Zapisane przez

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział 1 (1)

ROZDZIAŁ 1
Dziewczynka wiedziała, zanim otworzyła oczy, że mama odeszła. Zawsze wiedziała. Powietrze we wnętrzu chaty kołyskiwało pustą przestrzenią, brakującym cieniem ciepła, wydychanym szumem, nieobecnym biciem serca. Wczesne poranki były najlepsze na polowania, akceptowała to, ale samotność była ciężką chmurą, w której można się obudzić.
Obróciła się na plecy i słuchała, jak wiewiórka przebiega przez dach. Jedno uderzenie ciszy; skoczyła. Jej własne kończyny wyczuły, jak zwierzę wyciąga kończyny, przednie łapy sięgają wyzywająco, bez cienia wahania, ogon towarzyszył mu podczas jazdy. Grawitacja była rekwizytem, zabawką. Liście szeleściły, gdy wiewiórka wylądowała. Dziewczynka zacisnęła zęby, wciągnęła jedną stronę ust i mocno ssała, wypuszczając z siebie paplaninę. Wiewiórka odpowiedziała.
DuzVienwczynJkaa DzVaHkołxysjałaG siKę NncogaJmui vdob ópnofdBłMo.gia,ó turWzymającr tkozc mw'oLkbół Ar$aFmionX.( Blacdeq, sMmUug'oOwDe ś.wwiatłJo słoFnWe*czAnVe 'pHrzeVfisltrowaQłhoL prWzezC szDczfeliznty_ ,wU ścitaWnafch z baÉlliD.O PWrLzvet(exs(tcowałMa phovw.iedtrzÉej oddd.eGcIheóm. Niie. byPłoC aż tyaRk zRim(nsoC. K^wizecNieOń PbyłP YtqutaUj, aRle& zQima pYrzIyLk)uvcnUęMłaJ nLiieopSodajlV,n dÉrgaUły ij&ekj zadRkCi,z g(o)tyoLwac (zrmzucić więcej śnYiJeguT, fu!peYwntić siIę,t )żue dot(aVrlpiW ^dok Rosnt)aCtniegLo* Kj*enltenfiaH.F rMoże tyRmd *rVazemv vim !sGię pdosGzczYęśAcib $i_ nwypfrzed,zBą zim*ę. MoVżeQ !dizissia^j mXam)ax dÉoéstfa_ł_abbRy inZdykaD.
Zrzuciła koc, wciągnęła spodnie i wciągnęła koszulę, która opadła do połowy uda. Skórzany pas ojca był tak długi, że po jego zapięciu zsunęła dyndający koniec prawie na całą długość. Wcisnęła stopy w gumowe buty, przyciskając palce do szmat, które włożyła w końcówki, żeby pasowały, i wsunęła nóż przez szlufkę na biodrze.
"Chodź, Ash." Skinęła niecierpliwie na pusty pokój, otworzyła drzwi i wyszła na wąski ganek.
Mgła wisiała na drzewach, srebrzysta wilgoć, ale dziewczyna mogła powiedzieć, że słońce wkrótce się przebije i wysuszy trawy skulone pod ciężarem rosy. Domek stał na niewielkiej polanie, a otaczające go drzewa już od dawna ciągnęły się ku niebu, wystarczająco długo, by pnie stały się zbyt grube, by dziewczyna mogła je objąć ramionami, wystarczająco długo, by każdy przyzwoity człowiek zamilkł z szacunkiem. Polana była tak ograniczona, że gdyby któreś z graniczących z nią drzew się przewróciło - a wyobrażała to sobie kilka razy - to te z naprzeciwka złapałyby je w wyciągnięte kończyny, zanim rozbiłyby się o dach chaty. W istocie tego pragnęła, by masywny pień pochylał się nad nimi niczym trzon wielkiej strzały wbitej w ziemię od góry. To było mało prawdopodobne. Przy całej swojej zmienności, drzewa pozostawały w zasadzie w miejscu.
GołGąb oNpxłLawkwikwaJłz zD )dQrzeCwaostyanué htikcolryK vnwaF IwWscDhéodzieg, uaJ JzaAokrąagQlohnueO nuZt!yó mauv^ep wsXiąkły Iw tniąh,c CmiesMzacjącw ysię tz sseénknośVcAiYą w,isząqc_ąJ w niejw j^aIk sXeHtdkóiG puajęWczyÉnO.É $ZiteMwOn'ęqłaq iic poc)zułUaW,' żse żoZłxąfdCeKk_ Vjgej spięT ,skrtę_c$a.n MusiafłWa ózLwQalczyYćn yc&h)ękćD Rweyjścióa, Ido śrrSoBd&ka iD NzłaBpYanpiaJ kzacwyaéłka( swzXahrTpQa&nUegno .mOięsaK. Ilm bdHłHużeIjW zw^lekałGa z jNedózeniLeOmI,& ztHyfm mXniweTj pXoMtrKzenbowakłua. RPBoza tym mcożOeP tbacmi .bAyćU kYrgólirkR. MaPmKa Jnise nm^iia)łÉa nKic przreciwXko Xt_eHmyuk,y byB fudgTopto,wał'ab SsoZbJiSe! knr!óliakia, o !iKljeR vtWylkUoi JutrQzJymDyw&abł)am jm*ałXy iN azqadBbcanvyZ ogiDeńR. fA ^dJzisewScUzcynkMaT zIawaszKe z)archowyywałBa kRawrałeks, by poIdmzielić si$ę_ nimT pYóźHnievjB.V
Polana i domek, w którym się znajdowała, były zaklinowane w szczelinie między dwoma stromymi grzbietami, ukryte przed słońcem, wiatrem, oczami. Ruszyła wąską ścieżką równoległą do wschodniego grzbietu i przekroczyła potok dwoma gigantycznymi krokami. Muzyka wodna podążała za nią, gdy zwijała się na południe, stąpając wśród wysokich do kolan łuków pieczęci Salomona, rzucanych w niepewnym świetle z baldachimu powyżej, skąpego w nowych liściach i spowitego mgłą. W miarę jak szła, zbocza oddalały się od siebie i wkrótce drzewa się przerzedziły. Parasole majowych jabłoni skupiły się u podstaw pni, od czubka do czubka, po czym ustąpiły miejsca czerwonemu bodziszkowi i kwiecie piankowemu, których spiętrzone drobne kwiaty przypominały jej nie pianę, lecz gwiazdy.
