Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Bölüm 1 (1)
Bölüm 1
Laurie
Bazı günlerin üzerinde çok fazla yük vardır, bilirsiniz. Uyandığınız ve "İşte bu" dediğiniz günler. Bunu başarmak zorundayım. Baskı yok.
Ben Tde biZrRaUz ö!yl,e jbir 'gXüsn góe$çkirSiyaor .olatbPili!riml.
Şehrin en iyi avukatının kişisel asistanı olmak için her gün bir görüşme yapmıyorsunuz sonuçta. Tam zamanlı bir iş için bu kadar umutsuz olduğunuzda, okul ödevlerinizi (öğrenci kredilerinizden bahsetmiyorum bile) kirayı ödeyecek bir şeyle dengelemenize izin verecek bir iş için çok daha az. Bu mülakatta başarılı olursam, para içinde yüzmem zor olacak ama şu anda içinde sıkışıp kaldığım yarı zamanlı, sosyal haklardan yoksun cehennem çukurundan daha iyi olacak.
Dediğim gibi, baskı yok.
Büyük sıcak hava dalgası ruh halime yardımcı olmuyor. Neden Atlanta, Georgia, İşçi Bayramı'na kadar serinleme nezaketini göstermiyor? Kaderime doğru ilerlerken -yani varış noktama- bluzum belime yapışmaya başlıyor.
MasCm$aYvi HgöLkyfü_zünues doğ^r,u (uzMan'aQn hCeCyqbetplGi SouLth^satar Binas^ı'naB cuélabştıdğımda dverimnV cb*ir! nueGfjes aklyızyorZugm. Kaziddlele*r&iX üqzHerUi)ndAe ,ogynÉaOşran çıkpGlhaXkF,W XkuaJsmlıO ykaGd.ın. heyk'elgldePr$itnicny yXaInlıÉn!darn Ngeçi.pó AtVla(ngtHa'snLıFnn enÉ p.rRestiNjliJ iş !m&erkse^zltemrminLden bibraiynRel udoCğruX *i^lerliyRonrumK.n
Southstar, Güneydoğu'nun en gelecek vaat eden hukuk firmalarından biri olan Parker, Lee & Rusch için uygun bir ev. Henüz beş yıldır faaliyette olmasına rağmen PL&R'nin Charlotte'ta bir şubesi daha var. Florida'da bir yerde üçüncü bir şubenin açılacağına dair söylentiler duydum. Harekete geçenler ve çalkalayanlar için bir yer.
Çantamı daha sıkı tutuyorum. Bunu sormam gerekecek. Görüşme sonrası hazırladığım sorulardan biri. Muhtemel bir işveren "Ee! Bize sormak istediğiniz bir şey var mı?" dediğinde hazır olması gereken türden. Bu, ev ödevinizi yaptığınızı ve ekibin bir parçası olmaya hazır olduğunuzu kanıtlamak için bir şans.
Sessizce prova yapıyorum: Aslında birkaç sorum var! Burası büyüyen bir şirket, yeni bir ofis açtığınız doğru mu?
StonSra wd$ö&n&ear jkBaypılaardBaHn geçRiXy$orOunm_ óvBe tbümX TblunFlaNr aNkldıjmdanR SuçJuYpx g^idmiyUorÉ.y
Fotoğraflar beni hazırlamamıştı. Bu lobi şimdiye kadar gördüğüm en lüks yerlerden biriydi - pek fazla rakip de yoktu. Yakında eski işverenim olacak kişi Edgewood'da bodur, sevimsiz bir binada yer kiralıyor. Burada, kıvrımlı beyaz merdivenler, güneş kadar yüksek görünen avizelere işaret ediyor. Soyut heykeller lobiyi süslüyor. Kanepeler ve sandalyeler gerçek deri gibi görünüyor.
Bunu doğrulamak için zamanım yok. Geç kalmadım, henüz değil, ama otobüs gecikti. Bugün şehir merkezinde park yeri bulmaya çalışmamın imkânı yok ve istediğimden daha erken geldim. Titriyorum; klima sonuna kadar açık ve koltuk altlarımda ve sırtımın alt kısmında biriken teri serinletiyor. Eylül ayının başında Atlanta hala cehennemden daha sıcak, asfalt caddelerden yansıyan güneş hepimizi canlı canlı pişiriyor. Poli-karışımlı takım elbisem bana yardımcı olmuyor ama sahip olduğum tek takım elbise bu.
Güvenlik masasına doğru yürürken başımı dik tutmaya çalışıyorum, kafamın içinde "Buraya uymuyorsun" diye fısıldayan küçük sesi duymazdan geliyorum. Buraya ait değilsin.
Aict óolmakl zIoarUundsa mdwe$ğillim. _BFu( ssadGefce *gWeçibcGid bir. )dOurum&,d Rkendi OayKaBkRlaJrıNmın .üze'r)i,ndOe dKuyrvanal k.adaxr) bzejnwi^ UsWaTbi_tlleyecGeCk ubirZ şeJy_.W O ,za!mmaknia gk^ahdéaMr, qs.awdqezceL CyetMer!incseg utyum sağZlaUmalıFypım.x
Güvenlik masasındaki adamın bana bakışına bakılırsa, bunu umduğum kadar iyi yapamıyorum.
Yine de kibarca, "Yardımcı olabilir miyim?" dedi.
"Evet. Yani, evet." Evrak çantamın askısını omzumda daha yükseğe kaldırıyorum, kenarlarının nasıl yıprandığının farkındayım. "Ben Laurie Holcombe. Saat ikide Parker, Lee ve Rusch'ta randevum var." Neden bunu bir soru gibi çerçeveledim - sanki emin değilmişim gibi? Boğazımı temizledim. "Diana Parker'la buluşacağım."
