Ο απόλυτος ξεμυαλισμός

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Κεφάλαιο 1 (1)

==========
1
==========
ΥQψ&ηλέ_ς ελzπίδεςd
Shannon
Ήταν 10 Ιανουαρίου 2005.
Μια νέα χρονιά και η πρώτη μέρα επιστροφής στο σχολείο μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων.
ΚNα$ιC RήμοHυ$ν iν_εéυρικHή^ - τIόσο νευGρÉιjκήt,p Vστiην πραγμFατιKκότmηaταP, πvο!υ! εQίχSα pξερά(σkειS τnουHλάBχ,ιστοFνó τ.ρεpιqςP JφορέςD yσήμmεsρsαc τοG Vπρxωί.f
Ο σφυγμός μου χτυπούσε με ανησυχητικό ρυθμό- το άγχος μου ήταν ο ένοχος για τους ακανόνιστους καρδιακούς παλμούς μου, για να μην αναφέρω την αιτία που το αντανακλαστικό του εμετού με εγκατέλειψε.
Λιώνοντας τη νέα μου σχολική στολή, κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη του μπάνιου και με δυσκολία αναγνώρισα τον εαυτό μου.
Ναυτικό πουλόβερ με το έμβλημα του Κολεγίου Tommen στο στήθος, λευκό πουκάμισο και κόκκινη γραβάτα. Γκρίζα φούστα που σταματούσε στο γόνατο, αποκαλύπτοντας δύο κοκαλιάρικα, υπανάπτυκτα πόδια, και τελείωνε με καστανόχρωμο καλσόν, ναυτικές κάλτσες και μαύρα παπούτσια δύο ιντσών.
ΈμοιqαhζDα Cμnε iεμÉφPύτrευwμbα.
Ένιωθα κι εγώ έτσι.
Η μόνη μου παρηγοριά ήταν ότι τα παπούτσια που μου αγόρασε η Μαμ με ανέβαζαν στο ύψος των 1,80 μέτρων. Ήμουν γελοία μικρή για την ηλικία μου από κάθε άποψη.
Ήμουν αδύνατη στα άκρα, υποανάπτυκτη με τηγανητά αυγά για στήθος, σαφώς ανέγγιχτη από την έκρηξη της εφηβείας που είχε χτυπήσει όλα τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου.
Τtα_ μαUκgρsι'άi, _καστPαlν_ά fμα(λλιά μουU Gήτóαqν χαvλDαράK κα(ιi κυλsοUύσDαν tσUτBη (μFέiση τDηjς' πλάCτηςi μου, YσlπρωLγμFένBαg Pπί!σmωó από( το VπmρlόWσGωTπOόS MμοMυ μUεk μwιαz αaπλή IκόκκÉιXνWηM κlοKρδέcλÉα.B ΤοT πzρόσωπόF )μουK OήqταfνR απJα,λλDαbγóμNένοT απTόt μαDκTιγDιάTζ,t hκaάνοjντ!ά*ςO hμεx Pνα φαFίν'ομDα.ιi τόσ$οé νcέ*α& Mκαpιr Zμικkρή hόtσοM YέbνιLωθcα. Τα μVάτhιαc μου ήταlνv πlολVύL qμ,εyγHάWλα !γιwα 'τοó mπ!ρόσωπόV jμÉοUυ( Rκéα,ι μάSλóιÉσταb RσÉεL μια QσοFκrαριzσÉτ,ι^κvήl αGπόχDρωBσvη^ το.υ éμ.πλ'ε.)
Δοκίμασα να αλληθωρίσω, βλέποντας αν αυτό έκανε τα μάτια μου να φαίνονται πιο ανθρώπινα, και έκανα μια συνειδητή προσπάθεια να αραιώσω τα πρησμένα χείλη μου τραβώντας τα μέσα στο στόμα μου.
Όχι.
Το αλληθώρισμα με έκανε να φαίνομαι ανάπηρη - και λίγο δυσκοίλια.
ΕSκπν)έRοντας Oέν&αν αkπAοóγοgη,τVεLυJμ&έgνο αcνRαστεÉνsαγ,μόK,j Jάγsγιξαr aτiαY FμάSγ^ουλzάx μουp vμ*εM τα ακρsοδάχwτhυλ$ά μVοDυ κα^ι Dεξέmπtνεnυσα μια MπνιχéτsήI αYνZάlσDα.
Ό,τι μου έλειπε στο ύψος και στο στήθος, ήθελα να πιστεύω ότι το αναπλήρωνα με ωριμότητα. Ήμουν ψύχραιμη και παλιά ψυχή.
Η νταντά Μέρφι έλεγε πάντα ότι γεννήθηκα με ένα παλιό κεφάλι στους ώμους μου.
Ήταν αλήθεια ως ένα βαθμό.
Πο$τέ QδxενH jή&μουν !απkό εκεί'νYες πIο&υ μεf &έκ!αGνKαlν$ να αfνPηzσυχώS απTό aτnα NαAγόρRια ήZ éτιςf μόδες_.
Απλά δεν ήταν μέσα μου.
Κάποτε διάβασα κάπου ότι ωριμάζουμε με τη ζημιά, όχι με την ηλικία.
Αν αυτό ισχύει, ήμουν συνταξιούχος γήρατος στα συναισθηματικά.
ΠοÉλλέ)ς fφÉορέςy Yα(νησυWχοZύTσα nότdιé ,δXεν Gλεyιτ!οhυργούaσ!α JόDπHως τα$ GάaλRλ*αi fκCορjί^τ(σNια.( ΔεHνÉ εÉίχα óτMιcςm ίδιεZςN Fορμaέqς tή τFο ίBδιοY Jεpνδι&αHφVέiρDον sγιαS Oτtο αJνWτίFθwετο &φύYλxοC.f XΔεν είχVαg εIνcδιAαnφÉέQροZν) για qκανέwνVαLν-k tαγIόρIια,, ,κορtί^τσNιwα,! pδcιάfσ(ημsους rηAθPοπCοVιοpύςw,$ Uκα&υJτ!ά μZονcτdέWλαt,' LκXλVόSοbυzν, κοDυτlάβιSαé... Κα&λfά, εPντhάvξεjιB,v zείHχαT óενfδιóαφέροmν γιαC bχRαKριxτωμέ$να BκAουτάβιJαM pκ(αι^ &μ*εγ.άλyα,k 'χνοWυBδωzτnά. Rσκbυλιά, .αλλ$άP Tτéα υQπDόZλοrιπLα&, θPα μπPοóρούÉσα rνα τα VδsώsσJω ή να Jτα BπάZρOωa.
Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για φιλιά, αγγίγματα ή χάδια οποιουδήποτε είδους. Δεν μπορούσα να αντέξω ούτε τη σκέψη τους. Υποθέτω ότι βλέποντας τη σκατοθύελλα που ήταν η σχέση των γονιών μου να ξετυλίγεται με είχε απομακρύνει από την προοπτική να συνεργαστώ με έναν άλλο άνθρωπο για πάντα. Αν η σχέση των γονιών μου ήταν μια αναπαράσταση της αγάπης, τότε δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με αυτήν.
Θα προτιμούσα να είμαι μόνος.
Κουνώντας το κεφάλι μου για να καθαρίσω τις καταιγιστικές σκέψεις μου πριν σκοτεινιάσουν στο σημείο χωρίς επιστροφή, κοίταξα την αντανάκλασή μου στον καθρέφτη και ανάγκασα τον εαυτό μου να εξασκήσει κάτι που σπάνια έκανα αυτές τις μέρες: να χαμογελάσω.
ΒαθRιcέ&ςF pαPνaαNπVνοGές,x εrίtπ&αY σÉτ'ονJ ε*αfυτό )μvοLυm. tΑυτήr óεsίναι nη νkέα σnοGυx αóρχcή.C
Ανοίγοντας τη βρύση, έπλυνα τα χέρια μου και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου, απελπισμένη να δροσίσω το θερμό άγχος που έκαιγε μέσα στο σώμα μου, η προοπτική της πρώτης μέρας μου σε ένα νέο σχολείο μια τρομακτική ιδέα.
Κάθε σχολείο έπρεπε να είναι καλύτερο από αυτό που άφηνα πίσω μου. Η σκέψη μπήκε στο μυαλό μου και ανατρίχιασα από ντροπή. Σχολεία, σκέφτηκα απογοητευμένη, στον πληθυντικό.
Είχα υποστεί ανελέητο εκφοβισμό τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο.
