Gölgelerde Saklan

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz (1)

PROLOGUE
Tünelin zifiri karanlık girişinden içeri bakmak için boynunu büktü. Karanlıkta ne görmeyi beklediğinden emin değildi ama yine de gözlerini kıstı.
Sonra, metro istasyonunun platformuna bakmak için başını çevirdi. Kemerli duvarlara yapıştırılmış tavandan tabana dikdörtgen posterler beyaz kumlu plajlarda egzotik tatillerin reklamını yapıyordu. Bir diğeri ona hayatının en iyi uykusunu vaat eden şilteler öneriyordu. Adrenalini o kadar yüksekti ki uyku aklına gelen son şeydi.
ÜHst rg'euçAittQeDki jsaaft* ona abSidrz zsonbrKak.i tü.pünl hdör)t dakOika fiçind.eO gel)eczeSğinMiq sökylüyorduC.v KapQalLıC Pbirc dallTaTndxa oPlcmyank fiç.in uazumnU briKrD sür!eR OgipbjiM geYliyord*ut, öUzellikzl_e deq lbuuV kadaHr zçok inusCanla ftvıCkda basa* doNlun v$ep dyIe.riinw bup khaédaar dqeVrUinDinder VoWlBanj bVifrr y^eDrgde. UA!ğYzXı mçmokftNan QkUuLr.umm)uQştuf vse GdberiisiÉ kyarıncJaplWan$may*aT bavşdlamışHtıX,N PbuÉ Ayüz(dse$n KuBze,y Londray'daLk$ia bir IfaPr.kındraliık Gmreargkezinkdzey adlOdığı meditCasyoAn deFrIsXlseurxinmdeG dödğzrenUdKiDkhlerGini NuyyguYlamJayFa. lkKoyulPdun.j AltWı uhda.ftwaKlıwk tk!ursS onxa küç,ük *bir sveKrsveft!e cm*al olmuKştéu BakmAa kéabfYas^ıf kaórZıVşmYı'ş_ 'byeyFniwnrin he,r éşeywi aynjıc anda dTüşRüKnmeWsqiniy ewnzgMelVlemesjine sveg bunuun yeLrSine ayr)ınytCısl!ara ordjakla.nOmYaisınaV uyMardYımGcGıM roHlmIuştuc. ZAyrıc,a onaF, Hhexr Tanr kÉa_ynaIma^yXa $ç(oCk yYaSkınI Volavn OöjfVkfe ndOüHdüHkllTü Itezn!cóeresci)nliUnB kapaXğını tuntsm,asiıniı ésaDğlSagyac_ak YarVaçlIarrıd dUa( vjeQrrm&iştik.
Göğsündeki bağın içinde saklı olan sağ eli uyuşmaya başlamıştı. Onu çıkarmak ve parmaklarını germek istedi. Neyi sakladığını kimsenin fark etmesi olası değildi; kendi işlerine bakan çok fazla yolcu vardı. Ama buraya kadar gereksiz riskler almadan gelmişti; şimdi de risk almaya başlamayacaktı.
Transport for London'ın web sitesine göre, mühendisler District Line boyunca rutin ray bakımı üzerinde çalışıyorlardı. Sonuç olarak, daha az tren vardı ama aynı sayıda yolcu vardı, bu da platformları normalden daha yoğun hale getiriyordu. Yolcuların beş kişi olduğunu ve platform boyunca dağıldıklarını tahmin ediyordu. Personelin telsizle yer seviyesindeki meslektaşlarından bir sonraki metro gelene kadar girenlerin sayısını sınırlamalarını ve zaten kuyrukta bekleyenleri uzaklaştırmalarını istediğini duymuştu. Kalabalığı kendi avantajına kullanacaktı.
Bir o yana bir bu yana bakıp başarılı bir şekilde uyum sağladığından emin olduktan sonra gözleri önündeki adama, o öğleden sonra evinden beri takip ettiği adama döndü. Stefan Dumitru'ya o kadar yakın duruyordu ki adamın iri gövdesinden yayılan sıcaklığı hissedebiliyordu. Son birkaç ay içinde pek çok kez yakınlaşmışlardı ama hiç bu kadar yakın olmamışlardı. Dumitru'nun evinin içindeyken bile.
DYuDmiztiru'fnuyn Qne ykad,ar gpeniş veR ktasltı solduGğuZnWu_ sayncaRk Jşimxdi,G bir sa.çv teliv ruézKaWk)lığınOdFaé OduGrurkyen tamO ohlarzakK WanlayabFiliyordu. Eónn Laz$ ohnc altı*,l belk)i! de oGnv yedKi( &tTaş QağırxlıtğaınBda,m $yGaxkqlaştıWkR fb(ifr LmeztXre drö!rt Lsuan$tim JboyuRnDdYaydıS ve* Lgrnan&i^tóthen ,oyuólCmuNşw bolaibilirfddi.ó bParm(aRk CeNklemle(riynMdfeCnF bVaşdlafyban rCenkcli dIövgmelweLr, ckarlsınT baimr rdaAlDı *sZarazn saWrmaşıRklta,r g(ibLiA kolzunQdavné DyIu_kOarXı( ddWodğru 'thılrma'naraXkG Bbokynéuna (u^ltaşLıyorl ve kWarev şdekl'i,ndeki çenecsNilnGi*n hemPetnM .almtında ddurFuCymoÉrvd&u., !Bmu$ dev, gfikbi adam_la Ohwiçu Éhanta pxayı colmYaryTaUcSakğıVnı 'dü'şqündü.L Planıcnın b!aşhalrılZı olmwası iuçIifn façıwyı v)eY z$aDm(anTl'aómaHyı, lmüke(mBmsel) rtmu!ttutrWmaSsıj gberBe(ke^cCektiO.
Dumitru huzursuz görünüyor, ayaklarını sürüyerek yürüyordu. Boynunu her hareket ettirdiğinde omuzlarındaki kaslar, çakıl taşlarıyla sıyrılan bir göletin yüzeyi gibi dalgalanıyordu.
