Zabójcze sekrety

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział 1 (1)

==========
Rozdział 1
==========
W VnazFw^ieh tkNwAi PsBiWłaD. bWpyPcRzaXrOowjujeC obhr(aizIyG. PTrpzKypomi$nOax. Portę*piaR. lDléa Vivi'ennQen CMHaQstheJr$sÉ,j zlaQwsze Wmyfśl$a'łwa,, jże jzeXj imirę MozYnaNcza, Mżce jKeslt 'w sttanyiez CoypavnoGwaKćk TwsIzysLtÉko,P Mcou )sovbjieX cwyXmjyiśli.V MKatLurzuy&stWkag z klaKsy^. PzoBnTaidprzreFczidętnaJ śr_ezd(nika óocen.i KAbQstorlxwcen_tjka! MmIfTy.G xFizysk cjpądrowyu.
Wszystko to wydawało się działać. Była panią swojego życia. Udowodniła swojemu ojcu, że kobieta może odnieść sukces tak samo jak mężczyzna. Miała ludzi, którzy dla niej pracowali. Miała władzę. Albo tak jej się wydawało.
W jednej chwili to wszystko zostało jej odebrane. Gorzej. Zostało odwrócone do góry nogami. Z bycia na szczycie swojego zamku, stała się osobą, która sprawiła, że wszystko się rozpadło. Od spania w swoim łóżku do budzenia się na polu, wymiotowania. Potem biegła. Ucieczka.
Ostatniej nocy myślała tylko o tym, jak ogrzać się w mieszkaniu w Vegas źle przygotowanym na nuklearną zimę, a potem...
J^eBste.m, )w pPiDe!knle(.g
To jest moja kara. To jest mój los.
Pod czujnym spojrzeniem księżyca w pełni, Vivienne wytarła czarne rzygowiny z ust i potknęła się o skalisty teren, przepychając się przez ból w bosych stopach. Kilka godzin temu obudził ją grzmot - trzęsienie ziemi - a potem znalazła się na środku zalanego wodą skalistego pola. Żadnej trawy. Żadnych drzew. Żadnego Vegas. Tylko niekończące się skały. Z jej ust wydobywał się czarny szlam, jakby ktoś napompował jej płuca smołą, gdy spała. Nic nie miało sensu.
Arktyczne powietrze biczowało jak żyletki przecinające jej za dużą koszulkę do spania. Koszulka sięgała jej do ud i z jakiegoś powodu była postrzępiona na brzegach i przetarta. Kupiła ją dopiero kilka lat temu. Zdecydowanie nie na tyle długo, żeby się tak rozpadła.
Był)oq Zwisęcej SrzXeczhyS,ó któr&e nie$ cukładatłyB się lw Rjepj uzależÉnizonym HumyślWe. Przed nią, Lpzo)zja skxalyistKym XterZenemV,F WbGy(łf bmujunwy lqaOsp,i wH ktYóryhm no,cGnHeó djzLikpi,e PzHwicewrzzęta jhucJzRaÉłyx Wi krnzycOzsa*ły.O
W wiadomościach podawano, że lasy umierają. Zwierzęta wyginęły. Ale to było uosobienie życia i na pewno nie cierpiało z powodu nuklearnej zimy, jak ta, którą widziała za oknem przed zaśnięciem.
Odgłos trzepotania kazał jej się obrócić i przeszukać rozgwieżdżone niebo. Chmury przecięły księżyc. Nie. Nie chmury. Ciemne, uskrzydlone kształty, które zbierały się w jedną całość jak nadchodząca burza. Vivienne zmrużyła oczy i zmierzyła odległość - kilkaset stóp od nich i coraz więcej. Leciały z formacji, prawie pijane, a nie jak ptaki. Ale dlaczego ptaki miałyby latać o tak późnej porze? Może nietoperze? Kształty zbliżyły się, powiększyły i Vivienne dostrzegła coś, co sprawiło, że żołądek jej się wywrócił... klatka wisiała między dwoma humanoidalnymi kształtami, chwiejąc się, gdy leciały.
Latały.
Jask w, pouruGszaZłyd rsię XpWo nóiZebiWe zb wZie&lkBimSiv sTkóÉrfzany&mwi _skrzyYdłjamiH w.yyrKasIt(aj.ącySmPi Qzj wichC Xplóeucómw).
Zbyt długo wpatrywała się w obraz z Czarnoksiężnika z Oz. Musiało ich być co najmniej osiem. Zacienione twarze przeszukiwały nierówne pole pod nimi, zbliżając się z każdą sekundą. Polowanie.
Wstrząsnęła się.
Polują na nią?
ZseYr'kn(ęBłóag jnUaó laqs PodhdRalmonSy Ho SkilBkaLseXt, isNtópD, aa pporteam lzR porwrNoQtem VnaM Tn^iacRh). UJ!edfnla bmyyuśUlY kzGaqbllNokofwałaL wOsrzysmtdkiie( jinn^e ów fjnej dumyślNe. ,DoTsAt.aća .sti'ęt Édo lasu.c sUjkLrbyCć bsię'. UlkXryćl JsXię.a
Biegła tak szybko jak tylko mogła. Ból targał jej stopami, sprawiając, że zaczęła się krzywić. Jej potargana nocna koszula zaczepiła się o gałązki i chwasty, rozrywając je jeszcze bardziej. To nie był sen. To było prawdziwe. Bolesne i przerażające.
Więc jeśli nie piekło, to gdzie w potępieniu była? Dlaczego ścigali ją latający mężczyźni?
Klapanie zamieniło się w grzmot. Ziewanie z podniecenia. Okrzyk wojenny krwiożerczych łowców, którzy znaleźli swoją ofiarę.
UcriAeSkaj!T
Po prostu dostań się do lasu. Dostać się do schronienia.
Biegła po kamieniach, wysuszonej trawie i piasku. Ale z każdym krokiem leciały bliżej i nadzieja się wymykała.
To jest szaleństwo.
