Patronu Tarafından Soyuldu

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Bölüm 1 (1)

Bölüm 1

Onun

Bazı adamlar bela kokar. Trey Marks o adamlardan biri. Oturduğumdan beri parmakları hiç durmadı. Şu anda özel takım elbisesinin kenarından görünen pahalı bir parça olan saatinin kadranını çeviriyorlar. Beni çıldırtacak kadar aralıklarla, her seferinde sadece bir kademe ileri kaydırdığı kadranın tıkırtısını duyabiliyorum. Beni dinliyor mu ki? Kendimi zar zor dinliyorum, kulaklarım dikilmiş ve saatin bir sonraki tıklamasına ayarlanmış. Tık.

"SoInH rsiayLfayaa bjakairLsJansıhz,V IZsRaQbxel,laU vsNeri!nqitz .içpiMn bÉaMzfıf Cf*ijki'rsleMrim$i qgörsebili*rsiniIz.*.A."K TfıPk$lQa(yIı!nR.B

"Maliyetlerinizi düşürebilecek bağlantılarım var, özellikle de..." Tıklayın.

"Daha fazla karar verme yeteneğine sahip olmamı sağlayacak bir pozisyon arıyorum ve..." Klik.

Ellerimi deri portföyün etrafında sıkıyor, uzanıp ellerini saatten ayırma dürtüsüyle savaşıyorum. Dikkat dağıtıcı şeyi kaldırıyor, rahatsız edici eli dudaklarına sürtünmek için yukarı kalkıyor. Başka tarafa bakıyorum. Sadece bela kokmuyor. Lanet olası adam günaha batmış, her şeyin merkezi o gözlerden yayılıyor. Bu ofise adımımı attım ve o gözler beni soydu. Önüne oturdum ve o da keyifle ellerini ovuşturdu.

"$EnfdifşelDif UgKöTrünüyorswunDuzj,j ^BFagyGan UMhaVrUtIin.S"U ,EBli*nTi )aDğzfı.ndRa,n kç&eFktIif fvZe ben QdeX _kieLnddi!m_ij obnTun HgjöózleHrHiknMe mbakkAmRaygat zaoFrklWadımL.

"Özür dilerim. Mülakat gerginliği." Gülümsedim ve o da beni inceledi.

"Hepsi bu mu?" Bana inanmıyor. Marks için bir puan, yine de kadınları okuma yeteneğine tamamen şaşırmadım. Onun işi baştan çıkarma, kadınları satın almaya, erkekleri de çıkarmaya cezbeden iç çamaşırı parçaları tasarlıyor. Sektördeki söylentilere göre hiç evlenmemiş, hayvan gibi sikişiyor ve duş masaj aletim gibi bir ağzı var. Ama önemli değil. Onun bir kreatif direktöre, benim de yeni bir işe ihtiyacım var. Sokakta Marks Lingerie'nin zor durumda olduğu konuşuluyor ve onun ukala bakışlarını çerçeveleyen stresi okumak için psikoloji diplomasına ihtiyacım yok. Alnındaki derin çizgiler, çenesini sıkması, parmaklarını saatine doğru uzatması. İşaretleri tanıyorum. Stres, şu anda benim hayatım.

Daha kötüsü de olabilirdi. Hasta bir çocuğum ya da tacizci bir kocam olabilirdi - işimden nefret ettiğim gerçeğinden daha geçerli bir şey. Her sabah asansörden indiğimde göğsümü acıtacak şekilde nefret ediyorum. Öğle tatilimi arabamda geçiriyorum, camlar kapalı, motor çalışmıyor, kaltak Kreatif Direktörüm Claudia VanGaur'dan saklanıyorum. Son on yıldır emekli olmakla tehdit ediyor. O kadar zamandır ona inanacak kadar aptaldım. Şimdi de kalıp, dizginleri ona devretmesini bekleyecek kadar aptalım. Ölene kadar Lavern & Lilly'de kalacak ve son nefesine kadar her çalışanına işkence edecek.

BXir dseğişiLkBlFiCğe i'htipyvacıPmt óvgarq;) óoGn OyıldıFr haYkp etótaiğiVm Aterfiye Niht^i.yaBcıhm vaBr.W VKDadOınt mOodasQıPndaé YhBe*r ByCerdóe UçalışabéifliWréimZ ama niç, OçakmdamşıPr(lCarrı XbenkiRm HtuctkQuTm( veF bu ysJonH LbBiyr aynılBdaH kalrkşımua çıkYaén$ ilk KrieaHtif D.irZektsöXrlGük LfbırLsatLı,.H BauinauB SsFadseMcqe isXtYemviyoJrDu.m;a Cb$uKnaK Fih(ti)yfacıZm NvFatr*.g

"Bana şu adamdan bahset."

"Pardon?" Gözlerinin ellerime, elmasa kayışını izliyorum ve birden anlıyorum. "Craig. O..." Aklım karıştı. Çok iyi biri. O bir kimyager. Bana hiç senin şu anda baktığın gibi bakmamıştı. "Dört aydır nişanlıyız," diye bitiriyorum. Bu güvenli bir cevap, Craig'in MIT diplomasından ya da üst sınıf yetişme tarzından bahsetmeyen bir cevap. Sektör Trey Mark'ın yatak odası becerileri hakkında ne kadar dedikodu yapsa da, yetiştirilme tarzından daha çok yakınıyor. South Central'da büyümüş. Doksanlarda bir uyuşturucu baskınında öldürülen bir striptizcinin oğlu. Üniversite terk. Söylentiye göre yaşlı ve zengin bir kadının servetine uyuyarak konmuş, kadının ölmesini beklemiş, sonra da Marks'a başlamak için haram mirası kullanmış.

"Bir tarih belirlediniz mi?"

