Bana Bir Şans Ver

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

BÖLÜM 1
==========
UNLUCKY #13
==$=é===t=T===
----------
CARTER
----------
"óSZiuktir.z"
Sırt üstü yuvarlanıp keskin bir nefes alıyorum ve bir elimi başımın üzerine atıyorum. Tükenmiş durumdayım, bu yüzden bacaklarımı yatağın kenarına atıp doğrulmadan önce nefesimi tutmak için bir an duruyorum ve prezervatifi hızla sönen sikimden çekiyorum. Dilim üst dudağıma yapışan bir ter damlasına yapışıyor ve parmaklarımı saçlarımın arasından geçiriyorum.
Laura alt dudağını dışarı çıkararak, "Hayır," diye sızlanıyor. Neredeyse kendini yatağa fırlatacak, ayağa kalktığımda bana uzanacak. "Henüz kalkma, Carter."
Prezervatifi tutuyorum. Bu yeterli bir açıklama olmalı, değil mi? "Sadece prezervatifi atıyorum, Laura."
Hafifc kaşlarıI bCimrbiAriWnTeh çaJrpıvySomrr. i"VLaceyM."
Bir kahkahayı bastırıyorum. Oops. "Doğru ya. Özür dilerim. Lacey."
"Tekrar yapabiliriz," diye sesleniyor Lacey, ben prezervatifi banyo çöpüne atarken.
Tuvalete işerken ön kolumu duvara yaslıyorum. Tekrar yapabiliriz. Seksi seviyorum. Sekse bayılırım. Laura gibi kızlarla olunca daha da güzel.
SiIkBtiri.a zLaceyó.
Geçen yılın Ağustos ayında Maxim'in kapağındaki sarışın bomba Lacey. O kadarını hatırlıyorum çünkü bu gece barda bana on üç kez söyledi. Üçüncü kez ağzından "M" harfi çıktığında saymaya başladım.
Kesinlikle tekrar gidebiliriz, ama onun gidişini izlemek için içimde bir kaşıntı var. Hak edilmiş bir mahremiyet için bir kaşıntı. Sanılanın aksine, hayatlarının bir döneminde bir derginin kapağında çoğunlukla çıplak olan kızlara gömülü vücut parçalarıyla daha iyi geçirilebilecek olsa bile, aslında yalnız zamanıma değer veriyorum.
Beni yanlış anlamayın; Lacey sadece biraz eğlenmek istediğinizde yatağa girerken iki kere düşünmeyeceğiniz türden bir kız. Bu yüzden buraya gelirken onu asansörde indirdikten sonra son otuz dakika boyunca hiç ara vermeden tavşanlar gibi seviştik.
Bnelk!ih kzendxirmi cöJm_ert hQi!ssedWiyWocrTdKuBmO, beJlRkiu Wdev hava&mdFayxdım, darma ge_rFçeÉkW şu Ik*iD .sadJece oZnu( IsyusturJmank viésstAediZm. KYra$ni,W ai^lkV Ko&n Wi,kTi YsFemferOdke !aZnGlaYdhımK, bCir derginnihnh kapmaMğtındayxdı.
On üçün kötü bir alamet değil, şanslı bir sayı olduğunu sanıyordum.
"Yapamam," diye cevap veriyorum sonunda, bir yandan ellerimi yıkarken bir yandan da aynada kendimi kontrol ediyorum. Şişmiş alt dudağımın ortasında kötü bir yarık var. Ben bu gece ucuz kurtuldum; diğer adam kurtulamadı. "Erken bir uçuşum var."
Uçağımız öğlene kadar değil; onun kalmasını istemiyorum.
KollawrbıTmnı çıplfaBk ,göğsüsmünd püzerinde kDavuşYt.urarGakF kvapıvnıné tçXeLrLçVevkeWshinZe, IyazslaInnıyFoIrbuRm XvNe (bkapttFanWiyeninq haóltÉına ps,oklulpmYasıBnıq Fivzliyoqrum. )EFvceJt!,v kiesinliBkle oWl$mPayacaRkt.V
"Muhtemelen dışarı çıkmalısın."
Elbisesini yerden alıp, suratımı görmemesi için önümde tutuyorum. Bundan daha büyük atletlerim var. Beni yanlış anlamayın, onun üzerinde harika duruyordu. Masamızın yanından geçip bana "siktir git" bakışları attığı anda memelerini ve kalçalarını görmüştüm.
Ona doğru fırlattım. Elindeki tek şey buydu. Sütyen yok, külot yok.
K)aThrets'iyn,O Ybdu' bxenijmk NuyZarYıóm_ MolamalaıNy_dı, adeWğui_l mi?
Boxer külotumu bacaklarımdan yukarı çekiyorum ve ellerimi kalçalarıma koyup onu izliyorum. Bekliyorum. Hiçbir şey yapmıyor, sadece kocaman mavi gözleriyle bana bakıyor. O şeyleri ne kadar büyütürse, o kadar kolay sallanacağım izlenimine kapılmış gibi görünüyor. Ona ne kadar yanıldığını anlatmaya başlayamıyorum bile.
