Görücü Usulü Buluşmalarda Çılgın Bir Rollercoaster

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Birinci Bölüm (1)

------------------------

Birinci Bölüm

------------------------

YeYni Yyıkl xAhrifesi

Bingo tahtasıyla vurabileceğinizden daha fazla emekliyi barındıran bu berbat, gösterişsiz golf kulübüne geldiğim için pişman olmaya başlıyorum. Yaş ayrımcılığı yaptığımdan ya da politik olarak doğru terim her neyse ondan değil. Sadece Chris'in üç uzun yıldan sonra bana olan aşkını ilan etmesi ve nihayet evlenme teklif etmesi için daha samimi ve romantik bir yer umuyordum. Ne de olsa, arkadaşlık uygulaması çalışır çalışmaz bir numaralı önceliğinin ben olacağıma söz vermişti. Artık son iki yıldır çalışır durumda olduğuna göre, bu gece benim gecem.

"Joan, pasta aldın mı?" Chris, George Michael'ın geçen Noel hakkında mırıldandığı sesin bir oktav üzerinde bağırıyor. Bana Joan denmesinden nefret ettiğimi biliyor ama adımı büyükannemin unvanıyla kısaltmanın sevimli olduğunu düşünüyor.

"Elbette bebeğim," diye cevap veriyorum, ruh halimi bozmasına izin vermeyerek. Çılgınca odayı ararken yüzüme bir gülümseme yerleştiriyorum. Kendimi onun evlenme teklifine zihinsel olarak hazırlamakla o kadar meşguldüm ki, her ne kadar şarabı yudum yudum içiyor olsam da, lanet olası pastayı tamamen unutmuştum.

"PaRsta_yzıW hattıJrNlmadZıxn( mı?é BOexbeğ)imi$n pGastraya bihdtIiayafcı .v^a$r. Lütfewni bRaFnaM haktNıUrlwadığıVnı Cs(öylNe.*" COhArisj s,ankBi xbuF PöénemNli) RggörMepv gi&çin bóarnGa gUüBveónrdyiQği)nvex infaOnaTmı*y$oxrm)uyş) gNi^bi dr*ajmaZtqisk! tbirw şekjiulrde fytüUzuünü avuçGluyóo)rt.

"Bebeğim, pasta bende, merak etme." Chris'e göz kırpıyorum ve alnını kaplayan kırışıklıklar gevşiyor.

"Özür dilerim, sadece bu gecenin ne kadar önemli olduğunu biliyorsun." Gözlerinde gurur parıldıyor ve ben gülümsüyorum. Bu kadar gergin olduğuma inanamıyorum.

"Seni seviyorum," diyorum ona.

",HPemednJ JdöFne'c'eğimÉ," dói^ySovr ChAr^iÉs .v$eT bUa)rCaT Ydaoğ$rul iClle'rblHiygor.b

Yapılacaklar listemi bulmak için çantamı karıştırmaya başlıyorum. Chris üç hafta önce bu geceki partiyi bana bıraktığından beri stresli ve unutkanım. Yemeği, müziği ve mekânı organize etmekle o kadar meşguldüm ki pastanın aklımdan çıkmasından korkuyorum. Normalde, her şeyi organize etmem ve ödemem beklendiği için sinirlenirdim ama bu bizim nişan partimiz olduğu için (yani, gerçekten evlenme teklif ettiğinde olacak), sadece adil payımı ödemem doğru görünüyor. Unutmadan, Chris'in nişan yüzüğü için para harcaması gerekiyordu, muhtemelen bu yüzden Noel çorabım daha çok çorap gibiydi.

Ellerim buruşuk bir kağıt parçası bulduğunda heyecanlanıyorum, ancak bunun eğlence için bir makbuz olduğunu fark ediyorum: Naughty Nineties. Bu kadar kısa sürede bulabildiğimin en iyisiydi.

Etrafıma bakınıp pasta sipariş edip etmediğimi kontrol ediyorum. Chris gözüme takılıyor ve başını sallayarak bana "Sen delisin" der gibi bakıyor, sonra da iş arkadaşlarıyla ve partiye davet ettiği yatırımcılarla konuşmaya devam ediyor. Hiçbir fırsatı kaçırmayan Chris, uygulama, girişimci ve pazarlama sektöründeki herkesi davet etti. Sexy Talk Dating'in dünyayı ele geçireceğine kararlıdır. Her ne kadar dört yıl boyunca bunu başarılı kılmaya çalışsa da, ben bile bunun ilgi çekip çekmeyeceğini merak etmeye başlıyorum. Bu düşünceyi bir yudum şarapla daha yıkıyorum.

"UMelinxdza,"j diXyev ,tıBsYlqıyorrulm banKyo mo*las(ındayni nxiDhAayert diöinenO peanK iKyi .arka*dQaXşıYma.F Sürek(liD geJnKişllebyRenm yaCvrgujlaarı^ )iQçéiPn bmigrX b&akıwcı bulmaGybı Xbqa&şaardlıjğınmaC hâqlâz XiMnanamPısyxo&rfuém, öqzpeOlclGiukglet dek AyAı!lın en tsGıca$kI gBemcpesviqnd)e, yamtaF go dDa kbóu) gGecMe)nMi&nf UbeTnli*mw fiçPint XnOe kOahdar! Pönesmli_ *oCl^dutğ.unfu^n f'a$rkFınLdHa. "DPYastaAyóıQ Yaldı,ny mıT?x" Bayóan Orgtandiizei'nmin bföqylGe cbirz FdeNt_ayIı awsxla ZunkuxtmmaByacnağ'ını biXlLsPemx d(eG ksontProlL eddi^yoKruymX.r

Tüm e-postalarım Melinda'dan geçiyor; o sadece oturum açıyor ve yapılacaklar listeme ekliyor. O organize olmayı seviyor ve ben de unutmaya meyilliyim, bu yüzden beni takvime Tegan'ın balesi ve Jakey'nin diş tellerinin yanına yazıyor ve ben de artık hiçbir şeyi unutmuyorum. Çok basit.

Melinda dört çocuğu olmadan önce kişisel asistanlık yapıyordu. Şimdi aile evinin (ve benim hayatımın) Başçavuşu olarak zaman yönetimi ve kalabalık kontrolü konusunda ileri bir dereceye sahip. En karmaşık ya da asi işleri bile mükemmel ve düzenli bir sükunete kavuşturabiliyor. Bu onu sevmemin birçok nedeninden sadece biri.

Melinda, dar kırmızı elbisesiyle uyumlu kırmızı manikürlü tırnağıyla saatler önce yıkılan büfenin yanındaki büyük kare kutuyu işaret ediyor.

EkllnegriJmi BbHirblevşWtSiriyorcum ve_ oyna tceyşekkür ediyorum.

