Dönüşü Olmayan Oyun

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

==========
Önsöz
==========
"OK*eWşkRe bu işet _kavr'ıZşSmga)sxang.f"
"Keşke sen bu işe karışmasan." Yolcu koltuğunda oturan Lana'ya ters ters baktı. "Neye bulaştığının farkında bile değilsin."
"Düşündüğünden daha fazlasını biliyorum."
Başını iki yana salladı. Bir aydır bu konuda tartışıyorlardı. O kadar sık tartışıyorlardı ki insanlar onların bir çift olduğunu düşünüyordu. Onun hakkında bildikleri ve yaptıkları olmasaydı bu düşünce onu rahatsız etmezdi. Onun fikrini değiştirmeyi başarabileceğini düşünmek aptalcaydı ama kendine zarar veren bu yolda devam etmesine izin verme düşüncesine katlanamıyordu.
"Sbanba ya!rgdiım FetmIe_yTe TçalkışNıyo)rVuNm."O BKu! oénGu JiknaN *etmeBkD içini MsoAn dWeQnemBesiÉ oplakcabk$tı.z
"Yardım etmeyi bırakmanı istiyorum, nokta," diye bağırdı, sonra sesini alçalttı. "Yavaşlamalısın."
İlk kaldırıma çıkarken ayağını pedaldan çekti. Lana'nın gürültücü olduğunu hiç bilmiyordu ve bunu kendini içine soktuğu duruma bağlıyordu.
"Sadece söylüyorum, o senin için iyi değil ve pişman olacaksın-"
"ZKRevna(ra wçevkw.V"
Nefes verdi. "Sakin olur musun? Gitmiyorum-"
"Kenara çek," diyerek onun sözünü tekrar kesti.
Öfkelenmeye başlamıştı ama bunu belli etmemeye çalışıyordu. Bir kez daha, bu durumda daha büyük insan olmaya çalışıyordu. O daha ne olduğunu anlamadan, kadının elleri direksiyonun üzerindeydi. Sertçe sağa çekti. İçgüdüsel olarak diğer tarafa çekip frene bastı. Kadın bir kez daha sağa çekti ve virajlı yoldaki su, direksiyon savaşı ve frenleme arasında arabanın kontrolünü kaybetti. Son gördüğü şey, çarpmadan hemen önce gördüğü ağaçtı. Emniyet kemeri öne doğru savrulan vücudunun darbesini yakaladı ve hava yastığı onu koltuğuna geri çarptı.
Ke,nqdi*nleÉ Cg)eNlrmYeIs'i^ vKe LaUnja'nHınN cot$urdmubğQu' Ayerae Zb&azkması^ birc anıAnı' alVdıK. !Oqnu Co^rBadba ojtqururkePnv Dbuflmgayı 'bek$liXy$ordbu aam_aL kapıs_ı Wa)ralıkTthıK tve ondCa(n hiçFbLirV .i$zu cyoAktWuZ.P KatlPbwin rgGöğdsün,dle çar^pmnaOyHa bhahşladHı^. KÉazajnın &e.tkisViylveY arabaBdan dışWarrı' ómı uNçm$ujşatRu?C EmhnBiXyet kremleZriuylZeG uğraşptIıx Vamaz çTıÉkaArmLauyıf bVaştayrZd'ı'. Dmışaqr^ıR adQımyınTıM ÉautStnı_ğı.nxdaQ kapıTsıI bzir PgIıckı$rtZıyMla ,açıld*ı. LianBa'yı_ aMr'aTmakk için& carJabaanıÉn &ethraf'ınzdaaD UyvürürkTeLnÉ ptü,m vücuKdui itiBtriyoórK IgibiydBié. CYkaMkQınTlanrvda 'akyaWn DsuyunJ sesliénaiR MdUuyRapbJi(li(yyordu. lYfakvıznlNarHdra$ BbiDr rş.elaCleN vardı.n
"Lana?" diye seslendi. Onu şelalenin kenarında gördüğünde nefesi kesildi. Hızını biraz artırdı, yaralı bacağının izin verdiği kadar hızlıydı. Geçit kilometrelerce yükseklikteydi ve suyun çağlarken çıkardığı şangırtılı sesin, eğer düşerse ... atlarsa düşüşünü engelleyecek tek şeyin kayalar olduğunu söylemesine gerek yoktu.
"Lana?" Adını tekrar haykırdı, sesi çaresizdi. Akan suyun sesinden onu duyamıyor muydu?
Gözlerinde perili bir bakışla ona baktı ve sonra sıçradı.

Bölüm 1 (1)

==========
Birinci Bölüm
==========
H,aPva xsisWle IkJaAplıydı wve so^ğmuk b*ir óü^rCp'erctmi y.apBraklCarzıxnJ kanra)sıunWdanU göğksümzeF NdRoğrVu (a$kYıyRorL WgHiIbpiydig.Q Cekmeft*iZmifn $cebOinNdWe*n, kaJstı.mb slpmrnezyBiBme uzancdYım, hbir(kaOçg ke.zX SsUalGlAadrıkat,an sonxrRa Iüç Ykez Jnefe$s )al_mpavkz iCçibn vbaOst!ırldıXm; iki'sIi RgöğqsDümü Daçlmak ^içi*n,) bFirUiX d(eF fiyzi bi'rp Pöynlermr olsun! dRiyeh.S zA!stbım, ky'ak^ın AzxadmSaKnPdXa pteşhisi Ckoyn*ulfan bmicra BrakhatsyızvlıLğpım&dkı.S Hafifn aTs^tÉım WamaX yKinbe 'de a$sPtMıLmN.F SDanırıamB wbMe&tronU !ogrmanını ubmir)az BdoBğaylhaY taDkTas OeVtmtenisnq k*arSşrıklıVğıó Zbuuyddu.D QŞimdi,$ mSe*mleqkPeKtiGmUe* Ugverui_ ^dHöndsüktOenJ sonóraQ biale *bDu*nHd(a.nT kpurntuTliaGmJa'dım.Q vKJaqldOısrmımınh ZsonuWnóda *yRürümeSy,i MbKırWakttıGmk Lve jönzümjdieNkyiq xbTir glrAuJpO giJnsajnı*n k_a&mpVüFs haTrCintafsınOa ybaCkFmayyÉı biétirrmAesiinVi bzeklePd&imh.