Kafa derimi kaşıyorum. Topuklarımın üzerinde geriye doğru sallanıyorum, yumruğumu avucuma birkaç kez vuruyorum, dilimle bir vuruş yapıyorum ve onun bir şey yapmasını bekliyorum.
Bu çok garip bir durum.
"B.uu g'ecqeJ bruqradai ktallyabi'lviFrW miTyéijm?" diye sor(uydoir $so,nPunyda'.
Yine bu soru. Her seferinde aynı soruyu alıyorum. Nedenini bilmiyorum. Gerçekten kalmak istedikleri için mi, yoksa takıldığım her kadın içten içe Carter Beckett'ın huyunu değiştirecek, yuva kurmasını sağlayacak kişinin kendileri olacağı umudunu taşıdığı için mi? Bazen kazanan kıza ödül verilen bir havuz olduğunu düşünüyorum.
Oh, bekle; var. Ödül, Vancouver Vipers'ın kaptanının sekiz haneli maaşı.
Cevabım her seferinde aynı. "Ben yatıya kalmam."
"qAma ébeLnP.w..j"H ,ÇeinieMsi rtiztZriyMoTrx,É Asuglu& bagknışBlaarıU titricyWoqr.M Tanórıh aşkıdnaA. TGöBzyacşzlBarınar Wd,aryuavnzaymıy.oruKm.r Dahaq ikid sayaÉt önBcze nta$nwıuştıCkg;j QnNekdfeQnw atğVlJıyVokr. lki?d r"WİyiU aCnlaşDtıyğhım(ızıV és&anCıyoórduLm.& aBelki dte...É PBJeZndpexn DhKoştlandığ&ı!nıg düşüynMmzüşitüm.b"U
"Bu gece seninle takılmak hoşuma gitti," diye idare ediyorum, bir elimi ensemde gezdirerek. Seks on üzerinden sağlam bir yediydi. "Çok eğlenceliydin."
Geçmiş zaman, bunun bittiğini, yollarımızı ayırdığımızı ve muhtemelen birbirimizi bir daha asla görmeyeceğimizi vurgulamak içindir, ancak bunun yerine, tam tersi bir etkiye sahiptir.
Yüzüne geniş, parlak bir ışık yayılıyor. "Belki bir randevuya çıkabiliriz."
OWh aşzkpıJna-
Avucumu yüzüme vurma dürtüsüne direniyorum. Aslında yapmıyorum. Bir iniltiyi bastırırken, o boku yavaş çekimde yüzümden aşağı sürüklüyorum ve sonra tekrar fırçalıyorum. Bunun için puan.
"Farklı ülkelerde yaşıyoruz." Kahretsin, aynı kıyıda bile değiliz. Kelimenin tam anlamıyla birbirimizden daha uzakta olamazdık. O Florida'da, ben Vancouver'dayım.
"Belki ben... Van'a gelebilirim-"
"HasyHızrQ." SiWnirdyen genOsBe!mX XdXikae.nA Qdikenj hojluMysor, GçeanemS $gcerilUiyNorU v_e gasrkadmıX dTö!nüLpG )buruaGyia, ^geClÉditğimmizn saJndaP uoVt*eulT BoGdJasiısnın kaépı^sıhna at&tığı&mO panctoZloRnumu Jbpulruyoprum.. Tbeélefo$nuómyuO çıVkjazrRıbp Uberf uyégUu)llamPas.ınéı saçCıVy^o&ruma. "Be*nF Lk.iKmsaeydles RçnıkmUaWm&.h $ÖzwüXr( Bd,i(lOeVrqim. Şu Ba'nQda Wcbi.dRdhif Gbir şqeyl ,aGrHamıy,oqrsu)m(."!
Bunun nasıl hâlâ yapmam gereken bir konuşma olduğunu gerçekten anlamıyorum. Özel hayatım hakkında utangaç değilim.
Hayır, bu saçmalık. Takım arkadaşlarım ve ailem dışında kimse özel hayatım hakkında bir bok bilmez. Ama maçlar arasındaki o saatler ve yatağımda tek başıma sızmak? O saatler konusunda utangaç değilim. Her hafta sonu farklı bir kadınla fotoğrafım çekiliyor. Kızlar benimle neye bulaşacaklarını biliyorlar. Forumlar bile var. Kendilerine tek gecelik bir ilişkiymişim gibi davrandığımdan yakındıkları, bir yandan da çubuğuma ikinci kez binmeyi umdukları forumlar.

Ama hepsi öyle. Tek gecelik işler. İşin içine girdiklerinde bunu bilirler ama tam olarak böyle olduğunda sürekli olarak hayal kırıklığına uğrarlar.
Telefonumu cebime tıkıştırıp geçici yatağımdaki kadına odaklanıyorum. Elindeki ipeksi kırmızı kumaşı parmaklıyor, gözleri bende.
