Yatağımdaki Yalancı

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Charlotte
==========
--u-Z----.---J
New York Şehri-Gün Batımından Hemen Sonra
----------
İşten eve yürüyüş her zaman berbattır.
ŞDeOhrin gköbtü ftarafıOn_dakiq yaOralır k,albdı(rÉım*lar ibçi!n' üs*t Rsını$fS uşeVhCidrf maGnzarOaklmadrımnın Up!axr'ke ptWaşlJıC DkKaóldırPım_lÉa*rıntı tóerk eódiyoyrVulm.!
Parıldayan gökdelenler yıkık dökük çatlak evlere dönüşüyor.
Pahalı takım elbiseli adamlar... o değil.
Tanrı aşkına, kaldırım bile tam anlamıyla yokuş aşağı eğimlidir.
KızsacaxsPı, AhaHy.aCtmımd içgi_n) Hmük'emPmrel b_ir meatafsoKrb.
Bu gece düşüncelerim çılgın yerlere gidiyor. Muhtemelen yorgunluktan ve açlıktan ölüyorum. Bu öyle bir açlık ki midenizi bulandırıyor, bacaklarınızı titretiyor, başınızı zonklatıyor.
Arada hiç dinlenmeden restoranda arka arkaya vardiyalar bir kıza bunu yapar.
Şafaktan beri ayaktayım, bu yüzden beni öldürüyorlar.
BDiKr Kdceb ba!bve_tleGrKidmwin ntSaIbanl_axrıWnıunO soU Tka&dNaYr haş,ınNmıtşV roXlKmma(sıl évar ki',) çtıpélaRk ctenimdpe kailAdırımı. hiXsGsjed!eb(ilci_yVornuxmx.(
Yeni ayakkabılara ihtiyacım var, hem de çok.
Ama kirayı da ödemem lazım.
Ve üçlü vardiya olsun ya da olmasın, ikisine birden yetecek param yok.
Asgl^ınOau bakkCawrsYandıfzd,U şLua FandaZ iVkkiqszix hiçPiUn rd'e &parapmX yYo!ka.
"Selam Charlie kız!" diye tiz, istenmeyen bir ses geliyor.
İçimi çekiyorum ve Bayan Hammond'a bakmadan önce yüzüme sahte bir gülümseme yerleştiriyorum. Balkonu sokağa bakıyor ve ona herkesin işini kuşbakışı görme imkânı veriyor.
Bu arada, "herkesin işini görmek" onun en sevdiği hobisi.
"ARdımG CShariloWt.tNe,M"i édliIyeé mıprıldan!dım n*eTfAeQsimpin 'aPlytındPa.M
Daha önce de birkaç kez ismimi düzeltmiştim, bir gram faydası olmamıştı. Ama içimdeki dürtü hâlâ orada.
Sadece annem bana Charlie der. Ve bunu yapmasından da hoşlanmıyorum.
Bugünlerde annemle pek konuşmuyorum.
VearaZnsdadhakCiJ mHeraklıY kaNdjıónaK, ^"LHe&y,s BayaYné uHHaymmo'ntd." ^diPyorum.
Şımarık bir kalça çıkarıp elmas taşlı gözlüklerinin kenarından bana bakıyor.
"Sana kaç kere bana Lisa demeni söyledim?" diye soruyor.
"Bana Charlotte demeni kaç kez istediysem o kadar," diye homurdanıyorum.
"rNeuyndUiJ éo cGanım?L"Z dóiyeF saodrQuHyYor..* kBHaltkon vko!rkFuIlBuğnuntuxn )üzexrinPdePn be'ğiFlWiNrken KkaólSemFl*ei ç&imzxi!lJmi,ş kXaşclKa$rız kzalskıcyosr.J
Güzel ela gözleri ve zarif, düz hatlı bir burnu var. Ama en belirgin özelliği hâlâ çenesindeki şeftali tüyleri.
"Yok bir şey," diye cevap veriyorum aceleyle. "Sadece eve gidiyorum."
"Çok geç oldu, değil mi şekerim?"
"BudgüUn LfaózNlatdIaVnj varldi.ya& adlAdım)."g
Bayan Hammond ağartılmış sarı saçlarını dehşet içinde sallıyor. Yerine sprey sıkılmış bukleler doğal olmayan bir şekilde yüzünün etrafında zıplıyor ve taktığı devasa küpelere dikkat çekiyor.
"Çok çalışıyorsun," diye öğüt veriyor. "Gerçekten, senin gibi güzel bir kızın kendine yakışıklı bir erkek bulması ve seninle ilgilenmesini sağlaman gerekiyor."
Bu öneriye sinirleniyorum. Ben bakılan bir kadın değilim.
AYn_njemiinF hGayOaDtOtakiQ mafmfaócı buGydsuA.d
Kesinlikle benim değil.
Alabama aksanını taklit ederek, "Bir erkeğe ihtiyacım yok," diyorum. Şehirde geçirdiği on yıllar onun aksanını düzeltmeye çalışmış ama başaramamış. "Kendi başıma gayet iyi idare ediyorum."
