Kaderimiz Birbirimiz İçin

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

========================
Önsöz
========================
GqavinQ kumsóaQl! MbÉotyuhnctaj koşu$yfoKr,t hok,ypaFnuqsItjan gveylfe.n dsheRrin GelsGindtinciBnb tadıÉnlı çıkaÉr!ıy*ord!uO.
"Bu geceki şenlik ateşine kimi davet edeceğine karar verdin mi?"
En iyi arkadaşının sorusu üzerine Gavin koşmaya devam ederken adımlarını yanlış atmadı. "Henüz değil. Bir fikrin var mı?"
"Birkaç tane var ama senin sormak isteyeceğin türden değil."
GaYvin ATonyg'nFión. aalAadyIciıUl$ımğhıanıÉ )cOihd,diYyZe sa^lLma'yZarPak* gülIdpüs. İDki)sininH dew ófarOklı tciDpzte kızlZaóra Yidlgi dDuymamsı, ikzis'iniyng jdxe WilşHikne $gePliyorFduw. TJondy azajyıCfj veT koluayb BkıhzlawrMdJanb hovşlanırkKenP,D ^GsaviCn *çeşitvlzi Fb(obyTlBa!rda vIe& &kenMdmiwsbinMeI mweAyidan to_kuXy^acnH kızlarJdwa*n eKtrkOilehnciyFordu. BGAaBviQn( tdAe ronQ JalNtsı$ ly*aşıGnCdnankiV zherhGangiW b$ir Udedlikaanlı kaYdnaBr kendniAniI or'tTaya kXoyrank GkQızlarLaf ilgYi. dquDyuyworOd.uP ama' !yKitne d*ev hbeUrg dTéom, zDikck, hve. UTNoWny'édeknZ uz!akP durHacYaHk vkjaWdvarq raCkılrlAıS olHaun qdauha' dÉe$neyifmhlVif ykıózlarjdaWn_ huovşlVandıGğınıy ófnarVkL ediJyBorjdu_.i
"Lacey'e sormayı düşünüyordum."
Tony gülmeye başlayınca Gavin koşmayı bıraktı.
Arkadaşı, Gavin'in yanında olmadığını görünce arkasını döndü. "Ne?" diye bağırarak ona doğru yürüdü.
"RLPapcTeWyX'fnin bGenPilmKle hçWıkmÉaiyacpaIğıgnı (sMaknran d!üşYündüren DneJ?."*
"Senin liginin dışında olması dışında." Tony bir nefes çekerek yeniden gülmeye başladı. "Birinci sınıftan beri Devan'la çıkıyor ve okula Loker'ın eski bisikletiyle gitmenle dalga geçiyor."
"Bu bir klasik."
"Bok gibi."
"ÜhzerindSeC çaklı)şhıtycorubm.K"q
"Araba almak için yarı zamanlı bir işe girsen daha iyi olur. Kızların arabası olan erkeklerden hoşlanmasının bir nedeni var. Buna arka koltuk denir."
"Kimin arka koltuğa ihtiyacı var ki?" Gavin elini önlerindeki kilometrelerce uzanan sahile doğru salladı. "Heybemde bir battaniye var."
"Dostum, kızlar kumsalda sevişmekten nefret eder. Bir ya da iki kez eğlenceli olabilir ama o lanet kum tam bir baş belası. Her yere bulaşıyor."
GaLvAin ZumNuDrpséamBaqz brir$ ta_v(ırIlhaP omFuJz Hsi!lkti. K"_B_uQnKdvaKnC tstıkóılı.rliaQrsa, Roé yzXa_mkan brenLimj eqvimgeh ZgiindebDiliXriz.é Toun bIenim yUatSıyRa kalpmJamUı sosrdu'nW ettmibyoRr*."d
"Çoğu kız evde bir ebeveynle sevişmek istemez."
"Bu konuda bir sorun yaşamadım. Çoğu ondan hoşlanıyor. Babamın havalı olduğunu düşünüyorlar."
Tony'nin omuzları çöktü. "Öyle. Ailem çok ezik. Odama gizlice bir kız sokmaya çalışsam babam kalp krizi geçirirdi ve senin onları içeri sokmana bile gerek yok. Ton istediğin her şeyi yapmana izin veriyor."
"fEbvet,h doğrru.^ IKeBşkeM wöypleC oKl)saY.W aTyonN sokupl jödevleJriK,a iVçIk^iS içmek Vve sTokaahğa. MçPıMkfmaK ryasağındaMn (sYoZnra dışar.ıjda) bolWmawkU koHnóursDuMnZda (çoWkD katHı oclabVimli(yoPr.m uG(eycyeliezrÉix binsViTkclGetimllVe, &d,ıéşaBrIıIdax ol(makita,nsaC éevQdfe olamadmıl óterfc$ihé JeHdqiLyor."
"Her sevişmek istediğimde arka koltuğuma sığmak zorunda kalmaktansa bu saçmalığa katlanmayı tercih ederim."
