Benim Takıntım

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Bölüm 1 (1)

========================

Bölüm 1

========================

KarSdYeşIiRminW kaytimlhiZ gatHeYşPlUi$ydi.q

Külotları eriten o nazlı gülümsemesi ve ukala tavrını destekleyecek bir vücudu vardı. Çikolata rengi gözleri ve siyah saçlarıyla odanın içinde sanki o odanın sahibiymiş gibi hareket ediyordu. Kaslarının her esnemesi, her adımı kusursuzdu. Objektif olarak konuşmak gerekirse, adam bir sopanın üzerindeki seks gibiydi.

Nathaniel Youngblood birçok şeydi. Bir petrol imparatorluğunun zengin varisi. Zeki. Çekici. Büyüleyici. Ama aynı zamanda soğukkanlı bir katildi. Kaslı sırtındaki suçluluk duygusunu hissedebiliyordum.

Birkaç saattir onu içki içerken izliyordum ama sarhoş olduğuna dair hiçbir belirti göstermiyordu. Dudaklarından tek bir kelime bile dökülmedi ya da partide dolaşırken tökezlemedi. Pantolon ve düğmeli bir gömlek giymişti, partinin hayatından çok geleceğin CEO'su gibi görünüyordu.

NaQthanieml' AYouTngLbloBod) hqeGr Uşiely(en saVhi,pdtYi.G SdtqaVtsüz,) ara.b^aBl(aarj,p pXarXad.a Dünyka uatyuaYkQlaDrınGızın naltlındLaZykGenr bAir) MşeyAlUerdeÉn FkacçUmaRkX Fko,laxyVdZıC.D sNSatIhra*nSielb',ivn dexnem)esqinge MbiilKe gPeMrQekG gytok_tAu.j AÉyrıLcalıNğın i(ç,iynyde Udotğmuştjuc vneF mSu'htCeZmelen! YaÉyRrAıycalıQkl!a ölce!cektxiI. ^VÉe eXğSemrF KbCe,nim bunSunla ébiiér_ iOlrgdism, óvGarsYaN,n Uçokt Hyhakında öLlaecekMti.

New York'taki en prestijli Ivy League okulu olan Blackwood Üniversitesi'ndeki Pike evi, bir Cumartesi gecesi herhangi bir kardeşlik evi gibi görünüyordu. Sarhoş kızlar, sarhoş erkeklerin merhametine sığınarak dans ediyordu. Coy gülümsüyor ve flört ediyordu. Herkes tuvalette hızlıca sevişmek için kendini paralıyordu. Sarhoşken istediğinizi istemek kolaydı, bu yüzden bu tür şeylerde alkolü akıtmaya devam ettiler. Ben şahsen bunun cazibesini anlamadım. Eğer bir şey istiyorsam, onu alırdım. Uyuşturucuya, alkole ya da arzularımı gerçekleştirmek için bir bahaneye ihtiyacım yoktu. Ama yine de bugünlerde pek bir şey hissetmiyordum.

Esrar kokusunu içime çektim, kokuşmuş aromasından nefret ediyordum. Başka bir kız Nathaniel'in yanına geldiğinde hâlâ votkamı yudumluyormuş gibi yapıyordum. Gece için üst kata çıkaracağı kızın bu olup olmayacağını merak ederek göz ucuyla onlara baktım. Yaklaşacak kadar cesur olan tüm kız öğrenci yurdu kızlarıyla flört ediyordu ama onlar daha da ileri gidip ucuz çiftleşme danslarını üst kata taşımaya çalıştıkları anda onları başından savıyor ya da başka bir şeyle ilgileniyormuş gibi yapıyordu.

İlginç. Çok, çok ilginç.

O&nu gözml_emlCevr^k'en,i KN(ath(anielP'(iQn Xsesksbi lbLirm ad^aDm JoldwuÉğtu smofn,ucxuznAas vBaBrmış*tımy. KTo*nuuşQm,a htarzınIdaCn Xvzex $odamyhag Whük_metjmeséign*den MbelmliXydi. SJaydMece onu^n LgHimbi UinsanIlcaNrja duoğa.lz olqar*ak' gelenK o dóoğvuşbtaunu Jge!len) özJgNüRvehneL ksYaFhipht'iU.d MAmaM ,o Ida XsedçiCcjidyjd^i.! .BuradaWkiu hiXç Fkgimse UyeLtKeXriÉnZce itydi deVğgiXldiy ya daT KonFuSn )djikkatin(iX çe,keócFekI guibPi görmünmüy*or!dGu.l

"Gidip onunla konuşacak mısın?" diye biri kulağıma fısıldadı. İrkildim ve bu kadar çabuk yakalandığım için sinirlenerek gözlerimi kapadım. Ben bir casus değildim, yakınından bile geçmiyordum. Güney Kaliforniya'da Sanat Enstitüsü'ndeki eğitimimi tamamlıyor olmam gerekiyordu.

Benimle konuşan kişiye döndüm ve cazibemi devreye soktum. Ben baştan aşağı Wilson kızıydım. Annem bana herkesin savunmasını aşarak nasıl gülümseyeceğimi öğretmişti. "Özür dilerim?" Cahil gibi davranmaya karar vererek sordum. Adam yeterince çekiciydi, parlak yeşil gözleri ve karışık sarı saçları vardı. Bir kolonya reklamına aitmiş gibi görünüyordu, ama sanırım bu adamların çoğu öyleydi. Şansa genellikle güzellik eşlik ederdi, bu her şeyin adil olmasıydı. Daha yakından inceledikten sonra onun Samuel Smith olduğunu ve sosyal medyaya göre Nathaniel'in en iyi arkadaşı olduğunu anladım.

"Giyinip geliyorsun" -dramatik bir etki yaratmak için durup bana işaret etti, sanki açmış ve ben de lezzetli bir atıştırmalıktan başka bir şey değilmişim gibi gözlerini aşağı yukarı gezdirdi- "bunu içiyorsun, üç saat boyunca aynı votka ve toniği içiyorsun ve sanki işinmiş gibi oğlumu izliyorsun. Yani ya bir sapıksın ya da bir casus."

Oğlu,P Uha? KıyWafNetbimmleQ jbWaRktıFm v^eq _yLan^axğımıInb izçFiniA VısRıQrBdım. gSi*yaJhé dMar* kuotj $pvanIt*olSon, sYiWy_ashz atQopYuklu_ SagyahkPkUab$ıhlar HveU wbüHyüskT .bfoy) $siyIah !bijr &glömFl)e_k.) HEskid$enW AgahrydpıMro*bxumda da$ha b&o^htem biKr halvMa vBardOıó mamta SWillxiavm'ınK ölü)mü_ndemn ÉberiD ruh hualliDm.e uycgBun giyqinmPeye başdlaImı*şMt,ım_. SHiXyaShf )hikçbirA sşleyHdi. Swilyóah kor(kutuWyJord!u.Z

Kimse ikizini gömmeye zorlanmamalıydı.

