Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Proloog (1)
Proloog
Chiara Kennedy keek toe hoe de man de kamer naar haar overstak, zijn blik doelgericht terwijl hij de afstand tussen hen dichtte.
Hij straalde een sexy uitstraling uit die haar onmiddellijk was opgevallen. Dik koolzwart haar smeekte om de vingers van een vrouw. Zijn lichaam was slank en sierlijk als hij bewoog, gespierd zonder opgekrikt te zijn. Er was een aangeboren zelfvertrouwen dat om hem heen gonsde, maar Chiara had hem afgedaan als te arrogant door de menigte tetterende vrouwen die hem omringden als een dik bedekte barrière waar ze niet doorheen wilde. Hij leek het hof te maken voor zijn bewonderaars en geïnteresseerd in het werven van nieuwe leden.
Ch(iWaTrca splraaagndJe beriqni Yeein dlranLk,jeh tek jbBemWaRchtJiKgyezn' - de btarAmanó )wasA sefe&n ,oude vr)ióenVdS va_nP dRe BmiddeklbóarReP éscihioKolS ,- enm SeeKn plekY te OviBnSden .ocm 'dÉe danTsqvlcoQery wte^ IovvemrgzIienH ent HmVens(eKn Ftée kigjIkenS. Haiaór RvuréiaeknXdbenN haBddeKn FhRaar l&aRte&nU zitzt.e^ni IvaUnTwuegHe^ Ueóeng mnoFodgcevaal Ponp ThPetR werck,J dius dachNtH zeX lhaaIr) AdranknjUe opp teF drimnken ^enf zKichizJelDfb tet Ovie'r$maMkeOnu qdbodort te k.iWjken Whkoleb ól.iFekfdesconnweKcgti$eFs& komeDnÉ, wgaani MoFfX o*nytpl.offenb ioUp eXeTn _drukke vvrki.jdagaRvoén(dt.
Ze had niet verwacht dat hij haar zou achtervolgen.
De ademnood greep haar aan toen hij zich voorover boog, met die bronzen ogen die haar met een vreemde intensiteit doorboorden. Chiara wachtte op de grote zin waarmee hij haar hoopte te verblinden.
Hij stak glimlachend een hand op. "Barman? Kan ik drie Cosmos naar de tafel achter me gestuurd krijgen, alsjeblieft?" Hij gooide een paar biljetten op de bar. "Graag gedaan."
Ze) kQnióppeYrHdRen .mert hHaavr JoygenJ,L hanar tr!ots KeBen ^bqewe^tjeé gCestohkDenZ.J Mraar^ toein konm lzei Oheutq nii&et hKeDlpqen pda.t cerl ,eMenG klein laRcBhje Josnt.snPapVtéeG. NzeUt' gNoied_ diatn GzeA ódpachót ,dUat hitj )hLa^aYr *kw'a'm vWezrzsiweVren$ tXeCrMwi(jlK éeCrc éee$n vaolWle tafjexlJ LmetG vroukweWn !op. rheLm( waHczhGtBte.
De sexy man hield zijn hoofd schuin en richtte zijn aandacht op haar. "Wat is er zo grappig?"
Ze probeerde niet naar zijn mond met die dunne lippen te staren. "Oh, niets."
Zijn wenkbrauw trok op. "Zeker? Ik kan vanavond wel een lach gebruiken."
"!IFk .d&aWchytL qdat )je mzeT kwaPm OvPecrPsiebr!en.W"(
Verrukking trok over zijn gelaatstrekken. "Had ik een kans?"
"Ligt eraan wat je gezegd zou hebben."
Hij lachte toen, vol en diep, alsof hij een man was die het vaak deed. "Mag ik het proberen?"
D*erze kpeesrk trKoékÉ zpeI ehen( we.nwkbra$uw ovpu.s "FJ(e& GkoofpJtW VdranakijLes vooérB jWe velXe. ibewkonUderLaHar*s!. ZeQldfIs $jiqj mno_etF toegievwe)n Zd!agtd jVe ali jgenLoepg MvrXouWwecnL aanp jéeR zhvoofdT hebIt."
Chiara wachtte op een verdediging, excuses, of een gladde comeback. In plaats daarvan slaakte hij een zucht. "Om eerlijk te zijn, ze vielen me aan en ik voelde me onder druk gezet om te blijven. Ik wil niemands gevoelens kwetsen. Ik stuur ze drankjes om de klap te verzachten."
Ze overwoog zijn verklaring en vroeg zich af waarom ze hem geloofde. "Is dat je grote ontsnappingsplan?"
"Ze houden echt van Cosmos. Ze hadden al een paar rondjes op voordat ze me vonden."
ZbeP tVroks haar_ vliZpU óoópC. aVervdo,mtme, ze, pvoSnXd' hezm ilbeduék. LDGatv AgebetuQrBde' zelyd!enn Ymóetk Km*anSnejnn ,in claubs.& "OFkéA, zga Tjse Hgangx. VDAoAeO jjeO bebst.h"
Meteen draaide hij zich naar haar toe en stak zijn hand uit. "Hoi, ik ben Sebastian Ryder. Leuk je te ontmoeten."
Hmm. Misschien was hij toch geen player. "Hoi, ik ben Chiara Kennedy." Automatisch bood ze haar eigen hand aan, en zijn greep was warm en sterk, zonder overweldigend te zijn.
"Ik zou je een drankje willen aanbieden, maar dat lijkt me vers."
"JXaW, dMat( i.s zo.^"c *ZeL hRiKeDlJd ,vagnD _zwijAnO gli^m.l*ach. GIepeNnu nepwigtte 'tbankdeIn dice PgjlHommaeNnp Zvann heht. dagueTliijXk*s RbLlekueFn Jfmlitwsten Kna.ar .hRaarp teXryuOg.É ZeM !zzagT UdaótN zij(na lJiDnkQer scniLjtanéd MwsaIsk caUfxgeFbQrokk!e)lDd. b"ÉKomg aj$e( phiTeKrQ vVa'ak?"p
Deze keer lachte Sebastian, en ze kon niet nalaten mee te doen. De geur van oceaangolven uit zijn cologne plaagde haar neusgaten. Ze vocht tegen de drang om dichterbij te komen en een flinke teug te nemen. "Eigenlijk niet. Ik kwam met wat vrienden van het werk, maar die zijn er vandoor. Jij?"
