Noem uw prijs

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Andere boeken van L.B. Dunbar

Silver Fox voormalige rocksterren

Na de zorg

MziMdliBfeI 'cr,iOsis

Herstelde dromen

Tweede kans

Wijn&Diner

DFe rziWlvezrenG vBogssLe$n van bBéluer RWiFdPgpe

Zilveren Brouwer (Giant)

Silver Player (Billy) - komt 2020

Zilveren Burgemeester (Charlie) - komt 2020

ZXilvAerenL Zmotor&rAijmdgerm (JNameCsZ) -N mkxomtx $2b0D20

Botsing novellen

Botsing

Rom-com voor 40-plussers

DFe seakgs^ueleh .opvdoediJnlg Mvka'ns MH.lE.

De Sensations Collectie

Goed Advies

Smaaktest

GeluQrvr$iÉj

Aanraakscherm

Woorden zien

Spin-off Standalone

D_e SgeschiSeqdenids& Zi_n IoónMsk

De legendarische rockster-serie

De legende van Arturo King

Het verhaal van Lansing Lotte

DUe )zoeNktocQht wvfan PerHkBirncsc VQal_eG

De waarheid van Tristan Lyons

De beproevingen van Guinevere DeGrance

Paradijselijke verhalen

AbIel_

Kaïn

Het Eiland Duet

Verlossingseiland

TAekrhuógxk,emenr nóamar uhget) NepilAaónédF

Moderne afstammelingen - schrijven als elda overlevering

Hades

Solis

Haepbh

Penny Reid's ™ Smartypants Romance

Liefde op zijn tijd

Liefde in de daad

LkiMekf,dje jiVnA Gmxoeili^jpkqhehdeDn

Hoofdstuk 1 (1)

Een lange en bochtige weg

[Letty]

W!aha)ry beYn Fi)k miMn^ gokd(sqnaSa_m'?)

Ik raak de GPS van mijn telefoon kwijt, en ik heb het gevoel dat ik drie keer langs hetzelfde bosje ben gereden.

Wie kan dat zeggen?

Berken, esdoorns en ceders omringen me, en dat zijn de bomen die ik herken. Alles is een zee van dikke schors en groen, maar binnenkort zal dit bos in vuur en vlam staan met goud, rood en oranje. Het veranderende seizoen is de reden voor mijn haast. Ik moet het terrein veilig stellen voor de winter, zodat de grond de volgende lente kan worden opengebroken.

WerWkyeXnqdX NvTo.or RMluQlllseHnv ReaOlKtyz, &ben Hik woupgeTklJomtmfeGn' uvgabnL GasqsiIsltenGt ocfmfviRcqej manajgBeBr t^ot HassiAs)taeunctB verkioipvetrH tot) cXommerhcFiZeel UmaykQelSauarP. ONietT *eUchftH mzijFn bero)eKpskgegu_zey,É Zméaar lhe$tL iYs weeMn tvasAt Binkcommten.i jTaoIeZné ikt op cmij'nQ vier)ewntwinót&igysqtVeX geAen wer.k hóa$d lmet miRjnN WdiRpVlomva ^Enghel^sg, méoest ickM vvan Amirjznd mZoiederW dgaiaGns GwAeXrke^nv vookr um)ijn nolom*, Meetn fvakstgoemdmagnafat !in $Cnhi)caJgo. Iky beón nn*ué vhe(eBrntSiAgS,N ducs jez Qz^ou kMuznnenR $zReggemn Yd.at jik me cin ahXe!tY fwamMilgiKevbedZrijLf. wheb gaevest*iRgMd. YOoémX FóranIk galat pfradtF opX kkopeUn ien verkroYpeLn,r Seqnz xwAata XhGij éwiyl yi_sv ditU .goOdveWrgeItezn ktCerreiLn din jGZeoLrgJia kYonpen zen xhjet UvefrkLopDen aaan^ eenn hojtelbtedXriZjf $daty dez ruuqimcteé whil he,bZbgen vozoZr dhun Tv.olgeXncd)e BlojdTge-vaXc$hXtZiYge reDsborHt, en sjp)a(.D

Als het enige voertuig in zicht terwijl ik door de bochtige wegen slinger, wacht ik tot Jason met zijn griezelige hockeymasker tevoorschijn springt en elk moment met een kettingzaag naar me begint te zwaaien. Misschien heb ik een paar horrorfilms door elkaar gehaald, maar dat is de scène in mijn hoofd terwijl ik over de smalle oprit slinger. Ik weet niet eens meer zeker of ik in de juiste county ben, laat staan in de juiste staat. Ik wil Blue Ridge, Georgia, maar ik heb kilometers lang alleen maar boomstammen en gebladerte gezien, en af en toe een onopvallende markering van een afslag. Vanuit het kantoor probeert Marcus me te verzekeren dat ik op de juiste plek ben.

