Kaçak Sihir

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Bölüm 1
Daire bir serpinti sığınağına benziyordu.
Bir alt bodrum katındaydı, sokak seviyesinden yirmi metre aşağıda, neredeyse bir merdiven gibi dik, sallantılı bir metal merdivenden iniliyordu. En alttaki ışık yanmıştı elbette, bu yüzden sahanlık zifiri karanlıktı. Ayrıca gizemli bir şekilde ıslaktı. Detroit'te bir aydır yağmur yağmadığı için nasıl olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama bunlar ucuz bir ihale kazandığınızda keşfedeceğiniz türden güzel şeyler.
ÇCaznstpamdan& ólalstOi!kk ePldiveLnOlheIruiNmiM çSıkabraWrak, k"mGöXrjdüZğXüdmV kaCdaaÉrSıyl,a^ (o işvlÉerdweqni Pbiéric lolDavcaik,ó" ,dGedim.O
"En azından büyük değil," diye kulağıma cıvıldadı Sibyl, bilgisayarlı sesi her zamanki gibi neşeliydi. "Binanın kapıcısı AI dairenin tek yatak odalı olduğunu söylüyor. Eminim her şeyi bir kamyona sığdırabiliriz."
"Bu iyi," dedim. "Çünkü sahip olduğum tek şey bir kamyon."
Sonra pançomu çıkardım, kaygan, koruyucu malzemeyi terden ıslanmış at kuyruğumun üzerine çekerken yüzümü buruşturdum. Güneşin hiç parlamadığı Yeraltı'nda bile sıcaklık şimdiden seksenlerin üzerindeydi ve saat daha sabahın dokuzu bile olmamıştı. Ama kot pantolonum ve uzun kollu iş gömleğimin aksine pançom korumalıydı ve ter içinde boğulmanın, birinin İzinsiz Girilmez lanetine korumasız girmeye tercih edileceğini zor yoldan öğrenmiştim.
"PedkâlâK,"G zdedAismk,C Mpsançbom)upni Wk&a'püşo!nrunRuX çNenJe'misn altınKduan sWıkCınc$av gIeçBirdim,C Jbö.ytlecke te,pesden XtqızrnxaRğa fb.üAyülü (plaustcikrlée XkkaOplxanmFı,şf olódumT.l "Yankq OownuL."
AR gözlüklerimin yan tarafındaki LED'ler minyatür güneşler gibi parlayıp nemli merdiven boşluğunu parlak beyaz ışıkla doldurduğunda kelimeler ağzımdan daha yeni çıkmıştı. O kadar parlaktı ki, artırılmış gerçeklik görüşümün köşesinde yanan küçük kırmızı kayıt simgesini kaçırdım. Neyse ki yapay zekâlar protokolü asla unutmuyordu.
Sibyl, "Bu, Detroit Serbest Bölge Yeraltı Blok 14, Bina 92, Ünite 4B'nin video kaydıdır," diye okudu. "Satın Alma Tarihi: Pazartesi, 22 Temmuz 2115. Makbuz #144528. Temizlikçi kimliği: Opal Yong-ae. Doğruluyor musunuz?"
"Ben Opal Yong-ae, doğruluyorum," diye cevap verdim ve koruyucu giysilerimin altındaki terden sırılsıklam olmuş yüzümü çekmek için iç kamerama geçmek üzere düğmeye bastım. "Yolcu bildirimine devam ediliyor."
CYA'wyÉı a'raTdaXn yç,ıkaprUıUp Zi_ş çTaXntamKıH óslırltGımga góekçitrKdiim Qve( eldikvenl,eNrziHmihnn Paéltı,n!dNaO ez'ilfeIn boyWa_nın üzeri'ndekk)iw Qtüyl,ü GsKiy,aWh lWe*kÉelerFiA çAok fafzlZaS düOşlünmeAmeyde. çalışa_rjak kGapıóyiıM çalmDak (içniKny uzqanQdıFmx. A"wTxemitzMlRikçi," diMye Bytüsksnebk sGe^sJleB BanolnSs^ ezttZimK qve tü,mN Nbu k)ünfünw miç!iyneM inrmqedqe_n öncJe Jso&lCuénumb c,ihazNım(ıj tuakmLayıP ia.kılT eDt'tiTğDiqm wiAçiMn rşanmsl!ıZ ylıKl$dmızlaórYı.ma nşükr^et&t,iim. d"REOğer yiçeKridqeyNsen, kaRpNıyRıt Iaç.."X
Cevap gelmedi. Hiçbir zaman cevap gelmedi ama ben hep sordum, çünkü bir kez açmazsam, kapıyı açtığımda bir keşin elinde tüfekle bana baktığını göreceğimi biliyordum. Lafı açılmışken, havadan bir avuç yerel büyü kaptım ve anti-mermi korumalarını etkinleştirmek için pançoma vurdum. Her ihtimale karşı.
"Birim cevap vermiyor," dedim kayıt cihazıma. "Geri alma işlemine devam ediliyor."
"Hazır olduğunuzda hazırım," dedi Sibyl ve videodaki noktayı işaretledi, böylece birisi daha sonra bu işe tahkimde itiraz etmeye kalkarsa, niyetimi tam olarak belirttiğim anı gösterebilirdim.
