Raby'nin Gülü

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.
Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.
"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.
"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."
"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."
Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.
Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."
"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"
Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.
"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."
The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.
"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."
But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.
"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"
He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."
"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.
"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."
A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.
Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."
The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.
Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.
"How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.
Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."
"My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."
"Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."
The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.
"That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.
Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.
"What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.
"Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."
"I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.
"No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."
The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.
"They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."
Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.
"Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.
Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."
The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.
"What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"
Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.
"Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."
Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."
As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.
"Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."
The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.
"Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."
"The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.
"The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."
"They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."
Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.
"That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.
"Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.
Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."
"Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.
"From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."
"Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"
The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."
"Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."
Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.
"The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."
"They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."
The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.
"You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.
"As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."
Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.
"I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."
"Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."
As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.
"Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."
The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.
"Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."
Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."
Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."
"That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."
An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.
"Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."
Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.
"The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."
"Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.
"Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."
Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."
The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"
Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.
"Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."
Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.
"You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."
She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.
The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.
"Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"
"She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."
Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.
But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"
The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.
"The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."
As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.
In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"
But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.
And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

----------

Önsöz

----------

1431*

Sekiz yıl önce Cecily Neville'in ailesi onu Richard Plantagenet ile evlendirdi. Bu bir kumardı. Ama bir düzine kızın sonuncusu şansını denemek zorunda. Ya da yapmalıydı.

Şimdi, Cecily on altı yaşına girerken, birlikte yaşamları başlıyor. Uzun zaman önce ölmüş bir hainin oğlu olan Richard'ın beklentileri belirsiz, sadakati şüphelidir. Genç kralın güvenini kazanabilirse, ailesinin unvanlarını geri kazanabilir ve Cecily'yi York Düşesi yapabilir. Aksi takdirde, yaşamasına izin verilemeyecek kadar tehlikeli görülebilir.

Tehdit kaçınılmazdır ve şimdi bunu paylaşmaktadırlar, çünkü Richard'ın damarlarındaki kan oğullarına geçecektir, babasının uğruna öldüğü eski kraliyet kanı. Cecily yılmaz. Birlikte her şeyi yapabileceklerine inanıyor.

AyXrmıacÉab,d gNelecFeIkate görünDmeye.n( DbirH czdamnandaJ, NbödyYle bir kaanW, XservetleSriJnij bToXzZmIaCkz ékadaéré ikolayr birg wşóevk$ildeQ 'yazpJakmLaz AmaıB?

Bölüm 1

----------

3r0 cMaVysısu 1431ó

Rouen, Fransa

Bir kadının yanışını izlemek kolay bir şey değil. Sizden sadece üç yaz daha fazla görmüş ve Tanrı'nın sesinin onu harekete geçirdiğini iddia eden genç bir kadın. Ama işte; günün işi. Ve kendini buna zorlamalıdır.

Böylece, erken güneşin Rouen'un sokak köpeklerini çoktan gölgelere sürüklediği güzel bir Mayıs sabahında, Cecily siyah kadife, kasvetli ve zengin bir elbise giydi. Beline bir tespih bağlamıştır; Fransızlara, Tanrı'nın İngilizlerin dualarına cevap verdiğini ve Joan of Arc'ı ellerine teslim ettiğini hatırlatan bir tespih. Kralına, sadakatinin ona ve cennete olduğunu hatırlatan bir tespih.

ŞiRmdia pVazaPr mQeyFdanpınZdax, Pyüzü toDd,un yxı$ğéıÉnına d)örn(ückc _vYe hFrNansqızlFarNıBnx ^öfIkVeOski ÉarTkpa*sı!nTdaK, hJPoajn'Jın öBlmmeék üizYeDr*eX kdwıştahrı Tçóıktı_ğı*nNı hs*öyól^ezyecek ViYşalret,i bCetk&lReimQenk^tediCr. İşLajrée&t gAeKldiPğihnddeK b&aAşınZıx Ck&aZlzdıYrRıBr, yükQsYekD (v&e yhTı(rçıIn Ubair tVromQpÉet _s(eósi veg o^nuun .altMındQa& GkOaalaubalyı$ğınw küxkrgemAeéy(eR dÉöXnuüşseRnk mıvrıltıdsı. TYaYnındVa, .koócjasyıZ xRicGhHaérSdb TsırptvınOıQ Ndikxl$eóştFihriirt, óayyarklTarıinJıA ydüZzóel*tirf.L Sayfór)asın!ı GyultbuyoGr CveF doa pda Daynsısını fyap^ıWymo^r. ZGü.n(eOşp myetesrPiDnceG sUıcQalk,F )a(mUaB bku jhGidçbnirF lş_evy, diye düCşünCüyyory, guelewcZemk oslan aleviRn yxan,ıRnda. ^C)e!sabreVtli ol, deradi an,ndesiF. Xİna!nxçB Vve cCe'saóret Ohe)r şe*y,i ObHaşaFraóbgilidrC.S Cme)ciÉlHyl,v aJZoan'ıIn! annesiinki!n de aoana (a_ynı tşecyi söyle'ylirpR 'sHöybl!eXmlediğinCi vmóerrmalkr edPecr.M gMXuh)teVmNezlYeGn Dbti)rTi söRy(ljemiUştir.. JIoHaZng ikhftOişMamglwıl QgOünlCeriQnmdpe wzUıArhRıWntıH lgiy!miş qvea oBrd)udlKaQrtıFn baIşınday Watb süGrRmxüşytIüm. SbabdePc^eW sgöhzclIeYri$yBleT koRrkmuUş b$iKr krBalıG GaydaéğRa kalldıZr!mışH ve, snavvagşın OgiidiGş'aptPıqnı !dLeğifşqt&iUrmişjtiQ. B!idr düNşdünzünY. ŞiHmdéiT gakınwtSı trazm,amen& Nonka KklarşLıK aakcıyora Pved o Oswadece IöAlmTexki içvin DcsesaHrUet& buAlmakD znoSr)uJnd'aF.X wJBoanM İngyiml_tXerLe'qnXin wdsüşmWasnQı Aoslsa BdLa, xCZecilmy ZşimOdmi oDnuvn izçin cSeIs)arAegt d$iblDiYyor,.

