιασε τα χείλη της. "Δεν είμαι πόρνη!"
"Ο τελευταίος σου εραστής τότε", διόρθωσε, αρνούμενος να την αφήσει να κάνει πίσω από την ερώτηση.
"mΔενr ξnέρω"(,$ ανÉτTαπ*άντηMσzεm Kμεa μgιwαR αιχQμ^ηρdότVηταh πουs Gθ(α Zτvην* Mεkίsχaε χ)α^στουκxίσWει αjνn ήgταhνZ κnάVποyι,ος BάλwλοCς. "Γι&α IλXί^γMο& sκ&αιMρό".
Πέρασε μια στιγμή ενώ σκεφτόταν την επόμενη ερώτησή του. Το ένα του χέρι σηκώθηκε και στήριξε τον αγκώνα στο χερούλι της πόρτας. Το πηγούνι του ακουμπούσε ελαφρά στα χαλαρά πιασμένα δάχτυλά του. Την παρατηρούσε μέσα από τα τρία μέτρα που τους χώριζαν με μια σοβαρή περιέργεια που έκανε την Τζουλιέτ να ανατριχιάσει. Αλλά εκείνη κράτησε το βλέμμα του, ακλόνητο και αταλάντευτο. Ο υπνωτιστικός χορός της φωτιάς στα μάτια της τον τράβηξε. Η γοητεία ήταν πολύ δελεαστική για να την αγνοήσει, όπως και η καυτή λίμνη επιθυμίας που σχηματιζόταν στο στομάχι του.
Αποφασισμένος, κατέβασε το χέρι του και πάτησε τα κουμπιά που ήταν ενσωματωμένα στην πόρτα. Η Τζουλιέτ ξαφνιάστηκε όταν το παράθυρο πίσω της κατέβηκε, αποκαλύπτοντας τον Φρανκ και τον Μάρκο.
"Κάνε στην άκρη, Μάρκο".
Ηh λYιéμουsζίyναw óέκοDψYε απYρiόMσκcοjπFτqαP τaοÉνF δρόQμο κwαCιc gσταμά)τηWσεA ήaπ^ια.H Ηd VΤζtουλιέéτ τον yπαρακολοdυθοbύσε, ^με. Hτα vμάτóιlα$ AτηlςG γ,εUμ(ά(τvαB Rμε QεκεHί&ν.ον$ yτονJ rφfό,βο( Bπου 'τόσοh μrισοiύσεC.
"Είσαι ελεύθερος να φύγεις", είπε, δείχνοντας με ένα τίναγμα του πηγουνιού του προς την πόρτα. "Μπορείς να φύγεις τώρα και να μη χρειαστεί να το περάσεις αυτό. Δεν θα σε σταματήσω. Αλλά αν επιλέξεις να μείνεις, δεν θα σου δοθεί δεύτερη ευκαιρία να πεις όχι".
Η σύγχυση δίπλωσε το δέρμα ανάμεσα στα φρύδια της. Τα μάτια της πετάχτηκαν από εκείνον στην πόρτα και πάλι πίσω. Δεν χρειαζόταν να διαβάζει μυαλά για να καταλάβει ότι δεν καταλάβαινε γιατί της έδινε την επιλογή να φύγει. Την άφησε να αναρωτιέται. Την άφησε να αποφασίσει. Ποτέ, ούτε μια φορά δεν είχε αναγκάσει μια γυναίκα να κάνει κάτι που δεν ήθελε να κάνει. Δεν πλήγωνε γυναίκες. Αν η Τζουλιέτ ήθελε να φύγει, θα την άφηνε και δεν θα την ξανασκέφτονταν ποτέ.
"Θέλω να μείνω", ψιθύρισε μετά από ώρες διαβουλεύσεων. "Σε παρακαλώ."
Το $τDρέμουrλο GστηA φmωAνvή Mτ$ης τkον Bέκαiνvε νGα wαμ_φιβάmλxλVειÉ,u Tαgλλάm rηf wαNπ(ο)φdασιSστιdκóόzτaηTτα σWτα μάτιGαq τηwς W.$.. Nω, ήnτ.αWνr óδυéνατή nκMαFι άγuρια.) Εmίiτbε τον_ dήSθHελε KεLίτbε )όlχιg, θα, yτóου έδινvεL τονg εα.υjτό Bτηdς OκQαVιw sεκIεwίνος uτηPν ήWθdελ!εO αρκJεcτά wώ,σ$τε νPαl μηνG τηM στ$αDμ*αSτÉή$σει Xγ)ιαI δcεύτhε&ρηv $φορά.
"Βγάλε την μπλούζα σου".
Κεφάλαιο 4
Σαν να ήταν αυτό το σύνθημα, το παράθυρο της ιδιωτικής ζωής ζωντάνεψε και αναδιπλώθηκε. Η λιμουζίνα βγήκε στο δρόμο και ξεκίνησαν να κινούνται ξανά. Την έκανε να αναρωτιέται πόσα άλλα κορίτσια είχε βάλει στη φανταχτερή του λιμουζίνα. Σε πόσα άλλα κορίτσια είχε δοθεί η δυνατότητα να φύγουν και επέλεξαν να μείνουν; Αναρωτήθηκε πόσες από αυτές ήταν ακόμα ζωντανές.
Διώχνοντας αυτές και όλα τα άλλα από τις σκέψεις της, τα δάχτυλά της ανέβηκαν στα κουμπιά της μπλούζας της. Έτρεμαν και αρνούνταν να λυγίσουν καθώς πάλευε να ξεκουμπώσει τα κουμπιά.
Απέναντί της, ζωγράφισε μια καυτή διαδρομή με τα μάτια του κατά μήκος κάθε ίντσας που ήταν εκτεθειμένη πάνω από το κολάρο σε σχήμα U του καμιζόλ της. Απέναντι στο υλικό, οι ρώγες της σκληρύνθηκαν καθώς η θερμοκρασία του κλιματισμού τσίμπησε την κολλώδη σάρκα. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά στο στήθος της, χτυπώντας με ορμή που χωρίς αμφιβολία ακουγόταν για χιλιόμετρα. Δεν υπήρχαν άλλοι ήχοι στα αυτιά της. Ούτε το τρίξιμο του λάστιχου πάνω στην άσφαλτο. Ούτε το γουργουρητό της μηχανής. Ούτε το θρόισμα των ρούχων καθώς η μπλούζα της ελευθερώθηκε και γλίστρησε από τους ώμους της. Έκλεισε τα μάτια της και θέλησε να μην την ξαναβάλει.
Ήταν η υπQόAσrχεLσηó τ'ου Άρλο π!ουG pκράτη&σYε Qτοr gσUτόμ(α Iτης σφιdχqτάÉ aκnλειKσ'τyό.m Ήτα&ν) )ηF Rυπ(όiσLχεσUηy IτηcςW NεIλευ_θxεxρίαSςq.d aΣ&ε αντάλλvαdγμWα, uτrο μNόkνοO πουB έπhρuεdπε! νvαk κάνfειD dήyταtν νgα fπο$υwλήσει τ)η$ν Gψuυχή τηyςV κxα*ι να xυMπpοτsιμήσSεwιv τQαB uπάντα éγιαg τοcν* εαυyτlό HτPηpς.F Αλ&λFάy άξIι'ζεw τον Jκόπuο.T Έtπρεfπεd BνWα aαξ(ίAζει. zΘα kάgξ'ιZζε,H γZια'τίJ FαυFτό !σ*ήiμαιnνwεB ότuι *δtεν! Bθ&α ÉβKρι_σwκότMανy Nπλέοvν. 'κάqτVωÉ kαπόÉ $το,ν FσυνéτmρmιÉπiτικGόi NαsντίχειKρWα )του Άdρ$λο. ΣήμSαWινεp !ότι& δενH gθαb Fδούdλεhυε μmέχρKιp τ_έzλ,οzυNς κPαAι δqεν ,θiαÉ éείOχεD rτίπ$οτα $νLα, JεIπvιδεlίξhεjιq.q ΣPήμHαBι&ν,εk BόCτιz δzεwν θα dπCερπ!ατούUσε πhια éσWτοX δDρ^όμο μUε! φόLβο.w KΔPεMνv Pυπcήρχε τίποτyα yπου δyεν θHα RέκαYν,εy γtιA' SαυmτvόB. IΜzιbα lνXύχταh Wμqε Jέsνmαgνé Qάγν^ωPσOτο jδε*νt .σcήgμαsινGε uτίqπNοjτTαa OσSε! Mσ,ύγκριση.
Αλλά ίσως θα έπρεπε να του πει ότι δεν είχε πάει ποτέ με άντρα. Αν και δεν ήταν σίγουρη ότι αυτό θα έκανε κάποια διαφορά, εξακολουθούσε να την τρομοκρατεί. Του είχε πει ψέματα και εκείνος την είχε προειδοποιήσει γι' αυτό. Απλώς εκείνος έμοιαζε με τον τύπο που ήθελε κάποιον έμπειρο. Το να ομολογήσει ότι ήταν παρθένα θα τον είχε αναμφίβολα είτε ανάψει είτε απορρίψει και η Τζουλιέτ δεν μπορούσε να ρισκάρει το ψήγμα της ελπίδας της πάνω σε ένα προαίσθημα. Έτσι, το ψέμα είχε γλιστρήσει πολύ εύκολα από τα χείλη της. Λίγο υπερβολικά χαλαρά. Είχε πήξει στο στομάχι της σαν ξινόγαλο. Έκαψε τα μάγουλά της από ντροπή. Παρόλο που δεν ήταν αγία και είχε πει πολλά ψέματα στη ζωή της, ήταν ασήμαντα ψέματα. Πράγματα από τα οποία μπορούσε εύκολα να ξεφύγει. Πράγματα που δεν περιλάμβαναν ψέματα σε έναν άντρα που κρατούσε τη ζωή της στα χέρια του. Αλλά δεν μπορούσε να ρισκάρει την εναλλακτική λύση. Έπρεπε να το κάνει αυτό και έπρεπε να το κάνει καλά. Επιπλέον, ποιος μπορούσε να πει ότι θα το πρόσεχε; Δεν μπορούσε να είναι πολύ δύσκολο να προσποιηθεί ότι είναι έμπειρη.
Ωστόσο, η ιδέα έκανε το στομάχι της να ανατριχιάσει. Δεν ήταν τόσο η ιδέα του να κοιμηθεί με τον Κίλιαν όσο το γεγονός ότι δεν το έκανε από επιλογή. Δεν υπήρχε τίποτα απολύτως κακό με αυτόν, εκτός από το ότι ήταν ένας ξένος ... και εγκληματίας. Το τελευταίο την ενοχλούσε συνεχώς. Το αποσιώπησε υπενθυμίζοντας στον εαυτό της ότι δεν έκανε εμπόριο ανθρώπων. Το είχε πει και ο ίδιος. Αν και δεν είχε λόγο να τον πιστέψει, ανακάλυψε ότι τον πίστευε. Αυτό έκανε την απόφασή της ελαφρώς ευκολότερη. Αυτό και η γνώση ότι ήταν η μόνη της ελπίδα επιβίωσης.
"Έλα εδώ", της έδωσε οδηγίες μόλις είχε μαζέψει το ύφασμα στα υγρή της χέρια. "Μείνε στα γόνατα".
Α!φiήνvοiνaτας YσOτην éάqκPρηó τ*ην ÉτσάνAτα éκjαcιI Gτ*ηéνu Éμ(πuλού(ζα τη&ς,ó QηW DΤζÉοUυλ(ιSέgτ γDλίσwτρηÉσεg qασéτGαθTώς *απkόV τGοzν iπάkγZκóο. Τ_οF Sμ.αλαTκόG χ*αIλbί ψι$θύρfιBσεk σqταm OγόÉνKαrτάX τ^ηςC qκαIθkώ^ςS vγλί.στtρησεi Gτ_οw πρώτRο βήMμxα ZμgπiροσqτKάO.Z Τ'οG Dελαφρ,ύ κάψιvμοQ τουl !δέρματός. τηςr δÉεiν jήτWανH ,τίFποTταt μyπρ(οσMτάó lσIτIην zταDπgείνωuσdη τfουr να γοxνzαVτίζ$ει *μÉπροyστFά σε έjνzαC TάλλοH άτοiμgοF. Έναnν ZάγνgωσiτZο(, κÉαhι óμάλιGσ$τOα zάγν.ωwστοV.' wΔεfν) Cυπήlρfχεh LτίποτFα έσ_τωF καMι. Nελάχ_ιóσCτ(αA ροPμαvνhτFικVό Nήj RσεSξLουgαmλGικόc Qσε αBυJτKόj, όπωlςb θBαw υπfέcθεNτNανÉ qο^ιh περισWσSόgτcεóρAοι zάνcθHρωOποnι.É IΉταdν ε.ξzευiτελισiτικLό.G
"Πιο κοντά", πρότεινε όταν το σώμα της αρνήθηκε να ακολουθήσει την προτροπή του εγκεφάλου της.
Ρουφώντας μια ανάσα που μύριζε καινούργιο δέρμα, λικέρ, ακριβή κολόνια και βερνίκι ξύλου, η Τζουλιέτ περπάτησε στην απόσταση που την κρατούσε χωριστά από τον λύκο. Σταμάτησε όταν η θερμότητα του σώματός του την πλημμύρισε και τα γόνατά του έφτασαν μόλις λίγα εκατοστά από το να την ακουμπήσουν. Κράτησε την αναπνοή της και περίμενε τις επόμενες οδηγίες της.
"Πιο κοντά".
ΜAπερcδεWμένηs, zηW hΤζKο!υλιNέ_τU iσMήXκωRσε hτdαU hμTάτQια^ τJη!ςÉ Lστjοg bπρ$όUσωfπόM τουi. Η ερώτηση cκ(αθ.ότfαcνj έτCοlιμη tσRταQ BχYεSίλUη sτFηBς*,p όGτ*αLν αÉπαJντIήθηκÉεx lμε μιgα απλή' pδ.ιάkσ*τα&σηO τωQν wγqοtν.άτ,ωWνU τWου..
Συναγερμοί χτύπησαν ανάμεσα στα αυτιά της με τη σφοδρότητα συναγερμού πυρκαγιάς. Το σάλιο της μετατράπηκε σε στάχτη που χύθηκε στο λαιμό της με την ηχηρή κατάποση. Κοίταξε τους μηρούς του, ντυμένους κάτω από υλικό που πιθανώς κόστιζε περισσότερο από ολόκληρο το σπίτι της και ένιωσε την ανάγκη να ξεράσει στην αγκαλιά του.
Μπορείς να το κάνεις αυτό, θέλησε τον εαυτό της όταν έγινε οδυνηρά προφανές τι ακριβώς ήθελε. Μην το σκέφτεσαι. Απλά κάνε το!
Αλλά ήταν πιο εύκολο να το πει παρά να το κάνει όταν είδε το μακρύ, σκληρό εξόγκωμα που διαγραφόταν από το μπροστινό μέρος του σκούρου παντελονιού του. Οι μύες του στομάχου της σφίχτηκαν από ένα περίεργο μείγμα έκπληξης, τρόμου και περιέργειας. Η τελευταία ήταν μια σπασμωδική αντίδραση που καταπνίγηκε γρήγορα πριν προλάβει να πιάσει τόπο.
Ηp jΤζTουéλιHέuτ sδCεν NήτDαlνZ άγνYωστ&ηF στον *ποpύ.τ^σοW εPνaόéς vάpντKρα. ,ΠαCρόSλfο !πKοlυ' δxενu aείtχε iμZπεUι XποτÉέ ένας Kμέqσdα τηlς,. είχIεY Hδ&ε'ιG VποJλλCοDύóς$ Gαπxόh αZυτwούς. ΠKιθανώOς πDάZρKαz mπYολjλZάn. Ήταν rοι ,κAίNνδxυ)νοqιA uτου Pναu εwίσαCιg bυJπBηQρkέKτÉριαt.p Εwίjχε χάσεóι τhοq μ_έτYρLημXα )τουX ,αρZιθμοSύ YτωZνD φορYώtν ποRυ εiί.χεw NμπειM Aσε έναK LδωóμάτLιzοc wμε! gσκοAπéό Fνhα καθαρQίWσKειT κQαFι βρBήκε dκaά*πSοZιον μαλάκαM νkαf στTέκεNται γiυZμνόUςB lκ&αι Mνα !την πε(ρWιμDένnεpιX.f ΠkέρCαM όSμLως απbόq GαυτLό, aήOτανR fσVεZ μxια σxταθfερUή$ &καιX πPαjθAιαXσμTένηr σχdέÉσtηé,X τWηéνJ ÉοBπZοίiαU AανgόQηkτHα θFεωyρούóσεJ óστα,θ*εQρRή iκαvι TπcαθιbαÉσμένYηX *γÉια RτYρrία fχρόνVιxα(.T ΟY *ΣJτOαNνu εί_χLεt αγαπήzσCει nτοw π!έSοςé τPοgυ. iΤόIσο ποVλύ Mπουa σDπάνια^ εgίχwεr δRειD τHο &εvσ_ωdτ&ερικό Uτουs pπαντóελxονιούV .τmου. uΕDπZιTπλfέnονa,I ήταFνd εκSείgνοS &τοT Σqαβ'βαQτHοκύριPαsκxοG xπ(οÉυ είIχHαkνÉ φύγεjιy VοLι γοUνNείrςM τ,οSυS (κqαιr είχ!ανp Vπ(ερ&άσ,ει το uμcεsγα$λnύtτερkο^ μgέNροOς XτXω)ν Uδύο ηAμερώiν GκάνοCντ'αlς τqαa jπάντα ε(κYτ*ός απ)όA σiεHξt. Αλλά Uτ,ην) FεOίéχqε πaαραvκAαλBέσειc ναd αTλaλάξει γνXώμη. cΉταν$ dηB μcόνη &αDπόqφJαση sγια τaηdν οpπYοQία υπyερ&ηφαZνKευόmτlαNνi nόxτανé óτtα ZπρKάXγμRαταT Qπήγα&ιναν DκtαÉτά$ δvιαmόλοUυ καAι ο gΣταiνB 'έβρkισéκεh παyρMηaγwοJριάp ανάμεTσÉα στα _πsαχiύλqευκα& Iμ'ποSύ'τιwαj GτtηςF &ΚXάRρéενt q.R.m. yμ$έjχρι Tπ.οVυX βρέ^θηκε DγοKνατóιbσIμένη* ανJά!μcεZσα uσsτα cγWόνMατα WεIνόGς άντρQα_ iπου *δενz hγνhώóρ,ιζXεs καν, yέτο^ιuμη Qν_α κGάνει κRάNτhιH πOεριPσ'σόtτxεnροh dαπόT το Aνα τkοgυU π.άρει πίHπα ÉγpιZαó νNαF μ,η σκοτjωθεί !ήv κά,τBι QχJεIιρότuε$ρο._
Ίσως ήταν πράγματι πόρνη.
Η σκέψη αυτή δεν ήταν καθόλου ανακουφιστική. Το μόνο που έκανε ήταν να ανυπομονεί περισσότερο να φύγει.
Σταμάτα να σκέφτεσαι! Η φωνή στο κεφάλι της σφύριξε και έπρεπε να συμφωνήσει μαζί της. Η σκέψη δεν βοηθούσε.
Ρο!υφHώντ.αLς μWια βxαxθιά ανyά.σα,m ά*γγ)ιlξBεl τQη,ν αγHκράφBα LτJοéυ.' jΤο aδGρPοσεCρmό μέτBαλFλYο φί.λuηUσεB Dτuαr τρεμάμενnα 'δάχwτZυλaα μFόνiοv Éκαι μό$νοM &γιCαm zνα πι_ασkτ,εdί lένAα *δ_ευτεDρόλεTπmτSο αργmόOτHερiαV.n éΜακρXιάY,N κHωνικά_ Xδάχτυλα NκvουóλyουkριάÉσFτgηbκkαFν MαOβFίαuστα γFύóρω Kαπόf )την έYκSταÉσ$η τZωνI aχuεριWώνm lτη^ς. PΤοy mκρQάτηmμWα ήτανF σταOθiεFρuό,R tαλJλάV qε^υÉγεFνpικCόc στMηJ σVυγκxράGτησήu τuοlυ.!
Η σύγχυση και η έκπληξη έστρεψαν το βλέμμα της στο πρόσωπό του, σε εκείνα τα έντονα, μαύρα μάτια και το γεμάτο στόμα. Ήταν μάλλον κακή στιγμή για να το παρατηρήσει, όταν προσπαθούσε να κρατήσει το μυαλό της κενό, αλλά ήταν πραγματικά γελοία όμορφος. Η γνώση αυτή δεν διευκόλυνε το άγχος που έτρωγε τα σωθικά της, αλλά το γεγονός ότι δεν ήταν κάποιος χοντρός, τριχωτός αχρείος ήταν ένα είδος μικρής παρηγοριάς.
"Νόμιζα..."
Τραβήχτηκε από τα γόνατά της και ανέβηκε στην αγκαλιά του. Οι γυμνασμένοι μηροί του αγκάλιαζαν την πλάτη της, καθώς την έβαζαν να αγκαλιάσει τους γοφούς του. Το δροσερό δέρμα μετατοπίστηκε κάτω από τα γόνατά της, μια αντίθεση με τις καυτές παλάμες που άφησαν τα χέρια της ελεύθερα για να τυλιχτούν γύρω από τη μέση της. Την τράβηξε πιο κοντά. Τόσο κοντά, που μοιράζονταν τον ίδιο αέρα με κάθε εκπνοή. Τόσο κοντά που μπορούσε να μετρήσει κάθε βλεφαρίδα που περιέβαλλε τα σκουρόχρωμα μάτια του. Το ένα χέρι τράβηξε μπροστά και έπιασε το πηγούνι της ανάμεσα σε μακριά δάχτυλα. Το πρόσωπό της γέρθηκε ακόμα πιο κοντά.
Η ΤaζqουλιέXτ ανέYπνqε!υσεc, έdναςO αdδύναμgος, mαξιοéλύMπxητXοRςW ήχοHς fπmου φάνηNκ^εl óνα. IπNυVρZοéδkοτFεί uτηk φ^ωIτιάb στα μJάτ!ιrαK του.r ΤDο φLωGς τBρεμόcπmαιξεW μaε YμιRαU αναBλdαiμAπήR uθριfάμPβοUυ πHου τBηHν. lανατPρίχOιyασεP.
"Έπρεπε να είχες φύγει, α γκράα". Το χαμηλό, σαγηνευτικό του τραγούδι άρπαξε τις λίγες ριπές αέρα που είχε καταφέρει να βάλει στους πνεύμονές της και τις έβγαλε από μέσα της. Ταλαιπωρήθηκε ενώ εκείνος την παρακολουθούσε με τα αρπακτικά μάτια του. "Έπρεπε να είχες δραπετεύσει όσο είχες την ευκαιρία. Τώρα είσαι δική μου, αρνάκι".
Μαγεμένη από τα μάτια του, παρασυρμένη από τη μυρωδιά του, γοητευμένη από την αίσθηση των χεριών του που γλιστρούσαν στους γοφούς της, η Τζουλιέτ δεν μπορούσε παρά να κρατήσει την αναπνοή της ενώ την προκαλούσε να κάνει κάτι στο οποίο δεν είχε καμία εμπειρία. Κάθε τσίμπημα ήταν βάναυσα συνειδητοποιημένο από τα σκληρά του δάχτυλα που σκαρφάλωναν στο μαλακό δέρμα των μηρών της και βυθίζονταν κάτω από το ύφασμα της φούστας της για να αγγίξουν τους γοφούς της. Το κλαψούρισμα της Τζουλιέτ προσέκρουσε στο πίσω μέρος των δοντιών που είχε σφίξει στα χείλη της, αλλά ο ήχος εξακολουθούσε να φιλτράρεται από το λαιμό της σε ένα ενοχλητικό βογγητό.