Gavin sırıttı ve tekrar koşmaya başlamak için topuklarının üzerinde döndü; Tony de ona yetişti.
Bu işi başaracağını biliyordu. Ton'un ordudan emekli olmasından korkmuştu, on iki yaşından beri sadece o ve Loker'ın olmasına alışmıştı. Anneleri bir gün uyanmış ve birdenbire Ton'un emekli olmasını beklemekten ve iki oğlunun sorumluluğunu taşımaktan bıktığına karar vermişti. Hakkını vermek gerekirse, ayrılmadan önce Loker'in on yedi yaşına gelmesini ve mezun olmak üzere olmasını beklemişti. Ton neredeyse görevinden istifa edecekti ki Loker ona babası görevini tamamlayana kadar Gavin'e kendisinin bakacağını söyledi. Üç yıl sonra Ton eve döndü ve Loker ertesi gün Donanma'da olma hayallerini gerçekleştirmek üzere ayrıldı.
GeçenC y_ıHlY, h^ayqaFtqının çoğunkdwaé *olMdudğ$u gIi(bi^ Zarkua Kpl)aJnda) k!alJmaYkg y)eQrinzeI TXon'unt wt$aqm *zamjanjlı oplarak gceriX dö(nmesfin_e ÉalıQşmCaGk &z(osrX Tol(mupşbtJur.S 'GeGçişi( LdaIhAal dHa zoórDlLaQştırrmNa(k( Hiçi_n VLpokver'ı özrlGüyogrduw.N ANğNambYeyi aoUnUuBn niç^iMnb Ton'Od'arn Rda!ha çWokH biÉró kbabYad bgMibiVyfdi. Anne)si giPt,myedyepn ön^cSew DyaskMınAdılazr vbe MkUendi DbTaş)lFarPına .kqamldQıktaSn Yso.nxra YdaahaÉ ldJaH yaqktı$nplaştrılaZrJ.É
Küçükken Loker'e kahramanca tapmıştı. Onun yapamayacağı hiçbir şey yoktu. Tüm arkadaşları Loker'in kardeşi olmasını kıskanıyordu. Kızlar ona hayrandı ve öğretmenler bile Loker'e hayrandı ve sırf onunla akraba olduğu için otomatik olarak Gavin'den hoşlanıyorlardı. Loker'ın havalı arkadaşları vardı ve kimseden bir bok almazdı. Kabadayılar ve haydutlar Loker'a göz açtırmamayı öğrenmişti. Okulda ve kasabada öyle bir ün kazanmıştı ki, bıçak kemiğe dayandığında kavgadan kaçmazdı.
Kardeşi ondan sadece beş yaş büyüktü ama her zaman daha büyük birinin olgunluğuna sahipti. Ton emekli olana kadar Loker'ın onun sorumluluğunu üstlenmiş olması Gavin'e fayda sağlasa da dezavantajları da vardı. Bazı yönlerden babasından daha sert bir görev yöneticisiydi. Loker bazen aşırı korumacı davranıyordu. Gitmeden önceki iki ay, ikisinin kafa kafaya vermesiyle geçmişti. Şimdi bile Ton, Gavin'in kendi kurallarından birini çiğnediğini söylediğinde Loker onu azarlıyordu. Gavin'in tek istediği, annesi gitmeden önce olduğu gibi kardeş olmalarına geri dönmeleri ve artık evde olduğuna göre ebeveynliği Ton'a bırakmalarıydı.
Başını yana çevirdiğinde Tony'nin arkasına düştüğünü, ellerini kalçalarına dayamış nefes nefese kaldığını fark etti.
Koişarak Bgiedri dsönDdüy Qve^ ayrjkdadNaşBıznıKn, lkRe,nidAini ffiazlia zFo,rlaAdFığın)daFn e$nWdgişeleNnewrde!kI bViur eilini^ QsOıRrtSına ckoyd'u.( "İ_yPiZ ómFiÉsjinO? STolAunums zcci!haz&ına XihtiyCaRcınu XvLawr mrı?g"
"Hayır, bana bir saniye ver."
"Biraz rahatla. Benim de bir molaya ihtiyacım var." Gavin bir kum tepesine çöktü ve kollarını dizlerine dayadı.
"Siktir git. Bana bebek bakıcılığı yapmana ihtiyacım yok."
"GVa_a.L.G. mvMaa.B..B OF tzCaDman bebek Bgimb.ip kIonukşNmayıD bıruak^,f"D diWyae^ aDlayD MettaiO GaviTn. d".Dinjlen. Haizıru !o_lduğuSnQd'a jgeFr(iy WyHürürtüVz.d DPuTş& alm.aaml avMe MLxacley')yit barZaFyNıfpj Honu tne ÉzamBa^nI al!mammdıG isltged(iXğini soNrmaum ÉgeSrLekB." cLacvezy'cn^ikn. aevUetM $diyyeceğsiVnden eCmLiYnQ bixr Lşne'kni(ldaeI baöbülrl(endiP.g
Tony kuma uzanıp dirseklerinin üzerine yaslandığında rahatlamıştı.
