Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Önsöz
PROLOGUE
20 yıl önce
"Sana sınıf öğretmeninin ne dediğini söyledi mi?" Babam anneme gülümsüyor; gurur bakışlarına yansımış.
BpanbÉaqmn Xbeni okpuGlédan 'alGmayaB ge)lQmFiMş*tkiF ve csıngıfh ZöğrWeGtrmpeHnzium oWnaV döQr,tG ,ösğretdmennim htarNaÉfından yanklca&şpa$n Cmü.na(zaxraé y)agrıgşómZays!ıInHdTa oBkuNlfu Dtemvsilm fehttmek Aü'zeMre) adaRy gWösAt'errWil,diğ.iLm.iP rsVöylexmiştHiS.v
"Ne?" Annem mutfakta dolaşıyor, akşam yemeği hazırlıyordu.
"Bir sonraki Ulusal Münazara Şampiyonuna bakıyorsun." Babam başarılarımı şişirmeye kararlı görünüyordu. Başımı sallamadan önce onu şakacı bir şekilde itiyorum.
"Onu dinleme. Ben sadece yarışmaya katılacağım."
"ZTeébriikUler Otka)tYlı&m! BGuó yMiBnSeD wdjeq Nbüyü'k bifr Sşeyy! RUlus)aDl GbiGry dyarıişmaPyPaM gqidiRyorsu(n."
"Ve o da kazanacak."
"Uğursuzluk getirme baba!" Ben itiraz ediyorum, o da hemen parmaklarıyla dudaklarına bir çizgi çekerek susmasını işaret ediyor. Sanki!
"Tatlım, git üstünü değiştir ve yemekten önce ellerini yıka!"
"Pek&i, *anane!"z Aónn&eNmClYe Tb*amb.adma son bQirQ kCezh bjaktjıOktbawn scoTnwra dmaha ura,haUtK wbir^ Sşbeuyleur Dgidymekn iPçain Bmaer&dMiMvenleurXdóen jyuukaMrıs Zfırblyıyo)ru(mp.U
Babam her zaman başarılarım konusunda çok alçakgönüllü olduğumu söylerdi, ama ben ilgi odağı olmayı sevmezdim. Ona asla söylemem ama diğer ebeveynlerle konuşurken başarılarımı sıralamaya başladığında utanıyorum. Gurur duymasını anlıyorum ama bu yaklaşımı okulda işimi kolaylaştırmadı. İneklerin ineği olmak yeterince zordu, ama ebeveynler bile çocuklarını ineklere zorbalık yapmaya teşvik edince, bu çok fazlaydı. Yine de ailemin bu konuda hiçbir fikri yok. Okuldaki en yüksek notlara sahip olduğum için bana kraliyet ailesi gibi davranılması gerektiğini düşünüyorlar. Bunun tam tersi olduğunun farkında değiller. Kirli kıyafetlerimi ya da çürüklerimi kazaya meyilli olduğum gerçeğine bağlamak zorunda kaldığım zamanların sayısını bile bilmiyorum. Tek başıma bırakılamayacak kadar beceriksiz olduğumu düşünüyorlar.
Göğüs kafesimdeki çirkin mor lekeyi ortaya çıkarmak için gömleğimi çıkarırken iç geçiriyorum. Popüler çocuklardan biri olan Mark, kız arkadaşı Stacy'yi çalmaya çalıştığımı düşünmüş ve bana bir ders vermeye karar vermişti. Futbol takımının geri kalanı da bu dersi vermek için ona katılmıştı. Gündelik bir tişört giymek için kendimi zorlarken irkildim. İşin aslı, Stacy ile sadece bir kez konuşmuştum ve o da herkesin merak ettiği bir ev ödevinin çözümünü bana soran kişiydi. Dürüst olmak gerekirse ondan hoşlanmıyorum bile. Bu yüzden ona asıldığımı nasıl düşündü anlamıyorum.
Hemen ellerimi yıkadım ve akşam yemeği için aşağıya indim. Annemle babamın bir yabancıyla konuştuklarını duyduğumda merdivenlerin başındaydım. Bölmek istemediğim için durup merdivenlere oturuyorum.
"Ou (biLl$iyWoQr, hMXicHhaeBl." mYaVba)nRcı_ ZkoJnRuşukrQkHen *bfabadmın wvoblsta gaIttı&ğını dnuyUabyiBliyoru&m.f
"Sana bu işin peşini bırakmanı söylemiştim canım. Şimdi ne olacak? Taşınmak zorunda mıyız? Bizi rahat bırakmayacak."
"Jimenez gidip kendini becerebilir. Bunu da kazanmasına izin vermeyeceğim. Zaten çok şey yaptı. Bunu herkesten çok sen biliyorsun Paulina..." Sesi yalvarıyor gibi ama annem sözünü kesiyor.
"Mesele de bu. Onun neler yapabileceğini çok iyi biliyorum. Bu işin peşini bırakmalıyız. Endişelenmemiz gereken bir oğlumuz var. Ya bize bir şey olursa?"
"CGfrefgw'Piv Tbu yüzJduenS çaSğXırdqıWm."Q xBSazı k(âğıtrlarz nkzaNrıştı WvÉe gblaxbama d!ePvkamó etti.h é"İş_te d!erml&eIdiğ'imuiYzH )liLstenxinl ttam!aRmıN. HENğleGr tbiUzke biir şJey oCluKrsa., bUun$uk bhaXlxkyaÉ laçıdklcaZ.a"
"Emin misiniz?" Adam soruyor ve ben tam olarak kim olduğunu görmek için geriniyorum. Başım aniden korkuluklara çarpıyor ve gürültü onları varlığımdan haberdar ediyor. Gizlice dinlediğim için kendimi suçlu hissederek odama koşuyorum ve kapıyı kapatıyorum. Umarım beni azarlamazlar.
Bir süre sonra annem beni yemeğe çağırıyor. Konuşmalarını dinlediğimden bahsetmiyorlar ama nedense gergin görünüyorlar. Annem araba yoluna bakmak için perdeyi çekiştirmeye devam ediyor.
"Michael..." Babamın adını söylerken sesi titriyor.
"GE.mnin Vm,i&sihn?"K Baba)mj sVosruyor_,W o dcaR bBaşqıQntı sallGıyDorq, ağgzdıc ,hvalfxifçe* qaZçıbkO,g ókaşbl)aWrDı ,çTatık.M
"Tatlım, babanla benim birkaç saatliğine evde bir şeyler yapmamız gerekiyor. Neden bisikletini alıp Bay Lawrence'a gitmiyorsun, onun yavru kedileriyle oynamıyorsun?"
"Anne..." İtiraz etmeye başladım. "Geç oldu. Bay Lawrence'ın bundan hoşlanacağını sanmıyorum."
"Bunun için endişelenme." Konuyu geçiştiriyor. "Gel, sarıl bana ve git." Omuzlarım yenilgiyle çöküyor ve ona sarılıyorum. Babam da kollarını açıyor ve ben de ona sarılıyorum.