Γαμώτο. Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να διασκεδάζει. Αυτό δεν ήταν μέρος του σχεδίου. Αλλά τώρα δεν μπορούσε να το σταματήσει. Το σώμα της έπεφτε ελεύθερα σε μια δίνη όλων όσων είχε στερηθεί τα τελευταία επτά χρόνια. Σφυροκοπούσε για όλα όσα της πρόσφερε χωρίς ίχνος προσοχής. Δεν είχε καμία σημασία που το μυαλό της ήταν ενάντια στο όλο θέμα, όταν εκείνος είχε δαμάσει τόσο επιδέξια το σώμα της στη θέλησή του.
Σvκληzρά( bχέριZαP κούρνaιασ$αν σHτLιdς σφα,ίρε)ςu τdη&ς πλάτηaςH τ&η_ς Jκαι τvηνl bέ&συxρlε aπάIνω α'πVό SτZο Zσzκλgηdρsό 'εIξ^όγκQωμαX που Bή*τXα*νó tφω$λKι$ασXμένο zκnάτ&ωm α!π.ό Aτο πανhτεxλIόTνι' lτFοZυh.b Η θdερμότητα τÉωνd σωZμάUτYων^ του&ς sπουx bενfώGνyο'νταKνr έpκαsψ&εP kτUο LύφrαMσjμα.. Τοs άzκMαQμRπτcοS μwή$κGοςg wτουr γaλéίXστRρXηXσε τXέλεzιYα Tσuτηjν καρδlιhάd Nτηvς ύYπαρJξaής τwηdςL, rχWτqυπPώντας κ(άθεB κρuίσIιμCο LσημείοY lμnέχaρJι uτfοlν τ_εzνFτωvμmέMνο μυF σ&τ!ην κοjρ!υφή. RΤοB kαfργό άmλIεσMμα tπρ.οκάλεσε .μrια! Yορμή αzπ'ροσOδiόκηcτ.ης &θpερμgόPτOηiταJςY ναM οBργώQσε*ι μWέσiα τηRςy. Αmν,έβVηDκqε μέσDαQ τ_ηXς' μkεp zέlνbαs μ_οdναmδAικόk Wκύμαh Fδ^ιέγεnρbσηcςK jπ_οFυd τηνL έaκανεq να Uαρπά(ξNειF τους ώLμvους τjοmυB. &Ένας αxπFόq αSυτNοCύdς^ βογRκού,σHεc,_ óχαGμKηmλά cκαPιf MλóαCρOυγQγιστικά !πουS CαwκIούγtο!νCτIαJν απεQίρPωXς Rυπ!ερβ'οZλaικάG δ'υsνóατWάt tμέσCαS dσfτzην (γrεμHάτηA !σyιωbπAή.u FΜóόν.οP Dόiτvαéνc εκείhνIοςO πdίεGσε τοLυÉς γοφdούςT $τJηYςc .ενmώw σήκjωFνCεU hτSους δuικKούCς) τουA κ!αι εHκbείYνvηx tαγκpοuμVαχwούσÉε, _σgυrνεMιδCητFοaποίjησóεY -μzε κάπcοYιxο^ Yβαθμό( τRρKό,μPου- ότxι *οnιs ήχsοιY προέρXχοMνταhν KαQπrό ZεκOεUίνηL.z
"Αυτό είναι κορίτσι", είπε με την υπέροχη προφορά του. "Πες μου τι σου αρέσει".
Δεν μπορούσε να σκεφτεί ούτε μια απάντηση σε αυτό. Δεν μπορούσε να σκεφτεί περίοδο. Το μυαλό της είχε γίνει μια ερημιά από επιθυμίες και ενοχές. Τα δύο αυτά πράγματα συσπειρώνονταν το ένα γύρω από το άλλο σε έναν άγριο πόλεμο που την έκανε να θέλει να κλάψει.
Είχαν περάσει χρόνια από τότε που είχε φτάσει κοντά σε οργασμό. Χρόνια που δεν είχε καν αγγίξει τον εαυτό της και η ανάγκη την σκότωνε. Χειρότερη από αυτό ήταν η γνώση ότι είχε σχεδόν εγκαταλείψει την ηθική της μέσα στο χρόνο που χρειάστηκε για να ανέβει στην αγκαλιά ενός αγνώστου, αλλά το ήθελε αυτό. Τον ήθελε. Όσο λάθος κι αν ήταν.
Ωsστό.σοu, τ,ηV σ)τι,γμIήO sπουC ZκοPίταVξÉε HμMέσDα' Zσε αυτóάu τbαJ OαπqίστLευVτkαO *σκYούDρα jμIάyτNιαH, vδεqν fμtποvρούuσε να αρJνηθlεtίv το γλcυκό TφτεDρZο!ύmγισMμqα δiιJέiγεuρqσηtς πο!υ σcάRρDωUσεT Iτ_ην_ κοιyλιά τηmςZ.d Δóεuν μπCορούfσεb Gν'α dαγν^οRήOσει pτPονr πGόνsοr. ΤIο uσώμ^α zτlης είGχQεM wχZα'θlείB SσOε μιαt θάλgασσwαb Gε_πtιθυμίhαςC bκ^αι sτéίFπο^τTαn rάlλλοU δε,ν Qείχ&εs UσÉηcμασiία. Τnο Uγ^εFγοpνόςP ότι Hτjα UμFάaτιpα Lτ.οYυK υπό'σIχwοντRαmνf πρNάγVμQαlτ)α πqου. CέFκανóαν το μοMυcνί τηmς νyαx uσφί$γQγε$ται Uκαlι* τηd θnηsλWήz jτéης kναV σQφkίγqγlεταKι, FδHενt FβqοFηaθ,οyύσε ναp ηρεμήtσdουPνr &τFα 'κύxμhαyτTαu 'πο,υs dτηWνF έπPλ_εCανé.T
Τα χέρια του ένιωθαν το δρόμο τους πάνω στο ανυπόμονο σώμα της, φουντώνοντας τις φωτιές που ξεσπούσαν μέσα της σε ένα ουράνιο τόξο χρωμάτων. Πάνω στο ανάχωμά της, ο πούτσος του δούλευε την πλησιάζουσα κορύφωσή της με μια δεξιότητα που την έκανε να παραληρεί για κάτι που μόνο εκείνος μπορούσε να της προσφέρει. Όλο αυτό το διάστημα, συνέχιζε να τη γαμάει με τα μάτια του. Βυθίστηκε βαθιά μέσα της και καβάλησε τα συναισθήματά της σκληρά. Θα μπορούσε να έχει οργασμό από το βλέμμα και μόνο.
"Θέλω μια γεύση από το μουνί σου, αρνάκι", σφύριξε ο Κίλιαν στο αυτί της καθώς έστριβε τα δάχτυλά του γύρω από τα λουριά του καμισόλ της. "Θέλω να σε ανοίξω διάπλατα ακριβώς εδώ και να σε γλεντήσω μέχρι να μην μπορείς να περπατήσεις ίσια".
Χριστέ μου, πώς έπρεπε να κρατήσει το κεφάλι της όταν της έλεγε τέτοια πράγματα;
"Σε. παρLακαZλώ",b WαXνέπKνzεNυcσrε.u ΠαLραlκάλεσSεi.Q $ΤXα DδάóχτVυλ&ά* τBηaς TέwσóφιξMαsνQ γWύ!ρ(ω_ yαπwόz zτο ύφασμα τgου SσακαFκιhούy τCου. HΤο σHώmμαW zτTηuςc Kέσκυψ*ε ^πιοZ mβαθLιά Éμqέpσα Rστ!ο^ cδZιIκό τmου.T c"ΧBρNεiιPάζuομαmι..S.q"
"Πάνω", διέταξε.
Η Τζουλιέτ δεν έχασε χρόνο να ξεκολλήσει από πάνω του. Η οροφή της λιμουζίνας άγγιξε την κορυφή του κεφαλιού της, αναγκάζοντάς την να μείνει σκυφτή καθώς έπεσε με συνοπτικές διαδικασίες στο κάθισμα δίπλα του. Περίμενε με κομμένη την ανάσα καθώς εκείνος έβγαζε το σακάκι του και το πέταξε αμέριμνος στην άκρη. Η γραβάτα του ακολούθησε σε μια λωρίδα από συμπαγές σμαραγδένιο που έκοβε τον αέρα πριν πέσει στο έδαφος. Η Τζουλιέτ κλώτσησε βιαστικά τα παπούτσια της. Τα μαύρα τακούνια χτύπησαν στο χαλί με έναν υπόκωφο θόρυβο και έμειναν ξεχασμένα.
Ο Κίλιαν έπεσε στα γόνατα μπροστά της. Δεν φάνηκε να τον ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι γονάτιζε στα πόδια της. Δεν έδειχνε να τον νοιάζει τίποτα άλλο από το να πιάσει τα χέρια του στους γοφούς της και να την τραβήξει άγρια στο δερμάτινο κάθισμα. Η φούστα της μαζεύτηκε σε ένα τσαλακωμένο χάος γύρω από τη μέση της, αποκαλύπτοντας το οδυνηρά απλό υλικό του εσώρουχου της που ήταν τεντωμένο πάνω στα χείλη του μουνιού της.
"hΕLίNσαTιq hμNο&ύ*σmκεCμαl.D"t ΤMο, )μαsξιbλSάρWιS GτHοdυ fεzνkός αντVίχIεnιρxαA 'δbι$έrγgρPα,ψxε τzο bυγdρό( σRημεmίUοn Nσsε τéεNμéπέλGικο&υnς *κύκλους yαπ(ό την( NτDρjύπHαY στηPν hκλει&τοRρίKδrα. Κzάθεw !πέρWασPμα^ πάνω σOτο κrό.μπpο yπKοnυ κRαJι OοBι δύMο έβλεπSαtνF dκαθαρsάJ dνBαM ξXεπρdοQβdάλaλTεgιa 'πάνωX στéο εkσéώρουwχόs τdηyςK ZαύLξαBνε vτDηm ρAοήd.M H"aΜYπBορIείvςR νXαl kνιώ(σεYιςB πόσsοU υ)γρή είPσαQι;"s
Δεν της έδωσε την ευκαιρία να απαντήσει όταν τα χέρια του έκλεισαν γύρω από την εύπλαστη σάρκα των μηρών της. Τα γόνατά της ήταν άσεμνα απλωμένα και ο χώρος ανάμεσά τους γέμιζε από τους αδύνατους γοφούς του. Το πνιγμένο της λαχάνιασμα συναντήθηκε με τη μοχθηρή λάμψη στα μάτια του, καθώς πίεζε πάνω της, καθηλώνοντάς την στο δέρμα με τον κορμό του. Για μια στιγμή, νόμιζε ότι θα τη φιλούσε. Τα χείλη της άνοιξαν. Τα χείλη της μυρμήγκιασαν από ανυπόμονη προσμονή καθώς πλησίαζε. Τα δάχτυλά της σφίχτηκαν στο μανίκι του πουκαμίσου του. Το ύφασμα τσαλακωνόταν και ήξερε ότι το κατέστρεφε ανεπανόρθωτα, αλλά το μόνο πράγμα στο οποίο μπορούσε να συγκεντρώσει την προσοχή της ήταν το στόμα που βρισκόταν έναν καρδιακό παλμό μακριά από το δικό της.
Εκείνος μετατόπισε το βάρος του ψηλότερα. Το δέρμα από κάτω της τσίριζε με την προσαρμογή. Εκατέρωθεν των γοφών της, το κάθισμα βυθίστηκε κάτω από τα χέρια του καθώς εκείνος εγκαταστάθηκε, ευθυγραμμίζοντας όλο το βάρος της στύσης του πάνω στο ύψωμά της για άλλη μια φορά. Της ξέφυγε ένας ήχος που δεν μπορούσε καν να αναγνωρίσει. Ήταν κάτι ανάμεσα σε κλαψούρισμα και κλαψούρισμα, αλλά προερχόταν από κάπου βαθιά μέσα από τον λάκκο του σώματός της. Ο σύντροφός της κούνησε τους γοφούς του προς τα εμπρός και ολόκληρο το σώμα της τινάχτηκε. Η κραυγή της ήταν πιο δυνατή, απελπισμένη, και ηχούσε μέσα στο αυτοκίνητο.
"Έτσι;" ψιθύρισε, κάνοντάς το ξανά, αλλά πιο αργά.
Β)αNμÉβαiκcεpρBή KσOτο σéτόKμα κα_ι nπVαράNλvογhα ζαMλιRσOμένAη.,P IηD )Τζουwλpιxέτq έκαjνεp sένα μόνbοÉ, γkρήAγοtρο$ νεύSμα. "Ν^αKι."
Τα πεινασμένα μάτια του την καταβρόχθιζαν μέσα από τις πυκνές άκρες των βλεφαρίδων του. Τα χέρια του σηκώθηκαν. Τυλίχτηκαν στις τιράντες της μπλούζας της και τις έσυραν χαλαρά πάνω στις πλαγιές των ώμων της. Η οδυνηρά αργή κάθοδος τράβηξε το στρίφωμα στο στήθος της, πάνω από το φούσκωμα του στήθους της για να πιαστεί στις τσαλακωμένες άκρες, να τραβήξει και να πειράξει πριν ξεπηδήσει ελεύθερο. Το σφύριγμα της Τζουλιέτ έγινε δεκτό με θρίαμβο, προτού επικεντρωθεί στη σάρκα που είχε αποκαλύψει.
Το πρόσωπό του σκοτείνιασε.
"Χριστέ μου, τι πράγματα θα σου κάνω", ανέπνευσε, λύνοντας τα χέρια του από το μπλουζάκι της για να γλιστρήσουν γύρω από την πλάτη της. Έπεσαν πάνω στις ωμοπλάτες της. Η ζέστη των παλαμών του διαπέρασε το τσαλακωμένο υλικό της μπλούζας της και δάγκωσε το δέρμα. "Τα πράγματα που θα σε κάνω να κάνεις".
Εrπmι$τZέθGηJκ(ε μ.ε 'μUελαNνJιασJμένα χέwρIι$αb και άπλxησ,τα χTείGλη&.V PΕπιτέUθvηuκε κóαιi xέσκισε τbη μXία cρiώlγα, εTνώ^ μαδ.οVύmσε κxαιK τyύλ^ιóγε sτOην. άλMλbηó FμqεT $έbνανu θSυμAό) Vπου& θqα& yέπρéε!πHεi να hείνhαNι &επώδυνNος ανR sεjκεjίνη δPεPν SτMον παwρακUαyλούσÉε σιωRπηAλάC iγιBαj πxεZριPσσyόLτεFρcαM.
"Θεέ μου, αυτό είναι ωραίο!"
Το κλαψούρισμα της χωρίς ανάσα ανταμείφθηκε από το κοφτερό τσίμπημα των δοντιών του που έστειλε καυτές στάχτες να σκορπίσουν στο σώμα της. Το ακούσιο τράβηγμά της έσφιξε τη λαβή του πάνω της, μια ξεκάθαρη προειδοποίηση ότι δεν θα πήγαινε πουθενά. Τα μαύρα μάτια του την κοίταζαν κατάματα, ακλόνητα, αταλάντευτα και αδιαμαρτύρητα από το γεγονός ότι εκείνος περιτριγύριζε νωχελικά την ευαίσθητη κορυφή με την άκρη της γλώσσας του. Το ένα χέρι γλίστρησε προς τα εμπρός και δούλεψε την άλλη ρώγα σε σκληρό, μυρμηγκιάζον κόμπο κάτω από έναν χλευαστικό αντίχειρα.
Ήταν λάθος.
Τxο !νDαV τfον αφήXσει.R..! να τοw θyέ$λειw...f να$ τον θnέλCε$ιq.N..A ήτα.ν όλuα nτBόσοQ TλlάθbοςA._ BΑλλάh τ(ο Wν$α KσiτbαμKατ&ήWσ_ει OήτéαAν ακIόVμDαó χPειDρότQεροd.V Κvαιr μyόνyοS ηl ιIδtέα έκαlνε τcα& δάχuτυλ)ά τkηvς Éνα *πεbράJσοPυν éμWέWσα αhπό όλα! *α_υτά τbαM UπWυκνAά,ó πéλοTύ'σIιcαQ Wμbαλλιά καιU KναZ fτSον σóφtίYξοsυνP π'άνωa sτης)._ Οι γHοφ*οί τηJςó UπóάλεHυOαzν (να τZον sσηGκώσοTυνd,( νaα τοPνH JτρlίRψ'ουν,Q να !απ(αhλDύéνοxυ*ν τον Jα(φόFρητQο (π'όAνPοb vπtοAυ βjου,ίζjει αGν^άμεσFα σCταP RμlπούτιsαA cτnης._ cΑλsλZάh éτοL sβuάροςz τ(ουx τηGνD κNρSαAτVοhύσTε uαvκινWητCοπο,ιdημένη καYιé σε αOφ^όρóητ'οL mπόAνVοz.
"Σε παρακαλώ..." ψιθύρισε.
Με το βλέμμα να κόβει ακόμα το δικό της, εγκατέλειψε την επίθεσή του, αφήνοντας τα στήθη της να μυρμηγκιάζουν και να υγραίνονται καθώς ανέβαινε. Καυτά χείλη ακολούθησαν το κοκκίνισμα που βάφτιζε το στήθος της μέχρι την κλείδα της. Μαλακές, σατινέ τούφες γαργάλησαν την κάτω πλευρά του πηγουνιού και του λαιμού της και ανάγκασαν το λαιμό της να γυρίσει πίσω. Η σπονδυλική της στήλη λύγισε, σπρώχνοντας το στήθος της προς το χέρι που ακόμα έπαιζε νωχελικά με την ευαίσθητη κορυφή της.
"Μετακίνησε το εσώρουχό σου", πρόσταξε πάνω στο δέρμα της. "Δείξε μου πού με θέλεις".
ΛαχαZν)ι,άCζQοzνταςX, ταV δάpχgτυSλά τηWς έwτρbεGμαcν Wκα$θVώRςO LκινvούνταIν^ óαJνάμεσFα) _στα fσώμα!τά τbοFυPς GγιαN νnα gκUάFνzειk Uόv,_τι lτης) είFπε. kΚάτ'ωé απuό το éδpεéλεαlσ_τικsό χrτύπημCα! Kτ)ων δαVχτύλ$ωKν mτyοuυ,A hηO uκkαtρxδtιqά& τηςD βvροHνzτjοχmτύπηjσε στfην MπUαλgάμηK τουV. ^Τ&α σCωθZιÉκtά sτηbςÉ RσqτρJάβωÉσ$ανP κQαθRώUςó MγάMνhτζωKσJεs έNνrαD SδcάjχτDυλο στηXνO υγρxή ραφή Xτου yυφbάσμUατοQςl rποvυW (έκNρυβxε Dτ!οU MφTύλWο τMηGςw. Ο δρο&σcεhρxός FαbέAραNς .φίλησéεg LτηuνP gεκzτεJθεDιIμένHηI fσάρQκaα HτAηςÉ κLαiιZ cεκείiνwη! ανατρίχiιfαlσéε. NΤCο rτCρLέμοaυλMο τrηOνL JδbιVαπrέρασεw μ(εN μGια DορXμή πfου Bέκανε sτ(αd aδ*όνOτRιαw WτFηrςL lνnα zκλnεaίσουνf στα (χείλmη της Vκα)ι κdάθε_ τη^ς α^νάσαk wνSαl OβYγaαqίHνεnι xα(π_ίσaτvευτα* γWρήγVοOρGα,. Ο Κίλιαν δε(ν πήρε JποτIέÉ τUα μbάSτwιKαÉ tτiο$υ απ^όA &τTαQ vδι!κ_άT Fτxης.W KΔεlν .έBδjεkιχνε nνα τοzνS νοsιάPζεaιF ποFυó κάBθ&ε Pιδιωτικό τJης σηWμGεUίBοB ήéτdανf γlυμν'ό jμTπροrσUτAάw τ)οvυO. XΗ _μόzνWη Aτου εσtτgίiαση OήzτkαPνs $σταy IμάVτιmα τηjςP, παραQκxολοiυθώjντQαóςh κIάθtε RμZεHτVατGόπXιση Qτου YφωτIόYς ποZυ éέπHαQιvζεg ,στηνJ cεfπHιFφάνSεPιSά τοvυéς με ένα πJοXνHηρό εlίrδ!οςP ^γοgητ^ε)ίlαMςP (πmου UτηνÉ έuκdαYνεm YνIαa τaρέμειr άβlοÉλqα.t
"Αγγίξτε τον εαυτό σας", έδωσε οδηγίες.
Ήταν πιο εύκολο να το πει παρά να το κάνει, όταν το βάρος του τη συγκρατούσε, αλλά κατάφερε να περάσει ένα δάχτυλο πάνω από τον σκληρό μυ της κλειτορίδας της. Το πίσω μέρος του χεριού της άγγιξε το σκληρό, πετρώδες εξόγκωμα που βαθουλωνόταν στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του και οι ίριδες του επεκτάθηκαν. Τα ρουθούνια του φούντωσαν απότομα, αλλά το βλέμμα του παρέμεινε τρομακτικά σταθερό. Εξανάγκασε τους μηρούς της να ανοίξουν περισσότερο και σιγά σιγά απομακρύνθηκε. Αυτά τα απίστευτα μάτια περιπλανήθηκαν νωχελικά πάνω της, μέχρι που σταμάτησαν στα δάχτυλά της.
Η ζέστη την διαπέρασε με ένα κύμα αμηχανίας και το αρχικό της ένστικτο ήταν να κλείσει τα πόδια της, αλλά δεν μπορούσε με εκείνον σφηνωμένο σταθερά ανάμεσά τους. Αντ' αυτού, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να βάλει το φλιτζάνι της σε μια αξιοθρήνητη προσπάθεια σεμνότητας που έκανε την προσοχή του να στραφεί ξανά στο πρόσωπό της με μια σχεδόν ερωτηματική συστροφή του φρυδιού του.
ΔεBν FρώτyησIε.z cΔενg JείOπYεv .τίποBτlαY. OΑZλλά aτóα δ.άiχτυλά τοOυ έxσiτrρJιcψxαLνR γaύρωS bαxπgόM hτÉο.ν $κhαuρIπxόL της και τDράβηξUε απαλά$ το XχέρTιG vτPηxς OμwακOριά. _Αlνίσ)χGυρgη ναs τοXνl σταμαbτήσεFι -Sέ(ν$α) μέρ'ο*ς ^τηHς rδTεν Jτοw ήθεrλεH-a πAαMραBκgοZλοDυsθοSύwσε xκαTθώς$ μετ'ατHοXπ^ιζόéτtαν. Xχαμηóλsό*τ'εραR,A zκ$αBθ$ώSςé (τοv kσAκ$οtύρο$ κyεφάλ'ι τ_ουh OέσJκυβRε sμέwχzριl ποIυ η κα!υmτÉήC zτUο)υ $αrνRάxσwα ψι_θύ*ρbιζεI πÉάνtωy Uστηéν ευOαί.σθητdηB σάρzκlαx (τηςu. nΤο qσώμsαy éτUηςQ Rτ!ιNνqάRχτJηéκBεV ταυτQόQχρονcα_ σε bδύ*οn Oδι)αφ$ορ&εTτ)ικzέrς αhντGιGδYράσÉεUιiςA. Ηd πρJώτη ήτnαν gη LλhαχτάραJ. zΗU 'δHεsύτóερη ήSτvαν yη έMκπGληPξSη.i hΑλlλNά Yδε(ν .ήTτhαPνé $τ&ίLπTοóτVα μVπSρ^οσDτóάr στsο σqο!κr κvαtιP hτο KοWξaύk Gτσίμπηaμαg π.οnυr τηTν Éανέyβασ!ε xσrτοó Fτ^εμ)πZέλmιBκIο iπsέYρkαHσ,μdα pτkης$ Aγλώσσας Xτkου.
Η Τζουλιέτ ανέκρουσε πρύμναν. Τα χέρια της πετάχτηκαν στο κεφάλι του. Τα δάχτυλά της έκλεισαν στα μαλλιά του. Ίσως είχε σκοπό να τον σταματήσει, αλλά αυτό χάθηκε τη στιγμή που τα χείλη του ρούφηξαν πάνω στην κορυφή του φύλου της και ρούφηξαν.
"Κίλιαν!" Το όνομά του ξέσπασε από μέσα της με ένα βασανισμένο κλαψούρισμα που ακολουθήθηκε από το βίαιο ρίγος που τη διέσχισε.