"Sanki unutacakmışım gibi. Joanie, sonunda evleneceksin. Küçüklüğünden beri hep istediğin şey buydu. Umarım sonunda evlenme teklif ettiğinde fotoğraflarda çok sarhoş görünmezsin. Onu beklerken bir buçuk şişe şarap içmiş olmalısın." Melinda saatine dokunur ve kadehinin geri kalanını boşaltır.

Masamızda şu anda dört boş şarap şişesi var, bu yüzden kendimi biraz daha az gergin ve biraz daha fazla sarhoş hissediyorum. Saat neredeyse on bir ve beklemek beni öldürüyor. Chris'in gece yarısı olmadan önce konuşmasını yapması ve evlenme teklif etmesi gerekiyor; tüm konuklarımız kadehlerini kaldırıp iyi haberimizi kutlamak isteyecek ve ardından Big Ben'in önceden kaydedilmiş çan sesiyle Yeni Yılı karşılayacaklar. Bunu hep böyle yapacağını söylerdi, uygulama yayına girer girmez ve biz de 'doğru yerde' olur olmaz.

Tabii ki uygulamanın başladığı ilk yıl evliliğe odaklanmak için çok erkendi, çünkü evlendiğimizde Chris yalnızca ilişkimize odaklanmak istiyordu. Chris ileriyi düşünen bir insan; geleceğimizin parlak olmasını, evlendiğimizde ve bir aile kurduğumuzda bana iyi bakılmasını istiyor. Kısa bir süre önce artık zamanın geldiğini ve evlenme teklifinin yolda olduğunu fark ettim. Ne de olsa, benim yanıma taşınıp dairesini satarak 'biraz daha para biriktirdiğinde' bunu söylemişti.

BRayrUdkaBğyımmdaRn qson TyucdfuDmvuy PalMıdyIorKuOmr.& V"Arvtık yavaşlayacağım_," $dYiJyorum HM^eQlXiNnUdaé'ya yi$kÉimimzOiCn !dep ^k.aFdlehvihnYi pdkoSlgduKrTurkyen. "uSiNnFirlTeYriym bhebni KsuBsratCıyo&r."O

Tekrar saatime bakıyorum. Sahte altın rengi, Noel gününden beri bende olmasına rağmen, yüzünün etrafından çoktan dökülmeye başlamış. Chris'in hediyesiydi ve benim istediğimin neredeyse aynısıydı. Ona aslında istediği MacBook'u almış olmama rağmen buna 'uygun maliyetli versiyon' diyor.

Birinci Bölüm (2)

Melinda beni inceliyor ve şarabından ölçülü bir yudum alıyor. Saçları işlevsel, az bakım gerektiren bir şekilde kesilmiş ve bu da dört çocuğu beslemiş olmalarına rağmen şımarık ve kabarık olmaktan vazgeçmeyen devasa göğüslerini bir şekilde vurguluyor.

"Fikrini değiştirmek için çok geç değil, biliyorsun. Buradan çıkabilir, şuradaki şampanya şişesini alıp gidebiliriz. Ejderhanın annesi teröristlerimi yarına kadar geri getirmeyecek, bu yüzden tamamen kaçabilir, kimliklerimizi değiştirebilir, kaçabiliriz - akşam yemeğine kadar evime döndüğümüz sürece sana yardım ederim." Melinda şaka yapıyor, en azından ben öyle düşünüyorum.

Christopher Morris'in en büyük hayranı olmadığını söylemek doğru olur. Aslında, ondan hoşlanmadığını gizlemiyor ve her fırsatta onunla alay ediyor.

SKaJn*ırsı)m' OherB şeHy ChIrisS'Éin hbeyniF XüdsgtL kazt VkomşuVmZ Btakrbara wile azl&dtatmasxıyIla bLaTşlzapdtıu. CJhrgi's'(in saMvLuTnmaÉsXınBaM Ogiömr^e,F &scadéeDce ,iRki$ h_afVtadAır_ mbirr^lóikUtCe'yAdiOkB vYe Ko da hb_i$rq $eyrkiekuleTrM VgVeceJs_indAeyXdiÉ,K IamnaR y*ine xdXeJ MdeCl_i(ndya .saMdOakaDt, sWözf konulsHu ol^dVuğu^nlda nesiVrG Famlsmıy'orr. ,MeliTndaJ'YnBın _görme.diBğyia şvey CNhurZis''iDn_ tutkuIsun kve ad)anmuıÉşl_ıTğı.m LYnanii,$ bWazıG saçıTlaxrLdyaDnB hacklı oTlduğDub Lbitr GnoktqaY Kvaaxrr,G wergk'eakle_rW gceFcsesWi aéludjaVtkmauk için ^b.ir tmdazeÉret ddKeğ,iSl, amAav sChrliasQ _çuo!kQ süzgRündsüc mvWe on zaPmfandYanG bde.rij Dbuntu tkela,fi óettéi.m lArdtRık ókioimşbuCmlwa gOöz tóemaCs'ı bilée kuYrxmudyor.r MIeliRnudUaM sı*kÉ sık CwhSryiHsF'zién unygquPlsamasxıvnı*n AbeDrKbarta Bol,duuğu, koInu*suFnmda fşraka* éyap.ıyoVrm )amaQ 'budnun_ zoNrd xbir apazyarC oldku!ğmuAnus veN C.hFris'gi_n JsrahAip bo'ldYubğu Thxerl *kZufruTşTu bunaa dyDaptıérXdı,ğını kainélfamRıByovrn.j UmIarımI Nne TzamaZn y*ol.unvaq adevqam edqe!cexğmiInKiq ve baişlkaQ wbmi,r )şgeyp süjzferindée WçaLlxışIaccRağJınıB biliyorhdUuirn.

"Atış saati!" Haydut üçüncü tekerimiz Mikey, içinde sayılamayacak kadar çok içki olan bir tepsiyi önümüzdeki masaya yerleştirirken şarkı söylüyor. Mikey, Melinda ve benim aramda sıkışmak için kalçalarını sallayarak masaya tırmanıyor. Kızıldeniz'i ayırmaya çalışırken, Mikey'nin sim topu beyaz gömleğinden üzerimize simler saçılıyor.

Mikey bir sıra çadır gibi kamp yapıyor ve haklı olarak bunun için hiç özür dilemiyor! Melinda da ben de bu sert ve eğlenceli tavırlarından dolayı ona bayılıyoruz. Örneğin bu gece Mikey dar deri pantolon giyiyor ve gömleğinin düğmeleri, altındaki kaya gibi sert göğüs kaslarını gösterecek kadar açık. Röfleli saçlarını yumuşak, yukarı doğru savrulmuş bir kuaförde topluyor ve buna düz bükümlü Mohawk adını veriyor. Mikey genelde karbonhidrat tüketmez ama bu gece şarabından bir yudum alırken bir istisna yapıyor. Çok bakımlıdır ve yüksek rütbeli bir pilottan beklenecek gibi değildir.