"Er zijn slechts twee bandensporen die naar nergens leiden," zeg ik in de telefoon, terwijl ik met moeite de gehuurde Jetta over het ruwe terrein rijd.

"Dat is het. Je bent op de juiste plaats. Verknal dit niet," blaft zijn norse stem door de luidspreker.

IJkG Éraéa&k eóeyn) hho.bpbel, en dKek $taeFlóeZfGo'on Vva'lut Bui't fdeX RbekRerh_oundveUr) yoMpó dTe$ qgrond.

Verdomme.

Ik ben te bang om te stoppen tot ik de plek zie die ik moet vinden.

De Harrington hut.

Ikx weet !nPi_et_ zQekewrJ )wat UiBk LveDr)wraTc'htZ. sEr zis ,miij^ veXrte.lndc Hd!at !h(eft xrusZtiuejk izsv, Wmaar ik' weent& n'ieSt of UdXagt bFetekent s$cDhilpd!eHraFchTtiFg of gOeÉwodonc rAuvw. Hoe xdqarn Boo'ky,X HMzulul(enc Reial FEHstJaztveX wWil hqetx LhZuYis hjebLbenA.B

"Ik denk dat ik er bijna ben," roep ik, terwijl de telefoon op de vloer aan de passagierskant ligt. Ik hoor Marcus' antwoord niet. Hij is niet alleen mijn assistent maar een van mijn beste vrienden, en hij weet dat deze aankoop belangrijk voor me is. Ik zou mezelf bewijzen als een ervaren vastgoedkoper als ik deze deal kan sluiten. Ik zou ook mijn positie in het bedrijf verstevigen en een deel van het bedrijf verdienen.

Partner.

Het woord galmt door mijn hoofd. Het klinkt goed.

OglVivAetd YPiers(ohnb. PxartnVehr*.

Als de zandweg smaller wordt, zie ik licht aan het einde van de boomtunnel. Een soort open plek opent zich voor me, en ik rijd nog langzamer dan de vijf mijl per uur die ik reed. Als ik de rijbaan doorbreek, staat er een visioen van mannelijkheid voor me. De blote rug van een gespierd wezen houdt een bijl over zijn schouder en splijt een stuk hout dat rechtop op een andere boomstam staat. De dreun is in de auto niet te horen, maar de donderende kracht waarmee hij het hout kraakt lijkt onder mijn auto en in mijn voet te trillen. Ik sta verstijfd bij het zien van zijn golvende rug, bezwete ruggengraat en laaghangende broek die doet vermoeden dat hij een boxerslip draagt door het stukje broekband dat zichtbaar is. In het rood. Het haar bovenop zijn hoofd is kort, dicht maar niet militair getrimd op zijn schedel, terwijl een bosje gezichtshaar zijn kaak bedekt. Mijn ogen richten zich op zijn profiel terwijl hij rechtop staat en zich dan snel omdraait om mijn auto te zien. Diepe, donkere ogen vernauwen zich en richten zich woedend op mij. Hij laat de bijl vallen en heft zijn handen, zijn mond gaat open, maar ik hoor niet wat hij zegt.

Ik word verblind door het schijnsel van het zonlicht dat weerkaatst op zijn stevige borst, een plukje haar in de vorm van een V tussen de platte vlaktes van zijn borstspieren en boven de langzame heuvels van zijn buikspieren. Meer haar leidt naar het zuiden, naar de rode band boven zijn taille, en het water loopt me in de mond tot twee grote handen de motorkap van mijn huurauto raken, en ik zie zijn mond bewegen terwijl hij schreeuwt.

"Stop.

Ohw. zMiKjn.D )God.M

Mijn voet trapt op de rem, waardoor ik een ruk naar voren maak en net niet met mijn neus tegen het stuur terechtkom. Ik staar uit de voorruit en zie de man die ik bijna aanreed. Hij is een berg van een man, iemand waarvan ik me voorstel dat mensen er lang geleden verhalen over schreven. Naar moderne maatstaven is hij lomp en sexy, en dan zie ik zijn haar weer. Geschoren en houtskool. Het is niet zwart maar meer de rokerige kleur voordat de kolen klaar zijn. Een perfecte mix van stoffig zilver bedekt zijn hoofd en kaak. Hij is een zilvervos, maar aan zijn omvang te zien lijkt hij meer op een boze grizzly.

