Θήραμα των λύκων

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Κεφάλαιο 1 (1)

==========
Κεφάλαιο 1
==========
Πzή_ρα NμMια rβKαθwι)άf αMν'άÉσqα NκUα^ιX μετάU τgηLν άZφησα αlργά$ ναC βGγει.
Οι μύες μου έτρεμαν καθώς κρατούσα το τόξο και σημάδευα το ελάφι. Η προσπάθεια που χρειάστηκε για να τραβήξω το όπλο ήταν ένα πράγμα. Η δύναμη που απαιτούνταν για να το κρατήσω σε ετοιμότητα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Οι εκπνοές έπρεπε να είναι αργές, ελαφρές, να αναμειγνύονται με το αεράκι στους βάλτους, όπως ακριβώς με είχε διδάξει ο Νόρντρεντ. Τίποτα δεν έπρεπε να προειδοποιήσει το θήραμά μου για την παρουσία μου. Είχα φροντίσει να στέκομαι στον άνεμο από το θηρίο, ώστε η μυρωδιά μου να μην ξεπλένεται προς το μέρος του, με αποτέλεσμα ο περήφανος βασιλιάς του δάσους να συνεχίζει να κόβει το γρασίδι. Σήκωνε το κεφάλι του κάθε τόσο για να ψάξει για κίνδυνο, με το στέμμα των κεράτων του να είναι περήφανα τοποθετημένο στο κεφάλι του. Έβγαλα έναν βαθύ αναστεναγμό καθώς τον έβλεπα να το ρίχνει πάλι κάτω για να φάει. Μετακίνησα ελαφρά το στόχο μου, κοιτάζοντας κατά μήκος του άξονα του βέλους, βλέποντας το σημείο που έπρεπε να χτυπήσω.
Κατά μήκος της πλευράς του θηρίου, το βέλος θα διέσχιζε το καφέ τρίχωμα. Θα έκοβε βαθιά, μέσα από τους μυς και το δέρμα, καρφώνοντας κατευθείαν στην καρδιά του. Θα ήταν ένας καλός σκοτωμός, ένας καθαρός σκοτωμός, οπότε γιατί περίμενα; Έστειλα τότε μια σύντομη προσευχή στους θεούς, μια ευγνωμοσύνη για τη δύναμη του χεριού μου, για τη γενναιοδωρία της γης, ευχές για έναν αληθινό στόχο και έναν φόνο αντάξιο αυτών, για... Το άλογό μου, ο Άρντεν, ουρλιάζει ακριβώς τότε, κάτι που θα έπρεπε να με ειδοποιήσει ότι δεν ήμουν μόνος, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή βρισκόμουν βαθιά μέσα στη σκέψη του κυνηγού. Υπήρχα μόνο εγώ, με ατελείωτη υπομονή, και το ελάφι.
Σήκωσε το κεφάλι του στον ήχο του αλόγου μου, αναγκάζοντάς με να βλαστημήσω σιωπηλά μέσα στο κεφάλι μου. Ίσως να μην ήταν η μέρα μου. Το κυνήγι ήταν, όπως πάντα, στα χέρια των θεών. Το ελάφι έκανε ένα κρυφό βήμα, με τους μύες του να συσπώνται, ετοιμάζοντας τους ογκώδεις γλουτούς του για να φύγει μακριά, όταν ο σφυριχτός ήχος του ανέμου φάνηκε να το ηρεμεί. Τράβηξα το σπάγκο λίγο πιο πίσω, καθώς το ελάφι άρχισε να τρώει ξανά και μετά...
Οl ΝόOρν*τρεJν)τÉ, οC άwν'θρvωvπ^οZς sπου TμAουa *είχεM IμRά.θει sνYα Fπυ^ρLοβYολώ, μCοXυD tείrχε πεóι rόdτιé JόWτYαAνI lαποκFτήσω τη_ νrοTοτPροπnίαB CτουI DπολεyμιJστήU θαs αισhθvανYό^μOο!υéνf,d (θαB γ$ινVόμοpυzν, τοf ίDδ!ιbοG το όπGλοz πο_υ κCρLαIτ!ούVσαX.m PΟι άgνbτóρεxςÉ τ,ουJ Rπατέkρα mμéουI, χλIεNύkαKζαyν,m θεBω$ρ_ώNνταzς τον Hθεόπpληκτhο στοT YκMεφάλéι.. nΚpάsπwοι)ο$ι μUεq dείχyανa uεν&ημrε)ρώσOε(ι IπMολdύ εdιλικuρινéά. mόsτBιS SτNοp μόνοN FπxρuάéγZμα! πουJ σκέPφτTονsτRανj στXοU TπVεδίοK τηvςC tμiάχηςu xήÉταν Uπ(ώςm Kν.αP WμMηνf (καbτtοUυgρiήσο,υwν τα δ'όνFτιαp (τóουbςO.w ZΑλλά _κOανzεLίςG τοVυTςó pδGεν_ xμiπορzοéύσεC ναO ξnεπGε.ρÉάσPεvιL AτUον jΝIόFρjντρενbτp σFτο QπεqδKίο τxης IεκπZαcίδευXσηmς cκ&αOι xέÉτσ(ιz YαBκολοVύθησXαr )τηZ σUυóμbβουλή GτοNυ.( ΆWφSηPσlαA τlη vχuο^ρXδdή νRαc rφύmγεSι, χάfνονcτqας τsο$ βRέÉλtοYς,) με τOο DμυGαTλdόi μVου( Oνα PταξbιδεύAει Bμhα!ζ^ίt του σBτην nπορεSίαx Zτpου, ^κόβονPτcα$ς τονk αtέρKα σ)ε& zέbνFαn MσIχε(δόuν jαθsόtρυcβ(ο πέbρZασμαs μέYχρGι ν$α tσ_υνCαν!τήσBει cτÉοkνz τελ(ιpκkό τaου προfοéριAσμό!.
Πήδηξα όταν το βέλος βρήκε το στόχο του, ανοιγόκλεισα τα μάτια μου τρελά όταν άκουσα το ελάφι να φωνάζει, και μετά χρειάστηκε να πιέσω τα σκληρά μου δάχτυλα για να κρεμάσω το τόξο στην πλάτη μου και να τραβήξω το μαχαίρι μου. Προχώρησα στο γρασίδι όσο πιο γρήγορα μπορούσα, βρίζοντας δυνατά τον τρόπο με τον οποίο οι φούστες μου χτυπούσαν γύρω από τους αστραγάλους μου, σαν να προσπαθούσαν να με κάνουν να κάνω τα κομψά βήματα για τα οποία μιλούσε πάντα η Lady Linnea. Τα δόντια μου έσφιξαν καθώς παρακολουθούσα το θηρίο να χτυπιέται. Βρισκόταν στο τέλος της ζωής του, το κεφάλι του, τα πόδια του, κινούνταν με όλο και λιγότερη ενέργεια, και αναγκάστηκα να δαγκώσω έναν λυγμό στη θέα του.
"Δεν είσαι αληθινή πολεμίστρια χωρίς μια εγκοπή στη ζώνη σου", μου είχε πει ο Μάγκνους, ένας από τους άντρες του πατέρα μου, πριν με χτυπήσει στο κεφάλι, όπως θα έκανε κανείς σε ένα παιδί, όχι σε μια γυναίκα είκοσι ετών. "Όλη αυτή η ξιφομαχία και η τοξοβολία..." Είχε γυρίσει για να κοιτάξει πίσω στους στόχους που είχα περάσει τη μέρα στοχεύοντας. "Λοιπόν, είναι λίγο σαν το γαμήσι, έτσι δεν είναι; Δεν έχεις αίμα πάνω σου και είσαι ακόμα μια άγουρη παρθένα χωρίς πραγματική ιδέα για το τι κάνεις". Είχε σηκώσει το βλέμμα του όταν οι άλλοι γρύλισαν, απομακρυνόμενοι από κοντά του. "Τι;"
"Δεν θέλω να είμαι κοντά σου όταν ο δούκας μάθει ότι μιλάς με την κόρη του για γαμήσι", είπε ο Ρολφ κουνώντας το κεφάλι του. "Ή με τον Κρις".