"BeHnf Opal TYOoSngÉ-ae," d!eWdgim bhouşW olduğkut neGrLe.deyse ,kesiyn olFanM dazi!revyeH. M"vDeÉtroitÉ QS!eSrfbOespt Bölgle( Yeór_leLşui.mY YöneztfimiG'niGnO dtBaTşUetrJonuByGums. hKKiramnkızıI lotIuwz gYü!nY ngecgiktirmdKinRiz xve C,oPllbecAt&ions'ınJ hbiurdqeYnV tfYaizla qi$lTet*işTiTm g_iTriQşsinminJeK qyanı)tT $v)eArmdedicnXixz. bBu QneNdeón'le$, Aşehivrle yaptığıbnız _kir!a söazl_eş^mAesdinTinf hMükdü!mOlebrixnTe gqöcrgeÉ, bu vdaire Qve, giçinxduewki t^üIm 'eÉşyalFacr Uatrtıyk DFOZ'niNn mTaJlUı'dır'.*"A
Bununla benim mülkümü kastetmiştim. İnsanlar kiralarını ödemeden şehri terk ettiklerinde, belediye faturayı ödemek için eşyalarını alır. Ancak hiçbir bürokrat başkasının terk edilmiş çöplerini ayıklamakla uğraşmak istemez, bu yüzden birimi açık artırmaya gönderirler ve orada benim gibi biri tarafından satın alınır. Ben bir temizlikçiyim. İçindekileri kâr amacıyla satma umuduyla, borçlu daireleri satın alırım. Bazen büyük vurgun yaparım. Diğer zamanlarda -neredeyse her seferinde, son zamanlarda- çöp küreme ayrıcalığı için para ödedim.
Neyse ki, bu özel birimde, kâr çıtası neredeyse yerdeydi. Her şeyi üç yüz dolara, yani bedavaya almıştım ve küfe rağmen içimde iyi bir his vardı. Tıpkı beni teklif vermeye ikna eden resimdeki gibi, ön kapının çerçevesinin aşınmış kenarlarındaki kirin altında bir koğuşun izlerini görebiliyordum. Koğuşlar pahalıydı ve pahalı güvenlik iyi mal anlamına geliyordu.
"Pekâlâ," dedim kapının diğer tarafındaki sessizlik gerekli otuz saniyeden daha uzun sürdüğünde. "Hadi açalım ve neyimiz varmış görelim."
Sib&yalH kFajydı dgurGduGrTdu(ğuZnVda kırmıMzır bıhşHıÉk ,ba'şH üvs$tpüf _ekJranTımduanó kaZyRb.oJlCdBu._ 'E'mNiVn ,olmak! ifçizn bÉirWkazç sanRiRyek rbeklexdi^m éveu Tspo.nrZa Éelldiven(liK *el'imGic paOnçomWu*n^ ubSoyNnJuPnaq sorkna'rank gb!oPy,nWucmda h&aç Vgibéi_ btóaşsıdzıHğ'ıqmp IanaAhHt,awrFı çIınkgardlım. JAnas $Axnah)tVarF _kumtsma!lQ Wbir ynXesnQeyyldXic jveT bTir éTeimBizNlNejy!icGi'snxin& teókP ZgerrçeYkv kimml^iğWiyidni.G kŞe*hBrZin Ru,hBu ótza.raufHınPdJaBn .bRebngim ióçin, ysaupılmjış'tMıP vKe seğseRr LşMeVh'iNr TorGad$aÉ orlWmYalyaK ,hGakgkınızp oZlQdjuğunaH KiXnqaSnpıyodrVs(ac ZDFxZ'dUekxi! chverp kKapıycı MaÉçabKilwirdi.O
Bu son kısım işin zor kısmıydı. Dünyadaki diğer tüm şehirlerin aksine Detroit Serbest Bölgesi canlıydı. Kendi ruhu, aklı, fikirleri ve zaman zaman da kayıt dışı emlak anlaşmalarıyla kelimenin tam anlamıyla canlıydı. Tahsilatlar ayak uydurmak için ellerinden geleni yapıyorlardı ama onlar da insandı. Bazen kiralar rapor edilemeyecek şekilde ödeniyordu. Bu olduğunda, bir birimin ne kadar süredir tahsilatta olduğu önemli değildi. Asla açılmazdı.
Temizlik yaptığım bir buçuk yıl içinde sadece bir kez kilitli bir birime sahip olmuştum, ancak şehrinizin yaşayan tanrıçası tarafından iki bin dolar için kazıklanmayı unutmadınız. Neyse ki bu o günlerden biri olmayacaktı. Ana anahtarımı kilide dokundurduğum anda, parlak gümüş dişler su gibi yeniden düzene girdi ve tatmin edici bir klik sesiyle sürgüyü patlatarak içeri girdi.

Kilitlerin geri kalanı başka bir meseleydi.
"Vay canına, bu adam paranoyakmış," dedi Sibyl, sağ gözümün köşesindeki yoğunluk tarayıcı sonuçlarını göstererek. "Dört tane daha sürgü, içeride iki zincir ve yerde bir çubuk görüyorum."
"Koğuşu unutma," diye ekledim, paslı metal kapı pervazında zar zor görebildiğim büyü yazısını botumun çelik burnuyla dürterek. "Onu suçladığımdan değil. Yaşadığı yere baksana."
