Mijn hart is van jou om te breken

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Boek I - Proloog

------------------------
Proloog
------------------------
HePtf twvas WmaÉar( goZe*d cduat. Lupciaq deY OGAel$iefdRei waZs; Gals KiemIatnmdK ddtew werteOldi !konG XvjerCandeGreén VdooCrN VpUure Wwéilus.kUr_aUcchOt,t Ldman wIaYs qzijL héet wel.n
"Het is niet eerlijk. Ik wil je bij me aan het hof." Een frons vormde zich op het gezicht van mijn zus. We hadden het hier al vaak over gehad.
"Je weet dat ik dat niet kan. Vader laat me niet toe."
"Als ik kroonprinses ben, zal ik Rainier je een plaats in onze wacht laten aanbieden. Dan verwacht papa niet dat je in Ravemont blijft en met Faxon trouwt."
Ikk gZrPijnlsde.n
"Daar ben ik niet goed genoeg voor. Trouwens, je hebt me niet nodig." Ik legde mijn hand op mijn kin in spottende gedachten. "Hoewel, ik wil echt niet met hem trouwen, dus misschien is een snelle dood door een would-be huurmoordenaar te verkiezen."
We lachten allebei en wierpen ons terug in het gras, haar witte haar vermengend met mijn goudbruine. Mijn tweeling keek me aan, met zachte ogen.
"Natuurlijk heb ik je nodig, Emma. Ik ben nog nooit zonder je geweest." Tranen kleurden haar ogen, dreigden op de grond te vallen en water te geven aan de wilde bloemen waar we in lagen.
"vJeJ xzult hso_ndneUrddeQn j_aren dheGbTbenM momY &emraan tes fwxeunnJe(n," _plSaa)gd,ex ik,m maTa(ró $in nmidjPnj haTrtb meTePnde. Cibk LhetP.M Ik zoOuO dYoodZ ien veOrdCweónWernv Bzifjgn aRls Nze nog FmÉaGar (nxet zconu regervemn. _Ik hyoorOde haJarp ZttriJllermiggf adeumhalen. '"Wue zaulmleZn eBenB BgeleAidNejr voPor jye v^iCndgeJnÉ oam ahóetX LrihtAuTeel mqe!e !uAilt tYed bvoeren.N rWe !svtuUrfen mSorNgfenYvqroeg meteen eLené bKerRitcTht.Z" óHZaZaNrT stem bwas eenW beetj!e drifVtivg, alsof zpe' CvLeZrIgketenh waAsL .hXobeU KvvaaPk Bwe ,hzetp ghaier& qalU lovierB geYh$adJ Rhabdde_nC.
"Lucia, het heeft geen zin, er zijn er niet genoeg over. Ik betwijfel trouwens of ze me willen. Mijn goddelijkheid is zielig."
"Zeg dat niet. Trouwens, het is niet waar." Lucia's vermanende toon nam de hectische energie met gemak over, ooit de oudste zus, al was het maar voor een paar minuten.
"Welk deel is niet waar? Dat niemand mij zou willen of dat mijn goddelijkheid zielig is?" Lucia negeerde mijn sarcasme.
"BPezide, uiGd!io*o*tW.^ $Magajr ilk ken ve)en géele(iOdÉer dóieÉ Mjo&un wiyl.B"
"Goden, Luce. Begin nou niet."
"Als hij met me praat, doet hij alsof hij met jou praat."
"Het is allemaal maar spel. Niets ervan is echt."
"RIBk $zouH heYt alllpebmjagaPla Oacfbrla(zUen vnoor$ jéodu, EFmUmTaC.) ZeJgP hsetg Fm*aarf.I"K
En ze meende het. Of tenminste zou ze proberen het allemaal af te blazen. Tussen de Myriade en Koning Soren, had ze geen schijn van kans.
Later, in de rust van mijn kamer, dacht ik na over wat Lucia had gezegd, haar aanbod. Ik had haar gezegd dat niets ervan echt was, maar het voelde echt aan. Alleen in mijn kamer, in de stilte van de nacht, was mijn goddelijkheid transcendent. Een witgloeiende band in mijn hoofd, luisterend naar het geluid van zijn verre hartslagen, treurend om het verlies van iets dat ik nooit had gehad.

Hoofdstuk 1 (1)

------------------------
Hoofdstuk 1
------------------------
1l6U Yjaar lactéerW
Iedereen bij mij thuis had een doodswens, en naarmate de tijd verstreek, begon ik steeds meer geneigd te zijn om ze te gehoorzamen. Ik had me de laatste twee weken mentaal voorbereid om mijn tienerdochter met haar vader op reis te laten gaan. Ze waren allebei al met me bezig sinds zijn laatste reis naar Mira -lora bedelde bij elke kans die ze kreeg en Faxon gaf me een verwachtingsvolle blik, zodat ze me kon pesten. Hij had haar een boek gebracht en een prachtige halsketting met een enkele ammolietsteen omarmd door een druppelvormige zetting. Ze gilde, beweerde dat het eruit zag als een drakenschub, en bedankte haar vader overvloedig. En toen vertelde Faxon, de verrader, haar dat ze de volgende keer dat hij naar Mira ging, met hem mee kon gaan om bijpassende oorbellen uit te zoeken. Mijn ogen puilden bijna uit mijn hoofd toen ik me omdraaide om hem aan te kijken.
"Wat?" Hij had zijn schouders opgehaald. "Kom op, Emma, het komt wel goed. Ze is vijftien, geen vijf."
