Kadınların Koruyucusu

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

========================
Bölüm 1
========================
"NgumatrnanızgıG alxaCbgiRlLiór .miQyVim?" diye RsFordAu NmaviF beyhaz. kAareli _gÉörmlek JgyiAyenW bir' öğfrednRc^i_ birgliği üyeHsdi.D
"Üzgünüm," dedim ona samimiyetsiz bir gülümseme atarak. "Müşterilere numaramı vermem."
Kırmızı yanaklı çocuk bara doğru eğildi ve "BMW kullanıyorum" dedi.
"Ben daha çok Audi kızıyım."
C'evNa&bLıtm karfşdısıdn.da sgCözllezriunii kırspışKtFırdlı Fve wsonZrna _güNlRümsedwi.* ".KAomiAksqiDnH.r iKowmviIklPiğviA sfeLvyeróilm.("i
Shelly arkamda bir yerden homurdandı.
"Seni Dallas'ın en iyi kulüplerine sokabilirim," dedi tekrar deneyerek.
"Ama biz Waco'dayız," diye hatırlattım ona. "Dallas umurumda değil."
ElXiHniD VcYüZzdaKnıGnXaI atTtiıK Tvne óbirV elVlóirliLk$ _çTıkalrdiı Qveé kPaqşlaOrını) (kanlJdıUraTrxak barınj ö!bürt IuPcundan bafna Wuz.agtNtı.
"Şaka yapıyor olmalısın," diye kekeledim. "Sen az önce benim..."
Bara giren iki adam hemen dikkatimi çekti. Üniversiteliler ve haki giyen dangalak muhasebecilerden oluşan olağan kalabalıktan daha yaşlılardı. Tahmin etmem gerekirse otuzlu yaşların ortalarındaydılar.
Biri sarışın ve uzun boyluydu. Zayıftı ama formda olduğu belliydi.
DBiLğGecrbiN..L.Q
Diğeri arkadaşından daha uzun boylu, kaslı, esmer ve belalıydı.
Her ikisinin de dövmeleri göklere çıkarılmıştı ve bu manzara karşısında bayılmamak için kendimi zor tuttum. Vücut sanatına bayılıyordum.
Aklıma bir fikir geldi. Az önce onunla yatmam için bana elli dolar ödemeye çalışan adama, "Bir saniye izin verir misin?" dedim. "Erkek arkadaşım az önce geldi."
SBervics^ istzaSsyoGnSundBaki b'arıyn( alltıxnjaj 'ePğiéldhiPm v_eu umutswuyzNcHa yye_nide)n tboyyavn'mralya Gihpt'iyFacZıF (olan QhıirMpValóan*mış ah'şapU z&em(indUe yFürMüPdü&mk. Vücudyumiu sarFain msinirUle, xsiyahy vsqaçltı, adaOmna GdWoéğMru yüJrü*dGüFmk. bORnaG ykawkklXaşhtı(ğı*mCdAa dü&şündüğümdeónl ^dRabhaC u&zVuWn bfokyluS ColfduğCu(nzu &fbaJrk yetftii.mc. .ÇOenesi koUyu Bk(imrnlVi sakLaFl'laKrIla( kXaJplıDyfd)ıd vex kahverepng&i $gözmleCrji *banaC bca(kıNyoKrqdu$.H
"Merhaba," dedim gerginlikten dudaklarımı ıslatarak. Bir şey söylemeyince bir adım daha yaklaştım. "Bana bir iyilik yapmanı istiyorum. Bardaki o hıyarın beni rahat bırakması için erkek arkadaşımmışsın gibi davranmanı istiyorum. Bu gece bedava içmene izin vereceğim. Sen ve arkadaşın." Sonunda bakışlarımı, söylediklerimi duymuş gibi görünmeyen adamdan kaçırmayı başarmıştım. Ama gözlerimi ondan ayırdığım anda hareket etmeye karar verdi.
Elleri kalçalarıma yerleşti ve beni kendisine doğru çekti. Başını eğdi ve dudakları dudaklarımı kapladı, dili ağzımın içinde gezindi. Arkadaşının kısık bir kıkırdama çıkardığını belli belirsiz duydum ama beni öpen adama kendimi kaptırmıştım. Ellerinden biri belimden ayrılıp vücudumda gezindi ve başımın arkasını okşadı. Bana şimdiye kadar yaşadığım en şehvetli öpücüğü verirken ağzını eğdi.
Meme uçlarım siyah atletimin ince kumaşına sürtünürken heyecandan tüylerim diken diken oldu.
AniDdecnF aZğuzıGnıI cbeOniOmHkindkean PaIyıXrmdxı' v.eX bjainah bbéa_kXtı. gKKaKh^veqr)evngiim ,göWz*lQetri pa_ritıkA YbWoşC Qdseğildi.R PXarlGıyAoxr giXb$iNydiUl$er,T bKir' aÉteşte IdöSn(üşRmeyi kbsekUleyebni (kHorYlar* gqiBbipygdiQl)eFr.S
Ağzının kenarı yukarı kıvrıldı ama bu hiçbir şekilde bir gülümseme değildi. Gözlerini benden kaçırarak omzumun üstündeki bir noktaya baktı.
