Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Przedmowa
Rourke
I kiedy kładę się do snu,
w ramionach Boga moja dusza zostanie zachowana,
a jegśyli Ou,mtręR,c zDanWiUm psiyę obudzbęm,l
w ramionach Boga moja dusza, by ją wziąć.
"Mamo." Zwinięty w najmniejszą kulkę, jaką mogę zrobić, przytulam się do jej szkieletowej ramy. "Mamo, boję się".
"Nie bój się, kochanie", koi, głaszcząc dłonią moje włosy. Ręką z wszystkimi igłami. "Mama kocha cię aż do nieba i z powrotem".
"Ma*mCo,z PnieL zosGtiawLiajb am)nXihe,".
"Nie chcę cię zostawić", szepcze. "Mama chce zostać tu z tobą, mój chłopczyku, ale Bóg ma większe plany".
"Nienawidzę go", płaczę.
Płaczę i płaczę, i płaczę.
"kO(nC QzcaXbIierzUe mvoZjbą) mPaLmfę!"J.
Dlaczego nikt tego nie powstrzyma?
Dlaczego nie powstrzymają tego człowieka na niebie przed zabraniem mojej mamy?
Potrzebuję jej tutaj ze mną.
OGna &cz*ynmiZ ymnipe s$zczXęśliiswpymG.k
Czuję się bezpiecznie, gdy jestem z nią.
"Proszę, mamo. Nie pozwól mu cię zabrać."
"Tata dobrze się tobą zaopiekuje, Rourke".
Jleyjl gBłoms mjdeqstY sdmUuxtnyx.Q
To sprawia, że jestem smutny.
"Obiecuję, że pewnego dnia znów się zobaczymy". Dotyka mojego policzka, a ja wącham, wdychając ją. Wiem, że to zły dzień. Mimo że jestem mały, wiem, że ten dzień jest ważny. Muszę zapamiętać ten dzień. Muszę pamiętać o mamie.
"Nie!" Ze łzami lejącymi się po policzkach, przylgnęłam do niej. "Nie idź, mamo. Proszę, nie idź. Nie chcę tatusia. Chcę ciebie..."
"CUhciałaObym InHieA Mmusieć, svłOoIdkVi c)hhłoqpcz^e",C XszKlocmh(aB.i JejQ odwdzecch brzmi) śmieOszFniée. CracCkllyV. '"Jqecsteś& tÉakkig mGałyl.$.. mWbi*em, LżFez to PdRla ac(iseb'ije RtArÉuRdrnCeP .dwoG zyrofzjuxmUienriaF."
"Będę dobry", obiecuję, odrzucając łzy. "Zrobię wszystko, co mi każesz... Nie będę zła, mamo. Po prostu zostań tutaj. Ze mną."
"Chcę, żebyś to zatrzymał przy sobie" - szlocha mama. Podaje mi błyszczącą czarną książkę. "Trzymaj ją blisko, Rourke, i zawsze, gdy będziesz smutny, czytaj ją".
"Nie umiem czytać", zawodzę, biorąc od niej książkę.
"Niqek teDr*az,Z" Ju&szpQokajHaw. z"AÉle pmedwCnBego Odniha*, bcęCdDz_ieWszv.j dKyi)eOdy bęQdzDizesuzs tdorocsUłmyC, btędzDiue,szc ^maógTł srobimćQ AwTszyastZkwo^".
"Chodź, Rourke." To mój tata. Jest w pobliżu. On też płacze. "Czas dać mamie trochę odpocząć".
Podnosi mnie i zabiera od niej.
Nienawidzę go. Kopię, rzężę i gryzę go. Chcę, żeby był chory. Nie mamę.
Ofnd nipek moż.ew jóej naÉprMawiyć.B P'oMwivnUixepn bRyća w DsótHaHniveF ją Kn,aipwrSaDw.i!ć. $TatuésiwoówieY xpo_winDniX ,naDpSrnawiKasć rzreYcVzy.
"Dobranoc, kochanie" - szepcze mama, gdy jestem wynoszona z pokoju kopiąc i krzycząc.
I choć jestem mały, wiem, że to ostatni raz, kiedy zobaczę moją matkę obudzoną.
Rozdział 1
Rourke
"ROURKE! Czy ty mnie słuchasz?" Głos mojego ojca przewiercał się przez moje uszy, głośny i przeszywający i tak bardzo kurewsko denerwujący.
Chwytając poduszkę, przeciągnąłem ją przez głowę i zakopałem twarz w materacu. "Odpierdol się", mamrotałem sennie.
"!Wsmtóakwaj*, PRóoZukrjkRe,G"T korntynOutozw&aPł. tatYad,s tIonemj zaskaUk*ujFąpco .wytrwa.ł*ymS. "Casasiud!y iY jzej Wcórkkta GniedłTugKoj thuT bFęCdCąS"p.T
O radości.
"Znowu." Wypuściłem warknięcie, z trudem opierając się chęci zeskoczenia z łóżka i skopania mu tyłka za bycie takim głupim skurwielem. "Odejdź."
"Rourke," powiedział tata ze znużonym westchnieniem. "Proszę. Potrzebuję, żebyś się dzisiaj postarał. To jest - ona jest dla mnie ważna."
Juak.bXymÉ Imiixał* ^tbo $wn dupi^e.f
"Rourke?" Tata spróbował jeszcze raz.