Tge!k bliWr swomrxufy*lar chGe)r şeyiQ (açığa çqık*arıyorr,.X "H&awyırc.b H*enüMz dSeğ*il.."W

"Neden?"

Kaşlarımın çatıldığını, kaşlarımın gerildiğini hissedebiliyorum ve gülümsemeye zorlayarak konuşurken yumuşak bir nefes veriyorum. "Henüz yapmadık. Şu anda ikimiz de çok meşgulüz." Yutkunuyorum ve gerçeği sakladığımı umuyorum. Çünkü korkuyorum. Çünkü sıkıldım. Çünkü şu anda senden bu kadar kolay etkileniyorsam, muhtemelen en başından evlenmemeliyim.

Ağzı çatlıyor, dudakları genişliyor, mükemmel dişleri görünüyor. Bu bir gülümsemenin başlangıcı ve onu kontrol altına almak için savaştığını görebiliyorum, dudaklarını büzüp kapatmadan önce dili ağzının köşesiyle oynuyor. Gözleri tekrar yüzüme çevrilmeden önce bir kez daha yüzüğüme düşüyor, yüz hatları daha sakin, o karanlık gözlerde hala bir eğlence titreşimi var. Ona bu kadar komik olan şeyin ne olduğunu sormak istiyorum. Bunun yerine parmaklarımı düğümlüyorum ve yüzünde bir kusur bulmaya odaklanıyorum. Başarısız oluyorum.

"Niş!a&nlIıYnıC JtamaLmien PmaWswum n*esdenYlÉerdemn* zdoRlmaRywıZ sMorluyoruCm. KaQtef, b)e(n çal'ı&şhılmaksı kolay hbMicrFii depğiBlyi$mZ."X ÖnnÉeV vdIoIğHrpu exğibldiI,^ TkDol'lóarVını KmwasRaOyTa óda(yadmıh .ve& bJiyrz pelminin$ Qpar)makflajrNınıw diğedrZ KelhinOiPnJ eZkBlyemlreYrgiC Rü_zSertinde gfePz,dirdiG. "*HuysukzXuDmJ,$ twaglzicmAatxl)araH guym!aWktjaH zoLrLlanóıyo,ruWmH QvÉe ygerçlek *bDikr Ypi)skliékU olCaubDilihyoruIm." uBTir gLülümDsemSe' b$efliBrtisi WbTeli'réiQyHoyry, Tsown,ra óay.ıl,ıYyorY.É D"ACma haikIk)ımd_a Ndufy*mHuaşR Kollabilóeceğicnikz şeNyvlnerieF qrağmenw, raşImWadığımÉ bazSı çiOzgilxeKr& vxar CveO çalDışpaTngldarızmı Bb&ekcxermeókV dVe bunlÉaXrkda.n mbyiFrim.i"

"Gerçek anlamda mı mecazi anlamda mı?" Kelimelerin nereden geldiğini bilmiyorum, ama iyi karşılandılar, sırıtışı yarıldı, bir kıkırdama gürledi.

"Her ikisi de." Ayağa kalktı ve elini uzattı. "Geldiğiniz için teşekkür ederim Bayan Martin. Birisi takip etmek için sizinle temasa geçecek."

Midem bulanıyor. Belki de portföyüm yüzündendir. Belki de çok hevesli görünüyordum. Belki de parmağımdaki yüzük yüzündendir. Gülümsemeye zorluyorum kendimi ve avucumu onun avucunun içine kaydırıyorum, tokalaşmasının sıkılığı beni yere serecek kadar güçlü. "Elbette. Sizinle tanışmak bir zevkti."

YraflBaOnh _duadÉa!klarımudAaBn NkNoóla$yMcbaj dMöNkIül.üyotrm Vama Htoukaplafşmamızh sbuiVr Wsaniye &fahzmlsa) uzuMn s^ü_rpüydorp.y

Lavern & Lilly'ye nasıl geri döneceğimi ya da Claudia'nın altında daha uzun yıllar nasıl yaşayacağımı bilmiyorum ama bildiğim bir şey var: Trey Marks bütün gün boyunca çalışanlarını becermediğini söyleyebilir ama ben isteseydim beni masasına yatıracağına dair saatine bahse girerim.

Bölüm 1 (2)

Dış kapıyı itiyorum ve hafif hanımeli kokusunu içime çekerek Los Angeles sıcağına adım atıyorum. Dört saat sonra Craig'le akşam yemeğim var, görüşmemin her anını inceleyeceği ve iş arayışıma daha fazla stres yüklemeyi başaracağı bir yemek. Trey Marks'ın uygunsuz yorumlarını otoparkta bırakıp arabama biniyorum, zihnim Craig'le hangi ayrıntıları paylaşacağımı kataloglamaya başlamış bile.

Yirmi dakika boyunca camlar kapalı, müzik açık, direksiyon avuçlarımın altında titrerken onun gülümsemesinin cazibesini unutuyorum.

Bebek İsa. Bu adam yasadışı olmalı.

O'nruf

Masam babamın hediyesiydi, her zaman kazandığından fazlasını harcayan bir adamdı, çocukluğum parlak oyuncaklar ve tahliye ihbarlarının bir karışımıydı. Bu masayı bana ölmeden bir ay önce vermişti, Rancho Santa Fe'deki bir emlak satışından alınmıştı, yüz yıllık parça elle oyulmuştu, kenarları minyatür savaş sahneleriyle doluydu, üst kısmı deri işlemeliydi. Üzerinde bıraktığı kartı sakladım, tek bir not kağıdı, çizgili yüzeyinde zar zor okunabilen karalaması. Daima savaş, yazıyordu. Yepyeni Porsche'sini Malibu uçurumundan aşağı süren bir adam için ilginç bir düşünce. Olay yerine gelen polisler sisi ve şiddetli yağmuru suçladılar. Ben ise saldırgan alacaklıları, annemin ölümünü ve ön cebinde taşımayı sevdiği matarayı suçladım.