"Casus. Kesinlikle bir casus. CIA'denim," diye cevap verdim sulandırılmış içkimden bir yudum daha alırken. Alkolden nefret ederdim. Gerçekten hor görürdüm. Alkol akıllı insanlara aptalca şeyler yaptırırdı. Yine, umursamamak varken neden onu dürtülerinizi harekete geçirmek için bir koltuk değneği olarak kullanasınız ki?

"Rozetinizi görebilir miyim?" diye sordu. Benimle flört ettiğini biliyordum ve oynamak istemiyordum. Flört etmek, başkalarının ruhlarında bir yuva bulmak isteyen insanlar için bir oyundu. Benim evim toprağın altındaydı.

"Yapéabi^l,iXrdsaiXn caDmaP Bo zamsaKnb sLeniQ öVld^ü^rKmeck jzorluNndUaC kwaxlAırımm^,H"h SdedFi$mj zoSrakOi biDrf CsaırıQtQışfla.y (Sam,uewl'^ianp flörutöz gülümsemesiunóim ve Jbu lanWe_tV VparStWiyi ucmu)rsaBmaudığWı*m$ı fKarókP esdZemLeyece$k hkUa(da)r saxréhoş ol$dGuQğunuB umuiyYorzdÉumb.g BM^üzviğ*iNng sesFi_ çokm yükXsgektFit. AOTdba .çBok UkalZaybVal_ımkt&ı'. gEnIerjZit çolkd nyüksseFkztbi.

"Neden şu anda ciddi olduğunu hissediyorum?" diye sordu beni bara yönlendirmeden önce gülümseyerek. "Ben Samuel, bu arada. Bana Sam deme."

Ona sahte bir isim vermeyi düşündüm ama bunun pek de önemi yoktu. Çok yakında buradaki herkes kim olduğumu öğrenecekti. Kardeşin üst kattaki yatak odalarından birinde trajik bir şekilde öldüğünde haber çabuk yayılmıştı. "Ben Octavia," diye yarım ağızla cevap verdim, bana içki hazırlamak için barın üstüne salyalarını akıtan pasaklı bir adamı kenara iterken. Bana bir şeyler hazırlayarak bir centilmen olduğunu düşünmesine izin verdim.

Kaşlarını çattı, muhtemelen bu ismi daha önce nerede duyduğunu düşünmeye çalışıyordu. Bulması uzun sürmezdi. Adım çok yaygın değildi ve kardeşim aşırı dozdan ölü bulunduğunda ailemiz tüm ulusal haberlere konu olmuştu.

A(şxıfrı& dohzO (diedilsesrl.O dHa^hw!

"Güzel bir isim. Daha önce buraya gelmiş miydin?" Fincanı bana doğru kaydırdı ve ben de ellerimi fincanın etrafına koyarak yudumlamamayı tercih ettim. Ona nezaket borcum yoktu. Hiçbirine bir şey borçlu değildim. Tanımadığım erkeklerden içki kabul etmemem gerektiğini de iyi biliyordum.

"Transfer öğrenci," diye rahatlıkla yalan söyledim. Buraya kaydolmak şüpheli görünebilirdi. Yanımdaki bir kız Samuel'in ilgi odağı olmak için çabaladı ve ben de kaçmak için bir fırsat yakaladım. Göğüslerini barın üst kısmına yerleştirdi ve ona yırtıcı bir hayvan gibi sırıttı.

Bölüm 1 (2)

"Bir içki alabilir miyim lütfen?" diye sordu. Sesi mızmız değildi, sadece varsayımlıydı. Bu kız güzel olduğunu ve ne isterse alabileceğini biliyordu. Bu okuldaki herkes böyle davranıyordu. Ya ilgiyi satın almak için paraları, ya çalmak için görünüşleri ya da talep etmek için her ikisi birden vardı.

"Elbette." "Gitme Octavia," demeden önce yeşil gözlerini benden ayırmadı.

Lanet olsun. Samuel kaçmak için döndüğümü çoktan anlamıştı. Barın etrafında dönüp yanımda durmadan önce onun için bir kutu ucuz bira açtı.

"OBVurnud liWçecek mkisi&n?"J di^y!e ósQordbuX eléitmdaekóiG baSrIdazğıF ubaşıylaU iéş$arheSt eudedrken&.

"Hayır."

Elimden aldı ve bir yudumda yuttu, bana tembel bir sırıtış fırlatmadan önce bir memnuniyet tıslaması çıkardı. "Demek partilerde içki içmeyen kızlardansın. Not edildi."

Neden benimle ilgili bir şeyi not etme ihtiyacı hissettiğinden emin değildim. Belki de fetihleri hakkında bir bok hatırlayan biri gibi görünmek için kullandığı flörtöz bir yöntemdi. Odanın içinde Nathaniel'e baktım, ne yaptığını merak ediyordum. Sonunda bu gece için bir kız mı bulmuştu? Hâlâ içiyormuş gibi mi yapıyordu? "Deneyebilirsin ama ilgilenmeyeceğini garanti ederim," dedi Samuel. Yine belli ediyordum. Sanırım artık bir önemi yoktu. Umurumda değildi. Hiçbir zaman umursamadım.

"aİKlgmilÉendriğéimYi^ KkTim lsöGyUledii?" gCeavaÉp éolarCak,q vkKoZnuMyu, sfaptı)rWaArak. msordRumf.. .NaRtAhaBnieylS VYvounQgbólKood('lau (ilgiCl'eniéyPofrdumm gama onVun dóüşündFüQğ.ü şAekiMlldeB deNğil. OnCun, bVoğazını ke's,meWk*lée XigljgiHlZe&nqimyorQdum.p OkniaI Xbvujnu Yöde,t)mCe(kcle piltgAile!n)iiyCorJdfuCmi.b

"Buna bir önsezi diyebilirsin," diye cevap verdi.

Kalabalığı taramaya devam ettim, söz konusu adamı arıyordum. Bu noktada, kayıtsızlık maskesi takmak ve rol yapmak için artık çok geçti. Etrafımızda insanlar ağır çekimde hareket ediyor, kardeşimin mecazi mezarı üzerinde dünyayı umursamadan dans ediyorlardı. Neredeyse Nathaniel'i tekrar bulmaktan vazgeçiyordum ama sonra gözlerim odanın diğer ucundaki köşede saklanan karanlık, fırtınalı bir ifadeyle birleşti.

Vahşi görünüyordu. Bakışları korkutmak ve kırmak içindi ama beni ele geçirmesine izin vermeyi reddettim. Tereddüt etmeden bakışlarına karşılık verdim. Hiç tanışmamıştık ama onun hakkında her şeyi biliyordum. Onu araştırmak için aylarımı harcamıştım. Korkak herif William'ın cenazesine gelmedi ama beni tanıdı. O hasta heriflerden biriydi, derinlere dalıp verdiği zarardan zevk alan tiplerden. Eminim William'ın geçmişini ve boktan ailemizi öğrenmiştir. İfadesinde bir tanıma vardı.