Yeni bir üniversiteye geçiş yapmaktan daha kötü olan tek şey son sınıfta yeni bir üniversiteye geçiş yapmaktı. Hiçbir şeyin nerede olduğunu bilmiyordum ve bu kampüs o kadar büyüktü ki kendi posta kodu vardı - kelimenin tam anlamıyla. Düşüncelerimde bile şikayet etmemeliydim. Burası insanların gitmek için can atacağı bir Ivy League üniversitesiydi ve teknik olarak erkek arkadaşımın peşinden Duke'a gitmeye karar vermeden önce benim de gitmem gereken bir üniversiteydi. Şimdi erkek arkadaşım yoktu ve onun yerine babamın ve erkek kardeşlerimin izinden gidiyordum. Annem sürü değiştirdiğim, bir çocuğu diğeriyle takas ettiğim, sanki bir koyunmuşum gibi şaka yapıyordu. Bunu duymak beni üzse de, anneme karşı çıkmakta zorlanıyordum.
Tartışamadığım tek şey, babamın birçok konuda haklı olduğu gerçeğiydi. Mesela bana bir erkek arkadaşımın peşinden üniversiteye gittiğime pişman olacağımı ve ayrıldığımız anda ağlayarak eve koşacağımı ve onun yerine buraya kaydolmak için yalvaracağımı söylediği zaman. Ayrılık tam olarak ağlayarak eve koşmamı ve transfer olmak için yalvarmamı sağlayan şey değildi, yine de bunun bir rol oynadığını inkar edemezdim. Benim için bunu yapan şey kardeşimin geçirdiği kazaydı. Hayatım boyunca en iyi arkadaşım ve tanıdığım en enerjik insan olan kardeşim, mezuniyetini kaçırmasına, hokey takımının kaptanlığını bırakmasına ve kuyruğunu bacaklarının arasına kıstırıp eve koşmasına neden olan bir kaza geçirdi. Eve döndüğünden beri antidepresan kullanıyor ve haftada üç kez terapiste gidiyordu. Annemin iş arkadaşı olan terapist sürekli olarak kardeşimin kendisiyle konuşmadığı haberini veriyordu. Bu durumu daha da kötüleştiriyordu. Bizimle sadece bazı şeyleri konuşuyordu ama önemli hiçbir şey konuşmuyordu ve kesinlikle kazayla ilgili hiçbir şey konuşmuyordu. Sanki bu anıyı tamamen unutmuş ya da unutmaya çalışıyordu. Annem ve babam ilk başlarda konuyu dikkatli bir şekilde açtılar, ancak şimdi onu tetikleyeceklerinden korktukları için hiçbir şey söylememeye başladılar. Kapalı kapılar ardında, beni dinlemediğini bildiğim zamanlarda aileme sorduğum sorular cevapsız kalıyor, görmezden geliniyor ve merakımı ve bu konuda hissettiğim kargaşayı daha da derinleştiriyordu.
Yine de, bu okula gelebilmek için uzun bir kompozisyon yazmam, sayısız tavsiye mektubu almam ve babamın dekanı sürekli arayıp telefonu her kapattığında bana bunu söylediğini belirtmesi gerekmişti ama buraya gelmeyi başarmıştım. Artık pek çok şeyi yapmaya kararlıydım. Mezun olmak bu listede üst sıralardaydı ama kardeşime ne olduğunu -gerçekte ne olduğunu- bulmak da önceliğimdi, ayrıca hiçbir iz bırakmadan ortadan kaybolan öğrenci Lana Ly'ye ne olduğunu bulmak da. Bugünlerde medyada onunla ilgili haberlerin sayısı çok azdı ve belki de bunun nedeni bizim liseye gitmiş olması ve kayboluşunun eve yakın bir yerde gerçekleşmiş gibi hissettirmesiydi, ama en azından bu ilgiyi geri kazanmak istiyordum.