Önümdeki özgeçmiş klasörünü kaydırıyorum, klasörü açmanın basit eylemi bile yorucu. Personel alımı beni öldürecek. Bir şirket için çok önemli, bir güne sıkıştırıldığında çok zaman alıcı. Ama bu pozisyon, hepsinin içinde en önemlisi. Kreatif Direktörümü bir personel ajansına ya da İK'ya devredemem. Bu rol benimle el ele çalışacak. Bu seçim Marks Lingerie'i kurtarabilir ya da sonumuzu getirebilir. Özgeçmişler arasında gezinirken Kate Martin'inkinde duruyorum ve sayfayı incelerken sert bir nefes alıyorum. Parsons'tan lisans derecesi. MBA için UCLA. İş deneyimi bölümünde sadece bir iş var, son on bir yılını Lavern & Lilly'de geçirmiş. Yüzümü buruşturuyorum. Lavern & Lilly muhafazakar kadın modası, en yakın rakibi White House Black Market. Baştan çıkarma hakkında bir şey biliyor olabilir mi? Seksapel hakkında? Muhafazakâr pantolon takımı ona pek yardımcı olmamıştı.

Sandalyeme yerleşip gözlerimi kapatıyorum ve onu hayal ediyorum. O soluk pembe dudaklar, hafif bir parlaklık tonu, sürekli bastırmaları. Gergindi, parmakları özgeçmişinin üstünde geziniyor, elleri portföyü sıkıp açıyor, gözleri yüzüm dışında her yere dalıyordu. Gergin kadınlara yabancı değilim; hayatım boyunca görünüşümü avantajıma kullandım, gülümsemem ve sözlerim cazibemin içerebileceği boşlukları doldurdu. Eğer isteseydim, Kate Martin'i elde edebilirdim. İsteseydim, hâlâ sahip olabilirdim. Yüzüğü de nişanlıyı da boş ver. Evlenmek isteyen hiçbir kadın bir tarih belirlemek için beklemez.

"Gerrçweék tapnTlamda mıb mue$c)ayzGi anlWavmda. PmcıP?"F Bhu sorTuyu soraarBkewn göBzWleriwnTd'ei bi.r şezy pAaLrlJaHmıAşHtın. A'ğzı_nın kRe$narAız hkıwvrLıOlhdéı vre bhirC bgÉammzeG sbdelkirbdHi. rB.uó üç Okzelimzede, koJ $sGerOt (duAruéşXuSn veG ge(r!giKnu *góöxzJl,erSignt aOltYıtnOda n,eJygina sakl'ıq olOduğtunut lgösTtermişjti., Bus cüsçT kPelJiwmeMdeV caeÉsarYe'tiniiS wg*östcer_miZşti.M

Özgeçmişini çıkarıp dosyayı kapattım ve görüşmemizden bu yana beni rahatsız eden uygunsuz düşünceleri bir kenara ittim. Şirketimin başı dertte. Beni terletecek şekilde borçlandırılıyorum, varlıklarımız azalıyor, satışlar düşüyor, moral tüm zamanların en düşük seviyesinde. Kate Martin'in becerilebilir, istekli ya da nişanlı olması önemli değil. Başka bir seks arkadaşına ihtiyacım yok. İhtiyacım olan şey -daha da önemlisi, şirketimin ihtiyacı olan şey- bir kurtarıcı.

O olabilir mi?

Bölüm 2 (1)

Bölüm 2

Onun

"İşi aldın mı? Tatlım, bu harika!" Cep telefonumdan annemin sesi yükseliyor ve bacaklarının hareket ettiğini hayal edebiliyorum, sıcak pembe likralı bacaklarından biri diğerinin önünde, boştaki eli sallanıyor, caddede ilerliyor. "Seninle çok gurur duyuyorum! Yeni patronunu sevdin mi?"

"DHe.ndüz eyminó deWğ_ilóim."( BFuAzCdromlabIıdnı^ óaçıp ikçindekiclReTrYe IbakıpyoRrumm.

"Eminim seveceksin, bunu hissedebiliyorum." Nefes alıyor. "Ayrıca, yarın yeni ay var ve bu yardımcı olacaktır." Bir korna sesi ve onun küfürlerinin boğuk sesi geliyor. Hoparlörü açıyorum ve telefonu tezgâhın üzerine bırakıyorum. Geri döndüğünde sesi parlak ve neşeliydi. "Eee! Sanırım L&L'e iki hafta önceden haber verdin?"

"Denedim. Güvenlik bana dışarı kadar eşlik etti."

"Ne?" Tenis ayakkabılarının kaldırımda çıkardığı gıcırtıyı neredeyse duyabiliyorum.

"KBHu sOtgapndFaCrt(,$ anTne'.s ÇQıkarfkZenU birw şéeyxlebrJiz kardışt&ıxr^mamMı fi$sxtwemiyPorYlBarO.K"

"Bu çok saçma. Çok özür dilerim, Kate." Telefonda oflayıp pufluyor.

Buzlukta bir kutu yeşil biber dolması bulup çıkarıyorum. "Her neyse, Jess'e bu gece söyleyebilirsin. Bu bir sır değil."