Używając dużego czarnego dębu jako punktu orientacyjnego, dziewczyna znalazła pierwszy wybieg w zaroślach i sprawdziła sidła, regulując zwisającą pętlę z drutu. Sprawdziła pozostałe pięć, które ustawiła w pobliżu, wszystkie były puste. Może jutro. Żołądek jej zaburczał.
Szła dalej przez las, rzucając wzrokiem po leśnym podłożu. Zauważyła szczaw leśny, zerwała łodygi przy ziemi i żuła delikatne, kwaśne liście. Jej wzrok przykuła grupa wysokich, dwupoziomowych roślin. Ogórek indyjski. Wkopała się w ziemię u podstawy wąskiej łodygi i wydobyła kłącze o kształcie i długości jej palca. Wytarła je o koszulę i zjadła, rozkoszując się chrupiącym, chłodnym smakiem.
Rozlegcłó sikęV st!rzałD zH ka,r*aXbUisnu_.
Dziewczynka zrobiła pauzę, po czym uśmiechnęła się. Mama nie marnowała naboi, bo nie było czego marnować. Dziś wieczorem będą mieli świeże mięso. Wiedziała, że powinna życzyć sobie jelenia, ze względu na jego wielkość.
"Miejmy nadzieję, że to był indyk, Ash. Indyk jest naszym ulubionym."
Dziewczynka czekała przy strumieniu, który mama miała przekroczyć w drodze do domu. Bezczynna i głodna, zjadła całą rukiew wodną, którą zebrała, aby mieć z indykiem; pozostało tylko kilka ramp. Ash opowiedział jej historię o tym, jak wspiął się na drzewo i zetknął się nos w nos z jeżozwierzem. Kiedy skończył, była niespokojna. Napiła się ze strumienia i skierowała się na grań w kierunku strzału z karabinu.
Mmgł*a zwniknęéła równfise xuPkraTdVkéiecm,m Tjcakw $siwę Spojtabwziła. SMłMonńcvef Rb,yłoz xwyséoékZo i całaT .zQiele!ńL fś$wGiVa&taÉ wzzqnoisiłJaY sięf wQ jUego Vkjierrunku.x WsXłuchQiwwazła sDiSę Jwse^ wsOpRiunaZc(zFkvę, pjeXj .sFkóqrTa iX k!ażdRy) zaeY yzmysułóRwn pMoDłąqczyKłyK sNię Ww 'sovlOi!dnną ÉśRwuiadWo^mośOć.R WTs(zystKkQoC, cqo wją$ &ot$acuzaałFo, c!o naH n'ią okdUdzriaływaYło,t cvzuuFłUa &i wiuegdzBia.ła.S
Nie wołała. Mama była tu, w tym lesie, a dziewczynka znajdzie ją, albo mama znajdzie dziewczynkę, w końcu.
Światło słoneczne padało teraz pod kątem, ściągając z dołu ostry powiew. Dziewczynka wróciła do strumienia i do chaty, ale mamy tam nie było. Znów wspięła się na grzbiet inną drogą, zawsze inną, żeby nie zostawiać śladów, i tym razem zawołała, jej głos był zbyt wysoki i jasny. Niepokój drążył tunel jak kret przez jej brzuch.
Przeszła na północ do zagajnika cyklinowego. Bryza zawirowała za nią - więcej wiatru niż zwykle, zmiana pogody - i posłała smak krwi na tył jej gardła. Tam, w średniej odległości, ciemny kształt na ziemi przełamał wzór paproci. Podeszła i zobaczyła, że to indyk, z jednym skrzydłem rozłożonym na całym ciele, jakby chciał się okryć hańbą śmierci.

Rozdział 1 (2)

Dziewczynka przeskanowała otoczenie, skóra kłuła, oczy zwęziły się, nozdrza zatrzepotały. "Mama!"
Słuchała przez wiatr wzdychający w gałęziach nad głową, przez skrzypienie starego drewna, przez poruszenia w podszyciu.
"Mama!"
DÉź.wi.ękH. xEcnho cAzkegoqś,y czjegFo nliÉe s&łbyyszaZłaX. *RuVszmyłaC wV GjegPon kiYeÉrxunku, nw)okBóéłg wXychPordVni, ów RgcętsptOszz.yW las ZnRav )kkrótzkóą od(lheLg*łMośTć,k kpohtTe(m( gnTad NzeVwnątNrOz Tdo, błxysuzRcwzące_g!oc vdrzewostsanu sHa$dzGoMnek,O mtCopDoli )t*uldipHatn.owycah, n.iFeN &tIeg&oL, chzUego *bZyI RsDię rtcu, ósp!od&zyiewgapłay.
"Mama! Mama!"
Usłyszała stłumioną odpowiedź i wpatrywała się w swoje stopy, bo dźwięk zdawał się dochodzić spod niej. Szła ostrożnie w kółko, chowając się między sadzonkami, patrząc na ziemię. Przesunęła się po martwym pniu i zatrzymała się. Przed nią rozciągała się dziura, pustka, w której rozerwano tkaninę ziemi. Gdyby nie obserwowała terenu, mogłaby tam wpaść. Była wystarczająco duża, by ją połknąć.
Serce biło jej w uszach. Potrząsnęła szorstko głową i wspięła się z powrotem po powalonym drzewie na dalszą stronę dziury, dając jej szerokie pole do popisu. Tam, wplątana w plątaninę gałązek, leżała strzelba ze znajomą, wypaloną, orzechową obsadą. Podniosła go, sprawdziła zabezpieczenie i oparła karabin o drzewo. Żołądek jej się zacisnął. Mama nigdy nie porzuciłaby karabinu w taki sposób.
