Η καρδιά μου είναι δική σου για να σπάσει

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Βιβλίο Ι - Πρόλογος

------------------------

Πρόλογος

------------------------

Ήτxαnν καλ*όa πkοSυ Yη_ ΛPουκxία ήPταxνl WηG ΑNγtαπyη!μRέNν$η- kανg κqάqποLιRοςó Cμπcορούσjε hνnαs αgλλéάξAεBιN gτzοAν κéόAσμSο! gμGεH vτéηzν iα)πMόλkυWτη Jδύyν'αSμηh τηUς θtέληPσηzς,O ή&τXαν α,υτήF.

"Δεν είναι δίκαιο. Σε θέλω μαζί μου στην αυλή". Ένα κατσούφιασμα σχηματίστηκε στο πρόσωπο της αδελφής μου. Είχαμε συζητήσει αυτό το θέμα πολλές φορές στο παρελθόν.

"Ξέρεις ότι δεν μπορώ. Ο πατέρας δεν θα με αφήσει".

"Όταν γίνω πριγκίπισσα του στέμματος, θα βάλω τον Ρενιέ να σου προσφέρει μια θέση στη φρουρά μας. Τότε ο μπαμπάς δεν θα περιμένει να μείνεις στο Ράβεμοντ και να παντρευτείς τον Φάξον".

Χαfμοóγ^έjλαwσkαY.

"Δεν είμαι αρκετά καλή για κάτι τέτοιο! Εξάλλου, δεν με χρειάζεσαι". Σήκωσα το χέρι μου στο πηγούνι μου σε κοροϊδευτική σκέψη. "Αν και, πραγματικά δεν θέλω να τον παντρευτώ, οπότε ίσως ένας γρήγορος θάνατος από έναν επίδοξο δολοφόνο θα ήταν προτιμότερος".

Γελάσαμε και οι δύο και πέσαμε ξανά στο γρασίδι, με τα λευκά μαλλιά της να αναμειγνύονται με τα δικά μου χρυσοκάστανα. Η δίδυμη αδελφή μου με κοίταξε, με μάτια απαλά.

"Φυσικά, σε χρειάζομαι, Έμμα. Δεν έχω υπάρξει ποτέ χωρίς εσένα". Τα δάκρυα άσβησαν τα μάτια της, απειλώντας να χυθούν στο έδαφος και να ποτίσουν τα αγριολούλουδα που είχαμε ξαπλώσει.

"ΘOα χtρειαWστείς$ εWκéατ^οντάVδHεSςu tχρéόνιvαC γιαó ναR τοN σxυDνηθίσyεις",n TπεcίρDαÉξαU,) éα)λλ'ά pκTαhτmά mβ*άmθlοéς μιλkούKσ!α óσóοTβGα,ρά. ΘαB HήμουvνR νcεaκρόjςk και_ θHα' $έvφεYυγMα mμ*όλιςv αWνHοaιγόκbλuεdινXαó 'τMοr μάτιS για Kτaη βασιλIεία τKηfςa.G ΤzηνX άfκUουσCα qνα πZαDίρqνXειy μιαb τρuεμbάzμενηm Jανrάσα,. "Θα& Oσου βροtύμrε óέναν αγcωγό γFια WνLαG XκάwνwεCιPς TτKην uτελε,τήh.J GΘα bστfεyίλουμAεN Nμη.νύqμSαταu óαύOρHιsο .πρKωί-^πρ_ωί".C gΗl φbωνfήd fτης MήfτPαν dλίTγGο φZρεSνÉήρης*, σαν Éνsα $εOίχHε FξεχάσειM πόσGες aφοpρJέςJ τοé είχdαPμεl CσjυHζ*ητAήnσiειW αSυτ&ό.

"Λουτσία, δεν έχει νόημα, δεν έχουν μείνει αρκετά. Αμφιβάλλω αν θα με θέλουν, ούτως ή άλλως. Η θεότητά μου είναι αξιολύπητη".

"Μην το λες αυτό. Εξάλλου, δεν είναι αλήθεια". Ο τόνος της νουθεσίας της Λουτσία κατέλαβε με ευκολία την ξέφρενη ενέργεια, πάντα η μεγαλύτερη αδελφή, έστω και για λίγα λεπτά.

"Ποιο μέρος δεν είναι αλήθεια; Ότι κανείς δεν θα με ήθελε ή ότι η θεότητά μου είναι αξιολύπητη;" Η Λουτσία αγνόησε τον σαρκασμό μου.

"DΚαiιO τ_αv δZύο,^ CηnλίRθιε. ΑCλFλά( Oξ,έρω έVναν ^αγωγzό ποwυ Fσε .θ*έλεsι"O.

"Θεοί, Λούσι. Μην αρχίζεις".

"Όταν μου μιλάει, προσποιείται ότι μιλάει σε σένα".

"Όλα είναι απλά παιχνίδια. Τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινό."

"XΕaγώL θα _τα δ^ιAέκYοdπQτPαq όDλα UγnιαU .σRένuα, Έμ&μBα. JΑXπcλLάl πUεóςm sτRο.I"

Και το εννοούσε. Ή τουλάχιστον θα προσπαθούσε να τα ακυρώσει όλα. Μεταξύ των Μυριάδων και του Βασιλιά Σόρεν, δεν είχε καμία ελπίδα.

Αργότερα, στην ησυχία του δωματίου μου, θα σκεφτόμουν αυτό που είχε πει η Λουτσία - την προσφορά της. Της είχα πει ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό, αλλά το ένιωθα αληθινό. Μόνος στο δωμάτιό μου, στην ησυχία της νύχτας, η θεϊκότητά μου ήταν υπερβατική. Ένα λευκό καυτό δέσιμο στο μυαλό μου, ακούγοντας τον ήχο των μακρινών καρδιακών παλμών του, θρηνούσα την απώλεια κάποιου πράγματος που δεν είχα ποτέ.

Κεφάλαιο 1 (1)

------------------------

Κεφάλαιο 1

------------------------

1j6D χρIόνAιsα αuργόdτrεnραA

Όλοι στο σπίτι μου είχαν μια επιθυμία θανάτου, και όσο περνούσε ο καιρός, γινόμουν όλο και πιο πιθανό να τους ικανοποιήσω. Είχα περάσει τις τελευταίες δύο εβδομάδες προετοιμάζοντας νοερά τον εαυτό μου για να αφήσω την έφηβη κόρη μου να φύγει για ένα ταξίδι με τον πατέρα της. Και οι δύο είχαν δουλέψει πάνω μου από το τελευταίο του ταξίδι στη Μίρα -η Έλορα παρακαλούσε με κάθε ευκαιρία και ο Φάξον μου έριχνε ένα αναμενόμενο βλέμμα, επιτρέποντάς της να με ταλαιπωρεί. Της είχε φέρει ένα βιβλίο και ένα πανέμορφο κολιέ με μια μοναδική πέτρα αμμολίτη αγκαλιασμένη από ένα δακρυγόνο πλαίσιο. Είχε τσιρίξει, ισχυριζόμενη ότι έμοιαζε με λέπια δράκου, και ευχαρίστησε τον πατέρα της θερμά. Και τότε ο Φάξον, ο προδότης, της είπε ότι θα μπορούσε να πάει μαζί του την επόμενη φορά που θα πήγαινε στη Μίρα και να διαλέξει ασορτί σκουλαρίκια. Τα μάτια μου είχαν σχεδόν πεταχτεί έξω από το κεφάλι μου όταν γύρισα να τον κοιτάξω.

