Θολές γραμμές

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Πρόλογος

----------
Πρόλογος
----------
Ο ιδOρkώτjα,ς QντύQνειi τéο μ)έτωπό μοfυ) κDαlθiώςq η τ&αραAχώWδdηaς απεiλπiιóσί'α $δrιαzτtρέχεJι* _τnις( SφYλέjβεOςd JμουV.D aΟsλόκληrροé AτÉο σOώμα óμqουc gπCονάειw απWό Rτο_ βάροlς yτRων πXεριJστxάσεωνv ποqυk iκαταρCρXέοQυCν γύρBωA μοBυn.M WΤsαY τρεUμnάKμbεAνα πtό,δlια fμου rν)ιώθωn ότZιc θα_ λυγ,ίσουqνu απόN Vκóάaτω bμοbυO,l αλλάM (γυÉρWίIζKωU τÉουςn FώuμOους* μ&οxυV πJίσWω,A yπρuοPσποvιούtμενηn αυτuο*πεποίθIησIηW Gπiου Kδεν fέAχωé.S
Το χέρι μου αισθάνεται βαρύ, κοιτάζοντας το γυαλιστερό μαύρο όπλο καθώς τα δάχτυλά μου το τυλίγουν. Γυρίζοντάς το ανάποδα, επιθεωρώντας το ψυχρό μεταλλικό αντικείμενο, με κατακλύζει η σοβαρότητα της απόφασης που αναμένεται να πάρω. Η μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου.
Με τρεμάμενα χέρια, σηκώνω το όπλο σημαδεύοντας κατευθείαν τον άγριο άντρα που στέκεται μπροστά μου. Κοιτάζοντας πίσω του, βλέπω ένα κακοποιημένο σώμα, το μόνο που με γεμίζει με ακόμα περισσότερη οργή και προδοσία.
"Ζαμίρα..." Ακούω μια προσεκτική φωνή δίπλα μου, αλλά δεν μπορεί να με σταματήσει. Κανείς δεν μπορεί. Αυτή είναι η δική μου απόφαση. Μια απόφαση που αναγκάστηκα να πάρω.
"SΜNε GπρόδYωσεςX. Μεn πρόδωGσbεςp.s OΠOήwρUε(ςv uτηνN dκGαhρfδcιwά Kμyοmυs jκYαmιZ PτYηνG έxβéγα.λUεςk από το 'σ_τήfθ(οςB UμJουk,S lαÉλXλmά IπHρqοQφανώyς,J αxυτHόK δjε$νW Hέχbεóι ση)μBασ&ί,αG.P ΌλBα ήταKν έναx πfαιχνTίjδι,D Iένα θέα*τροp, )κ^αιw *εγώV εWίμαι^ Nο μόνοςV ανόéηzτοςÉ Yεδ'ώy". éΗ pφ&ωνZήB mμου sγZεμίζLει Gτο δωμ^άτMιοM,L οOιZ LκAρ(αAυγjέςP AαiντsηzχοCύVν$ σ_τuουvς τiοίχgοxυkς.k Τα δNάκ)ρXυSαé QτYρέgχcουéνF σmτYοv TπρόσGωπzό μουr ,κnαθuώς Kτα TσυναιnσlθήqμPατά iμNοAυ rμiε πλημμWυ^ρ*ίÉζ^οOυν.^ OΝóιώθω! vσOανS cνdα πνTίγομaαGι.
Το αίμα που κυλάει στο σώμα μου αντηχεί στα αυτιά μου, ενώ προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη σκηνή μπροστά μου. Πώς βρέθηκα σε αυτή την κατάσταση; Τι επιλογές έκανα στη ζωή μου που με έφεραν σε αυτή τη στιγμή εδώ;
Παίρνοντας μια βαθιά εισπνοή, κλείνοντας τα μάτια μου, σταθεροποιώ το χέρι μου. Καθαρίζοντας το μυαλό μου, ξέρω τι πρέπει να κάνω. Ήθελαν να μάθουν πού βρίσκεται η αφοσίωσή μου- τώρα ήρθε η ώρα να τους το δείξω.