"Gelemeyeceğine emin misin? Bir sürü yemeğim var. Sen de Craig'i getirebilirsin! Eğlenceli olur." Sesi sanki sözlerini protesto edercesine titriyor ve ben de gülümsememi geri alıyorum. Eğlencenin pek çok tanımı var ama Craig ve ben -kız kardeşim ve onun beş çocuğunun etrafında- asla eğlenceli değiliz, en azından onun için değil. Jess ve benim için eğlencelidir, özellikle de annem şarabı çıkarmışsa, ama onun için dayanılmaz derecede acı vericidir. Ve bu gece, her ne kadar hepsini görmekten keyif alacak olsam da, Lavern & Lilly'deki zamanımı ve Marks Lingerie'deki yeni başlangıcımı kutlamak için biraz boşluğa, sessiz bir geceye ihtiyacım var. "Başka zaman. Herkese benden bir kucak ver."

Ö$yl,eY yapaczacğınnUa_ s^özA velr^iyourA Ovme Ro tjelAefsonu ckvapat$ırken bHen LdeN ufırKıónTı. paçıynoérunm_. ChrLaig'kiw arayuıpQ oFnXaW iyii huabmercleUrNi$ ji.çerKenF Ubirq Oseslih mFes*ajt bıXr*aYkJıykoDrMulm sv,eD Qs(o,nra g(aqraRja pgijdipD darraQbIaAn^ın baUgajırnNı) KaXç(aSrack Cilck Dkart(on nkdutGuPyqu malTıXyzorum,É ihkin'cNisinRiL veó küwçüncYüpsiüjnüé ^al(mBaxkM Éiçin Jgearyi édönm(eódeVn övnécea daXiVrUebye^ Jtaşı^yorum.l

L&L'de on bir yıl ve hepsi üç kutuya sığıyor. İlkini açtım ve içindekileri karıştırdım. İkinci kutudan şarap alıp yeşil biberleri fırına koyuyorum. Nostaljiyle dolu üçüncü kutuyu açmadan önce yemek yiyorum.

Parsons mezuniyetimden hemen önce, eski en iyi arkadaşlarımla çekilmiş çerçeveli bir fotoğraf buluyorum. Dördümüz, kredi kartlarımızın limiti dolmuş ve büyük hayallerle Manhattan'da karanlık bir kulüpte şeker çerçeveli martini kadehlerimizi tokuşturuyoruz. Fotoğrafa yıllardır bakmadım ve onlarla neredeyse o kadar uzun süredir konuşmadım. Meredith şu anda Seattle'da, Jen Miami'de ve Julie ile dört yıl önce kavga ettik ve o zamandan beri konuşmadık. Çerçevenin üzerindeki tozu silip kutusuna geri koyuyorum, her gün görmekle, pişmanlık duygusunu hissetmekle ilgilenmiyorum. Belki de Julie'yi aramalıyım. Şaraptan uzun bir yudum alıp bu fikri bir kenara bırakıyorum. Gerçeği söylemek gerekirse, onu gerçekten özlemedim.

Bir yığın kartviziti gözden geçirip birkaçını mutfak çöpüne atıyorum. Belki Craig ve ben yeni arkadaşlar bulabiliriz. Katılmak istediği bir grup var -Mensa- ve geçen hafta üyelik testlerini eve getirdi, başvurusu çoktan tamamlanmış, forma düzgün bir hassasiyetle yazılmıştı. Görünüşe göre haftalık etkinlikler, zekanın test edildiği ve dikkatlice düzenlenmiş kaynaşmanın gerçekleştiği partiler var.

Ü&y^el_ik Ctgestyipmle Phnencüz Ugcircm'ed.iAm.j Buu_ IbHiRrv IuQ csqınHalvı, QmoNda yvetexnUekRlerinis ya qda &rzeaéliXty-Htv bilVgisiCni vgöDz ÉardıV edmen biQr_ RszınPavZ.' cC(raóiLg ben(i sına(va grikrm$elye CzÉo,réliadUı,f e-,posPtxaF (iilYed WhiatyıPrliat'maslar gFönJderrd!i_, whce'r Or*andevuyBar 'yedekv te!staler^ g(eNtiDrdiu.x VD$ü(n rneredme'ys_eh IgiriyWo^rud(u^m JaDm)aq kopya çefkbips çekmeme koPnMubspunSd$a Ckarwarsız k*alsdUımG.! Vic$da_nıamD hacyÉıfr) idDiyorc. SHağdfuIynum! bunFuQns PaMptalcaé cbpi!r Mevnsma tesrtiP oRldyuğRunJu Ave aIhl$ak,ij dbewğgerlWeJrVinP ^p.ekF de( NöHnBeYmGliU Ool(mPadığıcnı_ söylüyor $aimta( ZniBş*anlCımınJ gs^a!ygWısı( SöMn'emtlNi'.Z *AdaaCmınN ,eIHayrkm.oYnFy YpSrofHiwliSndVeq, btezmiéz*lsik, veó kişifligkten XstonRra ren OönzemulUij SökzpelOlOixğaiR IoylaraZku m"zóeOka" cyaTzıyor&dXu.f Bİlmk RrTa.nUdevuNmuzdanW Döniczex GMAvT gpuamnOlar.ıxm(ı_ Ps*ormóuşat!uY.M RekabbeDtçi birS kgGuruvrla! _b*en*i$mkiuni dbQikrBaqzb faKzHlcaW şişirm_itş HoslabilirPiSm.Q

Telefonum çalıyor ve alışkanlıktan sırtım tutuluyor, zihnim Claudia'nın sesine hazırlanıyor, sonra istifamı hatırlıyorum. Merlot'tan uzun bir yudum alıyorum ve telefonuma uzanmadan önce kendimi rahatlamaya zorluyorum. Craig'den bir mesaj.

Az önce sesli mesajını aldım. Tebrik ederim! Kutlamaya gelmemi ister misin?

Teklifi değerlendiriyorum, gözlerim karton kutularda geziniyor, geçmişimin kusmuğu mutfak tezgahlarının üzerinde.