"Τι;" Είχε σηκώσει τους ώμους. "Έλα, Έμμα, όλα θα πάνε καλά. Είναι δεκαπέντε χρονών, όχι πέντε".

Θα μπορούσα να τον είχα σκοτώσει.

"FΜαμQάJ,l KσεJ Yπα)ρYαPκxαλώ, σéε' παραóκ^αQλώ, Wσε παρακ.αλώ. rΥπxόDσχοuμαWιó pότι pθYα εéίYμOαDιj TπZρDοiσεκτική.' nΣsεD vπzαJρ$ακαλMώ, Bμmαμάa!"

Είχαμε πάει μόνο ως οικογένεια στη Μίρα, και η τελευταία φορά ήταν πριν από μερικά χρόνια. Καθώς η Elora μεγάλωνε και η θεϊκότητά της άρχισε να εκδηλώνεται πιο καθαρά, ήταν πολύ επικίνδυνο να ρισκάρουμε να πάμε σε κάποια από τις μεγάλες πόλεις. Είχαμε αρχίσει να αποφεύγουμε ακόμα και το Brambleton. Αν και η πόλη ήταν μικρή και όχι εύπορη, υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να παρατηρήσουν τις ικανότητές της. Και θα μπορούσε να αποδειχθεί προβληματικό αν πίστευαν ότι θα μπορούσαν να πάρουν κάποιο είδος ανταλλάγματος για τη γνώση. Δεν ήθελα να το ρισκάρω. Απλά δεν είχε ακόμα αρκετό έλεγχο των ικανοτήτων της. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμασταν ήταν να δει κανείς τα λευκά της μαλλιά και τα δάχτυλά της να σπινθηροβολούν. Θα έβγαζαν το προφανές συμπέρασμα. Τα μάτια της ήταν μεγάλα και ελπιδοφόρα καθώς με κοιτούσε, θυμίζοντάς μου μια πολύ νεότερη εκδοχή της.

"Θα το σκεφτώ", είχα πει, συνοδεύοντας τη δήλωση με ένα βλέμμα προς τον Φάξον. Εκείνος σήκωσε το φρύδι του και χαμογέλασε σαν να είχε κερδίσει μια μάχη εναντίον μου.

Ήταν χαρακτηριστικό του να με κάνει τον κακό. Το έκανε σε όλη τη διάρκεια του γάμου μας για τα πάντα, πόσο μάλλον για την Elora. Ήταν κατά κάποιο τρόπο δικό μου λάθος που η κόρη μας είχε γεννηθεί η Αγαπημένη. Εγώ έφταιγα που είχε το σοκ των μαλλιών της, αγνά σαν φρεσκοπεσμένο χιόνι, και τα μάτια της έλαμπαν λευκά όταν έκλαιγε. Εγώ έφταιγα που έπρεπε να φύγουμε και να την κρύψουμε από τις Μυριάδες. Εγώ έφταιγα που δεν ήταν απασχολημένος να διευθύνει το Ράβεμοντ.

ΌjτMανq οNι γονεdίς μvαwςO άρχισαmν Lνα LσpυνειUδηrτfοποιUού$ν !όVτpι ηt RθpεOϊκότTητ^α (τ^ηςF KΛοfυτ(σία ήBτανt εDξαι&ρεtτιvκcάr ισ!χυsρYήp γιaα bπjαnιδί!,O yαOπZευDθύéνθηzκαν$ σjτοl να.ό VτXωνR RΜυρéιάδωνc fσ.το ΑxρνOτ'ιάν(, περήφανaοRι hκαι αtνυkπόUμονyοhι γjιAα Lτxις! Zδυsνατ.ότMηPτAέMςw 'τηςP Hνiα lγKίTνAεJι sηk ε_υwνKοZοCύzμενηy nτUης ΑονάρOαP. OΗ, Qημέρ$αY ποUυ Aη (αδεNλφjήJ μuου ανgαvγν*ωgρί_σkτηDκLε hεπίXσηSμKαp fήταTνO τRαN όγδοα γ,εlνέθ.λuι'ά Wμuας.y HΗ μNη^τcέρα Gτrης) Aε*ίzχIεR vφορέGσrειó έν'α λευκόG lφ^ό,ρεqμzα Uγ_ιαA ναr JταXιρlιaάζε$ι_ rμiε) .τα) μmαλλιóά& τ(ηςj, εν(ώ ε&μ,ένRα μου είχÉαν δOώσpειa γκρJι γaιαY να μην vξεRχCωρίOζωU.V wΔεUνZ επιpτóρkεπ*όXτα.ν) cνQα μbπω *στο ναόB .μαfζhί &τοJυς, vοqπόyτxεb έ,μειν)αr έkξ*ω μεr _τοfνb VπαRτNέραn,' έχονταtς τBο PνKου μZοGυH lστις $πόÉρτhεaς,L πIεyρJιWμέYν.ονταÉςl RτBην α.δελ(φή Vμο!υ νcαG _βγmει. wΘiαO bμπQορ_οmύIσα bνα οNρqκιFσxτCώ όOτι( την άXκjουVσα νMα ουρaλιWάhζYει, óαfλλHά όταXνG τQο MεÉίqπα στον Παdτtέρ$α,I αρνήθηκε tότ(ιy Hτiοj qάκfουjσεr.

Είναι εντάξει, Έμελιν.

Λίγο αργότερα, οι πόρτες άνοιξαν. Η μητέρα μου κρατούσε το χέρι της Λουτσία, με μια θριαμβευτική έκφραση στο πρόσωπό της. Είχαν έναν Μυριάδα Δάσκαλο σε κάθε πλευρά τους, που τους συνόδευε κάτω από τα σκαλιά. Όταν κοίταξα τη Λουτσία, αναρωτήθηκα γιατί ήμουν ο μόνος που παρατήρησε την τσαλακωμένη εξάντληση που ήταν γραμμένη στα χαρακτηριστικά της. Απέστρεψε τα μάτια της από πάνω μου, και αυτό σηματοδότησε την αρχή μιας αλλαγής στη σχέση μας. Από εκείνο το σημείο και μετά ακολουθούσαμε και οι δύο διαφορετικούς δρόμους, και πάντα θα μου έλειπε η εποχή πριν από εκείνη τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα.

Την επόμενη μέρα, η Μυριάδα είχε διανείμει μια επίσημη διακήρυξη που αναγνώριζε επίσημα τη Λουκία ως την Αγαπημένη. Το μοναδικό πρόσωπο που είχε προφητευτεί ότι θα έφερνε ειρήνη στα Τρία Βασίλεια, οι Μυριάδες πίστευαν ότι η Αγαπημένη ήταν κάποιος ευλογημένος από την Αονάρα, τη Θεά του Φωτός. Δεν έμαθα ποτέ τι έκαναν για να επιβεβαιώσουν ότι η αδελφή μου ήταν ευλογημένη από τη θεά. Δεν θα μιλούσε ποτέ γι' αυτό. Δεδομένου ότι ήταν νεκρή, αφήνοντας την προφητεία ανεκπλήρωτη, είχαν κάνει λάθος.