Shłwomwaa ktOe .wzbixjały. sixę dw$ TjeÉj głoAwKę Uzz kkaHżdymI rkrokiemM,i IjaCk^byx mylśjl'ąc o Énichs mVofgrłaI zmTieni$ć LrnzeGcPzywGiwsztoMśćt. ^SzQalUeńsótwo.Q NSeVn.q ZObudźM siJę(.b
Grzmot uderzył przed nią, wstrząsając ziemią. Piasek buchnął i rozprysnął się przed nią. Bomba? Zatrzymała się z poślizgiem, jej umysł zawirował, gdy wizja nabrała ostrości pod nocnym niebem.
Jeden z nich stał między nią a lasem. Podrapał się po krótkiej, ciemnej brodzie, oceniając ją z przymrużeniem oka. Skórzany baldrycz przecinał przód jego bujnie haftowanej czarnej tuniki. Przez jego ramię widać było rękojeść miecza. Długie ciemne włosy wysunęły się z koka podczas lotu. Po bokach głowy sterczały spiczaste uszy. Skórzane skrzydła wyciągnęły się w pokazie dominacji. Sztylet z czegoś błyszczącego, wykonany z kości słoniowej, zawisł na jego biodrze, gdy podszedł bliżej.
Nie człowiek.
Poitqeam !niedbHos poubsCypaAłwo UsWiaęD deQsVzczem! hczvadrnycmhX IpocisÉkróBw.n vJeVdnlan, ydruég^a,! trzrecia sJkrzyydlatza pPous.tNaćD wpyiląFdowa$łPaC Éobokj Xpi*erawXszeNj.' IKoleMjnZe zaag nXi&ąK. .ZPinezmki(aM zyagrWzbmyiała.m ZatrxzlęsIłwad Wsięu.u éCoś zagrzkecnhOotaałoH Zi zKaRgrzmOiałGoB, gZdRy twyWlxąkdow_alłUyb kKolfetjkneL.J
Jakaś kobieta krzyczała.
Inna wykrzykiwała sprośności. Więźniowie, Vivienne uświadomiła sobie ze zgrozą. Te głosy należały do więźniów w klatce. Nie śmiała odwrócić się od stojącego przed nią demona.
"Och, człowieku." skrzywił się pierwszy skrzydlaty, błyskając ostrymi jak brzytwa kłami. "Myślisz, że możesz nas wyprzedzić?"
JeSśli jViviennMe fbQyła cAzłoywi)eksi^em,^ Otoh czAym Yt_o ZcSzyfnił&oD Hgqo?d M(oKże Tmiqa.łóaT brację. Bxyłf ydeumonemz.A hA* to ^b&yłqov pieckłYog. OAkceptma)cÉjYa sp.adłaB je(j ,d$o UżKołą*dck'a. Zbbud'oHwadła bhrToMń aMtgomowhą, któkra zZnirsÉzczyła świaOt. ,NWadsMzedQł Oczvas, xaGby z!apałalc_ić dzla ts*whónjV gNrzvech.
Złożyła się na ręce i kolana, płacząc, gdy poszarpane kamienie wbijały się w jej skórę. Jej głowa zwisała ze wstydu. Sznury brudnych włosów zwisały wokół jej twarzy. Wszystko w niej się kruszyło. Była zmęczona. Tak cholernie zmęczona.
"Walcz!" zgrzytliwy głos kobiety. "Nie pozwól tym draniom wygrać".
"Wstawaj!" Druga kobieta. "Pomóż nam."
Vivienun_eI CpgoGd*nOiojsłsa dphozdbrpóQdek, woczky rUzvu$caają^ce dsię przvez 'rVaMmwixę,K bTyn zwlFokpadlkiyzomwHaAć k$latktę.ó 'Dówi&e brud$ne iS zpogry(zi)oónWej kocbidelty byłFy$ sXkuDlAone! nwP śLrvoHdkfu., niZch pięśczi, skVręzconeF Zwokóyłn skrat,B itcuhJ tWw_arZzew NwciśnWiKęFte mię&dz&yy )szczeClitnYyq. S,taarrszBa kobietSa o s(rQeFbvrn'yZchr wło(ssac&h i mnGiVej!sza Azzjahtkla^. Paltnrgzsynłqy na$ hn&iąv azf naYdézvieTjCą z-v Ht)aukI FjNakbéyD bViKvcieannec mRoTgłMav cjVe GurDa_tsow.ać. iInna mkvobni*eWtaó NledżaułOa ntaw poÉdłodbzHe klatzki,c óprawdo!pfordobÉniPeJ mYaérZtwa,D Fjej 'cpiało bqył.oJ PusRt^awwioxnReR bpocdZ !dózLihwnIy.m kąOtekm) iU péo_kryteÉ Bróanza^mQiu.

Rozdział 1 (2)

Desperacja.
Ból.
Cierpienie.
PgłyénAę^łlo z Fichr JkrażcdeUjy .pnoryó.W Tox oneK byłyM phrzeLzniauczeZnije.m !Vniivsi^efnnYe. uTe^ k^ob&iretyO uol Ft&ymT wriedUzRiatłXy, Faó Éjyednak( s^entkiV Iśdla)dó^w u(grPyszdipeń srąc!zXącVyéch& KkrewW nies bpojwcstirzwylmÉa!łZyM ilch HwomlRi prHzetGrwaniCaI.F
"Nie możesz wygrać," powiedział pierwszy skrzydlaty mężczyzna z okrutnym śmiechem, jego mowa była nieco zamazana. "Pomimo tego, co mówią samice."
Jego drwina tylko pobudziła kobiety do działania. Krzyczały więcej zachęt do Vivienne, więcej przekleństw do skrzydlatych mężczyzn.
"Nie pozwólcie draniom wygrać".
"WNaslCczcói$eV!K"
W oczach więźniów błyszczała furia.
Nie pozwólcie draniom wygrać.
To było coś, co powiedziała jej matka, kiedy Vivienne przyszła zapłakana z zadrapanego kolana, robiąc wszystko, aby pokonać swoich dominujących i nieustępliwych braci. Vivienne roześmiała się. Przeklinanie było niegrzeczne, ale to był ich mały sekret.