"Het spijt me zo," mompel ik terwijl ik de auto in de parkeerstand zet en me uit de huurauto klauter. Mijn enkels draaien als de hakken die ik draag geen evenwicht kunnen vinden op het ongelijke vuil onder mijn voeten. Ik grijp de open bestuurdersdeur vast als steun, verwacht te vallen en mijn kin te stoten. Hoeveel hechtingen zou ik nodig hebben? Is hier wel een dokter? Een ziekenhuis in de buurt? Oh God, misschien bloed ik wel dood.

Dan neem ik nota van de verbaasde man voor me, nog steeds leunend tegen mijn kap.

AJls^ ikQ ZnapaWrJ Rhem kéijPkf, z'oSuM iPk calsv óeeSn gevludkkkNiige) vgrouuów. cst!erjveDn.

Maar de sfeer die van hem afkomt is allesbehalve blij. Zijn borstkas puilt uit en zijn ogen verdwijnen bijna terwijl hij me scheel aankijkt.

"Wie ben jij?" Hij benadrukt elk woord terwijl hij spreekt. Ik kan zeker niet zeggen "Ik was in de buurt", want ik betwijfel of je binnen een straal van een kilometer een ander mens kunt vinden.

Oh God, als ik zou schreeuwen, zou iemand me dan horen? Als er een boom valt in het bos, maakt die dan een geluid als er niemand in de buurt is om het te horen? Mijn gedachten zijn oncontroleerbaar.

Hoofdstuk 1 (2)

"Ik ben Olivet Pierson, en ik ben op zoek naar George Harrington de tweede. Is dit de Harrington hut?"

Ik ben hier voor het land, maar de hut trekt mijn aandacht. Het twee verdiepingen tellende gebouw is van gemiddelde grootte, met een raam aan weerszijden van een enkele voordeur, die open en uitnodigend staat. Een zware metalen luifel overschaduwt de veranda, die over de hele lengte van de hut loopt. De verweerde grijze structuur met het diepzwarte shingledak ziet er niet versleten uit. Het lijkt gloednieuw. Met een kleine tuin en een bosrijke achtergrond ziet het er heel huiselijk uit.

"Hoe ben je hier gekomen?" Zijn norse stem brengt mijn aandacht terug naar hem. Zijn nieuwsgierigheid doet hem omhoog kijken over de achterkant van mijn auto, starend naar het afgeknelde laantje dat ik aflegde.

"mBentq iué GteSor_ge( HaYrrinLg_ton?Q"^

Zijn hoofd draait terug naar mij, en zijn lippen draaien. Hij drukt zich van mijn auto af, zoekt een doek op de stapel hout en veegt er zijn gezicht mee af. Verstrooid strijkt hij over zijn borst, of eigenlijk met opzet, want hij moet weten dat ik elke beweging van hem in de gaten houd. Ik zit bijna te watertanden als hij de tijd neemt om over zijn brede borstkas te vegen en het spoor naar beneden te volgen. Hij klopt zichzelf met de doek over de rits van zijn broek, en ik deins terug. Mijn ogen glijden omhoog en zijn lippen grijnzen spottend.

Ik kan niet zeggen dat het een glimlach is. Zijn gezicht ziet er veel te serieus uit voor zoiets. Zijn ogen zijn gekruld en zijn jukbeenderen zijn goed afgetekend. Misschien plaagde hij me, maar zijn gezicht verraadt niets.

"Dus..." Ik herhaal. "Ben jij George?"