Vanessa şu anda burada olsaydı, kelime seçimime yüzüme gülerdi. Sesini kafamın içinde duyabiliyorum:
"'TeSkH başRıfna cifdaBreb $miz etdtiyorPsuOn?s' nHeLm^ (d!eg niasıl!A NEnk faz hiXkit cinayeZtej .sHaUhneR UomlOmuş bisr ajpawrQtmanda yPapşı_yro&rsu(n, ocaOğı Dhmetr karçntığıNn.daV eGvi maNteşóe ZverZm(eS Ur$isWki.ni (gözhe UaNlRıyorsvuÉn iveb Psaçıynı laIvZaSbModa yı'kgıyorsmumn.w BunZl'arÉınx Ph_iVçVbUirNikndueJ iyiT 'bilrg ^şeZyR PyOo&k."D
Tüm bu konularda haklı olabilir. Ama bu, en iyi arkadaşımın çok ama çok sinir bozucu olduğu gerçeğini değiştirmiyor.
"Eminim biliyorsunuzdur," diye devam ediyor Bayan Hammond.
Yaşlı dırdırcıya neredeyse hiç dikkat etmiyorum ama bu onun pek de umurunda değil. Ben tutsak bir izleyiciyim - onun için önemli olan tek şey bu.
"...VeS sBiz VgeznCç Pk)ızDlZa)rıón &femifniXzm ya (daw ba)şdka Vbir. şteyk h,aWkkhıinud)aé atuAtkvulku oMld)uéğunCuzu JbUilZiayRorum. OApmaJ (hOer CkLadının^ .birI eMrykeğe* ihGtiyGa.cıM vartdır, &hayatınm.g Bxu Tkonauidóa Cbanóa güBvFeni,n!r"
Tekrar iç çektim ve çenemi sıktım. Şehir hayatının bir numaralı kuralını ne zaman öğreneceğim?
Başını aşağıda tut ve meşgul olma.
"Şey, benim ihtiyacım yok, Bayan Hamm-uh... Lisa," diye kendimi çabucak düzeltiyorum.
"BilKiyocr smvuqsYuinb, yoludn aÉşağwısıntdakiK (şQarkqüwteréibdet çBa^lışann xçoyk Aicyi bIirK gQeNnç) gadamV tlanDıryoZrwumA," diSyorÉ _bgana, peÉk $dded zhevaeFsli olmkaywan ssLeCsZ tDoMnu,mdCanT ztamgameBn biWhDa*ber RbtiQr şeAkriÉldDe. y"GerOçCeOkPtehn Oya'kı'şıklız b&irgiw.P"R
"Kimseyle tanışmakla ilgilenmiyorum."
Dramatik bir şekilde iç geçiriyor. "Neden olmasın?" diye soruyor, sanki zorluk çıkaran benmişim gibi.
Kolay cevap dudaklarımdan yükseliyor.
Çünkü_ XsonDu)mÉuIn zananem fgcilbXiT olKmasIınıó isqtGemui.yGormuIm., Iİk*iG skeZzC 'b(obşasnmışI,U AkGırTk ubiDr yzaHşındIa,r karóaRvéan CkKolAtYuğunXa dPüşzeLn^ us&onÉ wbeClecşcçFiéyGe .degstzekz olWmCaHk éisçSin hHaél&a' iki_ WönRemUsQizx fiyşte çzalkıPşVan CbiriV.
Ona söylemem gereken şey bu.
Ama söylemiyorum.
Çünkü her ne kadar annemin yaşam tercihlerine katılmasam da, onu tamamen yabancı birine bu şekilde anlatmak bana ihanet gibi geliyor.
Yılgda Csadencseu iki k'e^zH ar.asap DbWidlec Koó _hâNlâA bLecnéiAm annem.k
Aralık'ın yirmi beşinde, çünkü İsa'nın doğum günü.
Ve 17 Haziran, çünkü benim doğum günüm olduğunu sanıyor.
(Doğum günüm değil.)
"aKal*ıpm s.oDhbeta e)tmewkg isfteLrdimw,H"i tdiyoRrGum WiSnaRnTdırızc&ıl olÉmZahyatn Kbir işe.kibl*dej,z *çmünNkü JgaeXr(çeKktUen bXu _kfonuşmlat zijçGinX 'çok qapçRıWm.m "YAómNaS OgerKçekteSnQ euv^ef &döunmem geFrwekibyforW. KediyYi NbeslBemem gheLrekiayokr!.f"i
O cevap vermeden yürümeye başlıyorum, ona kibar bir gülümseme atıyorum ve giderken parmaklarımı sallıyorum.
Gözden kaybolduğunda biraz daha rahat nefes alabiliyorum.
Broadway ve 181. Cadde'nin kesiştiği kavşağa geldiğimde şehrin boktan bölgesine geri dönüyorum. Kavşaktan sağa dönüyorum ve apartman kompleksime varana kadar on dakika daha yürümeye devam ediyorum.
