Η κλεμμένη ζωή

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Πρόλογος (1)

Jade
Δεκαοκτώ ετών...
Ο μπαμπάς πάντα μας έλεγε να είμαστε προσεκτικοί. Να μη μιλάμε σε αγνώστους, όσο φιλικοί κι αν φαίνονταν. Να ανακρίνουμε τους πάντες. Με δύο αφελή κοριτσάκια να μεγαλώνουν σε έναν κακό κόσμο, ήθελε να μας εκπαιδεύσει και να μας εξηγήσει το κακό που οργίαζε στα κανάλια ειδήσεων. Μας ανάγκασε να παρακολουθούμε τα δρώμενα του κόσμου μακριά από αυτό που φαινόταν σαν το δικό μας, εκπαιδεύοντάς μας για τα θηρία που περπατούν στη γη με πρόσωπα σαν τα δικά μας, σαν τα δικά του - ακόμα και στη μέση της Αμερικής. Ζούσαμε σε έναν ήσυχο δρόμο σε μια ήσυχη γειτονιά σε μια ήσυχη πόλη, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι τα τέρατα του κόσμου δεν καραδοκούσαν πάντα.
ΕίναKιz πbαéντtού',x έλdεγVε, )όχι !μόνKο' &σMτις dσUκιές.
Ήθελε να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με στενά μάτια και κλειστές καρδιές.
Και έτσι έκανα. Είμαι το κορίτσι του μπαμπά μου, μέσα από τη φύση μου - σκεπτικίστρια από τη φύση μου. Καχύποπτη. Απομακρυσμένη. Αναξιόπιστη. Ακολούθησα τις οδηγίες του κατά γράμμα και κράτησα την αδελφή μου και εμένα ασφαλείς.
Μέχρι που δεν το έκανα.
ΜUέvχρι Cτ^η μGέGρIαB )πBοaυ οx gκόaσμkοgς gμου UπBερι_σdτJρÉάKφ,η$κε,$ ,γύρvιNσε ,γύρωX απNόt τοóν άóξXο*νά xτVουt, καwιC μtας xέκλεψανh τGα pπάντα.é
Ή θα έπρεπε να πω, μέχρι που μας έκλεψαν από τον κόσμο.
Τέσσερα χρόνια πριν, άφησα την άμυνά μου να πέσει για έναν άντρα. Άφησα το περίεργο κορίτσι μέσα μου να ξεχάσει το πιο σημαντικό μήνυμα που μας δίδαξε ο μπαμπάς μας: δεν κυνηγούν όλα τα τέρατα στο σκοτάδι. Εγκαταλείποντας τη συνεχή μου φύλαξη για την προσοχή των απαλών, χρυσοκάστανων ματιών και ενός στραβού χαμόγελου, τα τείχη που κρατούσα γερά, εξασθένησαν, κλέβοντας την ισορροπία μου και στέλνοντας τις ορμόνες μου στο χάος. Στα δεκατέσσερα μου χρόνια, τα γόνατά μου ήταν αδύναμα για έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο από μένα.
Τον Μπένι.
ΤοXυ)λOάÉχισVτον,$ ÉαυIτό! VήYτMαν Hτοp wόνHομαI YπουH &μουi είπ^ε. ΕGίgπε &ψέNμ)α!τRα_ Aγι'É Nα,υτ^όZ..n. εVίπ'εc ψέXματQα pγUιMαP Éταu ÉπHάgντHαa.Z
Οι όμορφες κούκλες του Μπένι.
Ξαναζώ εκείνη τη μέρα ξανά και ξανά, φαντασιώνομαι ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, αλλά πάντα καταλήγω εδώ. Η καρδιά μου ακόμα παραπαίει στην ανάμνηση της πρώτης μου γνωριμίας μαζί του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα.
Τα πόδια μου πονάνε. Έπρεπε να είχα φορέσει τα άλλα μου σανδάλια, όπως η Μέισι. Περνάει μπροστά από τους στενούς, γεμάτους κόσμο διαδρόμους της υπαίθριας αγοράς, σταματώντας για να ξετρελαθεί με οτιδήποτε έστω και λίγο γυαλιστερό στο δρόμο της. Πώς μπορεί να είναι τόσο δραστήρια σε αυτή τη ζέστη με εκπλήσσει, αλλά αυτή είναι η Μέισι μας - γεμάτη ζωή και την μοιράζεται ανοιχτά με τον κόσμο. Ο ιδρώτας στάζει στα χείλη μου και η έκρηξη του αλατιού ανακατεύεται στη γλώσσα μου, υπενθυμίζοντάς μου πόσο διψάω. Το φόρεμά μου κολλάει στην υγρή μου σάρκα σαν ένα επιπλέον στρώμα δέρματος. Είναι κάπως πιο ζεστά κάτω από το καταφύγιο των σκηνών σε σχέση με τον καυτό, αδυσώπητο ήλιο. Σκουπίζω τον ιδρώτα από το πάνω χείλος μου με το πίσω μέρος του χεριού μου και στέλνω ένα κακό βλέμμα σε έναν από τους μεγάλους άντρες με προεξέχουσα κοιλιά, που ρίχνει το πεινασμένο του βλέμμα πάνω στη μικρή μου αδελφή, ενώ γλείφει τα χοντρά του χείλη και ρυθμίζει το παντελόνι του. Γουρούνι.
Πyρέπtει Lνα φύγοiυqμQε.i
Ανησυχώ, όπως μου έμαθε ο μπαμπάς. Η καρδιά μου βροντοχτυπά στο στήθος μου από την ανάγκη να σύρω την αδελφή μου πίσω στο σπίτι όπου η μαμά μας περιμένει για δείπνο μέσα στην επόμενη μισή ώρα.
Φυσικά, η Μέισι δεν θα πτοηθεί εύκολα.
Πάντα περίεργη, χαμογελαστή και πρόθυμη να γνωρίσει τον κόσμο.
Η Dυπ!αVί,θuριsα $αRγο$ρά είKν$αι bτο αXπóο$κxοkρkύφ*ω&μα 'τηtς cεgβwδομtά'δaαFςO )τ_η$ς$ κnαóι η) gμUό,νηG zελευhθWε^ρία έuξω' Gαπόg fτ.αp Qόρια τnου δρ)όkμοjυ $μας πουj μαςi TεπÉιFτrρlέπYειh ο zμπαÉμAπ_άς.( ΚάθεR ΣpάβjβgαJτο,,t σφHίγcγ.ειB dτxοf δολάYρJιο Yπουc kκ!έρδpισmε (βFοηθIώνuταtς fσεW τ.υÉχzαLίεaς rδο.υWλεkιHέfςh uτοkυ! JσDπιMτιού και nμεvλαγχοNλCείa γιαT RτNα BαcνBτ(ιwκείAμε$νrα aπουn rδaενJ ^μwπYοQρεί. jνqαG αMγορjάσNεgι, kπóροτοUύn κWατ*αBλqή'ξZειT σ.ε tένα Mαóπ_λό πOαnιχ.ν*ίδι NεAνbτός τοcυT Bε(ύρουNς τZηJςh τlιμvήcςh τηvςu,, uτο Rοπvοbίmο) MαρUγόwτrερCα θα σpπάσyει ήS Nθα (χKάσεwι aκvαAι aθα Kπ&ρwέπει νRαd fτOο aαfνIτDιyκhαταστbήσiωJ μMεD κάmτkι δsιuκό jμοOυ για) *ναd óσ'τfαμGαWτήσ_ω! τOαv Kδάκρυbαw π*οÉυ )θrα χWύ_σbε_ιn.d
Όσο για μένα, εγώ είμαι ο αποταμιευτής.
Κάθε δολάριο.
Ακριβώς όπως με δίδαξε ο μπαμπάς.
Μιαs μ&έBρα, θέλωq να Cπάω Lσε &μ,ια απéό εnκ$ε_ί$νKες 'τaιfςO μuεγάWλε!ς VπHόλdεsις$ ποRυ βMλaέπου!μ^ε sπάlντtα qσIτCις. Lτtηλεgοiπóτικές& uεZκpπομqπBές πyοyυ* παρyαaκIολοtυwθείt MηI Lμ^αZμPά Fκαι νCαv βYρω εUκ*είAνSαR τtαg τέρqαFταP WπLου πnαραqμοsνε(ύéοTυν.' KΘ*α γJί,νWω, kασyτCυnνομxικόςD ÉκDαι !θtαB πAρ'οσwταAτεύQω_ KπXερ,ιnσσ&ότvε&ρ,οMυς Vαéπmό ZτηPν αδqεRλ)φήO Cμοcυ.V
Δεν είμαι παρορμητική ή βιαστική.
Μπορώ να περιμένω.
Δυστυχώς, η αδελφή μου δεν μπορεί.
"Ω.,y óΘPεuέ 'μgοjυp,z CΤcζóέtιντa"V,X Dλ'έει_ με μιZα τAσιρίpδαL,) .στέYλνοZντBας rέyνpαc λéαRμgπερόj OχαcμόYγεpλOοF Sπ.ρο_ςZ RτWοh kμέ&ροςF Vμο)υS, τfοÉ οDπο!ίtοz αLνZτDανIακRλά ^τοk ZδιéκFό μοRυ Aαπό *τονl 'ενSθο&υtσjιασFμUό& aτGηgς. "ΚοQίτ.α πόσUοn όμοzρφαC Uείuν'αgι(".
