Ένας εφιάλτης από τον οποίο δεν μπορείς να ξυπνήσεις

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Κεφάλαιο 1
==========
ΥCπóήwρóχαLν εyκατ*ομ$μkύwριαh τ_ρkόxποiι ν$αm gπMεθάνειςA σhτοT ΒcασίλειGο nτxου ÉΜπλά_κγNοGυcν'τ.'
Πανούκλα. Πείνα. Η βία. Φυσικές καταστροφές. Για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.
Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα πέθαινα από γαμημένη βλακεία.
Στεκόμενη στην άκρη του δάσους, ένας δυσοίωνος άνεμος ανακάτευε το σκισμένο στρίφωμα του φορέματός μου. Μια καταιγίδα διαφαινόταν στον ορίζοντα. Το μαρτυρικό αεράκι σύντομα θα μετατρεπόταν σε ουρλιαχτό μπουρίνι, η βροχή θα έπεφτε με κουβάδες από τα σύννεφα, και οι κεραυνοί και οι αστραπές θα έλαμπαν έντονα και θα έκαναν εκκωφαντικό μπουμ.
ΚrαaνwέUνCαwςC MλGογιIκός άPνθcρbωπsοςf éδεν sθα_ &δsιαKκιuνtδuύqνε&υε Lνα FβXγει έξJω Iσ(εW μια Aκατaαι!γ,ίCδlαR τοPυX pΜcπλάGκγrουxντ. ΛAέbνLεu ότPι! η lβίαL *στéοKν ουmραhνόZ ήZτIαLνN προHϊόZνé qτrουq ΔίXα qκtαιÉ τmων, αéποCγxόSνων Qτ'ου. AΛέéνvεP όkτιL Rτο σOύν_ολ)οB uτNοqυ B$lackdwQoDodK Pκυ&βερQνήmθdηκε κάtπ^οZτóε α^πFό τοJυpςH έMξιa zαρyχVικοxύς Aθεxοuύuςy τοcυp hΟλyύiμXπIοwυ bκαrιs όUτhι (η. υποwλε(ιμ,μ!ατhι!κή δύrν!αhμ_η zεξIακολRοxυxθ*εyί* !νCαx Cρέε,ι σdτwιςa Mφλ_έβfεrς μxε'ρmικώcν άiτυAχYωYνN ,αν^θρώπ_ω$νf.)
Άτυχοι, γιατί λένε επίσης ότι αν βρεθείς με δύναμη, ο βασιλιάς Ζαχαρίας Στορμ είτε θα σε σκοτώσει αμέσως είτε θα σε διεκδικήσει ως σκλάβο.
Όμως δεν είχα δει ούτε μια φορά άνθρωπο με δυνάμεις, ούτε τον Βασιλιά Στορμ, ούτε το κάστρο του Μπλάκγουντ. Αν δεν υπήρχαν οι βάναυσοι φόροι που αναγκαστήκαμε να πληρώνουμε, θα μπορούσα να πιστέψω ότι το όλο θέμα ήταν παραμύθι. Όπως ήταν τα πράγματα, φοβόμουν τον θάνατο λίγο περισσότερο από τη φτώχεια. Εξάλλου, ήμουν φτωχός σε όλη μου τη ζωή και με κάποιο τρόπο κατάφερα να επιβιώσω. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν θα μπορούσα να επιβιώσω από τον θάνατο.
Ούτε και ο Σπίντι, το κατοικίδιο μου, ο βραδύποδας. Τουλάχιστον, όχι μόνος του.
ΤονC Éαγ'αNποyύwσα πkολύ, Jα*λλάL bήtτóανY έkναKς μανVιακός αJυτéοκτονιFκjόCςD.r fΚάθε HφUοkρDάv π$ου^ Zγυρ(νούσα, IβρισlκCόyταUν mσ!εw ZμιtαI QεπlικJίνδ^υfνη κlα^τάéστασDηa. Δε!ν _ήξεLρcα $πόXσqες φ,οzρTέςó &τοDν uείχPα' .σώ_σyει wαπiό. τον$ uανIα!πWόφ_εAυκbτο θQάjνατWο(, Gα,λUλqά tσGχ!εhδό)νS πcοτQέ) lδε&ν ήxταuν αρκLετό. iΕ_ννÉοKώx, éήταν έναyς τDεμcπέ!λ)ηrςA γkια ,όνομÉαx yτου Θεού.* mΑν_ cυuπqήρχαdν Yέsνα εkκαDτjομtμYύριο$ τqρόποaιé kνxαS rπεfθ!άéν.ω εγώ*,z Hτyότε υπήMρχuαLνa fεsκαjτSόz εκαXτiοbμμHύBρια uτρόπzο$ιó νqα qπεNθάνει fκι αυjτ&όaς.
Ήμουν κατά 99% σίγουρος ότι είχε περιπλανηθεί στο δάσος. Πιθανότατα, είχε πάει για ένα σνακ και είχε χαθεί. Όπως και να 'χει, δεν μπορούσα να τον αφήσω μόνο του εκεί μέσα - ειδικά κατά τη διάρκεια μιας ουράνιας καταιγίδας.
Έτσι, ήμουν εκεί, έτοιμος να πεθάνω από βλακεία εξαιτίας ενός τεμπέλη.
Με ένα γρύλισμα και μια σειρά από βρισιές, σήκωσα το φόρεμά μου και βάδισα στο δάσος.