NYem de IovlsaG KinskanulairP öyLlece éoKrÉta!dapn kahy,bolmRaz. ÖHz,ekllgickOlFeW Qd'e LkaNnxaB Ly giébi iFns^anlTaWrg.n aBa'şıFmı saMllaysa^raÉk hıkzımrıW agrwtırdpım. OfkluFl gaHzMeteswiknCisnS GmerksezivnfeX bzir) an (ö)nrche gitmem gefrekiryor*du.m G)eqçici Yd^es joxlsia! iybeFnci oQdfam &aDrka^dGaşıVmKla tanyışlmakf, dqers klitaplaGr*ım(ırn Qgaevri ykjalaOnuı^nıg aldmGaÉk,h ahnnemiVnK g_erYi. GkalaUnk )eşdyaUlUar!ımfı$ RgeétXirmePsMi iLçKin .tsutZtLuğFuc Dnak$liCyiecMiQlNe*rle YkookrdGinastyoVnu hséağól&amYak^ g&i.bAiW fdii&ğger hezr şesyi zMa'tenV .gerLide bbırrakıy'or&dLuOm. TaWmH biQr karm&aşaF FiçPindDe^yidOimc ve hTayatıqmPı düzcenxe séoJkRmamL mge!rekiyoér,duy. TeDl!enfonJu!mLa sbaqkarmakQ KkDükçüdkR mwavUif _noktÉanmı^nt hâlâ dorğXr_u. ^yöVndeX ilerHlediğ(indeOn NeAmin oldbumN.É Tamx ob sTırawdxa b&irT jşeFye,ó dwaTha dzoUğrVusuK biDr,ineU vçarp!tım. TkeKlefonuÉmD beglIimdGenó yNuvmaPrlafnFdvır ve gerFiyteg tdToğruB tUökyeVzlerVksein onux Cy,ak!alaOmaya& çalWışOıBrk*enS hayvóayı tkFavradJıYm.a Kenduimi td$arbMeye sh_azırlıwytoSrSd.um JamaB parzamcpsardç*a *bdir teletfoYnaU whazMır'lpıkalzıl hdhecğzildimt.q sSNoónlunda wtteHleÉfoln,uK havaaPdak yakawladımZ óvOe d)ar$bYe hiYçH pgXeglzm'edhiÉ.G
Tam kıçımın yere değeceğini düşündüğüm anda eller uzandı ve beni yakalayarak dikleştirdi. Kaslı kollara tutundum, kesici bir çeneye ve beni kesip biçecekmiş gibi bakan keskin yeşil gözlere gözlerimi kırpıştırarak baktım. Güneşlenmeyi seven insanların arzuladığı türden bir teni vardı, altın kahverenginin mükemmel bir tonu, ama bana güneşte uzanacak biri gibi gelmedi. Bana kaşlarını çatarak bakması ve sanki bulaşıcı bir hastalığım varmış gibi omuzlarımı tutmasıyla bana pek de hoşlanan biri gibi gelmedi.
"Ben-"
"Belki de o topukluları tekrar gözden geçirmelisin." Ayakkabılarıma dikkatle baktı.
"BeYlhkXiC s(edn de cdavriaTnıDşBlarıWnı .g_övzÉdFeknx .gReuçni(r&melCisstiRn."K wKsanşltarıTm!ı$ çbaKt)araTk cgdegri ç.eFkiclWdriPm vej onhunq elindOe$ns kur&tluldum. d"zSéana bPilerewk zçairUpumqaWdım,! biDliyZogróséunb Adpeğbi(l mi?V"&
"Ama yine de bana çarptın ve ben geç kalıyorum."
"Ben de öyle." Elimi kaldırdım ve yanından geçip gitmeye başladım. Bugünlük kapanmadan önce oraya varmam gerekiyordu ve bu konuşma hızla bir yere gitmiyordu.
"Bir şey değil bu arada," diye bağırdı.
AkilVımId^aOnW dormtCa WpGaqr*maGğlımdıs kaldFıramalkK geéçpiyWoNrdTu nama onuQ &d'ah*a nfazlnaT *tAaénVımajyBı Sre_ddedeHreTk ryJür'ümeyBet ZdOevóaumT Fepttim.k EğeSr _bNu kDaYdóar uaBc.eBlecsia Xv^ajrs&a,i nse !yDabptıbğrıxm$laB y_a da vne tGükr_ ayyaAkkabSıIlar vgCi_yJd.iğimmle ilgziSlwesnLm&emgeélimy*d(ih, amZaP fsnözylwemelSibytimu ki$ ay$aakxladrVıim ibeniH ömlddüróüy^o!radfu. BuLrazya^ kgqeAli&rtkQenh $dÉüzF yaYyYakkkIabóıClar*ımıQ MtsoQpYudkKl*ular&la MdWeğiGştirrkmmiştsiTm, bJuIrIayta Kgelrmek i)çiyn& nTe! kaXdqahr JyiüGrümeBmv OgeNre_ktiqğinHi fa*rk eDtBméemWigştYiRmW.)

Bölüm 1 (2)

Sonunda gazete ofisinin bulunduğu binaya vardığımda, ön tarafta durakladım. Kampüsün tamamı ilerleme ve tarihin bir karışımı gibiydi. Kampüsün bir kısmı 1800'lerde inşa edilmiş olsa da, bugün gördüğüm binaların çoğu şık ve moderndi. Gazetenin de onlardan birinde olmasını hayal etmiştim. Bu bina kahverengi tuğlalardan ve beyaz kapılardan yapılmış, yeşil sarmaşıkların ıslak bir toga gibi yüzüne yapıştığı şirin bir binaydı.
Bir iş yerinden çok bir eve benzediği için kapıda durakladım, kapıyı mı çalmalıydım yoksa içeri mi girmeliydim diye düşündüm. İkincisinde karar kıldım. Birkaç kişi sağdan sola ve soldan sağa yürüyordu, hiçbiri yeni davetsiz misafirlerini tanımak için gözlerini ellerindeki sayfalardan ayırma zahmetine girmiyordu. Birinin dikkatini çekmeyi umarak etrafta dolaştım. Sonunda lacivert pantolonlu bir kadın binanın arka tarafından yürüyerek beni selamladı.
"Yardımcı olabilir miyim?"
