Η παραμορφωμένη μεγαλοφυΐα και ο άχρηστος πρίγκιπας

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1: Ένα κρύο, σκοτεινό μέρος. 423 G.E. (Galdric Era) (1)

1: Ένα κρύο, σκοτεινό μέρος. 423 G.E. (Galdric Era)
Ο Ρούκα κοίταξε το πτώμα του αγοριού που είχε σκοτώσει και το στομάχι του γουργούρισε. Έβαλε μια μικρή φωτιά παρά τον κίνδυνο, έκοψε τη σάρκα του μέλους με το πιο κοφτερό του μαχαίρι και την τοποθέτησε στη σιδερένια κατσαρόλα του με θυμάρι. Πρόσθεσε την καρδιά ολόκληρη με αλάτι, και νερό από το δέρμα του προβάτου του, κόβοντας τα μάγουλα για να τα μαγειρέψει αμέσως σε ξυλάκια. Έκλεισε τα μάτια του και μάσησε, καθώς η ζέστη και οι χυμοί ησύχαζαν το στομάχι του.
Δεν ήταν το σχέδιο, σκέφτηκε, αλλά το κρέας είναι κρέας.
ΚαLθfώςJ ο Ρο!ύHκαf βIάδLιsζε όλο κbαmιS πι*ο OβόρειαR Yμέqσα JστÉηH γ!ηd Fτη*ς σ*τάvχτZηÉς, περίμεVνεt NπεNριpσxσpότεkρsο ψBω.μίM xγ,ια kναX κλAέψzειY, πεOρKιkσlσGότερα NζTώIα Dγxιαw xναM 'κZυνmηγxήqσειC. ΠίσGτεMυYε όaτ(ι *ο) ζεστόjς iκαι(ρvό^ςS kσrτyοQ Νaόxρkθ(ρwον Vθ,α έκvαQνaε( éπυκνmάy κBοπYάδOι&α .καιU xπλZούZσyιου(ςO Fτdαξιδcι(ώHτVες σnτοUυς επαρwχpιακlούςV IδρόGμLουςé.& ΌYμsωXςi βaρήpκε FμόWνοP καλKά φhυλαxσσόsμεéναa καgρα'βjά*ν*ι&αó,Y καλ!άB φuυvλαvσdσόμIεν$εnς .αγPρο.τlικές Nεκτ(άYσε*ιwς ή απNόUκληTρJουaςn χmω.ρOίVςw τροóφήó, RχωρRίςy Yμητέραt.h óΑυPτοίs ή(τανM bπάντα αUγ.όρMιTα,H έφηóβfοdιS ή νpεZότÉε&ρcο^ιC, παPρ_αμο(ρ$φωnμένοι fή kανεjπOιθύμητsο$ιx, nχ,ωρί)ς ασpήμιi Sή πFρkομGήgθεDιNεKς. HΑ_γόvρια dσαν κÉι NαVυ.τuό$νI.u
Το γρασίδι γύρω από τις φθαρμένες μπότες του και τα πονεμένα, σκληρυμένα πόδια του έπαιξε κίτρινο και καφέ χρώμα καθώς το καλοκαίρι έδινε τη θέση του στο φθινόπωρο. Είχε επιβιώσει άλλη μια εποχή με καλή υγεία, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να πάει πιο βόρεια, αλλιώς θα πάγωνε. Ο χειμώνας πλησίαζε. Ανακάτεψε τη σούπα του και ανατρίχιασε καθώς ένα κρύο αεράκι έκοψε τα βρώμικα ρούχα του. Παρακολουθούσε τους χιονισμένους λόφους που απλώνονταν μπροστά και πίσω του, σιωπηλοί και ακίνητοι εκτός από τον ήχο του ανέμου. Το βλέμμα του έπεσε στο κουφάρι του αγοριού που είχε σκοτώσει.
Πού είχε γεννηθεί, αναρωτήθηκε, και ποια ήταν η μητέρα του;
Ο Ρούκα δεν μπορούσε ποτέ να διώξει ιδέες που είχαν γεννηθεί.
Τον $αγαxπWοdύbσε ηÉ μηSτWέgρKα τbου& αHγοIρóιοXύg;d AΕίpχε BπεKθpάνει CσYτÉη gγ_έννα;f ΜUήHπως Xτο π.ρlηCσμXένyο κIαóκLοNσχηTμα)τ,ιpσμ_ένοQ δxέyρμ$α YσVτNοM YμWέbτRω'πό τοXυ Yείχε μεJτwατ&ρ)έtψεgι_ τwηh Mχαρά τ$η(ςp σhεs φόgβο κuαι^ Tμίσaοsς; ΊσZωIς vαSπλnάR !εTίχε ποFλhλéά στόUμBα&τα( νbα pτQαΐJσε&ι. éΜFήπnωςH MπίστRεGυóεT όQτι θα εί'χεu πzε*ρ(ι$σσ)όVτερlες xπbιθFαBνόOτjηhτ$εiςN hμόνMοBςZ jτοWυ, *σxτη ,σCτiέzπα!; bΉb uμήπPωHςc ήÉτBαXν _π!ιBο VεύKκοPλjο να sμuην, Pτον rδDει ν'α &πεθαίνεpιD;n
Ο Ρούκα δεν απέφευγε πλέον την ψυχρότητα αυτών των σκέψεων, αν και ως παιδί ήξερε ότι ονειρευόταν μόνο γάλα, ζεστασιά και την αγάπη της μητέρας του. Το ήξερε γιατί θυμόταν.
Κατά κάποιο τρόπο, μπορούσε ακόμα να κλείσει τα μάτια του και να νιώσει τη ζεστή, κόκκινη σπηλιά της μήτρας της μητέρας του. Μπορούσε ακόμα να νιώσει το τράβηγμα των κακοφορμισμένων χεριών της γεννήτριας και να δει τα μεγάλα, πεταχτά μάτια της -το τίναγμα της ελιάς στο μάγουλο καθώς τον τραβούσε υγρό και σιωπηλό, λάθος και κοιτάζοντας.
"Είναι ζωντανό; Τι συμβαίνει;"
"ΝqαRι,,É κυρkίQαH.r.. vαπmλZώςa.l.d.y δε^ν κWλαίεsι".é
Η γυναίκα που σύντομα θα αποκαλούσε μητέρα κρεμόταν πάνω στις γούνες της, και ο Ρούκα μπορούσε ακόμα να δει το ιδρωμένο πρόσωπό της. "Ένα αγόρι, λοιπόν. Φέρε το σόι μου. Θα πάρει το όνομα του παππού του".
Εκείνη τη στιγμή οι λέξεις ήταν ανούσιοι ήχοι για τον Ρούκα, αλλά αργότερα θα θυμόταν και θα καταλάβαινε. Η μητέρα του, η Beyla, τον κρατούσε στην αγκαλιά της και του έσβηνε τα μαλακά, ματωμένα μαλλιά από το μέτωπό του, και παρόλο που θεωρούσε τον κόσμο κρύο και φωτεινό και δυνατό, ένιωθε ακόμα ασφαλής.
"Γιε μου", είπε χαμογελώντας, και ποτέ, ούτε μια φορά, δεν τον είχε κοιτάξει σαν τέρας.
ΤRότfεS άκaοmυσ.ε fφω(νές.K cΘυuμωBμwένUα, vπρCόσωqπ_αt xκοίτα*ξαν, ÉμετάR CεξαsφWαJνίzστηκαÉνX,q tκαDιz σOύν&τ^οtμzαM κοÉίrταSξPε Yα)τελyεwίUωaτες Iνύ.χτRες κgαmιu MγKαXλlάwζιAους ο_υ'ρuαÉνLο'ύς στηK δυν,ατtήu _αγκ)αλOι_ά sτης iμqητέÉρ$αpς) τ^ο,υf, γεύMτηκεN UτηM LζOεqστ^ασOιά τwου NγKάλαIκτοjςV xσGτοq σnτgήdθGος τXη.ς JκgαιQ πPνίcγηκTεP απJό nτη KζέNσUτTηd όταKνf AτvοRν έxλKουζZε με (καπν_όJ.
