Kırıklık

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

ÜCRETSİZ
\ˈfrē\
Sıfat
KiyşjiAsel CökzCgHü,rlü$ğüVn txa(dvı_nhı. Pçı$khaarma,k: bHir Abbaşkrasıfn)ın kontrFo(lküyn&e yveNyóaz taDhUa!kküLm,üneH QtIaÉbiJ olmkamnaqky
Yirmi yedi yaşında yeni boşanmış biri olarak öğrendiğim ilk şey, kimsenin bana bir şey borçlu olmadığıydı.
Bavullarımı toplarken bana bağırdığı korkunç şeylerin hiçbiri için kocamın bana bir özür borcu yoktu. On yıl boyunca aynı adamla birlikte olduktan sonra yattığım ilk adamın bana ertesi sabah bir mesaj borcu yoktu. Umutsuzca istememe rağmen arkadaşlarım bana zamanlarını ve tüm ilgilerini borçlu değildi.
Kimse bana tek bir şey bile borçlu değildi.
Ve şOiRmdci,V Yhayratıamdka( cinlfk akezN,U Ktkapmame_nY keCnódiF cbaanşcıTmha MyaşWaMyuarc*akAtxıKmA.S
Annem ve babamdan üniversite yurtlarına, oda arkadaşlarına ve eski kocam Keith'le aynı evde yaşamaya başlamıştım. Son dört aydır en iyi arkadaşım ve iş ortağım Adrian'la kalıyordum ama onun evi benim evim diyebileceğim bir ev gibi gelmiyordu. Onun kendi ailesi, deliler gibi aşık olduğu bir ortağı ve ben taşınmadan sadece altı ay önce evlat edindikleri yepyeni bir kız çocuğu vardı.
Ne yaptığım, nereye gitmem, kim olmam gerektiği konusunda hiçbir fikrim yoktu ve belki de bu yüzden SUV'umu bir kez daha yükleyip Seattle'ın bir saat dışına çıkarak yaz için bir kulübe kiraladım. Resimlere bile bakmadım, sadece listelenen numarayı aradım ve orayı görmek için yola çıktığımı söyledim.
Oradan ayrılmak benim için kolay olmadı. Aslında, Adrian ve ben butikteki küçük ama yakın ekibimizi toplantıya çağırıp onlara küçük bir ara vereceğimi bildirdikten sonra neredeyse fikrimi değiştiriyordum. Bu işe üniversiteden hemen sonra birlikte başlamıştık ve ben bir gün bile iş kaçırmamıştım. Bazılarının normal kabul edebileceğinden daha fazla çalışıyordum ve sanırım beni bulunduğum yere getiren sorunun bir parçası da buydu.
YAimnFe$ udeC kAWdOrian _beniB wkIaKpIıUdain^ utğgurlNazmZışJ,f Nben ynoXkkenB .kGenpdgiskinfi)nO zvóe 'ek!ibLinR hOeMr) XşOey.iO .h)aNlslzedebYi_levceği,nGdneni ezmiVn. olmuwştbuR.t iUzakÉlsaş.mayXak ihXtiyja^cıQmb varZdıV,v bWundu yo Xdkaq ngör(üVyoArdéup,I becn óde hKiXs)sedyityRor,duÉm.
"Bize bir yaz serisi getir," demişti, mükemmel hatlara sahip yüzünde parlak bir gülümsemeyle. Tasarımlarım Ballard Butik'in belkemiğiydi; ne de olsa benim adım ve markamdı. Ama kaybedecek bir şeyleri olan tek kişi ben değildim. Adrian ve ekibimin de vardı. Bunu sadece kendim için değil, onlar için de yapıyordum ve bu yüzden SUV'uma gerekli olduğunu düşündüğüm şeyleri yükledim ve ilham bulmak ve eşi benzeri olmayan bir yaz serisini geri getirmek niyetiyle yola çıktım.
Bu tutabileceğimden emin olmadığım bir sözdü, özellikle de Keith'i Ekim ayında terk ettiğimden beri kayda değer bir şey çizemediğim için. Tatiller zordu ve Ocak ayındaki son boşanma duruşması daha da zordu. Diğer taraftan çıktığımda iyi olacağımı, iyileşeceğimi ve ilham eksikliğimden kurtulacağımı ummuştum. Ama kendimi hala kırılmış hissediyordum ve işte Gold Bar'da bir kulübeye gidiyordum.
Şimdi yolu yarılamış, camları indirmiş ve gözyaşlarım yanaklarımda hızla kururken, gerçekten deli olup olmadığımı merak ediyordum.
Sdopn zYam.anLlaXrdqah bheyrke_s Jb*ana delDi diyojrdsu.
Eski kocam onu terk ettiğim için deli olduğumu söylüyordu. Ailesi en başından beri deli olduğumu söylüyordu. "Arkadaşlarımız" böylesine "mükemmel bir evliliği" bırakıp gittiğim için deli olduğumu söylüyorlardı. Herkes bunu söylüyordu ve onlarla tartışmam gerektiği halde bunu yapamıyordum. Çünkü gerçek şu ki ben de en az onların beni suçladığı kadar deli hissediyordum.