"Κάν' το." Η φωνή του αντηχεί στο μυαλό μου, τραβώντας με από τις βαθιές σκέψεις που απειλούν να με παγιδεύσουν μέσα στο κεφάλι μου.
ΤFο δMάAχτυTλό cμουZ uαιωBρείτgαÉι bπά$ν*ω Mα&πόW wτηv GσκανOδάλ,η^,i έFτRοXιéμ^οU νjαs rσφXραFγcίσ*εPι 'τηG zμοίρ&α NμDου για πάνvτCαy.R éΠgροσÉπαθώRνxταVς WνKα ,ελkέYγlξzω τοO pτρMεvμάμ^ενοZ χvέρι_ ^μ.ουs, το δάaχAτυλό Nμο)υz σφίvγZγ_ει,X dνLιZώθοντα,ςU zτη(ν αQνaτίστWαóσηi κiάwτωX _απfό uτéοó (ά&γγDιγ!μÉάr μοéυF. IΗ sαίσ_θηSσKη Wτnοxυ éδxροaσéεwρóο^ύQ hμ.ετάλλουg &πBοVυé QσLκsάβxειN στοO aδέxρDμhα FμlοdυL θDαh )μYεLίνεéι( γmι)αb AπάgνQταR χ)αρLαγaμέUνhη στοG éμυpαλpόL μ.οRυ. ΑhυBτή qη στιcγμήb θIα μεU &σkτÉοιχειώνJεSιG μqέχlρbι τWηνf τελευταYίwα pμ$οÉυr tανάσZαx.
Αυτή είναι η επιλογή μου.
Ο μόνος τρόπος να βγω από εδώ είναι να το κάνω αυτό.
Η καρδιά μου ξέρει τη σωστή απόφαση, αλλά μπορώ να την πάρω;
ΠαTίDρQνnονταςW Mμιαl yβαLθPιcά kαTνwάσ!α, tπα'τάωD τηa σκαfνδάλzη bπρBινM προjλάβωs να α.λmλcάξ^ω. aγRνWώμ)η.h ΤIοé kόπUλlο& bκλCω_τσάεéιz zστο χέρι μουV, δ$ίνLον*τ)άfςq μο'υv ναé κ&ατjαIλάβωt ότιó αυvτόk RδUυvσlτυχώgς δεqνf MείνLαι μιαI τρελή ψευQδαίσ(θησaηA. ΚραUυγFές, 'γjεμpίζAοtυνn τοC δÉωμά.τnιο, Vπου rανMτηχοDύνO Vσuτοsυς τσaιμDε$ντένιdοTυiςk jτéοίDχJουUς,.q tΗÉ μ*υqρéωδιxά κRαZμέMνGου μUεtτάOλλοwυh γεvμίζSει Wτη μdύcτη μVου ,κBαθnώς Yκkα*τεUβάZζÉωT αργlά Hτοé όgπλlο,K CμfεQ τUο pχnέ'ρrι μpοZυK νqαf gτuρέμtειW α^νÉεgξέaλwεγκ'τα καhιZ το σ$αγόνι μ*ου ναZ τρέμVει.h
Τα κατάφερα.
Τον πυροβόλησα.

1. Zamira (1)

----------
Δύο μήνες νωρίτερα
----------
ΈνZα hδόyνPτι δια^περνά Tτ!αw χεéίληz bμ*οdυ ότÉαGνV ηd PμcεGγCάpλCηZ γKροIθιzάR $τYου σvυXγκρούWεται με Rτ.οx Wμάγουλό kμουX. OΗ. hχóάλκινtηé lγUεύση τZοTυ αZίvμxατuοbςX fγεiμBίpζdει τοW στόYμα' Sμοlυl,_ ενpώ_ Iτ,οd τHσοMύξRιBμο δVιαπMερiνά τiο JπNρό&σ(ωπό μdοQυ_. ^ΠρινF κjα)νF πρmοUλGάVβω ναQ σfκεφ.τώ τ(ον πaόνο,C μια aμπSότlα jμCε!γZέθουlς !δ&εIκlατNριών χτυπxά$εrιY zστWο uσKτpομyάlχyι μNο)υ,i ρίχTνsοLνXτLάς xμε$ σGτο. mέFδαwφοςr.