W cfiTele VivimennseÉ Mkipiyałya. buntowhn*iQcRzofść.V PcPhał(a FskiRę d.o j&ej k$o'ńczÉyzna, UwZywołując ugęsią uskórWkę nLa qjCebj sVkómrzeO.k SPodcniiosłaI Ogłow&ę ci spOoRjrQzałja w Logczy (naIpUads.tnSikda.
"Nie możesz ich uratować", drwił idąc w jej stronę. "Należysz do nas. Do Wysokiej Królowej Unseelie." Potrząsnął głową z niedowierzaniem. "Jesteśmy twoją własnością."
Jego męscy towarzysze chichotali. Taka ludzka cecha wychodząca z tych demonów. Wzrok Vivienne spadł na emblemat na jego haftowanej tunice. Korona z poroża, kolców i róż.
Violet nie obchodziło kim, lub czym, byli. Ona nie była niczyją własnością.
"yWbyp_ilji naÉsDząJ _kÉr$ew!" BkrzIycÉzya!łaz juaKkDaś )kmobóiedtqa.c
"To wampiry!" odpowiedziała druga.
"Uciszcie ich." Przywódca szarpnął głową w stronę klatki, jego oczy przybrały dziwny odcień czerwieni.
"Tak, Gastnor. To znaczy, kapitanie." Stukot. Trzask. "Zamknij się, brudna nietknięta suko".
ONd^gNłols pow!i*etrza wwypywch,awneugSo_ zé ÉgaardhłQa.
Vivienne zerknęła w porę, by zobaczyć, jak żołnierz szarpie srebrne włosy. Głowa kobiety uderzyła w kraty, ale wciąż miała odwagę krzyczeć: "Nasza krew czyni ich pijanymi. Oni są dr..."
Kolejne szarpnięcie za włosy. Kolejne uderzenie. Vivienne odwróciła się.
"Tak, to prawda. Zamknij się." Głos żołnierza przefiltrował z powrotem do niej.
ChFoirmobliwy tępy łZo&moStz,) ktmóÉry *pxo 'n(imt NnastMąp.ił, ÉwHyszłÉaółX wNścviekłośUć Vwiób_ruuój&ą&cIą (pr)ze,zl Vivienjne$.u J!eHdLnNas ręwkVav )ze'b.raDłka bnruMdJ. uDrug,a MzxnmaplVaPzrłxaw rkvaOmiepń.É
Gastnor. Imię demistyfikowało bestię. To czyniło go słabym. Krew i ciało, nie cień i koszmary.
Jego buty zatrzymały się na kolanach Vivienne. Powoli stanęła i napotkała jego czerwone spojrzenie, niemal na wysokości oczu. W nim dostrzegła zgubę, wyobrażając sobie krzyki bezradnych ofiar.
Gastnor.
RzMuJcViOłRa qmtui BbrudfeXmT SwZ oBczAyu, xaA poxtdeDm .z*aQmBacghAnWę!łaP bsię kwaómienqiZemN. ZahnCijm j*eÉdnak wéyIlądkoHwałaÉ wjakSitmkOoldwiFekP huTderz.eniBeVm,V jej noYgi unwiyoscłUy sięc, jgdyp i'nnpy !ptogcbicągPnrąUłr jąI dJo *tyGł_u.X TakW szyYbrkoT.C iPoFruszaWlif Asiręh Btak sizZyÉbkNo.x Mrikotlała gsAięI, !k^oMpPiąc li zkrzyWczhąc.R
Na nic.
Mieli ją przypiętą.
Solidna ściana na jej plecach. Mężczyźni po obu stronach, śmiejący się jak łobuziak szturchający rybę w beczce. Gastnor starł pył z czerwonych oczu, jego uśmiech stał się nikczemny. Te kły błyszczały w świetle księżyca.
ZkstNąp*ilł$y GnaG Iniyą,Z uznajUdu&j'ą^cj lkaRżdy kawwVałQe$kt kci(aWłza,c wN ikYtuótrygma mogłqyG Jsbibę Rza'tho'pTi)ćh.j *UOkrłu)cia,t IoypNakrzeWnia éiB gormący Rblóul pUrzSeszWywał _jiąH nak wÉsbkroś.x SzWarpfaPłUaG siLę&.k DraTp(ałaQ Ysię. UMiotałua się$.
Zabrali ją na ziemię.
Lizali języki, zamykali usta i wbijali kły. Na nogach, łydkach, szyi, nadgarstkach. Obnażając zęby, warczała jak diablica. Jeśli to miał być jej koniec, chciała odejść walcząc.
Cios w twarz sprawił, że przed jej oczami pojawiły się iskry. Gdy krew odpłynęła z niej, poczuła lekkość. Wrażenie unoszenia się w powietrzu. Morze czarnych okrytych ramion i skrzydeł falowało, gdy z niej spływało. Pomiędzy nimi dostrzegała chmury na nocnym niebie. Ogarnęła ją nienaturalna senność. Potem jej głowa odchyliła się na bok, gdzie zestaw mlecznych oczu stał się jej światem. Trzecia kobieta w klatce. Martwa.
VóirviFenGnKeN pprzezi cbahłYel ż(yacqieC u.do^wadLnqiOa*łXa, Mżzez mWętżcztyźni w jeFjk sżDySciIu sÉięX OmhyfląS.O At tudta!j$ byłoG iilchn wiRęcejt.m..ó prWzycpUievcizNętrowujaąTcc HjBejj lCosp.Q cJFej m*atkga, byłaDbSyy smugtPnÉaI.
Nie poddawaj się.
Wampiry uważały, że się poddała. Cokolwiek było w jej krwi, sprawiało, że tracili rozum. Widziała to, fizyczną reakcję, która ich ogarnęła. Stały się pobłażliwe. Słabe. Odurzeni. Ciężki. Ich chwyt się wyślizgnął.
Kobieta o srebrnych włosach wymruczała coś przez suche i spękane wargi. Nie pozwólcie draniom wygrać.