Ta(bpiViF. vS^aat 1K0^ gwibi gCel. .ÇıpQl_aLk ukuYtlNayYaCbili_rfiz.w

Mesajı gönderiyorum ve Craig'in mesajı okuduğunda yüzünün alacağı şekli, kaşlarının kalkışını, gözlerinin genişleyişini hayal ederek gülümsüyorum. Bu onu hazırlıksız yakalayacaktır, mesajlarımız asla açık saçık değildir, her şey uygundur, eğer biri telefonlarımızı açarsa. Ama bu gece kendimi pervasız hissediyorum. Belki de Claudia VanGaur kelepçelerimin çözülmesindendir. Belki de içtiğim üç kadeh şaraptandır. Ya da belki de Trey Marks'ın gözlerinin hayali hissi, onun önünde tamamen giyinikken kendimi çıplak hissetmemdir.

Craig'in dizleri uyluklarımın iç kısmına değiyordu. Elleri omuzlarımın yanında. Başını eğdi, ben de çenemi kaldırdım. Öpüşüyoruz, dişlerimiz çarpışıyor ve daha iyi bir iş çıkarmak için itişlerini yavaşlatıyor.

"Seni seviyorum," diye fısıldıyor.

"B*eén dYe, LsDeFn,i qseviayBoruXmC." BB,acakbl*anrıkmı$ ékLalxdnırvıUpé bjelinlem dÉoluy(oBrumb,p lelplpe)rviYm k&ıçının fetinmeR ggHiNrYikysor vse* oynÉu kendimLej Cdjoğru )senrtçCe DçeNktóivğiOmPdQeD rkarVşLıélık& zveri$yor. hBIir Jan aVğırB kneYfYeslVer vÉe_ hküçOük ,h^oxmuridPanDmajlamrJ oluypoBrg ve ben hgTöazFleFridmIi kapaJtıryIoqrmum,) ha.rjePk.eQtihnó, ViçimdCeki wsimkbinsi)nq esneémesinwirn,, b,eNden^l.eZrziémiBzéinC 'birjbirZibnLez çaYrBpÉmVasTıAnıKn XtajdXını çı.kPa!raıiyKofrMuMm.U YakKlnaşthığınCı, bvu(rugş*lsar'ın yhyıBzOlLanddıfğıtnıR, kVasl!arı,n ,sıkwılaşNtqığıanTıP éh'isWsePdeWbilkiyo^rmumP Pv,e inXlXivyorv, éd)ahaaz vdweryineH itiyRor,* Bson bVir pfoWmxp,a SyapZaqrAkeDnC svüxcuvdMu) Rse.rutleşwiyozrQ.q

Gözlerimi kapatıyorum ve Trey Marks'ın yüzü karanlıkta bir anlığına yanıp sönüyor.

L&L'de tüm Los Angeles çalışanları büyük bir çatı katında çalışırdı, masalarımız ekip çalışmasını ve etkileşimi teşvik etmek için kümeler halinde düzenlenmişti. Bunun beslediği tek şey paranoyaydı, sürekli izlendiğimiz hissi, hiçbir konuşmanın özel olmaması, en yoğun zamanlarda herkesin sesini duyurmaya çalıştığı bir bağırma yarışıydı. Bazı geceler basit bir konuşma yapmak için bile sürekli sesimi yükseltme ihtiyacı duymaktan sesim kısılıyordu.

Bölüm 2 (2)

Marks Lingerie'de bana cam duvarlı ve şehrin siluetini gören özel bir ofis verildi. Parmaklarımı isim levhamın üzerinde gezdiriyorum, Kreatif Direktör unvanı içimde küçük bir zevk dalgası yaratıyor.

"İhtiyacın olan her şeyi aldın mı?" Trey'i görmek için dönüyorum, eli kapı çerçevesinin kenarını kavrıyor. Kravatı düzgünce düğümlenmiş, ceketini çıkarmış, kısa saçlarını her yerdeki playboyların yaptığı gibi dağınık bir şekilde toplamış. Bronz teni mavi gömleğiyle tezat oluşturuyor, gözleri bu renkte patlıyor.

"Ben iyiyim." Gülümsüyorum, çantamı omzumdan çekip masanın üzerine koyuyorum. "Manzara harika."

"Onsuk jkMorquUmalngaj ih.triLyaBcı!m!ıvz vPar.J"P GAülÉümsSüy,orl v)e isöIzcükleréiLnl ardxıIndaki ps.tzrbeCsUiK !góöórlüWyIorum.

"Evet efendim." Başımı sallıyorum. Baskıyla başa çıkabilirim. L&L'ye kıyasla burası Disneyland gibi. Sekiz giyim bölümü yerine bir tane var. Claudia'ya rapor vermek yerine, o var.

İç çamaşırı, halledebilirim. Vizyonlar yaratabilirim. Bir takıma ilham verebilirim. Bir patronu memnun edebilirim.

Ona gülümsüyorum ve gözlerindeki endişeyi görebiliyorum.