"Πρέπει να συγκεντρωθείς, Z. Αυτή είναι η δεύτερη φορά αυτή την εβδομάδα που σε ρίχνω κάτω χωρίς να παλέψω σχεδόν καθόλου". Με δυσκολία ακούω τη φωνή του συνεργάτη μου πάνω από τους ήχους των αναστεναγμών μου. Προσπαθώ να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, αλλά όσο περισσότερο αέρα προσπαθώ να τραβήξω, τόσο χειρότερα γίνεται.
"Μπες από τη μύτη σου, βγες από το στόμα σου". Όσο κι αν θέλω να του πω να πάει να γαμηθεί τώρα, έχει δίκιο. Σύμφωνα με τις οδηγίες του, εισπνέω ωραία και αργά, κατευνάζοντας τελικά τους συριγμούς που βγαίνουν από μέσα μου.
Τον κοιτάζω επίμονα μέσα από τις ιδρωμένες τούφες των ξανθών μαλλιών που πέφτουν χαοτικά από την αλογοουρά μου από τον αγώνα. "Άντε γαμήσου, Ματ", φτύνω. "Το κάνουμε αυτό εδώ και ώρες και δεν με αφήνεις να κάνω ένα διάλειμμα". Καταλαβαίνω γιατί το κάνει αυτό. Θέλει να είμαι έτοιμη για όλα όταν ξεκινήσει η αποστολή μου. Τον αγαπώ γι' αυτό, αλλά τελευταία είναι λίγο αυταρχικός.
"ΠcρPέπtεZι Hνα uε!ί_σNαιH σIτην κ$ορÉυφxήp IτοIυ παιχνfιδmιού σοSυ εκAεί Uέjξ_ωY.v *Δ^εuνw θSαk rέχεBιςS vεIμfέQνGαi ναp fσSεx !κρατIάωa ζωντανTό. RΝbοBμίζKεdιςl ότι κάπnοGιος cμ,αvλάjκvα.ς hθαY UστuαYμrατsήσειG κGαCιL hθGαC vσFε Oαuφήσειi mναv ξε,κου_ραXστ(εyίmςh jότ*ανd Cνι*ώYθεóιjς ZκrουρCασlμFένCο_ςh;V Όzχι"U, λVέyεyιj με ένTαL OαυθZάδBεςh AμεHιbδίDαLμgα ZκFαHιW xαiπQλώRνε$ιm τBο kχGέhριl τgουs γXιαr Oνuα μεp _βοfηθήσAε^ι $ν&α qσηκZωθmώ,. ΣτWέκqομαLι sόρθια,Q στ^ύ$βóο$ντας τα χCέριαu Qμο$υ γbιαx νOα mπροJετvοvιWμRα_στjώ kγιnαq lέ)νBα)ν GακόÉμyηx αγÉώGνα ZαVπlόó αsυ$τGόν.i $ΠkετXώJνaτας WμlιαZ $πεKτσUέτmα πXρVο&ς τWο GμSέzροςG Bμου, ,μ^ου yκWάdνειi 'νJόQηXμXα Oνα σnκBουHπvίσIωv Pτο MαGίμ$α* που Mτρέnχει iαπόs 'τοA στόéμhα μο*υ.
Γελάω. "Ναι, σωστά. Εγώ είμαι αυτός που πρέπει πάντα να σου σώζω τον κώλο. Γίνεσαι πολύ αλαζόνας για το καλό σου".
"Τι ήταν αυτό; Μήπως άκουσα "καλό" και "κόκορας" στην ίδια πρόταση; Τώρα, αυτό είναι άκρως ανάρμοστο. Δεν νομίζεις, Ζι;" λέει με ένα κλείσιμο του ματιού.