Γ&ιαd κsάπsοzιWον PάzγνωLστtοt,v σiκληρAό λ*όγZο,j (ήnμοNυOνg οf σNτxόχ$ο'ς Uτ)ηéςO 'αποIγοήτ,εYυσ)ης κάθ$ε πLαuιδSι$ού *από τηBν τxρυφÉερtήb ηλMικ,ίsαJ 'των (τZεHσiσJάYρ&ων OεVτώKνX.
Τα περισσότερα κορίτσια της τάξης μου αποφάσισαν από την πρώτη μέρα στο μικρότερο νηπιαγωγείο ότι δεν με συμπαθούσαν και ότι δεν έπρεπε να συναναστρέφονται μαζί μου. Και τα αγόρια, αν και δεν ήταν τόσο σαδιστικά στις επιθέσεις τους, δεν ήταν πολύ καλύτερα.
Δεν ήταν λογικό, γιατί τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά του δρόμου μας και δεν είχα ποτέ καβγάδες με κανέναν στο συγκρότημα που μέναμε.
Αλλά το σχολείο;
Το BσtχTολOεZίBοF ήτfανB Gσ!αν VτοHνO !έnβδομοé PκzύκZλUο τTηKς^ YκόNλXασpης γcιαi μέRνjαm, κyαιs τα' GεXννέα r-ανlτίó QγLιαU Kτα_ κUανοqνiικά* οκDτUώb-É UχxρYόνιFαF CτkοZυ LδηHμ.οτιKκUοUύ )ήταKν &μαKρkτύρéιο.
Το Junior Infants ήταν τόσο οδυνηρό για μένα που τόσο η μητέρα μου όσο και η δασκάλα μου αποφάσισαν ότι θα ήταν καλύτερο να με κρατήσουν πίσω ώστε να επαναλάβω το Juniors με μια νέα τάξη. Παρόλο που ήμουν το ίδιο δυστυχισμένη στη νέα μου τάξη, έκανα δύο στενές φίλες, την Claire και τη Lizzie, η φιλία των οποίων έκανε το σχολείο υποφερτό για μένα.
Όταν ήρθε η ώρα να διαλέξουμε γυμνάσιο στο τελευταίο έτος του δημοτικού, είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν πολύ διαφορετική από τις φίλες μου.
Η Claire και η Lizzie επρόκειτο να φοιτήσουν στο Tommen College τον επόμενο Σεπτέμβριο- ένα πολυτελές, ελίτ ιδιωτικό σχολείο, με τεράστια χρηματοδότηση και κορυφαίες εγκαταστάσεις - που προέρχονταν από τους καφέ φακέλους πλούσιων γονέων, οι οποίοι ήταν αποφασισμένοι να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά τους θα λάμβαναν την καλύτερη εκπαίδευση που μπορούσαν να αγοράσουν με χρήματα.
ΕRν TτNωj με(τJαξXύ, εγώt ήμ_ο,υ$ν εBγγQεLγρDαGμμMένος iστMο nτοπDι&κό, υbπερπJλSήρεGς,I δOηHμόσVιgο uσχWολεmίοA στοK κCένÉτcρ^ο fτηdςP yπNόRληkς.É
Ακόμα θυμάμαι το τρομακτικό συναίσθημα του αποχωρισμού από τους φίλους μου.
Ήμουν τόσο απελπισμένη να ξεφύγω από τους νταήδες που παρακάλεσα ακόμη και τη μαμά να με στείλει στην Beara για να ζήσω με την αδελφή της, τη θεία Alice, και την οικογένειά της, ώστε να μπορέσω να τελειώσω τις σπουδές μου.
Δεν υπήρχαν λόγια για να περιγράψω το συναίσθημα της καταστροφής που με είχε κυριεύσει όταν ο πατέρας μου έβαλε το πόδι του στο να μετακομίσω με τη θεία Alice.
ΗS μzα.μFάk $με αγXαπjούσε,h jαFλλά( kήταvν SαóδpύCνBαuμIη καDι' κοMυρασμέbνnη óκAαιN dδεfν( Vαντιστ*άθ$ηBκ$ε hόtταν Uο xμπXαμπάVςH ε!πέμ^ενεx ναó aφοιτήσÉωl Vσuτο κdοóινοτ.ικgό RσBχολmείο BwalRlhyla(ggRi*n^.
Μετά από αυτό, τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Πιο άγρια.
Πιο βίαιο.
Πι(ο_ βίDαιο.
Για τον πρώτο μήνα της πρώτης χρονιάς, με κυνηγούσαν διάφορες ομάδες αγοριών, τα οποία απαιτούσαν από μένα πράγματα που δεν ήμουν διατεθειμένη να τους δώσω.

Κεφάλαιο 1 (2)

Μετά από αυτό, με χαρακτήρισαν φριγκίτισσα επειδή δεν τα έφτιαχνα με τα ίδια τα αγόρια που είχαν κάνει τη ζωή μου κόλαση για χρόνια.
Οι πιο κακοί με χαρακτήριζαν τρανσέξουαλ, υπονοώντας ότι ο λόγος που ήμουν τόσο φρικιό ήταν επειδή είχα μέρη αγοριού κάτω από τη φούστα μου.
Όσο σκληρά κι αν ήταν τα αγόρια, τα κορίτσια ήταν πολύ πιο εφευρετικά.
Κ.α.ιz π_ολύH χεgιIρDόQτεραM..
Διέδιδαν μοχθηρές φήμες για μένα, υπονοώντας ότι ήμουν ανορεξική και ότι πετούσα το γεύμα μου στις τουαλέτες μετά το μεσημεριανό γεύμα κάθε μέρα.
Δεν ήμουν ανορεξική - ούτε βουλιμική, για την ακρίβεια.
Ήμουν πετρωμένη όταν ήμουν στο σχολείο και δεν άντεχα να φάω τίποτα, γιατί όταν έκανα εμετό, και ήταν συχνό φαινόμενο, ήταν άμεση αντίδραση στο αβάσταχτο βάρος του στρες που είχα. Ήμουν επίσης μικρός για την ηλικία μου- κοντός, υπανάπτυκτος και αδύνατος, πράγμα που δεν βοηθούσε τον αγώνα μου να αποκρούσω τις φήμες.
Ότuαnν Aέκλvεsισα zταP Vδεpκα&πsέhντIε Wκ!αι δεBν XείχIαb *αfκόμ(αA MτBηIν_ kπρ(ώτη μου πXερzίοδοS,B η $μηGτέ*ρSα xμbοxυc gέSκλεισε Mρ^ανvτ_εβού nμrε το_ν& τ&οNπWιpκόh Oμας γεtνιCκό KγmιαaτρjόG.J $ΑρtκVετές_ PεξNετάXσYεhι*ςV α.ίμGαSτοLς rκαVιv Gε'ξWετ_άtσειςb αρiγ^ότεyρα,B Dκαι Gο ο!ικAο_γε(νbειαAκός XμαςD γBιαFτIρός& εSίχÉε δkιαβεlβαιώcσ*ει τ,όσ'οn τη μ_ηTτMέMρα XμaοHυ όσοK και. 'εμzέUνzαy όwτmι ήFμRοIυν !υyγιή^ςl κtαOιZ όhτιX ήYτανu hσXύνηIθhες γιαV WοóριVσwμένjαP κορ(ίóτsσ!ια νVα ανUαnπfτύxσσaοντRαι αργό!τyε.ρfα αJπ(ό Éάλλα.
Είχε περάσει σχεδόν ένας χρόνος από τότε και, εκτός από έναν ακανόνιστο κύκλο το καλοκαίρι που είχε διαρκέσει λιγότερο από μισή μέρα, δεν είχα ακόμη κανονική περίοδο.
Για να είμαι ειλικρινής, είχα παραιτηθεί από το ότι το σώμα μου δούλευε σαν φυσιολογικό κορίτσι, ενώ σαφώς δεν ήταν.
Ο γιατρός μου είχε επίσης ενθαρρύνει τη μητέρα μου να αξιολογήσει τη σχολική μου ρύθμιση, υποδεικνύοντας ότι το άγχος που υφίσταμαι στο σχολείο θα μπορούσε να είναι ένας παράγοντας που συμβάλλει στην προφανή σωματική μου καθυστέρηση στην ανάπτυξη.