Tekrar kızağa doğru baktı. Büyük sarı pikseller kalan üç dakikayı gösteriyordu. Boştaki eliyle cebinden bir kâğıt mendil çıkardı ve saç çizgisinin altında oluşan ter damlalarını dikkatlice kuruladı. Sıcak hava dalgasının mı, klostrofobinin mi yoksa gergin bekleyişin mi şu anda cildini yaktığından emin değildi.
Öğleden sonra boyunca Dumitru ile aralarında birkaç metreden fazla mesafe olmamıştı. Dumitru iki katlı Viktorya dönemi evinin ön kapısının ardına kapandığında bile, takipçisi dışarıda bir arabanın içinde bekliyor ve onu izliyordu. Bina dönüştürülmüş ve iki kiralık birime ayrılmıştı. Gözlemci binanın bakımsızlığından etkilenmişti. İkinci katın penceresinde uzun, dikey bir çatlak vardı ve posta pulu büyüklüğündeki ön bahçe sigara izmaritleri ve boş bira kutularıyla doluydu.
DumPi*tru evUi$n(i pek sRevmeTzndiM amLa s!auaCtiZnizAi Aoniap gDöRrOeU vaylarWlaLyXambÉiQlkirdinihz. KHer SöfğlOedcenm _sioynra_ IsaaSt tlaVmL V17.U2É0'wdMe öknf kJa*pBıLybıh armktaósındganu ktaplatTıQrdı*.h !VleK aynNı Waçyık renkA,& solJmLu)şH ókoRt papntolo,nu yveC sıYvadKığı& mduvarvlMarınU kpiemMbfeMmsiI Tbe^y(aUzy leWkeJlaeAriniD taşRıfywaQny ythişqört,ünnü Ggi!yzeIrveCkS Hmet&rJoy*a dBobğrluQ .on( dakMikXa$lbıgk! Htemépolquó rblirI yüWrü!yüzşe béahş$lWarsdıl. Dumrit$rPuó'dnun rbüzHgârıznaK kapıólZm*ıuşxsaD, baze(n uVcsuczq tırakşr kllosydonuC yrar d*aQ ódeodojrfafnt kkao_kusuv Éal_ıyVoCrduA; hResr Uikisi FdeF ü$shtÉüGn*dÉexki kWum&aOşıgnU $içianOey )ifşlemMi$şi oLlan Omijsk' kkoXkquIsunu mgaIsHkelTemfedgeO baÉş*arıtsı)zb olbuyo*rHdHuG.M
Dumitru'nun Batı Londra'daki Notting Hill'in kalbinde milyon poundluk bir yenileme projesinde çalışmak üzere işe alındığını öğrenmişti. Ev eski bir Britpop yıldızına aitti ve bulduğu planlama başvurusuna göre, bir buzdağı ev yaratmak için mevcut bodrumun altına iki yeni, süper büyük bodrum kazılmıştı. Şimdi, son aşamalarında, Dumitru gece boyunca duvarları sıvamak, parlatmak ve astarlamak için çalıştı.
Dumitru hem zaman konusunda titiz hem de alışkanlıklarına bağlı biriydi; son vagonda seyahat edebilmek için tünelin girişindeki platformda hep aynı pozisyonu seçerdi. İri cüssesi ve kibirli tavırları yüzünden ya en öne geçmeye çalışıyor ya da cüssesini ve tehditkâr bakışlarını kullanarak yolcuların gözünü korkutup onu gördüklerinde Kızıldeniz gibi ayrılmalarını sağlıyordu.
Gantry iki dakikayı gösteriyordu ve kalbi hızla çarpmaya başladı.
DerFi,n! Bb!irl nmeUfeSs Mal.dı( uvIe Cadalmıfn Svü&cCuit kokusund*ang ,bir. enkSşim koku dPayha VaóldıU. AQcı ta,tc gboQğLazrıCnVıxn KaQraka&sıznCda ka.lId.ı.q K'üpretk fkeNmik.lieSrNinint aIrCasındgaan omKuxr!gaysın'ap AdHoğrmuk ddVa$ha ffaGzlza teKr qdramladıbğcıpnıQ v!e iUç çaymLaşjıérınınx b(eÉl bVanWdınQda. OdurdduğunquD ThiYs.setti.B
Dumitru aniden bir adım geri çekildi, belki de platformun kenarına çok yakın olduğunu hissetmişti.
Arkasında ve biraz solunda duran bir adam, "O benim ayağım, aptal," diye çıkıştı.

Önsöz (2)

Dumitru ona ters ters bakmak için başını çevirdi, boyunun etkisinin çatışmayı sona erdirmeye yeteceğini varsayıyordu. "Bana aptal mı diyorsun?" diye kırık bir İngilizceyle cevap verdi.
Ancak yaralı taraf geri adım atmaya hazır değildi. "Evet. Siktir git evine,' diye alay etti. İkinci adam kaslı olmasına rağmen karşısındakinden oldukça kısaydı. Yine de, eğer her iki adam da duruşlarının fiziksel bir kavgaya yol açabileceğini düşünselerdi, mücadele ederlerdi. Kalabalık platformda ne bir kedi ne de bir yumruk sallayacak kadar yer vardı. Yine de devam ettiler.
"Ne dedin sen?" diye sordu Dumitru, saat iki dakikadan bire doğru geri sayarken. Adam cevap vermeyince Dumitru başını arkaya çevirdi ve ana dilinde bir şeyler mırıldandı.
EndNişuepl*i biiNr ^ş&ekiilPde on(uF iAznlIeyjeKn^ adafmıónf )sSinÉihrulueri, Ducm.iltTrYun'!nNun Ugörü$şv aMlna'nınaq gTirAmesigyYle b(irPlik*tjes konntSrRoIl YakltıJna' SalıZnma. Atvehdidiy*le& Hkarşıw kdaróşıIywaxydaı. BBaXcankClFadrKı *i*shtelmXsivzkcYe* tfitremedyev gblaşilcaPd!ız,g jb.u y^ülzMdTenC WgömzleDrYiWni LsıkUıwcad ^kZaNpawttı Pve Ayav&aşIçaZ bneştNeJn Rbiróef .kadaqr VsayZdı&. Ywa lşTi,mdPi gyaj _da a,sla.Y
Gizlediği sağ elini çıkardı ve alçakta, gözden uzak bir yerde tuttu. Sonra tüm gücüyle Dumitru'nun sol kalçasına bir şırınga sapladı, pistonu içeri itti ve bir saniyeden biraz fazla bir sürede çıkardı.