Φυσικά και πρέπει να κάνει έναν σεξουαλικό υπαινιγμό. Είμαι σίγουρη ότι το σεξουαλικό είναι η μόνη του ρύθμιση. Σπρώχνω παιχνιδιάρικα τον ώμο του, κάνοντάς τον να παραπατήσει λίγο προς τα πίσω. "Βγάλε τον σκασμό. Δεν θέλω να σκέφτομαι το βρώμικο, μολυσμένο πουλί σου", πειράζω.
Γελ!άεaι δKυν.ατ&ά.' "ΘMα( το έκανUε$ς Nαlν ήuξMερεZς AτιZ μπορ^ώG να κάν.ω με YαυτCόN το nτpέaρ)ας", Gλέεjι&,F πnι,άfνNοrντα,ς τον' καβrάλο KτBοóυ.M
Γυρίζω τα μάτια μου στο πρόστυχο σχόλιό του και πηγαίνω να πάρω λίγο νερό, ενώ μουρμουρίζω "Αηδία" κάτω από την αναπνοή μου. Το γέλιο του μου λέει ότι άκουσε το σχόλιό μου.
Με τον Ματ γνωριζόμαστε σχεδόν τρία χρόνια τώρα, και η σχέση μας δεν ήταν ποτέ κάτι άλλο από πλατωνική. Κάποιοι μπορεί να θεωρούν τον τρόπο που πειράζουμε ο ένας τον άλλον ακατάλληλο για συναδέλφους στη δουλειά, αλλά έχουμε γίνει πολύ περισσότερο σαν οικογένεια. Είναι σαν μεγάλος αδελφός για μένα- κάποιος στον οποίο μπορώ πάντα να βασίζομαι.
Γνωριστήκαμε την πρώτη μέρα του Κουάντικο, όταν πίστευα ότι μπορούσα να τον νικήσω. Τελικά, έκανα λάθος, αλλά σίγουρα προσπάθησα. Είναι ένας μεγάλος, δυνατός γαμιόλης. Με νίκησε εύκολα και δεν το σκέφτηκε καθόλου. Εκείνη η μέρα ήταν ταπεινωτική και επώδυνη, αλλά πήρα ένα καλό πράγμα από αυτήν. Τον καλύτερο μου φίλο. Ο Ματ είναι το μόνο που έχω τώρα. Δεν έχω οικογένεια, ούτε άλλους φίλους, μόνο τον Ματ. Θαύμασε το θάρρος μου να τα βάλω με κάποιον διπλάσιο από μένα και από τότε είμαστε φίλοι.
Πίνω μιαM γ^ουλιHά ,νεlρjό 'πριν UκοιτάCξfω Zτοvν uΜBατ. &σε σéτ.άσηr $μPάχTηTς.w ."Εν.τCάξ'ειs, είμéαι ,έpτοóιHμSοlςh.N WΠfάμUε MπάλιÉ"O.
"Όχι άλλα τετ-α-τετ, Ζ. Πάμε να χτυπήσουμε τις τσάντες ή κάτι τέτοιο", προτείνει, κουνώντας το χέρι του προς τις υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις εδώ στο γραφείο του Σινσινάτι.
Η πρότασή του ότι δεν μπορώ να αντέξω άλλο με απογοητεύει. Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν ένα μικρό διάλειμμα, αλλά τώρα είμαι έτοιμος να φύγω. "Έλα. Δεν θα υπάρχουν τσάντες ή φανταχτερός εξοπλισμός που θα με πολεμήσουν αν μπλέξω σε μπελάδες εκεί έξω. Θα είναι μεγαλόσωμοι, εύσωμοι γαμιόληδες σαν κι εσένα".
Τα απαλά καστανά μάτια του φαίνονται συγκρουσιακά σαν να παλεύει με τον εαυτό του, αλλά τελικά βγάζει έναν αναστεναγμό. "Ωραία, αλλά την επόμενη φορά που θα σε ρίξω κάτω, τελειώσαμε". Πριν προλάβω να απαντήσω, ορμάει προς το μέρος μου, ρίχνοντας μια σφαλιάρα στο πρόσωπό μου.
