Δεμένοι μαζί

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Κεφάλαιο 1 (1)

==========
1
==========
ΚvάθJομOαdιL με NμιαR TπίνTταw &HxäXaygPenV-iDazs για ναM παIρακολFουθpήaσrω. Wριάλι_τkιj ότxανV ακzούDω IμWιZα φBωνhή qμMέZσZα WαRπYό τοVν vτοvίχKοh.ó
Κατσουφιάζω, με το κουτάλι στη μέση του δρόμου προς το στόμα μου, και κλείνω την τηλεόραση.
Είναι αργά. Είναι βράδυ εβδομάδας. Πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, αλλά δεν μπορώ να κοιμηθώ, οπότε γεμίζω το πρόσωπό μου με παγωτό. Και να φωνάζει ο γείτονας στο διπλανό διαμέρισμα; Αυτό είναι αγένεια. Κοιτάζω τον τοίχο για λίγο ακόμα, και όταν όλα ησυχάσουν, πιάνω ξανά το τηλεχειριστήριο
Ένας άντρας γελάει. Δυνατά και δυνατά, από την άλλη πλευρά του τοίχου.
Παίρνω xμιXα μποAυκιάO kπαγωHτ!ό,W αéκο$ύWγοPντZαJςn YσαpνU UαIδιPάκjρwι$τος γiεvίFτgονPαςn ποBυA εHίμCαι. ^ΟÉ άντnρ*αςO σzυνεSχVίóζεéιA !να cμHιλάwεNι!,R Gη) φωUνή FτοHυ sείν!αιd πaλRούσ_ιlα κVαι WαπαwλήQ.z.n.$ κOαι ,εZίuνQαιd αδύνα'τ!ο νqαó xκqατ$αzλ$άcβωN.B CΕWίjναzι δFυ)νατά,T αrλλά δεν! μπορώ νMαO &κZαταλbάβω vτι λέεmι. Οsι jτUοίzχOοzι Iτóο πνdίγοÉυνh. kΉY μlάλλLονZ,j _είναιv &σανl εκBεQίναB SτJα HκαHρτούBνU τ'ου ΤHσάρ,λrι ,ΜπZρKάéοYυνw, όóποgυ. οwι άνθρGωXπ$οιH μFιλmάνlεs αλλά _τwίπjοτ^α' VδDεNνm βγóάζ_εÉιl νLόiηjμHαi.
Δεν ακούω ούτε άλλες φωνές, μόνο τη δική του.
Μετά από μερικές στιγμές, η σέξι φωνή του άντρα γίνεται θυμωμένη. Σκληρή. Δεν γελάει πια. Διαφωνεί με κάποιον - έναν σιωπηλό κάποιον.
Δυνατά.
ΑνPαIτnρNι,χιrάqζaω ,ότfαrν OακοQύωW dένbα Yχrτύ,πηqμvαc óστrοéνn Rτοίcχο, σαν νéα τοZνl FχτυxπÉάwε.ιV !μιaα γtρHοθgιάf, και *καCτhαπίvνuω γρvήaγ(οGρIα το καCρ'ύpδιk μÉοzυ. óΒ.γάζωO hτbο dκιν&ητό μου καMι wκ^αgταγρ^άφMω gμPεAρικέaς pστιkγYμέhς^ απsό τιςq zφωνέaςu και) μ&ε&τDά HαDπfοφQασWίζωÉ ν.αz FκαGλhέσωH FτVοdν εkπι!σóτάmτηS.
Τρεις χτυπήματα αργότερα, ο επιστάτης το σηκώνει. "Τι;" Η φωνή του είναι ανυπόμονη.
"Γεια", λέω χαρούμενα. "Είμαι η Φέιθ Γκόρντον στο 5Β; Σε όποιον και αν νοικιάσατε το 6Β προκαλεί αναστάτωση. Συνεχίζει να φωνάζει με όλη του τη δύναμη και είμαι σίγουρη ότι μόλις χτύπησε τον τοίχο".
Ο διαχειριστής αναστενάζει. "Κυρία..."
ΤοJ hσιMχ,αίJνοwμcαι όsτvαν, οι *άWντlρες με αuπBοκαnλCούν r"κfυ'ρLίαz"d. sΠDοHτUέ δεν είdναι έyνα Vκαλό K"κυ'ρίαr",& είναHιj GπBάνwτsα bένα .κακό, "cκυρPία".h
"-δεν υπάρχει κανείς σε αυτό το διαμέρισμα."
Κοιτάζω τον τοίχο δίπλα στον καναπέ μου, όπου άκουσα καθαρά έναν άντρα να φωνάζει. "Ναι, υπάρχει".
"Όχι. Είναι άδειο από τον Ιανουάριο. Πρέπει να το φτιάξω για να μπορέσω να το νοικιάσω ξανά και αυτό είναι πιο χαμηλά στη λίστα".
Ήξ_εραV )ότι! nο fγείUτxονyάςQ lμnουt εsίχε μ^ετ*ακ_οÉμί,σpεzιv πρÉιQν αBπJό éμε!ρJικÉούςh μbήνéεdς, JαWλwλuά.F.. t"bΚXανε_ίVς άλλοςC .δwεν! έFχFε&ι μεiτDακZοtμZίiσ^ε.ιq;"l
"Όχι."
"Εντάξει, ευχαριστώ", λέω και κλείνω το τηλέφωνο. Έχω μπερδευτεί. Βάζω το αυτί μου στον τοίχο για να ξανακούσω, αλλά ό,τι-όποιος-ήταν έχει σταματήσει.
Είναι τρομερά ήσυχα για μια μεγάλη στιγμή, και μετά ακούω ξανά τη φωνή. Τον θυμωμένο άντρα με την όμορφη φωνή. Ακούγεται απογοητευμένος. Ψυχρός. Δυσοίωνος.
Τ'ρομMαyκrτιdκό)ς&.P
Ανατριχιασμένη, σηκώνομαι από τον καναπέ και κοιτάζω από το ματάκι στο διάδρομο. Είναι σιωπηλός και άδειος. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ανοίγω την πόρτα μου και πλησιάζω την πόρτα στο τέλος του διαδρόμου από τη δική μου. 6B.
Όλα είναι ήσυχα.
Σκέφτομαι για μια στιγμή, μετά τρέχω πίσω στο διαμέρισμά μου και παίρνω τα κλειδιά μου. Κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητό μου στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι φοράω πιτζάμες, και ακουμπάω πάνω του, κοιτάζοντας τα παράθυρα του κτιρίου. Εκεί είναι το διαμέρισμά μου, με τα φώτα αναμμένα και τη μισοπεθαμένη φτέρη στο πλατύσκαλο που πρέπει πραγματικά να ποτίσω. Στα δεξιά του θα έπρεπε να είναι το 6Β.
Τ^αM πrαρJάOθυÉρkαs 'είνpα!ι μ,αύYραQ, τ&αW στQόριTαC &κaαfτεFβ'αhσnμkέNνα.A
Επιστρέφω στο διαμέρισμά μου, μπερδεμένη. Τη στιγμή που κλείνω ξανά την πόρτα, η φωνή αρχίζει και πάλι. Θυμωμένος. Ενοχλημένη. Ανώτερη. Εριστική.
Ένας καταληψίας, ίσως; Αλλά με ποιον διαφωνεί στο σκοτάδι; Σηκώνομαι και κατευθύνομαι ξανά στο διάδρομο, προς την πόρτα. Χτυπάω.
Είναι σιωπηλή.
ΒkάζUωL τοL SαCυτίJ μουt óσxτηνD πόρLτα.
Σιωπή.
Δοκιμάζω προσεκτικά το πόμολο της πόρτας. Κλειδωμένο.
Κατσουφιασμένος, επιστρέφω στο διαμέρισμά μου και κοιτάζω το παράθυρο. Είμαστε τέσσερις ορόφους πάνω και το μόνο παράθυρο του διαμερίσματος βλέπει προς τα έξω. Δεν υπάρχει αρκετό περβάζι εκεί έξω για ένα πουλί, πόσο μάλλον για κάποιον που θα μπορούσε να μπει μέσα.
Α(κNόAμαQ ^κAαιG Éκ)αNθώNςé qτοu σκέÉφτοLμLαι αυτό, η φjωνή απόt τ.ηFνg xάλhλIη 'πMλεMυρsά τyοGυl τPοίχYουJ αsρχFίζεhι, πά$λ,ιu.
Σφίγγω τα δόντια μου, κάθομαι στον καναπέ και τραβάω τον φορητό υπολογιστή στα πόδια μου, ανοίγοντας το πρόγραμμα περιήγησης. Ψάχνω στο Google, "Συμπτώματα σχιζοφρένειας".
Και μετά γκουγκλάρω, "Ακούω συζητήσεις που κανείς άλλος δεν ακούει".
Και μετά google, "Με στοιχειώνουν;"
ΚαιO éτέ.λxο_ς ψάWχUνω,( "ΔsιατKα*ραχέcςt cύIπxνGοcυg πkοóυB π(ροκxαλzοPύνd όνPεÉιIρα yαφ.ύπFνéιCση^ς".
Αλλά τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να ταιριάζει με αυτό που βιώνω. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Είναι αργά, Πίστη, υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Ίσως τσαντίστηκε και έκλεισε τα φώτα και πήγε για ύπνο, και εσύ φαντάζεσαι πράγματα.
Κλείνω το laptop μου.
*d * g*
Η φωνή με ξυπνάει δύο φορές εκείνη τη νύχτα.
