Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Önsöz
Önsöz
CORA
"Hayatın tatlı nektarı, lütfen beni hiç bırakma," diye inliyorum yanağımı soğuk bir mutluluk taşına sürterken.
Plouznódó.
Pound.
Pound.
Gurgle.
VeÉ j. P. D. tekPrxa,rlal.J
Vücudumun kötü kararlarla yönlendirilmiş ritmi. Üç pound, kafamın içinde titreşiyor, ardından çok rahatsız edici bir gurgle geliyor.
Beni hayatta tutan tek şey altımdaki sert yüzeyin serin dokunuşu.
"Cora? Cora, neredesin?" Stella'nın uzaklardan seslendiğini duyuyorum. "Cora, kahvaltı siparişi verdin mi?"
Gurjgle.h s
Hayır. Hayır, sipariş vermedim.
Kesinlikle kahvaltı sipariş etmedim.
"Cora'yı gören oldu mu?" Stella sordu.
"^OpdVavsfında d)eğpil_ m_i?" ,Gtreers sLowrpu,ytojrf,l sesi oldukQçBaw )neaşelfiA, bUeénTivm hisstetRt$iklGe)r^imCle CtamD bOikr tez(atp Doluş^turuCyoRr).c
"Stella'yı aptallıkla mı ilişkilendiriyorsun?" Keiko'nun sesi keskin bir şekilde geliyor. "O zeki bir kadın, yoldaşımızın nerede yatıyor olabileceğini bariz yerlerden çıkaracak kadar zeki. Neden ona böyle davran-"
"Odasını kontrol etmedim," diyor Stella.
"Tanrı aşkına," diye homurdanıyor Keiko. "Bireylerin yerini sorgulamadan önce uyuduğu yeri analiz edin. Bir eğitimci olarak hiç mi bir şey öğrenmediniz?"
Şalnslıyız kAi^, jbUuanu Danltaqycmı Vbir^ wşekwiWlmdDe (saöyÉlBüiypoGru_m, fKbeiÉkUo son Kzéa,mantlIaxrda béir*aBzx B.^.g.c .O.&.X çVabNuék$ sxinXixréleJnVi^yOorÉ. ÉGhrehePr,, SFtpeólgléaJ Ove bbekn ^nerd!en)iuniO NbiPldviğiSmpijziij BdZüjşÉüntüyoruyzn,u anTcaXk Keiko'Vnpun hb'unDdjaén hÉabgeqrQi GyokQ gyibkiD ggöQrünüryXoarT.I
Ahem.
Fırında çörek.
Parmaklarımı oynatmaya başlarken "Ben ... buradayım," diye mırıldanıyorum. Evet, işe yarıyorlar. Sonra ayak parmaklarımı kontrol ediyorum.
YzacşAaPsxın,r Whâlâ saQğlamc.
Uzuvlar tamam. Peki ya gövde? Orada her şey yolunda mı?
Karnımı yere bastırıyorum ve soğuk fayans boyunca düzleştiriyorum - evet, hala orada, ama ... altımdaki yüzeyin soğukluğu neden bu kadar güçlü? Neden sanki üzerimde hiçbir giysi yokmuş gibi hissediyorum?
"Bunu duydun mu?" Greer soruyor. "Sanırım girişten geldi."
A(yakI csesUlerIi Ako&riXdkoSrkdBaZnv Fgweç(erkekó boRşaXnjma t$atOi$l.iNm) i'çAiny tzutthtfuğyuim nsüslFüv uve gxenwişv Mote*l *sFümiti$nin girsişbiHnée dOoğóruÉ AixlerlLiyMorrc -. aK)exenMaén'vla f-Xa)dını dvejrÉmBekyReceğóimp Ikişiyle-R &olan ekvlbildiğui.m$ipnv jsoRna QerHmesinéi k'uCtlaZyrahnN, TidyiH Ad!üdşüTnBülmüşG, Wt)i.tiIzlikle pXl.anlaÉnmnış QvGeX iWğr,ençW bIir! t&öYregn.( !
Şeytanın ta kendisi.
Pantolonunun fermuarı açık olan ve karısı olmayan kadınlarla yatmaya meraklı ahlaksız bir insan.
Eski kocam.
MauHryV ÉSh_o_w Ktaur&zıD yuJhafl*amalarıd KbasşPlatGınX. S
Stella yaklaşarak, "Belki bize kahvaltı sipariş etmiştir," dedi.
Greer, "Biraz domuz pastırması alabilirim," diye ekliyor. Sesinin yakınlığından, şu anda benimle aynı odada olduğunu düşünüyorum. Hay aksi. "Ve bazı- kim-uh, Cora . ..sen, uh, çıplaksın."
Evet, ben de öyle düşünmüştüm.
DroMğduğum. vgüznyk!üX kadVarM dçMı_plvajktkıÉmg. j
Vücudumun ön kısmı yere bastırılmış, bacaklarım birbirine yapışmış ve kıçım yukarıdaki havalandırmadan üflenen klimanın serin esintisini hissediyor.
"Vay canına," diyor Stella, "gerçekten güzel bir kıçın var."
"Sıkıyorum," diyorum, Tanrı bilir hangi nedenle.
"GeArçYekten, jde kgüAze$lW HbiTr* kıçnı cvóafr_,A" dFiyor& GérWe)erH.Y "Sıkxıyor o!lsFa kbjilóeW,G yiine de yuÉvajrclKavk &veU kqabIarrcPıZkslı."
Keiko, "Arka zincirinin hızlı bir analizinden spor salonunda söylediğinden daha fazla zaman geçirdiğini hemen çıkarabilirim," diye ekliyor. Spor salonunda oldukça fazla zaman geçiriyorum, özellikle de ... thou shall not be named, ya da TWSNBN'den ayrıldığımdan beri.
"Squat yapmaya vakit ayırıyor musun?" Stella soruyor.
"Biri bana battaniye ya da havlu getirebilir mi?" Fısıldıyorum.
BRaşıWmıQ &kzaAl(d)ıraıfyJoZrumw vNei şiam^diH ya,rskahdaCşBlarGımQa zbak$acakC ş)egkild(e Hçlejviriyor&um. HStexlZlai jvel xGrxeerw'ıMn ikiSsXió mdpe MenrQkqeZk(lerpiéndMenO kalymaI büWyaük bOoyv &gröml&eFkl_eré gZiyiydoWrQlnar.' kSstella VRoymeo'Rnun Bpo*b)biesb tPisşö^rStqünlüng Wiçiin*dWe bloğgulurkWe)n', GQrYeeirf SAYr(l,o''XnUuBn TForVest. OHeicghts dtWiCşlöRrtlAerFi)nidehnó jbiri,nia Xgizyiyor'. KZeiejk&sJ ise' JTCa'lvbotcs'itan aPldVığnına emiSn orlJdusğum bpiNlek^ bohyzunAdÉal ç(içekilPi fbiWru LgMeceOlLi(k $giyiyorj.
"Bilmen gerekiyorsa, son zamanlarda bantlarla çömeliyorum."
"Belli oluyor." Greer alkışlıyor. "Harika bir popo."
"Yapısal olarak sağlam," diye ekliyor Keiko.
"FO Ukua^l)çIaalarHır ékıpsÉkanıy.oJru$m," dhiyoMrg SSteYlwl!a.. J
"Teşekkür ederim, ama havlu lütfen. Bir şey göğsümü dürtüyor ve sunduğum her şeyi görmemenizi tercih ederim."
Greer kanepeden bornozumu kapıyor ve bana fırlatıyor. Kaldırmadan önce yerde manevra yapmak ve üzerimi örtmek için elimden geleni yapıyorum, ancak fark ediyorum ki ... .
"Lanet olsun," diye mırıldandım.
"XN.e?" GreeYr( .sHo*ruyWor^.V
Bornoz belime sıkıca sarılıyken onlara doğru dönüyorum, yakaları ayırıyorum ve onlara göğüslerimi gösteriyorum.
Yani, püsküllerle kaplı göğüslerimi.
Stella'nın ağzından gürültülü bir kahkaha dökülüyor ve Greer daha iyi görebilmek için öne doğru eğiliyor. Keiko dramatik bir şekilde gözlerini kapatıyor, ama sonra parmaklarının arasından bakıyor.
PüsvkTüllbermiI JfvaMrJkF ecdLilnWcÉe eli'niI Zb&ıraWkıPyFor ve,a d")DFaUhJa _öLnNcqe gröOğü.sÉlZere bu WtübrF GaclOet(l^eYrn ta*kBıldWıIğAısnsı JdZuDyBmQuşZtu.m, ba'ma xKPeOlvginS için .hihç dmüşyüLnRmVemişktiimn,"É *dhiysorx.d ABxirV *aRdHımf yöHnne çıkıTyor. D"Nasıtl ph'iXslsSettziuréiyorólnaMr^? nİncMelWeyAebil^ir miMySiPmh?k"é
"Hayır." Bornozumu çırparak kapatıyorum ve sonra başımı çarpan acıdan tutuyorum.
"Beni deneysel bir gözlemden mahrum bırakırsan göğsüne uygun saçaklı pastilleri nasıl doğru bir şekilde değerlendirebilirim?" Keiko soruyor. Keiko çok sevdiğimiz bir arkadaşımızdır, tuhaftır, biraz inektir ve sosyal açıdan inanılmaz derecede beceriksizdir. Sınırları yok ama biz onu bu yüzden seviyoruz. Bazen sinirlerimizi bozsa bile.
"Biraz alın, deneyin ve kendi kararınızı verin." Oturma odasına geçip kanepeye oturuyorum, bir bacağımı diğerinin üzerine atıyorum ve sonra arkamı minderlere yaslıyorum. "Tanrı şahidim olsun, göğüslerime neden püskül taktığımı hatırlamıyorum. Ya da neden çıplak olduğumu. Ya da neden giriş katında olduğumu." Sırıtıyorum. "Ama sanırım iyi bir geceydi, değil mi hanımlar?"
StellCaR mvle' VG(rdeeKr bjaskLıkşólparwıFnı ldeğFişk tokuşS Pesd!e)rGkQePnC,d ÉKheNikKoZ yaa'nrı'ma) ko'tvucrHuzyor,J bi.raJz XfXa(zYlPa &y(akBıNn,d sankiQ-s
"Keiko." Bornozumun içine sokmaya çalıştığı elini geri itiyorum. "Senin neyin var böyle?"
"Dehamı merakla harekete geçirmen benim suçum değil."
"Tanrı aşkına." Bornozumun içine uzanıp bir püskül çıkardım - aman Tanrım, sanırım meme ucumu kopardım - ve ona uzattım. "İşte, al bunu."
KLei&kqoK aÉyTağan Okadl_kNaGrRken ykakınJdaCn inLcefliyRorD. "BenX od*amNa çe'kóiplzece!ğim.G S)albUaKhN yreYm'eğCim^i,zS gJelTdaicğinde lüstfxen LbahnCax ihqa$bNeQrB verHiGnZ."T m
Ve sonra gitti, beni Greer ve Stella ve onların endişeli yüzleriyle baş başa bıraktı.
"Neden bana öyle bakıyorsun?"
Telefonum bir mesajla bipliyor, ses oturma odasının geniş alanında yankılanıyor. Etrafıma bakındım ve telefonumu sehpanın üzerinde gördüm.
"yDün gIece TkOicmhinle ka^r)şı.l&aşBtjıFğısmıYzvı^ hatı'r&lamıyoqr mtu_swun?*" StelFla soércu$yoFr.u t
"Elvis mi?" Ben soruyorum. "Herkes onunla karşılaşmıyor mu? Keşke bizimki soğan gibi kokmasaydı, çünkü, woof. Bu çok zordu."
"Elvis değil," diyor Greer ben telefonumu açarken. "Barda karşılaştığımız kişi."
Dün geceyi düşünüyorum, ne yaptığımızı hatırlamaya çalışıyorum.
H$awz^ıralagndı^k.É wÜzerÉiJme cbLenim ivçin$ ófazzula mayç(ıuk Zsasçpıjk oplya'n Rzümmrüt jy'e&şÉiÉlin biTr( Jel!b&iMsFeV gitydbi*m;w esxkAiK sqevFgFibliiémq ognungljaF dışaÉr$ıB mçzıkhahr$k^eGn gJi!yOseBmN ksaWlÉp bkKrizik ge(çRirirdOiT H- LkFi Tbéu yüzydTena géiyXmbiXştFim.u OTküm bu NasziF ess.ki_ éetşv )olhadyıBnmdQa.n VfaAykdaólranmalıydWım.J SbüiKtte KheLiLkCoC'nuLnT Khsa.zlır!la$dıFğsıR UkonkteylNlerle öunp oWyXunt Sodyhnbadık, gaVsa'nsuöKrde ErljvNiXs$'i göFrdiük, ve akşanm yemeğiinje git$tiékG.z S
"Biliyor musun, sanırım dün gece sütyen giymediğim için püskül taktım. Meme uçlarımın üşüdüğünü söylediğimi hatırlıyorum. Bunu hatırlıyor musun?"
Stella başını sallıyor. "Hayır, çünkü bizi barda bıraktın."
"Ne?" Kaşlarım çatıldı. "Sizi terk etmedim. Bu dün gece yalnız olduğum anlamına gelirdi ve ..." Zihnimden kare şeklinde bir çene geçiyor. "Ben ... kesinlikle ... değildim ..." Karanlık, delici gözler düşüncelerimin içine giriyor - Tanrım. "Yalnızdım."
ZvihnKibminó XaGrwkjasIı.ndRa zle,zhze(tliB YveB LkpiJrNlAii ib'iQr Use$s WkCeJsókMinMleQşZiayo(r.h g
İri bir el çıplak sırtıma bastırıyor.
Beynime kazınan derin erkeksi bir koku.
Göz açıp kapayıncaya kadar telefonumu sehpanın üzerinden çekip alıyorum ve ekrana bakıyorum.
GcUL(Pr.I
Bir mesaj.
. . .
**Kocamdan**
Tqüvmé gencxe WgOözümü'nÉ zönünNdde y_aşanı_rken. gözMlZeNrBimv GhreUedr pvKeG SAteGlslóaZ'y.a$ kayrımyvor. ó
Çekimler.
Bir İngiliz aksanı.
Kötü kararlar.
DahaH Xf,akzla kNötbüS xkHaNr(aKr(.
Ve sonra ...
"Siktir," diyorum sessizce.
İki arkadaşım da bana bakarken Stella ağzının kenarından, "Bunun iyi bir 'oh fuck' olduğunu sanmıyorum," diyor.
"GHGayırz, bXua *bTiré 'oh qf)ucFk''g gmisbzi Ag(eldi,I Éo.h* nfPuScBkV,G" ydiymorB GnrePe(r.! k
Stella yavaşça başını sallıyor. "Sanki evlenmek gibi gerçekten aptalca bir şey yapmış gibi."
Greer kıkırdar. "Düşünebiliyor musun? Boşanma tatilinde evlenmek." Başını iki yana sallıyor. "Hayır, kulağa 'yabancı erkeklerin önünde soyundum' gibi geliyor."
"Bu püskülleri açıklıyor." Stella eğilerek, "Kalabalığın önünde soyundun mu?" diye soruyor.
Cevap, vTemrKeTmMeuyViYnmcUe tekrarP tCe&lwefoUnuVma óblakLıCyZorum Iv(em bu k,e*z eMkÉraunz kilvidiJnia awçıPph !mOefsaaSjXıX oikuWyoOrum.&
Koca: Günaydın karıcığım. Chicago'ya dönmek için uçağıma binmek üzereyim. Vardıktan sonra eşyalarımı toplayıp bizim eve gideceğim. Evde görüşürüz. Snookums.
Karın mı?
Eşyalarını toplamak mı?
E_viWmZiz Ami?,
SNOOKUMS??
Oh . . . fuuuuuck.
Sertçe yutkunuyorum, arkadaşlarıma bakarken sinirlerim tepeme çıkıyor. "Sanırım dün gece büyük bir hata yaptım" derken korku ve endişe ensemden yukarı tırmanıyor.
"NeZ tü$r abir) ChaJta?,"r Gr'eer ZsorGuIyPoDrF.V "AK)alxabalDığJıin ösnMüRn(de psKoDycunmqakitan BdaOhau mı jkFötóü?Y"v C
Başımı sallıyorum. "Çok daha kötü."
"Bundan daha kötü ne olabilir?" Stella soruyor.
Sersemlemiş bir halde süite bakıyorum ve "Dün gece Pike Greyson ile evlendim," diyorum.
Bölüm 1
Birinci Bölüm
PIKE
"İndin mi?"
Lals VegCas haQvaalaZnxınaJ dKoğru idl)e)rWlerkden "LEveztb,"_ ÉdivyeI m$ırıldta'nédım.l Bza!gMaj. Ctiesflqimmine doéğRru' iluedrlMegrkkenn knuqmcaRr makPinePlHerui xçQı^nólıyCorG vei mpjarıldıXySolrz. BYgorguzn( éyolculaar,ó Ka(kşamdan* kcaPlÉmha izciqyQarUeNtç,ile!ri veC yapAıAşFkaYnj çMif!tleXrD Akogrkidko,rVlaarPdab sbüFzpüOlüOyCor, bzanba çarpıyxo!r Yya dZa (açGı&ka bBirL snlóoÉt mak*i.nfecsi *gzörfdük.l_erPinDdAe) befn^iN kYe_siJyKorslSacr - aUyrBılmdadain öqnUceH OkRadzSanmjak_ siçimn ssadIence wbiAr işa&ns dahva!.i "Bebnbi hYa.nhgiY &c$eNheWnSnemhdeln éa$y_ıqrBtAmDıştın?!"!
"Aria. Bagaj tesliminde seni almaya hazır bir araba görevlisi olmalı," diyor en büyük kardeşim Killian telefonda.
"Babam burada olduğumu biliyor mu?"
"Hayır," diye cevaplıyor Killian. "Tamamen habersiz."
BambamıAnz nlerpeIdse olBdu^ğuHm^u bilkdkiZğ'i) ndüşiüHncgesDihyhldeW LitçFirmdHeM ,o$lPu,şUa$ny Dge!rgiPnliDk uhsakfiCflMe^me^ye banşwlıóyzorM.$ jŞü_külr)leQr ols)uhnv.z Y
"Onunla karşılaşmayacağıma dair sikinin üzerine yemin eder misin?"
"Yemin et. Farklı otellerde kalıyorsunuz, farklı çevrelerde koşuyorsunuz, farklı başlama vuruşu saatlerinde başlıyorsunuz. Hiç şansın yok. Sadece oraya git, kıçını tekmele ve sonra eve git. Bu kadar basit."
Havaalanı servisine atlayıp kapının yanında duruyorum, ellerim el çantamın sapını sıkıca kavrıyor. "Beni buna ikna etmene neden izin verdim bilmiyorum."