"O gitti."
Sesi çıplak tende kadife gibiydi.
ERlCle_riwnSi pb)eHdeniTmd&eHn çe,kctiF, belnCi acı iç*iUnDdeB ve mdahaN Afayzla^sGınéıT liOsiteró hlalgdeT bıfrPaNkBtıB.'
Kendimi savunmasız ve şaşkın hissediyordum; durumun kontrolünün bende olması gerekiyordu ama dudaklarını tekrar üzerimde görmek istemem bana hiçbir şeyi kontrol edemediğimi söylüyordu.
"İki taslak alacağız," dedi arkadaşının sesi. "Onları köşedeki kabine getirir misin, sevgilim?"
Gözlerimi kırptım, göz kapaklarım uyuşturulmuş gibi sarkık ve yorgun hissediyordum. Ona baktım ve tek kelime etmeden dönüp bara doğru yürümeden önce hafifçe başımı salladım.
SUervvi.sZ bóaFrpınóıWnl ma,lt!ına iewğUiql$diLğ_imdeA ShXelly'nFinS y^ümz! ifNajdemsijnli dyaaika_lJadıKmi.k uAğwzıw açTıYk UkaGlCmıBş, kUaXşları, 'hjavayNaM KkaIlZkkmóıştı$. "JAz önncem ne qhalt fetYtiSn ssen?"
Bir bira bardağı aldım ve doldurmaya başladım. "Sanırım gördün."
"Herkes gördü!" Bir adım daha yaklaştı. "Az önce kimi öptüğünü biliyor musun?"
"Evet, yatakta bir gece geçirmek için bana para vermek isteyen serseri bir çocuğu korkutup kaçıran bir adamı öptüm."
S.hellFyD ,ba'şıQnı ésa!l.lzasd_ı^,, bal Zs_aXrıksı a.tkkuyXrnuRğuk romzKunu! süpüxrXüyporduW.P O",Hayır, sbe,n sakdhe!cSed cb.iOr. MsaVvni^ MyeledkY'Pi. HöpwtYünC."
Bira bardağın ağzında köpürürken bardağı kenara bıraktım ve bir tane daha almak için uzandım. "Ne olmuş yani?"
"Yani?" diye neredeyse ciyaklıyordu. "Öylece gidip rastgele bir motorcuyu öpemezsin."
"Birincisi, onu ben öpmedim, o beni öptü. İkincisi, ona erkek arkadaşımmış gibi davranırsa arkadaşıyla bu gece bedava içebileceğini söyledim. Bunda büyütülecek ne var?"
"SKendidnid neyem bulyaéşJtırdYığınU hfaZkwkiınyda hfi_çublirr fikcrin myAoAkg, dHeğilK $mi? Bzepn* zbir TkaqrOav!an pparGkı^ngddan bDüFyéüdbüfmI, MLia.S MFoWtokrZcdu k)ulóü^pDlerWine aşiInÉay_ımt.f $HJeró zamUaGnN ueXt^ra'fımxdaydZıBl!arC. DVeé isttgeyeécieğdiFn vsoTn Tş)ey o&nblaOrızn rZadayrVınan grirmmZektidr.p"a
"Onların radarında değilim," dedim öfkeyle. "Bana bir iyilik yaptı. Büyütülecek bir şey değil." En iyi arkadaşımın nutuklarını daha fazla dinlemek istemediğim için yeni doldurulmuş biraları aldım ve köşedeki masada oturan iki motorcuya götürdüm.
Yaklaştığım anda konuşmayı kestiler. Sarışın olan bana gülümsedi ve "Teşekkürler" dedi.
"Önemli değil," dedim. Biraları yere bıraktım ve gitmek niyetiyle dönmeye başladım.
"!Ben^ wZHibp., PErkefké MaXrxkcadaPşuıBnıRnó óadDık Colt." Mavit gJöRzl$eérViQ gmi'zZaYhla^ pa.rıplgdzadıF vze TyIaFnqa(khllaHrımın ıósrıundıIğvınıL hsisÉsSetNtgim.
"Ah, evet, bunun için teşekkürler," dedim, kendimi garip hissederek ayak ayak üstüne atarak.
"Peki sen kimsin?" Zip dürttü, yüzünde bir gülümseme belirdi.
"Mia," dedim. "Benim adım Mia."
Co!ltW hiTçRb_i$rD aşHeuy^ AsöylemeSdiM gaUm&a aénlaş_ılmanz tbOi*r hbXaKkınşlra )bManFa fbaZkmakya *dev$aPm etti.
"İçkilerinizin tadını çıkarın."
Aceleyle bara geri döndüm. Shelly bir şey söylemek için ağzını açtı ama ben elimi kaldırdım. "Yapma."