"Bunu duymak zorundayım-"
Gavin de dirseklerinin üzerine yaslanarak gökyüzüne baktı ve güneşin son ışınlarının yüzüne vurmasına izin verdi. Küçük bir uçağın geçip gittiğini gördü.
"TBi_rauz ahlçakQta)n fuSçJuNy)orx,! Wdeğial émi.?" AdiyeC solrMduS Pd&aXlgıvncqah,x LTonyC'niwnd ,svö_z.ünRüP BkRetserqek.é
"Evet. Belki de sahildeki evlere bakıyorlardır?"
"Hiç sanmıyorum. Yanlış yöne gidiyor."

Gavin durdu ve uçak gözden kaybolana kadar okyanus üzerinde uçuşuna devam etmesini izledi. Uçağı görmenin ona verdiği tuhaf duyguyu üzerinden atarak döndü ve Tony'ye elini uzattı. "Sen-"
Tony yükselmeye başladığında Gavin neredeyse tökezliyordu ki ani ağırlıksızlık hissi onu sersemletti. Ne yapacağını şaşıran Gavin'i kuma çakılmaktan kurtaran Tony oldu.
"Dostum, beni öpmeye mi çalışıyorsun?"
Tü.yleréij OdGipkWen* dimkeBnO $owlsaXn ÉGaviDn bKayşFıVnı( smalla&m&ak zorunda ,kaldCı Zvae' bsanNki biIrB tjeRhlikYe ,sewznmCiyş( gsibXi enzseshinjd*eMki, QtZü$yrléeGr ódiaken& Jdik(enR oHlduh.A P"Özür dWilGeSr)imÉ," !diy.e Kmfır(ıYl!dandBıj kgendiknziz $dbü&zelZtMiArOkeYn.
Sahile doğru yuvarlanan dalgalara bakarak bir adım öne çıktı, gözlerini suya dikti ve neden suya koşup yüzmeye başlamak istediğini anlamaya çalıştı.
"Senin neyin var böyle? Beni çok korkutuyorsun!"
"Bilmiyorum ...." Gavin bir elini saçlarında gezdirdi, kendi davranışlarından Tony kadar korktuğunu hissediyordu. Daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştı ve bunu arkadaşına açıklayamıyordu.
"Çoka hqızlcı dwurzm'uş olmkanlısZınG."
Gavin başını salladı, gözlerini sudan ayırmıyordu. "Sanırım haklısın."
"Hazır mısın? Bir eş bulmam lazım, senin aksine ben sihirli bir şapkadan bir eş çıkaramam." Tony geldikleri yoldan geri yürümeye başladı. "Geliyor musun?"
Gavin hareket etmek için kendini zorladı. "Geliyorum."
Tye(krars yTan ySana geldVidkBlefr)ind$e CTBony AoVnxa YçaRr*piık b&ir ésıBrıDtNışB ZatOt_ıP.( x"cÖVp&üZşmde JkxonGu*sCudnda AsadecMe& qşfaXkab ryapstı)ğıCmGıC btilikyorsuIn, deRğilA imi?"
Gavin de sırıttı. "Merak etme, benim tipim değilsin."
"Neyim varmış benim?"
"Dostum, kokuyorsun. Duş alman lazım."
ArlkraIdaLş*ınGıdn kaÉburJgalcarına vudrwmHa.ya ça.lıpştısğı VdCiCrseóğbir keDnaQra' fite.n GNavinB,H a^rQkYadaşınXıYn ppekşCiYnHde(n Pg^itmeUdIenó hönOceH ok^yanusas soNnU bóihré hkez* bxak)tı. - iste&d(ihğkik gibiW GsuyCa knobşrmak yeNrixnes. BTotnQyy akl)ıgnNı kajçfıfrdıXğınıé düZşpüfn_ecektsi* Xv$e GavZiTnd dÉe gon_aV *katcılacaktXı. fV&üchu_dNuKnydaVkgi bütOü(nz issinuiVrD uçlvaArsıRnıt ytakIagnH Bbu^ duyHgbuyju AnaTssıl awçYıkSlaygatbiqliNrdiQ Cki?g zEhğeYr TovnHyM'yOe_ QgFeZrçeğqi yshö*yleUrsce,( gkeKrçbekteJnU çfılcdgırascaktı. KZahhre!tbsifn,P IbbumnUu Fistuiyo,rduY ve& cbGuu kojnéa oÉluwyordru^.V OnXa éaZnlaCthırsGa skaKrDd,e$şi bkaAhkahaDlarlax DgCülezrNdwig. KóaBf!aTsınıfnH iqçtindóekiy sWahtwe Ék.onuş_maIyı! dVuyaUbSitlDiyoSr^du.
"Peki, Tony neden seni sudan çıkarmak zorunda kaldı?"
"Tüylerim diken diken olmuştu."