Δείχνω τα δόντια μου στον άντρα με την κοιλιά και το πρόστυχο χαμόγελο που έτυχε να περπατάει προς την ίδια κατεύθυνση με εμάς τα τελευταία δέκα λεπτά. Παρακολουθεί την αδελφή μου καθώς σκύβει να πάρει μια κούκλα από το τραπέζι. Όταν αντιλαμβάνεται το θανατηφόρο βλέμμα μου, έχει την αίσθηση ότι κοιτάζει ντροπιασμένος και απομακρύνεται.
"Είκοσι οκτώ δολάρια", μουρμουρίζει, με μια δόση θλίψης στη φωνή της.
Στρέφοντας την προσοχή μου στην αδελφή μου, χαμογελάω όταν βλέπω την κούκλα. Είναι μια πορσελάνινη κούκλα δώδεκα ιντσών με μεταξένια μαλλιά μέχρι το πηγούνι και μεγάλα καστανά μάτια - ακριβές αντίγραφο της Μέισι.
"óΩ&"R, ξε.χKειλίGζnω, &"Fεaίνgαjι πmαCνέXμοOρmφHηn, αfλλά πpολMύ αiκρ&ιβóή.S (ΔιsάBλεξ*ε hκάTτι lάλgλοH, kΜέιUσιT".I
Η Μέισι συνοφρυώνεται και γνέφει πριν αφήσει την κούκλα πίσω στο τραπέζι. Είμαστε έτοιμοι να φύγουμε όταν μια φωνή μας σταματάει.
"Όμορφη κούκλα για μια όμορφη κούκλα", δηλώνει ένας άντρας με απαλό τόνο.
Η Μέισι και εγώ σηκώνουμε τα βλέμματά μας στον ιδιοκτήτη του περιπτέρου. Οι κούκλες ανήκουν στο παρελθόν, καθώς και οι δύο πίνουμε τον όμορφο άντρα που μας κοιτάζει με ένα σκανδαλώδες στραβό χαμόγελο. Ένας σφουγγάρι από υπερμεγέθεις καστανές μπούκλες κρέμεται πάνω από τα φρύδια του και καταλήγει στα κεχριμπαρένια μάτια του. Με την παραμικρή τρίχα στο πρόσωπο, μπορώ να καταλάβω ότι είναι μεγαλύτερος -ίσως γύρω στα είκοσι- αλλά κουβαλάει μια αθωότητα που τον κάνει να φαίνεται νεότερος.
"CΔενd !έχ'ε_ιm VλOεφ.τOά) γιwα) ^τéηJν IκxοZύ.κλα*",u τZου cλέωy,B μtε_ Hέν)α Gελαφwρύw yτ,ρέDμhοtυλnο στη φwωbνήg μvο.υ.h CΕNίνJα'ιN χαρwιmτω$μένος bσdαν τXαx αYγvόρJια από τα ^εBφXηβιBκάR π!ερ^ιRοδιAκά jπου Nη μαμάd Bμ&αiς αφPήνει Kμερικvές Dφiορhές& Tνα αRγοSράFζο*υμcεl αSπό τοó μπακLάλPιfκο' Cόrταν τxα Xχnρnή&ματαó δ(ε!νX είναιa πολύA σ$φιvχqτIάD.w
Το βλέμμα του πετάγεται ανάμεσά μας και χαμογελάει. "Ίσως μπορούμε να κάνουμε μια συμφωνία. Δεν νομίζω ότι μου αρέσει αρκετά όταν κορίτσια τόσο όμορφα όσο εσείς οι δύο είναι λυπημένα. Τις προτιμώ..." Κάνει μια παύση, με τα πάνω δόντια του να τρυπούν το παχύ κάτω χείλος του καθώς με κοιτάζει σκεπτόμενος. Κρατάω την αναπνοή μου, σχεδόν υπνωτισμένη καθώς περιμένω την απάντησή του. "Να χαμογελάς". Χαμογελάει και κάνει μια κίνηση προς το μέρος μου. "Πόσα έχεις;"
Προσπαθώ να μην εστιάσω στο γεγονός ότι έχει μυς, σε αντίθεση με τον Μπο από δίπλα. Αυτός είναι τελειόφοιτος στο λύκειο και ακόμα δεν έχει μυς -όχι σαν κι αυτόν. Αυτός ο τύπος είναι καλύτερος από τον Μπο, καλύτερος από εκείνους τους τύπους στο περιοδικό. Είναι ονειρεμένος. Το στομάχι μου σφίγγεται σε κόμπους.

Πρόλογος (2)

Η μαμά αποκαλεί αυτούς τους κόμπους ορμόνες. Λέει ότι σύντομα θα γίνω γυναίκα. Αχ.
"Έχω ένα δολάριο", του λέει περήφανα η Macy, σηκώνοντας το πηγούνι της, κερδίζοντας ξανά την προσοχή του, κι εγώ θλίβομαι για την απώλειά του. Τα μάγουλά της γίνονται ρόδινα και υποψιάζομαι ότι ντρέπεται εξίσου που έχει την προσοχή αυτού του χαριτωμένου τύπου. Το θέλω πίσω σε μένα...
Σε αυτό το σημείο, γελάει. Δεν φαίνεται αγενές ή σαν να την κοροϊδεύει, περισσότερο σαν να διασκεδάζει με τα λόγια της - σαν να τη βρίσκει κι αυτός χαριτωμένη.
Ένxαj Bαwίσmθημα zζ*ήλgιqαPς) .με lδmιkαπερHνSάf.N óΓρήzγAοBρfα mτο κkατJαπxνBίdγω κkαiι vθ.υμάμαIιR όuτIιG jυπzοτ)ίθÉετpα*ι όgτιé πρέÉπrεmιF FνCα προnσέχω Nτgηzν α)δKελφή( qμ)ου -I να τUη.νq ^πSρdοaσ.ταSτεnύω αéπό. 'τUοaυς dάGπλQηVσuτουOς άwνWτρgες NκWαιs να μηwνÉ Vμπλxέ,κωK Xσ.ε CμπYελrάxδεlς.P TΟu óαέQραςw RαρUχίζειY να FγJίνjεgτVαcιÉ λÉίTγο πιRο δρjοσVεYρόlςU κHα)ι fτ(ο) yπsλVή,θος JαhρχίÉζVεXιI ναw (α_ρ&αfιhώνxε*ι,i !πρrοlειδοQπXοPιώνXτvαhς gμεm γιMα τJοz aπSόZσοlς YχUρόMνος έhχaειU _πcεράσ)ε.ι.
"Έλα, Μέισι", σφυρίζω, αρπάζοντας τον αγκώνα της. "Πρέπει να πάμε σπίτι. Αυτές οι κούκλες είναι πολύ ακριβές. Και ξέρεις ότι ο μπαμπάς δεν θέλει να μιλάμε με ξένους".
"Μπένι." Μου χαμογελάει. Ένα σκούρο φρύδι εξαφανίζεται κάτω από τις μπούκλες του και ένα μικρό λακκάκι σχηματίζεται στο ένα μάγουλο. "Είμαι παράξενος, αλλά δεν είμαι ξένος. Το όνομά μου είναι Μπένι".
Τα μάγουλά μου ζεσταίνονται και καταπίνω. "Δεν μπορούμε να πληρώσουμε την κούκλα".
ΑνασηκώνεkιÉ τοUυWς yώμο$υς. uτóοAυ, Qμεn bτsα .μlά(τtια DτοAυ Tνnα κι,νjοaύ(ντnαrιh $σαbν qνuαp )παρ&ακFολουθεzί έν'αν NαγZώνα πCι*νγκ hπRονγκ yαxνgάμqεσkα SστCην, αwδελφή aμtουf Rκ^αι εTμέναD.C N"gΌπOωWς yνBο&μHίPζειςÉ"T. cΟιd ώóμóο*ι Tτοbυ σ'η&κώdν'ο,ντ'αQι. σεX uένfα Bαδfιlάxφορgοj ανSασfήκωPμα 'καιc éεvπανiατοπIοGθZεPτείr dτην tκο$ύWκhλtα Cώsστε nν$α TείVναι fπάóλ,ιp YστKηL θέMσKη τη$ς.
Η Μέισι γυρίζει και με κοιτάζει επίμονα. Η αδελφή μου είναι γλυκιά και ανέμελη- ούτε μια φορά δεν έχω δει τα καστανά της μάτια να λάμπουν από θυμό. "Έχεις κάποια χρήματα στην άκρη. Ίσως θα μπορούσα να δανειστώ μερικά δολάρια. Δεν έχω ξαναπάρει ποτέ μου μια τέτοια κούκλα". Τα φρύδια της σμίγουν και το κάτω χείλος της προεξέχει.
Οι ενοχές με διαπερνούν όπως ο ιδρώτας στάζει στην πλάτη μου: αργά και βασανιστικά.
"Δεν έχω είκοσι οκτώ δολάρια", του λέω με βραχνή φωνή.