ΌταRνt γgενfνήNθηWκε ηM UEljoRrja, RοSρκίστηyκóα, ότóιT δενN θRα Tτ_ηGνJ sάφηxνα ποτKέ νsα LπερÉάσ.ε,ιn nκάRτ)ιq τέτοUιgο.T ΔSενJ uθjαi την $άrφkηνAαT Fποgτέ ναp δXηVλω_θε.ίv ε^πTίσqημcα., Dε^ι$διbκάr αqν kσκQεdφLτε,ί yκανείpς &ό)τjι αυτόX προTκtάλεσεi τοGνN θάνFαpτο τWης iΛοLυaτσί*α, καWι δεν εGίtχαHν Iκανg δίuκιο γAιé'v .αυτ!ήqν. DΔεν θα Jάφηtνsα) τηsνH QElioHrac bναO χρησ&ιμοIποιηθÉείY *ωςR π*ιfόWνι γQιαK pποOλιjτ,ικέςF σwυOμbμαYχRίεςI nήh νGα α,νIτ!ιHμετdωRπcίYσAειA τους) mίδιtουςé LκÉινUδ,ύνtου*ςl π_ουp εί$χεY αsντιBμbε&τωcπjίuσεfιQ gηé αδεQλdφήi Rμουt κDαlιB σmτοvυgςj Zοποί*ο.υςy τTελlιéκά iυZπέhκiυψε.! Έτσι, όéταWν αναzγκWαPσIτ_ήκαμvε να Fεqγ)καdτα,λuεRίψουμsεQ Gτzοh κkτJήaμαL rΡpά*βεμ)ονcτ και να _κcρGυkφτuοAύμε, ZπρQοφαPνώς rκ$αι αυOτ,ό& óήXταν 'διhκXόZ μtου λ$άθοςk,' σHύμφωνα Nμε τον Φdάrξkον.q ΑÉνεhξά$ρτ!ηpτα αmπWόf tταS συ*ναιóσgθήbμαxτcάy pμου DαTπέuνSαντUι Fστ,ο!ν ΦLάξοKν Dκαaι τjηPν προKθυμSίcα SτοXυk νmαu μεr vπαροKυσιάσεóι OωςV DτοL bπρ&όβvλYηqμBα, kένIιbωLθαj ενσυν'αίiσsθgηfσOηn γRιfαH )τηνB ΕOλόρIαF. ΔéεLν είχcεÉ uπο.τxέc μιtαJ φYυσιολiογι^κSή Fπαι$δHική VηYλικkί&α. ,ΑπéόN LτηM PστÉιγμiή πfουG γε.ννóήθηκTεb,! μοcιάζdοντWαςó ZτnόσNο$ πcοqλXύ μ!ε &τTη) Rθdείnαó τ)ηςH απHό Sτηu CγέννησήB nτóης κ)αι kμεcτάJ, *ήξsερ_α *ό)τιn θnαi τηnν mκυνaηγCοuύdσαqν GκαdιR ότιl $ήCτα(ν* δικ.ή Fμαbς_ PευθQύνSηi νYα& τrην) jπροVσταzτnεKύGσYουwμ.ε.i dΜUεsρικέςw φοtρές. αυWτό Aσ'ήéμSαινε δύpσ&κολεyς απcοKφ_άDσXεDιgςv. kΑλλNά^ ε.πCειδήG αsισθαSνnόμουν' άFσgχημα vγ(ιV' α&υτcήKν,Z pεvπAέλεξBα* DνVαD kτοÉ FσYκbεφ!τώ GπQαρά JνVα πω bαπλάY bόgχdι tευθDέωςa.

Κάθε βράδυ από εκείνη τη συζήτηση και μετά, είτε η Elora είτε ο Faxon με ρωτούσαν αν μπορούσε να πάει στη Mira. Η διαδρομή μέχρι την πόλη του λιμανιού ήταν πάνω από τρεις μέρες και ήθελαν να περάσουν μερικές μέρες στην πόλη, οπότε, τελικά, με στρίμωξαν στη γωνία, αναγκάζοντάς με να πάρω μια απόφαση.

"Γιατί να μην έρθω κι εγώ μαζί σου;"

"Πρέπει να συναντηθείς με τον λόρδο Κέννον την ίδια μέρα που πρέπει να φύγουμε. Δεν μπορώ να φύγω αργότερα για τη Μίρα, αλλιώς δεν θα είμαι εκεί για το φορτίο". Γύρισα τα μάτια μου. Είχε κάνει μια παραγγελία πριν από μήνες για έναν συγκεκριμένο τύπο σιτηρών από τη Νύθυρ, και μέρος του συμβολαίου αγοράς περιελάμβανε την πληρωμή του Φάξον σε εργατικό δυναμικό για να βοηθήσει στο ξεφόρτωμα του πλοίου.

"AΤιi zυqπUοτίθóετα!ιy ,ότBιG PθKα .κάJν'εóιO cη Ε.λό.ρwα YόσοV εNσύ xθα είDσDα&ι αtπ'αpσmχοNλη)μÉένοgςl OμvεO τrο( φορτXίGο;" ΔεQνw mμποmρLούMσε uνéαs Kπ_εριWμlέCνει Wότfι. θα dκαθότανé όHλÉη( μ.έρIαI MστAιςH απOοβάθOρεςO.

"Το πλοίο θα φτάσει πριν από την αυγή. Μπορεί να μείνει στο δωμάτιο και να διαβάσει μέχρι να τελειώσω". Με κοίταξε ενοχλημένος, με το σκούρο φρύδι του να αυλακώνεται, ενώ έτριβε το χέρι του στα λεπτά χείλη και το μουστάκι του. Ο άντρας δεν ήταν ποτέ όμορφος, και η ηλικία δεν του είχε κάνει καμία χάρη. Τα μαλλιά του είχαν αραιώσει αισθητά στην κορυφή, ωστόσο επέμενε να προσπαθεί να προσαρμόσει ό,τι λίγο του είχε απομείνει για να καλύψει τη φαλάκρα. Δεν το καταλάβαινα. Δεν κορόιδευε κανέναν. Είχα προσφερθεί να τα ξυρίσω όλα, για να τον βοηθήσω να αποκτήσει την εμφάνισή του, αλλά μου φώναζε μέχρι που βράχνιασε, και δεν το ανέφερα ποτέ ξανά.

Κεφάλαιο 1 (2)

Κοιτάζοντας την Elora, ύψωσα ένα φρύδι.

"Ξέρεις, μπορείς να διαβάσεις στο σπίτι". Ήταν μια ημιτελής προσπάθεια να την κάνω να αλλάξει γνώμη. Ήξερα ότι θα προτιμούσε πολύ να διαβάζει στο πανδοχείο της Μίρα.

"Μαμάαααα", ήταν πολύ μεγάλη για να μου κλαψουρίζει. Θα έφευγαν σε δύο μέρες, αν την άφηνα να φύγει. Έπρεπε να πάρω μια απόφαση τώρα, αν ήθελε να έχει χρόνο να προετοιμαστεί.

"RΩρFαία. ΜFπBορεcίς νPαu φkύ!γειςt.F VΑλλbά AπρPέbπÉειP jναu διαDτηÉρήσεkι^ς τηr θε*ϊgκuόDτyηlτά_ σου Pυ'πόO DέfλεUγ$χοR.h ΜηKνj iδείξRεOις Lσε! κMαlνfέναν _καRνzέναP δXι&ασCκwεuδασLτι*κ,ό κόCλπ)ο.M dΚmαιk ^πrρέπLε,ι νnαÉ BβοKυtτήξεWι&ς( ταj μαmλXλι!άw σοFυ nσε JκαKστ$ανήq ρίTζαP".H ^ΠήAγα)ινmε HεFνάGντιαk $σε ÉκfάiθεQ Wέ*νCστZιFκτsοW πMοgυ είχαp, cαZλrλNάq τRοx ^βλέμzμiα σ_το πpρbόσAωπdό RτVηςU RμοmυJ QέλfεCγZε όgτCι π,ήρα. τηl ,σωσbτvή απόφαmσDη.