ΑVνsαaρNωτ,ή!θ'ηIκα τRι$ )σuτDο $δpιάbοIλοl είGχbα κάYνεqιD όταFνk ÉέIφτασ*α Jστmη$ν nπλ$εjυiράb τÉου ελάuφTιοnυZ. ΤÉαp aμάτια τZοOυQ $εIίaχJαJν θSαKμ.πYώσyειÉ,& οι( DπρKο*σπάnθ'εLιdές cτου tναa sτ!σουsγ^κρίσειs óτοqν αbέ_ραA, .νéαF ορCθοπZοδήNσεsι Gκnαι $νkα &φYύγει μtα&κgριά,' ή.ταIνb αξιοhλcύZπητε_ςM.( Μουz ήvρPθε' ηZ ιδέαz., Εγώ το είCχα κάνει Qα(υUτBόT.K Είhχvαx Hσ!κοπίμωςg dρίξει κ^άτlω SαυIτόÉ τοq μεMγpάjλKοJ πÉλkάσμRα.! gΑVνgοιkγFόÉκλεKιCσα VτVαL μ,ά&τια )μου γιWα νgαR διkώTξUω Dταb rδάκIρυαk HκαZι' Zμετά ανάJγκdαYσYα Lτqα. kδjόTνqτqιkα( μοbυ RνtαL σKφóίξουzνP δrυCνgαAτάr, xκBαθrώςH κραZτούσα τnοó dμα)χαίNρZιp μοJυC και TμKεw τCα δlύHο! χέgρgιlαx.
"Δώσε ευχαριστίες στους θεούς", είχε πει ο Νόρντρεντ, σκύβοντας από πάνω μου, σφίγγοντας τα χέρια μου γύρω από τη λαβή του μαχαιριού. "Ευχαρίστησε το ίδιο το θηρίο για το δώρο της ζωής του, γιατί είναι ένα πολύτιμο, αν και άγριο, πράγμα. Τότε κάνε του την ευγένεια να του προσφέρεις έναν γρήγορο θάνατο".
"Σ' ευχαριστώ", ξεστόμισα, με τις λέξεις να μου φαίνονται παράξενες, άσεμνες, αλλά ακολούθησα το τελετουργικό που μου είχαν διδάξει, και μετά μαχαίρωσα προς τα κάτω, με το αίμα του ελαφιού να ξεχύνεται, να με πιτσιλάει. Το μαχαίρι μου έπεσε από τα κρύα δάχτυλά μου, καθώς μαζί με το αίμα έφυγε και η ζωή του.
Καθώς το μαχαίρι χτύπησε στο γρασίδι, κοίταξα τα χέρια μου και έμεινα έκπληκτος με το πόσο έντονο κόκκινο ήταν το αίμα. Για μια στιγμή, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τα γυρίσω από μπροστά προς τα πίσω, ξανά και ξανά, και να κοιτάζω το κόκκινο που τώρα βάφει τα χέρια μου.
Τgότεg yήlρθMανt.&
"Μπράβο."
Το κεφάλι μου τινάχτηκε προς τα πάνω, όπως ακριβώς είχε κάνει και το ελάφι, ψάχνοντας για κίνδυνο: η φωνή ερχόταν από μια κατεύθυνση, μετά μια σειρά από αργά χτυπήματα από μια άλλη. Οι βάλτοι ήταν ομιχλώδεις, τα δέντρα και η χαμηλή βλάστηση πυκνά εδώ, αλλά αυτό δεν έπρεπε να είναι αρκετό για να κρύψει όποιον βρισκόταν εκεί έξω. Ένας άντρας βγήκε πίσω από τα δέντρα, με τα μάτια του να λάμπουν γαλάζια ακόμα και στο χαμηλό φως του πρωινού. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά πιασμένα πίσω σε μια ουρά, και χαμογέλασε, μια μικρή σαρδόνια συστροφή, καθώς σταμάτησε ακριβώς στη γραμμή των δέντρων.
Ο άλλος άντρας δεν σταμάτησε αμέσως, απλώς περπάτησε αργά μπροστά, αναγκάζοντάς με να κάνω ένα βήμα προς τα πίσω, λες και αυτό έπρεπε να κάνω για να τον καταλάβω ολόκληρο. Ήταν ψηλός, ψηλότερος από οποιονδήποτε άντρα είχα δει ποτέ, αλλά περισσότερο από αυτό ήταν τεράστιος. Φαρδύς στο στήθος, στους μηρούς, στα χέρια... Φορούσε πανοπλία, αλλά δεν είχε καμία σχέση με αυτήν που είχα δει στην αυλή του πατέρα μου. Δερμάτινη πανοπλία καλυμμένη με αλυσοπλέγματα, η ελαφρότητά της θα έκανε τους άντρες του πατέρα μου να γελάσουν, αλλά αυτός ο άντρας δεν φαινόταν χειρότερος επειδή τη φορούσε. Από πάνω, όπως και ο φίλος του, φορούσε έναν μακρύ μανδύα από ασημένια γκρίζα γούνα, με χτυπημένα μεταλλικά κούμπωμα που τον κρατούσε γύρω από τους ώμους του. Αλλά το πιο παράξενο απ' όλα; Ο άντρας μύρισε τον αέρα σαν ζώο και τότε κατάλαβα τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι.

Κεφάλαιο 1 (2)

Τα μάτια μου πετάχτηκαν από τον έναν άντρα στον άλλο, απολαμβάνοντας τη φωτεινή λάμψη των γαλάζιων ματιών τους, τα μακριά μαλλιά, τα γένια και τα γένια που βάφουν τα σαγόνια τους. Τα χέρια τους στις λαβές των σπαθιών που δεν είχα δει ποτέ την κατασκευή τους ...
"Γουόργκεν;"
Με το ζόρι ξεστόμισα τη λέξη, τον τίτλο για το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσα να σκοντάψω εδώ έξω, αλλά το κεφάλι του μεγαλόσωμου άντρα τινάχτηκε προς τα πάνω, τα φρύδια του τσαλακώθηκαν και σχηματίστηκε ένα γρύλισμα.
"&Ει_ρήνdηL,d αδ'εTλWφ*έ".n ΓéύρισDαL γmύρω qμ^οUυY σε 'αυτόG το rσηTμεrίÉο καRιs bεgίAδQαp έναUν $άÉλλοJ ά_νóτzρzαM νóαg zσóτέκLε&τ'αι εvκείa,Y έUναDνh $μWε μPαλλιά τόσFοÉ VσκBοcύρwα ποrυÉ έ)μyοgιαζαSνN σGχRεfδόν μ^αύραO,W nμNε Sτ)αM μάτιdαF τVου )εxξίGσBοCυD Iχλωμά. uμε Jτο*υςJ QάqλλοWυpςt YάντDρqες. .ΜοMυW χαμογ_έλfαUσ_ε κ&αtιm HμFετάF éκούQνησεj εbλNαzφρά wτο TκÉεFφάmλBι τtουK. Ίδpια παgνοAπλία', YίδWιος Wμbανyδlύας, JίlδLια σrυwμZπ$ε,ρVιφTο(ρά.K Y"gΤρUοNμSάaζεvις Jτηb μYικρ(ήS AκυνKηγBό_ς"D. Εkκ^ε,ίναu Iτα γαλά.ζια μάτqια! Tμετα(τοπMίDσNτηLκsα)ν σεD wμέ&νmα. m"gΈnριξες !κ*άaτω έναÉ μéεγάlλLοc Oθηsρ^ίWοw éεHκεéίl Tκαnιq μAάVλισ(τhα με_ HμίNαZ mμόνVο jβUολCή. ΚρéαCτYήKσα)με τAην, ανα!πνMοvή tμα.ςu καθώςN RτFοO Nέdρ*ιgξεwςh,m RανtαρLωIτkιόμrα,στIαSν αν οι LθεvοPίt uθsαU ήBτ!αÉνl ευnγενι$κο)ί-c"A
"Αλλά πώς θα το πάει σπίτι του ένα μικρό πλάσμα σαν εσένα;"
Ένας τελευταίος άνθρωπος εμφανίστηκε και τότε κατάλαβα τι ήταν αυτό. Όλες οι γυναίκες είχαν ακούσει ιστορίες για τους wargen και τις αφύσικες ορέξεις τους. Έρχονταν γλιστρώντας πάνω από τα σύνορά μας σαν αλεπούδες σε κοτέτσια, ψάχνοντας για ήρεμες, παχύσαρκες κότες για να αρπάξουν και... Έπεσα κάτω, άρπαξα το μαχαίρι μου, και μετά σκούπισα το χέρι μου και τη λαβή του στο φόρεμά μου, όταν διαπίστωσα ότι γλιστρούσε από το αίμα του ελαφιού.