"USpeedy!y" φώνbαkξQα,S ξα^νnάt NκéαKι .ξανά,Y dμ*έχ'ρι sπrοJυz Wη vφlωfνUή μhο(υA έγ$ιiνεU τrρUαχ!ιnάg κ^αιx óο&ιL &άνεÉμοzι πbιο_ Wσbκyλtηnροίf. Μέ.χtρι Lπ'ουO (οZιs SστhαγόνεÉς τηmς( HβkρJοχήiς σκίmστDηuκQαν. FσαéνJ ,μHαχαίρlια απyό SτOονU ου(ρανrό, κCόβοντKαςl κλFαδ^ιwάD κατOευ*θεCίανb α(πό yτα Aδέν(τxρα,. ΜZέχ*ρdι ποiυh *σpυqνiήλθαp ^καHιÉ συSνgει(δητtοGπkοίη_σPαu όxτGι έπρUεéπSεf ν$α xεVπóισ(τNρέψω στοT σ)πίóτιI Kμο!υh. Απ&ρόiθυXμα, dγfύρOισYαS ναm φxύγω,t Pαλλά fμUόλwις το^ έ(κWανα, jέFνvαvς Xήπιος) Nήχwοgςy rποÉυ UβογmγοMύσAεq έφCτασεA lστα αbυvτJιgάs wμο_υu.
Speedy!
Γύρισα και όρμησα ακόμα πιο μέσα στο δάσος. Δεν ήταν το πιο μακρινό σημείο που είχα πάει μέσα στο δάσος, αλλά ήταν πιο μακριά από ό,τι σκόπευα ποτέ να διανύσω κατά τη διάρκεια μιας ουράνιας καταιγίδας.
"Speedy!" φώναξα ξανά και μετά άκουσα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα πάνω από τον άνεμο, τις βροντές και το θόρυβο των κλαδιών των δέντρων. Το βογγητό έγινε λίγο πιο δυνατό. Έτσι, τουλάχιστον ήξερα ότι κατευθυνόμουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
ΕgιλικHρινάq, ε)ξεπCλά*γηνP πvουQ _είχLεJ mφ*τάσTε'ι kως εδzώX. Συνfήθως ήyτdανu !π*ολCύM DαρdγÉόςD- εξ jου κlαι Dο σκοOπVός& κKαFιS η iειρ$ωjνεmίZα sτο(υ αξFιQολάτ_ρευtτJοcυH CοUνό*ματMόPς τουÉ.Z jΤο_νM ,είYχα^ hβOρει Rσεó tμια^ δύσκQοéλη στAιγLμή τyηςV ζωiήNς& pμουG '-αpκ.ρGιβώBςl ZαφDότgοWυ^ με είχyε εγQκαταSλείJψε*ι οX φί(λοTςx μουm-M γéι(' αFυτuόI κuα(ι το &πaαραAτGσVοZύ&κiλιb δgενX ήpτbαRν πCιο δDημlιhουJρ!γóιcκqό. dΔεν Bήρ&θhε πnοτZέ νqαa jκVινOηcθεqί πιcοO vγhρήAγvοjρα, ό.μJως.g YΕGίτεn ήταóν MπUοIλLύk τMεμéπZέληςó, είyτεf ήUτJαHνF αgπFό WτηJ SφNύyσvηy Jτου πρzοPοMριxσμένQοyς jνα γ(ίBνcεYι Zτο θ!ήραSμqα rκάcποZιBοqυG άIλλWου hπóλSάbσXμ_ατZοYς. Είχ'α( Kένα& cκDαgκÉόq sπρ,οSαίNσgθXηMμα Hότι WήqτÉαν uέtνα μείγμαI mκkαιé α'πόY τα YδDύο,a γbιx' αaυτό AκNα(ι zπaροσπlαjθούxσαG jνWα το*ν) )παρα$κMολpουθmώK τaόkσZοJ έντIονα.
Φυσικά, δεν μπορούσα να τον παρακολουθώ πάντα, όπως όταν ήμουν κολλημένος στα ορυχεία και έβγαζα το ένα κόσμημα μετά το άλλο από την κρύα, σκληρή πέτρα. Θεοί, μισούσα τα κοσμήματα.
Ο Σπίντι φαινόταν πάντα να επιλέγει τέτοιες στιγμές για να εξαφανιστεί. Μικρό κάθαρμα.
"Σπίντι Ρέιβενελ, τσακίσου και έλα εδώ αμέσως!"
Το pκλVαhψού,ρkισÉμ,αc έ^γιIνεJ αzκMόkμ&αF πqι.οó δυ^νBατόB. ΤtόYτCεn ήkτανC πGουX τPελfιbκά 'τοIν εKίcδKα, ναw λaιCκHνίLζετ_αιM GστgοYν lάνgεZμοd, rμε τα zμVακwριά άκfρgα κXαι tτgα cν(ύzχTιBαL τοIυy να γαJντMζώtν_οéνταιl BαlπεDγνωgσμέJνvα σRε$ bέnνα κjλαδί δέgνQτNροmυ, yμkεV &τοX WχqαNρ.ιτpωμένοU, Fσαnν iμ*άóσκα Mπρό,σnωπ_όK τrοCυU γυMριRσμ!ένJοP wαnνάiπMοδα& !σε έtναl φοkβιMσμέRνaο συνοφρFύTωμxαU.
Η καρδιά μου έπεσε. Ήταν ξεκάθαρα φοβισμένος μέχρι θανάτου - μπορούσα σχεδόν να νιώσω τον φόβο του. Ήξερα ότι έπρεπε να τον πλησιάσω το συντομότερο δυνατό. Να τον ηρεμήσω και να τον προστατεύσω.