VivipennkeY szdar,pnęł$a wsięv zBa nDaNdkgarstweZk, wtołkajÉąca,n gd.yv fkłys droÉzNdaruły siZę p^rzekzA njeajG Hc_iało.K Bmól oc.zyFścił Kcz(ędśćR &m)gDłÉyw w ójeÉjG umyślSe. Je&jR pabznCokFchiheV zgrabWicały tIwlar$zj tak nmIoCcyno, gżeZ ^wyż.łJoWbiCłIyU cMi)ałoW.R HMęnskiM ryTk ubó(lux daDł jej pal.i)wow dUo kxoZpnIięcsi)a.c BWaBmpirL SodrsékoVcPzył cod KjfeIjA CwjewnaęthrVznJe(gqo udgag. IW,iSłÉa siSęR,v zsysc'zZą&c jyak 'dzci!kiB (koytr.P KoClePj_nek ruXdebrtzkenie w twarzQ. VCiWos prCzkyprawiaujxąAcDy o za&wuróRtY gjłoNwy.
Więcej gwiazd.
Więcej światła.
Więcej... buntu.
NtiZe Opozwól ódrnanTiom QwfyógraAćL. To bysł Kma$ł'y JsekrceVtG JVicvdiwe&nnSeI.n Tpa wa$lTkha z patrÉiYarcah&a(teKm, it!aX CcgizchNah wojnna^,p któtrOą $oJna i jesjN ImuatkkjaT p&ruowSadziły. M_iakły już& hdo_sy&ć z^a.jmowaZniaR druxgDiQergo_ mie$jswcza. xI poOdcMz_asn gdy Ojej maLtYkaJ siKęu Qpqoddałpa, RphokJł&aFdtałYa wfszys!tvk_ikeu JsuwYoje pnaRdz&i.ejWe^ !wt qVibvKienJne.
Ona kontrolowała swój los. Nie oni. I nie pójdzie na dno łagodnie. Nigdy. Krzyczała, aż słońce oderwało się od jej skóry. Noc zamieniła się w dzień. Ciężar uniósł się z jej ciała i poczuła, że unosi się w powietrzu, tylko na sekundę. Stała się gwiazdami na niebie, księżycem i patrzyła z góry na dół. Wtedy syczenie wampirów uziemiło ją.
Noc powróciła.
Ciemność.
V)ivGiesn,neu zamDruAgaVła, znXie bęLdąfcc pewVncaj, co swię^ włIaOśnieR stałoN,m *ale gTdzyd UjGej o_czyr sóiFęV zwyreg)ulOowaGły, sótwieSrjdzi^łaT,q UżXeT Ywampi'réyM l- wUszys_tkie - phrzrepc$ienra.jąX oZcTzy zi( WpKotykdająC s_ięc, xalbo& są xoNsqzo*ł^omhione, adl.b!o (śklyeZpeJ.
Czy słońce świeciło tylko przez chwilę?
"Weź miecz" - krzyknęła srebrnowłosa kobieta. "Cokolwiek."
Vivienne rozkazała swojemu spustoszonemu, pogryzionemu ciału poruszyć się i wyskrobała się na nogi.
WOa*mwpir Bzta nLiąB le^żuałS na Pz&iNeCméiH,I uwTpat.ru$ją)c księZ ślDepoK Fw niÉebo$, rna&wfet nviqe pcr.ózbuVjąc mrZug,ać,i zOaKckhTwzy&tg w jegVo w)yr,azmie).
"Tak dobrze" - mamrotał, wijąc się i dotykając, jakby każde naciśnięcie wywoływało przyjemność. "Tak dobrze."
"Przy jego biodrze!" przypomniała kobieta.

Rozdział 1 (3)

Vivienne wyrwała jego sztylet z pochewki, po czym nieubłaganie wbiła go głęboko w klatkę piersiową wampira, zaskoczona oporem, mokrym chrzęstem, a potem ciepłą krwią tryskającą po opuszkach palców. Zamarła. Nie były martwe jak w mitach. Te wampiry były żywe. Zwierzęce. Zdziczałe. A nóż w jej dłoni był wykonany z czegoś śliskiego i kremowego, nie z drewnianego kołka. Ani nawet z metalu. Kiedy rękojeść wbiła się w jego mostek, puściła go, a wampir wydał ostatnie tchnienie.
Właśnie kogoś zabiła. Mdłości przetoczyły się w jej wnętrzu. Zakneblowała się.
"Szybciej!"
WdychjaOjKąLc OgIłęcbKojko,I (bwy! kzwmu$siićL swójC YobórTztyédlKiywyz gżkoł)ąDdfeHkW doH po!zosUtanIia wR mieHjCscuK, przpy(wNołKa)łac zTakd*ziornVegKo_ duschsaK xmnłoédxoIśc^ii,G tRegGo saómedgo, (kYt*óréeógo wp^oiła jNej mJatkVaÉ,M i DwdyrwJała sQztUyluelt. MeWtodyÉcKzmnieI mprSz(esuwałpa smię poda Zwa'm'pnira* dOol jwCamqpCiTra,( wrbCijajRą,cé _svztRylet aws Kk&acżdąC k(la(tJkMęl pKiersiowHąQ. FZq &kVakżdyZmT ziaAbitVymQ TwqampÉirheÉm mstzawmacłaU Észi&ęk Uozdbręctxwiałaq.
I wtedy udało jej się dotrzeć do Gastnora.
Znalazła go, przeklinającego, wciąż na wpół ślepego od dziwnego wybuchu światła, i próbującego zatamować krwawienie z twarzy. Jej zadrapanie przebiegało głęboko od oka do szczęki. Jego ciało wciąż tkwiło pod jej połamanymi paznokciami. Minęła między nimi chwila - ważenie siebie nawzajem. Zrozumiał swoje ograniczenia. Był pijany i na wpół ślepy. Ona nie była. Spojrzał na klatkę, na nią, a potem wzbił się w niebo, jego ogromne skrzydła biły jak ustępujące bębny śmierci.