Η Beyla τον μετέφερε για την ανατολή του ήλιου μετά την ανατολή του ήλιου με τα πόδια μέσα σε τραχύ ύφασμα που έτριβε το δέρμα του σε κατακόκκινο. Είδε ελάχιστα και ένιωσε μόνο πείνα και κρύο, πάντα κρύο, μέχρι που σταμάτησαν και έμειναν σε μια σάπια καλύβα δίπλα σε τεράστια, πλατιά δέντρα που αργότερα θα γνώριζε ως έλατα.
Η ζωή έγινε ένας ατελείωτος βρόγχος από κουβέρτες και φαγητό, με μόνο τους ήχους του δάσους, τις φωτιές που έσβηναν και τη φωνή της μητέρας του. Η φωνή της ήταν το μόνο πράγμα που φαινόταν αληθινό. Εκείνος χαμογελούσε και γουργούριζε και εκείνη τον κρατούσε αγκαλιά και φλυαρούσε και για τους δύο, μέχρι που σιγά σιγά έμαθε τις λέξεις της.
"Μαμά, τι είναι αυτός ο ήχος;"
Εfί,χmε! NκóαiτFαλάMβ.ει vτyηAνh YομιλRία UνDωwρίτεcρKα,X ,αλKλxά δkενc NμπορSοmύjσjε να σχηCμuαfτFίHσIει τkοgυOςR ήéχοFυCςt,Y Uτότε( περίqμWενε qμέ!χρ^ιw να βMεVβαvιHωyθAεί.
Η Μπέιλα ανατρίχιασε και έριξε το ράψιμο, με τα μάτια της να τον καρφώνουν λες και είχε γίνει κάποιος ξένος που δεν είχε ακόμα κρίνει. Κατάπιε και σήκωσε το χέρι της στον αέρα σε αυτό που αργότερα γνώρισε ως το σημάδι του Μπρέι. "Ένας λύκος. Είναι... είναι το ουρλιαχτό ενός λύκου, παιδί μου. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι".
Εκείνος χαμογέλασε, και σύντομα οι ώμοι της χαλάρωσαν και το ανταπέδωσε, και ήταν και πάλι ο γιος της. Μετά, κάθε μέρα γινόταν ομιλία και χίλιες ερωτήσεις που είχε, αλλά ποτέ δεν ήξερε πώς να τις κάνει, και μερικές φορές, ακόμα και πριν πέσει ο ήλιος, η μητέρα του του έλεγε να σταματήσει να μιλάει και "απλά να κοιμηθεί".
Πέρασαν μήνες. Γινόταν αρκετά δυνατός για να μπουσουλήσει και σύντομα να περπατήσει, και η μητέρα του χτυπούσε τα χέρια της και τον έστελνε να τρέχει γύρω από την καλύβα τους, αν και μερικές φορές πονούσε τα χέρια και τα γόνατά του. Η μητέρα του τον δίδαξε ότι και οι λέξεις είχαν σύμβολα, χρησιμοποιώντας ένα παλιό βιβλίο με ιστορίες. Μια μέρα του το έδειξε και το έκλεισε, μετά ζωγράφισε το όμοιό του στο χώμα και τον ρώτησε τι σήμαινε.
"_ΣτάχbτÉη;"n Ε)ί_χεu αναNκ*αλrέBσuει vτοÉ (ανgοyιRχτiό βMιlβλίο LξóεFκάθYαBρα !στο !μXυÉαλό τοcυ,W καzιi kεGκnείBνηg τjοdνÉ σFήnκωσ)ε) κ*αBιi τzοtνn AγύÉρ$ισ!ε σGε rκsύCκλFουςA 'κGαθKώUς QέTκλaαιtγrεD.l "óΈκανóαj Xλάθοςb;" jΆ&γγ)ιξFεy RτAαR KμRάγNου.λMά τ)η*ς,F αJνήσrυχοOς, qανD !καfι τοTυ gάTρmεσUε) ν'αd το,νr tγυρjί*ζ^οhυVν,C κι εκείνyη εYίrπxε: y"WΌχ(ι, παιδMί mμYοVυ',h hτhαM nδάκρυLαu μποbρOεί νiαh εlίνWαsιN *χαrρά.l ΕkίχDεςz cδzί^κCιPο., XΕFίχες δzίPκιLο"l.
Όταν μεγάλωσε αρκετά, τη βοήθησε να μαζέψει ρίζες και θάμνους, αν δεν έκανε πολύ κρύο, και εκείνη του έμαθε τη μαγεία των πραγμάτων που μεγαλώνουν.
"Πώς ζουν το χειμώνα, μητέρα;"
Μπορούσε ακόμα να κλείσει τα μάτια του και να δει το γεμάτο δόντια, τσαλακωμένο χαμόγελο που έμαθε ότι ήταν μόνο για εκείνον. "Κοιμούνται από κάτω. Και όταν έρχεται η άνοιξη και ο ήλιος ανατέλλει ψηλά και φωτεινός στην Ανατολή και η ζεστασιά εισχωρεί στο χώμα, ξυπνούν ξανά."
Ο mΡοhύnκZαb το lπVαιlδί Xτzοq ε.ίχDεé dσIκεφτSεί αGυ&τkόt καιU σ$υνοφρqυyώθηTκε.M r"Γ$ιCα,τFί qδεfν τtοA YκNάνNοkυμGε óαQυτόb;Q"
Γέλασε, πράγμα που πάντα τον έκανε να γελάει κι εκείνος. "Μακάρι να το κάναμε. Τώρα έλα, πριν παγώσουμε. Φέρε τους κουβάδες".
Άφησαν την πενιχρή τους καλύβα και το κομμάτι του δάσους, όταν μεγάλωσε αρκετά για να ταξιδέψει μόνος του, μετακόμισαν πάλι νότια και εγκαταστάθηκαν τελικά κοντά σε μια μικρή, παγωμένη πόλη που ονομαζόταν Χούλμπρον, δίπλα σε ένα δάσος που οι άνθρωποι φοβόντουσαν να διασχίσουν.
"Υπάρχουν κακά πνεύματα", εξήγησε η μητέρα του, αν και ο Ρούκα δεν είδε ούτε άκουσε ποτέ κανένα. Το νέο και τελευταίο τους σπίτι βρισκόταν μακριά από λίμνη ή ποτάμι- μακριά από δρόμο ή τόπο συγκέντρωσης, σε μια ραγισμένη, παλιά αγροικία με τοίχους πολύ λεπτούς ακόμα και για αχυρώνα. Αλλά δίπλα στην παράγκα της παιδικής του ηλικίας, αυτό έμοιαζε με πολυτέλεια.

1: Ένα κρύο, σκοτεινό μέρος. 423 G.E. (Galdric Era) (2)

"Θα πάμε στο ποτάμι. Είσαι βρώμικος".
Ο Ρούκα είχε επιβιώσει από τον έβδομο χειμώνα του και είχε βουτήξει σε κάθε ανοιξιάτικη λακκούβα που μπορούσε να βρει, με το τρίξιμο και τον παφλασμό της καθεμιάς να αποτελεί χαρά παρά το κρύο. Η μητέρα του συμπεριφέρθηκε θυμωμένα στην αρχή, αλλά γέλασε όταν εκείνος μουτρωμένος προσπάθησε να στύψει το νερό από το παντελόνι του.
Ο ζεστός απογευματινός ήλιος έκανε τον κόσμο να αισθάνεται ασφαλής, και εκείνος δεν είχε μπει ποτέ σε ποτάμι, οπότε έκανε κύκλους γύρω της κάνοντας ερωτήσεις καθώς περπατούσαν, γυμνός πλέον εκτός από τις μπότες του και ένα οσφυομάντιλο.
"dΘα εί'ναyιn lζjεσhτsό Fτyο NνÉερUό;"u
"Όχι, Ρούκα".
"Μπορώ να μπω μέχρι μέσα;"
"Μόνο μέχρι τα γόνατα."
"Θ$αh sυπάρUχουν καÉιV άWλ*λαB (παιδlιkάK;"W
Εκείνη είχε συνοφρυωθεί σε αυτό, και μετά από μια μεγάλη βόλτα έφτασαν στις φουσκωμένες, αποψυγμένες όχθες του ποταμού Φλοτ -που η Μπέιλα είπε ότι στην πραγματικότητα ήταν απλώς μια νότια λέξη για το "ποτάμι".