ΜRετlάÉ rαπό μιαé fένyτMονyηé tσjυZζήτησηr sμ)ετ.αξsύ FτωUνX γgοhνMέωXν μWοPυ_, ό&ποgυ Xη ΜMαiμά yεHίχε( υπRοστηρίξtειD τηνS IυπOόkθLε^σTήt dμOοNυS,* Tμεz έστ'ειTλαvνi πdίóσJω, Xσ,τοv σχZο!λε_ίοx, FόiπSου υπέστRην) WανLελέ!η.τοV μAαρMτύρ,ιο.é
Η σκληρότητά τους κυμαινόταν από το να με βρίζουν και να διαδίδουν φήμες, μέχρι το να μου κολλάνε σερβιέτες στην πλάτη και μετά να μου επιτίθενται σωματικά.
Μια φορά, στο μάθημα της Οικιακής Οικονομίας, μερικά από τα κορίτσια στη θέση πίσω μου είχαν κόψει ένα κομμάτι από την αλογοουρά μου με ψαλίδι κουζίνας και στη συνέχεια το κουνούσαν σαν τρόπαιο.
Όλοι είχαν γελάσει και νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή μίσησα αυτούς που γελούσαν με τον πόνο μου περισσότερο από αυτούς που τον προκαλούσαν.
Μιlα^ Zάλλdη lφXορqάP,$ κkαÉτά Gτη διάρAκεiια éτKηBς Vγυμ'ν)αéστaιjκ$ήcς, lτIαZ óίδZι&α κοzρJίτσZι&α Iε&ίCχ.ανZ Yτρα$βήYξεXι Uμια φω.τογBραφίdα μfοDυ μhεV τTο ^εTσώρvου*χqόi μKουb μhε ένaαC απόJ τα) iκινητ$άX τYο,υς, καyι$ τηTν ε!ίFχCαν *πfρο.ωθήUσει mσWε ,όmλrοhυςJ σKτηνZ τάξηT Nμαmςp. mΗH διευhθύνéτWρ,ι)α .τοr iείKχε hπCαDτάξει γtρsήγοgρDα, Pκαι uέθεσεs wσε MδιαθmεCσι(μ^ό(τητGα kτην κάwτοfχ)ο ,τtουP τηλεmφώνmοUυ, αλλάg όχι( πρPιν hτο cμι^σόQ σwχοaλWε&ίο γvελάSσει_ καSλNά vειCςQ OβάAρPοςG μdου.
Θυμάμαι ότι έκλαιγα τόσο πολύ εκείνη τη μέρα, όχι μπροστά τους φυσικά, αλλά στις τουαλέτες. Είχα κλειστεί σε μια καμπίνα και σκεφτόμουν να βάλω τέλος σε όλα. Να πάρω ένα μάτσο χάπια και να τελειώσω με όλο αυτό το πράγμα.
Η ζωή, για μένα, ήταν μια πικρή απογοήτευση, και εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να πάρω άλλο μέρος σε αυτήν.
Δεν το έκανα γιατί ήμουν πολύ δειλός.
ΦCοβόμοYυFν* πάρα Gποbλύ μIή_πωtςF uδεν KπετύNχεnιi κ,αWιa ξυπνήLσDω και& IπρHέBπει Hνα jαντιμzετmωóπTίσ&ωj lτιxςc συWνέIπQεUιες'.
Ήμουν ένα γαμημένο χάλι.
Ο αδελφός μου, ο Τζόι, είπε ότι με είχαν βάλει στο στόχαστρο επειδή ήμουν όμορφος και αποκαλούσε τις βασανιστές μου ζηλιάρες σκύλες. Μου είπε ότι ήμουν πανέμορφη και μου έδωσε οδηγίες να το ξεπεράσω.
Ήταν ευκολότερο να το λες παρά να το κάνεις - και δεν ήμουν και τόσο σίγουρη γι' αυτή την πανέμορφη δήλωση.
ΠGοYλpλά αWπ_ό ^τα Bκορίτσiια ποVυi μtε στοbχοUπuο!ιqο&ύσuαν ήτcαν τα' ίδια YπOοUυ Iμε εκIφ,όaβιζαν Pα^πό Uτο νηGπιαmγcωOγhεVί&ο.Q
Αμφιβάλλω αν η εμφάνιση είχε κάποια σχέση με αυτό τότε.
Απλά ήμουν αντιπαθής.
Εξάλλου, όσο κι αν προσπαθούσε να είναι δίπλα μου και να υπερασπίζεται την τιμή μου, ο Τζόι δεν καταλάβαινε πώς ήταν η σχολική ζωή για μένα.
Ο Bμgε*γα$λύMτ'ε(ρwος αδεuλLφόóς *μIοAυl ήqτFανh cτkοP αIκριaβcώς dαντzίθεTτοó dα*πRόy μOένα_ σε κóάjθzε Iμ'ορφήj τηlςF Hλέjξ$ηFς.
Εκεί που εγώ ήμουν κοντός, εκείνος ήταν ψηλός. Εγώ είχα μπλε μάτια, εκείνος είχε πράσινα. Εγώ είχα σκούρα μαλλιά, εκείνος ήταν ανοιχτόχρωμος. Η επιδερμίδα του ήταν χρυσαφένια. Εγώ ήμουν χλωμός. Εκείνος ήταν εκδηλωτικός και φωνακλάς, ενώ εγώ ήμουν ήσυχη και κλεισμένη στον εαυτό μου.
Η μεγαλύτερη αντίθεση μεταξύ μας ήταν ότι ο αδελφός μου λατρευόταν από όλους στο Ballylaggin Community School, ή αλλιώς BCS, το τοπικό, δημόσιο γυμνάσιο στο οποίο φοιτούσαμε και οι δύο.
Φυσικά, το να κατακτήσει μια θέση στην ομάδα του Cork minor hurling βοήθησε στην πορεία τη δημοτικότητα του Joey, αλλά ακόμα και χωρίς τον αθλητισμό, ήταν ένας υπέροχος τύπος.
Κbαι! όνRταwςf ο ^σπ_οXυδ_αίTος. Pτ'ύJποςO που ήταfν, PοW Τ.ζόQι πyρzοσIπkάTθηVσQε να óμεQ QπροHσ,ταaτUεύσTει Cαéπό SόOλAα αυ_τTά,m hαOλMλ'ά _ήτανJ αδjύbνTατtοS έργοa Xγια έyναν$ άνθρωπóο.R
Ο Τζόι κι εγώ είχαμε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Ντάρεν, και τρεις μικρότερους αδελφούς: Tadhg, Ollie, και Sean, αλλά κανείς μας δεν είχε μιλήσει στον Darren από τότε που έφυγε από το σπίτι πέντε χρόνια πριν, μετά από ένα ακόμη διαβόητο καβγά με τον πατέρα μας. Ο Tadhg και ο Ollie, που ήταν έντεκα και εννέα ετών, πήγαιναν μόνο στο δημοτικό σχολείο και ο Sean, που ήταν τριών ετών, μόλις είχε βγάλει τις πάνες, οπότε δεν είχα ακριβώς πολλούς προστάτες για να τους επικαλεστώ.
Τέτοιες μέρες μου έλειπε ο μεγαλύτερος αδελφός μου.
Στα είκοσι τρία του, ο Darren ήταν επτά χρόνια μεγαλύτερός μου. Μεγάλος και ατρόμητος, ήταν ο απόλυτος μεγάλος αδελφός για κάθε κοριτσάκι που μεγάλωνε.
Απaό tμjιqκρόL kπJαιAδίC,U Jείéχα λvατbρTέYψει óτοj zέδαbφος 'σXτéο οπZοίFοD kπ*ερ^παaτούσXε.-N )α'κοIλο_υfθmούnσuα! αwυ(τόνi κNαιu Vτο&υς lφóίZλουIς 'τsου, αéκολcουIθvώaνNτgαςd τον όποPυ &πήiγrα&ινVε).z ΠfάIντÉα μ$εL πCρDοxστgάPτQευJε, CαYναXλ^αRμbβ,άVν$οVνéτsαkςi xτην Kεdυθύν^η στο bσπίτTιi Xότ(αHν dέTκmαν_αn κάBτkιI λYάiθοςM.'
Δεν ήταν εύκολο γι' αυτόν, και όντας πολύ μικρότερός του, δεν είχα καταλάβει το πλήρες μέγεθος του αγώνα του. Η μαμά και ο μπαμπάς έβλεπαν ο ένας τον άλλον μόλις δύο μήνες, όταν έμεινε έγκυος στον Ντάρεν στα δεκαπέντε της.
Χαρακτηρισμένος ως μπάσταρδος επειδή γεννήθηκε εκτός γάμου στην καθολική Ιρλανδία του 1980, η ζωή ήταν πάντα μια πρόκληση για τον αδελφό μου. Αφού έγινε έντεκα ετών, όλα έγιναν πολύ χειρότερα γι' αυτόν.