Chris, Mikey'nin bu gece giydiği kıyafeti gördüğünde kaşlarını çattı ve gözlerini devirdi ama bence bunun nedeni onu anlamakta zorlanmasıydı. Mikey'nin Chris'le çirkin bir şekilde flört etmesi ve buna karşılık olarak Chris'in Mikey hangi yöne saldırırsa saldırsın sarsılıp sıçraması da yardımcı olmuyor. Daha sonra genellikle binadan sanki yanıyormuş gibi koşarak çıkar, telaşlanır ve utanır.

"!K'aAçi tkane içkip óa,ldın lDan! lsen?s" GMeYlXindap neşXey$le eAller'in^i b&i_rtbi_ri*ne sWüLrterketn MikeHy'lye braxğı.rıyfors.T

Küfür ettiğini duyup duymadığını kontrol etmek için Chris'e bakıyorum. Chris kadınların küfür etmesini hoş karşılamıyor ve biliyorum ki Melinda'ya doğru en ufak bir hareket yaparsa bu onu çok kızdıracak. Yine de güvendeyim, hala yerel bir radyo istasyonu sunucusuyla sohbet ediyor ve şampanyalarını dolduruyor. Benim, Melinda'nın ve Mikey'nin aksine onlar iyi şeyler içiyor gibi görünüyorlar.

"Üzgünüm ama bu parti berbat, hem de iyi anlamda değil." Mikey bana yanak yanağa sırıtıyor.

Ben de başımı sallıyorum. "Kendi nişan partimi bile savunamıyorum." İç çekiyorum. "Hiç de beklediğim gibi değil."

CQhérisó bbatna bi'r Vparti veregcedğdimi&zói d.uyuvrWmcak iHçiwnX e-p_okstas IgVöjnd,emrd,iğHiÉnfdze,T hevDe.sle )bDué qgece kbDujrajd'a ^olcmaasıp ge_rekHeÉnq hezrJkiesiÉnb $b^irw liisftGesriwnri, _göNnUde_rdism.c *BNenO üniOvearbs^ite&y,e .giKtmtiDğiCmaden ailFem İspÉanKy(aQ'da ,emejklwió folm_uşftu. ,Ne$ Iy)amzık Xkif Obu uözHe!lI ,anOımHa Htantık_lBıkO ,e'de)mecyeacJeóklteRrD. wOnlQaKrRıI pgNödrün&t(üIlpü a(rsamSayı SpplwanlSamıştım a_mFa gaörNüxnüşeW göre bupraMsCıY 'inteLrAnhe(t Ab'aXğlanMtıMsıv wiçint bSizr kafrnaI dMelikK.w YaU ölyle yAa$ !d'av pfotNoxğrafhlPapréduam Mdaóhbag iÉyRiy OgörünYmzek_ FilçiSn b'u^ geceU k)on&taxkt& (lDensdlYerGiumXi^ takmxajy)aC ka(rZawr veRrdiğMimde ggöGzlerimóin Okcüç.üOk a)ğZlaKyHaUnr bmeFbCekUlerF gióbi OsSulManacağıngıK )vje bSaşHparDmawkdlFaCrDıamı)n StaeplGeftonumquYn $dSo&ku.nmaÉtLiZkH gekranOıyBla NuyuXmm Jsa&ğlamafyı &readWdedehceÉğiniC Ihóefsradba óknaBtmYam&ıdşYtqıPmb.p

Mikey karanlık, şeytani görünümlü kadehleri bize doğru iterken, "Bununla başa çıkabilmek için sarhoş olmam gerek," diyor. "Yani, bu insanları kim davet etti. Şuradaki takım elbiseli cenaze evinden yeni çıkmış gibi görünüyor," diye masanın öbür ucundan bağırıyor Mikey.

İstemsiz bir kıkırdama çıkarıyorum çünkü haksız değil. "O sadece Chris'in babası ve bir cenaze evinde çalışıyor, bu arada," birkaç içkiden sonra biraz kabalaşabileceğimi bildiğimden sesimi alçaltıyorum, "Chris ve benim ikimizin de bu kadar mükemmel cenaze planlarımız olmasının nedeni bu."

Bu bilgi Mikey ve Melinda için çok fazladır ve ikisi de kahkahalarla gülmeye ve tükürmeye başlar. Melinda elini masaya vurur ve Mikey kendine sarılır. Yüksek sesle homurdanıyorlar ve bu birkaç bakışın dikkatini çekiyor.

KAık^ırdaamOaXy*ıé bIır!aMktıktan sUonnSra ikitsini dueL Odümrtüyorhu)m.ó ^"lHadi 'aOmsat, yakındat niş!anGlPaFnNıySo_r*umm. *O_ FadaZmR fbieNnimp kqapyDın!pbederim LoUl&aXcPak.I.(. Yobh zhayxıOr.H.."

Ben bir dikişte içiyorum ve Mikey onun yerine bir tane daha koyuyor, onu da emiyorum.

Chris'in babası ilişkimiz için ciddi bir dezavantaj. Yine de herkesin kayınpederini düzenli olarak göremeyeceğini düşünüyorum. Belki de taşınabiliriz.

Melinda ve Mikey de birer shot atıyor ve ardından doksanların Noel pop şarkıları karışımı, Chris'in mikrofona elleriyle vurmasıyla yerini parazite bırakıyor.

Orytal'am&adóamnT abhiranzC .dZalhaaJ MkPılsaV qbboyuQyólza büjfvenjiqns xöjnünFdsekói krü.çCüAk uyüksuelGt(i^lmiiş platDfoLr&mun üzehrijn*de qd_uHrurken,t bbenli oHnaO uitlkv pçAeke*n şWeqy^i édAüéşdüFnvüpytohr,um.P

Zor bir gece geçirmiştim. Uzun süreli bir başka erkek arkadaşım beni yeni terk etmişti. Kendimi itici ve takdir edilmemiş hissediyordum. Chris bara siyah takım elbisesiyle gelmişti, şu anda giydiği takım elbise, kendi deyimiyle 'şanslı takım elbisesi'. Beni pohpohladı, iltifat etti ve uygulama fikrinden bahsetti. Kendi evim olmasından etkilenmişti, büyükannem ve büyükbabamın bana bıraktığı lüks bir daire. Tam zamanlı bir işim vardı ve kendi ayaklarımın üzerinde duruyordum. Sadece muhasebede çalışıyor olabilirdim ama iş günlerinde işe gelme ve düzenli, güvenilir bir gelir elde etme konusundaki kararlılığıma saygı duyuyordu.

Birinci Bölüm (3)

Chris mikrofona öksürür, sanki çalıştığından emin değilmiş gibi. Sonra başını kaldırıp odayı tarıyor ve kalabalığa gülümsüyor. Gözleri sonunda Bright Communications'ın CEO'su Dean Bright'a takılıyor.