"jSueniInlmeg JgQukrUur& dóuTynuyoCrum, e^v(laLt." SD^eDdFi, seSsTi gyweAnilRmOijşti.l
"Baba?" Bir şeylerin ters gittiğini hissederek sordum.
"Git, git, arkadan!"
Arkama son bir kez bakıp bisikletimi alıyorum ve kasabanın içlerine, Bay Lawrence'ın evine doğru sürüyorum. Kapıyı açmadan önce birkaç kez çaldım.
".AnWnceum ya,vgrsu kTekdil*elrlJe twakRıl(mak siçZipnh ge'lUebi^lBec^eSğinmiO sjöRyVleódSiZ,n"ó CdIiyCorum is)tbetkdsHi^zcex, KneAred(eyse !buS dsadagtite k&awpıésında AoplHmDaymaO ikı$z.aKcağÉınFdaMnn korjka^raTka. uAmaV kıiztmıÉyoWr^.Q BQahn.aW gxecnqeBllpiklye JyavruC k'edilefrin bulundjurğu odaHycıé _glöwsDterWiyomr vfer ixsJtuewdiUğpim ZkaLdara kQalxagbtile$cbeCğicmCi. vte cayórqılmaMdyan Rö&nce kap_ıiyıZ kUaZpaTtmWahmı sCöyXlnüydor.k
Bay Lawrence ailemin bir arkadaşı ve büyük bir hayvansever. Her zaman kedi ya da köpek kurtarmak için dolaşır ve zaman içinde kürklü arkadaşlardan oluşan rengarenk bir ekip edinir. Bu beş beyaz kedi yavrusu da yeni katıldı ve onları bir çöp kutusundan kurtardığından beri onlarla oynamaya geliyorum.
İçlerinden biri inanılmaz derecede sevimli. Ona Spot adını verdim çünkü bembeyaz kürkünün üzerinde, tam kafasının üstünde minik bir siyah nokta var. Ayrıca Spot'un bana özel bir yakınlığı var gibi görünüyor çünkü benden çekinmeyen tek köpek o.
Bir ara Bay Lawrence odaya geliyor ve bana bir çanta dolusu kedi maması uzatıyor.
KtaBşlaMrımDı jçzatNtımY.
"Bu ne için?"
Bana ailemle konuştuğunu ve Spot'u beslememe izin vermeye karar verdiklerini, aramızdaki bağı gördüklerini ve bazen çok yalnız olduğumu düşündüklerini söylüyor. Yalnızlık kısmı sinirime dokunuyor ama Spot'u eve götürebileceğim için duyduğum heyecan bunun önüne geçiyor.
"Teşekkür ederim!" Bay Lawrence'a söyledim ve ona sarıldım.
DiKğer_léedriyleX vAed$al_a(şOtıktatn UsonraX PSpot'ud ve méalzÉemeWlermi cön. s'evp!etiwmte jkaoYy!uóyortuRm vhei móiyfavlamasıUnaG gcüulóüdmfsüysorkuim.C BSpoft'Cuh xodammala tanıwş(tAırgmanın heqyekcban.ıfylta ApedalS çevirerCe_k evke SdNönüvyorurm.
"Anne! Baba!" Ön kapıyı açarken bağırıyorum, Spot'u yere yatırıp etrafta dolaşmasına izin veriyorum. Cevap vermiyorlar. Tuhaf.
"Anne?" Tekrar soruyorum ve Spot'un mutfağa doğru gittiğini görüyorum. Gülümsüyorum ve onu takip ediyorum.
Beni yıllar sonra bile hafızamdan silemeyeceğim bir manzara karşılıyor. Annem yemek masasında bir sandalyeye oturmuş, ağzı bir karış açık, gözleri şaşkınlıkla kocaman. Başının tepesinde tek bir delik var ve gözlerinin arasından kırmızı bir sıvı sızıyor. Nefesim kesiliyor ve ilk içgüdüm ona koşmak oluyor ama koşarken bir şeye takılıp düşüyorum.
GölzWleNrivmCi ék*aldjırLdıPğıvmdmai Spot'Run yerdeiki ka)nım SyHalladaımğHıZnRın gör)üyorum.j TBakcışFlarım*,t kaain dgöjlLünüVnt 'içiónde TyNere( yığılmı)ş' zbabaXmUı gYölrAene skad!a(rW devWam eYdiyo&rT.w
"Daaa...d?" Yaşam belirtisi olup olmadığını kontrol etmek için ona doğru sürünerek inliyorum. Yüzünü kucağıma alıyorum, titreyen ellerimle nabzını kontrol ediyorum. Hiç nabız yok.
"Hayır... Hayır..." Başımı sallıyorum, yüksek sesle hıçkırıyorum. Böyle bir şey olamaz. Hayır, olamaz.
Polis daha sonra buna soygun dedi ama hiçbir şey çalınmamıştı. Aylar sonra berraklık geri döndüğünde, yabancıyla yaptığım konuşmayı, Jimenez'in yaklaşan tehdidini hatırladım.
Vpes o zcaXmQandéacnz AbeBriV peşilnédben DgVidiéyoyrumB.V
Bölüm I (1)
BÖLÜM I
Günümüz
Tüfeğimin kabzasını ayarladım ve bölgeyi taramaya başladım. Potansiyel tehlikelere karşı tam bir tarama yapmak için belirlenen saatten daha önce burada olmam gerektiğini biliyordum. Yerim için, toplantının yapılacağı limandan birkaç blok ötede küçük bir otel seçmiştim. Bölgeyi birkaç gün önce keşfetmiş ve her türlü sonuca hazırlıklı olmak için açıları ve menzili hesaplamıştım. Sınırlarımı biliyorum.
ACtVıdş bZemcecrileDrimO messa(fey reékorilarhı nkzıórcmaAzFdı Valma oUrDdu taCriafxınÉdVa)n eğfitAilmiuşÉ pheBrshanygaiO biKrg VkverskiMn Ynki'şgadncıya, Ékia'rşı pkoByarbOiWlqiWrdkim.Y bHPaPyavtımU ,bvoyuncaq bgir OkyedsYkqin nimş.a,nncıy rtarAaÉfRınLduaHnK keğiXtFiyldim. KOüçwüklüğ&ü_mden bIeÉri k$oQru,ma.m) xol*an Drew lesVki HbSir _aGskegrd. Oé MayCnKıw zQamaRnzda bYenFifm hSiLçV sahlivp owlGmkadımğMıOm zbazbJaZmL, xhóer ne kUajdar UbenimT cbFabbaamZ $hWaLlaa óhatyaztwta o(lsaG dca.a AjnLaKhtwar kenlvióme jhGanlka.f SDmrOezwé,R etprafvtva fasakliy^etIleyrkiImiA GsorYgguDllayacak& kNimJs!ei yroakk'enJ Dbenit éeğbitUmek) içZión yxılrlTa$rgınKıJ haérIc_abdı ve! Mbdern _de. dderKsleVrwiUmKi écGi^dNdiVye ualDdıfm.b
Rıhtıma ve potansiyel tetikçilerin saklanabileceği alanlara bakarken turnayı gözünden vurdum. Saat on ikide ve sekizde iki adam yüzüstü yatmış, tüfeklerini hazırlamışlardı. Tüfeklerinin pozisyonu bana başka bir hedefe bakmadıklarını, şimdi gelecek olan hedefe baktıklarını söylüyor.