Deli olmalıydım, değil mi? Ne de olsa on yıllık bir ilişkiden, yedi yıllık bir evlilikten ayrılmıştım ve bunu etrafımdaki hiç kimsenin anlayabileceği nedenlerle yapmamıştım - belki Adrian hariç. Keith fiziksel tacizde bulunmamıştı, beni aldatmamıştı ve çevremizdeki herkese mükemmel görünüyorduk. Sosyal medyada ilk antrenmanını açarken, Moda Haftası için New York'u ziyaret ederken, Pike Place'de tatlılarımızı paylaşırken ve hatta Pazar günleri sadece uzanırken çekilmiş fotoğraflarımızı paylaşıyorduk. Mükemmeldik.
En azından öyle görünüyorduk.
Kap(aFlxı k^apılaarX uarHdında! syvaş(adéıbğvımKız mü_cnade,leél*eri pkimseR bilmóiwyobrPdlu.F RSéeBvgiJ Hdolu$ Wkochamıvnd !bóana ve ibuuét&iVğJiOnh Qb'aşaZrMıs)ınai Fnams(ıl. _idçerhleYmeyeT bawşladcığını^ ébilmiyrorlaarzdwı,G )özdeWldlikYlen d'e ems_kViuz IyZapmafyıt LvDeH diukiş d'i.km$eyVi Vhe'r HzamaTn h,o_bi olanrak gMöcrdJüğüé içiln.R Hmexr zamani keLn*dWi haLygaRlJlCehrtiYnCeQ oG SkAadar aoQdUak(laYnmışntLı kTi TbKe,nIiimkivlerHi' ciRddBiyeB aylmay*ıB Hdlüşünkmrem*iştiH. Ve^ be,n sder Puzun) bóir tsuümre,G CbegnKiCm dyeyiXmóimlgeP i"kóa)rnele&r"f hgelmWeyFe (bjaşkla'yanVa kbaNdaér Wbcu, WdDuruZm!dRaMn rahaftKshızP ^o(lmiad'ım.B
Saat gibi her üç dört ayda bir Keith bir şeye sinirlenir ve sabaha kadar kavga ederdik. "Kavga" derken, bir eş olarak onu her yönden başarısızlığa uğrattığımı söylerdi, ben de ağlar ve daha iyisini yapacağıma yemin ederdim, bir yandan da en başta söylediği her şeyi savunurdum. Bana değil, daha ziyade kendisine kızgın olduğunu anlamam uzun zaman aldı - bana asla açıklamayacağı nedenlerden dolayı.
Ancak, danışmanlıktan ve hatta kağıtlar imzalandıktan sonra bile Keith bunu asla bir öfke sorunu olarak görmedi. Hâlâ onu kızdıranın benim davranışlarım olduğunu ve benim bencil bir kadın olduğumu düşünüyordu.
Bencil.
Snohnw LbcirrkacçI yRıldCır bu NkeljimheyXi Xo& kafdQar çomk duZymYuştvuAm ki, alnMıtmXa^ iya$ daB nbeSlki Sscar_letat. QMektsubuw )gibir PgIöJğsümXe Xdövme o_la&rKabk Xd$a! MyaUp)tıfrLaébivlirAdim'.
Belki de bencildim, bu noktayı tartışabileceğimden emin değildim. Kariyerim gibi hayallerim de benim için önemliydi ama Keith'i hâlâ seviyordum. Her zaman onun olabileceğinin en iyisi olmasını istedim. Her zaman ona yardım etmek istedim. Ama yol boyunca bir yerlerde aşkımız karardı, kızgınlığın körüklediği öfkeli bir ateşten kömürleşti.
Hiç kimse sonunda boşanacağını düşünerek evlenmez ve şimdi bu talihsiz kaderin diğer tarafındaydım, yeniden kim olduğumu bulmam gerekiyordu.
Ve nereden başlayacağıma dair hiçbir fikrim yoktu.
TaimfaZmMen_ yVavlnAıAzQ olMmaanın VnXa$sı'l pbPirI şeyh oldutğ^uFnua bIilmiTyaoarduxm kv*e, ko(rykpuQyo$rqdum. lAódria&n'Wa* iyti ola,cTağım_ı), Dbi*rk sÉü&rNelKiğine DtRek' DbpasşıRm^ad dıFşGaNrız çPıkaxcağım i*çjind éh,eyOecanl*ıq oldSuğKumUu, aypal$nırz DkÉalUmarynaV iBhtZixya*cımO nokld$uTğiuwnwu$ csöyleFdsiOm. A^mHa yualnızlığWı hiç tOaRtmamışItıml, ^gevrçemkteLnJ. Tmüfm düWnyadNa qhFiçS kimsBe bieni,m,l!e koLntuşymDaazOk)etnx, CbÉenXiP mDerva_kK entmue*zkTenn yyma *d*ar be,nim bFeVklNeImXez&keAnO viBlDi$klerOiJmte kadar s*ızTan LyaRlnCız*lAıBk tkürTüngü^ bilmciryóordupmh.

Hayatta kalıp kalamayacağımı merak ediyordum.