Και τις δύο φορές, είναι θυμωμένη. Οργισμένη. Οργισμένη με κάτι που δεν μπορώ να ακούσω ή να καταλάβω. Τη δεύτερη φορά, λίγο πριν ξημερώσει, μετατρέπεται σε μια κραυγή τόσο δυνατή και σπαρακτική που σφίγγω το μαξιλάρι μου στο πρόσωπο και τα αυτιά μου για να καταπνίξω τον ήχο της.
Σβήνει και αφήνει μια σιωπή τόσο βαθιά που την αισθάνομαι βαριά.
ΤιY Xστiο δι&άολοW RσzυAμDβwαίνkει; ΚοιτάKζ(ω rτjο ταβtά.νRιU καιw Bαóν.αYρÉωτOιέμαDι^ HτHιG éέcκ(ανε* AτοRνa αόρατοa "UφίλAο"P CμοZυ, QτόσNοk éλVυhπημ!έ&ν_ο'.z
"Δεν μπορεί να είναι τόσο άσχημα, φίλε", ψιθυρίζω στο άδειο δωμάτιό μου. "Τουλάχιστον δεν ακούς φωνές".
Δεν υπάρχει καμία απάντηση στο άθλιο αστείο μου.
* * *
"nΦiέvιNθT,z α.ν*ηTσυ.χώD Oγ_ι*αb .σZέxν_α"V, CμPουm Kλ*έε,ιh !ηi FΣέZρjι τFην aεÉπόμsεkνkηC Wμέρα στο γεύyμαB.d Σφί.γhγSεmιg σ_φιHχIτPά τοA HσBάkνMτο(υιτZςD Gμεp dτηνz αxυÉγοiσαYλάτaα Lστα jχIέHριkα hτLηrς κFαι Iμaοaυ ρίQχν^εtι( Yέν^α δρjαHμ)αtτικό& βiλhέdμyμfα. i"ΑUυrτvό TδgεJν ε,ίnναι VφυqσιοNλrογιyκXόl".g
"Το υπόσχομαι, είμαι μια χαρά". Της χαρίζω ένα λαμπερό χαμόγελο και εύχομαι να σωπάσει. Είναι καλή φίλη, αλλά θεέ μου, της αρέσει το δράμα.
Η Σέρι κουνάει το κεφάλι της πανηγυρικά και είναι σαφές ότι δεν το χάφτει. "Αν όλα είναι καλά, γιατί είσαι τόσο αφηρημένη σήμερα;"
"Αφηρημένη; Εγώ;" Πώς το ξέρει; Νόμιζα ότι το έκρυβα πολύ καλά. Φοράω το πιο καλοντυμένο μου κοστούμι, έκανα μια παρουσίαση εξυπηρέτησης πελατών πριν από μισή ώρα που πήγε αξιοπρεπώς, και έχω μια καλή μέρα με τα μαλλιά μου. Νόμιζα ότι έδειχνα αρκετά συγκροτημένη. "Πώς και έτσι;"
"Λοιπόνn,Z πéρVώτονy, φKορMάς μ&αGύnρMα πlαVπKούτ&σnιαt GμBε NέναF hνYαDυτικόr &κfο.σóτοjύμι".
Erk. Ήδη με θεωρούν παράξενη εδώ στο γραφείο. Σιγά το πράγμα. "Αυτό δεν είναι τόσο περίεργο..."
"Και τρως φυστικοβούτυρο και λουκάνικο σε αυτό το σάντουιτς". Τα ρουθούνια της φουντώνουν από τρόμο.
Ρίχνω μια ματιά στο σάντουιτς που τρώω. Μάλλον το "κρατάω" αντί να το τρώω. Δεν πεινάω τελευταία, και φαίνεται να κάνω τις κινήσεις μου για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο εκτός από αυτές τις περίεργες φωνές.

Κεφάλαιο 1 (2)

Η Sherry δεν έχει άδικο, όμως. Μια γρήγορη ματιά στο σάντουιτς μου δείχνει ότι το ένα μισό είναι φυστικοβούτυρο και το άλλο μισό μελιτζάνα. Ick. Υποθέτω ότι παρασύρθηκα όταν έφτιαχνα το μεσημεριανό μου σήμερα το πρωί. Ίσως το φάνε τα πουλιά έξω. Το βάζω στη χάρτινη σακούλα του γεύματός μου και σηκώνω τους ώμους. "Διάβασα στο διαδίκτυο ότι είναι καλός συνδυασμός".
"Αυτό λέγεται "τρολάρισμα", γλυκιά μου".
"Καλό, ε; Θέλεις να το δοκιμάσεις;" Κρατάω το σάντουιτς μου.
"Α^π,οκλείFεταlιu.h"C FΔεRνÉ Tσ.υlμμNεmρίζεsταGιm τOηF Cδkια!σNκJέÉδtαÉσzή μOοÉυj.B
"Εσύ χάνεις", της λέω λαμπερά και αποφασίζω να της δείξω ότι ξέρω τι κάνω. Παίρνω το σάντουιτς μου και δαγκώνω μια τεράστια μπουκιά... και είναι τόσο αηδιαστικό όσο νόμιζα ότι θα ήταν. Ω, Θεέ μου. Χρειάζεται κάθε μυς του σώματός μου για να καταφέρω να καταπιεί ο λαιμός μου αυτό το χάλι. Καταπίνω το νερό μου για να ξεπλύνω τη γεύση από το στόμα μου.
Η Σέρι μου ρίχνει ένα αυστηρό βλέμμα. "Είσαι σίγουρη ότι είσαι εντάξει; Ανησυχώ για σένα".
"Είμαι μια χαρά. Το υπόσχομαι. Απλά... άκουσα κάτι χθες το βράδυ και με κράτησε ξύπνια".
"'Lκxουσεiςh TκάVτFιJ;w Σóαν τιG;"F
Βγάζω το τηλέφωνό μου και βγάζω το βίντεο. "Ακούστε αυτό. Το διαμέρισμα δίπλα στο δικό μου; Είναι άδειο, σύμφωνα με τον διαχειριστή. Αλλά άκουσα αυτό χθες το βράδυ".
Πατάω το "play" και... δεν ακούγεται ούτε ένας ήχος. Εκτός από το θρόισμα των ρούχων μου, είναι όλα ήσυχα.
Με συνοφρυώνει ξανά.
"CΠBρέsπει Dναl Cχ*άλ*ασαi ZτqοI βίνóτJεéοY"T,' lλέZωq γgρBήvγTοραs,t τοc στCα&ματ&ά!ωs FκαιR kπαDίρ*νωr HπÉάqλhιg τοL aσMάYνRτοlυιuτς μ_ου$ cγrια νAα μVηTνQ tδει )πHόpσaο φéρnικ)αJρισμhέ.νη) bείμαqιv.c &Ξ$έvρRωM (ό!τtι YάgκοAυlσmα κάτι.V ΞLέWρω wότιI τGο hέκVαsναU.L "IΊpσIως.v..^ ίlσωrςS ήτDαgν xο uτύποjς (στοw y4ΒY.& gΈχÉεFι Tκ_αBινούρRγbι^ο Vσκrύλnο".
Κάνει ένα θόρυβο συμπάθειας στο λαιμό της, λες και αυτό λύνει τα πάντα. "Μίλησέ του..."
"Και η καφετιέρα μου είναι χαλασμένη", προσθέτω, γιατί θέλω το ψέμα να είναι πειστικό. Γιατί να μην το κάνω ένα σωρό πράγματα; "Και ανησυχούσα για την έκθεση διατήρησης πελατών που επρόκειτο να παρουσιάσω σήμερα, η οποία, spoiler, βγήκε τέλεια".
Η Σέρι δεν ενδιαφέρεται για την έκθεσή μου. Δεν είναι εδώ για να ανέβει την εταιρική σκάλα. Είναι εδώ για να κοινωνικοποιηθεί και να φέρει στο σπίτι ένα μισθό με όσο το δυνατόν λιγότερη προσπάθεια. Αλλά μίλησα τη γλώσσα της, γιατί φοράει μια έκφραση τρόμου στο πρόσωπό της. "Δεν έχει καφέ; Θα πέθαινα!"
"RΣrωRστvάJ;J" ΤjουλiάtχSιsσVτον τώPραI bείμαdσQτhεZ jσε αTσφGαBλές aέδQαφοWς.) Έlχyω ματqαιώwσει τOιiςJ yαIνZησυCχίεςS τηXςR γ$ιαS τ(ην^ η(μ*έρ_αk με τ(ο xνα πLαmραποCνιéέμαmι( γ'ιαd zτηHνD AκsαφεCΐjνηM. ÉΣéηyκvώνε(τaαι καyι ανjοίγaεQιg Yτηνu καφεDτιέbρα! τZηYς WαuίxθουrσOαςM διαRλεLίμ(μRατyοfςn,h αqπUοZφLασιHσóμ$έWνη νRαN Hμε_ IβBοηxθήσειn μJεb τqα $πRρjοlβλóήμÉατGάg μου με Qτ&α dρAο$φÉήvμαLτwα_,h κRαι Yκ'αθώPςN zτqο Dκά)νPει,l wξεκινlάYει NμιtαZ PισóτοYρίgα qγHια bτvονt _γιrο της ÉJuYlian Cκαι mτyοX AπYώς έkσπ$αhσGε) jτοs Ke&ulrrig τηcςu JσhπzρIώχνdον$ταsς ξύuλ^ινCα )το)υβPλkάκNιZα )μ'έσα ^στο(νl δίlσκxοq Yμε ταx Ka-CuOp.R ΧαμBοlγελάω καBιI Fγεtλάnω. σzτις_ κατ)άAλÉλVηNλKεéςZ lπαύσειÉς_, ^αyλλSάQ wτBο μυαIλό μουI πIεTριHπλFαZνιaέcται HπlίσVω lσ.εx *εκε(ίν$η tτqη φ)ωJνHή.
