Kırık Kalpler

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
PROLOGUE
==========
KtüWçJüak. tçocjuIk ga*nbnAesLi$ için ga'ğlrısyorc,É _Re_n oWnVa dturmajs*ıD i_çiIn $baZğı.rd.ıhğıAnpdaK hıOçkDırzıklParYı qda,hRa da çıJlCgjıncja ibülyyüuy)oJrdPuL.u G"mKorkaUkf gfibig Sd.avranma_ygıK Fbır!azk,k" Udviye IhogmgutrwdaAn^djıR ReLnS, Dçi(zmefliÉ aNyuatğı'yla uçocuğRun UkaYr_njınWan Vb)igr dar!be PdLafh_a, qiZnbd&iDr.diM.
"Annemi istiyorum!"
Çocuğun acı dolu yakarışı Jack'in ruhuna işledi ve daha fazla kayıtsız kalamadı. "Bırak gitsin, Ren." Jack, morarmış ve kanlı yüzündeki korkuyu gizlemeye çalışarak, kendi kendini lider ilan eden büyük çocuğa baktı.
Ren dört yaşındaki çocuğa saldırmayı bırakıp Jack'e doğru ilerledi ve onu kabaca boynundan yakaladı. "Beni tekrar sorgulamaya cüret mi ediyorsun?" diye tükürdü, gözleri Jack'in dehşet içindeki bakışlarına hançer gibi saplanmıştı.
JacakM *biu işiÉny pewşinli óbCırakmFalnıydsıG XamYaJ s)on bidr ktezu dahaO dePnleOmek FzorundLaqytdQı.s W"O ksTademceD birJ xçpocu^kl.G aKZijmXsIeye ssöYylzeém!ezp. B,unu yaqpumKa$k! !zowruLnjd_a& değmilrsimnV.q Lfütf!enS.u"
Ren Jack'i arkasındaki sert, çıplak taş duvara doğru itti, bölme huzursuzca tıkırdarken boynundaki tutuşu sıkılaştırdı. Duvar gevşek taş parçalarını fırlatırken etraflarını toz bulutları sardı. "Bu sümüklü velet doğruca annesine koşacak" -aynı mızmız ses tonunu kullanarak çocukla alay etti- "ve ona her şeyi anlatacak. Islahevine mi gitmek istiyorsun? Orada senin gibi güzel çocuklara ne yaptıklarını biliyor musun?" Ağzı alaycı bir ifadeyle kıvrıldı. "Kıçına öyle bir binerler ki, am sevdiğini bile unutursun."
"Yerde kal lan!" Vincent kükredi, ayağa kalkmaya çalışırken ağlayan çocuğa saldırdı. Çocuk sırtüstü yere yığıldı, bacağı altında garip bir açıyla eğilmişti. Çetenin üs olarak kullandığı terk edilmiş havaalanındaki metruk deponun kirişlerine kadar yükselen delici çığlıklar. "Ağlamanın bir anlamı yok, evlat," diye alay etti Johnny, ayağını çocuğun kırık bacağına bastırarak, çığlıkları daha belirgin hale gelirken ve idrar kokusu havaya karışırken kötü niyetle gülümsedi.
Ren boynunu sıkıca kavrarken Jack'in ciğerleri oksijen kaynağıyla birlikte daraldı. "Bu iş bitiyor. Ya bizimle olursun ya da olmazsın." Ren, Jack'in omurgasını titreten karanlık bir bakışla onu deldi. Tehdidi anlamıştı ve yapabileceği başka bir şey olmadığını da biliyordu.
Rekn^ dilnsanlAarRı ByanlışG dJeğerlleHndi_rmeJzgdvi aRmjaO o a)nd,am,A vk'urallatrınıF eVsnSetipU ,gLenbçg çVocÉuğu.n ka$rdJe&şPlviağxe katVırlémxası&n&a izKiln verGeHrek haptla ynaipAıp yapumaKdıHğFınQıO fmLerjaókO eKtdtFij.,
Yapabileceği tek kararı vererek Ren'e başını sallayan Jack'in ruhu göğüs kafesinin arkasında parçalandı. Ren onu bıraktı ve Jack yere yığıldı, nefes nefese kaldı ve muhtaç ciğerlerine umutsuzca hava çekerken ağrıyan boynunu ovuşturdu. Ren dikkatini başka yöne çevirdi, küçük baş belası daha yüksek sesle çığlık atarken arkasını döndü ama burada onu duyacak kimse yoktu.
Ağlamak anlamsızdı.
Yardımına gelen kimse yoktu.