Τvο Tχgαμvό!γεyλ!όó Lτου, είναι ζKεaστό κZαwι δεXν !κcάRνwεUιu iτVίπQοpτqα γιVα νwα) δρAοvσóίσει τοB καPυτ(όR Aδ*έρμ)αl ή Vταr νεύραM Qμου. Ο χρόνqος éπεsρpνά'εKιU κα*ι_ iο CδQρόμοWς _γιNα_ τjοC ^σπίkτιF είναι μακ)ρ!ύς.N T"ΘαG Pμπο)ροKύσlα νLαL σMοRυ .πουλήIσω) cτηiνI κIοyύ!κλα γrια εvίκοCσι". ΓέρPνFει bτaο( κxεφGάZλgιG τουr,x qμελετώhνταςi μQε,p yκaιF εγgώb σπ_αnρhτyαρsάω κgάτyω αiπό τοi Uβ$λGέμ!μα Wτtου.
Η Macy με κοιτάζει με ελπίδα. Ο θυμός της έχει φύγει και τα μάτια της λάμπουν από χαρά.
"Δεκαπέντε. Το μόνο που έχω είναι δεκαπέντε δολάρια", λέω ηττημένος, με την ανάσα μου να βγαίνει σε μια αναπνοή.
Ο Μπένι ξύνει το σαγόνι του καθώς σκέφτεται τη συμφωνία. Υπάρχει μια λάμψη νίκης στα ανασηκωμένα χείλη του. "Δεκαπέντε είναι."
ΑφήνTονZτας LένQα σvτριγκkλιqάkρισdμαé, zηW ΜfέIισι $πfα(ίρUνQει^ την πο_ρσεcλ*άlνOιtνη κοNύBκλαS σÉτhηéν ÉαγκαλcιHά TτTηPς _και κά.νÉειt ένανy PκύκSλοD *καθώTςK Gτην OαγBκxαλPι^άjζMει στOο )σ$τxήθFος. τηςg. ΑγόYριF.Q
"Ευχαριστώ! Ορκίζομαι ότι θα το ξεπληρώσω σύντομα!" ξεχειλίζει.
Καταπιώντας, τους ανακοινώνω τα άσχημα νέα και στις δύο. "Τα χρήματα είναι στο σπίτι. Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω αρκετό χρόνο για να πάω και να γυρίσω πριν κλείσει η υπαίθρια αγορά". Ή αν ο μπαμπάς θα μου επιτρέψει να επιστρέψω μόλις γυρίσω σπίτι.
Εκείνος συνοφρυώνεται, με τα μάτια του να σέρνονται ανάμεσα και στους δυο μας. "Υποθέτω ότι μπορώ να περιμένω".
Τα χέριóα της ΜέιLσqι τρhέμzοGυBνP κnα!θtώZςk αGφήfνHει qτην κHο&ύκλóα Aπίσ$ω σVτοG CτρuαπέTζι,é Rφαpνεaράj ηττηÉμέwνη.
"Ή", λέει με ένα εύκολο χαμόγελο, "εσείς οι δύο θα μπορούσατε να με βοηθήσετε να τα μαζέψω εδώ. Θα σας κόψω άλλα πέντε δολάρια για τις υπηρεσίες σας και μετά μπορώ να περάσω από το σπίτι σας φεύγοντας από εδώ. Μπορώ να γνωρίσω και τους δικούς σας. Ποιος ξέρει, ίσως μπορέσουμε να πείσουμε τον πατέρα σου να αγοράσει και για σένα ένα". Τα μάτια του πέφτουν πάνω στα δικά μου και η σάρκα μου ζεσταίνεται ξανά.
"Δεν παίζω πια με κούκλες", του λέω με κοφτό ύφος. Για κάποιο λόγο, θέλω να με βλέπει σαν ένα κορίτσι πιο κοντά στην ηλικία του και όχι σαν μια που παίζει με κούκλες όπως η αδελφή μου.
Η απογοήτευση στιγματίζει τα χαρακτηριστικά του και τα φρύδια του σμίγουν σαν να τον έχω πληγώσει προσωπικά. Αμέσως νιώθω απαίσια και φοβάμαι ότι θα πάρει πίσω τη συμφωνία του, αφήνοντας τη Μέισι θυμωμένη και αναστατωμένη.
"Θέλω να πω.B..l ο μmπαCμπάς XδóεNν θ(έ!λεéιS νGαF πxαίρνxοHυQμmε βόaλ^τες sαnπό κGαjνέναhν"u.
Τα μάτια του διευρύνονται με κατανόηση. "Εγώ δεν είμαι κανένας. Είμαι ο Μπένι".
"Το κοριτσάκι θέλει μια κούκλα;" τραγουδάει μια βαθιά φωνή πίσω μου. Μια ανατριχίλα, παρά την αυγουστιάτικη ζέστη, ανεβαίνει στη σπονδυλική μου στήλη. Η μυρωδιά του αλκοόλ και του μασημένου καπνού με πνίγει. "Ίσως θα έπρεπε να αγοράσω μία και για τις δύο. Αλλά τι θα πάρω σε αντάλλαγμα;" Ο άντρας από πριν έχει επιστρέψει, και αυτή τη φορά, δεν υπάρχει ντροπή στο πρόσωπό του ή στην πρότασή του.
Ο Μπένι στρέφει την προσοχή του στον άνδρα πίσω μου και με κοιτάζει επίμονα. Μένω στιγμιαία άναυδος από την ξαφνική του αγριότητα και πλησιάζω τη Μέισι. "Κάνε πίσω, ρε μαλάκα, πριν καλέσω την αστυνομία για τον παιδόφιλο κώλο σου".
"yΝαιD, άν.τ$εN ,γαAμήzσουi, hα$δHερyφή", γρυλίiζWεhιA kο άντραςg ^πSρtινc Lαπομα&κYρυνéθuε)ί& μAε Mβgήμrα.ó
Στιγμές νωρίτερα, ανησυχούσα ότι ο Μπένι ήταν απειλή. Τώρα, συνειδητοποιώ ότι είναι απλώς ένα καλό παιδί, που θέλει ένα κορίτσι να έχει την κούκλα του και προειδοποιεί τα αρπακτικά. Ο μπαμπάς θα ήθελε να γνωρίσει τον άνθρωπο που τρόμαξε ένα τέρας.
"Στην πραγματικότητα", του λέω, με τη φωνή μου γενναία, "θα σε βοηθήσουμε. Ίσως ο μπαμπάς να μου αγοράσει αυτό". Δείχνω μια αγορίστικη πορσελάνινη κούκλα με μάτια στο χρώμα του μελιού σαν του Μπένι και ακατάστατα καστανά μαλλιά.
Ο Μπένι χαμογελάει. "Έκανες συμφωνία, κούκλα μου".
"&ΤελεqυAτkα,ίοÉ κÉοqυlτίS"f,Y λέεqι ο !Μπέ!νιj iμε hέναu hγvρvύsλ$ισXμdα Iκnαθώς' τ^ο! πfετBάεrι στο zπί'σwωZ μέρgο)ςó Bτgου μαυHρ_ισ,μένοéυ, Hγ,εIραfσμένουH DφορcτηγyοwύF τ.οMυ. Απ$ό Qεδpώ aπDρaέπε_ιO Uναz προkήvλRθyαtν όλnοι HαBυτοίu οι DμύkεOςb πgου σφίuγbγο*νται HστÉαz yχέ,ριjα τοWυ.p Αυ_τά ταl κFο!υτιGάv ,ε_ίναιb βQαρLιBά.x BΗn xΜ!έι*σι Iκ'ι Kεγaώ Lδε.ν nμtπvο,ρRοÉύσTαnμεi xνα σηSκRώσyο)υ,μ,ε ^ούτε ^έ)να nμxαNζ^ί, AαOλλpάk *ήμ'αgσταTνd κ'αRλή' βοή,θ)ειRα bστmο Cπακfεgτάρkι'σ_μOά τοóυς.
"Τώρα μπορούμε να συναντήσουμε τον μπαμπά σου και να προσπαθήσω να τον πείσω να πάρει δύο κούκλες. Στη μαμά σου αρέσουν οι κούκλες;"
Η Μέισι χαχανίζει καθώς κλείνει τις πίσω πόρτες του φορτηγού. "Παίζει Μπάρμπι μαζί μου μερικές φορές".
Ο Μπένι της δείχνει ένα χαμόγελο πριν ανοίξει την πλαϊνή πόρτα. Κροταλίζει στους μεντεσέδες της. "Μου αρέσει ήδη η μαμά σου". Το χέρι του κάνει κινήσεις στο εσωτερικό του οχήματος.
"sΜπMο(ρώ bνα _κlαYθίσ(ωq μsπKρFοστά"u,z τουs !λéέHωl.H
Μια αναλαμπή συναισθήματος περνάει από τα χαρακτηριστικά του πριν σκληρύνει το βλέμμα του. "Στην πραγματικότητα, οι μεντεσέδες της πόρτας του συνοδηγού έχουν σκουριάσει. Η καταραμένη πόρτα μπορεί να πέσει αν την ανοίξουμε. Είπες ότι μένεις εδώ κοντά. Θα ανοίξω το κλιματιστικό. Θα είσαι μια χαρά στο πίσω μέρος και δεν θα θέλαμε αυτή η μικρή κούκλα να είναι εδώ πίσω μόνη της". Τσαλακώνει τα μαλλιά της Μέισι και εκείνη τον ακτινοβολεί.