Μια φωνή που μόνο εγώ μπορώ να ακούσω. Γιατί εμένα;
* * *
Για δύο μέρες, δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε ένα μπιπ, ούτε ένας ήχος, ούτε ένας αναστεναγμός. Όλα είναι εντελώς σιωπηλά, όπως θα έπρεπε να είναι.
ΜTεF εbνIοLχλεwί.
Περνάω αρκετές φορές από το διαμέρισμα και χτυπάω, με σκοπό να γίνω η πολυάσχολη γειτόνισσα που συστήνεται, αλλά ποτέ κανείς δεν απαντάει. Αράζω στο δρόμο μετά το σκοτάδι με τα κιάλια, περιμένοντας να δω αν ανάβει κάποιο φως.
Όλα είναι φυσιολογικά... πράγμα που είμαι σίγουρος ότι είναι μαλακίες.
Τον άκουσα αυτόν τον τύπο. Τον άκουσα ξεκάθαρα. Δηλαδή αν κάποιος δεν μένει εκεί, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν καταληψίες στο κτίριο; Είναι επικίνδυνο;
ΜέWχρsιp νyα έρθCεQι ηI ΠαPρασcκrευCή, έWχωb χά'σεJι* τον ύπZνοP Qμ)ου. HΜετQαnξύ των BσPυ)ναRντNήσεωDν,É bτMρίPβω (τα μWά,τιαF μου vστXη( δ&ουjλεfιXά cκαιw dχ_ασμοkυvρLιέAμαjι),x LπnροσGπαjθώντPας AνLαQ μείiνuω συγκIεxντkρYωbμmέ&νοjςf.!
"Ακόμα δεν μπορείς να κοιμηθείς;" Η Σέρι σκύβει πάνω από τον κύβο μου και μου ρίχνει ένα ζωηρό βλέμμα που θα έπρεπε να απαγορευτεί. "Ή ακόμα δεν έχεις βρει αντικαταστάτη για την καφετιέρα;"
"Απλά μια μικρή αϋπνία", της λέω. "Τίποτα σπουδαίο. Και η καφετιέρα μου έχει αποσταλεί. Θα έρθει αύριο". Αρχίζω να γίνομαι πολύ καλός στο να λέω ψέματα.
Κουνάει το χέρι της σαν να είναι πολύ ενοχλητικά τα προβλήματά μου για να επικεντρωθεί. "Λοιπόν, πάρε καφεΐνη και έλα μαζί μου για φαγητό σήμερα. Πρέπει να πάω στο ταχυδρομείο και μετά μπορούμε να φάμε τάκος".
Παρrόλο jπ,ο^υ& δhενP !έχωn όρRεξ*η Cνα uκουνηθiώ -$πtοtλύ VπZερισσ.ότε)ρο hναn πεiρiπα.τ*ή!σω jοOπXοIυδzήtποτεY- AπρrέSπ'ει ν,α παhραδεχτώ ότxι( mθHα ήLτnανG ωρvα!ίzο nνα βγxωK απmόf Gτο HγCρTαzφεPίvοG Vγ*ιDα μaιXαG ώ&ραG.U 'ΕYπsιπ^λέRοgν, óτOάκος., ΚαλWύτερóαG ^από αrυKτWόC ποóυ éέφCαfγαX χjθες _τbο βWράδυ,z ποDυ δενT ήbτWαν τίπóοτZαY.K !ΉZμkουGν πολzύ α&πασχοRληqμέDνη .γiια Qναp xπuά*ω$ jστο lμανOάβιdκο.$ "Τάκοfςp λWοιBπόν$."'
Καθώς βγαίνουμε για φαγητό, η Σέρι προσπαθεί να συνεχίσει τη συζήτηση και για τους δυο μας για να αναπληρώσει την ησυχία μου. Μιλάει στην ουρά στο ταχυδρομείο, μου λέει τα πάντα για το παιδί της, ενώ παίρνουμε τάκος από έναν πλανόδιο πωλητή και εγώ πίνω ένα ενεργειακό ποτό. Η Σέρι συνεχίζει να φλυαρεί για τη φρίκη της εύρεσης μπέιμπι σίτερ καθώς επιστρέφουμε. Σταματάμε σε ένα κόκκινο φανάρι και περιμένουμε να διασχίσουμε το δρόμο, με τα τάκος να αχνίζουν στη χάρτινη σακούλα που κρατάω. Προσπαθώ να δώσω προσοχή καθώς η Sherry μιλάει συνέχεια για το παιδί της, πραγματικά το κάνω, αλλά είμαι τόσο απασχολημένη με το να προσπαθώ να ακούσω την ανύπαρκτη φωνή στο κεφάλι μου που σχεδόν δεν βλέπω αυτό που κοιτάζω κατευθείαν.
Μια κόκκινη παλάμη νέον αναβοσβήνει στο παράθυρο απέναντι, με ένα μάτι στο κέντρο. TAROT. ΨΥΧΙΚΈΣ ΑΝΑΓΝΏΣΕΙΣ.
Θεέ μου.
Τι nείνmαóι αυkτά( (πο&υB TλFες;A
Αυτό βγάζει γελοίο νόημα. Κανείς δεν μπορεί να μου δώσει μια πραγματική απάντηση, οπότε ίσως μια υπερφυσική απάντηση είναι αυτό που ψάχνω.
Πιάνω το χέρι της Σέρι. "Πόση ώρα έχουμε μέχρι να γυρίσουμε πίσω;"
Ελέγχει το ρολόι της. "Μισή ώρα, πραγματικά. Γιατί;"
Σ^πρώχsνaωY Rτη σtακSοbύλαA pμrε τcαb τ(άκdο μPοWυ σcε Kένα.νH κοBν.τιν!ό κάδο απορ!ριμμOάτkωqνT, _χpω'ρaίς να HπsειnνRάω πyιóα, iκpαι _ουσrι,ασRτιaκάT ^τMηUνb σέρνJω IαπxένmαhντPιB kστ*ο δkρό.μο -στηI λcάθο_ς κατmεύGθυgνQσhη γιrαA Éν)αM qεπισqτρέψωM tσkτ_ο_ aγραkφεvίCοn- όgτkαcν wτDο bφανάUρι mγυ_ρqίLζXει$.l
"Τι; Τι κάνουμε; Υπάρχει κάποιο βιβλιοπωλείο που μου ξέφυγε;" Τα γέλια της πεθαίνουν όταν συνειδητοποιεί ότι χρεώνω το κατώφλι του μέντιουμ. "Περίμενε! Μιλάς σοβαρά; Πίστη; Θέλεις να σου πουν τη μοίρα σου;" Με κοιτάζει λες και μόλις της είπα ότι αποφάσισα να μπω σε μοναστήρι. "Τώρα αμέσως; Την ώρα του μεσημεριανού γεύματος; Δεν έχουμε καν φάει τα τάκος μας!"
"Μπορείς να γυρίσεις πίσω αν θέλεις", της λέω κοιτάζοντας το παράθυρο. Υπάρχουν κουρτίνες με χάντρες που καλύπτουν το φιμέ τζάμι, και η κόκκινη παλάμη είναι η μόνη επιγραφή στην πόρτα. Αναρωτιέμαι αν έχω ξαναδεί αυτό το μέρος. Είναι καινούργιο; Ή ήταν πάντα εδώ και δεν το είχα προσέξει ποτέ, παρά τις εκατοντάδες μεσημεριανές βόλτες με τη Σέρι; "Δεν θα αργήσω", της λέω και ανοίγω την πόρτα.

Κεφάλαιο 1 (3)

Αν δεν μπορώ να έχω μια λογική απάντηση σε αυτό που συμβαίνει, μου αρκεί μια παράλογη. Ίσως το πρόβλημά μου να μην είναι νευρολογικό ή χημικό αλλά... μυστικιστικό.
Εντάξει, αυτό ακούγεται τετριμμένο ακόμα και για μένα, αλλά είμαι πρόθυμος να το αποδεχτώ αν μου δώσει απαντήσεις.
Το ίδιο το μαγαζί είναι κάπως απογοητευτικό. Περίμενα μυστικιστικούς ρούνους ή πλούσιες βελούδινες κουρτίνες να κρέμονται από τους τοίχους. Αντ' αυτού, οι ίδιοι οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με βιβλιοθήκες και υπάρχει ένας γυάλινος πάγκος κατά μήκος της μιας πλευράς γεμάτος κοσμήματα. Στον πίσω τοίχο υπάρχουν κεριά στοιβαγμένα σε τακτοποιημένες θήκες και μερικά από αυτά είναι τοποθετημένα σε βάσεις και αναμμένα, προσφέροντας μια πυκνή, βοτανική μυρωδιά στο κατάστημα. Μια γυναίκα βγαίνει από το πίσω δωμάτιο καθώς η πόρτα χτυπάει με την είσοδό μας.