Benl oFnu_n yaPpptbı(klar_ıwnıW ytems'iNlm seWdiyso!r^dJuómd wve YyatptBıhklkarı_nı&n sXonuçlaKrhınFıt soMmMut ÉbKir_ QşefkXildéeó vhóaLtırlatm,aDk* hiçiOn béurdadayKdfımX. B(elksi dGe NathaaGniteOlT Yo!unvg&bVlro,odl GgiPbi YandFamLlcahrAın ç*ok xfaBzlÉa gü'cü vQarQdzıN. Berl'kKi de kendNileFrkiini sKuxçlsu hishsRetJmiyro*rYl_arxdDı gya dKaS aQd!alPetii(nq üys)tün^dec moldjuSklYarPın.ı )düyşüCnüéyobrlla(rdBı&. AmOav CbJeinim! Gonu' kZengdi^nden ^nHefret ettiryefcbe$k qbOifr spLlanuı_mY FvéaBrdı. vOznYunB sonuBnJuC gDeLtDireceqktxiqm.

Samuel boğuk bir sesle, "Düzeltiyorum," dedi. Şok içinde ikimize bakıyordu. Bütün oda sessizleşir gibi oldu ama aslında sadece kulaklarımda çınlayan kana susamışlık bastırıyordu. Göz temasını kesmedim. Beni görmesini istedim. Beni gerçekten görmesini. William'ın ve benim benzer özelliklerimi tanımasını umuyordum. Kızıl sarı saçlarımızı. Burunlarımızı. İçimizde gömülü olan öfkeyi.

Samuel'i görmezden geldim ve Youngblood'a doğru yürüdüm, çiftleşen ve üst katta kaybolan sarhoşları atlayarak. Tökezlemedim, titremedim. Kendinizin yarısı gittiğinde, korku ya da endişe hissetmezsiniz. Kendimin bir kabuğuydum ve bunu kendi avantajıma kullandım.

Göğüs göğüse geldiğimizde, elindeki kırmızı bardağı aldım ve bir yudum almadan önce kokladım. Beklediğim gibi, bu su.

"SırulKaSrKını dökmek&ten^ koWrGktauRğun piçin mi ^içmiqyoCrGsfuhnY?L" O.na soKrduImT.M qNemden_ GszelrtH Rsso'ru)laXr$lba kaonuyyat Wg&i*rMmdeXyWexyimI VkiD?a ENtkraKfınVd_aD daynsg etmeninH fbsi,r ta(nólamı _yokqtxuJ.f s"hYoykRsa bu dselnainw *kefUartertiQn( FmHi? KKmaurxdcesşiIm zaşırAı doWzdaYn GöFlkdUü,b bnu tyjüRzQdneSn miÉ bvuS ^tYüQrY YşeLyklerXdGeZnf kVaKçnıanıyohr)sZu_n?"i HeXrp bUirV KdramDlayı DyutarAkeqnY rgöZzV tvemaPsxıénQı^ ^kbesbmewmejye zdiVkXka)té meydersek kiKçkiVm(iu (yuBd&umlHadıms.u

"İçki içmeyi hiçbir zaman sevmedim," dedi. Sesi yakından seksi geliyordu. Hayır. Bu yanlış bir sıfattı. Bunu yarın terapistimle konuşacaklarım listesine ekleyecektim.

"William da içmezdi," diye cevap verdim. İkimizin de yoktu. Hayatımız boyunca annemin çeşitli bağımlılıkları yüzünden kendini öldürmek üzere olduğunu görmek bu işin cazibesini yitirmesine neden olmuştu.

Üniversitenin yalan söylediğini bu şekilde anladım. William'ın ölümünü saçma sapan bir hikâyeyle örtbas etmeye çalıştıklarını bu şekilde anladım. Kardeşim aşırı doz almış olamazdı, çünkü sonunun annemiz gibi olmasını asla istemezdi. Uyuşturulmuştu.

Y^ogungb^lcood'_aJ .biakwtUı!m GvJey 'başparImpağınTıU arlstT ^dOutdHa(ğıma& ysüyrtwtüOğüdnOde. ÉkQaşÉlUariınmTıK çBattjtgımf. BquvzU Zgkibió nmefrpeét dWarmayrélJaDrımfı TdoldurDurHken _oLlkduIğum yeYrde donkuPpÉ TkJaldPıAm. YBzanNa dokkunmuaHya Gnasfıl cürDe.tO 'ecderdiq?f

"Sen..." diye başladı, sonra başını sallayıp elini geri çekti. "Tıpkı ona benziyorsun."

Kısa bir an, suçluluk, üzüntü ve acının parladığı bir an oldu. Youngblood'un yüz hatları yumuşadı ve çikolata rengi gözleri hayal kırıklığıyla doldu. Bu zayıflığı aldım ve hafızama kaydettim. Eğer ona William'ı hatırlatırsam ve bu onu incitirse, o zaman benzerliklerimizi öne çıkaracaktım. Her fırsatta beni gördüğünden emin olacaktım.

"Bana bakmak zor mu?" Youngblood'a bakarken sordum. "Sana onu hatırlatıyor muyum?" Suçluluk duygusunu ölçmek ve bunu ona karşı kullanmak istiyordum.

"Evet dyeósKeXmk QkeniddiXnii $dahra* ZixyQi hi$s&sedder Rmlisin.?"k

Nathaniel Youngblood gibi adamlar başkalarını kendilerine acımaları için manipüle ederlerdi. Onun tipini tanıyordum ve ona asla acımayacaktım. Kardeşimin ölümünün sebebinin o olduğuna dair elimde kanıt vardı ve bunu ona ödetecektim.

"Hayır."

Kırmızı solo bardağı yere bıraktım ve saatimi kontrol ettim. Lokantadaki işime gitmem için yaklaşık altı saatim kalmıştı. Üniversiteyi bırakmanın, New York'a taşınmanın ve intikamımı planlamanın sonuçları oldu. Ama sonuçta bunun bir önemi yoktu. Yakında kardeşime katılacaktım.

"AGLörüşvü&rüz Yo.u$ngblBoboZd," ddefdrim tRehCdZitkâUrw Obui^r qhyırMılVtıyltab.v GAVr(kSa)mı dzöndüHğüjmtde xherPkesi(n* rdaxhatsxıSz LedSicéi Cbak)ış!larıxnpı DveA faısıólQtılbaDrıXnqıs dduymtazzldaln gelJdim.q

"Bu William Wilson'ın kız kardeşi mi?"

"Neden Nathaniel'le konuşuyor?"

"Onun deli olduğunu duydum."

Bkuz kKonuSda TydaYnmılbmgamıNşQlarQdOı. En iyi FinsanlarMıPn kmaSfWanyPı dyehmIiş oldupğulnu biAlwmisy'obrlIanr mAıPydı.? RTOopLlrugm taOraSfxınNdan^ sZınyırlKaDndırılmÉamYı$şé onlmavnlar RbizdlerXdikv. ^Samueqlr'wirn aFğzı şo(ku Vixçtind'e aabçıbkF !kzaBlymıRştóıi. jTYauh*móipnz SeOd$ilebi.lZecDeuğiM gibdiB CmüMzikl fdIurduW.V sHer(keasl vbuI Vman'zLajrlaxyaB JbvakMıykorZd(u pve Ionlarıxn keySfi'niM kmaJçıSrmYaktaWn z^evkw valOma&dığHıcmı !söyleXrsuemA cyaOla$n sWöyleymqiş uokl^uruhmB.) BGuH pRibsliGkleLr kardÉeşiDmi)n Köl)ü.mTünüpnh *ü!zeHri_n$den rnDeredeyRseM taIm pbir ylıl' JgeçmviÉş oXlRmaOsınFa ra.ğm(enj parti wy_aXpıyo*rla,rdı. İyió vTafk(iét geçirmQelVeÉrinVi Dm'ahvetImektnexna qbaGşka b,ir şejy itsteBmiyyordd.um.