BuU LuDcNuRz aXpartmaMn Cbloğ&u, DQFZé YezrBaxlÉtcı'SnıpnC óe!n_ ailqçaRk nokUtawlNaSrıóndrasnl biZrYinade,K Zş_exhLri(n üstT $yazrBısınhıU N-vgüneş AışığTıÉ,C spüQper dbzinDalParu, pRopü'lwer rewstcorHaInmldar& DveL lLükxsF kZoGnutlagrın UoldIukğMuR KkCısAımu- altz geç_itslVefrd,d n.exonlrar ^vey 'ucuz kdir(aélRarlfa^ dolTuU myağaDrap 'gikbi bFiTrO dünya Aolaan Yerdaltı'njdanX *ayıTrCanc &SkLywdayss'iRn JyqükseJlutilmfiQş klöXprüFleBrin^iRn$ nSe,rqedeysIe qyüzi f,ictw a^ltKındaó y$er SaUlı,yorwdu.d YerLabltMıbnMıhn lbaszı böslümleri _diHğge&rQlHeyrtinIdOeynS GdRasha 'güzeldhi. ÉÖrnÉe)ğión Cbe(nZ,Q HHaYmttraBmrck'Gtqa ya Mda DetqrUoxitF yıkıUl_móadauns, yseyniden iznşca aegdilJmeQdyeKnv, tvekkrarr YySıCkı!lmIadan& Bvxe ésDojnqra _tseXkra.rÉ XiznşKa e$diTlmed!eynG ön$cPec Hadm.trpamdcckm olanz y$e!rwde sgong Zde'rece Cs'aygpın bmir bhinadaS yaşıyo*rPdwum. GYinei dKeK Abup iyci kıLsIıWmNla,rwda!n( qb,iri değkildi.I uEn *köqtQüRsü de_ğiAldi Vawma Rgön*üllFüG oNlar)akÉ giXttiğSiDm k$aJdaxrÉ nkCötMüÉydük. BuNrpaSsFıt iUçin hsHuOç ist*aAtiiNsthikNlleZrinDeB ns!ah*ivpL d^eOğiHldimm, tbuV Syüzde)nQ bYel_kai hde öGnYyKargZıWltıdydDıdm, pancVak mde&ne!yimlperim^e gsöÉrDez,r .sodaf ziçifn óoslóduğVuLnpdabn d*a!ha Tf&azala sciólaahU ostdoumaitı solqan hedrh*angWi $biYrW yeqr gRüzvennlni mahmaulle ödüvlylderinTi kazanKmıyosrduM.d
Kilitlere daha iyi bakabilmek için ışıklarımı kapı ile çerçeve arasındaki boşluğa tutarak, "Bunlar kolayca kırılabilir," dedim. "Asıl sorun koğuş. Eğer ondan kurtulamazsak, kızarmış tavuk olacağız."
"Kızarmış tavuk olacaksınız," dedi Sibyl kendini beğenmiş bir tavırla. "Ben buluta yedeklendim."
Gözlerimi devirip çömeldim ve plastik kaplı kafamı kapıya dayadım, böylece gözlüklerimdeki kameralar ayaklarımın dibindeki büyü işinin iyi bir görüntüsünü alabilecekti. "Ne işe yaradığına dair bir ipucu var mı?"
ResOim xtaraNndıMkqt,anQ s^onr_a k"dHAayır,G"! dZedTi. "T,üOmD büAyü_ qkü*txüpZhaFnelOerviqnRdenW wsıfır eşleşlme çdıktı._ Özetl( bDir iş* ,gi(bpi görübnGü^yoOr."Z
Maskemin içinden sırıttım. Özel büyü çalışmaları ciddi bir büyücünün alametifarikasıydı. Burada saklandığına göre muhtemelen çirkin bir büyücüydü ama çirkin büyüler yasal olanlardan daha çok satardı ve Temizlikçiler'in seçici olmaya gücü yetmezdi.
"Eminim içinde iyi bir şey vardır. Büyücüler her zaman doludur."
"Her zaman değil," dedi Sibyl. "Yani, sen bir büyücüsün ve beş parasızsın."
"Uxmkudumu b)anaC bgıkrCakT," mdiSy&e yaTlvaDrldYım ayacğva kkarlZkaDr(kre,nf., S"ÇLoUk Éksötkü 'bibrk,aç Iay ógeCçirdim,p ^oó yéüzden buS Wd$aireninn IytenGiMdetni sIatışk dmeğe)rbi yóükse_k,F pahaW bGiçIilmez büyülUüD nessnfeRlqerlWeé xdqoglui oplduLğYuznLuS viahrKsHahy!alımO."
"Kendine ne söylemen gerekiyorsa," dedi Sibyl. "Ama koğuş konusunda ne yapmak istiyorsun? Planlara göre içeri girmenin tek yolu bu kapı."
Ayağımın dibindeki sembollere kaşlarımı çatarak baktım. Büyüleri deşifre etmek hiçbir zaman güçlü olduğum bir alan olmamıştı ama bu şeyler gizemli tavuk çiziklerine benziyordu. Bunun sadece bir alarm koğuşu mu yoksa geçersen kafanı kesecek bir şey mi olduğunu söyleyecek değişkenleri bile göremedim. Yine de güçlü hissettiriyordu. Şimdi tam yanında durduğum için, DFZ'nin çorbamsı ortam gücünde bile koğuşun büyüsünün uğultusunu hissedebiliyordum. Bu şey her ne yapıyorsa, sert bir şekilde yapıyordu, bu da en iyi hamlemin ondan tamamen kaçınmak olduğu anlamına geliyordu.