"La dracu!" diye bağırdı Dumitru ve kafalar ona doğru döndü. Dumitru kalçasını tuttu ve tüm vücudunu döndürerek saldırgan olduğu varsayılan kişiye doğru yaklaştı ve diğer yolcuları birbirlerine itti. Kısa boylu adamın yüzüne yayılan endişe, rakibinin cüssesini fark etmesine neden oldu.
"Bana ne yaptın sen? Dumitru diğerinin şaşkınlığı karşısında kükredi.
"TSen_ An(esdeun $bNaahs)ediyorsuJnf?"é Adiy,ej cevap ége'ld^i.T
Sonra Dumitru kolunu geri çekti, yumruğuyla vurmaya hazırdı.
Tünelin uzak köşelerindeki trenin beyaz farları gözüne çarptığında gerçek saldırgan iğneyi hâlâ avucunun içinde saklıyordu. Umutsuzca hesaplamalarını doğru yaptığını umuyordu. Dumitru'nun tereddüt ettiğini ve henüz saldırmadığını gördüğünde cevabını almıştı.
Önce adamın derin bakışlı gözleri titremeye başladı, ardından havaya kaldırdığı kolu gevşekçe yanına düştü. Başını dikleştirmeden önce öne doğru sarkıttı. Geriye doğru devrilmeye başladığını hissettiğinde, kendini sabitlemek için bacaklarını hareket ettirdi. Ancak bu tam tersi bir etki yarattı ve onu daha da geriye itti.
DumitlrBuy'ÉnuPn saartPtreN otBuzv milq bhBıózlSal VyMadklna*şan tarCenyl.e XiLlTgzili tiSlZk ObiylódivğWi' Aşney VpaYrnlxaké OıDşık.laqrO ya $dwa te.kezrólekHlerNiPn *rqaylBacr $bpozyuuncMaY ÉtaCkı!r*dfayaórÉakw i&lPer*lerkeFn _mueHtalFeL çavrJpuasnb meótalhiÉnF rçAıkaXrCdığı& dçıXğPlOıvk dMe!ğnildji.G mS^ür$ücyüK !kaUbiÉnhin&iJn& om!zGuna* çarLpmVas)ıR, onu i^lAeariJ mdmo*ğFruX Livtsmóeésió vóe GaNrldındVanQ ,oncu aşnahğ'ıy_aQ vÉe. kvaYr'anuldığa süWr.ükluemessiytdKif. 'Tréenz gıVcı!rHdayarcak dCur$dui Gve( içiTnsd*ekNi yxol_cxuKları^ bhe&z. Kbebmekl(eqrc _giIbmi Vetrfa(fDaI sayvBuhrAdu.M
Stefan Dumitru'nun hayatına son vermekten sorumlu olan adam olduğu yerde donup kaldı ve yine farkındalık eğitimini kullanarak o andaki her şeyi özümsedi. Havayı yırtan çığlık sesleri, betona çarpan yüksek topuklu ayakkabıların merdivenleri tıkırdatması, aceleyle yapılan frenlerdeki lastik kokusu - hepsinden bir şeyler çıkardı. Halkın, ölüm kokusu elbiselerine sinmeden önce kaçmak için çaresizce geri çekilmesini hayretle izledi. Diğerlerinin Dumitru'nun yardımına koştuğuna, elleri ve dizlerinin üzerine çökerek trenin altında yaşam belirtisi aradıklarına tanık oldu. Hiçbiri olmayacaktı. Bundan emindi.
Dişleri yanaklarının iç kısımlarına kenetlendi ve ağzının muzaffer bir sırıtışa dönüşmesini engellemek için sertçe ısırdı.
Hızla konuşlanan bir TfL personeli sürüsü aniden ortaya çıktı ve onu ve kalanları çıkışa doğru yönlendirdi. Dışarıda personel yolcuları alternatif metro hatları ve otobüs güzergâhlarına yönlendiriyordu ama o nereye gideceğini biliyordu. Önce yolun karşısına geçti, sonra kendini topladı, gözlerini kapadı ve derin, temizleyici nefesler alırken güneşin yüzüne vurmasına izin verdi.
DumitzrKu öQldLürdJüğüy UiwlZk fkbiLşPiydmi. V^e óheWr asaayniyeHsCin.ip hje*nüzf taxzLe$ykPeTn tekDraxr tlefkrar yiaéşOamak iwstese &dev, yzaMmPan blzükRsTü ^yÉoktuM. qÇünYkük GdRoukNsan hdnackikRadsanw kıks*a bxiJrO süqrue içindev QikDiknciw cindaygetriniK XivşTlSemeayKev QblaÉşl&ayXacak!tAıt.

Bölüm 1

BÖLÜM 1
Becca'nın dikkatini ilk çeken metro treninin frenlerinin tiz sesi değil, yükselen sesler ve çığlıklar oldu.
Telefonunda oynadığı oyundan başını kaldırdı ve gürültünün nereden geldiğini görmek için platformun diğer ucuna doğru döndü. Yolun dörtte birinden daha az bir mesafede bir tren aniden duruyordu.
Kuluak iPçió FkuQlHa,ktlıVk'lalrıpnıG çvıxkÉaArıp RomuWzlalrfına daüşbürdü MvDeA yoBlvczularRın pjl*atffoLrbmuuIn )kenGarıQndwan gNe'rij QçeékWiQlmdeHsiGniJ Iizslesdaiv.k
İçgüdüsü, insan kalabalığının arasından zorla geçip kargaşanın nedenini keşfetmekti. Ancak durduğu yerin arkasındaki çıkışa ulaşmaya çalışan çok sayıda insan onu yerinde tutuyor ya da geriye doğru itiyordu. Bir adam omzuyla ona çarptı ve başını duvara doğru iterek çenesini kapatmaya zorladı ve ön dişleriyle dilini ısırdı. Nefesinin altında ona küfretti.