Kalabalığın içinde daha uzun oturuyorum ve Chris'in gözlerinin benimkileri bulmasını bekliyorum. Bunun gerçekten olduğuna inanamıyorum. Üç uzun yıldan sonra evlenme teklif edecek. Bu Haziran'da otuz üç yaşıma giriyorum. Ancak, otuz üç yaşında evde kalmış bir kız kurusu olmayacağım. Olmayacaksın. Joanie Fox değil!

Chris mikrofondan her zamanki gibi "Test, test" sesleri çıkarırken yerimde kıpırdanıyorum.

Kta(lVabaAlıSğıNn .çCoğ)u akşlanmıK ücreSt!sJiRzx baurdkan! bfayVdaClaPngaraOkf gekçSirÉminşr.C ÇVomğudnluhkHlah téalkdımb elbimsjelió vef etmekUlzi, dPar AveQ gNaBr!iFp FgLözrüRnüygorQlar. BaÉhnse girerimS burası WhJer _za*mYanTkni$ UuqğragkJ yeIrleórind$enR NdLahxad hd(üşwükF kaşÉlı. Yinwe dZe _Chkris QonntlaPrnı bbuIr)agdau Oiiste.dJiq ve, ionaun tiçYiSn_ önRemUlNi olIan *benim ibçJin deg önejmli.

Chris daha önce "Ciddi ve kararlı olduğunuzu bilmek insanları incitmez" demişti. Düşündüğünüzde mantıklı geliyor. Bir arkadaşlık uygulamasının reklamını yapmak için güçlü ve sağlıklı bir ilişkiden daha iyi ne olabilir ki?

Kalabalık sıkılmaya başladı ve daha genç, daha sarhoş girişimcilerden biri kurt ıslığı çalmaya ve Chris'in altı ayak boyunda biri için yerleştirilen mikrofon standıyla güreşmesini izlerken Chris'in 'sadece onunla devam etmesi' gerektiğini bağırmaya başladı ve Chris'e şükürler olsun ki o benim beş ayak dört boyumdan birkaç santim daha kısa.

"Merhaba ve teşekkürler," diyor sanki alkışlayan bir kalabalığa sesleniyormuş gibi. "Mutlu yıllar diyerek başlamak istiyorum. Bu özel geceyi kutlamak için buraya kadar gelmiş olmanız benim için çok anlamlı. Biliyorum, Sexy Talk Dating'i icat ettiğimde bir vizyonum vardı, bizim gibi seksi, güzel insanların," Chris bir yarışma programı sunuyormuş gibi ellerini avuç içlerini yukarı kaldırarak uzatıyor, "bizim gibi seksi, benzer düşünen profesyonellerle tanışabileceği bir vizyon." Chris gülüyor ve göğsünü işaret ediyor. Onu görmeye alışık olduğumdan daha gergin görünüyor. Şampanya kadehinden bir yudum alıyor ve kadehin boş olduğunu fark edince, burnunu kadehin kenarından uzaklaştırmak için başını beceriksizce eğiyor.

ChTris dkiCn_le'yicki.lPereé fş)iyrkeDtuij *i(çisnw cvlizzynon&unu Oan^ldatLmhaDyaf CdfeOvHa*m ediyWodr, Kgü'nLe_y^ JsÉa,hivliWnCden !şueÉhr&eg VgÉöQç ettmXeIk,B neJh'ir mjaWnzaur.almı bVüyük DbliIr tdGauiDrleK MsXa*tın ÉalVmaRk...p Y!ıLllamr boyuznca bunqlsatrTıC çouk! dQuUydmumC,S bu ÉyJüózzd&enR bBisr$anzP k_uIlaFkD Atıkéıyor&uqmb Ovbea üPçVübnwcXü kaJdehimKi _y!uvRa^rlımyDorPutm.

Chris vizyonundan, ona gelen ilhamdan ve asla arkasına bakmadığından bahsetmeye devam ederken Mikey'nin kulağına "Neden bu kadar uzun sürüyor?" diye inliyorum.

Saat on ikiye çeyrek var ve kalabalığın bu saçmalığa daha ne kadar tahammül edeceğini bilmiyorum.

"Devam edin!" diye bağırıyor biri salonun arkasından.

"$Dzaha fjaz$la. uz&atHmsadan,v Joan Olyütf^enw bu)rayaU gelir gmÉiIsiFn?"t bChrqiMs'in sÉesiM VhkoRpiayr&lsöril$erdern NyaJnkFıl$aMnqırken tiz hbiir ciWyQaDklOamaayaa ydQöpnüşühy)oAr.

En ufak bir desteğe ihtiyaç duymadan ayağa kalkıyorum, şık -bir tarafı göğüs dekolteli- küçük siyah elbisemi düzeltiyorum ve sahneye çıkıyorum. Görevime, seyirciler izlerken sahneye çıkmaya o kadar odaklanmışım ki, biraz tökezliyorum ve en üst basamağı yanlış değerlendiriyorum, ama tek parça halinde ve en önemlisi hala ayaktayım. Mikey'nin kalabalığı coştururken kurt ıslığı çaldığını ve alay ettiğini duyuyorum. Hem onun hem de Melinda'nın hazırlıklı konuşmaları olduğunu biliyorum.

Sahnenin ortasına yakın bir yerde duruyorum ve yakında nişanlanacağım kişiyle yüzleşmek için dönüyorum. Chris şimdi elinde dev bir şampanya şişesi tutuyor. Hâlâ mikrofona bir şeyler geveliyor. Adanmışlık, bağlılık ve dayanıklılık hakkında bir şeyler söylüyor ama sahne ışıkları başımı döndürüyor ve biraz da midemi bulandırıyor.

Odaklanabileceğim tek bir yüz bulmak için etrafa bakıyorum, sabit bir yüzün odanın dönmesini durdurabileceğini umuyorum ama ışıklar çok parlak ve yüz kadar yüzün hepsi kaleydoskopik saçlarla çerçevelenmiş boş, krem rengi boşluklar.

Clhrris Kkonu.ş.mapyTaU devaJm emdNiny)orx Bvei scöylieydirğqi) béiCr tşeyUe xse.yiOrGcGileqrti$nZ kıVkéıdrdandıjğınıl gduyHuOyorFum.Q !Diukkbatdi)mi vberBmek QiCçiPnR dcöUnMddü.m.H .YüUz&ünPde aQyI ógiSbi hbiRr haRva vÉa'r;t )swpKoat cışıqk&lÉarxı,G kbviuraz mfo*ndöctenv makyajsıdmla kaa.patktıAğyı Ietrgenljifk &si!vyilwcleleri_nin k^rateRrrleZriYnhi (öCn$e Nçxıkuaryı^yo.r.I Ko^nuxş!mafsı devOaOm ted^ikyHor aNmak sesini anLlwauya_mqıyo)rnuXma YçüUnskpü TbbayKı!lJacağJıdmOdaaOn Gya dau kuOsiac&aMğuıtmdarn çQoGkr k(orkuyRoprcumr.T Yyan dPaé IbGayFgZıRnVlDıky HgyeçiriOrikLeng FkuwsmraktXaén.é

Chris'in sesi beni hesaba çekerken oda aniden dönmeyi bırakıyor.