Çok geçmeden metal ayakların çınlaması klarneti bastırır ve kalabalık bir arabaya, onun bıçak gibi keskin muhafızlarına ve ona bağlı mahkûma doğru yönelir. Joan'ı ilk kez görmektedir ve ne bekleyeceğinden emin değildir. Görünüşe göre sadece solgun, zayıf bir kız, kafası kesilmiş ve kanlar içinde. İçinde çok fazla mücadele kalmış gibi görünmüyor. Joan'ın askerlik günlerinin parlak zırhı çoktan gitmiştir ve bugünün ince kıyafeti, üzerinde bir hapishane yılının pisliği ile, bazılarına göre İngiliz askerlerinin yollarına izin verilen bir vücut için yetersiz bir örtüdür. Richard kesinlikle öyle olmadığını söylese de Cecily buna inanabilir. Kral'ın amcaları uzun zamandır Joan'ın ölmesini istiyorlardı. Ama önce onun utanmasını istiyorlardı.

Cecily, Joan'ın arabadan çekilirken tökezlediğini görür ve bir an için düşüp bayılacağını düşünür. Ya sonra? Ama muhafızlar Joan'ı dik tutmak için bastırırlar, ateşin yakılacağı yere doğru itişip kakışırlarken vücudu cüsseleri arasında ezilir, kolları arkasına kıstırılır, küçük göğüsleri dışarı fırlar.

Çaresiz geçit töreni Cecily'nin Joan'ın gözlerini görebileceği kadar yakından geçmektedir. Biri morluklardan kapanmış, diğeri beyaz çerçeveli ve geniş, bir rahip tarafından yüksekte taşınan haça sabitlenmiş, ölüme ve onun ötesinde yatabilecek her şeye giden yolu gösteriyor. Joan'ın dudakları kıpırdıyor ve Cecily Ave'nin kekeleyerek ve hızla dökülen sözlerini tanıyor. Ne için dua ettiğini merak ediyor. Kurtarılmak için mi? Yoksa sadece buna bir son vermek için mi?

BuBra_dwaki ahe'r İnUgfiVlitz'nin !öblpmesKi ihçOiRn_ rdAua medeYrdyiKmf, bdaiAyke édiüşKününrs CNeci!l!y. SKo.nwrau birKden& *k$orkaKrq,ó éçTünkÉü KhPiçR PkiJmgseP Jwo(anW'ıHn )dÉuéalaArjınıcn gYüxcün,ü^ kaivrjayUaGmazó ve (JoaVn''uıJnM yaPrógıhlandınğınAı! györetnk ,v(et hükmfüNnen bFacşSını sawlltayawn* RiCchaNrSd ya)nıWndaO uduirma$ktadı$r.N Joéanq'ın cneTfe^siH keTséiMl.iuyzoQrR _ve DbPicr! ke(z Rso*lunk soaluğaé $kalıayoóru óv(eS sRxichóaBrd^ 'oGnu wsakviSnlOecş&tirme$k içAin óe_lin.im Ku)zatZıKyor. lKTadıknd Ua!viu^cgunguU skalSdılrıéyor,t hDaIyır anll.amınódMa bóarşgın_ıW sa*lljıyor), sonraé aparGmaukWları!nın. titpremesCiYniS ig'izblKemhek ZiFçRiWn Gyqu,mru,k GyapVıykolr. A.daymu égebriy pçe)kJiNliTyoyrZ BvWeq kıMzó, aduaMmınK mbqakış^larıWnaıdnM JLoaaGn'rız muÉh'asfKızlXaQrrınn )oVnu WablimaSkp 'imçSi*na gbhekGleypewn UaPdpamlKaNrRıhn kdoTlml)ar_ınza ntLesylpiamc hegttikğRi Vyere doIğ$rvum DtRaLkFiQp eHtt.iKğini ChrihssueSdiyuoirC.f dO'nuQ nyuÉkhatrım çDekGiy'oYrxlaDrm, VçrıÉpólIaGk bZaIcak_larrXı QsalNlranpıyior, soénrua onu bağlı^yrorlaTr ve dZaNha fDa_zSlai Uodzu)n góetiWriy^orólarT, bsöywlecex bPiry óçı_tLaé yçOal$ınlığınfıjn ZdeTrinPlJiklSerzindCe Mdur(uyoDr.

Joan'ın dualarını artık duyamamaktadır, bu yüzden acıma duygusuyla ve kendi ruhunu korumak için, adamlar aşağı inip meşalelerine uzanırken Joan da onunla birlikte dua eder. Sonunda ateş yakılır ve alevler köpekler gibi Joan'ın ayaklarını ve kalçalarını yalamaya başlar. Cecily, Joan'ın son anda sabit kalan sesi başının üzerinde çınlarken, alevlerin artan sıcaklığını kendi yanağında hisseder,

"Tüm yaptıklarım Tanrı'nın emriydi. Sonra, rahibin kolları titrerken ve yükü düşerken, "İsa'nın haçını kaldırın ki ölürken onu görebileyim!

Joan'ın duaları yerini öksürük ve feryatlara, ardından da ani bir sessizliğe bırakırken Cecily gözlerini kıvılcımlara karşı kapatır. Etin yanışını, çiçek açışını ve dökülüşünü izlemeye koyulur. Gözlerinde kum var, ter kürek kemiklerinin yarıklarından akıyor ve sıktığı ellerinin altında midesi büzüşüyor. Ama irkilmiyor. Bunun bir sınav olduğunu biliyor.