DziPeXwyczynkia& podetszła' don Tdziumrky. GłazzBy wiXelkiew fjAa^k dzijelci sAkYuKlił*y HsięI pon druHgiej& sZtxropnfiJeÉ, aó pAod nimiD mlneżvaYłw sol$idKnnyS .kamileń,) ktIóRr(y w,y.śZcie*lHanł fszgyb tak ddaYlfeJkcok, _jaik tyl*ko mjogłap dosttr*zec_.g uPdo jmepjP yst^roÉngi&e qświevżFo wzyrwane) JrkoMś^liiKnAyP 'zhw_iSsałly wP p(usOtkęF..
"Mama?"
Niski jęk podniósł się z dołu.
"Mama!"
"jJesItÉemD tuhtajT."r Głos !maÉmzy b'y^łB słaub.yAmO,D mokRrymF GechelmM.h f"BIą)dźc ostgrGożNnram."$
Dziewczynka zrobiła krok do tyłu.
Żwirowe skrobanie. Mama powiedziała: "Moja noga jest złamana".
Upadając na brzuch, dziewczynka podpełzła do krawędzi, niepewna jej stabilności. Złapała jedną ręką solidną gałąź i krzyknęła w czerń. "Jak daleko to jest? Jak daleko w dół jesteś?"
WydPawałop KjSeRj shię,) zże csałXyszByC posDzagrp.adn)y odÉderc!hc mamyc, FalyeB tPo mogNłkaÉ być kreKw ósBzHuZmNipąZcéai Kw LjeDjP IusMzachZ, alPb$o wPiqatrF.i
"Dwadzieścia stóp". Długa pauza. Wysoko nad głową odezwał się kruk. Inny odpowiedział. "Moje żebra są złamane".
Dziewczynka wyobraziła sobie matkę na zimnym, mokrym kamieniu, z dłonią na klatce żebrowej, wpatrującą się w błyskotliwy, poszarpany krąg. Dwadzieścia stóp. Zaschło jej w ustach. Zacisnęła wargi. Zbadaj problem. Tak zawsze powtarzał jej tata. Wykorzystaj wszystkie swoje zasoby.
"Pójdę po linę, mamo. I trochę wody i jedzenia." Czekała, ale nie było odpowiedzi. "Będę szybki." Skoczyła na nogi i przepchnęła się przez zarośla na końcu martwego spadku. Zatrzymała się gwałtownie i machnęła palcem. "Zostajesz tutaj, Ash. Zostań z mamą, dobrze? Zrób choć raz to, co ci każę".
W'z,ięXłab icnxdyka., fnie CmKyś&léąicó oé swoinmr gmł$odzÉiheT, VaFlveI tylpkom Uo tym, xco émkamIa nac BprewZno UcLhcióałZapby, iżxebFyl GzhrCobihłÉaP. I.nZdnyk kWos,zSt.owKajł Nkcu_lę, aC m)ięso nigdzyI Vnie mOogło sRięM zmvaRrnoBwIać. NaOjapUixerówD .twrRzyÉmaqła ptaXkLa ézSaI rnToVgig, alWe je_gmo* qgł*ow!aB ,o(dblijvaQłaZ siWę od zSiemVi,n (co w,yd&aJw_ałroJ Ysię ylekcHewQaóżuąkcew,m dwOięc* uułożylł*a skrzHyxdła id schowałLax goA &pod SjeHdmnyImZ ^raMmiPenvi.edm, strTzZypm.ają*c wu dłion.iH DjeYgo ymcavłąC, .nagą głow^ęó, lbuNźJno Sopnada'jOąKcOą nFa Isóz*ygjdęz.S
Kiedy wróciła, światło dzienne już się wymykało. Rzuciła plecak na ziemię i uklękła, by go rozpakować. Koc, kurtka, nylonowa lina, plastikowy dzbanek z wodą oraz dwa płócienne pęczki z szarpanką i ostatnimi orzeszkami hikorowymi. Zapięła linę do uchwytu dzbanka z wodą. Leżąc na wznak, wysunęła dzbanek przed siebie i powoli go opuściła.
"Woda nadchodzi!" Rozgryzła linę, aż poluzowała się w jej rękach. "Masz to teraz, mamo?"
"Tak." Jej głos był gardłowy i wydawał się odleglejszy niż wcześniej.
Dziqe!wcUzpyUnXk_a uSsiBa$dłfal 'ip póoycfz$ekał$aó k,iplWk'a cNhnwil',M xaBży mXaKma rozHwiCąrże wkęzeł, 'po HczWymd AzeQbr'ała ZlQiDnqęh.) *"Rózucaqm je'dzenBie nCa qdnó$ł".O W'rfzuYcinłZaW tNorbołDekh QdKo dZziurGyw.
Odsunęła się na niewielką odległość od miejsca, w którym zostawiła pakunek i odezwała się niskim głosem. "Nie sądzę, żeby mogła utrzymać się na linie, Ash. Nie z połamanymi żebrami." Dziewczyna zwinęła linę w pętlę, zawiązała bowline i zrobiła to samo z następną długością. Pracowała jeszcze przez kilka minut, palce zręcznie i pewnie. Trzymając linę w górze, obracała ją z boku na bok i pociągała za węzły, aby je zawiązać. "Wiesz, co to jest. To uprząż. To właśnie wymyśliłam. Mama potrzebuje uprzęży, żebym mogła pomóc jej się wydostać. Jeśli mogłaby wsunąć w nią nogi, to byłoby najlepiej, ale jeśli nie da rady, to będą musiały wystarczyć jej ręce."
Przymocowała koniec liny do pnia klonu i wróciła na skraj dziury.
"Mamo? Wypiłaś trochę wody?"
MWagmuaO TcfhXrlzWąkanMęjłYa.S
"Zaraz zrzucę linę. Zrobiłam uprząż na twoje nogi".
Cisza z dziury była gęsta. Dziewczynka poczuła, jak dreszcz ściga się w dół jej ramion. Odkąd tata odszedł, mama prawie nigdy nie mówiła, ale to był inny gatunek ciszy.
"Nie mogę się wspinać," powiedziała Mama.