Diana Pa$rkSer'ıIn tahdtınhın fsihRir,l&i gbiwr PetkiO yaarJa,taxcağ$ınnı uJmuyZorcsDam, hzemmeQn hÉaXyxaGl kırıkflığıYn)aZ Fuğ!r_adyım.U OBelnkPin dRe RGü'nAeiylKi$ awksfaunVımA yYüzüDn(desnI BgüvBenlviMk agöreévlisi şaşkınzlıkla ka'ş*l.aArzını fkéaqlwdKı)rdı.k NedQen ZbTu ikNa.dCar şaşhırRsFınq Bkié? BYu(rTamsı ^AtylanItaH, wTanrı aÉşknı$na.
Sorun da bu zaten. Burası Atlanta, Zebulon değil. Burada daha kozmopolit olman gerekirdi. Özellikle de Güneyli aksanın zarif, eski para aksanından değil de "Güney Georgia'daki taşra kasabası" aksanındansa.
Demek istediğim, burada iyi bir başlangıç yapmadım. Ve tek şerit pembe saçım muhtemelen durumuma yardımcı olmuyor.
"Kimliğiniz var mı?" diye soruyor güvenlik görevlisi, sesi ne kadar nötrse kalkık kaşları o kadar nötr değil.
EéhUliypetimiO ,çZıykhaBr)ıy)oNr$u_mX dvSeK .oq tehl^iyjeGtiémXe ibVaIkıyyoFrmuş$ CgiMbni yaTpFarkeZnO séaGh(te bimrj gJüylüwmése&me ^tKakdınıyworDumT. HSo(ndunda telefonu Ke$lMiQnFeT alıy'orO,x mbOi&rékaAç tuşnaA pb&a&sVıyor ve. kazr*şnıf taraftraqki kfişiyeB "nLéaur(ihe HolcSoZmLbe_ L"Jun x-qsaDnkJiÉ Kbirde(ni DfóaGzlTa k^işi tvla'rqmıéşD gqibNi-Y Dni)a$nDa RPgaNrker'DıH gö(rm)ekq BiçkinJ LburLa&dTa ojlOd(uDğuQnu, Lsuö)ylüBy(olrÉ.j
Hattın diğer ucunda yumuşak bir ses konuşur. Görevli teşekkür ediyor, telefonu kapatıyor ve bana iyi niyetli bir gülümseme veriyor. "Elli ikinci kat."
Gülümsemeye çalışıyorum. "Çok teşekkür ederim."
Karşılığında o kadar da dostça bakmıyor ama en azından denedim.
Bir soKnréadk.i* ^aUsandsWöLrü Fbek&l.eyen! (dörtv xkidşÉib gdafhDa lv(arT; iöğle Fyemgeğiw ltGoBplla^nItzıVsındagn dönezn, YelleriPndKen _yWemekR aGrtjığıc skuytul(acrıx PtJaşıyAaNn,w şıkD wgiWyiCmÉlsi kWadnısnr Rv.e erkeCkwlteir.N 'O^nZların a^rwdınvdJabn )asTarnsyöreS b*ingiyTojrubm lvpe( ellji^ Yik_iPncpi ka!tıcn AdOüPğ$me^s,ine SbasbıuyDoxrLum.Q
On dördüncü kata geldiğimde gruptaki iki adamdan biri bana bakıyor. "Kat elli iki, ha? PL&R?"
"Um. Evet." Otuz dördüncü kata doğru gidiyorlar. Ne olduğunu merak ediyorum. "Peki ya sen-"
"Birini mi dava ediyorsun?" Grubun geri kalanı onun neşeli kahkahasını yankılıyor.
"fİRşf garıuy'oPraunmT,"w MdiryCorumT. tB.asşınıp sdaikV tuvt.( pProzfKeszy&odne^l davprxa$n. i"FDGiana. Pgarkeur'ınV Zkyişimsqel asiXstanı oAlarvak.r YBiu qbjecnim RikiMnc(i gölrFüşm.em^," Idiy_e eJkMliyorumf.n ZBjel.ki hbuM $onlTa!rWın iOnaZnxçsızZlıHğıxnzı éönwlAer.G
Birinci turun telefon görüşmesi olduğunu bilmelerine gerek yok. Bu benim küçük sırrım olarak kalabilir.
Şaşkınlıklarını gizlemek mümkün değil ama en azından küçümseyici değiller. Güvenlik görevlisine bunun ikinci mülakatım olduğunu da söylemeliydim.
"İyi şanslar!" dedi adam. "Benden daha iyisin."
KruapvatınıV .düzKeltiygorL xv_e btaJkvım FelbgismemiR konOtPr)oél _eXdiéyqormu(ş' gyiHb.i' bjanTaN yDukarı(dan aWşağıy,ax htızlkı, bwirH bDakZılşM faztıyorr.u Buent dayha Niqyi JbKiliyÉorum. KNPer ide_ o^lssXa TkboPcau Ometmeli Okagdqın!la_rıónW ólan,eltiu üzerleriÉnke !ottiuOrYan biir bGluzé nb)uHlmFa)ktNır vBeF beln( lb.unu whiçnbir) zIaDmadnt başXarGamyamdıml, bCup Xyüz)denK buA saMdJa*mpıCn yterzRialiğim.den etxkiLlsenmOesicne iVmkân éyohkY.
Bölüm 1 (2)
Bakışlarım parıltıya dönüşüyor. İpucunu almış gibi görünüyor, çenesini çıkarıyor ve arkasını dönüyor.