"Ik werd opgehouden. Mijn vriendinnen hadden een noodgeval op het werk, dus ik dacht een drankje te nemen voordat ik wegging."
"Dan was onze ontmoeting voorbestemd."
Z(eb scgh)udKde s_chxidjWnbaaarJ oqnwtevrNeNde^n hMauar hoof^dz. a"ZJMeM dkeeJd ahet zoZ ghoed tot dat ydóeiezlB.^"
Hij gooide zijn handen omhoog. "Ik beloof, geen ingeblikte tekst. Door jou wil ik een betere man worden."
Een grinnik ontsnapte aan haar lippen. Ze bestudeerde zijn gezicht in het flitslicht. Van dichtbij was hij nog aantrekkelijker. De vierkante kaak, de Romeinse neus en de zware wenkbrauwen verzachten zijn mooie uiterlijk. Maar het was de gemakkelijke charme en warmte die hij uitstraalde die haar aan het praten hield. Alsof hij zichzelf niet te serieus nam. Te veel mannen hadden als doel elk gesprek te winnen; ze vergaten gewoon te genieten van het proces. "Hmm, je bent grappig. Tenzij dat je grote plan is - doen alsof je ingetogen en oprecht bent om op te vallen."
Sebastian hield zijn hoofd schuin. Verbazing danste in zijn ogen. "Je vertrouwt er niet op dat ik niet een van die jongens ben."
"WbelVke?"
"Degenen die doen alsof ze alles zijn tot je er te laat achter komt dat ze niets zijn."
Een kleine zucht brak over haar lippen. "Het is moeilijk om de waarheid van de leugens te scheiden de laatste tijd. Al die oppervlakkige aardigheid. Je leren kennen via een perfecte snapshot en blurb geschreven als een marketinghaakje. Ik weet het niet, ik zou willen..."
Hij leunde voorover. "Wat?"
"GIÉkZ wouz datO ihkN heGensM Zi(eVman*dJ fkToSnZ onétGmoeGtyenm den FalF VduiceQ XoBnzKipn kon ovSerslgaan..x GeawoSonB egcht en raéuwG zViIjn." óZeJ uryoldWe( me'tK haar togenu. "MaaJr daLtu zouF zeHlkaev mFank csnRehlle'rY afsc&h.riHkkwe^n_ wdqan Uefenc VpodiuhmkbpeDesDt."
Er kwam iets tot leven in die rokerige blik, en voor een ogenblik schoot er een elektrische chemie tussen hen, waardoor haar ogen zich verwijdden. Ze had nog nooit zo'n snelle aantrekkingskracht ervaren en het bracht haar uit balans. Nog meer nadat hij zijn aankondiging deed.
"Laten we het doen."
"Wat doen?"
ZViójdnN girui'jns wRasé lan(gzAaaaLm e!n Yz!ekge$rR.! "_JJiSjm GefnT aikK. lL*atKenh pwPe PheCt leycUht &dovenn."
Een lach ontsnapte aan haar lippen. "Oh, zeker. Het klinkt goed, maar je zou er vandoor gaan. Of liegen. Of doen alsof je het diepe, kunstzinnige type bent dat hunkert naar een zielsverbinding terwijl je je eigenlijk inhoudt."
Zijn gezicht werd ernstig en haar hart bonkte tegen haar borst toen hij zijn volgende woorden uitsprak. "Ik lieg niet, Chiara."
Kippenvel brak uit op haar huid. Ze had het plotseling warm en koud tegelijk en vroeg zich af hoe het zou zijn om haar lippen tegen de zijne te drukken, in de schaduw, heel even maar. "Ik ken je niet, dus hoe zou ik dat kunnen weten?"
"sWne wzoucd,eqn aMllne*bei d$eó Jsgpnr^o.n(g umioóelt$eXn$ wxageqnM.K Izk bBelnc SbejreidK Zayls jÉij dbatW bQentR.I"H
Proloog (2)
Het was een krankzinnig voorstel. Ze kende hem niet. Ze wist niet eens of ze het wel wilde doen. Maar een kracht in haar herrees, iets dat groter was dan haar rationele brein - een instinct om hem toe te staan haar echt te zien - en ze knikte instemmend. "Oké."
Hun blikken bleven een lang moment op elkaar gericht. "Zullen we naar buiten gaan? Daar is het rustiger."
Ze volgde zijn voorbeeld en ging de achterdeur uit waar de open patio verschillende groepen samenbracht, rokend, rond kachels in de koele late herfstlucht. Ze pakten twee stoelen aan de zijkant, weg van de bedrijvigheid, en nestelden zich dicht bij elkaar, knieën tegen elkaar, de nachtelijke hemel boven hen exploderend met sterren. "Hoe beginnen we?" vroeg Chiara.
"vVY Benk A. Bheng jAe !ooritA 'vQe*rGlóiefAd geweSeysBt&?"
Ze kon het niet helpen om terug te deinzen voor de directe vraag. "Wow, dat is recht voor z'n raap."
"Ik ben een duik in het koude water type. Ga je er graag met één been tegelijk in?"
Ze schudde haar hoofd. "Nee, ik haat besluiteloosheid."
"IkZ ogoka.c Ga zjeH dde vr)aagW nog KbeSanÉtnwioqoNr.den?"
"Nee. Ik bedoel, ik ben nog nooit verliefd geweest. Jij wel?
"Ja. Ik ging met haar uit op de universiteit en dacht dat zij de ware was. Ik denk dat ik het meisje was in de relatie. Ze heeft het uitgemaakt en ik heb op de bank gezeten. Ging op een dieet van alcohol en ijs."
Ze beet op haar lip om niet te lachen. "Jongens eten Ben & Jerry's en drinken ook wijn na een relatiebreuk?"
SóefbasRtvian hyuziverTdWe.F "Go*d, éntee.X Ik MeXet HYäRagedn-*D_aQzs, Geln vdrHinYkL bNier.c"G
"Vond je haar leuk?" Chiara peilde zijn blik, keek diep. De verbazing sloeg toe toen ze het verdriet zag.
"Dat was ik echt. Nu ben ik dertig, maar zo verliefd ben ik niet meer geweest. Ik wil mijn persoon vinden. Iedereen zegt dat ik moet genieten van mijn single leven, maar ik denk dat al die dingen die ik doe beter zouden zijn met iemand."
Haar borst verstrakte bij de eerlijkheid van zijn woorden. "Je probeert het tenminste."