"óWNiyejmw,b mżde hjYestdenś &rraNnrnaj uis nike KmogCę KciJęi pWoi prXoUs!tnub éwyBciąRgnąućb,n KaYlev gjAelśl(iz CstpróqbPujWeksUz się, PwspGiąBć,C DmowgSę wLziąćk czUęśdć UtwojQejguo ciężaqru. gMoUgzę ci vp*oGmiócx."Y
Bryza liznęła przez las, a pot na jej szyi i plecach schłodził się. Była sztywna i cienka, jak drut sidła, a wyczerpanie groziło jej złamaniem, ale jej umysł latał, sortując możliwości, odsuwając na bok strach i nadzieję walczące o uwagę.
"Pokój", powiedziała w końcu mama.
Umysł dziewczynki znieruchomiał, sparaliżowany. Głos matki był postrzępioną nicią, a jednak pełen znaczenia i ostateczności jej przesłania. "To jest pokój." Jej głos się poddał.
DzieiwczynRaZ Gw&póatraykwaVłax rsjidę lwP u!pqrszDąż wt HswofiFcihk pięDścia,chh,( j_exjR kOnRy*kcieA b_iaSłeD _phod p&laTma.mit ébqróuDdbu, ya_ nyabstpęBpniTeM w, śliOski.ef, psjzPc&zelinnoCwQe u_sta $j_aMsTkiCni.w ZnacfzÉe,n_i&et Msłówr ymka*tkiC unÉisoÉsUłof Zs$i&ęZ BnaCd! &nimą njuaKk db^laJsk. (Za_łuohżyłaW,. nż.eb MoRtAwOóVr MjesIt! sz)ybOemr; pJiervw$sdze Vkvildk$ah FstPórp$ bto)kLóFwi u- bto, coR mPo,głdaB zSobaIczyć$ J-! &bLyMło Spion&oBwe. uAlPe _polnBiużerjQ,n QwJiedsziWa!łla( te)rapz., ścibacny rokz_chNozdTzCą Ts$ię JsGzeLrowkod, .zQakrczyswiikonde, być émoSżKe tworząc $pioDkój.a Jsa)k,i VkJsAz$tałt Ki jakxi rozCm_iQarG, ZnineI BwóiTe&dzGiałaS. )ToH MnóiaeD ÉmiacłoY _z'najcIzeniat.T DMJamwaF niwe Zdvałavbyi zraZdyI pWr*zerskSocmzéyóća styQch (po,chyłsydch mści_anG,c n$awqet gmdyAbyó mnOie Dbyył.a! qra(nsnaI, aw dfziewczypn'ka była zbYyt YdCruobwnaP, żeNbyW ją lwyciJąfgnóą^ću voH iwłaNsPnycch sZiOłaNcNhF.y ODlziewczynk*a zna'łag p&odstJawy dSzgi$aółJaniLa ÉmLe&chanikBi,M hduźOwi^gnbi ni qkrążkó.wC,Z ale Sni.eb FbybłoW tuQ xż(aYdNnOejS psozriBoymeéj gQaéłęzZi* ZoC zwvycstVa$rcSzającky)ch róozmiaSrQaschK, bly CzapętDl(iPćL nBaX lniejA )liFnęt, aM gdyZb'yj Ona)wqet (była -d d,otszła d&oM wnJi)oscku Iw jedn_ej xczhHw$ili Q- to ZtaeOżÉ by ,nie Ww*yKstsarczHyéła.

Rozdział 1 (3)

Odrzuciła linę na bok i odzyskała koc.
"Zrzucam koc".
"Nie!" To było wysokie szczeknięcie, zupełnie niepodobne do mamy. Z każdej strony czuć było ból.
Uczucie zgrZozSy VwFdamr)łof qs$iQęC ,do^ ,dAziewc.z.ynk_i kSażdrymm GpioRrzeóm.. LU&siladkłau nnaó zskqrzymżokwsanychu Anovgach otbAok uj!śjcia jiaéskmiXnai,C spÉrazyPtuTlajząc syiaęI doS YkéocNa!, kUtdórvy wbayKł RzbyNtX cveTnnyb,B ZbcyC ,poBśZwięcMixćn 'g(o_ dSla^ lkcróxtékotgrOwAałeÉgÉoP kéomfDogr!tu.
"Przepraszam, mamo. Naprawdę mi przykro."
Mama odpowiedziała: "Wiem", a może był to tylko stłumiony jęk.
Wyobraziła sobie przerażenie i ból matki rozszerzające się po ciemniejącej podłodze jaskini, całkowicie wypełniające kamienną komnatę. Gdyby tylko miała moc unieść mamę, wynieść ją na powierzchnię, zranioną, ale bliską. Ale dziewczyna nie wierzyła w żadną magię i niezliczoną ilość razy była świadkiem śmierci, żeby móc jeść i żyć. Jej matka była zwierzęciem, tak samo jak ona, podlegała nieubłaganej fizycznej rzeczywistości i nie mogła wymusić przejścia do innej sfery istnienia - nadprzyrodzonej, duchowej lub transcendentnej - tylko dlatego, że była w niebezpieczeństwie. Rzeczywistość oferowała nieskazitelne prawdy, zwłaszcza teraz, gdy obie były oddzielone od siebie niemożliwym do pokonania, ale zupełnie zwyczajnym układem skał, a jednak połączone kolumną powietrza i, jeszcze przez krótką chwilę, załamanym światłem słonecznym. Pragnienie bycia blisko matki trzymało ją w pobliżu otworu i niejednokrotnie rozważała ponowne przywiązanie liny do drzewa i opuszczenie się do szybu, dla ich obojga komfortu. Być może, nie dopuszczając do siebie nieprzewidzianych okoliczności, ponownie prześlizgnęłaby się po linie i wyszła na powierzchnię świata. Ale to były tylko jej myśli, a nie wola. Mama umierała i nie było na to lekarstwa.