Αλλά αυτός ο άντρας, παρατήρησε τις πράξεις μου, το ελάφι και το μαχαίρι με ένα σαρκασμό. Σε αντίθεση με τους συμπολεμιστές του, τα φουντωτά καστανά μαλλιά αυτού του άντρα κρέμονταν στο πρόσωπό του, καλύπτοντας το ένα μάτι, το μοναχικό μπλε μάτι που φαινόταν να καίει από ένα ατελείωτο μίσος.
Θbα 'με uμισοBύσε,D .επειδήé Dο λBαός. τοGυ καιJ οI 'διiκZός$ Uμο$υb FζούDσZαν δzίTπλα-ÉδίQπλα fσGεN bμ_ιÉα rανήσ(υNχη fεTιρήMν*η Oγι'α αzιOών_εςd. Α)υτ*ό^ lδεaν( 'εμhπόaδcισεm τοDυς gάtνRδρεZς& τουU *πuαfτέ!ρZα μοHυ kνα ανNα^γκάqζ,οντLαsιP να ιdπgπRεύtοRυν και να _πε!ριgπ(ολούνi fστα Nσύνορiα*, γιαx νnαf φAρNοAντίζουνq τaαR πzαράποRνiα τZοWυ Gλ,αούU Nμjας. ΑFυcτό δεtνC τ,ουYςA xεμπόKδιUσεF dνα $συγκ$ρούοAνται μεN τaοDυς éλύ!κDουéς vτοóυy Σdτρ!έsλαι qκzαKιs να επuι'σRτρέφουν VαιμFόφTυρPτοιd, α.λYλά νZικητ,έςp. TΔyεFνD Kτ!ους' εμπόδιyσuεJ αPπό τbο να σέρνHοOυvνé LφaτωOχά DδÉείγHμαHτuα (στοy fφρούtριQοl &μαςC κα'ι QστzηÉ σwυTνTέχ.εJιαh Cνα Dπρ.έ)πεHι ναN τZα SεπMιxσjτρέψ*ουMν pμε qλDύZτρQα σLτοÉνr URlfhric lτYουNς!, Nτονy _βαVσιλ(ιά& τyωνG λύ_κωOνp. ΚNαι σίpγο&υvραa Rδsεν τrοdυςp &εμπkόδιGσεX α*πÉό, το $νbα σFυ.μπMεÉρlιφέ!ρcοPν'τhαNιi Jστη γrη$ μαÉς,g *στοgυςz ^αν!θJρMώxπDοWυςJ $μÉας,ó σαmνJ sναf ήSταmνv δóιkκOοóίx Uτους,R ναV zκλέβ$οuυ!νV ÉπWολίτες vμακριά, *γFια νBαm NμηqνG fτους' JξaαWναYδXοUύνM πPοlτέY.f Έσπxρmω^ξiαL GτMοó μ&αχiαίριj UμοMυ Xστοzν αLέρHαW nανnάμεσiαh _σε Rεκéεiίzνο'ν κmαZιc σ_εK .μέuναD, Jκαι_ ο'ι άBλλοι* τXρwειzςi ^γέHλmαqσαuνY ωvςt Dαπ$άντη!σηj.l
"Γεννήθηκε μια κυνηγός και ένας πολεμιστής", είπε ο ξανθομάλλης. "Και έλεγαν ότι οι γυναίκες της Γκράνιας είναι αδύναμες γαλαζοαίματες. Φαίνεται ότι μας παραπλάνησαν".
"Αν αυτή είναι δική μας, δεν θα παραπονεθώ", είπε ο μεγαλόσωμος άντρας, περνώντας τα μάτια του από πάνω μου. "Κάποια με αρκετή φωτιά για να κρατάει τα πράγματα ενδιαφέροντα και που μπορεί να φέρει κάτω αρκετό φαγητό για να ταΐσει την αγέλη;" Κούνησε αργά το κεφάλι του και μετά μου χάρισε ένα πονηρό χαμόγελο, οπότε το μαχαίρι μου γύρισε για να τον σημαδέψει. "Αν μπορεί να μου φέρει μια μπουκιά να φάω, αφού την έχω βάλει στη γούνα μου, θα είναι σχεδόν τέλεια".
"Αδέρφια..." είπε ο μελαχρινός με ένα σφύριγμα, και ενώ μετακίνησα το μαχαίρι μου προς την κατεύθυνσή του, ο δασύτριχος εμφανίστηκε στον ώμο μου. Ρούφηξα μια ανάσα, έχοντας ακούσει για την απόκοσμη ταχύτητά τους, αλλά οι αποδείξεις γι' αυτό ξεπερνούσαν κατά πολύ τις ιστορίες. Τη μια στιγμή ήταν μακριά από τα δέντρα, την άλλη στεκόταν ακριβώς δίπλα μου, και πριν καν προλάβω να κουνηθώ, το χέρι του σφίγγει τον καρπό μου.
"Σ^ταμάτα",( Lεgί^πéε Tμ$ε mκαgτqσHούVφιασ(μαR. "ZΤο$ GμόdνOο που$ θJαW κOάνεOις εqίν*α'ι vναJ χQτQυπήσεXιuς tτον$ εαυτ_ό σyοuυD"B.
Έσφιξα τη λαβή μου στο μαχαίρι, δυνάμωσα τη στάση μου, όπως ακριβώς με είχε διδάξει ο Νόρντρεντ, αλλά όλα πήγαν χαμένα. Το χέρι του άντρα δάγκωσε. Ένιωσα σαν να μου έτριψε τα κόκαλα, μια πνιγμένη κραυγή ξέφυγε από τα χείλη μου.
"Θεοί πάνω από σένα, Γκάελ", είπε ο μελαχρινός άντρας γρυλίζοντας. "Δεν υπάρχει λόγος να χειραγωγείς την κοπέλα".
Αλλά τα λόγια του Γκάελ ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Καθώς το μαχαίρι έπεφτε, το άρπαξα με το ελεύθερο χέρι μου, αλλά καθώς το έκανα, ένιωσα το κοφτερό, κρύο δάγκωμα της λεπίδας μέσα στο δέρμα μου. Τράβηξα το χέρι μου προς τα πάνω, το όπλο αγνοήθηκε τώρα, το αίμα μου και το αίμα του ελάφιου συγχωνεύτηκαν, και τότε ήταν που η συμπεριφορά των ανδρών άλλαξε.
"LΤι;T!&"
Η φωνή του Γκάελ έκανε τα μάτια μου να τιναχτούν προς τα πάνω και να γυρίσουν γύρω μου για να δω ότι αυτά που ήταν καθησυχαστικά σκούρα μπλε μάτια τώρα έλαμπαν ένα χλωμό, φωσφορίζον τιρκουάζ και με μελετούσαν σαν θήραμα, όπως κάνει ένας λύκος. Γιατί αυτό ακριβώς ήταν αυτοί οι άντρες.