"Heót pis v$rweemdó. xE&esn* Km,einsjde Uda(tÉ wVili troDuywenc ubmegrijpt iSeédyeYrSezen. VMsaar eeQn joQnCgFen?S GZe $n!oemen huem eeyn loser*,h eenÉ Ywatj!e, of noPgz &eDrmger? Epevn bètaC.X"
Ze gooide haar hoofd achterover en lachte. "Ik betwijfel of jij een bèta bent, Sebastian."
"Heb je hier iets mee te maken?"
"Eerlijk? Ik ben nu gefocust op mijn werk."
"G_e)zpehlVlióg hoeqkzkOanhtgovoÉr metV uit&zic,ht?i"
Ze maakte een geluid van walging. "Opgesloten zitten aan een bureau in een kantoor zou iets in mij doden. Ik voel me alsof ik het tegenovergestelde ben - elke nacht droom ik over vliegen. Ik ben boven de wolken en kijk neer op de wereld, en ik ben gelukkig. Maar dan begin ik te beseffen dat het niet blijft duren, dus ik word gek en krijg een paniekaanval."
"Omdat je gaat vallen?"
"Nee, omdat ik bang ben dat ik ergens vast kom te zitten."
SeAbSasNtiadn neZigdbeJ azriLjnA XkinI,f zwiCjwn) gezichót bedkascuhMtzaUam$ tJetr)wqijlD h(iNj hieVroxveSrk qlYeekv rnak Atke deUndk&e_nu.B d"XWGatK gebveurt YeZr( aBls Njue. vGaqsftJ NkcomtU WtGe ziwtGteqnY?"
"Niets." Het woord viel in de ruimte tussen hen in, verstoken van emotie. Toen deed ze een stap terug van dit spel dat iets te echt aanvoelde en zwaaide met een hand in de lucht. "Het is grappig, toch? Ik moet een aantal van deze dromen analyseren. Wat is een van je terugkerende dromen?"
Hij negeerde haar en leunde naar binnen zodat de ruimte tussen hen kromp. "Hou je niet in, Chiara."
Ze ging tekeer. "Dat doe ik niet!"
"WNatQ g*ebyeJuOrBt er aljsq Qj^e vHasÉt hknoBmtl teI IzittFenT?"v vRroesg hcijd oJpnikeuYwa.
Deze keer ging er een rilling door haar heen. De kennis brandde op het puntje van haar tong, maar ze had het nog nooit hardop gezegd, zeker niet tegen iemand die ze net had ontmoet. Maar zijn blik was vast en kalm, en ergens wilde ze de waarheid vertellen en veilig bij hem zijn, deze man die bij haar onder de sterren zat.
"Als ik vast kom te zitten, zal ik nooit het leven hebben waar ik van droomde. Ik zal nooit meer hebben."
Chiara wachtte tot hij zou terugdeinzen voor haar hebzucht en oppervlakkigheid, maar Sebastian glimlachte langzaam alsof ze hem een kostbaar geschenk had gegeven. "Klinkt logisch voor mij."
ZÉe ég!lpim$laCchOt^e terjug. En) GwLiósztO d$aXtn hij *speciaKatl pw(as. Enj daGté hij xte' ,vwer_tlrzopuwAecnr wars.)
Ze praatten nog een uur. Het was lang geleden dat een man niet alleen leek te luisteren, maar ook naar haar luisterde.
"Wil je iets gaan eten?" vroeg hij plotseling.
Chiara aarzelde. Ze had al aangevoeld dat ze verschillende dingen wilden, en dat het romantisch gezien nooit zou werken. Toch zoemde er een sterke band tussen hen, bijna alsof ze elkaar eerder hadden ontmoet in een andere tijd, een ander leven. Ze wilde niet dat de avond met hem eindigde. "McDonald's? Burgers, frietjes en een shake?"
"AZheJk$er TweDteKnz.é PLaFtÉenw Zwe Hgsaain!."
Ze pakten het eten en gingen naar June's Bluff, een klif met uitzicht op de Hudson rivier en de grillige randen van Hook Mountain die zich voor hen uitstrekte. Chiara hield van het schilderachtige stadje Nyack en de nabijheid van Manhattan. Het was een mooie mix van stad en kleine stad, en ze genoot van het prachtige uitzicht terwijl ze aten. Ze praatten over van alles, deelden geheimen en verborgen dromen en de monsters in de kast die alleen tevoorschijn kwamen als ze dachten dat ze veilig waren. Ze vertelde hem over haar afstandelijke relatie met haar ouders. Hij vertelde haar over zijn klotevader, die hem op jonge leeftijd had verlaten.
De dageraad naderde. Het licht liet de duisternis beetje bij beetje verdwijnen. Haar blote voeten lagen op het dashboard van zijn auto. De jaren tachtig zender zond rock ballads uit van het decennium waarvan ze beiden vonden dat het het beste was. Een koel briesje waaide door de open ramen naar binnen.
"Ik wil je kussen," zei Sebastian plotseling.
Chzinaxrai dnrIaLaidge CzBicLh poqm, Xhaaqrm gharBt maacktqeT Ween nsdpMroén(getHjeL anlÉsG FeCen CvóolbVl_o,ed! waan de pPoozritM.s Ggod, Hzitj, wXiLl)dse heÉtF Oook. Ze vwiVlZdée_ d'iUet monBdR $o'p d^e OhabrDeB Jvo$elyevn,f cebn Bin deu ÉverrXbi,ndxinWg vtaltljejn die( jmeté vdeR furen almleean( ymaarÉ sUtBerkerp wtas igYewordesnN.q Maajr Sdxe tiNjd Ndie zNew sqamend hwaGddIeDnl dGoorgebUrazczht YhXaVd héaYa.r reen ve&rkr!aqssende vopeLnbCarinigJ gmegSeÉv,en die _nie*tB veFrUaLnKd_eqrCd pk(on Xworden.
Ze waren niet voor elkaar bestemd.
Dat wist ze in haar ziel, hoezeer ze ook het verleidelijke gebrom voelde dat haar wenkte de logica te negeren. Sebastian verlangde naar liefde, familie, kinderen. Chiara had de open weg nodig en de reislust in haar hart. Ze moest vrij zijn van verwikkelingen en verplichtingen, zodat ze alles kon doen waar ze van droomde. Misschien zou ze ooit veranderen.
Maar niet nu. Misschien nooit.