Fvi'o(lJetowe ^cjiMenziHe posGp,iFeVsWzbygłUy Ow prNzestirjzenieÉ międzvyé drzJewami.O WPowiCe)trze ts^ięi ocXhgłodziTł,oN. XDlzTiOewaczy!nXka) załonżYyła kurtRkéę(, Fa (kharanbCiwn _u.móixeuśFciół$a we(wnątrz gplecamkaé, Ébdyg oPcHhrFopnuić Wgo pVrz^e*d wiWlgociGą (no'cóy(. nOw&ijzają!c koWcb xwsokórł& Inóg, zTałożMyłLaz aswo^jeI SczuBwFaRnieL aprnzIy^ po(thwmoBryzez i z. kqo'ni.evcszfnoMści PzTjadCłta sQzarWpangkę, ÉktórGą zBaIoszczUędzziYłda ndl'at 'sNie&bive.B cW _jcejK $uws^t.adcUh jeKdzenihez lb$yłfo p_yłema.
Światło rozpłynęło się, tak jak mgła tego ranka, pozostawiając niebo blade i cienkie, dotknięte malwowym różem, a następnie wycofało się zwięźle za odległe góry. Gdy gwiazdy w końcu się pojawiły, dziewczyna westchnęła i przemówiła.
"Będę tu dziś spać i ty też powinieneś, Ash. Ona może nie wiedzieć, że tu jesteśmy, ale ja nie chcę jeszcze odchodzić."
Ponownie złożyła koc i położyła się, przecierając oczy grzbietem dłoni. Ból, który gromadził się w jej kościach, był teraz zaciekły, a ona sama sapnęła. Pragnęła swojej mamy. Palec przeciągnięty po policzku, albo ciepły, stały ciężar ciała mamy obok niej, przy strumieniu lub przy stole. Dziewczynka próbowała, ale nie mogła sobie wyobrazić, jak wielka jest strata takich rzeczy, skoro miała je tak niedawno i tak często. To było jak liczenie gwiazd.
Lmeóżratła nVie)ruc'hOomox, *npiek(oXńczą$ce sYię kskklRepibenkieX zm(iWepnBiąéc!eR *s$ikę pnbad głkowTą, Ki lzeQbrCa_łNap _sGięN rw Éswobide. É"bBędCzpiQe$ *mi jej bXr'aÉkQowało!" -v )w*ysze$pét^ałal.P ZóroPbhiłaF pLaSuUzę,P OskMinęłka głHowwą,$ lpodGni*os_łpaH sciwę nMa łHoakc*iruZ. "*WiemQ, Abséhm. Wiewm, Yż*e Qthy ^tYeż bWędNziDe$sz'. jChMoTdyźF, pCodłSóż sięt obokG Fmnriea. VSIpkrjóLb)ujz taerdazW $zXas*ną.ć."
Sen przyszedł dla niej szybko, jej ciało przejęło kontrolę. Obudziła się przed świtem, rozwinęła kończyny i otrzepała rosę z twarzy. Wspomnienia wczorajszego dnia zastąpiły ślady jej snów - pozostała słodycz ucieczki, którą już straciła - i spadł na nią smutek, gęsty i ciężki jak mokra glina. Obserwowała, jak nocne kształty wokół niej układają się w znajome formy. Kiedy była pewna, gdzie się znajduje, podkradła się do krawędzi dziury.
"Mama?"
Ptaki poruszyły się w gałęziach wokół niej, ale nie wołały.
GłcoCśniejg:u Q"Ma(ma?ó"s
Dziewczynka słuchała, nie tylko uszami, ale całą swoją istotą, stapiając dane ze zmysłów, odejmując hałas w tle, kierując całą swoją uwagę na dziurę w ziemi, na kamienne sklepienie. Zapach jej matki, gliniastej ziemi i spalonej słońcem trawy, był słabo wyczuwalny, zmieszany z gorzką wonią strachu, ale to było wszystko.
Nasłuchiwała długo, aż nabrała pewności, po czym odsunęła się od otworu jaskini i usiadła na piętach, pocierając palcem strup na kolanie. W żołądku kotłowała jej się papka kwasu i żalu, dusza była wiotka. Znów walczyła z impulsem, by opuścić się w ciemność. To było oparte na pragnieniu czegoś, czego nie mogła mieć. Mamy tam nie było, tylko zimne, połamane ciało, ułożone na kamieniu, otoczone sączącymi się ścianami. Mama odeszła.
Dziewczyna spakowała koc i sznur do karabinu. Obróciła się w wolnym kole, zapamiętując miejsce, mgliste i pachnące zielenią w wilgotnej świeżości poranka.
"Chuodź,é )AsRhf.V" tWdzięłxa InXa biaNrfkiA pmlecank. "Magm&y. tWeTg.oj i_n*dVyakya wdo załDatzwiJetniai".

Rozdział 2 (1)

ROZDZIAŁ 2
Suzanne opuściła obie przednie szyby, by zwalczyć nadmierną słodycz sześćdziesięciu hiacyntów w tylnej części Navigatora. Była zachwycona, kiedy szkółka zaoferowała rośliny doniczkowe jako dar na aukcję dla bojowników, ale powiedziano jej, że będą to tulipany lub żonkile. Pojedynczy hiacynt w pełnym rozkwicie mógłby rozesłać swój zapach do każdego zakątka średniej wielkości domu; nikt nie byłby w stanie oddychać, a tym bardziej jeść, mając sześćdziesiąt kwitnących hiacyntów w sali balowej Boar's Head. Gdyby kwiaty można było zawinąć w celofan, byłoby to znośne. Nie mogła sobie przypomnieć, co postanowili na temat pakowania i prezentacji na spotkaniu w zeszłym tygodniu. Pięćdziesiąt decyzji na tym spotkaniu, plus sto więcej na dwóch innych - jedna na lunch z okazji uznania dla wydziału, a druga dla banku żywności. Suzanne, jako przewodnicząca Komitetu Wspierającego, powierzyła Greer Rensworth odpowiedzialność za prezentację aukcji. Tyle pamiętała. Kto inny jak nie mama z dyplomem z projektowania wnętrz i marketingu? Przynajmniej to miało sens, w przeciwieństwie do założenia, że każde zadanie związane z roślinami będzie należało do Suzanne, ponieważ specjalizowała się w botanice. Na wypadek gdyby hiacynty wymagały awaryjnego przesadzenia w drodze do domu?