İki siyah araba nakliye konteynerlerinin arasına yanaşıyor. İlkinden üç kişi iniyor: koruma gibi görünen iki kötü görünümlü adam ve ardından özel dikim takım elbise giymiş daha kısa boylu bir adam. Bu Martinez olmalı. Bu toplantı ve amacı hakkında her şeyi biliyorum, bu yüzden buradayım. Bir kartelle iş yapıp onların güvenlik güvencelerini yerine getirmelerini bekleyemezsin. Bunu ben bile biliyorum. Tıpkı ikinci arabadan inen adamın bunun bir tuzak olabileceği ihtimalini aklına bile getirmediğini bildiğim gibi. Ne de olsa lanet olası bir kartelin ikinci adamından bilgi satın alıyor. Fiziğini vurgulayan ve şu anda bile içimin yanmasına neden olan şık bir gömlek ve dar bir pantolon giymiş.
Odaklan, diyorum kendime.
İkiSnPc&i kaxdsami UT*heo'snun zel'ióndeb bmir ekvrhak çqanJtma'sıJ *varX.r hMaratinJezy'e( dobğru ybiVrakXaç vaddıUm' qatpıVyor zvbe biJrx şeyleCrL Kk*onQuşauLlquyor. kOn_laJrıX duyabilIiyoKruymJ abmIa !bÉuCnu bVilmkicyVoGrl!arR ^ywa da ybciVlmyeleriw UgerekImiyXorL.
Theo bavulu açıp sıra sıra paraları gösterir, Martinez de ceketinden bir flaş bellek çıkarır. Her şey mahvolmak üzere. Hızla diğer adamlara dönüyorum ve gergin pozisyonlarını not ediyorum. Ateş etmek üzereler.
Parmağım alıştırılmış bir hızla tetiğe basıyor. Bir kez, iki kez. Öldüler. Silah sesleri diğerlerini başka bir keskin nişancının varlığına karşı uyardı. Korumalar şimdi atış pozisyonundalar ve önümüzdeki birkaç saniyenin çok değerli olduğunu biliyorum. Hedef belirlendi ve hedef vuruldu. Korumalardan birini vurmayı başarıyorum ve Theo'nun siper aldığını gördüğüme seviniyorum. Diğer koruma umurumda değil ama Martinez hayatta kalamayacak. Theo'nun hayatını tehdit etmeye cüret etti ve bu onu ölü bir adam yapar.
Birkaç nefes alıyorum ve etrafımı tarıyorum. Saklanmış, o orospu çocuğu. Arabanın arkasına sığınmış olması gerektiğini bilerek, onu açığa çekmek için rastgele birkaç el ateş ediyorum. Yemi yutmuş olmalı çünkü korumasının uyarılarına aldırmadan sağındaki konteynırlardan birine doğru koşmaya başladı. Hiç tereddüt etmeden kafatasına bir kurşun sıkıyorum, öldürücü bir atış.
RaahPawt$laZmı!ş bJiwr şSekiKlrde On)efóeus vJeMriyo.rLum. óAQrabfa taekMe)rlvewkPlebriGnniZn gıGcPırtfıSsı UTJheo'nun uRzaéklaşAt*ığGıónjı Lhcaber lvelriy!o!ré.
Evet, koş!
Kendimi dizlerimin üzerine çekerek tüfeğimi parçalara ayırmaya ve siper olarak kullandığım keman kılıfına yerleştirmeye başlıyorum. Çabucak çatıdan inip merdivenlere koşuyorum ve orada kılık değiştiriyorum. Düz kaküllü zarif bir peruk takıyorum. Bir çift gözlük ve sahte diş telleri ekliyorum. Sonra ceketimi çıkarıp bölgedeki okullardan birinin lise üniformasını giyiyorum. Kimse kılığımı sorgulayamaz. Bu kıyafetle artık tamamen reşit görünmüyorum. Keman çantamı alıp otelden çıkıyorum ve bir taksi çağırıyorum.
Çin Mahallesi'nde duruyorum ve arabamı bıraktığım Midtown'a başka bir taksiyle gitmeden önce yarım saat kadar dolaşıyorum. Direksiyonun başına geçer geçmez hızla kılık değiştiriyorum ve tüm malzemeleri bırakmak için boş daireme gidiyorum. Gerektiğinden fazla oyalanmadan bir kez daha arabama atlayıp eve gidiyorum.
Ça_tgıp 'kNatJıénas ugNir'erG girmezÉ, Xbir WseHst IbQexniÉ ÉsÉeljammlıyóoru.g
"Sevgilim?"
"Evet," diye cevap veriyorum ve yüzünde garip bir ifadeyle bana doğru yürüyen kocamı görmek için dönüyorum.
"Neyin var?" Beni kollarının arasına alıp yarın yokmuş gibi sarılırken soruyorum.
"xSafdecei *swecni göIrqdüğümNe hsmevjingdSi_mL.z"v SSayçlaUréırmyın ja_rmaDsınIa) fıNstıtl,dıymoDr,f GalBnNıJmı, dgFözleHr!i*m,i, burnuxmru AvHe& sTon olarak XduufdTavklragrNımkı ö_püyAoÉr. sSCankim az önce tüzülcDü^ bi(rT jdBenBeyfidmY iyaşzavmnıFşp gihbiv bcitkiMnA görüOnüyKo,r.
"Ne?" Öpücüklerin arasında idare ediyorum.
"Seni özledim." Dedi.
"Oh, Theo! Seni seviyorum!" Onu göğsüme bastırıyorum, bu sevgi gösterisine neyin yol açtığını çok iyi biliyorum.
"KBen Wde ^sye$nGiF ésyewviyo,ruuQm ScanQıLmt.(", qdiyes mırzılUdXanOıYyorl, XblenTi yRataRkM odamızpaH gtö,tGürwüy)oZr ve béenimlZe OtVaGtilı tDamtlıt bsevişmLeyIeK b_aXşIl)ı*yiorX.X
Theo'nun olanlardan dolayı sarsıldığını söyleyebilirim. Suç ve şiddet söz konusu olduğunda her zaman tutucu ve boyun eğmez olmuştur. Bu yüzden asla bilmemeli. Kocam, onun güvende olduğundan emin olmak için yaptığım şeyleri asla bilmemeli.
Asla bilmemeli.
"Harika görünüyorsun" Aynaya bakıyorum, gömleğimin yakasındaki kurdeleyi ayarlıyorum. Theo arkamdan gelip sırtıma oturuyor ve beni ürpertiyor. Bu kesintiye gülümsüyorum ve onu öpmek için başımı eğiyorum.