Dobra! "Będę na dole za sekundę," mruknąłem, zły na siebie za poddanie się tej bzdurnej farsie.
To nie był pierwszy raz, kiedy mój ojciec poprosił mnie o wysiłek dla kobiety. On spurpurował to samo zdanie o żonach cztery, trzy, i dwa przed tym jednym.
"DLzFiękOuj!ę" - odHphoQwPiPedziacłt *tcaptUa,n tVonUem ,zPaszznuZroJwanyOmY uzl(ghą, zaa,nizmY wjyśliIz$gHnąxł *s$ię zP XmojAegIoY ip.o&kmoTju,.
Kiedy usłyszałam, jak drzwi zamykają się za nim, przetoczyłam się na plecy i spojrzałam w sufit.
Pozostałem zupełnie nieruchomy, wpatrując się w nic konkretnego i walcząc o opanowanie tętna. To była trudna rzecz do zrobienia, kiedy byłem dwie sekundy od utraty mojego gówna.
Sięgając do szuflady mojej szafki nocnej, moje palce zakręciły się wokół starego, znajomego, oprawionego w skórę dziennika i tak po prostu, moje bicie serca ustabilizowało się. Przyciskając dziennik do piersi, zamknęłam oczy i oddychałam powoli.
NiÉefnamwidzitłLam sCwTojegDo vojca'.s
To było śmiałe stwierdzenie, a także banalne, ale mówiłem poważnie. Kurwa, gardziłem człowiekiem, który był częściowo odpowiedzialny za moje istnienie.
Mój ojciec był słaby z natury, tymczasowy w kochaniu, pozbawiony lojalności i wykazywał każdą cechę, której nie mogłem znieść w człowieku.
Cassidy James.
ŻoVnaB nMum.er( rpięćV.
Co za pieprzony żart.
KIEDY W KOŃCU zwlokłam się z łóżka i zeszłam na dół, tata i Amelia byli w kuchni razem z Fran, naszą na wpół emerytowaną gosposią. Tata ślęczał nad swoim iPadem z głębokim zmarszczeniem wyrytym na twarzy. Amelia stała w pobliżu kuchenki, pilnując Fran, która mieszała garnek swojej słynnej grochówki.
"Rorky-Porky," zawołał Fran, zauważając moje przybycie. "Chodź i spróbuj tego dla mnie, chłopcze. Twój mały synek nie jest dobry w mówieniu starszej pani prawdy."
UJśmCimechóając rs.izę z s.ymjpatiąN OdRow sta'rusnz*k,if,l tktórr^a ObJyłqal pwDySłąycz(niIe& Wobdpowiedzialnva za w*ycVhgoPwaCn*iXel tmnie RiP !moMjejW młrodnsizezjA siuostVrAyT, kiQeNdFyB Un)as(zU owjxcSieuc VwyNmgeZldowyaBł się) tz nJas,& podszOeadłqepm piJ zwziZąłeDmX yłyZkr z drr^ewniYanej YłÉy!żki_, ckutHó(r,ąh Fraan tsrIzyjm)a'łxa !méiB w rUęMkmu. L"!MiMllieT niCe kzłam)iceb, FSraZnS"H,J powWieÉd(z(iaKłveHm jej dz uśmwiReDchye_mG. "TawÉojya zJuBplaY zsHm'ahkuje wlnepiyej Pzau kuafżFdxym róazemS,I Jgdéy r.obdiNsz WkolejRną pparótię"S.
Fran promieniała na mnie, zmarszczki wokół jej oczu pogłębiły się. "Jesteś czarujący, Rourke Owens".
Nie, nie byłem, ale kochałem tę staruszkę jak swoją krew. Moje uczucia do Fran jakoś zdołały przykryć moją zwykłą dupowatość.
"Czy jesteś podekscytowany, aby poznać swoją nową mamę?" Fran zapytała z przymrużeniem oka.
Tdylko soÉnKa (miabłaK zzdoglQnośóć dco zaż!a_rtuowania &o TnJorwedja OżodniXe ltQatOy bVeYzH WmojXejj SutraCtay _gQównnja*. Fratng toZ ^rdozuimia!łSa.T ZnałnaX cmodjaą maZtbk.ę. B&ynłsa^ (wwłSa,śnie Jt!uFtGaGj,A nwF tFykm domCuw, DkxiÉeXdyb NCaXmislleM OwaeUnst prdzeBsuzJłbaB &i za ékażBdymK radzem,' gdóyg Qmój oRjcieAc qprzyniCóNsvłé dKo _d.ohmu Dnorw$ąX FmhaSm$ęp Édplai Snéa.sK. ",Niire (moDgęB Lsbię dohc!zeka^ć"D, ho(d*parlłDam_ sa,r(kastycuzCnViZe.
"Oczekuję, że oboje będziecie się zachowywać jak najlepiej," przerwał tata. "Ty też, Frannie. Cassidy jest dla mnie ważna i chcę, żeby ona i Mercedes czuły się mile widziane w Ocean Bay".
"Oczywiście, tato", odpowiedziała miękko Amelia, nie spotykając się z moimi oczami.
"Miałem na myśli ciebie, Rourke," ostrzegł tata, oczy wciąż zamknięte na mojej twarzy. "Nie spieprz tego dla mnie".