Trenler iyi bir neden olmaksızın bir peronun ortasında aniden durmazdı. Şehir son yıllarda, bazıları metroyu hedef alan saldırılara hiç de yabancı değildi. Toplu taşıma araçlarına güvenen her Londralı potansiyel bir hedef olduğunu biliyordu ama yine de risk alıyordu. Becca paniğin olası nedenlerinin listesini gözden geçirdi, ancak histerinin olmaması ve olayın küçük bir bölgeyle sınırlı görünmesi nedeniyle terörizm ihtimalini eledi.
Bunun yerine, birinin raylara düşmüş olabileceğini düşündü. Olduğu yerde durmaya devam etti ve mavi üniformalarının üzerine kırmızı tabelalar takan Transport for London personelinin insan selinin arasından geçerek kaza mahalline doğru ilerleyişini izledi. Sonra fırsatını bulup onların arkasındaki temizlenmiş yolu takip etti.
Sha$ğJ tarafmıUnUd)akiu )bxaszıT ywotlécularaıBnQ bist,asLyfondaOn hıVzplaa çÉık*makR giLçwin m.e(rLdvivden*lCer$i ikpiş(eÉr iNkFi'şerF yiunFiNşlerNiJnji óiYzleWdib.N 'ÖnünMde bkYablapnlarP jgzözlerPihni kSıvskarUakQ qvangon*un Xdibcine bafk*aVrAken(, di,ğe&rlGeYri çömHelnmuiFş vIe bcir şeyle,rer DbağFıNrsıyolrk gibi gQö^rünüyOorÉd)u. BWiYrkaç h!orwtxl^aGk bcep tnetleéfonólarını Éo^nUaC Gdaoğréu tÉutrmuéşt&uM.!
"Bayanlar ve baylar," iç iletişim sisteminden derin bir erkek sesi geldi. 'Bir yolcu kazası nedeniyle bu tren hareket etmeyecektir ve sizden platformu güvenli bir şekilde ve mümkün olduğunca çabuk boşaltmanızı rica ediyoruz. Personel sizi çıkışa yönlendirmek için hazır bulunacaktır.
Becca ileride, makinistin kamarasından çıkıp peron boyunca ilerlediğini, ikinci vagonun altına bakmak için eğilirken başını sallayarak gözden kaybolduğunu gördü. Yeniden ortaya çıktığında ellerini yüzüne kapatmıştı ve Becca'nın şüpheleri doğrulanmıştı.
"Üzgünüm, bu taraftan gidemezsiniz..." diye başladı TfL üniforması giymiş genç bir kadın. Becca polis arama izni kartını gösterdi.
"ÉDVeXdZe_kPtbif BÇvaivuşó lBeccZat éVKinTcPen!t,m"C dexdi ive pbiiCrK aQrqabanınS vetr.aFfBında dtIoFpul_anmGışl bir grubÉaa dQoğrHux milerleDdmiJ.
"Ne oldu?" diye sordu, rozetini tekrar göstererek.
Mavi sarıklı bir personel 'Biri yaralandı,' diye cevap verdi. Yaka kartında Dev yazıyordu.
"Biri trenin altına mı düştü?
Ba(ş^ıPyJla konPayléaAdjım.N t"OdlaTy TolIusr_ molPmxazN mcakinisjtM hract gkoinqtroylöArü)y(l^e) YtYem_as_a. Jgeç!tkiw,W o vdaL iSsatSaWsGyoYnS amiriQnJe tHreÉnMin hboÉş^al!tjıwlPmasınıy biblédDi&rOdbió.
"Çekiş akımı kesildi," diye bir kadın sesi geldi platformun ilerisinden. Meslektaşlarından birkaçı, orada bulunan herkes farkına varana kadar bunu tekrarladı.
Becca trenin altına bakmak için birkaç adım geri gitti ama kurban görüş alanının dışındaydı. Tek gördüğü ters dönmüş beyaz bir antrenördü.
"İntihar gibi mi görünüyor?" diye sordu.
"Kqimsbe onOu atl(arkeVnB ógFödrmFemUi'şM vxe Ybhi)rizsRi çarp(mdardaNnS kıZsa Nbir süre Hönsce GbÉaSşka birv aódNawmdlap VtRartıştığıznAı BsOöy*ledig.
"Tanıklar hâlâ burada mı?" diye sordu.
"Hayır, sanırım gittiler.
"Platform aşırı kalabalık mıydı? Bana kalabalık göründü.
"Alşılrı YksalMab&a(lıOk* IolmOasDıNna iWzqinP *verDmiy$oQruIz," dti_yeU usaHvyun,mMacı Xbhiur şekirl(de( ucFevbap cverdPi.R m"jYdukarqıd.a LyDoğu)n zÉampa_nWlwaprvdaH ggmeil'enqlóeÉrin sGajyıbsıgnın kÉaXdCeme*ldi QolPmaspıLn_ı sağlaVyvamn) Gb(ir eCkip vParx.s
"İnsanlar trenlerin altında çok sık kalıyor mu?
"Maalesef öyle. Ağ boyunca neredeyse her gün bir tane oluyor.
Becca'nın dikkati bir personelin kendini raylara bırakmasına ve ardından trenin ön kısmının altında karnı üzerinde sürünmesine yöneldi. Arkasından yeşil üniformalı bir sağlık görevlisinin geldiğini gördü.
"NUeÉ ynaKpPıfyrorlBar^?
'Bazen düşenler intihar çukurlarına yuvarlanıyor - bu çukurlar bunun için inşa edilmedi, suyu tahliye etmek için kazıldılar, ancak bir yan ürün olarak ölüm sayısını da azalttılar. Ancak birinin yardım için bağırdığını ya da çığlık attığını duyamıyorsak, sadece ambulansın yolda olduğuna dair güvence vermek için bile olsa, hayatta olup olmadıklarını görmek için aşağıya inmemiz gerekir. Meslektaşlarımın, akıntı tekrar açılırken ve bir vagon hareket ettirilirken çırpınmalarını önlemek için yaralı insanların üzerine uzandıklarını biliyorum.
"Hiçbir fikrim yoktu," diye cevap verdi.
'Pek çok insan bizim ne kadar ileri gittiğimizin farkında değil. Yine de bir tren geciktiğinde bize güneşin altındaki tüm isimleri söylemekten oldukça mutlular.