Τα δάχτυλά της σφίχτηκαν καθώς οι γοφοί της ανέβαιναν για να συναντήσουν το απαιτητικό καλοπιάσμα του στόματός του. Την καταβρόχθιζε σαν άνθρωπος που του είχε δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Ήταν παθιασμένος και επίμονος και γεμάτος τόσα πολλά από όλα όσα δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Ό$τYαzν( )πNέραVσ.εi xέναz δgάtχgτυ'λο lαQπRό ÉτpοIνS iσBτ)ενDόY δBα*κτύλιο Éτο_υ αDνοίFγGμkατ^όςY της, ηm UΤζουDλsιiέτ mπάγMωVσε! mαπIόX τηCν πCίDεnση. Ο uαqνεπαIίσvθητος vπyόRν&οςS ^δενj ήGτuαnν VκTαSθόλVοWυ Lαéρéκ*ετqόςW για Pνα 'την κnάνmεiιi bναh Uθέλuε(ι cνCα σταμα)τ)ήσvει, tαxλλάq lήGταν$ lαnρnκεxτόqς HγιmαC νuαI τ.ην κgάνxεWι tν&αó γ'ρυ.λίvσ_ειf λίγο rκ&αsιN νtαV μετwακιmνYη*θIεί Rά(βIοJλóαd.K
Ο Κίλιαν σήκωσε το κεφάλι του. Το φως πάνω από το κεφάλι του έλαμπε στην υγρασία που είχε λερωθεί στο στόμα και το πηγούνι του. Έλαμπε στην επιφάνεια των ματιών του, θυμίζοντάς της τον νυχτερινό ωκεανό.
"Σε πονάω;" ρώτησε.
Η Τζουλιέτ κούνησε το κεφάλι της. "Όχι." Έβρεξε βιαστικά τα χείλη της. "Έχει περάσει καιρός", ψιθύρισε, χωρίς στην πραγματικότητα να λέει ψέματα. Είχε περάσει καιρός από τότε που κάποιος είχε πάει εκεί κάτω. "Είμαι εντάξει."
Εκvε^ί(νDοiς RέκαVνUε gέwνSαc 'νεύ*μα καDτα(ν)όóησKηDς* $πρbοτούO σκMύQψειM τWο !κRεφQάyλSιc τcοxυx πίσωA 'σQτzη nδPοBυλJειά fτοWυ. CΤοx δάχNτυλóόV AτóοRυ& δούsλCε'ψ'εz πGρHοσεOκτ)ικά*,( GαkλCλWά^ !μVε σκοπόI,P χwαvλ^αρώjνOονταuς* τοYυς μsύxε(ςH τοjυ ανοίγμdατός τDηGς.V ΜετGαpξ_ύ WτηZςj γCλCώsσAσαςs τοnυ κα(ι τ.ουW jχ(εXρbιÉοéύ τοdυX, fη BΤζοxυλTιgέdτT dδενW χρειQάσ!τsηκε κqαKθÉόλDου χvρόSνfο γQιαr ναi gαρ!χTίσειT ν,αX χτ,υπιέAται óξαmνά.l ΟLιX AγRοNφοίv τkης aμSετακXινούνdτUαν$ (ανRήσυχαD γιαa περιtσσóότxεXραP, αBλλ*ά εκείMνNος nσυRνcέXχwισ(ε τοnν, _π!εSιραγDμSένοq ρυPθμόÉ τοqυ μ!έχDρι πOοMυ yήταSνs σίγου(ρη! lότι Qθα Jξqεσπuού,σεv Dσε dα&π'ογοhηZτLευμέbν&αq δ*άκρυ$α.w
"Κίλιαν, σε παρακαλώ..." παρακάλεσε, τραβώντας τα μαλλιά του. Οι μύες των μηρών της είχαν αρχίσει να τρέμουν ανεξέλεγκτα και η καρδιά της χτυπούσε στα πλευρά της με μια ορμή που ήταν σίγουρη ότι δεν ήταν ασφαλής. Παρόλα αυτά, ο Κίλιαν συνέχισε να τη βασανίζει. "Θεέ μου, σε παρακαλώ! Είμαι τόσο κοντά!"
Η απάντησή του ήταν να βάλει με ευκολία ένα δεύτερο δάχτυλο μέσα της και να χτυπάει νωχελικά την αιματοβαμμένη κλειτορίδα της. Δεν ήταν σχεδόν αρκετό για να απαλύνει τον πόνο.
Η Τζουλιέτ έβρισε άγρια και κούνησε τα πόδια της. Δεν έκανε τίποτα, παρά μόνο τον έκανε να σταματήσει.
ΤfραβZή_χFτηκKεL BπuροςO ταu *πίσnωx ,κyαι^ πέρwαUσ_ε *τbοh GανKτιβKρfάSχιο, lτουó ανvέ$μεHλα πάνMωw Oαuπόh Nτο kσOτÉόμRαg MτNου. QΕκεί)νη NτFον π(αρuακολοKυθοnύYσε éμε TσύγcχυAση óκyαιS κPά'τι Bπαραπάνrω GαZπό aέyναD OελαOφρύ &αίσfθημα πNα)νιCκούM.W ZΜέσlα pτη,ς!, τα δ^άLχPτυλnάh τουv BσfυUνQέχUισαuν. uνα rκιwνWοóύν(ται,' τéεvντώUνοSνcτάς cτzηDν AκRαι δουGλεύOοCντxαjς& uτο*υiς αpχ_ρrηRσι$μοzποίητοzυDς μύεYςé aτου μbου&νmιrοÉύ .τPης.
"Κάνεις χάλια όταν τελειώνεις;"
Λαχανιάζοντας, η Τζουλιέτ χρειάστηκε να καταπιεί δυνατά πριν μπορέσει να απαντήσει. "Ακαταστασία;"
Εκείνος έγνεψε. "Στρίβεις;"
Κyαυwτό κJαfυτxό α&ίμvα cέFσπευσHε σ_τÉοK πρaόσMωuπόp &τηaς, TκUάτιN PποRυ φάóνηfκOε νtα_ τCοiν διiαWσκfεδάζει.& ΕvκεbίBνη απQέστPρεψε kταK μάnτιdα τ_ηiς$.
"Δεν το έχω ξανακάνει", μουρμούρισε, ευχόμενη να μην την παρακολουθούσε με τέτοια ένταση.
"Ποτέ;"
Κούνησε το κεφάλι της. Άρχισε να ανοίγει το στόμα της, όταν τα δάχτυλά του λύγισαν μέσα της. Δεν ήταν διακριτικό. Ό,τι κι αν έκανε, ό,τι κι αν έσπρωχνε, σχεδόν την έκανε να πεταχτεί από το κάθισμα. Ολόκληρο το σώμα της λύγισε ακούσια από το δέρμα. Το ουρλιαχτό της ξέσπασε στο στήθος της για να κατακάτσει στο λαιμό της και να γίνει μια σιωπηλή κραυγή που δεν μπορούσε να ελέγξει. Τα δάχτυλά της γαντζώθηκαν στο παγκάκι καθώς ανασηκώθηκε και χτύπησε τους γοφούς της στο χέρι του.
"(Ω, ΘεέX μοPυ!"C pαKνα&φbώwνtησÉε.
"Ούτε αυτό το έχει ξανακάνει κανείς;" ειρωνεύτηκε με ένα πονηρό κούνημα του κεφαλιού του.
Πεθαίνοντας για περισσότερο, η Τζουλιέτ σπασμωδούσε ανάμεσα στο να κουνάει το κεφάλι της και να προσπαθεί να αποκτήσει ξανά τον έλεγχο του σώματός της. Τα κανάλια της ρουφούσαν άπληστα τα δάχτυλά του που εξακολουθούσαν να κινούνται μέσα της, αλλά δεν πήγαιναν ξανά κοντά σε εκείνο το σημείο. Και το ήθελε. Θεέ μου, το χρειαζόταν τόσο πολύ.
"Με τι είδους άντρες έχεις πάει;" συλλογίστηκε σκοτεινά, δίνοντας στο σημείο ένα απαλό σπρώξιμο που έκανε το κεφάλι της να πεταχτεί προς τα πίσω και την όρασή της να θολώσει.
"Τιj kκά)νεWιrς;" ξεXφ(ού!σAκωσεa,b Aσπ!αρτJαρdώkνyτας &ξ^εsδιvάνfτροKπÉα, Dσqτην πmαλnάμAη xτουC.s
Κάτι καυτό και υγρό έτρεξε ελεύθερο και συγκεντρώθηκε κάτω από αυτήν. Διείσδυσε στο εσώρουχό της και στάλαξε πάνω στα δάχτυλά του.
"Θα σε κάνω να χύσεις".
"Ω!" έβγαλε ασφυκτικά. "Εντάξει."
Τρéάβ!ηCξbε τα' bμαξιλα$ρdάVκjιFα& NτHωνS δαjχτύλωwν (τουb VεNπιδέMξιPαF sκAατά μήκdος τuων τVοιnχXωμIάτDωνU .τηςA, gπsαρα*κά^μπcτο_νSτας το óκVο^υ.μgπ*ίv Zπ$ου δεwν iήξεkρε Rποτkέ^ mότι !είχjεi.W aΤο έcκfανuεs HαυJτrό aμεJρDιFκέwς $φ&ορέrς μέχρuιJ Gπóου. OήjτhαvνQ wσίγουρuη KόxτFι vθPα ,έÉχανGε_ το γzαTμη)μέTνο xτsης μvυαλό!. Τότ*εé BτIρtαβRήCχτJηκεó pέξωk, χuω&ρUίςd vπρtοóειδοéπyοί.η(σηQ ή éλHό^γYο$. kΤOαM VδάNχτGυλAάm _του γλ&ίgσéτρdηCσα'ν απ(ό το uσ'ώμqαL cτÉης και qε.κείνlοpς έκLατIσε UπίAσωV,z *γxοCνατισμένοςq sακóόÉμhα ανQάYμnεWσαq tσ.τGα αYπλpωμÉέDναÉ !κVαι) τρεμtάμÉε!νzαB μποyύτZιAα τηςz.) dΤο^ κανάdλιg _τη*ς VέlνxιUωaθéε vαÉσTυBνήsθHιστα άδCειmο χHωρίςé KεYκTεNίν,οuνx.m ΠεριUσσόÉτ*ερMοé $απόs Tαdυτό, Pη κλεLιvτhορίyδMα óτ!ης είχuε Bπάρdεvι_ yφωτι_άk.M
"Τι ... γιατί ...;"
Η αμηχανία της τράβηξε τη μία γωνία του στόματός του. Δεν ήταν ακριβώς χαμόγελο, αλλά ήταν κοντά.
"Είμαστε στο σπίτι μου".
ΣίSγwουρbα,l η ^λUι^μουζίναO iεLίDχDε' xστyαματRήtσεvι νCα. éκινkεpίτα(ι!.G ÉΔεν μπορAοVύσJεz νBα Mδιcακρ_ίνεtι τ,ίLπKοYταn μέjσα αaπbόr τα Nπα,ράaθυjρα, hεκτόWς απCό μHια jσjυνzνzεzφUιLάd. Της πtήρε $μRι,αW σ^τéιγμή, γXιUα KνGα bσDυGν^ει(δη)τοποZιήIσjεMι Uότι GεiίχεU Xγείρ*ειq όσDο bπι&οh FχhαμjηλKάA μ(πKορ_οiύLσqεL Qστο TκάθιIσGμWαM,Z ου,σιαστFιxκά σgτYοq πaάrτMωCμKαJ vτDη'ς λιnμο,υpζίναfς μαζί τXουS.V
Κοκκινίζοντας, ανασηκώθηκε, τραβώντας τα ρούχα και τα παπούτσια της πίσω στη θέση τους καθώς το έκανε. Όσο πιο ψηλά ανέβαινε, τόσο περισσότερο έβλεπε το περιβάλλον της.
Ένα κτίριο από εκτυφλωτικό λευκό στόκο έλαμπε κάτω από τον βραδινό ουρανό. Το αρχοντικό μεσογειακού στυλ καθόταν στο τέλος ενός αστραφτερού χαλιού από γυαλισμένη πέτρα και περιβαλλόταν από καταπράσινο γκαζόν, πανύψηλα δέντρα και λαμπερές λάμπες. Ένα πέτρινο σιντριβάνι αναβλύζει μελωδικά στους πρόποδες των μαρμάρινων σκαλοπατιών που οδηγούσαν σε μια σειρά από φαρδιές, ξύλινες πόρτες. Ήταν αυτό που ώθησε την Τζουλιέτ να βγει από το αυτοκίνητο, η γυναίκα που στεκόταν σε ένα πέτρινο βάθρο στο κέντρο του σιντριβανιού και έριχνε νερό από ένα πήλινο δοχείο. Φορούσε ένα ρέον φόρεμα με χοντρές τιράντες και ενώ όλο το γλυπτό ήταν αψεγάδιαστο λευκό, η Τζουλιέτ φανταζόταν ότι το φόρεμα ήταν μωβ για να ταιριάζει με τη ζώνη που κρατούσε πίσω την ορμή των μπούκλων που ξεχύνονταν αλόγιστα σε μια λεπτή πλάτη. Τα μαλλιά θα ήταν σκούρα... μαύρα και τα μάτια...
Η Juliette διέσχισε το πλακόστρωτο για να σταθεί στη βάση.
Καzφ_έ, jαποGφ!άσuισTε.( sΤ_αg YμάτιJαé τvηgςé γυνXαXίκdας 'θYαW ήταéνx tέÉνXα ÉαπαMλόU, κjασlτXανό, éκ)αστανόÉ.p
Ήταν γελοίο να φανταστεί κανείς χρώματα σε ένα άχρωμο άγαλμα, αλλά υπήρχε κάτι στο όλο έργο που δεν φαινόταν τυχαίο.
"Είναι τόσο όμορφη", είπε η Τζουλιέτ, καθώς ο Κίλιαν ήρθε δίπλα της. "Ήρθε μαζί με το σιντριβάνι ή φτιάχτηκε ειδικά;"
"Είναι η μητέρα μου". Τα χέρια του βούτηξαν στις τσέπες του παντελονιού του και έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω για να κοιτάξει το χαμογελαστό πρόσωπο του αγάλματος. "Ο πατέρας μου το έφτιαξε αφού πέθανε".
"ΛυπYάμbαι",M Dμ'οuυρqμ(ού'ρισkεP, qγkνωρ(ίxζwοnντας $πgολjύ AκKαqλiάm Nτονk mπéόνjοL τRης ^αiπhώλmειας JτηςF μ_ηLτiέ(ραYς&.b
Άρχισε να ανοίγει το στόμα της και να του πει ότι ήξερε πώς ένιωθε, αλλά εκείνος είχε ήδη απομακρυνθεί. Δεν τον σταμάτησε. Αντ' αυτού, στράφηκε προς τη λιμουζίνα, με σκοπό να γυρίσει πίσω και να πάρει τα πράγματά της, αλλά το αυτοκίνητο είχε εξαφανιστεί. Ο γίγαντας με τον οποίο είχαν γυρίσει πίσω στεκόταν λίγα μέτρα πιο πέρα, παρακολουθώντας πανηγυρικά κάτι πάνω από το κεφάλι της.
Και πάλι, το στόμα της άνοιξε για να τον ρωτήσει πού ήταν τα πράγματά της.
"Ο Μάρκο θα τα φέρει όλα μέσα", είπε ο Κίλιαν πριν προλάβει να βγάλει τις λέξεις.
ΜÉηvνL έwχiοxνPτDαςV óάjλtλÉηL JεDπιλογή, dτοGν αZκKολsούFθησε προXςc τοv σπίτNιc qκαι τBαf KσκαFλιάr.N rΤης πTρόTσóφcερεu iτtο χέρCι DτοQυY,é éαιφνιJδVιNά'ζοντuάXςi sτ)ηCνa ZεrνOτεGλAώpς.F
"Οι πέτρες μπορεί να είναι ολισθηρές", της είπε όταν τον κοίταξε.
Με επιφυλακτικότητα, τοποθέτησε τα δάχτυλά της στην παλάμη του και παρακολούθησε να καταπίνει ολόκληρο το χέρι της απρόσκοπτα με ένα απλό κούμπωμα των μακρών δαχτύλων του. Την οδήγησε επάνω και μέσα από τις πόρτες, οι οποίες άνοιξαν πριν προλάβει να τις αγγίξει.
Δύο άνδρες ντυμένοι με ναυτικά κοστούμια στέκονταν σταθμευμένοι ακριβώς μέσα. Κανείς από τους δύο δεν κοίταξε την Τζουλιέτ όταν εκείνη και ο Κίλιαν πέρασαν μέσα. Οι πόρτες έκλεισαν πίσω τους.
"Θα θ!έλnατqε Fέgναc ποτό;j"T Οj dΚίλιXαóν κοίCταaξε sπTίσtω πTάνmω pαπό τον Pώlμο του_ SκαKθQώ,ςg vπ,ροχωρούuσε$ HβCαθύτεOρα μéέqσ.α στο HευÉρNύ)χωροp tφοjυαγιέÉ.x
Όπως το εξωτερικό, έτσι και το εσωτερικό ήταν μια εκτεταμένη κατακόμβη από αστραφτερή πέτρα και σίδερο. Η μπροστινή είσοδος άνοιγε σε τρία ξεχωριστά τμήματα που οδηγούσαν σε δωμάτια που θα μπορούσαν άνετα να χωρέσουν ολόκληρο το σπίτι της. Με την πρώτη ματιά οι δύο ανοιχτές πόρτες εκατέρωθεν της άνοιγαν σε ένα ζευγάρι καθιστικών και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιος χρειαζόταν δύο, όταν παρατήρησε ότι το ένα είχε τηλεόραση και το άλλο όχι. Εξακολουθούσε να μην βγάζει νόημα, αλλά από την άλλη η διακόσμηση του σπιτιού του δεν ήταν ο λόγος για τον οποίο βρισκόταν εκεί.
Το βλέμμα της πήγε στον άνδρα που την περίμενε λίγα μέτρα πιο πέρα.
"Νερό, παρακαλώ".
ΤNηVν ÉκNοIίταξεw γ!ιαS λίγ!ο. f"ΈχrωH σ&αμπaά!νQι&α"M.é
Η Τζουλιέτ κούνησε το κεφάλι της. "Όχι, ευχαριστώ."
Η απάντησή της φάνηκε να τον μπερδεύει, αλλά δεν ρώτησε. Της έκανε νόημα να τον ακολουθήσει και να περάσει μια κομψή σκάλα που ανέβαινε στον δεύτερο όροφο. Περπάτησαν σιωπηλά μέσα σε έναν φαρδύ διάδρομο με παράθυρα που έβλεπαν σε έναν κήπο που φαινόταν να φωτίζεται ελάχιστα στο σκοτάδι. Ο διάδρομος κατέληγε σε ένα μεγάλο άνοιγμα και μια πόρτα.
Η Τζουλιέτ έμεινε ακριβώς απ' έξω, ισορροπώντας στο κατώφλι καθώς εκείνος πήγαινε στο ψυγείο και το τράβηξε.
Η κcοrυCζίναY, Nόπ_ωςn jκ(αιw xόbλÉα ταb άλOλYα KδωéμάτιFα,q ήταν BτhεYράRσ!τιnαz. ΠwολύL μεMγάbλ!ηp γJιαV τ.ηR γωνlιfάÉ που dκNαFταλAά_μβYανε.R ΜιWα Xνηaσvί^δαq vήlτPαν uβιPδQωμένHη( σPτVο κέxνFτρο,a óαWπyοκMόrπτMονταςS τHηPν Mκουζuίνgα απxό_ τÉον óυπwόλο)ιsπο χVώρcο.a Στη^νR άUλλ(ηb άκ^ρη gτjοgυ δsωAματίοTυJ,C yτcαl φHώτα διkαχέοντVανj MμJέσα $αnπpό τιhςr δHιwά'φαuνεaς cκéουρτ)ίνεςD bπου $κuρ.έμ^ονταKνJ Nπ.άνωé _αSπQό_ AμuιLα σGεXιρgά αrπό μπVαaλκUονόpπmορτες καlιf OέκXοMβανV ,μπBαλώμxαταp &στο μαρWμxάIριfνGο δάπRεvδο*.
"Δεν σου αρέσει;" Ο Κίλιαν περπατούσε προς το μέρος της, με ένα παγωμένο γυάλινο μπουκάλι νερό στο χέρι.
Η Τζουλιέτ κούνησε το κεφάλι της. "Είναι ωραία".
Ένα ρουθούνισμα τον εγκατέλειψε. "Είναι σπατάλη χώρου, αλλά σπάνια διασκεδάζω ... ή μαγειρεύω".
Χωρίςk ναF zξέρεcιK τιw να óαjπαóντήσεwι WσKεQ αyυτbό,^ ηY zΤ^ζSοOυλVιέóτs dδLέχτuηκεq τοP HμiπIουκ^άéλι iκαιH έσtπασεW τηD σφραLγVίδjαr τwοhυQ Mκα&παjκPιοMύ. Π,ήiρε μι&αJ GμεBγάUλgη γWουCλóιUά. Τtο& dπTαnγωóμένο Xυ$γDρfόj WέBκtοpψεg δρcόμAο FσaτοX κvέντρdοR τοNυZ vστή$θ&ο'υς τηςd γιfα νUα SγεμίsσNειt pτοc CσtτPομάKχι τηςS.d Δεν έσβZησεY CτFηg φNωKτιάw kπουa Uε_ίuχZεW ανάψRει lεκ&εéίu,! OαλAλMάA τηJν ηρ'έμηXσ_ε κάiπως&.j
Αντικατέστησε το καπάκι. "Σας ευχαριστώ".
Την κοίταξε ενώ εκείνη του πρόσφερε πίσω το μπουκάλι. Φαινόταν, όπως πάντα, να περιμένει κάτι, σαν να μην είχε συμπεριφερθεί με κάποιον τρόπο όπως περίμενε και αυτό την έκανε νευρική. Είχε ανάγκη να πάει καλά εκείνη η νύχτα. Πραγματικά καλά. Ήθελε να περάσει εκείνος την καλύτερη στιγμή της ζωής του. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε ποτέ να απαλλαγεί από τον Άρλο.
Πήρε το νερό και κοίταξε το διαυγές, λευκό ποτήρι. Το ζύγισε για μια στιγμή στο χέρι του προτού περπατήσει προς το νησί και αφήσει το μπουκάλι κάτω. Ο υπόκωφος κρότος αντήχησε στη σιωπή.
Η ΤJζuού^λι&εRτ PέτZρεbμbε( wνεAυJρ^ιfκά&.N h"ZΛtοpιπόKνL.O.M.." WψQιθUύbρισε.Y é"ΑυSτόz Fεhίναι ένRα. OωραqίοW Hσπhίéτι. *ΜένετvεH κDαbιFρό! εδώk;"
Το κεφάλι του Κίλιαν σηκώθηκε αργά και στράφηκε προς την κατεύθυνσή της. Το ένα φρύδι ανασηκώθηκε, αλλά στα μάτια του υπήρχε διασκέδαση.
"Κάνεις κουβεντούλα;"
Ένα κοκκίνισμα δούλεψε στο λαιμό της για να γεμίσει το πρόσωπό της. "Τι; Όχι ... ίσως", μουρμούρισε τελικά. Του πρόσφερε ένα δειλό μισό χαμόγελο. "Συγγνώμη".
Τ)οÉ σBτ.όμLαW wτο$υ Wσυ*σPπaάDστ^η)κε Yκ_αι γSι,α gμια σDτ,ι)γiμRή πίnστεψε 'ειλιDκρqινGά ότTι JθdαY fχαUμο,γUελούZσgε. ΑrλTλάZ αsυqτUό yχάwθGηiκdε dκhαθώZςI mξεκDίrνQησε πJρος' τGο μBέQρAοςó της,' OαBν. καiιi YτFοX φGως gπAαρέμfενmε να WτρIεμ^οπαiίζXει στα μNάτιHα KτTοLυ.H
"Έλα."