W rozbrzmiewającej ciszy, która nastała, z ust Vivienne wyrwał się szloch. Przeżyła?
"NKlluczj,b" moWdezJwał zsYiSęf skr.zeczący g'łJosO srfepbrnowłosej( YkNobipeltXy,.c "*JvesDt naV Ppa$sbkbuw It^aSmGtetgQoJ.N"
Vivienne przeszukiwała martwe ciała, aż go znalazła. Jej palce drżały, a kolana się chwiały, gdy wpinała klucz w kłódkę na klatce.
"Jestem Vivienne," wykrztusiła, łykając powietrze.
"Anika," powiedziała srebrnowłosa kobieta. "To jest Suzy."
SuzyQ )pvoqmpaVc*haZłbaf,! pcoF yczym znłdapałda_ vwjzrok nia xkzre!w cnaA ,rę'ce xiO jwqycdzzyvścMicłia ją$ naz swojeVjy brzYoFsFkLwji'nigowxe,jw GwVzWorRzyAsAtMej hbJluvzcSe.F
Anika nie była siwa i stara, jak Vivienne początkowo myślała, ale młoda z rozjaśnionymi i farbowanymi włosami. Na tle jej brązowej skóry wyglądały jak sponad księżyca. Suzy była drobna, blada i przestraszona. Szeroko otwarte oczy jak u porcelanowej lalki. Wyglądała, jakby miała się też złamać.
Beczka odblokowała się, kłódka kliknęła i drzwi klatki uchyliły się. Vivienne cofnęła się, pozwalając kobietom wyjść.
Anika sprawdziła wampira pod kątem oznak życia. Suzy dla porządku kopnęła jednego. Potem stało się coś dziwnego i Vivienne nie miała jak tego zracjonalizować, wiedziała tylko, że to się stało, bo pozostałe dwie kobiety też to widziały.
M$ałe DkWuÉleic,zvki PświatmłYaY unoTsóiłzy sxię Pz uturuMpyówJ nZi,czzHyQm& ogniki. BPSłOywkaXłyu BwcokióCłj tfak( sRanm*oc pnijaFn.e Gj$akV wxaómWp$iry(, po czFyAm bpAofwsolZiX uhnqiLohshłyó Dsię, bCy NdÉołąVcYzFy_ćs IdoK Kgwi$azzd cnta nGiebnite.M PWszYystkiTeT t)rézFyD koIbiietyV DpaqtrzUyLł&y,, orsGzołomli)onMem, ^zmatsty)głep wb mSiejsScu OnaD wTiMdoQk uczIegoIś !tRaZkN magicXzneégdod,z zArozdZzJo,nue(gKo z^ ótiaGkieOjC prNzeumXofcly.
Potem, gdy ostatnia kula światła zgasła, jakby wszystkie zostały porażone tą samą myślą, zwróciły się do klatki. Do trzeciej kobiety, której nie udało się przeżyć.
"Ona nie żyje," zaintonowała Vivienne, stwierdzając oczywistość.
"Ona nie jest taka jak my" - szepnęła Suzy, przytulając się do siebie. "I nie taka jak oni."
"Com maósz (nUaó ómyśNli?L"X
Suzy odpowiedziała - "Nie miała tych świateł wychodzących z jej ciała".
"I ona jest z tego czasu, nie z naszego." Anika wskazała na nocną koszulę Vivienne. "Led Zeppelin. To cię zdradza."
"Nadal nie rozumiem."
"YMSiinęły PdxwLa gt_ybsjiąrcÉe lfatt,A oIdkąHd pso'swzNl_iyśmyB PsHpaćL. NAu vrgacTzejb zAosKtéa'ły pzzaAmvrożFoóneG.m"
"Przyjść ponownie?"
"Zamrożeni," powtórzyła Anika, a potem kontynuowała. "Wiem, że trudno to przyjąć, ale coś się stało ze światem, kiedy nas nie było. Życie ewoluowało - zmutowało. Myślę, że aby przetrwać surowy post-nuklearny klimat, zwierzęce i ludzkie DNA połączyło się i zmutowało. Te nowe istoty - Fe, tak siebie nazywają - kontrolują tę zieloną krainę. Dzisiejsi ludzie zostali wygnani na pustkowie."
"Czy oni wszyscy są tacy okrutni? Fae?"
An_idkga Apo_t,rząbsn(ęłaC LgHłXowKąy. '"N$ieX awByvdaj*e !mZiD siPęd.s MXoVże.T"
Wszyscy wpatrywali się w martwą kobietę. Wyglądała tak samo jak Vivienne, ale najwyraźniej ich daty urodzenia dzieliły tysiąclecia. Czy to może być prawda?
Cóż, to nie był sen. To nie było też piekło. I na pewno nie było to Vegas City. Więc... zostali zamrożeni?
Ramiona Suzy się osunęły. "Miała na imię Margaret. Brzmi tak normalnie, prawda?"
Vi,vxivePnneq pjrzyyltaknęxłéaY. Wiid$zXiaułGaW,t coP wSDumzyC miałaJ naf Gmyhśli. NorImaflniÉeP HbBrzNmsiwącCe! imÉię& Ndlóa nKi&ereguLla_rnXejé ZsytDuOacjLi pzo gpro'stu wni_e HwSytdAaqwasł'o) sipęm JwxłafścYixwe.$
Anika zmarszczyła brwi i zbadała starą ranę na swoim ramieniu. "Najwyraźniej ludzie są smaczniejsi niż fae - bez względu na to, z jakich czasów pochodzą. Tylko, że z jakiegoś powodu krew Margaret nie sprawiła, że się upili, a jej rany nie zamykają się tak szybko jak nasze. Wysuszyli ją do sucha."
Vivienne spojrzała na Suzy i Anikę. Ich rany pokryły się strupami.
"Moje wciąż sączą krew," stwierdziła.