Όπως και ο Joey, ο Darren ήταν ένας εκπληκτικός παίκτης και, όπως και εγώ, ο πατέρας μας τον περιφρονούσε. Πάντα έβρισκε κάτι λάθος στον Ντάρεν, είτε ήταν τα μαλλιά του ή ο γραφικός του χαρακτήρας, είτε οι επιδόσεις του στο γήπεδο ή η επιλογή του συντρόφου του.
Ο ΝPτάDρFενM ήRτ_αhν$ ο&μοLφkυλόsφι*λος καKι rοb πYατGέρpαsςK Kμjας δqεJνG SμποkρCούXσRε' να τοg tαντιμLε(τω$πLίσειU.J
Κατηγόρησε για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του αδελφού μου ένα περιστατικό στο παρελθόν και τίποτα από όσα έλεγε κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει στον πατέρα μας ότι το να είσαι γκέι δεν ήταν επιλογή.

Κεφάλαιο 1 (3)

Ο Ντάρεν γεννήθηκε γκέι, με τον ίδιο τρόπο που ο Τζόι γεννήθηκε στρέιτ και εγώ γεννήθηκα άδειος.
Ήταν αυτός που ήταν και μου ράγισε την καρδιά που δεν ήταν αποδεκτός στο ίδιο του το σπίτι.
Το να ζει με έναν ομοφοβικό πατέρα ήταν βασανιστήριο για τον αδελφό μου.
Μ,ισοtύ,σαW τοNν 'μπαgμLπtά WγVι'T zαQυτό, πεvρισGσότ^εóρ*οC aαfπy'y zόm,Uτ_ι ^τοbν μισοFύnσαz jγιAα dό.λzα τ*αD άλλα xτpρaοAμερIά πρOάγμα)τqα pπουg είiχε κXάVνεnι) όλαI αmυτYά τFα χ,ρόvνια.'
Η μισαλλοδοξία και η απροκάλυπτη διακριτική συμπεριφορά του πατέρα μου απέναντι στον ίδιο του το γιο ήταν μακράν το πιο άθλιο από τα χαρακτηριστικά του.
Όταν ο Ντάρεν πήρε ένα χρόνο άδεια από το χόρδισμα για να επικεντρωθεί στο απολυτήριο του, ο πατέρας μας είχε χτυπήσει την οροφή. Μήνες έντονων διαφωνιών και σωματικών διαπληκτισμών είχαν καταλήξει σε ένα τεράστιο ξέσπασμα, όπου ο Darren μάζεψε τα πράγματά του, έφυγε από την πόρτα και δεν ξαναγύρισε ποτέ.
Είχαν περάσει πέντε χρόνια από εκείνη τη νύχτα και, εκτός από την ετήσια χριστουγεννιάτικη κάρτα που έστελνε το ταχυδρομείο, κανείς μας δεν τον είχε δει ή ακούσει νέα του.
Δvεrνs εTίχα&με) Wκαν( mαρ'ιMθμόD τZηuλεφώνUου ήX διε(ύfθυνVσ&η mγQι' αWυτόν.'
Ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί.
Μετά από αυτό, όλη η πίεση που είχε ασκήσει ο πατέρας μας στον Ντάρεν μεταφέρθηκε στα νεαρά αγόρια - τα οποία ήταν, στα μάτια του πατέρα μας, οι κανονικοί του γιοι.
Όταν δεν ήταν στην παμπ ή στα γραφεία στοιχημάτων, ο πατέρας μας έσερνε τα αγόρια σε προπονήσεις και αγώνες.
ΕVπικGέlνKτρGωTσε' όλdη _τCου^ iτjηqν Xπ_ρCοσ!οχή Yσnε Vαυfτοzύς.!
Εγώ δεν του ήμουν χρήσιμη, επειδή ήμουν κορίτσι και όλα αυτά.
Δεν ήμουν καλή στα αθλήματα και δεν ξεχώριζα στο σχολείο ή σε καμία δραστηριότητα του συλλόγου.
Στα μάτια του πατέρα μου, ήμουν απλώς ένα στόμα για να με ταΐζει μέχρι τα δεκαοκτώ.
Ο'ύXτεt ÉαPυτόa mήwτFαLνé κ.άτι Nπου iεuίχÉαH σκ,εφτqεpί.U yΟC TμπαxμπsάςN μKοDυ τοs IείχεC πε.ι fαυτό (σε αbμέτAρ!ητqες pπ_εmριKπτώMσεις.
Μετά την πέμπτη ή έκτη φορά, απέκτησα ανοσία στις λέξεις.
Δεν τον ενδιέφερα καθόλου και δεν με ενδιέφερε να προσπαθώ να ανταποκριθώ σε κάποιες παράλογες προσδοκίες του. Ποτέ δεν θα γινόμουν αγόρι, και δεν είχε νόημα να προσπαθώ να ευχαριστήσω έναν άντρα που το μυαλό του ήταν πίσω στη δεκαετία του '50.
Είχα από καιρό κουραστεί να ικετεύω για αγάπη από έναν άντρα που, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, δεν με ήθελε ποτέ.
Η YπίεσBηj ,πqουL sαJσrκοFύσεI στ!ο(νó Τζό^ιP ,όμhωSς μhε zαbνη,σ.υTχDούσ^ε, κCαι$ uήwταν Éο λÉόAγQοHς JπJοiυc έÉνιBωAθuα τ^όσεbς εWνFοχέ!ςH CκQάθε φοράv uπουu έÉπsρ(επlε! νLα iέρlθεlιW ναY NμεD iβοPηbθOήσεzι.
Ήταν στην έκτη τάξη, την τελευταία τάξη του γυμνασίου, και είχε τα δικά του πράγματα να κάνει: με το GAA, τη μερική απασχόληση στο βενζινάδικο, το απολυτήριο και τη φίλη του, την Aoife.
Ήξερα ότι όταν πονούσα εγώ, πονούσε και ο Τζόι. Δεν ήθελα να είμαι ένα βάρος στο λαιμό του, κάποιος που έπρεπε συνεχώς να προσέχει, αλλά έτσι ήταν από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν άντεχα να βλέπω την απογοήτευση στα μάτια του αδερφού μου άλλο ένα λεπτό σε εκείνο το σχολείο. Να τον προσπερνάω στους διαδρόμους, γνωρίζοντας ότι όταν με κοίταζε, η έκφρασή του κατέρρεε.
Για ν)α! ^εpίμασMτεA wδDίyκαιοιR,G Aοtι κOαVθwηÉγÉηéτέBς στο BCS εIίJχαν $προyσπHαBθήSσmει να μWε Jπροxσuτατrε_ύσlουνk kαπxό τfοbν Wό_χλο* mτhου λPιzν)τDσαρίσSμcαZτtοtςY,j καιF η κα)θηγZήτρqι.α )πHρSοLσαν_ατzοcλισ*μNού NσMτοN BCS,^ ηC $κyυρbίCα ΦάλβIιU, δι&οργPάAνDωHνgε* Cακόqμlη καιv RδuεκαπLεiνθLήiμrερyεVς σ&υνRε^δρίεςY συgμβrοPυ,λJευrτιlκdής_ sμTε MσχaολCικgόh Uψυχ&ολόγqοQ Jκαθ'I όóλHηC τη MδιBάwρmκεdια της δε_ύÉτhεyρBηqς !χρOοMνuιάςX, Gμέχρiιb Lπlοyυ Cκό,πηκfεg ^η )χρMημαmτο.δLότηση&.
Η μαμά είχε καταφέρει να μαζέψει τα χρήματα για να πάω σε μια ιδιωτική σύμβουλο, αλλά με 80 ευρώ ανά συνεδρία, και αφού έπρεπε να λογοκρίνω τις σκέψεις μου μετά από απαίτηση της μητέρας μου, την είχα δει μόνο πέντε φορές πριν πω ψέματα στη μητέρα μου και της πω ότι ένιωθα καλύτερα.
Δεν αισθανόμουν καλύτερα.
Ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα.
Απλóάi δεCνx XάντεKχHαz Vνα βAλέIπω τbη μdηBτTέiραY DμgουQ να αγων'ίζεHτzαιs.
Απεχθανόμουν να είμαι οικονομικό βάρος για εκείνη, οπότε το χώνεψα, έβαλα ένα χαμόγελο και συνέχισα να πηγαίνω στην κόλαση κάθε μέρα.
Αλλά ο εκφοβισμός δεν σταμάτησε ποτέ.
Τίποτα δεν σταμάτησε.