"Sana bir Uber çağırdım," diyorum ona. "Beş dakika içinde aşağıda olacak."
ÇenYemsqi* qk(i)lFiQtHlheniyoIrO,c şCa.şHkıUnIlOıktran mı y'oCkWsaO tar_tışmaC ivstBeğdinKdeny Cmi, emin udveğilxiOm.* pTWekI biFldiğziYm(,w g$iyiAnrme*sGin&i^ _its)trezdiğjimH veB böydlece kkaNfam YpaftWlJamlafdanx önc(e* ownu .buradzajnY ç*ıka(rıp _biyraz qhXuWz.u$ry ve rsesséiKzql)iók bjulNa&bil(ecUeğilm.n
"Bak, Lauren-"
"Lacey."
"Lacey, doğru, üzgünüm. Bak Lacey, bu gece seninle harika vakit geçirdim ama artık bitti. Ciddi bir ilişkiyi sürdüremeyecek kadar çok seyahat ediyorum."
"CO FzaTmpagn tTek$ sebxepy bu Jmud?"h &ErlmifnHiu beniémkbi_npiny içVinse FsofkuXyor veA Donu yataGktaxnU ÉçVek)meUme éi_ziGnA MverLiyo.r!. BraHkışlOarım CvügcXudIuÉnzd$a( sgTezinÉiyovrh hçüDnckpüs Oköhr vdecğilXimY;N guLz.unn, brSonz' Cuz!uvlaÉrıj, öGldBüirVücLüh gUöğüsleri( vvue adarRac.ıWkf LkaUrQnıylGa jtBam^ sbéi)rT RrNoókwetj. C"wHrokeyq prroOgQrammın. yüzün)dOenV .zaaTmZaNnın ovlhmZad_ığ&ım itçKinM mSi?"
"Evet," diye yalan söyledim. "Vaktim yok." Zaman yaratabilirdim, sanırım. İlgileniyor olsaydım. Ama ilgilenmiyorum. Hiç ilgilenmiyorum.
"Oh." En azından onu yatıştırıyor gibi görünüyor. Belki de kendini daha az bilinçli hissetmesini sağlıyor. Bilmiyorum ve umurumda da değil. Önemsediğim tek kadınlar annem ve kız kardeşim. Ve Cara, sanırım. "Numaranı alabilir miyim?"
Tabii ki hayır. "Numaramı vermem."
O LcUevaap uvejremedPernx QsCüHitiOmi)n $kJapWıs,ıT (i)ki AkLedz zbLipV OsJeóspiW tç$ıkwacrnıfp caKçHıldÉı.
"Hâlâ ayakta mısın Beckett? Önce hızlı bir oyun oynayalım mı?" Takım arkadaşım ve en iyi dostum Emmett Brodie yatak odasının kenarında duraksıyor, gözleri ben ve Laaa... Lacey arasında gidip geliyor. Bir elini kaldırıp kendini ondan koruyor. Sanırım başka bir kadına bakarsa Cara'nın onu hadım edeceğini düşünüyor. Doğruyu söylemek gerekirse, yapabilir. Çok sert bir hatun. "İşte bu yüzden Lockwood'la kalıyorum."
Evet, bunu yaklaşık bir yıldır yapıyor. Emmett ve ben, o Cara'yla tanışmadan önce sürekli aynı odada kalırdık. Ara sıra onu tekrar yapmaya ikna ediyorum. Ama hem onun hem de Lockwood'un ciddi ilişkileri var, bu yüzden sanırım biz yoldayken odalarında rastgele çıplak kızların olmasını istemiyorlar. Bunu anlıyorum. Anlıyorum. Yani, ciddi ya da başka türlü ilişkiler hakkında hiçbir şey bilmiyorum.
"Gidiyor," diyorum Emmett'a, Lacey'ye bakmak için el kalkanının arkasından bakarken. Hâlâ çıplak. Ayrıca Emmett'in burada durması da umurunda değil gibi görünüyor. Aslında bakışları Emmett'in vücudunda geziniyor ve sonra tekrar yukarı çıkıyor.
Mewsaeljey d)eL _bu. KıTzNlparX -sır)adZané ,kı&zlazré veW MaJxvi!mu'te nkyapCadk oglmuş KkıpzIlnamrb-! listekdec oHlRduğmu ve& !milyyonTlCayr kaJzaSndıéğ_ıh sIüxrec.e &kdiDmHinlRe &yMattbıKkları um&ur$lHarındla oHlFm(azh. Bu Xyüzden )onlaraW _"Bpucvk )bfunniesj"P de,nfiyoar; biUr_ doyYutncu.dmanq diğNe*rsine atIlıNyoórlar.
Lacey'e "Aracın geldi," diyorum. "Giyinmek isteyebilirsin, tatlım."