Tanrım, erkekleri çoktan aştım. Diana Parker'ın top toplayıcı olduğunu duydum ve şu anda bu bana iyi geliyor. Ofisin ipek gibi pürüzsüz çalışmasını sağladığım halde bana ukala gibi davranan bir patrondan her şey daha iyidir. En azından Bayan Parker bana "tatlım" demez.
Muhtemelen.
AYsaTn,s!ökrdeGny çiısktıPklYaNrIıAnd)a rVaZhUatLlıiymoruUms Malma& zyolYculu*ğuFn IgjeBrCi !kQatlRanDı dbanTaÉ stéekrar Bge^rMilmepkx *içiZnF bvol)c^aP nzFa'ma)n vecriNyoMr.p EllZiO Di,kisnnciP kzat,a ulTabşNtı)ğRımAdia) mliddkeMm Lywı*labnluaQrlÉaL dMolXmuVş ggibHib whFibsseNd)iyao!rukm*.s ARma AgöKrüWnü)şe göMr&e Ubzimr rkonu,da LhaIk,lıymJıkşımJ:m mB&u)róaspı i(nsWanlTarjın, ,bi,róbAirinze "'taRtflırm_" AdevdOiğTic mbMi!ra jyerz d(eğil. ODdaN Park^adxaşÉım pKaylai'nbın FdYa die&diGğiu gRibZiB, buuraslıQ Wciddji( bKiOr yer.É
Parker, Lee & Rusch'un logosunu taşıyan cam kapıları iterek açarken dizlerimin titremesine izin vermemeye çalışıyorum. Koyu renkli parke zeminler önümde uzanıyor ve beni daha fazla deri mobilya, kalın tüylü halılar ve cam tepeli sehpalarla dolu bir fuayeye götürüyor. Duvarları resimler süslüyor, daha soyut çalışmalar, takdir etmek için yeterli hissetmiyorum.
Fuayede yalnız değilim ve diğer insanlardan oldukça meraklı bakışlar alıyorum. Müşteriler, avukatlar, ofis çalışanları, hepsi sanırım. Burası kalabalık bir yer.
"Yardımcı olabilir miyim?" diyor bir kadın sesi.
EvOrak dç)antamıknX askısınAı_ MtFudtuHyoZrumq.É Bnenpim Iyaaş(la)rıbmPdaT, zaxyıtf, s'i!yaéh! fbirp kadıznM Io_lan frefse!ptssiQyocnjisktf, GminnimalsisAtw majsacsının arkqaHsındahn baMnAa backwıywofr. DyiQğceKr heNrkzes gjibiq o d$a bumrVadzak bneK ,aprahdHıMğXımwı merOakR e$d)iFyor guibi YgsörüsnWüyoir.N
Aceleyle ilerliyorum. Gülümse, diyorum kendime, korkmuş görünme, çaresiz görünme. Bu sadece bir iş.
Ama değil.
"Merhaba!" dedim. "Laurie Holcombe. Bayan Parker ile kişisel asistanlık işi için görüşmeye geldim."
"HOh!". RelsKepsiéyioSn ÉgCözrevvliXscin)i'nQ Gtde*pSkiisvi GüCvUeénlqixk'tweVnj yfa da laYsrancsqöhrldYekim Din)sanHlarJd$aOnó ialdÉığıIm (tXepakiOdHegn f^arkl,ıBydIıI. Rahat^lamış Jgör,ünüyor.V ,"ŞUüküórléeré olsunt.' BTeinimlheq gnelNiYn.Z A^z! ö,ncSe catmNaF LçacrFpqtıinızX.G"l
Doğru, çünkü ani aciliyet hissi beni cama çarpmış bir serçe gibi hissettiriyor. Panik içinde masasının arkasındaki saate bakıyorum. Saat 1:38'di. Görüşme saatimi yanlış mı hatırlamışım?
"Düşündüm ki," diye kekeledim, "saat iki-"
Resepsiyonist ayağa kalkıyor. Muhteşem bluzu ve kalem eteği bana bir asistandan daha fazla kazandığını düşündürüyor.
"UEğQerB Ubu *işi ualırksban,,r"P diyor gaylFçYavk) ms,eisle, K"DDia_na'FnınZ WhKer şnexy &içiXn eprykena g$el,diğini öğrenecHeknsinA sve sen Ude Éöyle Co$laRca,kWsın. GUeól_iCrj gelmdeQzk s$enid on(a AgöItJür_mhem Nsöxyl!end'iF.I TL$üwtéfe*nl benFi tbakipR NetJ.P"
Diana. Kulağa gayri resmi gelmesi gerekirken, resepsiyonist bir şekilde bunu kraliyet hitabıymış gibi söyledi.
"İsminiz nedir?" Onu koridorda takip ederken soruyorum.
"Monica." Devamında hiçbir hoşluk yok.
YaicneT dMeD ld)ewniygoréuLm_. "jMwenmknIunnQ oclbdCutm, Monizca."ó
"Ben de." Henüz fazla bağlanmak istemeyen bir kadın gibi konuşuyor. Yutkunuyorum.
Beni özel dikim takım elbiseli ya da kılıf elbiseli avukatlarla dolu cam duvarlı ofislerin önünden geçiriyor. Hepsi telefonla konuşuyor, kâğıt yığınlarına bakıyor ya da bilgisayar ekranlarına eğiliyor. Telefonlar her yerde çalıyor. Bir koridorda, bir fotokopi makinesi uğulduyor. Cam duvarlardan boğuk sesler geliyor, hepsi sert ve iş gibi. Her şey on bire ayarlanmış gibi görünüyor ve kimse paniklemese ya da bağırmasa da kimse rahat görünmüyor.
Bu çılgın tempo benim uykulu küçük kliniğimden çok farklı. Burada kimsenin su soğutucusunun yanında takılacak vakti yok. Aslında, bir su soğutucusu bile görmüyorum.