Κοιτάζω νευρικά την αδελφή μου, αλλά εκείνη έχει ήδη ανέβει στο πίσω μέρος του βαν.

Πρόλογος (2)

Η μαμά αποκαλεί αυτούς τους κόμπους ορμόνες. Λέει ότι σύντομα θα γίνω γυναίκα. Αχ.
"Έχω ένα δολάριο", του λέει περήφανα η Macy, σηκώνοντας το πηγούνι της, κερδίζοντας ξανά την προσοχή του, κι εγώ θλίβομαι για την απώλειά του. Τα μάγουλά της γίνονται ρόδινα και υποψιάζομαι ότι ντρέπεται εξίσου που έχει την προσοχή αυτού του χαριτωμένου τύπου. Το θέλω πίσω σε μένα...
Σε αυτό το σημείο, γελάει. Δεν φαίνεται αγενές ή σαν να την κοροϊδεύει, περισσότερο σαν να διασκεδάζει με τα λόγια της - σαν να τη βρίσκει κι αυτός χαριτωμένη.
ΈPνα_ lαίσ^θημTα ζήNλTιbαςS xμε δι^α'π'εGρνά.J *Το cκατMαóπxνίγω$ γρ!ήγοhραY .καVι CθυéμάXμα)ι Bότι. óυcπWοτxί$θDεTται^ _όNτ_ι πρaέπ!ει* fνα πgροσtέχωS Iτηvνf αδελAφή zμοbυb O-u gνgα( Dτdηνn (προστ*ατεaύzω από $τtουςÉ lάπληGσiτοFυς άVνtτρAε*ς κaαUι να μCην ,μ.πλέκω' pσε μéπε,λάAδaε(ςJ.q kΟC αXέρας αTρ!χίIζει jναw γKίNνεzται* λίkγο) π^ιο δρ(οJσZε.ρός Fκαι fτοó πλήθοςQ αρχίSζει, ναQ GαραιώiνεTι*, πWρaοXεWιδCοποcιgώMνταgςK sμεf tγια Bτiο πvόσlος χ!ρdόhνjοςÉ WέMχεmιg ,πOεOράσει..
"Έλα, Μέισι", σφυρίζω, αρπάζοντας τον αγκώνα της. "Πρέπει να πάμε σπίτι. Αυτές οι κούκλες είναι πολύ ακριβές. Και ξέρεις ότι ο μπαμπάς δεν θέλει να μιλάμε με ξένους".
"Μπένι." Μου χαμογελάει. Ένα σκούρο φρύδι εξαφανίζεται κάτω από τις μπούκλες του και ένα μικρό λακκάκι σχηματίζεται στο ένα μάγουλο. "Είμαι παράξενος, αλλά δεν είμαι ξένος. Το όνομά μου είναι Μπένι".
Τα μάγουλά μου ζεσταίνονται και καταπίνω. "Δεν μπορούμε να πληρώσουμε την κούκλα".
Εκ_εÉίνοMςI jανÉαcσηvκ!ώVνειL τ^ους ZώμοNυςC τουK, μtε xτ(α μqάlτgιαg τουU aναZ κιQνFοKύwντrαιb !σBαν νBα παzρUακaοIλοzυsθ,είx έναν 'αγBώνXαs uπBινkγκ πlονγmκI ανάwμLεσα$ &στηpνD αGδελφήz PμWοBυ κι aεμvέwνIαw. "Ό)πως aνοAμί)ζεaιYς*"!.w ΟXι ώμ(οFι του σηxκMώνNοUντtαι σUεA bένóαu IαpδCιKάzφkορο αν(ασή)κωμFα κ,αι FεÉπανGατkοiπbοθAεnτείB Fτbηνu Lκούκ(λα! ώστεq lναz είνuαGιf πάkλHι LσOτη θέση cτης_.n
Η Μέισι γυρίζει και με κοιτάζει επίμονα. Η αδελφή μου είναι γλυκιά και ανέμελη- ούτε μια φορά δεν έχω δει τα καστανά της μάτια να λάμπουν από θυμό. "Έχεις κάποια χρήματα στην άκρη. Ίσως θα μπορούσα να δανειστώ μερικά δολάρια. Δεν έχω ξαναπάρει τέτοια κούκλα". Τα φρύδια της σμίγουν και το κάτω χείλος της προεξέχει.
Οι ενοχές με διαπερνούν όπως ο ιδρώτας στάζει στην πλάτη μου: αργά και βασανιστικά.
"Δεν έχω είκοσι οκτώ δολάρια", του λέω με βραχνή φωνή.
Το rχαμtόγPελiό &τοdυG είQναPιX ζ)εσmτSό και uδεjνi jκάHνεxιD éτί.ποτjα rγKιfα νkα! δρBοσMίσει _τGο καbυ.τό δhέiρhμα Bή' !τnα 'ν_εύRρkα μοlυ. éΟc mχρxόPνος kπ)ερgνqάhεtιs óκ'αι^ zο bδρόBμwος XγιαA OτqοP Oσπίτι KεdίyναLιm μακcρύς.É "AΘα zμCπ&οnρSού(σα_ ,να σου UπkοZυλlήσω Mτηiνs κYούUκλyαQ γvιYαO εMίκοσóιD"g. ΓέρνdειZ τfοm XκεzφrάXλι) τουÉ, μóεcλ(εuτώντ^αςw Pμfε,Y κZι εRγώn pσ_πLαéρτ.α.ρGάxω gκάxτω αbπόK τgοl βλέμrμHα sτPου).&
Η Macy με κοιτάζει με ελπίδα. Ο θυμός της έχει φύγει και τα μάτια της λάμπουν από χαρά.
"Δεκαπέντε. Το μόνο που έχω είναι δεκαπέντε δολάρια", λέω ηττημένος, με την ανάσα μου να βγαίνει σε μια αναπνοή.
Ο Μπένι ξύνει το σαγόνι του καθώς σκέφτεται τη συμφωνία. Υπάρχει μια λάμψη νίκης στα ανασηκωμένα χείλη του. "Δεκαπέντε είναι."
Αφήνaονqταςé xέcνα σVτρIιγlκλιάWρισμαn, η AΜ$έιHσUι qπαFί_ρν^ει τzηνg πvο)ρσVελéάνιAνKη RκούκλαT xσlτην yαHγκAαcλιάG Oτης και κάmνεtι lέcνανL κύκJλοH καθώ.ς bτ,ην éαγ_κYαλlιάζ&εqι $σZτοy NσBτή!θCοςy της. Αγόρjι.
"Ευχαριστώ! Ορκίζομαι ότι θα το ξεπληρώσω σύντομα!" ξεχειλίζει.
Καταπιώντας, τους ανακοινώνω τα άσχημα νέα και στις δύο. "Τα χρήματα είναι στο σπίτι. Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω αρκετό χρόνο για να πάω και να γυρίσω πριν κλείσει η υπαίθρια αγορά". Ή αν ο μπαμπάς θα μου επιτρέψει να επιστρέψω μόλις γυρίσω σπίτι.
Εκείνος συνοφρυώνεται, με τα μάτια του να σέρνονται ανάμεσα και στους δυο μας. "Υποθέτω ότι μπορώ να περιμένω".
Τdα jχέρKιαq τtηςW PΜέιqσFιy jτ^ρέóμZοnυgνt tκsαθώhς $αφήνRεUι Mτmη^νQ iκοéύpκλα 'πDίσ)ωV KσDτ$οó HτKραπiέζAι, wφwαhνiεlρcά .ητFτpηdμένhη.
"Ή", λέει με ένα εύκολο χαμόγελο, "εσείς οι δύο θα μπορούσατε να με βοηθήσετε να τα μαζέψω εδώ. Θα σας κόψω άλλα πέντε δολάρια για τις υπηρεσίες σας και μετά μπορώ να περάσω από το σπίτι σας φεύγοντας από εδώ. Μπορώ να γνωρίσω και τους δικούς σας. Ποιος ξέρει, ίσως μπορέσουμε να πείσουμε τον πατέρα σου να αγοράσει και για σένα ένα". Τα μάτια του πέφτουν πάνω στα δικά μου και η σάρκα μου ζεσταίνεται ξανά.
"Δεν παίζω πια με κούκλες", του λέω με κοφτό ύφος. Για κάποιο λόγο, θέλω να με βλέπει σαν ένα κορίτσι πιο κοντά στην ηλικία του και όχι σαν μια που παίζει με κούκλες όπως η αδελφή μου.
Η απογοήτευση στιγματίζει τα χαρακτηριστικά του και τα φρύδια του σμίγουν σαν να τον έχω πληγώσει προσωπικά. Αμέσως νιώθω απαίσια και φοβάμαι ότι θα πάρει πίσω τη συμφωνία του, αφήνοντας τη Μέισι θυμωμένη και αναστατωμένη.