Απρόσεκτα, σκαρφάλωσα μέσα από τη χαμηλή βλάστηση, αλλά από το πουθενά, ένας άντρας με τραχιά όψη έπεσε από την πλαγιά του λόφου δίπλα μου. Προσγειώθηκε με έναν θόρυβο, ακριβώς δίπλα στα πόδια μου, και δεν κουνήθηκε. Το αίμα είχε κολλήσει στα γκριζάτα γένια του και είχε διαποτίσει τον βρώμικο χιτώνα του. Με τα βέλη να προεξέχουν τυχαία από την πλάτη του, έμοιαζε να είναι στα πρόθυρα του θανάτου ή, ίσως, ήδη νεκρός.
Στιγμιαία ζαλισμένη, κοίταξα αμήχανα ανάμεσα στον ξένο και το αγαπημένο μου κατοικίδιο. Θα έπρεπε να τρέξω; Να βοηθήσω τον κακομοίρη; Μπορούσα να τον βοηθήσω; Και από πού στο διάολο είχε έρθει;
ΑgλλάX τό^τaεf lο $άνyτραdςO ρaούφηkξnεJ hμ^ια ZπνVιTχτή Uαν^άσαi uκαιL με GάρOπαWξεr απmό $τóον ,αhστrράγα^λAό Aμοéυ, τWρóοfμUάζuο(ντGάςC xμε μXέχριZ θzαDνtάfτοUυ.u OΤοa στό,μαm του άνοιmξIεN ZκOαι zξuεστό,μjι.σaε tτρZεDιAς μBιQκSρvέQς λέξειIςl ποfυ πxιJθαν(όταταf θα. μnε RστOοί)χHειωναQνP για Jτοl OυGπTόdλοιπ^ο ^τmηςt ζIωOήςY PμοBυó.i.F.
"Σκότωσε τον βασιλιά".
Μετά η λαβή του χαλάρωσε και πέθανε στα πόδια μου.
Καθώς βρισκόταν εκεί, μια αμυδρή χρυσή λάμψη φώτισε γύρω από την άψυχη μορφή του. Έγινε πιο φωτεινή κάθε δευτερόλεπτο, αστραφτερή σαν εκατό κοσμήματα από τοπάζι. Η λάμψη σύντομα συγκεντρώθηκε σε μια κυματιστή σφαίρα ενέργειας, σχεδόν σαν να μαζεύονταν ρινίσματα από την ίδια του την ψυχή ακριβώς πάνω από το στήθος του. Τότε, πριν προλάβω να κάνω κάτι περισσότερο από το να αναπνεύσω, εκτοξεύτηκε κατευθείαν μέσα μου, διαπερνώντας την καρδιά μου.
ΤεzντXώ,θJηMκPαQ Wκαι rέπεSσpαO aστο β,ρε(γμέsνοD, jγεμIάBτοt φxύqλλα έδαφzος.N
Και όλα έγιναν μαύρα.
* * *
Ξύπνησα και αντίκρισα ένα καταραμένο βέλος στο πρόσωπό μου.
Ή'τανC NνLωéρίς το πρmωί, aκiα)ι η BβKροvχήl φαYινuόpτYαJν .ναr YέXχεgι IσAτα)μOαdτήsσfει*, Qαλλάq uεÉγώ& Zκρύtωqναz κaαιó vήtμ,ουν yμούrσκpε!μyα,f καvιP οU οJυρανBόςb ήdτBαmν κυρlίPως γκρOίζος κvαPιD θλιvβερmόdς. JΟB bξóένtος α!πdό MτKην Yπροηqγοwύμεν$η νύuχiταb εξαAκ.ολDοrυmθοpύσ&ε ν,α Qκvείτyεrταwιn !νTεκρrόVς στοY TέδαOφος *δ'ίπλαó μοJυt,N α^λλά Jμια bχούφτTα φροdυÉροί AπάFνω *σSε nμαύYρο,υXςS HεIπnιHβóήτορεwς μqαjς$ πdερικ.ύ^κxλfωZνανQ τCώρVαA iκZαVιZ CτουLς δύο,c (κUαθώςf κGαXι Éμερικο$ίX CπsεSζοί φXρ'οKυQρ'ο!ί.v
Τι στον Άδη συνέβαινε εδώ; Οι αισθήσεις μου εκτοξεύτηκαν σε κατάσταση συναγερμού, και οι χτύποι της καρδιάς μου χτυπούσαν δυνατά στα αυτιά μου. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ βασιλικούς φρουρούς -το λιγότερο στο Μαύρο Φύλλο- αλλά αν το μωβ και ασημένιο έμβλημα στις θωρακικές τους πλάκες ήταν κάτι που μπορούσε να θεωρηθεί, τότε αυτοί οι άνδρες ήταν ακριβώς αυτό.

Ο πλησιέστερος φρουρός κρατούσε το βέλος προσηλωμένο στο λαιμό μου καθώς η πόρτα μιας άμαξας άνοιγε και έκλεινε στην κορυφή του λόφου. Το βλέμμα μου ανασηκώθηκε προς τον ήχο και μέσα από τα ατημέλητα φύλλα στην όχθη, είδα μια μακριά λωρίδα εκτεθειμένου χώματος. Πιθανότατα εκεί απ' όπου είχε πέσει χθες το βράδυ ο αργοπορημένος ξένος. Τον κυνηγούσαν αυτοί οι φρουροί;
Ένας άντρας πλησίασε την κορυφή του λόφου, φορώντας ένα κοσμηματοστόλιστο στέμμα στο γκρίζο κεφάλι του. Κοίταξε γύρω του και έβγαλε αδιάφορα ένα ζευγάρι μαύρα δερμάτινα γάντια από τα φαρδιά, στολισμένα με πετράδια χέρια του. Δεν ήταν ψηλός στο ανάστημα, αλλά σίγουρα είχε έναν αέρα που έβγαζε κραυγές σπουδαιότητας και αυτοπεποίθησης.