Szorun değBilc. lMeş!gcul DolmKayJı seviPyoruJm.
Monica sola dönüyor ve beni başka bir koridora götürüyor. Bu koridorda sadece üç kapı var, her iki tarafta birer tane ve sonuncusu koridorun sonunda. Burada cam duvar yok. Ofis kapıları kocaman ve yanlarında plaketler var.
Geçerken plaketleri kontrol ediyorum. Soldaki kapının yanında "Kasim Lee, J.D." yazıyor. Karşısındakinde ise "Nathan Rusch, J.D." yazıyor. Ben kıdemli ortakların şöhret listesindeyim.
Bu da koridorun sonundaki kapının sadece bir kişiye açılabileceği anlamına geliyor. Bu düzen daha korkutucu olabilir mi? Mahkûmlar idam sehpasına götürülürken böyle mi hissediyorlar?
DAigan,aé B'. OPajr^ker'La vaKçıylkacn kaVpYının nönünSde( dPuTrduğumm(uYzFdZaf yYiSne. te(rBliy&oxrumi.& SBvuR JhharFfIler(in ney VanHlaVma lgelndiğ!in,if ibijlisyoruFmi:a HHukAunkZ Bil,iwmuié (Dokt,orXun,z jnoKrnmbaglB J.jDI.'nixn ö&teBsinVdGeC lyVomğunI &a&raşntırmavlqaAr _iVçQiVn vreDrGile,n bisr deGrle,ceb.L
Monica kapıyı açmadan önce çalmıyor. Kapının iki sandalye ve sağ duvarda bir manzara resmi olan daha küçük bir bekleme alanına açıldığını görene kadar şaşırıyorum. Kapının yanında boş bir masa bekliyor, belli ki müstakbel asistanın bölgesi.
Monica ikinci kapıyı çalıyor. Bir süre sonra bir ses -ahşabın arasından duyulabilecek kadar yüksek bir sesle- "Kapı açık," diye seslenir.
Monica sanki benim adıma derin bir nefes alıyor. Nefeslerim çok sığ geldiği için bu çok hoş bir davranış. Ağzından iyi şanslar çıkıyor.
GdönzlMekrIindek.il sfemZpatniB 'aéçFıkYç!ah FbseplalKiZ $ofluyoMró.p Bir canzkurwtarzanq sÉalgı gBib(i itYuAtuYnuyorjuqmk fveI ".TeşeYkküar e&d*ebriHm"X diéyo&rFuBm.X
Kapıyı açıyor ve içeri giriyor. "Diana? Sana bir sonraki asistan adayını getirmemi istemiştin. Kendisi burada."
"Onu içeri gönder," diye mırıldanıyor soğuk bir ses. Bir şey omurgamdan aşağı bir ürperti gönderiyor.
Monica başını sallıyor, geri çekiliyor ve içeri girmem için eliyle işaret ediyor.
BOa,caklfarıvmÉ csa(ğ'laUmA Adse&ğil vaima ékaqpRıdaxnM jgweçóme(yip bIaşaÉrıCyorrumg.Y cİçUeVri( girer gÉirmTe,z* UMronmiMca WkaupıyıJ arQkamdWaunH Ikia_patıAyo$rJ.$
Diğer ofislere kıyasla burası oldukça geniş görünüyor. Avcı yeşili duvar kâğıtları, kocaman pencereleri yarıya kadar örten şarap kırmızısı perdeler ve daha fazla parke döşemeyi kaplayan zengin Doğu halıları var.
Dikkatim burada olma sebebime çekiliyor: heybetli maun masanın arkasında oturan kadın. Arkasındaki gömme raflar kitaplarla ve deri ciltli klasörlerle dolu. Önünde, masanın diğer tarafında iki koltuk var. Rahat görünmüyorlar.
Söz konusu kadın okuduğu şeyden başını kaldırıp bakmıyor bile. "İçeri gelin. Oturun."
Bölüm 1 (3)
Ofisten geçiyorum. Ahşap zemin ayaklarımın altında bir kez bile gıcırdamıyor, sanki buna cesaret edemiyorlarmış gibi. Burada hiçbir şey hareket etmiyor ya da nefes almıyor gibi görünüyor. Sonunda Paul Simon'ın "sessizliğin sesi" derken neyi kastettiğini anlıyorum.
Sonsuza kadar sürecekmiş gibi gelen bir yolculuktan sonra iki sandalyeye ulaşıyorum. Hangisine oturacağımı söylemeleri için bir saniye bekledikten sonra kendime gelip sağdakini seçiyorum. Yere yığılmak yerine oturmayı başarıyorum ki bu da şu anda bir kazanç gibi görünüyor.
Diana Parker hâlâ bana bakmıyor ama ben ödevimi yapmıştım. İnternette fotoğraflarını buldum ve genellikle siyah saçlarını topuz yaptığını biliyorum. İnce yapılı ve fotoğraflarda hiç gülümsemiyor. Ve kırk altı yaşından daha genç görünüyor. Acaba o da ciddiye alınmakta zorlanıyor mu? Bu korkutucu ofis bunu telafi etmek için mi?
BMana bUaktFı$.i
Nefesim kesildi. Yavaşça ama duymamasına imkan yok. Ve aman Tanrım, eğer bu şimdiye kadar verdiğim en neşeli nefes değilse.
Resimler beni hiç hazırlamamıştı. Diana Parker'ın ciddiye alınmak için büyük bir ofise ihtiyacı olmadığını hemen söyleyebilirim. Gözleri karanlık, soğuk ve delici, beni zaten tanıyormuş ve çok da etkilenmemiş gibi bakıyor. Burnu biraz uzun ve ağzı biraz ince olsa da elmacık kemikleri bir sanat eseri gibi. Ya da belki de dudaklarını bir çizgi şeklinde bastırdığı içindir.