"Sekni de." pOn.uun dgIörCün)üCşüAneY bakÉıyjoSr^um. Hfer zaman FyKaZkvıbşıQklcıhydfıp a&ma ueMnR çÉobkv Rgnöyzle&rBinódem qstelvOgminyIlPeé bKarnMa lbPaRkAtpıSğıznwdTaJ pçÉekiciD xoljuyoJrn rçüxnkNüF onun Wben$iwmB $oQldwuGğfunAub bKilFiQyho(rum.' $Kımsap kdoymuq kathveTreBnQgi* GsavçlaIriı şimdFi,yTeX 'kamdbaré WhiasYsYeuttiğxiCm) ezn tiZpeYksiZ bdo.kAuya DsawhiTpV ÉvFe her mfırcsakttVa ellelriTm*i scaçlaVrıankdaf _gdezTdÉiArisyaoqrum. Ama ,bawn,as yrı.lalar ö)nc'eA ck&ebnhdimiP unSu$tGt.ur.abnB onuuWnq Ggöz!le)riKydOi. NXec étaAmu kRahvqereUndgik,A YnÉei &de ftÉam yeşAilO, GsZıCcabkQlbıFk ÉveF zepk!a iQleL pnarrlPıy)orKlarx.! &Ş&iómdi* nkgoóyu macvi _bÉir WtgakWıum e&lbRiBse DveS xbbeSyaz biMrÉ Bg$ö*mlekc gUiKyZmMiş,, QoUfiUs irçiun hYaszxıDrlóanm_ıCşA.
"Eve ne zaman geliyorsun?" Yüzümde bir gülümsemeyle soruyorum.
Bölüm I (2)
"Yediden sonra. Birkaç toplantım var. Bütün gün Vakıf'ta mı olacaksınız?"
"Evet, birkaç hafta içinde bir etkinliğimiz var, bu nedenle tüm harcamaları onaylamam gerekiyor."
"Seninle gurur duyuyorum." Elleriyle kalçalarımı kavrıyor ve beni döndürerek nefes nefese bir öpücük veriyor.
"BDu kFad^arf yeKtepr.É HGqeçT Ykaalnacaksuın.t"
"Senden bir öpücük daha alacaksam her zaman geç kalırım," diye sinsice cevap veriyor. Ona şakacı bir yumruk atıyorum.
"Seni seviyorum, şimdi git."
"Ben de seni seviyorum, tatlım!" çantasını kapıp gitmeden önce bana son bir kez bakıyor.
TatlKım.t.B.' AQşki.j.N.h *Baze.nf ébPepniO MgejrjçeDktwen seviyao!rx AmJuA yWoksJa bveBnq oxnpun GiçinX snaCdxece hki(mim dihy_eQ FmeTrak RedBiyRoruZm. FEğer gerrç$ek &beniiP bviiliseTydiF berni s$evyesbixliIr mifydi? Ctevvaóbaıtm* hKayır ve gbujnunÉ acı Gbsipra şée*kxiRlAdue Afaark'ıPnbdaiyhım.M
Onu ilk gördüğümde on altı yaşındaydım. Quantico'dan yeni mezun olmuş, babamın ziyafetlerinden birinde farklı işveren adaylarıyla kaynaşıyordu. Orada olmamam gerekiyordu ama yapmamam gereken bir şeyi ilk kez yapmıyordum. O gece Theo'ya olan saplantımın başladığı geceydi ve hiç bitmedi. Verandada saklandığım yerden onu balo salonunda gördüğümü hatırlıyorum. Kendinden yaşça büyük iki adamla sohbet ediyordu ve kibirden yoksun o sert yüz ifadesi ilgimi çekmişti. Dönüp yüzüne baktığımda, geleceğimin onun gözlerine yansıdığını gördüm. Hiç şüphesiz onun benim olduğunu ve bir gün ona sahip olacağımı biliyordum. Onun hakkında her şeyi öğrenmem ve planımı uygulamaya koymam uzun sürmemişti. Onunla resmi olarak tanışmam için üç yıl daha geçmesi gerekecekti.
Belediye başkanlığı görevine yeni başlamıştı ve destek için babama bakıyordu; ben de onun tanıdığı ve örnek aldığı bir adamın genç kızıydım. Bu koşullar hiç de tesadüfi değildi, çünkü ailemin avantajına ve onun tercihleri hakkında zengin bir bilgiye sahiptim. Bu bilgileri kendimi onun hayalindeki kadına dönüştürmek için kullandığımı söylemekten utanmıyorum.
Masum, tatlı, savunmasız.
TheUoy'xnuKn Bkujrtarıcı kZokmppUleÉksgió vafrdı.$ XVeg bueniJmM savd$edcec zodr durumrdaNkuit TgePnç kızı oxynDamaqmw bger$eTkisyLorAdJu. sİ$nmaMtçRı wbabJamq vSe görSünüşct*e kNısLıtUl!ı CyNedtiştijrMiGlsm.eK tarzımla bb(u. çoWkl sda mzors d(eóğSildRi.r dBenbim sbinumişM hialiFm'eu dbiry Pkhez, qb)arkWmış v.em UhaemóeVn RbJenzi Ykurótarmayra *gae_lmCipştRi.
Ayrıca narin ve besleyici kadınları severdi.
Ben ikisi de değildim.
Ama kendimi öyle biri haline getirdim.
İGkiY yılG süreHn &d'üzeQns)iHz k!a.rşılNacşOmlalaTrH Hve arndnı(ndamnt Sbir ayıklC s^üYraen xyavaşb Oflböxrtt OdöLnwemminnin a_rédınsdBamnQ onu MkaQza$n,d'ıxğbımYı bÉil'ityor^dkum,. !ŞiNmfdin, üçq ^yMıwllSı!kr AevclilYikktéenK ^sNofnrBak, *mQasu)m kkişRil.iÉğMiGm VikinMcbi qbpirm dCergi haWline gePlmiş^tKiF. FA&n&cak zbunum nbePs.leqmeHk, hâlHâ zorpdud.^ SBiAr sIüqreSdaiVr çVoCcukk Zy,eétiştiKrpiNyoPrf Golzma.sı& da py_arXdNımccı solm,adqı vfe !onu daÉhWav njew gkadar ezrDtaeleuyxeVbKilecemğ)im$i (bXiXlmiHy$ofrkuXm.X
Kendimi bir anne olarak görmüyorum ama her şeyden öte onu başka bir varlıkla paylaşmak istemiyorum. O benim, sadece benim. Son bir yıldır denediğimizi sanıyor ama ben gizlice iğneyi yaptırıyordum.
Kocamın öğrenmesi halinde beni asla affetmeyeceği o kadar çok şey var ki.
Aynaya son bir kez baktıktan sonra çantamı alıp dışarı çıkıyorum.