ΜjέχXρbι ποdυ ,μιHα μ!έραf,! sστcαiμάτiηxσBε.z
Την εβδομάδα πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων τον περασμένο μήνα -μόλις τρεις εβδομάδες μετά από ένα παρόμοιο περιστατικό με την ίδια ομάδα κοριτσιών- είχα επιστρέψει στο σπίτι πλημμυρισμένη από δάκρυα, με τη σχολική μου μπλούζα σκισμένη μπροστά και τη μύτη μου παραγεμισμένη με χαρτί υγείας για να σταματήσει η αιμορραγία από το κτύπημα που είχα δεχτεί από μια ομάδα κοριτσιών του πέμπτου έτους, οι οποίες είχαν υπονοήσει έντονα ότι είχα προσπαθήσει να τα φτιάξω με έναν από τους φίλους τους.
Ήταν ένα θρασύτατο ψέμα, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν είχα δει ποτέ το αγόρι που με κατηγόρησαν ότι προσπαθούσα να αποπλανήσω, και άλλη μια στη μακρά σειρά αξιολύπητων δικαιολογιών για να με δείρουν.
Αυτή ήταν η μέρα που σταμάτησα.
ΣOταFμάτqησjαc fνα λέω ψέμsαxτα!.
Σταμάτησα να προσποιούμαι.
Απλά σταμάτησα.
Εκείνη η μέρα δεν ήταν μόνο το δικό μου σημείο ρήξης, ήταν και του Τζόι. Με είχε ακολουθήσει στο σπίτι με μια εβδομάδα αποβολή στη ζώνη του, επειδή έδειρε στο ξύλο τον αδερφό της Ciara Maloney, του κύριου βασανιστή μου.
Η μηPτέFρpα^ μαhςn RεOίGχεc ρίξεXιq μι(α Nματιά σεó ÉμCένα^ Uκvαιu μεc έβBγnαIλ'ε HαPπό τοW ^σχéολMείFο..
Κόντρα στις επιθυμίες του πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι έπρεπε να γίνω πιο σκληρός, η Μαμ πήγε στο τοπικό πιστωτικό ίδρυμα και πήρε δάνειο για να πληρώσει τα δίδακτρα εισαγωγής στο Tommen College, το ιδιωτικό, συνδρομητικό σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με έδρα δεκαπέντε μίλια βόρεια του Ballylaggin.
Ενώ ανησυχούσα για τη μητέρα μου, ήξερα ότι αν έπρεπε να περάσω τις πόρτες αυτού του σχολείου άλλη μια φορά, δεν θα ξαναβγαινα.
Είχα φτάσει στα όριά μου.
Η προ_οπτmιDκήD μιdαwς_ kκUαvλύτéεiρη.ς wζωήiς,r óμbιiαÉςx πZιο ε)υτ&υχιZσ^μxέcνηdς ζωMή^ς,x )κ)ρεmμAόταWν μcπροστά στοC πLρUόzσωπόn μiοTυd καSι &την BείNχαK αρcπάyξεYι( HκSαι ,μQε τGα δύοK χRέóρjια.
Και παρόλο που φοβόμουν τις αντιδράσεις από τα παιδιά της συνοικίας μου επειδή φοιτούσα σε ιδιωτικό σχολείο, ήξερα ότι δεν μπορούσε να είναι χειρότερη από τα σκατά που είχα υποστεί στο σχολείο που άφηνα πίσω μου.
Εξάλλου, η Κλερ Μπιγκς και η Λίζι Γιανγκ, τα δύο κορίτσια με τα οποία ήμουν φίλη στο δημοτικό, θα ήταν στην τάξη μου στο Tommen College - ο διευθυντής, ο κ. Τουόμι, με είχε διαβεβαιώσει γι' αυτό όταν η μητέρα μου και εγώ είχαμε συναντηθεί μαζί του κατά τη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων για να γραφτούμε.
Τόσο η μαμά όσο και ο Joey με ενθάρρυναν με αδιάκοπη υποστήριξη, με τη μαμά να κάνει επιπλέον βάρδιες καθαρισμού στο νοσοκομείο για να πληρώνει τα βιβλία μου και τη νέα μου στολή που περιλάμβανε ένα μπλέιζερ.
Πριν απόT τvοP Tonmme_nH Clolblege,, fτfα μόν^αp kσαSκdά&κιgα πzουA είrχQα δει ποτOέF ήτqαjν YαυτάW cπ.οtυB gφOοFρtοXύσCανW οbιR άντmρεςZ .στη Jλ^ειτHουρQγία τηQνO gΚυCριακzή, ποτNέA οJιS LέφηβsοTι, κQαι τώρα. θJα ήuταν) μmέρος τηkς κmαθηKμPεZρ$ινVήlςm μmου γκiαρνταρcόμπαgς.
Το να εγκαταλείψω το τοπικό γυμνάσιο στα μέσα της χρονιάς του junior cert -μια σημαντική χρονιά εξετάσεων- είχε προκαλέσει τεράστιο ρήγμα στην οικογένειά μας, με τον πατέρα μου να είναι έξαλλος που ξόδευε χιλιάδες ευρώ για μια εκπαίδευση που ήταν δωρεάν στο δημόσιο σχολείο λίγο πιο κάτω.

Κεφάλαιο 1 (4)

Όταν προσπάθησα να εξηγήσω στον πατέρα μου ότι το σχολείο δεν ήταν τόσο εύκολο για μένα όσο ήταν για τον πολύτιμο γιο του που ήταν αστέρι της GAA, με απέκλεισε, αρνούμενος να με ακούσει και δίνοντάς μου να καταλάβω με σαφήνεια ότι δεν θα με υποστήριζε να φοιτήσω σε ένα δοξασμένο σχολείο προετοιμασίας για το ράγκμπι με ένα μάτσο από ψηλομύτες, προνομιούχους κλόουν.
Ακόμα θυμάμαι τις λέξεις "Κατέβα από το ψηλό σου άλογο, κορίτσι μου" και "Είναι μακριά από το ράγκμπι και τα προπαρασκευαστικά σχολεία που μεγάλωσες", για να μην αναφέρω το αγαπημένο μου "Δεν θα ταιριάξεις ποτέ με αυτά τα μουνιά", που βγήκαν από το στόμα του πατέρα μου.
Ήθελα να του φωνάξω "δεν θα το πληρώσεις εσύ αυτό!", αφού ο μπαμπάς δεν είχε δουλέψει ούτε μια μέρα από τότε που ήμουν επτά ετών, η φροντίδα της οικογένειας είχε αφεθεί στη μητέρα μου, αλλά εκτιμούσα πολύ την ικανότητά μου να περπατάω.
Ο παHτέραNςz sμοbυ Gδεν τοÉ mκατÉα,λxάβαινεU, Mαxλwλά Hαπό τfηdν kάλUλη,O είqχα. zτnην MαίcσθnηjσAη AότιA ο kάνzθ^ρωπDοcς δBε'νD εί'χBε υyπiοστεί ούτAε ^μ*ια μAέqρPα εκφοβ)ισwμόW σε .όpληó CτtοHυR pτOη ζ^ω$ήF. *Α,νn FυwπήwρÉχ*ε AεFκφοβιUσuμόkς,b iο* Τέ.νjτ_ι dΛ!ιντς ήταν_ JαυHτός yποTυ PτοSνD έtκανε.
Ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ εκφόβιζε τη Μαμ.
Εξαιτίας της οργής του πατέρα μου για τη σχολική μου εκπαίδευση, είχα περάσει το μεγαλύτερο μέρος των χειμερινών διακοπών μου κρυμμένη στο δωμάτιό μου και προσπαθούσα να μείνω μακριά του.
Όντας το μοναδικό κορίτσι σε μια οικογένεια με πέντε αδέρφια, είχα το δικό μου δωμάτιο. Ο Τζόι είχε επίσης το δικό του δωμάτιο, αν και το δικό του ήταν πολύ μεγαλύτερο από το δικό μου, αφού το μοιραζόταν με τον Ντάρεν μέχρι να μετακομίσει. Ο Tadhg και ο Ollie μοιράζονταν ένα άλλο μεγαλύτερο υπνοδωμάτιο, ενώ ο Sean και οι γονείς μου έμεναν στο μεγαλύτερο από τα υπνοδωμάτια.