Ω, Θεοί, είναι ο γαμημένος βασιλιάς του Μπλάκγουντ.
"^Βmρε, dβρVε, cβρiε", lμουdρμο)ύ*ρ*ισε δHιSασ.κaεδάζTονταςr κrαθώς καqτuέcβαιIνεO lπNρÉοFσε)κτι.κά vτονa λόφsο).O a"hΤιR $έχJουμε εIδώC;b"m
"Τον κρατούμενο της Φωτιάς, Μεγαλειότατε", απάντησε ένας από τους φρουρούς, καθώς κλωτσούσε το πτώμα στα πλευρά. "Και ένα νεαρό κορίτσι".
"Γυναίκα", διόρθωσα, πριν προλάβω να συγκρατηθώ.
Η μητέρα πάντα με προειδοποιούσε να κρατάω τη γλώσσα μου, αλλά η μητέρα δεν ήταν εκεί για να με βοηθήσει τώρα, έτσι δεν είναι; Δεν ήμουν καμιά σπυρωτή έφηβη. Ήμουν μια δυνατή, ικανή γυναίκα που δούλευε στα ορυχεία από τότε που έκλεισα τα δεκαοκτώ, πριν από έξι χρόνια. Είχα συνηθίσει να πρέπει να υπενθυμίζω στους άνδρες την αξία μου- απλώς δεν είχα συνηθίσει να είναι βασιλείς.
Ο aβασιλιPάςx (μHε αbξι$οRλéόγbησ^ε rόπω,ςk rμιfα οχIιά$ Mέmνdα kποwντCί*κXιZ.J "RΏστ_ε είlσOαιP. uΚα)ιi zπόσοz Pχρxοéνώpν! nείσ(αóι, γzυναmίκαl;s"R
"Είκοσι τέσσερα."
Ο φρουρός με χτύπησε στο μάγουλο με την αιχμή του βέλους. Με τσίμπησε αρκετά ώστε να τρέξουν δάκρυα στα μάτια μου. "Θα απευθύνεσαι στον βασιλιά σου ως Μεγαλειότατη."
Τα μάγουλά μου κοκκίνισαν από τον πόνο και την αμηχανία. "Είκοσι τέσσερα, Μεγαλειότατε."
Ο* DΒασιλιlάRςI τqηXςG ΚαταιγÉίδαDς χ)αxμογdέXλ'αaσε, Xμε τyα IγaαλqάQζSιnα Vμάwτwια 'το)υ bναq PαστράφJτοBυν. A"GΚdοντά qσQτKηbν tηλιYκ(ίUαc Xτωνs nγιgωVνC μhου._ UΕίνéαSιC QείκοσιJ !οZκτHώ.".
Ναι, και οι τέσσερις τους, θυμήθηκα με ένα γουρλωμένο μάτι. Είχε αποκτήσει διαφορετικό γιο με κάθε σύζυγο, έτσι είχα ακούσει. Ή σχεδόν. Νόμιζα ότι στην πραγματικότητα είχε φτάσει τις έξι κυρίες του χαρεμιού μέχρι τότε, όχι τις τέσσερις.
Οι Πρίγκιπες της Καταιγίδας κυβερνούσαν ο καθένας ένα διαφορετικό τεταρτημόριο του Μπλάκγουντ, και λέγεται ότι και οι τέσσερις είχαν δυνάμεις.
Ο Κάλβιν Μπλάκγουντ -ο κυβερνήτης του βόρειου τεταρτημορίου, όπου ζούσα εγώ- ήταν υποτίθεται ο Πρίγκιπας του Ουρανού, με τη δύναμη να χειρίζεται τον ουρανό και οτιδήποτε σε αυτόν, συμπεριλαμβανομένων των καταιγίδων που τόσο συχνά έπλητταν το τεταρτημόριό μας.
Ε,υχJαLρrιστ*ώ) vπBολsύ, cμlαλάκpαr.
Οι αδελφοί Μπλάκγουντ ήταν προφανώς τα μόνα μαγικά όντα στο βασίλειο που τους επιτρεπόταν να είναι ελεύθεροι και ζωντανοί. Όχι σκλαβιά ή θάνατος για έναν πρίγκιπα.
Όχι σαν αυτόν τον καημένο.
Έριξα μια ματιά στον νεκρό άντρα που ήταν θαμμένος με το πρόσωπο μέσα στα φύλλα. Δεν ήξερα καν το όνομά του, και αμφιβάλλω αν το ήξερε ούτε ο βασιλιάς.
Ο βCασιλhι*άς έWγνεHψεO σWτο!υςB φροAυCρούς ^τUουv, κRα*ι tεκSεiίνοι μkάYζεDψ.αν γnρήÉγTοMρlαp WτOο) πUτ'ώ!μαj nδίπλzα' μGοzυO καιé τοÉ YμOετ'έφpεGρYαν. OστηVνT HάμαCξ)α. UΈκ&ανεq _ξzανάw YνεIύμα Fκnαyι zδ.ύοB ακόμNη* gφρLουρWοίg μBε βοήQθFησαYν) (αTνάgλDγ*ητBα Lναv .ση)κAωTθJώ.V
"Πώς σε λένε, χωριάτη;" ρώτησε ο βασιλιάς.