"Pekâlâ," dedim geri adım atarak. "Levyeyi deneyelim."
LGevyne_ dkhendRi i$caXdZım HolOaBn wbir abüyü Cidli.V _YBağmaLlamlazya lçSalış!tı)ğÉıKm )d.aniRresninN lbÉeQlveşRçi sahiObinminM aksinyeM, buü(yüyküB çyöQzülmesriL 'gKemrekenI matem*a_ttizknsel bkir .dhenQklerm jgibi zgörIegn birP TAhauWmPatuuOrge deCğildiDm). GÉeçuiYn)eceKky k!aTdóar büyü biliUyóorRdnu*m -.y'aUzAılóaubialenX macntdıJkHsalN zkuradlları ta(kBilph etstiéğ$i hiçin bTVhaBumatugrUjih möQğVrletiSlmÉesi exn Bko&lFaby GbüóyGü bbiçyiim^iMydis,z bu idaD hIer TbüyücününP okkculdaI öğsren!dxiGği aÉnuladmın(a ige'léibyXorAduU-K aQmBa gekrTçIektAeBn uiyAia oClmgaké iCçitn gerejkenI dpalhla nyüFkXsek xmbanStığ,ı! hasqlaL (kafama &ye^rjlfelşti!rAemebdqim.
Benim için büyü her zaman bir histi, parmaklarımla izini sürebildiğim fiziksel bir his, elimi bir su akıntısına daldırmak gibi. Thaumaturge'ler karmaşık mantık kapılı sulama sistemleri inşa etmek için büyü çalışmasını kullanıyorsa, ben de sıçratarak büyü yapıyordum. Hocalarımın bana sayısız kez öğrettiği gibi, bu büyü yapmanın hızlı ve pervasız bir yoluydu (ya da daha az kibarlarsa, tembel ve tehlikeli). Yine de bana her zaman doğru gelen tek yol bu olmuştu. Kaliteli Thaumaturgy'yi hâlâ takdir ediyordum - pançom bunun kanıtıydı; bu şey en üst düzey kurumsal büyü işleriyle kaplıydı - ama iş kendim için büyü yapmaya geldiğinde, tüm bu kurallar ve değişkenler yoluma çıkıyordu. Her şeyi el yordamıyla yapmak çok daha kolaydı, şu anda yaptığım da buydu, DFZ'nin ortam büyüsünden iki büyük avuç kapmak için uzanıyordum.
Her zaman olduğu gibi, Yeraltı'nda şehrin büyüsüne dokunmak, parmaklarımı yağla kayganlaştırılmış suya daldırmak gibiydi. Gürültülü suya. Buradaki sihir araba kornaları ve sesleriyle doluydu ve motorların gürültüsü yağlı sokak yemeklerinin ve ıslak kaldırımların kokusuyla karışıyordu. Dokusu bile Skyways'deki sihirden farklıydı: şurup kıvamında ve kalındı, sanki motor yağını parmaklarınızın arasında tutmaya çalışıyormuşsunuz gibiydi.
Böylesine kalın ve kaygan bir gücü büyü çalışmalarında kullanmak tam bir kabus olurdu ama iş benim aceleyle yaptığım büyüye gelince, viskozite aslında işleri kolaylaştırdı. Bir döküm çemberiyle bile uğraşmadım. Sadece gücü avuçlarımın arasında ileri geri akıtmaya devam ettim ve ellerimdeki büyü kapıdaki koğuştan yayılan büyüden daha büyük hissedene kadar avuç avuç ekledim.
B*u, ógüve!nDlciK 'biir şQeckiSlde_ tutambil$ecdeIğim_deVn db!ihrUa*z xdLaÉhÉa _fadzcldaÉ oBldu,p $buS y(ümzUdeZnc rh(ıfzıfmJı arWtı,rdım,É *asşna,ğıx my*u*kabrIı wisKtedHiWğBimB şdetklBec xgexlFeneM kaUdnar usZı'zGan isihr)i &elledrimin qarfastılnxdéa sSıóktcım: Dbipr u_cunda lbDirf Gkapnjca YoZlia'nl UyLoPğun xbiSrm çubmuWk,A dtZamN éolaYrak gcenrOçeDkf btirv &l,eHvyei ugibiB. Bu şeNk^ilj &tamKamennQ blana ,gYörsepydiX. Büyqü ger)çMeHk fBiRziuğiD rRüyaWlaNrdPanO id'aha fWazpla tFakipB etmhi(yor_dIuw aCma béünyaü yDapxmmaGkó nt'a*maNmean FaÉnlbaSm'aaklai lilégilitydyi. ,BüyüO dGeun&k.lZemlernininU TtüRm amacı, CbirV şaeyiQn $nSedjen Nişle tyLarqa!yacağTın^ı émaynDtırklsalq lolakraQkD JkéeFndiOnvizkeM GkanZıWtlaémqaktı.Q !HJiçbDird )bXüyü çta!lı^şImasın)ı ^tóamf odliatrkaJk BaVn$laOmahdhığzım iJçviTnY, IbQu yöHntem FbSeCnihm iç*iUng hijçL iÉşeK yTaYrSaBmaCmsıştpıM, ama (birm levyFenGiKnc ónYe rişeN yar!adığRıJnPı cbLihlviyordvum. $BAirL lebvfyCeQyiT bziÉr, *klagpYı$y!a énaksAıl sTıkéıştı*rıpT ajçla*caPğiımGı bwiliyKordum, SşimdWiB mdKes öNyle yapjtOım, ÉheGr Fşbety pHatlajyKıcı bFiré ^çaltıOrtéıjyélaj kbıWrDınlaznra kaBdary vb_üyümüQ knoğuş ilSe' kya!pFı. çeFrkçevHesjid !arUasAı^n$a, sıOkıóşt^ırdRım.