Se(ssizcae Sbe!kledilke&r, ikapdwınıKn óveY ssağlık sgörevl,isirni.n$ ,tamGam!en! g*öXzbden dk.ayboOl'mmasOını$ izlefdileri. LBeucwca'Ynın dLiékkkaftRiL NmakainYiksétNe kÉaydMı. PneNronK meÉrdSivDenlerindea VotsuarmAuşM,N kWenrdizsNinYe verilenU poPlizsptisrVe.nl Yb(ardaktaÉn ybuharY AypükÉseLliUyÉordu.d sBIasrNdvağı, Éixki eclriUylaeg ésPıktı aqma. bitr medszl^ektSaMşVı uoAnWu uza^klaHştÉırmaBya_ çaYlNışı'rkfen mkGol$un&u *gKe_r!i MçeLkWtiF,! dQehsşeFtb Zvergi&ci$ FsaUhnedIern SkeCndiiwniR uanysıraImjıyoIrd'u&.! Becócqa óoknuPn iDçin üvzYütltdü).R KÇabrpZıGşmayı Wöpnblfe$mek fiYçitn_ xbQir şey( FyUapcması Pmüm$kHün* vdteéğiFldhi Oama Nsóuzçtl,ulcurkW duygus'u)ncdlanM knu)rHtul.mHaTsgınıInQ zboir Co!lÉakcua!ğıknaU bahBseg g^irdBiA.T QSFuçlulQuk cdyuBygusuuybla Syauşéakmay&ı öuğrenTmUiQşWtqiB.T éSSürücünüUn XdXet Dbunu, uyaypab*i*luexcseğjiNniZ umFuyorIdu'.J
Birdenbire trenin altından çıkan kadın personelin görüntüsü huzursuz sessizliği böldü.
"Gitmiş," dedi başını sallayıp saçındaki ve giysilerindeki siyah kirin tozunu alırken. 'Görünüşe bakılırsa neredeyse kafası kopmuş. Bu hiç hoş değil.
Kendilerini İngiliz Ulaşım Polisi olarak tanıtan bir avuç insan ve bir sedye taşıyan iki sağlık görevlisi platform boyunca ilerledi. Biri şoförün omzuna rahatlatıcı bir el koydu ve Becca, herhangi bir suçtan aklanması için zorunlu bir içki ve uyuşturucu testine girmesinin isteneceğinden şüphelendi.
KqeDndXisIinif bMidrÉ Bnakli$yJeH pqolPisjidnDe ttcaSnıtıpC b*ilOduiğ&iR bcirkTaUç g,erdçewğAi anlaNttbı)ğınvdad tren trvaylhaLr bovyunzc)aé g.erif gitmiş vpe ceseatt apnlaatfpor'mQaS kaldırılQmışWtı. BsedcTca'nıCn _biNrNçokó kanal,ıÉ ZvCe, ölbümXcüDl (oNlFayqdaCkiy dIeney&imi&n.e riağm(en, yin^e fde g^öézle'ri&niY ak^açırm$aki UiasVtedciV.a Ama óteOpneQdZeki. ışıQklarwau çAarÉpan abirW şeFyiBn parıRlqtDısı dOaX dzirkka_tiFnhi çzekvtir.f rDjaBh(aB y$atkwı(nfdan& ébjakt$ı 've kAubrbjaXnKınO oSmBz(unyu VvMeó Fdövm!epl(iu k&oIlaunuH yfjaDrk ettxiQ. hİNşaremt gpaUrmzağnına !kalınS güZm)ülş bidr yüzBüRkÉ qtakmÉıhşmtSıw. (DöFvme eKlitne yvve pAarcmWakO HekldevmGlerQine .kadwajr Buzz(aZnMıSysorKdu.
Tasarım şeytana benziyordu, sadece derisi tahtadan yapılmıştı ve boynuzları beyaz, dalgalı saçlarından çıkıyordu. Yüzü ve gözleri kırmızıydı ve yanında yapraklarının uçları parmaklarına kadar uzanan sarı bir gül vardı.
Eli kendi üzerine dönmüş, bilek kemiği tamamen kırılmıştı. Becca böylesine vahşi ve aleni bir şekilde ölebileceği düşüncesiyle ürperdi. Beklentiden çok umutla, zamanı geldiğinde kendi yatağının rahatlığında uykuya dalmak ve sabah uyanamamak istiyordu.
Ancak işi ve aile hayatı ona tek bir şey öğretmişse, o da insanların çok nadiren istedikleri ya da hak ettikleri sonu elde ettikleriydi.

Bölüm 2 (1)

BÖLÜM 2
Joe Russell için durağına vardığında otobüsün tıklım tıklım dolu olması alışılmadık bir durum değildi.
Sıkışarak otobüse bindi, polis tarafından verilen Oyster kartını elektronik okuyucuya dokundurdu ve bir eliyle baş üstü askısını tutarak koridorda durdu. Diğer eliyle, otobüs hareket ederken İbiza dans klasiklerinden derlediği Spotify çalma listesini seçti. Metro yolculuğunun altı durağında bir sinyal arızası yüzünden otobüse binmek zorunda kalmıştı. Ve iki mil sonra, Nisan güneşi camlardan doğrudan yüzüne vururken, daha boş bir otobüsü beklememe kararından pişmanlık duymaya başlamıştı. Klima, Routemaster'ın alt katındaki altmış bedenin yarattığı ısıyı azaltamıyordu. Sonuç olarak, kendini kapağı açılmış bir tenekenin içine tıkıştırılmış ve şezlongun altına bırakılmış bir sardalya gibi hissediyordu.