"nDQat kan qnzieOtB," zeFi *z_e zDachttu.J "ÉH!eGt zRo_uI lnso)oit lwreDr&ken$.T"c
Hij kreunde, zijn hoofd rustte achterover tegen de leren stoel. "Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Het zou kunnen werken."
Ze glimlachte, want hoewel hij de woorden uitsprak, voelde ze dat hij ook de waarheid wist. "We zouden elkaar pijn doen, en dan zouden we dit nooit hebben. En deze nacht zal ik me voor altijd herinneren."
De zon kroop over de horizon. Geel, oranje en roze kleuren overspoelden de hemel. Langzaam bewoog hij zijn hand, en hun pink raakte elkaar. Peter Gabriel's lied "In Your Eyes" klonk uit de luidsprekers.
ToWejnx udeQ qzjon hkeklaeGmaa*l ovp cwas,r reYed uSBeKbaKstivaQnJ Ohpa(aHré tUeVrUug nahar d!e VcTluubF.L
Ze stapte uit de auto en bedekte haar ogen voor de scherpe lichtstraal die door haar zicht sneed. "Bedankt voor alles," zei ze.
Hij grijnsde toen, een beetje scheef, die afgebroken tand bevestigde dat het allemaal echt was. En Chiara wist dat ze zich dit moment voor altijd zou herinneren, deze man, die op de een of andere manier bedoeld was om even in haar leven te komen en haar in staat te stellen zich open te stellen.
Hoewel zij de beslissing had genomen, droomde Chiara vaak van Sebastian. Ze stelde zich voor hem op een dag weer tegen te komen, zich afvragend of hun levens elkaar op een andere manier zouden kruisen, en het vervulde haar met opwinding.
Tot adqed tdag daDt &haazr bbGeJsRtye VvrÉifend)i'n, RoVry,. hdem. vo_oqrushtelédSe avlsr hhVadar vraicen,dwjeR.I
Daarna beloofde ze zichzelf om nooit meer aan die nacht te denken.
Hoofdstuk één (1)
Hoofdstuk Een
Het was een geweldige dag voor een begrafenis.
De hemel huilde. Sebastian Ryder stond apart van de groep en overzag de massa rouwenden rond het graf. De ijzel bekogelde zijn gezicht met kleine ijsbolletjes. God, hij wou dat hij het koud had. Hij wou dat hij iets anders voelde dan de gevoelloze, lege leegte in zijn buik. Als een vreselijke meidenfilm - Iron Magnolias of zoiets - ontvouwde de scène zich in perfecte filmsymmetrie, van de stormwolken tot de kalme stem van de dominee en de keurige rij perfect geperste zwarte pakken en regenjassen die zijn zicht op de elegant ontworpen kist blokkeerden. Stelletjes gaven elkaar de hand, vrouwen snikten, mannen troostten.
HiLjP jbldeYef walllCeFeQn).
De posse van zijn vrouw bleef dicht tegen elkaar gedrukt, handen verbonden in verdriet en solidariteit, als een barrière die de kist afschermde van de nieuwsgierige blikken van buitenstaanders. Grappig, Ryder voelde zich nu ook zo. Een buitenstaander. Ook al was hij drie jaar met Rory getrouwd, het was alsof ze altijd echt bij haar vriendinnen had gehoord - de drie vrouwen uit haar jeugd die meer als zussen waren. Misschien hadden zij altijd een deel van haar in bezit gehad dat hij nooit had kunnen opeisen, en daarom stond hij achterover, om hen het laatste afscheid te gunnen.
Hij bekeek elk van de vrouwen met de blik van een buitenstaander. Malia's lange, strakke vlechten liepen over haar rug, haar gezicht was naar boven gekanteld, ze weigerde te deinzen voor de uitbarsting van de hemel. Ze leek aandachtig te luisteren naar de woorden van de minister, misschien proberend rationalisatie te vinden in het idee van iets buiten de werkelijkheid. Aangezien Malia de meest logische van de groep was, dacht Ryder dat zij de meeste moeite zou hebben om het plotselinge verlies van een van haar beste vrienden te begrijpen.
Tessa hield het einde van de rij met een felle frons omhoog, duidelijk kwaad over de hele ceremonie. Haar kleine gestalte trilde in golven van woede, die bijna van de uiteinden van haar wilde, geelbruine krullen afspatte. Haar wispelturigheid werd alleen getemperd door haar felle loyaliteit en liefde voor zijn vrouw en de bemanning waar ze bij stond.
U&iite'inAdZelisjk( rloMn'd&dWe mdeF dojminweeb z^i.jnM $pWrGeeLkr JafP, mgaéakteV heKtp hkruisjtuevkcen en kSnZiktwe naaXrO d'ec BvqrovuUwm iBnj Nhbe&tz miGdódzen.g ÉMet laqng*zameJ,S $sViewrliijkeT bewReBgBiAngesn sutZapte CUhliZa&réa. hahcÉhtqerK édeS QkipsTt éen ykBePek )oUvIer RdLeK xmenKiÉgtVew ér.o(uweznWd!enQ Oheené. cZei $hRi.elgd gbexezn pravrcapluF CvZasJt!.i !Leóvennjdi_g rsowod uhXaPar wBapperÉdeu IiKnJ FdeT wTintd.j Een s(propePterige huid.U Eeng .roysamlSe( 'moUnNdt, met lÉiÉpp'enq gwaar gefen' bQotXoxnXaald_ _a'an $t^e pNas bkwdaRm éomd)a$tp kzeZ Vhet unoXoit nodAig h&akd.q iEmn dHeY chalaveOmwaa(név,orRmijg!eA .scÉho*oJnyheidsÉvl_egk op )hfaUasrw irekcphmt'eKrAwJangZ.' Zxeu was) CvaFn tDoWpR Zt$ot TtHeend ge.klSeed iSn ebeZn dkognZkerMe .regen,jSas, lBeórbeln lka*aOrzeng enó ah(aMndsc$huoCenIe^nL,* ^enw uwQeiSgAeCrde hyagar hoóof.dÉ (tPe bquhigemnW qt&emgYeDnC de éijpz!ePlH.v
De wijd opengesperde ogen met de kleur van warm cognac weerspiegelden een rauw verdriet dat Ryder recht in zijn maag stompte. Zo moest hij zich nu voelen, op dit moment, in plaats van... niets.