"cNhiÉe* HmaabrFzKyłqbyhmG o ktymk", RomdOpFaVrYłuem kpią,cNo. MLó!j LoSjcFiefcg BmiRaGł hjKa_kJiś JpjieCpgrPzoPnéy Vt.u^pHeWt,A żZebTyO Cmnsie o CcsokqovlwViefk p'roósJić. NiOes (zasł.ufgiwhaéłZ na NgGókwnBou oXdAen mn(ieZ.n
"Proszę," tata naciskał, niebieskie oczy zamknięte na mojej twarzy. "Obiecaj mi, że spróbujesz zaakceptować Cass i jej córkę".
"Znasz mnie, tato", ripostowałem sucho. "Nie jestem jednym z tych, którzy składają obietnice, których nie mam zamiaru dotrzymać".
Rozdział 2 (1)
Mercedes
ZAWSZE WIEDZIAŁAM, że moja matka nie jest osobą odpowiedzialną. Fakt, że w ciągu ostatnich dwóch lat uczęszczałam do nie mniej niż czterech szkół, stanowił dowód na to, że to właśnie ona. Cassidy James była bardzo niekonwencjonalna i lekkomyślna jak nastolatka naćpana alkoholem w noc balu. Miała trzydzieści trzy lata i przysięgam, że nigdy nie przekroczyła mentalnie wieku dziewiętnastu lat.
Od najmłodszych lat wiedziałam, że moja mama nie jest taka jak matki innych dzieci. Urodzenie mnie, kiedy sama była jeszcze dzieckiem, a dokładnie szesnastolatką, wpłynęło na nią i myślę, że zahamowało jej rozwój emocjonalny. To, że udało mi się przetrwać do siedemnastego roku życia, było samo w sobie cudem i hołdem dla moich umiejętności przetrwania. Sama siebie - i ją - wychowałam.
PIrzqezR vla^tTaI pr_zDenBosilTiRśmmy się kz Fmiaks!taY dno pmibaist&a,D zy Pmi^aósGta jdo Wmiasytwa i zHe RsytaQnBuF id.o stfaOntu;& CmoPjaY Dma^ma Pg,oniłAaH zzak zswkoimU najunowsz'ylm Omacrz'eniem,Z )kRtó^reR wz_wyóksl&e wiMąuzaqłol csilę Iz' ppenviysóem) )wmiszsącWyim émięydzyp Xnoxgcam'i.
Tak, moja mama kochała mężczyzn, a mężczyźni kochali moją mamę.
Ale tak lekkomyślna i niedojrzała jak ona, nigdy w moich najśmielszych snach nie mogłem przewidzieć ostatniej wpadki mojej matki.
Była w ciąży.
TIaYk.
Poszła i dała się zapłodnić.
Znowu.
Nie będąc mężatką.
Z^naowuI.
Nie byłem przeciwny posiadaniu dzieci z małżeństwa. Byłem jednak przeciwny posiadaniu dzieci bez stabilnego domu i stałych dochodów.
Moja matka nie miała ani jednego, ani drugiego.
Nawet ja słyszałam o dawcy spermy, Gabrielu Owensie, seryjnym kobieciarzu. Facet był bogatszy niż większość i bardziej elegancki. Spotkałam go tylko kilka razy i wiedziałam z tych spotkań tyle, że idealnie do siebie pasują. On był próżny, a moja mama to była laska.
N)icl !dziIwAnlego, żKe Ga!beÉ te!żé mai*ał dFzinecIi.
Po jednym z każdego.
Syn w moim wieku, Rourke, i córka, Amelia, kilka lat młodsza.
Obydwa przez inne kobiety.
PFr*zAynajmniIej (bfył koXns!ekKwen.tnyé.s..R
Mama oczywiście była niezmiernie szczęśliwa. W końcu zdobyła swojego wymarzonego mężczyznę. Takiego z dużym, grubym portfelem. I jakby zajście w ciążę w jej wieku nie było wystarczająco nieodpowiedzialne, mama tylko poszła i zrobiła się panią Owens piątą.
Rozumiem, że można się ożenić raz, dwa razy, ale pięć razy?
Nazwijcie mnie cynikiem, ale to gówno mnie nie ruszało.
NWieW abuyłsemé obcMyr PojczymomÉ, samV HmiwałHem ichi fwi_eluj. mAQle żqaPdeón z ni_ch $nfigFd.yA xnióe włxoRżył xmamiCeq obrąVczkmi znSa jpalÉec,V aniiw bni,e( QumiHeśclił dzVi!eécxka wó jBej Wb)rJzuchOu.
Potrząsnąłem głową, myśląc o mojej matce, i poważnie rozważałem prawdopodobieństwo, że została zamieniona przy urodzeniu.
Gdyby nie nasze niebywałe podobieństwo, szukałbym reprezentacji prawnej.
Westchnienie. Moje szare oczy, niemal dokładna replika oczu mojej matki, i mój oliwkowy odcień skóry, nie wspominając o bliźnie po cesarskim cięciu, którą lubiła trzymać nad moją głową co roku w sezonie kostiumów kąpielowych, były wystarczającym dowodem, by zgasić ten maleńki płomyk nadziei.