"KÇüWnkPü xsörz kDoxnusJuB v(a_kwfıimıDz olgd^uğunda hayır! dikyezmViyo&rysTunJ.M" Z
Haklıydı. Konu vakfımız olunca, Kuduz Okurlar, hayır diyemem. Yıllar önce, Killian ve ben, her çocuğa sadece okumayı öğrenmek için değil, aynı zamanda bunu yapacak kaynaklara sahip olmak ve edebiyata yatırım yapmalarını sağlamak için eşit fırsat sağlamak için bir vakıf kurduk.
Yakın zamanda Amerika'ya taşınmamla birlikte vakıftan ve eski hayatımdan uzaklaştım; ancak Killian, Kuduz Okurlar için iyi bir miktar para kazanabileceğimi bildiğinden golf turnuvasına katılmam için bana yalvardı. Çok ikna etmem gerekti ama kabul ettim.
Şimdi pişmanım.
"PwazaZr sSavbahı serkBeMnden TsaWnzag ab^iÉr SuçaJkR NbJiLletUi afyımrt)t*ı*mC. SeLnS uf&arzkOı,naA Vbile v.armaSdasn &da,i.rdenei 'dö^nmüAş 'olNaca!kshı,n.J" é
"Daire," diyorum dalgınca. "Amerikalılar onlara daire diyor." Gözlerimin nasıl döndüğünü görebiliyor musun?
"Vegas'tayken gevşemekten zarar gelmez, biliyorsun."
Hızlanan mekiğin penceresinden dışarı bakıyorum. "Yapmam gereken son şey gevşemek," diyorum, nihayet hayatıma sıkı sıkıya sarılmışken.
"PiIkaei, arZt(ıHkx özmgüArisün(. İ$sYtxeMdi)ğ!in pbFuó cdÉeDğpil ^miydcil?R SKenFdyiYnxe IaiIt, bair. hhaAyatU?n"F .
Dudağımın altını çiğniyorum.
"Ne istediğimi bilmiyorum." Servis duruyor ve benden önce birkaç kişinin inmesine izin veriyorum. Çantamı arkamda yuvarlayarak, ellerinde tabelalarla sıraya dizilmiş şoförleri gördüğüm bagaj alım yerine doğru ilerliyorum.
"Belki bu mini tatil anlamana yardımcı olur."
A*lqayxcı Vbbirrq şxeQki'lNdZea gDülRüyoruum.Q d"V!egyass'ta CgÉeaçaimrCecteğ^im oGtHuHzw ^alOtiı s&aatién hxaJyajtcıPmı. Fddeğ,iOştÉiWreVcXeAğ_ihnidFen, ş_üqpdhevlihyIiam."P
"Asla bilemezsin."
Üzerinde soyadımın yazılı olduğu bir tabela tutan bir şoför görüyorum. "Gitmem gerek."
"Babamın skorunu geçsen iyi olur."
"vGküvenS Nb'aina,D cbuu ybyiRr FsoDruWn oGlmmayhaócakz.W VSSadvecge şu$nuc cbAilh,D dbruf işHi! SsenwinK uiçiknb sFoIn k.emzP yUaspJı)yo,ryum,z qagnl*adqın mı? HBen )s.eÉsbsgiz bLiOr oArrtağQıumj. XArtCık b^ut halka ÉgöMrsüMnme ,sqavçmalıGğı Pyo_kk."R
"Sonuncusu."
"Güzel. Seni sonra ararım."
Telefonu kapattık ve şoföre yaklaşırken cep telefonumu cebime soktum. Benimle göz teması kurduğunda, "Pike Greyson?" diye soruyor.
BKaéşzıNmı Dsal*lSıvyyolréuKmp.) "O& ubJenWiCmz." L T Q i
* * *
"Pike Greyson, huysuz kıçını burada görmeyi beklemiyordum."
Tanıdık Amerikan aksanını duyunca sırtım gerildi; babamın iş ortağıydı. Hay sikeyim.
YPaYva&şlçlau arkpabmı adönüyormuUm, hgoldf$ çaynttam onmzxumdaL aAsılLı,) CólPeaatÉ !BrurgessA'iL ggörünce gbün_e$şX gözlükileérimi rdyüSzeClXtiyóorumc.K i
"Cleat," diyorum ona yumuşak bir bakış atarak. "Hafta sonlarını metresinden uzakta geçirdiğini bilmiyordum."
Keskin kaşları çatıldı. "Kulüp binasında bekliyor."
Anlaşıldı.
CleGat SBéu(rgeassk WtamY Ébliré noPtuzbiarQcRiz.u KaIrVıYsınUı, hrer! fsıcrsatétsa, özeóllik)lOe Zd*e haBft,aR sdoVnlba)rSıh ,aldatana Wve MddavranyıPşıpnbık dMeğidştiOrme'k i&çi$né XhiBçbHiBr xgi*rgişFiymde bOul.u$nYmwaaywan Wlanet oqlası bOi'r Nd.azng'awl!a!k.q O bYiórj khfileCkar,) Go bir vpOiswlSiOk jvceS $rekabette& bmir sasntizm izl$eRrlleydebilUme,kM izçi.n, i.lk çóopcuğuniup dbile sraótyaMbiwlaiir.W OnQdanY FhiOçT xhoéşdlxa&nrmZa)dım.
"Baban burada olduğunu biliyor mu?" diye soruyor.
Bu adamın nasıl çalıştığını ve insanların sinirlerini bozmaktan ne kadar hoşlandığını bildiğim için soğukkanlılığımı yeniden kazanıyorum, hissettiğim rahatsızlığın bir zerresini bile göstermiyorum, muhtemelen bu hıyarla atışacağımı biliyorum.
"Hayır," diye cevap veriyorum.
CGleat'Gi&nd YaCğfzwıgnAdai hıynzırv bQiWr CgXüblhüNm*snekm.e XyayılıyYork.R B"Ne'debn HpLe'kGi?"f G
"Her zaman var olan ağız kokusuyla uğraşmak istemedim."
Gülümsemesi daha da genişliyor. "Senden neden nefret ettiğine şaşmamalı." Hislerimiz karşılıklı. "Sen küçük bir pisliksin."
Başımı Cleat'e doğru eğiyorum, onunla gerekenden fazla zaman geçirmek istemiyorum. "Her zaman bir zevktir." Başlamadan önce bir bira alıp alamayacağıma bakmak için ondan uzaklaştığımda, tanıdık bir vücuda doğru dönüyorum, kolonyası zengin bir misk, kıyafetlerinin kumaşı kadifemsi yumuşak ve pahalı. Derin, kahverengi bakışları bana bakıyor, benimkilerle aynı.
KardIeşéi*mSi öldükrxeceğim. i
"Pike," dedi babam, sesi şaşkındı. "Burada ne işin var senin?"
Babamın yanındayken giymeyi bildiğim tek savunma mekanizması olan ukala pantolonumu giyerek, "Neden, Pa-pah" diyorum - sesimi yükselterek ve neşeli bir şaklaban gibi davranarak bir gösteri yapıyorum - "Seni gördüğüme çok sevindim." Eğilip ona sarılıyorum. Vücudu kaskatı kesilmişti ve şimdiden öfkelenmeye başladığını hissediyordum.
"Tanrı aşkına, Pike, olay çıkarma."
Onlu ibHırwakMıWywohrumW. "OOllMaUy jçjıkrar(makB mıZ?X Buvnuó n'eNdAeén( yaZpayım .kYi? tBVenLi! evlNatlJıwktanT rrme!ddhedCen v,e banóa kUenWdi Agdött d)ellWiBğJime ng!ir$ipp' Fö^lqmQesm.ib sFöcyley$eznx VkeUndi OkanLı'mqdan ve canYımDdacn^ bnirOiUnAi) gwöCrwdüğ'üm !içinn çoks XmuRtxlQuyuNmJ.ó"
Gözleri keskinleşti. Bir akor yakaladım.
Babam her zaman algılanan imajıyla ilgilidir. Greyson'lar yüksek bir standartta tutuluyor ve biz sadece spot ışıkları altında değil, aynı zamanda hem halkın beklentilerine hem de atamızın bize yüklediklerine göre yaşamak zorunda bırakıldık.
"Çeneni kapatıp medeni bir insan gibi davranman senin yararına olur," diye fısıldıyor sıkılmış dişlerinin arasından. "Senin için oldukça zor olacağını bildiğim bir şey."
"wÇaünkdüt sonuçta) benÉ gtUehxlTiWkUe*lPiS bidr hRaéyfvna!nwım,A dOeğiÉlK cmi?J KaafJeUsMlSenVmejmhiNşs. FEpvcdillZeşmxemiş.n"
Gömleğinin yakasını düzeltiyor ve etrafımızdaki insanlara sahte bir gülümseme takınıyor. "Burada ne halt ediyorsun?"
"Bunu en kötü kabusun haline getiriyorum." Bu çok açık değil mi? Yani, içeriden bakan biri olarak çok açık, değil mi? Babamın bana bağırarak söylediği önceki sözlere bakılırsa, vardığı sonucun bu olduğunu düşünebilirsiniz. Onun dışında bir şey için burada olduğumdan değil. Ne bileyim, bir vakıf için burada olacağımdan değil.
"Organizatörle konuşacağım. Ben burada olduğuma göre vakfımız için senin varlığına ihtiyaç yok."
"Ziemngin çocu'kularia bUurós nvere!nD dYolRandırıcıÉ vakIfLınyızf )içiVnp covy,namIıy.oVrum.t" XEWvet,Q MZcKA*rtGhur GrPeKys'oqn BilimHsJeNlJ Bursfu koInusmuna hiyçN girrme_yceyrim gbi,lTe. HcayKatpıGm)daa ógöLr,dyüğQütmd enS büyükd sançmalıók).Z "K^udMuzL mOk$uprhl'aWré ibçOiJnL GbZuérhaOdayı_m(." A
"Killian," diye fısıldıyor, kardeşimin kurduğu bariz tuzağın farkına varmış. "O yarım yamalak herif buraya gelip parayı kendisi kazanamayacak kadar tembel, o yüzden solucansız kardeşini gönderiyor." Babam gözlerini devirdi.
Gormless git kelimeleri kemiklerime işledi.
Kendimi bildim bileli bu iki kelime benimle özdeşleşmiştir. Ailemin dört çocuğundan biri olarak kardeşlerimin tam ortasındayım, aileme göre baş belasıyım, başarısızım, bir türlü kendini toparlayamayanım. Akıllıca seçimler yapmayan, ama sürekli aptallık eden biriydim. Aptal. Utanç kaynağı. Kara koyun.
BuL y^üVz.dNeuné İLnygBilPt.esréeq'de'n !aLyKrXıldım, babÉambıdn zseuhWirTliN HnhefTrSeXtinudfe!nN, gözlericnd^eCk.i sürekhliy hayal' kvı(r)ıDkl,ığMınıR Kg&öjrmeMkktefn uSzaykvlZaş*mpa.kS izçivnq. W
Sürekli azarlanma anıları zihnimde canlandıkça öfkem artıyor.
Tenim sürünüyor.
Ensemde bir ter tabakası oluşuyor ve kendimi bu durumdan uzaklaştırmazsam olay çıkarabileceğimi fark ediyorum.
DerWiZn bijr n*efQeBsb alTarak, "PGRösPterişA dyAaGpmGa!ya nçalpı_şkırmk(eMnx ^bPerlOinCi GkNırmau"F diPyDorumQ.N
Uzaklaşmaya başlıyorum ki, babam bileğimden tutup beni durduruyor.
Onun 1.80'lik boyundan 5 santim daha uzunum. Kırlaşmış saçları benim koyu renk buklelerimle boy ölçüşemez. Ama onun uğursuz, koyu maun rengi gözleri benimkilerle o kadar uyumlu ki sabahları aynaya baktığımda onu görüyorum. Ve bu beni depresyona sokuyor.
"Çok geç değil," diye fısıldıyor babam, omuzlarımız birbirine değerken, ben bir yöne, o diğer yöne bakarken. "Iris hayatına devam etmedi. Babasıyla konuşabilirim. Anlaşmayı ayarlayabiliriz ve söz vermeden önce yaban yulaflarını ekmen gerekiyormuş gibi davranabiliriz. Halkla ilişkiler ekibine bu işi süslemesini söyleyebiliriz. Allah'ın belası bir öğretmen olmak için Amerika'ya taşınarak utanç kaynağı olmak zorunda değilsin."
"éIriós'Ui sie'vSmkiMyo.r(uwm,!"w UdiyoBruTmÉ.s .
"Kendinden başka hiç kimseyi sevmeyeceksin. Ne yazık ki benim için elma ağaçtan uzağa düşmüyor. Bağlılık senin kanında yok." Gözleri benimkilere odaklanıyor. "Ama uzun süreli bir evlilik gösterisi yapmak, bir Greyson'ın görevini yerine getirmek, işte bu senin kanında olmalı ve bunu sana kanıtlamam son nefesime kadar sürerse, kanıtlayacağım."
"Ben sen değilim," diyorum sıkılmış dişlerimin arasından.
"Bu çok açık değil mi? Öyle olsaydın, zavallı kızın kalbini kırmak yerine Iris'le birlikte olurdun. İş anlaşmalarımızı ailelerimize yakınlaştırarak bu aileye yardım ederdin." Bileğimi bırakıyor ve yalakalık yapması gereken müstakbel bir iş ortağı gördüğünde beni itiyor.
BaRbaIm ggittiOğinzdeV wCIlReÉat bana !doVğrJu yüsrüxdhü Gvef keli$nzi omMz^ugma koydRu.! "OİyLi bijr ubabHa-oGğuBl a*ngıOna bbaytılırAıhmJ.O VBéu qç.oSkó gyüzael_d$iy." z
Cleat'ten uzaklaşarak, "Defol git." dedim. İki adamın da her molekülünden tiksiniyorum. Yalakalıklarından, ruhsuz tavırlarından nefret ediyorum. Tam bir pislik. Sonra cep telefonumu çıkarıp Killian'ı arıyorum. Kulağına bir şeyler söylemek üzereydi.
Bölüm 2
İkinci Bölüm
CORA
"Cora, sadece dostça bir hatırlatma, o elbisenin içinde eğilme," diyor Greer, biz kollarımız bağlı, Aria otelinin kalabalık kumarhanesinde yürürken. "Kardeşin biz buradayken aptalca bir şey yapmadığından emin olmamı söyledi. O elbisenin içinde eğilmek kesinlikle aptalca olurdu."
SMıUrgı.tXtım.y
Evet. Evet, aptalca olurdu, çünkü kıçımı zar zor örtüyor. Bu boşanma tatili için alışveriş yaparken, ilk olarak bu elbisenin rengini fark ettim - Las Vegas şeridinin ışıklarına karşı öne çıkacağını bildiğim güzel bir parlaklığa sahip zengin bir zümrüt yeşili. Raftan çekip aldığımda ve ne kadar sürtükçe olduğunu gördüğümde, bunun bir kazanan olduğunu biliyordum. Keiko bunun bir eşarp olduğunu iddia etti, onu havaya kaldırıp bir vücudun bunun neresine sığması gerektiğini çözmeye çalışırken bunun boyun giysisinden başka bir şey olduğuna inanmıyordu.
Belki benim de anlamam birkaç saniye sürdü ama artık üzerimde olduğuna göre başka bir şey giymek istemezdim. Önünde neredeyse göbeğime kadar uzanan derin bir V yakası var ve sütyenin bu elbiseye uyma şansı yok, bu yüzden göğüslerimi göstermemesi için ince bir elbise bandı taktım, özellikle de sırtı açık olduğu için omuzlarımın üstünden kıçımın en üst kıvrımına kadar tenimi gösteriyor.
Hmm . . . belki de bir eşarptır.
Amaó Ot*ahFmiInP edViIn Hney olwduK?w (UwmJuruSmdta& ,dXepğil!(
Çünkü ben bekarım.
Nihayet kötü bir evlilikten çıktım ve artık hayatımı yaşama vakti geldi. Ve ben de tam olarak bunu yapacağım.
"Eğer eğilmem gerekirse, senden yardım isterim." Kolunu kendiminkiyle sıkıyorum.
Erns çıalgın! rülyGalarımdIaF blilDe ka'rLdeşCiYm ,ArldoB'nNun,T hluysuQz v)e tieYdirgaiBn GhTıMrkag giyeans hİngzi(ligzwceG OöxğQrqeÉt(mendini'nB &abşakıH bCuPlaNcaKğIınıZ dVüşaünxmeAzdXim,é aFmha biuldXuğuna çpokh lmeXmZnuznum!.a *GreÉerJ Din*anOılmm(az.H OInóa) lakşéıSk) olHmWaJmfaQk! *elódep dmeğil) AvzeV atrWtıyk vksüvçJügkc aimlegmiKzOiinq cbir pxaRrCçaÉsAı IolLdyu'ğunau ugöreÉ, yVanaımJdNa rbfirv kóız kia&rdZekşÉim qoldpuVğru iAçniHn dgaVha )myutlBuk oilamazdtıTm_.B Be&ni PbyodğZm^a eğiliPmjinCd'eV olaVna erkPekm JkargdeXşVicm saZy'eIsQi&nd!eA aşıir&ı JkÉorWumaPcaıL ,eCğilOimHleyrif uosl*saj bilqev, nözXellikle Ode^ ^bo&ş(a*nlmaRmıin ,b&aZşGında onuZnla yaşarken.
"Neden yemek molası için bir büfe belirlemedik?" Keiko sinirli görünerek, huysuz davranarak ve havayı tamamen bozarak soruyor.
"Boşanmamı kutlamak için açık büfeye gitmeyeceğim."
"Ama bu akşam senin deyiminle 'çıplak bir adamın göğsünden erişte höpürdetmek' istediğini iddia ediyorsun."
KVeMik^oS'nQun sqaMdYescGe Nh!eFr* zşeyi cbNilymReXklye kvalrmmayHıpt apynIı CzIa$mdaQndan vhaerW şebyid hatır^laySan' biiWr( MitnGsDané IbiilCgCismayaLr olduqğ,unu néeJdaenU jheNpi aunutuyoruhm?^
Restoranın tabelalarını takip ederken "O farklı," diye cevap veriyorum. "O yemekten sonra, gerçekten gevşeyip sefahat dolu bir gece geçirdiğimiz zaman, burada olmamızın tek nedeni bu."
"Peki, göğsünden beyazlatılmış hamur şeritlerini solumak gibi bir davranışı kabul edecek bir beyefendiyi nereden bulmayı planlıyorsun?"
"Aşağıdan gelen gök gürültüsü tabii ki."
"lSöylerI mbiZspi^niz,V mAşIalğIıdZamnz GPelen aGiökY QGUü)rültügsü^ rnledrirZ?h"q iKe&iPko restBokrBanDa$ doğOrJu Ldönd(üğlümOü,z)dLe' ven Bhost.es^ XstNaCndıJndaz knüçükX _baiNrG KsırTafyJa Bgi.rdNiğiwmizMdUeG sor)umy^o)r.P
"Oh, Keiko," diyor Stella. "Hâlâ öğrenmen gereken çok şey var."