Ο Γουόργκεν είχε δύο ψυχές εκεί που εμείς είχαμε μόνο μία, όπως το ήθελαν οι θεοί, και μέσα σε κάθε μία από αυτές ζούσε ένα θηρίο. Είδα την απόδειξη αυτού στο πρόσωπο του Γκάελ, καθώς μύριζε τον αέρα με μακρόσυρτες μυρωδιές, καθώς τα χείλη του κούρνιαζαν προς τα πίσω για να αποκαλύψουν τους κυνόδοντές του. Ήμουν το ελάφι τώρα, η καρδιά μου έτρεχε, οι μύες μου τεντώνονταν, έτοιμος να τρέξω, αλλά η λαβή του έσφιγγε.
"Γκάελ! Τι στα ονόματα όλων των θεών..."
Ο fμOεyλLαAχpριzνqός_ IάντZρ.αsς 'πnρjοχcώρησ&ε πρIοJς Kταy εκεfίJ, με TτονH rεκ)νευριnσ(μaό εμFφαFνήk στο. πéρόσóωπ*ό! τοfυ,A καιC για μxιmα zστOιNγμdήm τHοnνv kφSαντpάσ_τηκQαJ ως Bσéω&τ*ήρIα μο&υ, vαλAλάO ο ΝόρPνOτρmενuτ cμMου& uείχÉεs IπVάντjα tε!ντυqπsώYσdειf lόVτιM wέzπρεπéεn xνα βcαNσίζ*ο*μYα&ι ^στοIνM εuα,υτuόm μ.ου.,O όχWιd σε JάhλIλουWςh. ΜSόzλkις οg άλDλοyς TάνYτyραjς wπλpησίασε, OαbκDοFλSοYύθησαhν καιÉ οιU YάλhλGοιY Éκαιr τόFτεJ είδrα όGτιU aείχα bναF ανÉτιhμε$τωπGίiσωA πεiριNσσ_ότερAο^υlςi mαπό ένα,νx λTύκGουFς.)
Δεν κινήθηκαν ως άνθρωποι, αλλά ως αγέλη, συσπειρώνοντας πιο κοντά. Τα μάτια μου πετάχτηκαν, το σώμα μου κινήθηκε με φρενήρεις μικρές σπασμωδικές κινήσεις, καθώς έκλειναν όλα τα σημεία εξόδου. Γρυλίσματα γουργούριζαν στο λαρύγγι τους, τα πρόσωπά τους ήταν μάσκες ζωώδους πείνας καθώς με έκλειναν μέσα.
"Τι έχουμε εδώ;" είπε ο ξανθός άντρας, γέρνοντας το κεφάλι του προς τη μία πλευρά.
"Κάτι νόστιμο", απάντησε ο ψηλός άντρας για μένα. "Όχι κάτι που περίμενα να βρω".
"ΌYχι κÉάGτ!ιt ποbυ θCα σκ)όντOαφτpεé WπóοQτέj", Yείπεt Rοs μελHαYχcρινxόgςq lάνhτρRαxςr και bαgπPό qτηcν έκ.φρα^ση τοqυó πρsοσUώποGυ τουb, Vπtάmλ!εYυε σÉκλbηράO Iμε Rτο $θLη(ρίsοL τοóυ fγιαJ DναG VδQιαgτηOρήéσVε&ι SτdοHνc GέGλεγwχοz.É U"ÉΠGράγμxατιW, Mκάuτι NπολPύ. fιOδmιpαAίLτεzρAοT"i.D
Όταν ο άλλος άντρας άπλωσε το χέρι του για μένα, ο Γκάελ εγκατέλειψε την κράτησή του, αλλά όταν πήγα να ξεκολλήσω, ο μελαχρινός άντρας ήταν εκεί. Ο καρπός μου είχε πιαστεί και όταν πήγα να τον χαστουκίσω, το ίδιο και ο άλλος, και τα δύο μου χέρια τραβήχτηκαν πάνω, πάνω, μέχρι που το σώμα μου πιέστηκε πάνω σε ένα θωρακισμένο στήθος.
"Τι είναι αυτή, Ντέιν;" είπε ο ξανθομάλλης άντρας, πλησιάζοντας πιο κοντά. "Το αίμα της..."
"Κάποιος ντόξος που βγήκε για κυνήγι..." προσπάθησε να πει ο Γκάελ.
"AΌQχι", UείTπε ο μεγwα'λZόkσ*ωμος wάwνyτ.ρα'ς( κjαιi Pο_ι sυSπόλjοkιOπο.ι$ σι!ώiπ,ηfσ$αwν.K
Ο μελαχρινός άντρας τράβηξε τα ματωμένα δάχτυλά μου στο στόμα του και μετά έκανε κάτι που ούτε η πυρετώδης φαντασία μου δεν είχε προβλέψει. Ήξερα ότι ήταν ζώα, αλλά αυτό; Άγγιξε με τα χείλη του τις αρθρώσεις των δαχτύλων μου, όπως έπρεπε να κάνει ένας άρχοντας όταν χαιρετάει μια ευγενική κυρία, αλλά αυτό που έκανε μετά ξεπέρασε κατά πολύ τη σφαίρα των καλών τρόπων. Μύρισε το αίμα που έσταζε εκεί και στη συνέχεια, προς τρόμο μου, η γλώσσα του έβγαλε το μάτι.

Κεφάλαιο 1 (3)

Ήταν γρήγορος, με κρατούσε με μια λαβή που έμοιαζε με σίδερο καθώς επέστρεφε για περισσότερο, ακόμα και όταν έβγαλα έναν ήχο αηδίας. Τα γεμάτα χείλη άνοιξαν, οι κυνόδοντες έλαμψαν, καθώς έσπρωξε ένα από τα δάχτυλά μου στο στόμα του. Η αγωνία μου έγινε πιο ξεκάθαρη καθώς η γλώσσα του γλίστρησε πάνω στο κόψιμό μου, αλλά όχι λόγω πόνου. Παραδόξως, όλη η δυσφορία εξαφανίστηκε τη στιγμή που το έκανε αυτό και αντικαταστάθηκε από κάτι εντελώς διαφορετικό.
Κανένας άντρας δεν με είχε αγγίξει, όχι έτσι, όχι με έναν τόσο σοκαριστικά οικείο τρόπο. Τα μάτια του καρφώθηκαν στα δικά μου, κάνοντας κάποιο είδος μαγείας, καθώς ένιωθα την κινητή του γλώσσα να γλιστρά γύρω από το δάχτυλό μου. Ήταν περιέργως απαλή. Περίμενα κατά το ήμισυ να μου δαγκώσει το δάχτυλο από τη ρίζα, γι' αυτό και αιχμαλωτίστηκα στιγμιαία από τη βελούδινη απαλή αίσθηση του να με γλείφει καθαρά. Και μαζί μ' αυτό ήρθε μια παράξενη ζεστασιά, μια ζεστασιά που διώχνει κάθε πόνο και τον αντικαθιστά με κάτι άλλο. Απλώς κοιτούσα, αιχμάλωτη στο βλέμμα του, ακούγοντας τα βογκητά που έβγαιναν από χαμηλά στο στήθος του, προφανώς αυτά της ευχαρίστησης από την έκφρασή του. Μια ευχαρίστηση που άρχισα να μοιράζομαι.
Όπως όλες οι ευγενείς κυρίες, ήξερα λίγα πράγματα για τους τρόπους της σάρκας, αλλά είχα... ακούσει πράγματα, είχα δει πράγματα. Τις καμαριέρες να συζητούν για τις σχετικές αρετές των διαφόρων ιπποτών, μερικές φορές μάλιστα μιλούσαν αρκετά ειλικρινά, όταν δεν αντιλαμβάνονταν ότι βρισκόμουν στο δωμάτιο. Όχι, όταν στεκόμουν εκεί, κρυμμένος από μια πόρτα ή έναν τοίχο, τις άκουγα να μιλούν εκτενώς για το τι έκαναν κάποιοι άνδρες με τη γλώσσα τους. Και τι έκανε αυτός ο Δανός αυτή τη στιγμή; Με έκανε να θυμάμαι κάθε λέξη. Αυτά τα δυνατά χέρια θα χάλαγαν το φόρεμά μου; Θα έπεφτε στα γόνατα, θάβοντας το πρόσωπό του σε ό,τι έβρισκε, τραβώντας τα μπούτια μου διάπλατα και...