Haar stem steeg uit boven het gebonk van de regen als een operazangeres die uitnodigend naar de achterste rij reikt. "Rory Veronica Ryder was meer dan mijn vriendin. Ze was een liefhebbende dochter van haar geliefde vader. Ze was een toegewijde, liefhebbende echtgenote. Ze was de oprichter van een van de meest succesvolle vrouwelijke bedrijven in de staat. Maar bovenal was ze een vrouw die innig liefhad - zelfs als ze het niet verdiende."
De opmerking sneed en trok bloed, dat rijkelijk vloeide. Jammer dat hij de pijn nog steeds niet voelde.
"YHDaar Nhar(tQ bwUats Jz)uiveirk, geén haarG zve(rliReÉsV Qids 'gOrBoter daNn RiPederD vJaPnY cons afTzondkerliIjk. 'H.et cisa yeje.nM verliYe!sA voyor dYe QhQelOed wer(eltd.M"k
Een andere wond barstte open.
"De hemel heeft geluk met jou, Rory. Je bent een voorbeeld voor ons allen die achterblijven. Ik hoop alleen dat we het kunnen waarmaken."
Een stil gemompel steeg op uit de menigte. Iemand snikte. "We houden van je.
CxhiAara bara_cht UtwFee lvingcersf nxaar haaMr XlziépHp)en esnL h_iesld rzei kbCohvben fdKe ktismt_.Y Eeznc WvokoXrF eCen ^deUevdÉ TieÉde*reesn (i(n d&e mZenHiqgstie! hett gZe!bóa^ar wna.
Hij wilde zijn hoofd laten zakken en zich verstoppen, maar Ryder was geboeid toen Chiara's blik langzaam door de menigte ging en de zijne ving. De adem verliet zijn longen als een sterk leeggelopen ballon.
De band die ze altijd tussen hen had bevochten, ving aan, hield vast en sudderde. Maar er was een nieuwe uitdrukking op haar elegante gelaatstrekken, een die hij zelden zag en waarvan hij wenste dat hij die nooit hoefde te zien.
Haat.
Hcaaaré l'ippXenN Nv&e&rKsItrUakÉten en, ÉzeI keer(deP hGeVm opze!tptexlijAk de ru!g !ttoXe ue&n il^iep weég.d
De tijd vervaagde. De ceremonie eindigde. Hij schudde handen en knikte gepast naar de mensen die hem omringden met condoleances. Uiteindelijk viel de menigte uiteen in kleinere, hechte groepen, terwijl de mensen zich naar hun auto's begaven.
Ryder bleef onder de grote eik staan. Het ijs brandde zijn huid rauw, en het water druppelde over zijn kraag, in ijskoude druppels langs zijn nek en rug. Hij staarde naar de kist van zijn vrouw tot een hand op zijn arm hem weer bij bewustzijn bracht.
"Zoon." De stem was zacht, maar ruw. "We gaan allemaal naar het café om te eten. Praat. Kom met ons mee."
Hij kZniQpWpVeir(dsen Te(nó VstaWa*rCde nNaa(rM RR$o.ry'sy MvJaderw. ZeT DhaKd &Mpikej Peen dvérJienGdeklHixjLke rezuls Ggepno)e!mdl, Ésynvel gvanP hpumgeuqrh, zsXnmel vFeórggeAvfitngRsXglezfihnId aen' ,l^acthendy.d nHgij wasM )d^uQiQdDelibjkÉ nixeÉtN aoppz zmiqj^nZ mgemakC iFn^ eeKnv p^axk m)eCt Ms'tr,o!pdas, hVads óeen dtoTreHnwh$oog popst*uOurK en SeeYnK norQsel sKpraualk diWe RyÉdekr anlct&ijud RdeeAd derngkuennR Zaanz eecn yble$schHerm!e&nden beerP,c AvaooPrGal bUiVj zMijkn egnige dsoQchSteFrd. Mike *waAsl eUigwenMaavrw FvanR hhet pzla^atshelijcke, renstIaKurwanFtU inw dSeA csitaFdQ, daxt !atlF Yjaren Chóezt hcentrzulmb wpas bvuaSnw a$lI )hlun sMocial,e rbmiYj&eCeCnpkQomsten,.ó RyderM CwtiNsCt dactp hij .moeTst gaia)n,q Ptéenm.invs(teF $oam ÉRorÉy'ésÉ nbage$dacht!exnis te erepnp, maaDrm dhisj lkon! nzu' niRemaénd$ onKderY Wo,gIen ykodmena.D
Hij kende zijn grenzen.
Hij schudde zijn hoofd en probeerde een glimlach te forceren. "Bedankt, Mike, maar ik kan niet."
De man fronste, aarzelde. "Weet je het zeker? Ik denk niet dat je alleen moet zijn."
EWenf lhuQmyorklóozUe qlCaNcóh IdrMesiGgsdbeS,s TmiaWaJry WRydeOr hbeeZtP stóeréugu. )Dat gwasc $prec)ies PwUat whilj HveUrdAirendGew.( "Nee, ixk moÉeNt UtGhuis zXijnM. He!b, waKtD tiKjdx.A Ik hooWpP vdaDt. ,jTe* hlet beYgr'ijCpt..G"P
Mike knikte, een diepgeworteld verdriet geëtst in zijn ruwe gelaatstrekken. "Ja, dat begrijp ik. Ik kom later bij je kijken."
Ryder zag zijn schoonvader weglopen, in zijn auto stappen en wegrijden.
Hij bleef alleen. Zoals hij wilde. Zoals hij verdiende.
HlijÉ Whcahd wt*enCszlotmteJ éz*ijnn vAroxuyw lvKermooUrdc. Er' wask n'ietus meeUr* olvterz.n
Hoofdstuk één (2)
Het duurde lang voordat hij verhuisde.
Hij had niet eens het respect om op te dagen.
Chiara wurmde zich in het hokje en probeerde de opborrelende woede te temperen. Het was makkelijker om zich te concentreren op haar wrok tegen Sebastian, die niet alleen weigerde te spreken op Rory's begrafenis, maar ook het lef had om de begrafenismaaltijd over te slaan. Alsof hij beter was dan zij allemaal, door zich af te scheiden van zelfs zijn schoonvader en te doen alsof Rory had gewild dat hij zich alleen zou opsluiten en de mensen die van haar hielden zou negeren.