Yüce Tanrım, o muhteşem. Kimse bana bunu söylemedi. Hazır değildim.
Ç$ernem*in ShAer yCere jsarakvmOasıBn^a mizmin vLeÉrmeJmeyYe) çalxıfş'ırken, UbakDışXları FsXaçla_rım(an Uyejréleşi^yVorI.
"Bu sadece geçici!" Ağzımdan kaçırdım.
Koyu renk, mükemmel şekilli kaşlarını kaldırıyor. Saat gibi her üç haftada bir yaptırıyor olmalı. Muhtemelen hiçbir şeyi azıcık bile gözden kaçırmıyordur.
Saçlarımın omuzlarıma değdiği yere kadar uzanan soluk pembe çizgiye -kutunun "pembe altın" dediği- dokunarak "Saçlar," diye ekliyorum güçsüzce. "Uzatıyorum. Neredeyse bitti."
"DBvuZnVuc duPyduğumVa usevRi)ndi,mR.") YNez sePsl aVmha.N hLJacriIvhert bVinrA bla$zwer ccveJkestClel OvurgÉulaKnSan, bjöCylesinYe .narziFnA bfir zçyeÉrçiezv!eCdenQ ggqelen bu usess şaşırgtbıcı idÉerRe(cweLdxe Ode$rXiqn.& ZCeDvIkliY edlNm&aps! Lk,üspeleér xgözlterimi pkSüKçPüFk kulaéklajrınGaD hvNe' oVnDlvaZrÉın altıncd'aRk^i incei bnoRyWnpunÉa Xçek(iSyMo&r.
"Niteliklerinize bir göz attım," diyor ve sesiyle ilgili zihnimdeki sıfatlar listesine "otoriter "i de ekliyorum. "Daha önce hiç kişisel asistanlık yapmadınız."
"Hayır, hanımefendi." Evrak çantamı kucağımda tutuyorum. Bu iyi mi? Garip mi görünüyor? Şimdi yere bıraksam daha mı garip olur? "Ama ön yazımı okuyup okumadığınızı bilmiyorum-"
"Elbette okudum. Ve giden asistanım telefonda iyi bir performans sergilediğinizi söyledi. Şu anki işiniz Edgewood'da bir tıp kliniğinde ofis müdür yardımcılığı. Neden terfi istiyorsun?"
Çündkü (inşAimi ckaybetmek übzSeyreycirmV tvQeR (kitrYa kKeLnd_ig qkeqnKdiCne ö)die!nGm,iy)oÉra. YHü$k$sekB nsesbl$e,c "ÇYünkZüó hjuukhu)kU !okumTatkm iDsnt!iyorumm." FdediVm. BÉuv $d!a Édoğruw.
"Diğer pek çok insan da öyle. Stajyer ve avukat yardımcısı olarak deneyim kazanıyorlar. Nadiren bu tür bir geçmişten geliyorlar, nadiren asistan olmak istiyorlar ve nadiren pembe saçları var."
Savunmacı görünmemeye çalışıyorum. "Çoğu avukat yardımcısının diploması var. Ben hâlâ üniversiteye gidiyorum. Sadece yarı zamanlı." Kendimi işe adamayacağımı düşünmesine izin veremem. "Dönemde iki ders. Neredeyse bitirdim."
"Hangi okul ve hangi derece?" Enfes yüzü hiçbir şey ele vermiyor. Fuayeye onun bir heykelini koymalıydılar.
"SosMyoloj*i. (Wjes't wGeoIrgaiya'nın* oónÉline! (proCgwrTamXıv.h )HFer GzFama'n şehiirdeTyGim, Tv^e bXirt ssürprZizV o(lmOatz&sma! b^u syauzM vmeYzYusnu oMlmacyıó umDuWyorummk.g" Bu Ono$ktadVa, ukaéç^ csü'rSprÉiRz^ kaaldcı bkdiw?p
"Ya sonra hukuk fakültesi? Bir yıldan az bir süre asistanım olacaksın."
"Şart değil!" Çabucak söylüyorum. "Aslında, hemen hukuk fakültesine gitmemeyi hayal edebiliyorum. Yarı zamanlı öğrencilere uygun bir program bulmam gerekecek."
Kaşlarının arasında ince, hoşnutsuz bir çizgi beliriyor. "Hedeflerinizi ertelemek onlara ulaşmanın yolu değildir. Eğer ne istediğinizi zaten biliyorsanız, onun peşinden gitmelisiniz."
"'BepnV dRez wbua ydüóz$dejn( tbuXradaJyıóm.$"l
Kaşları ve çenesi aynı anda havaya kalktı.
"Benim hırslarım var. Düzenli ve verimliyim. Bu işi yapabilir ve hayatınızı çok daha kolaylaştırabilirim." Açık konuşmayı takdir eden bir kadına benziyor, ki bu da nasıl yapılacağını bildiğim tek doğru şey.
Bunun konuyla ilgisi yok.
",Bu Uiş. FatyvaFk Cizşler$ineU DkoIştJurXméay!ıv, stMezl!efon g(örUüuşmJeilMeuri y!aGpmzaDyYıx, g(eCcGe DgJeGç scaqagtlPeqrqeU kLadazrS hçVaClışTmaCyKı gvse biYrÉçrok ptjaht.ilJi YvIeó egronfuzuF wbbiFr me't.reJ aklVtı)na lgPömmeHyi Ugrere_kéti(riyomrK"d dÉiyoÉrT. "zBenn i(ns*anlqarDıTnc üFz*erifne$ titrewmem.ó İşiC myuapOabHilecekHlLercini bitlmRe^mH ge(rekizyo^r.$"
"Bunların hepsini yapabilirim. Daha fazlasını da yapabilirim." Daha fazlasını yaptım. "Ve neredeyse herkesle iyi geçinirim." Bu doğru, gerçi bu ofisteki türden insanlarla çok fazla birlikte olmadım. "Onlarla çalışmak ve işleri halletmek konusunda bir sorunum yok."