Τον ακολούθησε πίσω από τον δρόμο που είχαν έρθει. Στο φουαγιέ, έστριψε αριστερά και άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα. Η Τζουλιέτ ταλαντεύτηκε στο κάτω μέρος. Τα δάχτυλά της ήταν ιδρωμένα όταν τα έκλεισε γύρω από το γυαλισμένο κιγκλίδωμα. Τα γόνατά της ταλαντεύτηκαν και η λαβή της σφίχτηκε.
Θεέ μου, αυτό ήταν. Την πήγαινε στο δωμάτιό του όπου θα ... Ο πανικός σφηνώθηκε στο λαιμό της, κάνοντας την καρδιά της να χτυπάει άγρια ανάμεσα στα αυτιά της. Μπροστά της, ο Κίλιαν σταμάτησε και κοίταξε πίσω. Το βλέμμα του ήταν ερωτηματικό.
ΜπrοZρώ να óτgοx κά*νωa α!υvτóό! wεwίπε ^σVτοzν εαyυτό *τNηςs. DΌλdα' θlαé .πÉάCνε καλά.u Ε'ίJναHι μόiνοp uμfια !νrύχTτα!.
Αλλά πολλά μπορούν να συμβούν σε μια νύχτα. Ήταν ένας τελείως άγνωστος. Θα μπορούσε να είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος, ή κάτι χειρότερο. Θα μπορούσε να την δέσει και να κάνει ό,τι θέλει και κανείς δεν ήξερε πού βρισκόταν.
Θεέ μου... κανείς δεν ήξερε πού ήταν. Διάολε, ούτε αυτή ήξερε πού βρισκόταν. Της είχε αποσπάσει την προσοχή σε όλη τη διαδρομή. Θα μπορούσαν να είναι σε άλλη πόλη απ' όσο ήξερε.
"Τζουλιέτ;" Ο Κίλιαν έκανε ένα βήμα προς τα κάτω.
ΣRυ*γκρYατή^σου!W YΗf φωUνzήD AσIτKοA yκWεφNάλι pτη*ςq SσUφfύρ,ιTξKεw,J τρKανWτ!άéζAοIντάuς _τηaν iαhπό Cτονs jπFαTραpλLυτ*ικό τFηÉς FτhρIό(μSο.'
Ήταν θαύμα όταν τα πόδια της δεν λύγισαν κάτω από τα πόδια της με την πρώτη ασταθή προσπάθειά της. Κατάφερε να φτάσει μέχρι το σκαλοπάτι κάτω από το δικό του χωρίς να πέσει στον θάνατο.
Ο Κίλιαν έμεινε ακίνητος για έναν ολόκληρο καρδιακό παλμό, δείχνοντας σαν να ήθελε να πει κάτι, αλλά φάνηκε να το σκέφτεται καλύτερα, καθώς γύρισε και οδήγησε τον δρόμο προς έναν μακρύ διάδρομο.
Στο τέλος του, ο διάδρομος χωρίστηκε σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις, προτού κάνει έναν κύκλο και καταλήξει σε έναν πλήρη κύκλο στην άλλη πλευρά ενός μεγάλου ανοίγματος που έβλεπε σε ένα εντελώς άλλο τμήμα του χώρου. Η Τζουλιέτ κοίταξε πάνω από το σιδερένιο κιγκλίδωμα και είδε μόνο το ροζ μαρμάρινο δάπεδο από κάτω. Στην άλλη πλευρά του κύκλου υπήρχε μια σειρά από σφυρήλατες σιδερένιες σκάλες που οδηγούσαν προς τα κάτω.
"uΟmδZηÉγείv iστο wηrλvιdακYό δωμ'άhτιxο cκαιD (στοH TθWεVρgμοκήπιWο"Z,S TείhπεW ο tΚ$ίλιαν cπιάν*ο_ντάéς τηyνn.L "ΤLο γυμνzα$σLτhήριοl καWιf qηK αzί.θtουwσaα pμέσωJν μαMζaιMκóήRςM bενrηXμ'έ^ρωσiηςD óβhρίbσκ'ο,ν*ταιq σmτηóν άλnλKηb πλgευHρά".
Στην άλλη πλευρά από τι; Η Τζουλιέτ ήταν έτοιμη να ρωτήσει, αλλά είχε πραγματικά σημασία; Δεν ήταν εκεί για ξενάγηση.
Την οδήγησε σε έναν διάδρομο που διευρύνθηκε σε έναν ακόμη διάδρομο γεμάτο πόρτες. Το ψυχρό αίσθημα του φόβου την κυρίευσε ξανά, κάνοντας τα βήματά της αδέξια- κάθε βήμα της κροτάλιζε, κάνοντας τα τακούνια της να γρατζουνάνε θορυβωδώς στη σιωπή. Προσπάθησε να συνέλθει, αλλά όσο προχωρούσαν, τόσο λιγότερο ήθελε να βρίσκεται εκεί.
Δεν είχε φανταστεί έτσι την πρώτη της φορά, με έναν τύπο που δεν ήξερε καν το επίθετό του. Σίγουρα δεν ήταν από υποχρέωση ή φόβο. Αλλά δεν ήξερε πώς να το σταματήσει τώρα, πώς να φύγει χωρίς να θέσει σε κίνδυνο τη Βάι ή τον εαυτό της. Έπρεπε να το κάνει. Έπρεπε επιτέλους να βάλει τέλος στον εφιάλτη. Ήταν ξεκάθαρο από την οδήγηση ότι ο Κίλιαν ήξερε τι έκανε όταν επρόκειτο για γυναίκες, οπότε ίσως δεν θα ήταν τόσο άσχημα. Ίσως και να της άρεσε. Τότε θα το ξεχνούσε και όλα θα ήταν εντάξει.
"ΔBεZν yχρειάζεFταιÉ να YτCο κxάνειAςH RαCυτόr".r ΗR xφAωCνή xτοSυ Κίlλ'ιBαν DτηNν) Nέóβ.γpαλNεH fα.πdό τηJ δóική της^ εkνxθαtρρυντbιlκή bοXμιkλOία. Τίν'αξÉε το $κεφά!λι gτηpς& ψ'ηλhά γmιfαu να τFον βρε&ιx νNαT rσfτέbκεOται στηvνL VανRοóιNχQτή πpόUρτα εhνό(ςa Cδωiμmα$τZίaου xκsαι ναD τηjν RπQαρHαJκrοdλrουtθεzίI.( "Μπ!οAρείQς νrα Tφύγεις CαDν zθlέλyεις.S Ο Φρaανκ KθαM 'σhοZυ κóαλFέ*σει* HέNνα ταξί".
Ναι! Ήθελε να κλάψει. Ακόμα καλύτερα, ήθελε να στριφογυρίσει στις φτέρνες της και να κάνει μια τρελή κούρσα πίσω στο φουαγιέ. Αλλά έμεινε.
"Είπες ότι δεν μπορούσα να κάνω πίσω από τη στιγμή που είπα ναι στη λιμουζίνα", του υπενθύμισε.
Ο Κίλιαν έγνεψε αργά. "Το εννοούσα, αλλά ούτε και εγώ πιέζω τις γυναίκες".
Κcάτι rσ'( sαυτRή τkηh δAήλKωZσηb και$ *σ!τ'ην αγριjόÉτGητfαP qποVυJ σrκJοgτείGνqιSαζε τsο &πρό*σrωvπό του VηρέμηpσSε τ_ην kανησυHχ_ίmα Hποwυ bτηνw rδWιαπερbνούσYεD. BΗ lπLροσ*φXοJρ^άa τοkυó να τηiν aαφήwσειg να wβγAεWι έξω τηkν έφε'ρεD πι)ο κQονjτάx.i
Κούνησε το κεφάλι της. "Δεν θέλω να φύγω".
Για να το αποδείξει, τον προσπέρασε και μπήκε στο δωμάτιο.
Δεν την εξέπληξε που είδε το τεράστιο κρεβάτι να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος του χώρου. Αλλά την εξέπληξε το γεγονός ότι στο δωμάτιο υπήρχαν ελάχιστα άλλα πράγματα. Μια σειρά από μπαλκονόπορτες καταλάμβανε τον έναν τοίχο. Στον άλλο υπήρχαν δύο πόρτες και μια συρταριέρα στον τοίχο δίπλα στην πόρτα. Δύο τραπεζάκια με λάμπες πλαισίωναν το κρεβάτι. Το ίδιο το δωμάτιο ήταν βουτηγμένο σε ένα βουβό σκοτάδι που συγκρατούσε μόνο το λευκό φως που έμπαινε από τις μπαλκονόπορτες. Το ορθογώνιο κομμάτι του φωτός διαχύθηκε πάνω στο λευκό ύφασμα του τακτοποιημένου κρεβατιού και το στομάχι της στράβωσε.
"Βγ&άλε τAα ροaύcχPα σBοYυ κgαTι GαjνέLβαé TσCτο sκiρεSβbάgτι"_, τηςj KεkίMπεh, ερQχόBμε.νgοLςM Gαπό 'πéίσCω τQηςJ.F
Αλλά αντί να την αγγίξει, προχώρησε δίπλα της προς τις γυάλινες πόρτες. Ξεκούμπωσε το μάνταλο που τις κρατούσε κλειστές και άφησε τα πάνελ να ανοίξουν προς την υγρή νύχτα. Η κίνηση κυμάτισε σε όλη τη φαρδιά δαπάνη της πλάτης του. Ακόμα και μέσα από το πουκάμισο, οι γυμνασμένοι μύες ήταν οδυνηρά ορατοί. Είχε καταπληκτική σωματική διάπλαση, σκέφτηκε, πιάνοντας το κάτω χείλος της ανάμεσα στα δόντια της. Είχε ένα καταπληκτικό πρόσωπο και χέρια και μάτια και ... Χριστέ μου, ήταν απλά όλα τα είδη που άξιζαν πόθο. Ήταν σχεδόν κρίμα που έπρεπε να συναντηθούν με αυτόν τον τρόπο. Που δεν μπορούσε να είναι ένας κανονικός τύπος που μπήκε στο εστιατόριο ένα απόγευμα και έπιασε κουβέντα μαζί της. Αλλά αυτό θα ήταν πολύ εύκολο και τίποτα στη ζωή της δεν ήταν εύκολο εδώ και χρόνια.
Η Τζουλιέτ τον μελετούσε ακόμα όταν εκείνος γύρισε προς το μέρος της. Τα μαύρα μάτια του περιπλανήθηκαν πάνω της και εκείνη ανοιγόκλεισε τα μάτια της.
"Ω!"
ΚGοκκBι*νίζο,νuταqς, Éέπι.αaσ,ε τι^ς τιράνOτOες qαπό το κrαvμcισόλ' _τJης. ΉfταYν μAι.αt πρUάξwη πLοQυ yείχεV κάνεcι LεWκNατοDμμTύρι^α vφfορhέςd Jστοc παρ(εaλSθό^νu pσKτηνG ιHδLιhωτuι&κóήM sτη,ςw Pκaρεhβατο^κVάμαgρLα. _Επιπ,λέBοDνP,u Hεί,χεÉ υπAάCρξRειm εκBε,ίéνNο το ΣαββαuτlοκύρPιóακο Dμ(ε τοZν éΣτ.ανÉ, (αLλλάP δεIνh ήrταGν( πtαRρά,ξHεbν&οx.C GΉTταkν μIε MτIον mΣτRανn )έOνóαν KοqλJόκλvηρο χyρόνο nπQριν) τjην )δεJιp γZυDμνyή.( PΤοS Bνα_ VγδsύνεdτzαhιÉ γιMαU hέVν)αsνG ,άγνDωJστbο! (ήsταν μιYα ενmτIελώDς dδια*φaορεxτική εTμzπεaιnρ&ίαS.) zΔQεYν βhοqηZθούσOε iτ_ο γSεγBοhνaός Rό$τιJ α_ρUνιIότlαν να .κοuιτdάtξFε'ι α!λWλBοCύ.S ΌÉτιé τα *μάτTιαL uτNο*υS kτ,ην διαπεOρ'νfούσUαν(.
Τα χέρια της έτρεμαν καθώς το υλικό κατέβαινε από τα χέρια της και το στήθος της ξεπρόβαλε ελεύθερο. Τα είχε ήδη δει ... διάολε, τα είχε δει όλα, κι όμως έπρεπε να καταπιέσει την ανάγκη να καλυφθεί όταν οι ρώγες της τραβήχτηκαν σφιχτά, τραβώντας κάποιο αόρατο σύρμα που ήταν συνδεδεμένο με την κάτω περιοχή της. Άφησε το υλικό μαζεμένο γύρω από τη μέση της καθώς έπιανε το φερμουάρ που συγκρατούσε τη φούστα της στη θέση της. Η γλώσσα τραβήχτηκε προς τα κάτω χωρίς καμία προσπάθεια και ο κύκλος του υφάσματος πέταξε στο πάτωμα σε ένα φωτοστέφανο γύρω από τους αστραγάλους της. Το μπλουζάκι της ακολούθησε. Βγήκε και από τα δύο για να σταθεί μπροστά του με τα τακούνια και το εσώρουχό της. Διστακτικά, γάντζωσε τους αντίχειρές της στο λάστιχο του εσώρουχου της.
Βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και ξεπρόβαλλε από πάνω της προτού το υλικό περάσει από τις αιχμηρές άκρες των οστών των γοφών της. Τα μεγάλα του χέρια εγκαταστάθηκαν πάνω στα δικά της, σταματώντας την κάθοδο. Η Τζουλιέτ έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω από έκπληξη. Εκείνος αντιμετώπισε το βλέμμα της αταλάντευτα και κοφτερό, ενώ γλιστρούσε τα αδύνατα δάχτυλα κάτω από το λάστιχο με τα δικά της. Μαζί, χαλάρωσαν το υλικό μέχρι τα γόνατά της. Εκείνος το άφησε και γλίστρησε μέχρι το τέλος της διαδρομής για να πιαστεί στους αστραγάλους της.
Ήταν γυμνή.
ΕκεtίQνοhςh δxεSν sή.τbαDνF.)
Η αίσθηση ήταν παράξενη.
Πήρε το χέρι της και τη βοήθησε να βγει από το πεταμένο της εσώρουχο. Συνέχισε να την κρατάει ψηλά ενώ εκείνη έβγαζε τα παπούτσια της. Με τα πόδια πατημένα στο πάτωμα, αναγκάστηκε να γείρει το κεφάλι της δραστικά προς τα πίσω για να κοιτάξει το πρόσωπό του.
"Στο κρεβάτι", της είπε ήσυχα.
ΚfαAτSαIπ(ιAώéν&τAα*ςu rακουgστάw,u ηi ΤζουλLιFέIτ έ)κuανpε τονT κWύκλο (τηÉς( lγύLρkωh του κPαιJ iξεκίνhηcσεZ dπ&ρο)ςO TτTοi κaρqεCβtάτwι μ!ε τιjς τέ$σσPερuιhςa αQφzίσcες$, ^ταO XχJεkιfροποίηGτaα TκολMωKνéάκqι)α pκαéι τYαl ÉσyαGτέxν Dσ!εcντόν(ια. Ήτ,αtν )το (είUδοaς τουl Fκéρεhβατsι^οGύK πουr dθαc τηlς LάρεσLεi vοποιOαδήJπ(οwτε! Wάλkλη kστιγμήS.d
Πίσω της ακολούθησε ο Κίλιαν. Οι σανίδες του πατώματος έτριζαν κάτω από τα αργά βήματά του. Κάθε βήμα πιο κοντά έστελνε την καρδιά της να χτυπάει λίγο πιο γρήγορα, μέχρι που έγινε ένα άγριο τύμπανο που χτυπούσε ανάμεσα στα αυτιά της. Σταμάτησε όταν τα γόνατά της χτύπησαν στο στρώμα. Δεν τόλμησε να γυρίσει, ούτε καν όταν ένιωσε το τσίμπημα της παρουσίας του να διατρέχει όλο το μήκος της σπονδυλικής της στήλης.
"Πώς σου φαίνεται;" Η ερώτηση ψιθύρισε καυτή κατά μήκος της πλαγιάς του ώμου της.
"Μου αρέσει;" Η φωνή της ακουγόταν αδύναμη και μικρή ακόμα και στα δικά της αυτιά.
Τα jχaείNλMηÉ XτXοcυ FπροcσπέNραUσKαν τTοkν ώlμο& τηςM iκOαιx Pη BΤ_ζZουλzιέτk ανgαπήDδBη!σ$ε.
"Να γαμιέσαι", διευκρίνισε πάνω στο σημείο που συνέδεε τον λαιμό της με τον ώμο της.
Η Τζουλιέτ αναρωτήθηκε αν μπορούσε να νιώσει πόσο δυνατά χτυπούσε ο σφυγμός της στο μαλακό δέρμα του λαιμού της. Σχεδόν προσπαθούσε να ξεσπάσει.
"Εμ..." Έγλειψε τα στεγνά της χείλη. "Δεν είμαι επιλεκτική. Είναι όλοι ωραίοι".
Το( στxόμαC Wτfου σταlμάτηgσεL.! Σηκώθηcκε dαgπό Dτο λα!ιcμgό* ÉτmηςY, αφήνaοντας* jτsο σημBείοd Nνóα Hαισlθάνεται) π$αpγωμSέsνIο.v ΤqοWνt yένBιéωσSε Iνα Rα_πOομCαOκρύνZετVαyι.d 'ΤότεS τUηQνB xέσKτhρvεψε gπFρsοdςI ^τοd Dμóέρος τAοOυj._
Το σιωπηλό γέλιο χόρευε στα μάτια του όταν τόλμησε να κρυφοκοιτάξει και το στόμα του έκανε αυτό το τικ, σαν να πάλευε να μην τα αφήσει να καμπυλώσουν, κάτι που δεν καταλάβαινε.
"Είναι ωραίες;" μιμήθηκε.
Το να προσποιείται ότι είχε εμπειρία ήταν πολύ πιο δύσκολο απ' ό,τι περίμενε. Ίσως θα έπρεπε να είχε βάλει περισσότερο ενθουσιασμό στη δήλωσή της.
"QΕγώc l..x.p Iαgπlλά tσε Hθwέλaω μcέÉσNα μουp"D,U ξεhστpόμZιlσXε,é XελfπίζmοFνταUς πhρSο)ςó Θ)εRού όkτcι δzεFν άPκου.σCε yτο Nτρέbμουλοx σNτη φNωpνή τηςD.
Εκείνος εξακολουθούσε να δαγκώνει το χαμόγελό του όταν μίλησε. "Πέσε ανάσκελα".
Με επιφυλακτικότητα, η Τζουλιέτ κατέβηκε στα δροσερά σεντόνια και παρακολουθούσε εκείνον να μένει απειλητικός από πάνω της. Οι σκιές έκρυβαν τα μάτια του, αλλά μπορούσε να νιώσει την πορεία της προσοχής τους να δουλεύει νωχελικά πάνω και κάτω από τους λόφους και τις κοιλάδες του σώματός της. Ο σιωπηλός έλεγχος δούλευε κατά μήκος του δέρματός της σαν δάχτυλα-φάντασμα. Η θερμότητα την διαπερνούσε, πειράζοντας τις ρώγες της και αναζωπυρώνοντας τη φωτιά που είχε ανάψει στη λιμουζίνα. Εντάθηκε όταν άρχισε να γδύνεται, όταν τα δάχτυλά του άρχισαν να προχωρούν στο μπροστινό μέρος του πουκαμίσου του, ξεκουμπώνοντας κάθε κουμπί στο πέρασμά τους. Το ύφασμα πετάχτηκε από τους φαρδείς ώμους και πετάχτηκε αμέριμνα στην άκρη. Δεν φορούσε τίποτα από κάτω και το παιχνίδι των σκιών πάνω στο λείο ελεφαντόδοντο την έκανε να μετακινηθεί ανήσυχη. Συγκεντρώθηκε στις κοιλότητες και τις εσοχές του σκληρού στήθους του και στο καθαρό κόψιμο της κοιλιάς του. Οι γυμνασμένοι μύες έκαναν σχοινιά και μετατοπίστηκαν κατά μήκος των δυνατών χεριών και προς στιγμήν αποσπάστηκε από τη σκέψη ότι θα τα είχε κοντά της. Ήταν το κουδούνισμα της αγκράφας της ζώνης του και το σφύριγμα του φερμουάρ του που την έφεραν πίσω.
Χωρίς εσώρουχα.
ΤοP óσκZούρNοY παVν,τελBόNνι VάνοkιlγεA σQτοjυxς Sαhδύνhατzοmυς Bγdοmφ,οNύmς και στMο Rχ,οÉντρIόé κFεφCά!λPιr τGοrυ πéούBτkσAου iτουT.Y ΟT Aπαχύ$ςm uάξο'ν'αxς πgρYοnεMξQεuί.χε Yαπό έaνSαfν Fτακτ&οiποaι.ηPμένο κiύκλuοX απ)ό LτραχIι*ές,,' ,μαyύUρεYς PτMρίχε)ςB πqοHυé cέfκpανWαν pμnια lλεπ!τ^ή qδyιcαSδ*ροUμnή πάνÉωf nστHηDνI &επίπgεhδη! $επιφάKνεια τóης mλεκLάνηzςt Rτfοxυ μέbχdρι τLον xαIφαLλWό WτουT. ΤοU πbα&νYτGεSλ)ό$νóιn πKετ.άχτηκZεx ^σCτXηSνy &άκYρη κdαι IεfκnεWίvνQοrς$ MστάθVηVκε zμπρaοQστwά της PτόLσο bγrυwμνdόςi éό!σtοG κXαιw εκtεzίpνη.
"Σου αρέσει αυτό που βλέπεις;" Το ένα χέρι έκλεισε γύρω από τη στύση του. Τη χάιδευε σκόπιμα, ενώ παράλληλα τη μελετούσε.
Ήταν καθήκον να μην κοκκινίσει ή να μην κοιτάξει αλλού. Χρειάστηκε να υπενθυμίσει στον εαυτό της ότι υποτίθεται ότι ήξερε γι' αυτά τα πράγματα. Αλλά κράτησε το βλέμμα του και ατσαλώθηκε για να απαντήσει.
"Ναι."
ΤjοH &στUρHώμαK βtυθOίmστηκlε óκάτ!ω απ,όF το cβάρWο'ςr τουL fκαfθ(ώIς PεRνώθηκJε μαζWί τvης.. Αéυτnό'μαUταc,O cτDα Mγrόaνα_τάq MτLηQςt jάνRοrιSξαν, 'πεóριiμOέvνLονταJς Uήrδη& bν(αp σκjαyρHφαPλ&ώNσει $απόt π(άWνFω τmηςx. Αν_τ)' αυzτTοxύ, ε!κείνο&ς έμHεινJε γ!οναvτιστόxς αQν^άLμεσzά Uτο)υς, κpοCιτKάBζοZντnαpς hπ'άνlω αqπsό το Oαsπ$λdωKμjένHο σώμαQ τQηςv. ΣVτiιβα.ρLά fχέριαg ακοuύμKπaηCσαAνg στ&ους γοφWοdύAς Dτgης, xκzρατAώsνταéς. την κXάCτω, nκαθώzςO εκεjί^νÉος *μwεYτSαpτοπ*ιζόταν_ tπJιο κ.οNν)τ!ά.
"Σου υποσχέθηκα κάτι, έτσι δεν είναι;" είπε ομοιόμορφα. "Πίσω στη λιμουζίνα. Τι ήταν αυτό;"
Με το σώμα να σφύζει με αυτόν τον τρόπο που μόνο εκείνος φαινόταν να μπορεί να κάνει, η Τζουλιέτ πάλεψε να μην κουνηθεί και να μην κουνηθεί και να μην απαιτήσει να σταματήσει επιτέλους το μαρτύριο.
"Υποσχέθηκες να με κάνεις να χύσω", ψιθύρισε με κομμένη την ανάσα.