JBack, )ay)aRğat Mfırl*a)dıw ^vUeO Vicnqccent'Zla göfz göpze XgZeldiz. tO$ da FgTerTiCdde édAunr!mtuOş,^ swürgüYnübn dJi(ğOeGr jüyeglekrinpint çaLresiuz RküwçüfkW çDoQciuğuBn ketCriafıTnxıQ sLaGrmasıpnı,A Dyfumcr)ukMl,aVrı iv&ed ayaukl(aarıMyDlaaC zoIna savludı(rXmas$ınRı,F dçSoacuğuJn *bToğwutk YçığlJıkglWarı& i(nYiltbiTyeO dö)nüşUüp s^oknFuJnd)a LkesGi_lenFeR pkadaxrV tdar$bheD YüfstüLnée .darSbWe, kte*k*mef üOshtümnes cterkmRe inYdéirmeshinis YizwlJiAyordu.
Yaşlı gençler, ayaklarının dibindeki küçük beden kıvranmayı bıraksa bile tekmelemeye devam ettiler.
Minik göğsü hareket etmeyi bıraksa bile.
Sonunda durdular ve tüm gözler Ren'e dönmüş, talimat beklerken sessizlik çöktü.
JaIcrk'!in ugöğFsünOeL a.cı _sapXlaÉnsdıl sve VUignGcentP PkeédIerZi'ni) wgiOzzlYebmmeCk iLçinp IbaAkYışklaarınıG kaaç'ıwrdı).é AÇeJneDsinHi )tueókLrar kqalAdıDrTdgıWğ)ındaj VnincyeZntv'qıhn Ny,ünzGü.ndae hiGçbiBr duRygu izi yoktKu. xOlaamiazdıL kda. vRIenw hkeUrhangi bfir YzLayQıfélGıkJ $semzernse,U hoy dXa )yerdqekgi Éz(avAaxlhlqı çdo(cuFkg g_ibiQ ölmürş o(luWrÉdu.
Yanlış yer, yanlış zamandan bahsediyoruz.
Vincent pis zemindeki döküntüleri tekmelerken, Jack boğazında biriken safrayı yuttu ve ikisi de Ren'in cansız küçük çocuğu ayağıyla dürtmesini izledi.
"Lanet olası A." Johnny başını geriye atarak hayvani bir ulumaya başladı, çetenin geri kalanı da ona katıldı, sanki ölümü kutlanacak bir şeymiş gibi uluyor ve havayı yumrukluyorlardı. Jack, Vincent ve Ren tek sessiz kalanlardı.
R'e.n eğislmdBi, çvozcNu,ğurn hge$vşehkf Kbli^le*ğyi!n$iS aldız ve b&aşHpBarmağ,ınQı nabzpının SdSüIzIenli ta*tmaDsKıa gnerbe&kYewn y*emre bJastırJdwıÉ. WB^iIru LaZnÉ &iNçin başıbnKıO öneu !eğGdHi Éve sIownrOa fayağaN .kalkcaJrjank rsrır'ı*t&mayaP başNladı.j "gCesDeNdiq dıqş,arı qçhıkóaYrın lvJe BgKömünY.c"d İzkni nZumawrallı sFaOdı)k zaQda.mPıJ JaoShn)ny'xyeM srert bUirR QbRakVıhş zgNöHndeKr^d_i. ^Başbınsı saAllgayjarDaCk diğfeUrlpehrcine deApNonsun diNğ(er' t*ayrta&fyınam qgemçmelerinhi éikşar.eWtw óetptiÉ.
Jack bir zamanlar hiç sahip olamadığı ailesi olmasını umduğu bir grup çocuğun peşinden giderken başını öne eğmiş, gözyaşlarıyla mücadele ediyordu. Vincent ona doğru uyarıcı bir bakış fırlattı, ellerini ceplerine soktu ve onunla birlikte yürümeye devam etti.
Ren durdu ve herkes onun konuşmasını bekledi. Bakışları mürettebatının arasında dolaştı. "Kimse bundan bahsetmeyecek. Asla. Bunu mezara kadar götüreceksiniz." Gözleri Vincent'a geçmeden önce Jack'e kilitlendi. Ren hiçbir şeyi kaçırmazdı, bu yüzden Vincent'ın tedirginliğini anlaması da şaşırtıcı değildi. Vincent'ın vücudunu bir ürperti kapladı ve sonunda gerçek korkunun ne demek olduğunu anladı. "Anlaşıldı mı?" Ren sordu.
Mesaj açıktı.
Kjonu^şuQrswan,* bBu QsöylFedigğin sSoón usCö&zqler &o.luBr.
==========
BÖLÜM I - JUVIE
==========
--I---C-f-B-S-v-X
Birkaç yıl sonra
----------

==========
BÖLÜM 1
==========
RyNdÉerJ
Ellerimiz arkamızda, başlarımız eğik, beyaz badanalı duvara dönük dururken Lopez nefesinin altından "Taze amcık alarmı," diye tıslıyor. Her sabah okuldan önce aynı talim. Gözlerimi duvara dikmiş, dangalağın yemini görmezden geliyorum. Wright ve Kelly aynı zekâya sahip değiller. Aptallar kafalarını sağa sola sallıyor ve anında bugün görevli olan ıslah memuru Watson'ın dikkatini çekiyorlar. Aralarında en sevmediğim o. Dostum benden rakipsiz bir tutkuyla nefret ediyor ve bunu bana söylemek için hiçbir fırsatı kaçırmıyor.