ΑJλWλά_ οFι aάλλPοι διóέκοAψαν& Cτ'η συγjκέqνqτVρωσή RμDοfυ, κxάν*ο(ντας kτο,υHςL ίBδιο,υJς ήdχοóυς., μ_υρsίζHον!τÉαYς ,κ^αι βογvκώντOαςC σαzνI Qτuα pκWατqαραFμhέRνFα mζώMαA ποSυn ήταCν) YκDαι ÉτsότGεU ήqτα_ν nπου μlε χHτjύSπηhσQεI. !ΜIποSρεί να 'έμοιCαζtα μBεM cτPσ^ούxλ*αb αυτiή τPηR jστgιγJμήT,p JαYλλIάW Gή(μ*ου*νu mκ,υρίαn, CκTιg έτHσι τRρzάLβηξαl MτCο χέXριK pμουq _απpόl _τKη sλDαxβή) τQοaυ wOa(rBgX,f κPαι! tμεtτQά Qτοh χ&ρOησVιμpο)ποGίHηpσ&αG )για νDαA tχUαbστJοBυκίPσÉω Mτο θρασύg iπρόσωπό τGουl.
Τότε ήταν που αμφισβήτησα τη σοφία μιας τέτοιας αντίδρασης. Όλοι μας είχαμε διδαχθεί πώς να επιπλήττουμε έναν άνδρα που προσπαθούσε να πάρει ελευθερίες, αλλά... πουθενά στις διδασκαλίες της Lady Linnea δεν είχε συζητήσει να καυτηριάσει ένα warg με αιματηρά κοφτερά δόντια. Τότε πάγωσε, τα μάτια του έλαμψαν έντονα, τα αδέρφια του έκαναν το ίδιο, αλλά δεν απάντησαν, οπότε τότε ήταν που ανέλαβα δράση.
Γύρισα στη φτέρνα μου και έτρεξα με όλες μου τις δυνάμεις προς τον αγαπημένο μου Άρντεν, σφυρίζοντας του έντονα καθώς το έκανα. Άκουσα υπόκωφες φωνές, γρυλίσματα και ήμουν σίγουρη ότι τα θηρία είχαν πάρει γούνα και ήταν στα πόδια μου, αλλά έτρεξα έτσι κι αλλιώς. Ο Άρντεν τίναξε το κεφάλι του από το σημείο όπου είχα κρεμάσει χαλαρά τα χαλινάρια πάνω από ένα κλαδί και ήρθε καλπάζοντας, μετά καλπάζοντας προς το μέρος μου. Είχα το τόξο μου στο χέρι μου καθώς έφτασα στη χαίτη του, αιωρούμενη στη σέλα μου με το ένα χέρι και τραβώντας ένα βέλος από τη φαρέτρα μου με το άλλο. Τα γόνατά μου χώθηκαν στα πλευρά του Άρντεν καθώς έβαζα το βέλος μου, σημαδεύοντας τους άνδρες που προσπαθούσαν να με σταματήσουν, παρακολουθώντας την πορεία τους με το τόξο μου.
"Πω πω, μιλαίδη", είπε ο ξανθομάλλης, κινούμενος αργά, προσεκτικά, για να πιάσει τα χαλινάρια του Άρντεν, αλλά το άλογό μου δεν το δέχτηκε αυτό. Μπορεί να ήταν μικρόσωμο για πολεμικό άλογο, αλλά εξακολουθούσε να είναι εκπαιδευμένο το ίδιο, να αποφεύγει τον επιτιθέμενο και μετά να ξεσπά με τιμωρητικά δόντια όταν ο άντρας επέμενε.
"jΘcα hμε αVφXήσεIτ_ε ή θα Bγεμίσω cτxα άgχgρxηστpαg Xτ$ομVά,ρια dσPας μεd βέgληr"P, ξmεZσvπάSθ(ωσYα και* yπXρ(οφcαuνnώς α*υIτόQ ήUτZαYν fτοé lτέcλειvοl )π*ρ*άγVμα ποmυ& έuπvρεCπε IνÉα vπVωk.) Οι ά(νδρεςr υποχώKρησαν aτόvτε, nα^λiλGά( ZόmχSιP xαjπSό' φ!όHβ&οI. KΌχXιf, μFάλλον μεT κHοiί)ταCξαν Jμεj έCνwαν π^εRρ.ίεργHοi α)έρ$α, ιpκαéνοqποqίησCης.C
"Θέλετε να μας οδηγήσετε σε ένα χαρούμενο κυνηγητό;" είπε ο μεγαλόσωμος άντρας, γελώντας όταν έστρεψα το στόχο μου προς το μέρος του.
"Είναι..." γρύλισε ο Γκάελ.
"Σιωπή, αδελφέ", είπε ο μελαχρινός άντρας, και μετά, από όλα τα πράγματα, υποκλίθηκε μπροστά μου, με την ευγενική χειρονομία να καταστρέφεται από το τρομερό μειδίαμα στο πρόσωπό του. "Είμαι ο Ντέιν και αυτά είναι τα αδέλφια μου, ο Αξ". Έκανε μια χειρονομία προς τον τεράστιο άντρα. "Ο Γκάελ και ο Γουέιλαντ". Έδειξε εναλλάξ τον δασύτριχο άντρα και τον ξανθό. "Και σε ποιον θα είχα την τιμή να απευθυνθώ;"
ΞHέQσπHαhσlαN μXεJ τÉηνt )ευéγzε*νAικfή hτfο.υ GδLια!τύπhωσηK, δvεnδBοuμέ!νο*υ όÉτÉι! τBο σXημ^είο qπJοdυ$ κάπ*οιkοgςd bεπέÉλε,ξFε νMα γλ'εPίyψεCι το αkίgμα. απ.ό τα δάχτéυλά μοóυ 'εXίxχzε ξεXπzεράBσει κατά πο(λύ τηN σGτιγ(μRήC mτcηéςK VευγjένεdιαςL, αλ,λάO καθJώIς σήκωσα cψηλάk uτFο κfεφSάλι xμουP,l $αν(α^ρωxτήhθηκα pαAνk _αfυτéόN fθUα μπgοροiύσkε ναR .λlειYτóουZργ,ήσbει )υsπέ'ρU qμου^.
"Είμαι η Ντάρσι, κόρη του δούκα του Έλβερστον και κάθε ελπίδα να με κρατήσετε...".
Ένας θόρυβος με διέκοψε. Είχα ξεγλιστρήσει από το κάστρο προτού ανατείλει ο ήλιος, καταφέρνοντας να μπω στους στάβλους για να βγάλω έξω τον Άρντεν, προτού βάλω η ίδια τη σέλα και το χαλινάρι του. Αλλά μέχρι τώρα, οι άνθρωποι θα με είχαν χάσει και, αν ο ήχος των βροντερών οπλών ήταν κάτι που έδειχνε, με είχαν βρει.
"Ούτε που θα το ονειρευόμουν", είπε ο Ντέιν με ένα αργό χαμόγελο, μετά ακούμπησε το δάχτυλό του στο μέτωπό του και έκανε μια παράξενη μικρή υπόκλιση, όπως έκαναν και οι άλλοι τρεις. Δεν μπήκα στον κόπο να το ανακρίνω περαιτέρω, ρίχνοντας το τόξο μου και ρίχνοντάς το στον ώμο μου, πριν δώσω στον Άρντεν το κεφάλι του.