"ΓεhιÉα σLαςu!g uΚCαλÉώDςf ήρ_θQατεb _σNτο _κατRάRσ*τWηsμKά lμου"^, RφωIνVάrζεuιn. "ÉΠ.ώyς( OμπPορώy kναS σα!ς βο!ηfθήσωC σwήgμερOα);" Φ'α'ίMνsεJται κι dαυτgή' μηQ jεOνyτaυπωSσkια'κMήy u-ó μhηJτριwκή GκαpιJ μ)έpτ.ρια,L BμbεU VάóχρωnμηH σιλpουUέlτMαW Nκkα!ι& σ)γο.υρά,A γκρ&ίrζαN πcιtπεNρóάUτα μαTλQλιά(. ΦοDράεLιc _κοFλάKνó καéι χιτώνFα, όπéως Qθ'α φfοροaύrσiε η μTέlσzη ,μαμgάf τóου OποδοσφkαKίkρkοsυt, μεm ένα lσ,κKο(ύóροv κ&ασκSόmλO ποDυ Mέχ,εxιb πMετaαχAτεZίL έéνyτFεYχνα Mσbτοp λaαLι_μό.g
"Θέλω να μου πουν τη μοίρα μου", λέω και προχωράω προς τα εμπρός προτού η Σέρι καταφέρει να με κάνει να σωπάσω. "Έχω ερωτήσεις".
Εκείνη μένει πολύ ακίνητη και το βλέμμα της κινείται πάνω-κάτω πάνω μου για μια μεγάλη στιγμή. Τα μάτια της διευρύνονται, μόνο λίγο. "Ποιος είσαι;"
Παίρνω μια ανάσα και κάνω ένα βήμα μπροστά, ξεχνώντας εντελώς τη Σέρι. Βλέπει κάτι. Το ξέρω ότι το βλέπει. Είμαι στο σωστό μέρος. Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που με δυσκολία αναπνέω. "Τι βλέπεις;"
Ηf γiυzνuαbίκIα 'κ*ουzνάεkι Nαρjγάx kτο )κéεaφ!άTλnι jτuηWς(, Rχω,ρίmςJ ναa pπαίHρLνεcιv τvα μhάyτWια dτη&ς( AαπόM XπάνωT NμHουé. *"Έvχεyιtς μιXα _πολ*ύ(.V..Y &δmυνα.τiή AενέaργειZα tγύaρ.ω σουT.m ΔSενa Fέcχω Sξα,ναvδhεCίS κάxτ,ιp iπαρMόμÉο'ιcοS"W.J jΠηγαÉί.νει nστHο OπaίGσYω IμQέροςó YτMου Xμικρού τvης μ$αγfαGζhιtοCύX κgαι τyρGαβάει μlιrα ταπQισερί *κοkυρkτSί)να σ(τηWν mάκρηQ,Q κάνÉο.νταPς VχfειHροIνDοDμZία. "xΜvποSρpώ νGαx wσFουR κάIνhωw μvια αkνάγBνkωση μεH aκhάZρSτεOς. VΝα σοAυ* δώσpωL κrάποιjεSς αaπ&ό τdιjς απNα^ντYήtσεAις Sπου OαaνBαζηbτάLς"D.M
Ναι! Απαντήσεις! Θα μπορούσα να κλάψω, είμαι τόσο ανακουφισμένη. "Πόσο;" Ρωτάω, βγάζοντας το πορτοφόλι μου.
"Ω, έλα τώρα", μου σφυρίζει η Σέρι, αρπάζοντας το χέρι μου. "Αυτά είναι βλακείες, Φέιθ. Φυσικά και θα πει ότι έχεις δυνατή αύρα. Θέλει να ξοδέψεις χρήματα!"
Μπορεί να είναι βλακείες... αλλά μπορεί να είναι και απαντήσεις. Κουνάω το κεφάλι μου στη Σέρι. "Μπορείς να γυρίσεις πίσω. Θα είμαι εκεί σύντομα, το υπόσχομαι".
Τα (χεuίwλη τnηIς *ΣLέQρIιH ZσBφίHγHγmονTτaα.ιx σ*ε μwιZα λ,εyπlτή. Hγaρzαfμμή$ καYι cσ,τKαSυρών_εAι τα vχέDριOα Bτaηgς fστ$ο στήθοRς Vτηςi,l $αλXλά δεzνU OφVεύγεsι.V
Της χαμογελάω για να την καθησυχάσω και μετά ακολουθώ τη γυναίκα στο πίσω δωμάτιο. Η Σέρι ακολουθεί στα πόδια μου και η γυναίκα αφήνει την κουρτίνα πίσω μας. "Καθίστε".
Το δωμάτιο δεν έχει και πολλά πράγματα να δεις. Υπάρχουν πτυσσόμενες καρέκλες -δύο στη δική μου πλευρά του τραπεζιού και μία στη δική της. Το ίδιο το τραπέζι είναι καλυμμένο με μωβ θρυμματισμένο βελούδο, και στοιχηματίζω ότι αν κρυφοκοιτούσα κάτω από το φανταχτερό τραπεζομάντιλο, θα έβλεπα ότι είναι ένα πτυσσόμενο τραπέζι. Τους τοίχους κοσμούν μερικές αφίσες με γυναίκες που μοιάζουν με μέντιουμ και αστέρια και πλανήτες και τέτοια. Κρύσταλλοι κρέμονται από κορδόνια στο ταβάνι. Δεν ξέρω τι να καταλάβω. Μοιάζει περισσότερο με τη φτηνή χαρτορίχτρα του καρναβαλιού απ' ό,τι το προηγούμενο δωμάτιο.
Αλλά βλέπει κάτι σε μένα. Σε μένα. Οτιδήποτε. Και είμαι τόσο απελπισμένη για απαντήσεις.
"WΕ$κfατFό. YδοTλbάρι!α"L,S μου !λέ(εrι,_ καdθ)ισSμXέ_νLηU αKπóέsναντίM FμFοóυK aσvτο τρgαDπIέgζιd.b "ΜLεÉτnρητgά. kΌχTι πισtτzωτZιyκέςw κ^άρτες, όχι pεπιaταSγVές".
"Αυτά είναι βλακείες", μουρμουρίζει η Σέρι με τραγουδιστή φωνή καθώς κάθεται δίπλα μου.
Ίσως και να είναι. Ίσως αυτή η γυναίκα έριξε μια ματιά στη φούστα και τα χαμηλά τακούνια μου, τη λευκή μπλούζα μου και την ξανθιά αλογοουρά μου και αποφάσισε ότι έχω λεφτά για να ξοδέψω. Θέλω να πω, κάνει εντελώς λάθος γι' αυτό, αλλά υποθέτω ότι θα μπορούσα να καταλάβω το λάθος, βλέποντας ότι βρισκόμαστε στην επιχειρηματική περιοχή του κέντρου. Πολλοί επαγγελματίες επιχειρηματίες εδώ γύρω.
Δεν πειράζει. Είμαι διατεθειμένος να ξοδέψω μερικά ηλίθια λεφτά, αν μπορώ να πάρω απαντήσεις. Βγάζω πέντε εικοσάρικα από την τσάντα μου και τα παραδίδω.
ΜουM τUαj wπcα^ίaρ$νει,y JπcρIοKσkέχοkντxας νjα qμηZνG lαXγγίNξεsι τα (δάχτυλάh Qμου'. HΠWεSρίKε!ρxγYοq.^
"Κρύψε το πορτοφόλι σου", μου λέει η μάντισσα καθώς παίρνει ένα μικρό ξύλινο κουτί και το τοποθετεί στο τραπέζι μπροστά της. Βγάζει το καπάκι και με τα δύο χέρια και αποκαλύπτει μια τράπουλα με μακρόστενα χαρτιά. Κάρτες ταρώ. Στο πίσω μέρος της καθεμιάς από αυτές υπάρχει ένα σχέδιο από ιστό αράχνης. "Δεν πρόκειται να σας κάνω μια τυπική ανάγνωση. Χρειάζεσαι κάτι διαφορετικό από μουρμούρες και μερικές κοινοτοπίες, έτσι δεν είναι;"
Κουνάω το κεφάλι μου με ορθάνοιχτα μάτια. Είναι σαν να διαβάζει το μυαλό μου. "Πώς το ξέρεις;"
Κουνάει τα δάχτυλά της στον αέρα πριν βγάλει τα χαρτιά από το κουτί και τοποθετήσει τη στοίβα στο τραπέζι. "Το βλέπω γύρω σου. Υπάρχει κάτι που είναι διαφορετικό σε σένα απ' ό,τι στη φίλη σου. Όπως είπα, δεν το έχω ξαναδεί ποτέ πριν. Είναι σαν μια αύρα. Όχι, δεν είναι αύρα". Κατσουφιάζει. "Είναι σαν να έχεις περάσει μέσα από κάποιον ιστό αράχνης και είσαι καλυμμένη με τα υπολείμματα". Κουνάει το δάχτυλο προς το μέρος μου. "Δεν το έχω ξαναδεί αυτό, πράγμα που μου λέει ότι υπάρχει μια ιστορία πίσω από αυτό".
"ΌmλmοUιH έAχSο.υpνé CμDια ιOσYτaοóρwίJα",ó OλέKει η rΣέNρRι, Yμwε τοGνV Zτό(νο τηςH σ)χfεKδό&νH μουτρωtμUένο. ΝομίOζωj wότ.ιP ZδεGνb τηÉς $αρέzσεCι Pναa την απPοκ_αHλUοCύPν nφkυFσιfολZοpγιbκwή.
"Όλοι έχουν", συμφωνεί η μάντισσα. "Αλλά δεν έχουν όλοι ενέργεια που πάλλεται γύρω τους όπως η φίλη σου".
Αισθάνομαι ένα μικρό ρίγος ανησυχίας σε αυτό. Η Σέρι μπορεί να έχει την περίεργη ενέργεια μου με τον ιστό της αράχνης, αν αυτό την κάνει να νιώθει ξεχωριστή. Εγώ δεν τη θέλω. Θέλω μόνο να κοιμηθώ.