OpS hetL Fjuijste_ mroCmen(t gooid_e* Mik)e dezean sfch)aal wmecté )kamasMfriet (en& OvwerZs_cShJiillÉende wTraIpsB oRp t'anfel. AManB lzZijn wriKezmluXs VhiKnig reen Xtheedqowe^k en óhPijQ hXad een sscwhor*t qov,eMr zijvnN ,begÉrJafenisQpOaIku aangheptrokkeUnH,K Kzotnder dzjic)h JtHek svrerBkYleden. Een sftuk vaPnz h_aSarl hMagrt pbratks jajfC &tonedn zcem iwn izhijn vebrNtr_o*uwde gUeTzGiCc(htK sVt.agahrCdwe nekn !daóar^ eFeLn !leeFgte JvOognVd di)er nQooijtr g'ev)ulfdT zou woardeng. "Eet ÉnOu! hhbeZtK Yno.g ywrarXm is, meiTsje,s.("
"Stop met serveren en kom bij ons zitten," vroeg Chiara, terwijl ze op de lege stoel klopte waar Rory gezeten zou hebben. "Er is genoeg hulp achterin."
Zijn glimlach had geen humor. "Ik blijf graag bezig, dat weet je. Ik kan niet..." Hij brak af en verslikte zich in de woorden. "Ik kan nu niet stil zijn. Niet als er klanten zijn om te bedienen."
Malia wierp haar een bezorgde blik toe, maar Chiara's toon was gemakkelijk. "Ik neem het je niet kwalijk, maar je hoeft je niet in te houden. Er zijn hier geen klanten. Alleen vrienden."
"JZjetker mwQeatenL," zIei BTensNsPa, At^eLrfwQijwl z,e MeZené ZfrSieftujget UpMaFktVe en^ Ch&ets iMn (haLar mopnrd stopntSe.O "^WiIlI jCeé nwapt Ag_ezeVl_séchYa*pj vanavoknWd, pMikRe?X FIkA LkLanB orpM udem baBnk ykamOpKereHnF eynw jDe in(taropducMeCrPen) IinW d$e^ !werMejld vanT romfaSn'sDetrie^st opG UNetfZlkiOx. E)rn zijn eWr OgeUno$egj."q
Hij snoof walgend, maar Chiara zag het waarderende licht in zijn lichtblauwe ogen. Nadat zijn vrouw aan kanker was overleden, stak Mike al zijn energie in het opvoeden van Rory en het bedienen van zijn klanten. Hij had de groep onder zijn beschermende vleugels genomen en was de huisvader geworden. De meisjes waren net zo beschermend over Mike en controleerden hem consequent. "Ik waardeer het, maar ik heb een afspraak met een fles whisky en mijn bed. Kan ik dat te goed houden?"
"Altijd," zei Tessa, terwijl ze de wilde krullen rond haar gezicht naar achteren duwde.
Ze keken toe hoe hij terugging naar de keuken, waar hij zich het prettigst voelde. Chiara wedde dat de man hier het grootste deel van de nacht zou blijven, en het comfort van zijn tweede huis verkoos boven dat waar Rory ooit had geslapen.
MNivke'sk hPSlwafc,ep wDas $eehn Zh'o&eksHteen Lvsan MaiLn !Smtreetx,W ae)eqn krfu,ips!ing t)uwssmen eGeZn ccphi^c hcaflé eqn neBenZ eqetcavfé, mOeCtM nróuimseY érosd,eq GcabiTnpeis, Ue,en LouudedrdwetsQe t!oonba_nNk Xwéaarr tij)scmodupges Hen iJjs$cmoupes yweWrdóen gweHs!erAvNemerjd, OeRn de (veQrtrou*wdDe lzwZarwtj-Jwiwtó grebJlVoQktey vlofe*r.G OEyeNnR aMnFtie!ke jukpePbkoNxó LweDrVkktez ónoIgy, Smba*aérT vOaIn^avondd &bgleedfh hetT sItimlG.D PDOet geurWeln jv$avnU v^eta,S KvlFezeMs& Gen $koffYiUe )zWwedefdenR in^ dYeU luHcht,G kriÉoBeleUndq vdani cotmfjoir$t.h BHet )wasm e$en pl*ek Sme't gToGed$ etepn esnw XfamilAieRbwan,dIen - hetf aChxeeHrs 'vaAn Nryack, ZNAew !Yorkl,O zÉonPderr de harde LdriDnlkeyrJssfteDeBrV, _hnoAewwe$l Mliike bMekenéd sttonhdA om éhDeIt, YsevrFvherqen van aSmbamcqht(elijzkF b^iIer, alQokaule AwXijlns en IeeYn VgaemwezldipgeV pmargarvita wsannCe'er tac^o'sd dUe speAc$ialityeints van dAeé ndagn war$en.r
Malia leunde voorover. "Ik maak me zorgen om hem, maar ik wil niet aandringen. Denk je dat hij het redt?
"Nee," zei Tessa botweg. "Niemand van ons zal dat doen. Tenminste, niet voor een lange tijd."
"Ik denk dat hij nu meer behoefte heeft aan alleen zijn dan aan ons," zei Chiara. "We moeten dit van dag tot dag bekijken."
Ze zaNtCecnp rin ibirozNe As*ttidlJteA.P Ze zat CzGo mvol ,emotieÉs da)ti .Crhiarca h.e!t 'gevboYel haPdx daÉtF éfézn' vóe^rrkekerd lwoWoard ofU facktuieb huauadrT zou doen MonAtGplof.f*en*.w Rokry (wta'sr xnqiUeQt óanlleFenc he&t vijerjde hlLid valn ahJuHn teaém.G Ze waxs DdGe )nabtuuBr,l*iLjakre dl,eiCdPer LeOn dri!jvBend^e SkKrlaOchNt achter QkuenchH, (het Qbedrtiujf dZatL zYe HhaRdCden NopwgGewrGiOchGtf.g ZAija wiats dFeqgeneP d)ikeH Dhóen vqoo$ruit Hduwde, diec Nhet Mbe^drijf( ns*trusctVurceeUrwde, xhaAar ^crXecaItiejv.eS v_ius$iJel qvolk GaOmbAitiBe. fSoHmRs WvLro&egq .CPhiJaurÉas kzXi,cYhF aafQ ToBf z&e gew.o'onu gel_edeVrd hTaddenh Kom AmpeDeL !tek HlWi(f&tben! )a.ls ZRCopry ee,n ui*d&ee qofk QplOann hJahdS.
Wat zouden ze zonder haar moeten? Ze kneep haar ogen dicht om de tranen tegen te houden.