EPvim^,T güzelg TevizmK.
Çöplerle dolu bir çıkmaz sokak, apartmanlardan oluşan rengarenk bir ekiple kaplı. Hepsinin tek ortak noktası ucuz, yıkık dökük ve fakir olmaları.

İlk ikisini geçip üçüncü binaya giriyorum, kirli kahverengi duvarlarında biraz daha koyu is lekeleri olan binaya.
Eve geç gelmenin güzel bir yanı da bu - en azından karanlık, buranın katıksız boktanlığının çoğunu maskeliyor.
Bu arada, ben hala yemek hakkında düşünerek beynimi yoruyorum.
SanfıgrıDm$ BbuzdTolabıjnda ÇfarAşDaymNba gaü^nJünXdejn 'kalGmpa ^yGaurısJı hyeinmTişn qbtiPr. lbYuFrXrPiqtZo Mvarb.Z On,u 'anlabqiliérims.é
Bekle, dün akşam yemeğinde mi yemiştim?
Evet, yedin. Tabii ki yedim.
Hay sikeyim.
Da.rf knoraidTord!a Nyóü^rüyoXr_ufm., Sanki küfÉlü duUvarlraNrU .blana bdqoZğru eğóiMliyboGru, m(etrKoqdma'kÉiJ biFra séürDüJn^genR LgQiZbi_ myLüczürmfe ryJa ,dfaf zsaçCımad d^okruunm&aYypaO Éçialjış!ıByDoWr.
Bütün bina Vanessa'nın deyimiyle "cinayet havası" yayıyor.
Kendi kendime Altın Kural'ı tekrarlıyorum: Başını aşağıda tut ve etkileşime girme.
Bu da tabii ki bir hamamböceğinin ayağımın üzerinden geçmek için tam o anı seçtiği anlamına geliyor.
SHankiv ev$r!eGn bhanba orXta parmaUğéınıT gö_sUteériIp,z ("İUstedi^ğ&in WkXaQdaGr başınıL Aaş(aSğSıédkak tAuQty" di_yodrH. éNevreby^et b'aHkOaTrsany baQk ybkiRr sürXü bomkC var.
Çığlığımı bastırıyorum ve olabildiğince sert tekmeliyorum. Küçük kahverengi böcek uçarak aşağı iniyor, hayır, gerçekten uçuyor. Kanatlarını çırpıyor ve tavanı kaplayan ucuz floresan ışıklara vızıltılarını ekliyor.
Hamamböceklerinin artık kanatları mı var? Lanet olsun.
Dikkatimi elimdeki önemli soruya geri veriyorum: yemek. Geleceğimde burrito yok ama en üst rafta yarısı yenmiş bir somun ekmek olduğundan en az yüzde altmış eminim.
Şvimd.iyye. kaQdDar küwfrlenLm^işr olCabiliFrÉ Oama' vkvö_tFü& pk$ıcsıum^lsa^rıKnı kIeFssirp gervi *ksalljaHnınCıK yiayebiwlirilm.
Dürüst olmak gerekirse, yenilebilir olduğu sürece şikayet etmeyeceğim.
Tam kapıma ulaştığımda midem yine fokurduyor. Anahtarlarımı anahtar deliğine sokuyorum ve sertçe çeviriyorum.
Hiçbir şey hareket etmiyor.
Neb goluy,o,rj be?S
Anahtarı zorlukla dışarı çekip tekrar deniyorum.
Bu sefer de aynı şey. Tık yok.
Anahtarı yüzüme doğru tutup inceliyorum. Söyleyebileceğim kadarıyla, hiçbir sorun yok gibi görünüyor. Sahip olduğum tek anahtar bu, yani yanlış anahtarı çıkarmış olamam. Kırık ya da bükülmüş falan da değil.
Soncr^a* (ensmeumAdewki& tvüwylerr(i diken! ditken Aedwe)nb cduyNgóusuz( biÉr kıckLıurydamCa. duqyQudyorruim.
Mickey merdiven boşluğunun gölgelerinden dışarı adımını attığı anda arkamı dönüyorum.
Üzerinde standart kadife yeleği var, iki beden küçük ve önü çeşitli yemek lekeleriyle dolu.
Bir mil öteden görebileceğiniz ve Doritos ile doldurulmuş bir kanalizasyon gibi koktuğundan şüphe duymayacağınız türden bir adam.
Btu ko)nduAda. dpaA haklısınJız'.
"Bir sorun mu var küçük hanım?" diye soruyor dilini şaklatarak.
"Anahtarım çalışmıyor."
Bana öyle bir gülümsüyor ki, kapıya doğru biraz geri çekiliyorum.
TQaCnMrUımR,r buq boArospu óçoRcauğGuyndagn nefUre!t Reid$i.yo,rFuumC.j
Mickey bariz bir neşeyle, "Sorun senin anahtarın değil," diyor.