"ΝαPι.L" ΤGα χPέρGιiαH τουm γAλBίσVτ*ρVησανc προςU Rτ'α* SμvέtσαT,g nβxυ.θίFσRτηκανó *στiη λbεκάHνCηI Cτ*ης κGαjιn ^στÉαqμXάGτfηIσανu όταdνk οzι αν.τéίχ!εpιρHέóςO pτουy μzπZόJρεWσUαν νNα ξεAκMολλKήuσVουνr τ_α χεiίMλη τMηdς'. _".ΑλGλ^άy ε.ίσα)ι ^ακό&μα hυSγéρή;"t
Ήταν. Το ήξερε ότι ήταν. Μπορούσε να νιώσει την παχιά λίμνη καύλας να μαζεύεται στο άνοιγμά της, παρακαλώντας τον να τη χρησιμοποιήσει.
"Ναι!"
Αντί να ελέγξει όπως ήθελε, τα χέρια του έπεσαν και έσκυψε από πάνω της για το φως δίπλα στο κρεβάτι. Άναψε με μια επιδέξια κίνηση των δαχτύλων του, πλημμυρίζοντας μέρος του δωματίου, το κρεβάτι και αυτούς. Η Τζουλιέτ ανατρίχιασε από την ξαφνική εισβολή του φωτισμού. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της μερικές φορές προτού στρέψει τα μάτια της στον άντρα που έσκυβε από πάνω της.
ΕfίχεP Uκά^νRεwιQ qλrάhθwοgς).É Δmεéν ήpταiνW uπανέμóορφος.z Ήτ^ανs jκάτ_ιh MτWόσuο πvέραd αHπyόk ένjαrν τόkσRο (απλόV όρο. ΉqτανJ JεhκπληdκXτικ$όςU.K
Στηριγμένος από πάνω της στα χέρια του, σκούρες τρέντζες γλίστρησαν πάνω στο μέτωπό του και έπεσαν απερίσκεπτα πάνω στα μάτια του. Θεέ μου, τα μάτια του. Ήταν τόσο αφάνταστα δυνατά, σαν τον ουρανό κατά τη διάρκεια μιας επικίνδυνης καταιγίδας. Κοιτάζοντάς τα από μακριά, δεν είχε συνειδητοποιήσει πόσο ευάλωτος μπορούσε να την κάνει να νιώσει με ένα μόνο βλέμμα. Από κοντά, ένιωθε μικρή και αβοήθητη ... και τόσο γαμημένα ερεθισμένη.
Τραβήχτηκε προς τα πίσω μέχρι που γονάτισε και πάλι. Το βλέμμα του κατέβηκε κατά μήκος της μέχρι το ύψωμά της.
"Άνοιξέ την για μένα", διέταξε. "Και μείνε ανοιχτή μέχρι να σου πω το αντίθετο".
Τ)α JχέKρOιLα τηyςX JκwινήθMηBκαAν$ χnω!ρίς ίχνο$ς διaστα&γμοWύ.l ΠKήγανT Vανάμεσα στα( μyπJούτnιαq της κUαι bάνAοιgξqαFνó jτ_α χzείλ_η! yτης. uΗ κuλεWιsτοUρOίQδiα τηςn έkβrγkαRιlνqε LπÉροNς kταY .έξω(,G πρηRσqμένvηW κfαιK γKλHιστερ.ή,.
Ο Κίλιαν έσκυψε το κεφάλι του στο πλάι και μελέτησε τον μικροσκοπικό μυ που σφύριζε για την προσοχή του μέσα από τα βαριά κουκουλωμένα μάτια. Το ένα του χέρι σηκώθηκε από τα σεντόνια. Τέσσερα ακροδάχτυλα γλίστρησαν στο εσωτερικό του μηρού της, αφήνοντας στο πέρασμά τους ένα μονοπάτι από ανατριχίλες. Εκείνη ανατρίχιασε.
Δεν το πρόσεξε. Όλη του η προσοχή ήταν στραμμένη στο ανάλαφρο χάδι του δαχτύλου του πάνω στην κλειτορίδα της. Ήταν μόλις και μετά βίας ένας ψίθυρος. Ίσα που έκανε επαφή. Ωστόσο, η Τζουλιέτ φώναξε. Οι γοφοί της κουνήθηκαν από το στρώμα σε απόγνωση που αγνοήθηκε καθώς ο Κίλιαν επανέλαβε την κίνηση. Κάθε φορά ήταν πιο αργή, πιο ελαφριά. Δεν ένιωθε σχεδόν καθόλου την επαφή, αλλά κάθε μία την έφερνε πιο κοντά στον οργασμό που ένιωθε να σπάει μέσα της.
"Σε παρακαλώ..." κλαψούρισε, πολύ μακριά από τη θολούρα για να νοιαστεί για το πόσο αξιολύπητη ακουγόταν.
Ο Κίλ^ι!ανu σéήjκωvσMε τóοD κMεZφiάλSι τοUυ και &τα μάτ&ιKαu τουP συjνTάνAτ(ησανX τYα. δFικéά τηXςk. ΤNοi ^δά$χτMυcλIόy Sτοdυ &γλί$σJτρCηGσε éαπό Yτuοk κοzμQματ*άCκιF α_έρTα αaκριóβnώVςQ éπάνωf αlπNό τ$οk κLουZμπί Bτη*ς $κ^αι sτGαqξίδε!ψvεÉ XπjρcοóςJ τqοr άνο,ιγμiά $τQηSς. ΈXσπρωξXε éμέσα Yαpκρwι_β^ώςY jμέ!χρqι FτDην) 'ά$κkρhηV κTαXιn η Τζο)υ,λTιέ&τN PαFνα,φWώνηSσ)ε DκαθOώς ο στBενό)ςj δRαyκpτ,ύλιοUς ρMουφο'ύσwεq ά.πληsστα τDο'νD Vειpσβ!οHλέJα,T θuέsλCοLντJαQςY νWα( μdπOεyι^ ,βqαθMύxτερα.. qΑvλλά Rδε'νR το. έκανDεx.
"Τι θέλεις;" ρώτησε.
Θεέ μου, πώς μπόρεσε να μην ξέρει;
"Αυτό ... αυτό το πράγμα που έκανες στη λιμουζίνα", ασθμαίνοντας. "Με τα δάχτυλά σου. Σε παρακαλώ".
Οιa jβAλkεφαρAίQδες τJοDυJ XχMαμήNλQωhσgανX, Fαcποκ)όπéτονSτάéς_ dτη*ν απHό τιςS &μ(αóύtρες UφZλόQγες ποYυ. mξεCπηQδούaσYαVν σJτmαp bμiάGτkιαZ JτQοHυP. ΤZο δtάχTτ(υλό *το.υ WαSποσύUρ,θzηfκcεw κRαkι yξαναγjύtρtιóσε) ναb tτOροPμIοκρ$ατεyίG τxην( κXλpεwιτορί*δ(αV $της,F ÉσzπρnώχνXονiτSά*ς &τSηmν TμTέaχρι (τhην gάκTρηJ πρινU τNρα$βkηxχτRείc π&ίZσHω.P nΉÉτcαiν έν)α DεBίδοZς AψSυχολογ'ι!κ(οMύ rβασlαwνsιéσtτIηρίkοRυr xγια να' sδεIι gπNόVσQοK μπTορcοéύσεp να. ανVτZέξεYι πρινm Fχ$άUσgεéιi το 'γFαμMημένéοd τηςp μLυαλό. Ήxτiαν JπtιSοw απ$οτYεzλ'εéσ!μpαyτιóκcό *αjπrό^ bτηνl vυδIαiτlοTσυγκέkντρcωσηO !ή^ τzηνV ηlλxε.κ$τροπληVξίαR. ΉRταν ^έτGοιuμη νdα bτοGυC πjει Oτα* iπUάUντWαv,d aνWα Qκάνει ταA *πjάIντ(α gγιlαH να τwοp στOαματOήKσdει!.T bΘÉα sτkου έmδZινεB xκαι, τVοÉ πBρ!ωτότ)οκ^όs ,τNη!ς,K αYν αυgτlόl σtήJμαινε .να kαπαFλύlν*ει &τοqν αSφYόρRητο fπόνοk.b GΚAάτωd τYηtς,b τZα bσPεντ!όjν!ιBαH ήτmαν cμtούXσκεVμα QκyαpιO cγPίνονóτyαJνW dόλοz καYιN πιqοn υkγρά( μcεO vκάθε ÉδqεÉυτkε^ρόλjεπPτο που )πQερνοZύQσε Fκα(ιB εκXείνοςP wέπαDιζ^ε tμαζlί( τηKς.
"Θέλεις να μπω μέσα σου;"
"Ναι!" αναφώνησε, κοντά στα δάκρυα. "Θεέ μου, σε παρακαλώ! Δεν αντέχω άλλο".
Η απάντησή του ήταν να πάρει τον πούτσο του στο χέρι και να τον χαϊδέψει, ενώ εκείνη σπαρταρούσε από κάτω του. Το χοντρό, μωβ κεφάλι έτρεχε και η θέα έκανε τα πόδια της να ανοίξουν ακόμα περισσότερο.
"Σ^ήκéωσIε qτTαÉ χέρLιFα 'σο'υ ψhηcλάh", είXπ&ε.N Q"Οι vπNα^λάμHεrς νTαl LακQοNυμπcούqν *σUτ)οÉ Vκaεφ.αλ*άρvιL".
Τα νεύρα της έτρεμαν ανεξέλεγκτα, σήκωσε τα χέρια της και ακούμπησε τις παλάμες της στο κεφαλάρι. Η κίνηση αυτή έβγαλε τα στήθη της προς τα έξω.
"Μην τα κατεβάσεις", προειδοποίησε, σκύβοντας στη μέση και παίρνοντας μια θηλή στο στόμα του.
Ρουφούσε ελαφρά, ενώ έπιανε με τα χέρια τη στύση του. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δεν ήταν ήδη μέσα της, όταν ήταν σκληρός σαν βράχος, αλλά φαινόταν να περιμένει κάτι.
Α&υτό τ$ο κάτιb έVγDιwν,εN óφανεOρό όSτQαν τρBαβ*ήχ)τηκWεé Iπρxοqς Lτrαó πNίσω Hκtαι Rέ_φgταJσxε στοÉ kτmρYαπεζRάDκιx. Π_αÉραJκολYοYύPθwησxεm jκnαSθώςD KτQοA φLωςR έXπιUασε VτGοz fασóημέ_νVιοJ uα*λοXυNμινόaχÉαρZτNο DποJυ FέAβQγuα&λiε από το εσgωτεRρικό Yτuου yσxυρτ*αVριοJύ.I ΤHο υπέροχVο .εMξάρpτηéμTα ποMυ πsροTεξεQί,χε Pα^πόx hτVοF κRένHτAρο Oτ*ου )σ_ώμpαzτGόLς CτοrυB ήÉτανn yτυkλιnγKμέtνgο( sσφιMχpτWά μTε _κaα_ουYτσbοAύnκ.V
Τώρα, σκέφτηκε, με την προσμονή να τη ζαλίζει. Τώρα θα έσβηνε επιτέλους τη φωτιά.
Δεν πήρε τον πούτσο του.
Δύο αμβλύ δάχτυλα δούλεψαν μια νωχελική διαδρομή στα τρεμάμενα επίπεδα του στομάχου της, κύκλωσαν τον αφαλό της πριν κατέβουν πιο κάτω. Η Τζουλιέτ μόλις που πρόλαβε το κλαψούρισμα που ανέβηκε στο λαιμό της. Χτύπησε στα δόντια που έσφιξε δυνατά το κάτω χείλος της. Κάτω από το άγγιγμά του, οι γοφοί της σπαρταρούσαν πάνω στα σεντόνια. Οι μύες των μηρών της πονούσαν από το γεγονός ότι τους κρατούσε ανοιχτούς για τόση ώρα, αλλά δεν την ένοιαζε.
ΗR άJκρ^η του WμεσαίiοCυ _τVοAυ AδαóχiτύKλJουC aβSοXύτqηAξkεF uανbάJμwε_σα στvα χείλη ^τ$ηZς vκαxι δDι!έtγvραqψYεz óέναX ερ)εθι(σ*τXικό ΟS Xγ_ύρDω α$πό ,τGηTν Zκλεéιτορ!ίkδαD τη,ςA. Το rχ(άKδbι ήmτPα)ν ^τÉόσοN BκονgτZάc σPτο _σSημ!εί$οt πουL τtο ήóθéελrεJ aκαιs ό*μωςK mεκείdνUοUς κρατοAύVσ!εs επίτηδvες απόyστCαση.Y Ο θυμ)ός, κiαιé ηÉ αnποxγοLήτευσηQ έβdγvαBλαν έναU γρύVλHι)σcμuα bαjπ_ό .μSέnσαU τηmςK.b fΟr Aήχος τρsά_βηξεB τ!αr iμάQτ^ιαp τdο!υ Éπρο.ς' yτα, πάνgωv, στqο& 'πρόnσωπHό_ Cτη&ς.N sΗ dδ.εξιάc Xγωνtία τοmυ Mστό(μhατόNς_ τdου& JαXνLαση)κώθsηMκε σlε ένα lμιMσό χZαGμÉόγ*ε!λXοm.é
"Υπομονή", είπε, με τη φωνή του να στάζει σιωπηλό γέλιο.
"Έκανα υπομονή!" ξεσπάθωσε. "Χριστέ μου, γάμησέ με επιτέλους!"
Η αριστερή γωνία ανασηκώθηκε και το στόμα του τεντώθηκε στο πρώτο χαμόγελο που τον είχε δει και επισκιάστηκε από το γεγονός ότι ήθελε να τον χτυπήσει.
ΜεN τα zμHάτια ,αhκό^μlαr σ_το xπiρόσ$ωFπόD τηbς,N dτTο wδhάχτGυλ&όN το&υ !γ)λMίσ'τMρhησεp προςJ τ!αX (κάOτVωD γAιαM aνα! Wγ.λVιστρή,σzειÉ vτlο FάνοQιγμpά τ$ηéς.y LΗ χgει(ροcνÉομία αυéτJή τηνP έκανε αμOέσωlςj rν^α ξεχάyσkει το&ν θυHμNόQ wτ^ης_. &Όλ'α ταU αAπxοKμεjιzνéάρóιZαw bτAοpυ* Cξε(πλtύθAη'κnανA Aμ&εS τyο*ν *αhναστεAναiγμKό iτnης, κBα.θwώςB εκQείνος έσπαlσRεh qκKαVιb nμpπήκε. μ)έχMρ)ι xμέCσ&αR.A ΈIνRα δεDύ_τε$ρ$ο éδCάχfτυλο vεJνFώθéηκε μUε τKο) πVρ*ώjτο( και η. ΤζοbυYλFιLέτ έWβNριOσε óπο_λύχbρωμαp. JΟ(ιm φτέWρaνUεςy τ^ηςP έσiκ$αψανR MσiτAοV σPτρZώpμJαf, ανασηκAώνSοéνlτHαςk τZους γο*φοLύwς lτηςR iσAτkην mπyαλdάPμη iτοfυa,M κCαθώς )ε)κFείtνYοIς άνFτληOσNε lαuργάr τα δάχτbυλά του.$ ΑMλUλvάI δε_νH ήτ,αqν' RαcυτόF Qπο$υY ήθε.λJε^!
"Κάν' το!" σφύριξε.
"Τι;"
Αναπνέοντας βαριά, τον κοίταξε με το βλέμμα της κατά μήκος του ιδρωμένου και αναψοκοκκινισμένου σώματός της. "Αυτό το πράγμα με τα δάχτυλά σου!"
Τ.ο AέPναA, χοντYρόM φρύδι kαVν(αRσmηiκώθηκε σε qαaθkώ)α αμvφισβ*ήXτMηcσ$η.G &"mΑiυyτόz;"
Άγγιξε το σημείο, μόνο ένα ελαφρύ χτύπημα που έστειλε σπίθες να αναβοσβήσουν πίσω από τα μάτια που εκείνη έσφιγγε σφιχτά.
"Ναι! Ναι! Αυτό! Γαμώτο!"
Δεν είχε πια κανέναν έλεγχο στο σώμα της. Ήταν ένα άμυαλο χάος επιθυμίας που ορμούσε και χτυπιόταν για κάθε μικρό πράγμα που έκρινε σκόπιμο να της χαρίσει.
Πρ$οXς HέtκkπλVηbξUήi τηxς, uδοtύλ&εψlε UτMο nσdηDμεpίο Sχω^ρίς ναg την) οδpηjγ&ήσRε_ιQ _πρώτ$α εJκτzόςB εαHυτQούr. Οι jωθjήFσεzιrς τουg mγί.νwονaτMαgν Uπιrο γρkήXγmοUρες, mπAιRο ,σκ&ληwρ&έςk. .ΗM πóα^λOάμη sτhοóυ χτύlπησε Fστkην wκ^λε(ιτορίhδRα nτηςa μ)ε τHσcουχτεMρUόP KπBόνWο,h HαhλIλKά ήPτÉανU τFέsλRεWιοb.
Η Τζουλιέτ τελείωσε με μια άγρια κραυγή κάποιου που βρισκόταν κάτω από κάποιο βίαιο βασανιστήριο. Έσβησε το τρίξιμο των νυχιών της που χτυπούσαν το ξύλο πάνω από το κεφάλι της και το θρόισμα των σεντονιών, καθώς ολόκληρο το σώμα της συσπάστηκε με μια αγριότητα που δεν θα μπορούσε να είναι φυσική. Ο κόσμος γύρω της θρυμματιζόταν και τρεμόπαιζε και εκρήγνυε και ακόμα, εκείνος συνέχιζε να την καταστρέφει με δύο μόνο δάχτυλα.
Έμοιαζε με ώρες πριν το ουρλιαχτό ανάμεσα στα αυτιά της σιγάσει και μετατραπεί σε σιγανό βρυχηθμό. Ώρες πριν μπορέσει να αφήσει τα δάχτυλα των ποδιών της να ξεδιπλωθούν πάνω στα σχοινένια σεντόνια. Δεν είχε κανένα νόημα στο κεφάλι της να σκεφτεί ή να κινηθεί. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ξαπλώνει εκεί σε μια χαλαρή, χορτασμένη θολούρα, ενώ το σώμα της συνέχιζε να τρέμει κάθε τόσο από κάποιο εσωτερικό ηλεκτρικό ρεύμα που αρνιόταν να σταματήσει.
"Κίλιαν..." Το όνομά του ήταν το πρώτο πράγμα που μπόρεσε να βάλει τη γλώσσα της να δουλέψει.
Τα δlάZχτ(υλα Dέφυ.γnα$νI από μέσαC Aτης yκαιT εgκrείwνη π!αραtπiο(νzέAθηmκε.T 'Ανατ)ρίχJιασPεB Vκαtιn óέκDλcεDιAσεN lτXα μbάτPιrαt τηςt TκαθTώςi Jη ε)ξάντλησηG Mα&πειDλοbύDσKεa iνα τéηnνp κατcα$βάλtειF.
"Αυτά παθαίνουν τα καλά κορίτσια όταν κάνουν υπομονή", τον άκουσε αμυδρά να ψιθυρίζει.
Το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει ένα βογγητό ως απάντηση.
Κάτι αιχμηρό και αμβλύ έκλεισε γύρω από τη θηλή της και την τράβηξε. Η Τζουλιέτ ξύπνησε με μια κραυγή πόνου. Το πηγούνι της τινάχτηκε προς τα κάτω για να δει το σκούρο κεφάλι του Κίλιαν να κινείται πάνω στο στήθος της. Ανασηκώθηκε αρκετά ώστε τα μάτια τους να συναντηθούν.
"Δ$εóν gέlχεZι& Bτελειώσ$εSι Gαdκiόμwα",ó lτηςB aεsίjπεu.
"Τόσο κουρασμένη", ψιθύρισε.
Χαμήλωσε το στόμα του και χάιδεψε τη θηλή που είχε επιτεθεί, κάνοντάς την να ανατριχιάσει και εκείνη να βογκήσει. Τα χέρια της πήγαν ενστικτωδώς στο πίσω μέρος του κρανίου του, αγκαλιάζοντάς τον πάνω της καθώς δούλευε το σώμα της για να ξυπνήσει. Στο πλάι της, το χέρι του περιπλανήθηκε κατά μήκος της καμπύλης της μέσης της για να ακουμπήσει στον γοφό της. Χαλάρωσε από κάτω και τη σήκωσε πάνω του. Η λεκάνη του ευθυγραμμίστηκε με τη δική της και της χάρισε όλο το βάρος του πούτσου του να εγκαθίσταται πάνω στο ύψωμα της. Το κεφάλι του ανασηκώθηκε και αιωρήθηκε πάνω από το δικό της. Το μεγαλύτερο μέρος του βάρους του υποστηριζόταν από το αντιβράχιο που είχε φυτέψει στο μαξιλάρι δίπλα στο κεφάλι της, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του ήταν πάνω της, πλάθοντας την στο στρώμα. Διαπίστωσε ότι δεν την ενοχλούσε αυτό. Υπήρχε κάτι απίστευτα άνετο σε αυτό.
Η Τζουλιέτ του χαμογέλασε. Δεν ήταν σίγουρη γιατί. Ίσως επειδή μόλις είχε ζήσει την πιο απίστευτη, συγκλονιστική κορύφωση της ζωής της, αλλά ό,τι κι αν ήταν, ένιωθε μια συντριπτική αίσθηση ικανοποίησης για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό και αρνούνταν να μείνει συγκρατημένη.
"Μήπyωaς Xεnκσφ,ενδοhνί^στHηxκαq;z" ρώWτPησPε,F *χJωVρgίς aναT Qείóναι' πραÉγμcατιrκnά σJί)γjουρéηx, ό&ταν& όAλHα$ εbκεί yκQάτbωt dήταnν^ vυγ.ρά καιZ μυYρμηγZκι&άζBο$υνJ.
Ο Κίλιαν έκανε έναν ήχο που θα μπορούσε να είναι ρουθούνισμα ή γέλιο. "Όχι, αλλά έχουμε ακόμα χρόνο".
Εκείνη ξέσπασε σε γέλια και, χωρίς να το σκεφτεί, σήκωσε το κεφάλι της και τον φίλησε.
Αμέσως, κατάλαβε ότι είχε κάνει κάτι λάθος όταν εκείνος τινάχτηκε πίσω. Καυτά, έντονα μάτια κοίταζαν τα δικά της με ένα βλέμμα ζαλισμένου θυμού. Ολόκληρο το σώμα του είχε γίνει άκαμπτο.
Ηf SΤζοMυTλιέτó ανsαdδιbπPλJώθlηκ(ε) hπfίσVωh σcτοy óμWαξιλάxρι^. f"Λaυπάbμαsι. RΔενx Fεπιτρέ*π'εBταPιY αυτόA.O..K;"
Η απάντησή του ήταν ένα γρύλισμα οργής πριν το στόμα του πέσει πάνω στο δικό της, βίαιο και πεινασμένο. Τα δάχτυλα έκλεισαν στα μαλλιά της, τραβώντας το κεφάλι της προς τα πίσω καθώς την κατανάλωνε. Το σώμα του μετατοπίστηκε πάνω στο δικό της, ανοίγοντάς την ακόμα περισσότερο στους σκληρούς γοφούς του. Το χέρι από κάτω της έσφιξε και την τράβηξε προς το μέρος του, καθώς εκείνος έσπρωχνε πάνω της. Ο πούτσος του χτυπούσε στην κλειτορίδα της με κάθε κάθοδο προς τα κάτω, γινόταν πιο σκληρός και πιο σκληρός κάθε δευτερόλεπτο.
Έσπασε το φιλί όταν το επώδυνο κλαψούρισμα της ακούστηκε ανάμεσά τους. Άρχισε να απομακρύνεται, αλλά η Τζουλιέτ τον άρπαξε και τον τράβηξε ξανά προς τα κάτω.
"Μη σταματάς!" ασθμαίνοντας, έφερε το στόμα του πίσω στο δικό της.
ΤοR BγGρύλιYσwμά τyου tδοfνzή.θη$κε )σ^τα dπDρhησμέναa χNε)ίλη! τηJς,m Nκά)νοντάςc ,ταZ 'να sαdνnαpτ$ρ'ιnχhιάIσουν κzαιl να) χKωsρAίJσBουνW γιYα Bτ$ην. ^εaισβο)λή τmηwς γUλ_ώsσσSαsς NτQοéυ. GΤbο χwέ!ρι vαπόw κάwτ,ω τhη_ς_ τραiβήFχQτpη^κDε, κQαLι τYοp ^χTέSρFι *δKιwεBυθέτHηNσDεj τοQυςS σOπαtρGταMρισiτ.ο'ύς γPοtφvοvύς τηAς, Aπ!ιTέYζοντα_ς τéηνb sπ!άRνcωé gσLτο TστVρpώSμVα. ΤAηςó δάγκωσεz α)πqόnτομGαA τα( ,χεgίλnη Lόsταν εnκiεdίxνη wγwκvρίνιIαξRε δVιQαμαρuτyυ,ρÉόGμεxνηs.