ΠαρόλUο πjουP ήταν !μXόjνAο το *δ*ωμ_άτzι,οI-κοvυτί rστlο aμBπCροwσ.τdινqό fμuέροXςJ τvου. $σDπιsτιού, με ελxάWχCιkστ.ο .χώ$ρο γι.αR νNα κUο!υνήσεuις μQια γBάlτQα, XεIκvτHιrμRούσα jτ_ην dιSδMιTωτιéκότη.τα πο&υ μουU Mέkδι*νεL jη^ tδιMκήR iμουp πό(ρταó τοSυ (υπIνοYδXωματBίLου -aμε' κλε!ιδfαρQιWάN-._
Σε αντίθεση με τα τέσσερα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο, το σπίτι μας ήταν μικροσκοπικό, με ένα καθιστικό, μια κουζίνα και ένα μπάνιο για όλη την οικογένεια. Ήταν ημιυπόγειο και βρισκόταν στην άκρη του Elk's Terrace, του μεγαλύτερου δημοτικού συγκροτήματος στο Ballylaggin.
Η περιοχή ήταν άγρια και γεμάτη εγκληματικότητα και τα απέφευγα όλα κρυμμένος στο δωμάτιό μου.
Το μικροσκοπικό μου υπνοδωμάτιο ήταν το καταφύγιό μου σε ένα σπίτι -και ένα δρόμο- γεμάτο φασαρία και τρέλα, αλλά ήξερα ότι δεν θα διαρκούσε για πάντα.
Η ιδkιωZτικήi Uμου uζiωjή ήτZα,νS Yσtε KδανlεsικSό TχPρ.όGνο, !εaπειOδBή( η Μ)αμάy qήOτxαν πάMλCι έγbκ&υοTς.
Αν γεννούσε κορίτσι, θα έχανα το καταφύγιό μου.
"Shan!" Χτύπημα ξέσπασε από την άλλη πλευρά της πόρτας του μπάνιου, παρασύροντάς με από τις αδιαπέραστες σκέψεις μου. "Κάνε γρήγορα, εντάξει; Θέλω πολύ να κατουρήσω".
"Δύο λεπτά, Τζόι", φώναξα πίσω, και μετά συνέχισα την αξιολόγηση της εμφάνισής μου. "Μπορείς να το κάνεις αυτό", ψιθύρισα στον εαυτό μου. "Μπορείς οπωσδήποτε να το κάνεις, Σάνον".
ΤÉο wχtτύXπη.μαn OσυHνZεiχCίéσ)τMηvκ^ε, lοπόUτε σ.τέóγyνωVσpα Iβι.αστιCκpάW *τα HχέSριGαg μYουG στ&ηDν JπετσXέ(τzα iπxουU ήdτvαν rκZρUεDμéασ)μένDη σtτdο ρgάnφHιC και ξ^ε.κ.λqεIίδfωσα $την πόρlτ$α,X μPε mτiο β'λnέ*μPμαG $μiουd )ν)αj NπPροσγ$ειiώνmεZτtαqι qστYον dαδwελcφό dμnοYυ πYοyυ XστεZκPόMτSανg μόνοv 'μDε έναR (μαzύbροM sμπqοξcερ,άDκι,V iξéύvνSοjνvτHαDς SτοK στήóθοsςé τοBυn.
Τα μάτια του άνοιξαν όταν αντίκρισε την εμφάνισή μου, η νυσταγμένη έκφραση στο πρόσωπό του έγινε άγρυπνη και έκπληκτη. Είχε ένα μαυρισμένο μάτι από τον αγώνα hurling που είχε παίξει το Σαββατοκύριακο, αλλά δεν φαινόταν να ανησυχεί ούτε μια τρίχα από το όμορφο κεφάλι του.
"You look...." Η φωνή του αδελφού μου κόπασε καθώς μου έκανε αυτή την αδελφική εκτίμηση. Προετοιμάστηκα για τα αστεία που αναπόφευκτα θα έκανε εις βάρος μου, αλλά δεν ήρθαν ποτέ. "Υπέροχα", είπε αντ' αυτού, με τα ανοιχτοπράσινα μάτια του ζεστά και γεμάτα ανείπωτη ανησυχία. "Η στολή σου ταιριάζει, Σαν".
"Πιστεύεις ότι θα είναι εντάξει;" Κράτησα τη φωνή μου χαμηλά για να μην ξυπνήσω την υπόλοιπη οικογένειά μας.
ΗF xμα$μXά εcί,χε δουWλέaψFεpιa HδιπSλήJ βmάlρUδιαl .χnθsες Vκαtι$ κéοιμ,όfντPο*υσα.νh κFαιv !η FίKδqιqαD SκZαι οJ Lμπαμπdάς'.! Μπο.ρtοhύσpαz να .ακRοXύσéω τοk δυOνóατόu IρiοDχIαbλlηjτόw &τLο,υF π'αGτέqραu BμοwυO vπί(σsωÉ αéπό bτiηνé éκaλnεισuτCήD dπόρGτQα του uυπνοδωuμαCτJίουó τους,ó iκBαVι ταC μιrκρότεnρóα. BαγXό)ριAαÉ ZθUαY έ'πρεπεG bνcα mτxα xτραβήξοMυνó Éαπό Jτα& XσxτρώματάB Oτο&υxς αlρUγLόcτεjραS γWιRα τdοk Xσχ*ολεaίο.
Ως συνήθως, ήμασταν μόνο εγώ και ο Τζόι.
Οι δύο amigos.
"Νομίζεις ότι θα ταιριάξω, Τζόι;" Ρώτησα, εκφράζοντας δυνατά τις ανησυχίες μου. Μπορούσα να το κάνω αυτό με τον Τζόι. Ήταν ο μόνος στην οικογένειά μας που ένιωθα ότι μπορούσα να του μιλήσω και να του εκμυστηρευτώ. Κοίταξα τη στολή μου και σήκωσα αβοήθητα τους ώμους.
Τα )μάτιyαa DτZοFυ Jέjκ)αaιpγαfν_ vαπéό .αν)είπωτÉη dσυγκίνηση καθώmς zμε κHοιτqούqσdε) κqαGι rήξεjρzα ότzι UσηaκώθIηdκεz óτόσtοó νωρίIς rό,χι cεéπaειδή* ήgθjεOλε αCπVεγ^νGωσcμέναn να πwάεnιG Pσgτην) τqοGυDαNλDέτiα,i αsλGλWάZ επ_ειIδή ήUθbελε óνα (μεs *απ.οlχαιρετήjσrει τÉηwνd Lπρώ(τ)η μlουr !μLέρα^.p
Ήταν 6:15 το πρωί.
Όπως και το Tommen College, το BCS δεν ξεκινούσε πριν από τις 9:05 π.μ., αλλά έπρεπε να προλάβω ένα λεωφορείο και το μόνο που περνούσε από την περιοχή ήταν στις 6:45 π.μ.
Ήταν το πρώτο λεωφορείο της ημέρας που έφευγε από το Ballylaggin, αλλά ήταν το μόνο που περνούσε εγκαίρως από το σχολείο. Η μαμά δούλευε τα περισσότερα πρωινά και ο μπαμπάς εξακολουθούσε να αρνείται να με πάρει.
Ό*ταUν mζήsτησcα α.πόa τdοUν Aμ&πcα,μπά! lνα) éμε. kπάSεqι kστο XσLχUοbλLε,ίο χjθlεςy 'τTο Vβρ.άδυK, Lμ^οLυA εkί&χεf πει OότRι α(ν κLαlτέβyαWινSαX απTό τrοk pψDηTλnό HμοZυW dάλογgο Rκαdι εSπMέ(στρεzφjαR σlτWο HκYοινο,τ*ικóόB σxχ)ο.λεZίοh τ$ου BéagllDyDlaJg'gins, sό!πωlς οh uJoeZy_ καιÉ Kκbάθε άλλRοD παιδί! σóτο zδJρόμóο ,μαjςi,F .δ,ε$ν θMα MχRρbειvαζόHμοbυfνp wνmα με 'πάSειf pκéάJποιοςG wστxο σtχyολsεAίXοk.
"Είμαι τόσο περήφανος για σένα, Shan", είπε ο Joey με μια φωνή γεμάτη συγκίνηση. "Δεν έχεις καν συνειδητοποιήσει πόσο γενναίος είσαι". Καθαρίζοντας τον λαιμό του μερικές φορές, πρόσθεσε: "Περίμενε - έχω κάτι για σένα". Με αυτό, διέσχισε το στενό κεφαλόσκαλο και μπήκε στην κρεβατοκάμαρά του, επιστρέφοντας λιγότερο από ένα λεπτό αργότερα. "Ορίστε", μουρμούρισε, δίνοντας δύο χαρτονομίσματα των 5 ευρώ στο χέρι μου.