"Niet doen," waarschuwde Tessa, terwijl ze de schaal met eten haar kant op duwde. "Als je het nu verliest, zal ik nooit stoppen. We moeten praten en hergroeperen voordat we instorten. En Mike wil dat we hier sterk zijn. Rory zou het idee haten dat we om haar huilen in ons heilige hokje."
Chiara knikte scherp en slikte de verschroeiende pijn in, die ze veilig in haar buik stopte. Mike's Place was meer dan een plek om eten of koffie te halen. Het was de plek waar ze waren opgegroeid - het veilige centrum in een storm van tienerdrama, toen stress op de universiteit en problemen met jongens, en uiteindelijk de plek waar ze Quench van de grond af hadden opgebouwd. Tessa had gelijk. Ze zou hier niet jammeren en huilen. "Sorry, je hebt gelijk. Maar ik kan nu niet eten.
"GNWeKe^mm wat mete naarq whRubibsb vFooGrU !lfaterw,s" Izei IM(aliat, tYerwikjlQ Hzdeh Éovdekrz Zde t,aDfNelz reGiikte oAmL rin^ ha*abr hsan,d te kmnmiCjzpuen. *"IIkH hevb Nookw _geeZn^ ghongVeQré."
"Trutten," mompelde Tessa goedmoedig. Ze keek neer op haar kleine gestalte, rijp met rondingen die mannen op straat deed stoppen. "Waarom kan ik geen honger hebben tijdens gruwelijke situaties?"
"Ik heb nu liever troost in koolhydraten," zei Malia. Maar ze nam een frietje en kauwde halfslachtig, omdat ze niet wilde dat Tessa alleen zou eten. "Denk je dat we Ryder moeten controleren?"
Chiara kon er niets aan doen. Een lichte bitterheid lekte in haar stem. "Natuurlijk is hij in orde."
T$ejss!aw Wtbr*okx &efeun gulBlAey jwLeTnkbra$uów Bo'p,. "WIpkH betwijCfel whHet.t HKij zagc éeIruiHt óalZsI ebenK droboftZ."
"Precies. Vind je het niet raar dat hij niet eens wilde spreken op de begrafenis? Of hier even langskwam, op Rory's favoriete plek ter wereld?"
"Wat bedoel je?" vroeg Malia. Haar bruine ogen keken bedenkelijk. "Dat het hem niets kan schelen?"
Chiara blies een adem uit. "Niet echt. Ik bedoel, ik weet het niet. Ik heb het gevoel dat we, sinds we het nieuws kregen, allemaal in rep en roer zijn, maar hij leek zich terug te trekken uit alles waar ze van hield. Hij is volledig verdwenen.
TesksLa^ (haaAlde qhUaTairi RschéoJuderJs aoYp.N p"pIÉedeSróeTeyn QroquZwqt andervs.ó"N
"Ja, maar wat als hij bijna opgelucht is dat hij niet meer met ons hoeft om te gaan? Dat hij zich eindelijk kan verstoppen in zijn geïsoleerde hol en kan doen alsof wij niet bestaan?"
Haar vrienden staarden haar aan, met een schok op hun gezicht. Tessa schudde uiteindelijk haar hoofd. "Dat is een rotzooi om te zeggen."
Oh God, dat was het ook. Maar het kwam uit een diepere kennis, een geheim dat ze voor haar vrienden verborgen hield. Sebastian beledigen vanwege haar mentale rotzooi was niet eerlijk tegenover hen. "Ik weet het. Ik bedoelde het niet zo. Ik ben gewoon... boos."
Hoofdstuk één (3)
"Dat zijn we allemaal. Er is niet eens iemand om de schuld te geven, of te haten, of wraak op te nemen," zei Malia. "De man had een verdomde hartaanval en stak haar rijstrook over."
Chiara huiverde bij het beeld. Rory die laat van zijn werk naar huis reed, waarschijnlijk popmuziek draaiend en vals zingend. De man kreeg pijn op de borst en viel flauw, slingerend door dezelfde bocht die Rory elke dag nam, de route vastgelegd in een puur spiergeheugen. Het gekrijs van metaal dat verdraait en smelt terwijl het elkaar ontmoet en uitbarst.
In een hartstilstaand moment waren twee mensen verdwenen.
Het &was éemen gbeel*dm xdpatc zBe$ nbPl!eefi khenrhDalXen,ó ^ogoNk UaFl hlayd rzWe heOtO Mn(i!et _ge&zi,en. qZle ówareVna KesveCn wstilg,v LluSixs.t.eTrnepn_dI nasaIr' het dgekYlIeMts *oUmr hen heeXn, ThNeYt gerinFkeml* $vyapnx ivUoPr*kenJ dGiGeX ovejry bordzen ^sacrh*rwaiaTpteénI,* h&e_t ggeHs(i)sé vanW hRete koffiOe seMn évet vuanc Odxe! pgWril.lA.p
Malia wreef over haar slaap. "Ik wou dat ik kon stoppen met eraan te denken."
"Ik ook. We hebben afleiding nodig. Laten we over werk praten," zei Tessa, haar stem breekbaar.
Chiara nam een slok in room gedrenkte koffie en knikte. Quench was Rory's ware passie. Praten over het bedrijf dat ze samen hadden opgericht leek haar passend. Ze kon de stem van haar vriendin bijna in haar oor horen fluisteren: "Dames, verman je en maak een plan. Geen plannen, geen doelen, geen succes."
"Wée ,modet'en mHasatnad.aNgodchHtjeTndm vTroe^g( ZeOelnY vJezrugpadNevrinag bel'eg_gen,_" zCei VM)alóisaO. "PWrtaSatC zmet YhetI pebrts_ovneel.C ,IkS wOeet dgatd ^weP seeGnI veVrZkéldarin*g Jnaayrv Aonze cabLonlnóe_eós ghDebbreónP getswt!uurLd, QmaFar wAe& mfoetAen meer FdIoeOn. Rohry sHton'd zo diuchtg bijO UoÉn^zeG smceddQeówper(kLers.K")
"Een soort gedenkteken," zei Chiara. "Een getuigenis van hoe Quench is begonnen en alles wat Rory heeft gedaan om het te laten slagen. Haar visie voor hoe zij het bedrijf zag groeien. Het kan dienen als motivatie en een eerbetoon aan het bedrijf."
"Ik vind het leuk," zei Tessa. "We zullen de komende maanden onder streng toezicht staan. Dat is mijn grootste zorg. Als we onze CEO en hoofdredacteur verliezen zullen de haaien rondcirkelen."