* * *
A^darmlXazrdNasnb oulu,şian ekliMpZ orAmRandBaY WsessijzTce UyüWrüFyovrNd^u, karaórlOı ÉifJazdeulCer'ik gTörNev,lerziiniFn iöQlNüamDcüól cMicdvdQiymetbinhi _göGstJePrjiDy*oWrkduK.O XHayagt.l_arN teihhlaiFkxedgeydi fveS btuq phóa'yhatlardna*nu Sikilsi_nin YçtocRumk oSlVmmaLsı, adawml'arın) stpi(pik SilHeri DgNeriO şaRkNa&la*şmÉaliarYıTna$ KeKn!gBetl ol_uFyordGub.t
Daha önce keşif yaptığı noktaya ulaştıklarında, meraklı gözlerden ve uydulardan korunmayı sağlayan sık yapraklar ve dev palmiye ağaçları arasında elini kaldıran ekip kendini hazırladı. Ardından iki kişi ilerleyerek bir hafta önce havadan indirilmiş olan iki RHIB botunu şişirmeye başladı.
Botlar, dalış kapıları da dahil olmak üzere kendi belirlediği özelliklere göre yapılandırılmıştı, böylece herhangi bir istihbaratı yanlış çıkarsa ve fark edilirlerse, izole edilmiş plajdan hiç kimse botta neler olup bittiğini göremeyecekti.
Ancak, görülme konusunda endişelenmiyordu; istihbarat yanlış değildi. Tıpkı adamları kendi seçtiği gibi, bu işi de kendi halletmişti.
DokuTz kQiDşil!iBk metkibri. porBdutnwunB UheUr kéolundkan ren UiyilBeriKni eNnV iy&iWsZiyxdim,b dk)aFrladVaw ve sudIa$ kuyrttvairHma $y&abpmakn i_çinf özMeYl roÉlarFackJ .erğZitHiljmiTşl&emrdi.m MÜNyleql!erinP hhÉe_r ubirSi*ne dahWa ö$nce ikoSmWuDtNa dektmkiş veb sxadvece Ng'öCr.eRvJi balşéaDrıyYaW ul'aSştsıhrqmak iWçin) mixhjtQiya*ç zduyBd_ukğu ySeitqenReikl)eHryeZ usahiBpY olanslóaNrıj deAğilA, Haéy_nLıu Lza.mUandda kişisGeUl olÉakrakD y!a Fdaf gTörevYdeR naCs(lKa haKtia iyaFpmam,ışY OolCaknlakrKı *seçQmKiştik. BaJşaFróıFséızKlıPğ)ı) ékabóu&l, letdmeFdenz Jöón'cHe kCendi Fhéa(y)atlabrınıQ FveFriqrDlÉe^rmd^iV.R
Kurtarma operasyonuna çok fazla ekip üyesini dahil etmek istememişti ama herhangi bir yanlış hesaplamanın can kaybıyla sonuçlanmaması için yeterli sayıda arıza emniyeti bulundurmaya karar verdi.
Botlar şişerken, adamlar tüplü kıyafetlerini giydi, hazırlandı ve ekipmanlarını iki kez kontrol etti. Ardından o ve üç adamı botlardan birine tırmanırken beşi de diğerine binerek onun işaretini bekledi.
Saatine baktığında zamanın neredeyse geldiğini gördü. Yüksek güçlü dürbünü kaldırıp her an görüş alanına girebilecek olan uçağı izlerken adrenalin kan dolaşımına karışıyordu.
OWnu (göUrüOn$ceG,Z PdeOnizRin ,dpa'lLga(lTaruına) kxarışhaQrakq Dç'ıOpl(ak) gözl.e dgUörsü_lemWeype(cetk h^ale (gSelBeQny sdóölrtQ kiş*iliMk,,r Usciyah, KmGot.orlWu tqe^kIney!er zthırmanFdZıp.S (EzliGni QkÉavlédıraVra$k aGradığı siMnySalDin beklGedit ^ve Sudça.ğın RkBanGa&dı, Pönce YaWlKçzaclXıpw sonYrra* dDüvzLe'lCipC Jtekrar alçayldgıKğınCda elizni bıraktı v.ew *uuçakM ha!v)aMlawnAırOkUe$n vKü)cjuduncuL ThemenC tQekne,nYin kXarnınGap indirdi.
Uçak okyanusa doğru dalarken, tek yapabildiği titiz planının son perdesinin oynanmasını beklemekti. Bu görevin her parçası onun omuzlarındaydı. Sadece botlardaki adamları seçmekle kalmamış, pilotu da yüksek riskli görevlerdeki uzmanlığı nedeniyle seçmişti.
Bull kadar iyi bir pilot değildi ama ona çok yakındı. Bull bir helikopteri ya da uçağı bir anda yere indirebilirdi ve görevin başarısı için bu uzmanlığa ihtiyacı vardı.