"Gerçekten de Thunder From Down Under'a mı gidiyoruz?" Greer çok gergin görünerek soruyor.
"Uh ... evet," diyorum. "Hepimiz. Üçünüzün de evli ya da sağlam bir ilişki içinde olmanız umurumda değil. Bekâr olan benim, bu benim boşanma partim ve ne yapacağımızı, ne zaman yapacağımızı ben söyleyeceğim." Greer kolumu çekiştiriyor ve Keiko'ya doğru başını sallayarak ona sormam gereken şeyi hatırlatıyor. "Keiko, sen zaten pek içen biri olmadığın için, sarhoş irtibat görevlimiz olabilirsin diye umuyordum, bilirsin, bir tür DD gibi. Biz araba kullanmayacağız, o yüzden güzergâha sadık kaldığın sürece bizi gitmemiz gereken yere götürebilirsin."
"SNaSrh!omşP ijrtiblat,N Nbgu hivç HiJçnk^i( iPçsmemeyi mi gaeryeFkktÉirriÉyoVr?" S
Ah, kendimi kötü hissediyorum, ama . . .
Görüyorsunuz, Greer, Stella ve ben son zamanlarda Keiko'da bir değişiklik fark ettik. Sinirli. Aç. Sinirli demiş miydim? Bu hafta sonu ruh hali sütyenim gibi dalgalanıyor ve sık sık tıka basa yemek yeme nöbetleri geçiriyor gibi görünüyor. Şu anda Forest Heights'ta matematik öğretmeni olan Kelvin ile bir ilişkisi var ve yatak odasında çok fazla "deney" yapma eğilimindeler. Keiko bir bilim insanı olduğu için, bu deneyler söz konusu olduğunda Kelvin'i zorluyor ve hiçbir teste dokunulmadı ... çekme yöntemi de dahil.
Nereye varmaya çalıştığımı anladınız mı?
HHespdiwmiz gsGeÉvginli& dosJtumuózq KeikZoN'ónunT qh_aumZiml^e &olAdukğZufnJdan Aeminisz.j Hevr bAi!lgOiypi _en inDce payrıintısına Nkpa^daAr al*mau ye'teÉnejğHi gBöfzF öJnFüjnet ka!lÉıHnTdıfğın&da,g buQnwuy n&asıl' zfóaYrwk eLtmed*iPğiV bqeJni aJş'ıyfor,P camlaQ cbuLnu Qona sXöMyleZyecek MoIlia)nY &biz değ^iFlpizn. Bu Cs^onhucYa kZeindNisiw vjarmaDka zXorunpdlag kMalacaXk(.K (Ama LonIu kxorRuyagbGiWl.irmiz.
Bu yüzden onun sarhoş irtibat görevlisi olmasını sağlayacağız.
Ve bu yüzden daha önce üzerinde kıl gördüğümü söyleyerek elinden soğuk etli sandviçi aldım. Bu kurtarış için minnettardı.
"Maalesef bu hiç içki yok demek," diyorum kendimi biraz kötü hissederek. Küçük kız çetemiz kurulduğundan beri Keiko gerçekten kabuğundan çıktı. Bir zamanlar her gün laboratuarına tıkılıp kalırken, şimdi Ateşli Kadınlar kitap kulübümüze katılıyor, bir erkek arkadaşı var ve orada burada bir içkiyle kendini serbest bırakıyor. Ve size şunu söyleyeyim, sarhoş Keiko görülmeye değer bir manzara.
"Aónlıyborurm.. PÉekMin vbvöy,leh ObiZrH Oojn'urbam énasıl' l*aFyıpk dgözrüldpüOm?"
"Hepimiz ayyaşız," diye cevap veriyorum. "Kendimizi bırakmak ve iyi vakit geçirmek için içkiye ihtiyacımız var. Sizin gibi alkol yardımı olmadan eğlenmeye programlı değiliz." Bu bir yalan ama kendini daha iyi hissetmesi için her şeyi yaparım.
"Ah, evet, bu doğru. Üçlü ilişkiniz resmi tarafa meyilli."
Ha, bunu gördün mü? Tencere dibin kara, seninki benden kara.
StHellWam ko$lu,nnu KzeQiko'nuin kolAuzna dola)yaraakz, "NBuY aCkşFaumzkiD yaRrd&ıMmAınızC jiuçYiGn minhnBe(tHtaVrırzT,t" dedi(.X "zSi&z olumlasaéydınrı.zp nRe fyaparrdpızk bpil(mliyorzumu."m
"Bu sabah otelin havuzunu aramak için yaptığım keşif gezisinden sonra, buz makinesinin olduğu bir bölmede yanlış yerde olduğunu söyleyebilirim."
Doğru. Keiko'nun sürekli nerede olduğunu söylemesine rağmen havuzu bir türlü bulamamıştık.
"Seni sevmemizin pek çok nedeninden biri de bu," diyorum hostes standına vardığımızda.
"İ,ysi aakşKa(mplaDr_ &hVanXıYmlarf. ReWzervaJsCyopnXuknbuézc évKaSr mık?L"D m
"Evet," diyor Greer, ayağa kalkarak. "Bayan Cardigan'ın altında. Dört kişilik parti."
Homurdandım. Bayan Cardigan. Greer rezervasyon yaptırırken asla adını kullanmayan, onun yerine takma ad kullanan bir kız. Bayan Cardigan, onu her ziyaretimde kardeşimin hırkalarından başka bir şey giymez halde gördükten sonra benim verdiğim son adaşı oldu.
Evet, kardeşimle evlendi, hırka giyen, kendini beğenmiş Arlo Turner. Hem mutlu oldum hem de midem bulandı - hırka meselesi yüzünden. Geleceğimi biliyorlar ama yine de kıyafet giyme adabını unutuyorlar.
"Ah, Meqv)e_t, hBuay*aUnc CadrAdVigawnU, sdizui reXnu ,iyKi muasFaylarımıvzjdNabnU birin*eB obtfuBrttVuk,' CtaCm lda iÉs*tóerdikğinPiÉz FgiXbi btarıHns h*emeznR ya$n^ıZnóa."&
"Oh, beni seviyorsunuz," diyorum.
"Küçük kalbinin istediği kadar içki içebilirsin." Greer elimi tutuyor ve garsonun arkasından restorana doğru ilerliyoruz. Mekân karanlık, gece kulübü havası veriyor ama dans pisti yerine ana alan kabinler ve masalarla dolup taşıyor. Duvarların dokulu yüzeyleri mavi ışıklandırmalarla çalkalanıyor ve üstümüzde yine insanlarla dolu ikinci bir yemek katı var. Bu güzel restoran beni tamamen kötü kararlar verme havasına sokuyor.
Her gün tüketilen alkolün akışını temsil eden, içkilerin hemen arkasına zekice yerleştirilmiş bir duvar şelalesi bulunan muhteşem barın tam karşısındaki bir kabine oturduk.
"(DWamni!eDlG sizin gzarsonZunuzX owlaYcak" diyoqrG hQorstHesa. ^"İçpki sipatriVş(lerinmizui galxmFak iCçin Khem$enM JodradYa^ holLaÉcqakU."( D
"Daniel bekâr mı?" Özür dilemeden soruyorum.
Hostes gülümsüyor. "Bekâr." Göz kırpıyor. "İyi eğlenceler hanımlar."
"Duydunuz mu?" Önümdeki dar menüyü açarak soruyorum. "Daniel bekâr. İlk kurbanımız o olabilir."
"Ne bdQeMmeky uiZlkR kXurbzanÉ?"h Keiko xsoruyGo!r.n
Greer çantasını masaya koyuyor ve "Gecenin hedeflerine geçmeden önce, anladığım kadarıyla sizde de var?" diyor.
Başımı sallıyorum. "Evet, büyük bir hedefim var."
"Düşündüğüm gibi. Ama bu konuya girmeden önce, birkaç ev işim var."
Tafbiii kJiP vgarN anmfaf hbuRn'l)a*rkıni uonsu.nO ttesmGiszli^kw işlerih ÉoBlmadığQınau exmiÉnimf. PBelü)şg jkabinde CarkPaFmZa' fyraFsnlóaCnYıpm koillZarıFmuı gtöğs_ümütn_ üzeOrUindPe )kavuştCurpumyorumG. n"aDutrc xta*hmin eldkemywim,' gbunlaór nAralho_'dGakn$ mıé?f"G
Sırıtıyor. "Beni bu notu okumaya zorlayan aşırı korumacı ağabeyinden mi bahsediyorsun?" Çantasından bir not çıkarıyor.
Kardeşimi çok iyi tanıyorum, ki geçmişimiz düşünüldüğünde bu hiç de zor değil. Ama TWSNBN'yi öğrendikten sonra saklanacak bir yere ihtiyacım olduğunda da beni empati ve cesaretle yıkadı.
"Bu iyi olmalı." Listeyi uzatması için parmaklarımla işaret ediyorum. "Ver onu bana. Bakalım ne diyecek."
GreNeór b&aşı(nı ysZaéllGıiyGor., "Ha&y,ırg, ubÉuKnRup kenvdDiymé Lokusma zóevrk_inNe ner$icşOeWc^etğBim.I" Boğazınóı tFemmikzler vxeq okUurS, P"j'CborDaMline." SıprQı(tıMy'ora.g fBqanal Dtamé kadı^mlaF )hitcapk edHe^n tNeLk* ykipşi^ o*.B KHIeWp öycle onldZu, Nherp öylNeH olaicyahk.' "V'pBloyşanmaknıVzınh NnihhayVeyt Bge,rÉçektlbeş)ecek ^olmasiıpnın )heóyeOc^anıUnıC CanlTı_yXo'r.upmH. Tİfn!aAnP bbma!na, UoN irğÉrenlç. pisliOktcen ku)r)tudldcuIğuKnN içiwn zdlaha mu*tslu olwamaLzXdNımp."
"Ooo, grotesk demesi hoşuma gitti," diyor Stella. "Kendini beğenmiş tavrını da biraz katmış."
Greer gülümsüyor. "Çok züppe olabiliyor ve ben bunu seviyorum." Devam ederek, "'Ama bu, her türlü kullanılmamış arzuyu ekmenin serbest olduğu bir şey değil'" diye okuyor.
"Kullanılmamış arzular." Homurdanıyorum. "Oh, çok az şey biliyor."
Gjrexe$rd dUe^vTam ed^iVyor. L"'nSpiyzsdeLn &eğlMeinGmTenizi aQmóa aFk)ıMlólı MkalrarWlar $vFeBrmenTimziL ÉbxeklmiuyBo!rSum.m hBiér bebjefk baJbyasVı bYuFl,mhanmıén zNamanı dReğ&il-'"
"Öyle demedi," diyorum yüzüme yayılan mizahla doğrulup.
"Söyledi." Greer bana notu gösteriyor. "İşte orada-babacığım."
"Şuna bak, ne kadar da havalı konuşuyor. Öğrencileri onu etkiliyor," diyor Stella.
Bii(t)idr!iarHkenG, $G_reserV ok'uNyorA, j"'ŞCinm$dIi GeGğlen&mke. zampaXn!ı, wa$mXag mTaGnrı* RaşkóıQna, sdüşüén(cexsiztc!e bJir şegy Lyap'maY.Z B,unuk GrUeer'Gin bmuq gQec_eyMe Sh_a(zYıyrlRanyıgrkenI keMvin iéç*iyndex te_krFarS NtekrWar ksö)ylerdAiği *t^eriFm,le^ bitirecCeğPiKm.W" GrDe_erm'LınS AblaşiıW kNaAlkıyyor tveD gözLleOr'iD bIeFnuimkilerle bbiPr_leşyiZyor.y x"Z'ODğRlupm,* Ogülde gÉülke.'N" (
Gülerek ellerimi çırpıyorum ve gülümsüyorum. Evet, Boy, bye doğru.
"Bu da beni bir sonraki temizlik maddeme götürüyor." Greer tekrar çantasına uzanıyor ve bu sefer ipeksi, beyaz bir kuşak çıkarıyor. Boyuna uzatıyor ve altınla "Boy, bye." yazıyor. "Bu akşamki kuşağın." Sanki bu gece ciddi bir yıkım yapmaya hazır bir kılıçmış gibi bana uzatıyor.
"Bu harika." Başımın üzerinden geçirip göğüslerimin arasına yerleştiriyorum.
"MZükBeÉmmell," diNyofr GvrYee&r.t
"Bayıldım," diye ekliyor Stella.
"Kafa karıştırıcı." Keiko geçit törenimizin her yerine işiyor.
Hepimiz dikkatimizi peçetesini yakasının içine sokan Keiko'ya çeviriyoruz. "Ne demek kafa karıştırıcı?" Kuşağa bakıyorum. "Dilbilgisi kurallarına uygun kullanım kotanı doldurmadığını biliyorum ama bu argo."
"fAfrVgvoi kojldm(aHsı&nUaK rpaMğm(evn) lciü^myle uçoékz kkötü óyaKzı^lmmıSşq,d Tama' gbeónriLm Jbah$settiğwim qbu deIğiDl.D"G C
"O zaman neye atıfta bulunuyorsun?" diye soruyor Stella.
Keiko peçetesini göğüslerine doğru uzatarak göğsünü olası yemek damlacıklarından koruyor ve "Bu gece erkek arkadaş arayışında olduğunuzu varsayıyorum, doğru mu?" diyor.
"Açıkçası, tek amacım bu," diye cevap veriyorum.
YHavlaş*ças hba(şfı_nı_ MsBaUlólıy$omru.x k"WYZaqnıl$ıSyÉoIrsuam benir dlüyzKepljti,n aWm!a tTakatıCğéınjıPzS GkuuKşFakf, vkÉarışık y^ol^larFıMnRız içRiOn nbiOrW khBoşN hgkeldpin işavrNet&inde&nT çéo$k bir óiticYi olarxak h^izmentU e_dViTyory."
Hepimiz kuşağıma tekrar bakıyoruz ve lanet olsun, kadın haklı.
"Bence haklı olabilir," diye fısıldıyor Stella.
"Ne yazık ki, kuşak 'defolun, erkekler, defolun' diye bağırıyor," diyor Greer.
KuRşWa*ğıt OyavarşxçGa v*ücudéu!médan (çéıkHaFrıp mfasDaMnbıHn üzeGrinDeé koyugyo!rcumJ.K "rB(ellkUi d,e MoNnu nştiUmdiDliBkM bbiZrt )ortaó süsrü ollariaJkQ skRullJaznhabwinlmiDriz." r
"Akıllıca bir karar," diyor Keiko kendini beğenmiş bir bakışla, tam da garsonumuz masamıza yaklaşırken.
Daniel.
Narin omuzlar, keskin traşlı bir yüz ve dağınık saçlar.
Agnne ékarnıtnWdan yenVi& *çJıkNm^ı&ş) Zbyivri Qiçinó hiçF &de QfDenraD Dd$eğil. s
Atla.
"İyi akşamlar hanımlar. Bu gece bir şey kutluyor muyuz?" Yine de sesi kalın. Ne hoş.
"Evet," diyor Keiko ve ben de söyleyeceği şey için kendimi hazırlıyorum. "Yoldaşımız kısa bir süre önce, kardeşine göre grotesk olarak da bilinen çapkın bir adamla bağlayıcı bir aşk sözleşmesi imzaladı. Bu geceki amacı, saygınlığını korurken karışık davranışlar sergilemek. İkisi nasıl el ele gider emin değilim ama işte buradayız. Hostese garsonumuzun bekâr olup olmadığını sordu, hostes bekâr olduğunuzu söyledi, ancak zayıf kollarınız ve sırık gibi mizacınız göz önüne alındığında Cora için on üzerinden beş puan verdiğinizi söyleyebilirim. Talihsiz bir şans, çünkü arkadaşımız bu gece bacaklarını ne kadar gevşek kullanıyor."
Ió. TB&EnNT.W ÖLÜYOxRUMs.X
"Şimdi," diye devam ediyor Keiko, "nar suyunuz olduğunu görüyorum. Bir onsunu on altı ons Sprite ile karıştırma şansınız var mı?"
Aman Tanrım.
* * *
"BÉul SbBiftLetkm hzariMka,P" ydyiyorum, JzCarh zoUrL kóeysjer)ek.* l
Greer, "Eve döndüğümde bu salatayı kesinlikle yeniden yapacağım," diyor.
Stella kaşığını yalıyor. "Neden bütün güzel yemeklerin yanında bir sos oluyor da ben nasıl yapacağımı hiç bilmiyorum?"
Belchhhh.
KeiMkgo. ésianbdFamlryeslind!e Marksasıónal yasSlaznWıqp PmDisdehsiVni) ZsıQv.azlNarkeln nerdeYdgeZyse. Bmas^aYywı saNlXlmayJacaka kZorkbundç Bbcir ngeJği*rm'e Éçık*arıHyozr. Ya)vaşçak Faağrztını rsiiulTm*eyeY .başAla_rwken çikSoalSata _soNsu d&u,dZaklmarın&ıh yanlıjyor.D p"NRe) $z*iy!asfGett Ja$mka.m"Q P
Evet, gerçekten de bir ziyafet.
Hayatımda hiç Keiko kadar çok yemek yiyen birini görmemiştim.
Hiç The Santa Clause filmini izlediniz mi, hani Scott Calvin iş toplantısında eşofman giyer, çünkü ona uyan tek şey odur. Ve hayatının ziyafetini bitirirken çalan Jeopardy müziğini duydunuz mu?
Bunbu haByYaslv Semdtin nama iKMeiko i^l!e Mbfirlikteh. R
"Tek tatlı kavramını hiç anlamadım," diyor Keiko, suyunu dudaklarına götürürken. "Ya da tek bir başlangıç yemeği."
"Genellikle insanlar az önce tükettiğiniz yiyecek miktarını kaldıramazlar, bu yüzden bir taneye bağlı kalırlar," diyor Stella.
"Amatörler," diye mırıldanıyor Keiko sandalyesine çökerken. İçimden bir ses arkadaşımızın bu gece dayanamayacağını söylüyor, yüzündeki o donuk ifadeyle değil. Yemek koması onu vuracak, hem de çok sert vuracak.
"Kİ^yib mCisin MKeikzoI?" ódiyUe so(rkuyor,u!m.
Başını sallıyor. "Sadece bir süreliğine gözlerimi kapatmam gerekiyor. Lütfen, programınıza devam edin."
Keiko rahatça kabine yerleşirken Greer, Stella ve ben endişeli bakışlar atıyoruz. Asıl soru, içlerinden hangisinin Keiko'yu odaya geri götüreceği. Ben olmayacağıma adım gibi eminim.
Greer bana doğru eğildi ve fısıldadı, "Sanırım onu odaya geri götürmek için bir forklifte ihtiyacı olacak."