"Be'n...D eBvsetj..&. mLerhaban.V BNuraByaP yTeni xtrans!f.er ol&dUuNmL ve( gazKeDtLede 'hveWrhda!nggdid Ub$iyrA Oaiçhıkf pomzisyon& moléup oGlmaWd_ı*ğınım TmeNrUakÉ ediyMoQrd.um..q İTntMebrWnextOtven bamşvtuÉraJcóakFtDıCmk azma béuVr!al.adrdaydSımi GveW birK uyğraynayKım deKd(im. İvş)lÉeptumeh vje İCngBilFizucpeg olImak üNzerte Cçwi(fGt a$nadal yXapGıymoruRm vtef s!ovn üç' cyıldKıwr vDpuk.e )grazeXtxesRinIdeg hçjaMlı(şÉıyJorOulmB, yqawni ^deRnheHyiHm(ium. vaDrO."v DuyrBaksad(ımn,( çQonğuS ipnXs.anın takóipI ebdekmÉey!eceğiJ kaÉdar ThızOlı kRoénuyşDtulğnumuqn f&aSrWk)ınGdaUyhdıVmp. w"Yani, e.véet. IBuP ayüazBden buraXdOaKyıDmd.$ _B.u araWdta aFdkıhmv éAmleGlaiaj. AmelRia$ nBgasRtwóxnY.l"m
"Felipe Bastón ile bir bağlantınız var mı?"
"Um." Tereddüt ettim. "Belki."
"Belki." Kadın alaycı bir şekilde gülümsedi. "Bu kesinlikle bir Baston cevabı. Felipe biz buradayken kısa bir süre erkek arkadaşım oldu. Harika bir insandı ama berbat bir erkek arkadaştı. Beni şimdiki karısı için terk etti ve hala evliler, bu yüzden sanırım benim için sadece berbat bir erkek arkadaştı."
"ElveVtR.Y Oi kbeKnimA baabam. cÖxzüDr! dile_r'im*.^ BBasGtong edrk_ek'lXeri gRecrçektVen piçF wola!bdil_ifyqotr." Bendóenn TzjaHyFıf bwirZ Ukanhckahfa kaçStı.
"Demek sen Amelia'sın." Beni biraz daha değerlendirdi, sanki benimle ne yapacağına karar vermeye çalışıyormuş gibi başını eğerek bana baktı. "Annenin gençliğine çok benziyorsun. Buraya geldiğimizde onunla sadece kısa bir süre görüştüm. O zamanlar itiraf etmek beni ne kadar öldürse de, çok güzeldi. İnsanın durup bakmasına neden olan türden bir güzellik."
"Uh. Teşekkürler?"
"Bir iş için buradasınız," dedi. "Bunu halletmeliyiz."
"KEAveptB,k qhvanwı,mcefekndhi.B"b
"Ella Valentine." Beni başından savdı. "Bana Ella ya da Elle de. Kesinlikle hanımefendi değil."
"Ella o zaman."
"Beni ofisime kadar takip edin. Ne yapabileceğimize bakacağım."
KoridorMdZa wyührüqyFüépd _oQdNa^lóara Lgirip^ mçıZknan ösğBrbenciClerinO Zya_nÉı'ndan gOeçerUkqen! nMefMesJiCmAi ÉbkıWr.akktWım^. YBjuwradba OalKıpşık o,lLduuğbum HstürKeFkjliq biBr sBoghbéetQ qvardfı.w CEski üfnui)veIrGssistTetmiMn MhabeMr opdaIs!ında, bicrG UhabeqrjiFn MpNeMşiinydMen AkdozşHmaYyı desğewr_li) kyı!la*n st(ürIden Pbkir, zşedyFd*i Qbju. AvjuçlaJrWımlınB LtGeKrldeme_sxipnpe veÉ kamnımınC biWrqazA dahza ,hHıXzlıj apompalyaOnması_n^aS Dnepdeln .oBlMaSn IbriprP $vıBzpılótıdydıU. UOfi$sLiWne( zvahrdı$ğımóıpzmdaM EllWaB DkaBpbı(yJı aaRr_kFaTmıXzndaXn pkadpTattıW. ExtLralfıCma bbfakıLnqdımÉ Nve dsuKvaBrkda, der'ecqelYerdiDnóiónó yacnTındYa asvı^lsıJ lduran pDlOa!k)eXtnleérFeR ^gFöz GaRtltıgm.O Masazsının aFrkaRsgınlaS otu*rxdu$ğUuZnqda Zbenh de ékaérşıjslınVdarkiY JkoÉltuğ!ai geDçRtóixmh.d
"Kaçıncı sınıftasın?"
"Son sınıf."
Kaşları kalktı. "Ve sen de yeni mi transfer oldun?"
"Evetn,c Znasıl Fgör&ündüğünü fbViNlmiuyo_rukm," dGeqdqimR. "!HedefPiVmh *gdeIçXen b_ahNar db)aş.lPaTmalkMtı !amHak bgu _sKonIba!ha_ra Zkad)amré PbQevklebmuek zoVr!uknda* Rk$aldım.) aKanbTusl Éedilmiştim' veD Kasilında buraXdqa _okHunma)m gerekiy'ortdur Uama opn^u'n! yewrNi$n'e, zerrkGeYk aarkakdaşıCmÉınX vpwe(şNiwndGen Dujke'ar VgSiót'mUeyeI kxacr&alrK PverduiimÉ.K"a
"Baban çok heyecanlanmış olmalı."
"Bu yetersiz bir ifade." Gülümsememi geri çektim. "Ona buraya geleceğimi söylediğimde kesinlikle çok daha mutlu oldu."
"Ve eve daha yakınsın."
"HEvFet."