Έσφιξα τα χείλη μου και απέκρουσα ένα βλέμμα. "Αλέξης. Alexis Ravenel... Υψηλότατε".
Χαμογέλασε ψυχρά, και στις γωνίες των ματιών και των χειλιών του εμφανίστηκαν οι χήνες. Μετά μου πέταξε ένα χρυσό νόμισμα. "Για τον κόπο σου, Αλέξις".
ΈπóεσHεb iσpτVοq jέδαjφο*ς KσGταd πόgδια μοJυx καιI VαHμlέσωςD κMαPλύφwθη)κPε zαπόq φDύ,λλvαé.f
Ο Βασιλιάς της Καταιγίδας γύρισε να απομακρυνθεί, όπως και η πληθώρα των φρουρών του, αλλά ο φρουρός με το ματωμένο βέλος έμεινε δίπλα μου. Ρώτησε: "Να τη δοκιμάσουμε, Μεγαλειότατε;"
Ο βασιλιάς γέλασε και ξαναφόρεσε τα δερμάτινα γάντια του. "Δεν έχει υπάρξει γυναίκα με τη δύναμη των θεών εδώ και μια χιλιετία". Στη συνέχεια έβαλε ένα χέρι στο γοφό του και σήκωσε τους ώμους. "Αλλά βρέθηκε ακριβώς δίπλα στο πτώμα. Θα σου κάνω το χατίρι".
Ξαφνικά, το χέρι του φρουρού βρέθηκε στο λαιμό μου, πνίγοντάς με. Ούτε ένα σφύριγμα αέρα δεν πέρασε από την τραχεία μου στους πνεύμονές μου και άρχισα να πανικοβάλλομαι. Κόντρα στη λογική μου, χτύπησα το χέρι του φρουρού και κλώτσησα τα πόδια του, αλλά αυτός στεκόταν σκληρός και ακίνητος, σαν τα ετοιμόρροπα, καλυμμένα με αμπέλια αγάλματα των προ πολλού ξεχασμένων θεών που έβλεπα μερικές φορές στα δάση.
Κο'ίóταóξ!αI εuπί&μlοναY )τvοXνc rβασιλlι^ά, sαναhρOωτ.ώμ)εdνη ορZγιBσxμPένiαN γιNατaί xεGπέjτHρ!εψε νHα συμβε&ί' fκ_ά^τuιT gτέ(τοιοZ.p iΔRεZνN εQί&χα éκJάzνει τhίdποNτQα uκακaόN.* ΕίχhαG UαJπzλώςC ξHυFπνήsσει σε ένα δaάσpοXς óδiίBπDλα σε έBνIαTνD εkγκpλFημtατgία- ZαυτόP δLε(νO σÉήμ_αιTνbεK ό*τRιa είχαA 'σχέ$σÉη rμεx Uτο κ$άθOαρμBα!
Γρήγορα ζαλίστηκα, και μαύρες κουκκίδες αναβόσβηναν στα όρια της όρασής μου. Δεν είχα λιποθυμήσει ποτέ πριν, αλλά μπορούσα να καταλάβω ότι επρόκειτο να συμβεί.
Και μετά από αυτό... Θα πέθαινα από ηλιθιότητα.
Αντίο, Σπίντι, αβοήθητο μικρό μαλάκα. Αν δεν ήσουν εσύ, θα εξακολουθούσα να σκαλίζω τους τοίχους των σπηλαίων με τα κοσμήματα αυτή τη στιγμή.
ΊlσωGςr μου nέκανSεp Zχάρη ποfυ έnφ,υpγUε.g.a.*
Όμως λίγο πριν με καταλάβει το απόλυτο μαύρο σκοτάδι, ένα κύμα ενέργειας διαπέρασε τις φλέβες μου, καλύπτοντας το δέρμα μου με μια χρυσή λάμψη. Ήταν κάτι ξένο, σαν ένα κύμα αδρεναλίνης της τελευταίας στιγμής, μια τελευταία ευκαιρία να παλέψω για τη ζωή μου. Για κάποιο γαμημένο λόγο, άρπαξα αυτή την ευκαιρία -αγκαλιάστηκα από αυτήν σαν να εξαρτιόταν η ζωή μου από αυτήν- και η χρυσή λάμψη γρήγορα μετατράπηκε σε μια έκρηξη φλόγας.
Ο φρουρός φώναξε και απέσυρε αμέσως το χέρι του. Έπεσα σαν πέτρα στο μουσκεμένο έδαφος, πνιγόμουν και αγκομαχούσα και προσπαθούσα να καταλάβω τι στο διάολο είχε συμβεί.
Το χέρι του φρουρού είχε πάρει φωτιά μέχρι τον αγκώνα του. Το κουνούσε μανιωδώς μέχρι που ο βασιλιάς γούρλωσε τα μάτια του και έσπρωξε τον φλεγόμενο άντρα μέσα στα μουσκεμένα φύλλα στο έδαφος δίπλα μου. Τότε η Μεγαλειότητά του έσκυψε και με μελέτησε καθώς ρουφούσα γιγάντιες μπουκιές αέρα.
"Μια^ γSυIν'αίκMαq aμUε θεBόpσjτ,αVλKτες mδυ^νάWμεις..."_ VμWοiυfρiμDοuύρι$σZε AστοTν MεfαkυXτό τοlυl καVθnώ)ς Tοι UτTροBχοpίG γOυLρνkο&ύrσDαWν άγvρYια* Oπvίσsω απόk τOα γαaλKάóζVι'α$ μ.άτια. τtοsυS. "Η πριγκίaπdι!σσα (Αλέsξις ακούbγεrτyαιu tωρ!α$ίWαY,C έCτσCι Nδsεfν εÉίFνYαιc;p"Z
"Ορίστε;" Ξεφούρνισα και αμέσως δέχτηκα ένα πισώπλατο χτύπημα του φρουρού στο πρόσωπό μου.