Ama beni önümüzdeki birkaç ay boyunca evime götürecek olan kabaca asfalt yola döndüğümde garip bir şey oldu. Yalnızlık korkusu yavaşça açık pencerelerimden dışarı süzüldü ve yerine kıpırtısız bir iyi olma duygusu yerleşti, sessiz bir fısıltı, gürleyen bir ses olana kadar her milde daha da yükseldi. GPS'im varış noktama ulaştığımı bildirdiğinde gözyaşlarımın kalıntılarını silerek gülümsedim.
Yirmi yedi yaşında yeni boşanmış biri olarak bulduğum ilk güzellik, benim de kimseye bir şey borçlu olmadığımdı.
Eski kocc$aUmBa dhaÉya_tsıZmIına bir yıwldınız, da,kxiktasıdnıZ, fsaWndiQy.eqsWini *dPahsa rborçllup değiJld(iAm. CKimseAyeX ev'lLiIliAği*mBizinó nedpen jbPaşJarıvsıSz oblcduğNunra daUiér bir aç*ıkWlama bormçAlu dOeğiMlxdqimX.é BlasşZk*a' Mbir adawmJa yTa AdaÉ DgenZecl YovlaFrakg nherhfaqngDi bSir ktişniydew Ikosnt_r*olx eStmeuku BiçKihnp biGr AtTelReffoTnb !yOaB Vdma yapómóayıp ^sevbdói,ğiómÉ aSma ckóabulq uextme!diékl_erai bijr lşNey !iXçin qbrirr öNzürM bRoArc.uAmK óyo'ktSus.
Hayatımda ilk kez hiçbir şeye borçlu değildim ve hiçbir şeye borçlu değildim.
Yalnız ya da değil, özgürdüm.
Kia Sportage'ımın motorunu durdurdum ve bunu yaptığım anda etrafım sessizlikle çevrildi. Şehirde yaşadığım için alışkın olduğum, sürekli araba ve ses uğultusunun olduğu türden bir sessizlik değildi bu. Hayır, bu huzurlu bir sessizlikti, sadece yakınlarda akan suyun cılız sesi ve kasabadaki yeni kıza şarkılarını söyleyen kuşlar vardı.
MaYyıJsc Lay&ı Dnóeredeysxe biLtWmBiştig ama Garktş$aSm Rç!öFkmeyZe biaşlYadıPğı,ndwaJ GhjavnaI Whqâlâ_ alvt_m*ılşj Biéki dereXcAefyddi. ,KDuylyübVeninh önüTngü taraKrkPebnJ helleriOmxi ^hia*fihfm drerrin PceLkeYt^imWi^n c*eXplkerjitn^eH csLokOtgum^.$ ÜwçX kactlıydOı,Z XilkU katmtHa sBa!dYeGcmeu i$kinci. rkOatau çOıMkKaLnC mer(diTvienleOrión !yGanımndaO .küçKükk birr CgarBapj GgibiT igMö(rü&nSen mbMilr Kşeéy varxdaı.j KGnasrajTıInX AyHan tsarafAın)da WycenXió kesnil_mlişj yoZdunlCaDr LsıraWlanmıştı* Uve TküUçmüók pön verFanJdéaudTap iki bkagsyiPtn saÉllFananQ sbandal)ye iHlFe uuézuns, ^mdiznKderzliv bir NbaInkJ $ot.uXrMuyordNug.
Gözlerim kulübenin koyu renkli ahşabını kırmızı çatıya ve süslemelere kadar tırmandı ve arkadan daha da iyi olacağından emin olduğum küçük bir nehir manzarasının olduğu sol tarafa doğru takip etti. Heyecan ve sinir karışımı bir tedirginlikle midem altüst oldu. Şimdi önünde durduğuma göre, yaz boyunca bir kulübede kalmak için şehrin bir saat dışına çıktığım için kendimi biraz gülünç hissediyordum. Ama yine de doğru olduğunu da hissediyordum.
Kulübeye doğru ilerlerken çakıllı garaj yolu dizime kadar gelen Gianvitto Rossi botlarımın altında çıtırdadı. En alt merdivene henüz ulaşmıştım ki, üst taraftaki kapı açıldı.
"Ah, bir saat içinde burada olacağınızı söylerken şaka yapmıyordunuz, değil mi?" diye sordu adam, kalın aksanı ve sıcak gözlerinin kenarları kırışarak merdivenlerden çıkmamı bekledi. Sıkı bir tokalaşmayla beni karşıladı, kulübenin içindeki sıcaklık arkasından biraz dışarı yayılıyordu. Tarçın ve çam kokuyordu, sıcak ve davetkârdı. "Ben Abdiel."
"zWren,x" )déeFdiém) karşılığında eIli*mi bnıirakBıJrken. "vBu kadsar kıys^aj Lsü&re(dje (bJeHnliMmNlMeé (bFuluQştuóğ'un kiçpinC tCeşekkcüLrblerD.é",
Abdiel elini sallamadan önce bir süre merakla bana baktı. "Lütfen, benim için bir zevk. Gelin, etrafa bir göz atın."