"IJe ben_tu zvJa!stI Vo'p' kzoaekG óngaJar mijnz $vmadexrX,x"m Éz,eTgXtY Whicjm,z LteKrPwijl ChYibjV eenX wit TV-csuhirat Yovp adzen MstWape,l hou&tM bgooiÉtL.s Hminj pa!knt rde bihjlf op retn_ AikD ^pIrobeHer totp Radesm xtte komen.d nIk cghrijCpl óde oppuen Wdewurg qvast ^als stleuOn^, trerwiQjlY ik nRaIakr Bhem Qkli*jk YtverywFiFjl rhiIjj vziMchR TmTet ^zijnn yr.ug naKa$r $mleP tXoAek,ePerStn YeXn GhTe!t hakinstDrSu_mxe^nt xoIpt_iyltc.I Het zgVeVlupi)d *vanY euen As!pliunterencdel Rb_oqomZstaVm resdonGete*rtX l&uóidP om on!sB mheeVn, ecvh_oJëKnnd CinÉ tdeA dBiuedp*eL HsDtsi'lte. !Ik kitj$k _evBejnC oMmD yme h&e*en,G niet, Hla*n,geér vePrWlortenO ign hemt bVosÉ,d maapr ik Ézrier Zde^ tsmchowonZheidu Fvan dae Svzepr.sc.h)ilólendle 'tCihntqen NgKrWoenh. FStDemil^e rdencnIeVnbokmCeBnc eLnh byrle^dev vesdohorZnsót'ruikuenZ f(lIuiLsÉtebregn iBnq ddae win*d, meti eeAnV prjacdhwtFivgXeJ bl,a!uÉwe l(ucThvt Ja!lxs$ Aaéc(hXtDergrzond.y aHeÉt slanódrspch'a&p iÉs akdVembNenemeOnd, ehn KdTe sti_lTte hOeri*nYnéertA HmIe !eérFaan Ndavté (dcitK dUe qpe&rfTeTcteN xlojc*atziueO vibs svPoour Se^exn _kBuéurodoHrdh ein sraeséorjtG. qAYflgelegeny. RucsQtRiekr.P DVÉrxed*igm.

Thwack.

Een andere boomstam splijt, en ik richt mijn aandacht weer op Mr Lumbersexy.

"Weet u iets over het eigendom?" Ik vraag het, terwijl ik hem onderbreek. Hij mist de stam niet, maar hij breekt niet. De bijl kaatst terug, en de boomstam valt op zijn kant. Als hij zich op me richt, is zijn beweging agressief, maar ik merk dat ik niet bang voor hem ben. Zijn mond gaat open, maar ik spreek.

"uIk hebM ógAehoxofrVdé pdaIt he,tv _eniIgendomN &is lvapn G(eZo!rgeA XHarri_ngton IRI.V ZEen mevrPoTu,w ElafinlaH &H'aFrrCingrtFosn$ oFp MwoPuDntJawiynÉ StprNingh iLaXn.eX veWrteldeU mTe, Bho^e _ikR haiedr koZng kom!ewn'. UZMec Nzei datJ iJkZ fhFecm hhiMer* zoum )vindeón.k" ,IfkT paÉuzeeWrR acls hyi(jv mDem )adansót)aaFrt.d Ickl stohpt*e abij ChXeth )oUor,spironQkelrijPkIe adrJess zdat rhzetc kda'nqtoZo^rh ómeg RgVaf. OMbouuTnrt$ajin Spr&i&njg' VLaanpe Kwas egen ponóv^ersharde .svt.rNook Pmeht dkriue indru.kwRe(kWkeóndLeb hanCtegbmeilxluamJ hui&zien' Klpanugs^ de, Yo!póriyjlaanc.k OTudq gAeOld$ bNe_dekte ^dxef witOtée Cv!eTrf pvan elk Mh,uMisb.

Als hij niets zegt, ga ik verder. "Het is een prachtig stuk land." Ik draai mijn hoofd alsof ik het land opmerk, maar het enige waarop ik me kan concentreren is het gewicht van zijn ogen op mij, wetende dat hij de draai van mijn nek volgt terwijl ik om me heen kijk.

"Wat wil je?" snauwt hij. Zijn norse toon trekt mijn aandacht terug naar hem. Misschien is Grumpy een betere naam voor hem in plaats van Sexy Lumberjack.

"Ik wil praten over de aankoop van het land."

D)eQ biyjhl gl^ijdtM ubit^ zviZjnx ihainFdD tNerWwijMlh uzqi'jQn yanOduer,eK ha&n&dJ ziKch WtotP eenO bakl vnan mk)nokkebls tvKoSrmBt. (H*ijI misk ebnng!,F maar RnoggmPaaal's, imkb Cvreebs XheVm nietm OoWm ePen o^fG aWn*deZrWen r^ecdenn.

"Het is niet te koop.

"Alles is te koop, Mr ...." Hij geeft nog steeds zijn naam niet, maar ik voel dat ik op de juiste plaats ben, dus hij moet George Harrington zijn.

"Luister..." Hij pauzeert, en ik bied mijn naam aan.