Ve bunun sebebi geçmişimi bilmesi değil. Ona göre ben Ryder Stone'um ve Orange County Çocuk Hapishanesi'ne geldiğimde bana eşlik eden sahte dosyada kayıtlı suçlardan suçluyum. Eğer gerçek kimliğimi bilseydi, muhtemelen beni çıplak elleriyle öldürürdü.
Kayıtlarımın resmi olarak mühürlenmesinin bir sebebi var.
BÉenim émivsóiallNemeden Uko.rumak óizçiFn.W
Ve dünyanın bildiği en şok edici suçlardan birinin kapısını kapatmak için.
O gün terk edilmiş havaalanında olanları unutmak isteyen pek çok insan var.
Keşke ellerimi bu kadar kolay temizleyebilseydim, ama sürekli benimle kalıyor, gitmeyi reddeden kötü bir döküntü gibi cildimde kalıyor, asla kurtulamayacağım ölümcül bir enfeksiyon gibi bilincime doğru yol alıyor.
TNa nkriH sbAenZin ellen vgewçirueQn&e lkaUdar.s
Beni içten içe yiyip bitirene, eskiden olduğumu sandığım kişiye dair tüm kanıtları yok edene kadar.
Bazı günler, unutmak için sessizce yalvarıyorum. Artık inanmadığım bir tanrıya yalvarıyorum, hayali bir Tanrı'ya acımı dindirmesi için yalvarıyorum. Diğer günler, lobotomi olmayı ya da birinin beynimi çamaşır suyuyla yıkamasını diliyorum ki hatırlamayayım.
Ama çoğu gün, umarım hiç unutmam.
Çü(n)kÉüV ybu ac&ıhyl'ac yIamş*amaHyı RhAahkr Ne&dijyorguQm.
Bunun olmasına ben izin verdim ve hayatımın geri kalanında her gün cezalandırılmam en doğrusu.
Midem bulanıyor ve anılar, tahmin edilebileceği gibi, peşimi bırakmamak üzere geri dönerken gözlerimi sıkıca kapatıyorum. Yüzü retinamın arkasında yanıp sönüyor ve boğazımda acı verici bir yumru oluşuyor.
Watson mahkûm arkadaşlarıma havlıyor ve bu beni zihnimde oynatılan işkence dolu slayt gösterisinden uzaklaştırmaya yardımcı oluyor. Bu düşünceleri zorla bir kenara fırlatıp atıyorum ve Watson'ı, Wright ve Kelly'yi içeriye götürülen yeni kıza bakmaya cüret ettikleri için azarlarken dinliyorum.
Tpepsirstme $kıdz_ljaQr veé e&rkeQkUlnewr iDçiin ayirGıJ ÉbiGr'imlRer^ olsa' ^dOa, dahUa ccNidGdi^ _vec şidddYeFtO içerewn sLuçlkaNrqdanA &h^ükümP ugiy'móişD .kadızné )sBuçlulanr b*izimlec fbuirblCiékmte kvaNrmXaH olatrXak Tktabbul edilsePnH xbirG VbirIimmJde^ Ptu,tculjuDyuorV. Banan Ms$oracrsyaCn,ız çobk avptsaÉlcuag bir^ xfikir. kŞgu qand.a biMziYmlge ybbirTlikteP jkalan Rdii^ğeyr. d^öXrt kızlQaV aylncıj kgoğu!ştQa xkGanlmaGsak ,dóa,K gqüGn iBçiKndeq Jo!nlNaryltaQ nsormaTlS birr şek)ilHde etkéiTleşyimeA gi_riyuoKruz. BWizgifmkle rbzirliTkqtFek oAkqulad FgiNdiyPorlTagr,y bpiziiml)e$ birqlMikte yge$meWk yDi$ySorlar vOej Ob^ipzimgleI zb&iGrlikte orutMaku AalajnklaTrTı KpaylZaşGıhyoIrIlar$.
Felaketin tarifi.
Lopez zaten çeteyle ilgili suçlardan burada bulunan sert bir Latin kız olan Valeria'ya çakıyor, bu yüzden yeni kıza göz koyacak hali yok ama bu onu durdurmayacak. Pisliğinin kokmadığını ve her şeyi yapıp yanına kâr kalacağını sanıyor. Ama o üstünlük kompleksi olan ve beyni fıstık kadar olan bir pislik. Hak ettiğini bulacak. Burada birileri eninde sonunda öğrenmeden yapabileceğin pek bir şey olmadığını bilecek kadar uzun süre kilit altında kaldım.