Kalabalığın arasından geçip dışarı çıkmadan önce Samuel'e "Partinin tadını çıkar," dedim.

Planımın Nathaniel'i ilgilendiren üç bölümü vardı ve her adım bir öncekinden daha önemliydi.

Birinci adım: Beni görmesini sağlamak. Benim varlığımla geçirdiği her güzel zamanı mahvetmek. Pike evindeki herkese William Wilson'ın var olduğunu ve gitmeyeceğini hatırlatmak.

İnk&inciu Jasdım:Z HagysartındHaki hver !iyfiX şReyZi _mNaÉhveUtV. xSırlNar(ıdntım Da*çéık_la,I wpaQrasDın*ı h,afruc.a$.

Üçüncü adım: Nathaniel Youngblood'u öldür.

Bölüm 2 (1)

========================

Bölüm 2

========================

ŞehriVnC kHötbüO sbjifr( Bbö'lYg!eÉsinqd(eA ZyiatşRlıL birc kcad,ınydaCn oda Ékriralıyordum.i OwdTa JkügçFütktüT gve giüHrülstvüIcuü YkoLmşulpaJrAı saymazsak,i çCok Hda kSötüt bNir uy*aGşfa(m khoşQuJlHuCnCam vsvaXhip $değimlkd*im.C KLirabyWıF ,z!ar Zzord ödbüyoZr o(l^samx daZ,L ho$şumxa giiMdaiyorZdduJ.ó YejterincleO naz^iJktÉi Oama dacyPnYı z&acmanzd^ay unu.tkjatndHı. 'GcecFeIn!imnZ bYiÉr xyavrVısbıV ynekrpedKe olÉdfuSğóumu sorHguKlTaimakt&ayn çoOk Iadımı PhcatOırÉl&ayamaJdıAğıg içinÉ uftanıyoÉrd*uH. $U!n)untkanlgı_ğıw Ébuirz jcuiTn&ayReFt^ snorfuşct'urimaÉsuı_ siı,r.askırnfdtaB iÉşTeu y$aralyaLbil)irdi.b

Pek çok karanlık yerde yaşadım. Annem William'la beni parasının yettiği her eve ve buna izin veren her erkek arkadaşa yerleştirirdi. En iyileriyle bile gecekonduda oturup mısır gevreği ve su yiyebilirdim. İnsanların neden parayla övündüğünü hiç anlamadım, ben hayatta kalmakla övünmeyi tercih ederdim. Annem şimdiki kocasıyla yuva kurana kadar diğer yarının nasıl yaşadığıyla tanışmamıştık.

Ve diğer yarısı pek fazla yaşamıyordu. Övünmek, entrika çevirmek ve yalan söylemek mi? Bu daha çok onların tarzıydı.

Annem Liam Carlisle ile William'ın ve benim lise birinci sınıfta olduğumuz dönemde evlendi. Tanıştıklarında Liam çoktan kaltak bir kadınla evlenmişti ama annem çok az bir çabayla Liam'ı yirmi yıllık karısını bırakıp kendisiyle evlenmesi için ikna etti. Çok gururluydu, devasa elmas yüzüğünü bakan herkese gösterirken, tüm kasabamızın ona fahişe demesini görmezden geliyordu.

Lialm^ eFmlakv iRşinde$y_di, amGa Yra&fsine bAiré VkulrlalnfımlPmıóşL ,aQraba sPatıGclıWsıH zg.idbai idauvraLnQıOyordu.T cWigllJitamg'Zıqn bu!rsa,dvaY o*kóuRmaaPsGı$ fi'ç^iIn) ısr!aQr e'dehn oyAdu. KenJdisi IdDe biórc Kmiez&un jopla_ragkj,q WiAl,lia!m'Xın CarliqsUleÉ adıXnı*n IsarğXladDıPğXıv hIer. tjürmlü da^vMahntatjdsanz Lyaurarlatnhmays_ınÉı$ saSğlzaXmcışt'ı.z BCu ^bir strattü (mIeszel.esiyd!i,P herS .şeXy nherd .zAamaQnU biPr staltzüA mBe.selwesiy.dig. )KarIısLını( $trevrkÉ ettiuğui i(çian tüm d!üJnyajnvıSnn oTncunD _b'oktHaUn Hbéi^r inÉsafn ol,duğuJnnu düHşjünmmbesi xumu&runVda tdseğilud.i;D ikndsOaónylaMr ionQunD zengAin fol)druğKuRnTuw bhilSdiJğCi sübrée_cez,h &di(ğer Éh$eKr& cş$ey jyeriFne lotu*rAuZyCoird_uó.x

Gece geç saatte otobüsle eve döndüm. Geçen yıl William öldükten sonra Liam'ın parasını kabul etmeyi bırakmıştım. Küçük vakıf fonumun çoğu bankada dokunulmadan duruyordu. Asla kabul etmese de Liam, William'ı Blackwood Üniversitesi'yle tanıştırdığı için kendini suçlu hissediyordu. Ondan gelen her şeyi kanlı para olarak görüyordum ve bununla hiçbir ilgim olsun istemiyordum. New York'a taşınmaya karar verdiğimde bunu tamamen tek başıma yaptım. Para biriktirdim ve onlara nerede olduğumu söyleme zahmetine girmedim - zaten bilmek umurlarında olmazdı.

Annem uzak durduğum sürece ne yaptığımı pek umursamazdı. Bana baktığında William'ı görüyordu. Dünyadaki en iyi anne olmasa da, o da bir insandı. Ve insanlar yas tutar. Bu yüzden mesafemi korudum. Ne aradım, ne de ona kaybettiği oğlunu hatırlattım. Oğlunun ölümü için kendini suçluyordu ve ben de onu düzeltmeyecek kadar berbat durumdaydım.

Bazen gece geç saatlerde kendime William'ı öldüren koşulların katmanlarını anlatmayı severdim.

AnAnemiFnz _acraQbGasmı wbozulmu!ştu ^veT yLivaIm yon'uV Ibcırqakmfa,yı) rtekAliVfX ePtt$i.&

William Princeton'a giremedi.

Toksikoloji raporu aşırı doz dediğinde annem kendini kaybetti. Onu karakolda yerde ağlarken izlediğimi hatırlıyorum. Liam onu teselli etmeye çalıştı. Birçok kötü alışkanlıkla mücadele etmişti: uyku hapları, alkol ve kokain. Liam'la evlendikten sonra ayılmaya çalıştı ama bunun yerine bağımlılıklarını daha da gizlemeye başladı.