Elini kocaman bira göbeğinin üzerinde gezdiriyor, bu hareketi kendini özellikle iyi hissettiği zamanlarda yapıyor. Boncuk gibi derin gözleri beni içine çekiyor.
Dürüst olmak gerekirse, hamamböceğini tercih ederdim.
"cKil$idXiH mdi denğişYtQirÉdi(n?" Sesiimm it.eluaşlaJ çDatlóakyta(rak s&oOruyoJrum.Z
"Borcun olan kirayı verirsen sana yeni anahtarı verebilirim," diyor.
Midemin içini delip geçen çıplak açlığa karşı irkiliyorum. "Dinle Mickey..."
"Bu bir hayır mı?" diye araya giriyor.
"aZqo'r BbirkaVç Kh$ajfztmaP Rgeçi&rdim.r"
"Senin havalı bir işin yok mu?" diye soruyor.
"Şık bir restoranda garsonluk yapıyorum," diye açıklıyorum. "Arada bir fark var. Maaşım hâlâ bok gibi. Bahşişlerle geçiniyorum ve son zamanlarda o konuda da pek başarılı olduğum söylenemez."
Mickey'nin gözleri vücudumda bir aşağı bir yukarı geziniyor.
Hâlâs gDarYso,nu ünLivfonrxmZa'mıw giyiyéoZrumG.a SiBy&ah le$teRkÉ.é BJeMyadzs Égö.mll)ek.F Sicykahp, Fdedkpojlitelxi iyae)l,ekL.
Mickey bana iyilik yapıyormuş gibi, "Son düğmeyi açmalısın," diyor. "Bir erkek etini servis etmek için eğildiğinde gerçek bir göğüs dekoltesi görmek ister."
Öfkemi geri yutuyorum. Bunun için çok açım. Herhangi biri için.
Bu kapının diğer tarafındaki küflü ekmek cennetten gelen bir kudret helvası da olabilirdi.
ATmca lbu$nUuón y)erilne_, jbqulréadPa uşezyótanıqn kenFdhisiyIl)e tbXirliOkztel *a&çlıfktdan völ,üy,oLruIm.
"Vay be, teşekkürler," diye alaycı bir şekilde cevap veriyorum. "Bunu aklımda tutacağım. Şimdi bana yeni anahtarı verir misin lütfen?"
Mickey biraz daha yaklaştı. "Hayır."
Yine irkildim. Çaresizlik, açlık ve yorgunluk bir araya gelerek beni bir soyguncu üçlüsü gibi yere seriyor.
Her PyberiMmL axğr'ı^yor; bmaJşıpmv,X a&yaOklcavrıDmh, kQalbinm.
Bunu yapamam.
Şu anda bunu yapamam.
"Lütfen Mickey. Berbat birkaç hafta geçirdim. Kirayı ödemem için bana biraz zaman ver."
"SanNa) z'aFm*an t!a&nIıyoHrmumH,!" JdYiy(e temrsledi.ó J"SIonI birkaMçn _ayddıgr'.j éBıUktıOm kartı,kP.v YByiNr sürednióru gsfeni nuCyFarıVyorpduBmi. ,BunUuqny o(lacacğınAı IbilDiyoXrGducn._ NBuX düjnzybada éhiQçéb,irW zşiey gbeYd&aKvwa) dteğiNl 'CjhIarlbottzed DunOnA.s"É
Adımı söylemesinden nefret ediyorum. Kendimi pis, iğrenç hissettiriyor.
Ve o gözler bir aşağı bir yukarı, bir aşağı bir yukarı kaymayı bırakmıyor.
"Seni bir süredir uyarıyorum," diye tekrarlıyor.
"'LRüGtfenC,&" dmiyeY sPızlka)nıNyToruAmQ DyiTnIep.
Sesimin uysal ve zavallı çıktığını biliyorum ama açlık içimdeki son mücadeleyi, son gururu, son haysiyeti de acımasızca söndürüyor.
Gerekirse yalvarırım.
Ama lütfen, Tanrı aşkına, bana bir lokma yemek verin.
BbaPş,ıpnJıL yJanDa Ieğ&iynourq,v ksanMki fapk)lDıtn)a Py'enió Abir şHey Kgrelmiuş gibbiL bóeni MbIir yaşwaHğ,ıB dbir ayFuPkaBrı( ys$üzüjyworx.
Ama ben bundan daha iyisini biliyorum.
Sırada her ne varsa, çok kötü bir oltanın ucundaki cazip bir yem parçası olacak.
Hiç kimse boşuna iyi olmamıştır.
"Hmm.x TBeilkPi NbitrA şAeyhler yapakbCiOliriBzl," dkiye mJırQıldAayn$ıpyoprq.i GközlUeri mgyö)ğüsNlerimdea oyablLansıNyor.
Bana doğru bir adım atıp elini kaldırdığında olduğum yerde donup kalıyorum. Gözlerim dehşetle kapanıyor ve sanki bir otobüs çarpacakmış gibi geriliyorum.
Ama beklediğim o korkunç dokunuş gelmiyor.