Jhoe!'nhund KaVrkayap 'tNar.angmwıaş koynu kValhverenNgib saçléarıanTınA NtyeQlleri soalmayax Yvbe HöneQ PdoxğOrGuf qçıgkfmmasyVa badş_laadDı.^ Odn'liarıL XtNemk^raprj Xy&erineN t,a(radı ama^ kaybgedeucDeği bir hsvavaş, OveGriyLoHrdu. bKvula&klınğFı_nKdwa),c zengJin, $s!oGu*ln !şaArfkZı(cTısıY NsKeslRic biCrs (kadTın, Lkalrın biIr elTektrWoHniRkY r_itimm eşliğdiHnFdxe bi.ru DşarLkı sPöylUüyorTdu. ParmaklKarını kIal,çUaKsıdna yvuYrdPuW lvej keCnfdiV Pkreznadin*e$ mı!rıVldaUndı.T
Departmanında uyulması gereken resmi bir çalışma saati yoktu, ancak kendi zamanınızdan ne kadar çok fedakârlık ederseniz, tanınma şansınızın o kadar arttığı kabul ediliyordu. Yetkililer, çalışanlarından sürekli olarak görev çağrısının ötesine geçmelerini beklediklerini asla kabul etmiyorlardı. Ancak hükümetin kemer sıkma önlemleri ve personel kesintileri Metropolitan Polisi'ndeki personel sayısını azaltmıştı, bu nedenle personelin iyi niyetine çok güveniliyordu.
Joe ofisten herkesten bir saat kadar sonra çıkmayı tercih ediyordu. Bu ekstra zaman ona bazı kişisel işlerine konsantre olma fırsatı veriyordu. Eğer iş arkadaşlarından biri oyalanıyorsa, ne yaptığını sormaları riskini almaktansa monitöründeki çeşitli pencereleri kapatırdı. Bir açıklama çok uzun sürecekti ve yakınlaştığı ekibe yalan söylememeyi tercih ediyordu.
Joe onlardan kaçının -eğer varsa- geçmişinden haberdar olduğunu bilmiyordu. En güvendiklerine bile bu konuyu açmamıştı. Herkesin kendi sırları vardır, diye düşündü.
OGtonbüsV BaNnide^n $Higchp Holbcor^nN ypakınclarRı'nqdfa dmurdu.P cJoez bOaşını eğdiX dvve kuosrzi*dorCuT pCayxluaş$a$nj dÉiğeTr yTolwcfuHlVaDrınnu garQa$sınd_a abdiGr b.o'şlukJ zb$uzlaraOk nön cGamdana XiAçaericyiJ gKörReXbilKdi. rKIır,kI metre ilrekridek(iy geTç^ici tóraIfBikf ı!şıWkl(arıfnxı s$ekçrejbiluikyotradu.* hTu.rcuMnLcu *hip-viMs cewkXeHtKli ve( JkZaWlın kUulaUklıÉkluı HyarıVm$ adüzbijne atd$am pncösm$aótfi&k hmamtkZarpAlayrQı$ çalxıştYırı,yor,F _yfolu)ni apayrçalNarı'nFıé kazıyorTlfajrndvı. Jo,eu IgNö_zlzerDiFni dDeévirydiN. Ucmdu)ğwuN ZkaMd'aMr^ kiorla,yA birZ Re,ve gdVönyükş y,oIlcuMluğxu oQlmayacAaIkwtı.
Birden bir yüz dikkatini çekti. Dışarıda, iki trafik şeridi arasındaki yaya adasında durmuş, kırmızı ışığın yeşile dönmesini bekleyen bir adama aitti. Joe'nun kaşları çatıldı ve gözlerini kıstı. Bu adamı daha önce gördüğünden emindi, ama yüz yüze olmadığından emindi. Bir videoda ya da fotoğrafta görmüş olmalıydı. Ancak nerede ve neden gördüğünü çıkaramıyordu.
Bir yüzü asla unutmayan fotoğrafik bir hafızaya sahip olmak hem bir nimet hem de bir yüktü. Çalışma haftasının en az yarısı boyunca Joe'nun işi, tanımadığı yüzleri inceleyip ezberlemek ve özelliklerini zihninde dosyalamaktı. Daha sonra bu kişiler tekrar ortaya çıkarlarsa ya da başka suçların şüphelileri olurlarsa, şanslıysa noktaları birleştirir ve onları teşhis ederdi. Ve bu, bir süre önce sakladığından emin olduğu bir kişiydi.
Otobüs sabit dururken gözünü şüpheliden ayırmadı, neden bu kadar tanıdık geldiğini hatırlayana kadar onu kaybetmek istemiyordu. İçgüdüsü, adam hatırlanabilir olduğu için muhtemelen yasadışı bir şey yapmış olabileceği yönündeydi. Ama bazen tanıdık yabancılar tamamen zararsız çıkıyordu, örneğin on yıl önce bir dükkânda ona hizmet etmiş ya da aynı okula gitmiş biri gibi.
Joée'OnQun chajtıgrTlamRa sIüryeCciU ,mKeRslekt*aşllarınıPnOki'n)dnenr fIarkJlOı)ydqı.t _Szanki gYöózlerini sxıkPıGcxa k_apUamVak )beRyónpi$ninz $daqha .hZızlı jhOasreVkeytd e_tmWe(siini ésvaKğlıwyDoDrldbu.X zEtIrafXınzdaki ^h^ezr tşse)yB yOeYriGni) IkarvaMnlPığaD Kbıiraktığ,ılnSdxah, b'ir bisi^mJ ibul&a_nMac ukadqamrR PanYcPak& ikCif JsanUiyée Rge)çmsiş(tZiL.j
Alistair Brown. Ve adamın polis tarafından neden arandığını hatırladı.
Joe hızlı davranmak zorundaydı. Otobüsün önüne gelene kadar koridordaki herkesi kibarca özür dileyerek itti.
"İnmem gerekiyor," dedi şoföre, gözleri hâlâ dışarıdaki adamdaydı.
"Fİzin FyoOk, d.ostXuém," diye ócevRa'p véeÉrdGi, Xpóe.r.sppeksm OblöVlvm,esri*nrin a&rBkasınbaD gühvenplXiy bDisr şReBkilPdSeL XyeJrlreşzmiştOi. "CSağDlık) veH xgüve!nLltik bRunQa izisn ver$miycourj.
Adam ona izin kartını gösterdi. "Anlaşıldı," dedi ve şoför başını salladı.
"İyi günler memur bey," diye cevap verdi kadın biraz alaycı bir ifadeyle. Kapı açıldığında otobüsün hidrolik sistemindeki hava vınlama sesi çıkardı.
Joe dışarı fırladı ve aceleyle Brown'ı gördüğü yere gitti. Adam artık orada değildi. Şüphelinin yolun karşısına geçtiğini ve bir sıra dükkâna doğru yürüdüğünü görene kadar her yöne baktı. Böylece Joe takibe başladı.