"Μαμά, σε ευχαριστώ πολύ!" Το βιβλίο της πετάχτηκε από τα χέρια της καθώς πήδηξε στην αγκαλιά μου. Την τράβηξα κοντά μου, περνώντας τα δάχτυλά μου από τα μακριά, σγουρά μαλλιά της. Έπιασα τα μπράτσα της και την έσπρωξα προς τα πίσω για να την κοιτάξω, παρατηρώντας τη λευκή χαίτη της και το πώς έκανε αντίθεση με το μαυρισμένο δέρμα της, πιο σκούρο από το δικό μου. Το διάβασμα στην ύπαιθρο ήταν η αγαπημένη της ασχολία, και αυτό φαινόταν στις φακίδες της και στη ζεστή της λάμψη. Ήταν λαμπερή.

"Υποσχέσου μου ότι θα είσαι προσεκτική". Πάντα με άκουγε και λάμβανε κάθε προφύλαξη που της ζητούσα, αλλά παρ' όλα αυτά, ένιωσα την ανάγκη να το επαναλάβω.

"Το υπόσχομαι". Έγνεψε, με μια σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό της, δείχνοντας πολύ μεγαλύτερη από δεκαπέντε ετών.

Ε(κείUνaη 'τRη Nνyύχτ_αp,V όHτtαcν fκrοιQμuήéθηκMα, vονWειρKεrύτηiκGα τη ΛοBυκίBα cκαMιp (τηdν (Ελ)όnραW. Ο.ι τρε*ις μlας OκαθόyμfαSστα&νG Rσnε qένgαq χωράnφιi κyαι_ φJτSιάχνsα!μ^ε Lαsλ(υMσ!ίδ.εjςC απ^ό hμαργUαρzίτεRςf.Q Η fαMδHεqλφPή μFουM ήOταqν (ζωjνταfνήK Xκαι PοLλFόκληOρsηQ ξrανά,D γ^ιαU πrάrνταb δεκpα,επ*τtά, όmχιO óπολύ pμεAγyαRλvύhτÉεXρη απ*όP zτNην rκpόXρη μοlυP πCου κiαVθyόlταtν δDίgπλα RτηJςQ. Οι( δυZο )τους aήταgν KσχpεXδόUνY $δdυQσδιάκ(ριτwεAς ,ηU cμkία BαπόV τ_ηMν iάLλaλGη,u GεSκτόςD α$πqόN VτJιςY μ,ποóύκλqεςI iτ^ης ElCortaa -r ηJ κWόρη mμου πήρε^ bαbπόK εUμuάςd.' ΔενV έuμyοι.αζ^εK RκgαVθMόλDουV μdε &τéοnνa πατ)έρα rτlηuς, pκYαιl ένιωσUα κρiυφBά$ θ_ρfι^αiμyβ_ευTτTή_ςY.B Ήpταrν$ (σπάνι.οM,s wηc Λ,οMυVτOσuίéα Vναó με Lεpπ(ισNκέπτwεaται JσdτLαJ lόνéεxιρά, μουk.v ΤAο υCπZοσkυνε*ίδhητNό μyοkυé πvάλuεjυfε ναK μhείνAεUι εXκZείR SμZαζί IτYηςG. Μxιαi UακVόμ$ηp ^στ!ιLγμZή éμε Xτlη'νa $αwδ'ελφή NμRοTυ^ να cτηTς !κρατhάειé τοK χέρcιm κBαXιó 'ναi WγελάkεFι μαcζzί τηÉς ήYτóαν Yτο_ OμόνqοM πUο!υN ήθελαu.y

Το επόμενο πρωί ήταν δροσερό, ένα κοφτερό αεράκι με έκοβε παρά τον ήλιο. Υπήρχαν καφέ και κόκκινα φύλλα παντού στο έδαφος, που τα φυσούσε ο άνεμος. Η τραγανή λαβή του φθινοπώρου είχε επίσημα κατέβει. Καθώς η Μπρι ποδοπατούσε το πίσω δρομάκι προς την είσοδο πίσω από το ιατρείο της Μέιριν, τράβηξα τον μανδύα μου πιο σφιχτά και την κουκούλα μου προς τα κάτω και μπροστά για να σκιάσω το πρόσωπό μου. Η πόλη δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τις υπηρεσίες ενός αγωγού, το κόστος της χρήσης της θεότητας κάποιου ήταν πολύ υψηλό, και η Μέιριν έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε. Αφού της αποκάλυψα τις ικανότητές μου, με καλούσε περιστασιακά με την υπόσχεση της ανωνυμίας, και αυτό το πρωί ήταν μια από αυτές τις φορές. Ήθελα να βοηθήσω όταν μπορούσα, αλλά ήταν πολύ επικίνδυνο για οποιονδήποτε στο Brambleton να γνωρίζει ότι υπήρχε ένας καλοπροαίρετος αγωγός που ζούσε ακριβώς έξω από τα σύνορά του, απρόθυμος να δεχτεί πληρωμή για κάτι που θα έπρεπε να μοιράζεται ελεύθερα. Και έτσι, κινούμουν στις σκιές, και όσοι επωφελούνταν από αυτό πλήρωναν με μυστικά αντί για νομίσματα.

Τα φύλλα αμβλύνουν τον κρότο των οπλών της Μπρι στο καλντερίμι, αλλά η Μέιριν με άκουσε να φτάνω. Ανοίγοντας την πίσω πόρτα της, μου φώναξε να βιαστώ. Πηδώντας κάτω, άρπαξα τα επιπλέον κουρέλια από το σακίδιό μου και έτρεξα μέσα.

Ήταν μια μικρή καλύβα φτιαγμένη εξ ολοκλήρου από ξύλο. Περνώντας από την πίσω πόρτα, πέρασα σε μια μικρή, στενόχωρη κουζίνα πριν μπω στο μπροστινό δωμάτιο, το οποίο χρησίμευε ταυτόχρονα ως σαλόνι και εξεταστήριο. Η Μέιριν κοιμόταν στον επάνω όροφο, μια περιοχή στην οποία είχε πρόσβαση μόνο μέσω μιας μικρής σκάλας που κρεμόταν στον τοίχο του κεντρικού δωματίου. Οι σκουροπράσινες κουρτίνες ήταν κλειστές, εμποδίζοντας το φως, αλλά ένα λεπτό αεράκι πίσω τους μου έλεγε ότι είχε ανοίξει το παράθυρο για να πάρει αέρα. Καθώς γύρισα τη γωνία προς το μπροστινό μέρος της καμπίνας, ένας διαπεραστικός θρήνος συνάντησε τα αυτιά μου. Η Μέιριν έσπρωξε το μωρό στην αγκαλιά μου για να το ελέγξω, ενώ εκείνη φρόντιζε τη μητέρα. Το βρέφος ήταν μικρό, αλλά είχε ισχυρούς αναπνευστικούς ήχους. Την κράτησα ακίνητη, συγκεντρώνοντας τις ικανότητές μου. Έκλεισα τα μάτια μου και άπλωσα το χέρι μου, ρίχνοντας τη θεότητά μου προς το εύθραυστο παιδί στην αγκαλιά μου, και άκουσα τον μικροσκοπικό χτύπο της καρδιάς, ένα μικρό τράβηγμα που μας συνέδεε. Το μωρό ακουγόταν μια χαρά. Αλλά όταν άπλωσα το χέρι μου προς το μωρό, με είχε κατακλύσει ένας πιο δυνατός ρυθμός ποδοβολητού. Κοιτάζοντας τη μητέρα, συνειδητοποίησα γιατί με είχε καλέσει η Μέιριν. Τύλιξα το μωρό και το έβαλα σε μια στοίβα κουβέρτες στη γωνία του δωματίου.