"Πρέπει να είμαι μέσα σου!"
Δεν της έδωσε χρόνο να αντισταθεί όταν ο πούτσος του μπήκε βαθιά μέσα της με μια μόνο, δυνατή ώθηση.
Η Τζουλιέτ έβγαλε μια κραυγή που δεν είχε καμία σχέση με ηδονή, καθώς διέσχισε τη λεπτή μεμβράνη που προστάτευε την αθωότητά της. Το φουσκωμένο μήκος του την γέμισε με μια πίεση που έφερε δάκρυα στα μάτια της και έβγαλε αίμα από το δέρμα της πλάτης του, εκεί που χάραζαν τα νύχια της.
ΠCάTνωk τQηhςW, ο BΚίλιαIν( tείMχ$εJ jγgίν(ει άyκGαμπhτmοwς. Τα μάτvια_ τaοnυq ήταfν Cδhιάπhλατα rαπόd εμéβjρόLνFτηyτ.η SσQυνlεyιδηfτJοπLοWίsηση AκHαPθώςF τTην κοLίτα$ζtε éπρNοqς τ*α FκάτvωR. Η Sκαρ)διQάó Sτου xχmτGύGπησzε !πάIν^ωK στη δ$ικήi NτηjςU.b tΟuιS δυο QτhουGςM καθρKεyφτdίζJοgνταLν, AτQέλει'α μέσCαr Uσuτ*ηiνV έpντονCη σιωUπ^ήd.É
"Είσαι παρθένα", ασθμαίνοντας, ο τόνος του ήταν κατηγορηματικός.
"Λυπάμαι..."
Έβγαλε μια κατάρα που την έκανε να ανατριχιάσει. Τα ρουθούνια του φούντωσαν καθώς την κοίταζε με το βλέμμα του προς τα κάτω. Βλαστήμησε ξανά και την άρπαξε πιο σφιχτά όταν εκείνη προσπάθησε να απομακρυνθεί.
"uΠAοSλBύ JαnργάD éγCι_' αZυτRό, αγάπlηt &μοiυI"C,r εIίπkεk (σφUι&χτCάY.x "Ηs ζημιpά$ έ)χFει γίνεYι. ΕίμYαGιY QμUέσVαi wσlοQυ"p.*
Σαν να ήθελε να το αποδείξει, μετακίνησε τους γοφούς του. Το άβολο τσούξιμο έκανε την Τζουλιέτ να βογκήσει και να σφίξει το χέρι της στους ώμους του. Έσφιξε τα δόντια της και πάλεψε να το μπλοκάρει, αλλά κάθε ώθηση, όσο αργή ή προσεκτική κι αν ήταν, ένιωθε σαν να την έσκιζε στα δύο. Κάθε μία έτριζε πάνω στην τρυφερή σάρκα της και πάλευε να μην αφήσει τον εαυτό της να κλάψει.
Με πρόσωπο τόσο σφιχτό όσο και οι σφιγμένοι μύες των χεριών του που έτρεμαν εκατέρωθεν της, ο Κίλιαν εξέπνευσε μέσα από τη μύτη του. Απομακρύνθηκε τόσο ώστε να φτάσει στο τραπεζάκι. Η Τζουλιέτ τον παρακολουθούσε καθώς τράβηξε το συρτάρι και έψαχνε μέσα. Επέστρεψε με ένα λευκό μπουκάλι στο χέρι. Άνοιξε το καπάκι με τον αντίχειρά του και σηκώθηκε ψηλότερα για να φέρει το μπουκάλι ανάμεσα στα σώματά τους.
Η Τζουλιέτ παρακολουθούσε καθώς το ακουμπούσε και το διαυγές υγρό έσταζε πάνω στο ύψωμά της. Η απροσδόκητη δροσιά την έκανε να αναπηδήσει καθώς έτρεξε πάνω από την κλειτορίδα της για να ποτίσει τον πούτσο του.
"Τóι.F.S.;"k
"Μείνε ακίνητη", της είπε όταν εκείνη άρχισε να μετακινείται.
Το καπάκι ξαναμπήκε στη θέση του και το μπουκάλι παραμερίστηκε. Το χέρι του επέστρεψε στο γοφό της. Τραβήχτηκε προς τα πίσω και εκείνη ανατρίχιασε από το ελαφρύ κάψιμο. Αλλά καθώς το λιπαντικό άρχισε να δουλεύει μέσα της με κάθε σταδιακή ώθηση, η τριβή έγινε ρευστή και έντονη.
"Καλύτερα;" ρώτησε όταν εκείνη ανέπνευσε.
Ή.τPα'νU.C ΉταwνH $κα.λYύUτcερα απx'k όQ,τKιP WεHίχε φfανXτzασZτ!ε.ίk _π^οmτέ. Η xσκληρή Qαί_σYθηuση ^τοZυZ tνα IγPεμGί$ζεcι ,τα óγiλιστερOάH τηGςL τοιtχώZματαU, οι πMεTιρGαγCμέMνεlς CμJιtκHρsές Vε)κkρvήpξ$εSις$ εWυPχάrριστ,ου Kπόtνοhυ πNοyυO εQκrρrήγνfυνταν κóάθJεB ,φορOάc *που έ'φiτανε rστxοC τέλοςF, ήταν απίpσOτευmτο.G
"Ναι."
"Ωραία."
Η λαβή του έσφιξε. Η κίνησή του επιταχύνθηκε. Η Τζουλιέτ ασθμαίνονταν καθώς ένα νέο κάψιμο άρχιζε να δημιουργείται βαθιά μέσα της. Τα δάχτυλά της πλέχτηκαν στα μαλλιά του, κρατώντας τον σφιχτά, καθώς το γνωστό κύμα ευφορίας άρχισε να χτίζεται.
"MΚίλιαν..B.N"c
Χωρίς να πει λέξη, το ένα χέρι γλίστρησε ανάμεσα στα σώματά τους και ακούμπησε επίπεδα στη λεκάνη της. Ο αντίχειράς του βρήκε τον σκληρυμένο μικρό μυ που ήταν γλοιώδης από τη διέγερση και τη λίπανση και τον χάιδεψε. Κάθε τίναγμα ακολουθούσε μια ώθηση των γοφών του. Ο συνδυασμός έκανε την πλάτη της να καμπυλώσει και τα δάχτυλα των ποδιών της να κουλουριαστούν. Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της καθώς μια συγκλονιστική έκρηξη έκστασης την κατέκλυζε. Το όνομά του έβγαινε από μέσα της, ξανά και ξανά, όλο και πιο δυνατά και πιο απελπισμένα με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε και εκείνη ακροβατούσε σε αυτό το πολύχρωμο χείλος.
"Έλα, αγάπη μου", παρακάλεσε εκείνος, με τη δική του φωνή να είναι τραχιά. "Άφησέ με. Σε κρατάω".
Με έναν ήχο ανάμεσα σε λυγμό και θρήνο, η Τζουλιέτ έπεσε. Ήταν το είδος της σύγκρουσης που τράβηξε κάθε νευρική απόληξη του σώματός της σε κόμπο. Θα μπορούσε να φωνάξει, αλλά ο ήχος χάθηκε σε ένα βουητό μετασεισμού που αμβλύνει τα πάντα εκτός από την κατάρρευση της ίδιας της ψυχής της. Ο Κίλιαν συνέχισε τον σταθερό ρυθμό, χωρίς ποτέ να βιάζεται, καθώς εκείνη τον έσφιγγε με τα τοιχώματά της και τον ρουφούσε πιο βαθιά. Είχε αμυδρή επίγνωση του βογκητού του, της μελανίζουσας σύσφιξης των δαχτύλων του. Ύστερα κατέρρευσε πάνω της, ενώ ο κόσμος συνέχιζε να περιστρέφεται.
ΚfαhνUεsίςy απkόM τους OδOύοl δHεbνQ mκyινAήθSηκZεT TγJι^α αρκετVάD zλε,πτά. Ξάrπ$λωσ_ανC σqεg έναν Xμπε*ρδgεéμένο cκόnμ$ποz dυYγxρώLνp VάGκWρÉων κtαSιZ TπwαWλwλ*όvμενóω'νm tφFύλdωLνl.v ΈνιωHθε, τοR σiφίAξCιyμ_οN τ_ου sμjοaυν(ιlούH Nτηςk hκάgθtε φοhρά! wπnοTυ οr ÉενrσRωματgωμένοrςK πούzτ*σNοςv τuου συσ'τKρεwφότ,αν( _μdέσα Kτηςk.g ΜHπiορDοnύσnεd να Fνιώσει τBονR uκρtόFτοq sτης Fκdαwρsδbιάςc τOοgυb να χ.τkυπάει XσTτο ρυPθKμό τηςS διÉκBήQςx Lτlης.é Το& FβAάροUς lτ)ο.υ Rήτbαmν μdιIαZ καkυτή, σWυ)μπdαiγUήςI κ*ουβRέρτα. ποZυS αQπλωνόkτWαν Hπdάν!ω uτηpς,s διRαIμSορφYώνονgτάJςC την aκτ_ητικJά) gστVαW .ό^ριmα^ vτVηGς άVγ^ριJαBς αγ_κα)λιάς cτVοFυq.H ΤAηνp tαYγ*κάtλuιuασεu bπάνyω qτ)οLυ,B lα)κdόμÉα& Cκαιa όXτανc hαCπελcευθFεQρHώpθgηκε JκVαXι εAκ&εKίRνηb nκλFαRψ'οcύριsσε sτηC δUιDαμαρmτυYρIία Yτ.ηςl στους dμυnςG τcοgυ bώμfοtυl τ_οhυ.
"Μου είπες ψέματα", είπε μέσα στον ασταθή παλμό στο λαιμό της.
Η Τζουλιέτ έκλεισε τα μάτια της. "Λυπάμαι".
Προσεκτικά, βγήκε από τα χέρια της και έφυγε από το κρεβάτι. Τον παρακολούθησε να κινείται με αυτοπεποίθηση προς την πόρτα που βρισκόταν απέναντι από το δωμάτιο στα αριστερά. Ένα φως άναψε πριν εξαφανιστεί μέσα και κλείσει την πόρτα. Μια στιγμή αργότερα, το νερό που χτυπούσε τη λεκάνη γέμισε τη σιωπή. Μια τουαλέτα τράβηξε το καζανάκι. Το νερό έκλεισε, μετά τα φώτα και εκείνος περπατούσε προς το μέρος της για άλλη μια φορά, ακόμα γυμνός, με ένα λευκό πανί στο χέρι.
Ο ÉΚóίVλιéαν^ aεxπPέ&στρnεrψεZ TστηN fδ(ιXκή τfηUς mπλευρά του κρ$εβ$αtτιο_ύT κ_αι κάBθwιsσεL $δίπλFαV Vστtοt γοIφόS τηςT. VΤο Yεqλ&εWύθQερqοé Fχέρqιk Rτο^υ bχώρDισOε tτHουςF ποOνεμQέAνοMυς μηYρuούςó XτBηςb κpαι_ Dγ'έuμιiσJε τlοiνt ενδDιvάμεhσ&ο χώρ)ο Yμlε_ τCο. υóγρsόM τMε&τράÉγων^ο YύNφασrμóαK. Ηp πOαγωμvένSη) qψsυ*χhρVότηCτ,άÉ τοqυt τηvν QέóκανεH ÉνrαZ τρuίζειy Pκqαι να τραντάζεται,m αsλλTάF 'εrκ,είpνοRςi πmαρέUμJειjνεf σQταóθερ_ά vπιεσμέSνο^ς Rπάνωy rστοJ LτkρυφKεnρDό RφύλÉο τ(ης.F
"Έπρεπε να μου το είχες πει", μουρμούρισε. "Θα το πρόσεχα καλύτερα".
Η Τζουλιέτ μελέτησε τον άντρα που την καθάριζε προσεκτικά με μια ευγένεια που δεν θα περίμενε ποτέ.
"Θα το έκανες;"
ΕκwείνUοjς Jτ)ηyςS *έéριSξεm μYιXαP μαXτsιά.T R"Όχ,ι.u Θαq Éσε ε$ίyχα PπAάkει σcπJί,τWι. _Δtεν κlοιwμCάVμdαι Aμε παQιQδ^ιVά".
Η Τζουλιέτ ανοιγόκλεισε τα μάτια. "Δεν είμαι παιδί! Είμαι είκοσι τριών ετών".
Τα μάτια του στένεψαν. "Και είσαι ακόμα παρθένα;" Κούνησε το κεφάλι του. "Τι στο διάολο περίμενες;"
"Δεν περίμενα τίποτα. Απλώς δεν είχα ποτέ πριν κάποιον στον οποίο ήθελα να δοθώ".
ΔLεν mήταRνó GεsντεzλaώςH ,η _αiλcήθcεkια,O AαLλλά &ούóτYε lκmαqι. ε(νkτεDλώς ψcέQμαó. Είχfεu ^θεéλήσvεMιM fναw το δAώσ!ειW qστονC Σcτα)νs. !Μετgάn αWπό αHυaτό*, δενÉ εί^χεk rποnτGέ( χUρόBνο γMια xσεÉξO OκÉαι _δPεν ε.ίbχεU iυπάρ_ξ(ει ποτéέ θέLμUα.M
"Χριστέ μου", ήταν το μόνο που είπε.
"Δεν ήταν και τόσο άσχημα, έτσι δεν είναι;"
Το βλέμμα του έμεινε στο πρόσωπό της για πολύ περισσότερο αυτή τη φορά. "Όχι, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα", είπε τελικά. "Θα μπορούσα να σε είχα πληγώσει".
"Ή^σουIν, pυπIέ'ροkχtος"É, τοBν ^δ_ιαrβεMβαMίω!σAε απtαλ'ά.É
Εκείνος κοίταξε αλλού. "Και πάλι, δεν είναι το θέμα".
"Σ' ευχαριστώ", ψιθύρισε ελλείψει κάτι καλύτερου.
"Που σε πλήγωσα; Παρακαλώ."
ΈπιGασtεG τονu UκHαéρ,πό sτου$ qότÉαν σYη!κnώθQη(κεT Lστnα πkόδYιαó TτοMυ.H "yΔQεXνc μMε π&λήTγωσεbς. ΉzταBν πραWγYμQατaικά κBαUταπλkηMκiτικnό".z
Έψαξε το πρόσωπό της και εγκαταστάθηκε στα χείλη της πριν αφήσει το βλέμμα του να περιπλανηθεί κατά μήκος της απλωμένης στο κρεβάτι του. Το εξάρτημα που κρεμόταν ανάμεσα στα πόδια του σκληρύνθηκε και η Τζουλιέτ δεν το έχασε. Το δέρμα της τσίμπησε από τη ζέστη και την επίγνωση. Το στήθος της φούσκωσε καθώς οι ρώγες της σφίγγονταν.
Χριστέ μου, τον ήθελε ξανά.
"Ντύσου".
ΉτDανP ,ηcλRίmθwιοh, αλλUά δεwν vτο Bπ.εRρίRμwεXνεY αυτMό. !ΚρίÉνοkντQαKς$ Uαπ!όW Iτη σκ*ο'τε*ιν^ήO ζέ^σWτη. QσTτ_α μYάSτι$αc dτlου Mμ$έNχgριV nτο*ν πλAήρQωDςg σκληcρυlμέOνο .ποjύτlσdοL σéτ,ηV μέIση NτPοQυZ, uεwίχε εyιXλι!κριFνά πιστέ,ψsειc Zό$τιq *θα Gτcην αQκPο$λουθfοtύIσ.ε, óξαν*ά. Αντ&' óαAυτóοZύ,, εκεBίν,οςz mγύρ^ιAζε uμFα^κLρKιά xτηςG.
Η απογοήτευση και ένα παράλογο τσίμπημα πόνου συσσωρεύτηκαν μέσα στο στήθος της, καθώς δάγκωσε τα χείλη της και σηκώθηκε. Η ψύχρα που σάρωσε το δωμάτιο την έκανε να συνειδητοποιήσει οδυνηρά τη γύμνια της και άπλωσε το χέρι της στα τσαλακωμένα σεντόνια. Το ύφασμα θρόιζε πολύ δυνατά μέσα στη σιωπή, καθώς το τράβηξε γύρω της σε μια περίεργη προσπάθεια να προστατεύσει το υπόλοιπο της κουρελιασμένης αξιοπρέπειάς της.
"Μπορώ να χρησιμοποιήσω πρώτα την τουαλέτα σας;" ρώτησε.
Χωρίς να την κοιτάξει, έγνεψε πριν κινηθεί προς την ανοιχτή βεράντα.
Κρατ!ώhντας gσφwιvχτάL ταu σYεQνsτZόνFιrα, η pΤζ(οUυλ$ι(έτ κατCευθLύvν,θtηjκóεy hπρtοςé τBοY μπάaνiιοt καιÉ γmλuίsστOρcη_σε' !μRέσα.
Ήταν τόσο πολυτελές όσο θα περίμενε από ένα τόσο μεγαλοπρεπές μέρος. Το ελεφαντόδοντο και το χρυσάφι έλαμπαν κάτω από τα έντονα φώτα, ποτίζοντας το ένθετο τζακούζι που ήταν ενσωματωμένο στον έναν τοίχο, ένα γυάλινο ντους στον άλλο και έναν πάγκο με δύο νιπτήρες που καταλάμβανε τον τρίτο. Ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από το δικό της. Είχε ακόμη και έναν πάγκο σφηνωμένο ανάμεσα στο τζακούζι και τους νιπτήρες. Υπήρχε ένας κάδος απορριμμάτων δίπλα στην τουαλέτα, μια σειρά από διπλωμένες πετσέτες σε ένα ράφι δίπλα στο ντους και μια ποικιλία από ανδρικά προϊόντα τακτοποιημένα στον πάγκο. Αλλά ήταν το βελούδινο χαλάκι του μπάνιου που πραγματικά την έπεισε. Θα μπορούσε σχεδόν να χωθεί σε αυτό και να κοιμηθεί.
Αναρωτιόταν ακόμα γιατί κάποιος χρειαζόταν ένα τόσο μεγάλο μπάνιο και πήγε στον νιπτήρα. Πλύθηκε όσο καλύτερα μπορούσε πριν βγει από το δωμάτιο για να βρει τον Κίλιαν στη βεράντα για άλλη μια φορά. Στεκόταν εντελώς γυμνός με τα δύο του χέρια τυλιγμένα γύρω από το σφυρήλατο σιδερένιο κιγκλίδωμα. Η ένταση τραβούσε τους φουσκωμένους μύες κατά μήκος της πλάτης του, κάνοντάς τους να κυματίζουν από την απογοήτευσή του. Αναρωτήθηκε τι σκεφτόταν. Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να πει κάτι. Χωρίς να είναι σίγουρη ποιο ήταν το πρωτόκολλο για τέτοιες στιγμές, πήγε στα ρούχα της αντ' αυτού. Τα μάζεψε από το πάτωμα και ισιώθηκε. Αναπήδησε για να δει τον Κίλιαν να στέκεται ακριβώς πίσω της, όμορφος, γυμνός και σκληρός. Το τελευταίο έκανε την καρδιά της να κάνει άλματα. Οι μύες του κορμού της έσφιξαν και χρειάστηκε να δαγκώσει δυνατά τα χείλη της για να μην βγάλει άχνα. Έσφιξε τα ρούχα της στο στήθος της σε μια αξιολύπητη προσπάθεια να πνίξει τους ακανόνιστους κρότους της καρδιάς της.
"Γεια", ψιθύρισε ελλείψει κάτι καλύτερου.
Ο& ΚuίWλBιανx δQεrνj κRοsυνdήθηbκHεw.H Έμεινε Nα)κhριRβUώ_ςr wσ(το δBρgόKμοY τηzς,m nαzν!αγpκά,ζ)οuνvτóάgς, aτηXνG να γaείρwειt τJοq Jπ)ηJγ,ούNν)ιW OτdηςL GκJαι !νhα, ZσυGν^αOν!τήnσNει( τuονÉ mεuκUνεnυnρIισVμό) καyι τηk Mλkαγνε*ίLαU πqουR TέNτρεjχtανt στPοq .πDρόσIωIπSό τουO.D Τdο σ,ώ*μcα& TτηNς BέXβQγαCλε, JένSα ρίNγUος λαQχzτάtραXς πaοÉυ δενw είχεN διÉκαίyωLμα QνFαD τοB κάνειR,( kαLν LσBκIεφτ'είB κnανεiίς ότιP 'έQν*ιvωbθBεj óτyηPν hτwρυφεFρzόgτηταC ναg πiάλλεOταιó (αmνάμIεTσMαq στα( JπlόδιFαY SτηDς. ΑλnλάK τbοi τσ_ίCμZπ*ημ.αm δlεGνH Hήταν ÉμhόÉνο π(όνQοgςH,U _σjυ^νειAδητYοéπqοίUηnσε Xμεa Cέ_ναX ξéάφνιVαwσGμZα..y jΥπήρχε _εκFείF qέναςT sγ.νώρSιZμοrς aπαaλaμNός GεπιWθυZμSίαRς ποóυP WτwηBν εBξέYπληξε.
Ήταν ξαφνικά πάνω της. Το στόμα του έκοψε άγρια το δικό της, καθώς την σήκωσε και την πέταξε με συνοπτικές διαδικασίες στο κρεβάτι για άλλη μια φορά. Τα σεντόνια σκίστηκαν, αφήνοντάς την γυμνή και ευάλωτη μπροστά στον λύκο. Με το ζόρι κατάφερε να αναπνεύσει όταν εκείνος άνοιξε τους μηρούς της και τους γέμισε με τους γοφούς του.
"Πες μου να σταματήσω!" της βρυχήθηκε.
Πονώντας από τη δύναμη της ανάγκης της γι' αυτόν, η Τζουλιέτ τύλιξε τα πόδια της γύρω από τα πλευρά του και κλείδωσε τους αστραγάλους της στην πλάτη του.
"QΌtχι"m.x _ΓBλpείφQειG τtαó χεrίbλvηj iτηVςK.& a"ÉΣ$εV Mπαrρακ&αfλQώW, cμη".X
Κεφάλαιο 5
Κεφάλαιο 5
Η σιωπή φαινόταν κάπως απίστευτα δυνατή όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα. Στο χώρο δίπλα του, η Τζουλιέτ ήταν ξαπλωμένη με το πρόσωπό της χωμένο στο μαξιλάρι. Η πλάτη της ανέβαινε και έπεφτε, αλλά όχι με την ίδια ένταση που είχε μόλις λίγο πριν. Η λεία καμπύλη της σπονδυλικής της στήλης έλαμπε από τον ιδρώτα και κρατούσε τα απομεινάρια του ερωτικού τους παιχνιδιού.
Σεξ, υπενθύμισε ο Κίλιαν στον εαυτό του. Δεν έκανε έρωτα. Δεν έκανε τρυφερότητα. Το να κάνεις έρωτα προϋπέθετε συναισθήματα και εκείνος δεν διέθετε αυτή την ικανότητα. Δεν είχε την πολυτέλεια. Η αγάπη και η οικογένεια ήταν ένα βάρος που δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά. Γι' αυτό δεν επέλεγε ποτέ παρθένες. Γιατί οι γυναίκες που έπαιρνε στο κρεβάτι του είχαν πάντα εμπειρία και ήξεραν τι να περιμένουν.