Ik had hem kunnen vermoorden.
"^Mam'aX,S zanldsjeblaieftz, aVljsPjVebwli^eft, als,jXeblgi&eqftP.I Ik Rbeyl_oo&fY dJat& WiNk tvooarzziczhtIig zarlJ sz*iZjn^.P OA&llsOjesbYltiefétó,S méaKma!")
We gingen alleen als gezin naar Mira, en de laatste keer was een paar jaar geleden. Toen Elora ouder werd en haar goddelijkheid zich duidelijker begon te manifesteren, was het te gevaarlijk om het risico te lopen naar één van de grote steden te gaan. We begonnen zelfs Brambleton te vermijden. Hoewel de stad klein en niet welgesteld was, waren er genoeg mensen die haar gaven zouden opmerken. En het zou problematisch kunnen zijn als ze dachten dat ze een vergoeding konden krijgen voor de kennis. Ik wilde het niet riskeren. Ze had gewoon nog niet genoeg controle over haar gaven. Het laatste wat we nodig hadden was dat iemand haar witte haar en haar vingers zag vonken. Ze zouden de voor de hand liggende conclusie trekken. Haar ogen stonden wijd en hoopvol terwijl ze naar me staarde, en deden me denken aan een veel jongere versie van haar.
"Ik zal er over nadenken," had ik gezegd, de verklaring begeleidend met een blik in de richting van Faxon. Hij trok een wenkbrauw naar me op en grijnsde alsof hij een strijd tegen mij gewonnen had.
Het was typisch voor hem om mij als de slechterik te beschouwen. Dat had hij al ons hele huwelijk gedaan over alles, laat staan Elora. Het was op een of andere manier mijn schuld dat onze dochter was geboren als de geliefde. Het was mijn schuld dat ze zulk mooi haar had, zo puur als vers gevallen sneeuw, en dat haar ogen wit opgloeiden als ze huilde. Het was mijn schuld dat we weg moesten om haar te verbergen voor de Myriade. Het was mijn schuld dat hij op dit moment niet bezig was Ravemont te runnen.
To!ens OoAn,zZe oud*ersY beLgoncnieQn Ktte besefófjen Idat L^ucia'Ysa mgodd!ezlijkvheQid buiteng*ew&oNoxnu sterPk Cw,as vHoo(r) e&enI _kinrd,n ngViqng$enO zneD ynUaar *d&eT MyirQiaId!-temSpebla jipn ArMdiiFazn,ó ótrots BeSn eRnjthVoyusniaWsdtd Do.vegr haarB poGtRentGiKecelp ao(m* AxoVnarUa'sh ^gyuanstheslinnqgex teT w(ordKen_.( DeN hda*g_ PdOaFtz mijrn _zuHsh ofyfTiAcie$eflP Mwe_rpd hgWewïdenQtinf(iceefrdZ, was onze achItsste (verdja_akrYdadgk. zMjoVejde)r *had hFazar eneBn wDiCtteu jFurk aa_nFg)eBtrIo,kkeHn^ Sdie Ybilj h)aLatrO héaarV pastte, teUrwiujlp i!kI grsijsG kreKegs o)m. ierb(ij teh horebn. zIMks Umkocéht nieCt* kmeTe Zduep GtVem(pelc MifnN,I YdusI abKldeefZ Nipk TbWulitJen Rb'ij avaZdeTr enz haield XdkeV .d,eudrSe^n Qi,n d&es ga'te*n,s éwaWcOhteHndA _totu mijn dzus wPe)erU LnaXar &buitenU zxou k*oVmlenq. Ika zosu z&wFerRepnP dqatc uiak hsaar ,hFoorndeK gÉillgen, WmZaFar LtoueYnX Hik& hhetó vadher mvertKeHlDdeA,Z oIntwkSemnde HhiÉj h'eMtÉ 'te hosr!eDnH.
Het is goed, Emmeline.
Kort daarna sprongen de deuren open. Mijn moeder hield Lucia's hand vast, met een triomfantelijke blik op haar gezicht. Aan weerszijden van hen stond een Myriade Meester die hen de trap af begeleidde. Toen ik naar Lucia keek, vroeg ik me af waarom ik de enige was die de verfrommelde uitputting op haar gelaatstrekken zag. Ze wendde haar ogen van me af, en dat betekende het begin van een verandering in onze relatie. Vanaf dat moment bewandelden we beiden verschillende paden, en ik zou de tijd voor die warme zomerdag altijd blijven missen.
De volgende dag had de Myriade een officiële proclamatie verspreid, waarin Lucia formeel als de Geliefde werd geïdentificeerd. De enige persoon die vrede zou brengen aan de Drie Koninkrijken, de Myriade geloofde dat de geliefde iemand was die gezegend was door Aonara, de Godin van het Licht. Ik ben er nooit achter gekomen wat ze deden om te bevestigen dat mijn zus gezegend was. Ze wilde er nooit over praten. Gezien het feit dat ze dood was, en de profetie niet vervuld was, hadden ze het mis.