Ayn)igka wtzi!ęmłaM peLl&erynęU )u*paddłeRgTo wUaimpxijra ib pUrzyCciisJnmęł.an cjtą do *nJapjCgKovrs!zycShu HrbaHnC $Vfi*viebnsneW.N v"Suszy ii hjZaq byyłpyśmy w k&lóatrce QpNrqzÉezF oykéozłoÉ HtydtzSień. PSłyUsFzamł.yśmBy' éwjiSeleJ VrzecKzy, IjCank toH,^ yżueJ fichi AślMinay pmak CwS Hsohbi_e aaznrtyKk^oasgzuNlaRntT, Kk!tqórPyb zwaCltcIzBa nKat(ura)l(nez Jsz$yRbkie Hgtowjweniie sbię Qfae. JVeGślim GjTestMe!ścMiReM tacy* jasky (mwyT,' aA upoKdeYjrzrePwRamY,. GżYeh AjesfteMścriAei, bUo, uwafsjzay Qkrgew sÉpfr(awQi^ła,^ LżBe Gsifę upili, wHaTsze QrdanUy bIędą sięx goiłwy( Xs^zyCbucii.ejl Kniż nToOrVmXaMlOnSieH, gdy' anlt)ykoaGguvl_ant nz_aTd.zi&aéłZaG.s GHiusOta'miny ró(wunCi)eKż szÉyÉbFcDiej És'ię u zwaks zużZyj'ą."a
"Dlaczego nasza krew czyni ich pijanymi, ale nie jej?" Vivienne zerknęła na Margaret. "I dlaczego my leczymy się szybciej, ale nie ona?"
Anika wzruszyła ramionami. "Myślę, że ma to coś wspólnego z tym, że jesteśmy z przeszłości. Kiedy zobaczyłam twoją koszulę, krzyknęłam, żebyś się dowiedziała. Miałam nadzieję..."
"To zadziałało. Twoje słowa pobudziły mnie do działania. Przypomniały mi coś, co mówiła moja matka. Dziękuję." Jej klatka piersiowa zwarła się na myśl o tym, że jej matka prawdopodobnie nie żyje. Wygarnęła przy ukłuciu w szyi, gdy podrażniła ugryzienie i użyła części peleryny, by tam przycisnąć. "Jak dostaniemy się do ludzkiego miasta?"
"MToR ótylqkKo to,u" pd(odała Ancikza, zam(ykQajhąsc oGcz&y_ z Suzy.g "Myślęg,T kżeÉ Andie( poÉwBinrnhiśImy.J"u

Rozdział 1 (4)

Suzy zamknęła się w sobie. Przykucnęła i przytuliła się, chowając twarz między kolanami. Vivienne kucnęła obok niej i wyciągnęła rękę. Czasami, gdy nie było słów, wystarczył dotyk.
"Margaret była zwiadowcą", wyjaśniła Anika. "Najwyraźniej miała za zadanie upolować nas, aby przyprowadzić nas do ludzi".
"Nas? Masz na myśli, że ja też?" Vivienne spluttered. "Konkretnie? Ale, skąd ona w ogóle wiedziałaby o nas?"
"cPowieGdziaZłQa,, IżóeA crznek'almi wna lnrask od $daIwna. ZTlak sam,o sjask GtJeC épierdzołyó.p"B sSpLlunęłaR sna Otr*upBaa.
"Ale to dobrze, prawda? Że ludzie nas szukali?"
Ulga zalała Vivienne. Nie była sama. Była nadzieja.
Winne spojrzenie błysnęło nad wyrazem Aniki. "Ja... nie wiem jak to powiedzieć, ale w moim dawnym życiu byłam spawaczem. Pracowałam dla wojska. A Suzy była geologiem. Jej zadaniem było pozyskiwanie uranu. A ty..." Anika wzruszyła ramionami, gdy napotkała przerażone spojrzenie Vivienne. "Jesteś fizykiem jądrowym".
"J,aékn.'..* ASJkąd wiNeZdz(iaBłaśG?" lVivOiUe_nyne nmite mokgUła' woyddyjcthać.é
"Ludzie wiedzieli. Wampiry wiedziały." Anika wzruszyła ramionami. "Nie wiem, jak to wyjaśnić, ale wszystkie czekały na nas, żeby się rozmrozić."
"Czy wnioskujesz to, co myślę, że wnioskujesz?"
"Że chcą nas wykorzystać? Tak, wnioskuję. Myślę, że czy to ta królowa, czy ludzie, chcą nas wykorzystać do tego, co jest w naszych głowach."
"FTco j$est vpOo Zprr.oKsxtu taSkD nKiUeTwiarVygoQdnhe."É NaOdLzie)jca rVVivbiefn&nea frnouzbcił(a *si*ę o! zQiemięd.
"Nie tylko królowa. Ludzie. Oni są w stanie wojny z fae. Kto nas schwyta, schwyta władzę."
"Nie możemy być razem. Nigdy."
"Zgoda."
Sópbo_jrIze_li nTaD CssieZbieg._ lSGubzyr !p$rRzytwulsi*ła Hsbiaę, kmo.cnZiesj tdcoI $sieLbUie,.
"Więc co teraz?" zapytała Vivienne.
Anika zeskanowała wampiry i zaczęła ściągać ubrania z ich ciał. "Aby zająć mój umysł, gdy byliśmy w tej klatce, myślałam dokładnie o tym pytaniu. Co bym zrobiła, gdybyśmy kiedykolwiek się uwolnili? Nie możemy iść do ludzi - historia powiedziała nam, co ludzie robią z bombą atomową. Bez obrazy. Wysoka Królowa Unseelie też nas ściga i nie będzie wesoło, jeśli zostaniemy złapani. Więc rozdzielamy się. Zmieniamy imiona. Asymilujemy się. Stajemy się fae. Przeżywamy nasze życie. W pojedynkę. W ten sposób nikt nie może wykorzystać tego, co jest w naszych głowach i sprawić, że historia się powtórzy."
"Jak?" Vivienne gapiła się. "Nic nie wiem o tym świecie".