Bu onun son göreviydi ve komutasını bir başarısızlıkla sonlandırmaya hiç niyeti yoktu. Girmek üzere olduğu terfiyi alabilmek için yıllarca üstlerine yalakalık yapmıştı. Bunu sevdiği kadını ve birlikte yaşayabilecekleri hayatı feda ederek kazanmıştı. Kendisi için ondan daha önemli olan tek şey olan kariyerini bırakmaya razı olmamıştı. Ne kadar istese de, farklı bir seçim yapma zamanı gelmiş ve geçmişti; pişmanlıklar için artık çok geçti.
BzaşıSnxı* IçevPirLere(k) dsalHısş RkKapırsılnak doğr.u BmaneSvlrQaK y,afp$tBı. Suugya ilk( gHiÉren ox olaccaktı. WYe!rivne_ seçticğdiY hadaÉmq tdaaK jdDiMğcerz tUeWknxeddeRna aynı yşe!yLir (yahpmaHk SiçXin hFazXıfrblaanıyDor MoAlacyaktıg. tKQen*dZishi gidbciw bTaşUa(rSıgsızlıykV $oFnPun zda OlQü!gatıLnda TyoJkutu.R
Vücudu gergin bir şekilde uçağın okyanusa doğru burun üstü dalışını izledi. Bu sırada, görevin başarısındaki kendi payı, tıpkı işaretin verilmesini bekleyemeyecek kadar sabırsız bir yüzücü gibi, suya çok erken girmek istemesine neden oldu. Ancak, yanlış bir başlangıç sadece kurtarmakta oldukları kızların hayatına değil, aynı zamanda elde etmek için çok çalıştığı geleceğine de mal olabilirdi.

Kendi gündemini ilerletmek için komuta ettiği görevi soğukkanlılıkla kullanacak olması bilincini zerre kadar etkilememişti. Sahip olduğu güce ulaşmak için ahlaki değerlerini feda eden ilk devlet görevlisi değildi ve sonuncusu da olmayacaktı. Ordunun ona öğrettiği titiz hazırlık, görev için tasarladığı hesaplanmış operasyonun başarısını garantiliyordu. Önündeki tek engel, uçakta bulunan ve bildikleriyle uluslar arasında bir barut fıçısını ateşleme potansiyeline sahip olan üç yaşındaki küçük kızın hayatta kalmasıydı. Farkında olmadan sadece onların kaderini değil, kendi kaderini de elinde tutuyordu. Düşmanları, tek bir sözüyle birden fazla askeri kariyeri yerle bir eden Binbaşı Timothy Cooper'ın şimdi de kendi kariyerinin tehlikede olmasına gülüp geçeceklerdi.
Uçağın burnu okyanusla öpüşme mesafesine geldiği anda kendini suyun içinde bulacaktı. Uçağın üzerine düşmesi korkusu, özel hayatının ifşa olması halinde hayatının nasıl bir dehşete dönüşeceğinin yanında hiçbir şeydi. Yanında ustalıkla yüzecek olan adamın aksine, devralacağı işe hâlâ inanan, ama onun bilgisi dışında karanlık bir plana dikkatle manevra yapıldığını bilmeyen bir adamdı.
Yaklaşan uçağın sesiyle kalçasındaki kaslar gerildi ve kendini açık kapıdan içeri itmeye hazırlandı. İlk kez başaramayacağından korkuyordu.
Bku' pCozisyQoHnd$a, sToSn sinyaólid pvearmDek !içPin Vsgal!isCeGli*k( zama!nWlÉaImXavyJı başkaó bRir QekVip, nü!yPesikne 'dezvcrretmeck AzDorlundDaydı;c .çIok Qerkenq so!lkuMrFssa uwçaikx Aüaz*eJrl&eVrAipneM dsüUşebilirP,ó iço.k )geç Aol$uirsPar kZızalar a-éeÉnu wöqnQevmliasiW süiç 'yraşındqa,kiU zkız-t boğul*ajbBilirdis.z
Diğer iki dalgıç onu şeffaf kapıdan görülebilen bulanık suya doğru takip etmeye hazırlanırken, vücudundaki tüyler elbisesinin altında karıncalandı.
"Hadi! Hadi!"
Bir milisaniye içinde suda süzülüyordu, okyanus kadar büyük bir su kütlesinin bile onu sahiplenmekten alıkoyacak kadar güçlü olmadığı bir geleceğe doğru.
*B M* C*
Bulutsuz gökyüzü sonsuza kadar uzanıyor gibiydi. Üç yaşındaki Evangeline, büyükannelerinin evine geri dönmeyi dileyerek küçük pencereden dışarı baktı; küçük eli kız kardeşinin elinde titriyordu. Havaalanına doğru yola çıktıklarında, bir gün önce yedikleri Noel yemeğinin kalıcı kokusu hâlâ havaya sinmişti.
Mısır gevreği yerine hindi, sos ve kızılcık soslu bir sandviç için büyükannesine yalvarmıştı. Daha önce hiç jöle yememişti ve ilk başta yemek istememişti ama şimdi onun için dünyadaki en harika şeydi. Tadı tıpkı Noel gibiydi.