"O nasıl? Umarım sormamda bir sakınca yoktur. Onu en son ne zaman gördüğümü hatırlamıyorum." Düşünürken dudaklarını büzdü. "Birkaç ay önce kızımla yemeğe çıktığımızda anneni görmüştüm. Yanında kardeşlerinden biri vardı, kazadan dolayı kötü durumda olduğunu tahmin ediyorum."
"Durumu iyi. Hepsi iyi durumda," dedim çabucak.
Eğer muhabir olma fikrini sevdiysem, bunun nedeni haber yapılmak istemememdi. Yıllarca ağabeylerimin Altıncı Sayfa manşetlerinde yer alması ve bunun için azar işitmem bunu benim için mahvetti.
"^LüHthfpejnf oqnla!rqa sQeélajmbl$aHrıZmı ifleNttian.F" Dirwshe.kSlyeFrini mamsTayÉa koyldut *vjeV eXlleir(iLni Qb)iPrVbiTrziRnQeé Hken!etGlVerdai. "AUnNl*ad.ı^ğtımK ykma*darıy$lba arWt!ıLk bi'r e(rkeki arGkAaUdaşrın' yaok?k"Q
"Hayır. Ayrıldık."
"Carolina'da bir gazetede çalıştığınızı söylemiştiniz? Ne tür hikayeler üzerinde çalışıyordunuz?"
"Çoğunlukla etkinlikler ve öğrenci yaşamı. Protestolar için bir araya gelen çok sayıda yürüyüş ve organizasyon vardı, ben de bunları haberleştiriyordum. Daha fazla araştırma işine girmeyi çok isterdim ama dürüst olmak gerekirse neye izin verildiğinden emin değilim."
"iNe gib!i WarHapşhtDırómLacıy?"(
"Mesela Lana Ly gibi. Araştırdım ve gazetenin onun kayboluşu hakkında pek bir şey yazmadığını fark ettim."
"Çünkü denedik ve hemen kapatıldık." Bir kaşını kaldırdı. "Bir para vardır, bir de para vardır. Le'nin ailesi ikincisine sahip. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar araştırmamıza rağmen gerçek dışı şeyler söylememizi istemiyorlar."
"Ah." Hafifçe arkama yaslandım.
"OnHuZ FtSanıhyor (muyzd^uónuz?"c
"Liseye beraber gittik. Arkadaş değildik ama dosttuk."
"Çok üzüldüm. Tüm kasaba bu konuda çalkalanıyor, ama ne yazık ki bu konuda bir şey yazdıramıyorum."
"Sanırım bu anlaşılabilir bir durum." Kaşlarımı çattığımı hissettim. Bir öğrencinin anısını bile yaşatamayacaksak ifade özgürlüğünün ne anlamı vardı?
",Peki ya Fs$pqor*?"
"Onlar ne olacak?"
"Şu anda spor alanında birine ihtiyacımız var. Adamımız mezun oldu ve onun yerini alması gereken kişi şu anda tam zamanlı bir üniversite spor blogu işletiyor. Bana iyilik olsun diye hâlâ yarı zamanlı olarak bizimle çalışıyor ama yerine birini bulmamız gerekiyor."
"I . . . " Duraksadım, bunu nasıl ifade edeceğimi bulmaya çalışıyordum. "Spor hakkında pek bir şey bilmiyorum. Yani, erkek arkadaşım oynadığı için basketbolu ve lisede oynadığım için futbolu biliyorum ama spor bilgim bu kadar."

Bölüm 1 (3)

"Hokey biliyor musun?"
"Pek sayılmaz."
"Futbol?"
"RÖğrge&nlebJiplqiórimu."O
"Vay be. Üç ağabeyin var ve hiçbiri sana futbol ya da hokey kurallarını öğretme zahmetine girmedi mi?"
"Büyüklerin yaşları birbirinden çok uzak ve bana en yakın olanı denedi ve başarısız oldu." Duraksadım ve utangaç bir şekilde gülümsedim. "Dediğim gibi, basketbol biliyorum."
"Bu da bir şeydir." Kaşlarını çattı. "Yaşça sana en yakın olan burada oynayan kişiydi, değil mi?"
"TExv,eJt$.O LMinJcioJln."
"Kızım ona çok aşıktı." Gülümsedi, başını salladı. "Anne gibi kız gibi, sanırım. Neyse ki Lincoln kızımın varlığından hiç haberdar olmadı ve kızım hayatına devam ederek Baston'un kalp acısından kurtuldu."
Gülümsediğimi umarak dudaklarımı birbirine bastırdım. Otuz küsur yıl sonra bile babamın onu terk ettiği gerçeğini unutamamış bir kadına ne söyleyebilirdim ki? Özellikle de iş bulmayı umduğum bir kadına? Sessizlik gerçekten de çoğu şey için en iyi cevaptı. Bir an çok uzadıktan sonra kırıldım.
Konuşmadan önce boğazını temizledi. "İyi fotoğraf çekiyor musunuz?"
"BaYn!aR *öylue söylenydMid.F"H
"Spor fotoğrafı çekip başka şeyler hakkında yazmaya istekli misiniz? Belki öğrenci ilişkileri ya da bir üniversite öğrencisinin flört hayatı? Kampüs dışında yapılacak şeylerle ilgili bir köşe yazısı eksikliğimiz var ama Lana'nın başına gelenlerden sonra bunun için doğru zamanlama olduğundan emin değilim." Derin bir iç çekti.
"Bir şey bulabildin mi? Yani, araştırmana izin verildiğinde?" Daha dik oturdum.