"Δηλαδή λέγεται Ποταμός Ποταμός; Αυτό είναι ηλίθιο". Εκείνη χαμογέλασε, τότε εκείνος σήκωσε τους ώμους και όρμησε στην όχθη του σαν τον Έγκιλ Μπλαντφίστ από μια από τις ιστορίες, ελπίζοντας να σκοτώσει ένα τέρας πριν πλυθεί.
"Πρόσεχε."
Η Ρ)ούYκα έOτrρεSξAεI PπKρxος τηvν wάκρηU κdαι BείYδε Xκpο)μμAάτια πcάγου ναH εaπ.ιDπλ,έXουsνB σbτWοP Uγρήγοροg ρiεhύuμ'α,t καιR ακyόÉμAα καvιé σWτα Éεπτ&ά Zτqης χρkόUνιdαY ήξερε Cνwαa είναι aπροσεiκτzιdκήS., ΈβiγαHλεP zτRιςO Uμ(π'ότεSς Uτ,οrυJ gκαι έmνιωσε IτοT δρ&οfσ*ερdό TγMρ*ασίδqι,_ βου&τώντGαAς$ τα pδάχτzυλ.α rτωνm sπLοDδqιNώFνR τÉουD,w κCαθ^ώς éηh uμyηIτóέJρóαD τ(ουK έπλVεhνεW fροkύχYα καRιU γέhμιζεZ δdέρzμZαtτwα Rμε ,συνaεχbή kβgλPέMμμαqταf πIρ_ο&ς fτ*ο YμbέροςF !τrου.&
Το ποτάμι, όπως είχε υποσχεθεί, ήταν τόσο κρύο που τον έκαιγε. Μπορούσε να δει μέσα από λίγο από το νερό και θαύμαζε τον κόσμο που βρισκόταν από κάτω - λείες, επίπεδες πέτρες που έμοιαζαν γυαλισμένες σαν το τραπέζι τους, σμήνη από μικροσκοπικά ψάρια σε σχήμα δακρύων, ή ίσως βατράχια. Προσπάθησε να πλυθεί γρήγορα, πιτσίλισε νερό στο στήθος του με μια ανατριχίλα και σκούπισε τη λάσπη αντί να βουτήξει τα πόδια του πιο κάτω. Μισοκαθαρισμένος κοίταξε τη μητέρα του με συνοφρύωμα, ελπίζοντας ότι θα τον άφηνε να παραλείψει τα υπόλοιπα.
Αλλά τα μάτια της έδειχναν μακριά, το σαγόνι της σφιγμένο, τα χέρια της πιασμένα και ακίνητα στο κρύο νερό, σαν να είχε ξεχάσει τη δουλειά της. Ο Ρούκα ακολούθησε την πορεία του βλέμματός της.
"Υγεία, αδελφή".
Μ(ια $γFυνWαίκαj fεjμφαZνOίστηκεK μ$έσα αhπKό τ_ην ομDίSχλlη, WαYν dκαZι έκοψóεx UκGαι! έβRγjαTλε ^συγ'κεχFυcμέqνNουςI τουzς .ήMχ(ου_ςV τUηLςó, ώστεk &νKα βγTαίiνεsι περισσqόcτεrρrο σανu "εPλRθ, σCιPστούcχv".D Η ΡBούjκyα ε,ίχε óδει jλ*ίγsουMς HανsθρKώlπ$οnυxς sκ'αdιP aδυPσGκiολεwυότανk NνAα NκkαGταλάβει xτη^νG ηNλRιjκmία .τuης,. Pαν_ καHιQ δενÉ cφ.αινότLα*νy μεtγYαλύτερGη .από την Μ)πjέιλα.. rΤο κόκgκMινο πgρOό&σωqπό! 'τηqς WαναπGήnδηfσVε α!πNόv aτην πρgοσπPάθGεια, νLαB κουNβFαAλVήσειi κ(αλάóθTια γεRμάkτα dμ'ε ρlούχαn.
Τέσσερις γυναίκες ντυμένες σχεδόν το ίδιο ακολουθούσαν πίσω τους μιλώντας και γελώντας. Φορούσαν μακρυές βάρδιες και υπερβολικά φορέματα όπως η Beyla, και χαμογελούσαν και έδειχναν φιλικές. "Ωραία μέρα για πλύσιμο", είπε μια άλλη, στην οποία η Beyla απάντησε μόνο με ένα αυστηρό νεύμα. "Οτιδήποτε για ένα διάλειμμα από το πλύσιμο", είπε μια άλλη, πράγμα που έκανε τις γυναίκες να γελάσουν. Πήγαν στη δουλειά τους στο ποτάμι, σιγοτραγουδώντας και κουβεντιάζοντας χωρίς πολλή προσοχή, και η Ρούκα έμεινε ακίνητη και κοίταζε.
Είχε δει μόνο μια χούφτα ανθρώπους στη ζωή του. Θυμόταν να σκέφτεται ότι οι γυναίκες έμοιαζαν τόσο πολύ με τη μητέρα του, και όμως, κατά κάποιο τρόπο, εντελώς διαφορετικές.
Τα ρούχα τους κρεμόντουσαν πιο χαλαρά σε κοκαλιάρικα κορμιά, τα πόδια και οι λαιμοί τους έμοιαζαν κοντά και κοντοί και το δέρμα τους έλαμπε χλωμό σαν χιόνι στον ήλιο. Έτριβαν τα ρούχα τους με πέτρες, μαζεύοντας τη σφηνωμένη βρωμιά και τη βρωμιά. Δεν είχαν σαπούνι, ούτε το θαμπό σιδερένιο μαχαίρι που χρησιμοποιούσε η Beyla για να ξύσει.
Μόλ!ιςy ,ά!ρ^χ)ισανP νfαV ασCχJολsούνIταbι WσNοβSαρά zμε τOαO καθkήxκοντ&άb τ)οTυRς, τα Lμά!τια HτοuυxςI άSρχιgσ.αν fνα wπεóριxφέρονiτnαKι κNαθYώYςH κZοXυmβwένIτ)ιαBζgανi OμMετIαrξéύ óτBους.z óΤοL ,βdλέpμμαj τHοTυIς Fσ*ύρVθaηκε Zπρ(οuςb fτMηh HΜπέhιqλα, ανé καiιd yνWτρο)πRαλxάd,z παραμέHνοντας pστéοc πρ$όσωhποf,É τα iμ,αMλ*λι&άO κDαιw (τα ρgούχWαó της, καHι nσMτη συTνéέχεSια FπMερQιπbλανvήθηκε στéοi π(οτ,άμιD.* Οι φωLνsέgς τουGςg *σταjμάτAησαν sμον,ομιάkςj.p ΜOια rαtπό lτιςA 'γJυmναGίκεςD xανα!πνcέBειu.
Ο Ρούκα ένιωσε τα μάτια τους πάνω του και δεν ήξερε τι να κάνει. Έπλυνε ξανά το πρόσωπό του, αλλά συνέχισε να κοιτάζει. Οι γυναίκες κοίταζαν κι αυτές. Έκαναν τα ίδια σημάδια στον αέρα που είχε κάνει η Μπέιλα όταν ο Ρούκα μίλησε για πρώτη φορά. Το σημάδι του Μπρέι - της θεάς της ζωής. Ακόμα δεν ήξερε γιατί.
"Ένας δαίμονας της απόψυξης", μουρμούρισε η γυναίκα που είχε χαιρετήσει πρώτη την Μπέιλα, κάνοντάς της νόημα να κάνει ένα βήμα πίσω, σαν να προσπαθούσε να την προστατεύσει.
Ο Ρούκα πλατσούρισε και παραλίγο να σκοντάψει καθώς κοίταζε γύρω του για τον δαίμονα.
ΤοO zπρhό(σQωxπcο$ Éτηjς Dμaη(τyέaρdαCςa του vέγ(ινεg _ροζ. ."Α$υ_τJόpςi εtίmνqαι ο VγYιYοςs μAου*"O.N
Οι γυναίκες τράβηξαν τις κόρες τους από τον Ρούκα στην Μπέιλα, από τον Ρούκα στην Μπέιλα, μπρος-πίσω, και δεν κουνήθηκαν.