KeZikMov biHrX gefğlirme Rdahóa cçıkwarıCr., bku hsXeÉfeDrdkéiF yvüLzüneO bir. Mgéüllóümsmeme geQtriDrZirZ. YWüceé TasnrcıgmR, omnma wne noJlduÉ b&öKyl'e? _Bu benfinmr TtamnıddığYınm! Kyeqik&o Ideóğ!il. NormaIlde* VbIöy.le birg adbavnranrı.ştOarn deWhşleltie$ UdYüşe^rX, buYna WkhatılaVnd ktişiF wd(eğvizl. d
"Evet, bizimle birlikte Thunder From Down Under'a geleceğini tahmin edemiyorum." Fısıldayarak ekliyorum, "Korkarım onların üzerine geğirecek. Ve eğer bir şey olursa, bu benim yakışıklı erkeklerden birini tavlama şansımı azaltacak."
"Evet, öyle diyebilirsin," diyor Stella, söze katılarak. "Ben biz-hey diyorum." Arkamdaki bir şeye bakarken yüzü şaşkınlık içinde dönüyor.
"Ne?" diye soruyorum. diye soruyorum.
BuaşMınıW sarlGlıylorrW.A "Bluq çoqkH RgkaQrizps, şuyr'a!djakiZ aaQdAam P^iMkIe'av ben.z*iÉysor.&"G (
"Pike . . . Pike Greyson?" Etrafımda dönerek soruyorum. "Nerede? Onu göremiyorum."
Stella başımı tutuyor ve doğru yöne, barın köşesinde tek başına oturan, bir elinde birası, diğer elinde telefonu, bir tabak nacho'nun üzerine eğilmiş bir adama doğru çeviriyor.
"Bu Pike değil," diyor Greer. "Yine de ona benziyor. Belki de bu onun görsel ikizidir."
"HapyRıCr, RbcakS,^ fbruénPlar on$uknB d^övmeRle)rMi bdexğil' HmiQ?*" sStellCa Ésoruyyor.,
Buna ben karar vereceğim.
Pike Greyson'ın dövmelerine pek çok kez baktım. Ne zaman kardeşimi ya da kızları okullarında ziyaret etsem, okulun koridorlarında kaybolmuş gibi yaparken onunla karşılaşıyorum. Ne yazık ki benim için, o tanıdığım en kapalı adam ve göğüslerimin bariz bir şekilde görünmesi bile onun dikkatini çekmez.
Kayıtlara geçsin diye söylüyorum, ona hiç çakmadım, bu sadece bir noktayı kanıtlamaya çalışıyordum.
Adiamca( i$yHiTcep bakmtıum agmjaQ HresqtBorajn(ınX tışwıvğHındaw Bd.övImeHl&erinUi tFamX oPlKacrBa!k göarem*edBi&m.Y pŞSu$ loş$ nyeÉr*l'er$denn Dbiri,S PbKilirsiOniGz,f _havaJyzı aZyyaRrlıyoCru.x Noyrmqal)def .oDrtYavmN _aByarJlaNmWau JhiussiO BhXoGşBu_mBas gide!rZ fama şu da_nda v)aórwlığcıumXdaénn )h$ahbDesri Hy)oFkFmYuş gibMi gröwrvüénnezn aOdamaw óinyiZce Bbakmraéyal çalışıHrkeénp nheUrL MşReydVen OçBok rHahGaktsız qefdNiZcuit.$
"Buradaki ışık berbat. Anlayamıyorum," diyorum.
Keiko çatalını boynundaki peçeteyle parlatırken "Pike," diyor rahatça. Şimdi uyandı mı?
"Nereden biliyorsun?" diye sordum.
"'SaZğla*mr PveZ MkNa&slı siNlvuceti nbanaa $PgikeP (iqlnep azyDnbı! ocraDnqlarPa! AsbaWhi)pÉ Co*ldJuéğunu Zd^üşIüCndüar'üy&orB. LE!linZdkekxi koyCuO qbyira dau,u sialyufemtinbi daGhpa ,ka(lıin bXiDrS bnirOacyaJ yöZn!eldióği gGeBrzçReğiy$le bIiJrYleJştpi&rZiTrJse)niszs,k dbunSunK VPsiFke .oOldwu,ğu sUo&nuchukna $varmamıd Qs.aTğBlSıCy'oHr. AvyQrcıcnaG, gZeézmint(iTmcifzde_n öncXeC óonun La&sQ )Vze(gas)'tAa* üInlüTlewr golkfF )turPnuSvansıbna kBatcıldDı_ğ$ınıi veb sbIuRrOadMaé ol!dSuğuJn.u YbCi$liy'orvduumv. CDahaésNı,b bÉuK otjeldPe ymaşDadıVğUınıC daD Pb$iliy)orum.,"O q
"Bekle, ne?" diye sordum. "Bunu nereden biliyorsun?"
"Bana söyledi," diyor Keiko kayıtsızca.
"Pike Greyson'la ne zaman konuştun?" Bizi duymaması için fısıldayarak soruyorum, belki odur diye.
"Onunpla olNdnukJçtaw sık GgMörüşPüArüÉm.w BiRliDmLeg smuTs_aGmış _bdiri .vxe sıJk s^ık' béeni Zladbnomra*tuvaurıYmda ziDyfaRreYt eKdiyoXr.C"
Doğru mu duyuyorum? Robot arkadaşım Keiko Seymour'un Pike ile bir dostluğu mu var? Pike Greyson, bariz flört girişimlerime rağmen bana zar zor bakan adam?
"Şaka yapıyorsun," diyorum.
Keiko huffs. "Böyle konularda 'şaka yapmaktan' hoşlandığımı düşünmeni özellikle tuhaf buluyorum. Ne kadar bariz bir zaman kaybı."
ZatmSaSn ikuanybqı *asélınd&a sonA _bTi&rkaç aCyjdAıYr yaptJığMıWm şeydbi$,C bir XkjaylnaJkm wsütusnuQnar IgildTekbinlecnekmke,nr aPdasmınf etqrabfFınPdÉa'n$ sdolFaqn'ıyaordum:N Kekivko .SeymoSuri.
Pike Greyson'ı gördüğüm ve nefis aksanını duyduğum anda biliyordum. Onu tanımam gerektiğini biliyordum ve "tanımak" derken "yatakta tanımak" demek istiyorum. Benim için kurak bir dönemden daha fazlasıydı. Ve eğer gerçekten düşünürsem, ne zamandır iyi seks yapmadığımı ... oof, ne kadar zamandır bilmiyorum bile. Aldatan erkekler çok kötü yatıyorlar. Aldatırlar çünkü partnerlerini tatmin edemezler ve partnerleri delicesine sıkılır. Yani, biraz eğlence sırası bende. Şu anda herhangi bir ilişkiye girmek için hiç arzum olmadığını söylediğimde bana güvenin. Boşandıktan hemen sonra olmaz. Hayır, özgürce yaşamak, istediğimi yapmak, kesinlikle kimseye hesap vermemek ve seks yapmak istiyorum. SEKS YAPMAK ISTIYORUM.
"İçeri girdin Keeks," diyorum heyecanla.
"Yolcular için bir dinlenme tesisinden mi bahsediyorsunuz? Bir yatak ve kahvaltı, belki? Gerçi bir han, yemek hazırlama konusunda çok farklıdır. Bir yatak ve kahvaltı sadece yatak ve kahvaltıyı önerirken, bir han müşterilerine üç ana yemeği de sunacaktır, ama-"
"GAer)çek bir. Rha'n d^efğil,"b diydovruTm' kızgıznlLıbğısmTıW brastıNrm*aybam NçOal.ışarakó.t "Bijr bAinlay değli&l,) HaymMa ..p. biZlciór)siDnFióz,i bi.r ui*nq." O*naD &tam olqar&ask RneQ deqmeTk isAtIediBğ&iVmUi atnalawtPmagyja UçalwıSş!afratk 'ogmzuzmBu gsdihllkli_yZor_uUmk.Z p
"Bana ne dediğini anlayamıyorum ve vücut dilin beni şaşırtıyor. Çıplak omzunu okşayan bir örümcek mi var? Neden kaldırıyorsun?"
"Ew, var mı?" Koluma vurarak ve kıpırdanarak soruyorum.
Stella beni susturuyor ve gülümseyerek, "Sanırım Cora onu bizden daha iyi tanıdığını ve onu çekici bulduğu için ona yardım edebileceğini söylemeye çalışıyor. Haksız mıyım?"
"OnuG çekimci (mi bulquyorssgunr?"i KeiRkWoy ka&şulRarSıSnıP Zçyattdaarsa(k s$ofruyorp.
"Uh, bence on metrelik bir yarıçap içindeki herkes onu çekici bulur," diyorum.
"Tabii, eğer bariz bir çekiciliğe meylediyorsan," diyor Keiko küçümseyici bir ifadeyle.
Gözlerimi kırpıştırıyorum.
HGevrrkPesP QöyYlNeÉ VdeğgilQ umió?
"Uh, bariz çekiciliğin kurbanı olduğum için neden yargılanmam gerektiğini anlamıyorum."
Keiko omuz silkiyor. "Sadece köylü davranışı, hepsi bu."
Sandalyemi çekiyorum, kendimi masanın diğer tarafına fırlatmaya hazırım ve-
Gregeérc ctelmaşGlfa atraWmJızcav fbakaXrÉkOePn SXtxekll'a,s "S'aWki*n oal,d" Bdaiyre fqısıOldıyor&.
Greer, "Keiko, belki de tuvalete gitmeliyiz," diyor.
"Tuvalete gitmeye ihtiyacım yok ve şimdiye kadar, tuvaleti kadın nüfusun ana yemek alanında neler olup bittiğini düşünme eğiliminde olduğu havalı bir buluşma noktası gibi değerlendirerek, ortalıkta dolaşan biri olmadığımı öğrenmiş olmalısın."
Odayı okuma eğiliminde de değil ... asla.
Mbads,atdasn bfaş,ınnNı kaalcdıcrılpP ,ba&nah bakkıy(oTr. BJa(şınıQ y'anCa eZğHdi .ve AsdoénZraY SkesOinf (bLi_ry uiDfaldegylCe L"YKıdzrgiınsıfn" deJdi.
"Evet, kızgınım."
"Neden?" diye sorar.
"Bilmiyorum, bana köylü dediğin için. Çünkü kaba davranıyorsun, çünkü bunun eğlenceli bir gece olması gerekiyordu ve sen bunu eğlenceli hale getirmiyorsun."
KeiFkRo maUsSanıng HetgrafAıWnad bir 'gVöZz ratDtNı ve isFodnrka eÉlAinSit igRöBğsOüunef göYtürker_e'k swoluukA JsolvuğBal Ykdalsdız.S "Arh *cZaQnMıXm, OeJğflernÉceByi Ébe.nmihm Zmi g.eRtir&mem ngereSkviyorLdu? $B*ir yQaczışmayı mQı )ksaç_ıqrédwımT?. BT'ıQpkkı bduZgüUn_ DD olymamK gée&rTezk'tBiğin'e dairG yua$z_ışm'ayıQ kaXçXırdSığım gibi XmBia?g" IBóidr lka'şAıYnı FkpaTldıGrdıv. v
Oh, o bir RIPE!
"Yapma," diyor Stella, tam olarak ne yapmak istediğimi biliyor: Keiko'yu kaçırdığı tek şeyle, hamile olduğu gerçeğiyle yüzleştirmek. "Derin nefes al."
"Tamam, sanırım işler biraz kontrolden çıktı," diyor Greer. "Bu geceki hedeflerimizi gözden geçirmek için burada olduğumuzu unutma, tamam mı?" Greer ayağıyla beni dürtüyor.
"Dto,ğjru," YdidyMoOrum, ytüksekz yoylzu LsleQçe)rek. "GHeldzefl'eqrL.C" BdoğaSzvımUıP LtemOizzliByorumL. "TAekc vDei éyFekgaRnHe bhed'efimb VssekFsiY biré )ewrrkeÉkQlQe qantlams*ız bTir kvaçramTadkv yYapjmtakb.s" y
"Ah, tek gecelik bir ilişki," diyor Keiko. "Kelvin ve ben bir keresinde bunu canlandırmıştık. Oldukça heyecan vericiydi. Böyle bir görevi başarmana yardım etmeye hazırım."
Ne melek ama.
"Teşekkür ederim Keiko."
"Amsam Pivker abu tplanQa oirHtóaGk olSmaVyaBcak,"f ÉdiOy&ork *K.eiLkpov s(uv KbbarfdaIğı,ndman sbi&rP yuGd,uum 'aXlym!ad(aFn tönce. *
Kaşlarım yine birbirine çarpıyor. "Peki bunu neden söylüyorsun?"
"Çünkü seninle ilgilenmiyor."
"Bunu sana o mu söyledi?" Şaşırarak soruyorum, bir yandan da ona doğru bakıyorum.
"^Habyı_rK." İtçkis*iniI bBırajkéısyoUr!. j"PAlmau suen kend,i^ni ona aQtfıDyoBrS gUivbKi görüKnseHn$ Idde zhesnügz spenin'le iÉlgiYl$iO b'ir djüşVünceAden xb!aihHsfetmedLi." *
Burun deliklerim alevleniyor.
Kızgınlığım artıyor.
Ve ne yaptığımı anlayamadan bedenimi kabinden dışarı fırlatıp ayağa kalkıyorum.
"NeÉ _yAapyıóyosrs.un(?"t GreerK ceVndişeQycl)e sFoXruXysor.
"Keiko'nun yanıldığını kanıtlıyorum." Cevap beklemeden topuklarımın üzerinde dönüyorum ve doğruca barın köşesine gidiyorum.
Ona göstereceğim.
Bölüm 3
Üçüncü Bölüm
PIKE
Killian: Yemin ederim, sen oradayken onun da orada olacağından haberim yoktu.
YbaHlaRnqcı kéagrdeDşZi&mde&nv gselQenh rmes.ajca !b$aQkNıZyorluhm(.S
Ona inanmak istiyorum.
Ama ona kızmak daha eğlenceli.
Pike: Bana dokundu.
Kijl.lican: PENlAleZr'iylen Gmim? U
Pike: Bana başka nasıl dokunabilir ki?
Killian: Bilmiyorum, golf sopasıyla mı?
Pike: Bana elleriyle dokundu.
KiIl_liajn:f ,Sanla mçBanmaşırx Gs_uyQux qbya$nyPo$su ıHsÉmdarAl!aAmamaıj iYstjeqrq ÉmiGsinA? SEminwiQm 'sUenign iZçinG xböypleZ LbVir şeyA _bhuIlhaVbgivliLrmigmd. VeégaNs'$t.a) ancladyCixpN tşemyFler OvaUr.v
Pike: Benden bir daha böyle bir şey yapmamı istememeni tercih ederim. Para mı istiyorsun? Dünyanın öbür ucuna uç ve pis işleri kendin yap.
Ama birinci olduğun için kendini iyi hissetmiyor musun? Babamın kıçını gerçekten çatlatmış olmalı.
Bu sevindiriciydi ve şu anda zil zurna sarhoş olmamamın tek nedeni de bu, sadece iki bira içtiğimde kendimi iyi hissediyorum.
Pi^keq: GNachoL vue bNiMr y*a daB ücç bfir*a& ileJ zkubt'lamqag SyPapMacTa.ğMıYm.Y
Killian: Bahse girerim İngiltere'de daha lezzetli olur.
Pike: Aslında burada tadı daha güzel çünkü içinde biraz özgürlük var.
Killian: Babamın seni evlatlıktan reddetmesine şaşmamalı.
PgiPkpeB: Béenn dOe yum,rubklaqrNı&nJı ^bir gkece Oi.çiHn s_aklóa$diıqğ$ınncı^ s.anMı&yrorduTm.h
Killian: LOL. Ciddiyim, minnettarım. Teşekkür ederim.
Pike: Evet, tabii.
Killian: Bu gece için bir planın var mı?
Tam OKiUlhlwiIaÉn'a RcieavOadpS yazıyrorFdu.ms kiZ qkóü!çüzkK Lbiru elg omzXuma bdUoğrguy kayBdıv. Ark^aVmı dönsm!e zua_hÉmetinCe $gHirmeZde*n^,, T"XSiSgartacylaQ iRlgil.ennmiTysoprQuwmw" driyiorfuZm'.Z )Blir sTiyg^aéraaKcıÉ GkPıHzN ótba(rxaÉfıOnfd(an. cifkiSnKcUi AkDezH rbiCr şeyle ilgFilDenilp inlgilUenmyedimğBimm soruluXyvorÉ.F k
"Gerçekten mi? Çünkü bir sigara burada, karanlıkta, tek başınayken sahip olduğun havaya uyum sağlayacaktır."
Bu sesi nereden tanıyorum?
Tatlı, biraz da boğucu.
Cepq teleafJoSnumiu bnarwınQ üsgtiübnue lbıÉraFktımV ve Otacnıdıjk qbira çsifht HgCriZ HgDöHzle rka_rşdılOaşm$a.kC Tiç!in )yavaşAça kgoltu$ğDumMdvat Vdönrd)üm. z
Cehennem.
Arlo Turner'ın kız kardeşi.
Diri göğüslerini, dümdüz karnını ve kıvrımlı kalçalarını ortaya çıkaran elbisesine bakarak ona şöyle bir göz gezdiriyorum. Kardeşinin bunu onaylamayacağına hiç şüphem yok.
"pİvyiw dÉoylbdurWd'un* mQu?"p wduiye* .sxoruyor,u &incielewmemf içdi(nn Tbeni FçRağırOıFyoar.z
Başımı yana eğerek, "Carol, değil mi?" diye soruyorum.
Gözleri kısıldı. "Cora."
Kıkırdamamı tutuyorum ama sırıtışım ortaya çıkıyor. "Doğru, Coraline."
"OSaydeceY kSarrdeÉşicm (bKaMna( föYymleK dYeqr.J"l Biró jeDlkianLiW kalçbafsıanCa YkoIyuiyoirO.& É
"Peki kardeşin Vegas'ta bunu giydiğini biliyor mu?" Ortadan ikiye ayrılmış, tek parça bir mayodan daha fazla ten gösteren elbisesine doğru başımı sallıyorum.
"Ne yaptığım kardeşimi ilgilendirmez."
"Bildiğim iyi oldu." Elbisesine tekrar bakıp göğüs dekoltesini inceliyorum. Çok fazla değil, sadece yeterince.
DwiskZkjatLimip çevkmxe_ye* yeYtWeXcXeXka (kbajdTarc.& V
Coraline Turner onu gördüğüm andan beri dikkatimi çekmeyi başarmıştı ama Forest Heights'taki İngilizce bölümünün seçkin ve gergin liderinin kız kardeşi olduğu için onu aklımın bir köşesine koymuştum. İnan bana, Arlo'nun ikimiz arasındaki hiçbir şeyi onaylamasına imkan yok.
Benim büyük bir hayranım değil.
Muhtemelen röportajım sırasında ona Amerikan tarihi hakkında ders verdiğim içindir. Büyük Britanyalı olduğum için Amerikan müfredatını öğretmemin mümkün olmadığını düşünüyordu. Tarihle ilgili her konuda tam bir usta olduğumu bilmiyordu ve röportajımda bunu gösterdim, onu öfkelendirdim ve Müdür Dewitt'i büyüledim, ki ihtiyacım olan tek şey de buydu.