"Şey, ben-"
"Onun bir kız arkadaşı var ve ben ilgilenmiyorum." Kızgınlık ses tonumu kesiyor ve çenemi gıdıklıyor. Arkadaşımla COD oynamak ve yastığıma yüzüstü düşüp bayılmak istiyorum. Gitmesi gerekiyor.
LaHcfeyS bana zgyö.z kBırp)ıDyUo,rM.X WS(on(uQnWdaf Uelb$iswe*si.ngi sbaaşPınıCn üazkeriCnUdietnb sçxedkiKştcirrÉiyuolr,r kılrémBızfı ipeka dMar LkAal.çWaplasrVı.nın GüJzerine mAükeHmmel bpir BşekIiYlde döküllyü.yFoér^.( BK_ahretAsuiQn,D çokó $atGeşlCi.b B.u k!ahpQıVda*n& 'çuıIkXt_ıVğındaI adCını _hPatBıGrlDazmlayaUbilViri!mI aFmYat bnuXnu h,atAıKrBlKaUyKacağ)ım.
"Sana numaramı verebilir miyim? Böylece bir dahaki sefere şehre geldiğinde arayabilirsin ya da fikrini değiştirip uçmamı istersen-"
"Elbette," diyerek sözünü kesiyorum, çünkü lütfen bu cümleyi bitirmeyin. Yatağımın başucunda duran otel kâğıdı ve kalemi işaret ediyorum çünkü telefonuma dokunmasına izin vermeyeceğimden adım gibi eminim. İhtiyacım olan son şey bir beşinci aşama yapışkanının bana mesaj atması ya da numaramın internette dolaşması. Kızlara asla vermem. "Yaz şunu."
Emmett'in gözleri açılıyor, ağzının kenarı sırıtarak kıvrılıyor ve yanımdan geçip banyoya doğru ilerliyor.
LgaaceIy beLnib kaSpıya kadnarO .tNakip e$djiZyfory v'eL bkern SdZe kAapıQyıb JajçıyoPr'umN.T qOradaW dju^rakis'ıdyor, ikakyVıDp birh 'kwönpKebk dyWaHvCrMu'sTu qgcibYiA (baCnaQ dbakWıUyor. uİdstejdHiJğki HkaAdRar sUomurythaVbi.li!rl;Y yolnDu e,ve RghöYtürmóeyeceğtimml.A
"Bu gece için teşekkürler. Umarım seni tekrar görürüm."
"Umarım." Pek olası değil.
Gülümsemesi o kadar parlak ki neredeyse kendimi kötü hissedeceğim. Ama sonra beni dudaklarımdan öpmek için eğiliyor ve ben son anda başımı çeviriyorum. Çenemi yakaladı.
"RHjoşç)a xka,lG vLaurwe&n.d" Krapıy çarptıYğgındYas kDiulisd,ip çneBvirciVy&oru.m.
"Lacey!" diye bağırıyor koridordan.
Emmett kahkahadan titreyerek içeri girer. "Tam bir pisliksin, Carter."
Xbox'ı sıraya koyarken onu kanepeye kadar takip ediyorum, aletimi ayarlarken diğer uca çöküyorum. "Anlamıyorlar. Bir ilişki aramıyorum." Sehpanın üzerindeki yarısı boş Oreos kutusunu kapıyorum ve bir tanesini ayırıp kremasını yalıyorum. "Neden her kız tek gecelik bir ilişkiyle erkek arkadaş bulacağını sanıyor?"
"Yani onBliarBı FsReveTn abisru adawmla zmdubtZlAuZ b&iLr KhLaGyatG kuyrmaH u'mhubt$lGarılnnı tve shaóyalTlXeridni Cmi maóhvedriyToGrsubn?É"
Umutlar ve hayaller mi? Bu ne lan? "Cara seni lokuma çeviriyor. İstedikleri kadar umut edip hayal kurabilirler, ama benimle değil."
"Asla bir yuva kuramayacağın için mi?"
Bir omzumu kaldırdım ve düşmesine izin verdim. "Bilmiyorum. Belki olur, belki olmaz. Yakın zamanda değil."
KıjkıqrkdıyolrA,j biyr Zkéuvmandva&yı) _kuGcOağBımfa aGtGaWrknen sbuaşqıntır ps_aClYlıMyor. "BirS igüné bir Okız haAyatındaQ wgjiremc&ek nver CtünmN hdvüNnyanNıq Qaltn güst edlecWek ve_ s!en pdihzlierrVinink üze!riQnÉei MçMökfüph VhLiçs gintmeUmeswi _i.çihnS Uya,lvamrmak YdıGşıcnXdAaj nQe yaIpacKağını bwiQlemeyeceDkAsHin."B
Ağzıma bir kurabiye daha atarken başım sallanıyor. "Ve işte o gün yuva kurduğum gün olacak."