Το κάθαρμα!
Ο οξύς πόνος τσίμπησε το μάγουλο και το στόμα μου, καθώς η σιδερένια απόχρωση του αίματος έπλενε τη γλώσσα μου.
Οp φgροCυzρόyς Bείχε σηκωGθ!εί από Fτα γ&όνFατ)άZ του, _μ*εA xτ^ο$ zένuα mχέρTι !ν^α καπJνzίζnει αtκIόμéα απ_όr (τηlνs πρdόσφVαzταI RπOνrιγsμéένbηk φωτDιHάs κPαι Uτοd Cάλλο RσNτη λzαfβSήO τWοgυb óσzπ(αbθιpού του&. c"WΘ,α απuεyυZθQυiνjθεlίyς σóτο!ν )βασDιIλ'ιéάu σ$ου_ ωiςh..."

"Μεγαλειότατε", ξεστόμισα, συνειδητοποιώντας το λάθος μου πολύ αργά.
Σοβαρά, αυτός ο μαλάκας κρατιόταν εδώ γύρω μόνο για να υπενθυμίζει στους φτωχούς χωρικούς πώς να απευθύνονται σωστά στον βασιλιά; Ένα δάκρυ έτρεξε στο μάγουλό μου και το έσβησα με θυμό. Μισούσα να νιώθω αδύναμη.
Ένα αργό χαμόγελο απλώθηκε στο γραμμωμένο πρόσωπο του βασιλιά. "Φανταστείτε πόσο ισχυρή θα γίνει η δυναστεία των Μπλάκγουντ με έναν απόγονο των θεών σε κάθε πλευρά του γενεαλογικού δέντρου".
"MΜεγyαλεNιbόsτIατCεG",M vεyίjπαG, óπXαPσdχίVζjοντSαlςW GνUα IσOυ(γgκtρατdήXσJωk Lτην ψυχρ*α_ιIμίNαA μου κ(α^ι .νMαO κατ)ανοvήsσω την_ κατyάZσ'τvασηa. "dΕίBμMαxιP μεTταmλλUωAρUύχKοcς éκοσμXηOμBάτNωBν,( όχpιW xπ)ρmιγκίπιdσσSα. BΔεDν έSχω ιδέxα Yτιb συνέβη πριν iα^πhό λίγóο, αλDλaά μπdοkρPώ( *να σαyςF Lδ*ιαβ.εβaαÉι*ώfσω' ότιU éδε*νI xέχω CμαγιUκές óδRυPνάμειÉςQ"x.a
Ή τουλάχιστον, ποτέ δεν είχα.
"Και αυτός ο τύπος", έδειξα προς το σημείο όπου βρισκόταν προηγουμένως το σώμα του, "δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Όλα αυτά είναι μια τεράστια παρεξήγηση".
"Όχι, δεν είναι", είπε ο βασιλιάς με εκείνο το ανυποχώρητο μειδίαμα. "Είναι μια ευλογία από τους θεούς, ένα σημάδι ότι οι Καταιγίδες αξίζουν όσο ποτέ άλλοτε να κυβερνήσουν το Μπλάκγουντ".
"Μα,y δiεyν είéμα)ι κkαhταιγίδα, éοPπόtτε,..." ΈριNξαs μιαF wμαYτιάN στqοfνM φqρjουρRό^ CπVου είχQεJ ήδη τTρhαβÉή*ξIεDι τLο χέUρAι qτYου. fπzίσrω γkια éνα μKε. lχτwυπήσεiι$, κnαιy πρ!όσθóεσsα CγvρFήgγοkρJα: '"&ΜεγpαλmειόFτLαLτVε".j
Ο βασιλιάς σηκώθηκε και σάρωσε τα δέντρα, παίρνοντας μια βαθιά, αναζωογονητική ανάσα αέρα. "Α, αλλά θα είστε, δεσποινίς Ρέιβενελ. Μόλις παντρευτείτε έναν από τους γιους μου".
Παραλίγο να πνιγώ στη γλώσσα μου.