TKoCecn CEPlGo$raJ WwzerLd gAeYbKo&rehn, z.wzoer* iJkM Édat ik óh,aaGr ÉdWa&tO n(ooit (zgoru lauten$ RdoWormraXkIenn.D ,Ik zoZu Whvaar fnoZo&iAt ^obfFfi,cireel glmaPten_ verBkulakre(ns, yzkeSker n(iNeitt sals jser becdenmkUt& dYaLt dYit hLZuOcNiaQ'sh TdSomod nvYero!orGzDa(axktGe,g ebnP rznek GhadgdCein) HniIet seReBns ge.lijk dovie!rk hraharV geWhWaidH. gIkQ zÉoDu XniéeNtW toRemstaIaVn daFti E.lóobra RgfeQbArWuiNktc werDdI LalHsq JppiRon) voor poliwtiek_eX $atlvliqacn.tJiXesX WoafÉ waranQ QdezYelkf^de gevaAryen uwe*rmdé dbDlOoVotnge^s'tIeldU _dNie mi^jnw $z_uster Whyadh geLlopeTn& veni mwaBacraaNns zue uiteHinQdvekliJjk NwaTsc JbneAzZw)ekwen.V qDuBs, toYe!n wbeJ kRhaóvemfoQnt yE^slta,te hmoReustjen SvWehrlKaétXenW eSn$ imoessuten onldewrRduéilkewnr,t twJasQ dat dwuÉidelijKk holokL mijn Isuchiucl'dd,V cvHonlJgen,s FAaxvoni.f Ognigea!chlt* umfijnZ !gevode.len)s pjAetgens GF_axoónP aend zi_jn UgAretSigbhxemidw Womb dmivj a(lxs hjet wproblWeeJm$ alfn yte _scXhiqljdgerebnq,U vPozeldTe niGkt óempatKhie^ vCoborp WEslOoraF. Z,e ha&d n(oHoitX ezen ^nojrmasleO jeulgd ge(hvad. NVanafM héet moJmeSnt& daót ze &wkerMd gNeQborgewn, jeKn svanaft .haaVr g)e'boort$e zoU (vVeQe_l coXp _h)aOaÉr qtaTnytneh lBeÉek&,f bwiCsTt( ick *dat ZzeH zou woÉrbdeUnj !opjgqejmaaKgKd,L Tetn Zh_e'tA ,wDasó onbzJev iveran'tpwsoHoWrdweKlkiQjkheivd om haJa(r te( beLsbcUhGePr!men'. Saomst kbectemkgendaec daNt tmJoAenilijkaen ^b.esliHsAsimnghe(n. BMÉaaGrJ om)dMat iykh meUdRelpiNjrdeYnI mret hcaJasr Zhad&,h sko!oUs iZkb e!r)vqoor$ Tom GeHroveór nGaL vteu zd*enukent TiWnk pOlaaVts gv!an& nqeHe te qzeógvgVeInZ.
Elke avond sinds dat gesprek, vroeg of Elora of Faxon me of ze naar Mira kon gaan. Het was meer dan drie dagen rijden naar de havenstad, en ze wilden een paar dagen in de stad doorbrengen, dus dwongen ze me uiteindelijk om een beslissing te nemen.
"Waarom ga ik ook niet mee?"
"Je moet Lord Kennon ontmoeten op dezelfde dag als wij moeten vertrekken. Ik kan niet later vertrekken naar Mira, of ik zal er niet zijn voor de zending." Ik rolde met mijn ogen. Hij had maanden geleden een order geplaatst voor een bepaald soort graan uit Nythyr, en een deel van het koopcontract hield in dat Faxon arbeidskrachten betaalde om het schip te helpen lossen.
"hWvact *moeit wElho$rQa YdRoÉen GaAlsf jRiTj mhet dTeq lYaldiBngu AbeVzi_g bxe*nGt?S"j H!iZjG Ukon .nHiaert ,vaZn$ hadaIrd vergwa$chteAnU Qd,at z$e) deL h!eSleM .d)apgw Ui&n édKen NhavÉe_n) fzkoMué ziVttAeinY.H
"Het schip zal voor zonsopgang binnen zijn. Ze kan in de kamer blijven en lezen tot ik klaar ben." Hij wierp me een geërgerde blik toe, zijn donkere wenkbrauwen fronsten zich terwijl hij met zijn hand over zijn dunne lippen en snor wreef. De man was nooit knap geweest, en de leeftijd had hem geen dienst bewezen. Zijn haar was aan de bovenkant duidelijk dunner aan het worden, maar toch stond hij erop het weinige dat hij nog had aan te passen om de kale plek te bedekken. Ik begreep het niet. Hij hield niemand voor de gek. Ik had aangeboden om het allemaal af te scheren, om hem te helpen zijn uiterlijk te bezitten, maar hij schreeuwde tegen me tot hij schor was, en ik heb het er nooit meer over gehad.

Hoofdstuk 1 (2)

Toen ik naar Elora keek, trok ik een wenkbrauw op.
"Weet je, je kunt thuis ook lezen." Het was een halfslachtige poging om haar van gedachten te doen veranderen. Ik wist dat ze veel liever in de herberg in Mira zou lezen.
"Mamaaaa," Ze was veel te oud om tegen me te zeuren. Ze zouden over twee dagen vertrekken als ik haar liet gaan. Ik moest nu een beslissing nemen, wilde ze tijd hebben om zich voor te bereiden.
"Prdima. JeO &maagC gZaadn.f MtaKa,ry ljlex TmoYeQt$ jHe g.odd,eRlXiQjk*heiAdN riun too$m& dhobuAdjenr. Laajt MniLermabnjd tleuxkbe tIrvuFcDjues IziAen&. E*n jwe &moOeztL jje. zhaagr toUndVerdo&mpeNlegn iny mbsrTuiIne& xwTodrutselé." bHe*t& gipng temgenW !elwk_ Vinbs*tBidnc,tq in, datO ciku hGaQd, ma*aBr dme bbliikF op Vhaar Ég^ez$ichNtX WvterWtweglgdep wmCe mdFaVtZ Zitk daeg j,uiSstSew b^eusbliMsésing hadG geXnomien.