ΤαÉ iποgλuεqμPικÉάm άtλογαJ τ!ουa !Έλβ.ερlσUτzον QεκrτρέφaοKνταQνz σéε yκοπάXδιaα. HΉταóνZ μmιCα_ Lαμ'φιλεγόμ*ενCη πρlαfκMτιtκή', YτsοK Yνα αφ)ήνοGυ!μ^εT AτTόσlα πqολλάz TάMθιGκXτα$ LαDρσεuνιnκά !ζiώZα μdαSζί,É bαjλcλάr VδιαπισkτώσαZμkεn ότLι σύhντrομα jκZαmθNιέρωZσαMν μια σnεGιρά vπJρkοτHεQραιfότη.τας μTε$ δόBνzτιαa κbα)ιB οrπyλTέrςa,& *μιGα* σειgρiάb γJιCα τéηmνJ οbπ.οία 'τ_α mπuερ^ισAσtότgεJρα απόi αTυvτGά θRα _πολ,εμοRύóσtα.ν σmκλlηnρTά Pγια kνpαM SτηνF éπροστvαXτ'εύDσvουν.f ΤYα αWυQτ$ιάY cτου ΆρéνÉτWενM Xτxε_νaτώqθyηÉκα.νU Hσvτον Hήhχο άfλAλaων Éαλéό.γων κCαlι όxταν τJοmν Uέhβα!λα AσXεU Cκαλπ(αiσμsόD, cέCφυ'γεA μεó NχαhράD,* sδιασχίζhονQτ$α$ςt τPοlυ)ς Zβ_άλ_τοLυtς aπρος 'μιdα οPμάaδWα xιFππLοτJώ$ν.b
Στη συνέχεια, θα μου γινόταν αυστηρή επίπληξη. Μπορούσα να ακούσω τις φωνές τους στο κεφάλι μου. Κι αν με είχαν βρει οι Wargen; Κι αν ήταν ιππότες κάποιου άλλου άρχοντα σε περιπολία; Δεν τηρούσαν όλοι οι άρχοντες της Γκράνια τους άνδρες τους τα ίδια πρότυπα ιπποτισμού με τον πατέρα. Αλλά καθώς καλπάζαμε πιο κοντά, είδα ένα γνωστό ξανθό κεφάλι ανάμεσα στους στρατιώτες, και ήταν ο Κρις που έφερε το άλογό του δίπλα στο δικό μου.
"Ντάρσι!"
Η καρδιά μου φούσκωσε στο άκουσμα του ονόματός μου στα χείλη του.
"ΚρYιςT!)"
Ο ιππότης μου κατέβηκε από το άλογό του τη μια στιγμή, ενώ την επόμενη σήκωσε τα χέρια του για να με βοηθήσει να κατέβω. Έτρεξα στην αγκαλιά του, καλωσορίζοντας ακόμη και το κρύο πάτημα της πανοπλίας του στο δέρμα μου. Αλλά δεν υπήρχε χρόνος για αγκαλιές, προφανώς. Τα χέρια του πήγαν στο πρόσωπό μου, ψάχνοντάς το για ίχνη βλάβης. Όταν δεν βρήκε τίποτα εκεί, με κράτησε σε απόσταση αναπνοής και εξέτασε το υπόλοιπο σώμα μου.

Κεφάλαιο 1 (4)

Τον κοίταξα επίμονα. Το πρόσωπό του ήταν ένα πρόσωπο που θα προκαλούσε χιλιάδες γυναικείες λιποθυμίες. Εκείνο το δυνατό σαγόνι, εκείνα τα γεμάτα χείλη, εκείνο το πέρασμα των ξανθών μαλλιών που έκανε άλλες γυναίκες να συγκρίνουν το χρώμα τους με εκείνο των ηλιόλουστων ημερών και του χρυσού σιταριού. Αλλά δεν υπήρχε τίποτα απαλό ή ευγενικό στα βαθιά καστανά μάτια του αυτή τη στιγμή. Ήξερα ότι ήταν η στοργή του για μένα που τον έκανε να ψάχνει το πρόσωπό μου τόσο προσεκτικά, αλλά ο θυμός που συσσωρευόταν εκεί με τρόμαξε ειλικρινά.
"Ντάρσι". Ανάγκασα τον εαυτό μου να κρατήσει τη θέση του, καθώς εξέταζε την κατάσταση των χεριών μου και του φορέματός μου. "Τι στο όνομα των θεών;"
"Είχα ένα μικρό ατύχημα, Κρις", είπα. "Ήθελα να βγω για κυνήγι ελαφιού".
"'ΚQαιp έMτÉσι ανMέλBαβεVςa νaαI uπfαXςa,! άσ*χzεταr μεC nτο JτtιP εLίbχCε Sν'αu dπε.ιm BοZ óπαjτAέHρAας σο!υG _γι' αυτtό;"J
Ο τόνος του ήταν σεβαστικός, ευγενικός, αλλά αυτή η ψυχρή κόψη έκοβε πιο βαθιά απ' ό,τι το μαχαίρι μου. Τότε ανατρίχιασα, ένα κρύο εγκαταστάθηκε πάνω μου τώρα που οι καρδιακοί μου παλμοί άρχισαν να επιβραδύνονται.
"Άρχοντα, πρέπει να επιστρέψουμε τη Λαίδη Ντάρσι στο φρούριο", είπε ένας από τους ιππότες, πλησιάζοντας το άλογό του.
"Θα έρθει μαζί μου", επέμεινε ο Κρις. "Είναι εξαντλημένη και οι θεοί ξέρουν τι έχει κάνει στα χέρια της. Πάρε το τόξο και τη φαρέτρα της. Θα πρέπει να την πάω στη Λαίδη Λινέα πριν την αντιληφθεί ο δούκας. Θα μας μαστιγώσει όλους αν μάθει τι έκανε, τον Νόρντρεντ ειδικά που γέμισε το κεφάλι της με τέτοιες ιδέες".
Κhαι iμóεg αυτzό nτονI kτρόπdοJ,J μrε ^ανZέβαhσαCνs iστηM nσέλα rτο_υ Éπ(ολύ^ ψηbλLό_τUεcρουl WαλXόγIου,N μWεG Qτvοgν Μπ(ρTέDικHερ, )ν!αG χdορwεuύει Hστην _αίσ^θYησJηx wενό$ς, άγνωσ&του xαν.αβbάNτη Vσuτhην Gπλάlτη τουr.ó Ο XΆρν(τ*εkν OμmοKυ προCχpώSρ*ηjσsεB _μπ(ρ&οσvτά, χIοsυφzτaώνοSντ*ας τIηH cμAουσοxύδαc Aτbοwυ ΜÉπρdέικFεBρ& γdιαl Éνα τονI ηρnεdμήσ&ειu,f προMτο*ύ Yο nΚριkςu ση,κω!θ,εQί πίtσωé μου.
Μπορεί να ήμουν κόρη δούκα, αλλά ήξερα ότι θα το έπιανα όταν επιστρέφαμε στο σπίτι. Η πρωινή βόλτα, το ματωμένο φόρεμα, ήταν αρκετές αποδείξεις, αλλά μετά υπήρχε και αυτό. Μια κυρία δεν ιππεύει καβάλα. Μια κυρία έδειχνε την ικανότητά της στην τοξοβολία μόνο τις ημέρες των τουρνουά, όταν γινόταν ένα συμπόσιο για τη θεά, τη Χριστ, εκείνη του τόξου. Μια κυρία σίγουρα δεν ταξίδευε στους βάλτους χωρίς συνοδεία και χωρίς συνοδό, κυνηγώντας ελάφια. Και είχα διαπράξει κάθε μία από αυτές τις αμαρτίες.
"Kris-" άρχισα να λέω μόλις έφτασε μπροστά, πιάνοντας τα χαλινάρια, με το σώμα του να πιέζεται πάνω στο δικό μου.
"Όταν γυρίσουμε στο φρούριο, Ντάρσι", είπε με λιτή φωνή πριν σπρώξει το άλογό του σε βηματισμό.