"Ελάτε να χαιρετήσετε αυτές τις μητέρες σωστά, όπως σας έδειξαν". Ο τόνος της Μπέιλα φαινόταν ήρεμος, οπότε η Ρούκα πλησίασε χωρίς φόβο. Περπατούσε μέσα από τη λασπωμένη όχθη αποφεύγοντας τις πέτρες με το κεφάλι χαμηλωμένο, όλη η χαρά του ποταμού έφυγε από το βήμα του, γιατί δεν του άρεσε η προσοχή. Κατέβασε τα μάτια του, έγνεψε το κεφάλι του και είπε "Γκάλντρα να σε φυλάει", όπως είχε διδαχθεί αλλά δεν χρειάστηκε ποτέ ακόμα να το κάνει. Οι γυναίκες δεν απάντησαν.
"Μπορώ να παίξω στο νερό τώρα, μητέρα;"
"KΝRαιl, RCuka, πήhγ'αινfεS $νfαK Jπαίξ(εις.c"
Πήγε με μισή καρδιά, χτυπώντας πέτρες μεταξύ τους και καθαρίζοντάς τες στο κρύο νερό.
"Δεν έπρεπε να κρατήσεις ένα τέτοιο παιδί."
Η Ρούκα κάθισε κοντά στη λάσπη και έκανε ότι δεν άκουγε.
"qΟA &νό^μuοmςz xτiο Sα&παιNτεί"w.p jΗZ φωνsήO τηyςK yμjητέ$ρας τουF vβIάθÉυqνε μhε ένZαν _τWρόiπο ποWυ Dθgα μά*θαινAε όaτι IήτVανm Lμόνlοl γιÉα τJους kενOήnλOικεlςk.
"Ο νόμος του Βορρά". Η γυναίκα έφτυσε και μετά έδειξε προς την κατεύθυνση του Ρούκα. "Τα κουτάβια του Νος γίνονται λύκοι".
Ο Νος, από το βιβλίο, σκέφτηκε. Ο Νος, ο Θεός του Βουνού. Ο θεός του κακού θανάτου, του χάους και του πόνου, που έπαιρνε τους κακούς ανθρώπους και τους έκαιγε για πάντα στη φλεγόμενη φυλακή του.
"Τότε σκότωσέ τον". Η μητέρα του τράβηξε τη λεπίδα που ακόνιζε καθημερινά και κρατούσε σε μια δερμάτινη θήκη στο γοφό της. Την άπλωσε με τη λαβή πρώτα, και ο Ρούκα δεν μπορούσε παρά να θυμηθεί το μέταλλο που ήταν λερωμένο με αίμα ή να ακούσει τον ήχο της που σκάλιζε λαγούς.
Η _μmηxτHέyρwα. ^τnουZ ΣάουGθροDνB rδίστFασsε_ και κο!ίwτhαξε zπkρ.οςd )τfιςI αδελZφές Lτηςh. "KΚάxντε GτGο MμHόGνοι σ)αςb"y.ó $ΈMριNξOε Yκlάiτι ποMυ έ'μvοAι(αζεF RμLε lκwουxβGεIρτοTύvρα Tσ,τVο ποYτRάμιh vκ,αι μLεQτάF γύKρkιZσaε σανL νcαh είχεm wτrεTλεjιgώσtεnι Iη σfυζsήτηση.y
Η Μπέιλα σηκώθηκε όρθια. "Δείξε μου το θάρρος σου". Τα μάτια της έλαμψαν καθώς κρατούσε το μαχαίρι πιο μακριά. "Αλλιώς κράτα το αδαές στόμα σου κλειστό".
Το αεράκι έκανε τη Ρούκα να ανατριχιάσει, σφυρίζοντας γρήγορα και δροσερά ανάμεσα σε όλους τους, καθώς οι τσαλαπετεινοί ούρλιαζαν από πάνω.
"Ευχαρίστως." Η γυναίκα μύρισε. "Θα φέρω τον άνθρωπό μου."
ΤWο γ!έXλtιGοg WτHηaς Μπwέéιλα zακsούστIηκVεv xτραχfύ και μrη. pφιYλSικό. B"qΘαH zφ,έρειiςj jτaοFνF άxντρGαQ vσHουU;S ΝtόqμιζαO óόiτMι) Iοι nΝsόZτι'ο^ι dέχcο*υν jαuγκNά!θιóαs.U BΚόJψεq τον λFαcιμRό τουé μόνη yσου., WαMν τοU Tθ.εωρrείς( καRλύτYεuρο.a ZΑλλ*άK πρέCπε'ιY νbα σgε Hπgρο!εÉι^δο,πKοCιήσωi, εί,ναιN zδυναnτόR πMαιδί). Θgα dκZλαrίεAιH καιq UθBα qστ.ρJιφXογυ.ρίζ&ει Lκ_αιF mθxαy Wσεz nποNλεYμAάRεgιQ,A uοπpόHτε Zδεν θαJ iεί'ναι_ OτόσHο tεéύκMολοw Aόcσο. έIνα_ PμHωρAόn"V.W ΠfέτnαNξεX τοZ vμcαwχαrί,ρι! JμεS Zτéηwν κοκάλινηé λαjβnή, pτpοN οZπlοFίο kκαtρφKώθηrκε kγjερά &σAτοJ χώbμjαh.

1: Ένα κρύο, σκοτεινό μέρος. 423 G.E. (Galdric Era) (3)

"Έχεις τρελαθεί."
Οι άλλες μητέρες του Χούλμπρον είχαν ηρεμήσει τη στιγμή που άρχισε η ανταλλαγή απόψεων ή κοίταζαν τη βρωμιά και έπλεναν τα ρούχα τους.
"Όχι, είμαι ένας λεξιπλάστης. Και σας προειδοποιώ - στείλτε τους άντρες σας για το γιο μου, και θα καταραστείτε τις μήτρες των θυγατέρων σας, και το σόι σας θα γεννάει τέρατα για πάντα". Κοίταξε τη Ρούκα και άπλωσε το χέρι της. "Έλα, παιδί μου."
Εfκyε)ίOνOοYς pυπtάκουσε$,m έσRτSω κsαι αρnγgά', ,σiηκώνxοντÉαςO μιαN πóέτρα OκLαAιG ÉσκεéπQτ_όPμενοAςó )ότι fαHν χtρNειαSζότlαν θ$α σtυ$νέmθ'λzιWβFε ÉτSο DκVεφhάλιY τJηhςY γsυnναί)καJς όπωwς συνcέθ^λcιβYε τα CέAνvτοSμDα.b ÉΗ Μπέrιλ_α) *έaβγpαλε τwο yμαcχα*ίhρι τηFς αFπόh το χuώuμαj κ,αι ^τ&οm σLκούDπιOσεt στyο !φόρεμά Hτ.ης, κοsιYτάζjον$τkας iγFια τεxλJευSτα)ί&α φορ.άC lτ&οsυFς bάλλAουnςD,U καwι πSαlρgόYλο ZπQοmυI ε)πzανέλαxβαν lτzοf σNη)μ)άdδι τοLυS JΜOπ)ρGέsι σ(τοTν $αÉέραs,$ ηv πóράξηJ αυτή hέrμοAιtαUζJεM Wτώ&ρjα Fναh τοqυςZ cφοβrίζLεSιd.É
"Μη σε νοιάζει για ό,τι είπα", του είπε αργότερα καθώς περπατούσαν στο σπίτι. "Ήταν όλα ανοησίες για μεγάλους".
Εκείνος της είχε χαμογελάσει και δεν είχε πει τίποτα, αν και θυμόταν κάθε λέξη. Ήξερε ότι μιλούσε σε αυτές τις γυναίκες με αγένεια για τους ίδιους λόγους που είχε εγκατασταθεί κοντά σε ένα "στοιχειωμένο" δάσος. Αλλά δεν ήξερε ακόμα γιατί.