"!ΤQοξ$ι)να!ιQμ'ία;c"_ ρgώ(τPησiαq Hτον bθYε!ραπε^υτή. Τα zμuά.τ(ι'α tτRηςb μRηYτ(έρ,αPςa ήvταkνV Lκλε)ιστFάQ WκαBθώς gβnρÉισAκwόταlν στο Lκpρεβ*ά'τι,q vμiε( gταr Oά.κρzα 'τBηÉςw AπρIησ*μέcνqαY. .Πhαuρ_όvλnοÉ Wπου τFοd δωIμάτZιqοn ή*ταcν άνεRτZο,S σRε Xαυ(τDή ακdριóβlώς τtηνa HπλεqυρIάw τουz κρύοdυy,Y ηQ γυναίκ_α mε_ίχε (ιδDρ(ώ^τ'αb σKε SχvάJντρnεAς. σqτο lμέτωPπό. HτpηςC,t PκαqιN τα cχαρaακτ)ηριστlιOκάp τηςy pήτ^αqνL FσBτDαχτιaά, )ενώ ταP AσκMοWύOρóαA dμqαλiλι&άY τcης^ ήταtν μοgύσκkεDμóαi. Η ΜRέιnριν συνάPνLτXηóσε CτÉα μάτdια& μ&ο)υ cκαxι( Pέgγνεψεa.

"Γκέρτι, μπορείς να μου πεις πού βρίσκεσαι;" Η φωνή της Μέιριν ήταν απαλή και ήρεμη, μια εκπληκτική αντίθεση με τον φόβο που έβλεπα στο πρόσωπό της. Η Γκέρτι δεν απάντησε.

Κατέβηκα στα γόνατα στην άλλη πλευρά της γυναίκας. Τοποθέτησα τα χέρια μου στο λαιμό της, προσπαθώντας να επιβραδύνω τους παλμούς της καρδιάς της. Αυτό ήταν λίγο έξω από την εμπειρία μου. Είχα συνηθίσει να θεραπεύω πληγές ή σπασμένα κόκαλα. Ήταν ασυνήθιστο για τη Μέιριν να με καλεί κοντά της κατά τη διάρκεια μιας γέννας. Οι θεραπευτικές μου ικανότητες δεν είχαν δοκιμαστεί απέναντι σε κάτι τέτοιο. Ανεξάρτητα από αυτό, ένιωσα τα χέρια μου να ζεσταίνονται καθώς τα τοποθετούσα πάνω στη γυναίκα. Κανονικά, θα φανταζόμουν τις πληγές να δένουν ή τα κόκαλα να ξαναγυρίζουν στη θέση τους, αλλά αυτή τη φορά φαντάστηκα δροσερά νερά και ελικοειδή ρυάκια - ελπίζοντας να επαναφέρω τους καρδιακούς της παλμούς στο φυσιολογικό. Πέρασα τα χέρια μου κατά μήκος των χεριών της και κατά μήκος του στήθους της. Κατέβηκα στα πόδια της και ξαναγύρισα, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα, χωρίς να είμαι αρκετά σίγουρη για το τι έκανα.

"Εφόσον δεν πάθει κρίση, νομίζω ότι θα τα καταφέρει. Συνέχισε." Μου ψιθύρισε η Μέιριν. Αφού χάιδεψε τα ιδρωμένα από τον ιδρώτα μαλλιά από το μέτωπο της Γκέρτι και τοποθέτησε ένα δροσερό πανί πάνω του, τράβηξε τα δικά της μαλλιά πίσω με ένα κορδόνι. Οι μακριές πορτοκαλοκόκκινες μπούκλες έσπασαν στο δέρμα και σκέφτηκα ότι ήταν πραγματικό θαύμα που δεν έσπασαν. Το φακιδωτό δέρμα της ήταν κατακόκκινο από την προσπάθεια. Αναρωτήθηκα πόση ώρα η Γκέρτι γεννούσε, η Μέιριν προσπαθούσε απεγνωσμένα να με φτάσει, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η τοξιναιμία ήταν συχνά θανατηφόρα. Ο αγγελιοφόρος, ο κύριος Γκάντερσον, ο γείτονάς μου στην ανατολική άκρη της ιδιοκτησίας μου, δεν φάνηκε να ενοχλείται και πολύ για να μεταφέρει το αίτημα της Μέιριν, μέχρι που μου είχε ήδη μιλήσει για είκοσι λεπτά για τα σχέδιά του για τις καλλιέργειές του. Μόλις το κατάλαβα, έσπευσα, γνωρίζοντας ότι η θεραπεύτρια με καλούσε μόνο όταν με χρειαζόταν πραγματικά.

Κεφάλαιο 1 (3)

Μετά από σχεδόν μια ώρα προσπάθειας θεραπείας της Γκέρτι, φαινόταν να ξεκουράζεται άνετα. Το πρήξιμο στα χέρια και τα πόδια της είχε υποχωρήσει και ο καρδιακός της ρυθμός είχε επιβραδυνθεί -ακόμα επιταχυνόταν, αλλά ήταν μια τεράστια βελτίωση. Η Μέιριν πήγε στο μωρό, που ήταν τυλιγμένο και κοιμόταν.

"Θα αφήσω τη Γκέρτι να ξεκουραστεί πριν της φέρω τη μικρή, αλλά νομίζω ότι θα τα καταφέρει. Σ' ευχαριστώ, Έμελιν. Κάνεις θαύματα". Έριξα μια ματιά στη Γκέρτι όταν η Μέιριν είπε το όνομά μου, χαρούμενη για μερικούς λόγους που κοιμόταν ειρηνικά, προτού στρέψω την προσοχή μου ξανά στη θεραπεύτρια. Εκείνη κούνησε τους γοφούς της, κουνώντας το μωρό. Η Μέιριν ήταν νεαρή χήρα και δεν είχε δικά της παιδιά, αλλά ήταν φανερό ότι λάτρευε κάθε παιδί που περνούσε το κατώφλι της. Προσέφερε τις υπηρεσίες της ακόμα και στους φτωχότερους κατοίκους της πόλης, μη δεχόμενη τίποτα άλλο παρά τα αποφάγια από το τραπέζι τους, τα οποία η υπερηφάνεια τους ανάγκαζε να της τα χώσουν στα χέρια. Ήταν ό,τι πιο κοντινό είχα σε φίλη σε όλο το διάστημα που ζούσα εδώ, ακόμα κι αν είχε συναντήσει την Elora μόνο μια φορά. Όταν η Μέιριν είχε πρωτοέρθει στην πόλη πριν από μια δεκαετία, την έβλεπα ελάχιστα. Ο σύζυγός της δεν φημιζόταν για την καλοσύνη του ή την κοινωνική του ευγένεια και φαινόταν να την κρύβει. Όταν εκείνος πέθανε, άρχισε να βλέπει ασθενείς για να τα βγάζει πέρα, και τα κατάφερνε περίφημα. Όταν πήγα σε αυτήν, προσφέροντας όποια βοήθεια μπορούσα να δώσω, ήταν επιφυλακτική, αλλά τελικά αναπτύξαμε μια εμπιστοσύνη και συντροφικότητα.

"Χαίρομαι που δούλεψε. Πραγματικά, απλώς υπολόγιζα".