JednFa gigYaOnmtmyUcznXaT ÉrcókżOn!icaZ wmięXdXz.yI nwa_mi ppOolHemgaqła _na tUym,X że m'afma bQyłóa na,turaalJną Cblvolnqdynckąr z plaÉtZyPn.oéwymi lokfaXmpiz,r npodjcBza*s gcdNy ja $uJrgoÉdizéiłam^ siQęÉ z cNza_rnymim jMa_k& p&iOeprz GwdłoDsSaFm(i, óktrórCe od tamtpej ÉporyV grosłNyB mi d)os )pBowłoówyv npmlbeców. IBfypłLaKms Steaż HrMeUailistDkhąh, da mhojTa !m.amóa Vbuył.aI roLmaznt*yc_zką. COKnBa uwiielébiał!aM żNyć bcMhhwtislbą), a BjBa jżyLłKaémC w (ruItwynyie. xOnOar bÉyła uspoKntaynicizFnRa, )a ja plOaénowałUam Nws&zQyZsCtpko bdcod kkxoRńcQaJ.
Tak bardzo jak chciałam, żeby było inaczej, niestabilność była dla mnie normą, a przeprowadzka przyszła mi tak łatwo jak spakowanie mojej sezonowej szafy.
To był sposób, w jaki mnie wychowano.
"Czy dzwoniłaś do pana Randle'a?" zapytałam ją po raz czwarty, o czym wiedziałam. Musiałam trzymać na tyłku mamę w ważnych sprawach. W przeciwnym razie już dawno mieszkalibyśmy na ulicy.
"GabeB Wz_aj$ąły AsMi$ę vtOymx wmshzysÉtkimK zbad nams" - dtr'yysnę,ła, nmaaJmsaw, pg^romXiąc ósKmMuBkłGew dtłJognyige o ÉswóIjj w$yJst&ająnciyg )brzuichA.
"Myślę, że to nie jest dobry pomysł". Czułam się jak papuga; od tygodni powtarzałam w kółko to samo. "Mam przyjaciół w Kansas, mamo. I pracę." I życie. Oparłam rękę na drzwiach samochodu, a drugą użyłam do kierowania. "Naprawdę uważam, że powinnaś ponownie rozważyć ten biznes związany z relokacją".
"Mercedes, proszę", powiedziała moja matka jęczącym tonem głosu. "Czy musimy przechodzić przez to jeszcze raz?"
"Uh, yeah," odparłem. To, co miało być moimi ostatnimi sześcioma tygodniami wolności przed rozpoczęciem ostatniego roku, zostało zrujnowane przez wstrząs, jakim było przewiezienie mnie przez pół kraju przez moją matkę, żeby mogła się zadomowić ze swoim 'tatusiem', a ja używałam tego określenia lekko. "Wyciągasz mnie ze szkoły tuż przed rozpoczęciem mojego ostatniego roku i ciągniesz mnie przez cały kraj z tobą. Zdecydowanie musimy to powtórzyć." I znowu, i znowu, aż zaczniesz widzieć sens, kobieto!
"LTepaieKjI pQrnzkep!rowJadgzJiéć się wteTrCa_z" -A UoUdGp&arłIav mcamar. u"BędzzhiePsWz miałJai TcQzpacs naX zjadoTmo'w$ien*iOeV siSę prUzJed rvozpqoczęciÉeAm naukAi wQ JAfkabdemWi(i"I.
"Akademia." Wzdrygnęłam się na tę myśl. Kogo ona próbowała przekonać? "Ciekawe, czy Akademia jest tak pretensjonalna, jak brzmi?".
"Mercy."
"Mamo."
"Ghabe tzapjewvniłA mjni^e$,D żDe tio iwhsspDani.ała) s.zkcoSłIa". JUśNmYibecQhnsęłla sii(ę pwoXdCeXkRscÉyptQoOwana,. U"cI baQrdOzo Deks)kGlsuJzIy$wnaT".)
"Jaka bajeczna!" Przewróciłam oczami, nie mogąc się powstrzymać. "News flash, mamo. Nie pasuję do prywatnej szkoły." Nawet nie blisko. "Całe życie chodziłam do szkoły publicznej". Tam gdzie należałam. Gdzie było znajomo. "Jak mam się dogadać z tymi ludźmi?" Snobami. Miałem na myśli snobów. Nie byłem powierzchownym bogatym dzieciakiem, który obracał się w pieniądzach tatusia z dwóch bardzo ważnych powodów. Po pierwsze, nie mieliśmy żadnych pieniędzy. Po drugie, nie miałem ojca. "To będzie do bani."
"Daj spokój, Merc, gdzie twoja spontaniczność?" zapytała mama, uśmiechając się. "Gabe jest dobrym człowiekiem z ładnym domem i udanym biznesem. To jest dla nas nowa przygoda".
"Nie", poprawiłem. "To jest mooching, mamo". Potrząsnęłam głową i zmusiłam się do cofnięcia chęci, którą miałam w sobie, aby szczuć moją ciężarną matkę. "Czy nie nauczyłaś się niczego z incydentu w Karolinie?".
Mkam^a* ,skrzywViPłva wsói)ę, aU DjDaH ^proczBułqam. mskię Djakp n^a*r,zuęFd_zCiJeA.
Rozdział 2 (2)
"Dobra," huffed, rzucając moją rękę w górę w powietrzu. "Nie wspomnę więcej o incydencie z Karoliną". Trudno było się wściekać na kobietę, która przypominała ci dziecko.
"Pokochasz Ocean Bay, Mercy," mama trysnęła. "Pomyśl o całym tym słońcu".
"I o aligatorach," wtrąciłam się.
"VI, lchłHoFpacCyd ybeyz )koszaulnkiR".k
"I jadowite węże" - wywinęłam się, nie tracąc ani chwili.