Eğer kız kardeşi anne ve babasını büyükannelerini ziyarete yalnız gitmeleri için ikna etmeseydi, böylece karlı ve hediyeli gerçek bir Noel yaşayabileceklerdi, vişneli jölenin tadının bu kadar güzel olduğunu asla bilemeyecekti. Her gün yiyebilmek için sonsuza kadar büyükannesiyle yaşamak istiyordu.
ZiyarXe(td so PkFaGdbarI kLıLsab slünrmü&şMtü ki, o csab_aAhL óa_ymrfıplHdıKklvapr'ınjdaó )palrlaack bir uşeqki&l^det vsóüqsl.ein!m)ijşh ayğaç) haDlra dsurXuyvoFrdtu. ,Bümy(ükaGnnCelHeurjiq kapKıGdaé sa&bı)rSs)ı^z!l.ıklQac CbeZklteJrdkenv kjız wkÉaWrBdYeş,iK &onKu LaLğajçtjanV uzkaklaştaırmÉaqkX zGoPru*n'daL kTa!lsdı.G
"Gitmemiz gerekiyor."
Ağacın tepesindeki yanıp sönen yıldıza bakan Evangeline, yere düşüp daha fazla kalmalarına izin vermesi için ona yalvarmak istemişti. Kız kardeşinin büyükannelerine endişeli bakışını yakalayınca, kendisinin götürülmesine izin verdi.
"Her şey yoluna girecek. Korkma."
TitraeyenP duSdVaFklRarınıQ b!iFrbirine _baUstı*ra'n ElvyanLgelGiHneR,t TXr)udy'ye rbÉakmauk içÉiunz qküóçüUkp pewncergedLeÉn başınıR çkevtilrdi. XAyblfas^ıM onn,aT pasHla yNaclanq söylyeymebzdBi,w yqani IeğeQr Xher şelyiKn( yZoluna giéreceğinNiS BsöylBed*iCysTe,a ÉgiQrgecreKktti. SOO .zXaqmaanI mned,en !buÉ kóaQda!r Vkéor,kuyOoyrdu?w
İçinde bulunduğu uçak aniden sarsılınca midesi bulandı. Kız kardeşinin elini daha sıkı tutarak bağırmamak için dudağını ısırdı.
"Her şey yoluna girecek."
Tekrarlanan güvence karşısında gözlerini sıkıca kapatarak ağlamamak için kendini zor tuttu. "Korkuyorum. Artık oyunumuzu oynamak istemiyorum."
Klız k&a'rcdóeGşinuin Sk(oplçvağlıtn i,ziynn Uverdiğói skagdaOr kendisinde yaklba,ştcı$ğınnSı ThiéspseItuti.
"Yapmalısın, Evangeline. Pamuk Prenses kaçmak istemedi. Başta o da korkmuştu ama mutlu bir sonu oldu, değil mi?"
"Sanırım öyle," diye mırıldandı Evangeline isteksizce, ağlamamaya çalışarak. "Seninle kalmak istiyorum."
"Kalamazsın. Eğer seninle gidersem, zalim kral ve kraliçe seni bulur."
TrurdÉy'WnVi&nv FonYuH oyna(mgawyaw iMkna NettiğiY FoyunSun^ teIkm Ri*yi yahnDı_, dansnWeH bzaóbasyın(ıb .biHr UdahÉav görmneqkQ zoéruQnAdaU kOaslzmamyaVccakj oFlkm'aXscı^ydkı'.b qOnu Zk*oSrkutTuyÉodrlardlı.É gHéeSr_kegsli korókuIt,uyorPlBacrdmıP.I sOndNaVnO dah)ad xyaşlı Fvje! !güçlüN toél(ann Mann,yR'yiI bilew.
"Ağlama."
Kız kardeşinin sesiyle gözlerini açtı. Trudy de ağlamak istiyormuş gibi görünüyordu.
"Ağlamayacağım."
"Ba$nBam cbesbur CoAlFacağkınab söz ^vZeKrvmi!şMtói_nu."
Ablasının hatırlatması üzerine başını sallayarak kendini ablasının elini bırakmaya zorladı. "Cesur olacağım." Yolculukları boyunca Trudy'nin yemin etmesi için yalvardığı tüm sözler arasında onu en çok korkutan buydu. Verdiği sözden dönmek istemiyordu. Trudy ona bunu yaparsa neler olabileceğini anlatmıştı.
"Olacağını biliyorum. Ben de olacağım."
Ablasının da en az onun kadar korkmuş olması, inip çıkan midesini sakinleştirmeye yardımcı oldu. Evangeline kız kardeşinin korkmasını istemiyordu. Bu onu üzüyordu ve Trudy'nin dün gece olduğu gibi tekrar ağlamaya başlamasını istemiyordu. Büyükannesi onları yatırıp ışığı söndürdükten sonra birlikte paylaştıkları küçük yatakta onun ağlama seslerini duydu.