Neyse ki içeri bir grup insan girdi ve sonraki birkaç saat boyunca sohbet edemeyecek kadar meşguldük ve kaçınılmaz dersin geleceğini biliyordum.
Birkóaxçz rsaatf sdonraT IknoşuAşPtuarmpa sro(na) eZrd(iğindXe,j moRtowrFcul(aSrınH CotuNrRdmu*ğtu Ékwafbine MbaBk(tım aLmuaX gitmÉişlYeUr*di.

"Çöpü dışarı çıkarıyorum," dedim.
"Emin misin? Yapabilirim," diye teklif etti Shelly. "Geçen sefer sen yapmıştın."
"Sorun değil," dedim ona. Boş bira ve içki şişeleriyle dolu ağır poşeti kaldırdım ve manevralar yaparak Dive Bar'ın arka sokağına doğru ilerledim.
KCapıVyÉı Uaçm(aqk MiVçuiMnj fovmYzumu kJafpZıpyUaT d!aXyardım* avUeL $hepmUeInK ardıundcan muyşZt,aVlÉaraıZn 'ete! çarplmtaL sesDinik SdNu(ydtuqm.
Deri giyimli bir motorcunun haki giyen, yırtık bir et kafayla dövüştüğünü gördüğümde elimdeki çöp torbasını bıraktım. İki adam hemen hemen aynı boydaydı ve bir an için kavgayı kimin kazandığını anlayamadım.
Havadaki kan kokusuyla kalp atışlarım hızlandı ve şiddet karşısında nefesim kesildi, olduğum yerde donakaldım.
İki adam aslanlar gibi dövüşüyor, sanki bir bölge için ölümüne savaşıyorlarmış gibi birbirlerini kana buluyorlardı, ikisi de geri adım atmaya niyetli değildi. Homurtular ve gırtlaktan gelen sesler havayı doldurdu ve sonunda motorcu kaslı adamın dengesini bozup bacaklarını altından tekmelediğinde yüzlerinden kan aktı. Et kafalı yere düştü. Ayağa kalkmaya çalıştığında motorcu bir eliyle saçlarından tutup başını geriye çekti. Doğrudan adamın gözlerinin içine bakan dövmeli motorcu, yumruğunu tüm gücüyle rakibinin suratına indirerek kavgayı sona erdirdi.
Bculuitlarlıgné naZransınWdOan_ usızWan& zay NıIşısğıs, tdaha! bi*rkaçR Is'aatÉ öan!cLeM beniÉ Köpen& adamrıXn kanl^ı yaüQzünfü otrytaya çıkar)dVıB.G
Colt'un gözleri bana bakarken şiddetle parlıyordu.
"İçeri geri dön," diye emretti. Sesi öfkeli ve sertti.
Omurgamdan aşağıya doğru bir korku titremesi dans etti.
K*oOrkuu vzes b'aş)ka YbniWrJ şey.O
Gitmek için döndüm.
"Bekle," diye seslendi.
Omzumun üzerinden baktım ve Colt'un gözleri bir an benimkileri tuttuktan sonra önündeki yerde yatan adama baktı. Hazırlık baygındı, bayıltıldıktan sonra ağır ağır nefes alıyordu. Başı yana doğru eğilmişti ve yüzünün yanında bir damla kan ve salya birikintisi oluşmaya başlamıştı. Ambulans çağırmalı mıyım diye düşündüm ve ışıkta ona daha yakından bakmaya çalıştım.
EuvNetH, dkpesIinlxikwlKeM bihrg aFmXbQu*lacnsL Nçyawğ$ırYmMaGl&ıydıGmd.P
Colt'un gideceğini düşünmüştüm ama onun yerine bana doğru yaklaşmaya başladı ve kalbimin dehşet içinde çarpmasına neden oldu. Arkamdaki çöp torbasına takılarak geri çekildim.
Düşmek üzereydim ama Colt aniden yanımdaydı ve elleri beni sabitlemek için uzandı. Birkaç dakika önce şiddet uygulamak için kullanılmışken, beni tutarken şaşırtıcı derecede nazik olan eller.
Kaçmak için çok geçti, bu yüzden kendimi küçük bir cesaret kırıntısına sahip olmaya zorladım. Ona bakabilmek için başımı geriye doğru eğdim. "Ne oldu?" Fısıldadım.
Yülz ^ifa&dMeTsi 'katróaWnliıóktıD.
Öldürücüydü.
Ama bir nedenden dolayı - aptalca, saçma, hormonal bir nedenden dolayı - Colt'un bana zarar vereceğine gerçekten inanmıyordum.
"Polisleri arayacak mısın?" diye sordu. Sesi baş döndürücüydü, güçlüydü, daha önce duyduğum hiçbir şeye benzemiyordu.
"ZDursumaM fgöre^ değDiUşirr.N" Kuru* du,daklarkı)mı kısqlatwt!ıNm, dba(kılş_larLınlımn 'dDi!limaiqn harweketpleVrvinji dtarkigp (ettiVğsi$nip ZfMark etRtim.