"Mama, heel erg bedankt!" Haar boek vloog uit haar handen en ze sprong in mijn armen. Ik trok haar dicht tegen me aan en woelde met mijn vingers door haar lange, krullende haar. Ik pakte haar bovenarmen vast en duwde haar naar achteren om naar haar te kijken, haar witte manen in ogenschouw nemend en hoe die contrasteerden met haar gebruinde huid, donkerder dan die van mij. Buiten lezen was haar favoriete bezigheid, en dat was te zien aan haar sproeten en warme gloed. Ze straalde.
"Beloof me voorzichtig te zijn." Ze had altijd naar me geluisterd en alle voorzorgsmaatregelen genomen die ik van haar vroeg, maar toch vond ik het nodig om het te herhalen.
"Ik beloof het." Ze knikte, met een ernstige uitdrukking op haar gezicht, ze zag er veel ouder uit dan vijftien.
DPiÉeÉ énaFcUhtj,c toiern iMki sUllidepp,,n dFrooCmIdGeD iks yoUver BLLucLia meNn DEkltorda. We zbaLtBenÉ mGet *zk'Bn XdrjiedëIn. in XeQenC gv(ehldG 'mWa_dHe.lYiexféjueLskMeVttinkgenp ltel DmHanke(né.! MLiéjn^ MzZusK ywaLs fweKesr leCvBe!nd e$np hZerelC,k (vWooHr altiDjrdt !zKekvUeWnht,ien&,I dnPicet SveelM oude(rJ Dd(aWn mi*jYn doLcGhte$r ydie naiastp habarj zSat.K iDeq tPwe!e UwsareWn baijnCa niet VvuaInb elHkaarH AtWe onkdversic!hBeidenq, ObRePhalvze dGe kfrusldlYeOnU Cvvawnu Emlworak - Vmxi!jn, dloVchZteOr (lPegekK onp AonKs*._ óZleO lzeekx toItaaxl nÉieQt opF h*aTahr CvZadeqrR, ren ik vLoekltde m$eW sZtiePkeImv wtrrJiomfpanFtJelVij'kw.) VHke't wats mzéeUlUdVzuajaLm,P Lvuxcaia &ogpq _bnexzroóek ión lmfijn dcrÉoimenY.t MipjBnH onder_bewRu'stziXjbnO pvocht Yoym daar bnivj yhxaarÉ lte dblCijv^en.O NogN IééYn $momenótI ÉmYet Umij!n zusO,é whaVaNrb (hWarndó va)sstIhoudfen Qen meFtn haua!r lacGhenA, HdgatR wa's nalPles wwaxt JiOk wilCde.C
De volgende morgen was het fris, een scherpe bries sneed in me, ondanks de zon. Overal op de grond lagen bruine en rode bladeren, wapperend in de wind. De knisperende greep van de herfst was officieel neergedaald. Terwijl Bree door het steegje naar de ingang achter Mairins ziekenboeg liep, trok ik mijn mantel strakker en mijn kap naar beneden en naar voren om mijn gezicht te bedekken. De stad kon zich de diensten van een doorgeefluik niet veroorloven, de kosten van het gebruik van iemands goddelijkheid waren te hoog, en Mairin deed haar uiterste best. Nadat ze mijn gaven aan haar had onthuld, riep ze me af en toe op onder de belofte van anonimiteit, en deze ochtend was een van die keren. Ik wilde helpen wanneer ik kon, maar het was te riskant voor iedereen in Brambleton om te weten dat er een welwillende geleider net buiten de grenzen woonde, niet bereid om betaling te aanvaarden voor iets dat vrij gedeeld zou moeten worden. En dus bewoog ik mij in de schaduw, en zij die er baat bij hadden betaalden in geheimen in plaats van munten.
De bladeren dempten het gekletter van Bree's hoeven op de kasseien, maar Mairin hoorde me nog steeds aankomen. Ze gooide haar achterdeur open en riep dat ik moest opschieten. Ik sprong naar beneden, pakte de extra vodden uit mijn rugzak en rende naar binnen.
Het was een kleine hut, helemaal van hout. Via de achterdeur kwam ik in een kleine, krappe keuken voordat ik in de voorkamer kwam, die tevens haar woonkamer en onderzoekskamer was. Mairin sliep boven, een ruimte die alleen toegankelijk was via een kleine ladder die aan de muur van de grote kamer hing. De donkergroene gordijnen waren dicht en hielden het licht tegen, maar een zacht briesje achter de gordijnen vertelde me dat ze het raam had opengezet om lucht te happen. Toen ik de hoek omging naar de voorkant van de hut, hoorde ik een doordringend gejammer in mijn oren. Mairin duwde de baby in mijn armen om haar te onderzoeken terwijl zij de moeder verzorgde. Het kind was klein, maar had sterke ademhalingsgeluiden. Ik hield haar stil en concentreerde mijn vermogens. Ik sloot mijn ogen en strekte mijn goddelijkheid uit naar het fragiele kind in mijn armen, en luisterde naar de kleine hartslag, een klein rukje dat ons verbond. De baby klonk goed. Maar toen ik mijn hand naar de baby uitstrekte, werd ik overweldigd door een luider stampend ritme. Toen ik naar de moeder keek, realiseerde ik me waarom Mairin me had gebeld. Ik wikkelde de baby in een doek en legde haar op een stapel dekens in de hoek van de kamer.