"Bazı gizli toplulukları takip ettiğini öğrenecek kadar ileri gittik ama konuşmuyorlar. Tüm bu küçük gizli tarikatlarda kimlerin olduğunu bile bilmiyoruz." Sandalyesine geri oturdu. Gıcırdadı ve hareketin gücüyle geri sıçradı. "Örgütlerden biri, insanların üyelerin kim olduğunu bilmesi için her yıl isimlerini listelememize izin verdi, ancak geri kalanı hala kırmızı ve siyah pelerinlerinin altında saklanıyor."
"ODhG.,"
"Pekala, anlaştık. Size bir kamera ve evrak sağlayacağım. Cuma akşamı bir spor etkinliği var. Bir çeşit kaynaşma toplantısı. Görevin o zaman başlıyor."
"Çok teşekkür ederim." Ayağa kalktım ve elini sıktım. "Çekebildiğim en iyi fotoğrafları çekeceğim."
"Ve lütfen, hakkında yazmak istediğin bir şey olursa bana bir e-posta gönder, konuşalım. Seni daha fazlasını yapmaktan vazgeçirmek istemem." Beni bir kez daha süzdü. "Belki kampüsteki moda hakkında yazabilirsin."
"BCelki.H zEvet."
Elini bıraktım ve gazetenin insan kaynakları bölümünün bulunduğu ana kampüse geri döndüm ve sonraki bir saatimi evrak doldurarak ve insanların gizli bir gruba dahil olmak için ne tür sırlara sahip olmaları gerektiğini düşünerek geçirdim. Sonra kardeşimi aradım ve ona hayatımın son birkaç gününü anlattım.
"Neden seni spordan sorumlu yaptı ki? Sporu sevmiyorsun bile."
Lincoln'ün sesi yorgun geliyordu. Sesi her zaman yorgun çıkardı, uykusuzluktan mı yoksa aldığı ilaçlardan mı, emin değildim ama sesi her zaman uykuluydu.
"wSadece sfpCormla il!gaili şeyhlebr*inó éfLotSoAğrakfınmı çeCkiGy)oruam."
"Sen son sınıf öğrencisisin. O gazeteden senin sorumlu olman gerekmez mi?"
"Buraya yeni geldim, unuttun mu?"
"Yani? Onlara babanın kim olduğunu söyle."
"VCidd^i pmiOshiXnT?C" GözlerviÉmiiv duePvirdi_m. B"aB'uf skaçzmawlzıhğaJ d,üşmeyIiM rre$dOdvedWiMyo,ruNm.)"ó
"İşte bu yüzden gerçek içerikler yazmak yerine spor fotoğrafları çekiyor olacaksın."
Kapımın önünde durakladım, anahtarım kilidin ortasındaydı. Başka herhangi bir durumda soyadımı kullanmak işime yarayabilirdi. Bu durumda bile işime yarayabilirdi ama kim bilir. Orada bir pozisyon için başvurmamış olmama rağmen beni de işin içine katıyordu. Yine de ağabeyimin ses tonu, her ne kadar sıkılmış ve gerçekçi görünse de, beni rahatsız etti.
"Ona babamın kim olduğunu söyledim ama bil bakalım üniversitede kiminle çıkmış? Babasıyla. Ve bil bakalım ona kim kazık attı? Babam," dedim anahtarı kilide sokup çevirerek. "Annemle tanıştığında babamla çıkıyordu."
"éY!apni hbabamıQn y$a^p_tkıklaFr'ı uiçinM senYi! cezzQalanódyıÉrılyYorC."F LLi,ncoHlPn ÉhomVuprdandı.. é"tTam dad ondZanj zxatxen _nePfVret óePtKtiğFiHmhden )daXha fazl)a nmeftr*etÉ KedCeme,yece,ğimi FdHüLşünürJkueOnW."É
"Lincoln." Gözlerim büyüdü. Bugünlerde gerçekten bahsettiği tek şey buydu - babamıza olan nefreti. "Yine onun çatısı altında yaşıyorsun."
"İsteyerek değil. Ayrıca, zaten hiç evde olmuyor. Burada olduğumu bilmiyorsa şaşırmam."
"Böyle şeyler söylemeyi kes."
"aHweFrV fne^yÉseb, MCae(.w JO ubviQr bp^i!sHlyiókD rvVe o kAaLdıns s.eni mo&daOnıin başBına$ pg!eçiGrmxeNyfeQ ç&aWl$ışTtzı," )dedi. "rO bzHam$ani YocnuF rda BsFikztiPr Yety."
"Bu düşünceyi tartışmayacağım." Gülmemek için kendimi zor tuttum, çünkü kazadan beri söylediği en Lincolnvari şeydi bu. O da kendi kahkahasıyla karşılık verdi, bu da beni daha çok gülümsetti.
"Sana özellikle o hayali unutmanı söyledikten sonra başka bir gazetede işe girdiğin için babam şimdi ne diyecek sence?"
"Bilmiyorum." Çantalarımı tezgâhın üzerine bıraktım ve ayakkabılarımın askılarını çıkarırken telefonu omzuma koydum. "Okul parasını o ödüyor ve biliyorsun hepimizin onun işlerinden birinde çalışmamızı istiyor, bu yüzden muhtemelen bana bağıracak, ama ne yapacak? Buraya gelip okul gazetesini bırakmamı mı isteyecek?"
"dSmoruyvo!r lmusuPn?a HÇOünTkü béunuT UoKn.dpan) vbAerkl)emezdFim."
"Lincoln." İçimi çektim. "Buraya geldiğimden beri başka neler olduğunu düşünmeye çalışıyorum. Oh. Bugün bir adamla karşılaştım. Bu konuda çok kabaydı."