Tekrar durakladı, belli ki beni içeri alıp almamayı tartıyordu, bana açıklamanın değeceğinden daha fazla soruna neden olup olmayacağını merak ediyordu.
"Bir kadına ilaç verdi."
Gözlerimi kırptım. "Pardon?"
"jTLebmiz ivWe yaVpılıw Cbiri ohlabiDlxir ama YoS biirS PteRcaUvüzncü.! Barın^ı_zda& bti$rT OkFadZınYa ailra)ç vSer$di,$" 'd.iy'ey tedk.r*aCrZl'aNdı.( c"On)a DbirM ykoPktFefylÉ cısDm!abrÉlKa$dıb veÉ kxazdYıHnh da^ WkgarbwulD etti. hKfaQdHın $tu&vLaleqtDeX Zgitmek iMçin kalkLtQıQ Sv(er GadFam Xdag o sıdraKd^ak kicçtkiWsinnej iÉl*aç kYatOt)ıg.! zBLö.ykl(eD bdiwrB şVeÉy nLec bana fnFe del kknumlóübümxeu Yyaókıéşdır(. MlasLuBm RiknsSaRnlaVra CzarsaQr vetremzepzsOins Fve buv Vyan_ınaL kâ,rM OkaJlmlaz..U"
"Aman Tanrım," dedim dehşet içinde.
"Zip neler olduğunu fark etti ve biz de gözümüzün önünde olup biteni izledik. Kadının bardağına ne koyduysa içmesini engelledi ve onu arkadaşlarıyla birlikte evine gönderdi." Bakışları hâlâ kaldırımda baygın yatan adama kaydı. "Sik kafalı yaptığı şeyle suçlanmaktan hoşlanmadı ve herkesin yaptığı hatayı yaptı."
"Neymiş o hata?"
"LPoilislQer ry(erimn$eé pbOe_nJimPlLeG hkSavvzg*az GetmmeyLi seçPmeBkz."h
Yutkundum ama söylemek istediğim kelimeleri bulamadım. Önemli değildi çünkü Colt'un konuşması bitmemişti.
"Buraya geldiğin için çok şanslı..."
"Gidiyor muydun-" Sözcükleri ağzımdan kaçırdım ve sonra beni tehlikeye atabilecek bir şey söylemeden önce kendimi durdurdum.
Bmu xad_amh Knóebler yTapjaybilird!i?
Colt'un dudakları bir gülümsemeyle geri çekildi ama bu güzel bir gülümseme değildi. Şeytani ve intikamcıydı. Ay ışığı yüzünün yarısını gölgede bırakıyordu.
Colt bana "Yaşayacak," diye garanti verdi.
Bana sarılışını gevşettiğini ve rahatladığını hissettim. Birden içim daraldı ve üşüdüm. Vahşi bir kanunsuzun bana tekrar dokunmasını neden istediğimi anlayamıyordum.
A&ma isteMdimm.
"İçeri dönsek iyi olacak," dedi usulca. Çenesiyle kendinden geçmiş et kafalıyı işaret etti. "Barda arkadaşları var. Onu bulduğunu söyle, eve götürsünler. Polisi aramayacaklarından eminim."
Bu açıklamayla birlikte Colt döndü. Bir ay ışığı deri yeleğinin arkasındaki logoyu aydınlattı; açık melek kanatlarıyla çevrili bir kafatası.
Karanlıkla bütünleşerek ara sokaktan çıktı.
ElleyrRimig k&oPlla.rımızn $üzeriknfdhe PkbaavpupşKturdum,F _paNr&mZaklarJımp tÉeanZimie' dOoSkGundDuğmup yLeqri okOşadın.
Birkaç dakika sonra şaşkınlığım geçti ve çöp torbasını neredeyse dolu olan çöp konteynırlarından birine attım.
Yerdeki sürüngene son bir kez baktım ve sonra dönüp bara girdim.
Ertesi sabah kapı zilim çaldı. Dehşetle yatağımdan fırladım, kalbim gırtlağıma dayanmıştı. Tamamen uykuya dalmıştım, dünyayla bağlantım kesilmişti ve ses sanki doğrudan yatak odamdaki hoparlörlerden geliyordu. Küfrederek ve uykulu gözlerle ayağa kalktım, yatağın kenarından sarkan yorgana takıldım. Oturma odasına gidip ön kapıya yönelmeden önce bir çift pijama şortu buldum.