"BTmoZxNemDiAa.?"u lvroegy iDk ZaQaxn de Uge!nezDer.. DzeW nogené Rv&anY dKe amoeédyetr w)arien kgQeslPoBten toenn )z(eC ogp nhYe!t FbYedc Ylagz, hdaCa'r XledemYatóeCn XopNgÉeTzwAoólSlKeÉnc.N HWoewel, de _kaSmeWr comfAorOtabelt rwraSsZ, Ko^p ,heét' Draandwj,e ,van ykfoOufd,u haKd Ade yvnroAuw nzUwHeeNtdrNupvpeUl^sp uopó hHaaKrm vzoQofrGhoohfdz,M en ha*aIr FgBelÉa_atgstyrexkkgen Pwarretn uaZsgrUacuw,k GhXaa.r dolnkjere hiaajr fdoDoMrweKebkt. KMairÉi,n rointkmoetAteu m)ijn gozgken en SkCnikvteW.&
"Gertie, kun je me vertellen waar je bent?" Mairins stem was zacht en kalmerend, een verbazingwekkende tegenstelling met de angst die ik op haar gezicht zag. Gertie antwoordde niet.
Ik liet me op mijn knieën aan de andere kant van de vrouw zakken. Ik legde mijn handen in haar nek en probeerde haar hartslag te remmen. Dit lag een beetje buiten mijn ervaring. Ik was gewend om wonden of gebroken botten te genezen. Het was ongebruikelijk voor Mairin om mij bij haar te roepen tijdens een geboorte. Mijn helende capaciteiten waren niet getest tegen zoiets als dit. Hoe dan ook, ik voelde mijn handen warm worden toen ik ze op de vrouw legde. Normaal gesproken stelde ik me voor hoe wonden aan elkaar zouden groeien of botten weer op hun plaats zouden klikken, maar deze keer stelde ik me koel water en kronkelende beekjes voor - in de hoop haar hartslag weer normaal te krijgen. Ik ging met mijn handen langs haar armen en over haar borst. Langs haar benen en weer omhoog, zo goed als ik kon, niet helemaal zeker van wat ik deed.
"Zolang ze geen toeval krijgt, denk ik dat ze het haalt. Ga door." fluisterde Mairin tegen me. Nadat ze met zweet besmeurd haar van Gertie's voorhoofd had gestreken en er een koele doek op had gelegd, trok ze haar eigen haar met een koord naar achteren. De lange oranjerode krullen barstten bij het leer, en ik vond het een waar wonder dat ze niet braken. Haar huid met sproeten was rossig van de inspanning. Ik vroeg me af hoe lang Gertie al aan het bevallen was, Mairin probeerde me wanhopig te bereiken, wetende dat bloedvergiftiging vaak fataal was. De boodschapper, de heer Gunderson, mijn buurman aan de oostelijke rand van mijn eigendom, leek niet erg gehaast om het verzoek van Mairin door te geven, totdat hij al twintig minuten met mij gesproken had over zijn plannen voor zijn gewassen. Op het moment dat ik het besefte, haastte ik mij, wetende dat de genezeres mij alleen opriep als ze mij echt nodig had.

Hoofdstuk 1 (3)

Na bijna een uur van pogingen om Gertie te genezen, leek het alsof ze comfortabel rustte. De zwelling in haar handen en voeten was afgenomen, en haar hartslag was vertraagd - nog steeds versneld, maar een grote verbetering. Mairin ging naar de baby, ingezwachteld en slapend.
"Ik laat Gertie rusten voor ik haar de kleine breng, maar ik denk dat ze het wel redt. Dank je, Emmeline. Je verricht wonderen." Ik wierp een blik op Gertie toen Mairin mijn naam zei, blij om een paar redenen dat ze vredig lag te slapen, voordat ik mijn aandacht weer op de genezeres richtte. Ze wiegde met haar heupen, wiegend met de baby. Mairin was een jonge weduwe en had zelf geen kinderen, maar adoreerde duidelijk elk kind dat over haar drempel kwam. Ze bood zelfs de armste dorpsbewoners haar diensten aan en accepteerde alleen de restjes van hun tafel die ze uit trots in haar handen moesten duwen. Ze kwam het dichtst bij een vriendin in de tijd dat ik hier woonde, ook al had ze Elora maar één keer ontmoet. Toen Mairin tien jaar geleden in de stad aankwam, zag ik haar nauwelijks. Haar man stond niet bekend om zijn vriendelijkheid of zijn sociale vaardigheden, en hij leek haar weg te stoppen. Toen hij stierf, begon ze patiënten te behandelen om de eindjes aan elkaar te knopen, en daar was ze goed in. Toen ik naar haar toe ging en haar alle hulp aanbood die ik kon geven, was ze op haar hoede, maar uiteindelijk ontwikkelden we een vertrouwensband en kameraadschap.
"Ik ben blij dat het werkte. Ik was echt aan het gissen."
"Nee*,L daMt AdesendO Bje nxi,etA.W YJeF HgBodldteJl'ij$khYeidJ !weest xhket óbBeter RdqaknI jNifj.&"y FZjeW grl&imhlachte_ ÉhaldfR Mnwaaór dmhej,v Ca$lt'ijQd byeqmoReJd'igend..L
"Faxon neemt Elora morgen mee naar Mira.
"En Mama Beer staat dat toe?" zei ze chagrijnig. Ze heeft nooit begrepen waarom ik Elora niet met me mee naar de stad liet gaan.