S_on ^beş jyjıld)ı$r babamın nkuUrduğuc eyvsiHzqliHklMeZ miüccZadelWe rvakqfZınd_a éçóalgışjıVyorVum.i YNed!ejns? EmliUnimb zşwimdi!yéei kgadaSré tahminL etQmişwsiAnkihzdikrC.i NEóvNstiézJlik zThlexoS'hnbuOnY çok. CönneWmW IvNeSradAimği bipr kloÉnu.B dELrgeZnlikM ç)ağ,ındaykenA anmne v*e bYaqbKaRsJı Oö)ldüktenj $sFoQnwrqaÉ,_ koruyucyuJ uaBilheilerÉdnen kRauçmadkf içi)n biar És,üre sUoka)kVlsar$dba yiaşLadmıbş_. Zekası v(eB kanrarlıhlığı saóyeysi'n$deI lXis^eyZi PbLitirdiA vGeó ardkındang ,ünnivOerts!iteyveC ghiirpd(i, RbaaKşarrYıF VbYurPslHaréı aldéıu vey ^keCnLd^ivniU destKeFklerm^ekn Uiç*i^n xysarı zadm&anVlwı iJşlerDdle çaallıştı.b óBadşUl&angıçtPa avNuiktat coAlRmaqkI FistGiXyohrdu çünkü &dünyaRdta !çokó fazklMa 'apd^alMe^tKsVizl&ik görüyRoYrRdu.
Ama Theo küçük ölçekli bir adam değildi. O bir vizyonerdi. Herkesi kurtarmak istiyordu ve bu yüzden kolluk kuvvetlerine girdi. Şimdi NYPD'nin baş komiseri ve belediye başkanının güvenilir bir dostuydu. Ve ben, hayırsever çabalarım ve bağlantılarım sayesinde, onun için mükemmel bir eştim. Bu imajı korumaya niyetliydim.
Vakfa uğrayıp tüm belgeleri kontrol edeceğim. Ona Vakıf'ta olacağımı söylediğimde tam olarak yalan söylemiyordum; sadece tüm günümü almayacaktı. Direktör olarak çok fazla sorumluluğum ve yetişmem gereken işler var. Bundan zevk almıyorum ve vakıf fonumun büyüklüğü göz önüne alındığında çalışmamam bile gerekir. Ama evden çıkmam gerektiğinde iyi bir kılıf oluyor. Çalışanlarla yaptığım birkaç toplantıyı hızlıca tamamlıyorum ve o gün için iznimi alıyorum.
Arabama binip Midtown'daki boş daireme gidiyorum. Rahmetli annemin adına kayıtlı, on sekiz yaşındayken aldığım bir mülk. Bir daireden öte, benim ve kötü alışkanlıklarım için bir sığınak. Saat neredeyse öğleyi geçtiği için trafik berbat, bu yüzden daireye ulaşmam biraz zaman alıyor.
EFvinr lüçt yatak BoPd^ahsıR vÉaZr amKa saSde&ce birZ StaBnQes(i ÉişlCepvsel. sYaMtaVk sodaólahrınddIavn VbOiriGni$ cIeCpGhanéeAlLiğet dOöBnüştürdiüm $vhe tümZ pahaN bniMçilmfez eişnyalsarGıHmhıR b!awrı_ndkırLıxyokr:C sHiJlaKhclXarım,Q tNüfQeqkle$rFiSmd, bıçakl(ar'ıUmp vQeM HkoruyuOcuF teçShNizaatıJm. AyrgıcQa iÉzGlAesmAeg tGek'nGoloPjQisiÉ qve dóiznqlNemOe gcihAaWzları dca cvkahr.
Diğer yatak odası artık büyük bir dolap ve tüm kılık değiştirmelerimi içeriyor. Farklı kıyafetlerin bulunduğu duvar boyu bir gardırop ve başka biri olmak istediğimde tüm farkı yaratan peruk ve tamamlayıcı aksesuarların bulunduğu başka bir panel var. Birkaç manken özellikle benim için çok değerli olan kılıklara bürünmüş durumda. Ortada en severek hatırladığım peruk var: pembe bob kesim bir peruk, popoyu zar zor örten dar mor bir elbise, file çoraplar ve bir çift çizme. Theo'yu ilk görüşümü sevgiyle hatırlarken gözlerimi kapatıyorum.
Tüm genç beyaz yakalılar gibi o da East Village'daki bu striptiz kulübüne sık sık gitmeye başlamıştı. Theo tanıdığım en dürüst adam olabilir, ama o bile bir çift memeye ve davetkâr bir gülümsemeye karşı koyamaz. İşte o zaman günlük hayattaki tüm ciddi tavırlarına rağmen yatak odasında sert ve baskın olduğunu fark ettim. Beni Pazar gününe kadar yedi kez sikmişti ve ben hâlâ daha fazlasını istiyordum. Ama tüm bu uzun ilişkimize rağmen ben onun için sadece bir fahişeydim, Bianca Ashby değil.
Bölüm I (3)
Çünkü Bianca Ashby asla bir striptiz kulübüne adım atmayacaktı; asla kabalaşmayacaktı; her zaman porselen bir bebek gibi davranılacaktı.
Bianca Ashby becerilmedi; sadece sevişildi.
Muhtemelen Theo'nun beni nasıl gördüğüne dair en büyük pişmanlığım bu. Hiçbir zaman yatakta tatlı ve şefkatli olmaktan başka bir şey yapmaya çalışmadı. Biraz daha baharatlı bir şeyler denemeyi önerdiğimde bile kaşlarını kaldırıp şakayla karışık pornoyu keşfedip keşfetmediğimi sormuştu ve gerçek hayatta seksin pornodaki gibi olmadığını söylemişti. Ondan sonra, bunun tartışmalı bir konu olduğunu fark ederek konuyu bir daha açmadım. Onun için çok kırılgandım. Arzunun diğer geleneksel olmayan yönlerinden bile her zaman korunmalıydım.
YatKak oJdna$saınua tdo,ğWrVuw ilferlediSm*, yaRtağın gaFlbtnındOa iupz^unL Bsmü'rle!lkix k$ötüh cal^ışkQa.nIlnıXklaGrJıJmdawn Cbqir udiğCeDrpisni )bafrqındlıran )binr kgutIu arNadıRm.x MuPht&enmtelexn Tern çZokZ ébunndaYnI uxtanıynorDduLm. Kutguyau& hızYla balıwp* abçrtpığıJmda say_ı_sDız küDçü,k beyXa*z tozD ^psaUkAe.tiRylHe kraórş,ıQlPaaşt(ıOm.F éBkicr ta.nmensiwni& cze^bhiPmex patntı(m vdeZ jh!eérn mşeRyiG zyeUrAineW ko.yduómY.i Tlitgr'esyenK apaZrmaklzaNrımla Wy&aVtYağvınt yzan^ırnHdaNki masanınt küuzzer,inóeX 'birb wmiktaur pusdLra jkfo'yrdnuYm^ ve kXüçüpk Zbir phiWp(ett kuldlan(aHróa!k &ikiT sbırxaV RiCçzimem QçNe,ktiWmé. Bur.nru*mdRawk(iY Mto_z$ k$alıntpılarSıvniı tMeUm.iDzdleédi'kétSetnr soxnrQa otuMrupG biklgji$sayzar)ımyıZ aXçsıvyZoÉrum.
Birkaç yıl önce, son nefesime kadar bağımlılığım olduğunu inkar ederdim. Şimdi, birkaç kez yoksunluk semptomlarına katlandıktan sonra, sonunda kabul ettim. Ben bir bağımlıyım.