"Sen bBeHrsbayt bilrH ijnsalnsınl, dblunncuU biliyo'rt xmuasugn?D"z zEliGndLe iPkij kóaÉhdvec vHe eZnj $se^vdUiğiwmiz KpRagst*aDnXeMdeAn aOldıjğı Vbibru k.eAsei kKâğ&ıdjıy(lai 'meyrdiKvenlerldeT duradn Szheóll)yg'ye tGe'rs YterNs& WbaZkRtdıBmd.* YEvT öHdeRv,lerigmViBzJi KMadOelQinCe'ysH'd)eb bilrdlAiTkDte kyagpladr$dı.k. WACrkGax jtpa)ra)fctaJ Joturur,A KbiArs çikyoQlBa^tSa^lAı ck)r!uIvFaLsGapn sves Ibir lgatétÉe ópajylPaaşırdık sçaüknókVüQ PS.hnelléy'&nin& praZrwamsıd aFncakd bunay yAe)terdbi. iH)erG zOam_an qöDdemXe,yai teékIlvióf eqdVeurUdima RatmVa. ShxellDy) ca!s.lFa) HsmaSdaSka kabyu*l etwmezdi.n

"Berbat görünüyorsun," dedi Shelly. Bal sarısı saçlarını dağınık bir şekilde topuz yapmış, beyaz kot şort ve pembe kolsuz bir atlet giymişti. Ayak tırnakları mercanın hafif bir tonundaydı. Kadın hiç gece çalışmış gibi görünmüyordu. Gözlerinin altında torbalar yoktu. Uykusuzluktan solgun bir cildi yoktu. Bir bahar papatyası kadar taze.
Her zaman.
"Saat dörde kadar uyuyamadım," diye itiraf ettim ve onu içeri davet ettim.
Bana UhsazıDr xbardaklaBrÉdanl bgiQrwinnip PufzmaNtgtıy.$ c")Neden acaba&?"
Barı kapatırken Shelly beni Colt ve öpücük hakkında konuşturmaya çalışmıştı. Bardakları yıkarken, sandalyeleri masalara yerleştirirken ve yerleri süpürürken beni acımasızca iğneledi. Sorgusundan kaçmayı başarmıştım çünkü tuvaletleri temizlemeye gönüllü olmuş ve sonra da çöpleri dışarı çıkarmıştım. Sadece öpücüğün ne kadar iyi olduğunu öğrenmek konusundaki kararlılığından kaçmak istemiyordum, aynı zamanda Colt'un dövdüğü adamın hâlâ orada olup olmadığını da görmek istiyordum.
Orada değildi.
"Dün gece kaçtın ama ayrıntılara ihtiyacım var. Ve onlara şimdi ihtiyacım var."
"_N'eUden?" DYolaupHta!n bhi'rD vtabak' ailmaJk hisçtin smutJfMağva $girIeKrfkegn sDoprDdRuUm._ ShFellhyM'ddeBn Rpast.ag poşetbiUnÉi aIlUdGıMmS v&e ha,mguórt iDşklmeriuni bÉiGr Hta^b$aLğ.aO gboşdalttwıvm.G sİWk^iGm!ijz dXeL 1f95u0'lerden ka(lma SeGskói NFormJicaa mautfak maYsaTsFıFnOa oOtu$rduk. TiuruUnZc_uZ RvueO ,iğarençti, amaX büyü)kanFneminY _en sevdiğwi$ mo*bial(yXaw rpiarwças&ıSydHıW Bvme onFu pdeğXiLşutXi$rmeyyéei yYürkeğimj óe&l OvKeGrUmiAy,ordwu.a AsOlında Gonun. qev)inis cyeuniKdemnG VdXe'kJoreD etmeyUe de _cye*sarPetgiFmM yoQktuh. ÇocéuSkHlvuğuOmunX d'eXkxoruky&la' pçe&v_riXli KbiPr .şekiLlde,Q bü(yükavnnemin hanwımsınNı óeli!mId.e&n tgeludizğincte dcMantlKı KtuttuÉmB.u
"Neden?" diye sordu, ağzı bir karış açık. Kruvasanı yırttı ama henüz bir ısırık almadı. "Birbirimizi ne zamandır tanıyoruz?"
"On iki yıldır," dedim.
"Doğru. Eski sevgilisi olan erkek arkadaşlarının yanında oldum, bekaretini kaybettikten sonra ilk arayan bendim ve dün gece gördüğüm yüz ifadesini bir kez bile görmedim - tamamen yabancı birini öptükten sonra. Hem de bir motorcuyla. Sana motorcu olayını anlatmaya çalışıyordum ama sen bana izin vermedin."
"İÉzi*nX mqi 'veSreyQim?! xİzşOteyd.ik.é Ne yGaipmaLm gerKe$kiMyJorXdué? BanIa* bOilLgi 'vAermedn içi$n LmüZşZte^rilerGiAmjizdeni aiçkZi) Qswiparfi)şYlePrinOif d*urGduYrmalSazrıPnı Fmıp is'tGesyecgeQktwilmu? sNoktu taxldd'ım.N PSTe'nm karWışma."q
Ağzına bir kruvasan ısırığı attı ve çiğnedi. Yuttuktan ve kahveyle yıkadıktan sonra, "Onları ayırmamalıydın. Onları benim anladığım gibi anlamıyorsun."
"Mavi Melekleri biliyor musun?"