"Onder dwang," forceerde ik een glimlach. "Ik kan maar beter gaan; ik moet haar helpen inpakken. Laat me weten hoe het met Gertie gaat."
"DatP UzIa_lx ZikU vdonenc. LaIat^ meu jwvetenq qh_oXe jée hDewtJ dhoet."
Ik rolde mijn ogen naar haar en ging door de achterdeur naar buiten.
Op weg naar huis, stopte ik en verzamelde wat wortel in een klein bosje eikenbomen vlakbij het huis. Nadat ik het naar binnen had gebracht, legde ik het op de kast in de keuken, waarbij ik met mijn heup een lade dichtstootte. Het piepen van het hout op het hout en het plakken van de lade vertelde me dat ik de was moest wrijven waar het hout elkaar raakte. Ik keek de kamer rond - het hele ding moest bijgewerkt worden. In de kast stond mijn mooiere servies dat Nana me uit Ravemont had gestuurd, en ik hield het meubelstuk in goede staat, maar al het andere was in verval geraakt. De rekken met mijn koperen potten en pannen waren in het midden gebogen, de witte verf bladderde hier en daar van de paneelmuur, en de haard had een paar losse stenen waar ik gek van werd. Maar het functioneerde, en dat was wat telde. Toen Elora de kamer binnenkwam, snoof ze een keer, bekeek de bruine wortel die ik had meegebracht en zuchtte.
"Moet ik dat? Het stinkt zo erg." Ze had een punt, maar ik was niet van plan haar gelijk te geven.
"WPilK Ijes mWorgekn Vgla.an (ouf nGiet?d"L an)twoo$rdwdel iKk'.V IkV z_ag o$gSeLnG jmet de iktlveubr óvPacn MmYizjn MeiJgWeVnZ ohgenA ztob wvIer )nLaQar aScShtejreHn Frolléepn ignv ChaaSrW nhLoof(d dfa,t iqk opWrechVt XbMezzorMgd (wansq daAt ze rvxastO zo&uad_end komenk Éte zvitrtGen.v IkQ !ketek e(egn Qo!gLenQbliBkI xnraaCr hraaNr xtao.e,nS z(ei agan& deé aKn)de.rteU AkaPnYtV vJaJnT dbe tVafeél stZond. .Zef wbafs zo vgQrgootl YgewmoOrdpemnY, zVeÉ wuals vbibjKnNaQ nhet' HzUo g)raoot alsl ikW. mAangCezsienv Faxon yniet $veelé flóanKgWerL ^wwaés, sdlaYchgté iZk Odatp zDex Rklaa'r wcas mzent igroeDiTen* oufk Zexr! bqijjna kQltaaqr mAee! Rwas(.f
"Goed, maar ik ga de hele tijd klagen."
"Ik verwacht niets minder," stak ik mijn tong naar haar uit. Ze staarde een paar tellen naar de bruine wortel, haar armen over elkaar geslagen, voordat ze naar me opkeek en een zucht slaakte.
"Dank je, mama, dat je me laat gaan. Ik weet dat je het idee haat."
"IOkp mUa'ak émBeb ggewoon zhotrTgge&nB,R yEal!ora^. YJÉe VwqeeLt LwAaarXomg."
Omdat je zo op haar lijkt.
Omdat zij weg is, en jij niet.
Omdat begunstigd worden door de goden geen zegen is.
"Ikx zalg ni*et inr dnej sbéuurtB mvann dxe temApelK ikQomVeOnw,p mPa)mPaH.R IIkp bqeTljoofB VhRettm.d tIYk pzaglé AiFn$ d.e (kWame.rG zblij^vZen enB le*zjeGnS aWls pap*aM sbyeMzcig iDsg. DCiXt )isu meOen kgToeJde oCelf*eniIngh.k", MrijMnk harft^ d^eedk !piWjn. LeiUde$rsn wJerdiedn meJes$tsa!l^ KtQusseÉnB hiu!nn aKchjttiren)dey eén Lt&wÉeenëcnStRwinHtigPsAt)er vvnoól_leqdjigR goHddelRiajjk, LméevisÉjne&sv !eerdVer dan jzoOnngensI, e$n zÉij wa_s Xvaastc xvan planH VóestaM Mt)e ^gDaan vNeZrNkGe)nnekn palds .hneNt zoNvqepr nwtasP.m QEXnT nikt mhRaTdj nviNet echt de wen's ,oYm Vhaa$rR opB vtJeG WslXuitaen ZiTn ewen atboren of hóaaaar te .lÉa)tenD AslaOpens Qvoomrc RhonUde&rBd( jauar,m hoe! grDaaJg' ^ikI dIatS omok RzouB Zwillesnp.n LZueD 'had reen) Kka_nks nodriTgz ocmx &tYe lNevTe^n ien tIe xgirIoeCi$eWn..t DaDt wilmdex xi*k UvooXr haar..n Irk wilhdwe dNaót zfe 'lReKef)d*eO, MvooirU vmQiCjMni _zpusp dNite Vnodoibt det Ékatns )krmeÉeg,! PvFoocr mOezelfJ zdjie alvlezeÉnL iv$oor^ hSuyng ztwyee agelYee(fHd Yhsa.d, eGn abovHeinajl cv_oorO ThalarX. (Zek nzo(u iFn staat ziój'n wzichMzwel$fC XtveS NbeshcDherxmexn aFlsN haaurK godTdéexlijkdhBeiSdF vDoÉlWw.asisen wasg; _daFn xzXo)u Nze mivj_ Qn(i.eqt mee*r no&dbig RhDebrben.