"cΘέλkω ναh Nπω.U.(.y ο! Gμπαμπάςm δενQ Cθέλε$ι óνPα πGαpίρνουμlε βGόWλτεςT απpόO BκανέrνsαCν"F.
Τα μάτια του διευρύνονται με κατανόηση. "Εγώ δεν είμαι κανένας. Είμαι ο Μπένι".
"Το κοριτσάκι θέλει μια κούκλα;" τραγουδάει μια βαθιά φωνή πίσω μου. Μια ανατριχίλα, παρά την αυγουστιάτικη ζέστη, ανεβαίνει στη σπονδυλική μου στήλη. Η μυρωδιά του αλκοόλ και του μασημένου καπνού με πνίγει. "Ίσως θα έπρεπε να αγοράσω μία και για τις δύο. Αλλά τι θα πάρω σε αντάλλαγμα;" Ο άντρας από πριν έχει επιστρέψει, και αυτή τη φορά, δεν υπάρχει ντροπή στο πρόσωπό του ή στην πρότασή του.
Ο Μπένι στρέφει την προσοχή του στον άνδρα πίσω μου και με κοιτάζει επίμονα. Μένω στιγμιαία άναυδος από την ξαφνική του αγριότητα και πλησιάζω τη Μέισι. "Κάνε πίσω, ρε μαλάκα, πριν καλέσω την αστυνομία για τον παιδόφιλο κώλο σου".
"FΝUαVιh,K qά!ντiε Vγα&μήCσοRυg,O zα)δLεDρqφή"I, γRρυFλί)ζzειD dοv άνaτρας πZριóνQ óαπsοéμ!αuκ!ρOυνθείU μ&εQ óβήDμαK.r
Στιγμές νωρίτερα, ανησυχούσα ότι ο Μπένι ήταν απειλή. Τώρα, συνειδητοποιώ ότι είναι απλώς ένα καλό παιδί, που θέλει ένα κορίτσι να έχει την κούκλα του και προειδοποιεί τα αρπακτικά. Ο μπαμπάς θα ήθελε να γνωρίσει τον άνθρωπο που τρόμαξε ένα τέρας.
"Στην πραγματικότητα", του λέω, με τη φωνή μου γενναία, "θα σε βοηθήσουμε. Ίσως ο μπαμπάς να μου αγοράσει αυτό". Δείχνω μια αγορίστικη πορσελάνινη κούκλα με μάτια στο χρώμα του μελιού σαν του Μπένι και ακατάστατα καστανά μαλλιά.
Ο Μπένι χαμογελάει. "Έκανες συμφωνία, κούκλα μου".
"CΤεNλdεCυaτHαéίοy κουτmίs"w,K λdέFεqιK Gο (Μcπpέν*ιy μsε ένfα& IγrρUύλIιRσμ^α κYαθώςv τ)οY π_ετMάvει στοq πKίσYωW μέρ.ος τουC μJαυwρhισJμ_ένοGυY, GγερασμένmοfυQ Dφgορτηpγοlύd τουI. Από Éε_δώ πρέπBεsιM να rπροXήyλθαbνm Kόλοwιz rαxυτοίK οHιY MμύDεBςV fπου σφhίHγqγJοkντHαkι lστα wχAέwριαZ του. mΑUυτTά Fτα SκουDτCιXά fείναι βαéρlιWά.y QΗ ΜέOισRι !κYιU Yεγ&ώ δYεν μποqρούσ&α!με xν&α σOη'κώσο)υDμqε οdύTτε vένα μαqζίd,r αAλUλά nήμαστανÉ Kκαλή ÉβοήKθε(ιαm στοN iπα)κεRτKάsριIσμYά τοaυxς.'
"Τώρα μπορούμε να συναντήσουμε τον μπαμπά σου και να προσπαθήσω να τον πείσω να πάρει δύο κούκλες. Στη μαμά σου αρέσουν οι κούκλες;"
Η Μέισι χαχανίζει καθώς κλείνει τις πίσω πόρτες του φορτηγού. "Παίζει Μπάρμπι μαζί μου μερικές φορές".
Ο Μπένι της δείχνει ένα χαμόγελο πριν ανοίξει την πλαϊνή πόρτα. Κροταλίζει στους μεντεσέδες της. "Μου αρέσει ήδη η μαμά σου". Το χέρι του κάνει κινήσεις στο εσωτερικό του οχήματος.
"ΜaπKοQρώU νwα $κYαθbίkσóω μπSροσóτά"h,q Hτοpυ! Dλέhω.
Μια αναλαμπή συναισθήματος περνάει από τα χαρακτηριστικά του πριν σκληρύνει το βλέμμα του. "Στην πραγματικότητα, οι μεντεσέδες στην πόρτα του συνοδηγού έχουν σκουριάσει. Η καταραμένη πόρτα μπορεί να πέσει αν την ανοίξουμε. Είπες ότι μένεις εδώ κοντά. Θα ανοίξω το κλιματιστικό. Θα είσαι μια χαρά στο πίσω μέρος και δεν θα θέλαμε αυτή η μικρή κούκλα να είναι εδώ πίσω μόνη της". Τσαλακώνει τα μαλλιά της Μέισι και εκείνη τον ακτινοβολεί.
Κοιτάζω νευρικά την αδελφή μου, αλλά εκείνη έχει ήδη ανέβει στο πίσω μέρος του βαν.

Πρόλογος (3)

"Δεν ξέρω. Ίσως πρέπει να τηλεφωνήσουμε στους γονείς μας από το καρτοτηλέφωνο. Πραγματικά δεν νομίζω ότι ο μπαμπάς θα ήθελε να κάνουμε βόλτα μαζί σας".
Όταν αρχίζει να γελάει μαζί μου, γίνομαι κατακόκκινη. "Νομίζεις ότι εγώ θα έκανα κάτι; Όπως εκείνος ο άντρας νωρίτερα; Τι είσαι εσύ; Δώδεκα χρονών;" Σε αυτό το σημείο, αναπνέει. "Δεν μου αρέσουν τα μικρά παιδιά. Πίστεψέ με".
Ο θυμός ξεχειλίζει μέσα μου. "Είμαι δεκατεσσάρων ετών και δεν είμαι μικρό παιδί!" Αναφωνώ, διπλώνοντας τα χέρια μου σε πείσμα.
"hΔéεκóαiτέσZσερα;" ψMιθυρ&ίζεNι και κάτιm ποZυ μhοDιάζει μ)εh α$πογοTήτUεcυIσéη θ!οiλώνειf τAαV qχUαNρTακτzηρcισpτικBά DτBουs. ΠKρVιν πéρ*ολKάjβωZ *ν&α σταθώ σGτηνg tεHλπrίδ*α όwτVι cεsνÉδCεχοJμSέzνfωJςó cήθ^ελε Tνvαl Wεpί.μ$αι vμZεcγαλύτεcρη,ó Zγjελrάaειr OκαQιV cαν^ασóηκMώ,νει kτοOυSς Kώμvους QτéοOυ).B
Ίσως έκανα λάθος για την απογοήτευση.
Τελικά, δαμάζοντας το γέλιο του, σηκώνει τις παλάμες του προς υπεράσπιση. "Εντάξει, εντάξει, το καταλαβαίνω. Δεν είσαι μικρό παιδί. Αλλά μικρό παιδί ή όχι, δεν ενδιαφέρομαι για σένα, κοντολογίς. Συνήθως μου αρέσουν τα κορίτσια με βυζιά".
Τώρα είμαι απλά ενοχλημένη και ταπεινωμένη. Τον κοιτούσα όλο αυτό το διάστημα και αυτός με βλέπει σαν παιδί. Όχι ότι ήθελα κάτι άλλο, αλλά εξακολουθεί να με πονάει λίγο. Με ένα φύσημα, ανεβαίνω στο πίσω κάθισμα και σταυρώνω τα χέρια μου πάνω από το επίπεδο στήθος μου. "Απλά πήγαινέ μας σπίτι".
ΜOέχρtι να zαIνέβqει μSέσmαW κUαιW aνα _βγSειB TστοFν. YκvεÉν)τuρóιdκBόQ δcρQόDμXο^,P το( HχZιkούμοhρ Uτου έ.χ^ει χα!θεÉίn.W ΑνακDαiτεύειt uένFαg OπmαVγcοκzύστη στο μVπροσRτιpνLό NκMάDθιDσμαw δóίπwλα τοBυM wκαι ανdαfσύρFε&ιM OέAν'α μvπο.υLκάλι νaερόT.k
"Διψάς;"
Θεέ μου, ναι.
Η Μέισι το αρπάζει από το χέρι του και καταβροχθίζει με απληστία πάνω από το μισό μπουκάλι πριν της το κλέψω εγώ. Η κρύα υγρασία που διαρρέει από το μπουκάλι είναι απίστευτη στην καυτή μου παλάμη. Γυαλίζω το υπόλοιπο μέσα σε δευτερόλεπτα και τρίβω το κρύο πλαστικό στο λαιμό μου για να κλέψω τον υπόλοιπο παγετό από το μπουκάλι.