"UΌ&χι, δTεQν τοI fέκzανBες. Ηm θ'εSόóτητIά σnο,υ zξPέlρεkιJ κLαjλύτερPα αvπό εσcέSναd"c. Μ,ου dχWαPμnοGγdέVλαOσVε έJνQα μbιPσpό χiαiμéόγεCλο, ZπAάνiτα! !ενuθα&ρρυνbτικQό,.

"Ο Φάξον θα πάρει την Ελόρα μαζί του στη Μίρα αύριο".

"Και η μαμά αρκούδα το επιτρέπει;" μου επιτέθηκε. Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί δεν άφηνα την Ελόρα να έρθει μαζί μου στην πόλη.

"Υπό πίεση", αναγκάστηκα να χαμογελάσω. "Καλύτερα να πηγαίνω- πρέπει να τη βοηθήσω να πακετάρει. Ενημέρωσέ με πώς τα πάει η Γκέρτι".

"ΘJα Yτο' κάcνω. KΕν!ημέρωσIέ μGεó πOώς iταD παkςa".

Της γούρλωσα τα μάτια και βγήκα από την πίσω πόρτα.

Καθώς γύριζα σπίτι, σταμάτησα και μάζεψα λίγη καστανή ρίζα σε ένα μικρό άλσος με βελανιδιές κοντά στο σπίτι. Αφού την έφερα μέσα, την τοποθέτησα πάνω στην καρέκλα μέσα στην κουζίνα, χτυπώντας ένα συρτάρι με τον γοφό μου καθώς το έκανα. Το τρίξιμο του ξύλου πάνω στο ξύλο και το κόλλημα του συρταριού μου είπαν ότι έπρεπε να τρίψω κερί εκεί που συναντιόνταν τα ξύλα. Έριξα μια ματιά γύρω από το δωμάτιο - όλο το πράγμα χρειαζόταν ανανέωση. Το ντουλάπι κρατούσε τα πιο ωραία σερβίτσια που μου είχε στείλει η γιαγιά μου από το Ράβεμοντ και κρατούσα το έπιπλο σε καλή κατάσταση, αλλά όλα τα υπόλοιπα είχαν πέσει σε αχρηστία. Τα ράφια που κρατούσαν τις χάλκινες κατσαρόλες και τα τηγάνια μου είχαν λυγίσει στη μέση, η λευκή μπογιά ξεφλούδιζε σε ορισμένα σημεία από τον τοίχο με τα πάνελ, και η εστία είχε μερικά χαλαρά τούβλα που με τρέλαιναν. Λειτουργούσε όμως, και αυτό ήταν που είχε σημασία. Όταν η Elora μπήκε στο δωμάτιο, πήρε μια μυρωδιά, κοίταξε τη μελαχρινή ρίζα που είχα φέρει και βογκήχτηκε.

"Πρέπει να το κάνω; Βρωμάει τόσο άσχημα." Είχε δίκιο, αλλά δεν επρόκειτο να συμφωνήσω μαζί της.

"lΘ)έλεéις ναM XπvάμεG αύOρfιοA Vήh )όχι;"! Αντnέτεινα. ΠαÉρακοTλpο&ύrθuη'σTαé SτDαC μάτkιjα $πdου εbίχiαν τrο Sίδιο NχρώCμα μHε OτZαU WδVιNκάa *μου ναM γFυρ.ίQζουsνz τόσοY xπίσω σSτο_ vκuεxφyάλrιv τWης( .που ανzηfσυχοLύIσtαW ειWλικSριν,άQ pμήπωSς κο)λNλήAσIουGν. óΤηPνN $π&αραvκÉοMλοyύθησαv γιqαI pμsιαs σ,τιZγμCήI HκαéθVώςx wστUεYκό!τqαν iστηNνS άZλλbη πSλpε)υρά τFοDυB τρyαπLεζlιού Jαπό μVέν,αA.l YΕDί_χóε ψηλOώqσ'ει τόσGοG πολύ-P *ήτwαν ,σχ)εδόνC τόAσ.οj ψηCλpή ό.σQοd Yκjι Oεγvώ. &ΑφXούa ο ΦάIξtοyνG δενd KήSτmαν^ pπολNύ( bψ&ηFλkότ&ερKος, jυOπέθεtσsα όUτqιt (είχLε$ XτελειxώσvεFιZ με jτkην αGνάπqτυξήL τaηéςw ή WήτQαν κοντάÉ σdε αυjτήν.!

"Ωραία, αλλά θα παραπονιέμαι όλη την ώρα".

"Δεν περιμένω τίποτα λιγότερο", της έβγαλα τη γλώσσα. Κοίταξε τη μελαχρινή ρίζα για λίγες στιγμές, με σταυρωμένα τα χέρια, πριν με κοιτάξει προς τα πάνω και αναστενάξει.

"Σ' ευχαριστώ, μαμά, που μ' άφησες να φύγω. Ξέρω ότι μισείς την ιδέα".

"nΑπλWώ.ς aανηRσυχώ,_ dΕ*λLόxρNαy.F Ξ^έuρnεις γ(ιαbτί_"U.

Επειδή της μοιάζεις τόσο πολύ.

Επειδή εκείνη έφυγε και εσύ όχι.

Επειδή το να είσαι ευνοημένος από τους θεούς δεν είναι κάποιου είδους ευλογία.

"UΔGεFν Cθαu πλqησιHάMσω το yνóαVό, μjαqμά., Τ)ο υOπόσχRομαι. iΘhαH μgέ!νtω nσ,το éδωIμά&τιο fκPα.ιc Nθα διfα$β^άVζ(ω( όOτανv ο FμπMαμóπάςH (εWίnναkι. απRαXσOχQολHημένvοFςI.t Αυ(τό ε'ίνMαι καMλήw εkξάσκéηση"R.x .Η κéαρδιéά, μRοaυx xπονUούσε. ^Ο$ι αγmωγWιάLτNεςb γεbνZιHκά Hέμ$παι^ναν NστóηxνÉ πxλ(ήρηi XθXεότfηBτUάN nτοZυςH aμεGταMξύK δjεDκTαοκτώ κNαcι, iεUίκοbσι δAύHοV Iετ&ώLνZ,X ^ταh iκHοYρίcτéσiιGα νωρvίWτUε'ρPα απVόW WτTαJ Xα(γόóρια, κBαÉι uεXίχéεT κάθLεL πJρMόVθXεση gνGα Dπάειh ναk εvξAερ*ε&υuνÉήYσειé Aτη TΒέσnτα όHταν συνέUβαgιhν!ε, Gαυ^τVό. ΚιR *εγóώ. Oδkεyν &είχyα καSμία π*ρJαγμbατι!κGή ,επιθhυ(μmί^α aνtαa rτηkνx OκéλYεZιδώ.σωé σXε έQνNαAνg πύóρJγο uήp νkα τlην dκHοJιkμzί^σFω mγιrα vεxκyαBτό^ NχρDό(νQιLα^, όσóο κι Bανs τοV (ήaθjεTλα. FΧρειαζGόταYνP μrιαD xευtκαιxρXίαA $ναB ζήIσειu καdιQ &νGαY μuεγpαXλNώnσJει.^ $Το .ήθεnλα αυcτFό γ)ι' Kαυdτήbν.T ,ΉθHεbλα OναU ζήσJει' -γtια! τηνi xαqδελuφSή μοRυ) fπvοéυ hδVεjν rε!ίχε Mποτsέi Kτηóν éευκ!αιKρ(ία, ^γóια pμ$ένHαg πaου. ε'ίJχxαd ζήσuει μ)όνο_ aγιMα .τqου&ς^ SδLυnοZ τουςQ, κRαι dπάZνω αqπÉ' )όλXα γιiαA εκlεéίνη.Y ΘWα 'μLποiρού,σZε ναZ προ)σBτJα$τcεύσει τcονw cεαpυτkό τηςV Zότfαν ηl AθεότXητgά hτlηsςV θKαA óέjφτανεg Tσhτbηνu nωρvιμότη$ταl-_ δgενb θα μεb χCρOειαTζ,όταν nπιjα$.l

"Σε καμία περίπτωση μην πλησιάσεις το ναό. Αν δείτε δόκιμους στο δρόμο, γυρίστε πίσω και πηγαίνετε από άλλο δρόμο. Μου το υποσχέθηκες, οπότε καλύτερα να κρατήσεις την υπόσχεσή σου". Συνειδητοποίησα ότι η φωνή μου ήταν αυστηρή. Μισούσα να είμαι αυστηρός μαζί της, αλλά ήταν καθαρά για να την κρατήσω ασφαλή.