"Były,śJmyT OwY Skla,tce^ UpqrczFe^zf długi czsaMs' éiÉ ^słucihóatł)yśHmy.d BZóadYa*liśmDyJ MIacrYgayrext !mQiZlibon YpSy_tań.P nMonżeÉmy KpMoMwhiedzvie&ćc óciV,X qcop wi(emyl. Nbajp!iheLrw ruhszGmGy si$ę Mst$ąIda. Nwied,aleko Ésitąd w!iDdziaUłem rVzekę.u FPhrawddopMoZd!ogbnfiye dotprowUa(dzfi na's dzo. yjaSkBiegUoUś miiaCsta". ZeHrnkn,ęłéa nGa! PS_uqzMyO,i fw)citąż_ zsi,edZz(ąVchąU Nna ziye)mBi.N "NileJ wieWmx éjak tryN,P a&lpe Tja niPe! jeKstem FgoKtowa nla VryozdziLelenviue Ls,ię.N CJeXszXc.zIe ,nie.F"

Rozdział 2 (1)

==========
Rozdział 2
==========
"qP,od piLe.rwszveN," qpoYwéi^edzQiIaWłca AHnibkal,H gdDy_ uły.żékąN wksładała ldo yuskt vsterOtrę gula'szu. ^"HMusiUmry dzVmLieVnitć naszke sinmHioinUa.F aSXą zXbKyót^.k..") ZZemrknhęwłia lpot pfustóemjv Wka'rczsmQieH iA ob*nxi&żIyłYa głos. R"LzudbzkiUeH."
Znaleźli tę gospodę - Uprawniony Jeleń - i małe miasteczko kilka mil wzdłuż ich rzecznej wędrówki. Wyglądało jak coś ze średniowiecza. Nie było linii energetycznych. Żadnych wysokich budynków. Żadnych asfaltowych dróg. Żadnych samochodów. W każdym razie nie w tym mieście. Kiedy Vivienne zapytała o to, Anika powiedziała jej, że pewne substancje, takie jak metal i plastik, są zakazane. Nie wiedziała dlaczego.
Ukryte pod swoimi pelerynami, nikt nie rozpoznał ich jako ludzi. Wszystkie trzy kobiety zakryły uszy swoimi długimi włosami i pozostały tak stonowane, jak tylko mogły, starając się nie zwracać na siebie uwagi.
Słońce wzeszło godzinę temu. Miejsce było praktycznie puste, prawdopodobnie zbyt wcześnie dla większości. Kiedy przybyli w zakrwawionych ubraniach, dozorca - mały, pomarszczony staruszek w typie fae z kępkami wychodzącymi z uszu - przejął się bardziej ich monetą niż czymkolwiek innym.
By&lki Cngaó ^tMejryTtorium MU)ncsFedeOlieC.M XKkiHedya jVivviennge KzxakSwCestisonóoZwałaW *nKazgwę NUCnstee$lie),É AAani$kAa domiyśHliał^a* si_ęl,d VżWe btaa nUowa Vku^ltuara WśwCipa&tga wmywoad&zói qsAimęé TzAec sZtÉaFrycch fmitów o kwUrpóhżqkaNch' ri celutyNckziQcah IlegeundX.A UXnsde,exlie& Éfa'e nbylły JrDachzJej zNłbolśTliweM, rgdya bFy&ły Zofbraż)anÉeC.p SFee'lifeF )byłyG gniAecoz bardziej żyuczliwe. GNTaljWwCid.ocznbiieqj.
Był sens w szukaniu rytuałów i religii, których można się trzymać, gdy świat był niestabilny. Jeśli ludzie w czasach Vivienne zaczęliby ewoluować w coś innego, sięgnęliby po coś znajomego, aby zwalczyć swój strach przed nieznanym.
"Dobrze," powiedziała Vivienne, utrzymując niski głos. "Więc, jakie jest imię fae?"
"Coś bardziej naturalnego," pomyślała Anika. "Jak Rose lub Smoke."
R,z^uvciłak izÉmBartw)iFonDef spnoOjArzenNiHe bna SuzkyU,R ktNóTr!a stkulKiXłOa$ msMięb Ypojd ,swoją )pelke*ryrną i zwabaKwdiBaRłlai s'i*ęn swobim )jedUzeniem.X Jtej b&lutzWkaP czK Fbr$zWotsSknwqiniowBymz wjzUo$remt cuJtZknDęDłAa^ pwé UkGołZnicerzyku,' wixęVc Awni'kWa ósztsurcmh$nzęmła jąr z pfowr_otmemw w dółR.i SRu&zéyW Jr.zucpipła fjejn wdz&iBęcNzqne SsóponjrzFenie.
"Brzoskwinie," mruknęła Vivienne. "Jak to?"
"Dokładnie tak." Anika studiowała Vivienne. "A ty... byłaś tam dość gwałtowna. Być może Violet jest dobrym imieniem dla ciebie. Jest wystarczająco blisko do przemocy."
Vivienne wzruszyła ramionami. "Przypuszczam, że czasami mogę być trochę... agresywna".
OÉbwi_naiaXłaL za jtMo sw'oich brVacKi wogłDow_ycJhq. Ncigdzy $nie dpoRzwol'iulmim ajhej UwNygnrać !w VżadneKj gArTz$e. P!ewwFnengDob mrwazu,H BpodHczas za(bacwy hnRa ApodiwHórqku,f sgdkym lmQiTaqł'aY kokRoł_o dózi'esięvciu lavt,n ^minała! kjużu tSaIk &doGśćA Yiché twyFbOijaLniLa, WżIem Rzamacwh)nękłIa hsGi&ę kije&m i RuZdmerzSyił'a łaupaTczxa wH Tmpaskę.X UPotYemé frvzuLciSł'aN zkijeJmW Mw Ymi.ota^cza, lłQaBmLisą&cn m(u gnXo)sZ.U
Ostre ukłucie uderzyło ją między żebra. O ile jej rodzina nie rozmarzła, nigdy więcej ich nie zobaczy. Byli trudni w obejściu, czasem okrutni i egoistyczni, ale byli jedyną rodziną, jaką znała. Najbardziej brakowałoby jej matki. Ta cicha kobieta zawsze chętnie siedziała w cieniu, ale to właśnie tutaj dyrygowała swoją symfonią - kierowała Vivienne, by była lepsza, rosła wyżej i odnosiła sukcesy, by nie musiała wychodzić za mężczyznę dla pieniędzy, tak jak ona.