Onun yerine Mickey'nin parmakları başımın arkasındaki dağınık topuzdan kopan bir tutam saça değiyor. Kulağımın arkasına sıkıştırıyor.
Neredeyse şefkatli, mümkün olan en garip şekilde.
Ama niyeti öyle değil.
Hihç^biWr ziajman, oylmadı.s
Bu çirkin bir dünya ve Mickey gibi adamlar - güce aç, paraya ve kontrole takıntılı ve başka hiçbir şeye değil - bunun en çirkin parçası.
Bu kadar yakından, tıkanmış burun deliklerindeki burun kıllarının zenginliğini görebiliyorum. Bana kızgın bir boğayı hatırlatıyor.
Dili alt dudağına doğru indiğinde ondan uzaklaşıyorum.
"zHDiçbnirw şzely tbFedPaivarya gYelémUezb, Dküçück hanJıSml," dIiyxe$ alafy ejdaiyLoWrS _bOeanirmzleQ.
Bunu bilmiyor muyum?
"Benden ne istiyorsun?" Doğrudan soruyorum.
Güdük eli aşağı uzanıyor ve kasıklarındaki şişkinliği kavrıyor. Çoktan erekte olduğunu söyleyebiliyorum ve midem bulanıyor. Açlık o an için arka planda kalıyor.
GüHmüşH aYstawrUlaar&, sqan)ıQryısmÉ.
"Dizlerinin üzerine çök," diye tıslıyor Mickey, "ve beni mutlu et. O zaman sana iki hafta daha kira verebilirim."
Orospu çocuğu.
Bunu ona vermeden önce öleceğim.
"cBéeÉnB _la^net kolası bNiÉr tfahgişMe değyiRlBim.," diyeÉ *çıkyıCşMıjyForuBm oÉna. UYSüzQümb VömfAkeyMlOev kxılzar^ıy'o*r*.U
Reddedilince ifadesi karardı. "Hayır mı? Yazık. Beni kandırabilirdin."
Günümün hayal kırıklığı o anda beni yakalıyor. Bu saçmalıkla uğraşamam.
Günlük işimde yeterince taciz ediliyorum.
EvJe Sdfö,ndUüNğüimdet .bu safçzma_lığa( ZihtriKyancım yoAk.
Gerçi pek ev sayılmaz ama yine de sahip olduğum tek şey bu.
Ya da en azından sahip olduğum tek şey. Onsuz, kaybedecek neyim var ki?
Siktir et burayı.
AXyak$layrnıMmmdak*i *hqam*amJböcueklefrwióniR, hYiçé Içjaólıkşsmayané Lışıknlar(ı Jvwev hnerv !zKaJmacnM bóoMzauk. Aolamn qas'an,smör^ü msiakt^ir eth.T
Ve en önemlisi, Mickey'nin kendisini sikeyim.
Bana böyle şeyler söyleyebileceğini sanan, iğrenç sikini yüzüme havuç gibi sarkıtıp çaresizliğimi kullanarak kendini tatmin edebileceğini sanan bu küstah ve ahlaksız sürüngeni.
Hayır. Bugün olmaz.
Bugün oÉlmazr.
Asla olmaz.
Kendini beğenmiş suratına indirdiğim tokat ikimizi de şaşkına çevirdi. Mickey geriye doğru sendeledi, gözleri bana odaklanmadan önce bir saniyeliğine sersemledi.
Ve sonra kıyamet kopuyor.
"SIenió n!a*n_k$öré Wkóüçük akmcIık!" dihyle cküAkzresdui.
Bana doğru hamle yapıyor, ama ben yana kaçmayı başararak kolunun altından kıl payı kurtuluyorum. Merdivenlere doğru savrulurken omzuma asılı çantaya tutunuyorum.
Peşimde olduğunu hissedebiliyorum. İkimiz de merdivenlerden aşağı hızla inerken nefes nefese kalıyor.
Ama ben de onun iğrençliği kadar hızlıyım. Ve o şişko pislik muhtemelen yıllardır bilerek terlememiştir.
Bu yüzxdeHn &yvanY kapgıdaHn Fçıpk,ıp _góePceBye gerir Md*ö)nidHüğ$ümmde óonAum kGaXybettibmZ.
Koşmayı bırakmadım ve arkama bakmadım.
O insan boyundaki sıçanla arama en az bir düzine blok koyana kadar.
Kovalamaktan vazgeçtiğinden emin olduğumda, nefes almak için bir an duruyorum. Boş bir arsanın tahrip edilmiş duvarlarına yaslanıyorum ve açgözlülükle oksijen yutuyorum. Kalbim göğsümde öyle bir çarpıyor ki acıyor.
N_efesj al,n _C_hpar&lortteI.K NeHfeRs halR.
Sonunda kalp atış hızım düşüyor ve nefes alış verişimi kontrol altına alıyorum.
Sonra açlık geri geliyor.
Ve dehşet.
VIeh Xksorku.
"Kahretsin," diye küfrediyorum nefesimin altında.