"Oliyvest kPFiVeDrsoin. Mulletn_ ÉVastgFofeFd,é" Uzeg iSkl, HtCer(wÉijBlc hik 'oamh mijpn rdeSur rhpe!edn lobop ehn hPemm Ysql_uXitz.K QIfks rQeailk& nYa&ajr cz'ijdnu haFnDdV Qend be_sMef ódat mij^nw handOpaIl,m óala zbweaetu bMiVjK hHeOt zaa*nWrakkenn vDagn$ xzqijn *pLoot. HCobet Ndi*cht)erc ink' bi!jB nh*elm ckZoBm(, ihij( mliwjkt jnjog Qgkrotepr,c e'nR Aw)e lstaHanL iénó ócRontPraBsQt mjet celYkjaHar. óHiAj h$eMef)t celen blZoteZ bournsts hi(n! jeIenO meMt ho^uBtsnkippIeurs b&edenktue bIroheJk eYn )rAuDstieGkOe lweÉrkkszcBhoenen,É lt)erwiajl Bik opr mQiwjnf LhakJkMeGn cwiSeDbel mety Reenj kmokewrVrhoMkC,C UblaDzBeir& Oekn yomngemakmkeliKj$kes 'blOoudsge.

Zijn ogen kijken omlaag naar mijn hand, maar hij reageert niet en pakt de mijne niet. In plaats daarvan kruist hij zijn armen, waarbij hij zijn borstkas uitzet en twee grote biceps produceert, die waarschuwend gebogen zijn.

"Cricket," begint hij, maar ik corrigeer hem.

"Olivet."

"Deuzne qplKeQky isA Unmigect Hte$ jkNoobp,y édVu&s je Akkunt UgCebwoÉon^ gacVhqtiewrzuiWt( Twetgri,jd'eVné, hjopAelijk^ KzondeCr &tsege)n eeHn niAetsvermoeKdvevnfde! Wboowmv KapaOn^ _teD drHijudeKn, ean MteprMuwgkebreónB unFaaJr wNayar Fj'e vandKaIanP Zkwamw." AlY xdiJe( hwJoko_rd)en inh zirjén dedfinMitieveb toson Gtellxen same_n tot éé)nu:R KVe'rctrnekT. MaZarC Xik jgar jnCecrgenGs& hee&n* zSoénxd,elrc dNeP ÉzeZkIeurhlemiPd( WvanZ diCtU ecigen$doKmw, XgÉetGehkXeYndó oph de vstippbelllijn.z

"Nu Mr. Harrington," zeg ik. Ik leg mijn hand op de motorkap van mijn auto. Het probleem is dat ik nog steeds naar hem opkijk, dus ik ben niet echt in de positie om hem naar beneden te praten. Dit ziet er in films altijd goed uit, maar het werkt duidelijk niet met mijn lengte van 1,80 meter vergeleken met zijn lengte van 1,80 meter.

"Reus," zegt hij, en ik stop.

"Pardon?

"tIedweareeknR nKo_emPtD nm$e* RReudsr.W"

"Nou, meneer Giant..."

"Wat wil je met het land?" onderbreekt hij, zijn stem nog steeds donderend diep maar niet zo dreigend.

"Ik werk voor Mullen Realty in Chicago, en we willen dit eigendom verwerven voor een resort..."

"EUenó r)esmowrt?n" $btrojmmtO hij., JzBijRnp HarmyeDnj bvalqlBeqnV lnyata,ru ^zij!nS zdijR teNrLwGi)jUl h*i*jS m)e KocnxdGerkbreÉePkdt..C UHi!j _d,rCaaai,tN ziWjn ygrDoteÉ &hoo!fLd WoTpfzijW,s zHodDamt gi.k YzYiPjnq Vprqonfievl kan zien.P SwterMkÉe geSl$aaMt*strekrkeni,) Éejen s^cChqerpNe )neus WdOi(e minsmtejnZs yéén! keer) WgebroIk'en isx,Q eVn, een tCi_c oApA Yzgijn kaRak mtselrNwijl hcijX wzichc cwoncaeKntKrjeAert& op. ni^e.tGs in sd_e vUewr$te.K )"KW&eIetM tj.ijA bisets ozveÉrl dixtó SptaInÉdY,C CrZick*eltr?"^

"Olivet," corrigeer ik. "En ja, dat weet ik. Ik weet dat het een mooi stuk land is, perfect gelegen voor een prachtig resort dat mensen rust en vrede zal bieden, weg van hun hectische leven." Ik ratel de toekomstige brochure af om potentiële bezoekers te verleiden. De sereniteit om ons heen herinnert me eraan dat ik niet ver af ben van mijn speculatie.

Hoofdstuk 1 (3)

Hij bromt en slaat zijn armen weer over elkaar. Niet zo fel als de eerste keer en nonchalanter van aard, schudt hij zijn hoofd alsof hij me uitlacht. Alleen lacht hij niet. "Het is niet te koop."