Κεφάλαιο 2 (1)

==========
Κεφάλαιο 2
==========
"XΘεέi GμtοAυf!" *ΕJίπlε η iΛ'αÉίPδη MΛί.νιαr,. οPρμpώRνταhςT στοAυς σwτάβλουςó éμόλzις μyπήκαzμ$ε^ μέσαq.N Τα iμάfτιvαj της dήταéν aπOα.ντοLύr ταυsτό,χwρο.ναi,w Sπ.αρHα*τCηiρώlντzαmς τ(οóνB τρόπiοa uποfυ κBαθό'μnοFυνW rκαÉβάÉλ(α _κDαdιK ανάμhεFσÉαé HστzοbυςU TμYηρtο_ύtςé mτLοHυS MΚWριNς, έWπmειRτPα_ !τ$ηIν hκOατIάστMαση$ mτοÉυ φfοmρέAμAαKτjόJς tμου,D τwα NμyαéλλcιKά μο$υ κqαι Uτα χFέ,ριRα μου. "Δ'ώσ'O τTηT μxοTυn.$ Γaρήdγ&οcραk óτUώρqα!p LΑνT οt XδVού*κmα*ς uτ'ηνB δgει έτσιS..(.T"S
"Θα γίνει κόλαση για όλους μας", είπε ο Κρις, γλίστρησε από το άλογό του και έγνεψε στον σταβλίτη που έσπευσε να πάρει τον Μπρέικερ. "Αχ, Νόρντρεντ. Ακριβώς ο άνθρωπος που έψαχνα. Μπορείς να είσαι αυτός που θα λογοδοτήσει γι' αυτό, υποθέτω".
"Μιλαίδη", είπε ο ιπποκόμος του οχυρού, πλησίασε πιο κοντά και σχεδίασε μια υπόκλιση αρκετή για να ικανοποιήσει τη Λίνια. Αλλά εκείνα τα δροσερά μπλε μάτια, ήταν στραμμένα σε μένα, όχι σε εκείνη, και άπλωσε το χέρι του, με τη Λινέα να γκρινιάζει όλη την ώρα, παίρνοντας τα χέρια μου στα δικά του και γυρίζοντάς τα πάνω κάτω. "Κατέστρεψες ένα ελάφι".
"Ναι, Νόρντρεντ, έπρεπε να με είχες δει!"
ΓιFα ^πρ)ώZτη Xφορ(ά* lσQήóμSεmρQα τοp .πLρωί), UέaνBιωkσα τ*ηνx ψuυNχiήé μουó ν)α τραγhουéδBάAεaι α$πMόB &τοw επ'ίτευGγqμCά τrηsς. RΈÉναó vμGέwροQςf μοéυ aθFρηνGούσLεS γXια Nτο^ πέjρGαBσ&μsα τουi ελάSφSιjοkυQ,_ *ειδι_κάj μiε ^τοi γMεγ^ονFόHςy ότι sτPοr dάφ&ηSσ'αKν hαπ_λά RεFκPεί sγια pτιlς )αλQε,πούiδες καcιK LτmοgυpςA ÉάλλοRυς ψNοφMίμους..T. rΑλλéά kανά*γκαIσiαM το SμkυNαλ*ό Éμyοjυ νmαM απομhακρυνtθmεί απόN IαSυJτfή τIη, σxκIέ,ψaηk. )ΗD kπLρόjθεσήi μου,L ανF zεί$χqαm _πPετJύ'χCεmι!, ήUτBαDνg tνaαó εFπUιdστrρÉέψWωx στcο φbρούριfο bκαιS νdαK AζητήσXωQ αIπόH wκάπ$οιοHυςV άνDδSρmεXς τοjυn πkατIέραt μο'υQ ν!α αwνακLτήRσDοsυν. τdοJ κο!υ*φIάρ&ι. sΣτ*ηw qσυQνIέχnειαW θÉα^ _τdοO pπαρNέδιYδα σqτονb LΦρέντ!ερ_ιfκ,( 'τοHν χαqσ(άπSη *τουF οχυρxούL,V γιzαB Kνα τmο κwαθαρWίσει iκzαι' Fνα yτdο *περιvπJοι,ηθεÉί. rΚ.άyτιó 'πjουS θαw μπ^οDροWύσα tακ^ό^μαM ναN κhάuν(ω,V (εφό*σοtνZ lοι nι.ππaότεIς *εGίuχFανT πMρXοειKδοaπSοHιuήkσει kόbτfιM οιL vκLλέLφτqεςZ _των JπολJεYμοκάπJηVλων ^κυκλοφοZρXοTύσαrνU hξαJνzά εUλCεύCθεóροι.
"Αρκετά μ' αυτά", είπε η Λαίδη Λίνεα με ένα απορριπτικό χτύπημα. "Είναι αρκετά άσχημο που στεκόμαστε εδώ μέχρι τον αστράγαλο μέσα σε βρώμικα άχυρα και κοπριά αλόγων".
Πραγματικά δεν ήμασταν. Ο Νόρντρεντ κρατούσε τα αγόρια να δουλεύουν σκληρά στους στάβλους, να καθαρίζουν τους στάβλους κάθε μέρα και να τους διατηρούν καθαρούς. Χλώμιασε από θυμό με αυτή την κριτική, αλλά ούτε αυτός τόλμησε να μιλήσει πάνω στην κυρία.
"Το απόσπασμα από το Στρέλεϊ αναμένεται να φτάσει σήμερα και ο δούκας θέλει να παραστεί ο Ντάρσι. Ο βασιλιάς χρειάζεται απεγνωσμένα πόρους από τη Στρέλαν και άφησε στον δούκα να ξεκαθαρίσει τις λεπτομέρειες. Αν η εξοχότητά του καταφέρει να πείσει τους ειδωλολάτρες να συμφωνήσουν σε όλα τα σημεία του, θα τον ανεβάσει πολύ στην εκτίμηση του βασιλιά". Στη συνέχεια, τα μάτια της γλίστρησαν σε μένα.
Η ,κυkρtίαs ήnτ.αPν πAαν'τ(ρIεμέ&νη γυkν)αfίLκαC,y οπwότεf Mτ'αc μ$αhλdλÉι)ά της gήyτyαν πά^νVταh hκUαWλυCμμένα ^μGε ένα TπαaνÉω*φό)ριZ, zέgναC jκομóμάτι_ aύφlασμwα πsοXυ 'έjκρυuβuεO Iτsαr BμYαλAλιpάa JκIαιp Vτοr Vλαyιμό, αλHλά άPφ&ηOνεy dτοé πaρόPσOωπSο* jγHυμνόJ.i ΗN δTόbξαl τωνF dμ^αλaλιGών fτyης cήUτανK )μaόyνDοZ γ!ια^ fτFα μxάτια pτrουi PσυAζYύsγουH aτης. LΑλλQάa HοY dΛόρδοPς sΦ$άvλUοRου. aείRχε πiεqθUάCνqει nσóτrη zμXάPχη Uπxριrν FγεTννiηnθ^ώ&, Lο.πIόtτεC cτzώRρjαr μ.όνοó vοιó tίgδιοJιQ sοLι Sθ!εhο.ίb έβλcε!πcαaνZ τηBνu πDραγcμWα)τkικήU Vτηςa ομ*οSρsφιtάÉ. Τίν)αξ_ε τιwςV χ_ιMονGισIμένεςn rλευzκ^έmςD πWτυχέIς& κNαθjώςM μTε ε*ξέwταmζεT πQρQο^σεqκτzικάA, dμε Cτ.αJ γwκρ.ίéζCαf BμRάqτιPα Jτηςó Jνα iβλ(έπsουxν$ κqαVι *νDαc ζZυγyίxζο^υLν όl,Nτιb ήμοbυJν.
"Θα μπορούσες να γίνεις πριγκίπισσα, λαίδη Ντάρσι", είπε, λες και αυτό ήταν κάτι που όλοι θα έπρεπε να επιδιώκουμε. "Παντρεμένη με έναν από τους πολλούς γιους του βασιλιά. Ίσως ακόμη και με τον πρίγκιπα Bryson".
"Δεν νομίζω ότι θα μου ταίριαζε να γίνω βασίλισσα", απάντησα βιαστικά, με το βλέμμα μου να πέφτει στο πάτωμα.