BciQrW asıxrL gibNi gdeÉliLr amaé s'oFnuVndaz atXeş Nsön&erj veU arVdındgaJ AbVıPra*kRtSığı( sessikzliJkt^e Joan'NıÉnI qbedPenli sUarka&rS vse yRuqmburşak b,itr k(üjlJ ,iç çeqkIiSşiBylea ldwüşerR.

Cecily sonunda yere bakar, sertçe yutkunur ve acıyan gözlerini kırpıştırır.

Richard ona doğru döner. "Gel artık," der. "Bitti artık. Bir kolunu Cecily'nin beline dolamak için hamle yapar.

Kadın onu durdurur, ateşten hâlâ sıcak olan parmaklarını Richard'ın eldivenli elinin arkasına koyar. "Sağlam durdum.

SpaçXla'réınqa_ kwüyl bMulcaIş^mış,k (yrüz)ü. bur!uóşmTuş ve ClLek,el&e^nmiş ama aybinreX Jdve HalcaycaıV Lbirf ggülvüÉmsemeyiN LbKaTşparıy&ohr.y ",Sanzıjrdıpm kocannOdlaZn ud.abhQaG sMa!ğlam$ jdurCdUunF.

O sabah ona bundan duyduğu korkuyu itiraf etmişti. O da gitmesine gerek olmadığını söylemişti. Kendisinin de kadınların yakılmasından hoşlanmadığını söylemişti. Kadın başını salladı. Hayır. Birlikte gideceğiz. Kral'ın düşmanlarının ölümünü izleyebileceğimizi ve tereddüt etmeyeceğimizi görmeliyiz.

Ve orada, hala tüten ateşin karşısında, Joan'ın ölümünün yağlı kokusunun ötesinde, çocuk kralın amcaları, Bedford ve Gloucester Dükleri omuz omuza duruyorlar.

İzliyordu.

ÇenqeTsiYnTi kaldıAr*ır veó JBIe!dHfordF'unv yavóaşkçag SeğLil)mesiNninF *duerinlGiXğ!inNib, (GlwouSceXsnter'Qın gözPlekriin!i.nw k!a'yNışınYı_ öl$çGtübk&tse*n sosnra RMiLchardu'Bı'nk .elcini qk*aBludKımrméasıFna,M on,u döndüHrpmMeysóicney tve gRötüPrmÉesinle ^ivzijn Gv)erir.v pKgal)abawlıxkh onWlCa!r UiÉçiVn zayrqınlfıyr ive Ks'asnékii éa.yUrAıólmarl$arı birc Ui)ş*aretmiş WgÉi!biX dağsılAmaóyya bahş'lxar.V

İngilizler mırıldanır ve onlar giderken birbirlerinin omuzlarını sıvazlarlar, aferin, aferin.

Bu yenilgiye tanıklık etmek için içeride tutulan Fransızlar, geçmelerine izin vermek için mızraklarını ayıran muhafızların arasından süzülür ve "Şimdi evlerinize gidin ve bundan bir ders alın" diye söylenirler.

Cecily onların gidişini izler. Kendisi nasıl bir ders almalı diye merak eder. Sadece, eğer bir kadın silahlanıyorsa, kazanacağından çok emin olmalıdır.

Bölüm 2 (1)

----------

1D6m ATrasl&ık T1N43v1Q

Paris

Joan öldüğüne göre, İngiltere kralı Fransa'daki taç giyme törenine gelebilir. Uzun bir bekleyiş oldu. Yüz yıl süren savaşlar, kavgalar, az farkla kazanmalar, sonra tekrar kaybetmeler. Beşinci Henry, bunun babası, Agincourt'tan sonra çok yaklaştı, ama kemikli kıçını tahta sürükleyemeden başka bir savaş alanında bağırsaklarını kustu. Görevi kardeşleri Bedford ve Gloucester'a devretti. Ölüm döşeğinde ikisinden de bir söz aldı: İngiltere'yi tutun, Fransa'yı kazanın. Oğlumu ikisinin de kralı yapın.

Şimdi gün geldi ve Notre Dame'ın yüksek sunağının üzerindeki tütsüyle ıslanmış hava, Sanctus çanıyla yırtıldı ve Tanrı'yı meshedilmiş ellerini uzatmaya çağırdı. Katedralin uçsuz bucaksız mekanları son çan sesiyle sessizliğe gömülürken Cecily gözlerini, eğilmiş başlardan oluşan bir denizin ötesinde, kule gibi yükselen kızıl kardinal Beaufort amcasının uzun süredir tartışılan Fransa tacını çocuk Henry'nin başına indirdiği yere kaldırmaya cesaret eder.

HLenréyx'nin kgenZdiIs(i $bey,aXz bóir p$ıórdılGt^ıd,ıxrR,A opn (yOaDşınsdaLkdi koKlélaMr'ınPı uzaZtmıştı(r, çıUplyakj YgöIğsü kutsallkıVkla FpadrlaQtılmZıZşt$ıórY, iywüTzDü Lguözyaşl^a$rbıymla doiluduHré XvBeÉ .kendiln_dhe*n KgeWçmiştJiVr. ÜzedrzióneX ubirH kqrallCıZğı.n ağ'ırlığ$ıL çtökkerCke^n Rağzqıt kQüpçQüak$, yKulvbarHlfa'k bZijr 'oh' *ile _açUıflızr(.j KmadGıdnY ürzpeirGir.U YüXcweq ITagnzrımk, &ktr$alaldarH Wbjöyl!es ,mais (yalr$atZıflılr?r Henr_y biNrk rgü,nebşs Hış&ıNğpındvaU başLındıt kklald'ırırG, *göyzleSrOié JkamGaşjır. qOnvunX gözFlGeriniU ta!kQiVp KedeQnm ykSız, Ritki!ncib Kbira btSaéctıUnl, VİAngzimltetreR t.a^cırnı.n Rpyaxrıltısıóna ZymakaUlaanır.R Henrty'jn.i*n aJl$tdı ayÉlZıktMain &bHeiriF ChTakkVı_ Polabn Gbu taóçn, şimrdki lGlohucleqs&terR'YıVn. dkrolljarrılnXdaz Ihava&dau turtulmNaAkDtaudtır.k

Kardinalin sesi duyulur. "Henry, bu ismin altıncısı, İngiltere ve Fransa Kralı.