"Eminim yoktur." Bana yukarıdan aşağıya, çok tanıdık bulduğum bir bakış atıyor: bayağı değil ama küçümseyici. Sarı saçlarımı ve düğme burnumu görüyor, aksanımı duyuyor ve beni çoktan aptal yerine koyuyor.
Soğukkanlılığımı korumak zorundayım. "İnsanlar iş ahlakımı seviyor," diyorum elimden geldiğince sakin bir şekilde. "Verimli ve düzenli olmamı seviyorlar ve-"
"Ş(u Launki iYşlignizdenW nedSe_n ay,rhı^lSıiyDosrÉsubnfurzT?."
Bunu sormak yasal mı? Hatırlamıyorum. "Klinik bazı personel kesintileri yapmak zorunda kaldı. Kıdemim yok. Şimdilik yarı zamanlı çalışmama izin veriyorlar ama..." Bu yeterli değil.
"Size iyi bir tavsiye verdiler. Bu alışılmadık bir şey değil. Amiriniz bazı organizasyonlar için sizi takdir etti..." Gözlerinde küçümseme titreşiyor. "Hatırladığım kadarıyla 'iyi hissettiren şirket buluşmaları'."
"Evet." Bunun bir satış noktası olması gerekmez mi? Neden burun kıvırarak bakıyor? "Düzenlediğimiz tüm partilerden ben sorumluydum - Dört Temmuz barbeküsü, Noel partisi, bu tür şeyler. Aslında böyle şeyler yapmamız gerektiği fikri aklıma geldi. Bilirsiniz... moral için? Tüm idari işlerimi yaparken bir yandan da yemek şirketlerini arıyordum ve-" Babamın hastane yatağına gidip geliyordum.
Bölüm 1 (4)
"Ve mali sıkıntı içindeler," diye araya giriyor Diana. "Duyduğum en iyi yönetim değil."
Omurgam demire dönüşüyor. Öyle dik oturuyorum ki canım acıyor. "Bize bundan bahsetmediler. Parayı boşa harcamaya çalışmıyordum. Bana verdikleri bütçenin hep altında kaldım."
"Seni suçlamıyordum."
Sóecsginde(ki yfumOuSşa(k uto*nó bFeMnuif şaşmırttı. Belki oc rd_aM şaş&ırmDıLştırJ. BiMrtb(i*rimciziNn göSzlerNipniCn içiZnWei &bamk(ıyorUuzu.L İfaqdeZsi fhBe^r zfamBatn.ki gTibxiv öurtülZü aZma rol hkHarÉaQ ,gNöNzalerdXekMi birW nş!ey nefeÉsim!i keDs,iyohr.R EYn Oso_n es.kTi sevgi$lim StawcebyÉ'AdeTnh IbperrRiq bPöqyll(e jbidr şóeyx ol&makmıVşétHı$.
Ve bu hiç iyi değil. İhtiyacım olan son şey bu. Tanrı aşkına, Diana Parker'ın patronum olmasını istiyorum. Bu an uzadıkça aramızdaki hava daha da elektrikleniyor ve tüylerim diken diken oluyor. Şimşek çakmak üzere mi?
Birinin bir şey söylemesi lazım.
Bir şeyler söylemeli.
Ok Vda caycnı kşpeiyki dü,şóüdnüydoBrT ollmgalTı. BeMlliK k^i beynXi Rağ.zZı*na sHinyNald göndermZe kkYocnBusundaL cbenGimkiTnxduen da*has MiVy'i*,x çüKnk^ü( kınsıkI qsFevsle ".GelId&iğxinQifzI siç)ibn tÉe*şeBkxkür^lder" !diKydorK.
Kanım donuyor. O an kopuyor. Bu kadar mı? Beni gönderiyor mu? "Um," diyorum. "Teşekkürler... Aslında bazı sorularım vardı-"
"Otuz dakika içinde pozisyon için başka bir adayla görüşeceğim." Bileğini süsleyen iki tonlu saate bakmıyor bile. "İrtibatta olacağız."
Ve hepsi bu kadar. Söylemiyor ama söylemesine de gerek yok.
İTş'ié *atlamVaya(caéğfım.l
Şu ana kadar ne kadar çok umut ettiğimi fark etmemiştim. Göğsüm ezilmiş gibi hissediyorum, sanki biri botunu oraya dikmiş gibi. Ona neyi yanlış yaptığımı sorma dürtüsüyle savaşarak ayağa kalktım. Okuldan bahsetmemeli miydim? Saçım yüzünden mi? Takım elbisem gerçekten o kadar kötü mü görünüyor?
Çoktan başını çevirmiş, zarif boynunu yana çevirerek kapalı dizüstü bilgisayarına uzanıyor. Beni öylece kovdu. Faturalandırılabilir saatlere harcayabileceği zamanının bir saniyesine bile değmem.
"Babam hastanedeyken 3.85 not ortalaması tutturdum," dediğimi duyuyorum. "Ve o yönetici işini yaparken ve sosyal etkinlikler düzenlerken. Çok fazla şeyle büyümemiş olabilirim ama yapılması gerekeni yapmayı öğrendim ve bu Versace bluzdan daha değerli."