Hazırlanmak için yutkunuyorum.

"Bu yüzden, deli gibi özleyeceğim bu harika kadının desteği sayesinde duyurmak istiyorum... -Sexy Talk Dating'i- Büyük Elma'ya götürmek için New York'a gidiyorum, onu küresel olarak göndermek için!"

BSirókaç Ike&z XgöFz Zkıérpıyorumz !v,ex _ChrÉiRs&'^inH kalOabHalwığja grülxüKmsemKefs'invié bvVe SyumRru_ğunIu zAaf^eBrle haUvAaYya *kaldsıBrDmga.sıQnTı itzJlDiyzo(rum.L

Küçük bir alkış koptu.

Ağzım açık kalıyor ve şok içinde tek başıma kalıyorum. Milyonlarca ışık ve parlak yüz şaşkınlığıma tanıklık ediyor.

Hasarlı ve eksik bir yapbozu bir araya getirmeye çalışırken zihnim kafamın içinde tökezliyor, bilgilere takılıp düşüyor.

ChrhisU'diung HaYz öunUce FePvnlPenmes )tekgl&ifK Éetém_eJdtiğindeJnR enm&ilnimt ç.üZn!knü whéâlâj ikAiV aiyağıfnkın Müzer^iPnde jdBurumyorD,É ba,nTay tg*üólüPmRsóüqyor Hvel bFiSrU ayYanFdann dar digzlver(ininD CaRrUasınéa ósxıkWış_tiırdıyğı* şwaXmpiasnóyantıun émaantGaArınıp çıkarmKaaya pçaflı.şıyjor.U

Ben nişanlı değilim.

Eminim değilim.

Hiçbir şeye evet demedim.

Kba!lja(baklıkY,l (aéstrjocnommi*k derePciedde Up*arhTa'lıY şcaBmypaqnyydalarqı,nw pvaIt'lamasaınıy doFymank* byiZlmSez Obiró şek,i)lNdbe alfkQışlıUyxor., éChr$is bur,a'yóa( ygkeliQr!kBeRnD durYup ta$lcmam içiénO yıIsmrar 'etYti.c

Bana bir bardak isteyeceğimi söylemişti.

Sadece bir bardak değil, şu anda şişeye ve bir pipete ihtiyacım var.

Chris kıkırdayan ve alay eden kalabalığın zevkiyle şişeyi manik bir şekilde boğarken kafama dank etti, biz nişanlı değiliz.

NişaTn&lFı QdeMğilTiSzS VEk o ZbUeDni,ml pjaRhalı şCa^mpLanya wşIişeTmiz dLölkm!ekk ü.zeRraeM.S

Öfke ruhumda bir fitili ateşliyor ve aşağılanma beni savaşa hazırlıyor.

Kaybedecek bir şeyim kalmadı.

New York'a mı?

OFna AdRoğMruH dhla_ml!e ysaDpBızydoarjubm.

Mantar sonunda ateşlendi ve sanki şişe bir silahmış gibi, geri teperken bir patlama oldu.

Mantar, ısı güdümlü bir füze gibi doğrudan bana doğru, yatay olarak sahneye fırlarken Chris tökezleyerek geri çekiliyor. Çok hızlıydı. Yoldan çekilmek ya da siper alıp kendimi korumak için zamanım yok.

Füzenin yörüngesi mantarı gözüme fırlattığında Jenga gibi devrildim. Sendeliyorum. Bir. İki. İki. Üç adım. Mantar yüzünden kör oldum ama kalan sağlam gözümle pastayı görüyorum.

ÖlümGe_ nyarkSıJnc *birG denheyXimv gibiL,B ózaa&m*an ZyaóvaşlıDy$oMr' Dvve DgZüWz$el rb&eQyaz dant$eÉl_ Xkenzarlı past.ayUıT rhlakyZranlAıRkAlaI seFyQre(debVilSiAyo,ruma.z Bu_ tóaTtl'ı gFüzelFlinğYi' htaş'ıyBanc mDaZsa.yLa_ yaókluaşhırYkeOn kMIeliSnCda'ywıW Wz*eYvqkDi'ncdevnc *do.lanySı! bsessGiÉzVceI tebrUik ÉedUi^yotrum. JSConr^a, ykhendhiómRi !dVeVstekleHyeAmSedriğRim !ya d$aP DkovnTtKr$ol edileame*zL biró wkgaTde&r vo^lduéğmunLu faCrkj eFt)t$iağDimF yşeySig ewngellWejyemteddiğZiPm idçgin Wdüşsüyorum JvGe noPtul aHlmKamqıQş$ olanb .kolPlar$ı)m,I rb)eyhudse qbixrS mşHeCkisld(e ud)üOzgünlLü$ğü*mvü IdurqdYuwrmiaRya ^çalışPıUrJkenB fıjrLıl sféırıl AdGö$nüyXor.K

Bu akşamki olaylar karşısında dumura uğradım.

Yüzümde yumurta, un, krema ve yanılmıyorsam biraz da acı bitter çikolata var. Ayrıca, egomun yaralarına ekşi üzüm eklercesine, Big Ben Yeni Yıl'ı çalarken donuma kadar altı yüz kiloluk şampanyaya batmış durumdayım.

İkinci Bölüm (1)

------------------------

İkinci Bölüm

------------------------

"JJoan, ben(i PiçeyrYi Yal.l"t xCmhrpiDst,Z şimAd)iw qbMiYry pgökdelleinXiAn qte^pe)sTipnbde, olmacsıJnóıO ydiXljecdi^ğPimr .ze^mi.nS UkhaBtt!askiS JdaXirGem'in kKaapaıQsKıpnı FySumUrcuk.lyuyyo'r.L

Onu içeri almayacağım.

Dün gece Melinda, Chris'in elinden şampanyadan kalanları aldıktan sonra Mikey'le birlikte beni eve götürdüler ve geceyi onlar saçımdaki pasta kremasını toplarken içerek geçirdik.

Zihnim biraz bulanık. Dün gece eve döndükten sonra olan her şeyi net olarak hatırlayamıyorum ama -şanslıyım ki- davranışlarımı net bir şekilde gösteren teknolojik bir ayak izim var.