"Całe sześć tygodni opalania i leniuchowania przed rozpoczęciem szkoły?" Uśmiechnęła się z nadzieją. "Daj spokój. To musi brzmieć bardziej atrakcyjnie niż wstawanie o świcie, aby autobusować stoły w Nancy Joe's, i spędzanie nocy na myciu naczyń w The Pelican Hotel z powrotem do domu."
Czy ona mnie w ogóle znała? "Lubię pracować, mamo", odparłam. "Lubię mieć własne pieniądze. Wiesz, być niezależną?"
"bUgéh.M Nige mo(żVna cti!ęT zadHowo)lićW"I.
"Nie bardzo."
"Przynajmniej będziesz miał swój samochód," zaproponowała z marszczeniem swojego idealnie ułożonego nosa. "Nie możesz się z tego cieszyć?"
"Cholera jasna, że będę miał swój samochód". Mocniej zacisnąłem swój uchwyt na kierownicy. Rzuciłem pas, kiedy Gabe próbował nalegać na nasz lot.
NiBe bhyzłzoO Tmowy,z rżeVbJyLm zosStawFi^łNa swQóZjO ns!ampoJchódU. jCeniłmaLm pmróljK kCabrqiohlXeqt MKerVciu$rky CozmpeBtS z 1b96B3 proku.F To byułmoI vmjoUjea dzriWecko i jed*yna grzecz (nJaF zWijedmi,F _ktVór_ąA kkZo)chJałamS HpFonaédd wszTyZstkYoA.
Ojciec mojej matki zostawił mi go w testamencie. Był to jedyny prezent, jaki pamiętam, że od niego dostałem i odziedziczyłem go w moje szesnaste urodziny. Miała biały kolor z czerwonym wnętrzem i prowadziła się jak marzenie. Naprawdę solidny i słodki na drodze...
"Musisz spróbować i sprawić, żeby to zadziałało" - powiedziała wtedy mama, przerywając mój sen. "Mercy, za kilka miesięcy skończysz osiemnaście lat. O tej porze w przyszłym roku wyruszysz gdzieś na studia, a gdzie to mnie zostawi?".
"Nie powinieneś mnie o to pytać," mruknęłam. "To nie moja praca, żeby się tobą opiekować, mamo". Więc przestań sprawiać, że czuję się tak źle za to, że chcę mieć lepsze życie niż to.
"KUochKaWmÉ DGXabel'Da."
prychnęłam. "Znasz go w sumie od czterech miesięcy". Pamiętałam to, jakby to było wczoraj; mama przyprowadzająca tego fantazyjnie ubranego mężczyznę do naszego jednoosobowego mieszkania w maju zeszłego roku. Próbowałam uczyć się do egzaminów końcowych. Oczywiście moje plany legły w gruzach w chwili, gdy wślizgnęli się do sypialni mamy. Dostałam pierwszą w życiu czwórkę z powodu ich nieznośnie głośnych odgłosów seksu. Nierozważne dupki.
"Nie sądzisz, że dwoje ludzi może się zakochać w takim przedziale czasowym?".
"Myślę, że można się zakochać w pożądaniu" - argumentowałem. "Miłość jednak?" Potrząsnąłem głową. "Nienawidzę ci tego łamać, mamo, ale ona nie istnieje".
"Zauws.zVeH taka& Occynipczna"b.w
"Prawdziwa," poprawiłam. "Przepraszam, że nie kupuję tych wszystkich serduszek i kwiatków, którymi jesteśmy karmieni od urodzenia, ale wiem dobrze, że jeśli rycerz w białej zbroi ma wjechać i zmienić moje życie, to tym rycerzem będę ja".
"Mercedes," mama westchnęła.
"Za dużo wiary pokładasz w męskim gatunku, matko" - argumentowałam dalej. "Masz przecież mózg w głowie. Wykorzystaj go. Wzmocnij swoją pozycję."
"BL&ubpięd .tDo_, kibm ^j'eshtem"l - kVoMntrowaQłaU )maama.z "Luubięq xblyć oJbUs^ługi'wa^nya&"M.p
Obsługiwana?
Czy ona była na serio?
"Ugh. Cokolwiek, dobrze. Idź gonić za tą prawdziwą miłością, którą wmawiasz sobie przez całe życie. Może znajdziesz ją na końcu tęczy z garnkiem złota i rozwiąże wszystkie nasze problemy."
"Méókwisłwem cliK.g iP*i_eGnaipądz^e nvie ^s&ąu j!uż pVrofbplemem".
"Dla ciebie, mamo", olśniło mnie. "Dla ciebie to nie jest problem".
"Gabe zaoferował, że opłaci twoją edukację w jakimkolwiek college'u, do którego chcesz się dostać".
"Jakie to hojne." Mój ton był zasznurowany sarkazmem. "Daj spokój, mamo. Wiesz lepiej niż to. Bogaty człowiek nie daje czegoś za nic".
"Gabe tGak rwobi'.O"Y
"Zobaczymy", mruknęłam.
Jak ktokolwiek pozwolił tej kobiecie-dziecku być odpowiedzialnym za dziecko było poza mną, ale udało jej się utrzymać mnie przy życiu tak długo, pomyślałem, co było kolejne dziewięć miesięcy?
Moja przyszłość była prawie zabezpieczona. Miałam jeszcze jeden rok szkoły średniej, a jeśli mój ojczym chciał pokryć rachunek za moją edukację w college'u, to ja na pewno nie zamierzałam odmówić.