Ε,ιhλικρfινά, jδεν ήdτα^νJ kσZίDγο'υgρος) όbτι pθGαD είχBε .σdτfα(μJατ'ήwσεnιc αiκόxμα κaαι α$ν! γνώρaιxζε γιfαy Zτη'νY pΤζ^οWυλlιέτh. HΤ*οÉ ναF Qε,ίνuαLιÉ bμCέRσRαs xτηnς, kθαRμμkέyν(οZς) σεR yόλη αυτήD NτtηνS υγ)ρRή θGερμόéτηdταD ήAταν. aακTαταμqάχUη!το, κrαtι JεPθÉισcτVικjό É...H ^κα(ι εOπιmκAίXνδ'υLνο, IσαXνH ν'αw (πiηyδ'άεsι απόL uμKιCαF FγέÉφmυxρα tμdε LμόνοJ ένsαI κοvμvμάτι κAλcωστzή να τον OκραVτάqεHι αFπόK το νkα Lχτυhπgήxσειy )σταy ακSαRνDόcνhισJταQ βράRχmιαM zκLάsτOω. IΉτNαtν yμια AαφάKνOτsαστnη NσfυgγHκ*ίνηUση,q tαÉπό τDηhν ο.πvοxί^αt RήXξxερε aόuτSι έπiρεπYε νTαó απομbαZκρυν_θεί !πριν MξεMχlάσZει_ γιατlίJ cείχεN Mκpαqνόνες^.$ qΕίχVε qήδη, πqαρbαKβZιά.σεmιU Zπ)άbραa ,πολλοqύqςB Hαπόg iαpυτSο$ύyςÉ Fγ*ιαM KχάρMη) )τηςd. XΑuλλCά όχ!ι πLια.W aΈπBρzεπεI Qνhαj sφύaγει μcακFριIά zτοtυ.
Ωστόσο, εκείνος δεν έκανε καμία κίνηση για να το κάνει να συμβεί. Ξάπλωσε εκεί, στηριγμένος στον αγκώνα του, καθηλωμένος από το σχήμα της σιλουέτας της Τζουλιέτ που μισοκρύβεται κάτω από τα σεντόνια. Τα μαλλιά της ήταν μια μπερδεμένη ταραχή που έπεφτε πάνω στο μαξιλάρι, στο χρώμα του ωχροκίτρινου κάτω από το φως της λάμπας. Ήξερε από μνήμης ότι οι πλούσιες τούφες μύριζαν αγριολούλουδα και τις ένιωθε σαν μετάξι. Αλλά δεν ήταν τίποτα μπροστά στο δέρμα της. Τα χιλιόμετρα της χλωμής, εύκαμπτης σάρκας είχαν νιώσει σαν σατέν που γλιστρούσε κάτω από τα δάχτυλά του. Είχε αγαπήσει ιδιαίτερα την αίσθηση που την είχε τυλιγμένη γύρω του, καθώς έμπαινε μέσα της με την ορμή ενός άγριου ζώου. Και εκείνη τον είχε αφήσει. Θεέ μου, είχε παρακαλέσει για περισσότερο. Ξανά και ξανά, μέχρι που λιποθύμησε από την εξάντληση.
Παρά τη θέλησή του, οι άκρες των δαχτύλων του χάραξαν την ομαλή κλίση, ακολουθώντας τις κορυφογραμμές της σπονδυλικής της στήλης από τον αυχένα ως την ουρά. Η γυναίκα έβγαλε έναν ήχο ανάμεσα σε βογγητό και αναστεναγμό και μετακινήθηκε. Ένα μακρύ, γυμνασμένο πόδι γλίστρησε κάτω από τα σεντόνια. Ο Κίλιαν μελέτησε το άκρο και το τρίγωνο του υφάσματος που μόλις και μετά βίας έκρυβε τον κώλο και το δεύτερο πόδι της. Ήξερε ήδη τι βρισκόταν από κάτω- είχε καταναλώσει σχολαστικά την κοπέλα. Παρ' όλα αυτά, έσκισε το εμπόδιο και χόρτασε τη γυμνή σάρκα της πριν δεν την ξαναδεί ποτέ.
Όμορφη. Απόλυτη τελειότητα. Κάθε σπιθαμή της αναστάτωσε το αίμα του και ξύπνησε ξανά τον πούτσο του για έναν ακόμη γύρο. Το να την έχει τόσο κοντά, τόσο απόλυτα ευάλωτη στο ζώο που ήταν ήδη σκληρό γι' αυτήν ήταν ένα νέο είδος βασανιστηρίου που δεν είχε ξανανιώσει ποτέ. Σίγουρα είχαν υπάρξει γυναίκες που τις ποθούσε, αλλά ένα ή δύο ρολάκια ανάμεσα στα σεντόνια και αυτή η πείνα του πάντα χορταίνει. Δεν είχε υπάρξει ακόμη γυναίκα που να την ήθελε για τρίτη ή τέταρτη φορά.
Α)λNλά& .ήθ_εfλXεp Éτ(η&νc nΤζοbυvλAιέ*τ. PΉθεyλIεx να jμεί*νOει.N gΉCθJεkλεW Vνéα rτη_νB κcρα*τήXσεGι GδεcμSέjνηp lσAτοG Wκlρεvβ(άτι PμέχρNιy τοh qσpώWμα_ του Rνα aμjηνó lκ,αhίHγετ.αiι πια γι'C QαυτRήCν. ΉgθεNλε ν'α jτηM ν,ιώσwεwιt VνIα λυÉγί&ζ$εdι,. 'ναH σπ&αρτxαρaάε.ι κ)αιW Cνwαz OσKυνLτρίóβε*ται gκuάτω bαGπFό& α.υτmόν μhέSχBρéιó ^να ικ,αgνdοποFιηθfεLί kκάθ$ε ίχνHος jτηKς XανάγMκηςY τοiυ γNι' AαIυ!τrήTν*.w zΘKεéέm μtου,H )ήθbεJλεj νlαG τηνA mξOεfσκéίσει καDιé νpαn τZηgνÉ jκατUαναλSώσ_εpι LμvέχOριf νJαu μ!ηνu του μεNίνcειX τίποτXαj.N IΉjθελε éν.αX αποpκDτήσεXι AκαRιJ lναt σημWαδέψειb Kκάθεg PσπιPθ_αaμ*ήA αυ.τοkύ dτουm FαψXεγάδι'αBσ$τουH σώYμGατος,a óώiστ.ε ναV sμη.ν *υNπ.άDρUχkει ποτ_έi αHμ)φιβKολaίDα γbιαG το σε, Cποιjον' αGνqήκ&εx.U &Ήθελε νqαM τóηςu κQάCνVεKι πρhάγμrατtα, bσκοτεXιRν.ά JκUαι βhρώμι!καg πzράγμ)ατlα dπPοbυ θαO zτηzν (τροUμο)κρα(τyο'ύVσPανl 'αQν ,τéο AμάcθαινεT Mποτtέ. Τxι στοJ δhιάóολοC ή!τgαlν αυ(τόW fποIυ& JτηνO έκαfνqε wτο θ!ηMρίο XμYέ!σαv zτοZυp 'τuόσο τAρéελό;$
"Κίλιαν;" Σαν να αφυπνίστηκε από την απλή δύναμη των σκέψεών του, η Τζουλιέτ μετακινήθηκε. Τα σεντόνια θρόιζαν από κάτω της καθώς σήκωσε το κεφάλι της και τον έψαξε. Οι λίμνες του σκοτεινού καφέ στάθηκαν στο πρόσωπό του. Το δικό της μαλάκωσε σε ένα γλυκό, ντροπαλό χαμόγελο που το έκανε ακόμα πιο δύσκολο να το αφήσει. "Γεια."
Ο κόμπος στο στομάχι του έσφιξε. Το σαγόνι του έτριξε. Η απογοήτευση αυξήθηκε σε ένα αφόρητο βουητό. Πρέπει να φάνηκε στο πρόσωπό του, γιατί το χαμόγελο στο δικό της γλίστρησε. Απομακρύνθηκε, τραβώντας τα σεντόνια μαζί της.
"Τι;" ψιθύρισε. "Τι συμβαίνει;"
Οι πUερισσότεmρKεxς γυ^νVαfίκfεςB πο.υ& πήγ(αuιjνTεb στο Wκdρεqβ.ά_τιO tτο_υq γνaώHριFζZαWν τοpυ&ςÉ qκανόνεςX.L 'ΉξAε*ραQν Sπ,ό'τεR ήGτ!αhν vώρNα jνα YπάροTυNν Kταv πvράγματά )τQοzυvςq wκαιz να &φύMγοpυgν qχωρnίς να )τουóς FρrωsτήσεGι yκανε*ίς. Ηz ΤxζTουhλιgέτ δGεóνV SήτανC Sμί)αA αXπYό Gαυtτέvς) κzαιa όóμωjςb Hαfυmτό ,δενc ήτIανY τnοó πéραγμα!τ&ιÉκόw Sπ)ρόzβλη&μαs.G Τaο éπdρSόβAλημGαS ή_ταéν ό_τι δsενÉ ήWθεlλmε νóαj φsύγ,ειh.! kΌχHιX HαYκόaμαÉ. ΑQλλUά mή)ξ&ερfεy ότ_ι ^δóενC θα gγJιqνόFταLν qάλ(ληC éμια φορά Yή άÉλNλdες IέKξι DφSορές. ΚHάKτMι^ sπZάNνω τηVς έκHα$ν'εa αδύν_αéτο νhαk χορτBάDσεbι κα'ιO ÉαυDτόg mαdπό sμό$ν'ο sτοnυF έdσRτεóιλ'εé τιfς gκBόκκινWεVς óσηWμhαίες vνnα κóυματί_ζuοrυwνI.a
"Ήρθε η ώρα να φύγουμε", ξεστόμισε με λίγη περισσότερη θέρμη απ' όση χρειαζόταν. "Τα πράγματά σου θα είναι δίπλα στην πόρτα. Ο Φρανκ θα σου καλέσει ένα ταξί".
Ήταν αδύνατο να προσδιορίσεις ένα ακριβές συναίσθημα- τόσα πολλά αναβόσβηναν στο πρόσωπό της σε γρήγορη διαδοχή. Αλλά αυτό που τον κλώτσησε στο λαιμό ήταν ο πόνος και η σύγχυση που τσαλάκωσε το δέρμα ανάμεσα στα κομψά φρύδια. Ένα μικρό χέρι σήκωσε και έσπρωξε τις μπούκλες των μπερδεμένων μαλλιών της από τα μάτια της καθώς προσπαθούσε να επεξεργαστεί αυτά που έλεγε. Δεν της πήρε πολύ χρόνο.
"Ω", ψιθύρισε τελικά. "Σωστά. Συγγνώμη".
ΔKεzνn έXκOαvν'εR καμgίtαD sκίνkηsσHη, γmιpαI να 'τ)η Oσbτ&αμPα$τήiσSεSι Éό^ταPν εκUεuί$νYηA LσzκαYρTφvάλωMσε ^αvπ_ό( τtο κρεβKάτι μ*ε Éτ,αm ^σεντcόBνιvα ÉκαOιX έψzα'ξjεm γJιgαq τWα ^ρMούχYα zτkηςa.O SΝFτMύ.θyηfκε NγρήγVοραM πCρxιν Sγsυρίtσcει. πSρJοRς τοT UκFρεβ&άPτjιy. Έβρεjξ!ε τcαb rπρηRσCμέRνα CχcεDί&λη uτηςT κjα$ι^ ρnύ!θOμισε τBοA στLρxίφZω*μDα της φ^ούMσταSςY uτηFς γιqα να yκyαJλύψειz FαυGτάn FτtαI όpμορφα πόδKιaα.* KΤlαz μά$τιαg τhηzς_ ÉδWεν TτPοsνJ άNγzγιuξαdνH πlοZτFέ,N πÉαραXτήρQηsσpε&. KΈμCειfναlν πjρ^οσκολgλIημAένnαs στhο XχXώgρ&ο Aακlρ.ιβώ)ςó πTάóνω Dαsπό το uκWεφÉάλzιó jτJοBυJ,x όÉτ)ανl éε.κVεί)νη μbιnλWο_ύσ&ε).
"Σας ευχαριστώ για όλα", ψιθύρισε σιγανά. "Θα βγω μόνη μου έξω".
Άλλη μια φορά, παρακάλεσε το θηρίο. Μόνο άλλη μια φορά.
Αλλά εκείνη είχε ήδη φύγει. Η πόρτα ήταν άδεια και σκοτεινή. Στη σιωπή που ακολούθησε την αποχώρησή της, μπορούσε μόλις να ακούσει τον απαλό ήχο των βημάτων της καθώς έφευγε βιαστικά. Ήξερε ότι είχε φτάσει στο διάδρομο που οδηγούσε στις σκάλες όταν ο ήχος σταμάτησε και μετά δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από τη δική του αναπνοή.
ΞdεsτυóλίγyοHνHτzαsς τGοuν εCαóυpτPό SτWο!υ! mαzπiό τοB LκOρLεbβOάjτιi,H hοV óΚίλGιjαν σ_ηκGώÉθηκsεw σyτα rπόδια τοyυ^.$ uΤρaά*βηξgεO τQοF TπαντLελZόTνfι και τ)ο πQουmκά_μι)σmόu τουÉ,I ÉχωρTίς wνα *μLπεkι( στον zκόdπο να τ'οV nβ'άQλει dή zναj óτο κOου.μπ,ώ^σVει.X wΕκvτGόhς sαπό' Tτην ,αZσφrάCλnει'ά bτzοYυ, κανείςb aάλ*λοfς δTεpν ζοIύσPε Nστο τdριgώρéο$φο κτHήμ.α. DΘ(αQ μUπlοροWύKσDε νdα κυaκλοiφορrεί WγυOμνzόxς,, DόσAο κAιq uαyν zαυJτjό (θαN έκανzεO τJη δι*αφQοVρά.
Το μέρος είχε την παγωνιά της αυγής. Ο Κίλιαν περιπλανήθηκε στους διαδρόμους, όπως έκανε πολύ συχνά όταν η αϋπνία του ήταν στη χειρότερη φάση της. Εκείνη η νύχτα δεν αποτελούσε εξαίρεση και δεν είχε καμία σχέση με την Τζουλιέτ, αλλά με τους εφιάλτες. Ήταν πάρα πολλοί και τον κυνηγούσαν σαν σκυλιά. Υπήρχαν χάπια, το ήξερε. Φάρμακα για να αμβλύνουν τις αισθήσεις του για λίγες ώρες και να τον βγάλουν νοκ άουτ. Είχε δοκιμάσει μερικά, αλλά ήταν μια απώλεια ελέγχου που δεν μπορούσε να επιτρέψει στον εαυτό του. Όχι στη δουλειά του, όταν οι αισθήσεις του ήταν το μόνο που τον κρατούσε ζωντανό. Έτσι περιπλανήθηκε σε ένα κτήμα που είχε γίνει η φυλακή του πολύ νωρίς στη ζωή του. Ακολούθησε τα φαντάσματα του παρελθόντος του μέσα στους άδειους διαδρόμους και άκουσε τη χαμένη παιδική του ηλικία να αντηχεί σε κάθε δωμάτιο.
Παρ' όλα τα χρήματα και τη δύναμη, ήταν μια μοναχική ύπαρξη. Ήταν μια αυτοαποκαλούμενη απομόνωση και έτσι του άρεσε. Οι άνθρωποι είχαν την τάση να πεθαίνουν γύρω του και αυτός είχε ήδη πάρα πολλούς θανάτους στα χέρια του. Ήξερε ότι θα κατέληγε να σκοτώσει την Τζουλιέτ αν δεν την κρατούσε μακριά του.
Στην κορυφή της πίσω σκάλας, ο Κίλιαν έκανε μια παύση. Το χέρι του έσφιξε γύρω από την κρύα σιδερένια κουπαστή, μέχρι που οι αρθρώσεις των δαχτύλων του έλαμψαν με ένα σκληρό λευκό χρώμα στο μισοσκόταδο. Κοιτούσε τη μαύρη λίμνη στο βάθος με ένα μουδιασμένο είδος τρόμου, ενός φόβου που σήκωνε το κεφάλι του κάθε φορά που τον έπιανε η ιδέα ότι θα ήταν για πάντα μόνος. Δεν ήταν ιδανικό. Ποιος λογικός άνθρωπος ήθελε να πεθάνει μόνος του; Αλλά πώς θα μπορούσε να επιτρέψει σε έναν αθώο να μπει στον κόσμο του γνωρίζοντας ότι τελικά θα τον κατέστρεφε; Πώς θα μπορούσε να αφήσει τον εαυτό του να αγαπήσει όταν ήξερε ότι τελικά θα τον ξεριζώσει; Ήξερε ότι θα μπορούσε εύκολα να ερωτευτεί κάποια σαν την Τζουλιέτ. Μπορεί να μην είχαν μοιραστεί περισσότερες από μερικές αχνιστές ώρες μαζί, αλλά μπορούσε να δει ένα αύριο μαζί της. Μπορούσε επίσης να τη δει σπασμένη και αιμόφυρτη στην αγκαλιά του και αυτό σχεδόν τον έκανε να διπλασιαστεί καθώς ο πόνος τον διαπερνούσε.
ΓQιaαkτί kτRο σκέbφτεσαι rαυdτkόV; UΗ vφjωcνvήé vμέ_σα uσOτ'ο κεRφάhλι τ!ουx απαίτησεé hάéγριbα. ΜHιXα, .νύHχWτ$αw μεp τHο iκοuρίSτYσιY aκα_ιw óαdκUο,ύ.ς! ZτAιkς !κjαSμπάqνες τηWςz &εNκDκλησίWας;
Όχι ακριβώς καμπάνες της εκκλησίας, σκέφτηκε αφηρημένα καθώς άρχισε να κατεβαίνει προς τα κάτω, με τα δάχτυλά του να κινούνται ασταθώς πάνω στα κουμπιά των ρούχων του, να τα κλείνει και να βάζει το μπλουζάκι του στη ζώνη του παντελονιού του. Αλλά τον έκανε να θέλει πράγματα που δεν είχε καμία δουλειά να θέλει.
Στο κάτω μέρος, έστριψε δεξιά και κατευθύνθηκε προς το ωδείο. Ο θάλαμος από γυαλί και ατσάλι ήταν το αγαπημένο μέρος της μητέρας του, εκτός από τους κήπους. Κάθε ευτυχισμένη ανάμνηση περιστρεφόταν γύρω από εκείνο το δωμάτιο, αναμνήσεις από το να γονατίζει δίπλα της ενώ εκείνη γέμιζε τον χώρο με κάθε λουλούδι που μπορούσε να φανταστεί, αναμνήσεις από τις ιστορίες της. Του έλεγε πάντα ιστορίες για το αδύνατο. Ο πατέρας του την πείραζε που γέμιζε το κεφάλι του Κίλιαν με ανοησίες, αλλά εκείνη τον έδιωχνε και συνέχιζε τις ιστορίες της.
"Ο κόσμος είναι ήδη ένα άσχημο μέρος", την είχε ακούσει ο Κίλιαν να λέει κάποτε στον πατέρα του. "Ο γιος μας αξίζει να γνωρίσει την ευτυχία".
Ο éπατέρSαWςQ τοDυ εhίχyεK Zκqουmνήσε,ι JτGο cκ*εgφάλιR τBοkυ,. αλkλ_ά εί.χε χJαμοxγwεcλάMσεBιj. 'Θα τQηςS WέδVινε uτα πά(νpταV.( jΑ_κXόμαu κVαιv PαπQό' QπαVιδjίL,i ο qΚZί)λrιανu ή*ξQεjρZεB ότι )οι* γοyνgείNςi τουC MήτXαmνL Qτο cκHέντρο zτDου KσύYμHπYα$ντοVςc τοPυU XάHλWλου. Ή.ταiνt σε éκ!άNθεV τjοiυXςw (μα&τιά, &σε κάθ,ε χαBμό.γqεCλοf καNι Qχά(δι$. fΚCοfίHταζαν zοi ένOαςR aτοyνh éάcλdλyο(ν με. (τον τρjόπ(ο πNου _τfο$υI έλε.γε uη μ^ητέρhα Wτvου σwτfις( ισFτvο,ρOίJεVς Kτ)ηSς, σαhνY Iνα μ,ηbνu tυπlήρ$χIε οjξXυγόLνοt σBτÉοYν Fκόσóμοh Tμέχρ$ιó νXαi lβFρεθnείL οf OάÉλλοXς Yσ(το ίTδιοO δBωμcάτVιlο. Καιq Éτοt jήbθεaλJεn αbυ!τbόf $για τdονÉ εαaυτόA το.υP.s FΉθjελεt νkαz αxγαπάgειB έgτσι.
"Μια μέρα, θα βρεις το παραμύθι σου, ένα mhuirnín", του έλεγε η μητέρα του όταν ο πατέρας του έφευγε για δουλειές και την έβρισκε κουλουριασμένη στο κάθισμα του παραθύρου του μπροστινού δωματίου, να παρακολουθεί το δρόμο με ένα βλέμμα απόλυτης στενοχώριας στο πρόσωπό της. Τον τραβούσε στην αγκαλιά της και τον αγκάλιαζε σφιχτά. "Όταν το κάνεις, μην αφήσεις τίποτα σε αυτόν τον κόσμο να την αγγίξει".
Εκείνη την εποχή, είχε πιστέψει ότι εννοούσε να μην αφήσει άλλον άντρα να του πάρει αυτό που του ανήκε. Μόνο πολύ αργότερα συνειδητοποίησε ότι εννοούσε ότι ο κόσμος του είχε δηλητηριαστεί και ότι έφερνε σε αυτόν θα πέθαινε. Απλώς ήταν πολύ νέος για να το καταλάβει νωρίτερα.
Έφτασε μέχρι το ηλιακό δωμάτιο, όταν η πρόοδός του διακόπηκε από την ογκώδη σιλουέτα που κινούνταν προς το μέρος του από την αντίθετη κατεύθυνση. Ήταν αδύνατο να μην την αναγνωρίσει αμέσως.
"qΦxρXανκ;h" Ο Κiίλrιvαν FπxεSρGίRμQενεA ναv bπHλwησιGάσεÉι ο γNίHγrαdνXταςC.z "ΌλαZ SκαλKάw;É"Y
Ο Φρανκ έκανε την παραμικρή κλίση του κεφαλιού του. "Μάλιστα, κύριε. Απλώς συνοδεύω την κοπέλα προς τις πύλες".
Ο Κίλιαν συνοφρυώθηκε. "Την πήρε ήδη κάποιο ταξί;"
Ήταν πολύ μετά τα μεσάνυχτα και οι περισσότερες εταιρείες ταξί σπάνια επιχειρούσαν να φτάσουν τόσο βόρεια και αν το έκαναν, συνήθως χρειάζονταν τουλάχιστον τριάντα λεπτά. Δεν είχε περάσει τόσος καιρός από τότε που η Τζουλιέτ είχε φύγει από το κρεβάτι του.
Ο ΦρανPκ κοPύTνησ!ε τlο! κqεφxάλ,ιW τmοGυ.i w"Π^ρ_οWσDφέρ'θηMκαX να Cτης Aκvαxλέ$σQω aένα.P dΕSκuείÉνÉη FεπnέDμενεb !νtα^ óπWάmρJε,ι mτ!ο. Éλεωφ$ορεί,ο!"L.(
"Το λεωφορείο;" Ο Κίλιαν κοίταξε το ρολόι του, όχι ότι χρειαζόταν. "Είναι τρεις το πρωί. Αν το λεωφορείο κυκλοφορεί έστω και τόσο μακριά από την πόλη, δεν νομίζω ότι στην πραγματικότητα κυκλοφορεί τόσο αργά".
Ο άλλος άντρας απλά σήκωσε τους ώμους σαν να μην ήταν το θέμα στα χέρια του.
"Είπε γιατί;" ρώτησε.
Ο NΦUραJνtκw κοuύνlησPε aτο nκVεXφάxλ(ι τÉο^υ. n"Ό'χDι!,n κύριaε".
Πραγματικά δεν ήταν δικό του πρόβλημα. Δεν ήταν δικό του πρόβλημα. Αν αρνήθηκε ένα ταξί, τότε τι έπρεπε να κάνει γι' αυτό;
Ωστόσο, το σφίξιμο στο στομάχι του δεν του επέτρεπε να ξεχάσει το θέμα τόσο εύκολα. Συνέχισε να συσσωρεύεται και να γίνεται κόμπος μέσα του, μέχρι που ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει για να μην ξεσπάσει την απογοήτευσή του.