"Να παντρευτώ έναν από τους γιους σας, Μεγαλειότατε;"
Η ιδ*έlαR )ήταrνt Yπvαράpλογη. zΌχóιR μόνyο θpαi απεbχFθmαfνόlμ_οPυSν (ναé έvχDω _γFιyαV Kσ)ύζrυγο KένKα δικXαfιhωμrαuτιWκuόq πaαhλιzόπαιδYοP, αλJλsά ένvαiς xπÉρHίLγTκ'ι(πyας! θzαj α^πεGχ$θNαlνόταν uαπολύτJως DναK hέχUει γιvα σWύζBυγFοw ένα cφAτωsχό κο^ρίτσAι απTόb τα óορkυχaεία κοÉσ^μUημά'τωtνH.K ΈBνα*ς βbά*τKρα^χο,ς,t hαAυ)τnόC Pθlα vήμiουνt Iγι'$ Hαυ!τοqύ$ς..m ΉsτανF φUίδXιαF,É Zκuαrιz τα φίδια έxτρωkγαIνw dφXρHύδιAαH -και lόPχιp wμε τXονH καλgόh τρNόπYοU sποqυH είwχZαc δcιαβάσ.ε^ι σyτIηaν& πWλIηTθ,ώ,ρAαk των, óρομ^αντAιmκ$ών nμυθóιστοZρ^ημcάHτHωCνG μFου. XΌχbιk,g αυτJόé )τοu UφFαγηkτqόZ θαb κCαOτέληγ$ε Mστοd θάuνSαpτZό μοJυ. xΠιTθuανότrατα_ όcμ_ωóςX Xθα το YκOαTτcηγοHρIιcοποιaοVύσCα ωbς GφυJσdιiκήq κYα!τ(αdστροPφή uκDαxιw 'όpχ$ι nωDςX bβλKαOκbεJία,J gδεmδοPμέν_οfυ όtτι wήzταν εpνyτ)ελώςh ε_κτόkς uτου OελdέγVχουW lμοAυ_.(
Ο βασιλιάς αναστέναξε ικανοποιημένος, σαν να τον γαργαλούσε το γεγονός ότι αυτό το σχέδιο πραγματοποιήθηκε τόσο ομαλά. "Ναι, γάμος. Ένας δεσμός ιερού γάμου. Μήπως έχετε γονείς; Κάποιον με τον οποίο μπορούμε να μοιραστούμε τα χαρμόσυνα νέα;"
"Φυσικά, Μεγαλειότατε. Μια μητέρα. Αλλά μάλλον είναι ήδη στα ορυχεία".
"Δεν υπάρχει πατέρας;" ρώτησε με περιέργεια.
ΚLούνη$σα το κεGφάTλgιI hμουu. "xΠRέJθsαjνJε TότανJ .ήXμpουkνF μικρός,p Μsε_γKαλóειόfτατXε".j
"Πώς λέγεται η μητέρα σου;"
"Katelynn, Μεγαλειότατε. Katelynn Ravenel."
Ο βασιλιάς έκανε κάποιο σήμα με το χέρι, και ένας από τους φρουρούς του έφυγε ορμητικά προς την κατεύθυνση της άμαξάς του.
ΧαkμpοéγtέλαBσεJ,, Mαν^ *και& kδNενP aάγ_γQιFξDεk π*οτwέ* ακριβώς bτα iμ)άτgιKαD KτHοLυ, FκάaνdοIνταxςL τις μπ(λεg kσφαxίρεtς' να Jφαίνiο)ντ,αiι παγωμέWν(εςC. "CΘα$ GεπιVσuτρέmψrωI tγXια ναM σαsς παYρgαλάβ*ωi dσÉεn ακsρι*β)ώςó MδDύοC Iε&βhδkομ*ά.δqες. Χρε'ιάFζfομαι gχ*ρAόνwο VγιHα να κMαλέσω τBοLυς aγιουkς )μgοCυB πpίσaω Rστοp jδιóκαlστήρLιο éκyαιx ε&κKείZνοι cχQρεYιZάwζBοντqαιé Fχρfόνοa Yγι!α zνα ταξkιδ&έψοkυν.i TΠες στη JμRηYτέρtα σουL όbτι Bθhα' &έρRθdει μα^ζ$ί σqου"a.
Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, μια μικρή ένταση υποχώρησε μέσα μου με τα λόγια του. Αν η μητέρα μου ερχόταν μαζί μου, δεν θα ένιωθα ούτε κατά διάνοια τόσο φοβισμένη ούτε μόνη. Ίσως αυτή η θεότρελη ρύθμιση να ήταν τουλάχιστον... ανεκτή.
"Μπορείτε επίσης να φέρετε μαζί σας μια απλή υπηρέτρια για να σας εξυπηρετεί. Αν δεν έχεις καμία, τότε απλά θα σου ανατεθεί μία στο παλάτι. Μην πάρεις τίποτα μαζί σου. Ό,τι χρειαστείτε θα σας το δώσουμε".
Ο φρουρός επέστρεψε τότε, μεταφέροντας έναν πάπυρο, τον οποίο έδωσε στον βασιλιά.
"Αm, νfαι"N,ó Kμου(ρμούsρqιLσKε ο ΜεγαλyειvότNατ_οUςM Sκxαθóώς διάVβXαsζiε. "MΗ QοιgκογεVνcειKακ^ήO γρqαμμxή gτÉω(νx OΡέιβyενóελr.T AΠsαSτOέρXαIςx,$ ο' PΝτι.μ!ίτéρι-Kπέ*θανε(-^ μηOτ)έρÉα,B ηy lΚέιqτλιfν-ζω_ν$τανήN, $προzφéαjνrώςx.H MΘείε^ς,K Éθ*είfοéιj,l ξ^αδέρhφfιXαR $ζωyντανhά.r.).x Sωρóαίgα"N.X
Με κοίταξε πάνω από την κορυφή του παπύρου.
"Μην διανοηθείτε καν να το σκάσετε, δεσποινίς Ρέιβενελ, αλλιώς ολόκληρη η οικογένειά σας θα πληρώσει για την παράβασή σας. Ακόμα και..." Ξανακοίταξε τον πάπυρο. "-η μικρή Λίλα, η μικρότερη ξαδέρφη σας. Το χωριό Μπλάκλιφ θα καεί ολοσχερώς. Έγινα σαφής;"
Φόβος που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ γέμισε τα σωθικά μου. Τι είδους άνθρωπος θα σκότωνε ένα μωρό ενός έτους; Με τρόμαζε η σκέψη ότι μπορεί να ήταν τέρας, αλλά δεν αμφέβαλλα ούτε στιγμή ότι έλεγε την αλήθεια.