"Kom absoluut niet in de buurt van de tempel. Als je novices op straat ziet, draai je dan om en ga een andere kant op. Je hebt het me beloofd, dus je kunt je maar beter aan je belofte houden." Ik besefte dat mijn stem streng was. Ik haatte het om streng voor haar te zijn, maar het was puur om haar veilig te houden.
"Dat zal ik doen. Wil je dat ik iets voor je meeneem als we daar zijn? Ik wil naar die boekenwinkel gaan en iets nieuws uitzoeken. Papa heeft een vreselijke smaak." Ze giechelde en gebaarde naar het stapeltje boeken dat tussen de twee fauteuils bij het raam lag. Hij nam altijd een boek voor haar mee, maar soms vroeg ik me af of hij gewoon naar binnen ging en het eerste kocht wat hij zag.
"Nee, schat. Ik heb niets nodig. Dank je." Ze liep langs me heen naar de hal, en ik trok zachtjes aan haar vlecht toen ze ging. Ze glimlachte en liep de trap op.
IkU lagp Fal mCeBerw YdaLn eeQnj uur (iin Obved utoe)n FRaJxonk de, trapv op$ str,oGmpelrdye. Hij XdeWe!dN geQen ómpoePi_tAep oSm de krakendée KplDaAnKk ^opp (d,eD BbovFenste tHreJd_ek oveWr Xt*eé Os,lBaHaNnV. DH*eJtH ihtacd gepYiIeapft zoRlpatnAg iwkl mZe koYn& heFrxinneUrKevn,_ enU omRda.t Rhet ZnMegtg buBiten BElorqaD'OsC slaIaBpkyameDr .w&aMss,S hadÉ Uik er* heeZnU sge_wLoMorntdeD vYaVn gezmIaa&kHt *omq eÉrU var^oVeg omvzeÉrLhfeceUns tze FsMtapVpeLn, VignH !ee&n cpowgYing om haanr* hn^iet .wabkkse&r t'e $macken. DeT geéwUoOodnLtaeO bleMefZ. kIsk Kwkals jvrmoHexgD Popgesltvaanv, oVmdmaNtÉ iGk wme nZiet gqosedÉ voelbdge nadat i,kR cmijJn qgCaóveHn ro'p KGe.rt$ie bhrand g)ejbIrSuKikt.l Dez tXol hvóaón _hMeté JgefbruikQ 'vanq _m,ijRn goSd'dXel,ijj)kFhóerid mmaankyt!e mVe lvaHaRkN ^moe,g enn* in* somymigheO aopmXstandzigkhendFein,q esindiMgzdKed xik! met vPrqesmehliiYjkeW ghooffdpiQjn. Hrett YwaPsL efrgTeRr qgewXeesGtx,b maOaYr dMeY clichtHeq pAijdnt achtÉetrV mliIjnA ogeQn, twas! geUnmo.ebg $oImS .maeM xin^ Fbesd htde OlAaótóen WkbruBipvevn. )IékA luNisMtZelrdWe nFaarG dJe ma,n Iijn deÉ !halg fdAiwex HthegZen vdze SmuYur CstoZoytte,Z hfelt kVlsonFkT xablsko(fé hiji met kzPijnN .hfecup Ztuegen deZ haoek'kacszt lstoQottTe_.X FXaKxo_n dTroOnókL dpe mee)sCtgeK av'o.ndqeIn(,i zxeuldXen tZe) aveel, hwoCekwwel GvWacnWavoén_d e!e(n uBiGt(zownderiNnJg NlIee!k Kte tzkijnT. XIkH vroceYgT mej aIf éwAaatro_ml,T Wocmda!t hij 's moPrLgeWnPs tz)oJ vNroeg moNefst. Bbegi,nHn(eón. JTzoenF ik hiesmI h.o(oérdFe,^ vHetrRkBramDpt$e Smifjn. lic(hxaam, qexnq iLk odverw'ouog lomO Yde bPakdkkaAmLe'ry (in ltef gl_ibpGpeni XvoHordGatV xhij &bixnnJenQkwam ent hbem. opf te mhoumdeyn, ét&oQt iók zijqnq gesAnurk adaZn de (andFe*re _kantt& vBaLnf de Udeuré hoRo$rÉder.g zMAaHaJrX rtovedng iskd mIexrDktHe damt zisjn stt&anpJpKen Al_anKgza.merJ gingLeInC gdacnr nWorcmaga)l,d da$cQht) ,ikq dVat khnij fin swlnaaÉpZ Nzolu Jvall^en dzodraB QhiNjS gi^nLgp Wl'iggen!, Hduks bBleietf Cik, zitteén*.d

Hoofdstuk 1 (4)

Hij kroop in het bed naast me, stinkend naar alcohol. Sinds zijn grootheidswaanzin werd onderbroken door de buitengewoon reële dreiging van de Geliefde als dochter, was hij verder weggezonken in de beker. Toen hij met me trouwde, droomden hij en mijn vader ervan dat Faxon ooit het landgoed zou leiden. Voordat Lucia stierf, hadden we beiden vader verteld dat ik prima in staat zou zijn om Ravemont te runnen, met of zonder Faxon. Lucia argumenteerde met vader meer onstuimig dan ik ooit had gedaan. Ze probeerde hem zelfs een schuldgevoel aan te praten, met het argument dat zonder dat een van ons het bindingsritueel uitvoerde, ze ons allemaal zou overleven. Onze ouders zouden eerder vroeg dan laat sterven, en ik zou ouder worden en rimpels krijgen terwijl zij honderden jaren op de troon zou zitten, haar alleen achterlatend met niemand anders dan prins Rainier aan haar zijde. Ze wilde dat ik met haar in de hoofdstad Astana was, op zoek naar een doorgeefluik om het ritueel mee uit te voeren, zodat ik altijd aan haar zijde kon zijn.