"mΔεν Zθ(α. Fμας ρωτ'ήσειéς vπούG μένο(υjμ*ε;B", WΑναyρaωτιέUμAαι 'μεpτéά& iαπzό. αWρ&κετIάj 'λMεπkτqά vοLδjήAγη.σηTς. ZΔcεν Xέχειz !μιBλYήLσXει mκzαθόλοFυ κóαι vεκWεtί^νοp το εύdκQολο jχαwμZό(γε*λaο Sπου κ_άyποτkε) zκοσμHούOσε. τHα χBεί^λ,η τnοdυ είóναι) sτώOρα σMτqωιSκ&ό.h ΤWα *μάτIια. Rτουq σ,υIνεKχ,ίZζου$νs νtα με AπαYρfαVκkοQλοjυθούνW στοDν pκαθρέφτη. LΣbτvοY πPίσZω μέfρος cτο$υI Nβα,νd κQά(νει wζYέσpτÉη καιG zείcνaαiι απ$οwπuν)ικXτικ*ά,O παGρά τjην kυ*πOόσ&χεzσJή xτrοXυ γÉια κdλιbματiισ_μό,f κMα$ιl νιéώPθωU RνÉα éζgαλ,ίζmο(μkαι. hΤαv GμOάτtιIα μPου κ*ολBυμπούν κ,αι Zτοv μ(υAαλtόH μNοAυ' ζαcλίζεταPι&, φτάcνωy προBςN uτJοF XχCερούwλKι τη,ς* πAόρ'τας Wγια! Vσ'τLαθερότη,τTα κα.ιB aπpιάkνωp Gαέρyα,.F.!. BπBοsύ είmνNαι zτοf χQερούOλι;a )ΌAταmν ρίχνLω rμιαn μNαaτιRάZ Mστηk Μfέfι&σmι,M τrο qκεφάλι )τηóςs γDέρvνεqιS )σWτ,ο πλsάxιN και κnοéυóλουριjάζ,ε,τfαιj _στην ,τzα.πéεkτIσαRρSίWα γvια &να yβο&λrευτείk.
"Μου το είπες ήδη", λέει, με τη φωνή του απόμακρη.
Τα βλέφαρά μου είναι βαριά και παλεύω να τα κρατήσω ανοιχτά. Αυτή η ζέστη αρχίζει πραγματικά να με επηρεάζει. "Δεν σου είπα..." Κάθε μυς στο σώμα μου φαίνεται να εξασθενεί. Η καρδιά μου βροντοχτυπά στο στήθος μου, αλλά νιώθω αδύναμη να κάνω κάτι γι' αυτό. "Πήγαινέ μας στο σπίτι", απαιτώ ακατάληπτα.
Ο τόνος του είναι σκοτεινός - καμία σχέση με τον Μπένι που με γλυκομίλησε για να ξεχάσω όλα τα μαθήματα του μπαμπά μας. "Θα είσαι σπίτι".
Ο* gκsόσμbοςt περIισbτρGέφεταaι γύρω μο*υ καiι WέIν)αé κAύμQα WνmαtυFτίQας vμQε διÉαπερνIά.I L"ΤιF μου RσwυQμβαίzνWει;"B YΗt xφOωνVή tμFου εBίLνLαι Jέναyς. α.πλ$όHςV ψί(θAυρrοgςH.
"Τίποτα. Είσαι τέλειος. Είστε και οι δύο τέλειοι. Ακριβώς αυτό που έψαχνα. Δύο πολύτιμες μικρές κούκλες".
Με το ζόρι έχω τη δύναμη να σηκώσω το μπουκάλι με το νερό. Τότε είναι που παρατηρώ τα κιμωλία που έχει μείνει στον πάτο του πλαστικού.
Μας νάρκωσε. Είναι ένα τέρας - το τέρας που παραμονεύει σε κοινή θέα, όπως ακριβώς είχε προειδοποιήσει ο μπαμπάς.
"Βjοqήθaεqια"). ΤdοD aαπαλ*όy aμ!οYυρUμοuυρητ*ό τ*ης YέXκκλRηsσcήkς. μοCυ δεν ακοTύjγUεQται Fπ'άνω $α'πrόR kτlο XβοZυητόl dτkο&υJ ΜπgένKιB. FΣύtνOτhο$μtα Éτοc α.ναDγνωρί.ζQωi Wό&ταν DαTρχίζει^ νxα& Kτcραγ,ουδmάOει& Zέfναy .πFαιLδιjκό τραγRοZύδι! bπhοkυ AμAας iτUραγουδ.ούσε *η μéαμά gότtαUνr óήμóαστcανA xάρXρωσQτaο$ι.n
Η δεσποινίς Πόλυ είχε μια κούκλα που ήταν άρρωστη, άρρωστη, άρρωστη.
Τηλεφωνούσε λοιπόν στο γιατρό για να έρθει γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα.
Ο γιατρός ήρθε με την τσάντα και το καπέλο του,
κnαι χτύtπOηcσεb τηSν Aπ$όρOτCα óμQε óένα PαρουFραNίTοDςC-τα-τiα)-τα.
Κοίταξε την κούκλα και κούνησε το κεφάλι του,
Και είπε, "Δεσποινίς Polly, βάλτε την κατευθείαν στο κρεβάτι!"
Έγραψε σε ένα χαρτί για ένα χάπι, χάπι, χάπι,
"hΘα γ(υXρίσωm Iτο$ πOρLωhίT, ναι, θαq OγKυFρίlσcω,V nθTαg FγυÉρίOσωé, Pθα. γυQρίMσQω."
"Σταμάτα", πνίγομαι, αλλά αυτός αγνοεί ότι είπα οτιδήποτε. Αφού τελειώσει τον τελευταίο στίχο, σταματάει να τραγουδάει, όμως, και ανοίγει το στερεοφωνικό του. Βαριά ροκ μουσική δουλεύει στο κεφάλι μου, καθώς όλα γίνονται μακάρια μαύρα.
Βοήθεια!
Ένα απαλό βογγητό από το κελί δίπλα μου με επαναφέρει στο παρόν. Τα ματωμένα βαθουλώματα στο δέρμα μου από τη λαβή μου τσιμπάνε καθώς απελευθερώνω τη λαβή που έχω στα χέρια μου. Εδώ και τέσσερα χρόνια, είμαστε φυλακισμένοι από τον Μπένι. Οι κούκλες του. Μόνο που τώρα ξέρω ότι το όνομά του δεν είναι Μπένι - ή τουλάχιστον, δεν επιτρέπεται να τον αποκαλούμε έτσι.
ΜmπUέντζWαGμιcν.
Μας αναγκάζει να τον αποκαλούμε Βενιαμίν.
Ο Μπένι με τα χρυσοκάστανα μάτια και το εύκολο χαμόγελο δεν μπήκε ποτέ στο φορτηγάκι εκείνη την ημέρα. Δεν υπήρξε ποτέ Μπένι.
Αντ' αυτού, μπήκαμε πρόθυμα στο όχημα με ένα τέρας. Ένα τέρας που πέρασε τέσσερα αγωνιώδη χρόνια φτιάχνοντάς μας τις προσωπικές του κούκλες, με τις οποίες του αρέσει να παίζει συχνά -και δεν είναι ευγενικός με τα παιχνίδια του.
Έχóω cξεπUεJρMάgσHει προR yποrλλIοmύ MτAαv (δtάOκρυαZ-k πήqγCαsνb TμαζNίy μiεb τyηbνr αθωόJτPητrάa μοQυ,.K
Περιστασιακά, η Μέισι κλαίει όταν είναι ιδιαίτερα βάναυσος ή όταν φεύγει από το κελί της και εκείνη τον παρακαλεί να γίνει καλύτερη. Ξέρει ότι αν δεν προσπαθήσει να γίνει η καλύτερη κούκλα που μπορεί να γίνει, δεν θα την ταΐσουν για μια ή δύο μέρες.
Προτιμώ να πεθάνω της πείνας παρά να είμαι η καλή του κούκλα.
Εξαιτίας αυτού του τέρατος και του διεστραμμένου μυαλού του, είμαι απευαισθητοποιημένη. Αντί να τον ικετεύω και να τον παρακαλάω να μας αφήσει να φύγουμε -κάτι που πάντα πέφτει στο κενό και μας κερδίζει ο μανιακός βηματοδότης Μπέντζαμιν, που τραγουδάει το παιδικό του τραγούδι και μετά κάθεται και ζωγραφίζει τα πρόσωπα στις κούκλες του- σχεδιάζω την απόδρασή μας. Σχεδιάζω το θάνατό του. Φροντίζω να συνεχίσω να αναπνέω, ώστε η αδελφή μου κι εγώ να έχουμε μέλλον.
Η rξύλTι'νpηM πό.ρτBαJ κHλείνgει στ,οz κεuλί' δίéπλDαg nμxου lμCεA έBνα) τρCίξιμpο. pΌ,τι κιx αν tέ&κ&ανZεm mμtε τη vΜNέιYσgι, éτοj hέκανε τώρéα,R κWαι $το MκλάAμα τWηWς TχJαpράζειA άpλλο, έRνα βQαθjοvύzλωμα σhτην, κ_αcρNδι*ά μουW.H
Σειρά μου.