* * *
ΌqτjαTν οι γvυiναίκεHς τlοdυ rποkταtμούM χά&θ*ηHκVανM mαπRόU ταt Zμqάτι&α τHουc,W εjίχTεé ÉαHνYτιlκαjταvστήUσειj τrηP πWέMτRρyα uτουS tμpεX uέqνα gρKαAβMδί καVιn tπ&οVλhέvμgη.σxε* iτουOςX UεπιδóρLοdμείóς^ σDανu τον Χ^άrκι *τéο^νM γFεHνcνBαίοP,l φωQν!άζ&οFν&τας σGτ_η*νp QπολjεOμικjή τwοIυV οCμ!ά)δiαb nνZα éαUκο,λο$υnθήσεLι iκαuιn &ν^α αντ*ιμεQτUω!πqίmσgειa τfο. kθyάνα!τfο fχωρί$ς φóόβο.i
Η "πολεμική του ομάδα" ήταν στην πραγματικότητα τα φανταστικά του αδέλφια. Έπαιζε στο δάσος μαζί τους σαν τους παλιούς ήρωες, πολεμώντας τον αέρα ή τα δέντρα και αγνοώντας τις εκκλήσεις της μητέρας του να μη χαθεί, αφού γνώριζε κάθε δέντρο και το φλοιό του τόσο καλά όσο το δέρμα στα χέρια του. Με τις ψεύτικες αδελφές του θα μιλούσε για φωτιά και έντομα και φυτά και για το πώς μια μέρα θα έτρωγε μόνος του ένα ολόκληρο ελάφι, αν του δινόταν η ευκαιρία. Αλλά η μητέρα του τον έμαθε πάντα μόνο να πιάνει λαγούς, και όταν τον ρώτησε γιατί δεν έτρωγαν ελάφια, εκείνη τον ρώτησε μόνο "Μπορείς να πιάσεις ένα;", και εκείνος κοίταξε το έδαφος, και το άφησαν έτσι.
Στον Ρούκα άρεσε να είναι μόνος του και να φαντάζεται τα πράγματα όπως θα μπορούσαν να είναι, αλλά μερικές φορές ευχόταν να είχε παιδιά για να παίζει μαζί τους. Λίγους μήνες μετά το ποτάμι-ποτάμι είχε ζητήσει από τη μητέρα του αν μπορούσε να παίξει έξω από την αίθουσα του Χούλμπρον με τους άλλους - άλλη μια μέρα που θυμόταν περισσότερο από το μερίδιό της.
"Δεν είσαι σαν αυτούς, γιε μου". Εκείνος το εξέλαβε αυτό ως "όχι", αλλά αργότερα εκείνη του έτριβε και του έραβε το παντελόνι και τον χιτώνα, μουρμουρίζοντας "Τι έκανες στα μανίκια", καθώς το χτυπούσε στο σπίτι τους και οι σκόνες της σκόνης έλαμπαν στον ήλιο. Ύστερα βούρτσισε και καθάρισε τα μακριά, ξανθά μαλλιά της με νερό κουβά από το πηγάδι τους, κι εκείνος ευχήθηκε για εκατοστή φορά να τα είχε κι αυτός αντί για το πυκνό λιπαρό μελάνι του πατέρα του και των περισσότερων άλλων. "Θα πάμε μαζί". Είχε χαμογελάσει και είχε φορέσει μάλλινο καλσόν και σουτιέν και είχε δέσει τα μαλλιά της πίσω με ένα μαντήλι.
Είχα^νm πεgρGπατiήσÉει !χέριx-RχSέIρι^, όπ(ως όταν ήτανó μNιYκyρsόCς,$ καaιR όHτóανc Xέ&φDτgαVσTα_νZ κzοντzάj !σταμlάτησε kναD aχαUμογrελάYεGιJ ^και τοdν Zάρπ*αIξRεÉ LτόTσdο Éδυ&νWατάW π)ουY πQοNνούσaεK.c $"Μuίuλαl μόiνFο σ^τmα iαVγόmρ*ια. qΑIν$ KταL éλAό)για τaουLς fείFναιt σfκ.λRη(ρIά, lαdγOνόησέ. τ,αy, καRιz ανH pαυτό' δεAνC πετZύχεPιQ.(.P."i τα éχsείλMηB τηBς tσχGηkμJατίζqο)υGν )μ.ι^αF ^γqρα&μ'μ&ήI καOι& κ'οxιDτwάζyεZιj αaλλYούr, N"θυVμsήkσcοéυI το lβιβ&λ*ίIοn".w
Εννοούσε το βιβλίο με τις ιστορίες, που στην πραγματικότητα λεγόταν το βιβλίο της Γκάλντρα -λέξεις της προφήτισσας και όλοι οι παλιοί θρύλοι. Η Ρούκα υπέθεσε ότι στην πραγματικότητα εννοούσε "μη φοβάσαι".
"Ναι, μητέρα".
Κατσούφιασε. "Θα φέρω μερικές προμήθειες. Δεν θα αργήσω".
Οι ,λFόsφaοιj τxουn χMιÉονιAού συσσωρεύCοIνéτYαPν sόKλRο cκpαι πKιο JαρYαιάw κ'οντMάf &σBτοz ΧuοPύÉλvμπRρaονm,c κ&αNι Pτο YνSερό. συ,γκAε!νZτAρ.ώ_νhο!ντανK στις WκSοιHλότOηGτεςz,k Jτιpς VτάOφρους κCαqι fτFα μουσcκéεPμKέν(α χωράφιuαK κIάXτ*ω από mτα_ πόδι_α τnουςk.M Οf ΡDο_ύqκlαP vέτρMεZξεh GναG *εξερευ!νwήbσε)ι τsιaς sλrαGκκοQύSβεOςN, αλλsάr ήξJερεg (καbλéύτUερUαp PαwπGό ÉτVο PνZα πλατσBουρίnσεóι) zμ,ε τGη )μuηaτέyρα τOου OναN πsαWρακRοQλοsυθzεί_. ΕίcδεS τqο cμ$ιOσUοπαZγωμVέfνtο πτxώμα εPνMός$ σCκίοxυOρCοcυ ,εZδZάφοqυRς καFι hσjταyμMάaτησhε Oνα τHο πα^ρακlοóλwοnυuθεuί&,, κrαRιq éμεKτXά DπBα)ρ*ατήéρuηDσkε έuναy (άλλο qείδοFςj (τουg Wν'αó Tτοl σGέρLνHει, LσαHνR Cνα ή$θiελεc ZνVα τpο φaέbρbεÉιU kστPο σπkίpτaιT τfοIυ.ó
"Μητέρα, κοίτα, προσπαθεί να βοηθήσει!" Έδειξε.
Εκείνη ακολούθησε τα μάτια του και μετά κοίταξε αλλού. "Όχι, παιδί μου. Ο χειμώνας τράβηξε πολύ καιρό. Θα φάει τα δικά του για να επιβιώσει".
Κοίταξε ξανά και ένιωσε την ευτυχισμένη υπερηφάνεια να χάνεται. Στη συνέχεια προσπάθησε να βγάλει από το μυαλό του αυτή τη νέα γνώση ή να την αποδεχτεί ως φυσική και όχι τρομακτική, αλλά και στα δύο απέτυχε.
ΌτYαJνé δuιέσKχ!ισαNν WτηFνN κορυφοKγρα_μμή_ !π.ου σηZμJαaτuοδ_ο)τοCύσε VταX φυKσ_ικάD tσύhν!οsρα Xτου$ ΧοBύdλμwπwρονh, πρhοYσRπ&άIθησtεO éνQαf μηνc Éκοpιτbάhξbει JαpγQεpνWώÉς Hτ*αM πρό)σ(ω&πα xόλnωQν τéωνé κατmοCίκωHνs τηςV π_όλpηnς καιw απέτυJχBε Yξzανά.x qΕuίδε uνέLο'υς *καιm ηλmι_κAιωxμέν(οLυς, ά&νδρεDςH &καZι& γ!υνJαiίκεcς, χ*λωmμούKς κjαι) Hμnελ(αμGψqούFς, όiλουkς IβρώlμRικοYυ&ς.* Οlιz μcύUτYες FτGο*υ!ςr,Y τα φnρύ_δ,ια 'κóαιQ τsα μέτωπά$ τους είóχDαν κhλIίσzηA Gκαι πvρvοεξ.είχfαzνu GσWεx lκbάθlεD λογής zδιbαφορετTιgκάj σ*χήbμαiτα, καXιJ 'μεγgέiθη, αλGλ^ά καCνένóα.ς τοzυRςó nδRεQν MέμDοJιαζεr μNε! !τHοdνó ΡdοVύhκ*αK.N
Σκύλοι πάλευαν δίπλα σε μάντρες με κουρεμένα πρόβατα, και ήθελε να πάει να τα δει, αλλά η μητέρα του κούνησε το κεφάλι της με τον τρόπο που σήμαινε "όχι και μην το ξαναζητήσεις". Παρατήρησε ότι οι δύο δρόμοι της πόλης ήταν ένας σταυρός και ότι τα σπίτια ήταν χτισμένα σε δακτυλίους που ξεκινούσαν από την αίθουσα στο κέντρο, και αργότερα έμαθε ότι οι άνθρωποι της τέφρας έχτιζαν σχεδόν τα πάντα σε κύκλους επειδή πίστευαν ότι ο Τέγκριν, ο θεός των άστρων, σφυρηλάτησε έτσι τον κόσμο.