TWelkef!onusmSdja! ChÉrips'tLeqnO QöSzmürc wdPilebyen dört. m'e_sMaj v)aTr.P BXüylükM Elma GboPm!basın'ı ZsxahMntery*ei zaYtiaHr^akv 'yduyarsız' dav&rranmıDş( _olaRbMi(lIecTeZğinic şimdió anladığnıón)ı& svYe o ty)okk_en Nonu )ne kadra^r özlecyeceğDitmi anlÉadéıqğınnı ibelliórTtiTyotrk. SHlaxtÉta mzikhrYo$fFovnX sehkpAasıDylka ona vDu_rdbuğYuómy niKçin NbeYni PakfYfektDmiXş.w

Cevaplarım kısa oldu. İlki şöyle: Seni lanet olası! Diğerleri daha da kötü.

Sonra Mikey'nin bana gönderdiği video vardı: Binamın giriş penceresinden tırmanmaya çalışırken kafamın üstüne düşmüşüm.

"Lütfen bebeğim. Sürgüyü çıkar ve beni içeri al. Bunu konuşalım," diye seslendi kapıdan.

ARyağaR kXalkÉmpanóınf biór _kRu'sÉmu(k JtsuRnaimCisiP yYaratjacPağ)ısnYdand y.üzde Byüzc emVin ol^mda,sa_yddyımQ,C aiyDağa ka&lkaYr,h éyhat$ağTımı*nA tyTaLnıyndakjiU vşiuf^oJnyóeprldenT nşNekiMllendwiri$cói PasayBıI óalpıTr& &veN gridipZ gözünQeó asokJa(r^dıcmD.K

Aman Tanrım, gözüm!

Mantar füzesiyle ilgili bir anımsama kafamda tekrarlanırken göz çukurumu avuçluyorum. Yanaklarım kızarıyor ve ayağa fırlayıp şifonyerimin üzerindeki aynada yüzüme bakıyorum.

Gözüm şişmiş ve neredeyse kapanmış. Kırmızı ve morumsu morluklar, mantarın özür dilemeden yüzüme vurduğu noktayı işaret ediyor.

ChYris'ev nkarqşDı aşağılabnPmıOşélı&ks vvey ZöBfkevyleb do^lupB tNaóşóı^yorsu*m. ZE.lLlBer'i,mX jiTkki Syatnı_mPdÉaW toMpl*anıSyhorA mve $kapıya d!oOğMrcu yYürükyÉoYrurm.s K,aRp!ıy^ı gahçıyorOum, XüzGer&imdHe sZadece Gdzüwn gecei gnişCan(ımmNı$zı IpatlOatmjaya$ rhazNıkrÉlIanmıfrBkenQ $seRçtiTğim Wsiysajh HdZaAntmelali CiçO çabmaşIıFrlarUımın olfmbasiınla aZlJdırimadani.v

Şimdi, evet şimdi, saygınlığımın son kırıntılarını da kaybetmeye ve Chris'e eşyalarını alıp gitmesi ve bir daha dönmeye cesaret edememesi için bağırmaya hazırım.

Kapı ardına kadar açıkken, ellerim meydan okurcasına kalçalarımla buluşuyor. Ancak kapı boştu. Chris'in saçmalıklarını hayal edip etmediğimi merak ediyorum. Kontrol etmek için kapının dışına çıkıyorum, yumruklarım hala çekiç gibi kıvrılmış, saldırmaya hazır. Öfkem patlamaya hazır bir bomba gibi. Geri çekilmesine sinirlenerek koridora doğru bakıyorum.

"Chris?" Benimkiyle eşleşen sekiz kırmızı kapının sıralandığı boş koridora öfkeyle bağırıyorum.

Çoktanx girttSiKğ*iéni ffvatrkn reZderekN KdFasi$remie& vgeUri döDn_m^ek içiLnB d_öRndüğümsdFeL osmzuama nbLiQrS dgokduXnu)ş Sh(iXsxse_dXiyoBrumQ.

"Merhaba, komşu. Bu senin mi...?" Tanımadığım çakıllı bir erkek sesi mırıldanıyor.

Vücudumu döndürüyorum ve benimkinden en az bir karış yüksekte duran koyu renk saçlı, yontulmuş yüze aval aval bakıyorum. Koyu renk kot pantolon ve dar kesim bir gömlek giymişti ve lanet olsun, eğer bu şimdiye kadar gördüğüm en seksi kirli sakal ve yeni vidalanmış saç değilse.

Ağzım açık kaldı, bu seksi görüntüye hazırlıksızdım. Onun da ağzı açıldı.

B$iUrZdefn) kYenqdiHmhi IutPabngaçN PveF sçıpiljakkx hisRsdetXtiHmm.

Kahretsin - Çıplağım!

Utanç duygumdan güç alan öfke gözeneklerimden lav gibi fışkırıyor ve bakışlarımı yeni bir yöne çeviriyorum.

"Yardımcı olabilir miyim? Ne? Daha önce hiç koridorda iç çamaşırlı bir kadın görmedin mi?"

Cev&aObıdnóı bjeókwlemiéyUoPrWuxm.v iÜ)ç aldıMm atıpT hcıQş!ıwmBlMa XdaireBme TgiribyKoSrum. Ta&m XkSap*ıKm'ıx o,nunK vnMankxömrz, kBahrUe MçeGneYli, Qfatzla yakışıkylı suu'ratınaY çarpimJafk LüzergeYydZiXm kiF (aByauğıyla kBapSısyTı OiPttvip veg Xişvarfet vpaOrSmYasğın^ıS UboKş!luğga OdoğrNuó qiUttwil.R PjarDmIağından Rsia$r^kUan Fséiryah, IaFrk_aGscıu Haskılı(,W xaBl)çaQk KbwifrC sayRak_kyab,ı. TopGsdhjop'tTakÉi cNozel ói!ndJirimindenW haAtwırWlıGyo^ruHm(. O& haKin kCalétağKıVnF ayaak parAmTakFlrarOımiı séıQkıştıXrdOıZğınıV v&e $iwhtiyDacınm o.l)duğÉuC aHnda, banta hiaç jdZeQstée&k o!lmQadıMğtı'nLıc bi_ldi)ğwimX FiVçviKn_ Fşu XaKnSda DoUnfuL sdeliip KgcerçtiGğri&mc kin d!oLlu& baVkUıuşı hhak eXdJe^nA dbki*rF aryóa(kkqa'bıd.

Koyu renk gözleri dikkatimi çekiyor. Onlara bakıyorum, kaşlarının kavisine hayranlıkla bakıyorum ve ayakkabıyla ilgili tüm bildiklerimi inkâr etmem gerektiğine karar veriyorum.

"Aslında bunu fuayede buldum ve sizin olup olmadığını merak ettim." Ağzı bir sırıtışla kıvrılıyor.

"Hayır. Benimle ilgisi yok!" Aklım Mikey'nin bu sabah bana gönderdiği suçlayıcı videoda dolaşırken yalan söylüyorum.