"Κύριε, μπορώ..."
Οé DΚί&λι^αLνD IαaπÉοvμάκρNυ)νεx Qτjην )πtρSοσφοράL 'τοQυ sΦMρgαKνGκ,f μHε wτAοB σcώDμhα_ AτοQυ Lήhδéηh WνÉα kαaπpομαTκ.ρkύνQεται*. ("éΠες rστfονU Μtάρ,κ*ο νHα_ φ'έaρεóιs τwοi )αυτdοκίνητQο"Q.R
Ένα συνοφρύωμα βάθυνε τις ρυτίδες που είχαν ήδη χαραχτεί στο στρογγυλό πρόσωπο του μεγαλύτερου άντρα. "Ίσως θα έπρεπε να έρθω..."
"Ξεκουράσου, Φρανκ", είπε ο Κίλιαν. "Έχουμε μεγάλη μέρα αύριο. Δεν θα λείψω για πολύ".
Αφήνοντας τον επικεφαλής της ασφάλειάς του να κατσουφιάζει αποδοκιμαστικά, ο Κίλιαν επέστρεψε προς τις σκάλες. Υπήρχε ένα άνοιγμα στην άλλη άκρη του διαδρόμου που οδηγούσε στον χώρο του γυμναστηρίου και ένα άλλο που οδηγούσε στην εσωτερική πισίνα, αλλά τότε θα έπρεπε να κάνει τον κύκλο του και η Τζουλιέτ ήταν ήδη πολύ ώρα μόνη της εκεί έξω. Τα βιαστικά βήματά του πήγαν τα σκαλιά δύο τη φορά μέχρι την κορυφή. Χωρίς να χάσει ούτε λεπτό, κατέβηκε τρέχοντας στο διάδρομο μέχρι τη δεύτερη σειρά σκαλοπατιών που οδηγούσε προς τα κάτω στο φουαγιέ.
Ο ΜάCρ,κο εdίχε Cή*δη bπαÉρHκ.άpρεtι Nστο κGάFτωM μ!έροFςd wτNηMςM σκvάλcαtςF OότpανQ rο) ΚίλιαCν β$γήtκHε αOπtό FτBιςR YμaπJρNοστuινÉέGς πtόρτεςY.é ΠαGρά το DπροwχωρημfένYοq nτηdςD (ώραvς&, Cο άλhλKοOςU άNνOτρhας ήτανY νKτυyμXέgνSος )χωρί&ςM fοbύXτwε 'μιXαh GρυτvίδGαV σZτον οaρPίkζYονyτ(α κ)α*ι) Sέrδε.ιχνε. πrοAλύJ ÉπPιο ξύπνbιοDς απ'h dόn,)τι θα έπρεtπiε 'ναM sεlίναιr gκZάYποqιοNς éτέτοmιαN ώwρkαi.f bΠ'ίσωP τAοóυ, η μWαAύJρFηA BMpW έλαYμπzεa ^κάτω αcπό_ τBο)ν^ έντονQοT BφωMτcιwσμό Mποaυ έJκlανuε& κkύkκλvοGυςI γyύQρVω óαπό τxο dακίlνkητοÉ.d LΗ μgηχανή ήRτPαzνi zσε λεyιτHοrυρZγTίαn,k nπwρ'άOγμ.α' Vποxυ gσήYμαLινε όSτι qτα MκjλεOιδιjάz ήταmν lστrηW μίζαa καgι* γWλÉίHτωσεU Bτον ΚAίλιAαν απόf ZτοÉ QνLα ^τα WζητήPσQεAιa.p
Ο Μάρκο άρχισε να ανοίγει την πίσω πόρτα, αλλά ο Κίλιαν τον απομάκρυνε.
"Το βρήκα. Σ' ευχαριστώ, Μάρκο".
Χωρίς να περιμένει να τον σταματήσουν και να του θυμίσουν τους κινδύνους του να πηγαίνεις οπουδήποτε μόνος σου, έκανε κύκλο στο πίσω μέρος και βούτηξε στη θέση του οδηγού.
"TΚύZρpιkε..."
"Είναι εντάξει", υποσχέθηκε στον οδηγό του, καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω του και έσπρωχνε το αυτοκίνητο στην κίνηση.
Το κτήμα βρισκόταν στην κορυφή του Chacopi Point, με θέα ολόκληρη την πόλη. Ήταν το μοναδικό σπίτι για σχεδόν είκοσι λεπτά και περιβαλλόταν από χιλιόμετρα ερημιάς και μια απότομη πτώση προς βέβαιο θάνατο. Από πάνω, πάνω από το νέφος και τη ρύπανση, ο ουρανός ήταν ένα αψεγάδιαστο χαλί από γαλάζιο, γεμάτο αστέρια. Κάτω, η πόλη ήταν ένα αστραφτερό στολίδι από φώτα παρά την ώρα. Αλλά ήταν η σιωπή που είχε αγαπήσει η μητέρα του όταν είχε διαλέξει το σημείο. Δεν υπήρχε κανένας ήχος για χιλιόμετρα, εκτός από τα μυστικά που ψιθύριζε ο άνεμος στα φύλλα.
Ο Κίλιαν κρατούσε και τα δύο χέρια στο τιμόνι καθώς κατέβαινε τη σπειροειδή στροφή, προσέχοντας να παίρνει κάθε νέα στροφή με μια αργή αγκαλιά, μήπως και βρισκόταν στην άλλη πλευρά. Η ανησυχία του μεγάλωνε κάθε δευτερόλεπτο που δεν την εντόπιζε, γνωρίζοντας ότι δεν μπορούσε να έχει πάει πολύ μακριά και ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά μόνο προς τα κάτω.
Ηh Fυπ*οSμονSή τοKυZ αντkαμMεί_φθηXκεQ (όqτqαHνG εLί&δε Jτη pλεlυTκrήi τTης ZμBπλbοiύζtαm. WΦαKινόταPνó wν!αI BλnάSμπQεéιx με qτsο nδικxό τηςI hφuωςG μέrσαO στοl vσκοτHάδPι. ΒρAι,σmκόταwνy στsη'ν( CάAκρη τpοPυ Qδρόyμ'οHυc,v bμdε τyα lχέρια *δpιéπλiωμ_έuνα^ jενpάντιwα στηéν tπρ$ωι'νήT cψYύχrραV καkθ(ώς Oσ_κ^όνταrφτóε πάνωC Nσiε σπαVσμGέjνα Oχαλίκια.g Ανα*πVήKδηfσTεN NότPαν οR vΚίλ&ιανD gεYπVιτά'χυaνε! MκαιF έMσóτwριψε σZτηTν άκρpη τοlυA yδGρfόiμnο,υ αIρGκετwάM μNέóτIρGαK μWπDρOοσRτqά tτηUς!.V
Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και πήδηξε έξω.
"Τζουλιέτ".
Στεκόταν μπροστά του, μικρή και μπερδεμένη, με κόκκινα μάτια και μπερδεμένα μαλλιά. Το γεγονός ότι έκλαιγε τον χτύπησε πολύ πιο πολύ απ' ό,τι πίστευε ποτέ και για μια στιγμή δεν ήταν σίγουρος τι έπρεπε να κάνει.
ΕJκεIίlν!η έMσmπαMσε τηW ZσYιωπCήÉ.
"Τι κάνεις εδώ;" ρώτησε με βραχνή φωνή.
"Τι περίμενες ότι θα έκανα;" ανταπέδωσε, με τον θυμό του να υπερισχύει της κοινής λογικής του. "Να σε αφήσω να περιπλανιέσαι στους δρόμους μέσα στη νύχτα;" Πλησίασε πιο κοντά, σταματώντας όταν υπήρχε αρκετός χώρος ανάμεσά τους για να κρατήσει τα χέρια του υπό έλεγχο. "Γιατί δεν άφησες τον Φρανκ να σου καλέσει ταξί;"
"Επειδή δεν ήθελα ένα ηλίθιο ταξί", ανταπάντησε. "Το λεωφορείο είναι μια χαρά".
"Σί*γου&ρzα δεν zεóίναιl μια gχnαράU"L, είkπεn από,τομα. ,"ΤιK,u νwομKίmζειςD ότxιG hοY FκyόσrμοςC DεSί^νYαι Éπιο ασ.φαAλjής Wόhτmαpνz MόÉλaοAι _κiοQι&μούνται;ó ΞCέρειwς τOι θRα μ(ποkρDούwσεY ν!α σου Vεί)χεu óσ)υSμdβεί;_"D
Απλώς τον κοίταξε για πολλή ώρα, με τα μάτια της να στενεύουν κάτω από τα φρύδια της.
"Και γιατί να σε νοιάζει; Σίγουρα δεν φάνηκε να σκέφτεσαι το καλό μου όταν με πέταξες έξω από το κρεβάτι σαν μια πόρνη που τελείωσες να χρησιμοποιείς. Θεός φυλάξοι αν περίμενες μέχρι το πρωί".
Οι μύες του σφίχτηκαν από την κατηγορία της. "Έχω τους λόγους μου, εντάξει; Ήξερες σε τι έμπλεξες όταν μπήκες στο αυτοκίνητό μου".
ΕκAείνη χλxεύαxσNεg QκαXιB Yκaού!νησOε( zλίYγο Yτο ^κεSφά!λιi !τη.ςj.l q"ΈχlεDιςf Vδί^κmιοF.B PΤοó tήpξεMρα.S ΞέOρω ε)π^ίσDηKςó GόPτUι^ δHε_ν' kθέλZω τίποZτ!α άλNλοÉ Oαpπό σAένα".
Με αυτό τον τρόπο, τον έσπρωξε δίπλα της. Το τρίξιμο του χαλικιού κάτω από τα πόδια της έπνιξε το θρόισμα των φύλλων. Ο Κίλιαν αναρωτήθηκε για λίγο αν έπρεπε να την αφήσει να φύγει. Σίγουρα δεν ήταν υπεύθυνος γι' αυτήν και αν δεν ήθελε τη βοήθειά του, τι έπρεπε να κάνει; Να την αναγκάσει;
Αλλά ούτε το να την αφήσει φαινόταν να είναι επιλογή.
"Αχ, για όνομα του Θεού!" Μουρμούρισε κάτω από την αναπνοή του προτού γυρίσει στη φτέρνα του. "Είτε το θέλεις είτε όχι, δεν θα σε αφήσω να φύγεις μόνη σου".
ΔIεν επιéβwρ^άsδυνtεO ποτέ τα θυUμωμyέν)α cβήMμÉαwτάA Sτη_ς'. y"Δ'ενZ μπÉορεί$ςy Tνwα με cσZταμaατήσεις"é.
Ήταν μια πρόκληση που έκανε το σκοτάδι μέσα του να ξυπνήσει. Έκανε τα σωθικά του να τρέμουν από ενθουσιασμό. Κάθε γραμμή του σώματός του τεντώθηκε από την προσμονή.
"Μπες στο αυτοκίνητο, Τζουλιέτ".
"Όχι!" έριξε πάνω από τον ώμο της.
"lΜtη WμεC éδοaκóιμάζMεfις, αUρνάGκlι", bπροειδοlπFοvίησYε,R με) τη^ uφÉωνAή! Jτου Uνα yακUοCύγIεiτVαι ε^λάχιhστHα! κwαι aόaμtως *νqα (είν'αéιs αλ_άνOθαστDη.c R"ΔYεν& εί*μαÉι σα_ν^ hτTουIςI μαRλθα$κFούςt άνcτkρεcς* πtουY έ*χAεWιQςU rσSυvνηθίYσbει.( Θhα! Bσsε βάλuωv σHτοz bγόνα(τόU ,μUουa".
Για μια στιγμή, φάνηκε να μην επηρεάζεται από τα λόγια του. Τα πόδια της την πήγαν άλλα τρία βήματα πριν σταματήσει. Η πλάτη της ήταν άκαμπτη και η κίνησή της άκαμπτη όταν γύρισε πολύ αργά για να τον αντικρίσει. Οι κοφτερές ακτίνες των προβολέων έλαμπαν στα μάτια της, φωτίζοντας την υγρασία τους και τον θυμό και την ήττα που έλαμπαν από την επιφάνειά τους. Τον κοίταξε για τόση ώρα που δεν μπόρεσε να μην αναρωτηθεί αν θα μιλούσε ποτέ. Τότε άνοιξε το στόμα της.
"Είμαι τόσο κουρασμένη", ψιθύρισε επιτέλους, ακούγοντάς το. "Έχω κουραστεί από ανθρώπους σαν εσένα και τον Άρλο που νομίζετε ότι μπορείτε να περνάτε τη ζωή σας εκφοβίζοντας και απειλώντας τους ανθρώπους για να κάνουν αυτό που θέλετε".
Όλες οι σκέψεις να την πάρει στο καπό του αυτοκινήτου του εξαφανίστηκαν με τον πόνο που την έβγαζε από μέσα της.
"éΑ*υτiό δενc GήFταVν.X.."
Αλλά δεν είχε τελειώσει.
"Ξέρω ότι δεν είμαι καλός άνθρωπος. Ξέρω ότι πιθανόν και να τα αξίζω όλα αυτά, αλλά απλά ... δεν μπορώ ...". Διέκοψε με ένα πνιγμένο λαχάνιασμα. Το χέρι της ακούμπησε στο στομάχι της, σαν ο πόνος να ήταν πολύς για να τον αντέξει. "Δεν μπορώ να το κάνω άλλο αυτό". Το πηγούνι της ταλαντεύτηκε μια φορά πριν σφίξει τα χείλη της σφιχτά. Τα χέρια της πήγαν στα κουμπιά της μπλούζας της και άρχισαν να τα ξεκουμπώνουν άγρια. "Οπότε, ό,τι θέλεις, πάρε το και άσε με ήσυχη".
Ο Κίλιαν δεν ήξερε να κινείται, αλλά ξαφνικά βρέθηκε ακριβώς μπροστά της. Τα δάχτυλά του έκλεισαν γύρω από τα εύθραυστα κόκαλα των καρπών της και τα αποσυνέδεσε στο τέταρτο κουμπί.
Ανdέ*πνcεεT ,δυLνατά. IΗr Oο&ρéγlήN hέMπUεwφτε πKάνω &τ'ου Pκάθε δευYτεZρbόλdεπyτο sπqου στAεTκόaτFαHνp TεκYείv )κοYιτPάjζkονVτAας cτcα. iυYγcράH TτQη&ςp (μάZτUιαd καNι ανsαπνέοLνDτxας ,τη kμwυUρpωδι!άm Jτ$ηzςd- η HαπCε(λπ.ισίlα ,πfουW hέβγSαGιLνUε FαJπyόI μέσCα! lτης $σCχgεδόν wτονj nσCκότOωνε.
"Μην το ξανακάνεις ποτέ αυτό!" άκουσε τον εαυτό του να βρυχάται. Τα χέρια του άφησαν τους καρπούς της και μπήκαν στα μαλλιά της. Έπιασε το πίσω μέρος του κεφαλιού της και την τράβηξε προς το μέρος του. Ο αναστεναγμός της τον διαπέρασε. "Μην τα παρατήσεις ποτέ, μ' ακούς; Το κάνεις;" Της έδωσε ένα ελαφρύ κούνημα. "Τζουλιέτ!"
Με τα μάτια ορθάνοιχτα από φόβο και σύγχυση, έγνεψε γρήγορα. "Ναι."
Συνέχισε να την αγκαλιάζει μέχρι να βεβαιωθεί ότι το εννοούσε. Τότε την άφησε και απομακρύνθηκε, συγκλονισμένος από το πόσο πολύ τον είχε επηρεάσει το γεγονός ότι την είδε συντετριμμένη.
Χfρcισ.τ,έ μuοgυ,B τιz του εcίχmεm gσυcμβéεί;
Αλλά ήξερε. Ήξερε ακριβώς τι είχε πάει στραβά και δεν μπορούσε να την κοιτάξει.
"Μπες στο αυτοκίνητο", μουρμούρισε, έχοντας ανάγκη να κινηθεί, έχοντας ανάγκη να κάνει κάτι άλλο από το να στέκεται εκεί και να νιώθει τα μάτια της να τον καίνε με σύγχυση και, ο Θεός να τον βοηθήσει, με οίκτο.
"Εγώ δεν..."
",ΜηPνj το Aκjάbν(ει'ςM!F"p πNροtει_δUοóπuοfίησε,! εlνJώw Kείχ)εp ήGδ(η qα_πο.μαZκjρυνuθε*ίr. "fΑJπλά& lμην* zτο wκάνzεις. ΜbπDες μiέσBα"c.(
Δεν περίμενε να την ακολουθήσει. Πήγε προς την πόρτα του συνοδηγού και την άνοιξε.
Υπήρξε μια στιγμή παύσης. Τότε άκουσε το ήσυχο χτύπημα των ποδιών της που περνούσε προς το μέρος του. Εκείνη γλίστρησε στο κάθισμα και εκείνος έκλεισε την πόρτα πίσω της. Γύρισε το καπό και μπήκε πίσω από το τιμόνι. Κανείς από τους δύο δεν μίλησε καθώς επανέφερε το αυτοκίνητο στο δρόμο.
Καθόταν κουλουριασμένη στην πόρτα, με το πρόσωπό της ζωγραφισμένο σε γραμμές και σκιές. Η εξάντληση έμοιαζε να ξεχειλίζει από πάνω της σε κύματα και να πνίγει τον αέρα γύρω τους. Ο Κίλιαν δεν είχε βρεθεί ποτέ ξανά σε αυτή τη θέση και δεν είχε ιδέα τι να πει ή να κάνει για να την κάνει να σταματήσει να του στριφογυρίζει τα σωθικά.
"JΠlεινάςH;'"z &ρMώτησHεU Xτgελ^ιmκάl.
"Όχι, ευχαριστώ", ψιθύρισε εκείνη.
Το δέρμα κάτω από τη λαβή του τσίριζε καθώς η λαβή του έσφιγγε γύρω από το τιμόνι. Έφτασαν στη βάση του λόφου και άρχισαν να κατεβαίνουν το δρόμο προς την κατεύθυνση της πόλης.
"Η στάση του λεωφορείου είναι στο τέλος αυτού του τετραγώνου", ψιθύρισε, χωρίς να σηκώσει ποτέ το κεφάλι της από το τζάμι.
"pΔIεν cθrα Rσε .αGφήσω XσHτη LσóτάxσRη"^, _ε*ίπWε ομYοιCόμο_ρφα,.
Εκείνη αναστέναξε και ισιώθηκε. "Δεν χρειάζεται να με πας μέχρι το σπίτι. Μένω μια ώρα έξω από την πόλη".
Χωρίς να πάρει τα μάτια του από το δρόμο, ενεργοποίησε το GPS που ήταν ενσωματωμένο στο αυτοκίνητο.
"Βάλε τη διεύθυνσή σου", της είπε.
Εκcεkίνkη* δίpσgτqασ,εP κqαpιH YαOναρωQτzήWθPηκwε Bανy αν$ηPσυéχούσgε QμήAπως pτVηO .λKηστέψειH Kμέmσα_ RσYτ,ηd sνOύχτBα.W Εξ$άλλοéυ,Y σdτα _μάTτCιuα_ τÉηóς, δTεν ή_τÉανz Xκα.λύτuε$ρdος) από ,ένTαν pάXχρpηWστIοJ αiλAήτWηz σαNν Gτóον uΆIρλο. RΤdοR εbίPχCε QπOεsιz wκαι( η ^ίδιαc. Η σlκsέsψdη Yαmυdτήj τονO ενTόχλcηOσOε LποéλnύM πpεριbσσόcτε^ρsοR dαπW' όP,GτUι TήdταjνZ iλ'ογéιRκόr.Q kΔ,εéνF _έμtοιkαζε bκHα_θiόxλοAυ wμεy τονR HΆρλο kκαι το_ ναy Qτον θrεTωρε_ί εVκείνηJ έDτσι,, PήÉτXαaν! nπsροσβBλtηhτóικόb. Μποvρkείf *να WμcηTν ήταPνH Nο άντHρvα'ς Éποaυb τZηbς bάξιUζFε, αλcλSά σfίγlοKυρÉα' δXε'ν ήταxνÉ &ο ΆrρXλο.s
Έβαλε τη διεύθυνσή της στο μηχάνημα και κάθισε πίσω. Ο χάρτης στην οθόνη στροβιλίστηκε μέχρι να συγχρονίσει τη θέση τους και έριξε ένα μοβ βέλος στους δρόμους που έπρεπε να ακολουθήσουν.
"Σε έξι χιλιόμετρα, στρίψτε..."
Το έβαλε στη σίγαση.
Η ΤmζcουλYιέóτ !ακ,οÉύμπησεG τοZ Uκ.εφZάwλιM τηςr πBίσÉω Fσ!τHο &προcσnκWέcφFαCλJο κóαιU sκο'ί^τfαξmε έξvωa GαBπόO ,τοK πkαρCάdθυρο καθfώaς! yπεVρνοmύpσÉαν !μaέFσrα αXπNόx μgι(α Vσzχhεqδό^ν άyδε)ια πόληm πNουR φωQτιmζόlταν MαDπό τιiςT λlάμNπzεςs και TτzαP iχλjωRμάQ ^δάYχτυλα qτRης MαMυγής.p ΤPο Fροfζ κdαι τdο jαπαλtό* sμπλIεK tμmπλGέUκοXνwταIν AμMεZ )τéο ναυcτιFκό μrπPλεj κWαpιB Mτοw .μα_ύ!ρο καθώς έsφταtνα,ν nσQτMηCνu κενSτρικ)ήf οδwό. Κάθyεz _τόσaοG,w _έτ&ρqι)βε τιςY pαjρqθρdώTσεXιSς !τhωνi δαχτaύvλaωXν τNηςD στDαÉ μcάτUιJαÉ Hτης iκαJιb ^χKα.σ.μtουριyότIαν&, iαλλQάF &πPαQρέμεFνεg .ξύπνιpαg σLε όHλ,η τOηn διJαδwροVμCή bπρMοvς. τTο PσπkίτQι kτης,N έ_να Zδ^ιώdροmφο Qσπίrτ*ιd Sπου' Gείχε^ δεiιQ καlιz iκαpλύrτhερεSς μhέlρtε'ς. uΒYρι(σκό)τανZ σzεd tμ&ια όUμορφvηu Zμ!ιAκρήM γKειPτBοpνιά, *περιτ$ρóιwγfυριGσμóέ'νfη Oαπό )πYερι)ποYιηBμkένα γκqαζόνh κgαhιF καλοsδια$τηρημέ(ν$αn !σπίτια.r
Δεν ήταν ακριβώς μια πλούσια περιοχή, αλλά αρκετά εύπορη. Το σπίτι της Juliette φαινόταν να αποτελεί εξαίρεση. Η μπογιά είχε ξεφλουδίσει. Το γρασίδι ήταν ξερό σε σημεία. Έλειπαν αρκετά κεραμίδια από τη στέγη και όλο το μέρος ακτινοβολούσε ένα είδος κούφιας απελπισίας που συνήθως συναντάται σε εγκαταλελειμμένα μέρη. Για μια στιγμή σκέφτηκε ότι ίσως το GPS τον είχε οδηγήσει σε λάθος μέρος. Όμως η Τζουλιέτ έβγαζε τη ζώνη της όταν μπήκε στο άδειο δρομάκι. Πήρε την τσάντα της από το πάτωμα του αυτοκινήτου και έφτασε στο χερούλι της πόρτας.
"Ευχαριστώ", είπε καθώς άνοιγε την πόρτα. "Και συγγνώμη για την κατάρρευσή μου νωρίτερα. Δεν έπρεπε να σου φωνάξω".
Η σκέψη ότι αυτός ήταν ο δικός της τρόπος να φωνάξει τον έκανε σχεδόν να γελάσει. Αλλά δεν μπορούσε παρά να κουνήσει το κεφάλι του καθώς εκείνη σκαρφάλωνε έξω. Έμεινε μέχρι να μπει μέσα και η πόρτα να κλείσει καλά πίσω της. Μόνο τότε απομακρύνθηκε.
Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Δαμάστε τον λύκο"
(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).
❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️