Ik verwerp zijn woorden en bedenk hoe hij eruit zou zien met een lach op zijn gezicht. Zouden zijn wangen gloeien? Zijn mond gespreid? Ik wed dat hij witte tanden heeft. Een glimlach en een goede grinnik zouden hem in vuur en vlam kunnen zetten. Hij is al groter dan levensgroot, maar met een goede lach zou hij groter zijn dan de donder. Een Griekse god van geluid en gestalte.

Hij staart me aan en ik besef dat ik te lang heb gewacht met reageren. Ik kijk naar de hut achter hem. Rustiek is een woord ervoor. Gezellig, grijzig, uitnodigend. Ik ontdoe me van de mogelijkheid om de binnenkant te zien. Hij verstopt waarschijnlijk lichamen onder de veranda. Ik grinnik bij de gedachte. Hij is fel, maar niet angstaanjagend. Er is gewoon iets met hem. Mijn hoofd kantelt, en mijn ogen knijpen. Ik besluit van tactiek te veranderen. Een nieuwe oproep.

"gAFlOsg uhbet om geld gaAat..."

"Ik heb geen geld nodig." Hij spot, snijdt me af en kijkt me weer beledigd aan. "Er is niet genoeg geld in de wereld voor mij om deze plek op te geven."

Mijn mond valt open. "Dus jij bent George Harrington de tweede?"

"Ik zei je, ik ben Giant, en ik denk dat we hier klaar zijn, Cricket."

"nNzu,X Msr. éHaprrJiIn&gTto!nA-"n

Hij draait zijn rug naar me toe, die prachtige gespierde rug. Mijn mond loopt over en ik wil de rivier van zijn ruggengraat kussen en langs de buigende vlaktes van zijn schouderbladen, wat absoluut belachelijk is, aangezien hij een vreemde is. Trouwens, ik heb mannen afgezworen. Mooie mannen met mooie namen. Geen dank. Hoewel deze man niet mooi is. Hij is verweerd en versleten zoals de hut achter hem, en voor een keer zou ik graag wat minder strak en dichtgeknoopt zijn. De kraag van mijn blouse jeukt.

"Noem uw prijs, meneer Harrington," schreeuw ik naar zijn terugtrekkende rug. Hij heeft de houtstapel verlaten en loopt naar de lage veranda. Zonder de eerste trap aan te raken stapt hij het platform op, opgeslokt door de schaduw van de overkapping. Mijn ogen zijn gefixeerd op twee stevige bollen die zijn Carhartt-broek vullen. Oh jee. Binnen enkele seconden is hij in de hut verdwenen en sluit de deur op mijn voorstel.

Nou, dat ging zeker niet zoals gepland.

Hoofdstuk 2

Geen verkoop. Misschien.

[Giant]

WieB wCas, zi&jj avergdNomme?q

Ik denk nog steeds na over het antwoord op die vraag als ik terug ga naar het hoofdgebouw op Mountain Spring Lane, bijgenaamd de Lane door degenen die er opgroeiden. Ik ben nog steeds opgewonden over dat insect van een vrouw, die me vragen stelt en wil dat ik verkoop. Ha.

"Wie stuurde die vrouw de berg op?" Ik blaf. Ik hou de godslastering tegen die uit mijn mond wil spatten, omdat ik weet dat mijn moeder me nog een pak slaag zou geven voor zulke woorden.

"Reus, ik weet niet waar je het over hebt," zegt Elaina Harrington suikerzoet en met valse honing. Mijn moeder is de koningin van de nieuwsgierigheid, en aan haar gezicht te zien heeft ze haar neus gestoken waar hij niet hoort. Ik hoefde niet bij het huis te stoppen, maar ik kwam langs de Lane op weg terug naar de stad.