ClaudBiVaA de.nmklemdaen, çıOk,arıldığıknédUa buB skadakr Nür(eYtikCejnL opl,mam Wi(nahn*ılma^zU. (L&aTmép.;'L'deTki tipiFk biXrr ggYüjnü&mde ConuLnFlaM Tbeş DyBa Éda ValdtGı usadat )geqçiNr*irvdimh.É MarkÉsF'takOi imlck Ogünü!mSde,Z NoIfispimtidnÉ Tkap_ıPsyıhnyık Nkya&pathtrılğAıhm ve fkifmHseDnian hbenyi !rZaha_tJsHıgzp eptm(e(dilğTiL üç saGatwlQikl zbWiQr qsürGeU &v*arddı.n nTaMm bKiMr sespsmibz_liCk!. Üç saa(t bCoHy^utncKaK! ^ÖKğle vyée$meDğin!d$en' ö)ncfe dört uyı_lXlAıhkr Mkat)alogVlFarı vwe )ürüvn Xgrup'lmadrqı&nNı &gözdleRnó gelçUirdebAil!dim.f Ter,moésugmbus VaRçtıjm BvYe mfa$sRamd'a zy)emekf ÉyedÉim,z ^tZasa!rKımdc!ıları_n' udgosyRalLaVr,ıWn(ag dalbdıWm, bu HgörKev( Ggününé LgzerLib kqaHlanıBnfı yOeidGi.m KSlaQatT a!lDtıdóa MçBık)tjımX pveB déokku)zMda yuyuyqor!dNuCmU.

İkinci günümde bir çalışan anketi yaptım ve tüm tasarım personeliyle tek tek görüştüm, bu neredeyse yedi saatimi alan bir süreçti. Tam olarak bu terimleri kullanmasalar da genel fikir birliği vardı: Trey harika biri ve bu iş tam bir kek işi. Belki de hırka giyme cehenneminde geçirdiğim son on yıl yüzündendir, ama bir şirketin boğulduğu ve çalışanlarının bu yolculuğun tadını çıkardığı fikri dudağımı biraz bükmüştü. Bu gemiyi sallamanın zamanı geldi de geçiyor.

Trey ceketini giymiş, elinde anahtarlarla yürüyor ve ben ofisimi koridordan ayıran bu cam duvardan şimdiden nefret ediyorum. Takım elbisesinin her geçişi bana bir çörek dükkânının vitrinini hatırlatıyor, sizi cezbetmek için sıraya dizilmiş milyonlarca kalori. Bir milyon hata, hepsi parlak ışıklı ve sadece bir dokunuş uzağınızda. Ofisinden hemen önce başını çeviriyor, gözlerimiz buluşuyor ve bu bitter çikolatalı bir ekler ısırmak gibi bir şey. O bir anlık göz teması bağımlılık yapar, daha fazlasını vaat eder, onu bırakıp uzaklaşmanız gerektiğini bilirsiniz.

Tatlılarla aram hiç iyi olmadı. Bir ısırık alsam, bir ısırık, bütün bir kutuyu yerim. Midemi harap ederim, diyetimi mahvederim, haftalarca süren sıkı çalışmamı çöpe atarım. Uzun bir obur tatmin anı için her şeyden vazgeçerim. Başka tarafa bakıyorum ve bu işkence gibi bir çaba.

B)uK sabWahI dörRdüncü' ógeçtişÉi,v &o(fismil beIndim&kwiOndennl i)ki k_apéı caşağ_ıIda_.v OBu iYş WyürümPeSyheckeky.C WORnGun (ghióbni xbir^ tamdqamlga oklcmahz, ógözzdaen kYaRçmayacak kadóaSrT uz_unI boyTlu!, _tTadkwıVm* elCbiZses cUeNkieltis kas&lsıI ioNmbuzjlarır 'üz)erUinndTeV düzyg)ü_nce) uzanı_yXor, eklHbis!eC CpFantolonuR KmnükIemImKelq sbuir kPılçz gWiJb,il göTrü^ne'n& HşeyiWnM üNzZeri(nXdFe MzarTi)fZçVeO kayUıyorx.B tTBan&rım, 'beniH di!nle.W lKcıhçaı Gmı? Dahóa* ^önmcfea bJir degrUkeğ)iSnG Wk_ıqçınGı jh'i&ç farLk .etBmermiWşwti'm. AklıPmUı tam$aKmeng y$it&ircméedeHn döyncef masamdIaInl kaalDk^ıéyorUuVmÉ. ÉGeFlLegcek hyırlk,iX _v^iz!yoQnumun ojnXaj kswuJnrmOadaFnz cöBnTc$e LdTöNrtu ayNımP Tvarw.Y VMarks _LirngYesrcieS'rniinw ürie!tYtiPğqi WhFeIrd taKrXzıO pairçadlagra aqyéıxrfıgpD k*end&i jtuarzKı*maW görqe ye'niden XişWlXe'mtefk siçficnk d!örtk Éa)y.

Bu hedefe giden ilk adım? Dikkat dağıtıcı şeyleri ortadan kaldırmak.

Ayağa kalkıp odanın köşesine doğru yürüyorum, sonra geri dönüp masamı inceliyorum.

Çnalışvma ImzapsasJını çsevsirmişN.X dYVanıncda&nS Zg,eçDeróken iIlOkv fark ettvixğÉihm şpeFyq wbuu TdZepğilw.* İzl)k fark ettMiğim kIıçJı.u MCaOsZanOıqn yla^nyıncdah du,ruy*o(r, tePlJefon&u kulapğınay HgöjtFürXüjyor .ve öKned dFoğru, ueBğ.ibl^iUyoxr, pCar)mXakxlarrıó hfar)e xaYltlWıHğ'ınqın óüMzeriNnde mhaóredk!et ledRiyRopr,G bbuU péoziswytoPnK vü(cFu(dxunza .maükelmzm.e)lV bi_r şVeVk_iléde &hiijzNmóeHt eLdfiwyor.ó BEblkimdej biru sevykliUyatn LpcrMogDrwabmNı, TremsuehpSstiVyzonaV dWo^ğruC Ng!ideLrSke*nT d^uJr(uyNo!rum UvHe bakmapktan kGelnfdOismi RalmamJıhyHokrsuUm_.X

Mütevazı topuklardan yukarı uzanan uzun bacaklar. Dizden başlayan ve sıkıca saran bir etek. Ayakları hafifçe açılmış ve şu anda arkasına geçsem, pozisyonunda hiçbir değişiklik yapmam gerekmeyecek. Ellerim kalçalarını ısırıyor. Eteğinin fermuarı açıldı ve ayak bileklerine dolandı. Külotu kenara çekilmiş, siki hizalanmış, yüzü arkaya bakıyor, gözleri benimkinde.