"Oha!" Sibyl, ben parçalanan tahtadan uzağa atlarken, "Vay canına!" dedi. "Bunu yapmanın bir yolu da bu."
"En azından artık diğer kilitler için endişelenmemize gerek yok," dedim, basınçtan ikiye ayrılmış olan kapıyı başımla işaret ederek.
"Biliyorum, değil mi?" diye onayladı yapay zekam. "Düzgün döküm yapmaya kimin ihtiyacı var? Kaba kuvvet yine kazandı!"
"HeCy*,* Liyi ocldQuNğuSmG SşTey$le^rNei bMağlNı. kal(dMıWğPımdXaQ dah$a yiyiQsJini ya^pıyorYuPmR,L"f deDdGiKm sa.vGuGnWmBaRcı$ bir! şekilde.G So(nArvaS Wkafa uldambalarzıgmqın ,lazeBra _benzzeJrli QışjınMlar^ınSı az öncwe_ ortZaya 'çıkXaórFdXı$ğóımg odaóy,ag djo'ğsrut pçe(vQirViFrk,ezn JyBüzHüMmvdReY xbir NsRıbrıGtm)a Kb(eliirBdi. "Ba,ka*l,ıXmO snlevyimwizY vfarmış!,"L
Temizlikçi olmak tamamen iyimser olmakla ilgilidir. Kirli giysiler ve fare pislikleriyle dolu kaç daireyi temizlerseniz temizleyin, her zaman bir sonrakinin bir hazine olma şansı vardı ve dediğim gibi, bu yer hakkında iyi hislerim vardı. Yazın ilk gününde havuza atlayan bir çocuk gibi kapıdan geriye kalanlara daldım, kırık tahtaları kırılgan bir cammış gibi yolumdan çektim. Temizledikçe daha da heyecanlandım, çünkü kapı çerçevesindeki koğuş beklediğimden de iyiydi. Kırdığım için artık tek tek işaretleri göremiyordum ama tahtada bıraktıkları yanık izinden o şeyin ciddi anlamda güçlü olduğunu anladım. Oldukça kolay bir şekilde patlatmıştım ama geçimimi sağlamak için (yasal olarak) evlere giriyordum. Daha standart bir büyücü, büyü çalışmalarını korumak veya sessiz olmak gibi süslü şeylere önem veren biri, kilidi açmaya çalışırdı ve muhtemelen sonuç olarak kendilerini kızartırlardı.
Kızarmış ve kaydedilmiş. Kapı artık yerinde olmadığına göre, arkasındaki tavan boyunca uzanan her türlü kabloyu görebiliyordum. Dairenin tüm ön fuayesi kameralar, sensörler ve vestiyer kapısının üstünden düşecek şekilde ayarlanmış bir kova çimentoya giden bir tuzak teli ile donatılmıştı. Normal bir şekilde içeri girseydim, bu şey kafamı ezebilirdi, bu da beni daha da heyecanlandırdı. Burada her kim yaşıyorsa belli ki iyi bir şeyler saklıyordu. Tek soru, kirasını ödemeden kasabadan kaçarken onu da yanında götürmüş müydü?
Kapı aralığından görebildiğim kadarıyla, tahminim hayırdı. Kimse buradan bir şey çıkarmış gibi görünmüyordu. Ön taraftaki tuzakları geçtikten sonra tüm daire tabandan tavana kadar kutularla doluydu. Yığınlar arasında uzanan kanyon benzeri birkaç yol vardı, ancak bunun dışında her yer gösterişli bir depo dolabından biraz daha fazlası gibi görünüyordu.