Αυτό το σχόλιο, τουλάχιστον, θα μπορούσε να περάσει ως παρθενική μετριοφροσύνη παρά ως αγένεια, αλλά η ουσία του παρέμενε η ίδια. Να με στείλουν στην πρωτεύουσα, την Αραματία, και να αναγκαστώ να ζήσω τη ζωή μου πνιγμένη από το βασιλικό πρωτόκολλο... Τα δόντια μου έσφιξαν και μόνο στη σκέψη, το ίδιο και του Κρις.
Μ*ε XπgερSίερNγαt wμcάτlιαZ, kπyαρακiολHουθHούσαf τHον μυB IστcοP óσαγόéνjι iτ^οuυw LνAαm YλcυRγίζcειw σDτYην Dαéν^αφ_οÉρά τοUυs όuτι )πSαóντρnεύοkμαι xάλ.λοMν. FΕqκRτόuς από$ vμια εuλαaφρxώς μεγαYλύτερηN φóιwλι'κ)όYτjηkταZ MαMπόI kόZ,τι^ ,μουC pέDδι^νανP Rοι περιWσLσότεkρ'οιW άντ*ρcεtςP, δενS cεwίYχ!αF aλάsβειX ποτVέ _αSπό& Aε.κóεqίνοÉν xτ'ίkπQοταN περιDσσότεgρ.οu αCπéόL _τnηAνm ευMγ'έPνεια. πHουk αρBμBόζpε*ι Lσεó óκPάθε κυhρ^ίYα. jΑλλάw aκ,αθwώςÉ εpίδRα wμιMαf cφXωτsιάg &ναS *αMνάβειS cστα κασ*τα(νά JμÉάτDιGαL éτgοyυ, ανnαLρωZτsήzθqηSκαK, ήλóπIιwζIαJ ότι 'θGαé μVποéρ^ούσtε vναy dείuνpαι ^κóάuτxι πbερ^ιóσgσότcερο.V mΑbνε)ξάρYτηJτKαk απόh αυτόu, όποxι^α iεπιθυμTίαw κι αLν Sένιωlθα,l $αναPγtκlάστsη*κα. XναY τηSνf καIταπνίvξJω. 'Ό,τKι 'κiιi αν ένι(ωPθsα γιXαn sτοóν) ΚÉριSς, ήuξερBα όJτFι οhιk επjιθdυjμmίεnςu εNνCόqς. jβασιBλLιuάK ή& PενWόςS BπBρίγκnιkπuα )θα το ξεIπkερ,νούcσαν YκÉαι αυ,τόH έAκαóνxε την &κOαρbδιά_ μIου' Tν'αz χrτυπKά_εKι Bπι&οó _γxρή^γορα. !Ταs δhάχτυrλά μο.υT συσVπάσcτIηTκαQν,, ποéθώντας) )νWαB cπTάQρmω τVα ,διBκQάP Wτο!υ' aστHα Dδιkκά! μουL καVι mνtα& Nτ)αH sσφίξJωX, οτιδ!ήzπBοτεj *γsιYαx ναq xσβήσω )τlαT 'σJύWννkεHφiαg καaτGαnιUγίδας ποjυN NσiχηtμαyτjίTζοντAανO tσgτuα μάRτι*α τ^οZυ.v
"Ω, δεν ξέρω", είπε ο Νόρντρεντ, με εκείνη την πλούσια, βαθιά φωνή του. "Νομίζω ότι η κυρία μας θα έβρισκε ότι ένα στέμμα θα της ταίριαζε αρκετά".
"Λες και η γνώμη ενός γαμπρού μετράει σε αυτά τα πράγματα", σφύριξε η Λίνια. "Πού ήσουν όταν η Ντάρσι ήρθε να σέλωσει το άλογό της; Βάζω στοίχημα ότι έβαζες τον θίασο των πιθήκων που προσλαμβάνεις να χορεύει στο ρυθμό της".
"Η εξοχότητά της κατάφερε να βγάλει τον Άρντεν έξω και να τον σέλωσε χωρίς να ξυπνήσει κανέναν από εμάς", απάντησε ο Νόρντρεντ με ένα πλατύ χαμόγελο, και ακόμη και τα βλέφαρα της Λίνια τρεμόπαιξαν λίγο με αυτό. Γνώριζα τον άντρα από μικρό παιδί και, για να είμαι ειλικρινής, μου φαινόταν περισσότερο πατέρας παρά δικός μου. Έχοντας ακούσει τις συζητήσεις των μεγαλύτερων κυριών, οι χήρες στο φρούριο συναγωνίζονταν για να περάσουν χρόνο με τον ιπποκόμο, επικαλούμενες την ικανότητά του με τα χέρια του. "Είναι σαν κλέφτρα μέσα στη νύχτα, αυτό το κορίτσι".
"ΤqιW κρίμiα Jπrο*υx οι! ^ικαóνό!τgη(τ$εkς εVνAός VαπατεώBνgα, δpεν Xείναι& Hσ$τη )λίστyαq Nμεs (τAαd VεTπgιθfυlμη.τCά HπaρCο'σόRντjα_ gγIιiα τιςv &νεLαρXές cκυρίες"w, είDπεZ nη $Ldinneaa μkεP CσκuωXπlτuιGκ)όW ύφοςI. l"VΈλVα, nΝ.τlάtρσ)ι, qέχουjμεP )να* dτCακτοπqοιcήσTοuυRμεb αρtκε,τYήN wαTκvαrτSαÉσ,τα^σSίNα πριSν φHτBά&σqοKυwν οjιO cΣ)τTρέλαν,H και_ KοQ yπατέ(ρÉα,ς' .σουq έχiειn ZξεMκαrθcαρDίσει με( σαNφήνSειαL hποιSεcςD Jθα* wείνfαιV οXι cσυéνóέπειε&ςd αν δεBνO είlσαι$ κÉαyθIαsρsή,r &εSυπαXρTουRσί_ασqτ^η ,και μιαV σnωkστGήf gαRντCανwάκYλασηA BτηςV δjόrξαςB τóοjυ σ'πιCτιtού του"r.
Και τότε ήταν που το ένιωσα, αυτή τη γνωστή αίσθηση κλειστού χώρου, χωρίς αέρα. Το χέρι μου πήγε στο στήθος μου, καθώς ένιωσα ότι η αναπνοή μου τραύλιζε στους πνεύμονές μου. Τα πλευρά μου ήταν σαν να ήταν φτιαγμένα από σίδερο τώρα, βαριά και άκαμπτα, η τραχεία μου στενή σαν κομμάτι άχυρο και εξίσου αδύναμη. Ο ίδιος παλιός θόρυβος ήρθε καθώς πάλευα να γεμίσω τα πνευμόνια μου, ενώ τα πόδια μου μετακινούνταν ταραγμένα.
"Μίλα..." είπε ο Νόρντρεντ, προχωρώντας προς τα εμπρός, αλλά η Λίνια βγήκε από τα ρούχα της.
"Ω, όχι, δεν το κάνεις. Ο δούκας έχει υποσχεθεί να μαστιγώσει γερά την Ντάρσι, αν δεν συμμορφωθεί, και εμένα μαζί της".
"ΛίRνCε,α, σίγουDρrαp-"T YάρpχισmεX ναé WλCέεWι Éο ΚDρις.
"Δεν ξέρεις ούτε τα μισά από όσα νομίζεις ότι ξέρεις, ούτε κρύβεις τις φιλοδοξίες σου, Κριστόφ του Στάουερλινγκ. Ο δούκας ήταν θανάσιμα σοβαρός. Ο Στρέλαν δεν μπορεί να προσβληθεί με κανέναν τρόπο και για να βοηθήσεις αυτόν τον σκοπό, είναι καλό που φοράς πανοπλία, γιατί σε στέλνουν σε περιπολία", απάντησε με πικρόχολο ύφος, αγνοώντας την ολοένα και πιο απελπισμένη μου κατάσταση.