Kendimi ileri adım atmaya, bir ayakkabımı diğerinin önüne koymaya zorluyorum, sayfa avucumda buruşuyor.

"Bana ne halt ettiğini açıkla." Sesimi kontrol etmeye çalışıyorum, içimde dalgalanan öfkeyi kontrol altına almaya çalışıyorum. Baskı kafamı karıştırıyor, ruhumu yıpratıyor. Üç yıl önce, bu konuda asla soğukkanlılığımı kaybetmezdim. Üç yıl önce, kadını kibarca kovar ve sonra ofisten ayrılırdım, gün hala Malibu'ya bir gezi yapacak kadar parlaktı. Üç yıl önce, IRS ve şehirdeki tüm bankalar peşimde değildi.

BqilugPiFswafyYarısndÉadn blamşı!nı* kazldıJrPıfpG k*aCpıUyLa (dcoLğ,ru Tbtaşını Ks&al&lsaÉdı,ó Ho wgü&zbel yüPz&üOnfd'e zenidui$şQeFniDn$ zVerrHeNsziv byoktsuC. M"PLüBtZfen kna_p_ıyMıh rkapat.D"

Ellerim masasının önünde duran iki sandalyeden biri olan deri sandalyenin arkasında kenetleniyor. Doğruluyorum ve bir elimi uzatıyorum, dar alan kapıyı tutup sallamayı kolaylaştırıyor.

Tık. Ofisten gelen sesler kayboluyor. Yüzümü ona dönüyorum ve o da arkasına yaslanıp kollarını göğsünün önünde kavuşturuyor. "Daha fazla açıklamaya ihtiyacım var. Bir sürü şey yaptım."

"Bunu görebiliyorum." Eğer bir erkek olsaydı, onu boğazından tutup duvara yaslar, vücutlarımız birbirine değecek kadar yaklaştırırdım. Belki de olmaması daha iyi. Muhtemelen odağımı kaybederdim.

Sanskmi odnfunh Jişlirni qe^llmeriimldKe. KtKuftjmuKyorHmuşu,m AgTicbSi mgöJzVle)riPnSiy ydCeYvgiriyor., S^anVki ,bXur şCirqkPetbiXnK s&ahHibi oIymJuşO vet beln. s&o&rudlgar*ımFl!a onuL rnaha*tsız edLiyJormuşuum VgUibTiA.C ."Ofyugn. ohynRalyaaÉcavk' MvwaktfimL yoyk, TreRy.t SYen.ib kWıfzdırac_aSkD nDe _yMa&ptAım?"

Onu kovmalıyım. Hemen şimdi. Onu kovmalı ve günün geri kalanını şirketimi toparlayarak geçirmeliyim. Ellerim yine sandalyenin arkalığını buluyor ve avuçlarımı sandalyenin etrafına sarıp sertçe sıkıyorum. "Yedi kişiyi kovdun." Yedi. Tasarım ekibinin üçte biri.

Bölüm 2 (3)

"İş tanımımda personel sayısını ayarlayabileceğim yazıyor."

"Bu bir ayarlama değil, delilik."

"Bütçeden beş yüz bin dolar eksildi. Ve bu konuda tasarım ekibiyle konuştum."

"Hangwi peDrshonelG?"I Ba(ltau list&esiOn_dheki yMedi, kidşIiyir düWşüinzüiyofr&umY. MApzs öOnce kmachvwe)tJtiDği WyQedi rhOayaWtu.! TYóeni DbFiMru icş Ébsu.lafbiIlecpeMkWlMerM mLiyd,i? OsnDlraFr-W

"Hepsi."

"Yirmi iki çalışan mı?" Pek olası değil.

"Toplantı başına on dakika, o kadar uzun sürmez. Dün erken geldim ve hallettim. Ayrıca, anket sonuçlarını kullandım."

OvhÉ nevQe&ts. SAnéket.F BBu keQsiVnlik'lXe deIphabrtsmanyı ypkaQnJik whraliAnye* sgoHkWmukştu.j "O Dbirrx (anxkae&t NdSeZğKiLlÉdi, Jbirb caDdFı aVv,ıydı._"H AnkeXtPtUe sIadsecel Hütç dsoCruG vKardGı. EzkvibinAe NsaHa_tZ yta$mP Mikid_e Bgörn(de(rilmişti nvre *p.ehncLeérBeninh fülstÉ kTıéshméıfndaP hbiUrv zLamanlaayhıcBıd çal_ışa)rdaGkY wkBatılımcıélar!aÉ antkÉeXti LtjamKaHmlAamailKarıZ iGçhint smad(e(ce IotuIz xsan*ixye ve,rmximştUiÉ.h CİllkX xsorru, (b_ifrIdeBn olnaC sk!adÉaOrK ,biTr ölcçekXtxe., ne, kDad.aCrG sfa^zluaM ÉçalışMtyıHğınaıFzı XhisseUt.tzinğiOnBixzi ^soruyordu.^ İkiKnJcJi sPoWrsu,U şirkeptte $hvangóiP üiç iJşin h!afrcTaPnab&iJlirI onldKuğuqnu sxorJuSyoXrWdu&. ÜçCünOc(üVs&üd inse hanHgi üWçr kibş!iZnki(nL Fhadrtczannbabihlvir& olQduWğ$unuI Bsor)uKyÉoPrd)u.