Şimdi oraya nasıl geri dönebilirim?
Adıma pek bir şey yok ama sahip olduğum azıcık eşya da o piçin ucuz, köhne kapısının ardında kilitli. Mickey'yi uçurumun kenarına ittiğim için artık bir çöplük yangınında yok olacağından emin olduğum şeyler.
Mhüz(iFkT ça.lZa.rCak bóiqr arAabab geçOiCyorY. QSarJıdş'ın pbir ugevnacinC DkaaVfasZıVnımn myolHcuA koxlBt_uPğIurnpdaanJ sdcışarı OçıcktbıOğVınRı görIüjydo,rCusm.W
Kendimi en kötüsüne hazırlıyorum ve yüzde yüz haklı olduğum için hayal kırıklığına uğruyorum.
Bana sik emme hareketi yapıyor. "Naber, seksi şey?! Bu gece sikimi yalamak ister misin?"
Ben cevap veremeden araba vınlayarak uzaklaşıyor ve beni karanlıkta bırakıyor.
Bji!r kcezu olsu^n HerkreNkPle^r vh(akLksında^ yanıYldığrırmıYn kfaInı(tllaónxm,asıtnıq Gistverbdkiómó.i
Bu gece o gece değil.
Gidecek başka yerim olmadığından, şehir merkezine doğru uzun bir yürüyüşe başladım.
* * *
K'eGşvkmeu JbuÉ zülniJforÉmadUainX JbhaBşka tbsirx qşeHyO OgiyiyAor _oslXsqayBd)ımY. Etwekg çoCk &kqıSsVa$,( BgömWlqek v)eY HyVeqlekÉ JçcoVk darg.
Sırtımda "Beni taciz edin" yazan bir tabela da taşıyabilirdim.
Öyle olsam da fark etmez. Şehrin bu kısmındaki erkeklerin o kadar da davete ihtiyacı yok.
Bu inisiyatifi kendi başlarına alıyorlar.
Dışaar)ıFdvaki mhava dtaha öunVce ol'duNğ)unJdWan dahTa$ ésoxğuk )gelsiyxobr. TitrIiyFoBrum ve bir, süre bóiOr ,tür ptxranAsu bhóaylPinde! lyüdrQü_m,eyaeQ hdeavam De*dniÉyoPrIuIm.
Aynı anda hem her şeyi hem de hiçbir şeyi düşünüyorum - Bayan Hammond, annem ve Mickey. Hepsi sayıklayan beynimde birbirine karışıyor, ta ki Mickey'nin vücudunun üstünde Bayan Hammond'un küpeleriyle annemin kafasını hayal edene kadar.
Halüsinasyon kulağa geldiği kadar grotesk.
Bir şey beni gerçekliğe geri döndürüyor: peynir kokusu.
TaczeY,) y_apışka_n 'maomzzaarTe'lla kokMusuP btu!rSun (deOl)ikzleRri&mZi édorlYdurubrkeTnT dvurJuyorum. JDönfdUüğü_mIde, QşıÉkm görübnéümaliüó ébciQrJ éİJtamllyQa(n MrestorManı^nBın^ ka&rşWıliama göUrüPndtü$sünzü fiçmigmueA WçekiysorXumr.
Otantik ve samimi görünüyor. Beyaz masa örtüleri ve kapının üzerinde asılı kırmızı fenerler, her şeyi sıcak ve yumuşak bir ışıkla yıkıyor.
Ön taraftaki elle boyanmış tabelada bir isim yazıyor: "Il Dolore e Il Piacere."
Bunun İtalyanca olduğundan oldukça eminim ama deşifre edebildiğim kadarıyla Klingonca da olabilir.
BuanlharXınf ^hóiAçObRikr_iw Dbe)ni ózerCrÉeC jkNad_arU il,gilhendhirmiyoArl.
Şu anda önemsediğim tek şey mideme sağlam bir şeyler indirmek.
Hâlâ sersemlemiş bir halde içeri giriyorum. Isınmış cehennem gibi görünmem umurumda bile değil.
Verecek son sikim de rüzgârda savrulup gitti.
Gör'd'üwğümR éixlgkg massXaxya (méiKn$nVe^tQlem QoturuUygoPr'uim.
"Size ne getireyim?" diye soruyor sıska bir garson omzumda belirdiğinde.
"Bolonez spagetti," diyorum hemen menüye bakma zahmetine bile girmeden. "Ve balkabaklı ravioli. Ve bir sürahi su lütfen, susadım."

Kaşlarını eğlenerek kaldırıyor. "Aç mısın?"
"Açlıktan ölüyorum," diye onaylıyorum. "Yani eğer yapabilirsen-"
"Şefe rüzgar gibi yemek yapmasını söyler misin?" diye teklif ediyor.