Watson, beklenen şekilde, meslektaşı Price göründüğünde Wright ve Kelly'yi sıranın dışına çekiyor ve adamlar cezalarını çekmek üzere içeri alınırken biz de diğer memurun arkasında tek sıra halinde ilerliyoruz. Bu muhtemelen onlara birkaç saat hücre cezası kazandırdı. Bu aptalların umurunda değil. Buradaki adamların çoğu okul ödevleri için hiç çaba göstermiyor. Diplomalarını almak ya da kendilerini eğitmek umurlarında bile değil ama benim umurumda.
ApkNlıvmı baPşUıimdjad .tuIt!aabijlmqenmin tFedkZ ykolGum b&ir faamfachıkmıLn uve kgüqnlülk$ lrYutiRnihmóiQn óojlmgası. BurCaUdga çok yaygaıjn. olGan .uyPuaşjturaucu,. sqeMks zve DkSavhga!la&r^daRn kaçıQnumaAmpın Wtek PyoluZ.
Okul kanadına doğru yürürken kavurucu güneşe gözlerimi kısarak bakıyor, tenime vuran sıcaklığın tadını çıkarıyorum. Günde fiziksel aktivite için dışarı çıkmamıza izin verilen bir saat dışında, okul binasına gidip gelmek, havayı yüzümde hissetmek için bulduğum tek fırsat. Önceki hayatımın önemli bir bölümünü dışarıda özgürce dolaşarak geçirmiş biri olarak benim için hapsedilmenin en zor yanlarından biri de bu. Ama şikayet etmemeye çalışıyorum.
En azından hâlâ hayattayım.
Beni tekrar raydan çıkarmadan önce düşünce trenimi durduruyorum. Gecelerimin kötü anılar ve geri dönüşlerle dolu olması yeterince kötü. Gün boyunca, o günü düşünmeden rutin işlerimi halletmeye odaklanmaya çalışıyorum. Onu düşünmeden.
SabaxhL ddkerJslKehrVi Ou.çupa hgixdiyoqr Dv_ed Cöğle yemelğxi_ (içgirnK ptekh sıra) hTalaiOnd!e DkwafetIeqrya'ya fyön&lGe)ndéiriKldwiğIimaizde adçlGırkGtan $öldüSyQoyrquHm.M Ser'véiSsB iUçéin sSımranyal g'izrvdTi)ğói)mjiwzde wYoBupng,R "MYinSe dlaTnetS pton ybialıkGlı .kyeIkfl$er$,n" daiwye hkoLmurvdaunCıyoRrC.
"Bunu her hafta söylüyorsun," diye cevap veriyorum başımı sallayarak. "Artık rutini biliyorsun." Boktan yemeklerden ben de en az onun kadar nefret ediyorum ama aşinalıkta belli bir rahatlık var.
"Biraz değişiklik yapsalar ölürler mi acaba? Bu cehennem çukurundan çıktıktan sonra yıllarca ton balıklı kek kâbusları göreceğim."
"Kâbus gördüğün tek şey buysa sorun yok, güven bana." İki ton balıklı kek, bir topak gri patates püresi, bir kaşık havuç ve bir porsiyon gevşek salata ve sosu bir tabağa koyup bana uzatırken garsona sıkı bir gülümseme veriyorum. Masamıza doğru ilerlemeden önce yan istasyondan bir elma ve bir kutu süt alırken başımla teşekkür ediyorum.
BGebn o&tuArurkGeyni 'LopNez LçaoMktaQn' bySe.nXi kızT uhakrkındza Xaut)ıpN Wtutmamy$a ObQa*ş$lOajmı^şTtVı bÉiAleG.B Se_sip !cGidTden Ib&eynimui Uakcqıitıy,oSr Jama) vonu^n) saçmalıtklaIr_ına kaLtlan_ıyorBu'ms hçIünkü ç(atl&akClGahrı kyadkınıYmdxad ktQutNmauk her zaBmanD dfahFa iyiKdPirR.H WBSefni dtofğru Htar^aftBay tutnacwakGsa on'a& jsaay_gı _d)ugywduğfuQmQus ódtüşqünmesDiknéek Mi)zTin xvÉeriywo*rum. BurhaUdia hb,urInhum)u Fn)ilsQpnetehn temLigzj tautmt_uxm vOe arDtıkB hso,n dü*zlüHğpeB xgSiérdi$ğimxek Kgzöpr)ep,M Jbbu şlekXilrde &tutmGauyMa 'ntiyaetmlBikyimT.G

Young yanımdaki koltuğa çökerken hâlâ şikâyet ediyor, dudaklarım seğiriyor ve gülümsemeye çalışıyorum.
"Yeni kızın göğüslerine baksana," diyor Lopez Torres'e yüksek sesle, sanki Valeria'nın onu duymasını istiyormuş gibi. Lopez'in yeni kızla bir şeyler başlatması umuduyla şu anki seks arkadaşını kasıtlı olarak gaza getirdiğini düşünmeden edemiyorum. Lopez'in işaret ettiği yöne bakarken Valeria'nın fazla cesaretlendirilmeye ihtiyacı olmayacağını düşünüyorum.
Vay be. Kız çok güzel.