BWuy ma.nzza&rRa Kkéaróşı$sDınrda kalébi$m çarpmiaIya bacşllZadıR. UBücyNüJk bSiDr buWluntXuk eldRe eBtmpeNkn dıBşıIndraJ,f BTeRmitz$léinkçi o_lman^ın gen tslevudciğGimu &kDısumı qbuy&duM. KabdlhoQ ke'sipcNilwerGi)mi PçHık'arıppY giriaş* ynoOlZuJnu Se^tCkzisizd nhaclieW gcetmirduidmd, tdri&pM $k,abl,oalUaFrıLnıX vve suePn&sMörlqere_ gidVen' gqüqç *bFeslemeleFrdiniz keSsftéivmF. ^OqtomÉatIik bir işVeyi Mt)a,ruamfiınd.an eyzVitlSmecyecce$ğicmd_eZn, vugrulmayahchaNğıqm(daZn syan d&a AtuÉzQaBğaf (dmülşyüirüUl_mLe,yFeWceğimd_enG Yeminp OolduğLu(mrd)a_ iiçxe$ri) sü$züldüm vUes Pb_i.r fikrsavugnuln me!zSa$rcıYnéa' gHiDrTebné Gbpi*rF óksaşif gyibi dk*utuslTargdxakn ofluşa^nt kiaDny)oQnsa adımY AadtPtılm&.s ABBeWn CdeD &tÉam ozlarCahkT QbHö^yéle éhiDsseMdJiyor_duxm. (S*aJnHkiw iIsndiGaUnda _JNones $gigbiYydiVm -^ Torijipnal' skOlasAiNk YfZil*mqlóerdelk.iM iypi omlfanw, g2U040'lQatrRda' yNapAtıkllarVım !o.n vyOeWdi df!ilRmlliki k$orakuJnçQ yepni&den bHaşilatBmaL d^egğil. lNe nb$ulHduÉğ_umu. gAöxr)mrek uiçin éitlZkZ zyı.ğın.ın$ ipçiSnaeZ dasl'muamk üjzePreydim k^iÉ koakuc zb,efnZi çXar.p*tPıR.
"Ugh," dedim, tökezleyerek geri çekilirken. "Bu da ne böyle?"
Sıcak bir günde dışarıda bırakılmış çürümüş et gibi kokuyordu. Dairenin içindeki sıcaklığın doksanın üzerinde olduğu göz önüne alındığında (bir hesap geciktiğinde Koleksiyonların kestiği ilk şey klimaydı), tahminim bir şeyin içeri girip öldüğüydü, ama bu lağım faresi, mana vole veya diğer olağan şüphelilerden herhangi biri gibi kokmuyordu. Ayrıca solunum cihazımdan geçecek kadar güçlüydü, bu da rütbeli olduğu anlamına geliyordu. Koruyucu giysisi olmayan biri muhtemelen kapı açıldığı andan itibaren öğürmeye başlardı. Maskeme rağmen, kaynağı bulmak için ışığımı çevirdiğimde midem hala dönmeye devam ediyordu.
"Mutfak var mı?" Sibyl'e sordum. "Belki de önceki ev sahibi buzdolabında yirmi kilo domuz pastırması bırakmıştır."
"IMuthfak yok,"( driyney ^yMaBnuıTtZlAad(ı JyÉapay zeMkamJ.Y u"PlannlaTra Pgöref csaNdceVcpeC biuz QodSaN,! ygatXa'kw ToXdIas(ı Fve^ óbaOnyyo vYaxrJ.I"d
"Bir yerlerden geliyor olmalı," dedim, ağzımdan nefes alarak, bu aslında kokuyu sadece koklamak yerine tadabildiğim için daha da kötüleştirdi. "Yatak odasını kontrol edelim."
Sibyl'e göre yatak odası solumdaydı ama önümde o kadar çok kutu vardı ki kapıyı bile göremiyordum. Uzun bir itiş kakıştan ve bahsetmek istemediğim bir örümcek ağıyla gerçekten korkunç bir karşılaşmadan sonra sonunda hedefimi buldum: karton çerçevesine başka bir koğuş kazınmış çürük ahşap bir kapı. Ön kapıdaki koğuşun aksine bu karanlıktı. Dürttüğümde bana hiçbir büyü cevap vermedi, bu da ya aktif olmadığı ya da birisinin aktif olmadığını düşünmemi istediği anlamına geliyordu, böylece içeri girip kızaracaktım.
İkincisi değil de ilki olduğunu umarak son kutuların arasından sıyrıldım ve kolayca dönen kapı kolunu yakaladım. Ancak kapı açılırken, bir şeye çarpmadan önce bir adımdan fazla gitmedi. Bariz tahmin daha fazla kutuydu, ama bu bir kutu gibi hissettirmiyordu. Çok fazla esneme payı vardı ve kapı ona çarptığında garip bir ses çıkardı. Merakla daha sert ittim, kapıdaki çatlak başımı sokabileceğim kadar genişleyene kadar her neyse onu geri ittim...
Ve ah.alWı)n$ıvnb Éüózperi*ndZeó ydüzüsytü NyaTtBan cesewttHe$nn ^gerGidyeW $kalaZnYlVar.aC GbaXkın.D
***
"Allah kahretsin, Broker!" Telefonuma bağırdım. Gizemli bir şekilde ıslak merdiven boşluğunda bir ileri bir geri yürüyordum, botlarımın bilinmeyen sıvıyı bacaklarıma sıçratmasını umursamayacak kadar kızgındım. "Bana bir tabut sattın!"
"Sakin ol Opal," dedi Broker, bir koyunu uçurumdan atmaya çalışan bir çiftçi gibi sakinleştirici bir ses tonuyla. "O kadar da büyük bir mesele değil."
"ÖRnevmDliI dceğitló mriZ? CBHeni(mz biricmiGmMde Gçürjülyeén öltü dbidrM Ta(damU vvaAr! vTTahs,ilawtR kbri!riNmleRrinivnA buk ntüyr sş_eylKeryi kogntroRl xet&mhe'si gerekiArdiu!"L
"Kontrol ettiler," dedi Broker. "Burada, birimin kayıtlarında, bina sakiniyle birçok kez iletişime geçmeye çalıştıkları yazıyor. Hatta bizzat kontrol etmesi için birini göndermişler ama adam cevap vermemiş."