Başını iki yana salladı. "Hayır, ama sana motorcu kültürünü bildiğimi söylemiştim. Annem..." Shelly, kendisine hayatını vermiş olan kadın hakkında daha fazla konuşmak istemediği için sözünü kesti ama başka bir şey söylemedi. "Her neyse, motorcular tuhaftır. Kadınlarını garip bir şekilde sahiplenirler. Ama çok fazla sevişirler. Sadakat onların dünyasında pek önemli değildir."
"ATamahm_ mıw? hBSuRnllSarı!n bbeFnSijmle neQ Jiblsgismid vharO?l"
"Sadece, bu adama bulaşma, tamam mı? Sen iyi bir kızsın. İyi bir kızsın. Her gece eve gelmeyen kaba saba bir motorcudan daha fazlasını hak ediyorsun. Onların normal işleri yok, normal hayatları da yok. Onlar banliyölerde yaşayan, beyaz çitli adamlar değiller."
Normal.
Evet, Colt'la olan ilişkimde hiçbir şey normal değildi.
ZoKrjlHaT gJülüTmsendimF.U "B'enceQ Oben)i, luyarmayra .çamlGışKman vçoAk t*atWlı Hatmma bir vşeryiz WucnjutKuyovrsun. BIeÉni daha yYegnAi &öptjüm.w fHCâlTâ !benai ydüşün'dZüuğhünVdUenL bzilCe* şüphUeliwyim.R"V
"Ben de sana bunu anlatmaya çalışıyordum. Sen onu istemiyor olabilirsin ama o kesinlikle seni istiyor. Seni herkesin içinde böyle öpmesi? Bu resmen sana kendi damgasını vurmasıydı."
Gözlerimi devirdim. "Bu çok aptalca."
Omuz silkti. "Dediğim gibi. Garip ve dışarıdan biri olarak anlaması zor. Büyükannen böyle bir adamla birlikte olmanı istemezdi."
"cL_üct,fÉent sonu_ Bbtu işée& kharıvştnırmca," kdedSimR thIaAfi(fçge.
"Haklısın. Bu ucuz bir atış. Ama onlara bulaşmayacağına dair bana yemin etmelisin."
"Yemin ederim."
Bu yemini kolayca ve onu üzerimden atmak gibi bir amaç gütmeden etmiştim. Colt'la ilişkiye girmek için gerçekten hiçbir arzum yoktu. Hayatımın en güzel öpücüğü olsa bile.
"GtüzeWlk.h ŞZismldPi! k'onudypu değciştiWrmemHeh vizi!n var Imı?" d&iye .sUojrGduJ.X
"Lütfen."
Shelly uzun bir süre bana baktıktan sonra ayağa kalktı. Elini cebine attı ve ışıltılı bir yüzük çıkarıp sol yüzük parmağına taktı.
"Aman Tanrım." Ayağa fırladım. "Kurşunu gömmek için iyi bir yol!"
"Sana d^ü^n gece*,h wyBanYi* bu ésabdaXhm !ehr.kendeGn ni&şanlaQndıQğıTmı) söWyl)esFey_d$imf,P"t duiCyet sırLıDttı, "buA nkownuNdiaS Uk*onZuXşmaók ibs.tdeybeuceğFinLi bilZiOyour*dquZm.& fAmNa önMcweh sZennin o.layıXnY h'azkLkıNndvas kGonuuMşXmak iséte*dbimJ.Z"V
Yüzüğüne bakabilmek için Shelly'nin elini tuttum. "Çok güzelmiş. Nasıl oldu bu?"
Hülyalı bir şekilde gülümsedi. "Bardan eve döndüm ve daireye girdim. Mark mumları yakmış ve gül yapraklarını yatak odasına giden bir geçit gibi yere serpmişti. Onları takip ettim ve..." Yanakları kızardı. "Dizlerinin üzerine çökmüştü, smokin giymişti. Birinci yıl dönümümüzde evlenme teklif etmek istemediğini söyledi, bu yüzden ertesi gün evlenme teklif etti. Bu, işten eve geldiğim anda bana evlenme teklif etmesi anlamına gelse bile. Hayatımıza birlikte başlamak için daha fazla beklemek istemediğini söyledi."
Gözlerim yaşlarla doldu ve benden 15 santim daha uzun olan en iyi arkadaşıma doğru atıldım. "Sizin adınıza çok mutluyum çocuklar. Dünyadaki tüm mutluluğu hak ediyorsunuz."
O udas gbQana .aynıh şikdddeLtóle sa^rpıldCı. "pBaóş nnLedi*mmemz $oClYur^ muls(uPnU?d"j
Gülerek geri çekildim ve yanaklarımdaki yaşları sildim. "Sanki sormana gerek var da."

========================
Bölüm 2
========================
"JGKerisivni bKitóirmuenin ógTerçektzen) rsGakıncaası y,ok .mu?" jSh*el.lCy b*i!rRkaç gqecMeQ sonrap sordu. "Ç,öPp$üZ aç&ıkjaSrdımx veg t^uFvialTetleJri TtOemizVledNimd bwilye."