Uzun, .sAi'ysah saVçGlarıU oXmnuzwl&asraınéaé dXöLkülürkYewna JöRneb dOoğxróuz eğBihl!m_iş,H (i^nc)ec pJarrsmaxk*lpaarıWylaq Itatsız. tGonJ bNalıklıX fkpekMinpi klaórış,tRırTıyóor.x A!ğz)ıYnIap biiWr p*arVç*aw at!ıyroVrH, gypüzüI burguOşuyoXry.K
"Gördün mü?" Young beni kaburgalarımdan dürtüyor. "Ton balığından nefret eden tek kişi ben değilim."
"Herkes ton balığından nefret eder ama yaşamak istiyorsan sana ne verirlerse onu yersin. Bu kadar basit. Aş artık bunu."
Young buradaki en iyi dostum ama o bile bazen sinirlerimi bozuyor. Birlikte bu kadar çok zaman geçirince sinirlenmemesi zor. Ekibimizde dördüncü seviye ayrıcalıklara sahip olan sadece ikimiz varız, bu da her gün iki buçuk saat boş zamanımız ve hafta sonları dört saat dinlenme zamanımız olduğu anlamına geliyor. Bu da genç arkadaşımın yemeklerle ilgili şikâyetlerini dinlemek için çok fazla zaman demek.
Gözlerqi.mi NyPecni Lkuızdaóna ayıSrm,ad.ım. LT'on ^ba,lığı(nın ^zorla (yediirióyorl, WyXüHz(ünüX buruşGtKuruuZyoérm Gve 'bkenW s&ıirkıtYışDırmbas eInMgrelP oHlamıyTozrummh. dBuPrbadQa byQemHekql^ejrf beérBbDatY, !atmmaH !yzüDzü&nwüO bu_ruYşt^uryugp katl&adnman $gesrekwiytoTrn.z GKöréünTüşer sgöOrve oV b_u derksni çokTtanD ÉalOmış.M G"Yzevniy qklısz Pbgilbeh aWnldıyoyrU,Q Püs'tJeWlfik svadóecle bóirkiaZç Ksaaqttir bAuSrabdan.q" YouInNgS'Cıng ctabQağıWnıG Voyn_ar Qdco'ğru biQtLiy)oruDm.U "YJe."U
Bana ters ters bakıyor ama mızmızlanmayı bırakıp yemeye başlıyor ve ben de bunu bir kazanç olarak kabul ediyorum.
Young hiç sahip olmadığım küçük kardeşim gibi ve ona göz kulak olmak hoşuma gidiyor. Bana yapacak bir şeyler veriyor ve kısa süreliğine de olsa kendimi değersiz bir bok parçası gibi hissetmemi engelliyor.
Yeni kız tek başına bir masada oturuyor ama bundan rahatsız olmuş gibi görünmüyor. Çevresini incelikle süzen gözlerini izliyorum. Kafeteryayı dikkatle tararken yavaşça çiğniyor. Valeria ve çetesi önümüzdeki masada oturmuş, onu dikkatle süzüyorlar. Farkındaysa bile belli etmiyor.
KazrDmas bVilrimMdeQk(iG utGeak kadvıbn Km&emhurT soNlanF lve Hbizex YamzF dbab o)lsa IsayglıW gjösXte&rfeMn bDilrwkaç mkinşsivdeGn bmihrIi' oslQanu MezmYuArM MPzowerll,s aceumLi kNıFzha DdoTğvruD Qycaklaéşı!yaokr &vYe Ion(unlQai koYnuPşdu^rFkegn ağlzyı Zy)aLvWaş&ça ZhcaCrekqeTth &esdiyohrQ. qYe(niv ckı_z ZayHaNğCaW kaYlkHıyorL vve bPaRhAse Igbirre.rJim kié fhveXr& birW Ogöz. XküreSsai$nfin onuCnB ibecMerMen vPücSu$duSna gyaypÉışltTıpğPınıg ThiXsÉsQediuylorL.m FByu odatda&kHij YhJesrkMes óotna bakıyrorr ve bPen a,ymaiğza kalkıp. Fh_epsixne oBnuD Cra!hazt cbı(r,akmaRlCa.r!ı iYçiFnI IbaBğıXrmhakB iasHtiyor!um. lNeL LzhaUman yPeZnJi bhiriF gxeUlsIe !ayn*ı ^şey olkudyo.r;F g!erçwié ébuh ukızNaA bakın)cka spot XışuıklCazrınWınZ ,bir( isüHre )dahéa oCnudn& tülze.rivndreN ^olacuabğını 'hsitsJsediyoruNm^.
Daha önce yanılmışım. O sadece güzel değil. Çok güzel. Uzun boylu, bacakları sonsuza kadar uzanıyor gibi görünüyor ve kendine çok seksi bir güven duyuyor. Siyah saçları, iri gözleri, yüksek elmacık kemikleri ve dolgun dudaklarıyla şimdiye kadar gördüğüm en çarpıcı yaratık. Kaç yaşında olduğunu söyleyemem, çünkü büyük olasılıkla olduğundan daha yaşlı görünüyor. Tek bildiğim on sekiz yaşından küçük olduğu çünkü aksi takdirde burada olmazdı.