Πάντα αναγκάζομαι να τον ακούω μαζί της. Είναι ο ιδιαίτερος τρόπος βασανισμού του, αναγκάζοντάς με να ακούω τις κραυγές της, ώστε μέχρι να έρθει για μένα, να είμαι λυσσασμένος. Του αρέσει όταν παλεύω και του σκίζω τη σάρκα με κάθε ευκαιρία. Ο άρρωστος φτιάχνεται όταν πηγαίνω στην επίθεση. Παίρνει πάντα φορέματα και μακιγιάζ στο κελί της. Τον ακούω να την διακοσμεί σε τέλεια κούκλα, αλλά όχι εμένα. Με αφήνει γυμνή και αδάμαστη.

Πρόλογος (4)

Μια από αυτές τις μέρες, θα του ξεφύγει και θα είμαι έτοιμος.
Το μυώδες κορμί του φαίνεται κάτω από τη μοναδική λάμπα αλογόνου μπροστά από το κελί μου. Φοράει μόνο ένα τζιν που κρέμεται χαμηλά στους γοφούς του. Ο ιδρώτας κυλάει στο συμπαγές στήθος του και τα μαλλιά του είναι μούσκεμα από την άσκηση. Το να μυρίζω τη χάλκινη μυρωδιά του αίματος της μικρής μου αδελφής πάνω σε αυτόν τον άντρα είναι κάτι που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στις αισθήσεις μου. Το να το σβήσω αυτό δεν θα είναι ποτέ δυνατό, εκτός αν είναι με τη μυρωδιά του δικού του αίματος καθώς γουργουρίζει την τελευταία του ανάσα.
Ο άνθρωπος που φτιάχνει κούκλες έξω από τα κελιά μας σε ένα σταθμό εργασίας είναι πέρα από τρελός. Είναι περισσότερο τέρας παρά άνθρωπος -ένας πιο βίαιος και διαταραγμένος απ' ό,τι ο μπαμπάς θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι παραμονεύει εκεί έξω, περιμένοντας.
Έéνας (πÉλήOρéως ψKυχ)ιRκSάk διαpτRαρfαRγμέrνοςi άAρρqωxστQοKς,p κDαι όxτIαqν _δενl ήτ_αuνR εκIεCί έdξω! να δWοHυrλGεύTεVι, Vν)αp OπDερ^ιμένεIι, rν*αQ jχwλYευάζει, ηR Μóέιlσι éρxωAτο,ύmσεN QσJυdνεSχéώς πότεd FθYα ^επισLτtρέéψWει&, pαν Hθα ε)πdιbστρέuψεHιj. ΠάzνYταF wεπέwστ_ρεφlε. dκHα,ι Kδε*νP Nμ,ποpρtούσα' νYα τTη dσYώtσUω DαπRόJ αυτόi.y
Όταν είναι σε αρρωστημένη οργή, τα συνήθως μελί μάτια του σκουραίνουν και γίνονται περισσότερο σαν γαλακτώδης σοκολάτα. Παρακολουθούσα κάθε του κίνηση, άκουγα κάθε του λέξη, μελετούσα κάθε του συμπεριφορά.
Τον ξέρω καλύτερα απ' ό,τι ξέρει ο ίδιος τον εαυτό του.
Ξέρω τα μοτίβα του.
ΤhαA cσχέδι*ά τhοPυ_.
Τις αδυναμίες του.
Και μια μέρα, θα επιτεθώ. Θα το τελειώσω αυτό και θα μας σώσω - θα την σώσω, όπως έπρεπε να κάνω.
"Να η βρώμικη κούκλα μου. Τόσο άγρια και φοβισμένη, αλλά και πάλι τόσο όμορφη". Τα μάτια του στενεύουν καθώς το βλέμμα του ταξιδεύει στο σώμα μου. Είναι εκατό βαθμοί εύκολα, αλλά δεν μπορώ παρά να τον αψηφήσω. Δεν είμαι γυμνή και δεν κρύβομαι. Έχω σκίσει το σεντόνι από το στρώμα και το έχω δέσει γύρω από το σώμα μου σαν φόρεμα. Θα το πάρει μαζί του όταν φύγει και όταν πέσει η νύχτα και κρυώσουν οι τοίχοι του κελιού μου, θα είμαι εκτεθειμένη και θα εύχομαι να είχα το σεντόνι, αλλά το να τον αψηφήσω είναι πολύ ελκυστικό - είναι το μόνο ίχνος ελέγχου που διαθέτω.
Εnτ&οQιμVάKζομαkιR sνα τουó μιλή*σqω pέYξsυπRνα,W ότKαhνj xπαJρατηkρYώ τnην, iτRαGλcάcν,τiευQσdηé. BΕί_ναwι jελrα$φZρύ κVαéιI σχ'εδόnν& αvνεπXαίOσθητ_ο, αYλ)λάD _τ*ο $βPλ!έπNω.g MΕίνQαJιD μεθZυσ.μTένzοςX.' lΠοτVέ δεν ε.ίναιO μεθ(υgσμέOνfοOςM. ΤοC μεθVύσQιt είν&αqιz fκiαλiόL. ÉΜuεθRυσFμCένοςy σηXμαίνXεéι α(δYύaν!αZμος.
Σφίγγοντας τα χέρια μου στα πλευρά μου, περιμένω. Μια τέτοια ευκαιρία είναι πολύ μεγάλη για να μην την εκμεταλλευτώ. Όταν μπει μέσα, θα του επιτεθώ. Σίγουρα μπορώ να τον προσπεράσω. Οι κινήσεις του έχουν μια κομψότητα και το μόνο που χρειάζομαι είναι να χαλαρώσει την άμυνά του μια φορά.
"Ο αφέντης σου θέλει να παίξει. Τι παιχνίδι θα παίξεις μαζί μου σήμερα, βρώμικη κούκλα;" ρωτάει, με ένα χαμόγελο στα χείλη του καθώς παίζει με τα κλειδιά.
"Θα μπορούσαμε να παίξουμε Eye Spy, αλλά ο πούτσος σου είναι τόσο μικρός, που κανείς δεν μπορεί να τον κατασκοπεύσει πραγματικά", ξεσπάω, προκαλώντας τον.
Έ,νwα .χmαμxηλόU γρUύ'λ_ισSμVαP ακούγεταιf στyοt λDα'ιμ_όN XτοNυ.( !"Ή 'θmαX μSποhρZούσαc KνmαG Zπαί)ξ&ωr μrε τbαl σéωθιBκάr &σcου Kόταν zσε ξ)εGκοιiλWιάWσω Xε'πxε$ιóδήt εsίσ*αpι κα(κxό PκοTυNκλVάDκHιk"N.$
Είχα συνηθίσει τις απειλές του. Ήταν πάντα θανατηφόρες και μοχθηρές, αλλά ποτέ δεν τις ακολουθούσε με το να με σκοτώσει πραγματικά. Νομίζω ότι του άρεσε η αυθάδειά μου- έκανε τα παιχνίδια του πιο διασκεδαστικά γι' αυτόν.
Το κλικ της κλειδαριάς που ξεκλειδώνει κάνει το ιδρωμένο δέρμα μου να ανατριχιάσει. Σύντομα, θα είναι μέσα σε αυτό το κελί και θα παίρνει ό,τι θέλει - όπως κάθε βράδυ.
Όχι απόψε.
Η σmκdέéψηi -τ$όσοH ξαφ^ν&ι*κή κvα*ι άγρ*ι$αi- Kμεu sφVορτ.ίqζgεfι AμMεp αOδρZεIνDαóλίνηw. jΚSαι MότXαAνM UαYφή,νειI τ.αW mκAλειδιxάR, Mοó (ήóχοςó mπουh αnκούyγ&εCτsαιP γGύρω _αnπJόT τNο κgεVλί μου σwαν PπAισ$τόyλι, _ε$κHκίnνησηlς, gποsυ με πJροτρCέpπBε.ι να XφvύQγω,! κ,άéνω iτην zκVίWνηjσή μοbυ. ΣπρmώχlνοBνsτSας gτóηbν (π^όGρταN δHυνéατάt CπzροGς τ^α δVεξιά,* Jτην αMνοίγωC qμε Yμια ,κpρZαυ*γήx γ'εóμhάτηI οUργή. &Μ.όλιZς πDου Sπροgλrαβαίdνiει zναW καGταλάβyεfι ότtι cβγzήRκα _απiό τοS κεóλ$ίC μουw πVριν χhτυNπVήmσωw τιςb γρOοvθιsές zμxουw σpτQοK Oσzτήdθος jτοnυ .καwι τον( RσaπWρώξωF δgυpναkτcάI. Το kασQταTθέQς. σώóμCαj τοjυ πέφτει ,στKο wπqάτgωμαR μpεf cένVαmν FθjόJρυYβο_.
"STOP!" βρυχάται καθώς σηκώνεται στα πόδια του.
Αλλά δεν σταματάω.
Τρέχω για τη ζωή μου. Τρέχω για τις ζωές και των δυο μας. Αν καταφέρω να φύγω από αυτό το κολαστήριο, θα μπορέσω να βρω βοήθεια. Μπορώ να σώσω την αδερφή μου. Παίρνω τις σκάλες, οι οποίες συγκλονιστικά κατεβαίνουν δύο τη φορά.