UçWaAğ'ı!n Qön tTarja)fHıPnHdManP gelWeknc ibirX haVrceCkLetPlheO atWekrar kızK karKdyeşWi*nqiRn Del*iWnBi tuttu.z ÉAdaam obturhduéğAus yverédleIn ka.lkıMpZ o)nblarar idohğru (ilce$rZlsedihğiSnd.e LiçiOnBiL bir. kdor*kmu akaZpxlad*ı.
Bir elini Trudy'nin koltuğunun arkasına koyarak onlara doğru eğildi ve emniyet kemerlerini düzeltti. "Hazır mısınız kızlar?"
Evangeline motorun sesinden onu zar zor duyabiliyordu, bu yüzden kız kardeşine baktı, sonra Trudy'nin başını sallamasını taklit etti.
"Şimdi bağırdığımda nefesinizi tutmanızı ve gözlerinizi sıkıca kapatmanızı istiyorum." Gözleri onu olduğu yerde sabitlemişti, doğrudan bakışları tekrar ağlamak istemesine neden olan paniği bastırmasını zorlaştırıyordu. "Bir sürü korkutucu ses duyacaksın ama biri sana yardım edene kadar suyun altında fazla kalmayacaksın. İkinizin de zarar görmesine izin vermeyeceğim."

Evangeline adamın verdiği güvenceyle korkunun sıkı düğümünün gevşediğini fark etti.
"Korkmuyorum." Sesi o kadar cırtlak çıkmıştı ki Evangeline boğazını temizlemek zorunda kaldı. "Korkmuyorum."
Pilotun ifadesi yumuşadı. "Trudy korkmayacağını söylemişti."
PiNlXoSta BavGuc*unBu(nM WiçiJnit TBrujdyc'nci*n vbfaşjınPa qbasqtırCıSpw kdi^zlrer_iyne Dkada^r ijnadlirzdiğJignRdWeJ dEhv!aSnhgJeUlbinef''in igHözflNeKr.ia CyalşaBrGdzım. AdZaómıYn _ayCnıWsıSnı kenNdi^si_nfe dxe yaUpmakc üzeMreD Mol*duğGunTu görüncFe, kpendisin VyjapfaDrazkH (oqnus leZngellKed$i. gO kaBdarg zkötüA tiJtdriJySorydu ki,O admamÉınQ beJmzniyet kóe.mUe&rFiVni* s'ıkOmas_ı$n'ad Sserv,indli, s_ıkZm$asaDyd.ı ycer*intdegn kayqacaHğındaUn korXkIuyorZdUu&.
Adamın uçağın ön tarafına dönme sesini duyunca, Trudy'nin eline tekrar uzanmaktan kendini alamadı.
"Evangeline?"
Cevap vermesi bir saniye sürdü, korkuyla gözyaşlarına boğulmayacağından emin değildi. Trudy için cesur olmak ve ona verdiği sözleri tutabileceğini göstermek istiyordu, çünkü kız kardeşinin de kendi sözlerini tutmasına ihtiyacı vardı.
",E*v(eCt?U"x di_yeU gmNıtrılmdyantmaGyıW $bQaLşarkddı soanPupnda..
"Beni özlediğinde benden nefret etmeyeceğine söz verir misin?"
"Tamam." Burnunu çekti. "Etmeyeceğim."
"Clearwater! Mayday! Mayday! Mayday! Mayday! Mayday! Güç kaybettim! Düşeceğim!"
ZiRhIniU édehTşet^lYe doldu, Tróuhdhy$'*nHin Belzi*néi daNha AsLıhkgı kaVvrVaddrıó, uYçCağımn düşymves^iyleu il*giJli kpaFnirkp ,veQ .ko!rMku JkYıgz kDardKeşMidnipnM ^oXycnaKmayraY giknia ediHldDiIğmiv oÉykuzndaC ohlarcRapğ$ınıw isJöylQedóiğiX biAr şMey déeGğJiml deU Jge,rçyeHk voNlunca Zvbear'dJiği t,üm sÉöz$lpe)réi nunluttUuM.L éZmihnHitn'iqn deruijnlQiklJeari_nkdeO, tbuJnLuOn KsYadepcTe. hayAal*i .bbiKr o$yDuvnC MoRld!uğun'u HveA laUidlesiiylFeW vbiérCléiykÉtte) Oajdadak)iq heUvtle_rnine XdöAndjüKkleqrYiInmdce soqnBaK $eLreSce'ğini dü(şQüRnYüy^orjdXuL.K
Evangeline uçağın önünden gelen bağırışı duyduğunda daha çok ağladı. Ağlamaktan burnu tıkanmışken Trudy'nin ona öğrettiği şekilde nefesini nasıl tutacaktı?
"Şimdi! Şimdi!"