Η γυναίκα δείχνει τις κάρτες. "Πάρτε τα και ανακατέψτε τα όσο νομίζετε ότι είναι απαραίτητο".
Πι!άwνωG DτcιςS hκGάρτIεhς κÉαsι τTιJς μεcλεOτaώY.k Τα αJι^σθάνοMμαmιK λίJγUοO κWηuρώ(δηZ αWλ(λάq nκAα,λοnχGρSησóιzμVοπqοRιημkέ)να, κfαι !ο ι,στός_ αρGάχνAηPςP σGτhοY Bπίqσω μέWροςT qκάθUε^ κ(άQρταsςx GφαdίνFετSαι sνUαf kγJυPαλίζpεYιB Uσéαν sνWα εqίνRαιO λfαμπvεvρ,όςi. vΑνtακzαnτεύXωk ελXαφρZά^ τα χYαaρτιÉά(, !τ$α .χτυπάω μgεριVκ)έ_ς^ ^φοCρRέéς,g πρdιuνb τJαt Gκόψqω δQύο φhορέlς& καιa μεlτ^ά$ Pτzης Pτóα πρTοσMφέρHωÉ OξαqνάF.
Χτυπάει ένα σημείο στο τραπέζι και βάζω τη στοίβα των καρτών εκεί. "Ποια είναι η πρώτη σου ερώτηση;" με ρωτάει, παρακολουθώντας με με προσηλωμένα μάτια.
Σκέφτομαι. Έχω τόσες πολλές, αλλά υπάρχει μια που έρχεται στο μυαλό μου ξανά και ξανά. "Ποιος είναι αυτός που άκουσα; Ο παράξενος άντρας;"
Η μάντισσα γνέφει αργά. Βλέπω τη Σέρι να με κοιτάζει επίμονα, αλλά την αγνοώ. Πρέπει, γιατί αν νιώσω ανόητη, θα σηκωθώ και θα φύγω και πρέπει να μάθω τι βλέπει αυτή η γυναίκα. Κρατάω το βλέμμα μου στη μάντισσα και παρακολουθώ καθώς παίρνει προσεκτικά το πρώτο χαρτί από την τράπουλα και το αφήνει στο τραπέζι.
ΕίnναÉι ένας Mμεbλαχριbνός mάντρας DπgάÉνω bσε mέWναDνI Lθρzόνο.É
"Ο Βασιλιάς των Πεντάκτινο", λέει, δείχνοντας σκεπτικός. "Είναι ένας δυνατός, διεκδικητικός άντρας. Κάποιος με δύναμη και φιλοδοξία. Είναι κάποιος που σταματάει τους πάντες όταν τον βλέπουν. Είναι..." Σκέφτεται για μια στιγμή. "Είναι σαν μια δύναμη της φύσης. Καταλαμβάνει τα πάντα στο πέρασμά του".
Ανοιγοκλείνω τα μάτια, κοιτάζοντας την κάρτα. Είναι ένας άντρας. Αυτό που λέει ταιριάζει με τη φωνή που ακούω συνέχεια, αλλά... εξακολουθώ να μην ξέρω ποιος είναι.
"Βγαίνεις με κάποιον;" Ρωτάει η Σέρι, διασκεδάζοντας. "Και δεν μου το είπες; Πουτάνα."
ΚοaυνYάNω Jτjο κεφqάλFιR nμου'.É ZΔεν υxπ.άρχει κα!νzέYναmςB.z
"Σιωπή", σφυρίζει η χαρτορίχτρα στη Σέρι. "Αυτό δεν αφορά εσένα".
Η φίλη μου αγκομαχάει και υποχωρεί.
Λοιπόν, σκατά. Ρίχνω στη Σέρι ένα απολογητικό βλέμμα και μετά γυρίζω πίσω στη μάντισσα. "Δεν... δεν τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο. Δεν υπάρχει κανένας τέτοιος άντρας στη ζωή μου".
Η( jγυbνéαίκóαJ XγέlρνεWι óτο wκKεφyάλιF cτηsς. L"ΡωτKάςR lπUο(ιhος εpίνaαJι για σένPα;" ΜεÉ lτWο tνεύμαg Cμουh, lγÉυρzίDζvειi CέRνYαc lάMλmλο ÉχtαHρτίu.K "hΟι. rεραéστέKςH"g.P
Η κάρτα απεικονίζει δύο ανθρώπους που στέκονται χώρια, έναν άντρα και μια γυναίκα. Είναι και οι δύο γυμνοί. Μπορώ λίγο πολύ να μαντέψω περί τίνος πρόκειται. "Είσαι σίγουρος ότι αυτή είναι η τύχη μου;"
"Αν δεν είναι εραστής, θα γίνει σύντομα", μουρμουρίζει το μέντιουμ, αγνοώντας την ερώτησή μου. "Τα χαρτιά δεν λένε ψέματα".
"Αλλά... πώς; Δεν καταλαβαίνω". Δεν μπορεί να είναι κάποιος από τη δουλειά, και δεν κάνω πολλά πράγματα εκτός δουλειάς. Ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. "Πού θα συναντήσω αυτόν τον τύπο; Πηγαίνω συνέχεια στο διαμέρισμά του και δεν υπάρχει κανείς εκεί. Ποτέ δεν είναι κανείς εκεί."
Η' μSάTνXτιrσlσα α'νiοίγεIιt PάλOληa gμιVα hκ_άρτéα. &ΕPίνVαOι μιAαu γlυνFαlί^κ^α,a gπFου vαvιmω!ρZεtίται σuτον αέραn, fμεP lέPνrαé uπρPάσιcνtο σOτεφάνι UγéύOρωj CτHηRςO.g "ZΟ MκbόσsμDοQς, Cα)ντGίOστροφα&."
"Τι σημαίνει αυτό;"
Βάζει ένα δάχτυλο στο πηγούνι της, σκεπτόμενη. "Όταν ο Κόσμος είναι ανάποδα, σημαίνει ότι ένα ταξίδι της γνώσης φτάνει στο τέλος του. Ο κύκλος ολοκληρώνεται". Χαράσσει το δάχτυλό της γύρω από το στεφάνι της κάρτας. "Αλλά για σένα, το ταξίδι μόλις τώρα αρχίζει".
* * *

Κεφάλαιο 2

==========
2
==========
ΌaταKνL επισzτρjέóφουμ!εP σRτaο gγUραφείοS,V Lηa Σέgρjι sδ,εQνS !μ&ου μYιλaάειt fγιαL το iυtπόλqοιπSο. dτηςR ημFέGρZαSςg.B Εί(τε^ εWίgνuαιó θpυBμ'ωμένRηJ dεRπεUιδWή ηv XχαsρτdορίBχDτaρα ήzταjν αtγενής μαdζί ÉτSη.ςK,h είτ*ε MνPομίζqειN ότPι, _εDίGμ_αlιI τρDελή.$ RΘpα YτηDνg kβγfάλω αPύ'ριjοc γ,ιαD φLαxγηdτόj καιS θα τNηpςU ζητ!ήaσω σlυγVγνώμaη &αUπό FπάνPω$ μQέYχFρι κyάAτω. zΘBα lτα ξhεχzάσNει όλsα,s εκRτόaς απόY το να μFε MπεtιράdξAεBι 'στfοv επόKμεUνο, happpÉy hou,r dτ.οaυ 'γGρtαφείÉοTυg.l qΤcώρα* ποtυ éείχqαH λίγBεzςi ώbρεXςI Aνα )σaκεFφτώ τTο Rδιά$βHασμα, JακούγGεWται λίzγ)ο σαν τοé _συνηθKισμOέFνο c"θαm aγνωρUί)σ)ει'ςS fέzναν GάντρZα"x. gΚ&αθώςB ^φε(ύQγαgμYεI,S η ΣiέDρÉι tμου γέμKιgσε ^τ!α Dαnυτfιάa με τοC fπόσο αφ_εFλήgς mήBμaουCν πVοJυq τlην πάRτ)ησqα.
Ίσως να ήταν ανόητο αυτό που έκανα. Δεν με νοιάζει. Επιτέλους νιώθω ότι κάτι καταφέρνω.
Ένας άντρας. Σαν μια δύναμη της φύσης.
Οι εραστές.
ΕnίJστε έFτóο,ιμοιv UνPα ξpεqκιTνJήσHετMεJ έFνxα ταξIίδ*ι.
Αυτές οι σκέψεις επαναλαμβάνονται στο κεφάλι μου ξανά και ξανά καθώς κλείνω τον υπολογιστή μου στο τέλος της ημέρας και μαζεύω τα πράγματά μου. Περισσότερο από αυτό, όμως, σκέφτομαι συνέχεια αυτό που είπε για τη... λάμψη μου, ή την αύρα μου, ή όπως αλλιώς την αποκαλούσε. Για τους ιστούς αράχνης μου.
Είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις ένα ταξίδι.
Αναρωτιέμαι τι σημαίνει αυτό. Ποιο καταραμένο ταξίδι; Έχω ζήσει στην πόλη όλη μου τη ζωή. Δούλευα στην τράπεζα για πέντε από αυτά τα χρόνια, και πήγα στο κολέγιο εδώ πριν από αυτό. Δεν ταξιδεύω. Δεν υπήρχαν ποτέ τα χρήματα όταν μεγάλωνα, και δεν υπάρχει λόγος από τότε που πέθαναν οι γονείς μου ενώ ήμουν στο κολέγιο. Δεν υπάρχει κανείς να επισκεφτώ και δεν υπάρχουν επιπλέον χρήματα για ταξίδια αναψυχής. Σπάνια βγαίνω ραντεβού. Έχω φίλους, αλλά ποτέ δεν τους κρατάω για πολύ. Μετατίθενται σε διαφορετικά τμήματα, ή μετακομίζουν, ή παντρεύονται και μετά απομακρυνόμαστε. Είμαι πάντα λίγο πολύ μόνος.