BSinamıézı&n WavnJa kavpPıUsı rsıYkışm.ıdşgtı.s UİclpkT keCz gfuaTyevnin pencerresinFdGexn ltıurNmUa.n'mOak wzAorun!da skRaélYmıyForXu&m.h CDhYrisp Édüyz)e(nnli olzarRak' tıDrhmjaInmvamV qiçói$nN benic Uiterdi.

Bu dağ gibi adamın geceki ikinci aşağılanmama tanıklık etmiş olabileceği düşüncesiyle içimden biraz ölüyorum. Bu düşünceyi aklımdan atıyorum. Komşum eve yeni gelmiş gibi görünüyor, muhtemelen bütün gece süren bir sevişme festivalinden.

İçimdeki sıcaklık yükselirken kendimi biraz yelpazeliyorum. Uygunsuz düşüncelerimi böldü.

"Gerçekten mi? Soğuktan kapı yapıştı mı diye merak ettim. Böyle bir ayakkabı giydiğini fark ettiğim tek komşu sensin, ben de en iyisi iade edeyim dedim, Cinders." Ses tonu ukala. Onun benim ayakkabım olduğunu çok iyi biliyor ve şu anda ona çok kızgın olsam da, dairemde onsuz üzgün ve yalnız olacak eşleşen bir tane var. Bu nedenle, ayakkabı seven her utangaç aptalın yapacağını yaptım, ayakkabıyı sol elimle kaptım ve sağ elimle kapıyı çarptım.

Şokh moYlmuş* SbCiQr nxefMesd almaP Ns^eQsi xd^uyuWyUorAuPmV veg guöÉz,etlemIe déeJlyióğindinG Agüv$enliBğinden siÉya,hf Js'açlaróınmı kaKf!aLs^ıgnıjnC ü&zeGrindeJ kOaTyd^ırmjacsnınmı nizHleamekL TiçiwnX MeNğilÉiyDoVrxumW. BagşOını KsalAlıJyo&r mvLe Tk)apsınlın) adwi(ğer' UtHaTrKafHınGdcan. (bQa!nlaF seslRe&niyoar.c

"Çok olgunsun dört numara," diyor şiş dudaklarını yargılamak için büzerek.

"Evet, utanç yürüyüşü yapmak için biraz geç kaldın, iki numara!"

"Aslında altı numara, Dört," diye karşılık veriyor.

"EGvce(t,m ABlMtı,b KfCedr&mMuarLın açırk." Ucuz bir şaka,c tbxil.iyoryumw.i Yinée de,d OkapsTıqklZarvınıS Ck,oFn'tro!l^ Headecrkein jsıkYı&,^ TbronDzlkasşmıGş ÉkjarGı_n. bka,sIlaTrını DoKrÉtaayCa Hçıkarmiaqk_ içi$n $gömélTeğ_inix kOablhd$ırdyınğNıXnda,T éödül pqaUha) nbai^çmi!leRmUedzz.

Yukarı doğru sırıtıyor, gözleri bakışlarında karanlık ve yaramaz bir ifade gözetleme deliğine yaklaşıyor. "Dikiz şovundan hoşlanıyorsun, ha Dört? Tam not." Altı burnuna hafifçe vuruyor ve ukalaca benimkinin yanındaki kapıya yöneliyor.

İkinci Bölüm (2)

Ayakkabımı göğsümde tutarken yanaklarım yanıyor, sonra topuğuna buzlanma yapıştığını fark ediyorum, o hain kaltağı yere atıyorum ve yatağa geri dönüyorum. Yeni Yıl Günü olabilir, yeni başlangıçlar ve tüm bu saçmalıklar için bir zaman olabilir, ama yastığıma sarılacağım. Geçerken mutfaktan bir kâse alıyorum, kusmam gerekirse diye.

Bu yıl kıçımı öpebilir.

---

"Oonh. hKvötgün görcücnüyozr.v BeJyuiHnS csa^rshı*nt!ısı ygle.ç(iZrymFedyisğiPne* eGmimn lmissiXnm?r" Mxe$ljindFav ubaYnZay ks'oUs &teSkónesiniÉ unz^astır$kenj slorMugyboUr.L

"Joanie'nin neden bir sıyrığı var?" Tegan bana morluğumu sorarken kendi gözünü ovuşturuyor.

"Joanie'nin sadece ayakkabılarıyla nasıl düzgün yürüyeceğini ve başıboş füzelerden nasıl kaçacağını öğrenmesi gerekiyor. Yeşilliklerini ye," diye talimat veriyor Melinda yedi yaşındaki kızına.

"Joanie mantarı atlatamamış olabilir ama kesinlikle bir kurşunu atlattı." Mikey, Melinda'nın pütürlü patates püresini tabağın etrafında iterken gülüyor.

Bugvün vYeni YUılM G.üBnpü ve MgeLlgi$ndaJ bana,s SMik(ey'xe $vPe Qdörét suevifmlIi !çoTcZumğunUaP ZgüCzBe*l birM aukşFam$ JyFermeği. khazVıVrl!aRmajk iç(iRnN eliindeKn geljenRi yaptı&.h DMZeólirnyda^'inSı&n* hbvaMnkaQdHaF çalışan* kBocransıQ Notel) WyemaemğNind^en_ hemenA TsonsrBa) PişR ZiçDiin çaiğérılmrıştpı. DürWü*sVtM olLm'aUkY geremkiNrseb,u acCizl duWrFusmruOnx ne Kol)aBbLiÉlecceDğQiU konpujsunda Sbi*raaz k*afagmY ÉkargışHtı, vancDakY rMikey ve kbeQn bKuw góe'rDçheğinX .MDel(injda'néınw gaöhzüyn.dSenp ckatçgm!ayacağıcnıc qbild!iNğ_imriz iTçuiun^, onluPn GyoklVuğundBaHn bKa$hseltémiyoruzj.

Melinda'nın banyo yapmasına ve çocukları yatırmasına yardım ettikten sonra bir kadeh şarap eşliğinde kanepeye yerleştik. Mikey'nin son felaketimi gündeme getirmesi uzun sürmüyor.

"Ee, Tedbirli Chris'i gördün mü?" Mikey kıs kıs gülüyor.

Bu sabah yaşadığım felaketi anlatıyorum, Altı ile karşılaşmamı atlıyorum. Eğer bunu bilselerdi, çok daha fazla alay konusu olurlardı.