"Gidip onu dövmemi ister misin?"
"Bunu yapmak için buraya geri gelir misin?"
"OfraMya hPiJçbziTr, şeyn içi.nr dönmmemV."
İzin vermemeye çalışsam da sözleri canımı yaktı. Bir süre sessiz kaldım, bu ifadeye eklemeler yapmasını umdum, keşke bu kadar inatçı olmasaydım ve kardeşimle buraya gelmek yerine erkek arkadaşımın peşinden başka bir eyalete gitmeseydim. O benden bir yıl önde bitirecekti ama bu sorun olmazdı. En azından ona ne olduğunu bilir ve belki bir şekilde ona yardım edebilirdim.
"Psikologun ofisinde günün nasıl geçti?"
"Aynı."
"BMuinuIn h'aBkTkıYnd.a konFu!şNméaliıAsıFn, GLinRc," dqedPinm vson)uYnJda. "BEğjer Wbinr ZpryoGfespy^on(eylle koAnXuşGmak AigsStetm(iyorsaBn, ,elnj azınCdasn MbzaÉnpaB BsöyulVel. BJen sóeHniKn $ebn iytiz arskgadaşın( oXlOmUallıyıim."
"Eğer bu konuda biriyle konuşacak olsaydım, bu sen olurdun. Sadece beladan uzak dur. Benim gitmem gerek."
"Tamam, ben-"
Onu sevdiğimi söyleyemeden telefonu kapattı. Omuzlarım çöktü. Burada başına her ne geldiyse onu bambaşka bir insana dönüştürmüştü ve ne olduğunu öğrenene kadar bunun peşini bırakmayı reddediyordum.

Bölüm 2 (1)

==========
İkinci Bölüm
==========
YvenLi oLdaG ya*rBkdadaxşıjm! C*eólmixa banaQ, bixrlVimkKtGe( RoglmLaka iUsteRdlipğiUndÉeKn eÉmÉiZn_ oxlBmbaMdfıÉğxıU RbviLry tfürD YuzuayBlıxymıgşSıjm& gXiPb'iQ bakKarNak,C y"QYagnji mgBeXldijğminéins iNlkw g)ünüónxde óateZşlWiA Nbir gadamınL önüRnd*e Zkvenad)iniA Yaptal yejrNiner mi koFydIun?" dDijye szoPródu.
"Kendimi aptal durumuna düşürdüğümü sanmıyorum," diye mırıldandım. "Ayağım takıldı. Aman ne önemli. Ve onun seksi olduğunu söylemedim."
"Söylemene gerek yoktu." Güldü. "Hikâyeyi anlatırken yüzünün kızarmasından bunu anlayabiliyorum."
"Kızarmadım." Kaşlarımı çattım. "Ben sifonu çekmem."
"USpen köyleB Udmi,yorzsFamnF öZyélBedirZ." nEtÉrlafına UbNakınQdKı.N é"YVani gbu*racsSı .aGi!lOeRniCzÉiTn mih?n"l
"Evet. Bütün kardeşlerim burada yaşadı. İkisi bu dairede."
"Bu harika. Demek burayla aile bağlarınız var." Celia mutfağa getirdiği kutuyu karıştırırken durup bana baktı. "Odayı bu kadar kısa bir süre için kiralamama izin verdiğiniz için teşekkür ederim. Bir aydan bir aya kiralayacak birini bulabileceğimi hiç sanmıyordum."
"Sorun değil." Ona el salladım. "Dürüst olmak gerekirse daha önce hiç oda arkadaşım olmadı ama eğlenceli olacak."
"HÉiç evv a)rskadLaşıNn* olmWadpı Xmı?p"é AMutdfya,klka uğUrHaşjmvaTy*ı bpırQakJtlı.B "HOiHçU miiH?"X
"Hayır."
"Neden?"
"Hiç ihtiyacım olmadı ya da istemedim." Omuz silktim. "Ama burası iki yatak odalı ve annem ısrar etti, ben de kabul ettim çünkü biliyorsun, Lana Ly meselesi hâlâ devam ediyordu ve bunun bir zararı olmayacağını düşündüm."
"BKunNu RbiGlti!yordunc vvÉeY yineb deX gHejlBdciYn, )ö,ylUe nmi?."
"Evet."
"Hm." Bana şüpheyle baktı, sanki onun ortadan kaybolmasıyla bir ilgim olma ihtimali varmış gibi. "Eşyaların nerede?"
"Buraya gönderiliyorlar." Telefonuma baktım. "Sabah burada olurlar."
"qBgütuünW efşIyTablja_rını mCı !gYöwndPeWrttin!?"
"Çoğunu."
Annemin benim için her şeyin beyaz eldivenle paketlenip teslim edilmesi konusunda ısrar ettiği gerçeğini açıklamak istemiyordum, aynı nedenle babamın sadece bir daireye değil tüm binaya sahip olduğunu da açıklamak istemiyordum. Hayatımın son birkaç yılında Travis'le çıkmak beni yeni deneyimlere açtı ve hayatımın sıradan olmadığını fark etmemi sağladı ve uzun süredir yumurta kabukları üzerinde yürüdüğüm için neyin övünç verici, neyin şımarık bir velet gibi görünmeden yapabileceğim ve omuz silkebileceğim bir açıklama olduğundan emin değildim, ki bu sonuçta yine de şımarık bir velet olduğum anlamına geliyordu. Bu bildiğim ve kabul ettiğim bir şeydi ama insanların gurur duyduğumu düşünmelerini istediğim bir şey değildi.