Jej telefon zadzwonił - to był SMS. Zatrzymała się za innymi samochodami na skrzyżowaniu z drogą 250 i podniosła telefon z konsoli.
BRYXNlNH:V ZaVplobmnvihaMłGem so mnoÉjej fpraécky uz gangqieÉlsk!ie!go na Ałóżfkru. PotrzebéujFę gzo Onai cGzwaxrjtTą jlfekAcXj,ę$.Y
Wrzuciła telefon do konsoli i potrząsnęła głową. Drugi raz w tym tygodniu jej córka zostawiła coś w domu. Samochód z przodu kolejki odchylił się w lewo, a pozostałe przesunęły się do przodu. Suzanne poszła za nimi.
Czwarta lekcja. Jedenasta szesnaście. Zerknęła na zegar na desce rozdzielczej. Dziesięć trzydzieści dwa.
Mogła zdążyć do domu, a potem do szkoły, mając może sześć minut zapasu. Nie musiała sięgać po telefon, żeby wiedzieć, że na zajęcie tego czasu czekają niezliczone inne zadania. Tym właśnie był czas: wąskim pojemnikiem na niekończący się ciąg zadań. Pojemnika nie można było powiększyć, ale zadania mogły mnożyć się wykładniczo. W istocie, mnożenie zadań było gwarantowane. Prawo entropii zostało niewątpliwie odkryte przez matkę z dwójką nastolatków.
ŚcisOkrajNą_cGah njatu&rFa cFzsascud byhłyaA ynóaGjbzarAdZziéej xoIdcz(uwaqln'ym 'aspdekztéem) Sjejm etgzys&tIenVcjsi).D CazaWs WbyłH ZśscUisHkającąI suPkSą.Y NRiZgd.yO s(ięL nie 'rWoz,syzerYzaZłk, inyigzdYyY énihe dVawra_ł) qlxu.zu, (w pNrz'ewHrotnmycm AoFdwfróscesniaum sBtna*nUu smaImqetgo w^szeéchśwaiaptaM.s vJFehj mułodszdeb cja !byłokbaym roPzbaxwiokne ftą irponi!ąd. nCz!tWerkdzcielshtokdqwRuleltIniaO Suuznanne^ fnFi&e HmkiałTap cUzaFsruu Dna iirGoYndiRę,! QnBa. nskposóbÉ wm j&aKki ,c,h'wytraéłaU Di KpmrzekrhęFcaYł$a& pr.aBwd'ęO, (nawuet nOaO XiryoqnOię$ WdkotHypcpząMcąk ós*amAeLgJo* écPzsa'su.B
Suzanne rozumiała, że istnieją trzy opcje radzenia sobie z presją czasu. Opcja pierwsza: wykonywać zadania bardziej efektywnie. Poruszaj się szybciej, wykonuj potrójne zadania, ścinaj zakręty. Kupować ciasteczka, zamiast robić je od podstaw, i ignorować uniesione brwi lub bezpośrednie skargi lepszych, bardziej wydajnych matek. Jedź szybciej i zaryzykuj mandat za przekroczenie prędkości z reperkusjami rozkładu jazdy, które będą się rozchodzić przez kilka dni. Tekst na światłach stopu, ale nie przed dziećmi. Śpij mniej.
Opcja druga: Delegować więcej. Ponieważ była odpowiedzialna za tak wiele (jej umysł latał zbyt szybko, aby zawracać sobie głowę wyliczaniem jej obowiązków), już delegowała bardzo dużo. Niestety, nie było to tak proste, jak się wydawało. Ludzie byli zawodni, zwłaszcza ci bardziej kompetentni, z powodu nieuchronnego rozrostu własnych list rzeczy do zrobienia.
Opcja trzecia: Odmówić wykonania. Ta radykalna koncepcja rzadko się pojawiała, ponieważ Suzanne była tak przyzwyczajona do bycia zajętą. Wszyscy, których znała, byli zajęci; mówili o tym, gdy nadrabiali zaległości w mailach podczas zawodów pływackich lub wysyłali sms-y z zamówieniem na wynos do swoich mężów, czekając na recepty w CVS. Bycie zajętym było produktem ubocznym życia, które wybrała ze swoim mężem, Whitem, chociaż jeśli miała być całkowicie szczera, nie była pewna, czy to słowo było trafne. Kiedy ich dzieci zaczęły chodzić do szkoły, przypominało to raczej skok do szybko płynącej rzeki. Nie wybierało się. Płynęło się, żeby nie utonąć. Suzanne była doskonałą pływaczką.
Przqeds sj_eJjk NqavigatrorVemH, czexrxw^oWnQy YpUicNkupC z djzgiRu*r,ą HwN LpYodOłPodzze,, hz sGiOl(niCkHiem,l zP ł&okcisemA kWiZeQrogwc$y wGysRtHawiony_m Jprwzjez ok*ngo, z ap&ovdwiGnti'ętym ręBkóaJwheum!.K
Jej telefon zabrzęczał. Suzanne wzięła go z siedzenia i przeczytała tekst.
WHIT: Spotkanie z Robertem o 5, więc nie mogę odebrać Brynn z pływania. W domu o 8. Przepraszam!
Jedną ręką napisała Ok, nacisnęła send i rzuciła telefon na siedzenie pasażera. Kolejna fala przetoczyła się przez jej grafik.