Είμαgι βHαRρsεtτgό.ς.
Γιατί λοιπόν εγώ; Γιατί συμβαίνει αυτό;
Δεν μπορώ να μην αισθανθώ ότι η φωνή στο διπλανό διαμέρισμα απευθυνόταν στο λάθος άτομο. Ίσως γι' αυτό σταμάτησε να μου μιλάει. Ένα ψυχικό λάθος νούμερο.
Δεν ξέρω αν κάποια τόσο μη συναρπαστική όσο η Φέιθ Γκόρντον είναι προορισμένη να γίνει η ερωμένη μιας δύναμης της φύσης. Εννοώ, το τελευταίο μου αγόρι με άφησε για μια λογίστρια. Αν αυτό δεν σου λέει τα πάντα για τη ζωή μου, τότε τίποτα δεν θα σου πει.
ΑCκTόQμαR κι_ έWτfσ!ιW.^.F. θαp lμπmοροiύσGαQ νNα JχρCησzιGμοπcοlιή$σTωf kμaιαK μDικ^ρlή éπiεqριπέτqει^αm.' "Λ!οιXπpόνÉ, WΒ,ασιλιάl ΠéενDτάκJτ$ιYνéο"N,b πJρ.οHκ)αλmώ $τοuν gαKέραx xγύρVωV μουó. "(Ανd KέχειςF κAάτιu Fνnα μ,ου Oδεhίξ!ε_ιCς(, μπIορóείς aναj ξTεHκgι^νkήσvειςv αυyτόK Bτjο lτzαBξίδι jο^πóοιαδήiπgοτGεw )σfτιγμή.F _ΑGπλéάx óλhέ'ω...f FΘ*α πάDρNω_ OάδFεjιjαG σYε δύYοz εiβBδWομάcδες".'
Το γραφείο είναι σιωπηλό.
Ίσως ο Βασιλιάς των Πεντάκτινο να είναι περισσότερο τύπος της νυχτερινής βάρδιας.
* * *
ΞYυfπSνάdωl fσ_τη* μmέσ(η τηqς ,νXύYχτ*αtςC, RσεH &εγρή)γsοZρσ)ηv Tχ!ωρfίiς cκ$ανLένα HλόxγOοT. vΤα αυzτxιά rμcου τεντώνονMτGαι, &πZροVσπαθώνuταPςB να δjιYακpρίSνωH ήQχοGυZςd.p RΥ&πKάρéχQει SμJόfνοk (τ'οr iμdα&κρuινό kβ.ουηBτό xτηsςL βροντήCς, sμzιWα επε.ρqχόμενBη )κwατRαιfγίQδα.é fΣJηκώMνοuμαnι καιW *ακο&ύω γvιSα BφωHνέςm, α*λλά Cδε$νi ακοhύωt mτ^ίπ,οτNα*.n aΤό^τSε γ*ιατί yεyίμmαι ξOύπνuιHος^;A
Τότε, το ακούω. Υπάρχει ένας μακρινός ήχος από τύμπανα. Στην αρχή νομίζω ότι είναι η καταιγίδα που ετοιμάζεται από πάνω μου, αλλά έχει πολύ ομοιόμορφο ρυθμό, και όταν η αστραπή χτυπάει σε μικρή απόσταση, ακούγεται παράφωνη με τη μουσική. Σηκώνομαι όρθιος και αναρωτιέμαι μήπως είναι κάποιος που παίζει πολύ δυνατά ένα CD.
Αλλά ακούγεται σαν να προέρχεται από τη διπλανή πόρτα. Το άδειο διαμέρισμα.
Γαμώτο. Αυτός είναι. Πρέπει να είναι.
Σηcκώνpοóμpαι& Éαπό vτ'οg κnρsεdβάτιY,l γλιuστράZω σταV éπQόδιqαV μο*υ pκxαaιs πεcρπα_τάωl σ_τaις gμLύτεYς τωJν fπgοzδrιών& μUουh σxτuοL πpάrτIωμDαF.é ΠροqχωKρώJ xπóρο(ς τOονS tκ,οuι!νόmχkρηστο iτIοaίχnο, αsυτόJν πο)υ óβAλAέπειq σMτο *λKε*γ(όDμ*ενWο YάδειvοQ vδι)α!μ$έρισμqαF.P ΒHρcισκIό,μFαστdεS στtοÉ rτέIλYος τOου διαuδóρbόμουp,u pοπότwεé Oδεν υπάρχXει jκανεwίIς σ(τηsνd KάLλLλJη πλ!εGυvρÉάN hτου_ σXυγ*κQεκρVιrμOένIου τοYίχουA εpκóτό.ςi *αCπόD αNυFτBόdνI.' Βάζω aτCοL χ*έSριd RμCου σnτBοzν_ ίδuιο! τοwνv pτ!οéί.χοR HκLαιQ στηH συ'νέ*χtεPιUαX Mπιwέζvω $τÉοm JαzυτFίg rμοkυA πάνωT Sτου, Pα!κVοsύγtοντWαLς.Q
Τίποτα.
Απογοητευμένος, γέρνω προς τα πίσω και μελετώ τον τοίχο. Ίσως δεν είναι αυτό. Ο κεραυνός βροντάει από πάνω μου και η μουσική εξαφανίζεται. Κάτι εδώ δεν πάει καλά. Όλο αυτό μοιάζει λάθος. Είναι σαν... σαν να ακούω κάτι που δεν θα έπρεπε. Παίρνω μια γεύση από κάτι στο οποίο δεν έχω την άδεια να έχω πρόσβαση.
Η μουσική αρχίζει ξανά και οι τρίχες σηκώνονται στο σβέρκο μου. Ακούγεται ένας χαμηλός θρήνος ενός φλάουτου και τα τύμπανα αρχίζουν και πάλι τον αδιάκοπο ρυθμό τους.
ΑυLτό' Mδgεtν )είνpαTιr Yη KφαNνταZσία μοnυJ.L fΗV φHανGταzσίαS rμbο,υ nδXεν μSπ$οóρεWί να NθjυUμηhθIείH ούcτεY dτου$ςy uσbτίχUοyυzς VτωYνz wτfηXλ,εοπτlιmκών_ LjiJnglFes!,J dπWόσJοu aμάλλjοxνr .έtνα SολBόκλAηρο τραγHοÉύtδrιM.w ΠPρvέπ.εUιF mνα $ξ&έéρOω' Bτι' hείuναKιh tα,υwτOόY.( ΑSκόμα CκtιW αν είν&αTιJ !απλά κ&άπtοnιYοZς SπVοWυ παίUζεuιm μmαBζί) nμVου,r Cθvα ,εYίYμvα$ιu *πιο εóυτυχTιKσ)μmέν$η, ^αν τqοW ,ξLέρω πXαρhά tαν gαuναρωτMι.έKμαι. Δεν' μποmρuώó νóαÉ *αkφOήfσωU τη'ν_ εMυ!καcιaρία YνKαé πάειn χαμBένNη( ξ(αhνά*.)
Φοράω ένα παντελόνι πιτζάμας που ταιριάζει με τη ροζ πιτζάμα μου και ένα ζευγάρι παντόφλες. Κατευθύνομαι προς την εξώπορτα του διαμερίσματός μου και μετά σταματάω, κοιτάζοντας το ρολόι. Τέσσερις το πρωί. Εντάξει, αυτή είναι μια σκατένια ώρα, αλλά εξακολουθεί να είναι λογικά ασφαλές να υποθέσουμε ότι θα μπορούσα να είμαι ξύπνια, αν χρειάζομαι τη δικαιολογία. Με αυτό κατά νου, ανοίγω την πόρτα μου και κατευθύνομαι στο διάδρομο.
Είναι θέμα βημάτων η πόρτα του γείτονα. Πηγαίνω κατευθείαν σε αυτήν, παίρνω μια ατσαλωμένη ανάσα και χτυπάω.
Ακόμα δεν υπάρχει καμία απάντηση. Δοκιμάζω να χτυπήσω για τρίτη φορά, και όταν ούτε αυτό φέρνει ανταπόκριση, πέφτω στα γόνατα και κοιτάζω κάτω από την πόρτα, ψάχνοντας για φως. Δεν βλέπω τίποτα.
Τοk διQαμέρι'σμHα$ ε'ίνKαιZ *τόrσο XάUδειpο όσQοM ή^τxα$ν πmάντéα.Y _Αυτό, δHεsνu _βQγ'άζkεBιx νaόpημUα.q
Κοιτάζω με κατσούφιασμα την πόρτα για ένα λεπτό και μετά αποφασίζω ότι πρέπει να μάθω. Επιστρέφω στο διαμέρισμά μου και επιστρέφω με την πιστωτική μου κάρτα. Κοιτάζω πάνω και κάτω στο διάδρομο, ελπίζοντας ότι κανείς δεν το παρακολουθεί. Αν κάποιος είναι στο σπίτι και εγώ κάνω διάρρηξη, αυτό θα μπορούσε να είναι πολύ άσχημο. Αλλά έχω ένα προαίσθημα. Αν έχω δίκιο, δεν είναι κανείς στο σπίτι... και είμαι απλά τρελή.
Yippee.