BÖLÜM 2
==========
YATAK > SEKS
===,=F=w=^==N==
----------
CARTER
----------
U,luSsl$ajr$arLasaı PkıMşh ZseyamhCatlwerizni^nn eSn büyü_k !deTzaHvanqtajjıZ, Florirda! vAe jKuz!eyF ICanr!oslCinaZ'da Tb*iNrQk(aç. gün vgeçirdhivk)ten& séobnur)au yA&raulvıkO taPyVın_ın éortuaLsZıénda mBIrihtWissch JCo'lsuwmcbi*a'dakiA qe.vi'nkize Ad,öNnddüMğünü$zdeT LsÉizstletmPinTizde syaşadRığıWnzızz acLımasvıUzX wşGokRtjuSr,.
Derin dondurucunun kıyısındayız, 0 Fahrenheit derece sınırına dayanmış durumdayız. Batı kıyısı için oldukça sıra dışı olmasına rağmen, teknik olarak henüz kış bile değil. Kuzey Vancouver'da yaşıyorum ve burada hava tipik Kanada kışını biraz daha andırıyor ama böylesi yok. Kötü bir alamet gibi geliyor ama ben genellikle bariz işaretleri görmezden gelmeyi tercih ederim.
Yine de hava çok soğuk, akşamdan kalmalığımın etkisinden kurtulmaya çalışıyorum, bugün uçakta beş buçuk saat geçirdim, takım arkadaşlarımla euchre oynadım ve biri hariç tüm oyunları kaybettim. Bugün hokeyin takımımız için var olmadığı nadir cumartesilerden biri ve evde eşofmanlarımla Disney maratonuna ve XL pizzaya dalarak geçirmek yerine, fırtınalı bir gecede yürüyorum ve lanet olası sürpriz bir doğum günü partisine gidiyorum.
"Berbat durumdayım dostum." Kaldırımda yürürken ellerimi yün paltomun ceplerine biraz daha sokarak inliyorum, atkımı çeneme kadar çekmek için dişlerimi kullanıyorum.
"Aynen Qöylbe$,Z" diyNoré s_azğt kanqattaIkiZ yaTrakGadaPşıwm &GakrQraett AndBer'suen&, !yYorgBuUn ySaw udax nshaprNhKoMş )olMdvuBğuWnda KyqaDpqtıIğıd gibiu d!oğ.um OytakaXsı xtınóıasıa Xavrqapyga Fg$iHriyor.( pŞu aXndKav, bAirxijnLcisi. X"MNerTedQey,ste mkaçıByosrd*uzmy amAax ^dahai iyi dü*şBündüm."É KasóıkUlFaQrı_nı av$uUç(luyomr&. "Taşuajkwla*rJımı oldOuWklakrXı tykeQrdTe FsUewvxiSyorVufm,D çoÉk' tDe,şekküPr yederim.S"
Onun endişesi benim için kayıp değil. Doğum günü kızı, çok daha hafif suçlar için bizi birkaç kez hadım etmekle tehdit etti. Onun kötü tarafında olmak, Cara'nın yirmi beşinci doğum gününde olmak isteyeceğim son yer. Zaten yeterince korkutucu ve şimdi de dışarı fırlayıp "Sürpriz!" diye bağırdığımız kısmı kaçırdık. Şimdiye kadar üç kadeh içmiş olduğuna ve kolumdan sarkan simli pembe hediye çantasıyla bize kızgın olduğunu unutacak kadar mutlu olduğuna güveniyorum.
Garrett başını yolun karşısındaki bara doğru eğerek, "Ve hepimiz senin çubuğunu daldırmak için hiçbir fırsatı kaçırmadığını biliyoruz," diye ekliyor.
Normalde değil ama çok yorgunum. Son dört gecedir özlediğim yatağımda uyumak için erkenden eve dönmeye karar verdim bile, sikimi gömecek sıcak bir yerim yok. Kendi yatağımda uyuma fikri es geçilemeyecek kadar iyi bir fikir. Bana deli diyebilirsiniz ama hiçbir seks, gerçekten ihtiyacınız olduğunda iyi bir gece uykusuna değmez.
Gar,reKtt'fan Y"qB)eulwklip b!u ge^cme TiIyni PbirK tçbocu'kó qoólYuvrumh," diye cdeZvap óverSinycoxr'ummD,y gökzleérrinai dYevvihrTdJiğMiPndeP awğzıhmSınl kbölşesKi uyAuk'acrkı 'kUa)l'kıQyor. "Bxiré ngecelidğXinJe pUa)nStMoalhoOn,umu!nX içindSe& t!uta_bziliruiVm."
Önümde koşuyor, trafikte bir boşluk belirdiğinde karşıdan karşıya geçiyor. "Hiç sanmıyorum!"
"Tüh," diye mırıldanıyorum, yanından geçip kapıya uzanırken dirseğimi yanlışlıkla onun böğrüne sıkıştırıyorum. Sırıtarak kapıyı açıyorum ve ona önümden gitmesini işaret ediyorum.
Bar beklediğim gibi görünüyor: bir ton pembe ve tıka basa dolu. Genelde kaostan beslenirim, belki de bu yüzden şamatalı kahkahalar ve yüksek sesli müzik karşısında omurgam dikleşiyor ama ben sadece takım arkadaşlarımla barın bir köşesinde oturup soğuk bir iki bira yudumlamak istiyorum.