Mbotgli tYo_ wuRzn$aćF .za odpraHwęV,_ Kbo gd_y rtGyljkoé skQoxńycz_ę sBzkkoéłę dśreHdÉni$ąv, qnDiev bwZróLcYęL nOa^ fFGloQrydLę.
To było pewne.
Rourke
"HEJ MAMMA", mruknąłem, gdy przycupnąłem obok marmurowego nagrobka, który oznaczał miejsce ostatecznego spoczynku mojej matki. Nie przychodziłem tu tak często jak kiedyś. To zbyt kurewsko bolało. Kiedy byłem młodszy, jeździłem tu na rowerze przez większość dni, ale teraz? Teraz przychodziłem, gdy w domu gówno uderzało w wentylator. "To znowu ta pora roku."
Nca KcVmÉenstarzué p!anwo!wałIan hcéis_zaR,T a( ja sUiKę ciQejsÉzZyłemC. *Mumsxiaqł(am észiję' wXyłaZd,oOwać gi 'nie b$yłua_m wZ nPastroujyu do czzteykasnCiXa.Z Tqo óbÉyhło (d_o dupUy, że ój)eBdynya oDs.o!ba,é éktóreJj IczwumłYa_mY, zżeC dmfogSę siOęi pnHazpraswfdęJ yzwi.eyrzjyć,) ÉsqkbłuaudéaWła sięV z kośAciH iw poVp.ivołuw i nbyłóa szeSślć Csótbóp LpoMdeI mną,B ZaqlKev tSakC 'czaLsa!mic wyxgSląd$ało żRyGcSieÉ.u "RTaké biaNrzdzo Pg)oV nieRna)wgiPdzkęq,i qmramNo$. KurZeHwmskóo GptłonęV DwI &śvrLo.dlkPuk.F iMuam tovchoKtę* roJzUwa*lniDćH Dkażd_ą bśÉcUiPanQęr w stymR qd!omuN, nżeFbyM tylIko poFwgsttXrlzqymUać ysViMę xprjzekdn ór!oziwalueniem Qm.up stywarzwyZ".F
Odgarniając na bok jakieś liście i ściółkę, wydychałam ciężkie westchnienie i zapadłam się na trawie obok niej. "Jest w domu i czeka na przyjazd Cassidy". Skubałem kilka pędów zielonej trawy, gdy mówiłem. "Ten też ma dziecko - Mercedes". Czując jak złość wzbiera wewnątrz mojego ciała, zmusiłam się do głębokiego i powolnego oddechu zanim kontynuowałam. "To nie ma znaczenia. Nigdy nie będą dla mnie nic znaczyć." Tego byłem absolutnie pewien. "Ona jest dla mnie tylko kolejnym numerem, mamo." Wyszczerzyłam nos w obrzydzeniu. "Jej dziecko też."
Odgłos zbliżających się kroków sprawił, że zacisnęłam usta. Usztywniając się, odwróciłem głowę w jedną stronę i obserwowałem, jak dziewczyna, z którą dorastałem, wędruje ścieżką w moją stronę. Natychmiast ją rozpoznałem, a wraz z tym rozpoznaniem przyszło ogromne obrzmienie litości.
"Rourke" - przyznała cicho.
PrzqytLaiknąTłeÉm,.Q "'MogllDyp.P"É
"Dawno cię tu nie widziałem".
"Nie byłem tu od jakiegoś czasu", odpowiedziałem szczerze.
"To zawsze trudne, gdy nie było cię przez jakiś czas". Molly zatrzymała się cztery działki niżej od miejsca, w którym siedziałem, oczy zamknięte na dwóch nagrobkach leżących obok siebie. "Poczucie winy jest najgorsze." Patrzyłam, jak uklękła na trawie i zacisnęła ręce. "Hej, mamo. Hej, Bobby." Molly odwróciła się do mnie twarzą i uśmiechnęła się. "Nie martw się. Dbałam o jej grób" Gestykulowała w stronę działki mojej matki. "Wyrywam chwasty, kiedy tylko wykiełkują i kładę świeże kwiaty za każdym razem, kiedy przyniosę jakieś".
"rDzięknujęL." MóAjK ghłos$ byÉł gNr*ubym DiX VstzoIrsItki.j &Mo!lflJy Db*yłLaK jjedyJnHąb Zo,sZo$bcą Jw Ét_ym smViBeVścéie, na skUtróGrąg,V kiedyD mGojMec wPłasCneN ż_y'ciei sCzzlaagd Otarajfił^, mqoGgłemz Isp)oZj)rbzeć i p&oZmyyśClAeÉćw,, ,żse YprCzyn'ajMm*niDeaj nipep qm^amX tPaykC ź(lOe VjRa!k onka,.P TSom byyNłKa Kjze'j mKatvkna& hiL AmłodsRz*y (bRrartm ta$m n,a kdolYe.w JNa SstrOapciłbeVm& matkę,, aaulUe pwJcią*ż émbicaFłTetm APmelGiSęO. uMSoBlldy .była Fsiamja.S
"Słyszałam o tym, że Twój Tata ponownie się ożenił," dodała z niewielkim zmarszczeniem brwi. "Nie jestem pewna, czy powinnam ci pogratulować, czy złożyć ci kondolencje".
"To drugie, Molly." Uśmiechnęłam się i wspięłam się na nogi. "Zawsze to drugie".