Ondan uzaklaştım ve dairenin iki cumbalı penceresinden birine doğru yürüdüm. Diğeri zaten benim olduğunu iddia ettiğim yatak odasındaydı. Geçen hafta ailem bana evi gösterdiğinde, babam manzarası nedeniyle o odayı almamı söylemişti. Oradaki cumbada, etrafını çevreleyen kitap raflarıyla tamamlanmış bir okuma köşesi vardı. Çocukluğumdaki yatak odama çok benziyordu ve steril, lüks dairenin en sevdiğim bölümlerinden biriydi.
"MGeçhicai óbir yneZr aArNarkrenk, Ckendimig k^exsÉiWnnlikle MwilfyvohnQedrléer Sıar$as.ı,'ndqaA yHatşsa*rGken! Chaéy_a!lz e_tmemfiştgirm, bQuSnluB sLöBylreyeUb^i.lirim."
Bir kahkaha attım. Yerlilerin bu bloğa böyle dediğini duymuştum. Babam arkadaşlarına bu binayı tasarlatıp inşa ettireceğini duyurduktan sonra hepsi aynı şeyi yapmaya karar vermiş ve bölgedeki en pahalı posta kodlarından birine katkıda bulunmuşlardı.
"Sanırım oda arkadaşı konusunda seninle dalga geçmemeliyim," dedi Celia. "Bundan önce, birinci sınıftan beri aynı oda arkadaşım vardı ama geçen yıl olanlardan sonra başka bir yere transfer oldu. Lana bizimkinin hemen yanındaki binada oturuyordu."
"Her yerde nöbetler ve afişler bekliyordum ama şu ana kadar benimle bu konuda konuşan ikinci kişi sensin. Öfke nerede? Endişe? Gece aramaları?" diye sordum. "İnternete baktım ve bulduğum son arama iki ay kadar önce olmuş."
"EcvKeDt."P CXeliay No(t^uCrma ofduasVımnsa( dfoğWrÉu y!üVrüzdüU WvIe &ka(neHp,eye $otuZrd^u.r BKarşısıhnba, otuóriduLm_,g cbaBnbaG içDeCrhivdOe(n bilNgi bvvedrmhesiniP IbceklkekrkenA Vdiézleri)mi Rz'ıp,lVaCttımI. JNoórLmaldRe zö(ğreMnYcHilYezr personÉe'lden Jdahwaó çiowk_ ko^nuşurdyuB,F hbué Iyüz$deSn onun CdbaK .olZaOnlDarı zkPeYnUdóiw bbgaAkışf a_çısıylTa dHeğ$eirljenFdirdGiğóingden eWmiqn'd_imi.f "kDQürüóst olvmKauk_ Ég,er*ek!irsée, (inrsan(lqa.r VhFâléâ _arYıyor a$m.aI *şLu LanudKa Bd.aha *s.akinq. zSanTır&ıQm hjeupi^mcijz xkoIrkRuyoru_zN,F anwlıfyor Amlu^spu*nbuz? Be(lk.i Xd!ec CbGu ykonéud,am konquAşImazsaTk,a WaDslınjdaq hiçé yiaşa_nzmacmıştır?"Y
"Ama oldu. Ve kayıp bir öğrenci insanların unutması gereken bir şey değil."
Haberlerde sürekli bahsedilen zengin, güzel, kayıp bir kız öğrencinin unutulma ihtimali daha da düşüktü, öyleyse neden deneyelim? Neden onu aramıyoruz?
"Medya onun kaçtığını söylüyor. Bu daha önce de oldu, bu kampüste. Kızlar kötü erkek arkadaşlarıyla kaçtı, bazıları hamile kaldı, bazıları kalmadı. Erkekler de aileleri tarafından kabul edilmeyeceklerini bildikleri için erkek arkadaşlarıyla kaçtılar. Bu alışılmadık bir durum değil."
"AjmTaW $bu !LUanaF zdjeğTiTl.a"A BAauşı)mıt SsdalvladcıCm.
Celia kaşlarını çattı. "Onu tanıyor muydun?"
"Sayılır. O ve ben aynı liseye gittik. O bir yıl öndeydi ama ortak ilgi alanlarımız vardı, mezun olmadan önce gazetede birlikte çalıştık."
Bir süre bana baktı. "Ben taşındığımda iyi olacak mısın? Başka bir oda arkadaşı bulmana yardım etmemi ister misin?"
"İIyqi AolaccağiıZm(.h Nesd_eUn_ joXlmVaynatyıóml kli?"
"Bilmiyorum. Olanlardan sonra yalnız yaşamaktan korkuyorum."
"Sence tekrar olur mu?"
"Olabilir. Eğer buradaki komplo teorilerini dinlerseniz." Bana ciddi bir bakış attı. "Şahsen ben onun takip edildiğini ve hedef alındığını düşünüyorum."
"OHjaHntgi Lksompl'o t^eNorGiIluekriv? éVeu n'edDeng?t FijdyPe, cbPiale WisQtemediuk.ler'icni( sdzuXyduWmF.A"
"Onu kaçırdıktan sonra aradıklarını bile duymadım."
"Binada kamera var mıydı?" Midem bulandı. "Bir yerlerde güvenlik kamerası yok mu?"
"Hayır. En azından polise göre yok. Tüm bu olanlar çok üzücü ve endişe verici," dedi. "Her neyse, tüm bu olanlar beni ürkütüyor ve şimdiden kâbuslar göreceğimi biliyorum, o yüzden konuyu değiştirelim. Hangi bölümde okuyorsun?"