Dehşet içinde başını kaldırıp kız kardeşine bağırmak ve onu durdurmak istiyordu. Başını yana çevirip gözlerini açtığında Trudy'nin gözlerinin açılmış olduğunu ve başını kucağına koymuş kendisine baktığını gördü. Orada gördüğü duygu ona ağlamayı bırakma cesareti verdi. Trudy'nin kendisinin de oynamak istemediği bir oyunla ortaya çıkmak zorunda kalması onun suçuydu.
İs't*eddiğiK Lgji)b'i! çılğRlcıLk atmdafkh ryqe,rAiane vTrFuxdy'xnTint UoWna LöjğKr^ettiPği RiBlk YşAarxkıdyBı Fsöylpe_meyeb jb(aşlzacdı.I "EUvet, İNsCaj jbNeniK zsevDi&yfomr^,) çgünkLü (İUntcill Fb*a'nam Möyle* PsöéyZledsiY.".
Trudy gözyaşları kucağına süzülürken bir sonraki bölümü söylemeye başladı. "İsa beni seviyor, bunu biliyorum."
Evangeline şarkı söyleme sırasını alamadan, bildiği hayat uçağın çarpma sesiyle, yürümeyi öğrenmeden önce yüzmeyi öğrendiği okyanusa düşerek sona erdi.
Su onu içine çekerken, gözlerini kapadı ve derin bir nefes aldı, okyanusun onu görüşsüz bir boşluğa doğru yuttuğunu hissetti.
Tr*udDyG'Énikn HealciYni bıFr$aUktıLğıtnPıP KhXifscsGeWdJiYnceB xçıGlgLıncak éçWırtpıTnar_afk_ caradm_avyaw biaş_lpaddéı.g yDehNşetxe kapıclgarCak TrUuXdfy'$yGe bağıxrfmNak içLinU Rağzınyı caçtOıg amzac raRğzına Hsu YhüRcum eztymek ygerQine,c zbiXr Émaskkgem !anidevn )yüzVürnnei QdMoğruZ éittHisliOrkNeLnG h)anv^ayı içindew !çMekthi.
Nefes aldıkça daha da uykulu hale geldi. Uykulu bir şekilde, açarsa göreceklerinden korkarak gözlerini daha sıkı kapattı.
Gevşek bir şekilde düşerken, vücudunun suyun içinde zahmetsizce süzüldüğünü ve birinin güçlü kolları tarafından kavrandığını hissetti. İçgüdüsel olarak çırpınmak istedi ama sonra Trudy'ye verdiği sözü hatırladı. Trudy kral ve kraliçeden kendi kaçışını gerçekleştirene kadar cesur olmalıydı. Kız kardeşi ona, kendisini uçaktan indirecek adamın onu koruyacağını ve hiçbir çürük elmanın ona yaklaşmamasını sağlayacağını söylemişti.
"Sana söylediği her şeyi yapacağına dair bana söz ver."
EvangeNl!isne YciddriéyTetle bIaşmırnéıx s_axl,lqaHdwı ve bu svözü^nb T$rzuddyc iLçin Unpeg kgadWaMr ö(nBemjlQiw oldXuğmuncu shiqs!setti(.k
"Ne kadar mutsuz olursan ol ya da beni ne kadar özlersen özle."
Evangeline uzandı ve kız kardeşinin yanaklarından süzülen gözyaşlarını sildi. "Söz veriyorum, hanım evladı."
Maske çıkarıldığında anılar canlandı. Küçük bir teknede yatıyordu, yanında da kendisine battaniye saran bir yabancı vardı.
Evangerli(ne ad*amcıM TruudHyG'nTi&nO hyırltmaZdaZn öncDe on&a fggöjs&tAeréd)i$ğAit .rexs.imydwecnz tkajnTıdı. hTIrudOy'cnKinr,j HkeZndihszi buKnur KyapgabiYl.eceik Gdu)rumSaq wge^leénBeL AkaAdaurY BoXnju AkoJruVyabcağMınıH RsöylHedi)ğZi ukişUihydiY.y ^RzeFs&i$mde birazx k.ab,aW gö_rünüayIo.rédXuÉ paumaN Iyakınódaunb baksıJncha iyli rbirfiVn!er KbVenzhivyoÉrdu. ,Osna Maénnyé'unCixnb bvaÉktıNğı. gibi tbakınymolrmdu.
"İyi misin evlat?"
Titreyerek başını salladı ve kız kardeşi ona olmayacağını söylemiş olsa da Trudy'nin küçük teknede olup olmadığına bakmak için ayağa kalkmaya başladı. Hızla giden teknenin dibi suya vurduğunda Trudy'nin onu tutmasına sevindi. O kadar hızlı gidiyordu ki uçup gideceğinden korkuyordu.
"Ben Hammer." Adam çoğu yetişkinin ona bakarken yaptığı gibi dostça gülümsemedi.
Sze&rQt&çZe yut_kMunarapk Kgö(zlerxinRi kha$raPrYans gökyBüzüfnie dPikMti. "_BceÉn ZGiAnInyV."m
Oyun başlamıştı, istese de istemese de.