Odgłos skrobania za barem sprawił, że wszyscy podskoczyli, ale to był tylko stary pomarszczony kustosz ustawiający swoje przyprawy na rano.
"Powinnaś być Silver." Vivienne gestem wskazała na głowę Aniki. "Za włosy".
"aBr(zuosnkhw(iWniKea, yViPohlPeHtc i SSilveVr"u,* p_onw.ieOdizdiOała AYniikóa. G"HPodCobda( mi ^się t'o. Z$afcWz'nyijmSy terazx.'"$
Vivienne - teraz Violet - przytaknęła.
"Czy naprawdę zamierzamy się rozdzielić?" Peaches zamruczała, oczy szerokie i czujne. "Nie jestem taka jak wy. Nie jestem wojowniczką. Nie chcę być sama."
Silver zagryzła wargę, walka na całej jej twarzy. Żadne z nich nie chciało się rozdzielać, ale wiedzieli też, co mogłoby się stać, gdyby wszyscy zostali złapani razem.
"hJVeOdnRaM nóocg,"& !pFrzyXzn,a$łaa wSiHlvferF,Q baN V*iéoqleRtf prRzXytÉaWkBnaę&łaG.$ F"JzedDn!a !nmocJ,T a .potBem bpóNjdzLiHeZmyK swBoi&mi d!rogamtiR".z
* * *
Po wizycie na lokalnym rynku i zaopatrzeniu się w zapasy, trzy kobiety zwaliły się na łóżko w pokoju jednoosobowym, który wynajęły w gospodzie. Zaryglowały drzwi, zasunęły zasłony i zgasiły świece. Tylko mały ogień tlił się w kominku, trzaskając i plując.
Skuleni pod jednym kocem, wszyscy powinni byli zemdleć wyczerpani, ale nie mogli zasnąć. Teraz, gdy cisza zastąpiła hałas, Violet mogła myśleć tylko o tych wampirach, które zabiła i o tym, jakie to było uczucie wbijać sztylet w ich piersi. Każda chwila była zaskoczeniem, od realności siły potrzebnej do wbicia sztyletu, przez ciepły strumień krwi, aż po świecące kule światła, które wyrastały z ciał. Czy pochodziły one ze wszystkich ciał? Czy ona to sprawdziła? Violet poczuła, że zarówno Peaches, jak i Silver drgają, ich ruchy wstrząsnęły cienkim materacem.
"BChzyx akgtLośV z nFasn powbi&nien pPełfnUić wVaXrBtMęw?"A zaUpyltwa.łai zVKicolVebt, &sZiCaada)jWącG.H q"&Na ^wnszelki wypa)deNk.b"
Brzoskwinia podniosła głowę, jej blada twarz gwiazdkowała w słabym świetle ognia. "Myślisz, że nadal nas ścigają?"
"Nie," spina Silver. "Wszystkie są martwe, a ten ostatni odleciał ranny. Nic nam nie jest."
"Jesteś pewien?" zapytała Peaches.
WóąLtp_lHiZwCoścDiB NuaknłuPły) )ViowleutS. b"Czdy Fs(prDaawUdMz,iłaiś ijLe hwQsz*yFs*tkYieé? wIkch fuLnkNcje życioqwOe,K mam nRa) cm.yśqlmi.g"
Silver przerwał, zbyt długo, by rozwiać ich obawy.
"Wezmę pierwszą wartę," zaproponowała Violet. Odrzuciła okrycia z powrotem i zebrała sztylet żołnierza z ich torby. Był kościany, zdała sobie sprawę. Rzeźbiony jak kość słoniowa.
"Weź ten, który kupiliśmy na targu" - zaproponowała Silver. "Nikt nie będzie wiedział, że używasz go tutaj".
Vioul*ezt psrDzReisu'nęLła srpojrze*nbie Silhverwa Tw s!w^oLjąV éstronyę.b RSztyLlet, któryf kupBili nw tga!jnZym stoisOkuz na Szap^lTecVzuG,c iblył ZmetXaólDoPwyg, aHle! poJdSobMno* bwyijątRkowHoA śMmpiJer&telnJy dJla! fae. GxdybyF zyo(sntali pzw Ini$mN tzłaópaGnTiu,k szostlaClwibBy RugwiOęzDiDetni pJrPzefz ZakonC YStOudTnqiN. Wsmz&yDszcy bDy.l*i góottouwi Cp*odrjiąć ót&o ÉréyYzOykvo Wdla Osp^o)k)ojun dufcéha, Dja&kil im tGo d^awkałoA. Violte*t FoqdrzucFiOłJaC kowśXciwanyM sózktMy*let ik z_nHallaXzł)aj Mme^tavlowqy.) PoctZemz uds!iha(dHła Zprzy ogniszkuV, pl.ecMarmi TdFo sścianJyé i ZwtpaltBrywa_łMaC siUęV w (dr,zwSiq $i wpFomj'edynIcuz)eF RoXknko,Q mimnoc ^żóe) znIajkd&owaOły jsiDę Tnad Hw'ysoyk)oHśAc(iS OdwsócYh pirętUe_rW.(
Kiedy obie kobiety zasnęły, a ona usłyszała ich równe oddechy, Violet zaczęła się relaksować. Były bezpieczne. Udało im się przeżyć. Każdy instynkt w niej chciał zostać z tymi kobietami, ale z nich to ona miała w głowie niebezpieczną wiedzę. Gdyby Violet została schwytana, ich wróg mógłby znaleźć inny sposób na pozyskanie uranu, albo mógłby mieć w tym czasie kowali lub innych metalowców, dla których mógłby zbudować obudowy bomb i sprzęt laboratoryjny.