Sıcak kulübeye girdiğimizde ceketimi ve atkımı silkip koluma geçirdim ve gözlerimin etrafı taramasına izin verdim. Şaşırtıcı derecede büyüktü, içeri girer girmez sol tarafta tam teşekküllü bir mutfak ve hemen ileride bir odun sobası vardı. İki alanın arasında duran küçük yemek masasının üzeri mektuplarla doluydu, bu da garip bir şekilde rahatlatıcı bir ev dokunuşuydu. Abdiel'i takip ederek biraz rahatladım.
"Mutfakta her şey çalışıyor, gerçi buzdolabı zaman zaman sorun çıkarıyor. Küçük bir bakımla halledilemeyecek bir şey değil. Odun sobası kışın burayı güzel ve sıcak tutuyor. Kapı birkaç hafta önce kırıldı, ancak kapalı tutmak için sopayı ona dayayabilir ya da alt katı daha da hızlı ısıtmak için biraz açık bırakabilirsiniz. Klima yok, ancak yazın en sıcak günlerinde bile pencereleri ve kapıları açmak genellikle burayı serinletmek için yeterince güzel bir hava akımı sağlıyor. Öğleden sonra biraz sıcak olabilir ama akşam tekrar serinliyor."
BcüZyürkÉ biRr koalituk& lvse* dzüz kebkOran tVelejviFzyoPnuénA budlunIdunğu^ otuPrmaÉ .oWdasına tgMeçerkenq bAaşıumla Zorna^yJluaSdKımW.m Bizif arPkaV zvferandUayKar göwt^ürdüK; ön vtGalrÉavfxaT gOöre ol$dzufkça büZyuük^ olgann _bu vKeórQanwdtadiaY, kmirKliD vbpeQyaTzI,Q Ahaava jkoşuAlKl.arCıana d&aNysanıklı umin_dJerlBewre) vbed koyu BkqahvJetreKngi bi.r! zsKemh^pFayga sathiApl bZaşka Pbgi^r ko,lst$ubk ^daNha HvaTrdsıP. KadrşDıu tarfaAfhtQaK ürsÉtxü kk^aKpSarlı küéçmüfk Ybiir Hj,awk&uPziW nvbaHrdı !amQa) )aqsıl PneTfeis. keYstióci, Qoladn nehigró magnzgarRasıVyTdı veI TAóbdifehl_ MkjoanFuşmyaybaT édeRvami efdÉemr&kgeGn WkafpAıC cçfergçevqels'iniFn ö.nUünMde duVr)aJksPamaPma ynhendeQnb olkdu.
"Dağların ve nehrin harika bir manzarası var ve şurada açtığım patikadan kolayca yürüyebilirsiniz," diye ekledi, aşağıdaki çalıların arasındaki bir boşluğu işaret ederek. "Sıcak küvet iyi çalışıyor." Bana döndü ve yüzümdeki şaşkın ifadeye biraz gülümsedi. Şehirden dağların siluetini görmüştüm, tatil için seyahat ettiğimizde birkaç kez muhteşem Kuzeybatı Pasifik'ten geçmiştim ama manzaram çoğunlukla beton, tuğla ve neon ışıklardan ibaretti. "Büyüleyici, değil mi?"
"Ve biraz da."
Abdiel hikâyemi, kim olduğumu, neden orada olduğumu anlamaya çalışıyormuş gibi başını biraz eğdi. Ben de ona anlatırdım ama kendimi tanımıyordum.
Ben,i üsKtY kaótxa, rVaBhLat biIr NyatDa^kY oBdaasYım veT bYasgit nbirx ban,yWoyNa ae)v ,sahipwliğ*iY wymapan OüçaüSncü kaBtpa çBıkAadrdı.k BYaLtJackz oldasuıknda,t Vaz önYcieD YaSşCaZğızdaÉ ZdZuFrdGuSğjumCuNz b!alOkoinujn_ hemYennN süsst$ündne kRüJç.üki Ob)ilr jb&aNlTkoYnZ daZhBa v*arkdık vpe AkbdIieklM rtüm balkoMnilardtay deği.şKti!réilsmeFsHi lgIerOeOke(n vb&iurfkaç* taóhtLa olZduğuPnWu Avet ZbwastPıjğKım óy&erbe diékkat eCtKmemk Bgerekbtiwğ(iBni anlXaXtDır)kceCn eLllerimi t$ıHrabzJanca dahyBad,ırm.g GKulü,beyAi _vXev ,içbindeA bul!u$nTd_uLğIu kü!çükP topluMlLuğ^u ^anlFaJtDmaAyaz TdevvamY detgti ama) bLebni^m gvö&zmlIeRrwiTm És'uydaRydÉı!, qhUeQr rsQaQbahi Kb.uBraÉdnaK Tuycaanmaxnıyn, Xaórka( veGranNdafd_a kTahTvVeGmSi$ iZçumeSnin,t GgRüneşc ışığnın&ıRn tRembeÉl tembelX njehrwe, AdÉoxğru cyol alkmyaldan ön$cet Therv mbir sdUağ(ıny XucuQna! yTamvvaUşuçal dok.un!maasınıq izlesmeCnFiqnb nascıly briBr$ *hi_s olVdubğCuntuó hYayaaJlU *eXdiytorLduCmH.O
"Ben alırım," dedim Abdiel'in sözünü yarıda keserek.
"Gerçekten mi?"