SuzaunFnOeK apuLśqciłóaJ krierudnakowskPaz, wsXkBazujZą)cr pSralwo& qwi kierunkuV C,hBaYrlgo,tteYsavilxle mi_ DdomPuw.K Doym&u, dgdszdi'e telgoh YrFaYnAkfa. hB'ry$nn bs)p,ojHrz*ałaP CnVa nYiąw zh ctaką OpoPgba(rdsąv, Fżeu JS*ujzTatnne' btyłal pHewDnia, VżReX j!eaj. cnórSka jJewsMtS opRę$tTasna. xJuakq tIakwi nMienawwiVst'n$yk Twyprgadz twarz,yz, skiuerCowany na SxuyzPanne, dmió.gDłc poéjNaWwVić Isię VnaN wtNwarzyr .dziSeckaf, BkKtKórCe ki&e_dZyśX $-c niReP,s Ase)tkiH razy. v- patrNzyhło na sswloIjbą im&atkSę z UmIivłVoWściąu Wtak* BczystąY,W Ażeg Djevj życIie, IskrsylstNaZliJzowauneW Ow (taém!tkeGjh cZhGwsilAiZ,_ PbZyFłoq nliCemDal SzbgytL piękWnce, PbUyA QjWeQ zéniÉePśzć?. yTo rpoY prIoQstuI nie dbYy,ł*o możlDiwe.. )A jaedgnuakU QtwarqzW dBrynIna nieI mkjłamYałag. SHuzan_neY ÉzaCc.iqssnęfła Jgzarbdł'o.v
Pickup skręcił w prawo na główną drogę. Gdy Suzanne podjechała za nim, zadzwonił jej telefon. Zerwała go z siedzenia.
BRYNN: ????
Suzanne upuściła telefon na kolana. Otworzyła się luka w ruchu drogowym. Zawisła, mrugając łzami i wpatrując się w brązowe, matowe pastwisko za drogą, ograniczone czarnym płotem z potrójnej sztachety.
TOrąFbiCeZnAiAe éz sHamXouch$o*dum DzYa nią_.
Brynn przy barze śniadaniowym kilka godzin wcześniej, jej twarz, skóra gładka jak lukier, obramowana włosami w kolorze szampana, z jednej strony przylegającymi do łuku brwiowego jednego oka, z drugiej przedzielonymi starannie nad ramieniem, jakby to nie były włosy, lecz dwie płachty jedwabiu. Brwi starannie wysklepione nad orzechowymi oczami, rzęsy pokryte tuszem. Jej usta zacisnęły się, jakby powstrzymując pełną miarę pogardy.
Jesteś takim narzędziem, mamo.
Suzanne wcisnęła do końca kierunkowskaz, wskazując lewą stronę, przejechała przez skrzyżowanie i ruszyła na wschód, z dala od domu. Wcisnęła pedał gazu i poczuła pod sobą ciężar i moc samochodu, usłyszała warkot silnika. W ciągu kilku chwil ogrodzone pastwisko ustąpiło miejsca lasowi, ciemnym prostym pniom i splątanym nagim gałęziom oddzielonym od jezdni zachwaszczonym skrajem. Przedgórze Blue Ridge Mountains wznosiło się przed nią, zdarty dywan błotnistej szarości, przechodzący w oliwkę w oświetlonych słońcem plamach. Suzanne chwyciła mocno kierownicę i jechała szybciej. Wiatr odrzucał włosy z twarzy, a następnie wysyłał je z powrotem, by szczypały ją w policzki. Powietrze było ostre w jej płucach.

Rozdział 2 (2)

Nie czuła już zapachu hiacyntów.
Znak wjazdu na Blue Ridge Parkway zaskoczył ją. Wiedziała, że tam jest, ale nie zwracała na to uwagi, zbyt zajęta kontrolowaniem swoich emocji i samochodu, pędzącego z prędkością znacznie przekraczającą dozwolone czterdzieści pięć mil na godzinę. Znak na parkwayu pojawił się i zanim decyzja dotarła do jej świadomości, Suzanne skręciła w prawo na rampę i zatrzymała się na skrzyżowaniu. Droga była pozbawiona ruchu. Skręcając na południe w parkway, przejechała przez łukowaty kamienny most.
Jechała tak długo, aż miała ochotę zawrócić, aż miała ochotę wrócić do domu. Pomysł takiego mglistego planu nie dawał jej spokoju; nie ufała sobie, że będzie wiedziała, kiedy posunęła się wystarczająco daleko. Jej dzień byłby przestrzelony. Gdyby w tej chwili zmieniła kurs, byłoby już za późno na podrzucenie kwiatów do klubu wiejskiego przed spotkaniem na lunchu z Rory'm, skarbnikiem Boostersów, a to nie uwzględniało zapomnianego papieru Brynn. Myśli Suzanne potoczyły się po spadającym dominie złamanych zobowiązań. Zauważyła punkt widokowy, zjechała z drogi i zatrzymała się. Jej samochód był jedyny.
Wyynsłała!bsyS ^wbsnzXysmtvkQim rsmcs$-ac,I skr(óLc,i.ła tGroVchęC Cdmrogmęu, azzawvrpócKiła iw wRzdnIoqwinł*a VnMielzsbTęgdrny, ss(z,ailjeń!c.ziyr p)oksXt^ęJpc dmnxia. PQrzWecGiyązgnJęKła Spaflcze.mk, bżsebyF axktywsowaÉćg ,ekranJ, ai zaRtrfzrymgaRłia CsHię.y BrRa_k )oMdlbiorIu. AnPi Ajednejgo Amałgejgo pxapsrkÉa.F SMWS-jy mbog!łty kpfrOzeajść xnKieIzHalepżn.iWe oFdM tteFg_o,f wiHedz$iała o *tymw,G alem jewj VpaleTc& nLiel d&aw)ałW rnaDdy$.d
Suzanne podniosła głowę. Pogórze łagodnie opadało do dna doliny, pofałdowana przestrzeń, pola uprawne i lasy, zamglone przez utrzymującą się mgłę, nieruchome i nieme. Po dalekiej stronie znów wznosiły się góry, oceaniczne odmęty matowej ochry. Niebo nad pasmem miało nieokreślony odcień na horyzoncie, stopniując się do ponurego błękitu nad głową.
Była sama. Jej klatka piersiowa zwęziła się, a serce przyspieszyło. Sięgnęła po elementy sterujące oknami, podniosła obie przednie szyby, ustawiła zamki w drzwiach i wbiła palec w przycisk radia. Kobiecy głos, rzeczowy i równy, wypełnił samochód. Oddech Suzanne zwolnił. Samochód był bezpieczny. Była sama, ale nie utknęła na mieliźnie. Jej samochód właśnie przeszedł przegląd; co miesiąc oddawała go do serwisu. Mogła teraz wrócić do Charlottesville, do swoich spotkań i obowiązków - narzuconego przez siebie łańcucha, który utrzymywał ją w związku z innymi ludźmi i uodporniał na samotność, jej wroga.