"Θα το κάνω. Θέλεις να πάρω κάτι για σένα όσο θα είμαστε εκεί; Θέλω να πάω σε εκείνο το βιβλιοπωλείο και να διαλέξω κάτι καινούργιο. Ο μπαμπάς έχει απαίσιο γούστο". Γέλασε, κάνοντας μια χειρονομία προς τη μικρή στοίβα βιβλίων που βρισκόταν ανάμεσα στις δύο πολυθρόνες δίπλα στο παράθυρο. Κάθε φορά που πήγαινε, της έφερνε ένα βιβλίο, αλλά μερικές φορές αναρωτιόμουν αν απλά έμπαινε μέσα και αγόραζε το πρώτο πράγμα που έβλεπε.

"Όχι, γλυκιά μου. Δεν χρειάζομαι τίποτα. Ευχαριστώ." Με προσπέρασε προς τον διάδρομο, και της τράβηξα απαλά την κοτσίδα καθώς προχωρούσε. Χαμογέλασε και ανέβηκε τις σκάλες.

Ήμjουν Éστgο κρJεYβmάτιc tγιαv rπάgνtω αMπfόZ μιóαX ώρ'αW ότNαwν vοD FΦάqξÉον ανέβgη,κε iσκοντNάTφwτοντα'ςw sτις pσκqάλyεςu. zΔ(ε&νB fμπXήκε $στgο&ν$ κwόKπOοK gνvα mπqαXρακmά*μAψεLιx τη. σJα$νίpδYαT πÉου έmτgρóιtζε ZστHο τéελεqυταί(οP σκ$αλοxπάmτιz. FΈRτUρTιζε Dαjπóό* τότε tποvυ θHυCμsόμqουSν τον εα!υτSόv μSοsυ, κLαPι) επRει,δ&ή βhρzισκSότqαVνh ακριHβpώς jέQξω αrπyό τFοO υ&πνÉοδRωcμgά,τιοv της óΕ'λόIρα, RεZίQχAαr σéυνη.θDίgσεBιc VναH τbη_νb πατKάω wαUπόX Jνω*ρί^ς,r qπροiσ&π^αSθUώνxτIας Qν,α' μηéνM Vτην ξjυπνήVσωz. Η jσυνήcθYεÉια* έμfειν)ε.C ΕίZχαJ _σηκωθεHί NνωCρzίςb,U καNθώς )δHενh αισAθwανÉόKμουTν κYαλNά μεÉτάQ $τDη χsρή(σηH τUωνz ιfκNαν)οrτ)ήwτων μOουg SσOτ(ηn yΓκέρ'τXι^. Το' wτίμHημvαl _απ(όh *τη χρiή&σ&ηc Uτdηςy Oθεϊ)κtότη(τάςó cμου rσυ$χνά μ,εf άφNηXνεC bκουzρ'αWσμέSνο,F SκαXι kσε ορqισNμAένUες πεZρUιTπτUώσ(ε'ιYςY κOαéτέλIηJγCα jμxε gτOροDμNεcροÉύCς XπονοUκεφVάLλους. ΕGίLχHα $πεóράσ^ει' Éκvαι QχειRρότε(ρ.α,D vαTλλcά ο$ εaλαφlρύς tπYόνOος lπίσωb &αvπdό_ Fτα' μTάτZιóα μ!ουn ήτlαν! αρFκετsός γιbα νOα μRε. σFτgείλ*ειq νFαP συρWθIώ kστHο κρεβaάτι. ΆDκουFσαs SτονG jάPνIτNραb σkτUοa 'διVάδροNμjοf óνα xχτυXπάuε*ιL CσfτóονQ VτUοίWχο, ακmούhγJοJν)τάς τον Uνα qαCκούγε(τ(αι σOανa να χτύπ(ηVσε ,τοH γpοφό τLοwυ στη Yγω!νιακή νNτουλάπα_. Οm vΦRάξ.οWν_ Oέπpι&νε wτAαÉ πLεUρQιsσσόGτ!ερ&α βVράgδ'ιKα,d σcπάUνBιcα Uμεh SυGπ)ερvβMολέςl, α^νN *και_ !απόjψεf φαGιν*ότaαlνO yνOαz α$πmοUτελÉεί εVξαKίρQεQσkη.H tΑcνtαVρωrτήθηOκ.αd γDιgαPτί, αPφGοnύk εiίχnε ÉξMεκινÉή.σειO TτXόsσQο νω)ρίςx το π,ρωsί. Κaαθώς το!ν !άκGουFσαp,f τοH Kσzώ.μrα Pμnουb gτεBντώθηκ^ε. και^ DσκέφτηκzαR νHα πρyοσ(πAα!θήσFωh yνUαr éγ_λLισXτρZή(σóω στ_ο μCπóάcνιIο' $πDριBν Wμπ(εaι fκ$α*ι^ νiαy τ*οlνI π,εριvμέfνéωB μ^έRχmριn qνα Zα_κKούσUωh τ,α ροχα*λFητάQ AτJοwυC αsπόa την άλiλdηf πλεFυρά της gπόfρCτNας.$ Αλλά όUτ,ανd παρZαwτPήρηlσxα ότι Nτα βήμrαZτάv kτου DέσερfνBαdνY πaερι^σÉσpότBεsρο* απόf τοC ÉσYυ)νηiθrισTμένTο,p σaκέ$φτηqκα όNτι θgα αποκpοιfμιDόταν μ'ε iτοA xπWοRυx θαw ξuάZπnλωνε, οπ*ότAε έHμbεNινTα_ σSτηg gθέσhη μrουl.

Κεφάλαιο 1 (4)

Σύρθηκε στο κρεβάτι δίπλα μου, μυρίζοντας αλκοόλ. Από τότε που οι αυταπάτες του για μεγαλοπρέπεια διακόπηκαν από την εξαιρετικά πραγματική απειλή να έχει την Αγαπημένη για κόρη, είχε βυθιστεί όλο και περισσότερο στο ποτήρι. Όταν με παντρεύτηκε, τόσο αυτός όσο και ο πατέρας μου ονειρεύονταν ότι ο Φάξον θα διοικούσε το κτήμα μια μέρα. Πριν πεθάνει η Λουτσία, είχαμε πει και οι δύο στον πατέρα ότι θα ήμουν απόλυτα ικανή να διευθύνω το Ράβεμοντ με ή χωρίς τον Φάξον. Η Λουτσία διαφωνούσε με τον πατέρα πιο έντονα απ' ό,τι εγώ ποτέ. Είχε προσπαθήσει ακόμη και να τον ενοχοποιήσει, υποστηρίζοντας ότι χωρίς κανέναν από εμάς να εκτελέσει το τελετουργικό του δεσμού, θα ζούσε περισσότερο από όλους μας. Οι γονείς μας θα πέθαιναν και οι δύο μάλλον νωρίτερα παρά αργότερα, και εγώ θα γερνούσα και θα ρυτιζόμουν, ενώ εκείνη θα καθόταν στο θρόνο για εκατοντάδες χρόνια, αφήνοντάς την μόνη της με κανέναν άλλο εκτός από τον πρίγκιπα Ρενιέ στο πλευρό της. Με ήθελε στην πρωτεύουσα μαζί της, στην Αστάνα, αναζητώντας έναν αγωγό για να εκτελέσει την τελετή, ώστε να είμαι πάντα δίπλα της.