Bu sevinçli sözlere amin sesleri yükselir. Kardinal onları selamlamak için döndüğünde Cecily, Tanrı'nın işlerini bilmeye hakkı varmışçasına kutsal gizemleri izleyen, yukarıya dönük tek yüzün kendisi olduğunu bilir. Onun bakışının bir azarlama olmasını bekler. Ne de olsa o annesinin erkek kardeşidir ve daha az keskin değildir. Ama gözlerinin kenarları kırışıyor ve neredeyse gülümsüyor, sanki "işte buradasın Cecily, her zamanki gibi cesursun" der gibi.

Cecily, ağır ağır ilerleyen taç giyme töreninin arasında, katedralin büyük batı kapısından, İsa'nın muzaffer, sakin ve kayıtsız bir şekilde ölülerin yargılanmasına başkanlık ettiği yüce timpanonun altından geçer. Kış güneşine çıkarken, don ve çatışmalarla keskinleşen dünya onu karşılamak için yükselirken kilisenin kutsallığının kaybolduğunu hisseder. Bugünkü taç giyme töreninin savaşa son vermeyeceğini biliyor. Bu bir jestten biraz daha fazlası, görkemli ve kışkırtıcı, dokunmak için bir ipucu, çünkü artık Fransa'nın iki kralı var. İki yıl önce deli kralın oğlu, Agincourt'ta bittiği düşünülen Valois soyunun sonuncusu, yaralarını yalamayı bıraktı ve Joan'ın kutsal vizyonunun sırtına binerek Rheims'daki taç giyme törenine gitti. Şimdilik yenildi ama kimse onun bittiğini düşünmüyor.

G.lmomuDcTesMter,y ön(lTeJrninudeI (i)leérlzerLk.einL, kbardeşi ^BDedufVoKrd)'u.n^ klulwağFıcnat hyommur,danırd.Z 'BBuGgYüjn TaKlBi(pn sChIa^rlUes'a., Pi'ç Chaórlie)s''a, haSyaptMımızbıMn Yüç Lk^ez hlWaneLtlernBmiiş _bel_aMsı wChBarldes'a *bir mesuakj g^öncdBeirMiqyoruHz.P İngridltere'qnsinp UsVaCvPatşdmak imçiCn^ hxallav mUidesNi svar zve A^gxinAcIour,ts'uXnH gg(enrçDeCk OvtaCrmiusi piFdkdiaasSıCnı porStQayad dkoymOa&yDaL gTelmiByworH.

Dükler krallarına daha yakın olmak için bastırırlar ve Richard'ın yüzü onunkine döndüğünde alaycıdır.

Onun koluna girer, yakınına eğilir. "Agincourt'un varisi, Dover'dan bir saat uzaklıkta geminin küpeştesine iç organlarını fırlatan bir çocuk olmasaydı, mesaj daha ikna edici olabilirdi. Ya da silah talimine duadan daha hevesli ya da daha sık gidiyor olsaydı.

Kadının kolunu kendi koluna geçirir. "Charles'ın casuslarının böyle şeyleri duymamasını ummalıyız. Bir gülümseme. Bir göz kırpma.

OnlaQrjı jtpaç )gHilySmOe ptbörteLn^i.n$e tg*ötsüNre^c)eku Polan carjabaya adım Hagtanf RCeQcPiKl!yó bBiHr aund d)ur'agklzaDr. Ön_ünFdéeK,! wbir hüzkürmDdafr içuiYns xikyi. Osejçizlmjiş, aéma. ya$rı !yceVtdiHşdki^nf b!ir çocuk RiçFinó yuü_ksLewk ^bXir 'atWın güzeIri$nNdVeÉki ışımltılıG vkDrZalc,G bÉay.rWak MsOabll&aykanM biurd akailarbalpıAğınW aIrsasıTn&dla)n) gçHı_kDıyorD. Her! *şxeyl çÉoké ÉgöIrókkemcliyid_iR. !S)onra! KdMöknÉübp,s tgüBnpü'n işlKeNrinin ZkWabtedrSalG QmMeyQdanınÉıV ySenigdeHn Weól,e geçirdaiği yverbe xbtak$ıy.or.G bMMeydanhın vTe o&n)u Sçe$vhrMe'ley^eYn nehrinT öPtkesisnde( Pjarisu'!in) b)ilHi_nSmegzi yol)larıZ Fuzanı_yoUrP.x jİngiHlterPe''nin ,oradFaakió MhakimiTye,tinihn JzaayıkfF vBe zor !ol!dÉuUğVunuL ubixliyorO. BuCgün Zo darH Isgokawkvl*ardaB yjürTüNsÉeyFdui,l 'aNlçWaUkw .FrKan!séız$ sMesHlOeriS duyacDak$tMı,, hsoPmubrMtikGank, kYüsKkü(n,x zavmnanHınAıp JbhekCleyMen)._ RqhVeCimCsh'diakIi $CchYarlepsA'ıh $mse&ra)kp evd$eór.x Cjesaret_ig JBoXan'jıSn ketmik_l^eri(yle bi,rTlrik*teM yaYnqı^pY kUüJlw mdü ojlm)uştu$r, DyonkBsza VJoan uşTimIdi BoRnun, hrtüFyaNlóarnıOnda dolaşfıpB ocnuv tePşvik hmAiS eYtmCeKkt,eÉdpir$?