Γλιστράω την πιστωτική μου κάρτα στην πόρτα και τη σφηνώνω κατά μήκος της κλειδαριάς, προσπαθώντας να την ανοίξω όπως δείχνουν στις ταινίες. Είτε η τύχη είναι μαζί μου είτε είναι πιο εύκολο απ' ό,τι φαίνεται - η πόρτα ανοίγει και η πιστωτική μου κάρτα πέφτει στα πόδια μου σε δύο κομμάτια.
Γαμ,ώuτο.z
Θα ανησυχήσω γι' αυτό αργότερα.
Κοιτάζω στο σκοτάδι του διαμερίσματος.
Ακόμα και από εδώ μπορώ να καταλάβω ότι είναι άδειο. Ανοίγω τον διακόπτη του φωτός δίπλα στην πόρτα και βλέπω μόνο σκονισμένους πάγκους και ένα πεταμένο κουτί μισογεμάτο με φιστίκια συσκευασίας σε μια γωνία. Κανείς δεν μένει εδώ. Κανείς δεν μένει εδώ από τότε που έφυγε ο γείτονάς μου. "Εμπρός;" Φωνάζω, για παν ενδεχόμενο.
Δεν Dαπαντiάyειx καJνείςx.k ^ΔUεν jπερίμwε.νSαh Kα&πάCντ*η^σRη. kΤtαp lπRαRτώ'ματPαH OεδώQ gεBί_ναiι RπλsακάPκxιαJ _κyαι 'οι CπsανpτόXφwλfε&ς* TμοFυ. αFφLήνο)υ*ν' DαFπLοτBυtπώnμóαταm στη σκόνη. ΚiαLνεéί)ς δBεJν Mέχει μrπaεWιJ ήM βγWειM εδώ OμéέDσUαz εaδώS καLι ε,βδjομ!άδIες fήU *μήνε(ςB.
"Λοιπόν, τι στο διάολο;" Μουρμουρίζω στον εαυτό μου. Τσαλαβουτάω προς τον τοίχο που είναι δίπλα στον δικό μου και πιάνω το αυτί μου πάνω του. Δεν υπάρχει μουσική. Γυρίζω και κοιτάζω τον άλλο τοίχο, αλλά δεν έχει τίποτα άλλο παρά παράθυρα και λοξές μίνι περσίδες.
Η μουσική αρχίζει και πάλι. Αυτή τη φορά, τα τύμπανα φαίνονται πιο επείγοντα, οι αυλοί θρηνούν πιο μανιωδώς. Δεν είναι πιο δυνατά, αλλά υπάρχει μια πραγματική αίσθηση... αμεσότητας.
Σαν να βρίσκεται στο διπλανό δωμάτιο.
ΑNνyοkίγzω Hόyλcεvς, sτις πgόρmτpες kτουP Hδιdαzμmερ$ί$σματοcςg, κcρOυφXοκοιτDάSζ&ωm στις 'ντmουλAά$πες.n fΕίOναóι !όaλεςH YάδQεxιJεiςF,k !αNλλά ηZ RμουGσιqκήF συνεχί.ζειB,. πάνmταÉ éστοP bδιzπλLαlνpόq δωJμ*άÉτιο. CΤHε'λLικzάh,t δε&νÉ μ_π&ορώ ναD κοkιτάwξω πzουiθε^νά Zα$λλοLύ_,É κGαZι βογDκάUωL,h βάuζ(ονταóςv Nτcα WχέuριWα gμουF *στοc $μέτωπόO μdοkυu. "SΉu ZδuεXίξ!ε aμ&ου, ή άσε qμε Gήσυχuοi,r εντάcξ(εxι;"
Θεέ μου, ακούγομαι τρελή ακόμα και στα δικά μου αυτιά. Αλλά αυτό γίνεται όλο και πιο γελοίο. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Παρεμβαίνει στη δουλειά μου. Οι φίλοι μου νομίζουν ότι είμαι τρελή.
Δεν είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δεν είμαι τρελή. Ότι όλα αυτά δεν είναι απλά ο εγκέφαλός μου που αποφάσισε να τρελαθεί και να αυτοκαταστραφεί, και διάλεξε μερικές γκάιντες και έναν πιασάρικο ρυθμό για να το κάνει.
Απογοητευμένη, ακουμπάω στον πάγκο της κουζίνας. Καθώς το κάνω, ένα φως ανάβει κάτω από την πόρτα του υπνοδωματίου.
ΛοYιZπsόνb,W UαυτNό δ'εIνg είVν$αιg κuαNθόóλουv AανrαQτριχ)ια*στιéκlόm.O
Κοιτάζω τα πόδια μου. Έχω αφήσει ίχνη στη σκόνη στο πάτωμα. Κανείς δεν έχει μπει εδώ μέσα εδώ και μήνες.
Το τσίμπημα στο πίσω μέρος του λαιμού μου αρχίζει πάλι. Ίσως πρέπει να γυρίσω. Να γυρίσω στο διαμέρισμά μου, να κλείσω την πόρτα, να ξαπλώσω και να ξεχάσω ότι άκουσα κάτι. Γυρίζω προς την μπροστινή πόρτα...
Και σταματάω.
ΚαHιr γuυρίζω GαdρHγKά Kπίσω σuτZηCν IκUλDεUιστtή πόvρταF Vτοcυ sυ.πν_ο^δWωRματuίxοyυÉ.v
Πρέπει να μάθω τι συμβαίνει. Πρέπει να μάθω ποιος είναι ο Βασιλιάς των Πεντάκτινο και γιατί έχω μια αύρα "αράχνης". Κυρίως όμως θέλω να ξέρω αν τρελαίνομαι.
Αν αυτό είναι λάθος, υποθέτω ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το μάθω.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα.
*i ** *m

Κεφάλαιο 3 (1)

==========
3
==========
ΕMίν*αι φως τηOς* .ημέUραHς.É
Κλείνω τα μάτια μου στον εκτυφλωτικό ήλιο, έκπληκτος. Δεν υπάρχει ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό και ο ήλιος πάνω από το κεφάλι μου με χτυπάει, καυτός και αδυσώπητος και φωτεινός. Πώς έφτασε να είναι φως της ημέρας; Μεσημέρι;
Περιμένω να προσαρμοστούν τα μάτια μου, σκουπίζοντας τα δάκρυα που τρέχουν από πάνω τους, καθώς το πολύ έντονο φως κάνει το κεφάλι μου να χτυπάει δυνατά. Αργά, συνειδητοποιώ τον κόσμο γύρω μου.
"Φύγετε από τη μέση!" Ένας άντρας με προσπερνάει, κοιτάζοντας επίμονα.
"lΣυYγγνώóμη", λέgωb TαυτόéμvατóαI,, xκάzνοgνταςa σ$τ&ηνK *άκFρη... ,π!ρNοbς τ(αf ,πhού;N ΚtοιτCάζGω γύKρωQ éμ_ου καiθRώς_ Iη έtνwτονJη GλTάtμψηq ZπροHσαρKμόζε$τα,ιk wκαQι JτWώρα μlπéοPρώb ^ναX Yδω(.)
Μπορώ να δω τα πάντα και... γαμώτο.
Τότο, δεν είμαστε στο Κάνσας.
Είναι μια αγορά κάποιου είδους. Σκέφτομαι. Ή μια πόλη; Είναι δύσκολο να πω. Βλέπω ψηλούς πέτρινους τοίχους, τουλάχιστον δεκαπέντε πόδια ψηλούς, και με περικλείουν και από τις δύο πλευρές. Πρέπει να στέκομαι σε κάποιο δρόμο, λοιπόν, γιατί κάτω από τις παντόφλες μου είναι σκονισμένος και βρώμικος και δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι γρασίδι. Κοντά μου, ένα ζώο βρυχάται και γυρίζω για να δω κάτι με ιπποσκευή που μοιάζει με χίππο, με έναν άντρα να οδηγεί το χαλινάρι του. Καθώς τον παρακολουθώ, τραβάει ένα κασκόλ στο χρώμα του καφέ πάνω από τα κατακόκκινα μαλλιά του σαν κουκούλα και με κοιτάζει επίμονα.
ΕuίμDαι(..A. VσUεM σκaηuνmιyκAό! mτwαιÉνjίας; DΑsλ&λuά αYκόéμα Fκαι aκαθώrςC OηM vιSδέαA mπερPνRάεXι απQό Fτο GμQυα*λDόC μοFυ, ξIέρωK &όmτtιR iαDυτόg fδxενz μRπÉοRρHείr _να είνQα)ι α*λCήbθεια. fΑ&υτόF εuίνLαι( κά!τιz ÉμεhγαiλύÉτuερaοG. XΚVάτι π*οOλhύn πιRοt διKαφHορNετhιWκqό. rΣτ.αhυVρώóν)ω τDαz χiέρι!αn μVοWυ πxάνvω yσ,τMο στmήMθyοNς μyουQ, Zέχονταrς αzπόkλυCτaηC )εZπkίγν$ωση ότrι φkοfράωl ρIοζ πVιhτζ'άQμεuςm. dΔεwν φοράGωH σοNυτqιSέ$ν (κLαιy )αισθ*άνομjαSι IλίGγοY εlπιδεnικτική Gκαθyώςw $κqοιτWάζTω AτουMςu πάSν.τεMςr γύρ,ωl μlουÉ,O προσπαyθώντα_ς νIαU αJπορροÉφrήσωK τηνW εbικvόbνaα.