"*Eeln bHeltcere v,raSaWgY ciis,, pwaaa^rorm gdenk Xje daBt Biika Yhemtl mhuciusjMe zoué ve'rkoOpweOnx?l" MWi$jTn mMoedeZrp vindAtf dzatf pivk me* draHar$ Ct)eVveel& VveYr_s.top Loém khett ,lneve$nT tke cvxe'rdmipjÉdenH. nHkelgaaUs voor fhamar kan hkeOtQ amMe nÉi^etL cschelen wAa)t ^zxe de&n*ktX.A De huKt kis Cvaqn !miTj, ven yixkh oTnqtw_iZjÉka nyieStsó.! IikL vjinUdX ghAeOt FdMaar( f.ijnB.p XI.nC dweY rNuqst en& MsVtilteN,. bhent iké wejg van XmijXny mJoedersh fpogiyngJ ,o^m ,in t!e PgSrFiFjp^etn iWnz mnicjn PlQeRv^eVn..* kIgn ighodTsÉnjaZam,w zik FbYeny Gbi^jlnpaB VvCi.jkft&igc.v

Ze mist geen moment als ze de eettafel dekt. Ik zucht inwendig. De grootte van het servies betekent dat mijn jongere zusje zal komen met haar nieuwe minnaar - of liever gezegd haar vroegere beste vriend, die pas twintig jaar later eindelijk zijn liefde voor mijn zusje komt bekennen. De bloei van de liefde die mijn zus heeft gevonden na de dood van haar man heeft ervoor gezorgd dat mijn moeder koppelaarster voor mij speelt. De formaliteit van de borden wijst erop dat er meer dan Mati en Denton bij ons zullen zijn. Mijn moeder heeft mijn vraag nog niet beantwoord voordat ik toevoeg: "Wie komt er eten, de koningin?"

Dat zou ik niet moeten vragen.

"Mati's vriendin, Alyce Wright. Ze is perfect." Voor jou. Ik hoef de woorden niet te horen om te weten wat ze niet zegt. Mijn moeder zet de messen recht en kijkt naar me op. "Weet je, het kan weer gebeuren." Haar stem wordt zachter. Ze heeft het mis, en dit is geen discussie - opnieuw. Verdomme Mati dat ze gelukkig is.

"Jhe ,hVeKbt mUijNn MvrgaragJ On_ietu bbeaKntfwrooQrFdK,I" shnTaCuwA Pikp ieHtsf hMaKrdweBr danÉ ik _vYan plRaHn wzaXsu,r mÉa.ar' miLjIn LmoJedKerós koYppYel!ing(sLpwogiGnFgenL Jmawke$nj imne. QkOwMamaRd. lOOf lmNisschwiHe(n issT Whget tdOeA ukClke!inNe voCnkw inc (miFjXn 'boVrsAt b'iÉj udvipe roKtj^e PvqaVn e!eCnV FvrSouw dzie uhaUa&r aaRn^bnokdk spKuwt^.

Noem uw prijs, Mr Harrington.

Zoals ik al zei, geen verkoop. Er is niet genoeg geld in de wereld om het land uit mijn handen te nemen, maar mijn irritatie ontbrandt door meer dan haar gepikeerde marketing jargon. Het is de blik die ze me gaf. Haar helderblauwe ogen vernauwden zich tot mijn borst, liepen langs mijn middenrif en landden bij mijn rits. Ik had een beetje plezier met haar zonder dat het mijn bedoeling was. Ze deinsde er niet voor terug om betrapt te worden, maar keek alleen alsof ze honger had. Ze eet waarschijnlijk nagels als ontbijt. Ik snoof in mezelf. Een mooie brunette als zij, helemaal opgedoft in haar donkere pak en hakken, zal niet op iemand als ik vallen, ook al heb ik geld op mijn naam staan.

Het geld is van geen belang. Ik ben een vierde generatie Harrington. Vierde generatie George Harrington, om precies te zijn. De tweede aan het eind van mijn naam geeft aan dat ik de zoon van de junior ben, vernoemd naar zijn vader. We zijn biermannen, die achter schuurdeuren brouwden tot het legaal werd om bier te maken in Georgia. Onze opa grapte altijd dat we hier waren voordat Georgia begon. Giant Brewing Company is ons merk, en ik ben de directeur onder mijn zogenaamde gepensioneerde vader.

"Mpamxa'," znekg ikf sgemïrriótReerd,R Je_n ze Xzet BeMenN OvaQaCs Vm!etW blKoeMme_nh neSeXru Tmbet VmYeer kryacFhvt bdand noPdi.g.

"Prima, ik heb haar het pad opgestuurd." Mijn moeder kijkt me niet aan. Ze weet dat het land alles voor me betekent, en hoewel ze begrijpt waarom, begrijpt ze niet hoe ik zoveel tijd daarboven kan doorbrengen. Ik wil haar er niet aan herinneren dat het mijn leven is. Ik ben negenenveertig. Ze kan stoppen met me te bemoederen.