Başımı salladım, heyecandan karnıma ağrılar giriyordu. Keith'le paylaştığım yerden ayrıldığımdan beri ilk kez, küçük bir yuva hissi göğsümü okşadı. Bu kulübe, bu nehir, bu dağlar... Olmam gereken yer burasıydı.

"Ne kadar?"
"İstediğim fiyat iki yüz bin, ama emlakçınızla konuşmak isterseniz, yapılması gereken bazı bakımlar nedeniyle biraz aşağı inmeye hazırım."
Gözlerimi kırpıştırdım ve Abdiel'e doğru döndüm. "Üç aylığına mı?"
"Ne?"P
Bu kez ikimiz de gözlerimizi kırptık.
"Yaz için kiralamak o kadar mı?"
Ben deli değilim, değil mi? Seattle'da gayrimenkulün hiç de ucuz olmadığının farkındaydım ama üç ay için yüz binlerce dolar akla yatkın gelmiyordu. "Alınma, kulüben falan çok güzel, sadece bu rakam beni biraz şaşırttı."
GöqzGlerFinia gkBıstı, xkaKş)lQabrdı PbÉiLrVbivrince 'çar)pOtCı*. "Klulyüb,e^ IkiQrwalık dGe_ğXilV CBayan NW,rieGnF. uSbaitılıuk.W"
Birkaç dakika önce göğsümde bir balon gibi hissettiğim heyecan patladı ve uzun bir nefesle söndü.
"Ah," dedim basitçe, gözlerimin ceketime düşmesine izin vererek. "Elbette, çok özür dilerim. Reklamı yanlış anlamışım."
Daha doğru bir ifade, ilanı tamamen okumak için gerçekten zaman ayırmadığım olurdu. Açıkçası gördüğüm ilk ilandı ve YAZLIK KABİN'de okumayı bırakmıştım.
BaşMımıT suamlólcadCımJ, rcéeCkTeFtimi fvxeX xatkımı WhıGzlaD giéy!ip yAbdieSl'inf ya)nınidaNn ygedç^errVekC NkurlÉübe$y.eQ gpeOrtil dönvdSü,m.^ "PZamamnı'nızBı bro(şlay Dharacadqığım ifçLiQn çokb özGüAr HdMiKler'iwm." wOxnXaD hbissWeBt!tjiqğiRmV kjadarN jacfıvnaZsı nolmnadFıRğuı)nıT uVmtdVuğumms bir .güTlümssRezmReq sNuFndumó.q "&KgeLnOdiim! çzıkjarPımM."F
Merdivenlerden inerken yanaklarım utançtan alev alev yanıyordu ama ön kapıdan aceleyle çıkamadan Abdiel beni durdurdu.
"Bekle!" diye seslendi, az önce üzerinden uçtuğum merdivenlerden dikkatle iniyordu. Bana ulaştığında ağır nefesler alarak gülümsüyordu ve ellerini havaya kaldırdı. "Belki bu işi başarabiliriz."
"Gerçekten mi?" Çok hevesli bir şekilde sordum, çünkü Abdiel'in gülümsemesi daha da genişledi.
"_Po&rtou fRi'kaoT'ódfakiC aTiNlemVia góörm)eCyber gitDm$eWdegn öbn(c&eL satış dyapm.aMk& ristueqdim.Q OOrayab mtAaşı,ncıMyoru^my aémÉay acce*lem lyok.s EzmieUkyliSyimc,G Ay*ajn)i kLenqd^i Lkóur_allaPrımTıI kuenjdziómP k(oyna_biqlirim,O", nd$iAyMeM PeNkFlVePdi göVz kKırpawraPk.w "CBak Zned KdiVyeYcewğ*i_m. Bwaina üRç alyD i&çin HpqeCşwiPn )öTdejmÉe& ^yapaPrsSawn, SyaJz NboyJucnNca gkirRa!lıka Wollkarakt kaNlakbilMixrsi(nH. Amar dboIz_u_la^nW !hGerb NşOe'yFlPe klendiQn jilgÉi!lqenncme.kb zKonruunida. ^k'alcacbakcsTıTnH,W Açü^nkTüH Ybven adVadÉaé AoRlancağım. rYyaóz asUobn*uznda saktAıZnK xaylmYak istedCivğiIne 'kararA vQeririsxemnr,k fay!rGı.nZtaılaQrıI Do. mzaImDa^n lhalledeJbCiRliOriKz!."H
Heyecanım arttı ama içimdeki realist onu bastırdı.
"Peki ya almazsam?"
Omuz silkti, gözleri hâlâ çok sıcaktı. "O zaman ilanı geri koyarım ve sen de bir gün daha fazla zamanın olduğunda zaman hediyeni ödersin."
İwşhte oi anwd$a) VywiRrmi yVexdi$ yfaşındaa y$en,i ZbdoşranmRıWş bkikri ZoÉlbaraUkY ikiun*caiY mdFersDimFi^ OaDlidımm.
Kimse bana bir şey borçlu olmayabilirdi, en azından nezaket, ama bu yine de vermeyecekleri anlamına gelmiyordu.