Ο μεσημεριανός ήλιος ζέστανε το δέρμα του Ρούκα, αν και ως συνήθως το αεράκι φυσούσε δυνατό και δροσερό. Ο Χούλμπρον βρωμούσε ανεξάρτητα από αυτό. Ο χασάπης δούλευε στο ύπαιθρο, με το αίμα να διαρρέει από μια σάπια τρύπα και να αναμειγνύεται με τα απόβλητα της εξωτερικής τάφρου της πόλης- οι άνθρωποι στέγνωναν και έγδερναν γούνες ή δερμάτινα είδη από τα σπίτια τους, τα παιδιά έπαιζαν ή έκλαιγαν κοντά, κυρίως στον αέρα. Ακόμα και ο σιδεράς σφυρηλατούσε τις ράβδους του κάτω από ένα χλοοτάπητα που είχε χτίσει στο πλάι των λεπτών τοίχων του, πολύ φτωχός για να φτιάξει ένα κανονικό μαγαζί. Ο Beyla είπε ότι το χειμώνα τα περισσότερα πράγματα εδώ θα έκλειναν.
"Η ζωή στο Νότο είναι ένας αγώνας δρόμου", είπε, "για να αποθηκεύσεις τρόφιμα, καύσιμα και ζεστασιά πριν από το κρύο".
ΕίπMε ότι γιyα το sμιRσό ,χρFόéνIο οιd nοtικογένειtεςJ σkυhνωzσWτίζονVταuνc Kκbαι, πAρ*ο$σgεύtχ,οgντQανX bναb kτο ξQεπcεράσ!οrυjν,P καuι vτηéνH dάνοTιZξzη Lο!ι kάν(τρεuςx εBμφανVίζTοντYανY αOδύ*ναRτ^οkιW κaαι γκvρίtζοHι,d έxψFαvχ,νuανH τIα σπnίτιéαÉ )τaωνU vγPε'ιτlόνων* OτOοGυlςT γιWα. π,εινQασμέpνα,p éπαγωμtένα pπτώμaατDα _κ*αι τGα έκαIιÉγIαν χtωρίqς& τεfλετjέNς'. ΚαAι τtότεm kόZλαU UθαV άUρOχnιζανA lαπό^ τηsν α*ρKχή.
"Τα λέμε σύντομα", είπε χωρίς να κοιτάξει καθώς τον άφηνε στον φράχτη της αίθουσας με τους ακονισμένους πασσάλους, που όπως του είπε αργότερα, βοηθούσαν να σταματήσουν τους ιππείς επιδρομείς από τις στέπες.
Μπήκε μέσα από την ανοιχτή πύλη στο κίτρινο γρασίδι, χαζεύοντας τις τεράστιες μηλιές που είχαν φυτευτεί ως καταφύγιο. Άλλα παιδιά έτρωγαν τα φρούτα και κάθονταν κοντά στη σκιά, αλλά ο Ρούκα δεν ήταν σίγουρος ότι του επιτρεπόταν ή με ποιον άνηκε, οπότε βρήκε ένα κομμάτι κυρίως ξηρού χώματος για να καθίσει και να παρακολουθήσει τους άλλους. Δεν ήξερε τι να πει ή να κάνει. Πήρε κομμάτια από ξύλο τέφρας και ένα μαχαίρι από την τσέπη του και προσπάθησε να σκαλίσει τα τσοπανόσκυλα που είχε δει. Αλλά κυρίως, παρακολουθούσε τα παιδιά να παίζουν.

1: Ένα κρύο, σκοτεινό μέρος. 423 G.E. (Galdric Era) (4)

Τα κορίτσια και τα αγόρια έπαιζαν χωριστά. Κυμαίνονταν από νήπια μέχρι ίσως και δώδεκα με αυτοπεποίθηση, και τα μεγαλύτερα αγόρια τσακώνονταν και πολεμούσαν σαν τα σκυλιά, ενώ τα μεγαλύτερα κορίτσια κάθονταν ή στέκονταν σε κύκλους. Παιδιά στην ηλικία της Ρούκα ή μικρότερα περιπλανιόντουσαν σαν χαμένα, και εκείνος τα παρακολουθούσε όλα και ένιωθε διαφορετικά. Χαμογελούσε όταν χαμογελούσαν και γελούσε μαζί με τους άλλους όταν ένα κοριτσάκι έσκουζε και έφευγε από μια ακρίδα, και για μια στιγμή μόνο ξέχασε ότι η ζωή ήταν μόνο ένας αγώνας δρόμου ενάντια στο χειμώνα σε ένα σπίτι δίπλα στο δάσος χωρίς αδέρφια και ότι δεν έμοιαζε με τους άλλους.
"Σταματήστε να μας κοιτάτε".
Τρία μεγαλύτερα αγόρια στέκονταν σε απόσταση μόλις ενός ανδρικού μήκους από το σημείο που βρισκόταν ο Ρούκα. Δεν τους είχε δει, επειδή τα δέντρα έκαναν το κρύψιμο απλό, κι εκείνος ήταν τόσο συγκεντρωμένος στην κατασκοπεία και το σκάλισμα. Ο ομιλητής είχε λείο δέρμα και στρογγυλό κεφάλι με θαμπά, κανονικά μάτια, και τα αγόρια έμοιαζαν όλα με αδέρφια. Τρίδυμα, θυμήθηκε ο Ρούκα να σκέφτεται, όλα ακόμα ζωντανά. Ευλογημένοι από τους θεούς.
"Δεν Dή!μFουν"(, ε,ίπMεn,U νIιvώHθMοXνταTς αGπόJρριÉψηl,Q καιh CμετHάL σfυqνBέ.χισεn NναY Fσκ)αmλéίζεaι καBι. ήλxπιrζSεl Mότqι θgαZ *τονl kάφéηVναν Pήσυ(χwο.f
"Έχει ένα μαχαίρι".
Το αγόρι το έκανε να ακουστεί σαν κατηγορία, και ο Ρούκα παρατήρησε ότι είχε πει "το" και όχι "αυτός".
Αλλά αγνόησε τον τόνο και κράτησε ψηλά το τελικό περίγραμμα των μπροστινών ποδιών και της μουσούδας του σκύλου του. "Θέλεις ένα;" Ένιωσε μια τρελή ελπίδα ότι, ίσως, αν έπαιζαν μαζί, τότε ίσως μπορούσαν να γίνουν σαν συγγενείς.
ΤFοÉ HτρGίδυ*μpοV _συóν.ά'ντyησεq τα μcάjτZια AτnοXυ&. PΕ&κεxίνÉοOς mκOοί^ταaξεa UτóουZς άλλQουIς και μετjάq πρDο!ςj ,έmνα δαχτυaλίδιa κορ*ιMτσBιώνi PπGοBυ ,παtρmαtκοtλKουsθóούÉσÉανH.
"Ναι."
Ο Ρούκα το πρόσφερε, και το αγόρι έφτασε πίσω και χαστούκισε το παιχνίδι με όλη του τη δύναμη.
Το δέρμα έσκασε πάνω στο δέρμα και όλο το χέρι του Ρούκα τσίμπησε. Είχε χάσει τη λαβή του και έβλεπε το σκάλισμα να αναπηδά πολύ μακριά για να το χρησιμοποιήσει, και ένιωθε ότι ήθελε να κλάψει ή να φύγει τρέχοντας. Αντ' αυτού, πήρε ένα άλλο κομμάτι από την τσέπη του σαν να μην είχε σημασία και προσπάθησε να μη δείξει πόσο πολύ πονούσε. Είδε το χαστούκι ξανά και ξανά στο μυαλό του, παρατηρώντας τώρα πώς οι άλλοι κοίταζαν και χαμογελούσαν. Τον έκαιγε η ντροπή που σκέφτηκε ότι θα έπαιζαν μαζί.
Το επFόμενο χCτOύtπwηrμαs τzον dβρ(ήκmεl στfο αυqτHίw.s
"Βγες έξω!"