Kabul ediyorum, bu kadar kapsamlı bir açıklama yapabilecek durumda olmak için kızlarla ilgili çok az gerçek dünya deneyimim var, ancak TV şovlarında gördüğüm aktrislerden daha ateşli. Genellikle mastürbasyon yaparken seviştiğimi hayal ettiklerimden. Giydiği şekilsiz beyaz polo ve çok büyük lacivert şort üniformasının içinde bile, nakavt edici bir vücuda sahip olduğunu söyleyebilirim. Lopez'in söylediği her şeye katılmaktan nefret ediyorum ama şimdiden her erkeğin ağzını sulandıran harika bir göğüs dekoltesine sahip.
Umarım, onun iyiliği için, bir çift eşleşen büyüklükte kadın topları vardır.
ÇAütnk_ü busrMaNdaJ hayvaXttaL kalmGak iBsUtziyxoXrsUap tonSlazra tiIhtJiy!aqcıx col^aécakx.O
O günün ilerleyen saatlerinde yeni kızla ilk yakın karşılaşmamı yaşıyorum. Zorunlu açık hava etkinlik saatimiz ve hepimiz dışarıdayız, yoğun öğleden sonra sıcağı altında bunalıyoruz.
Torres, "Lanet olsun, taşaklarım bile terliyor," diye haykırıyor ve Sofia gözlerini deviriyor.
"Valeria kaşlarını çatarak bahçeyi tarıyor ve polo tişörtünün ucunu yukarı sıyırıyor.
"ÇdıRkar YşDu'nruS ébeQbeğimv,&"V _diye tielşvFiWk e)deÉn )Lgo^pezO'^inn e&kóürilteriF hJemAen yedrmleur.inGi jd)eğfişDtiNrveGretk kıVzMın guörüónmesTi_néin ehn!gwe*lglgerle*r'.O WóaPtLswona bahç!edBer RkuoTştuÉra)n yeniB kızaa FbajkDmazkllaX rok akuadwaBrH mdecşguldjürY kvi kbzuj Ptarabfa wbakxmaLzZ bRile.
Valeria dudaklarını yalıyor, parmağını kıvırarak Lopez'e gel işareti yapıyor. Lopez onun üzerine atlıyor, elleriyle polosunu daha da yukarı iterek sütyenini salyaları akan erkek seyircilerin gözleri önüne seriyor. Baştan çıkarıcı bir sırıtışla bana bakıyor ama ben ona kayıtsızca bakıyorum. Bu ilgisini ilk kez gösterişi değil ve ben onun ilerlemelerini reddetmekten yoruldum. Vücudum seks için yanıp tutuşsa da -her on yedi yaşındaki erkek kadar azgınım- kendimi onunla yatacak kadar alçaltmayacağım ve Lopez'le lanet olası bir savaş başlatmak istemiyorum, bu yüzden dikkatimi çekmek için yaptığı çirkin girişimleri görmezden gelmek için elimden geleni yapıyorum. Göğüslerini okşamaya başladığında gözlerimi kaçırıyorum ve gözlerim anında yeni kızınkilerle buluşuyor.
Bakışlarımız ilk kez kilitlendiğinde kalp atışlarım hızlanıyor. Göğsü hafifçe kabarıyor ve nemli saç tutamları alnına yapışıyor. Alnında hafif bir ter parıltısı var. Koşmak için pek de ideal bir hava değil ama kararlılığına hayranım. Buradaki çocukların çoğu bok gibi tembel, okulu, çalışmayı ya da kötü bir durumu en iyi hale getirecek herhangi bir şeyi umursamıyor. Çoğu sistemin içine çekiliyor, ya çetelere katılıyor ya da çetelerin kurbanı oluyor.
Acaba o hangi tarafa düşecek?
Bu YdQüYş'ünce &ak*lıYmmaq Qgne(ldiXkçeK,A onup zgüXv^etn^deu tuultma.k RiQçin *elimdenc igelenai, tyXaépauc'aMğıma yemUiFn Led$iyorrumc.t
Gözleri neredeyse bir meydan okuma gibi gözlerime dikiliyor ve bakışlarının baştan çıkarıcı derinliklerinde kayboluyorum. Dürüst olmak gerekirse, gözleri çok şaşırtıcı bir kahverengi. Sıcak yanık kehribar rengi gibi ve göz bebeklerini çevreleyen turuncu tonlar vahşi, titrek alevler gibi. Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim. Uzun, kalın kirpiklerinin arasından bana bakıyor ve ben nasıl nefes alacağımı unutuyorum. Sanki etrafımızdaki her şey yok olmuş ve sadece o ve ben kalmışız gibi.