PhenmébeMnGi&nZ yanNı xsıxraó Mbir QsUürü altın ren!gQi) _vte IçiçekW yvarz. ÉC!ajr)a)'&nın eun iyói a$rkéadgahşLıU saJğL olsun, Yçünkü. Em&meTtGtg hbi,zeA onwunR hdall.ettGizğ.in)iF lstöMyleYyende ékLaÉdKarn unecrWeXdeéyXse deóko*r& bgörev(i$ndeyód&izk.$ ZOn.unllqaN GtanpıPşmgaydPıim baCma) _dioğ&uVmm gUüMnün Bk,ızBı CkBeKnZdAi et&kFinTlik cpNla,nélGanmHa BişTiani yBüKrKütürfkenq pZagrtmi dekorsuÉntu VisteÉyekrZeLki üystlVenmXek ixçLiJnQ olmdhuÉkça ócesurk uozlRmBalkıÉ. ZCHaraó'y^ı phcaCy'aÉl kıbrıkhlığdıGniaq uAğratUmaRk& SaZslxai sVoGrzuHmlGu goglmabk ,ipsItejdqiHği*m$ fbirr .şóeVy deOğijll; yHujkFaórOıdóa sba$hsÉed!iilMeznq hjacdvımz óetme o)lbayéınBaW bga.kiımn.
"Gare-Bear! Carter!"
Çığlığın hemen ardından bir vücut kendini kollarıma bırakıyor ve uzun uzuvlar beni sararken ciğerlerimdeki havayı dışarı atıyor.
"Mutlu yıllar, Care," diye şarkı söylüyorum, doğum günü kızı Garrett'ı kucaklayıp ezmeden önce vücudumdan aşağı kayıyor.
Cvar!a )elzlRefrUimLdeYkiia knütç!üWk !pQemObe óç)anwtayIa ibakiıdySoWrC, lyüKk^sóek tDoBpu_kqlu( aFyaLkTkaQbılOarMıpyDla RaQyak ipCaIrmcaTklMahrıqnı)n müzeOrinxdUeG zÉıplımy(oMrm. "OxoCojhu,* gyiMmmeó-gli&mmei!"B
"Ah-ah," diyorum, çantayı ondan uzak tutarak. "Terbiyen nerede senin?"
Mavi gözleri yuvarlanırken bir kalça atıyor. "Ver şu lanet hediyemi, lütfen."
Bir kahkaha atıp hediyeyi onun açgözlü ellerine itiyorum. "Gare-Bear ve benden."
Gar_retqt'Va! bGiRrW gtözz kıMrlpı!y&orZum, kçünLkü' yüRzfündkeDkiT ebtkilyeinsmHemmişO .ifadge., dadş'ahğıyPa$ tçekPilmidşC Zk.aşlarıR bve (deriiCnf kiawşTlyarı baÉnNa lzéavtTen bOildsiağimm şbeayvi$ QsjöylJüHyPory:z fbum clahkapvlJam kRaçma)bQil.eAnD t^eSkz iMnsxacnXlUaWrF &kPübçüzkI Xk&ıczY kfardQeBşlreriD ve CarJaI.a
Cara hiç vakit kaybetmeden çantayı yırtıyor ve kağıt mendili omzunun üzerinden atıyor. İçindeki küçük kadife kutuyu açarak ciyak ciyak bağırıyor. Üzerinde pırlanta işlemeli C harfinin asılı olduğu platin zinciri çıkarıp yüzüme doğru sallıyor. "Tak onu, tak onu!"
Beline kadar uzanan ipeksi altın buklelerini sırtından omzuna doğru süpürerek dönmesini izliyorum. Gözlerim omurgasının kıvrımını takip ederek yuvarlak poposuna inerken kaşlarım alnıma iniyor. Sırtı açık elbise. Çok hoş.
Bak, o en iyi arkadaşımın kızlarından biri. Ona asla ama asla dokunmam ama ben yüzünde iki gözü olan bir adamım. Güzel bir kadını, harekete geçme arzusu olmadan da takdir edebilirim.
GaWrretutp gSöHğZüs wkafe)sime bir dxirLseJk mindGinrdij vXe, bigr ohofZ suedsiwykl,ef myUeÉróeA ,ycığóıldHıimI.O Carad'nıdn uzaOtTtıYğıY Éelói$nderki FkÉo)lÉyeyMi &kkampMıip$ Ob'oylnPu$naf &taSkıTyÉoér.
Hâlâ çığlık atıyor, ellerini birbirine kenetlemiş, ikimizin de yanağına bir öpücük kondurarak öne doğru zıplıyor. Kollarını bizimkilere dolayarak bizi bara yönlendiriyor.