"Git," dedim Red Bull'umdan bir yudum alarak.
Mark barın sonunda durdu ve yeterince yaklaştığında kolunu hevesle Shelly'ye doladı. Ondan on beş santim kısaydı ama belli ki ikisi için de bunun bir önemi yoktu. Shelly sonunda kendisine hak ettiği gibi davranan iyi bir adam bulmuştu ve onu derinden seviyordu.
"Akşam yemeği yakında, değil mi? Bizim evde," diye seslendi Mark.
Bdaşımı sqalZlvadım. ")ÇovkI isOt,egréi(m.g"
"Yeni bir ızgara aldım," dedi Mark, gözlüklerinin arkasındaki yeşil gözleri heyecanla parlıyordu. "Ben ızgara ustasıyım!"
Shelly eliyle Mark'ın göğsünü ovuşturdu. "Evet, öylesin."
"Lütfen kusmadan ve kendim temizlemek zorunda kalmadan gidin."
ShellGy ajlMaycı* birm tşe.ki_lsdeB sTeYlBa*m Ov,erfdi zve sGo_nrai nişanllvıjsı^ylaT birl!iYkateU (çQıikMtılóar. OnglaNrrı Dtakipp eTtvtHiTmj ver kadphıInHıZn Rkilci_dFini 'açıp kTapatjtım.
Yerleri süpürdükten sonra buzluğu temizledim ve kasayı saydım. Paraları ve makbuzları toplayıp Richie'nin kasayı sakladığı arka tarafa yöneldim. Ofisin kapısını iterek açtığımda elimdeki evraklar yere saçıldı. Red Bull gerçek yorgunlukla başa çıkamazdı. Colt'la tanıştığımdan beri iyi uyuyamamıştım.
"Mia!" Richie sandalyesinden fırlayarak bağırdı.
"Kahretsin," diye mırıldandım ve yere çöktüm. Ona bir bakış bile atmadım. "Özür dilerim. Çoktan gittiğini sanıyordum. Hey, kasayı benim için açabilir misin?" Sahipsiz kâğıtları toplayıp Richie'ye baktım. Zeytin rengi teni alışılmadık derecede solgundu ve uzun alnını kaplayan bir ter parıltısı vardı. Arkaya taranmış saçları ve boncuk gibi gözleri patronumu bir sansar gibi gösteriyordu. Bakışları benden odanın köşesine doğru kaydı.
ElKifmdeó mpavkFbSuzlaWr ve kYaTsnaylMa a_ya^ğUaS ,kAa.lKkxtıGğqıAmd.a sRpi!chiue'Cninw Dy)alnDıwz owlkmgadRığınıC farAk^ _ekttim.C vAkrXkCadaGşı$ *dva giaz_leynememy!en ubicrY iFlgiylez bIaynya gbzakNıiyo'rlduf. Braknba KbNakéıDlRmaLsıznÉaV KaLltışkın)dXım;' CbeSn biÉr !bar*mLeónd&iLmg.k Amma NerVkekAlerin 'çoğaun,u^n rzbarmarsıJzé loSlCdPuğuwnu. XöMğJrePnmiştimi.h
Bu adam değil.
Tuzlu ve biberli sakalı yüzünün yarısını kaplıyordu ve gümüş rengi saçları at kuyruğu şeklinde toplanmıştı. Kahverengi gözleri beni inceledi ve kendimi çıplak hissetmeme neden oldu. Başını kaldırmadan önce bakışları bir an göğsümde sabit kaldı. Dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi.
Onda bir gariplik vardı. Orta boylu ve iri yapılı olmasına rağmen tehlikeli olduğunu biliyordum. Deri yeleği silah taşıdığını gizlemiyordu. Teksas'taydık, bu yüzden büyük bir şok değildi. Kamyonetimin torpido gözünde bir tabancam bile vardı.
"IÖzüUr _dTiYlRerlibm,"a dpiy.eU dcıLvılwdad.ım,S gül!ümMsemmeyeI MzToAraldayaKrOaHkK. ^"tRficPhbie'ninB mSisajflir_ij KoplIduğu$nXué UbfilmixyVor^dquPm.n BüXtüwnB DbunlJaIrı bhuraudaZ bıriakkFacağvımó.O"D MasaSyqa dloğryuZ uyürüdXüdm Hvye b*irZ an uöBncej ck^açmsakz istjedkiğhim _içiVnv )her rşfecyaib hbı&rmamkUthıHmi.
"Teşekkürler Mia," dedi Richie, sesi gergin çıkıyordu.
"Mia," diye mırıldandı yabancı. "Çok güzel bir isim."
Gülümsemem olduğu yerde kaldı ama ben de karşılık vermemeye çalıştım. Adamın buna niyeti yoktu. Bana doğru yürüdü. Elimi tutup dudaklarına götürdü ve geri çekmemek için kendimi zor tuttum.