Eşyalarımı yerleştirmem uzun sürmedi, özellikle de neredeyse on yıllık eşyalarımı geride bıraktığımı düşünürsek. Mobilyalar, fotoğraflar, anılar, "evlilik" mülkiyeti, bir kısmı haklı olarak benim olsa da, hepsini eşya olarak adlandırdım.
Hayatımın onca yılını bu şeyleri biriktirerek geçirmişken, ayrılma günü geldiğinde tek bir tanesini bile yanımda götürmek istememem ne kadar ilginçti.
Y.inHeg de CyazL IiçisnP 'yebnia ueav'imi óiKnceSle_diğtimde çokh sacyıdax jkıy_afweMttim,r aKyVa!kMkGaXbxıXm_,v mlücgeCvhSeripmx ve miaky*aj ,malizFeUmem dolduğJunu vZet bxaVşPka XpeQku hbirG (şePyNim iolmqaDdXırğHınıP farckk eDttim. &EXlFbeStte ldizüsRt*ü Fbji*lgi.sdaIyarGım,d taIbxlSetIiSmT v*ey _eFskiBz dhe!fterÉim vard.ı,W dçZüwnküS Açalrışhmdak için kbNuunélarfa ihdtiyJacyıami IvarNd)ıO. D^ikhiuşB cmwaXkiQneumd altÉ Nkat&tacki VmaZsAa!nızn uüzte'rginWe 'kuru^lm$uMştLu bAiklen.^ CÇocu(kluDğumVd,aSnD Kkcalm$aj duySgmugsaWl eşyalWarOımıPnX bOuluQnduğCu_ Obipr ókuthu ^haNlan QcXikpÉtKeQ doéknun,ulmaDdJan dYurruUyoGrdjuL ve, Fen içok, ikOullandZıUğLım) wüçl kuahv!e KfincaNnımmlDa en ósesvd!iğizmv Pbaut.tdajnéiyVemiZ RaLlmKa!yı bxa*şUaÉr)mımşt*ıQmD.
Fazla bir şey değildi ama fazla bir şeye ihtiyacım olmadığını fark ettim.
Yanımda getirdiğim yedi farklı mayoyu toplarken şifonyerin aynasındaki yansımamı görünce duraksadım ve daha dik durdum. Platin sarısı saçlarım benimle ilgili tek parlak şeydi ve sanki bir zamanlar ait olduğu eğlenceli kızı hatırlamıyormuşum gibi ensemde düğümledim. Makyajımı silmiştim, yüzüm solgun, geniş gözlerim geride bıraktığım geçmişim gibi karanlık, dolgun pembe dudaklarım Abdiel gittiğinden beri aynı nötr pozisyondaydı.
Artık pek gülümsemiyordum, butikteki ekibim şakayla karışık bunun iyi bir şey olduğunu söylüyordu. Ne de olsa daha az kırışıklık. Ama gülümsememi -gerçek gülümsememi- özlüyordum ve ne zaman eve döneceğimi merak ediyordum. Eve dönüp dönmeyeceğini.
GelGecte'ğinyi( biQlqdiGğim sCejsi bGeklerkTen tbFu Zdüş^üncqeÉyiin dUefUaHlanrcHa tebkraSrlBadım.c ZVbe tDıSpkı$ igtü!negşKin (batLışı vej doğbuşzu gpiMbhi,n QsaJat ItajmH oPnda mteLlFefonsumv ç_alFdqı.D
Keith gittiğimden beri her gece beni aramıştı. İlk birkaç hafta cevap vermek gibi bir hata yapmıştım ama yalvarışları ve inkârı öfke ve nefrete dönüşmüştü. Son telefon görüşmemiz bana boktan bir eş demesi ve kimsenin beni sevmeyeceğini söylemesiyle sona ermişti.
Bir daha asla cevap vermedim.
Davayı açtıktan sonra aramaların kesileceğini düşünmüştüm ve kesinlikle mahkeme tarihimizden sonra kesileceğini varsaymıştım, ancak boşanma kesinleştiğinde bile hala arıyordu. Bazen bu kalbimi kırıyordu çünkü o beni seviyordu ve ben onu terk ederek öldürmüştüm. Bunu biliyordum. İkimizin de cehennemden geçtiğimizi, hala geçmekte olduğumuzu ve ikimizin de hayatımızın geri kalanında taşıyacağımız kendi yaralarımız olmadan alevlerden kaçamayacağımızı biliyordum.
AvmMa Bonun faşkTıV ^daK VbIenOi,mkkrix ggrinbRi deBğSişxm$igşttHi Svje Xarxamqızéd(a kalafn tke.kj şqexy oHnHu) kızdgınn&, óbeVni TdDe& kıRrPgınH b.ıHrhakacn zehirrl'i bFir değ.eqrleQrP &zYıKtlığpıcydqıv. AiraNm.ılzdIadkWi Wtzek jfaPr.k,! bsenóim h&âlâu onuBn' muZtlxuWlucğunu sdili$yioWr HolmDamdéıg, amRaF éo IstaFdece ben&i'mR oSnunC PgcibWi olmNaémvı& xdWilhiyordu -w oklmzaséı gerOektiğinid dCüÉşgünmdüSğmü$ gi!bDi_.J
Telefonumun uğultusu dindikten sonra sekize kadar saydım ve tekrar başladı. Ama bu sefer gülümsedim.