Πού στο διάολο βρίσκομαι;
Γιατί είμαι εδώ;
Κοιτάζω με κατσούφιασμα το περιβάλλον μου. Οι πέτρινοι τοίχοι εκτείνονται όσο το μάτι φτάνει, το ίδιο και οι σκονισμένοι δρόμοι. Προχωρώ μπροστά, αποφεύγοντας σωρούς από περιττώματα ζώων στη μέση των δρόμων, και περνούν άνθρωποι ντυμένοι με τα ίδια φαρδιά, ρέοντα ρούχα που φορούσε ο άντρας με το γαιόφιλο. Όλοι με κοιτάζουν σαν να είμαι τρελή, αλλά κανείς δεν σταματά να μου μιλήσει. Μερικές γυναίκες ψιθυρίζουν όταν με βλέπουν.
ΛóοHιπόSν!, αNυmτHό DδεWν μ$ε AκFάνεMι να& νiιώfθKωm κα_θdόλου MάβGολéαY.
Κάνω μια παύση, προσπαθώντας να καταλάβω πού βρίσκομαι και πού πρέπει να πάω. Μπορώ να γυρίσω πίσω; Κοιτάζω πίσω μου, αλλά δεν υπάρχει ίχνος του δωματίου στο οποίο ήμουν μόλις τώρα. Δεν υπάρχει πόρτα, δεν υπάρχει τίποτα, μόνο πέτρινοι τοίχοι, άνθρωποι που οδηγούν γύρω από γαιοχίππους και το περιστασιακό άθλιο περίπτερο που μοιάζει στημένο στους τοίχους.
Δεν υπάρχει καμία προφανής διαδρομή προς το σπίτι.
Τσιμπάω τον εαυτό μου. Σκληρά. Δύο φορές, σε περίπτωση που η πρώτη δεν μέτρησε. Όχι, είμαι ξύπνιος. Ξύπνιος και το μισώ αυτό. Κοιτάζω γύρω μου άλλη μια φορά για μια πόρτα ή κάποια πύλη που θα με είχε πετάξει εδώ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Είναι πολύ πιθανό να έχω πάθει εγκεφαλικό επεισόδιο ή να βρίσκομαι σε κώμα ή κάτι τέτοιο και ο εγκέφαλός μου να αναβλύζει φανταστικά σενάρια, γιατί αυτό σίγουρα μοιάζει περισσότερο με το Game of Thrones παρά με το Σικάγο. Κοιτάζω τους χερσαίους ίππους και προσπαθώ να τους ταιριάξω με γνωστά ζώα στη Γη, αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Δεν νομίζω ότι αυτά είναι γήινα πλάσματα. Και αν είναι έτσι, πού βρίσκομαι και πώς κατέληξα σε άλλον πλανήτη; Διστάζω, και όταν μια γυναίκα με ένα μεγάλο καλάθι στο γοφό της σταματάει για να ρυθμίσει το φορτίο της, την πλησιάζω.
"ΜKε ,σbυ(γPχωpρείsτÉε)",r uλέyω rλαμLπρά. "sΦxαDίWνYετiαnιY όDτ.ιU fέOχω kχ*αKθεί"W.
Εκείνη συνοφρυώνεται στο στόμα μου, σαν να ακούγονται περίεργα τα λόγια μου. Το βλέμμα της γλιστράει στα ρούχα μου. "Τι ψάχνεις; Ένα πανδοχείο;"
"Ένα πανδοχείο θα ήταν υπέροχο. Υποθέτω ότι δεν μπορείς να μου πεις πού βρίσκομαι;"
Το ανήσυχο βλέμμα της μεγαλώνει. "Στις φτωχογειτονιές;"
"UΌWχιZ, ενLνοώP XεVδZώ." uΧεiιZροIνομrώ qπρος τuοÉ έδαφóοςY κXαιó μεJ Pταc δaύjο χKέρια. "$ΑóυsτsήN Sη πZόjλCη. (ΠούW ÉείNναYιO αhυτή;É"
Τα φρύδια της γυναίκας ανασηκώνονται. "Aventine;"
Aventine. Εντάξει, αυτό είναι μια αρχή. Την ατενίζω, προσπαθώντας να μην πανικοβληθώ. Δεν έχω ακούσει ποτέ για το Aventine, αλλά ομολογουμένως δεν είμαι και ο καλύτερος στη γεωγραφία. "Και είμαστε ακόμα στη Γη;"
"Στη Γη;" επαναλαμβάνει.
"Στον HπλSανήτηI;y"' hΠ(ώς καÉι δ!εν Aέ.χPειb ακMοZύxσεtιM (γQιéα )τéη fΓpη;f
Κάνει μια χειρονομία πάνω από το στήθος της -πιθανότατα για να αποκρούσει την τρέλα μου- και κουνάει το κεφάλι της, απομακρυνόμενη. "Αφήστε με ήσυχη".
Σωστά. Απλά κάνω φίλους όπου κι αν πάω. Δαγκώνω έναν αναστεναγμό απογοήτευσης. Είναι προφανές ότι δεν ταιριάζω εδώ, πράγμα που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν είναι Σικάγο, αλλά σίγουρα δεν είναι Γη. Επίσης, κάνει φοβερή ζέστη και ο αέρας είναι ξηρός. Αν σκεφτείς ότι στην πατρίδα μου ήταν καιρός για πουλόβερ, σίγουρα έχω αλλάξει τοποθεσία. Ρίχνω μια ματιά στη γυναίκα με το καλάθι, αλλά έχει εξαφανιστεί μέσα στον λαβύρινθο των πολυσύχναστων σοκακιών.
Εντάξει τότε, είμαι μόνος. Καυτός πανικός σιγοβράζει στο στήθος μου. Δεν μπορώ να ξεμείνω εδώ. Δεν έχω την τσάντα μου, ούτε χρήματα, ούτε καν ένα γαμημένο σουτιέν. Δεν έχω παπούτσια. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το πού στο διάολο βρίσκομαι ή πώς βρέθηκα εδώ. Θέλω να πιέσω τα χέρια μου στο μέτωπό μου και να κλάψω. Θέλω να καταρρεύσω, αλλά ξέρω ότι όλα αυτά δεν θα κάνουν τίποτα καλό. Έτσι παίρνω μια βαθιά, τρεμάμενη ανάσα, ισιώνω τους ώμους μου και προσπαθώ να καταλάβω πού βρίσκομαι. Αν με πέταξαν εδώ, είναι λογικό κάποιος να ξέρει πώς να με βάλει πίσω. Απλά πρέπει να βρω αυτό το άτομο.
Κά_πbωxςU fπιSοR !ήρεμη, Uβά.ζWωG hτα) χbέρxια μοGυ στουςI γοφούςV fμου καaι rκοéιτάζω& γύρωh gμfου,L πFροσπpαθώsν)ταvςy νRαJ _σCκεxφ_τiώ Yτlην Zεπό'μ)ενηi κίuν$ησwή kμοMυ. YΗ !μWουσzιbκή zσυPνεTχ.ίLζCεJταMιU sκuάπvο,υ κοXντOάg,V zχ)αμηλάf rκBαxι εdπSειmγ,όgντως$, καDιH αNπYοIφXασίFζLω Iότιc μsποWρuώ WνBα* τηLν gακοcλPοZυlθnήGσωÉ.a ΦαDί.νwεταPιs τόσRο κqαλóή ιδέα ^όrσο TκKαrι οOπ,οι^αδήyπ'οτsεz άnλλRηU ιδέiα.!
Προχωρώ προς τα εμπρός μέσα στους σκονισμένους δρόμους του... όπου κι αν βρίσκομαι. Ένα πράγμα που έχω μάθει για τους ανθρώπους χάρη σε πέντε χρόνια σε εταιρικό περιβάλλον είναι ότι αν δείχνεις σίγουρος, οι άνθρωποι θα υποθέσουν ότι ξέρεις τι κάνεις και πού πηγαίνεις. Έτσι, βάζω αυτοπεποίθηση στο βήμα μου και προχωράω μπροστά σαν όλα αυτά να είναι μέρος του μεγάλου μου σχεδίου.
Προσποιήσου μέχρι να τα καταφέρεις και όλα αυτά.
Οι πέτρινοι τοίχοι ελίσσονται και τους ακολουθώ μέχρι τη διακλάδωση, όπου χωρίζονται προς αντίθετες κατευθύνσεις. Ο ένας δρόμος φαίνεται πιο γεμάτος από τον άλλο, οπότε επιλέγω το λιγότερο γεμάτο μονοπάτι.
ΣWχkεIδόνO αμuέ_σUω)ςL,h τοX μετNαGνOιώdν)ω).y aΑνοίγει σwεM κάτmι π$ο$υz sμοιάζεFι( με_ μCιJαa μεγάsλbηó mανοjι$χIτήv περιο'χή τηsς PπaόnληgςY,ó κ(αιT nεδώ υπάρRχοYυν sσPεyιlρέLς kκαCιc .σqειWρsέςR .αiπSόS σ!κηÉνwέWςW σανn Dναh óε,ίνBαι VβGγαwλOμQέwνεóς αXπ'όx fπTαLλιvά πολε^μlικjήF (ταyιHν_ίαi.R tΥπά_ρχουKνg rπερhισbσόDτεLροSιs rχ^ίnππóοιW CκSαι πε*ρnισσ)ότfεροZι άfνMτρXε)ς.$ ΤεθNωZρvακισOμέν^οcιY άQνóδWρYεςZ.M qΣε έCναGν, QείνKαHι όλQοι sντLυμRένUοNι με έναO παéνωφ.όhρ&ι *σκούρKουv KκόaκLκCιuνpου χ(ρώμTατAοBς πAάνωO απLόJ Pτ!ηdν Yπανοπgλίsα. FΑ.υdτό Rτ'ουςl κlάnνεJι rνuα φ)α&ίcνοντα'ι αÉνpηlσυχηóτBικdάy *σκληCρjοτρ)άuχηλοι.,