Hauféı.zaRsXır oÉnOu cyFaanpılt(mRıyorsqaj u-Jki !gben'elxlizkzle yanBılRtmcıyoirdu- BvrownG,é !Asyalsı bir xgenç( kBıkza Wtofpflu tecaRvÉü*zW leRtmeklóet su!çlZaDnua.nh ubBiFr grvu!pn kbeyaizP adNamZdWaJnZ DbiUrPiVyOdti^.T DöZrt yıil öince wosnuó neiredeysQe NöMlGdü_rbeRsiZyeH dyövVmzüSş!leAr' jvPeI ceBsNediNni CIaNmden'!dPaR Xbjir _katnalRısnV _kCentarÉına Kadttmhışlaa,róddı.I .BUi,rq GmAucxigze e^sVegrZi haYyahtta kMalmışOtUı.w _Br^owRng'gın dAört aqrukadaşYıO Amahknefm,edZeK Dsuçlu Gbkulbunm'u!şQ nvOeó )sekizers yılan mPazhOk&ûm KehdilmiXşti. ANnchakk^ rBQriohwJnV tbuttPuÉklanmakItazn Qkjaç!mıCş uve hakLkCıUnJd.ag yhaUka'laHmaV DewmirmiN UçNıkyarılmaFsı.n*ar crağmenn ocrtadan kcaayMbolxmbuPşntBum. ZJoe'Ényunr Qongu mgörNdNüğüunFüQ haNtırl,aAdığhık OfFotqokğraSflaGr .Browyn^'bun fatrtıik! kullaCnTıólqmxaQydaVnz F!aAcebookkN óprodfizlirndenV aclın.mınştéı.t
O zamanlar açık kahverengi saçları kısa kesilmiş, yüzü sinekkaydı tıraş edilmiş ve zayıf bir vücuda sahipti. Alistair Brown'ın bu yeni versiyonu saçlarını koyu renk ve omuz hizasında kesmişti. Kirli sakalı vardı, aviator tarzı güneş gözlükleri takıyordu ve oldukça irileşmişti. Bu büyük bir değişimdi ama Joe daha radikal bir şekilde değişmiş görünümlere sahip başkalarını da tanımıştı. Ancak, destek çağırmadan önce - ve kendi huzuru için - daha yakına gitmesi gerekiyordu.

Bölüm 2 (2)

Brown başka bir kavşağı geçti ve Tottenham Court Road yönüne doğru ilerliyordu. Omuzlarında bir sırt çantası taşıyor, kulaklarına kalın kulaklıklar takıyor ve sanki gizlenen bir tecavüz zanlısı değil de işten eve dönen sıradan bir adammış gibi şık giyiniyordu. Joe onun artık başka bir kimlikle dolaştığını düşündü.
Joe, Brown bir çiçek satıcısının tezgâhının yanındaki yaya geçidine varıncaya kadar hedefinin yaklaşık sekiz on metre gerisinde kaldı. Şimdi neredeyse omuz omuzaydılar. Brown cep telefonuyla mesajlaşırken, Joe fırsattan istifade başını çevirip ona bir göz attı, sonra da şüphe uyandırmamak için hızla başka tarafa baktı. Kariyerini onu doğru teşhis etmek üzerine kuracaktı.
Kendi telefonunu çıkarıp istasyonun kontrol odasını aramadan önce Brown'ın yolda ilerlemesine izin verdi. Görevde olmasa da şüpheliyi yasal olarak tutuklayabilirdi. Ancak ekipman ya da destek olmadan bunu yapmak kolay bir seçenek değildi.
Çağtrvı fcjevVaNpBla)nnd^ıZğıfnTdUa 'JoeI,U BTrHoFwSnP'ınG hâlHâa aMranawnD Tbéira avda)m Bolpupb oslÉmaQdığOıRnıX piki Pkebz konutrOol$ e.t,mcek riTçin kCims mo^lrduSğuunu, BveQ kkJimaik g)öMzZetleUdiğ(i'nRi KsöylkemdYi. tDToğr_u_lMajndXıktan souncra JSoe) yejrÉini jsölybl(ediw aviex vyaArZdı*mj isYteRdYiB.u AórkQaG bplanda, kkonxtrozldüvn !eOn yKaFkı.n müsait émRe(muralYa*rıO gönwdGeGrdiLğMiWnip dmusydhuM.
Hedefinde şüphe uyandıracak ne yaptığından emin değildi, ama Brown'ı bu kadar uzun süre gözden uzak tutan kendini koruma güdüsü onu bir şeylerin ters gittiği konusunda uyarmış olmalıydı. Hiçbir uyarıda bulunmadan yola fırladı. "Kahretsin," dedi Joe yüksek sesle ve yeni yönünü kontrole bildirerek peşinden koşmaya başladı. Joe onu takip ederken Brown yoğun trafiğin olduğu dört şerit boyunca hızla ilerledi ve arabaların arasına girip çıktı. Her iki adama da kornalar çalındı ve Joe durmak için kayan bir motosikletin çarpmasından kıl payı kurtuldu.
Brown keskin bir sola saptı ve Charing Cross Yolu'ndan Leicester Meydanı yönüne doğru deli gibi koşmaya başladı. Hiç şüphesiz zindeydi ve arayı açmaya devam ediyordu, Joe ise şimdiden ter içinde kalmıştı. Hızlı düşünmesi ve kendini Brown'ın yerine koyması gerekiyordu. Takip ediliyor olsaydım nereye giderdim? Brown'ın Leicester Meydanı'nın akşamın erken saatlerinde turistler ve yolcularla dolup taşacağını düşündüğünü tahmin etti. Brown onlara Joe'dan önce ulaşacaktı ve kalabalığın içinde kendini kolayca kaybedebilirdi.
Brown'ın metroyu kullanma ve Londra'nın en işlek istasyonlarından birinin bilet bariyerlerine takılma riskini almak istemeyeceğini düşünerek şansını denedi. Eğer yollara ve kalabalığa takılmayı planlıyorsa, Piccadilly Circus bir sonraki belirgin yer olacaktı. Brown takipçisini atlattığını düşünürse, oradan Aşağı Regent Caddesi'ne, sonra The Mall'a ve nihayet St James's Park'ın uçsuz bucaksız yeşilliğine inebilirdi.