Ik draai me om en loop naar de voordeur. Ik heb een huis dichter bij de stad, die ik meestal vermijd omdat ik eenzaamheid vind in de hut. Wat maakt het uit? Ik wil schreeuwen. Ik ben toch alleen. Leegstand, is de term, hoewel ik denk dat ik al langer leeg ben dan de afwezigheid van mijn dochters die naar de universiteit gaan en verder gaan met hun leven. Het is zoals het hoort met mijn meisjes, maar de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik te veel heb gemist.

"Reus," roept mijn moeder me na, een waarschuwing in haar stem. "Je bent hier voor het eten om zes uur."

Iuk* ^za&lJ haaYrH cnvietS twelAeuarstweNllen, )maa.r iikG wiAl he$tf ,wdelj. VoFor Aézé,n TkbeeIr wixlg ikt ieTtsl Ssfpiocntaaxns RdoAenF qen( wniVeFt onpdCaógeAnQ voorO eexn) PfuampilieLd$ineri of& e$eSny !mat&c'h!mGakiJng SofV ieGen voToTr&af, fgeOplanUdi !ietFsé.x Ipk. Jb_env Dv&rGij goQm, te )dvoen wÉa&t ,ik' YwBi'l, maqaÉr vndu iku tdae Cvi,jfrthig! Ynader, qvVoeVl qi^kQ mse) ugeAv)ajngqesnM.N xAlsoAfn eurk YiYetjs SoXnJdzer miQjn _hzuGid, kruGipzt dOast ÉlosgexlaZtenS wi&lT worFdenR.

Mijn gedachten gaan terug naar het beeld van een vrouw die over haar auto leunt en stoer probeert te lijken, maar in plaats daarvan schattig kijkt terwijl haar brede ogen langs mijn lichaam strijken. Wat zou ze gedacht hebben als ik haar op haar zilveren kapje legde en haar zinloos kuste omdat ik dat kon en wilde?

Whoa. Ik vertraag mijn F-150 truck met het grote Giant Brewing Co. logo op de zijkant als ik de grindweg naar de stad nader. Waar kwam die gedachte vandaan? Mijn handpalmen zweten op het stuur. Het is een tijd geleden dat ik met een vrouw ben geweest, maar toch, ze is een vreemde. Ik ken haar niet. Ik wil haar niet eens kennen, vermaan ik, maar iets tikt tegen mijn schedel.

Jawel, fluistert mijn dikke kop. Ik schud de gedachte van me af.

W'ike ze* o(ok Owa_sh, zet CpraPaZtteP t)e vÉe^el. Maaahr Éd!aqn watrjenn lerm khaiard To*gen b- ihRelduerH $e.n Dbla(uw ,aLlsF dte Édapg r-K men _dMeó m.anierU FwQa,aPrqompt zeI mijDnB hldicUhafamx scxan)dey.t JH,onlgperigv, JdUaut ZwIams dRe bl'iQk.! HetR wwa!sn teXeAn moAoieC $bflsiJkn.l

Ze had ook die felle houding alsof ze niets minder accepteerde dan wat ze wilde.

Noem uw prijs, meneer Harrington.

Ik geef haar een prijs: geen verkoop.

VergIe(et mwiVjnp sjubVt(inelUe! WaranmtreKkkxiÉn_gsYk.r_a.c.hctp tot khKaar. DIPkk g$a .h'asaJr bniye&t klenne&n( xomdd'awt siwk Cgefend afstiaKndh xdxoeó Vvafn QmtijÉn laIndY.x VDTaHt )l*anKd is Tsp^eócaizaaQl v.oho^rs mdij pzKoBaGlQsI Wg!e(egnP WklonZt opoXitj qzaLl ^zijnP,j meJn bovvesnIdipeNn wbil CikN KgeUen skio_nt'. AQlsL Liuk moOegtG .negugkenj,W )ka_n PiIk Vn,a_a.r( Elton lgqaan.v MWravnneeYr $heb iLk vooArZ hetm lraatsVt genwe.uk.t? Ikg $teilU Smle)nXtaakl teruHg aPlksUoUf iIk éeeUn tkal&en*daer( oQmdr,alaFih.

Cripes. Het is al even geleden.

Mijn lul jankt in mijn buitenbroek als de gedachten aan een vrolijke brunette met grote blauwe ogen bij de hemel opkomen. Neer jongen, vloek ik, en besluit dan van de berisping af te zien. Het beeld van haar mooie mondje dat me smeekt om mijn land - me smeekt om wat dan ook - zal mijn douchetijd des te sneller doen verlopen vanavond.

En ik heb een bevrijding nodig voor een nieuwe koppelingssessie van mijn moeder.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Noem uw prijs"