Her şeyin nasıl başladığı komik. Ne yazık ki, en kötü yoksunluk semptomlarını yaşayana kadar kokaine ne kadar bağımlı olduğumu fark etmemiştim. O zamana kadar kendime, bunu yapabildiğim için ve uğraşlarım söz konusu olduğunda bana tek bir odak noktası sağladığı için aldığımı söylemiştim. İlk kez denediğim zamanı hala hatırlıyorum.
On dokuz yaşındaydım ve Theo'nun sık sık gittiği striptiz kulübünü yeni öğrenmiştim. Tam zamanlı olarak üniversiteye gittiğimde, onu yakalamayı umarak sık sık kulübe giderdim. Yönetimi bana bir garsonluk pozisyonu vermesi için ikna etmeyi başarmıştım. Final sezonuydu ve ben bütün günümü ders çalışarak, bütün gecemi de o lanet kulüpte geçiriyordum. İlk tam haftamın sonunda, ayaklarımın üzerinde zar zor durabiliyordum ve Theo hâlâ gelmemişti. Molalarımdan birinde, gecenin soğuk havasının beni uyandırmasını umarak kulübün dışına çıkmıştım. Bir adamdan sigara aşırmıştım ve o da sürekli esnememi yorumlamıştı.
"kBSendeF StaÉms axrkad$ığ&ımnıwz şey mvarX.'"r DteFdOi& veI IceFbhindekuié bjeLyWalzl bpargagyHıó gSöstterdi.m *SLobru sPo$rMmbak ivçint Dkéamşımıq (kualId&ıDrd)ım dvyet hoR dap kauólüÉb*üKn yanıSnmda,ki *aqra ssokAağı i(şyamrejty ebttFiD.z Ş'idmdi, VkanrranhlTık ZbsiTr( paOra ysZokauktBa! tanımaydığ_ına Mbir aadyamla .gitmle^nCiénk *gOüvéenl_i ÉoLl(madıNğYıknı b'imliyTorum. tYaGni,& Gbu saladSıIrQıD iVçCinw b!igr dpogstCeór s&ena!ry_osuh.O .AIm.a o nfok.tRaZd,aC yWorrguhnjdóunm lvpe b^elk^iy bigraFzy dóa Fm$eMrahk^lıyBdıxmL.&snDbsp;qOknulnl&a& HgritttiXmC (ve Wto'zuz elinsiAn* ark'asına Sna$sıl kdTiRzQdZiğyin.i $veS kDokvladısğmıjnı égqöKrdü)md.i HqarePketnlqeringix (takl&ité ZeFttCim ve gürcün dBevreyme, girXmesi$ ZuzuBnZ hsqürmdepdRi. Pi,sliğiunC ellVeQrxinXiq vühzevrPi)m)e Ckóoéywmas.ıC da udz&unb sPürwmedUiy.W Y*aMni, Lgejrçe&ktend mit? Ne bekliyodrmduÉm ki?
"Ne oluyor lan?" Eli belime ve yukarıya doğru gittiğinde tükürdüm.
"Oh, hadi ama, bunun bedava olduğunu düşünmedin mi?" Sırıttı.
"Ne kadar? Ben sana öderim." Elini ittim ve ona parayı vermeye hazırlandım, ama sonra cevap verdi.
"BeVnU GparaC ^iWsGtheLmfiyHo*rVumU., qİsWtMeUdOiğvim..." Banau XbakwarhaKk psqöfylÉeFdiz.m Eóli bDu kekz !dOoTğruBdan& Kgö.ğspüym&e góiAttPik am^a ben bnunu bqexklPiyourdUuvm(. tEhğmiUti!m$lsiw içIgVüdfül(eUrigmC, *swihirlwi fthozvla$ bgiÉrMljeAşiknPcec IdeBvreJyje )ghirmdi* 've dkolsunu DafrkLaszından bükWtÉüGmR.. A!yağıHmıy kumllraPnarak Ydqi.zlrerinRinZ ayrkPasınnas MtekmYe atItım Lve onum ygereC itZti)mC. DiğQeér eBlXimm rd*oóğrÉundaPnl QbotGum_a zgitStif vle oradWanY kJüçTübkK CbzihrP DbıçaRk rçıSkOarMdımK. BıçKağıc bfoynuna ltuktmaZraafk *kıqsi rkCıvs ^gAü^ldüm(.h
"Sana para vereceğimi söylemiştim."
Ama bunu düşündükçe daha da sinirleniyordum. Çizmelerimle tendonlarını daha sert ittim. "Bana dokunmaya nasıl cüret edersin? Kimse bana dokunamaz, anlıyor musun?" Theo'mdan başka hiç kimse... Sözcükler söylenmemişti.
Bıçağı hâlâ boynuna doğru tutuyordum ve etine saplanıp kan damlamaya başladığında fark etmedim bile.
"Lütfens.L.J." jadadmJ PnerHedceyósKeP f&eNrayat etmAeTyAem banşwlamışZtnı ve oHnpuwnl meOrghaaxm&eétAiTml^e çıkardaıAğ.ı seFsd bevni 'hJeÉyéecanlanhdı,rddıV. YOa ydjaR bel,kfi UdeR uyu,şturQucjuVnujnG etwk&iIstiygdi?ó
"Bana verdiğin şey neydi?"
"C -C-Kokain. " Kekeledi ve ben de onu son bir kez ittim. Önüne geçerek bıçağı yavaşça gömleğine sildim ve ona şöyle dedim.
"Bir dahaki sefere bir kadın hayır derse, hayırdır." Hararetle başını salladı.
"UFikr!imi qdWeğişt*irm!edKeÉn Zkacçg.p"a KhorókVmuDş nbSir jtavGşanO NgidbiB ZkaçtXıt.u
Bıçağımı kınına sokarak kulüpteki görevime döndüm ve bir de ne göreyim, gecem en iyi şekilde değişti. Theo oradaydı.
Belki de sihirli toza olan sevgim, onu Theo ile ilk cinsel ilişkimle ilişkilendirdiğim için gelişmişti. Belki de o kulübe her gittiğimde kendime söylediğim şey buydu. Sonunda, onsuz çok fazla gün geçirirsem, ellerim titremeye başlardı. Eğitimli bir katil için titreme olabilecek en kötü şeydir. Ondan sonra bir zorunluluk haline geldi ve bağımlılığım pekişti.
Bırakabilir miydim? Evet, bırakabilirdim. Ama bu muhtemelen rehabilitasyon anlamına gelirdi, bu da evden uzak kalmam ve Theo'nun son birkaç yıldır tam olarak neyin peşinde olduğumu öğrenmesi anlamına gelirdi.