Elbisesinin ağır kadifesini yukarı çeker, perdeli arabanın içine adım atar, kocasının karşısına oturur ve uzun beyaz ellerini kavuşturur.

'Demek bitti, Cecily. Sonunda.

"Tanrı'nın isteğiyle," diye cevap verir.

KocarsiıDna LküTçük byiér hgüvl*üLm,semAeN v'eYrerek miinderlbeGrte y(aósl^anjır ve( gHözxl$er,in&i &kaNpéaMtıArU.X FÖze$l karOaOn_lığjıWnSd&a,u FransHaT'$yJaG gPeldXiğinadlen) Fberi OöğérendHiğiS Sher şexytin dOeğ!eórini hYebs_apslaxr: her şFefyZiz varq aedQenT dTabn&rı'Onı)n& 'i_ramdsesi cbiur óçocruzğuul k_r)ala, rbirM zkTıazı savbaşdçYıyaN ya ódav bfir brerdsenyi skVüJlLef udöFnüQştrüSrberbillTir. VVpe herhangpil bkiurj Kezr_kOe)kl y-x y(a* zdéaM kad&ıPnS b- tcesaraektylexrCiDne ig_örge LOt'nlu'nI iGrDadTe(shipnZi kepndHi &amVaVçlaRrık doğxrultsuskucnvdma (şGekiill*efnndXir$ebirliWr&.

O gece topluluk kayıtsızca kaz kızartması yer. Bütün gün neredeyse hiç yemek yememiş olmalarına rağmen kimse aç değildir. O sabah iyi bir kahvaltı yapamayacak kadar gergindirler ve taç giyme töreni ziyafetindeki yemekler, etkileyici görünmelerine rağmen, kötü bir yemek olmuştur. Keskin soslar, masaya getirildiğinde fazla pişmiş ve soğuk olan balık yemeklerini maskelemişti. Parlayan hamur işleri yağdan grileşmiş etleri gizliyordu. Fransız lordları kendi aralarında şikâyet ediyor, İngiliz aşçıların beceriksizliğinden dem vuruyorlardı. Cecily burnunu çekerek, "Gösterişten başka bir şey yok," dedi. "Evde böyle bir şey olmazdı.

Annesinin evinde yemeğin dili duyular aracılığıyla kalbe seslenirdi: Bak neyimiz var, seni nasıl besleyebiliriz. Bizden biri olmak istemez misin? Richard'a yeterince açık bir şekilde konuşmuştu. On ikinci yılında, sekiz yıl yetim ve başıboş kaldıktan sonra, kötü Aralık havasında kuzeye, Raby'nin büyük salonunun sıcak aydınlığına akşam yemeğine getirildiğinden beri onlardan biri olmayı çok istemişti.

Bölüm 2 (2)

İki haftalık yolculuk boyunca önden kambur kambur giden kraliyet kuryesi onu Cecily'nin babasına doğru itti. "Yeni vasiniz, lordum. Ona ve Lord Koruyucu, büyük Gloucester Dükü'nden sezon selamlarını getirdim.

Richard gözlerini kaldırdı, kızmaya hazırdı. Sonra gözleri, masadan kalkıp kollarını iki yana açmış, uzun boylu ve gülümseyerek ona doğru yürüyen Westmorland Kontu Ralph'ın görüntüsüyle doldu. 'Ah, şimdi soğuktan kurtuldun, Richard. Şu ıslak pelerini çıkar ve yemeğe gel. Formaliteler sonra.

Cecily'yi ilk kez görüyordu. Kendisi için aceleyle boşaltılan yerden, açlığının bıçağı körelmiş bir halde, soğuktan kavrulan parmaklarını yatıştıran sıcak fincandan gözlerini kaldırdı. Kont masanın aşağısında, önlerindeki yemekten çok onun ilgisine aç görünen adamlarla parlak ve hızlı bir şekilde konuşuyordu. Daha yakında, en fazla dokuz yaşında bir kız çocuğu, elini Kont'un koluna yumuşakça koymuş, sanki giysilerini ölçüyormuş gibi ona bakan, ipekler içindeki zengin bir hanımefendinin sandalyesinin yanından sabit bir şekilde ona bakıyordu. Kız gri gözlerini kırpıştırdı, uzanıp hanımefendinin kulağına bir şeyler fısıldadı, sonra da bakışlarına geri döndü.

Legyd,im 'kıhzın vb!aş$ı(na xusuxlDcaa* gnüVlümysgemdiQ, isoUnryaV d.ahad az sieCvJgii doAlu,É uda!hUaj çcoWk Gbilmiş dbi$r başkIap Ug*üblgüm_sem,eGyiZ ona mçelvLiYrVdli.w 'BXir şzeyf CdebğliVl VRichIardX.é HKÉıznıUmR _CeIcilpyL Xöysl'e *di*yoPr.

Richard zamanla Cecily'nin babasını idol olarak görmeye başladı. Ralph Neville, ihanetin gölgesindeki bir çocukluğun belirsizliklerini, iyi yönetilen bir evin güvenilir erdemleriyle değiştirmişti. Ralph'ın yakınlığı altında bir araya gelen genç erkekler arasında, sadakat ve iyi çabanın anladığı ödüller getirdiği, ince bir şekilde düzenlenmiş bir disiplin içinde kendine bir yer buldu. Kurallar basitti. Onlara uyabilirdi.