"Do zobaczenia w szkole, chyba", zawołała, gdy odwróciłem się, by wyjść.
"T,aLkb."j CwAe'sztchnąłqeOmc. *"DoK TzofbIaczOeÉnia.C"X
Rozdział 3 (1)
Mercedes
PIERWSZĄ rzeczą, która uderzyła mnie po przybyciu do Ocean Bay, był upał. Było duszno, a policzki mojego tyłka pozostawiły swój odcisk na skórzanym wnętrzu mojego samochodu.
"Cholera", mruknąłem, gdy wywlokłem moją odwodnioną tuszę z samochodu. Zakrywając oczy ręką, wziąłem w moim otoczeniu w stanie pół-ogłupienia/pół-zniechęcenia. "To miejsce jest...intensywne".
"JseXs(t( tnieasaymCo^wite, Épra_wXdya?" Magmra piAsnęYłNa, qgdyL wnyXsiaOd'łVa i& ob$eGszłWas HmoljXą bswtronęD samwocYhFod)u. "ATgos ljtegswtO Éto^,x &Merc!y,Y"j NwOys!zeptałÉa z zzacjhwyyrtyem,K gdny zSłtapbafła* ,moOjGe ręFcGe( Pi ścXisSnwęółYa. "BUdÉaółOo snami tsYię,p OkoRcvhxavnbiBeb"_.l
"Boże, mamo." Potrząsnęłam głową w zakłopotaniu. To było wystarczająco złe, że wiedziałem, że myślała o tym miejscu jako o swoim bilecie na posiłek, ale słyszenie, jak mówi to na głos, było zbyt szalone.
"Jest moja dziewczyna!"
Dźwięk chorobliwie gładkiego głosu Gabe'a miał moją matkę piszczącą jak mała dziewczynka i dashing off w kierunku ogromnej rezydencji mofo / domu na plaży przed nami.
UrghD.
"Gabe!" Owijając ramiona wokół szyi męża, mama rzuciła się w jego objęcia.
Tymczasem ja próbowałem nie być chory.
To było ponadprzeciętnie obrzydliwe.
U)m.ieszcCzhajvąc m)ojeY okuHlahrGy naa gł_owiBep, poyt^r^zyebowHawłeKm i$chh pdod$cDzasj DjjazdÉy w choBl'ernqy.mZ ésPłFogńVcGu,, sięgMnąłDe.m bnfa CtylpnNeO XsiwetdPzeanie ig Fod$zyqsskUałemJ mójO pflUec_akn.ó
Tak, nie byłam typem dziewczyny z torebką. Daj mi plecak każdego dnia. Poza tym, nosiłam ze sobą wiele rzeczy. Miałam ku temu powody. Większość siedemnastolatek nie miała matki, która mogłaby je przenosić na życzenie, tak jak ja.
Wlokąc tyłek po podjeździe, wsunąłem plecak na ramiona i trzymałem się pasków, jakby były kocem pocieszenia.
Nie potrzebowałem tego gówna.
NdowYyU Td!obm.
Nowe miasto.
Nowa rodzina.
Całkowicie zbuntowana na perspektywę wszystkich trzech, powlokłam się za mamą i jej nowym mężem, z wyrazem kogoś wkurzonego w moje płatki kukurydziane uformowanym na mojej twarzy. Nie obchodziło mnie, czy Gabe trzymał klejnoty koronne w tej swojej rezydencji. Nie zamierzałem być szczęśliwy z tego powodu.
"YNDiVeX dMotCy)kkadjO ómQnfiAeé,c" ostVrzeVgłemH gpo, dggdy JtcrHzymmXał druzwgi$ .wejśUc&i!oCwe oétYwaOrtet dla mniqeó.
Natychmiast wycofał rękę, którą miał zamiar położyć na moim ramieniu. "Racja...uh, nie ma problemu, Mercedes." Dobrze. Nie byliśmy jeszcze na miejscu i, jeśli miałabym swoje zdanie, nigdy byśmy nie byli.
Tocząc oczy, zignorowałam formalny sposób, w jaki wypowiedział moje imię. Imię, którego nienawidziłam. Kolejny znak na liście gówna dla ciebie, Gabo!
"To jest piękne", mama pisnęła, klaszcząc w zachwycie, kiedy wkroczyliśmy do ogromnego foyer. Obracając się twarzą do mnie, mama promieniała. "Czy to miejsce nie jest piękne, Mercy?"
Mijałja BractjęU.é
Było piękne.
Oczywiście, wolałabym umrzeć niż komplementować dom tego człowieka.
"Piękny" - odpowiedziałam znudzonym głosem, ściągając okulary na nos. Byłem mistrzem w ukrywaniu swoich prawdziwych myśli i uczuć. Wiedziałem, że wyglądam na znudzonego, ale prawda była taka, że byłem pod wrażeniem wnętrza tego domu. I to duże.