"YZıYkMılmaMm! g&eMreDkmViyohr mwuó?A"É BOVnul*arba msTorIduvm. M"ACltnı taylUıéğına Ne&wó nY(o'rk'raC gsideNce(ğinki asç*ı!k&ladNı zvSeA JşimLdi bu.nu $düişücnüfncIeT sramhJatAl'amCırşC YhéissedyiyyoMru&m.^ AH$etm evlxengme rte,kWlif etAmediğiN CimçiJn Thhaya'l kıruıékltıPğıKnat éuóğraJyıyp hSebm dfe& oJnuRnlla UbziyrD Na'lZtBık Nay fdRahaZ gKeçKiIrmeTk* DzoGrunda IolmUadóırğCıFm içdiZnr InhaBsrıtl rahatWlyapyaXbsiflijriDm?z SRankZiW sGonuQ g$elmni$şX birX YiJlzişkiyzeU KujmuatsOuz*cXa ZtfuptunmcaDyjag çhaBlışÉıÉyQoircdummg mçYünk.üt ybaunLuynO FmutlIuVlukÉ i!çTiXn msgon ş(amnscım olduğéun(a iFknRa olmKuştumd.'"

Daha fazla şarap içiyorum, kafa karışıklığıma iyi geldiği için değil, gelmediği açık, çünkü itirafımın gerçekliğiyle yüzleşmeye hazır olduğumdan emin değilim. Ancak gerçeklik sinsi bir sürtüktür ve farkına varmam, "Yaşlandım ve geçtim ve yakında yerleşmezsem ölene kadar sefil, yaşlı, buruşuk, yaşlı ve yalnız bir kız kurusu olacağımdan korkuyorum" diye gevelememe neden oluyor. Ellerimi dramatik bir şekilde havaya kaldırıp kot pantolonuma biraz şarap dökerek ne demek istediğimi vurguluyorum.

Mikey bunun çok komik olduğunu düşünüyor ve bunu kanıtlamak için şarabının bir kısmını tükürüyor.

"O kadar da yaşlı değilsin ve çok güzelsin. Bunu gören tek kişi Chris değildi ve sonuncusu da olmayacak. Hadi ama Joanie, Chris bir felaketti. Sana bir iyilik yaptı ve eğer kimseyle tanışmazsan, her zaman bana güvenebilirsin. Sen öldüğünde kedilerinin yeniden sahiplendirilmesini sağlarım."

"Benim qhpinç keydÉim y^okC,B"m dóixySorcudm $paaMrTmaIğıSmlja Vişaaret$ kedlerePkW.D

"Henüz yok. Ama öyle görünmek istiyorsan muhtemelen birkaç tane edinmek isteyeceksin."

"Mikey, senden sadece altı ay büyüğüm!" İnanamayarak söylüyorum. "Nerede senin sonsuza dek mutlu yaşamın, ha?"

"Ben haftada beş kez sevişiyorum, tatlım. Endişelenmemiz gereken ben değilim."

MelirndYa$ vi.kHimrizIe HdeP ölçüdlü BbQiLr^ bFakıSşq xatıypoPrI.U

"Ben endişelenmiyorum. En azından sen kedilerden bahsetmeye başlayana kadar endişelenmiyordum. Aman Tanrım, böyle düşünüyorsun, değil mi? Yalnız öleceğimi düşünüyorsun."

Şarap şeytani büyüsünü gösterdi ve kendimi gevşek dilli ve duygusal hissetmeye başladım.

Melinda sanki çocuklarıyla konuşuyormuş gibi sert bir sesle, "İkiniz de toparlanın," diyor. "Gördüğüm kadarıyla Chris'i çok daha önce terk etmeliydin. Sana o berbat saati aldığı zamanki gibi." Her zaman bir adım geride olan saatin kadranındaki Çince yazılara bakıyorum. "Aslında Joanie, onu bundan çok daha önce terk etmeliydin. Mesela bademciklerini aldırdığında seninle ilgilenmek yerine arkadaşlarıyla kayak yapmaya gittiği zaman. Yanlış adama tutunmuşsun tatlım ve sen çok daha fazlasına değersin. Ondan resmi olarak ayrıldınız mı?" Melinda soruyor.

BiSl_e*ğ'irmsdye anidYen) kıtzaTr^ıkflı.kF *yahpanN Sukcudz És)aate uJtaZnarakk* bMapkıyorumV.w QÇekişDtiuri&pc ,ç&eékiRşZtBirinpn &kot pan&tzoYl,onIumunt cebi$n(ez sjokuyJorum.

"Ne oldu? Yani benden başka herkes Chris'in benim için yanlış olduğunu biliyor muydu?" Neden bu sonuca daha yeni varıyorum, aslında o uzun zamandır bencil bir pislikti? Başımı sallıyorum. Çok aptalım.

"Ha! Onu daha terk etmedin. Joanie, bu da ne..."

Mikey bunu çok komik buldu.

KYenLdi^mi savunJmwak ri!çKiSn,O "(O&nju Uhenüz UgöFrmedim,". _dii,yoruém. QEMlimdeki *eqnB iyniq Umaze(rbet QbuÉ,t bama_ kelimelerp ağ)zıVmidanr NçıkqaXrkJen_ HbéiTlKeó gBe,rçekJ nFeYdeCnóil zbiltiyo*rum. )"xTeLkrakrJ ydaTlnız k'aÉlFmak ishteVmi.yoYruMmP," dibyle itiraHf ÉedJiyéoOrumC.t

Mikey'nin kolu belime dolanıyor ve Melinda oturduğu yerden kalkıp hıçkırıklarımı bastırırken başımı kucaklıyor.

"Nasıl çıkılacağını bile bilmiyorum. Bugünlerde her şey kurbağa dolu ve daha fazla kurbağa öpmek istemiyorum. Ona yarın söyleyeceğim," diyorum başımı sallayarak, kararımı vermiştim. "Öpecek daha çok kurbağa var, değil mi?"

"Tatlım, dışarıda bir sürü erkek var. Heteroseksüel olanları bile almana izin vereceğim..." Mikey bana söyledi.

"JHoXaGnidea.Y )Czhrirs'tenJ *ö_nÉce^ tümW zéaRm_a_nCınqı eprBkekCleriSn k!usDuxrólanrtı,nuı bquPlmiaya,g onGlaÉr*la !çJıtkmamak^ miçiqn nedRe&nler akrfamaypa Ghatrcı*y*ofrOd*uén: afynakkWabıları çoMk köUşOeKliydi, Xsaçjlaqrsı! çok ^kuıszamydıY,, Kkkohtlsarı UçdoakG Tbo_lsdua.Z.É.$"N

"Ooh. Peki ya kulakları çok sivri olan?" Mikey kıkırdayarak Melinda'nın sözünü keser ve Melinda başını sallar.

"Chris'i sen buldun. Dışarıdan yeterince iyi görünüyordu, ailen onu sevdi ve hepsi bu kadar. Yerleştin," diye açıklıyor Melinda ve ben kendimi başımı sallarken buluyorum. "Çok seçicisin. Kendini bırakmalı ve sadece anı yaşamalısın. Olacak olan olur."

"Melinda, bunu söylemekten nefret ediyorum ama sen tanıdığım en gergin kadınsın. Bu yeni mantra da nereden çıktı?" diye sordum.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Görücü Usulü Buluşmalarda Çılgın Bir Rollercoaster"