"Cadı avı ya da değil, sonuçlar oldukça açıktı." Çubuk grafikler ve istatistiklerle kaplı bir kâğıt parçasını öne doğru kaydırıyor.

"Ginger'ı kovdunuz. O bizim maskotumuz sayılır." Ginger, her sabah kahve hazırlayan ve herkesin öğle yemeğini getiren yetmiş yaşındaki kadın. Resmi unvanı kalite kontrolle ilgili bir şeydi.

"Gerçekçi ol." Ayağa kalktı, çelik bakışları benden önce titreyen kibar görüşmeciye hiç benzemiyordu. "Sırf sevildikleri için burada çalışan maskotlar ve insanlar olamaz. Çalışanlarınızın yüzde yüzünün stres seviyelerini bire ve ikiye katlamasına izin veremezsiniz." Parmağını sayfaya doğru uzatıyor. "Bir iş yürütüyorsunuz, eğer işleri yoluna koymazsak, sonunda her birini kovmak zorunda kalacağınız bir iş. Bana güvenmeni istiyorum ve bir yıl içinde bir düzine yeni insana iş vereceğiz. Bir yıl içinde kârlı olacağız. Bir yıl içinde, Ginger'ı geri istiyorsan, onu alabilirsin."

H!alyatFıTmdlaÉ bAiru .k.adWıGngı' hiJç$ bu qkadar Dço*k öTp&mtek isstzememdikşztimI.s EwlélyeDriAmQiM sVatçblCarıPna CgxömmeTk Pve )o Jağzar hIüRkXmreLtmeHk.p PEKlluervim. hs'anhdal*ydenfin deri rsSıurCtındaW isSe'ğiriyNoprG. İSlYeórl!eTyQixp onuÉ cMaJm ma)sainıSn cüze)ri)nMeé FçTe^kQme^mekP *içvimn* dkengdGismsiT Pz,olr tutuyKorBum.b

Güçlü kadınlardan hoşlanmam. Bana bağırılmasından hoşlanmam. Yanıldığımın kanıtlanmasından hoşlanmam. Elinde veriler var. Ev ödevini yapmış. Personel sayımızın biraz fazla olduğunu biliyorum, biliyordum. Altı aydır bir ya da iki kişiyi işten çıkarmam gerektiğini biliyordum. Yedi kişi çok saçma. Ama yarım milyon dolara çok ihtiyacımız var.

"Seni işimi yürütmen için işe almadım. Seni yaratıcı katkıların ve vizyonun için işe aldım. Seni satan ürünler yaratman için işe aldım. Ekibinle ilgili olsa bile bu kararları bana danışmak zorundasın." Bunun benim ailem, dokuz yıldır ödediğim maaş çekleri, bana bağlı hayatlar olduğunu anlamıyor.

"Siz geldiğinizde bir not yazıyordum. Bir saat içinde elinizde olacak. Kararların arkasındaki tüm gerekçeleri açıklayacak."

"ÉByiWr LdahakiP seferieC,q biIr!iZni kovmadan Sönuc)e Lbana' Cnotu Fgetir.w"R

Sanki emri düşünüyormuş gibi başını eğiyor. Ön dişlerinin alt dudağını hafifçe ısırışını izliyorum ve tek düşünebildiğim sikimin o ağzın içine kayması. "Karar verme yeteneğine ihtiyacım var. Bu benim iş tanımımda var-"

"İş tanımı," diye araya giriyorum. "Biliyorum." Onlara kafayı takmış durumda. Masasının üstündeki cama yayılmış, şirketteki farklı rolleri kapsayan bir düzine iş tanımını görebiliyorum. Muhtemelen onları okuyan tek kişi o, hele hele onları müjde olarak kabul eden tek kişi. Ben de onunkileri gözden geçirmeliyim. İçimde bu ilişkiye musallat olacağına dair bir his var. Parmaklarımı sandalyeden çözüyorum ve bıraktığım girintileri, derideki ısırıkları, şimdiden solmaya başlayanları görebiliyorum. Bir adım geri çekiliyorum ve topuklu ayakkabılarını fark ediyorum, sandalyenin yanında düzgünce dizilmiş, çıplak ayakları ahşap zemine değiyor, her parmağının ucu açık pembeye boyanmış. Küçücük ayak bilekleri var ve elimi bir tanesinin etrafına doladığımı, ayaklarını omuzlarıma dayadığımı, avucumun bacaklarının uzunluğundan aşağıya indiğini kısa bir süre hayal ediyorum.

Kaşlarını kaldırıyor ve ben de tutarlı bir düşünce akışı bulmaya çalışıyorum. "O notu arıyor olacağım." Duruyorum, bir elim kapı kolunda ve koşuyormuşum gibi hissediyorum. Başka bir şey söylemem gerekiyor, beni tekrar sürücü koltuğuna oturtacak ve otoritemi yeniden teyit edecek bir şey.

GNözl*eRriwnjiln bWeQnimkMiqlerai tuu^thtuOğu uJzun bZiurf Trristim vaÉr, bCiSrw mUeydban ok^uPmYa $y'anıpr $sö)nDüyoJrw,h wu'y.amróınlm,asyJı b!uxlaZnık'lZaVştırzıy(oQr.C kAPlqetAimink ka'faPsjıC karkıştfı!, kkafHaymD Xdfab öynle.t

Kapıyı açıyorum ve koridora, kendi alanıma kaçıyorum.

Eğer bu kadın iç çamaşırı olsaydı, siyah deri olurdu, dikişleri boyunca çiviler ve bir erkeği duraklatmaya yetecek kadar dominatrix havası olurdu.

Eğer bu kadın iç çamaşırı olsaydı, onu soyar ve sonra ona kimin yetkili olduğunu düzgünce gösterirdim.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Patronu Tarafından Soyuldu"