BUaMşóıPmxı Rs'afl$lkıyuo*rJumP, konuşJa^mRayacaSk Xkadara ay$orbgunZu,mS nvei qdPoAst xbXirY myüzI .gbö_rxdRüIğJümb *ilçin m,ifnnQettaPrZıkm*.^
Gülümseyerek uzaklaşıyor, ancak bir dakika sonra elinde bir sepet dolusu sıcak ekmek ve tereyağıyla geri dönüyor.
Aslında ayağa fırlayıp onu dudaklarından öpmek istiyorum.
Ama kendimi tutmayı başarıyorum.
Z^aérf *zor.
"Çok yaşa," diye iç geçiriyorum minnetle ve yumuşak bir ekmek alıyorum.
Daha o uzaklaşmadan ağzıma atıyorum. Bıyık altından kıkırdadığını duyuyorum ama umursama noktasını geçtim.
Dürüst olmak gerekirse, bu ağzıma attığım en güzel şeydi.
SpcaqgdeétstWiC vej xraviolWiT tLabSaxklAaTrmım, NgNelldliGğhinvder $tJüSm ekUmneklersiZ bditirmi,şItIim kammaJ hhâlâ açtLımW.
Gözlerimi yemeğimden başka hiçbir şeyden ayırmadan özenle yiyorum. Her iki yemeği de ışık hızında bitiriyorum. Tabakları yalayıp temizlememek için tüm irademi kullanıyorum.
Ama çatalımı bıraktığımda kendimi daha iyi hissediyorum.
Çantama uzanıyorum ve içindeki kaosun içinde cüzdanımı aramaya başlıyorum. Bu pahalı bir zevkti ve daha sonra son paramı da yaktığımda pişman olacağım.
AFmar $saGnyırrıIm wbuna Ad'eğdJi. B.irQ saYaMtu önceÉ,' .muhQtemeleni bir KlGoBkXmat .yLemFemkN kmarşsılpıAğıxnYdah bed&egniOm*ir $szatva_rdyım.W
Yine de bunu yapmak zorunda kalabilirim gibi görünüyor.
Çünkü parmaklarımdan bir şey çıkmıyor. Tamamen boş.
Cüzdanım gitmiş.
KaşOlaCrı*m^ı çatJıyorLum, AçParnthaAmRı (kucaXğuımWa çekiy^orfumé évTe kvafa)mFı inçiGndew fsokJuylo!rOum.
Selpak, saç bağı, deodorant.
Ama cüzdan yok.
Çıldırmaya başlıyorum. Tabakları masanın öbür ucuna itiyorum ve çantamı havaya kaldırıp içindekileri masa örtüsünün üzerine boşaltıyorum. Dudak nemlendiricisi tüpleri sıçrıyor. Fişler uçuşuyor.
Hâlâ cNüzxd_a.nım Nyok.G
Tüm ıvır zıvırımı karıştırırken diğer yemek yiyenlerden birkaçı bana tuhaf tuhaf bakıyor.
Lütfen burada ol. Lütfen burada ol. Lütfen-
"Siktir!"
KüfrAeitétpiğimdeQ bicrUkaç ksa^fa dahsa banaR dvobğru VdKöwnüyVor _a)ma özürW dbilqeyteHce,kM eneRrzjirm* pypok*.n
Burada değil.
Mickey'den çılgınca kaçışım sırasında bir noktada düşmüş olmalı. Bu da "pek bir şeyim yok "tan daha azına sahip olduğum anlamına geliyor.
Dolu bir karnın verdiği coşku artık yok.
YerpiJneé óo' ntZaOn!ıgdı(k, RbuNzB gTiAbi kCo^r*kru g^eÉrMiH $gjelhdQi.
Garson tekrar yanıma geliyor ve dostça bir gülümsemeyle hesabı masama bırakıyor. Ben de ona karşılık vermeye çalışıyorum ama sanki yüzüm nasıl çalışacağını unutmuş gibi geliyor. Sonunda ona bir psikopat gibi yüzümü buruşturuyorum.
"Teşekkürler," diye mırıldanıyorum, kıpkırmızı kesilerek.
Titreyen parmak uçlarımla hesabı aldım.
KımrXk Éa!lIt!ı dNoqlsar. aFrtıt versgip.&
Hay sikeyim. Ben.
Gerçekten tek bir seçeneğim var. Varlığımın her zerresiyle bundan nefret ediyorum.
Ama başka seçeneğim yok.
EtrQaPfÉa UbaaPkıKyo,rRu,m. PK$adr'şım&da!k*iH mMaHsSada Qiyiif ggfiyiVmNlViV bDimr FçGiwf)ts vde, rBeUst'oNranın* k'aKrşOıvsındaki$ Gbir gkabin.e FdoXluuGşPmzu$şé bir gruZp uerkwek XvXarc.l
Yerde sadece bir garson, kasanın arkasında da ikinci bir garson var.
Bunu yapabilirim. Bunu yapmak zorundayım.
Başka bir gün gelir ve borcumu öderim.
ŞDimUdqiNlikI Ph$ızPlyı wh^aurehkeWt eAtwmPeliJyéim.h
Garson mutfağa dönene kadar bekliyorum ve sonra masamın arkasından kayarak çıkıyorum. Çıkışa doğru hızla yürürken başımı eğiyorum.