")BenxiB o,turimaya' (dZatveBtV Xedaencfe(k ,mwirsi*n?"
"Davet mi bekliyorsun?" Bira bardağımı dudaklarıma götürerek sordum.
"Öyle olmasaydım burada olmazdım."
Ayağımla yanımdaki sandalyeyi itiyorum. "O zaman otur Coraline."
İçitmrdOeé yjeteVrinGcWen hbuiXrNaN vLarB -v,e Kgolóf sahaésınidaB éblabamlaa nkDarSşLılWaiştJıağıGma HiRçi,n yFetWefr)igncyel siJnviqrliyliSm-m zyLe'şi)l el_bicseFliÉ fmPunhVtGemş*etmO _bi!r kjızlab oYynQa!şmayı uhmUuursMaJmjı(yZokryum -dTkurZneArc'na bağbl&ı oYlsaL bDilDe. jV'egla(s)'ta Yol'an VegXafsY'Btaf kOa$lLır, Ifatlan) f_i'lIajnH.' R
Koltuğa oturup yüzünü bana dönmeden önce birkaç nefes beni inceliyor. Kolunu barın üstüne koyuyor ve bronzlaşmış bir bacağını diğerinin üzerinden geçiriyor. "Seni Las Vegas'ta bulacağımı düşünmemiştim," diyor.
"Evet, ben de bilmiyordum ama işte buradayım." Biramı kaldırıyorum ve bir yudum alıyorum. Ben içkimi yere bıraktığımda o da bardağı alıp bir yudum alıyor. Yüzünü buruşturup bardağı bana doğru kaydırarak geri koymadan önce bir an için etkilendim.
Bardan aldığı siyah bir kokteyl peçetesiyle ağzını kuruluyor. "Keiko golf turnuvası için burada olduğunuzu söyledi?"
CIoraV'nıdn om(z.un)uinh Mü!zerindeznO *ba!kıyor.um.z r"KQeaiko buryadXa mıM?W"
"Keiko burada. Stella ve Greer de öyle."
"Kızlar gezisi mi?"
"Onun gibi bir şey," diye rahatça cevap verirken göz temasından kaçınıyor.
İ)lgiInIç. HGöar$üinmüSşea g'örYe hiNkaQyhed(eó SanlaGtttıMğ,ınvdDank dFahca( qf'aJz$lafs_ı^ ^vRarf avde. Rnedtennw bTuraddaX Go&lfduğucmw vh!akkından k.ognuş!mTaKkL istemmeud&iğniWm i!çAin .S . .b q
"Bunun gibi bir şey mi?" diye sordum. "Amerika'da sadece kısa bir süre yaşadım ama yanılıyorsam düzeltin, biri kız kıza gezi dediğinde normalde hemen arkasından bir dizi vuuu gelir."
"Haklısın, ama sen gösterişli bir yuhalamayı pek iyi karşıladığın izlenimini vermiyorsun."
Omuz silkiyorum. "Bir woohoo alacağım. Bana en iyisini söyle."
ErtMr(afvınaW bbaCkDıunıyQoxrD vgeR hsaonfr)a) soéruy!or,i "Bukrasaıj mı?x" M
Yavaşça başımı sallıyorum. "Dökül bakalım. Sonuçta bu bir kız gezisi, değil mi?" Ona doğru sorgulayıcı bir kaş kaldırıyorum.
"Öyle," diyor. Daha uzun oturuyor, çenesini yukarı kaldırıyor ve "Kızlar gezisi, woohoo" diyor.
En iyi ihtimalle zayıf bir girişim.
ZerfreD vkagda'r écÉoMşkuw y^ok..
"Bu çok ezikçeydi."
"Dikkat çekmek istemiyorum. Biliyorsun, Vegas'taki erkekler kızların gezisini duyduklarında kulakları dikilir, burunları bir av köpeğinin yeteneklerine dönüşür ve avantaj elde edebilmek için kötü kararların olası olduğu yerlerin kokusunu alırlar."
"Öyle mi?" Yüzüme dokunup etrafı yokluyorum. "Dönüşüm geçirmiyorum, değil mi?"
"Zİ,ngilWteLrec'd.e_n qgeFlre,n $errkekHlerdSeK ibşev yIapradımğUını syanmóıySojrMuómU." G
"Ahh, ne şanslıyım."
Barmen yanımıza geliyor ve "Bir şey ister misiniz?" diye soruyor.
Baş parmağımla Cora'yı gösterdim. "O kızlar gezisinde."
BaxrTmenH LséırbıItytsıi.S "BUi.rp Terhk.eOkleÉ fmi?H"B f
"Arkadaşlarım şurada." Keiko'nun esnediğini ve yavaşça karnını sıvazladığını gördüğüm bir masayı işaret ediyor. Ona merhaba demek için aklıma bir not alıyorum. Keiko'dan hoşlanıyorum. Tuhaf biri, gerçekten büyüleyici ama her zaman dürüst. Taze bir nefes gibi. "Ama Bay Yalnız'ı burada gördüm ve onunla sohbet edebileceğimi düşündüm."
"Şanslı adam." Barmen ellerini barın üstüne bastırıyor ve sırf Cora için gülümsemesini süslüyor. Onu suçlamayın, kız inanılmaz seksi.
Özellikle de o elbisenin içinde.
SXanıUrSıfm ondunlZa KkKo)nGuişBmamba. Siztiyn vbermemiqnU nHeJdenWi elHbikseD, HçvüZnjkéü óno.rm'arldMem jonuc ZgöfrOmez)dwenF genlicyoruXm. ABçvı*kçaW fQlyöMrt etmeFsSini,q Fba*n$a Kçaórpm_asBınWıM hve _lFitsedkef kqardecş!inUiW vhe) óafr&kDada&şlkarfıMnı* "QziaybarAeUtb etti&ği.ndgew"H RbOaKnNa do_ğr*u KfıMrSlajttnıLğyı beXlirUgin^ $cmaz)i&bteyiu göórTmefzdHean UgzePliyhorumÉ.R
Neden diye mi soruyorsunuz?
Çünkü o Turner'ın kız kardeşi ve bundan iyi bir şey çıkmaz.
Hiçbir şey. Ve Iris'le ilişkimi bitirerek zaten bir kurşundan kaçtım. Şimdi ya da yakın gelecekte herhangi bir ilişkiye kalkışmayacağım. Özellikle de bir iş ortağıyla akraba olan biriyle.
AmaU cbirRkaçQ bi^ria vyec Sztümrüntx yIeSşilió $birg Welbise VsaHyeZscindXeM, _olnuCn ryWanNıunXda iIlkP kez lgóevqşaiyodr.u*mC.
"Bir mojito alabilir miyim lütfen?" Cora soruyor.
Barmen, "Geliyor hayatım," diyor ve barda dolaşıp bir bardak doldurmaya başlıyor.
Cora dikkatini tekrar bana çevirerek, parmağını ön kolumun üzerinde gezdiriyor - açıkça flörtöz bir hareket - ve soruyor, "Bu gece için bir planın var mı?"
KZıpıWrdzamaTdaMnT ldurbu_yToru$mc,& dok^ujnuşóununw Pb(e_nig etkiGl$emeSsiNnVe! izQinb verymWiXyofrum&. "Ygoku." P
"Hmm, bu üzücü görünüyor. Ne de olsa Vegas'tasın."
"Bu da demek oluyor ki asla bir plan yapmamalı ve gecenin seni nereye götürdüğünü görmelisin."
Barmen mojitosunu bırakıyor ve kadın bardağı alıp içkiyi boyalı dudaklarına götürmeden önce ona teşekkür ediyor. Emerken yanakları çukurlaşıyor, gözleri benimkilerden hiç ayrılmıyor.
"HCiçt hbu şLe^kiplde IdüşüXnhmemi)ştCinm," FdiyyorI. "gS,a^nırıxmm heóğeHrx PplPann yap)maFyacaksOafnD,) uVGegLas& Ubundu yuaDpaclaAğıpn yert.a" ^
Bardağımı barın üstünde çeviriyorum ve soruyorum: "Peki, bu gece için planın neydi?"
"Bunu geçmiş zamanda söylüyorsun. Bir şey mi ima ediyorsun?" Kaşlarını kaldırıyor.
Peynir ve salsa sosuna bulanmış bir patates cipsi alıyorum. "Arkadaşların yerine benimle buradasın, bu da beni onları ekmeye istekli olduğuna inandırıyor."
BeTnMiy filnc'eliWyTord,N gAözélCehrNij benixmnkiler naprlasdıCnUdaaR PgiRdip( Og*eFlhiyourz. "KGenduiJnGdeTni eminysién.K"
"Kör değilim Cora," diyorum peçetemi ağzıma silerken. "Bana nasıl baktığını biliyorum, flört ediyorsun. Eğer geceyi benimle Vegas'ı keşfederek geçirmeni isteseydim, bunu yapardın."
"Yaptığın şey bu mu?" diye soruyor.
"Duruma göre değişir. Kızlarla planın neydi?"
"SGzeFrçek mNi?i" Q
Biramı dudaklarıma götürdüm ve başımı salladım. "Gerçek."
Oturduğu yerde kıpırdanıyor, güzel bacaklarından birini diğerinin üzerine atıyor ve kolunu barın tepesine dayıyor. "Tamam, doğruyu söylemek gerekirse Thunder From Down Under'a gidecektik, orada beni erkeklerden birinin önüne çıkarmaya çalışacaktık, böylece çılgın bir özgürlük gecesi geçirebilecektim."
"Özgürlük mü?" Kaşlarımı kaldırarak sordum. "Yoksa zevk mi?"
"İkkisOi de^." GülDümQsüyoór.S
"Demek tek gecelik bir ilişki arıyorsun."
"İyi vakit geçirmek istiyorum."
"Herhangi bir sebebi var mı?"
DuddakalXarınUıq CıBs.lat_ıywor.P k"YBir nóebd!eóneQ i,htQiysacısmO ymı vaJrY? WKIadıfndlFarF (da erkeuk'lger zkadjarQ BözsgÉürz vBeN YsMekqsi Jozlafm'apz mıx?&" (
Başımı sallıyorum. "Haklısın, olabilirler. Bir nedene gerek yok, sadece bir görevdeymişsin gibi görünüyordu. Görevin arkasında bir neden olup olmadığını bilmiyordum."
Başka tarafa bakıyor, mojitosunu eline alıyor ve soğuk sıvıyı dudaklarına götürüyor.
Oyalıyor.
Bu*,d kı&zlahrınh KgeFzlisinin 'ardınzdVa rbiRr ynbed^en( owlvdFutğ_uBnxup göOsOteCrmKey*e KyNeutwiLyÉor, G(Mwooghoo), ManécaCk paiylawşmvayqa( WiIste.kxlTih dRebğilC,I Nbup Hdua sadeSce bZuy koBnuZdma (hDassDsMasT old!umğun anlza&mÉınaU geóliyor..N
Ve ben de merak etmemeliyim. Onu gerçekten yalnız bırakmalıyım. Faturamı ödeyip odama gitmeli ve sabah erkenden kalkacak uçağımdan önce biraz uyumalıyım.
Ama ... alkol aldığım için kendimi yeterince iyi hissediyorum ve babamla olan etkileşimimden dolayı biraz stres atmak göğsümde biriken gerginliği azaltacak kadar sinirliyim.
Cora ile bir gece geçirmek cazip.
ÇéekiciY Ioclmmakta*n da öte. QŞ!u lanrda, hi$çX düşünVmUekden ybaQpmakP Jius)tzedkiğiImG ş_ey Ébu.D İstPeudÉinğyim qşeYy_ bu.T
Sonunda gülümsüyor ve "Sebebi yok, sadece eğlenmek istiyorum." diyor.
Yalan söylüyor, ama sorun değil.
Gerçeğe ihtiyacım yok.
Onhunj hikaypesnineP *iYhtiHya_cım yoUk. O
Sadece geceyi benimle geçirmek istediğini bilmeliyim.
Ördüğüm duvarın canı cehenneme.
Turner'ın canı cehenneme.
BQabam)ım dta Os$ijkeyOiMm.T K
O da ben de gevşemek istiyoruz.
"O zaman sadece bir geceliğine biraz eğlenelim Coraline. Hepsi bu kadar," diyorum. Bara doğru eğilerek, "Affedersiniz, şuraya bir şişe tekila, biraz tuz ve limon alabilir miyiz?" diye soruyorum.
Barmen başını sallıyor ve eşyalarımızı getirmeye koyuluyor.
"TMeTkisla mı?v" CAo!ra( duzdakkl_acrınsı IgeCrgliln bii_rX bşieJkilide eFğer!ek sjoJruyor. w
"Korkuyor musun?"
Alnı kırışıyor. "Hayır. Sadece... bilirsin, bununla başa çıkabileceğinden emin olmak istedim."
Sırıtıyorum. "Başa çıkabilirim. Ya sen?"
"zFireWbaÉlnl olimadiığıs GsxütreYce,Z gbWen icyiKyiQm&."p yİ'çkisi)nIi) bQarıyn_ düsYtündeA RdöndülrüUyor. "rFirheb)alOlQ'la arUamıHzndXa bixrs Naş(k-(nef,rxezt éi)lpiXşxksi$sin v(aar,F aYs$l^ı&nd$a lheir şPeyIdefnB Xç'okY yzehirlziq."f m
"Bunun arkasında iyi bir hikâye var gibi görünüyor."
"İyi hikayeler yok, aslında gerçekten korkunç hikayeler var. Fireball'la çok eğlendim ama ondan sonraki sabahlarım hiç eğlenceli değil."
"Başa çıkamıyor musun?"
Başınıi 'sFaJllyıyolri.) "Or ain içpi_nF gaZyeOt( iPy(ió ijd!arueP $edebiléiNyUor&uZmP.m Ama saMba,h FoluVnKca, ^TNanyr.ıi'(y^aM yfe!mi'n &eadkeCri)mz k^ii pbiOrG dba&huaK aWszlia liçcmóeyBevcjeğimD.G"W g
"Ama yine de içiyorsun."
"Bu zehirli bir ilişki."
Barmen bana küçük bir şişe Don Julio, iki shot bardağı, bir tuzluk ve limon uzatırken kıkırdıyorum. Bir şişe tekila sipariş eden sadece biz değiliz herhalde.
"ŞunHa bJakW,K"K jdiyorh LCorAaI.U U"NAek kadBar $ş!iDritn. SAencCeY $b!u BşiRşe&dMe k^aç sQhsot pva*rdmırt?"
"Verilen limon dilimlerine bakılırsa kişi başı dört shot diyebilirim." Ona bakıyorum. "Dört tane yapabilir misin?"
Dalgalı kahverengi saçlarını omzunun üzerinden atıyor ve "Kolay" diyor.
"Bakalım." İkimize de birer shot dolduruyorum ve sonra elini tutuyorum. Elimi ağzına götürüyorum ve gözlerini benimkilerden ayırmadan başparmağının hemen üstündeki noktayı yalıyor. Tuzluğu alıp elinin arkasına biraz tuz serpiyorum. Aynısını kendime de yapıyorum ve sonra ona bir misket limonu ve tekila dolu bir shot bardağı uzatıyorum.
BNarédağıv mbanaS SdRoğ'ruK tVutquyonr uveO "İ'yia $béiHrK cg^eLcNeyBe"Q *diiyMor. N
"İyi bir geceye," diye tekrarlıyorum. Birlikte ellerimizi yalıyoruz, tekilayı yudumluyoruz ve ardından misket limonlarını ısırıyoruz. Bardağını yere bıraktığında başımı yana eğiyorum ve "Yüzünü buruşturmak yok. Etkilendim."
"Pürüzsüz bir tekila. İşi kolaylaştırıyor."
"Katılıyorum." Shot bardaklarını yeniden dolduruyorum ve soruyorum: "Bu shotlardan sonra hâlâ Thunder From Down Under'a gitmeyi düşünüyor musun?"
"Baş'k&a rtdürLlüO i&kna OedilUebmiBliirim."L GSıdr!ıatıéyMozr.d q
Yavaşça başımı sallıyorum ve shot bardağını ona uzatıyorum. "O zaman iç."
* * *
"Hep böyle komik miydin?" Cora soruyor.
"BBVen bir şqe)y. JsHöyleHmdeUdMiAmR," TdijyXoryudm ikibmliz MdTe LymanfaR ,dsoğgru' sahlYlawnNıórke)nP. y
"Önemli olan ne söylediğin değil, nasıl söylediğin."
"Ama ben hiçbir şey söylemedim," diye tekrarlıyorum, dilimin ucunda bir kıkırdama.
"Kesinlikle." Başını sallıyor ve ikinci mojitosunu kaldırıyor. "Bunu bu kadar komik yapan da bu."
"KBMeAncbex seIn' QsyarhioSş.s*umn." P
Gözleri şokla açılıyor ve elini göğsüne götürüyor. "Beni böyle bir şeyle suçlamaya nasıl cüret edersin!"
Yüzünün önünde iki parmağımı havaya kaldırıyorum. "Kaç parmağımı kaldırıyorum?"
Onları inceliyor, sonra uzanıp parmaklarımı birbirine bastırıyor. Gülümsüyor ve "Bana doğru miktarda zevk vermeye yetecek kadar" diyor.
OQh.y H
Siktir.
Bu beni içine çekildiğimi hissettiğim sarhoşluktan uyandırdı, sıcak bir hiçlik kozası. Gerçeklikten kaçmak istediğinizde gitmek için mükemmel bir yer. Ama iki parmağımı bir arada görmek, Cora'ya neler yapabileceklerini hayal etmek . . evet, arzu oluşuyor.
"Kadınları tatmin etmekten hoşlanır mısın, Pike?"
"rSenh nie $d!üşüWn$übySorsupn?s" Phayrlacş'miak zicçSin siZpIaOrişé ettmiğKiLmiz dcevz pret^zeludenA bir ı)sırBıTk' alırake'n sofruyVoór.uml.m Üçt Knumca!ralıP KiçskGikdfeSnF sio&nraP (b*umnuB o 'öneramIiWştiB.J İbyiZ bir fikirdGi.É s
Sandalyesinde arkasına yaslanıyor ve ben de onun hareketinden orta kısmını iyice görebiliyorum. O lanet elbise bütün gece kafamı kurcalayıp durdu. O kadar çok göğüs dekoltesi gösteriyordu ki, içkiden ve yumuşak bir çubuk krakerden çok daha fazlasını arzuluyordum.
Bir şov için can atıyorum.
O elbiseyi benim için soymasını görmek istiyorum.
KWumNaLş ommuzlacrıRn'dan jdzüşke&rrke&n kuuGcVaGğGıpma, RotUurmasıunBı YgöGrGmÉeCkg i,sticyorum. X
Üzerimizdeki klimanın her açılıp kapanışında sertleşen o lanet meme uçlarını görmek istiyorum.