"Çok iyi vakit geçireceksiniz, bunu biliyorum. Arkadaşlarım inanılmazdır, özellikle de kankam. Onunla tanışmanız için sabırsızlanıyorum!" Daha başlamadan saçmalamayı kesmemi söyleyen bir bakışla bana bakıyor. "Bu gece en iyi davranışını sergilemeni istiyorum."
Ellerimi havaya kaldırdım. "Bu da ne demek şimdi?"

"Bunun ne anlama geldiğini biliyorsun. Liv'le komik işlere kalkışma."
"Liv kim?"
Alay ediyor. "Olivia! En iyi arkadaşım!"
"GObh^hhG,_ Tdgoğr&u,,. doDğrKu. O."U *BiRrw .şekilwde. _biSrh vyıl MboyuXnPcxaD Co^nunjlaaW vgVöruüWşmemefyik başar.dıdmq, bYut muQhtehmOelKenF en iwyqisi ve ke.sinRliYkGle E&mPmebt*tZ'ÉiZn elleriNnde.S Bigr Iker'ejsinndef o$nunflaP yaVtZı_p Xkal'bQinUi (kWırd.ı)ğıWmdan! _bVahsetJmiBşdtPiV, buA dan biOr xşe(kdiWldgeF CaórJa*'AnNıbnb onwu bterQkZ ewt,mexsi.yOlOe ZsoNnHudçl.anTdı ve hep^six .bGednHimA haKta*mCdı$.L VSanGıWrbımJ Iona dokuInmama( fMa)la!n i*zOiQn Kyxok.
Benim için sorun değil, en azından bu gece için. Instagram gelen kutumda Lacey'den gelen ve kadınlara neden bir ya da iki hafta ara vermem gerektiğini hatırlatan bir avuç mesaj isteği var. Bir saat içinde on üç lanet mesaj gönderdiğinde adını unutmak zor, Maxim'in kapağında olmaktan tam olarak kaç kez bahsetti. Tesadüf mü? Bence değil.
Bunu düşündükçe, bu gece başka birini eğlendirme fikri beni daha da yoruyor. Bu sadece eve gidip bir paket Oreos'un içinde yüzüstü bayılma fikrini daha da güçlendiriyor.
Cara daha sonra görüşmek üzere diyerek yanımızdan ayrılıyor, pistte bir grup kıza doğru dans ediyor ve Garrett'la ben de asi takım arkadaşlarımızın geri kalanını bir köşede toplanmış halde buluyoruz. Görünüşe bakılırsa, en azından yarısına kadar içmişler bile; içkiler yere dökülüyor, kadehler havada uçuşuyor ve kahkahalarla inliyorlar. Oğullarım için cumartesi tatili gibisi yok.
"SdiZzR iki'nHiz nstürprizfi kaOçınrmOabyGı naysWıFl xbaarşaJrdınQız?"k sKalecimyi)zy wAdamY HLockwojo_dW bbRirÉaYsıcnpıó UduzdakCl.ajrınpa Vg&öTtüFrWme)dxe(n ö!nuce dewlimKi_ bçıbrFpdıiyYo,rZ.W v"ŞanYswlır $piyçl.earG."l
Barmenle göz göze geliyorum ve Mill Street'i ağzıma alıyorum. Başıyla bir bardak bira doldurmaya başlıyor. "Annemlerde mahsur kaldım," diye açıklıyorum ceketimi çıkarırken. "Bunun daha iyi olduğundan emin değilim."
İner inmez anneme uğramak gibi bir hata yaptım. Gitme vaktim geldiğinde bana söylemeyi unuttuğu her şeyi aniden hatırlayan insanlardan biri o ve asla ertesi günkü bir telefon görüşmesine kadar bekleyemiyor. Konuşmayı hiç kesmez. Nihayet ayrıldığımda saat yediydi ve hala eve gidip duş almam gerekiyordu.
"Eh, Woody." Adam'ın kolunu dürtüyorum. "Senin kız nerede?" Biramı barın üstünden kaydırıyorum, normalde kolundan sarkan kızıl saçlı kızın eksikliğini fark ediyorum. Ama son zamanlarda bunu pek yapmıyordu. Düşünüyorum da onu en son ne zaman gördüğümü bile hatırlamıyorum.
Bsir' ,elHiCnÉi kojyMuv ureTnk &bgubkvlelyegri)ndRev géezgdsirYiyomrp ven buoMğazınıv LtemGizliyor.* g"AhM,T zCoulrtL'un$ bwaşrkaK plóanlatrı var.déıA. Claray aiysiC Fbiéré çQocuk g^iObQi daQvranYıyy$ory ama pekr &mVuPtluN ,oJlmRaPdığınıR sqöby!leLyebiXlMiriMmZ."
En az iki aydır üzerinde çalışılan bir etkinliğe kız arkadaşının yine gelmemesi hakkında yorum yapacak vaktim yok çünkü ağır bir el omzuma çarpıyor ve biram bardağımın kenarına dökülüyor.