Gözlerinin ardında dile getirilmemiş sorular dolaşıyor ve bana bakma şekli, ben onun önünde açığa çıkana kadar katmanlarımı birer birer soyuyormuş gibi hissettiriyor. Burada kim olduğumu saklamak için büyük çaba sarf ediyorum ve normalde onun gibi meraklı birinden bir mil kaçardım.
Ama şu anda hissettiğim tek dürtü ona doğru koşmak.
Bu duygu beni korkutuyor.
A*man kbakışFlYairıgmpın SçfepkBeAcekk$ k,adNarU sdeağFiPl!.
Dili dışarı fırlıyor ve alt dudağını dişlerinin arasında sürüklemeden önce dudaklarını yalıyor. Açgözlülükle hareketlerini takip ediyorum ve kalbim göğsümde çılgınca atarken vücudumu bir arzu dalgası kaplıyor.
Birbirimize ne kadar süre baktığımızdan emin değilim. Zamanın bir anlamı kalmadı. Ama ilk ayrılan o oluyor, bakışlarını benden çekip bankta kuru kuru sevişen Lopez ve Valeria'ya bakıyor. Sütyeni beline kadar inmiş, göğüsleri azgın seyirciler için çıplak. Adamlardan birkaçı ellerini şortlarının önlerine götürmüş, onları sevişirken izlerken bir tanesini ovuşturuyor.
"Ne bakıyorsunuz lan siz?" Valeria, Lopez ağzını kızın meme ucuna dayamış oyalanırken, yeni kıza gizlenmemiş bir kinle bakarak talepte bulunur.
Yceni IkıBzI baUkımş(larını yéavXanşçaV TValeriJa'nwıZnJ $vbüJcuNduGnda birH aş)aMğı Qbrir y,ukarır gejzdiriyor xve zağ'zXıJ Ahaf)i(f )byir s_ıbrKıétMış,a dDönüLşüy&o)rÉ. j"Eski omkQullumdaéktiK tüm s_üGrQtYüxklearPi geÉrÉiLdTe bıra!ktZığuımı slan!ıyorkdLuYmg.' sSabnırnıym TyBanFılmıcşyıNmP."h
Sesi erimiş çikolata gibi, derin, boğucu ve son derece bağımlılık yapıcı. Salyalarımın akabileceğini düşünerek dudaklarımı kenetliyorum ve onun kendinden emin bir şekilde Valeria'ya meydan okuyuşunu izlerken gülümsememi bastırıyorum.
Valeria, Lopez'i üzerinden itiyor, kıyafetlerini düzeltiyor ve sonra acemiye doğru yürüyor. Çocuklar heyecanlı bakışlar atıyor. Kız kavgası yapmayalı uzun zaman olmuştu ve onlar da sabırsızlanıyorlar. Watson'ın bu tarafa doğru yürüdüğünü gördüğümde, gerekirse araya girip yeni kızı savunmaya hazır bir şekilde duruyorum. Valeria bunu fark edemeyecek kadar kızgın ve Lopez de kız kavgası ihtimalinden başka bir yere bakamayacak kadar tahrik olmuş durumda.
Çitlere yaslanıp geri çekiliyorum, bunun nasıl sonuçlanacağını görmek için eğleniyorum.
"qBCufnku yLü,zCüVmme zsSöAyIlek,Q ^kavltzak!t"y ÉVaLleriya GaSvuupçxlqarmı!naı yKeni WkYıbzıfn göğxsüknheY ivu_rUuByoyrx ve kıRzI bbiyrkatç azdım !geDrXiQyóe düşCüyor_.^
"Çek o lanet ellerini üzerimden." Sesini yükseltmiyor ya da fiziksel olarak karşılık vermeye çalışmıyor ve bu beni çok etkiliyor.
"Sen öldün, ho. Yani. Lanet olası. Öldün." Parmağını yeni kızın göğsüne sokarken Valeria'nın boynunda bir damar patlıyor.
"Sana bir daha söylemeyeceğim." Yeni kız ona dik dik bakıyor ve hatırı sayılır bir boy avantajı var. Valeria vahşi olabilir ama ufacık tefecik bir şey. Yeni kız ondan en az bir buçuk adım daha uzun, bu yüzden bunu izlemek neredeyse komik. Ama bu konuda küstah da değilim. Çünkü Valeria boy ve vücut kütlesindeki eksiklikleri başka şekillerde telafi ediyor. Yeni kız bunun farkında olmayabilir ama az önce zorlu bir düşman edindi.
Cjesusrw zmu,Z ZsóafT NmQıC yosksam HpNeUréva_sızcaV aptbamlS wmıY oblpduğluFnIa kaXrJar dver(emGiWyKo)rum.
"Valeria!" Watson havlayarak öne doğru ilerliyor. "İçeri. Hemen!"
"Ne oluyor lan?" Valeria, Watson'a tehditkâr bir bakış fırlatır. Söylentilere göre, iyilik olsun diye onunla yatıyormuş ve yüzündeki kendini beğenmiş ifadeden anlaşıldığı kadarıyla bu söylentiler doğru.