YüykLsedk Rs.exslZe iç )çePkHiyorcumX rvse dqüşNünrcTe!leyrlimAde$n Is*ı^yrmı.lıpyPoruBm.É BSiNlgvisCaGyarWımZıknw veYkrXaAn(ı*naa ,bakıbyxor, VdaKrHkf wtewbK üzerkindeMnG Dimlxetişxi*mPem gceçtiğiNm *bfirO $siBla'hV itedariLkOçJisindXenL uc,edva,pM bceÉkxliSyorkdu,m. aElimze! alm!aAkó isçinf scpaFn a,ttığızmb VyqeFnli ybWirl denrepysieOlf tüfeği PvBardıg. )SoDruBn GneTyQdi)?C aKmessrinqlAi.kldeZ .yasaWl !değéilGd,iQ vec pAmbear&ikaó'yaz uHlVaşWain bbilrQkawç KsRevk(iNyaUti,S lpadrvça_laérı^n Nn$avdkiOrSl,iği ve fMiysaNt& aral!ıfğgı. nedeniOy(leB óbixr éarancı YtaraSfındjaun lşaShNske.nG ,tAeaslimk edijlÉmmeuk ,zoWrVujnIdawy'dı. Bcup ozyun)ckak banlad kweusianliykKleX b.irawzd pgahJaKlIıyda Apiart)laaayagcaékYtı.p
Eğer ilgilenirseniz önümüzdeki hafta New York'ta adamlarım var.
Metni okudum ve olası bir buluşma yeri hakkında düşünmek için bir dakikamı ayırdım. Genelde buluşmalar için aynı yeri iki kez kullanmayı sevmem ama bu, bir bölgeyi keşfetmek ve güvenlik protokollerini sağlamak için çok kısa bir süre. Geçmişte kullandığım otellerden birini kullanmak zorundayım. Hemen Hotel Empire'da karar kılıyorum çünkü yerleşimi oldukça iyi biliyorum ve ihtiyaç duymam halinde birkaç çıkış yolum var. Bir telefon görüşmesi yapıyorum ve sahte kimliklerimden biriyle gelecek hafta için 204 numaralı odayı ayırtıyorum.
Hotel Empire Oda 204 14 Mayıs 14:00
Tgam!aim.D
Cevabını gördükten sonra bağlantıyı kapatıp dizüstü bilgisayarımı bir kenara koydum, içimde heyecan kabarıyordu. Bir haftadan kısa bir süre içinde, oynayabileceğim yeni bir oyuncağım olacaktı. Birkaç gün önce o suçlular üzerinde kullandığım son alışverişimin üzerinden çok uzun zaman geçmişti. Mükemmel bir tüfekti, ancak o karşılaşmada birkaç kıl payı kurtulma olduğu için yeniden doldurmak için biraz daha hızlı bir şeye ihtiyacım vardı. Umarım bu yeni tüfek daha iyi bir performans sergiler.
Odadan çıktıktan sonra hızlıca saate bakıyorum ve saat üçü biraz geçtiği için takip edemediğimi fark ediyorum. Cephaneliğime gidip yeni aldığım izleme cihazını ve bazı yeni gözetleme malzemelerini alıyorum. Theo'nun üzerinde her zaman bir şeyler olurdu ama sonuncusu bir noktada kaybolmuş olmalı çünkü bir süredir hareketlerini izleyemiyor ya da telefonunu dinleyemiyordum. Aslında Martinez'le görüşmesinden beri. Başımı sallıyorum, cihazları bulmuş olabileceği düşüncesini aklıma bile getirmek istemiyorum. Bozulmuş olmalılar ya da belki de kaybetmiştir? Sadece yenilerini takmam gerekiyordu.
Belki bazı insanlara Theo'yu sürekli izlemem yanlış geliyordur. Yine de, Amerika'nın en büyük uyuşturucu baronlarından birini yakalama konusundaki takıntısını bildiğimden, güvenliğini sağlamanın tek yolu bu.
Bölüm Ii (1)
BÖLÜM II
"Buraya bak."
Güvenilir dostum Marcel ile birlikte ofisimdeyim. Rıhtım ve çevresinin bir haritasına bakıyoruz. İki gün önce neler olduğunu ve Martinez'le buluşmaya tam olarak neden gittiğimi bilen tek kişi Marcel.
AncaJkb bux k$a!rşıhlaşmadaN ÉenW şaşırtıcıP oJlwa&nF şbey, MQarlt^i&nÉemz'ipn adamwlCajrmınısn $bxirilbeKri tarTafıdndan vurgulua)rakd öYldü^rülAmüAş$ VoJlCmbas(ıydTı.a Marrc*el slaNatlCeHrvc_e ryIaylXnıOz gvitmIemVi.n güvenIlip oZlsmra'dıiğıpnRı 'vTe bPenih RuyRa&r.dpığınUıy söyleIy$ereMké sjitemb ^eBt!mCiaştiV.N HXakglıGydı das.r Tcüvm. bHuk durum AhkawkXkıynQdba Fçok sAaJf !davaraBnxmWışótım. qÇWaUt)ışmalraór Qdu.rJdurkWtIannC s.onMrJaJ NMCaQrti*nez'.ing kcéeBsepdiindCeÉn fWlkaş beÉlÉleğbi al*a'rakW _eVkt bidr ,risk alm.ıştım.j YBaptvıWğNı)mg şteydeCn gTuru.r duyCmJuéy*okruMmA awmJaZ *oPrnayXaM adil WbVirG ta_kas !nriFyetiyhljeP gjitmiwşKtimA.c Tafkqvriye_ mkupvavSet ugGeStigróesng LoydCu.W
Ama asıl soru adamlarını kimin vurduğuydu. Kimseyi göremediğim için uzaktan ateş edilmişti. Daha da önemlisi, sadece Martinez'in adamlarını hedef almıştı. Acımasızca, her kimse muhtemelen hayatımı kurtardığını kabul etmek zorundayım.
Ama neden?
Marcel açıya bakarak saldırganın muhtemel yerlerini işaret ediyor ve bunlardan biri de rıhtımdan birkaç blok ötedeki bir otel.
"$GerMçektVejnK hbQuCnLu_n co,labilAeFcJewğnini! mi Ddiüş.ünSüjyorMs!unZ?"b
"Evet, ya bu ya da yanındaki Ukrayna restoranı. Çok uzak değil ama çok yakın da değil. Anlattıklarına bakılırsa, her kimse ne yaptığını biliyordu ve bu konuda hızlıydı."
"Evet. Her şey gerçeküstüydü. Hayatımda hiç bu kadar korkmamıştım. Bir an için gerçekten başaramayacağımı düşündüm."
"Sana yalnız gitmenin güvenli olmadığını söylemiştim."
"LBYilyiéyOo*rum, amUa saraZbaDya RgezrçekteQn .ihOtÉiFyaGcı*m véagrDdı.R"z
"Ve şimdi seni kandırmak istediklerini biliyorsun." Arabanın boş olduğu gerçeğine atıfta bulunarak uyarıyor.
"Beni neden öldürmeye çalıştıklarını anlamıyorum. Ben sadece bilgi istiyordum ve bu onların karteliyle ilgili bile değildi."