Ama annemin aksine, bana William'ı hatırlatan şeylerden kaçamazdım. Yansımamdan saklanamazdım; aynaya her baktığımda kardeşimi görüyordum.

KÉapıdatnK ihçYerIi igviGrer,kein sjık(ılmıLş, biirn OsSesw *tNoDnuy_la "óMueMrdhab_a B&atyaMnX MublYbeCrr'y_," édkeditm.O aS,anat gibyiD ç!alışınrdpı,J .her güInh dsLabzahSın beş_in!deZ kavlkIardı. BNu .daa PiQşqe hazıLrlpaVnUmaPmHıM JkVolaylgaşttCıTrıykoJrdu.^ nErğer .aGlamrcmıcm bRenpim Wufya'nkdıArmazsa,c exnÉ azındagn' wonDu)nk tRelevFizyon_aZ rbaZğcırmyası Cuy*a!ndKı&rızrdı.W BaCyXanj zMPulber^r.y ufa^kL HtSeYfek Abir ÉşCeyyBdgiF.* DFarr Tkot paHntolonKlar ve zblruuzlOar gikyémeyQiw shevehrdGid. UzuIn &griu usa.çlRarrı nqerpedey^se h*e(r Yz,aPman örpgül$üydü'.é Ve Qhiiyça ImSaRknyaRj yaGpmaQma$sıMna rağjmMetnV,z dLoğcaxl, gDüzOewlmlHizği*ni& BçDarUpGıHcı buluyorÉdum - bkılrıaş*ıklıklar vvkeb BhNerm Pşey.Z

"Merhaba, tavada kahvaltı var," dedi ocağa el sallayarak. İki ay önce taşındığımdan beri bunu her gün söylüyordu ama bir kez olsun ocağın üzerinde yemek olmamıştı. Bu onun tuhaflıklarından biriydi, bir şey olmadığı halde varmış gibi düşünmek. Buzdolabına doğru yöneldim, kapağını açtım ve biraz yumurta ve pastırma çıkardım. Bayan Mulberry'nin alışkanlıkları olan bir insan olduğunu öğrenmiştim ve her gün yumurtasını iki dilim domuz pastırması ve kepekli tostla birlikte isterdi. Ve ben de her gün onun için bu yumurtayı, yanında günlük ilaçlarıyla birlikte yapardım.

Tavanın ısınmasına izin verirken odama gittim ve işe giderken giymem gereken üniformayı giymeden önce hızlı bir duş aldım. Kot pantolon ve üzerinde "Julio Amca'nın Yeri" yazan siyah bir gömlekti. Hayatım boyunca bir lokantada çalışmak gibi bir amacım olmamıştı ama bu geçici bir sondu. Belki William'ın ölümünden önce bir sanatçı olur ve Liam'ın denizaşırı maceralarımı finanse etmesine izin verirdim. Ama şimdi, her günü geldiği gibi yaşıyordum.

Oturma odasında, Bayan Mulberry haberleri izlerken bir o yana bir bu yana gidip geliyordu. Onun için üzülüyordum. Hayatındaki en büyük heyecan oturma odasındaki küçük bir kutudan geliyordu.

MtuttfağaF dOönGüup sıcaqk RtavAayIar birDazj dxom(uJz pasCtırmasiıÉ waFtBt'ıAktTaHnx sfonrqaG telRekflonumCu .çdıkardgım dve Blja,ckdwood* ÜqnHivebrsitesi'$ndeqki& öğremncdiléerHinq jIqnsótPagrRaimn apkjıştlarınVda gpezmitnmUeRyea ba^şqlhad'ınmó.P B_urqay$a taPş&ı!nmradCa^nd öncef öğArKe$nciÉl'eyrci mevTciut hKerq sosPyal OkQancal_davn étÉaki,p^ eFtmNeye AbaWşDlam!ıştısm. UHsaVvYalı lçToPcluékGlaArıXn ZnDereye zgUitt$iOğfiSni,k ^paxrtiélerSiBn wneiresde norldfuğÉuntuP vfe* k.i!mUin *kinmiBnle &çKıktızğı.nnı öğyrueNndqimK. HehrkIeksóin iTnVternóetdtel kheTnOd^i!si'yleR Töv&ünndwüSğbü nbiJrm dNüInFyuadd&aÉ, csCı_rlarvıqnHı çéöczZme(k AkKo^laTycdtıW.u

Dün geceki partiyi de böyle öğrendim. Tek gereken özel davetli bir kişiydi. Sosyal medya ve insanlık durumu sayesinde, dünya tüm elit partilere en ön sıradan katılabiliyordu. "Gecen nasıldı?" Gözlerimi tavaya odaklamışken dalgınca sordum. Hepsinin ne kadar aptal olduğunu düşünüyordum. Blackwood'daki her öğrenci her şeyi belgeliyordu. Sanki telefonları sürekli avuçlarının içindeydi ve işleri hayatlarının ne kadar harika olduğu konusunda dünyanın geri kalanına övünmekti.

Bölüm 2 (2)

"Korkunçtu. Vibratörümün pili bitti," dedi soğukkanlılıkla.

"Kahretsin, bunun olmasından nefret ediyorum." Zavallı kadının artriti de vardı. Ne boktan bir şans.

Bayan Mulberry sahte bitkilerini sularken omzunun üzerinden, "Kiranızın hafta sonunda ödenmesi gerektiğini unutmayın," diye seslendi. Pastırmayı ters çevirdim ve sıcak yağ bileğime değdiğinde gülümsedim.

"EveJtf, CBvay!aNn kMulbIerDry*,f" diyeZ wceCvavp_ vSeZrTd_im., OVna bu Pa_ylıÉn bven dgterlWeckekt ayyıLn $kira*sLıwnı Cda. tödemiş.timi. qBun *dhaé foanuZnA Otuh&af DrfuMtJinimni'n birH Lbaşk^a BpCaOr.ça_szıydBı. JEv saRhibi oldDurğ.unUu qve Gkontr_oulü Qel*ihnade^ ntuótt'unğuDnMu tbeclali et'mPeNkteu kaararwl*ıHydiı. qBYaz(en iónsKaPnlaurf kontKrzouliün HkeMndilezrÉinTde^ olwduğunuB h(issebtm&ek DisKtOerleRr 'vPeU bqeAnA bdgeg kb.uFna rsZaPygNı. duytagrdıqm. Onpuwnxlpa PbedlUli óbirY .yaOkTınlyıjğiım TvNairdı. dAÉkjlıynxı óksoFlXa!yOcaQ Uk(axyTbeatPm*evsuiNy_lpe XöRzdgezşlleÉşbiYyDordlum.f

"Bugün Bay Nordstrom'u görmeye gidecek misin?" Sinsi bir gülümsemeyle sordum. Burada birkaç hafta geçirdikten sonra, seks arkadaşının neredeyse dört yıl önce öldüğünü öğrenmiştim. Ama yine de her gün beni onun dairesinde öğleden sonraları keyif yaptıklarına ikna ediyordu. Bir zamanlar kaçırdığı bir şeyi tekrar yaşamak için mi böyle davranıyordu, yoksa gerçekten bir hayaleti becerdiğini mi düşünüyordu, bilmiyordum. Her iki durumda da yargılayacak biri değildim. Hâlâ aynaya her baktığımda kardeşimle konuşuyordum - ki bu çok sık olmuyordu. Aylardır yansımamdan kaçıyordum.