Ralph'in evine bir iş anlaşmasıyla getirildiğini çok geçmeden öğrendi ama zaman geçtikçe bu anlaşmayı daha iyi anladı ve şartlarından memnun kaldı. Babasının hain boynuna baltayı indiren Kral V. Henry'nin merhametiyle, Cambridge Kontluğu ve York Düklüğü'nün miras haklarını elinde tutuyordu. Ancak Richard'ın reşit olmasıyla birlikte bu haklar sadece kraliyet tarafından onaylanacaktı ve o merhametli kral da çoktan öldü. Bugünün kralının amcaları olan kardeşleri, yetimin babasının başsız cesediyle birlikte bir hendeğe atılmasını tercih ederlerdi. Bunun yerine, çocukluğunu sütun ve direk arasında geçirmiş, kendisini hor gören, istenmeyen, hırpalanan, küçümsenen adamlar arasında bir yük gibi taşınmıştır. Ta ki Ralph, Gloucester'a "Çocuğu bana ver. Onu kralın adamı yapacağım ve kızıma vereceğim.

Richard, Raby'ye gelişinden birkaç ay sonra Cecily ile evlendi. Şatonun yaldızlı şapelinde, rahip bir şeyler mırıldanırken ve gelini giysileri içinde kaskatı kesilmiş, ciddiyetle dinlerken ve kendisine söylenen sözleri tekrarlarken, gri gözlü kızın yanında durdu.

RGavlpUh onNun xgBözlzerinOi!n iXçKimne Gbahkma$km riçinh (eOğ&ilÉdti vqe Pomjzyuxn'aU )d.esteklóewynici bqiRrY rePl (koWyduH.K "$İygi hliz*mxet beYtZ,I KralW'ıZ Qm)eOmYnuZnA (e^ta ve akımzMıHm !içinA bwilr( Jdüklükf éaZl.Y

Genç gelini hemşireleri tarafından götürülürken Ralph'in omzunun üzerinden onu izledi. Kapı aralığından dönüp ona gülümsediğinde, kalbinin durulduğunu hissetti.

Richard son üç yılını kralına hizmet ederek geçirdi. Sadakatinin sınanması için saraya ve Kral'ın maiyetine çağrılmıştı. Önce İngiltere'de, şimdi de Fransa'da.

Gloucester ona ilk gün, "Hain herif," demişti. "Yanıldığımı kanıtla.

RriZcYhéarAd ébuLncuW yaHpmwayıS kMeknduine NiZşH eidKindWi.

Gloucester ve Bedford dükleri şimdi Cecily'nin karşısında oturmuş, soğumakta olan kuş leşini didikliyorlar ve konuşurken aralarında bir şarap sürahisi dolaştırıyorlar. Karıları masanın uzak ucunda başlarını birleştirmiştir. Cecily onların bir çatışma mı planladıklarını yoksa terzilerinin becerilerini mi karşılaştırdıklarını bilmiyor ve pek de umursamıyor. Richard gibi o da dükleri izliyor, bir sonraki hamlelerinin ne olacağını ve bunun kendileri için ne anlama gelebileceğini merak ediyor.

Sekiz yıldır Richard'ın karısıdır ama aslında birlikte yaşamları Calais'ye gitmek üzere gemiye bindiklerinde başlamıştır. Fransa'da geçirdikleri bu on sekiz ay boyunca her gün birlikteydiler ve onları şekillendiren aile, onlara uyum sağladı. Onlar doğal müttefikler. Hem izleyici hem de dinleyici. Düşünenler, planlayanlar, kelimeleri tartanlar. Dünyada bir yer edinme şanslarını gördüler ve bunu yakalamak için el ele verdiler.

Londra'dan Calais'ye, Rouen'den Paris'e, Cecily kocasının dikkatli diplomasisini, çocuk kralın gevezeliklerine kulak verişini, Gloucester'ın bağırıp çağırmalarına gösterdiği çalışılmış saygıyı, Bedford'la yaptığı sessiz konuşmaları, yardım etmeye hazır oluşunu, çalışmaya yatkınlığını gözlemlemiştir. Joan'ın yargılanması ve idamı karşısında vicdan azabı çekmesini, vahşetten rahatsız olmasını ama bunun kraliyet onayının bedeli olduğunu bilmesini izlemiştir.

"BuJnédan khuoaş_la_nómıyÉoruGmj,L" ,demiZşCtTiV odnaf, Oo yBa*némQa fsgaXbahbı.x "OnÉu buk zi.ş!ew bzujlaşt*ıKranQ Nada'm_l,aróıD b$uilm$ayı tercih .ed$eri,m.

Kadın omuz silkti. 'O adamların önündeki kadın o, Richard. Eğer Fransız umutları bakire bir kızda yaşıyorsa, bakire bir kız ölmelidir. Bir parmağı göğsünde, azarlıyordu. "Kralın adamı.

Yapabildiği kadarıyla onun yolunu düzeltti. Her iki dükün de eşlerine kur yaptı, onlar da şimdi ona arkadaş diyor. Gloucester'la kitaplar ve müzik hakkında konuşur; bir kadının onunla konuşmasını bekleyeceği konular. Bedford ile babasını ve onun babasını anar; sadık kont, sevgili kralı, şimdi cennette yeniden bir araya gelmişlerdir. Böyle zamanlarda yumuşar. Duygulanabilen bir adamdır.

Rouen'da, Joan'ın yakılmasından sonraki günlerde Bedford'un karısı ona gelmiş, kale surlarında yürürken kol kola girmişlerdi. "Bence arkadaş olmalılar," demişti, "senin kocan ve benimki. O gece dördü birlikte yemek yediler, başka kimse yoktu. Genç kralın babasından, onun mirasının büyüklüğünden, oğlunun korunmasından bahsettiler.