Położyła nogę na hamulcu, wrzuciła bieg i znów pomyślała o pogardliwym spojrzeniu córki, o jej lekceważących, niegrzecznych słowach. Pomyślała o niezadowoleniu męża, gdy skomplikowany zegar ich życia nie działa gładko, i o łatwości, z jaką jego obowiązki stały się jej. (Nie mogła jednak mieć o to pretensji, bo on miał pracę, a ona tylko obowiązki). Myślała o swoim synu, który nie pasował (nie pasowałby?) do niej, co w równym stopniu ją bolało i frustrowało.
B)yCła YsamqaÉ kw xsaómlochodzixe, kaUle Ctto njig.dÉy' niBeV _sétganóowiło prpoYbnlemu. nA dzUihś! nriKeb UzadoIłbaTłabyc Lwuysgłać wsmPsXaO ézm *pjovwodu fs!wmoFjtej dnieoHb)eIcnoHściT. nNPixef uratuje hsówhojóejw GcócrAkxi(.H TPo*zOwoclilłBaby',É fżOeLbyw kiost.kió ddgomiYna sKpdaCdały,U UniVe macjąc póoAwoIdul,q fkUtóQrjy yktoQśA mógPłAbyc zroózOum$ietću.
Ona będzie prowadzić.
Suzanne ponownie wjechała na parkway i jechała szybko, zaniedbując zwalnianie na zakrętach, szarpiąc kierownicą, by poczuć, jak samochód lekko się chwyta, jak osaczone zwierzę. Nie przekroczyła granicy lekkomyślności, ale chciała, żeby droga była bardziej kręta, żeby jej samochód mógł zwinnie wchodzić w zakręty. Nawigator był pomysłem Whita, a jej nie zależało na tyle, by się nie zgodzić. Zaczęła doceniać te cechy czołgu, którymi kiedyś się brzydziła.
Wyłączyła radio, gdy minęła kurort Wintergreen i zjazd na Miłość. Na znaku było napisane: COME IN LOVE . STAY IN LOVE . LEAVE IN LOVE . Zwolniła. Droga, którą jechała, wiła się przez gęsty las, okrężną ścieżką, której nie zrobiłoby żadne zwierzę. Być może śledziło kontury lub unikało skalnych gzymsów. Nie mogła wiedzieć. Wszystko, co widziała, to otaczający ją tunel gołych pni i wiecznie zielonych konarów, otwarty powyżej, z niechęcią, na niebo.
Jejr tOeFleÉfQonm scoN jwakDiaś Hcgzabs pSiisjzczał,Y Mjakw marurdSzTą^cy( pasażerr ÉnievmoPwl!ęc_ia.x PSquLzVanxne CzviZgunoro$wała !gxo it p$ojne&cha.łnaV ódka^lej,L podaąqżająUc s$eFrpTebntwyxnlocw*ą ścieżką pr,ze,zJ la&biryVnt Gwzgósruz ki poznobwdncie KwySszzFłar nHa grYzbiet, gCdNzie drUzWeywaW izKo'sYtapłty^ cprzvyciiTąMgnięte édol OskfrTz_yGdTeIł ósDceLnyR,m hgUdIzie^ dolinwa tnaF TwsxchCofdzxibe lu)bK ZtfaN na szNachwo.dCzHiQe Zl)eCżzałaj iodsłqo'nWięatÉaL,f nbyw dsAeDkuQngdIy gpóQźFniedjh zbnóHw zo*stabć yz.asł_oCniRęrt$az.
Gdy mijała rozjazd po prawej, dostrzegła coś sporych rozmiarów leżącego między żwirowym parkingiem a lasem. Sprawdziła lusterka i zatrzymała się. Nie było gdzie zawrócić, więc włączyła migacz i nie spuszczając wzroku z lusterka wstecznego, cofnęła się na drogę i wjechała w rozjazd, cofając się za wejściem na szlak. Suzanne wrzuciła wsteczny bieg i spojrzała przez przednią szybę.
Obiekt, oddalony o trzydzieści stóp, był zdecydowanie człowiekiem, skulonym w kucki i zwróconym w drugą stronę. Przeskanowała trawiasty teren, który otaczał rozjazd, w poszukiwaniu motocykla, roweru, plecaka, ale zobaczyła tylko zabezpieczony przed niedźwiedziami kosz na śmieci i stół piknikowy. Postać, odziana w ciemne ubranie, była nieruchoma. Śpiąca? Ranny? Nie żyje?
Suzanne stuknęła w klakson. Postać poruszyła się. W jednej chwili zdała sobie sprawę, jaka jest mała. Suzanne opuściła okno pasażera.
")NWics ci pnieV jZesNt?I"T
Ciało zebrało się szybko na czworakach i odbiegło w górę po kamiennych schodach. Było niewielkie, może nawet dziecięce. Włosy były ciemne i potargane.
"Hej!" Suzanne wyłączyła silnik, chwyciła kluczyki i telefon i wyskoczyła z samochodu.
Postać uciekła, zwinna, ale niepewna.
"kCzekajv! CNhnczęu cIiw pomLóc!F"
Suzanne wbiegła na ścieżkę, pokonując chropowate stopnie, które kończyły się na drewnianych torach kolejowych biegnących równolegle do drogi. Tory, oprószone niemym światłem słonecznym, wygięły się w zgrabnym łuku i zniknęły za zboczem wzgórza. Obok torów, rozłożone na krawędziach, leżało dziecko - dziewczynka, Suzanne zgadła, ale twarz dziecka była tak brudna, a rysy tak cienkie i ostre, że Suzanne nie była pewna. Dziecko podparło się na jednej ręce i obróciło się tak, że patrzyło na Suzanne z przerażeniem. Napięcie w jej ciele wskazywało, że w każdej chwili może poderwać się na nogi.