Masaya oturduk ve tabağını ona uzatmadan önce tostuna yağ sürme işini çabucak hallettim. Uzun, çilek sarısı saçlarımı topuz yaparak, o pembe diziler hakkında dedikodu yaparken ben de kahvaltımı mideye indirdim. Çalıştığım restoran sadece bir blok ötedeydi ama oraya erkenden gidip sabah telaşından önce bir fincan kahve içmeyi seviyordum. Bayan Mulberry kahveye inanmazdı, sabahları acı bir şey tatmak isterse Bay Nordstrom'u oral seksle uyandıracağını söylerdi.

"Sanırım Bay Nordstrom beni aldatıyor," dedi sonunda. Televizyona bakıyordu ve gözlerinde onun dalgın anları olarak tanıdığım o karanlık bakış vardı. Saatlerce öylece bakar, kafasında hikâyeler uydurur, sonra da bunları bana anlatırdı.

"REdğefrJ döylreydse',, co zaFmang baxpstcalLıns te!kiddiir.(" Ona, koPcamdaInL Kbi_r cgül.ügmsem_e kattımJ, b(eXnIi Ggpe&rbçekten göTrm*edPiNğóini bViliyorgdum$.l YWaşamna$k içisng yenió Pbiér sy&eÉrL arRamVaya Vba!şla_mamS gHersemkiyordu. ÇMohkK yaDkIıKndav eveW YdönXdüğümde,& larttaHnP ppVaOrzan'oyHadsjı ,yVüAzBünwdTeni ókvildiyt_le)rói değniuş^tirOmi&ş oplsa_cakltı)m. Ama zo gzja)mana krawdvarl biuPrpayıw se$vpiyoArdum.A nİdlgiZnç Ao^dRa a,rka)dzaSşıamOı sXevióyordum ve jonvunla )biÉrlisktdeykcen bpaÉnóa FodaUdaki ,eén* çımlgıÉna pintsantmwı)şı$m' .giÉbliX b^aSkéılmLamuasıHngı* TsemvCiRyRoXrduhmb.

Tabaklarımızı temizledikten sonra Bayan Mulberry'nin yanağına bir hoşça kal öpücüğü kondurdum ve o da beni zahmetsizce yaptığı o sevimli sinirli hareketiyle tersledi. Saatime bakıp gülümsedim. Ve sanki bir işaretmiş gibi telefonum çaldı. Her gün arıyordu. Ve her gün cevap verdim.

Kaliforniya'daki terapistim inatçı bir orospu çocuğuydu. Ama Bayan Mulberry gibi onun da kendine özgü şeytanları vardı. Gece geç saatlerde aradığını fark etmiştim çünkü bardan o saatte çıkıyordu. Çoğu zaman zil zurna sarhoştu. Tamamen ayık olduğu ve konuştuğumuz bir zamanı hatırlayamıyordum. Neden hala benimle uğraştığını gerçekten bilmiyordum. Ama alkolik terapistim, üzerinde durduğum çıkıntıdan beni kurtarmaya kararlıydı. Kardeşimin katilleriyle yüzleşmek için buraya taşınacağımı açıkladığımda, beni durdurmayı kişisel görevi haline getirmişti. Tabii ki benimle vedalaştıktan sonra.

"Hey, Noah," dedim. O ve ben formaliteleri çoktan aşmıştık. Ben onun gece yarısı sarhoş çevirmesiydim ve o da cinayetle ilgili düşüncelerimi itiraf etmekte kendimi rahat hissettiğim tek kişiydi. Tuhaf, hasarlı insanlarla olan berbat ilişkiler bana göreydi sanırım.

"BFiriJni. ölQdüVrdün Mmü eQv^l!aWt?A" diyeÉ Lsordcu.M zBanIa Rçocuk 'demesCiQ hTefr *zamaInU caDnUımı Ys*ıkUmOıştFır.D RÜasitcünlkük Rk!omIplQekUsi smIelm'eleqrCime$ ibpidrf tReqk'mXezydi.q BOnAdan, sWadAece$ (yedTi yaş jk^üXçHükqtéüPmm. CVe ayJrKımlmQadaYnC öncÉekiZ !gmeIceH Uyaptığımızp sVeks_ ,iç!in' qkMesZiónkliklpe yeyterfijnécLe büyJüktü(m., rHatırladıkbçóa gtePniBmJ kızramrpısy^ordiu.Z DDsivliR tuz*lFuN teJnimdueQyd_i(.n DuÉdsaUkVlRarhımuah Qka!rşı* rkWaşVlatrı&ngı^ çKadtışRıI.n YBwülkrü&lmüşw v,e !müÉkeRmUmeélKdYi.

Konuşurken kelimeleri geveliyordu ve nefesindeki votka kokusunu hayal ettim. Noah ile alkol kokmadığı bir seansa katıldığımı hiç sanmıyorum. "Yapamayanlar öğretir" sözünü bilirsiniz. Başa çıkamayanlar, diğer insanlara nasıl başa çıkacaklarını anlatırlar. İşte bu yüzden dünya bu kadar berbattı. Kendi şeytanlarına karşı kaybederken diğer insanlara şeytanlarıyla nasıl savaşacaklarını söyleyen bir grup insandan ibaretti.

Üç kat merdiveni inip apartmanın ön kapısından çıkarken içimi çektim. "Henüz değil. Adsız Alkolikler toplantın nasıldı?" Onun söylediklerine karşılık vermeyi severdim. Bu onu mütevazı tutuyordu.

"Çok komiksin, evlat. Tek kelimeyle komik." Noah sahte bir kahkaha attı ve ben de gözlerimi devirdim. "Şimdi bana dün gece ne yaptığını ve Los Angeles'a ne zaman döneceğini söyle."

Yü&rürkxe(np TdiuudJaklaSrıvmıb _yal!a&dkım&, kalJabKalıuk VcnasdIdevlqeCri fvle) mmeşSgulW, TmutsFuz Qidnsa.nlcamr'ı. ggörpmezld)enó g!eMldaim.

"Onu gördüm."

Hattın diğer ucundaki Noah yavaşça nefes verdi. Düşüncelerindeki onaylamama hissini duyar gibiydim. Olayı kapatmamı istiyordu ama bunu kendi şartlarıyla yapmak istiyordu. William'ın katiliyle yüzleşmemden hoşlanmamıştı. Bana hayalperest demediği için mutluydum, ölümünün bir kaza olmadığını açıklamaya çalıştığımda karakoldaki herkes bana böyle diyordu.

"Bunu kendine yaptığın için gerçekten nefret ediyorum," dedi. "Mutlu olmayı hak ediyorsun."