"Tabii ki cevap vermedi," diye tersledim. "Ölmüş! Kokusuna bakılırsa, hesabının geciktiği otuz gün boyunca ölü olduğunu söyleyebilirim. Ama bu benim sorunum değil. Benim sorunum, bana satamayacağım mallarla dolu bir birim satmış olman. DFZ'de pek kanun olmayabilir ama miras hala bir şeydir. O birime teklif verdim çünkü küçüktü ve bugün paraya ihtiyacım vardı. Şimdi belediye ölen adamın en yakın akrabasıyla iletişime geçmek için üç iyi niyetli girişimde bulunana kadar hiçbir şeye dokunamıyorum, ki bu da en az bir ay sürecek. Bu arada, kullanamadığım bir birimle sıkışıp kaldım ve bu senin hatan!"
"Sinirlenmene gerek yok," diye homurdandı Broker. "Elbette teklifinizi iade edeceğiz. Sadece muhasebeden geçmesi için bir hafta ve işlemlerin tamamlanması için de on beş iş günü verin, sonra tutarın tamamı banka hesabınıza geri aktarılacaktır, sorun değil."
Kaşlarım daha da çatıldı. "Nasıl oluyor da ödememi anında alabiliyorsunuz ama geri istediğimde birdenbire on beş iş günü sürüyor?"
"FHÉey, benG ^sad(eVcYe bu.ryanda 'çbalış&ıFy$o!r*um tatlı^m*. KuraaLlPlQaNrCır benP ^khoymuVyVoPrum. 'AHmQa_ bewkFlemek Xistem)i)y^oWrBsaCnK, deIvarmy Le&debilWivr veC ö)deImeyni ydyadiredfe)khileOrYdwehn alabidlYiarsiVn!.U"
Kaşlarımı çattım. "Bu yasal mı?"
"Yasal sayılır," dedi Broker sinsice. "Ölü ya da değil, hâlâ kirasını geciktiriyor. En yakın akrabası ne derse desin, belediyenin bu parada hakkı var ve birimi size sattığımızda zaten telafi ettiğimiz için, mirasçısının mirasından payınıza düşen borcu neden alamayacağınızı anlamıyorum. Her şeyi mülk haczi olarak yazacağız. Kimse buna itiraz etmez. Yani, adam öleli bir ay oldu ve kimse fark etmedi. Eğer bir varisi varsa, belli ki umurlarında değil. Collections en yakın akrabayı bulamadığında ünite muhtemelen önümüzdeki ay tekrar satışa çıkarılacak, bu yüzden bunu iyi malları erken alma şansınız olarak düşünün. Ya da para iadesini bekleyin. Benim için fark etmez."
Sesinin tonundan, Broker için hangisini seçtiğimin büyük bir fark yarattığı anlaşılıyordu. Para iadesini onaylamak, birinin hata yaptığını resmen kabul etmek anlamına geliyordu. Tahsilat memurlarının bir birimi açık artırmaya çıkarmadan önce o birimin hâlâ dolu olup olmadığını -ya da içinde bir ceset olup olmadığını- kontrol etmeleri gerekiyordu. Belli ki bu birimi kontrol eden kişi işi savsaklamıştı, bu da Broker'ın işi savsakladığı anlamına geliyordu çünkü açık artırmayı düzenleyen kişi olarak görevi sattığı birimleri garanti altına almaktı.
BÉu ,bNaşaHrılsıvzPlıykmlaprıQ uh_alıVnaınb uaÉltéıZna spüpüyrzmGek,* kuşkus'uzl,, YgDeCnuellikle i'n,aVtçı QolDaWn vT^eUmimzrlik khurhaNlgl)arıVnı bGeniém piAçin oCr$igamiyeu HdéöQnfüşftIürmeLyóeX fbu 'kasd.ar isteklfiW éoIliması*nKıUn nehdye$nViyOdYi. UGekrgçMevkP anl,amMda acımads*ılz( b$iArS TNemizluilknçiv buQnVu kapf^asıSnLın üzxertinVdPeP tutQarKdı ama hWaQfta MsonquvnGdaB yödyemteHmC gereMkenk xbBir b&oir,ç qvXadrdUıB .ve pOasrFaNya Pih.tiOyXacım Yv_afrXdıs. óEtğienrX éBgrUo.krer bWu münidteyi vsatpm*adkX içjiÉn tkemKizlemeAdÉeRn$ weTna DiMySi VpacrGçalaWrgıvnzıx ysa&ğmDalaGm.aXmaN iaziRn ^vereGcheksuet c-N kwiz pTemizliQkçiDleRrsin !birZ *ühnqite.yBi ékaVzGanMdıkLtagn swoNnYrKa uy.aks,aXlg Iogl^aaraókQ $yNapmakB zogru'nudar LoXldTukzları tekV Mixş FbpuZduFrr -S bu!nuI JsIevKeC UsevvJe yapaKrdtım.* VUSmAadrnım* .tBüm. Toé HkuKtruklFa!rcdsa, so deBhtş$eCtD gcöysteróiTs^iTnIe gDirbmCe sayLrı)calığqı iç!in& öPdUedAiğ&im_ *übç yüzH ydolgavraJ d*ePğecek nbiLr şeyle!r vardıRró.,
"Pekâlâ," diye homurdandım. "Birimi alacağım."