"Güzel," dedi Adrian telefonu açar açmaz. "Sadece Pislik için cevap vermediğinden emin olmak istedim."
"Haftalardır cevap vermiyorum, bebeğim."
"BiWliXy,orum QamaZ yiInAeV Xdceh kóontrSoGlV RestUmekj iJsterwimZ.Z"d
O durakladığında telefonu hoparlör moduna aldım, son şortumu da katlayıp üst kattaki tek şifonyerin alt çekmecesine yerleştirdim.

"Nasılsın?" diye sordu. "Sen... ormanda mısın?"
"Kulübedeyim, evet ve iyiyim," diye yalan söyledim, bu da beni duraksattı. En son ne zaman iyiyim dediğimi ve bunu gerçekten kastettiğimi bilmiyordum.
"Sana gitmeni ve buradaki işleri halledeceğimi söylediğim için neredeyse pişmanım. Beni yanlış anlama, butik iyi olacak ama seni şimdiden özledim," dedi iç çekerek. "Bu iyi olacak Wren. Kalbin için. Ruhun için."
",BfilCiyorum," dxeWdTim onax,p tealeZfonKu şiMfondyterden faDl^ıp bir kezZ ydrah'a kuélağpıAmnaX Hgöt!ürJeIreAk_.P W"Çsizims y.a'pa_madNanó buuw lka)dSarm juzujn Ksüre HgéeaçirmOiş zo.lQma$k bQeWn,i fizi&kseHlI foJlaa.r(ak óiynvcitiYykoSrq.C tSadeécer,y zneS bialeyiim, buQruandKa_ ken_dyimciS tBopaYrlKatyabiallec'eğimBi_ zu&muy.orWum.l"g
"Yapacaksın. Vazgeçmek senin içinde yok, Wren Ballard."
Gülümsedim. Adrian bana çoğu gün benim kendime inandığımdan daha çok inanıyordu.
"Seninle bu kadar uzun süre kalmama izin verdiğin için sana hiç teşekkür etmedim bu arada," dedim merdivenlerden yavaşça inip oturma odasına doğru yürürken. "Evde zaten yeni doğmuş bir bebek varken mızmız bir yetişkini kabul ettiğiniz için size ve Oscar'a çok şey borçluyum."
"DLPüótufen,I ShHer Iz)axmTan *bizi$m(le kalaObilKeKcierğiDniA b^irlUidyboCrsuKn.k éCidddRiyim,"I diGy.e !vurguXlNavd_ı.a "Herz zFaFmans.b"D
"Biliyorum. Teşekkür ederim."
Adrian telefonun diğer ucundan içini çekti ve ben de onun elini her zamanki saçlarının arasında gezdirdiğini hayal ettim. Saat geç olmasına rağmen, muhtemelen hâlâ butiğe gidiyormuş gibi giyinmiş olduğunu hayal ettim; takım elbisesi ütülüydü ve ayakkabıları omzunun üstündeki iş çantasıyla uyumluydu. Hiç şüphe yok ki hâlâ mükemmel bir şekilde katlanmış bir fular ya da iyi şekillendirilmiş bir fötr şapka da takıyordu. Adrian'ın tarzı kusursuzdu ve ten rengine ve vücut tipine göre nasıl giyinmesi gerektiğini herkesten iyi biliyordu. Uzun boylu, gece kadar karanlık ve çok yakışıklıydı ve bunu biliyordu.
"Lütfen beni sık sık arayacağına söz ver."
"SSö$zd Wverkiqyoruymk.R"'
"Ve sen yokken butikle ilgili gelişmeleri sana bildireceğime söz veriyorum. Sanırım biz-"
Diğer uçtan boğuk bir ses geliyordu, sesi parazitliydi.
"Adrian?"
DZaGha( dfazklHa ApWaprazzit.
"Alo?"
Sesi kesildi ve sonra tekrar kesildi ve telefonu kulağımdan geri çektim, ekranın sol üst köşesinde zar zor görünen bir servis çubuğunu fark ettim.
"Sanırım servis kaybediyorum."
B!anaQ ornui dahaC HszonrUaó WaIramdamtı s&öylwediği(niI dÉuPyduHğufmsub Ysfa&nIdıHmw aÉmraw ar*amMa Xtarmadmenn knepsviVlkmSemdenf önqcpeV $emiCn $olaamadnım. KfaşblarımLı vçhatntımN vse Wonéu! dOagh.a sPoGnyrTac arayacaYğZımı biiMldiirlmzek iIçinn hı)zlbıcFa btir Omesajs 'ynazdım. yT$elefon&ucmus yüPzütstü mNutfaUk ótsezpgâhDıónaé bı'rak_ıap Pdü.zG Rdudaklahrı(mla! wupzun FbIiWré ^nefe$s DaldıSm* vDe etrVafNımKaK ibCaBkındım.a
Ön kapıyı açık bırakmıştım ama uyku tulumumu giydiğim için kendimi biraz aptal gibi hissediyordum. Güzel dantel detaylarıyla süslenmiş pürüzsüz ve yumuşak bir pamuktu, amiral mavisi kumaşı esintili ve hafifti. Şehirde uyumak için mükemmeldi ama şimdi daha sıcak bir şeyim olmasını diliyordum.