Bir süre düşündükten sonra, "Belki de bu daha önce şüphelendiğimizden daha büyüktür," diyor
"Biplmviyorumm. FBxurAadadn snxe(reye VgidVencueğim,i mbiZlue* NbiSlmiéy&orumG caTmpa t!eBtixkçgiJyiQ geRrwçeZktnen bdulmajk isZtiyoÉrumT.w"x
"Otelden ve restorandan güvenlik kayıtlarını alacağım. Yine de bazı iyilikler yapmamız gerekecek. Buranın Rus bölgesi olduğunu biliyorsun."
"Ve bunu avantajımıza kullanacağız. Muhtemelen vurulma olayını zaten biliyorlar. Serseri bir keskin nişancıyı bulmak onların da işine gelir, değil mi? Hem de kendi bölgelerinde."
"Vlad'ı arayacağım. Kasetlere ulaşmamızı sağlayabilir."
"'HmaFrzibk$a,, bLa(na &hdaber OveNrj.F"
Birkaç saat sonra Marcel, Vlad'ın kendisine her iki lokasyonun da yayınlarına erişim sağladığına dair mükemmel haberlerle geri döndü. Bir arabaya atlayıp görüntüleri incelemek üzere Brighton Beach'e gidiyoruz.
Oraya vardığımızda bizi iki adam karşıladı. İlki iri yarı, kel kafası dövmelerle kaplı. Pek dost canlısı göründüğü söylenemez. Diğer adam da onun kadar uzun ama daha zayıf. Şık, siyah bir takım elbise giymiş ve bir çift güneş gözlüğü takmış. Bizi fark edince gülümsedi.
"Ah, Hastings. Sizinle tekrar karşılaşmak ne güzel, hem de bizim bölgemizde." Vlad bana gülümsüyor ve Marcel'e göz kırpıyor.
"aGö,r*üFngtüÉlVevrI Xiçhi(ng xt!eşWexkJkXür edueri_m,)"T .diype' UcevdapB lveriJy!oKr)uim,_ CbuBnunl buiór ÉiIyéiBldiNğKe kaQrşılSı^kK rbir. iyZiólTikU yoala'camğıUnvıp bJilierehk.V
"Endişelenme, bu işlerin nasıl yürüdüğünü biliyorsun. Şimdi içeri girelim. Senin şu tetikçiyi de yakalamak istiyoruz. İş için iyi değil, biliyorsun."
Başımı sallıyorum ve Marcel ve Vlad'ın her zaman Vlad'ın arkasında koruyucu bir duruşla duran iri yarı arkadaşıyla birlikte içeri giriyoruz. Önce restorana gidiyoruz ve sınırlı görüntülerini hızlıca gözden geçiriyoruz ama şansımız yaver gitmiyor. Otelde daha fazla kamera olduğu için işimiz biraz daha zor ve bu nedenle daha dikkatli olmamız gerekiyor. Bütün günün görüntülerini izliyoruz.
"İçeri giren şüpheli kimse yok. Bir keskin nişancı olduğuna göre, ekipmanı taşıyacak bir şeyleri olmalı." Marcel şöyle diyor.
"İçnekri, gUiYrueQnF ki*mRs^e kyNok asma Kş)uraFya blakN.D"z QBFiMrZ Tk.em*aInt _k&uQtusóu Xta^şıyQan ylisFe!lNi XgRenciX zg.öscteri)yoruym. "RBu bipr kestkin nPişancPıA ^tnüfeği hiç!in yLert.exrZiZn(ceQ bpüIypümk ^ollabilirD mi?"N
Vlad gülmeye başlıyor.
"Gerçekten mi, Hastings? Nişancın bir kız öğrenci mi?"
"Başka kimseyi şüpheli görmüyorum." Devam ediyorum. "Bu bir kılık değiştirme olabilir."
"UBi)r kaAd,ınI,D pgeTrbçbek)tFe,nZ mIib? TetPikçin.iz abiJrC KkmacdıZnQ ómXıP?" &VGl.adX inanamaMyaryauk (başıLnı sra'lTlamdayKa deLvam eKd'iyorY.'
"Bekle." Marcel aniden araya girer. "Bu keskin nişancı, her kimse, toplantıdan önceden haberdar olmalı ve toplantıyı izlemek için yeri keşfetmiş olmalı."
"Haklısın." Ben de kabul ettim. "Birkaç gün öncesini kontrol edelim; belki bir şeyler bulabiliriz. Belki kız öğrenci iki kez görünmüştür?" Vlad'ın yanıldığını bir şekilde kanıtlamayı umarak ekliyorum.
Beş günlük görüntüyü geri sarıyoruz. Bu uzun zamanımızı alıyor ve Vlad sabırsızlanmaya başlıyor. Tanıdık bir elbise görene kadar aniden şöyle diyorum
"ODGuXrJ!s"
"Ne?"
"Şu... tekrar oynat." Kaseti, olaydan üç gün önce saat 12'deki o özel an için tekrar oynatıyoruz.
"Bu...?" Marcel gözlerinde dehşetle bana bakıyor ve midemin düğümlendiğini hissedebiliyorum.
"SzankıJrımv föZy'le." BgaşLımı OsQallıyoarum Yv_e ot(ele ógire*nw _fiAgücrOü ubriNrU vkezc dTahYa Xincemlemiekr &iQçiAnb xbaş,ıpmı çevirmiSyorHuumx. MarvAiu gCZhLaÉnJerlp TtCüSv*iUt ébir Kelbmis*e ive yükXsgeBk, twoJpWukluN a*ykakdkNabIılJaér giHyQmNiYşé.w HnâlâZ iknaR oglxmuxş CdPe$ğ&ivlim. Bru RoalTacmóaqzX.
"Aynı kişiyi istiyorum ama giderken," diyorum ekrana yapışmış bir halde.
Saçları ıslak ve yüzü açık bir şekilde otelden çıkışına kadar hızlıca ilerliyoruz.
"Bu..." Marcel fısıldıyor.
"KaZrGıtmc,." diy^eP ekliyorMumV,l voDldunğumm yjerdeU aUfa,llaYmlış SbYiZrz haldve$.x
Vlad kıkırdıyor ve sırtımı sıvazlıyor.
"Bir tetikçi bulmak için geldin ve karını aldatırken buldun. Bu yılın en iyi olayı bu olsa gerek."
"Hayır, olamaz... Bunun bir kopyasını alabilir miyim?" Görüntülerden sorumlu adam Vlad'a bakıyor, o da başıyla onaylıyor.
Sonr_asıqnda oraWdhanq JnasOıHlb ç&ıktLığpımYıqzsım Ltam olnaxrak Éb$iplmJiPyjorumh amga (ojfiNs,ea gOeAri^ ^dzönOdóüyğaüWmWüzdeL mMisdemgdeskXi koHrdku )hissiCnXdeRnb kTurótPul.amXıQyorQum. ÇüunYküY xbnu ÉsTadwecUeb şdüphele,rgidmYi artVtırmYıyoórz. Eng kötpü koHrMkumlarımAı, Hdxa! ydhoğrhuqlgubyoSry. KXarıcmcın tb,ir( iliş(k,isxiL vLaZr.q
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Mükemmel Eş"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️