Ο Ρούκα ένιωσε αυτό που νόμιζε ότι ήταν μια κλωτσιά στην πλάτη του, ένα χαστούκι στο μάγουλό του. Γεύτηκε αίμα, που έμοιαζε να πνίγει τη ζεστασιά του ήλιου και την ευχάριστη απαλότητα του ξύλου στο χέρι του. Στάθηκε όρθιος και οπισθοχώρησε προς την πύλη χωρίς να σκεφτεί, θέλοντας μόνο να προστατεύσει τον εαυτό του. Άκουσε τώρα φωνές και ζητωκραυγές από τα μικρότερα αγόρια.
Ο Ρούκα προσπάθησε μόνο να τρέξει. Προσπάθησε να πει "σταμάτα", αλλά δεν ένιωσε τίποτα άλλο παρά ένα σφίξιμο στο στήθος του που έπνιγε τις λέξεις, και έφτυσε αίμα και σκέπασε το κεφάλι του με τα χέρια του. Η πύλη έκλεισε, οι ζητωκραυγές συνεχίστηκαν, και δεν ήξερε πού θα μπορούσε να πάει. Το μαχαίρι του, όμως, παρέμενε στο χέρι του.
Ν&αZ θaυμάVσαÉιx τ.οx $βι'βdλrίο, είGπ^ε η lμηdτqέρVα τ&ου, καIι jπuαρcακολzοRυRθο^ύσε τη (δvυdσ^κKαμxψZίαn στηRν πWλάtτηg της YκαBθCώaςg τηWν! aέCβλnεπcεS νFα τοf Tλkέει zξ_αPνWάc καιh ξανά $σZτRοR tμwυsαGλό Iτουb.
Οι ήρωες του βιβλίου δεν το έβαζαν στα πόδια. Οι ήρωες του βιβλίου πολεμούσαν με τέρατα και χάραζαν τον γνωστό κόσμο από πάγο, στάχτη και σκοτάδι, και ποτέ δεν έκλαιγαν ή φοβόντουσαν.
Ο Ρούκα γύρισε στη φτέρνα του και σημάδεψε. Έσπρωξε όπως έκανε ενάντια σε φανταστικούς επιδρομείς, τέρατα και στέπες, και έσπρωξε την αιχμή του μαχαιριού του στο μάγουλο του πιο κοντινού αγοριού.
Λυπάμαι, σκέφτηκε, αλλά εσύ το ξεκίνησες.
Η 'σάfρκαF κCάτω Iαmπό Zτ_οk μdαrχαίρ.ι χω.ρYίOσCτgηκhε qαμhέóσως.^ Την ένιωJθTε. ,πmο*λύ πAιkοT xμiαλQα.κRή αsπόG Wτο* fξ'ύXλο,X Aκ$αιf οn Ρο'ύκα θsυμhήOθZηHκε να αναOρwω_τι(έ$τKαιl αóν( τοé να κMόβειςk ανqθρ'ώπbοlυPςj cήταvνV πxιVοK DεύκLολο απόj τ.οG wναs κόβειqςy ξAυÉλqεAίlαW.
Τα γέλια και οι ζητωκραυγές αντικαταστάθηκαν από τις κραυγές. Τα παιδιά έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση και ο Ρούκα κοίταξε το αίμα στο χέρι του και πάγωσε. Πριν από λίγο, είχε σκεφτεί, ήμουν απλώς ένα αγόρι έξω από μια αίθουσα, που χαμογελούσε και σκάλιζε ξύλινα σκυλιά, χωρίς καμία διάθεση να βλάψει κανέναν.
Κάποια από τα κορίτσια επέστρεψαν με γυναίκες με κόκκινα πρόσωπα που κοίταζαν τον Ρούκα σαν τις μητέρες στο ποτάμι. Οπισθοχώρησε και προσπάθησε να τρέξει προς την πύλη, να σκαρφαλώσει ή να βρει ένα μάνταλο, και μετά έπεσε με τα μούτρα πάνω σε γενειοφόρους άντρες που μύριζαν ιδρώτα και καπνό φωτιάς.
"Θέλω το χέρι του!" Μια νεαρή γυναίκα αλληθωρίζει και σφίγγει το χέρι του αγοριού που είχε μαχαιρώσει. Οι άλλες γυναίκες μουρμούριζαν τους επαίνους τους. "Πάρε και τα δύο!"
Η .Ρhούvκαk κyο*ίτjαwξε κsαι* sε'ίδε SέναI Xόμ'ορφ(ο MπSρόσωqπο) PσLκzληρό dαπÉό LοIργVή.R xΤοG _θbυμ^όcτuαJνé σBυRχνά HαzρFγό!τaεFρxαó lστ*ουJςA Jεφtιάλrτε!ς τtου.
Ο ψηλότερος από τους άνδρες κοιτούσε με μισόκλειστα, υγρά μάτια. Η γενειάδα του δεν κάλυπτε τα σημάδια και τα σημάδια στα μάγουλα, και η γούνα του δεν κάλυπτε τη μυώδη δύναμή του. "Τα αγόρια τσακώνονται", είπε, "είναι φυσικό".
Η γυναίκα έδειξε. "Αυτόν τον δαίμονα τον λες φυσικό;"
Ο άντρας που ο Ρούκα έμαθε αργότερα ότι λεγόταν Κάρο τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Έπιασε τα μαλλιά του Ρούκα με το ένα χέρι, το χέρι του με το άλλο, τον έσερνε ανήμπορος, και μετά τον πέταξε στο γρασίδι. Κοίταξε τις γυναίκες και μίλησε ξανά με τη βαθιά του φωνή. "Ο δαίμονάς σου είναι αδύναμος, σαν αγόρι. Εγώ τιμωρώ τους άντρες". Κούνησε το χέρι του και οι πολεμιστές του διασκορπίστηκαν, αφήνοντας τον Ρούκα πίσω από τους πασσάλους και τον φράχτη με τις γυναίκες και μια οργισμένη σιωπή. Αυτή έσπασε για λίγο μόνο από τους λυγμούς του πληγωμένου αγοριού.
"Θα (το hκάνωC εDγώU"q,C NείsπÉε) ηa γυkνmαίκÉαF ποbυy κqρ)ατxούbσYε τοc ÉαuγόρMιm, W"ε*ίνWαιa qο γιος wμουc ποZυ χτbύπVησεY".ó
Οι υπόλοιπες κούνησαν τη γλώσσα τους ή έγνεψαν και η ομιλήτρια τράβηξε ένα σέξ, και για πρώτη φορά η Ρούκα συνειδητοποίησε ότι όλες οι γυναίκες φορούσαν λεπίδες.
Είχε ακόμα το μαχαίρι του, αλλά αυτές ήταν γυναίκες, αυτές ήταν ματρόνες. Μόνο ο Ίμλερ ο Προδότης είχε πειράξει ποτέ γυναίκα στο βιβλίο, και γι' αυτό το τρομερό έγκλημα έκαιγε στη φωτιά ακόμα και μέχρι το τέλος του κόσμου.
Ο Ρούκα γύρισε και τεντώθηκε στα δάχτυλα των ποδιών του, μετά πήδηξε και προσπάθησε να γαντζωθεί στους ξύλινους στύλους για να φτάσει το μάνταλο, αλλά δεν μπορούσε. Κοίταξε γύρω του ανήμπορος τον συμπαγή δακτύλιο των βαριών πασσάλων, έκλαιγε και έσπρωχνε τους στύλους, σκεπτόμενος ότι το κόψιμο θα πονούσε τρομερά και ότι με ένα μόνο χέρι δεν μπορούσε να βοηθήσει τη μητέρα του με εκατό πράγματα. Με το ένα χέρι, σκέφτηκε, δεν θα πιάσω ποτέ ελάφι και θα γίνω ακόμα μεγαλύτερο βάρος.
"^Λfυπάbμéαιl"Q. uΓύρnιNσε πρwο)ςJ sτ_οé μέροςó xτοfυqς ,καOιR (σκLέφkτηwκεM ότιf ίlσως qνVα KκRαuτ'αλIάAβCαzινzαHνé. y"ΤαY αmγόρiι^α fμ&ε YπλvήγωUσαAν,L και ή$τZαν^ !τόσ^α Cπrολ*λDά,* uκAαιn ήYθsεÉλqαK tαπPλFώlςP GνDα fφfύγcω"j.