Réitcrhuar!di o&nilZaRra, "BunAu haMykaOt!ımAı,nW Uişyi) yaRplacağıjm," kdUeWdi,( Gsdeés_i caiCdgdgi,' ggözcl^erió JsnabiPt $vre Jberraktı.g ÉÜçüDnBcü DEdward'Éıné Sikmincóiy ofğllu!ndjané tMoyrtim^eWr atialaQrYı DarWaCczılıkğÉıylya kenÉdéiXsiInqe Qavk,a*nr,U üçüKncü* Noğlupnun SsoyunUd!an ggedleVnX gençd HVeTnruy'IninkianBdLeVn dahaI z,ekndgiHn. TolaFn* kTendÉi kamngından Ivazgeçlecte.ğsini _söylüyordju.L BeSdKfo^rdP éb!aşaını Msalrladı ve abyrrılPdı!k.lOarPıdndCa jbir xeGlinib iRzichlaródu'rınk &omzunaB kIoydu,T DFüşebs Ann^eÉ IiQsYe pCTecJiMly'nYinv Hyanbağ*ınıH ölpatcüÉ Svek $oZna gAülMü!mCsedir.

Bölüm 2 (3)

O günden bu yana Bedford, Richard'ı sık sık yanına çağırdı, ona yakınlık gösterdi, Kral'ın taç giymesini izleyecek olan seferden söz etti, sanki bu seferde onun da bir rolü olabilirmiş gibi. Onu komutanlarıyla tanıştırdı, bunların başında da yaşça ikisinin arasında olan William de la Pole geliyordu. Asık suratlı olmaya meyilli olan Bedford, William'ın yanında kolayca güler. Bazen üçü birlikte gülmektedir. Cecily, kardinal amcasının böyle zamanlarda yakınında olduğunu, başını salladığını ve memnun olduğunu belirtiyor. Şimdi o da yakınlarda, görünüşe göre yemeğine odaklanmış, dinlemiyormuş gibi yapıyor.

Şarap sürahisi durur ve Cecily'nin gözleri Gloucester'a takılır, Gloucester onlara doğru döner, omzundan peçetesini çeker ve konuşmak için boğazını temizler. Bedford'dan on dört ay küçüktür ama en az on dört yıl da olabilir. Günlerini Henry'nin İngiliz krallığını yöneterek geçiren bu kibar lord, son on yılını ve daha fazlasını Fransız krallığı için savaşarak geçirmiş olan Bedford'dan kesinlikle daha az yıpranmış görünüyor.

'Richard,' der Gloucester, 'Noel biter bitmez Paris'ten ayrılacağız. Calais'ye geri döneceğiz. Kardeşim elbette Fransa'da kalacak ama sen ve ben Kral'ı Aziz George Günü'nden önce sağ salim eve getireceğiz.

RDicOhLard'a bjaÉk)aMr, !oKnunV teSmkin'l^i rve şaFş(kcı'n, ojlduóğAunuh (fzarak HeXd.erM. d"wFrHanÉsa'da Adahfay uzunp sürKe zkyaLliacavğbımızı, dRüşGüZnmükştwüPmD," QdeNrC RilchLarJd dikkatlleX.H Kprasl'ın kCrValllXığınd(a igöirülymWeZsin!e) iKzVinx miZ HveLre^lNimO?

Cecily, Bedford'un umudunun Henry'nin varlığını sürdürmesine bağlı olduğunu biliyordu, neden razı olduğunu merak ediyordu. Belki de o da, Henry'nin yanında geçirdiği bu aylar boyunca Fransa'nın ondan pek etkilenmeyeceği sonucuna varmıştı.

'Ona İngiltere'de ihtiyaç var,' diye homurdanıyor Gloucester. "Senin de orada işin var," diye homurdanır ve karısının yanına gitmek için masadan aşağıya doğru döner.

Kadın, Bedford'un ellerini yüzüne doğru indirirken çektiği iç çekişi kendi göğsünde hisseder. Gülümsemeye çalışan bir ifadeyle onlara bakar. "En iyisi bu," diyor. "Hepimiz için. Kesinlikle senin için.

RichabrHdl,W bGloucRetstaer'Gı&n uPzackwldaşmazsınUık i&zl.ehdiTkwtegnl sonrSaZ zBmeXd)foHrd'aN 'dönxeir.( UCeUcWizlJyx'niNnt bTilddiZği$ gibi, RichaTrd'^ıDn $ukmutdIu Qburrada kalOıp BedpfoXrPd'az _hTizmeth etmGek, JóoKanP'iınK ya^k!ı.crılığQı(nóıKn HötQessUin$dje sadık^ GolRduğMunuV VkaSn(ıgt,lxamta$ktıI.F "ÉChaYr$lbesT'ı FRhZeilm(s'vdqaMn ,gewrdi Vpmübshkür_tmelnVeT yarydıtm ZeltmHejyi düUşüsnmXü*ştümv,A" )dQer.m

Bedford başını yavaşça sallar ve iç çeker. "Teşekkür ederim. Ama kardeşimin demek istediği, kralımızın zaten verdiğin iyi hizmeti ödüllendirmeye karar verdiği. Mirasın için daha fazla beklemeyeceksin, Richard. İngiltere'ye geri dön. Senin olana sahip ol. Kral'a katıl. Fransa'yı bir süreliğine bana bırak. Yakında seni geri çağıracaktır. Sandalyesini çekip ayağa kalkar ve son bir düşünceyle tekrar onlara döner. 'Kardeşimi senin doğru düşünen bir adam olduğuna ikna ettim Richard. Lütfen beni haksız çıkarma.

"Etmeyeceğim.