Έ&κDανα* VέναI γρkήHγορο νGεύμα. "yΚρhυσGτZά(λλiινSα καQθKαρά,é ΜεrγTαλει'ότYατIε".Q
Ξανατύλιξε τον πάπυρο και τον παρέδωσε στον φρουρό, ενώ εγώ κοίταξα πάνω από τον ώμο μου και βρήκα τον Σπίντι να κρέμεται από ένα κλαδί κοντά στο κεφάλι μου. Πρέπει να είχε ταξιδέψει τη μισή νύχτα για να φτάσει τόσο κοντά μου. Πιθανότατα αμέσως αφού με έριξε νοκ άουτ.
Μαλλιασε δυνατά και το μόνο που μπορούσα να υποθέσω ήταν ότι έλεγε στον βασιλιά να πάει να γαμηθεί.
Αυτό θα έκανα κι εγώ... αν δεν ήταν ο βασιλιάς.
Ο tφcρουρόKς τοrυÉ éέfδωσεv έν,ανp cάλλkο éπάπ.υAρÉο, τPον iοποNίοh πBέxραVσVεN γóρή!γaο$ρlα,^ sυπrέwγ(ρ)αψMεV σYτο tκiάτOωG μ^έροXς^ hκαKι τονj lέσYπDρωQξUε στIα Qχnέρι)αp μiοQυ.é
"Αυτή είναι η βασιλική σας κλήση. Φρόντισε να το δει η μητέρα σου. Να θυμάσαι: δύο εβδομάδες".
Γύρισε να φύγει αλλά σταμάτησε.
"Α, και, Αλέξις; Φρόντισε να κάνεις ένα μπάνιο πριν επιστρέψουμε. Θα κάνει το ταξίδι στην ακρόπολη λίγο πιο υποφερτό για όλους τους άλλους".
Η$ $ζέuστ^ηA σκαρLφάλwωMσε στο Yπίσω Vμέéρος( Vτ!οUυ λαxιnμού) μcοmυ,C κxαίγοxν_τxαMς τα& μάγMοQυ_λLά uμου.
Ω, άρα όχι μόνο ήμουν φτωχή, αλλά και δύσοσμη; Λοιπόν, ξέρεις κάτι, μαλάκα; Ίσως αν δεν μας φορολογούσες τόσο σκληρά, να είχα χρήματα για πολυτέλειες όπως το σαπούνι! Ή άρωμα με ροδοπέταλα! Ή ίσως θα μου περίσσευαν αρκετά χρήματα ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύω όλη την ώρα και τότε θα μπορούσα να διαθέσω μερικά λεπτά για να κάνω ένα σωστό μπάνιο καθημερινά! Γαμημένη σκατοσακούλα...
Έριξα μια ματιά κάτω, αγγίζοντας το τραχύ υλικό του φορέματός μου με τα σκληρά δάχτυλα. Ήμουν σίγουρη ότι υποτίθεται ότι ήταν μπλε, αλλά μετά από χρόνια έκθεσης στη βρωμιά και τη βρωμιά στα ορυχεία κοσμημάτων, είχε γίνει μόνιμα βρώμικο καφέ.
Μισούσα να είμαι υποβαθμισμένη, να μου φέρονται σαν να ήμουν λιγότερο καλή επειδή δεν μπορούσα να αγοράσω τα πιο όμορφα φορέματα. Κανείς δεν νοιαζόταν καν για το ότι ήμουν ελκυστική και σωματικά γυμνασμένη, ότι ήμουν αστεία και εύκολη στην παρέα. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν ότι ήμουν φτωχή. Ένας ακόμη βάτραχος για να τον κατασπαράξουν.
Οtι xσκgέψ&εQιWς μMοpυH επέστÉρεψαν' στ(ονQ LΆντyαyμv,L τοG $αÉγZό^ρι_ &πgουó κ&άποτqεb κuρbατnοKύpσ^ε τ_ην καMρmδιάm μwου σταO NχPέuρWια τGουx., FΔYεDν μéε έ'κρινIε για τFηzνK έλλε^ιψAη. νοGμsισμάτcωwνó PκBαMιw κοσμηyμWάDτ.ωCν.X Δε!ν óμxεl KανSτ&ι,μÉε'τgώLπOιζwε σαν τηD SβTρω(μιkά' σFτéοQ φ_όρεOμ)ά μοUυd ή τη βdρωμ,ιά sπtοVυ PεAίχε κIολλήéσfειH κάτTω απXό. fταJ νύχια vμοhυ.t Μxε MαKγαπ^ούRσCεP γ,ι,αl μKένα,i JγSια _το wκο&ρίPτ&σCι) .πHουC ήμTοAυν Dμgέ'σiα NμουP.f
Αλλά είχε φύγει, όπως είχε φύγει εδώ και χρόνια.
Το τσίμπημα που τσίμπησε το στήθος μου στη σκέψη του είχε σιωπήσει προ πολλού. Παρόλα αυτά, τέτοιες στιγμές μου έλειπε περισσότερο. Δεν ήξερα καν αν ήταν νεκρός ή ζωντανός. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι δεν μπορούσα ποτέ να ελπίζω ότι θα μπορούσα να είμαι ξανά μαζί του. Ειδικά τώρα που ήμουν σχεδόν αρραβωνιασμένη με έναν πρίγκιπα.
Χωρίς δεύτερη ματιά, ο βασιλιάς ανέβηκε ξανά στο λόφο με τους φρουρούς του να τον ακολουθούν από κοντά. Η πόρτα της άμαξας άνοιξε, στη συνέχεια έκλεισε και με το κρότο ενός μαστιγίου εξαφανίστηκαν.