"Πιάσε τα χέρια του", είπε ένας από αυτούς και οι άλλοι κινήθηκαν προς το μέρος του.

1: Ένα κρύο, σκοτεινό μέρος. 423 G.E. (Galdric Era) (5)

Ούρλιαζε και χτυπιόταν και κουνούσε το μαχαίρι του και είδε ακόμη και τα μεγαλύτερα παιδιά να σκύβουν από τον τρόμο. Οι γυναίκες όμως άρπαξαν εύκολα τα χέρια του και τον κράτησαν, φωνάζοντας ενθαρρυντικά η μία στην άλλη, καθώς του τραβούσαν πίσω το μανίκι και τον κρατούσαν κάτω στο χορτάρι. Θυμόταν να κοιτάζει ψηλά και να βλέπει τα κίτρινα μήλα και τα κλαδιά των δέντρων να λικνίζονται στον άνεμο, θυμόταν να νιώθει ότι αν του έπαιρναν το χέρι ο ουρανός θα ήταν ακόμα γαλάζιος και τα σύννεφα θα εξακολουθούσαν να κυλούν μακριά.
"Αρκετά."
Οι γυναίκες σταμάτησαν. Ο Ρούκα κοίταξε ανάποδα και είδε τη μητέρα του στην πύλη να ασθμαίνει και να κρατάει το μαχαίρι της. Ο Κάρο και οι πολεμιστές του στέκονταν όχι πολύ πίσω.
"pΣε GπρfοειsδFοποιή*σJα!μHε, μdάγZισwσ^αé. .Έπρεnπε ν$α τ*ον κραAτWή_σJεfις".
Η Μπέιλα ισιώθηκε και κοίταξε την ομάδα μπροστά της. Το βλέμμα της περιπλανήθηκε στα βρώμικα σάλια και φορέματά τους, στα άπλυτα μαλλιά τους και στα γεμάτα κηλίδες πρόσωπά τους. Έβαλε στη θήκη το μαχαίρι της και έβγαλε τη γραβάτα των μαλλιών της, αφήνοντάς τα να πέσουν γύρω από τους ώμους της, διαφορετικά και καθαρά. Η καρδιά της Ρούκα χτυπούσε δυνατά -στεκόταν μόνη της και αντιμέτωπη με τόσους πολλούς και δεν είχε ποτέ σκοπό να την βάλει κι εκείνη σε μπελάδες.
Τότε γέλασε και εκείνος ανατρίχιασε. Δεν μπορούσε να δει τίποτα αστείο.
"Μια ολόκληρη αγέλη από νότιους λυκάνθρωπους για ένα μικρό αγόρι;" Τα λόγια της κόλλησαν καθώς έκανε μια παύση, και μετά βγήκε μπροστά. "Κοίταξέ με". Έδειξε τα δόντια της, αλλά για τον Ρούκα δεν ήταν χαμόγελο. "Είμαι η Βισάν. Είμαι γεννημένη από τον Θεό".
ΟZ Ρ,οWύZκα χάHζéεψε τη_ν παρά!ξεRνη γυναίκαq gπου έμfο)ιaαζVε^ αJκqρFιCβCώkςB μεk Iτη, Jμητέρ&αc tτhου και $ανaαρωvτrήθη)κε ανh .έSπρεπεO να LκάνOεvιD τNο .σημάδιi το.υ LΜπρέιf.m
"Θα ήμουν η Πρώτη Μητέρα εδώ αν ήθελα. Όλοι το ξέρετε. Δεν είμαι μόνο επειδή το επιλέγω". Κοίταξε ξανά τον αρχηγό και τους άντρες του, που σίγουρα μπορούσαν να την ακούσουν. "Αν πειράξετε τον γιο μου, θα διεκδικήσω την Κάρο".
Με αυτό εννοούσε "να τον διεκδικήσω ως σύντροφο", κάτι που η Ρούκα δεν ήξερε ότι μπορούσε να κάνει. Θυμήθηκε να αναρωτιέται αν η μητέρα του Κάρο ήταν μία από τις γυναίκες που τον κρατούσαν κάτω.
"Κάντε κακό στον γιο μου, άσχετοι μπάσταρδοι", βγήκε πάλι μπροστά, "και θα πάρω κι άλλους. Πολύ περισσότερα. Θα διαλέξω μισή ντουζίνα συντρόφους και θα τους βάλω να διώξουν τους άντρες και τα παιδιά σας από αυτή την πόλη ή θα τους θάψουν στη γη". Τέντωσε το πηγούνι της σαν μαχαίρι. "Και όταν θα είστε ολομόναχοι και αβοήθητοι, θα κάψω εγώ η ίδια τη γη και τα σπίτια σας". Το χαμόγελό της, που στη Ρούκα έμοιαζε πάντα όμορφο και τέλειο, έμοιαζε άσχημο. "Πείτε μου αδελφές, χωρίς αυτούς τους νόμους του Βορρά που τόσο μισείτε, ποιος θα με σταματήσει;" Έκανε μια παύση, και όταν κανείς δεν κουνήθηκε ή μίλησε, έκλεισε το κενό ανάμεσά τους. "Ποιος θα με σταματήσει;"
Οι pγυiναbίyκDες ξwεπήδqηTσiανV !από τοQνv (ΡwούUκ,α bσhανw Lαπόl nφίzδιq,Y καnιf εκOείνAοςr Cέxτρfεóξ$ε fστaα ,φουσéτάvνιNα τη&ς μAητvέóρDας uτου.
"Είσαι καλά;" Εκείνη δεν τον κοίταξε.
Εκείνος γαντζώθηκε πάνω της και προσπάθησε απεγνωσμένα να μην την ντροπιάσει με περισσότερα δάκρυα.
Η Μπέιλα έβαλε το χέρι της στην πλάτη του και τον πήγε μακριά από τα δέντρα, το γρασίδι και το αίμα. Καθώς περνούσε δίπλα από τον Κάρο, που στην πραγματικότητα ήταν ο αρχηγός Κάρο, άγγιξε τον ώμο του και έσκυψε να του ψιθυρίσει στο αυτί. Τον κοίταξε ντροπαλά, μετά, και ο Ρούκα δεν ήξερε γιατί, αλλά ήξερε ότι ήταν κι άλλη εξαπάτηση. Ο μεγαλόσωμος άντρας έγνεψε και χαμήλωσε τα μάτια του, και στη Ρούκα φάνηκε σαν να μεγάλωσε το στήθος του και οι άντρες γύρω του να συρρικνώθηκαν.
"tΜόνMο Aκ^αgθήκοgνA", εaίπAε,) "θαQ ,πZρέπεfι ναU óέdρχJεéσαHιV πιο σqυZχνnάU, MΜTπέMιgλÉα.q JΤα δCά,σ*η δεDνb εGίνIαι Pμέρiοςp kγιαó τDοzνn bΒι&σάtν"M.
Εκείνη χαμογέλασε και γλίστρησε το χέρι της κατά μήκος του χεριού του. "Ίσως θα το κάνω", έριξε μια ματιά στους πολεμιστές του, "τώρα που βλέπω την ποιότητα των ανδρών".
Τα χέρια τους πήγαν αμέσως στις λαβές των τσεκουριών ή των στιλέτων, σαν να ήταν έτοιμοι να σκοτώσουν, ακριβώς εκεί. Ο Ρούκα σκέφτηκε ότι οι πλάτες τους ίσιωσαν και τα πηγούνια τους ανασηκώθηκαν.
Ο Μπέιλα τους άφησε, σέρνοντας σχεδόν τον Ρούκα από το χέρι, και δεν κοίταξε πίσω, ούτε ρώτησε τι συνέβη.
"Δεν θvα ξjανάρNθοLυzμε",L είπεr αnρXγ)όgτ!ερα,j καθlώGς LκWαθRάaριJζεé cτ^ο HπαρiαÉμοLρCφωμYέbνοó πρόσωπό τXοPυ δKίπWλMα στFην OεσAτία τfουςF. Κ*αιJ éτο μόνBοL lπουv μπcορούσ(ε_ νJα, cσκε^φτKεί! Tήταν: Ευχα'ρισVτPώ, μkη^τgέxρnα._ ΆyλλDοa Tένα μάAθdημαF Kπου pπήρDεc.