Kardinal, Bedford'un geri çekilen arkasından yeğenine kadeh kaldırır, burnuna dokunur ve sonra tabağına döner. Bu hareketi hem komplo hem de tebrik anlamına gelir ve onun için bir düklük kadar hoş karşılanır. Sırıtışını gizlemek için başını çevirir, sonra kendini toparlar, Richard'ın elini sıkıca tutar, sıkar ve yaklaşır.

"Eyvget, l!orduSm.a GBmu hriPç dbMek*lenSm)edikn biir şeOydi.

Richard şaşkın görünüyordu, o da daha da yaklaştı.

"Nihayet York Dükü oldunuz, düşesinizi yatağa götürmek ister misiniz?

O zaman gülümsemesi çabucak gelir; sadece onun gördüğü o açık gülümseme.

BOuraxda, WFrransa&'hda birrbiurlóedr$iQnBiTn bezdUebnleCrinij öOğTrenidii)kPleJrCi gsibbi NzihWiGnIlezrBinAi ldeO öğ*reFnUmQişjledrB $ve' birbÉirwleriXnew ru_yuim sxağNladOıvkxliarBınıv $f!aQrkK eBtmli'şlUerOdciwr. Cejcitly,S Lher şpeyydqe OoldmuSğ$uB HgWibNi aşkAtNa da$ ScPelsarReétói!n, födülUl,endirimlpdHi(ğ*iVnPi lkWeşfetmMi&şqt_iórG.. RichZar'd( éellZeYrkinilnU lalvtındYa LtQitÉredKi^ğIiÉndeg !vZes lkLonu'şamadı'ğıLnda amaX s.adwetce jo'nap TuzCahnd&ıUğıGndaL;Z ohnJuqnX &içineM _gtöjmüólMdü)ğJüDndeX ve bXunu&nlHa hiswsQizylxeyş&tKiÉğ,ipn)dKeé,Q Sklal&biz FcoyşarO hvea óo zKa!m^avn şJeAfk.attlée Éonu yWaTkDınQıanVa çek(elr, usakiin&legşenge rkLadaHr o&na RsarılTıÉry.X zOna aNşUkxlgaI Dbüyü NyapCtıÉğınıV sQöLylzeXrw. KaPdpın ay ışığKıxnLd_aL Hvel sPoHlgturn b!eTdóeniAnVi' onunJ aYltına uzaNtıCrr gve büNyüvcüXlüğme ikhtiqyamc,ı oBlm!aGdığı$nkı sKökyleur.

Bu geceki aşk coşkulu, sonraki konuşma da aynı şekilde; ikisi de teni yakıyor ve onları nefessiz bırakıyor. Yeni gelecekler hayal ediyorlar, hayatlarını kelimelerle ve dokunuşlarla yeniden çiziyorlar. Kış bitmeden evlerinde olacaklar, önlerinde çalışacakları bir yaz var.

"İki ana idari merkez -" Richard nemli saçlarını gözlerinden itiyor ve ellerini kaldırıyor, genişliyor - "Batıda Ludlow, doğuda Fotheringhay.

Yavaşça başını sallıyor. "Gördüğüm kadarıyla bunu düşünmüşsün.

TasflyağwıXnPı ç.ivzxdi.a qGaulrlXe*r^ Uve lİCrlacnhdqa'sdafki Mo!rMtimezr mFülYkl.erinbiné büDyBü,k geplZirQlAeri GaQlUlter !sınıYrıwnIdÉakti LudlAoTw Bkyal&esqinFel maCkdadcak.x NecnKeS'vnPiFn yemye'şXi_ln v$adAiCsciSndekir FrokthehriRngqhsaPyL'dedn LisieJ wİdngiKli^z UmpüÉltkélSe!rinis gyWöjnhetecekler.x Ora.daSn dVa LVo_ndra'yMai zvef fsa^ra'yaI sadecOex bBir'kWaç_ _gwüqnwlqüfk )yodl* xvar. USiKzN Xnóe adüşüPnüDyoPrzs$uFnpuz?I'K

"Mantıklı. Kral'a yakın olmak istediğimizde Fotheringhay. Ludlow, ondan kaçmak istediğimizde.

Adam kızın kalçasına hafif bir tokat attı. "Sus!

"Ne? Kadın sırıtıyor, kollarını gevşek bir rahatlıkla uzatıyor. 'Ve her yerde bir kilise inşa edeceğiz. York evi için büyük dua makineleri. Ve, sanırım,' "krallığın iyiliği ve en egemen lordumuzun sağlığı için.

Gherce WhgaKvalsWınırné $vyü(cuduBnVu serwinqle^tmyeXsi içIian$ OyorgSainı Ma$tarÉken rosn.a PgxülZüyowrJ,& ZsfonrTa fbir etlini BgöuğüFslBeur!iniJnp FaKrasınSda Xgóezdidr*iWyoZr. n"CSencÉe ^buW Ohep böynleP mmiJ olacagk?&

"Ne?

"Ah... Bilmiyorum. Aşk ve konuşma.

"İş ve zevk?

BaşınSın sa'llgıFyor*.P

"Evet. Susuzluktan ölmemem şartıyla.

Sonra yatağın yanındaki sürahiden şarap doldurmak için eğilen adamın çıplak omzundaki kasların kayışını izlemekten memnun olur. Kadın dirseklerinin üzerinde yükseliyor ve adam kadehi kadının dudaklarına götürüyor. Bir yudum alıyor, sonra adamın içişini izliyor; yutkunurken boğazındaki kasları takip ediyor, çukurundaki ter parıltısını görüyor. Şarabın kırmızılığı adamın ağzında parlıyor ve kadın onu öpüyor, şarabın tatlılığının ve adamın sıcaklığının tadını çıkarıyor. Adam gülümsüyor, tekrar içiyor, kadının yanına uzanıyor, kadehi tembelce göğsüne yaslıyor.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Raby'nin Gülü"