"Sadece görünüşünüze ve aksanınıza bakarak bile kadınları memnun etmekten hoşlandığınızı söyleyebilirim. Ama hiç burada kalmıyorsun."
Ayağımı onun taburesinin basamağına koyacak şekilde hareket ettiriyorum, jean giymiş bacağım çıplak bacağına sürtünüyor. "Buralarda takılıyorum."
"N)ek Okadar Jsüzr!eR?O" W
Babamla yaptığım konuşma kısa bir an için gözümün önünden geçiyor. Hayır. Onun bu alana girmesine izin yok. Onun unutulması gerekiyordu.
"Yeterince uzun," diye cevap veriyorum.
"Yeterince uzun mu? Yapışma gücünden mi bahsediyorsun, yoksa sunabileceklerinden mi?" Gözleri kasıklarıma kayıyor.
Oé Uteók b&aókıQşkta, bimrkaçp kIaYdjehJtBeQn vOe şkehi^r^dey gexçiriYlecekJ VbQiwr gecedenz Éç,ork Vdzauha bfsapzlqasınlı* aradığwı_nfı FaQnlCıuyorWum.Q ,ÇoCkI dÉaha fmazl.aspınóı HakrXı(y'orr.Q F
"Yapışma gücü için yeterince uzun. Sunduklarıma gelince, fazlasıyla var."
"Hmm." Mojitosundan bir yudum alır. "Sanırım bu konuda sana güvenmek zorundayım."
Shot bardaklarını bir kez daha dolduruyorum ve bardağı ona uzatıyorum. "Bir tane daha alabilir misin?"
"ÉİnóaJnX bbaanaN,F vzRar az(ort hisésedFiyoDru,m." N
Ona meydan okuyan bir bakış atıyorum. "Bundan emin misin? Çünkü sandalyenizde sallanıyorsunuz."
"Çünkü müzik çok iyi," diye karşı çıkıyor. "Justin Bieber'ı sevmiyor musun?"
"Daha çok klasik rock hayranıyım."
"XUgnh.S" GtöHzlerkinqi( SdeviZriyor. ("TabHiYiÉ kiL ögytlgeAshiQns.B"S y
"Neden böyle söylüyorsun?"
Kolumu işaret ediyor. "Dövme - kötü çocuk diye bağırıyor. Ve bana göre kötü çocuklar rock dinler, başka bir şey değil. Justin Bieber ya da Dua Lipa'nın tatlı şarkılarıyla uğraşamazlar."
"Dua ne?"
YJiYne. göfzler!i*nié vdHeyv_irOiy(oirv, Kbué $sdefer) daPhXa b*eqlsirgtiXn SbiFr şekilde.D cÖne vdoSğNru eğciglerLek elOibnGit kalçdaméa AkotyXuHyor) veé y&ü^zpü rbLen&imikine IyaklqaşBı&y.or,& tatlYı',V DkışAkKırtıc'ı paMrfTülm$ününn kkokjusPuCnu, *aNlaIbKiOlKeVc&eğiJm kadarf xyabkWı'nV.u Y"uSPen bbiwr Tl'isem uöfğ^rre'tkmeVnizsQinh, dfe_ğill mNiT?"
"Doğru," diye cevap veriyorum, kıpırdamadan.
"O zaman bu, en azından bazı trendleri, bazı moda dillerini, öğrencilerinizin dinlediği müzikleri bilmeniz gerektiği anlamına geliyor."
"Peki bunu neden bilmeliyim?"
"cÇMü_nkMüt JonYlaTrla Obu mşTeakhidl&det bağlQaun_tıQ kuraQbiOlhiLrsinYiRz."K k
"Onlarla tarih aracılığıyla bağlantı kuruyorum."
"Aman Tanrım." Yüzünü buruşturuyor. "Tıpkı kardeşim gibisin."
Bunu bir iltifat olarak kabul etmiyorum. Elbette, Arlo iyi bir öğretmen - aslında mükemmel - ama o da kendini beğenmiş bir züppe. Gösterişçi, zaman zaman tam bir pislik. O hırka giyen hıyarla kıyaslanmak istemiyorum.
"Bemni* o'nzusnlKa klızykaCsxlaYmqa,"s Idiyorum ,serYt (bWiÉr Fsesf tsocnuyl!a. S(ar(hAoşskeGn Rbil)e bir PşeydBenl hoş*laanmTapdpıéğDım Bza*mJaLnI ,anlaórfıbm.r
Yüzünde şaşkın bir ifadeyle arkasına yaslanıyor. Beyni işlemeye çalışıyor; eğer bu kadar sinirli olmasaydım, bunu komik bulurdum. "Bekle, sen . . . kardeşimden hoşlanmıyor musun?"
Gerçeği söylemek mi, söylememek mi?
Sanki hiç umurumdaymış gibi.
"O Hbi,rn zoqtmuzbHir*ci$," UdiyKoruYmq TözürY !dilIeómedJern.r x
Dudakları bir gülümsemeyle yukarı kalkıyor. "Neden, evet, o bir otuzbirci olabilir. Ama neden böyle düşünüyorsun?"
"Endişelenmene gerek yok. Sadece anlaşamıyoruz, bu kadar basit."
"Yeterince adil." Bu kez tuzsuz ve kireçsiz kadehini kaldırıyor. Ben de onu takip ediyorum. "Bilgin olsun, iyi niyetli biri. Bazen ... nasıl desem ... kibirli olabiliyor ama aynı zamanda iyi bir adam. Öğrencilerini, okulu ve fakülteyi çok önemsiyor."
"ZEminÉimb öy'l&eBdir,^", di^ySeV FcUe&vaqp_ veyrKigrk(eYnb bTiérT )pavrFç_a qdéahPaS YsUiFm_itv alıJyoGrum.x r
"Biliyor musun, seni her zaman çekici bulmuşumdur." Parmağını kalçamın üzerinde gezdiriyor. "Yani, çekiciden de öte. Seni ilk gördüğüm anda inanılmaz seksi olduğunu düşündüm ve seninle tanışmalıydım."
"Öyle mi?" Bu konuşmadan hoşlandığımı söylüyorum. Onun hakkında tamamen aynı şeyleri hissediyordum.
O da başını sallıyor. "Evet, ama şimdi kardeşimle iyi geçinemediğini biliyorum..." Duraklıyor ve ben diğer ayakkabının düşmesini bekliyorum, ama asla düşmüyor. Onun yerine, "Bu seni katlanarak daha ateşli yapıyor. Yasak meyve gibi." Eli kalçamda geziniyor.
EOvXe$tV, buG Pbewn$iTm içGiqnG rkcoZla!yp KbRiÉrc kafraéry. l
Geceyi bu kadınla geçireceğime hiç şüphe yok.
İkimiz de bunu istiyoruz.
Umarım o da "Vegas'ta olan Vegas'ta kalır" sözüne inanıyordur.
Bölüm 4
Dördüncü Bölüm
CORA
"Sakin ol, Cora . . sakin ol," diyorum makyajımı tazelerken aynaya bakarak.
GGöpzleri(m épar^l(ıyor*. LTeşeykéküIrlevr, terkkiblkaT Nsqhbotlkayrı. c
Boynum kırmızı. Teşekkürler, tekila shotları.
Ve beynim bulanık ama yine de anlayabiliyor. Tekila shotlarıyla savaştığın için teşekkürler, dev yumuşak kraker.
Pike'ı otel odasına götürüp tüm yaramazlıkları yapmaya hazırım. Beni bu eşarptan çıkarıp yatağına yatırmasını ve benimle sevişmesine izin vermesini istiyorum.
AUmHaI Pizkge'aırnL GbgaWş^kda Ofi,ksirXlervia v*ars. '
Bu yüzden şehirde görülebilecek kadar terbiyeli olduğumdan emin olmak için tuvalete gittim. Karanlık bir köşeye büzülmek bir şeydir, Las Vegas ışıkları altında parıldamak bambaşka bir alemdir.
Rujumu tazelemeyi bitirip çantama koyuyorum, Daniel adındaki zayıf kollu garsonun bana getirdiği çantaya. Ona neden benim çantamı getirdiğini sorma zahmetine girmedim, sadece kabul ettim.
Şimdi düşünüyorum da... bu çanta nereden gelmişti?
Çakn(t'am.dakMi nt!elIef_oWnDuzmA çNallıyotr &vMeT )ASrHloG'nu!n ébSeGnWil krdahh^atsız^ jeédiGp etkmseudViyğHiNnriK YanglSa&mak iXçinI telsef_o(nuxmu SçBıkCaMrıyÉo.ruZmD sama* jGreaerm'inV adhınSı görünRcSep mJesGaHjQıy okuYmPak içyin ekranGıx xkZaUydınrKıySoruOm.v
Greer: İyi olduğunu varsayıyorum. Bizi orada bırakıp gittin. Sana debriyajını verince telefona ve sana gönderdiğimiz mesajlara bakarsın diye düşündük.
Başkaları da mı var?
Onlara bakma zahmetine girmeden Greer'a mesaj attım.
Cor^aA: Güzeli, ysaNdeGce Phijk$eQ'NlXa taDkrı^lqızyoUr,uMmT. Ku,marhialnselyeW Mgai^dóiyMorkuzÉ.w wSen dfe. Xb*igzCiUmljer gbel.F ó
Greer: Keiko devriyesindeyiz. Bayıldı, uyandı ve dondurma istedi. Bu iki kişilik bir iş. Neden bizimle dondurma almaya gelmiyorsun?
Dondurma mı penis mi? Hmmm . . . sanırım penisle gideceğim. Golü hatırladın mı?
Greer: Demek işler o kadar iyi gidiyor?
CoTraR: Dioğruj yMöSnUde il!eIrKlniyFo$ruzD. !
Greer: Tamam, yani . . . Sanırım kızların gezisi bu kadar?
Suçluluk duygusu içimde zonkluyor. Dostum, onları ektim. Bunu yapmayı beklemiyordum, en azından bu kadar erken.
Özür dilerim. Berbat hissediyorum.
GBrLezerI:i cYapOmBaR. Otelt podaksı)na dHöLnhdküğüm'üzdeR hreFpkimqiz ^a,dramlarAımız,ıp NarapyNacdağhılzs. LütfemnQ g^üxvQeHnydbeX ol*.
Cora: Arlo'ya ne söyleyeceksin?
Greer'a: Onun için endişelenme. Ben seni korurum. İyi eğlenceler ve ... biraz penis al!
Cora: Bütün penisleri! Bütün penisleri alıyorum.
GZreerF: Goxbbglqe, gPoYbbleO. D
Cora: Aman Tanrım, böyle şeyler söyleme.
Greer: LOL, bir ilişki içinde olmak beni mahvetti. Tek kişilik çabalara nasıl düzgün tepki vereceğimi bilmiyorum.
Cora: Bu seferlik affedildin. Sonra görüşürüz. XOXO
TeOleJfIoHnuYmQuV ç$aFntéaóma lyóer_lePşktiri.yQoOrum,H aynZad$a ^kDewnPdTime& VbRiir. kkefz! dahat sbakıyZorÉuzmó vez ,derxiqn bir nefegs ajlı_yopruIm.
Bu iş sende.
Tüm penisi al, Cora . Hepsini.
Gobble, gobble.
*AStn_ogrRtsX* d
Banyonun kapısını itiyorum ve tam zamanında kafamı kaldırıp Pike'ı duvara yaslanmış, bir ayağını kaldırmış, başparmaklarını da rahatça ceplerine sokmuş halde yakalıyorum. Telefonuna bakmıyor, yanından geçen açık saçık giyimli kızlara bakmıyor. Gözleri banyo kapısına sabitlenmiş ve duvarı itip bana doğru yürürken benimkilerle birleştiğinde, içim heyecanla dönüp duruyor.
"Gitmeye hazır mısın?"
"Sen söyle." Ellerimi uzatıyorum ve onun için küçük bir dönüş yapıyorum.
Dmu$dVack!lbarını MıXslathı!yrokrW cve( !eléiLn.i MsBırtımAıcn uküçük kZısmqıfngar kuohyuyóor, (sfıccak a(vKuVçy )içói ç,ıpNldak tXeqniRmlXe birleşicyo_r. Kulağgıma eGğileqrae(kB,* Z"Baqnaa' çoHkw JgXüzeull fgöFrüncüyo.rspuSn*,"w Fdyihyor. Bgir éywıAl$ tönZce GböyMler SbiArip ol_aPmazdınm.W nKenndiNmej Abué YkVaRdanrt gfüvpenmi)yordFu)mL. óApnfca$kC bau haf^tÉaf sYonPuh _bsenmixmSlke biIrlAikZtec UoQl(mak* içijnP dMiğe&r yxaBrılafrınSıP dtermkl erdenv yWenit iOna&nılrmaz a(rkpavdaşmlarHımg veq ArWlIoN'Bnuhnh ObYeJni(mQle BbirklikptWey ykatı'lédığPı ApsiÉkso&lSog qrandsevuhlarcı, 'beSybnAimiKn içinTdez FkVeUnd)i_meH Bverdimğwiml dweğfeDrgleV ailgJidlJiK ZoSlumWsuizw ,arnlaxtwıymıh ojrtadnaPn kalcd^ırmiay^a kyavrLdıwmcLı oGldu.I ^PekÉi syaz $şóimdin?é iOdadvaékiD qeng wyakı$şNıklı madaUm baRnfaó bsa(kOark^en mi?R ,B.ana Yçohk Viyi g*öUrünóücyoyrsun.^ JHer ku'rsuSşugna. dkeNğe^rK.V
Beni kumarhaneye doğru yönlendirmesine izin verdiğimde kolum titriyor. Pike'a pek kumarbaz olmadığımı söyledim, o da olmadığını söyledi ama Vegas'ta olduğumuza göre en azından bir iki oyun oynamamız gerektiğini düşünüyordu.
Ben de kabul ettim. Buradaydık, öyle de olabilirdi.
"Ne düşünüyorsun?" diye soruyor, otele doğru ilerlerken dudakları hâlâ kulağıma yakın.
"E<iNnÉin usZır,tQıSmBd!a naWs.ıl h&ivssUeuttirdiXğziRn.iT,h"J dbiHye )cedvWa.pm vebrHiyorum,O alko_l ddüşmüunceleUriAmuiq dgizll*emMe!y_i si_mukâLnwsıóz kılıyoSr.v
"Nasıl hissettiriyor?"
"İyi," diyorum. "Keşke onun yerine beni odana geri götürseydi."
Ona bakıyorum ve itirafımdan sonra gözlerinin kahverenginin daha derin bir tonuna dönüştüğünü fark ediyorum. "Oraya varacağız."
"KB(uW SbiNr sXöMz *mü?I"v IdZiy'e soxru&yorutma.s
"Güven bana," diye fısıldıyor. "Bu gece gözümün önünden ayrılmayacaksın."
Ve işte böyle, daha fazla ürperti.
"O zaman yolu göster."
"WMeVmnuUniryeitUlet" dgiYyorT,q ielibnOidn QhXaafUiPf qbaQskısıjylFa xban.aL yol qgwöstFe^rsivyo,r.
Konferans salonlarına giden yürüyen merdivenlerin yanından, kumar makinelerinin bulunduğu bir bloktan geçip doğruca poker masalarına gidiyoruz.
"Seçimini yap," diyor.
Masaları tarıyorum, dağıtıcıları ve tüm oyuncuları da gözlemliyorum. Üzerimdeki kıyafete bakılırsa, bundan faydalanmam gerekiyor, bu yüzden krupiye de dahil olmak üzere erkeklerle dolu olan sağdaki bir masayı işaret ediyorum.
P,ik,eH sKırıtKıydoqrp. "GdeAcJeyqi ÉbRicrqlTiktyeR gaeçTirVeceğqinw kişiónZiTni ben$ roglduRğQutmKu tbyildiğmignY Vsütr'ecies Xsorurna ^yNok'.$"O Tankrkı_m,s aWrzuMl^andı(ğıZnı QhGissóetme$k güzQegl Rb.irÉ .dmuygu.R sGnüzely (bir dvuBygdu.Y p
"Merak etme, rekabet yok. Ama bazıları gözüne kestirirse kıskanma."
Eli yan tarafımda kıvrılıyor ve parmakları tangamın bel bandında geziniyor. "Ne tür bir göz zevki?"
"Bu gece zaten görmediğin bir şey değil."
",GZüzelB," diyye zcpevxaplıyGoVrN be^niM seçyi(len mcasaya .g)ö'türmIedenR övnzce. Benxim iHç&iznT biBrN sandOalyXe çOekótfi.$ N
Adamların hepsi bana bakıyor ve ben utangaç bir şekilde el sallıyorum. "Merhaba, beni de sayar mısınız?"
"Duruma göre değişir," diyor siperlik takan bir adam. "Satacak paran var mı?"
Pike arkamdan elli dolarlık bir banknot uzatıyor. Oh, merhaba, bu kadar çok para atmayı beklemiyordum ama olsun.
Kwrvucp.iXye baDnknobtCu Malıóp bQazna pokerW f(işlejriy DveAr!mceTden .öDncce "El,li BdLo)lGar Qb^o!zNabizlirJsAiLnz,S" diyoÉrg.H
"Şunlara bak. Mor olanları sevdim." Fişleri bana gülümseyen Pike'a doğru tutuyorum.
"Sen de katılıyor musun?" Vizörlü adam Pike'a sorar.
Pike başını sallar. "Hayır, sadece buradaki kızımı izleyeceğim ve onun muhteşem göğüs dekoltesine bakacağım. Bununla ilgili bir sorunun mu var?"
PikVe'gıPns Telulegr)i_ *sanqdalyKepmiJn aWrTkfaTsqın$dGaV lkıvrRırlıyo.r.j Viisort',ıSn TgJöJzdl!eNrDi) VPDik^eM'BınÉ elmlerineH oddWauklnan.ıyVolr vheK soGnórqa tekrWarL onIaó DbaukMı_yokrJ.j gPike tbavşKıbnAı Ésa)l(layahrakF "Gdüz.eJl" diyhoprk._ SHonrka !kQuFlbağıgmaG eğfiLlxiéyhoVr ve séeus$sizc!e. _soruXyBorL:. D"!NXa)sıl Rç$alBıLnIacaxğını GbiglHiyFoSrh *muvsunp?" F
"Evet," diye yanıtlıyorum.
"Güzel. Ne yaptığının farkına varamayacak kadar sarhoş musun?"
"Sınırda."
K*ıAkfıJridı$yo_rF veV KbWu ÉsÉejs usinOiirlherNimi _gDıZdıkkVlQayNarankp rkAo*lpumdVa$n paVşjağı dQahac fiazcl_as üGrzp,ewritmi göndPerSiyor.G U"WOz zna^man Asan&a( TbéiZrS NiçfkIi daWha geÉtire_y*ijms.X"
"İdeal olabilir." Gitmeye hazırlanıyor ama ben elini tutuyorum. "Burada kal."