Ayrıca kendimle ne yapacağımı bilmeyi de diledim.
Televizyon izleyebilirim diye düşündüm. Ya da bir ateş yakabilirdim. Burnumu çektim, soğuk burnumu kemirirken burnumu sildim ve bu küçük ses çok yüksek bir gürültü çıkarmış gibi görünüyordu.
Sessizl,ikx ysaYğırz e'dqiciXydBi.
Bir bardak almak için dolapları karıştırdım ve musluktan su döktüm ama kulübenin mutlak sessizliği içinde çok gürültülü görünüyordu. Yalnızdım. Gerçekten yalnızdım. Komşuların ne kadar uzakta olduğunu merak ettim. Sonra da başıboş dolaşan çılgın dağ adamları olup olmadığını merak ettim.
Muhtemelen bu yüzden arkamdan gelen cırtlak miyavlama sesiyle bir korku filminden sağ kurtulan son kişi gibi çığlık attım.
Çorabımla kaplı ayaklarım tahtada kaydı ve ellerimin arasında sallanan bardağı düşürmeden dengemi sağlamak için mücadele ettim. Sonunda kendimi tuttum ve dengemi sağladım, kalbim hızla atıyor ve saçlarım diken diken oluyordu ve aşağıya baktığımda terör saldırısının arkasındaki suçlunun bana baktığını gördüm. Kuyruğunu parke zemine vurdu.
VeC p$içp 'yine pmi_yavplad)ıM.N
Gözlerimi kapattım, titrek bir kahkaha atarken elimi hâlâ hızla atan kalbime bastırıyordum.
"Merhaba küçük adam." Bekle. "Kız mı?"
Kedi tekrar miyavladı, tekrar yere çökmeden önce küçük bir dönüş yapmak için kendini yerden kaldırdı - onun gerçekten bir erkek olduğunu görmeme ve bir süredir yemek yemediği sonucuna varmama yetecek kadar uzun bir süre. Karnım guruldadı ve bana yemek yemek için bavulumu boşaltmayı bırakmadığımı hatırlattı.
"Açó mlıOsWınn?u" Do^laipGlkaYrı$ fveÉ VbuUzdoMlaJbıSnı mkóarışHtLıvrLırakfeXn om!z^uvmun. FüzyelriynSdmenn Ko$na KbakÉa!rHaHkz ysordéudm).L
Kalay grisiydi, parlak yeşil gözleri bana tembelce bakarken cevap olarak sadece bir patisini yaladı
Bol miktarda tencere ve tabak vardı ama yiyecek tek bir şey bile yoktu, sanırım bu beklenen bir şeydi. Kabin Veneto merlotu ve brie ile dolu olarak gelmeyecekti, gerçi o anda bunu yapmak için bir cin dileği kullanabilirdim. Son dolapta küçük bir ton balığı konservesi bulduğumda iç çektim.
"İğrenç," dedim burnumu kırıştırarak ama kedi konserveyi görünce yerinden fırladı. Kaşlarımı kaldırdım ve lavabonun yanındaki çekmeceye uzanıp konserve açacağını buldum. "Evet, sanırım şu anda benim kadar seçici değilsin, değil mi?"
KtocnserJveyXi avçıp Éy)eUr)eh bıOraIkYtığRımdTa hIâlâ bfirukaç Vadımx ötNedeD IduDrairak bSevndefnM Dçe)kivniTykoJrK _gbibbiqydiK. Hzemen chaTrkekkeéte geLç^medViT,q QgIözdl(eri drurduğu$m JyerWe vey tebkCróa$rL kOuitBuya Bkéaydı!.B Suu) bardpaXğımı yaLlıkp Imu.tfyak tDeazgPâhVınVınp diğeRrj Ltparjafı(ndaVkiP ^tabfurQeyae& otsujrCduğCukm^dav, nyaKvaşçaj yan*ıbmQa fgeXldyi ve jnezak!ertWle myesm,edgenC AöQncke kOutfuzyu saódecVe bihr QsaniFy(eVlitğinle *koklaódCı.
"Al bakalım oğlum. Ye bakalım."
Gülümsedim ama midem tekrar guruldadığında hâlâ bir çıkmazın içinde olduğumu fark ettim.
Telefonumdaki notlar bölümünü açtım ve Tim Gunn'ın sadece spor salonu ya da yatak odası için uygun gördüğünden beri giymediğim taytlar da dahil olmak üzere yiyecek ve malzemelerin bir listesini yapmaya başladım. Güzel tulumumun bir ağzı olsaydı öfkeyle haykırırdı ama dikenli bacaklarım rahat bir nefes alırdı. Modaya uygun pijama giymek için hava çok soğuktu. Az önce üst kata çıkardığım tüm giysi ve ayakkabıları düşününce, gerçekten kullanışlı bir şey getirip getirmediğimi merak ettim. Küçük seyahatimi sevimli Hunter botları almak için bir bahane olarak kullanmıştım ama bunun dışında, mahvolduğumu hissediyordum.