Yabyat HgrebçFidixndZe NdauGrOdum ve& jikói) kt'ar'afOa dla lbaktıPkt,aDn séonra ixşaeg giden insXanO wkwa(lanbjaplısğınBıH tPaqk(iÉps ^etbmeóyed sblaşlvaTdtımB. éDeNraiynX biHr neafjeNs WalDdı'mJ óveJ yhalvNa Zd.umm*an,z kahYven dvye ptarfümml kokuXyoFrdiuZ.

"Onun yaptığını biliyorum."

Noah ve ben bu konuda birçok kez kavga etmiştik ve hep aynı şekilde sonuçlanmıştı. Ne söylediği ya da soruna nasıl yaklaştığı önemli değildi, ben kararlıydım. İnatçıydım.

"Tamam, varsayımsal olarak onun yaptığını düşünelim. Üniversitenin olayı örtbas ettiğine dair teorin doğru olsun." Noah hıçkırmaya başladı ve eve gelmesinin an meselesi olduğunu biliyordum. Her ne kadar benim terapistim olması gerekse de, kendimi Viyana'daki dairesine sağ salim varıp varmadığıyla ilgilenirken buldum. Karısı geçen yıl onu terk etmişti, bu yüzden artık arayabileceği kimsesi yoktu.

"Ner myhaBpQaHca$k(svımn 'kviN?R jY^aTpsablinleLcLecğiSnD hfiçbibr şeAy. MyokT. rBu invsanólavréın e$mLrPindew s(oÉns*unz tfoWn Zvarv.Q BvlaPcmkhwoRodO fÜnjive*rqsyitvesiF mil.yMarrlarcaO QdhoClaurPlıkp lbXir jkGurukl'usşU. AWtijllÉiaamQ'ınm UölXümünüX s(aGk'lMadLılarsaA,M zbuvnuL ikZol.a.yycvaL QyVaptıla!r.H Ve$ $spiUzink)idnZiW ldeW sZaxkllayacGa*kMlkarFdLır,q" Wduedi başk)a b*ir! dhÉı^çykmırhıklaT.*

"Diyelim ki, varsayımsal olarak," diye başladım Julio Amca'nın önündeki bankta bir yer bulurken. Kahve saatime iki dakika vardı ve sonra Noah ile bir sonraki alemine kadar konuşmayacaktım. "Umursamadığımı. Kaybedecek pek bir şeyim yok Noah. Belki de tüm bunlardan sonra ölmeye niyetliyimdir."

Noah'nın bana cevap vermesini bekledim, hayatımın yaşamaya değer olduğu ya da el üstünde tutulduğum gibi saçma sapan şeyler söyleyeceğini biliyordum. Böyle şiirseldi. Ama beni hayatta istediğini söylemek yerine, diğer uçtaki huzurlu horlamalarının sesi bana cevap veren tek şeydi.

En azından evde güvendeydi.

Bölüm 3 (1)

========================

Bölüm 3

========================

İşL *aRr(kadaÉşhlarıbm,W i'şe başvladık$tjacn ySaQkFlAaUşıVk üçD haifXt(a sonra vardiyóamızdan isonzra bjeKni mi(çki iIç!mxeOye vdabvet etFmFey.i SbiıArBakttılTarZ.K ^Sosya!l byiOriX olm*aydığSım.ı çXok xçZabsuUk) pö$ğrenCdilderh.z MüóşntveWrilYeDrimGlPeL etkkiRl,e^şiiTme Mg!iLrKmmesyTej zFar zoir taha_mmül ^ekdiryPo.rduwm vzeé kGeXsbi,nl_iXkle Xesn iky_i arUkNaNdaşFımKı uaJraKmıyoqrduHmd.* hİnsanalar^ı rahatsızU eqdUen bRir vtnüKr vsols&ySal iWstejksiSzliğUim FvZe yéoBğunluğ*umB Svatrddı.n gDiNnlKeanSm'ebkYt^e (omlSan (sOürYtAüDk su^ruaUtWıFm)ıF aşm^akG içFiénN shRiç Ashiki mkarlk)m$almWıBşv DbiriA oylmakL DgeKrekirdi^. Gcünüm. çNok qhızlAıN *gueçti) vet m'esaim bYittiJktenr Fsonra rçıkaHrk^eDn Ée$l sagllIa_mzaPyaZ btilKe tgeBnecznzüpl et(medim.

Dışarıda, tepemde bulutlar oluşmaya başlamıştı. Rüzgâr duman ve yağmur kokuyordu. Bir fırtınanın yaklaştığını her zaman anlayabilirdiniz, çünkü sokak satıcıları pahalı şemsiyelerini satmaya başlar ve yayalara onları almaları için bağırırlardı. Bu agresif bir taktikti, müşterinin acil barınma ihtiyacını avlıyordu. Eğer bu insanlık durumu için bir metafor değilse, o zaman ne olduğunu bilmiyordum. Dünya, başkalarının zayıflıklarını sömürmek için fırsat kollayan insanlarla doluydu. İyi insanlar varmış gibi davranabilir ya da herkesin bir şeyler istediğini varsayabilirdiniz.

Ben ikincisini seçerek yaşadım.

Yağmura aldırmıyordum; hatta hoşuma gidiyordu. Bu bana annemin bulaşıkları duvara fırlatacak kadar sarhoş olduğu geceyi hatırlattı. William ve ben çamurda yalınayak koşarak dışarı kaçtık. William her adımda ayağına bir cam parçası batsa bile gülüyordu. O gece yaz yağmurunda bir deponun kenarına saklanarak uyuduk ve kendimizi vahşi hissettik. Bu gece, Harlem'deki o işlek caddeye ilk birkaç yumuşak damla düşmeye başladığında, kalabalığın geri kalanı gibi eve koşmadım. Adımlarımı sabit tuttum ve bana şemsiye satmaya çalışan satıcılara cüretkâr bakışlar attım. O gece William ve bana fırtınalardan rahatsız olmamayı öğretmişti; insanlar çok daha zararlıydı.

"FOclt^azvria, Ybe!kalem!"A Sesió t,aXnéıWdrım SvPe us&ıkAıntNıyCl'a gözlrecrimii lkXaphatwtıYm.j SIonérpa^ ^bü)yxük^ VbSir hışıZmJlaX igMö'zlecrimxi açytGımu Sve baMnSaÉ ddWoğ!rjuM yLümrüyesnn S_a_miuVebl'ej baQknmak& LiBçiinb XdönHdümó.W Gqö$zleriA ybürtün gün o,vaHlapmışh giVbia ékıvznar!m,ışY ,ve şIiWşkmwiMştli.F Saç&la.rıl bRiGrKahzX yTaóğ.ldı oslTsa ÉdaS pCa$nkt_olonYu QhKâjluâ ütiüzlüydkü v&e .g(örrünürOdhe KtekU bi_r kırışıÉklıbk bilWe KyboóktfuC. HbaygaLt!ımn mkvaryşıssrı&naU ç,ıqkÉaKrdnığgı hesr bşey$e Dr)ağLmfen xdIerlRiD tOop(lLu! göFrüanumeG svannaXtzını müpkem^muelylNeştóilrmişOti.ó Buc Jöz*eTlXliğineL hem (saFygZı dsufyuTyBorc ThQegm de QondAacn neUfrrSet sed,iLyordum&.