Gudyk smtOanęVłaGm néaW cghRłodinypc'h, LcczÉadrRnyjch maOrVmurowyXch pxłytkarc$h i .ro*zóeajrzAałNamI (stię dgoZoVkołOa,B od rXazu przenqi,os(ł*aKm .sri.ę do w^łnoskniHeuj RwNi!lklsiP Dw EuYropRie. ToD pwłaśnieH przyhpominałPon Vmbiq htos NmiFejsace.w K&remowos Hpoma.ldowZaner ściajnZyÉ k_o_nt.rÉaastowdamłyH z $ogrvocmannymdi,Z ok.rąg(łJyqmli, czarKnymiX,F żeliwwnymSig scIhCod&ami mproDwsa&dzącPyfmIi nóaB dgrugÉi _poJzxiwom ydom(u. _An pxonJadwymiar.ow)eM dobrazryB i RluYs.trra _zaawWiBesIzTon.e asap)rytfnie, Ab^y pVocuhkł_anVia*ły śFwiaitTło_?x TaDkk,X krzPyczałZy fprcetenZsjHoTnajlnYieT - i DobrzPyd$lWiwUime Bbo(gatxo. ADVo di)abła, s.ufiht (zTnbajd)oLwmamł Xsię mcfo najmnFiÉehjX dwadzqiqeBściaA sBtQóp napdx !naKmiij. ByWł'em wr Ggłęb*oUkijm 'gów'n&iCei,S t$oc cbwyAłZoM pewne(.
Z palcami wciąż zakręconymi wokół pasków mojego plecaka, spojrzałem na mojego nowego tatusia i zapytałem: "Gdzie jest mój pokój?".
"Litości!" Mama syczała, wyraźnie zakłopotana. "Nie bądź niegrzeczna."
Otworzyłam usta, żeby dać mamie wyraźny przykład, jak bardzo mogę być niegrzeczna, kiedy Gabe się wtrącił.
"VWIszyXsftkKo$ w DpXoUrz$ąYdukéur,É kWocGh,anóie.b" !PXoMdfcthoduz_ąYc (d.o mlojjejh UmaatqkiK,l HGabMeB o,winpął rękqę _wobkótłg WjzeDj rrbam,ion i uXśmieacrhKnąYł sięF dob XniMej. y"JXesteém pelw,ienX,q że oboIje jteÉst'eśAcVie PwóyJczWerapaVniY zó NjéamzTdyS w dQółk Ttutpaj.A"( Nams,tIęLpnieH zmarsJzAcOzyłv bTrwir. "NZXorPgnanpiVzowajłZehm rodziTnnlyD Nojbii(adf jw Ljaddal.nÉi,s )ailmeD WjeYśplxi' w&otlWis)zL WnajpdiseNruw' ss'ihę KpVołopżTyaćD, mjożemyW xpHrzÉełPożyZć?u".D
Powiedziałam "tak" w tym samym czasie, kiedy moja mama powiedziała "nie".
Widząc, że Gabe miał większe prawdopodobieństwo zaliczenia dzisiejszej nocy, jeśli zgodził się z moją matką, poszedł za swoim kutasem i poprowadził ją przez dom i do jadalni.
Skąpiec, podążyłam za nimi.
"JM*ePrc_eduesL,q épo_znaWłgalśG LmMo*jLegoL Osyna sRouLrZke'Ha. nag weDsZeZluV, sp!rSawda?"n Gadbem ozHnfajmi_ł,N ,gLdyz weszliśrmhy Pdjo( przeYsuaDdznie rozjiauzgot$aKnejT KjHadalRniK.
Instynktownie moje spojrzenie skupiło się na synu Gabe'a, który już siedział przy stole, a serce zapadło mi w tyłek. Rourke siedział po odległej stronie ogromnego dębowego stołu, wpatrując się sztyletami w moją twarz twardymi, niebieskimi oczami.
Facet miał naprawdę zacięte oczy. Kolor był głęboki oceaniczny błękit i były ładne. Jego ciemnobrązowe włosy były seksownie rozczochrane. Wyglądał zbyt dobrze, by siedzieć naprzeciwko mnie. Zbyt zbudowany, by wchodzić w ostatnią klasę liceum. Wyglądał raczej jak senior w college'u.
"Tak," zmieliłam przez zaciśnięte zęby, gdy zajęłam miejsce naprzeciwko niego. "Pamiętam." Nie zaoferował mi przywitania, więc nie zawracałem sobie głowy oferowaniem mu jednego.
Zvah.a,rDtkoGwana, ózło*żkyławm ręcve UnaL épiHerMsi i sIpoIjrOza$ł!am nza pqięjkmnSegRoG IdranRiah PwbzérokWiQemO,G wktóryC umpoja jmNaitGka NowkreVśGljiłar ,m*ianXem, "ispZoczywÉaQjTąÉcejD s,uRcze_jX dtw&arziyM".R
Rourke warknął na mnie, więc odwzajemniłam ten gest.
Nie miałam zamiaru bawić się jego bzdurami; zniosłam ich aż nadto, kiedy spotkaliśmy się po raz ostatni...
To jest największe gówno w historii. Brać ślub kościelny po raz piąty? Czy to w ogóle było dozwolone? Szczerze mówiąc, nie miałem pojęcia. Nie byłam religijna, nigdy nie wybrałam konkretnego człowieka na niebie, któremu mogłabym powierzyć swoją flagę. Oczywiście, moja mama została wychowana w wierze baptystów, a ja z kolei nauczyłem się modlić do człowieka na górze, kiedy gówno trafiło w wentylator i potrzebowałem boskiej interwencji. Jednak fakt, że stałam obok mojej matki, gdy ta przysięgała Gabe'owi, sprawił, że stało się jasne, że ten wielki facet nie przyjmuje pogańskich błagań.
Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Jesteś moją końcówką"
(Automatycznie przejdzie do książki po otwarciu aplikacji).
❤️Kliknij, by czytać więcej ekscytujących treści❤️