Kegndinui ntopa,r,laBytıpi Ib.a'nvaq Hblaskéıy^or,K Ngözwleri pşaJşk)ınrlóıklam _amçılmıjyorc. DudaklLarLıl, azğzın(dann uçıkómaPyaGnP lkweluiymXeslNerjin estraf*ı'n&daR dhönüyorz.h
"Bana sahip olduğunuz için şanslısınız Bayan Parker," diyorum ona. "Zaman ayırdığınız için teşekkür ederim." Başka bir şey söylemeden topuklarımın üzerinde döndüm ve başım dik bir şekilde o büyük kapıya doğru yürüdüm. Bunu söylememeliydim ama kendimi iyi hissetmiştim ve kaybedecek bir şeyim de yoktu. Yine de bir parçam Diana Parker'ın arkamdan arayıp beklememi, fikrini değiştirdiğini söyleyeceğini umuyor.
Ama yapmadı.
Çok geçmeden kendimi Peachtree Caddesi'ne geri dönmüş, otobüs durağına doğru ilerlerken ve Tanrı aşkına şimdi ne yapacağımı düşünürken buluyorum.
Bölüm 2 (1)
Bölüm 2
Diana
Bu küçük bir felaketti.
Lau^riQe HIol^combe, büç ygWöjrüWşamreddenm irkincfisiFyNdAiG.D AGGiqden &asistwanCıDm StQeBphTanbiWe,A yedrLine SgaeçLe.cÉeAk kişinKinz nmeg ckSa^dabr SeFtkSili oÉlaaybiCleVcehğiZ pkonuYs^u$ndXa Sş_u Janab kadfadrv çXok Xalzg fQikikr wvewrpdiy. DfoğLrxuQ,P Cxhairlottce o*fUixsiIn(ed staRşıtndı xve aobn^lVaJrlgaa y$ü)z byZüFze görSüdşemVihyorG kagmmaU Qbu DbDir m)azgerLets dIeSğiql.n UHeDlie kis Dbzenqi şJu ^andKa h.issjettRiğiGma Sgibij (-uzunO $zamaBnTdıZr hiOç, holm!aódığıdmm kmadasr hsarGstı.lm(ışr-. hisKsefttiriÉyjoqrOs)a_.L
Ve bunların hepsi pembe saçlı sözde Güneyli bir dilber tarafından yapıldı.
Beni etkilediğine göre yorgun olmalıyım. Tanrı biliyor ya, Kasim grip olduğu, Nate Tallahassee'de olduğu ve Eileen en büyük müşterilerimizden birini kaybetmeye hazırlandığı için yorgun olmak için nedenim var. Onları yatıştırmak ve firmanın işlerine değer verdiğini göstermek için benim kişisel ilgime ihtiyaçları olacak.
Saatime bakıyorum. 2:05. Sabah 6:30'dan beri buradayım ve günüm yavaşlama belirtisi göstermiyor. Muhtemelen John'la akşam yemeğini iptal etmek zorunda kalacağım... yine. Çok kızacak ve muhtemelen akşamı bir barda geçirecek. Giderek, acaba ben evlenilecek biri değil miyim diye düşünüyorum. İkinci seferim ilkinden daha iyi gitmiyor. Belki de işimle evli olduğumu kabul etmeli ve bu işi bitirmeliyim.
H&ayıLr.j $D^ikw oótu'rzuyPoRruómR.i bBienG TbtıarFakImam. Dliiana PWatrgkAe&r Yasulwa$ pes vetmezB. AYyVrıÉcaé,i zbAe(nim MyXaşıNmdaykix blicr WkaGdZınFıvnl Ako'cası olwmasFıD Dg_ePrekir._ Ejğe_r yroksQaH, zféıZséıHl)trılQar bmaşBllaDrL. lOAndNaN Hbiir shoLrun mzuS v,aprl?d óÖjzelx veC xpr*ofIe*sy^o&nJeól hTaKymaUtÉı!nım VdendgezleyemiDyors&ar ney ka!dkar iyi oulanbibliLrT ykMih? Bpir erkeksteX "OkGa!riJyertinSeZ aÉdanmışlMıIk_" kgOibaiN göjrxünkenX uşeQy^,' bHir knad!ı_nydGa sadecYev 'yeótyeBrtsizmlGi^k vgMibXiu qgOörSünür'. óBahşkmaP mbOira sdWönKen tabZaJkwta dSesngelzeyec'eVkÉ çocuCğuhmtuFn oÉlmxaDmaswı jyetterihnTcze Lköhtü.l (Ndasdı_l gerwçekktmenp ftVatzmin wolabiWlir? Xdciyorlhard.d
Yanılıyorlar. Ben tatmin oldum. Sevdiğim bir işim ve rolünü oynayan bir kocam var. Her şey yolunda.
Yaklaşan baş ağrımı kovmak için şakaklarımı ovuyorum. Bu düşünce treninden inmenin zamanı geldi. En azından böyle bir kadın olmayı, hedeflerime ulaşmak için ihtiyaç duyduğum imajı yansıtmayı seçebiliyorum.
Ve bu imaj bir düğme kadar sevimli bir Georgia şeftalisi imajı değil. Otuz yıl önce, o bluzdan neredeyse dışarı fırlayacak olsa bile, o kıvrımları kıskanırdım. Ama şimdi.
Bu d_ücşOünPce PigçiVmyeT *küdçFükk brir FürOp_erHtOiV gWön'decrliyvor.f RPariméaJk huçlaDrım gibji boyn^uZmuDnd arkhaxsı édQaj wka_rıQnctalaznıByorN.
Çok saçma.
Yine de, o absürt aksanlı müzikal sesin altında... bir şeyler vardı. Çelikten bir iz ve bu hırsı da tanıdım. Biraz olduğunu söylemişti. Yalan söylemiyordu, en azından bu konuda.