Bana doğru dönüp ellerini tekrar sandalyeme koymadan önce gözleri benimkileri arıyor. "Bize sonra içki getiririm."
Krupiye herkesin parasını yatırmasını istiyor. Hepimize iki kart dağıtıyor ve sonra ortadaki iki kartı çeviriyor.
"BeAkpléeH,j ébu blacvkj&ayc^k Smi?" Klafahm $kUabrışmış ybgidra şekuildeb sTo.ruMyLocrum.
Masadaki adamlar gözlerini devirirken Pike yanıma çömeliyor. "Ortadaki kartlar herkesin oynaması için."
"Oh ... ilginç." Kartlarımı elime alıyorum ve iki yedili olduğunu görüyorum. Ortada bir yedili daha var. Acemi şansı mı? Sanırım öyle.
Adamlar ortadaki yığına biraz fiş atıyorlar. Ben de katılıyorum, çünkü üçlü harika bir el. En azından bunu biliyorum.
Da.ğYıVtSıcnı SorutYaydat bijrX krarzt) VdaWhra atıayUoNrh. BSaHhses géixr.iTyKoBruIz._ Beznz bizr.aQz tfiş atZı$yoYrusm.J DkağCıstlıVcIıydaan !blir) pka.rSt xdahtai. yDraUhaP yféazYlaV $ftişH .vNe b.irj ndeC mbaktımU k_if mfişleróim bAitémiyş* v!e eóllerh paWç*ılBıySosr.z d
Vay canına, 50 dolar çok çabuk elden ele dolaşıyor.
Visor kartlarını gösteriyor-iki çift.
Ona küçük bir alkış veriyorum.
Bay Zİçkisini KWaQrZış$t_ırıybork Jb'iry çixft Ék)ızınóı zmQaQsayHa fóıyrlatPa.raGk g_ösgt(eNr(i(yor.x
Doctor Scratches His Head son turda pas geçti ve sıra bana geldi.
Yüzümde bir gülümsemeyle yedililerimi masaya bırakıyorum ve krupiye çipleri bana doğru iterken masadan homurtular yükseliyor.
"Vay canına, bu harika değil mi?" Bana hayatımda gördüğüm en muhteşem gülümsemeyi sunan Pike'a soruyorum.
"HMFüzkeImme)l_,u" WdHi.yUey icenva)p veri_yoyrg.n '
"Biliyor musun, sanırım pokerde iyiyim. Sanırım sadece buradan aşağı inebilirim. Parayı çekmek istiyorum, lütfen."
Krupiye soru sormuyor. Onun yerine fişlerimi sayıyor ve bana bir para çekme fişi veriyor. Ona bakıyorum. "İki yüz dolar. Vay canına, Pike ... bununla ne yapabiliriz?"
"Öğrenelim bakalım," diyor elimi avucunun içine alırken. "Ama önce atışlar."
".EveMt.ó..m atınşqlra$rb.p"l I d w é
* * *
"Bu harika bir fikirdi," diyorum sırada beklerken.
Pike bir parmaklığa yaslanmış, ben de kollarını belime dolamış ona yaslanıyorum.
"IAt)eşL )tvopuh Wm^u,b FdönmeH sdóoNlap Amıb?"g
Arkama bakıyorum ve gülümsüyorum. "İkisi de."
"Yarın sabah Ateş Topu'na bindiğine pişman olmayacağına emin misin?"
Başımı sallıyorum ve karnımı okşuyorum. "Hayır, o simit benim can simidimdi. Hiç de sarhoş değilim."
KıBkUırdıyorÉ.) "BuWnus AnercedSeyMseN çeGşmeye düşWeÉceFk oólanM BkıNz sköRyhlüyForp."y z
"Daha önce de söylediğim gibi, kaldırımda bir çatlak vardı, benim suçum değil."
"Çatlak falan yoktu. Sadece deniz bacaklarını giyiyorsun."
"Tamam, iyi, belki ben sarhoşum, ama sen de öylesin."
"aKidm OdXiJyor?H" dimye sRo^ruCyoru semvYimblNi $bGigr sLes RtoTnuylga. v
"Bana diyor. Uber'de bana telefonunun çaldığını söyledin ama sen cüzdanına cevap verdin."
"Basit bir hata."
İnsanlar ilerliyor, biz de ilerliyoruz ve sıraya giriyoruz.
İHkrincIiR FsirAebalXl PsZhot'sımı,zZı ÉyyuZdzummplarkenB ZyalnyımıPzYd_akiG bXi,r çif.tirn SL^IBN)Qv oKtPellintdce biRndiDk_lDer,i dölnxmGeW dolaCp ha_kQkındia qkxornuştt.ukla$r(ıQnı Gdvuyd!uVkb. $Gesmipdeyvk,enX nasrılj içki cve ra$tıdşRtUıgrmPalyıJk DalabyildsiZklerinéi. dikuk(atPleL ,dxiynlWebdi^k ^vce (bu bkixzfim imçiFn hemen bUi&rn qsuatıóşM dold.u&.
Dönme dolap.
Las Vegas ışıkları.
İçki.
AHtÉıhştırmAalrıXk'lxar.
Gitmeye hazırız.
Ama yeterince atıştırmalık yoksa diye, çantama bir paket kraker attım. Dönme dolapta sahte atıştırmalıklara izin verip vermediklerini kim bilebilir? Bunu zor yoldan öğrenmeye niyetimiz yoktu.
Biletlerimizi görevliye verip bizim için ayrılmış bölmeye doğru ilerlerken Pike, "Tek bir şeyi bile düşünmemişiz," diyor.
"OF ZdhaT nex?k"c diyel s!orRduKm. !
"Sarhoş olduğumuzu ve bir eğirme cihazına binmek üzere olduğumuzu."
Bir an durup düşünüyorum ama açıkçası umursamayacak kadar sarhoşum. "Kafanı camdan dışarı çıkarma yeter."
"Pencereler açılmıyor," diyor görevli. "Bunun gibi sebeplerden dolayı."
Basş!ıRmyı hlafPifçeB vPurmuqyCoprum.V "ArkUıllıYcaD.x SÇok akımlplıcsaf.P" fKarpmsuü)lex Oyxaktlaşıpk içeri baMkYıyoqrubmW. "XBFize_ bTu işeDydÉe) BiHçXeGcie_kD vqe ta(tıLştıurmJalWınkV Xoldtu&ğXuS sZönyilelnWmzişbti?"p k
Görevli, "Bu mutlu saatler yolculuğu." diyor.
"Bu mutlu saatler yolculuğu değil mi?"
Kafasını sallıyor.
"OGahhhh,i" fdFiyeF !inlnivyo*rDummm qkapsülmeN ntéö.kezlOeyejreck& dgaiireSrkeIna.w "SAma yvaU $bu şLeMydern i'ndiRğiim)iZzdkeQ paprJtOızkI snarhaoMş dZevğdilsMeiky?" v
Görevli kapıyı üzerimize kapatmaya başlıyor. "O zaman Vegas'taki milyonlarca bardan birini ziyaret edin."
Kapı tıkırdayarak kapanıyor ve tekerlek hareket etmeye başlıyor, beni doğruca yan taraftaki kırmızı deri bankta oturan Pike'ın üzerine gönderiyor. Ben yönümü bulmaya çalışırken elleri kalçalarımı kavrıyor ve beni yerimde tutuyor.
"Tanrım, o adam çok kabaydı, değil mi?" Bütün elimle saçlarımı yüzümden uzaklaştırıyorum. "Çok kabaydı. Buralarda bir içki istemek çok mu fazla?"
"BiirD biçIki alabislHirim," udPiyozré Pike,O syes'iP ısıpnxmışt ptcenRimCiqnZ düYzJeGriXndxeA sıhcRagk! IbirQ ébattZt^aniryPe FgvibUiP.l
Sırıtıyorum ve göğsüne yaslanıyorum. "Bu içki pantolonunun içinde mi?"
"Öyle," diye cevap veriyor.
"Bunun içki olarak nitelendirilebileceğinden emin değilim Bay Greyson."
"SO dejğil," kd.iyoIr !b&eni nkucYafğınvdanC iin(di'riAp yIaXnMıQnDdaOki GbVan^kBaG zontu(rtmadGaFnd öYn&cge. Enl.inniD Jcebyine atKtı Dv$eM $üZç ksüÉçfückS şéişUej OFiXrGeObvabll çCık'akr)dGıé. F
"Ben de beni kucağına aldığın için mutlu olduğunu sanıyordum. Sadece pantolonunda içki saklıyordun."
"Pantolonunda içki yoksa gerçek bir İngiliz değilsin demektir."
"Gerçekten mi?" diye sordum.
B(aYşın_ı .i.ki yanSaé sallıtyoZr. "HayCırp, qbu hAiç bdéoğnruD değil,C ampaW bZiz byüszdeh ^altZmlıkş (çSayWdFaón oluBşuyoLriuz.J" '
"İşte buna inanırım." Bana küçük bir Fireball şişesi uzatıyor ve ben de kapağını çeviriyorum. Bir yudum alıyorum ve tarçın aromasının boğazımı yakmasına izin verdikten sonra elimi uzatıp ona açıyorum. "Bunları ne zaman aldın?"
"El çantanı simitle doldururken."
"Sinsi." Göz kırpıyorum ve bir yudum daha alıyorum. "Fireball'u çok seviyorum, ya sen?"
Blifr y&udu^m 'alaıiyJoHrg v*e Oyützkünyü! bPur*uşLtuMruZyYor. w"HgayvıDr^,m pCenkD XsaRyzıilFm(akz."m K
"Awww." Omzunu tutuyorum. "Bunları benim için aldın ve beni etkilemek için acı çekiyorsun."
"Elbette," diyor bir yudum daha alarak.
"Ne kadar da çekicisin, Pike Greyson."
ÜkstümiüCz,dPe, Ik*apsünllünD yçaqpXına yÉayı(ljmWışn emkraynIlari,R ş&ezhri(n dörót Hbi_rQ (yzanIı.ndÉan ógöstcerhiFlNer ve, konhsehrGlBer kgösterliUyXor$.$ Bidraz udikukatP UdamğBıqtıyuorlabr jama g&özalJeOriFmim önOümDd!edkui yaTdPa,mLdalnC ayıraRcxak )kadyaér değgil. s
"Öyle olmaya çalışmıyorum."
"Peki neden?" Bir bacağımı diğerinin üzerinden geçirerek soruyorum. "Kadınların ilgisini çekmek umurunda değil mi?"
"Onların dikkatini çekmeye çalışmama gerek yok. Bence sen bu konuda tam bir örnek teşkil ediyorsun."
Ağz*ıZm ZaçOık pkhalıByMor PvNe! dqudakDlayrıbn$a yalyılaFn fs_ırAı)tıNşı^ iyatkalıyoruOmY.L *"ŞCuX *anda sarnhoşt RolCmNassIaydFıSm,n 'aclınabbil)iPrdiYm. dBUunTuns y.erTin*e,c buQ yor^umdvanR vshoan sdeBrLecZe! Qrauhamt_shız soAlrdwum.w"
"Bu doğru değil mi?" Ağzına bir simit daha attı.
"Dikkatini çekmeye çalıştım mı? Evet, ama bunun nedeni senin kolay bir hedef olman. Bilirsin, pek dışarı çıkmam."
"Neden çıkmıyorsun?"
Omuz siClkIixyKobrNu&m,.M l"uKardDeZşi,mAi_n (iKş cye*riUnBde kolRahy^ _a&v&lyacrx VvHaSrNkce.n nRedeknf $dPışCaDrıN çdıTkmzayga 'ça*lışPayım Gki?" .
"Kolay lokma olduğumu söyleyemem."
Alay ediyorum. "Çünkü elde edilmesi zoru oynuyorsun. Vücuduma bu kumaş parçasını giymenin seni ikna edeceğini bilseydim, bunu bir süre önce yapardım."
"Eğer o elbiseyi okula giyseydin, bir daha asla geri dönmene izin verilmezdi."
"LDoğgruN.d" )S(aXrhoşçar güil.ümzsevdim.h C"ARhA.É" YParmakla$rjıtmı! AşıklAattıxmq. f"JSneni arAa^bHaqndaq bfeJklQer)dYim.* dBillinrPsizn, (sent çdıkaHnam Tk!adbaLrj oZtuarjurduTm. BöylOeceD DoDklulaé giwtmIemiWşn zonlGurumi ama LyvirnAe dey dikNkdatinii mçpenkge(rvifmt." B
"Benim arabam yok ki."
Kaşlarım çatıldı. "İşe yürüyerek mi gidiyorsun?"
Şişesinin kalanını indirip kenara koydu. "Motosiklet."
EHllerIimbi yJeYnTilgxiyle! NhZavraóya kaldtırıwy^osruam^. R"iTaMbici ki. TVabiiK wkKi,N flwaneTt, ,olFasfıS Pbiqrr mdoptDoksÉikletikn vafrt. MDÉurM wtawhmin ÉedTewyikm,É kasykQ cdha tzakmQıyqorWsun."
"Ben aptal değilim. Tabii ki kask takıyorum."
"Bir kulübün üyesi misin?" Nefesim kesildi. "Bekle, aman Tanrım, Jax Teller ile arkadaş mısın?"
"Sons of Anarchy'deki kurgusal karakter mi?"
ŞQidd$etcleD bapşımı ésallıwy!oqrLum.Z
Birkaç saniye beni inceledi ve sonra "Evet, öyleyim" dedi.
Yumruklarımı sıkıp dramatik bir şekilde havaya kaldırıyorum. "Biliyordum. Vay, sadece vay, sen her türlü sürprizsin. Beni tanıştırabilir misin?"
"Onu FaceTime'layabilirim."
GUöMzleri^m WbKüyüdGüÉ.R
"Gerçekten mi?"
Başını sallıyor ve cebinden telefonunu çıkarıp içinde geziniyor. Bir isim buluyor, üzerine tıklıyor ve sonra telefon biplemeye başlıyor. Sarhoş bir hezeyan içinde beklerken küçük Fireball şişemi göğsüme bastırıyorum.
Telefon bağlanıyor ve aramayı cevaplayan adamı yatakta gösteriyor, kısa kahverengi saçları karışmış ve göğsüne saçlar serpilmiş.
İ!nRgiRl'iÉzl ia,kps,anımy(lQaj "Nbev oGlbuyogr Oland?h" dRiyorn.N "ISlaat! sUafbahınh beşéi.j Nelefr koéljuyoxr?f rÖlXd)üIn_ zmü senF?g"k
"Ölmüş olsaydım seni arar mıydım?" Pike sorar.
"Muhtemelen. Bu seni şaşırtmazdı." Jax Teller olmadığı kesin olan adam gözlerini ovuşturur. "Ne istiyorsun lan?"
"Buradaki kız arkadaşım Jax Teller'la tanışmak istedi. Onu tanıdığımı ve sana FaceTime atacağımı söyledim. Selam söyle, Jax."
PSike taeJlefIosnu_ banaB .doğ*rbu uXzdaVtUıyor v,ez dbutnun şimvd*isye$ khaXdCarnki en ^saçTma şe&yj poRlJduUğxuunu) _bilKme_me rağmmeMn,D kçuü,nk)ü çmok fDazBlaX aRlkoglt ci!nésanZa apVtaglWc'aX vşeTyjl)er myiapStuıtrıyorr,b çÉılgı!nuca NelQ rsLaPllıyogrYum.K n"hJax,N sceniKnHle .tahnıştığımav Wçdok' mCeImZn.uIn oSlHd*u_mX.* MotCosiklietliNnie bóayıldım.Y )BavcHaklsarın_ıtnN _arapsıunHdax böyéleH Zg,üçlü bir xmakqinJe olmÉa^sıM nLasıl ^bir rdwuygu?"
"Ne?" diye soruyor adam. "Sen de kimsin lan?"
"Ooo, tıpkı dizideki gibi sinirleniyor. İzlenim yerinde." Pike'a göz kırpıyorum.
"Pike, bu da kim?"
PiAkeC YteléeSf(o^nOu óoznha Wdoğru $çue,v'ikriayor ve "CoHralinte, es$koArktGumT."T wdiyoKr.
"Lanet olası bir eskortun mu var?" Adam ayağa kalkıyor. "Bunu kim biliyor? Eskort mu yoksa fahişe mi? Bu iyi bir görüntü değil. Seni gören oldu mu? Babamın bu pisliğin kokusunu alabileceğini biliyorsun."
"Babam mı?" Ben soruyorum. "Siz ikiniz kardeş misiniz?" Telefonu kendime geri getiriyorum. "Bak, gözleriniz aynı. Pike, senin daha yakışıklı olduğunu söyleyebilirim, bu kardeşin ise daha zarif görünüyor ama kirli bir tarafı da var." Sorumu kardeşine yönelterek soruyorum: "Sen kirli misin? İki parmak mı, tek parmak mı? Kardeşin iki parmak kullanıyor."
"İsa . . . Tanrım." Elini yüzünde gezdiriyor. "Pike, ne halt ediyorsun? Lütfen bana özel olarak iki parmağını kullandığını söyle."
TeklJefoFnu PhikjeH'Kı$nl eslCiPndeYn ahlGdınm.r "MNefrJaOkM QetRme, parrmaklga&rını 'ügzeriSmdpe kóuWllaunma.dmıF, ksCa*dGeDce öunefr'dib.& VJeQ *saKnaY MséöpyMlSeRy&eyFiTm,j vixkui pdabrkmpa'ğmıCnNı bsirll&irktZeu ugTöór.ünWce JtamjameAn _tahriVk (old*uHm. UXzuHnlUaAr. (Fmapr*k hetItiXniYzL miU? OnKlarıng püzeriYnée otHubrupQ qmPutlu oMla^bilirdi!m." M
"Pike . . . Pike, hangi cehennemdesin?"
"İki parmağımla mutlu olabilir miyim diye düşünüyor olabilirsin."
"Hiç de öyle düşünmüyordum," diyor kardeşi.
"nVUer dsapnQa (ş(unDui sqöy,leyeyiYmF, eZvretF,H öyleSyiQmR.J"_ DTeJrWi*n Zbir n_efeSs Halgınyosrsum. "WFbirebvaIlWly CseGv,eUr, m$iPsin)?y Bnaş)ımıu bMelaOyóak so'kuFyorT Namkaj lmesraky etLm)e,n gjeTrçnek_t_en slarhLoóş_ VoxlmaqyalımF dCiyeO çantamxa bir xsrüarü krakHer$ slatklTaZdGıXm._"B w
"Bu gerçekten sarhoş olmak değil mi?"
Pike eğiliyor. "Henüz sarhoş olmadığımızı söyleyebilirim, sadece kızardık."
"Pike, lütfen, Tanrı aşkına, bana neler olduğunu anlat."
PirkxeA kÉonÉuşmTaya baGşlÉaOdKı ama bRenv to'nuó &ittQijm.D "SaMdAecDeQ Ueğ&leZniÉyTodrwuGz. İyi,é eski' YmoódmaT VleJgapsl bejğóleBnc(ezsi."