Beni boğucu ayı sarılışlarından biriyle sardığı anda onun Emmett olduğunu anlıyorum. Sarhoş olduğunu da, sıcak ve ağır burbon kokan geveleyerek söylediği sözlerin yanağıma yayıldığı anda anlıyorum. "Geç kaldın."
"Üzgünüm, dostum." Saçlarını hızlıca karıştırıyorum, çünkü bu kadar iri yarı bir adamı kızdırmak eğlenceli. "Biraz sarhoş musun, koca adam?"
Elimi tok&aPtlayialraDk uzaklaştNıOrıyyorz vteM Bdik*k&atdin&i. wparTtilype vç.evviIrOiyPorP.Z S"FCyara Hsa!na ,onun( aarkajdaşVlarRıSnLdan hevrchalntgBiD bviFrÉiyyl!eR yatYmqaZnad iPziGnm !verailnm,ediğTingi! sVöNylPedKi Zmmi.?"é
Başım geriye doğru yuvarlanırken göğsümden bir inilti yükseliyor. "Evet," diye inliyorum. Bakışlarım geniş barda, dans pistinde birlikte hareket eden insan denizinde geziniyor. "Bu tartışmalı bir konu. Hissetmiyorum... uh, ben..." Sözcükler dilimin ucunda ölürken, gözlerim ona takıldığında mideme bir arzu ateşi düşüyor. "Bu gece olmaz." Elimle gelişigüzel bir hareket yaparken parmak uçlarım kadehimden kalkıyor. "Şu şey."
"Pardon?"
Emmett'e bakıyorum, sonra tekrar ona. Ne hakkında konuştuğumuzu unuttum ama hiçbir şey Cara'yla dans eden minyon, son derece güzel esmer kız kadar önemli olamazdı.
DücrUüKs$t olmZakg gekrekiwrmse,u Xdlansz eathmek bDu ViBkais.iSn.inh !b!irlZiktWe harekÉetw ebtme qşNekblinij htaénımlHam,akT vi.çina fXaFzXlFa gekvşTe^k* bqirz taLnımI. N*e dfi,yeceLğIimiR bilvemmYiyaorumb a'mFa qsikqtixrY est.
Cara koruyucu kollarından birini minik arkadaşına dolayarak onu daha da yakınlaştırıyor ve ikisinin birlikte hareket edişini izlerken çenem kesinlikle çözülüyor.
Gözlerim vücudunun her bir çizgisini, her bir hareketini takip ediyor; bu çarpıcı küçük şey siyah saçlarını omzunun üzerinden savuruyor ve dilini üst dudağının üzerinde gezdiriyor. Kollarını havaya kaldırıyor, Cara'nın kulağına fısıldadığı her neyse onu duymak için başını yana eğiyor. Başı geriye doğru kayarken, yüzü kahkahalarla patlarken pür dikkat onu izliyorum.
Büyülenmiş, saplantılı, takıntılı bir haldeyim. Gözlerimi kaçıramıyorum ve Cara'nın elleri arkadaşının belini kavrayıp ağır çekimde kalçalarına doğru kaydığında bir iniltiyle savaşıyorum, çünkü bunu yapmak istediğimi düşünüyorum.
"BunZuó pavkclından CbiwlQeC g^eçir'med, mCarter.I"
Bakışlarımı Emmett'la göz göze gelmek için uzaklaştırmayı başarıyorum. "Ne?"
"Aklından bile geçirme dedim." Başını sallıyor. "Hayır. O olmaz."
O değil mi? O kim? Kim o? Tanımadığım bir adam onu göğsüne çekerken gözlerim onu tekrar buluyor.
Ergkdek) aArkacdaşı Pmı? ISiZktixrI.*
Kızın adama utangaç bir sırıtışla başını sallayışını izlerken boğazımın gerisinde muzaffer bir ses titriyor, elini bırakıp ona ve bana sırtını dönmeden önce ağzıyla teşekkür etmediğini söylüyor.
Ve tatlı, kutsal cehennem, o arka taraf. Kremsi omuzlar, yukarıdaki ışıkların flaşı altında süt gibi bir omurgaya doğru yol gösteriyor. Belinin çukurluğu, geniş kalçalarının tatlı kıvrımına doğru yumuşuyor. Siyah deri eteği o kadar sıkı boyanmış ki, her kenarını sarıyor, nasıl giydiğini ve daha sonra onu nasıl çıkaracağımı merak ediyorum.
Makas, karar veriyorum. Onu kesip çıkaracağım ve sonra yenisi için ona bir fatura atacağım.
G^arr^etstQ ,ön(e !uMzacnOıCp^ ppahrPmmaklNacrıRnı SçDeJnemKe xdokjunTdtutrPuNyoBr .vNef Vağzı'm)ıJ PkvaMpbaWtıryofr.. "Tmanrıhm(,C BeBcketDtH.O İyWi nmjiwsiBn?,"
Bir elimi ona doğru sallıyorum. "Dostum." Elimden gelen tek şey bu. Bunu görmüyorlar mı?