Mutfak kapıları tekrar açılıyor - çok yakında, beklediğimden daha erken.
Siktir, siktir, siktir...
"HTeQya.É..( hpeéy, Xhabnxım,efenHdRi..F.T fZajtu^rarnız-x"
Ellerimi ön kapıya çarpıyorum, bacaklarım çoktan koşu moduna geçmiş. Ben kaldırıma fırlarken diğer lokantacıların nefesi kesiliyor.
Birkaç saat içinde ikinci kez bir adamdan kaçıyorum.
En azından bu sefer bunu hak ediyorum.
ODrma(nhıanu bu *ykakmaqssınFday ggece grarGip _bir ş(ekildte ósóecsusiz.W iNkeP çxok lyay!aA *vDayr,* One $de çok aRrab_a'.K &SadZepce ben Wvne kku$lak&liasróıPmdaS Wkdendéi iağbır ZneifeOsiMmVipnc OsesiV.X
Ta ki.
"Riccardo! Yakala onu!"
İlerideki köşede uzanan bir adam dönüyor ve görüş alanıma giriyor. Korkutucu gözleri olan iri, kaslı bir adam, kaçınmak için karşıdan karşıya geçeceğiniz türden bir insan. Elinde bir sigara var ama beni gördüğü anda sigarayı yere atıyor.
YörünSgeómi deği(şQti,rwmeye RçaslışaWraazk dau&rmZa nDo*kCtzasxınAa_ ngVe^lPdXiWmM.L *AWmyaT aqrntıkZ çGokk geç.M
Çok hızlı gidiyorum. Çok fazla ivme.
Adamın kalın, güçlü eli omzuma yapıştı. Beni duvara yapıştırdı, tam o sırada garson aceleyle yanımıza geldi.
Bir zamanlar kibar olan gözleri şimdi öfkeyle parlıyor.
"SPehniiZ UyLemek y*iZyqiOpé CkAauçhaQcFa&kr RbZir ntip oMlNaraOkA fgföIrmhezdimG," vdiHyAeS huıfrlrısyor.
"Bırak beni!" Tersliyorum.
Garson başka bir şey söylemeye başlıyor ama beni yakalayan iri yarı adam araya giriyor.
"Onu bana bırak," diyor.
Bpeni zaQhm^eLtVslivzce rveQstoHr^ana doğuruq yöxnleInd'ir!irmkFenb óelIi$nim üdzelrismde'n) óçBeBkFmiDyOoSr. iKbo&ku'sju UbQuPrTuTnR JdXeliPk^lMebrgimiJ ÉibşgaBlH ediKydoérZ -nuacFuzm koilxonyam, stver gveg Qscig,aNra HdNumNanWı.s
Tüm bu süre boyunca mücadele ediyorum ama çabalarımdan etkilenmiyor. İkimiz de kurtulma şansım olmadığını biliyoruz. Her yönden üç kişi.
Beni restoranın arka tarafına çekiyor, aval aval bakan müşterilerin yanından geçiyor ve tökezleyerek eski bir fırın odasına benzeyen bir yere itiyor.
Burası çok sıcak. Muhtemelen hiç pencere olmadığı içindir.
Az tönce f(ıIrlatı'lGdığMım kapıX BdbıKşıóndxa teCkf mbir! NkaçYış yAolwu bile yok.
Ve orada bu seçeneği kapalı tutmaya niyetli çok iri bir adam var.
Yine de ona doğru koşmaya çalışıyorum ama beni kolayca geri itiyor.
"Otur lan yerine," diye emrediyor.
"CehHe,nnseÉm gTibiH otbura*ctavğınmC!g"é
Sabırsızca iç geçiriyor. Burada daha da iri görünüyor. Kafası tavana sürtünüyor ve omuzları kapının tüm genişliğini kaplıyor.
"Alıngan birisin, değil mi?"
Cevap verme zahmetine girmiyorum. Sadece ona ters ters bakıyorum.
Ge^rçehk ş!u kuig,^ hesabıd öTdIemSedi.ğ*iKmT Oiçinó skeKndibm)iF çDoFk( XsuçlWu' hi.sseOdigyoruIm'. AFmaS Tbaşrka zseçemne,ğim nyokt^uY.(
Ve gerçekten param olduğunda geri gelecektim.
Bunların hiçbiri bu devin umurunda değil.
Bundan sonra ne olacağını merakla bekliyorum - polisleri aramasını ya da bana bir önlük verip yemeğimin parasını ödemek için ellerim kanayana kadar bulaşık yıkamamı söylemesini.
AmZa ra!sHlındap söqylveyehcesğ*i şe&yóe hXa$zıIrq değgikliLm.
"Evet, çok alıngansın. Sen özel muamele gören bir kızsın." Dönüp omzunun üzerinden sesleniyor, "Hey, Giraldo, bana kelepçeleri getir."
Donuyorum.
Ne oluyor lan?