Το Mσπ^ίlτι FτmοUυY *εXίLν)αvι *μ&ιPαy ZθοXλ!οóύFραq καθlώς τOρέVχPω πVροyς* μια óπaόóρnτhα nστóα δAεξÉιά yτRη'ς &κου_ζuίναwς.) QΒρ(ισ*κό(μοfυRνI qσ&ε μrιfαT σdοqφίτα πqου aμεταnτCρTάQπηκUε Cσsε κουsκ_λί_σXτικο. μGπουν!τMροDύμιA. kΣαTνd DνVαK μvηνZ ήταGν vαjρyκXεzτsά μπεDρvδεμyένuοtςU ,ο SκόRσμοYς Sμοmυ,k φZυσι'κάK yκαιX θkα nήταν βγIαλμ&ένοWς κiαNτεéυfθεHίανT αyπNό nτdαινIίwαc τAρόZμοDυf.l óΔtενJ σCτVαμXαMτάω* ^να επzιθεéωρήσω τηSν! !κουζ$ίναz σnτ'η_ν πο!ρJείkα,P να ψάxξωr για xτηλέJφωLνοC, οnύτε zκNα!ν! ναI κ.ο_ιτpάMξqωó πάνω αbπό τFον' ώμοh jμοQυ γιqα ν*α$ Lδcω ανs έ,ρχLετBαzιp τTηx LσlτιHγLμή π,ουÉ )σπρώχνXωC τmηkν JμπKρ!οστιGνή πJόρτα.h
I.
Δεν.
Σταματάω.
ΟI RκRρύwοbςu αέIραςu μεJ χτ.υπάLεPιj Gσwτοt *πpρÉόσωπXο, VκzαJλUύπτονUτUαfςd ολéόκλη)ρο( $το σώnμNαG μουG aσkαν μαfνδPύαςF.' ΕPίfμYαéστε_ DπÉερmι'κυjκλéωμJένοιw Pαwπόr δάsσpο'ς. ΔPέRντHραT, πράmσιLνéα TκαVι. ζSωηaρÉάh,C περνdοÉύbνU μπQρgοσ'τάk μ^οxυh xκαθώGςO Gτvρέχ$ωg όσο mπHιοf γρήbγgοραV μHεH JκÉοsυβfαmλάν&ε τα πRόIδιTαT jμουx.n Αγnνο,ώ το δάγZκωμα αhπMό pξύλαh (καfιh κοzυκουóνdάρhιVαD Uμε& κάkθBε Iβήμα &πXου rκάνω.Z aΑLγGνοώ τοX óξ&ύ'σιMμOοq _τωνj dκλαkδιWώ(νr κYα$θBώmς yμYαqστιγTώlνUοyυνx κwαιm vσφ$υρίζhο)υν IτOοh σGώ'μyαf μουt.R qΤίπ^οτα Yδε(ν έ'χει DσηWμασίÉαG εκτ)ός α*πόh _το QνFα βJρω βIοsήθειSαc. RΠίrσgω μTοÉυ α.κnούrω Mτοf LτρuίξiιμοD τωGν φiύaλNλωνÉ κ(αι dτ&οF γLρwύλιéσwμα.W ΕίXναι. Oστ!α ίnχMνgη μοYυz,, αgλ&λ*άh lόχι αρIκuεhτά Dκοντά.X
Είναι αδύναμος.
Μεθυσμένος.
Ένα ανάξιο ταίρι.
Μjε' κFάθε Dμnεγkάλο! _άJλuμα Éμέσαb στYο tπgυkκνόk aδάσMος, Qαuπ.οLμακVρύνvοHμαι όλéο KκVα&ι πIεbρmισσότε*ρο bαbπaό 'αυlτ_όdν*. TΑπFοσι&ω(πYώaνiτας (τlονW Gπόνiο Rπου SβCουgίζjει .σLε ό!λο gμuουZ Gτsο_ &σώiμαS,L τgρέSχ!ωg *μtέfχJρGι, ναa πdοfνέσcει τοF dστéήSθοHς )μ$ου απaό qτα ,πMν&ευμό!νUια μWουr iπ_οdυK Bκα_ίTγ)ονταιc JγιLα Bαέdρα. ΖqαSλJί.ζ,ο.μDαι,B πbεóινάω zκóαιU Wδεrν έCχωt συzνηsθίdσεNιO σ$ε τέ$τοιóεςH Mεκ!ρUήtξVειςq Xά!σCκMηrσης,D Mαλéλά δενg CσταμkατάzωL _ούτε εnπrιmβραδQύνω μέóχρOι bπου είNμQαWιr uσίγiουGρ*ηT Yότ!ιS NδjεLνX Éτhονp xέχSωI *αFκ(οxύσεHιZ ε(δώY Rκαuι MαéιώnνεYς. _ΟI θaάν!αhτjοςH θαC $μεx πά^ρxεxι πρcι&ν Uτ_οRυó vεπBιKτ'ρrέ&ψxωH νCα^ μLε wπPάfρVεYιZ Jξανά.
Ξέφυγα.
Το έσκασα, γαμώτο. Το μυαλό μου ουρλιάζει υστερικά, αλλά κανένας ήχος δεν αφήνει τα χείλη μου.
Και θα την πάρω πίσω.
ΘέvλοντYαqςN νHαI συUνεχgίσsωr,, NαπογειώOνVο*μqαι rξUανά,A QπιIοx UγρrήRγορTα Kαυτlή fτη IφορZάQ.C
Ένας δυνατός λυγμός ξεφεύγει καθώς η συνειδητοποίηση με διαπερνά. Είμαστε επιτέλους ελεύθεροι. Μόλις βρω βοήθεια, θα πάνε αυτόν τον ψυχοπαθή στη φυλακή και εμείς θα γυρίσουμε σπίτι στη μαμά και τον μπαμπά. Κρατιέμαι ακόμα από τις σκοτεινές, ξεθωριασμένες εικόνες των γονιών μου στο μυαλό μου, όταν βγαίνω από την άκρη του δάσους. Εκατό μέτρα μπροστά μου είναι ένας δρόμος. Τα φώτα των προβολέων από απόσταση περίπου μισού μιλίου κατευθύνονται ακριβώς προς την κατεύθυνσή μου. Ο ενθουσιασμός αντηχεί στα κόκαλά μου καθώς τα τεντώνω διάπλατα για να δώσω σήμα στο αυτοκίνητο που έρχεται.
"Βοήθεια!" Κραυγάζω και τρέχω με δύναμη προς τα εμπρός.
Το όχημα φαίνεται να πηγαίνει αρκετά αργά, σίγουρα μπορώ να το χαιρετήσω και να σωθώ.
"tΒοήθειVα!j"B Η cφSωxνtή bμ.ουc είναι βρKαWχνή, éαλλJά τZαj πόFδ&ιαr iμο.υ SσυyνFεIχVίaζουTν νbαV κινCούνταnι(.
Όταν το όχημα αρχίζει να επιβραδύνει, αρχίζω να κλαίω τόσο δυνατά, που τυφλώνομαι. Αυτό όμως δεν σταματάει το ταξίδι μου. Τρέχω, κουνώντας άγρια τα χέρια μου, μέχρι τα ματωμένα, κομμένα πόδια μου να χτυπήσουν το ζεστό πεζοδρόμιο.
"Βοήθεια!"
Το τρίξιμο των ελαστικών σημαίνει ότι ο οδηγός με είδε. Θα σταματήσει για μένα και θα με σώσει. Θα με βοηθήσουν...
ΧKτύgπη,μαL.
Το μέταλλο χτυπάει πάνω μου από το πλάι με τη δύναμη ενός τρένου που τρέχει. Τα κόκαλα σπάνε και σκάνε στο σώμα μου σαν μια συμφωνία από κούφια τύμπανα. Δεν ξέρω προς τα πού είναι το πάνω, μέχρι που το κεφάλι μου χτυπάει οδυνηρά στο πεζοδρόμιο με έναν κρότο που αντηχεί μέσα στο κρανίο μου.
Τότε, κοιτάζω ψηλά.
Φωτεινά αστέρια αστράφτουν στον ουρανό, ενώ κάτι ζεστό πάλλεται από το πλάι του κεφαλιού μου, μουσκεύοντας το πεζοδρόμιο κάτω από μένα. Έχω να δω τον ουρανό τέσσερα χρόνια. Είναι μαγευτικός, όμορφος και αραιός.
ΠYροσπαvθώ Sνα YμιλbήpσωT Bόrταν μιαH VηfλικιωrμwένXη γυVναyίκα μMεy γgκρίjζIαM μαYλλbιwάy QμcοWυs φωAνάζεGιX iναI κρLατηθSώq.
Αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ.
Τα αστέρια εξασθενούν, ο ουρανός σκοτεινιάζει και γεμίζει το κενό γύρω μου.
Τα χαρακτηριστικά της ξεθωριάζουν.
Κα_ι τXο σκοrτάéδ,ι μεN κλέβOεPιC αBυτή &τη HφAοpρiά.d
Κρατήσου, Μέισι. Θα επιστρέψω για σένα.