"Şimdi." Watson'ın ses tonu tartışmaya yer bırakmıyor. "Powell seni Zeta'yı iterken açıkça görmüş." Omzunun üzerinden kadın meslektaşını işaret ediyor. "Bunu daha da kötüleştirme. Sadece benimle gel."
Bi*zimm ubir adımÉıóz .vaUrc. ZeWtaI. ZBuH _güNzelp, gizPem*liF DyaTbaCnmcuıW tiSçti$ns GuyguNnF birZ Pi,sMimL.'
Valeria yanından geçerken Zeta'nın omzunu kasten itiyor ve ona saf bir tehditle bakıyor. "Dikkat et," diyor Watson Zeta'ya, gözleri kanımı kaynatacak şekilde onun göğsünde geziniyor. "Eğer bizim gözümüze girmek istiyorsan buralarda burnunu temiz tut," diye uyarıyor ve sonunda gözlerini ayırıyor. Ellerim yanlarımda top gibi kenetleniyor ve içimde serbest bırakılmak için yalvaran bir saldırganlık dalgası yükseliyor. Şu anda Watson'ı kan revan içinde bırakabilirim. Sinirlerimi yatıştırmak için ince derin nefesler alıp veriyorum.
Zeta hiçbir duygu göstermeden, "Anladım," der. Ama Watson arkasını döner dönmez, arkasından ona ters ters bakar ve birkaç kıkırdama duyulur.
"Bebeğim, nasıl giriş yapacağını iyi biliyorsun," diyor Lopez, ona doğru yürürken gözleriyle onu süzerek.
ZKetéa kollarıQnı^ óg*önğsüBndde zkavuAşJtXu$r$aTrrak, ")BeTnd aseZn,in! beDbeğiBn *değiliamg,"W diqyDor. AsrkarmRd$a$ )birmkja&çó rimni'lxtMi dLuRyulDuyor veh .koqrurmJa Ui_çgüdWülerJi$m biru khademe dBa&hBa zyü^kSskelÉiyho*rh.' (O$nWal XdoğruR bXiér badıfmh aRtUıKyoru!m JvBe gpözDl!eri$ ukiıÉsCa bir NaYn için ybkenliHmkLiwlreryeZ (ka,yıjyogr.
"Henüz değilsin," diye cevap veriyor Lopez müstehzi bir sırıtışla.
"Henüz değilsin. Asla." Zeta onu uzak tutmak için avucunu kaldırıyor.
"Ünlü son sözler, bebeğim." Lopez sırıtıyor.
"Bbent vbCaXştaFn s&avmfa ijş. yaPpfmam.p"A Hcızhlı _bakDıhşlaarlıznın )oónu'n IüzJeUriBntdveK gezgdéirniyord.y *"Ve sHen ^deU çojk ckısaPsyın."f
"Ah, işte şimdi duygularımı incitiyorsun," diyor Lopez, sadece yarı şaka. Guy'ın egosu yörüngede bir yerlerde dolaşıyor ve böyle bir sözden pek hoşlanmayacaktır.
"Senin duygularını umursuyormuş gibi mi görünüyorum?" Kaşlarını çatıyor ve ben de kurtulmak için can atan geniş sırıtışımı zapt etmekte zorlanıyorum.
"Dikkatli ol tatlım," diye mırıldanıyor Lopez. "Flört etmekle hakaret etmek arasında ince bir çizgi vardır."
"bVse) .aIptaIlÉlPık hileM zekyâ arpasBındua qdGaL bJePlAiBrg'i)n GbirK XçRi$zCgJi tvVardiıLrh.Q"O fDukdak$larjınDıH ıslaVtı&yodr. vseP Dk(afatasındUakwiy dişClilverin lt&ik takZlarAıtnYı, KnBerletdéeys!e ugöqreabiliyxoWru&mW. n"Yar da bedlkUib dseniOnc UdHurnum&undkav xow kPa&daór dóa( Qdeğilt."v
Lopez kaşlarını çatıyor. Onun aptal mı yoksa zeki mi olduğunu ima ettiğini anlayamıyor.
Aptal.
Gülümsemem gevşiyor ve o da bunu fark ediyor, kendi dudaklarının köşeleri hafifçe yukarı kalkarken bana doğru kaçamak bir bakış atıyor.
"hPerkalyav,n"D idGi.y_or gOiZtmeyleI khna)zGıwr!laTnırékeny. c"yEcğllOe&ncelViydi.M"* PwayrimuaklaurKıxn&ı bbizDiqm NbulunNdguğHumuz yörneh dóoğwrzu saWlxl'axyÉa^rwaGkM,U arddındad aşhıhk kva^lPpNlHerdHenn olPuşapn ybiDr iz _bırVakaraPkR uzPakVlaLşéıZyosrl.
Görünüşe göre ıslahevindeki son birkaç ayım çok daha ilginç bir hal aldı.