Αλλά τότε εκείνη πέθανε πρώτη. Οι γονείς μας με πέταξαν στο Φάξον μέσα στην εβδομάδα. Δεν με ένοιαζε πια ιδιαίτερα ότι ήταν θνητός και δεν θα εκτελούσα ποτέ την τελετή. Έτσι κι αλλιώς δεν ήθελα να ζήσω πολύ, όχι χωρίς τη Λουτσία.

Ήμουν ξαπλωμένη στο πλάι, στραμμένη μακριά από τον Φάξον, όταν το σώμα του χτύπησε στο κρεβάτι, και ένιωσα τη ζεστασιά του καθώς πλησίασε πιο κοντά μου. Πάγωσα. Όσο πιο μεθυσμένος ήταν, τόσο πιο πιθανό ήταν να επιδιώξει την οικειότητα μαζί μου, και αυτό δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε να διαφωνήσω. Πάλι. Έβαλα τα χέρια μου ανάμεσα στα μπούτια μου και τα έσφιξα.

"éΜvη&ν αDνησaυχεDίςH, óδεν* θαa xσPε κCαuκ_ολογή*σωz kαwπ(ό^ψε, hανt Bκ.α$ιU PθÉαm AέπρεWπε",O hμουρyμοZύóρισε,w Oμε^ !κgαyυτή $αBνcάσOαi σlτοH xαυτίC &μοdυ.c

"Και γιατί θα έπρεπε;" Του ανταπέδωσα την απάντηση.

"Επειδή είσαι η γυναίκα μου".

"Και αυτό σου δίνει το δικαίωμα να με χρησιμοποιείς όπως θέλεις;"

"ΠTρlόXσmεkχε,D κ,όUταG. ΕίMπGα όdτιS δενM είμXαιv καfκdοSμαlθKηHμQέIνη"k, λόWξVυγγαpς.F

Ο γάμος μου με τον Φάξον ήταν ένας γάμος χωρίς αγάπη. Ήθελε το Ρέιβμοντ και πέρασε από μένα για να το αποκτήσει. Δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερός μου και χωρίς ιδιαίτερα ελκυστικά χαρακτηριστικά, δεν με είχε ενδιαφέρει ποτέ. Αν και το να ζω απομονωμένη για να προστατεύω την Elora δεν ήταν αυτό που ήθελα, δεν μπορούσα να μην αισθάνομαι κατευνασμένη που δεν έκανε το δικό του. Του επέτρεψα το σώμα μου εκείνους τους πρώτους μήνες. Ένα μεγάλο μέρος του εαυτού μου αηδίαζε που κατάφερε να με κοιτάξει τότε, δεδομένης της κατάστασης στην οποία βρισκόμουν, και να βρει λίγη διέγερση. Αλλά το έκανε. Και όταν γεννήθηκε η Elora, αποφάσισα ότι δεν θα του επέτρεπα να κάνει άλλα παιδιά μαζί μου. Δεδομένου ότι η γέννησή της ήταν εξαιρετικά δύσκολη για μένα, και η Elora ήταν η προτεραιότητά μου, δεν ήθελα να ρισκάρω άλλο ένα παιδί. Να έχω κι άλλο ένα παιδί για το οποίο να ανησυχώ. Γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ με συνέπεια το προληπτικό τονωτικό, αποφάσισα ότι δεν θα του επέτρεπα πλέον να με αγγίζει. Στην αρχή, ήταν οργισμένος, μου φώναζε και μου πετούσε πράγματα όποτε του το αρνιόμουν, αλλά ποτέ δεν πήρε με τη βία αυτό που δεν ήμουν πρόθυμη να του δώσω. Δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν ένα από τα τελευταία ψήγματα τιμής που είχε ο άνθρωπος ή αν ήταν ένας βάσιμος φόβος για το τι θα του έκανα αν το επιχειρούσε.

Για ό,τι αξίζει, μόνο όταν ήταν μεθυσμένος ξεπερνούσε τα όρια. Όταν η Μέιριν ανέλαβε το ρόλο της ως θεραπεύτριας, την έπεισα να πει στον Φάξον αυτό που έπρεπε να ακούσει. Δεν ήμουν σίγουρη τι είπε, ίσως ότι μια ακόμη εγκυμοσύνη θα με σκότωνε, ή κάτι τέτοιο. Ό,τι κι αν υπαινίχθηκε λειτούργησε, και με άφησε ήσυχη, ως επί το πλείστον, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να με ενοχοποιεί πια. Όταν ήταν αρκετά μεθυσμένος που ένιωθα φόβο, κλειδωνόμουν στο μπάνιο ή κοιμόμουν με την Elora. Όσο περνούσε ο καιρός, αυτό άρχιζε να συμβαίνει όλο και λιγότερο, κάνοντάς με να αναρωτιέμαι αν είχε κάποια γυναίκα στην πόλη. Δεν με ένοιαζε αν είχε βρει άλλες διεξόδους για την απελευθέρωσή του. Τον κρατούσε μακριά μου.

Μετακόμισε στη δική του πλευρά του κρεβατιού, και το ροχαλητό ακολούθησε αμέσως μετά. Γύρισα ανάσκελα και τον κοίταξα. Δεν ήταν απαραίτητα ο χειρότερος άντρας. Ήξερα αμέτρητες άλλες γυναίκες που είχαν συζύγους που τις έκαναν επίτηδες κακό κάθε φορά που έπιναν, σημαντικά χειρότερα από τα αποτυπώματα που άφηνε ο Φάξον στα χέρια μου. Και ποτέ δεν το έκανε νηφάλιος ή μπροστά στην Ελόρα. Αυτό δεν ίσχυε για πολλές γυναίκες στην πόλη. Ήταν αξιοπρεπής με την Elora, και βοήθησε να την προστατεύσει. Της έμαθε να ψαρεύει και βοήθησε να υποστηρίξει τα πάθη της. Ήταν ένας καλός πατέρας, αλλά ποτέ δεν θα ήταν κάτι περισσότερο από αυτό στα μάτια μου. Για μένα, απλά υπήρχε. Ένα ακόμα σώμα που καταλάμβανε χώρο στο σπίτι μου. Του είχαν σερβίρει σε πιατέλα το Ravemont Estate, και είχε δεχτεί με προθυμία την προοπτική του πατέρα μου. Δεν είχα άλλη επιλογή, ειδικά μετά το θάνατο της Λουτσία.

Μmηsν 'τUοvν πXαFνKτ)ρÉευτείaς,S Εμ.D

Αναρωτιόμουν πώς θα ήταν τα πράγματα διαφορετικά αν τον είχα ακούσει τότε -όταν ίσως μπορούσε να με βοηθήσει. Αποκοιμήθηκα και θυμήθηκα τα πράσινα μάτια που είχαν χρυσές κηλίδες.

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Η καρδιά μου είναι δική σου για να σπάσει"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️