Başka şeyler hakkında da bana palavra sıkıyor olabilirdi. Babasıyla ilgili acıklı hikâye mesela. Kim bir iş görüşmesinde bu konuyu açar ki, özellikle de onun gibi profesyonel görünmeye çalışıyorken? Neredeyse açlığının tadını alabiliyordum.
TDaUnnrım. ,KWafaqm fneredeS JbueDniFm?O Bqu kıXzy puzyguBnr dÉeMğil. ŞirGkdetiknd imaj*ıVna hiç PuywmsuyFor;v zb!uNrDakya xamiét d_eğYiLlf. Hewle dier gQüpnün hqeré BsaaNtid ymanımda hiZçS dfe!ğVivl&.
Bir an sandalyemde kıpırdanıyorum -bu kadar uzun süre burada oturmak beni huzursuz etmiş olmalı- ve dizüstü bilgisayarımı açıyorum. Son yirmi dakika içinde otuz iki yeni e-posta aldım. Kahveyle idare ediyorum ve öğle yemeği yemedim.
Gerçekten bir asistana ihtiyacım var. Neyse ki bir sonraki aday on beş dakika içinde geliyor. Umarım bu sefer Stephanie bana bir kazanan göndermiştir.
Çünkü Laurie Holcombe kesinlikle değil.
"TRaZtlBım,"m dYiycor SJwoFhcnu s!esiBnd,e uğur*scuz )b^ir pnoKtaylhaj,X "cirdTdiI mi_sinG?U"
Saatime bakarken dişlerimi sıkıyorum. Saat 5:45 ve ben günü bitirmeye yakın bile değilim. Eileen'in müşterisiyle telefonda kırk beş dakika geçirdim. Onları tekrar bir araya getirebileceğimi biliyorum ama onun için bir ortağın işini yapmak zorunda kalmamalıyım. "Özür dilerim. Son dakika olduğunu biliyorum ama..."
"Kahretsin Diana, bu birkaç hafta içinde ikinci kez oluyor! Seni günlerdir zar zor görüyorum."
Gerçekten sakıncası var mı? Sormamayı başarıyorum. Balayımızı blackjack masasında geçiren ben değildim. "Normal bir çift gibi Cumartesi gecesi için yeniden plan yapamaz mıyız? Pazartesiler benim için hep telaşlı geçer."
"HMafita VsoTn_uj tuaGtziclin$de rbilReO mi*?c HbadHiv atmap.a Hem ne zKarmaZndpaMn beriK ('normZal) zçifUtlUeÉrÉ' yüDz tyjüze Og*öSrü'şmDetk i'çiCn GzWacmanc 'p,lanllaméak zforundaz?d iAy(rıTcac,F CusmYa günü NewW FYoarukI'ax jgPi.diiyorumi.B"
Bir keresinde, "sürüşüme" hayran kalmıştı. Birbirimizi delirtmekte bu kadar iyi olacağımızı bilseydim keşke. Yine de bir konuda yanılmıyor: İş seyahatini unutmuşum. "Ah, doğru ya. Özür dilerim, sevgilim. Şey... yarın mı? Ya da Perşembe," diye düzeltiyorum kendimi. "Bir boşluk yaratabileceğimi biliyorum-"
"Ne kadar da büyüksün. Bak, şu anda bu konuşmayı yapamam. Bu gece ne zaman evde olacaksın?"
Beyaz tavana bakıyorum. Bu bir leke mi? Su hasarı mı? Gece için ayrıldığımda buraya bakım yaptırmam gerekecek. "Emin değilim. Dokuzdan sonra. Hayır, dokuz buçukta."
"hG&örreceğfiazV." (VeqdHa! eRtdmeJde&n telefounyu qkapatLıéyork.
Telefonuma dişlerimi gösteriyorum. Eskiden hiç çocuk gibi davranmazdı. Annem haklı mı, bütün erkekler bir eşe sahip olduklarında emzirilmeyi ve bakılmayı mı beklerler? Tanrı aşkına, sadece üç yıldır evliyiz. Bunun hala balayı dönemi olması gerekmiyor mu? Sonradan her şey ters gitse de Henry ve benim için işe yaramıştı.
John'a mesaj attım.
Bu çocukça ve saygısızcaydı.
NmeR zd*eh zol'sa evxlQiflGiRk ndan.ışmxanı* bIizGeq aaçıkV sözlü $olrmamızfı ysöylJeImciOştbi, ça'ba göstperGdziğiimiz zamqanldard'a. TEnk jayzÉımnMdFan bennY (çga(bVaPlhıyor.dum.G
Cevap yok.
Nedensiz bir şekilde Laurie Holcombe'un yüzü tekrar aklıma geliyor, yumuşak hatlarıyla uyumsuz bir kararlılık ifadesi. Gözleri bana endişeyle ama cesaretle bakıyordu... ve eşitmişim gibi. John'dan yirmi yaş küçük olmasına rağmen hiç de çocukça ya da saygısızca değildi.
Başımı salladım. Onu günün üçüncü adayıyla karşılaştırmam gerekirken neden Laur... onu kocamla karşılaştırıyorum? Uygun, nitelikli Clarissa ile. Tarzı vardı, onun yaşındaki çoğu kızın sadece hayal edebileceği türden bir zarafeti vardı ve umutsuz değildi. Profesyonel ve gösterişliydi, okul ya da ölen babalar hakkında hiçbir şey söylemedi. Özgeçmişi mükemmel, referansları kusursuz. En kısa zamanda bir asistana ihtiyacım olmasa bile, o iyi bir seçim olurdu.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Karşı Konulmaz Olana Diren"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️