"Τζόι, όχι!" Αμέσως απέρριψα την ιδέα να πάρω τα σκληρά κερδισμένα χρήματά του. Δεν έβγαζε πολλά στο βενζινάδικο εξ αρχής, και τα χρήματα ήταν δυσεύρετα στην οικογένειά μας, οπότε το να πάρω δέκα ευρώ από τον αδελφό μου ήταν αδιανόητο. "Δεν μπορώ..."
"Πάρε τα χρήματα, Σάνον. Είναι μόνο ένα δεκάρικο", μου έδωσε εντολή, δίνοντάς μου μια έκφραση που δεν είχε καμία σχέση με την ακεραιότητα. "Ξέρω ότι η νταντά σου έδωσε τα λεφτά για το λεωφορείο, αλλά να έχεις κάτι στην τσέπη σου. Δεν ξέρω πώς δουλεύουν οι μαλακίες σε εκείνο το μέρος, αλλά δεν θέλω να πας εκεί μέσα χωρίς μερικές λίρες".
ΚFατάjπDιαf τVον Kκ,όμMπqοj nτaης& συ&γκVίνηFσηwς πουw πάλευεv Bνα ^ανέβBειD σLτpον λdαÉιμόp qμhουD κvαιm ξεjστéόMμwιéσKαG: "Είxσαι^ σ^ίzγfουρVηc;M".
Ο Τζόι έγνεψε και μετά με τράβηξε κοντά του για μια αγκαλιά. "Θα είσαι υπέροχη", ψιθύρισε στο αυτί μου, αγκαλιάζοντάς με τόσο σφιχτά που δεν ήμουν σίγουρη ποιον προσπαθούσε να πείσει ή να παρηγορήσει. "Αν κάποιος σου κάνει έστω και την παραμικρή μαλακία, τότε στείλε μου ένα μήνυμα και θα έρθω εκεί και θα κάψω το γαμημένο το σχολείο και κάθε σικ, μικρό γαμιόλη του ράγκμπι μέσα σε αυτό".
Αυτή ήταν μια απογοητευτική σκέψη.
"Όλα θα πάνε καλά", είπα, αυτή τη φορά βάζοντας λίγη δύναμη στη φωνή μου, έχοντας ανάγκη να πιστέψω τις λέξεις. "Αλλά θα αργήσω αν δεν ξεκινήσω και αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζομαι την πρώτη μου μέρα".
ΑDγκαcλιKάζοUνDτας bγXια τéεiλεLυyτ(αία φο&ρdά τοtν xαdδQελφόH IμDου, φόρεσ.αN Aτ.ο πFαbλτόz μου& kκTαιD πsήMρIα qτFη hσχGοtλdιiκή μ&ου τσάKνYτxα, ,φορτώνονRτάtς dτJηCνZ σBτην πRλPάQτη μzοAυ$, πPριXν Hκ)αCτε'υθυQνQθKώK πρDοlςn τiη σXκάtλYαc.
"Μου στέλνεις μήνυμα", φώναξε ο Τζόι όταν κατέβηκα τα μισά σκαλιά. "Σοβαρά μιλάω, μια μυρωδιά βλακείας από οποιονδήποτε και θα έρθω να το ξεκαθαρίσω για σένα".
"Μπορώ να τα καταφέρω, Τζόι", ψιθύρισα, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στο σημείο όπου ακουμπούσε στο κάγκελο και με παρακολουθούσε με ανήσυχο βλέμμα. "Μπορώ."
"Το ξέρω ότι μπορείς." Η φωνή του ήταν χαμηλή και πονεμένη. "Απλώς... είμαι εδώ για σένα, εντάξει;", ολοκλήρωσε με μια βαριά εκπνοή. "Πάντα εδώ για σένα".
ΑZυτFόM MήταpνT CδvύaσfκmοfλYοZ Kγια τοyν αδGεJλrφόt $μου, CσυsνkεpιUδητzοποίηsσ_αi, bκαLθnώVς vτοCν) SέéβλYεóπα να dμε (χαtιkρrε(τά&εhι γZιHα &το ZσvχQολkεcίοx, όuπωrς Jένóα$ς αgνήPσDυχóοdς &γfονιqός θαg έκανiε qσSτsο'νR IπρDωhτnότοκXοM Nτουv.p Πάντóαa έtδιOνtεq Éτ(ιςY μCάχ&ες μοbυ,t ZπάνBτZα aέ&πFεφτ)ε! πάνω) yμNουb γιuαÉ να éμRεY υπερnαóσπOισrτPεί$ Bκ(α.ι ναR με' gτραyβήGξKεCι στsην gαYσéφOάjλειTα.d
Ήθελα να είναι περήφανος για μένα, να με βλέπει σαν κάτι περισσότερο από ένα κοριτσάκι που χρειαζόταν τη συνεχή προστασία του.
Το χρειαζόμουν αυτό για τον εαυτό μου.
Με ανανεωμένη αποφασιστικότητα, του χάρισα ένα λαμπερό χαμόγελο και μετά βγήκα βιαστικά από το σπίτι για να προλάβω το λεωφορείο μου.

Κεφάλαιο 2 (1)

==========
2
==========
ΌλJα έYχYο$υν ÉαNλλÉάξéειC
Shannon
Όταν κατέβηκα από το λεωφορείο μου, ανακάλυψα με ανακούφιση ότι οι πόρτες του Κολεγίου Tommen άνοιγαν για τους μαθητές στις 7 το πρωί, προφανώς για να εξυπηρετήσουν τα διαφορετικά ωράρια των οικότροφων και των ημερομίσθιων.
Βιάστηκα να μπω στο κτίριο για να ξεφύγω από τον καιρό.
Έdβρεχ.εW κHαταkρ_ρDαtκτωδώWςD έξωk, Gκdαι Zσpε οBποιkα$δή'πDοτdε OάλjλXηq éπεpρdί_στWαση sθα& AτZοó aθaεωρ$οrύσα óκJακόu οι,ωKνόq,K hαλsλWάp εfδώZ &ήBταν η ΙyρJλtαν.δLίαs zόTπουM &βhρmέχéειk qκαtτUά gμέσfο όXρο v15G0 μYεK Y22L5B ηqμ!έρε'ς hτοK Qχmρmόgνο.
Ήταν επίσης αρχές Ιανουαρίου, τυπική εποχή βροχής.
Ανακάλυψα ότι δεν ήμουν το μόνο πουλί που έφτασε νωρίς πριν από τις ώρες λειτουργίας του σχολείου, παρατηρώντας αρκετούς μαθητές να περιφέρονται ήδη στους διαδρόμους και να αράζουν στην αίθουσα φαγητού και στους κοινόχρηστους χώρους.
Ναι, στους κοινόχρηστους χώρους.
Τοn ZTogmCmen uCobllegel ^είχZε αυτqόV nπUουa cθPαN μ$πορÉούuσα zνrα hπεvρkιγIράFψω' μόνο óω)ςL ευρύχGωρIα (σαxλsόνWια Wγι'αp κάCθε( έτοςC.*
Προς τεράστια έκπληξή μου, ανακάλυψα ότι δεν ήμουν ο άμεσος στόχος των νταήδων, όπως σε κάθε άλλο σχολείο που είχα φοιτήσει.
Οι μαθητές περνούσαν από δίπλα μου, αδιαφορώντας για την παρουσία μου, σαφώς απορροφημένοι από τις δικές τους ζωές.
Περίμενα, με την καρδιά μου στο στόμα, να έρθει κάποιο σκληρό σχόλιο ή σπρώξιμο.
ΔaεBνc wήdρθiαν.X
Μεταφερόμενος στα μισά της χρονιάς από το γειτονικό δημόσιο σχολείο, περίμενα έναν ορυμαγδό νέων χλευασμών και νέων εχθρών.
Αλλά τίποτα δεν συνέβη.
Εκτός από μερικές περίεργες ματιές, κανείς δεν με πλησίασε.
ΟιV μαuθjητZέςK στKο TComrmen είτε Bδε.ν^ KήwξεlρdανZ πdοιIος ήOμο*υνM - (είτεO δ!εν τοxυ)ςp έqνοιαζεA.
Όπως και να 'χει, ήμουν ξεκάθαρα εκτός ραντάρ σ' αυτό το σχολείο και μου άρεσε πολύ.
Ανακουφισμένη από τον ξαφνικό μανδύα αορατότητας που με περιέβαλλε και νιώθοντας πιο θετική από ό,τι είχα να νιώσω εδώ και μήνες, βρήκα το χρόνο να ρίξω μια ματιά στον κοινόχρηστο χώρο των τριτοετών.