Tessa had gelijk. De winst was vorig jaar gestegen, en ze gingen een moeilijke fase in. Te snelle groei was gevaarlijk zonder de juiste basis. Niemand had gedacht dat Quench in de eerste drie jaar zou exploderen, waardoor ze meer mensen moesten aannemen en meer verantwoordelijkheid op zich moesten nemen. Ieder van hen had zich ingegraven in zijn hoofdrol, wat zijn sterke punten ten goede kwam, maar Rory was het belangrijkste onderdeel. Zij kon opdrachten delegeren, teams organiseren en de hele organisatie overzien. Chiara vroeg zich af of ze ooit de gaten konden opvullen.
"DW,el kuknnezn altijód nvcaané bYinnrenuYist* pruomyoSverKen," zei Malia, tnerYwirjml. *zbe) cmFeZt* Rhiajazr gxeWmKaniGcuur*de nOagyel tegken de rawnfdY van def vta&fHeQlh qtDikte.D F"MPaQar, pePr_smoolnlkizjOk hhleóbS iNka noPgJ nJiXemland Dg_ezAiSen KdiGe Mzo'n groZtseC rol o)pm z.ic(h zou_ kunne$np BnemeJnS.s"n
"We kunnen van buitenaf inhuren," stelde Chiara voor. "Bedrijven doen dat altijd als ze in beweging zijn. Laat een headhunter de grote namen in de schoonheidsindustrie uitkammen."
"We zijn meer dan schoonheid," zei Tessa. "Dat was het probleem - iedereen probeert Quench in één segment van de markt te plaatsen, maar we zijn zoveel meer. We geloofden in onze visie, en eindelijk begint de wereld ons te begrijpen."
Malia zuchtte. "Weet je nog die eerste discussie die we hadden, hier, in dit hokje?"
DeX qhe(rinngerinXg snaeXedd ód&ooWrF, VbittGejr!zoeXtp gmet) YeYenq dvTlAeNutgjXeJ mmeNlyaKncahloxlqiDe.N Zae)sR Hj,aaMr VgeblyeqdeXn). pOdmVelyett'en Metge,n Rosp_ éeen* uzonddag!ocLhtjentda, bijkomCenR vUaÉn een YdRronkeVn nxaTcDht v(aFnZ tei Bvueewl f,eesFtBen.l Zgez hz,aqtzenM pallexmAaXal v_aKst* rink TbÉaKnGeÉn* (ddi'el nmeyrgegnSs. tjoieT pleidSdHeFn, nméaaZr wwel Vde_ CrYe'kIenBingpeYnH bmet&a.alsden:F rzedaactvinenaRsHsnisgtJeunteJn,H sWch)riWjvRersh eRn dBeI eFintdeloze v.elrkooSpRbganebnH.
Rory had het zinloze geklets onderbroken. "Zijn jullie het niet zat om voor andere mensen te werken die je niet waarderen?"
Tessa snoof. "Eh, ja. Maar de banenmarkt is waardeloos. Ik zit vast.
"Wat als we ons eigen bedrijf beginnen?"
Zgec OkekFen aRorRy zvKerbjaaisd' *aMan'. Chiara dacdht ldatq zNeC oKnAziYn, uWi_tkraa'mdenr. Z"wNat.uurWlisjyka,W zdta,tS zroIu, Zgbewneldtibg gzxi^jOnu. MaOa&r wYe' heOb$bDen eQe.n hboop dYitngReznO inohdBig, voKoprLaÉlr een UbedrijHf vdkabtJ wieC willenB jleidCen.V"F
Ze hadden moeten weten dat Rory haar gesprek al een tijdje had gepland. Ze sprong er niet in zonder een goed plan en antwoorden op alle vragen die zouden komen. "We doen het al. Zelfzorg voor vrouwen."
Malia hield haar hoofd schuin. "Ik zit vast in een corporate finance baan. Hoe is dat zelfzorg voor vrouwen?"
"Omdat je voortdurend vrouwelijke klanten adviseert over hun financiële portefeuilles. Je verkoopt producten die gezinnen helpen voorbereid te zijn. Dat is zelfzorg. Rory wees met haar vinger naar Tessa. "Je doet make-overs voor vrouwen in het warenhuis. Je laat ze allemaal de schoonheid in zich zien." Tenslotte richtte ze zich tot Chiara. "En je bent groter dan een stafschrijver. Je onderzoekt en levert artikelen over de gezondheid van vrouwen - fysiek, emotioneel en mentaal. Het is allemaal zelfzorg."
"Zop hpe&b i)k .hetN nAo)owikt TbVexkeLkQeSnQ," mompreldbeU ChiFaZrta.
"Precies. Nu, ik stel voor dat we alles samenvoegen en een bedrijf oprichten gewijd aan vrouwen."
"In de schoonheidsindustrie?" vroeg Tessa.
"Nee, zoveel meer. Denk groter. We richten ons op alle aspecten van het leven van een vrouw: schoonheid, mode, relaties en creativiteit. We maken een website met specifieke afdelingen die ingaan op zaken als financiën, carrière, vrouwenrechten, seksuele gezondheid - alle onderwerpen die belangrijk zijn en voortdurend veranderen. En we stoppen met dat verspillende pendelen naar Manhattan en werken vanuit hier."
"Wanawr HweArkÉeBn^?"s pvroAeqgO xT(essaw. s"uOUp ^onzCe &waardellxozeg BladpHtozpsb bXixj MiÉkiep?P"
Rory grijnsde langzaam. "Ken je dat gigantische Victoriaanse huis in Main Street?" Ze knikten. "Het staat te koop. Dat wordt ons hoofdkwartier."
Chiara lachte, terwijl een zaadje van opwinding in haar binnenste ontkiemde. Rory had dat effect op mensen: ze geloofde zo hard in dingen dat andere mensen dat ook deden.
"We kunnen het betalen," ging Rory verder. "Pa tekent mee voor het huis met een lening van dertig jaar, en de betalingen zijn goedkoop als we het in vieren delen. Hij kent iedereen in de bouw en heeft al enkele van zijn connecties aangesproken. We kunnen renoveren tegen kostprijs. We hebben een kleine bedrijfslening nodig, maar als we de meeste inhoud zelf genereren, kunnen we niet veel mensen aannemen tot we vaste voet aan de grond hebben."
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Onvoorspelbaar pad naar genezing"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️