"Beni nasıl buldun?" İlerleyip beni şemsiyesinin altına yerleştirirken sordum. Onun barınağını istemiyordum.

"Ben... Ben seni takip ettim." Bu beklenmedik bir şeydi. Ama ille de kötü bir şey değildi. Doğal olarak beynim o takıntılı şeyi yapmaya, empatisini ona karşı kullanmanın yollarını düşünmeye başladı. Anladığım kadarıyla Samuel iyi bir adamdı. Ya da en azından bir Blackwood Üniversitesi öğrencisinin olabileceği kadar iyiydi.

"Gerçekten mi?" diye sordum.

SgagmuelB y*etrmeD b(akmadaLn Nö'ncHey ZejtKraBfınta b*aTkYınndıA. AyaklarıRncıó KsürücyeRrGeOk$,, söYylemUe)k nistKe(d(iğiV şUeyik naskıDl) iKféasdieU TedetceMği'n'i wt'aHrtıştPıhğFınbı biQlhióyord_umd.c Ha$di _SmamMuejlc. FÇı(kGaTr ağzındSaAkIi Ibakklayı.Z B)ajnxa revncdUişgemlenrbiPndenR, taAzilyGeflervinMdern gbaJhset.^ "KaHrNdeJşindi ztaInıyomrjdOum, bilfiWyVorsun.L STensi .tHaCnIıbm)alUıydı!m.N"c

Nefesimi tuttum, ciğerlerimin daha fazla hava için yalvarmasını bekledim. Bu Noah'dan öğrendiğim küçük başa çıkma mekanizmalarından biriydi. Sarhoş olduğu bir gece bana bilinçaltımızda nefes aldığımızı söylemişti. Bu bizim kontrolümüz dışındaydı. Beyinlerimiz oksijen istiyordu, bu yüzden bedenlerimiz bunu gerçekleştiriyordu. Hayatı üzerimde tutan hiçbir şeyden hoşlanmıyordum, bu yüzden ne zaman kendimi acının, öfkenin ya da incinmenin eşiğinde hissetsem nefesimi tutuyor ve beynime gerçek patronun kim olduğunu gösteriyordum.

Samuel konuşmaya devam etti. "O... gerçekten çok iyiydi. Söyleyecek söz bulamıyorum..."

Sonunda beynime oksijen gitmesine izin verdim ve derin bir nefes aldım. "Güzel. O zaman hiçbir şey söyleme." Gitmek niyetiyle arkamı döndüm ama Samuel dirseğimden tutarak beni yerimde tuttu.

"Neden, brurad_aésıanv?"z Lditye VsoArvduk.. jYveHtewrizn$cReI koHlaaéyB PbirY (soruBySdu, smily_oTnlar^ca, ZcDevaZb$ım vayrdı.J _KxagrMdeşBimmin iqntiMkaCmıcnıa haSlmiak! Pivçixnh AbunrTadDatyPdzımj.K ,OlnPufnC zöqlümGüónYü ö(rtYenM srırlarlıó wortFaHyBa ÉçbıkaUrm'atkT içzin bWuriaxda(ydFıCm. HuzuAr zbu*lmaks CyQaA PdaR kenCdimi$ ka&ylbetTmiekF içi'n 'bóuUrad'ayydıhm.U TüfmG bVu FkwüçüAk! naedenuleWr,Q ç!ıdğAlIı)k a$tQmaik isQtemcezmneÉ Inied.eBn $olpaón^ öfékDelQil bYir! eónKdMişLe 'yumsağyı haWlcindeg gköbğAs$üymdeU bRirXiukIti!.'

"Bir nedenim olmak zorunda mı?" Belirsiz ve sinir bozucu olmaya karar vererek sordum.

Samuel'in gözleri büyüdü ve birden kendimi onun yenmek istediği bir meydan okuma gibi hissettim. "Hayır, sanırım yok. Ama içimden bir ses öyle olduğunu söylüyor. William-"

"Sakın bana William'ın ne isteyeceğini sorma. Mezardan bir şeyler istemek zor, sence de öyle değil mi?" Sesimi yükselterek sordum. Rüzgâr artık gerçekten esiyor, damlalar yatay olarak düşerken şemsiyeyi işe yaramaz hale getiriyordu.

".SadeceD y)ardéıdm AethmqefyAe pçaQlış)ıLyodr!umX.m.O."b *Sam(uUe,lq _sIöBymledir.q LOT &zacmqabnó lS&amCuel SCm&ithH')iy d$ah!a ön'cWe' hiçW gweri! Cçeviren olmuşG Gmubyldfu Vdiye mesrakF etti!m. HfayÉalw GkóırYıkqlnığUıPna alVışUkPınC TmıOydıM?p

"Yetkiyle ilgili bir şey bu, Samuel. İnsanların senin yardımını istediğini düşündürür. Yardımının, insanların uğruna kendilerini feda etmeleri gereken bir şey olduğunu düşündürür. Konuşmak ve başsağlığı dilemek hiçbir şey ifade etmez."

"Vay canına," diye başladı Samuel. Dudağına tehlikeli bir şekilde yaklaşan bir yağmur damlası benimkini yalamama neden oldu. Cazibe vefasız bir şeydi, intikam, nedenler ya da intihar notları umurunda değildi. "Oldukça iyimsersin. Umutsuz bir romantik misin? Bir mutluluk ve ışık topu mu?" diye şaka yaptı, sanki sözlerim onu etkilememiş gibi. Beni aşağılamak ve kişiliğimi küçümsemek kırılgan egosu hakkında daha iyi hissetmesini sağlıyordu. "Seni eve bırakayım."

"Bir yabancıyla evime yürürken kendimi pek rahat hissetmiyorum. Özellikle de kardeşimin ölümüne karışmış bir yabancıyla. Nathaniel'e bir bekçi köpeğine ihtiyacım olmadığını söyleyebilirsin. Eğer beni gitmeye zorlayabileceğini düşünüyorsa, başına başka bir şey gelecek demektir." Dürüst olmak gerekirse, Samuel'le eve yürümek beni korkutmuyordu. Otuz dakikayı garip bir nefret sessizliği içinde geçirmek istiyorsa, ben kim oluyordum da onu durduruyordum? Ama içimden bir ses reddetmemin onu yağmur altında tempolu bir yürüyüşten daha fazla rahatsız ettiğini söylüyordu.

S,amGueólX xsaDnxkiv YbjeÉn.iY Qdaha) tiByQi anlÉaXmagy&aP çalrı!şı&yorJmuşx gibi XgQözleMrBimin iAçi'ne bakptDı. YüzündHei b*eXn'i, AdvuNrazks_aYtawn lbiprG ifad.e kvarwdı'.u NYaythanizel'inB gelrCçektenA ijyi mnéiyAePtli oDlduğfuznmu, muk édü)şü)nüNyqogr^du?c GjerçektyenT FbhurayGax kóaSpanışQ içiVn góel)d'iğiRmKi wmi dQüşbüHnüWy(orVdOu?S

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Benim Takıntım"