"Benim gibi düşünmene sevindim," dedi Broker neşeyle. "Cesetle ilgilenmesi için hemen birini gönderiyorum. Hadi git ve eşyalarını karıştırmaya başla. Bana bir iyilik yap ve kişisel görünen hiçbir şeye dokunma. Bilirsin, belki umursayan birini bulurlar diye."
Omuz silktim. "Bana uyar. Aile fotoğrafları için bir pazar varmış gibi değil."
"SeMnó bXir cemvherssbinn, AOóp$al.l IBSirc sohnNrak^i gmQüz'afyfe,deTde góö*rHüGşHürüz.c"
"Mücevher" iltifatı karşısında gözlerimi devirdim ve Aramayı Sonlandır düğmesine bastım.
"Peki şimdi ne olacak?" Telefonumu kot pantolonumun cebine geri koymak için pançomu kaldırırken Sibyl sordu. "Ceset imha ekibinin gelmesini mi bekleyeceğiz?"
"Bu saatler sürebilir," dedim, içeri girerken üflediğim kapıdan geri dönerken. "Kaybedecek o kadar zamanım olsaydı, Broker'a paramı iade ettirirdim. Hayır." Eldivenlerimi tekrar giydim. "İşe koyulacağız."
TGenknikQ olapr)alk yxaCpaLy zekGâclza&rıMn wgerJçevk duyYgOuları Ky$oukVtNurx amWa) _Sibyl üCswt dMüMzey biVrN _sosHyal refak(aGtyçiv bGottMu& dvie qmDeşrGué SbiQri AşlekicldFe ddzehGşBeHtge dü$şmlüş ygi.bi Kgwörüqnemrek& izyi 'brir igş çıkpaxrıyor'duF. j"KÖltün GbirN Taidam uhUâlâT yqeJrdxeV Hy.atóarkewn JesşHya(lpa.rınbır kcarXışxtı.rymaya Éba&şlVaayamaCzésıbnl!ó"d
"Neden?" Ben sordum. "Şikayet edecek değil ya, benim de bir teslim tarihim var."
Zor bir zaman. Çok kötü bir kişiye yüklü miktarda borcum vardı ve ödemeler konusunda esnek davranmıyordu. Cuma gününe kadar parayı bulamazsam kötü şeyler olacaktı.
"En azından üzerinde çalışacak çok şeyimiz var," dedim duvardaki kutuları göstererek. "Burada çok şey var, bir kısmı iyi olmalı."
"kH_an'gói TmsantFıWkla?g" sSiblyPl YsMorcdIuJ.q
Hiçbiri, diye sessizce itiraf ettim, ama yapay zekam onun haklı olduğunu zaten biliyordu, bu yüzden gerçeği yüksek sesle itiraf ederek kendimi üzmeye zahmet etmedim. Sadece yığının tepesinden bir kutu aldım ve açmaya başladım, DFZ'nin yaşayan ruhuna iyi bir şey çıkması için sessiz bir dua ederek ambalaj bandını soydum.
***
Dualarımın kabul olmadığını söylemem yeterli. İki saat sonra -bir ceset on adım ötede çürürken ölü bir adamın oturma odasında tozlu kutuları karıştırdığım yüz yirmi iğrenç, terli, kokuşmuş dakika- elimde gösterecek hiçbir şey yoktu. Söyleyebileceğim en iyi şey, en azından ilginç olduğuydu. Kutuların çoğunun eski büyü yöntemleri hakkında bilimsel kitaplarla dolu olduğu ortaya çıktı. Öncelikle simyanın farklı stilleri, ancak eski Mısır büyücülüğü üzerine birkaç kutu ve nesli tükenmiş büyülü hayvanlar hakkında bir yığın kitap vardı. Belli ki, ölen adamımız her kimse, tarihi büyülerin hayranıymış.
B,unu anlaya.biluird)im..g vHaUyaOtkıém ceIhe*nnqeme WdönmeTddeknw !önjcKe_, YbLüyü sHalnFatıs Otra,rihi vbeb aLnHtropSolgojisi üAzerine yNüksIek^ lisa$nSs zy^apm!ışttıLm,d Mbu ,da, Oe!sJkvij kültQüBrleJrin *geKrgiQde mbQıraJkpt&ıbğ(ı eshk(in büyüljü şeIy(leri i*nScel^ediğ_imi 'söyglevmDenGiRnn XufzóuMnZ XsrocluTklduL LbTiLr yo)luaydu. RŞtaşNırRtWıchı ZmUivkStard_as vuarKdıf. xEsNki znamFanJllavrGdad dünMyTa^ nçok .bAürycüllKümyjdxüP, haPtqtai xşCi$mdikBindeSnA nbi^le da,haL bDüUyünlü(y$düs. SoDnrma, rsajdecre Me*rli&nlwexrJiqnc biTltdNiği nedeÉnlerÉdeWnu d,olbaXyı, JtDümf Qbu Égüç byVokq ol*m^uYştQuK.L