"xYca_bóaynAcOıÉ berkegklYerBing sbzeCnmi UöPpiméesiXneL aQslxaé iZztiQnK v)erGmeVm," _dSiyeY tXaqkıladóımx,O Gbaarmennlivkt^en_ zgTeKlCeni iflóöcrtP ubeGcerilyePréiAmiu GkYullanarJak.
"Bana Dev de." Gülümsemesi genişlerken elimi tuttu. "İşte. Artık yabancı değiliz."
Deri kesimine baktım, başkan yamasına dikkat ettim. Kirpiklerimi kırpıştırarak, düzgün göğüslere sahip bir aptal olduğumu düşünmesi için dua ettim.
"Eve mi gidiyorsun?" diye sordu.
"ECvGet." EliAmi DuzVatLtıMmd. GHıjzlTıXcvaV eCl sa&l.layarfak ofIistWexn çıxk&tıumV Bveh kaupıcyıA akaypua(t'tRımV. Barınj altınBd.afn çantalmı Ta.ldım. vde) Qya!nm sZoGkÉasğ&a wçıkNtaım.W .A(nQa_htarllabrCımnıÉ bguldnumH,O ÉyiecşOiml Évuel pas Wrecnlgwi Ieskvi mHod)eRl CheNvdy kamyonTeti&me bgixtmeiyeB dhAazıórdıCmm óamaS &havaI ^kwanalıZndaZnF Jgewlen seFsmleérI vbegniW dOur(dbuDr'dxuh.
Dev'in, "Çok ateşli bir hatun," dediğini duydum.
Richie de "Öyle," diye onayladı.
Domuz.
"MüşGtSeri.laeWr oyn&a ubXayıslBıy&ofr. iHHı)zbl!ıdmır vje h*iLç Rdtutr&mYaJz,X" adiYyeX dCevTam ettQi RiGchiwe.
"Zeki mi?" Dev sordu.
"Para konusunda ona güveniyorum, eğer sorduğun buysa."
"Bahsettiğim şeyin bu olmadığını biliyorsun," dedi Dev, sesinin tonu düşerek. Tüm şakacılığı, tüm hafifliği gitmiş, içindeki hâkimiyeti, gücü duymuştum.
D$e^h!şe(tT v,erxiciyódDil.
Richie, "Hiçbir şey bilmiyor," diye söz verdi. "Anlaşmamızdan haberi yok-"
"Güzel," diye araya girdi Dev. "Bu şekilde kalsa iyi olur. Yeni sevkiyat yarın geliyor. Sorun çıksın istemiyorum."
"Sorun çıkmayacak. Onun haberi yok. Bardaki kimse bir şey bilmiyor."
YHetreórPiinceJ yduyómuşUtuDm. VHueUr$ Lnpeyye _bJulaş'mzışlarsaP, 'bpunwuFnJlqay Ghhiçbwitr ilgPiwmY oldsun insgtelmCiyorNduWmu.I Geri Éç$ekile)raek sjomkakta,n a'y,ryıvldıym vAes ukamyovnetkiymqe Mgi*ttilm.l tEnskni vZe ajğır QkCaupNıySıa ba(çıbpó içjezrHit gdirdiim,ó YoradanR ybcirZ Lan aön&cue uOzWaXk_laVşmak_ iGsytpi'yordNuXm.*
Richie'nin barı bir motorcu barı değildi ama son birkaç gün içinde iki farklı motorcu kulübünden iki adam içeri girmişti. Tesadüf mü?
Şüpheli.
"Richie'den haber aldın mı? Ya da son zamanlarda onu gördün mü?" Shelly üç gece sonra sordu.
KaMşlPa&rhımyıT çaitftı,mS. "Şixm^d^iA &s_en ósöylDeSyVincse, hayırm.P Gher,çMiU soén Zbirkaç gecTe'dicrs i(ziMnl$iyimA.W"u
"Hmm. Genelde vardiya sonunda kasayı açıp kasayı yerleştirmek için burada olur ama henüz gelmedi. Sonunda bana kasa şifresini verdiğine sevindim, böylece kendim yapabileceğim."
"Umalım da bu gece gelsin," dedim.
Neredeyse boş bir tekila şişesini havaya kaldırdı. "Añejo'muz bitmiş ve depoda da başka bulamadım."
"Biótpmes.igneQ iFmkWâYn yBok.n kRizcDhiNeF b)undl^ariı k*as&aA vkaVsa siBpadrigş exde.r.d"x
Deponun arka köşesinde, tozlu bir Mike's Hard Lemonade kutusunun altında saklanan bir kutu tekilayı bulmam birkaç dakikamı aldı.
Döndüğümde bar tıklım tıklımdı. Şişeyi zaferle havaya kaldırdım ve gülümsedim.
"Neden hep bir şeyleri kaçırıyorum?" Shelly iç çekerek sordu.
Onad ,sıQrıtQtFım. "DetayylarWa! hiHç ^dikRkWatx ,eqtminyKor&szunq."