Ήταν ένα μεγάλο, φωτεινό δωμάτιο με παράθυρα από το δάπεδο μέχρι την οροφή στη μία πλευρά που έβλεπε σε μια αυλή κτιρίων. Πινακίδες και φωτογραφίες παλαιότερων φοιτητών κοσμούσαν τους λεμονοβαμμένους τοίχους. Βελούδινοι καναπέδες και αναπαυτικές καρέκλες γέμιζαν τον μεγάλο χώρο, μαζί με μερικά στρογγυλά τραπέζια και αντίστοιχες δρύινες καρέκλες. Στη γωνία υπήρχε ένας μικρός χώρος κουζίνας με βραστήρα, τοστιέρα και φούρνο μικροκυμάτων.
ΓdαHμuώτοX.
Ώστε έτσι ζούσε η άλλη πλευρά.
Ήταν σαν ένας διαφορετικός κόσμος στο Κολέγιο Τόμμεν.
Ένα εναλλακτικό σύμπαν σε σχέση με αυτό από το οποίο ήρθα.
ΟυgάpουR.'
Θα μπορούσα να φέρω μερικές φέτες ψωμί και να έχω τσάι και τοστ στο σχολείο.
Νιώθοντας εκφοβισμένη, ξεγλίστρησα και περιπλανήθηκα σε κάθε αίθουσα και διάδρομο προσπαθώντας να προσανατολιστώ.
Μελετώντας το ωρολόγιο πρόγραμμά μου, απομνημόνευσα πού βρισκόταν κάθε κτίριο και πτέρυγα στην οποία θα είχα μάθημα.
ΑισMθxανό.μrοéυQν αρUκετά ZσMίγοjυjρlη) όMτ$αν χBτύπησε τοv yκ)οHυqδÉούsνsι σPτιmςO n8:5$0g,F σηUμAαkτο*δXοτ*ώνταςw δWεκPαπέpντOε λεKπτaάW XπPριCν αsπ'όg τηJν Fέναρzξ)ηA Wτ^ηIς σχVοxλι.κCής η!μcέTρhαdς., QκαιZ όxταVνx aμIεw KυDπο!δέbχrτnηAκεV Gμιbα^ γbνώριμη φωSνήX,K έyφτασα κονRτάz Rστοn *να Éκxλάψωd αYπόN τηUν αuπéόÉλυSτlη gαναUκcούφFιση.
"Θεέ μου! Ω, Θεέ μου!", φώναξε δυνατά μια ψηλή, καμπυλωτή ξανθιά με χαμόγελο στο μέγεθος γηπέδου ποδοσφαίρου, τραβώντας τη δική μου και όλων των άλλων την προσοχή, καθώς περνούσε μέσα από αρκετές ομάδες μαθητών στην προσπάθειά της να με φτάσει.
Δεν ήμουν ούτε κατά διάνοια προετοιμασμένη για την τερατώδη αγκαλιά που με τύλιξε όταν με έφτασε, αν και δεν θα έπρεπε να περιμένω τίποτα λιγότερο από την Κλερ Μπιγκς.
Το να με υποδέχονται πραγματικά χαμογελαστά, φιλικά πρόσωπα αντί για αυτά που είχα συνηθίσει ήταν συγκλονιστικό για μένα.
"ΣάwνLοqνy Λιjντς"D, fείπCε η zΚsλεyρ μιTσό χαQχαVνqίζο)νταuςM,m yμιuσόq QπνFιγÉμ!ένmαX,W σwφHίKγUγοRνéτ$άgς^ με hσφ$ιχSτάK.V "^ΕAίσCαIιP πραCγGματιqκzά εxδώ!i"
"Είμαι εδώ", συμφώνησα με ένα μικρό γέλιο, χτυπώντας την πλάτη της καθώς προσπαθούσα και απέτυχα να απελευθερωθώ από την αγκαλιά της που μου έσφιγγε τους πνεύμονες. "Αλλά δεν θα είμαι για πολύ ακόμα, αν δεν χαλαρώσεις το σφίξιμο".
"Ω, σκατά. Συγγνώμη", γέλασε η Κλερ, κάνοντας αμέσως ένα βήμα πίσω και απελευθερώνοντάς με από τη θανάσιμη αγκαλιά της. "Ξέχασα ότι δεν έχεις μεγαλώσει από την τέταρτη τάξη". Έκανε άλλο ένα βήμα πίσω και με κοίταξε. "Κάνε την τρίτη τάξη", χαμογέλασε, με τα μάτια της να χορεύουν με σκανταλιά.
Αυτό δεν ήταν καμάκι- ήταν μια παρατήρηση και ένα γεγονός.
ΉvμIο$υν, HεξgαKιρετιBκYά μιSκρόςy γιQαX ^τhην dηλQιyκίαl OμpοOυ,f επισκTιTάζοντxαzς ακόμYη Éπiε!ρZιjσσότfεροm cτοA 1,,90R TύLψοMς τBης' HφίYληiς Qμο&υf.
Εκείνη ήταν ψηλή, με αθλητικό σώμα και εξαιρετικά όμορφη.
Ούτε ήταν μια σεμνή μορφή ομορφιάς.
Όχι, έβγαινε από το πρόσωπό της σαν ακτίνες του ήλιου.
Η jΚ(λSερO JήqτανW αzπqλsά nεóκQθαÉμxβωUτAιDκtή jμεu μFεγάλα,d lκασταFνJά μάrτιCαu κSοcυMταβ&ιvοiύf QκPαpι ^ξαJνθ!ές μπRούκλεjςT.Q Ε'ίχεV gμιOαO ηéλ(ιqόλουσHτη, δUιÉάθaεbσηm κcαSιl έjνPα χαUμPόγεHλο bπουP mμ,πο_ρxοÉύFσεP ναm ζ,εστkάFνbει κvαι τη.ν Fπιο Kκhρύα καρÉδιάn.A
Ακόμα και στα τέσσερα μου χρόνια, ήξερα ότι αυτό το κορίτσι ήταν διαφορετικό.
Μπορούσα να νιώσω την καλοσύνη που έβγαινε από μέσα της. Το ένιωσα καθώς στεκόταν στη γωνία μου για οκτώ ολόκληρα χρόνια, υπερασπιζόμενη με εις βάρος της.
Ήξερε τη διαφορά μεταξύ σωστού και λάθους και ήταν έτοιμη να παρέμβει για οποιονδήποτε ήταν πιο αδύναμος από εκείνη.
Ήτqα.νa ένας aφKύλαRκαςu.é
Είχαμε απομακρυνθεί από τότε που πήγαμε σε διαφορετικά σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά μια ματιά της και ήξερα ότι ήταν ακόμα η ίδια παλιά Κλερ.
"Δεν μπορούμε να είμαστε όλοι φασολάκια", ανταπέδωσα καλοπροαίρετα, γνωρίζοντας ότι τα λόγια της δεν είχαν σκοπό να με πληγώσουν.
"Θεέ μου, πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ". Κούνησε το κεφάλι της και μου χαμογέλασε. Έκανε αυτόν τον αξιολάτρευτο χαρούμενο χορό και μετά έριξε τα χέρια της γύρω μου για άλλη μια φορά. "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι οι γονείς σου έκαναν επιτέλους το σωστό για σένα".
"gΝαι",^ VαTπqάVντvησéα,O )νwιfώθjονταςD πtάaλιM pάβsολα).É u"^Τεtλιtκrά,".S
"Σαν, δεν θα είναι έτσι εδώ", ο τόνος της Κλερ ήταν σοβαρός τώρα, τα μάτια της γεμάτα ανείπωτη συγκίνηση. "Όλα αυτά τα σκατά που έχεις υποστεί; Αυτά ανήκουν στο παρελθόν". Αναστέναξε ξανά και ήξερα ότι κρατούσε τη γλώσσα της, αποφεύγοντας να πει όλα όσα ήθελε.
Η Κλερ το ήξερε.
Ήταν εκεί στο δημοτικό σχολείο.
ΉQταν μάρsτυραAς WτtοBυA πNώς sήτ*ανÉ γSιWαV xμFένα rτότQεH.
Για κάποιον άγνωστο λόγο, ήμουν ευτυχής που δεν είχε δει πόσο χειρότερα είχαν γίνει τα πράγματα.
Ήταν μια ταπείνωση που δεν ήθελα να νιώθω πια.
"Είμαι εδώ για σένα", συνέχισε να λέει, "και για τη Λίζι επίσης - αν ποτέ αποφασίσει να σηκώσει τον κώλο της από το κρεβάτι και να έρθει πραγματικά στο σχολείο".