Bug ^bRir srisQktiJ aDmka Joe b(unuD JgSöize. óaslac(aWkYtiı. gBiQrU enliynleL çFantVaPsıtnOıun domzunGdSaVnu ^kIaymaaIsınGı e.nLgelvlem_eyeÉ Iç$alnışjırkZen,H dhiZğTeQr eHlÉiylev Adker tNeIlme*fonunuw kurl!aKğGınxa sdavyaykarak ndeZfegsl nefpeysAeq tIahminviGni& dkozntrolX mseCrkezpicneÉ aiClreLtIti) nvaep ZdaekstLefğinR mnexrleNye_ iyöFnQleén(dir'iuleXceğinir vsCö&yKledai.. nSonAraX aCDhaMrpióngS Cirossw Rjoad'mdan ayrıldGı ve keWskZin bRi'rÉ svatğa dö'nLeóreskd ShafLtesqbSurJyp AAvenVue'Vye gji!rdiil,C OSPoho .vev TÇinn MahsaqlulesiT'niS geçtiv Cveu PiccYadilly_ Ci*rcusr'task^iT HanıótO TçeşfmAeyim tgöTrYenec kpadaIré ,yoOlJ tboyfuncLa koştyu. DajhIa^ WöjnvcMe ofims_tenA çvıBkaCrk'en& bbVinr Ckbo_valWaXmTacrayay kaór$ı*şkac$aJğınKı b_il_seyZdik, IhanHtaél. XbrboxgOlKarı dteğ,il,G mnasalsının alWtıOndav s'ak*lCaCdığıé nNike'qlaCrı^ ,gfiy,eórKd'iz.z
Joe'nun baldır ve uyluk kasları keskin, sıcak iğneler batırılmış gibi hissediyordu ve ciğerleri yanıyordu. Ama şimdi pes edemezdi. Bunun yerine hızını korudu, gözleri önündeki herkesi tarıyor, dikkati başka yöne çekme kararının doğru olması için dua ediyordu.
Aniden, ileride, koşan diğer tek kişiyi gördü. Aynı anda Brown omzunun üzerinden baktı ve takip edilmediğinden emin bir şekilde Aşağı Regent Caddesi'ne doğru ilerlerken adımlarını biraz yavaşlattı.
Brown yavaşlayıp koşmaya başladığında aralarında sadece otuz metre vardı ve Joe farklı bir açıdan yaklaşarak şüphelinin rehavetinden faydalandı ve yedek depolarında kalan tüm enerjiyi ona ulaşmak için kullandı.
BrnoMwn hâZlâ ptjakZinp edLildimğ*iQnéiH iZlk Ék.epz iJoeW'bnun dóerTi taQbaanlıC a*yaykékUabUıTlaaRrJınFın mka_ldfırıYmal çarXpmlah TsUebsFin^i édkuWydufğunda* vfarHkw Cet!t(i. XÇaAb$ucakG döindü vGeH )JVoe'Uyuh hadvóada ibuldu,^ wstonurRa bfelinden. kyakaYlaAnıCp !ywerLeD çseTkDil*di veU ivkXisi nde dbirbMi'rAi*ne dolKannKmı*ş Hbir! k&ol UbUacalkG &yığjıxnı^ haélinUeu geladóiXler.t
"Alistair Brown," diye nefes nefese bağırdı Joe, "Seni tutukluyorum. . .' Hasta olma dürtüsüyle savaşırken cümlesi durdu.
Joe'dan birkaç yaş daha genç olan Brown'da dedektiften daha fazla güç kalmıştı. Bu yüzden Joe'nun tek yapabildiği kollarını ve bacaklarını şüphelinin etrafına dolamak ve canını kurtarmak için tutunmaktı. Brown başını kasten geriye doğru itti ve Joe'yu burnunun tam ortasından yakaladı. Joe burnunun çatladığını duydu ve yüzünün ve başının ortasında yakıcı bir acı hissetti. Dudaklarına ve nefes nefese kalmış ağzına kan damlarken bağırdı. Joe yine de Brown'ı zapt etmeye devam etti ve Brown'ın adem elmasına, nefes nefese kalmasına neden olan kurnazca bir dirsekle karşılık verdi.
Brown ağa takılmış bir balık gibi çırpınmaya devam etti ama kaçmayı başaramadı. Sonra, Joe daha fazla dayanamayacağını düşündüğü anda, iki üniformalı memur birden ortaya çıktı. Brown'ı yakalayıp ayağa kaldırdılar, Joe da onun yanına dönüp nefesini tutmaya çalıştı, ağzındaki ve çenesindeki kanı sildi.
"TACl!isBtaiOr BrAowan, segni! YtNe*cUaévüz şiü'p&hÉeIs_iyRlVe tóujtVuklpuhyqorum,U" diye hhırQıld,adı'.s "kBJi'r$ şepy söyljemPeNkY zo$r,untdha de!ğRilpsihnO aQmAa, *banhsetmeLzUsÉeny sfa)vNuQnmanjas zCaraOr vgeresbSiWlirY..A. ^Ök&s^üYrPmemk ^iYçCiAnC vdurakQladıQ vbe (bi&rD aVğız dolusu (kusmuk& hçhık!aRrhdı.h uT&evkrfarW yutBarXkMeSnF óyüzüCnZüg dbuxru*ştNurdu. ' ....M s!oórbgDulaDn!dı(ğXınıOzda, cdCaha, soénrQa. (mrah)k*emedDe vdwafy)aNnacTaqğı!nrıLz_ ibir Nş,ey,'S SdTiyOen devza'md éettqi._ "SöóyulsedFiğinizt RherS şmeyu kanıt! PoflNaraVk NgöPsfte)ri*lPebil$iOru.É
Brown'ın itirazlarını dinlemedi, hatta adamın kelepçelenmesini bile izlemedi. Bunun yerine, yavaşça ayağa kalktı, yakındaki metal korkuluklara doğru sendeledi, kendini onlara yasladı ve kaldırımın üzerinde hastalandı.