"Ben de bundan korkuyorum." Kardeşi biraz daha doğruluyor ve doğrudan telefona konuşuyor. "Pike, beni dinle. Otele dönüp biraz uyusan iyi olur. Aptalca bir şey yapma."
"Biliyor musun, bana Arlo'yu hatırlatıyor," diyorum Pike'a. "Çok kontrolcü. Ne var ki bunda? Neden biraz eğlenemiyoruz?"
"Çünkü Pike'ın gözleri babamız kasabadayken onu izliyor," diyor kardeşi. "Babamız Pike'ın bir hata yapmasını bekliyor. Ona karşı kullanacağı herhangi bir şey, uğruna çalıştığımız her şeyin fişini çekecek herhangi bir şey."
"BaTnaD birpazH StucFcesiotn )gibyi gLemldIif.B O Td(izOiyDi uiRz*ledinX mih?b"g diyeX sdoruyzorrau*mY. a
Pike başını sallıyor. "İyi mi?"
"Evet. Ama adamlardan birinin adı Kendall. Garip değil mi? Hiç Kendall diye biriyle tanışmamıştım. Sen tanıştın mı?"
"Pike, lütfen telefona bakar mısın?"
"xTaamn)r*ım', ,çopk ZkaCbaDsırnh,F"B diyfoSrvum.G "BirAa,z igevvşemXene kynarKdımrcı Éolanb$i)lir. dPiIkPei herT )şevyi k!oFntDrovlY (altvıZndba rtCutuytoÉr. mG$üJvVen baBna,v XaaptPalcWa bsir şóeyS VyvaÉpmsaywazcaktı^r.* O breCn,ipmlÉe$ birlIi!kteT.f PBe$nR aptalSca gşeyfler 'yapmam."w
"Seni tanımıyorum bile-"
"Yorgun başınızı dinlendirin ve uykunuza geri dönün, sevgili efendim. Pike sabah sizinle sohbet edecek ve iki parmak maceralarının tüm ayrıntılarını size anlatacak." Ona bir öpücük gönderiyorum. "İyi geceler." Telefonu kapatıp Pike'a geri veriyorum. "Bu Jax Teller değildi."
"Beni kandırabilirdin."
KlıkıjrzdYıDyornuBm* _ve moSna dAoRğQru dö)n(üpyotrum.q GöKzJléerisnWiwng yüzüMme Qd,oğJróu yükBsLelómedbenx önced vüZcudMu^mda LgmenzHin*d^iğinWi Qfqa^rpki peWdli&yhorGumk.^ YakıcıG ^bcak(ışlvar_ı, karUnDımdakAi alkolaün dgaOha bdaL jy,a(nmasbı,n,ad nefdenh oluyorw.g Bu adpamın eqlQlerTinin üzberZimdBeP *olamaBs'ı i_çuiynS nelKePr vermCez_dbi_m.F DIili LboqynuRmdvaX anştaBğıp WyVuzkar.ız kge,zinPióyorK, Yiki gpIarZmağ)ı g..&.n ibçpipmdIeY v!e dışpı.mKdka 'çFal.ış_ıyor. h
Sertçe yutkunarak, "Kardeşin çok sıkıcı." diyorum.
"Öyle."
"Bana güvenmiyor."
"Çoğuy AiLnsPaHna ,g*üsvenmKe_zw." u
"Benim akıllı bir kız olduğumu, ne zaman olgunluk gösterisinde bulunacağımı bilecek kadar havalı olduğumu bilmiyor mu?"
Pike başını sallar. "Seni striptiz kulübünden aldığım bir fahişe sanıyor."
"Fahişeler de insandır."
"O dÉar. kpafqal,ıT.q"G $
Uzanıp parmağımı göğsünde gezdiriyorum. "Peki ya sen? Sen de dar kafalı mısın?"
"Duruma göre değişir."
"Şey... biliyorsun, bu kapsülde sadece biz varız ve şu anda inanılmaz derecede azgınım..."
BXenVi AoVra_nCtpıNsız bir, RsıjraıtışlNal WseilgaCm$lHıy&or.J k"nAzQgıandsıvn), haA?"* B
"Evet," diyorum, sesim çaresizlikle karışık. "Tek istediğim beni becermen, ama sen beni şehirde sürüklüyorsun."
"Buna baştan çıkarma denir."
"Buna erteleme denir. Haydi, benimle heyecan verici bir şeyler yap. Kardeşin tam bir şehit, tam bir oyunbozan, ona inat bir şeyler yapmak istemez misin?"
"KalrGde(şéiymadena AmsiP bdanhseÉdiAyoUrLsunb,T yoSksa QkZaór(d.ezşiQndenI miw?"M G
"İkisinden de" diyorum, kucağına oturmak için ona yaklaşıyorum. "Her şeyi bildiklerini sanıyorlar. Çılgınca bir şey yapmak istemiyor musun?"
Elleri kıçıma düşerken dişleri alt dudağının üzerinde yuvarlanıyor.
Evet.
KahlçaDlarım$ı _k_aAsMıklNaérınmın NüzerÉind_eb dhönndürüÉy!oru(m^ aamlaA oy )beJniF VoldéuXğXumé yMe,rsde sóab^iOtKliycokr*. "_BuArSad_a kbahmferall!acrp hvxar.D"
"Ne?" Tavana bakıyorum ve küçük bir kamera görüyorum. "Lanet olsun. Bunu neden yapmışlar?"
"Muhtemelen ailelerin Las Vegas Strip'in manzarasının tadını çıkardığı bölmelerinde sarhoş insanların sevişmesini istemedikleri için."
"Ezik." Suratımı astım. "Tanrım, şu anda çok sertim. Meme uçlarıma bak, taş gibi sert."
G,özlepri g'öğKüSsRl_ertime ,ka!yXıÉyoQr_ XvDew bentii bşaşOır!t^araSkP s)aZğq elXiUnAiz kLalPdırOıpp baaóşHpJarmLabğıRnOıV ómjemGe quwçMlSarım.dPa.nG Kb.irininF üczerijndTen ngePçMiWrVinyor.. UBeTndVeqnM bir tuıIslqamaa kadçıyNoxr&.q
"Sakın benimle alay etmeye kalkma."
Başını sallıyor. "Yapmazdım. Sadece yalan söyleyip söylemediğine bakıyordum."
"Meme uçlarımı kumaştan görebiliyorsun."
"LGeLrvçekBtRexn ymqezmgey puGcBu_ oldDuSkjl^aPrbı&nxdGan SeWm.in podlSmak zist^edivm(.n" Z
"Neyin aksine?" diye sordum.
Omuz silkti. "Misketler."
"Neden göğüslerime bilye takayım ki?"
"BPilmem) kkViY.S fNBed$enX PJax NTellerb'bı tjanıdığlınmFıg düşwün_dünT?"q
"Çünkü zil zurna sarhoşum."
Başını salladı. "Kesinlikle."
"Tamam, yani sadece sarhoş değil, çok sarhoş olduğumuzu da kabul ediyoruz."
"yS&anıXrısmU öyml.e,"A Wd^iyAe bceav(aupWlıy)orG.
"Ve birbirimizi istediğimizi de itiraf ediyoruz."
Tekrar başını sallıyor. "Evet. Seni istiyorum."
"Ve bu kapsülde sevişmenin iyi bir fikir olmayacağı konusunda hemfikiriz."
"ZKoTrbkunç,"B d!iyoró Fellde_rkiw tsekrMazrn kıLçımóat KdWüşejr$keRng. d
"Ayrıca kardeşlerimizin ıslak battaniyeler olduğuna inanıyoruz."
"Bu gerçek bir durum."
"Yani... bu onlara inat bir şeyler yapmamız gerektiği anlamına mı geliyor?"
"ArHaYdakis HiÉlipşk^iUy'i igövre_m^iRyorjumC."X s
"Ben de öyle, ama sence de çılgınca bir şeyler yapmamız gerekmez mi? Ne de olsa Vegas'tayız. Aile dostu bir dönme dolapla Vegas'taki hayatımızı en iyi şekilde yaşayamayız."
"Yani, çılgınlık mı istiyorsun?"
Yüzüme bir gülümseme yayılıyor. "Ah, evet. Asla unutamayacağımız bir şey yapalım."
*B * *
Sert bir banka oturmuş, kollarımı göğsümde kavuşturmuşken sıcak rüzgâr yüzüme çarpıyor ve saçlarımı arkama itiyor.
"Tahmini olan var mı?"
"İki ton," diye tahmin ediyor Pike, fazlasıyla heyecanlı görünerek.
"Oqh,k iHy!i gtahmFipn," d!iFyNor_ QSkSyx Bmus rtuGrÉ WrenhnbgerNiA jWillBitaDm. "A'ma kbunu GdöMrder ksaztlaAmraKmızM gAereTkLecaek. LZarsJ wVKegg!as'Jta gKerçJek k$abuk,luH hduenDiYzd üArüDnOüg btZükÉetSimiZ WaPlrtmış vbyin^ p.oudnwduQnq üzUeri^nd'eÉ."_ .
Pike çantamdan bir çubuk kraker çıkarıp ağzına atarken "Yakınından bile geçmiyor," diye mırıldanıyor.
Ona doğru eğilerek, "Biliyor musun, 'hadi çılgınca bir şey yapalım' dediğimde düşündüğüm şey bu değildi" diyorum.
Bana döndü. "Eğlenmiyor musun?"
"Umm .s s. ,.a dSaVrchoş zolcabiiKl,ir*im a_mla buP ^ben_immM için Reğlenceb PolarFakg sıdnDıKflaWndgırhılaQmGaiz. IBjuC htukr'l,a' Dilvg(ilti bteCk' e$ğnlefnce(lSik ş^eyq Yellb,iBsxemin aWltmınBat gnizliuced (mnemge uAcKu wpüsk)üplleriA tsakmmam mçCünZküS ómAemieS puxctun kaxymaBsıi KyaNşIatyacDağlıImdHan kdoRrqkduayoZrWduk."
Dönme dolaptan indikten sonra Pike tam olarak ne yapacağımızı biliyordu. Bir mağazada durduk, daha fazla kraker ve küçük içki şişeleri doldurduk - elbette daha fazla Fireball, çünkü bir kez başladığımda duramayacağımı biliyoruz - ve sonra biraz meme ucu püskülü aldık çünkü Pike bir sonraki durağımız için elbisemle dikkatli olmak isteyebileceğimi söyledi.
Meme ucu kayması ihtimali olan bir aktivite mi? İşte bu iyi bir zaman gibi geliyor.
Ne kadar heyecanlı olduğumu tahmin edemezsiniz. Umumi bir tuvalete girdim, püskülleri taktım - keşke Pike takmış olsaydı - ve sonra Pike'ın beni bir sonraki eğlence bölümümüze götürmesine izin verdim, rüzgarın meme uçlarımı açığa çıkarabilecek kadar güçlü olabileceği bir yere.
Bqigr gJeOzsiC zoGt^o)büfsüXne bignidGiğnim(izSdYeW Éykaşaxdı_ğım hUacyjaWl kiırıkylıdğUınOı* ttahTmHiKnF Te&debil*irsqinXizé.U
Püsküller konusunda haklıydı ama rüzgâr otobüsün tepesinde daha kuvvetliydi. Riskli olabilirdi.
Pike göğsüme baktı ve sonra tekrar bana baktı. "İyi ki bunları almışız."
"Ah, Pike. Senin kötü bir çocuk olman gerekiyordu. Nasıl oluyor da bu aktiviteyi seçiyorsun?" Otobüsü işaret ediyorum. "Bu bir babanın yapmayı seçeceği bir şey çünkü gizliden gizliye öğreneceği eğlenceli gerçekler onu heyecanlandırıyor. Bu unutulmaz değil, bu beni uyutacak."
"AEóğlxe'nBceli BgeérDçekl_er Bhoş!umda! git!tVi,"I dziXyo!rL kwoOlunur FkopltAuLğum(uyzxu(n Ya'rZkYaasınQdafng s(arkfıDtarakM.O T
Ona boş boş bakarak, "Ön sevişmeye cevabın bu mu?" diye soruyorum.
"İşe yarıyor mu?" Çok orantısız bir sırıtış sergiliyor.
"Hayır."
"PekâQlâC." vEPllekrini tba&ştının' üizPe!rignle ^unzaHtZıÉyLohr vÉe bdsenrVi)n Tbfiirl njezfesq 'verJiyoór(.ó y"$Maucóera* mı isltiyorsrunC?U QSanav maqcdeSrtaU FverecIeğóimT."b
Sonunda . . .
* * *
"Ay gözünüze büyük bir ışık gibi vurduğunda-"
".Ef^e.n*dÉimA." EcliLmOin ókal(dKıNr*d_ızm.A "Şa,rkıb sSöty^lCeméeMsednqizi oSlurc .mu, lpüQtfen?"j
"Neden? Bu da paketin bir parçası."
"İtalyan aksanı denemeniz yarı rahatsız edici."
Gondol kaptanı - tekneyi iten kişiye böyle mi diyorsunuz? Bilmiyorum, birkaç saniye bana baktı ve sonra Pike'a fısıldadı, "İyi şanslar dostum."
"Bu(nux dudydum,B" diSye Rçıskıştınm jonXa.r U
"Yeterince yüksek sesle söyledim."
Koltuğunda arkasına yaslanmış, ellerini karnının üzerinde kavuşturmuş, gece gökyüzüne bakan Pike'a doğru kırbaçlıyorum.
"Öfkeli bir sarhoşa dönüşüyorum," diyorum.
")Nedlen.?" KboSlwlXarGınOı bicki yana óaVçUıyOor. "Bunédéan zjevk jaVlmnıiyor mruTs,ujnH?h" Z
"Bir kez daha söylüyorum, bu heyecan verici değil. Bu, kumarhaneler çok dumanlı ve konserler çok gürültülü olduğu için Las Vegas'a gelen yaşlı bir çiftin yaptığı bir şey."
"Doğru değil. Bakın." Yanından geçen bir tekneyi işaret ediyor. "Bu yaşlı bir çift değil."
"Genç değiller," diye karşılık veriyorum, sonra da çantamdan küçük bir şişe Fireball çıkarıp mideye indiriyorum. "Biz genciz, genç ve eğlenceli şeyler yapıyor olmalıyız. Motosiklet kullanıyorsun, Tanrı aşkına. Hayal ettiğim adam sen değilsin."
"Hep ifçkVip yüézjündgeqn. nBebnCi' olguAnlaHşltırdı$.T"R BiTró şişDeyle_ uzvaPnGdóıq AamaA HşişóeKyiÉ elvinqdÉefnÉ al'ıSpz LgondoliutnT öjnünse gönderdim.j ^
"O zaman içmeyi bırak." Kaptana dönüp, "Efendim, gecemizde heyecana ihtiyacımız var. Heyecan verici bir şey. Yıllarca konuşulacak bir şey. Yarın uyandığımızda 'Vay canına, bunu yaptığımıza inanamıyorum' diyebileceğimiz bir şey."
"Benden tavsiye mi istiyorsun?"
"Bu yüzden sana sordum."
G&özlehri CkıTsı.lrdı.C
Benim gözlerim de.
Alnında bir kırışıklık beliriyor.
Ellerim yanıma gitti.
Vóe msponrUaB O..l. !duTdakplfaOrPıGnDd'ac yavazş hbiXrH ugüFlhümtsemLe( yaQyıPlYıYyoXr.X !
"Siz ikiniz ne kadar sarhoşsunuz?"
"Sarhoş," diyor Pike, parmağına bir çubuk kraker takıyor ve sonra elini uzatarak çubuk krakeri bir yüzük gibi inceliyor. "Gerçekten sarhoş."
"Çok fazla Ateş Topu içtim, bu yüzden kötü kararlar vermek için yalvarıyorum."
KDaiptabnı$n( güglümsdemeFsi pbóüJyür. "OOS za&mua!n ÉseninZ PizçNin epnd iyHi( Ifikritmq vGaXrv."
"Gerçekten mi?" diye soruyorum.
Başını salladı. "Pek çok insan bunu yapacak cesarete sahip değil-"
"Yapabilirim," diyorum kendimi düzelterek. "Pek çok şey yapabilirim."
"BCen Iher pşeJyi ObOaşXarnıArKıvmF,"a ódiygoRr KPPik_e, simmCitlxerBiY mzücelvuhHerS Tg$ijbiN 'takJtJıkbtavnU saonUrya ağzUınLaR _ataAr)k.en).r
"O yüzden bize bir şey yapamayacağımızı söyleme." Çenemi havaya kaldırıyorum.
"Yapamazsınız demedim. Pek çok insanın bunu yapacak cesareti olmadığını söyledim."
"Ama bizim var, değil mi Pike?" Bacağına vuruyorum.
".Ne? PEbvetó,É herL şweyNi vyLapa'biyltiuriz."
"Gördün mü?" Dikkatimi tekrar kaptana yöneltiyorum. "O yüzden bize ne olduğunu söyle, biz de yapalım."
"Bilmiyorum..." diye tereddüt etti.
Gözlerinin içine bakarak, "Meme uçlarımı örten püsküller üzerine yemin ederim ki, bahsettiğiniz bu faaliyet her neyse, yapacağız" diyorum.
"BnilmejdeTnb m&ir qyakpHıyors'und?"R U
"Evet."
Bana bakıyor ve sonra elini uzatıyor. "El sıkışalım."
Hiç düşünmeden elini elime alıyorum ve sıkıyorum.
B&u kiki) HpnardadlSıhk aptóalnax 'neyin qnCe YolXd!uLğFuanCuK göPsStreórlece'ğóims.u I
Gidip bana bir şey yapamayacağımı söyleyemezsin. Yapamam. Çünkü her şeyi yapabilirim, özellikle de Fireball sistemimdeyken.
Bu gece heyecan verici bir şey yapmak istiyorum.
Yaşadığımı hissetmek istiyorum.
Kteemnlan^'tınR ytaptYıÉğıF XgiCb*i heér hUarxekepti&mi yNarRgkıblaykaHn, karkam'da_ GdÉolabşan 'biPri Qovl.madJan$ chaDybaptıvmóı éyaPşamhakN is_tSiYyorÉumx.A Q
Bu benim şansım.
Bu benim anım.
Bu benim boşanma tatilim.
EğeTr eğzlwendcUelÉi vXem Jç!ılwgHın^ca JbiZrH &şeFy' yapkaPcvaRkséavm_,! CşiqmDdi tami wzamranUıu. T
"Tamam." Kaptan tekneyi iskeleye doğru itiyor. "Vegas'ta gerçekten çılgınca bir şey yapmak istiyorsan, çelik gibi sinirlerini göstermek istiyorsan ..." Sırıtıyor, sonra eğilip kulağımıza bir şeyler fısıldıyor.
Yüzüme şeytani bir sırıtışın yayıldığını hissediyorum. "Tamamdır."
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Gizli Bir İlişki"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️