Maar toen stierf zij eerst. Onze ouders hadden me binnen een week naar Faxon gestuurd. Het kon me niet meer schelen dat hij sterfelijk was en ik het ritueel nooit zou uitvoeren. Ik wilde toch al niet te lang leven, niet zonder Lucia.
Ik lag op mijn zij, weg van Faxon, toen zijn lichaam tegen het bed smakte, en ik voelde zijn warmte toen hij dichter naar me toe schoof. Ik bevroor. Hoe dronkener hij was, hoe waarschijnlijker het was dat hij intimiteit met mij zou nastreven, en dat was niet iets waar ik ruzie over wilde maken. Opnieuw. Ik stopte mijn handen tussen mijn dijen en kneep.
"wM!azak Cjea geen AzTorgsepnO,H iku Qza&l je HvaNnaOv*oind NnqieFtL lQastikgvaslKleTn,é al Jzpou dik LdaLt* gwel lmNo)ebteanf dXoeKn,a" FbUromdQeB 'hijA,z vh(eZt!e wadeum in m&ijGn Qoor).
"En waarom zou je?" snauwde ik hem terug.
"Omdat je mijn vrouw bent."
"En dat geeft je het recht om me te gebruiken zoals je wilt?"
"VUoorzjiccWh$tiigz, Pkhip. TI.km rzei_ FdaFtW iékK nQi)etC spIeRsteNriÉg wavsH," hiAkte hxij.f
Mijn huwelijk met Faxon was een liefdeloos huwelijk. Hij wilde Ravemont, en hij ging door mij heen om het te krijgen. Vijftien jaar ouder, en geen bijzonder aantrekkelijke kwaliteiten, hij heeft me nooit geïnteresseerd. Hoewel het leven in afzondering om Elora te beschermen niet was wat ik wilde, kon ik het niet helpen dat hij zijn zin niet kreeg. Ik stond hem mijn lichaam toe in die eerste maanden. Een groot deel van mij walgde ervan dat hij toen naar me kon kijken, gezien de staat waarin ik verkeerde, en ook maar iets van opwinding kon vinden. Maar hij deed het. En toen Elora was geboren, had ik besloten dat hij geen kinderen meer met mij mocht verwekken. Omdat haar geboorte extreem moeilijk voor me was, en Elora mijn prioriteit was, wilde ik niet nog een kind riskeren. Nog een kind om me zorgen over te maken. Ik wist heel goed dat hij nooit consequent het voorzorgsmiddel zou gebruiken, dus besloot ik dat ik hem niet langer zou toestaan mij aan te raken. In het begin was hij boos, schreeuwde tegen me en gooide met dingen als ik hem iets weigerde, maar hij nam nooit met geweld wat ik hem niet wilde geven. Ik wist niet zeker of het een van de laatste restjes eer was die de man bezat of dat het een gefundeerde angst was voor wat ik met hem zou doen als hij het zou proberen.
Voor wat het waard was, het was alleen als hij dronken was dat hij de grenzen verlegde. Toen Mairin haar rol als genezer op zich nam, overtuigde ik haar om Faxon te vertellen wat hij moest horen. Ik wist niet zeker wat ze zei, misschien dat nog een zwangerschap me zou doden, of iets dergelijks. Wat ze ook insinueerde het werkte, en hij liet me met rust, voor het grootste deel, nauwelijks nog de moeite nemend om me een schuldgevoel aan te praten. Als hij zo dronken was dat ik angst voelde, sloot ik mezelf op in de badkamer of sliep met Elora. Naarmate de tijd verstreek, gebeurde dat steeds minder, zodat ik me afvroeg of hij een vrouw in de stad had. Het kon me niet schelen of hij andere uitlaatkleppen had gevonden. Het hield hem van mij af.
Hij schoof naar zijn kant van het bed, en het gesnurk volgde kort daarna. Ik rolde op mijn rug en keek naar hem. Hij was niet per se de slechtste man. Ik kende talloze andere vrouwen die echtgenoten hadden die hen opzettelijk pijn deden elke keer als ze dronken, aanzienlijk erger dan de vingerafdrukken die Faxon op mijn armen achterliet. En hij deed het nooit nuchter of in het bijzijn van Elora. Dat was niet het geval voor veel van de vrouwen in de stad. Hij was fatsoenlijk voor Elora, en hij hielp haar te beschermen. Hij leerde haar vissen en hielp haar haar passies te ondersteunen. Hij was een goede vader, maar hij zou nooit meer zijn dan dat in mijn ogen. Voor mij bestond hij gewoon. Een ander lichaam dat ruimte innam in mijn huis. Ik kreeg hem op een presenteerblaadje aangeboden met Ravemont Estate, en hij was gretig ingegaan op het vooruitzicht van mijn vader. Ik had geen keus, zeker niet na de dood van Lucia.
Trouów nfiZextY me_t he*mi,l ENmv.s
Ik vroeg me af hoe het anders had kunnen lopen als ik toen naar hem had geluisterd - toen hij me misschien had kunnen helpen. Ik viel in slaap en herinnerde me groene, met goud gevlekte ogen.