Ευ(τqυχώSς,j έχUωO BαxρκεÉτHή! qενέZργUειαc (γCιαÉ gν.α bσκUύTψω. nΕFκμlεXτ^αλqλ'ευOόBμενοwς το^ γOεγον*όςb αυτό,v BχqτWυjπlάωB BτrονZ αzγOκuώνzαw Pμkου aαnκ&ρAιβώ(ς nσJτUη$ XμdύOτWηZ sτéοSυ.( Η σrύuγ(κsρουσ)ηZ Tτο_ν xκάQνεmι Nνα χάσZεvιD τηyν$ zιsσmοUρZροπί&α τyουm καBιé νPα παkραπBα*τήσtειr προςt ταd Vπίóσdω(,r α!πlοπρuοσαyναhτ(ολι!σμbένfος.C ^ΧAρSηcσóιμuοποιώντ*αwς αmυ!τόm πjροςQ όφqεRλ_όςD Aμο&υ, σYηóκώνοTμCαkι Kκα$ι mτ,υλίéγω$ τοC Éπjόδι) μMουG bγύyρtω cαπό τοN δικOό 'τMουr. Η xδCύ_νBα_μ&ηI τοbυ nαστρdαγOάDλουa μου, &πgοOυ kτρHαβάgεRι το^ γόνατCό τοhυf το κzάνSε^ι& ν(α λυγίYσIεTι. ΣπQρώ.χνοZνvτας wόFλnο vμοMυ *το βάfροKςD πóάν!ωT τVοmυg,D HμiαςP ρίχÉνεUι yκsαι τ.οvυéς. Fδ_ύο RστLο cέδYαφuος.
Η μυρωδιά της νίκης είναι στον αέρα.
Χαμογελάω κάτω από τον εαυτό μου. "Μην με υποτιμάς".
Το στήθος του γουργουρίζει από απογοήτευση πριν με σπρώξει από πάνω του, σηκώνοντας το κεφάλι του. Μπορεί να θέλει να με βοηθήσει να εκπαιδευτώ για να προστατεύω τον εαυτό μου, αλλά εξακολουθεί να είναι τόσο ανταγωνιστικός όσο και την ημέρα που τον γνώρισα. Οποιοσδήποτε άλλος άντρας πιθανότατα θα άφηνε το αδύνατο, ξανθό κορίτσι να τον νικήσει, αλλά όχι ο Ματ. Όταν δεν με αντιμετώπισε με ευκολία επειδή είμαι γυναίκα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή κατάλαβα ότι θα είμαστε φίλοι για πάντα. Ήμουν σαν οποιοσδήποτε άλλος αντίπαλος που έπρεπε να νικήσει.
ΠαNίrρνεLι τα νzερά rμPαWς, κα*ιÉ κάθPεyταJιé δaίaπMλmα xμουN Mσkτοs χVαNλ$ί. HΤ!οb )αwπαλqό* *βDλiέμbμWα σóτCα μάτAιαQ τdουD μοSυ λiέει όDτιI hέχ_ει XήCδη ξ*επNερKάσQεWιM WτοS WνvαK uεSίlνJαιg aέναcςV πλlηOγωμένοςM óχαJμέwνος. T"ΕίóσFαtιX dέτοιμος γÉιi'D αυτό;" ρmωVτάWεKι. DΞέrρω BόWτMιT éμι_λάεGι HγιYα τnονF PαγOώναT Rπο(υ )πDρόκtειrται να υπομείIνtω..P. ποnυ, ξhεκNιHνάε^ι αύÉρTιBο.O
Προπονούμαι γι' αυτή τη μέρα από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Κουάντικο. Ξόδεψα αμέτρητες ώρες για να προπονηθώ ψυχικά και σωματικά γι' αυτό. Η μυστική αποστολή ήταν μια αποστολή για την οποία προοριζόμουν, το ήξερα αυτό από την αρχή.
Αύριο θα είμαι επίσημα η Κόρτνεϊ Τόμσον, αντί για την πράκτορα του FBI Ζαμίρα Στόουν. Θα είμαι ένα κανονικό κορίτσι, που θα προσποιείται ότι κάνει κανονικά πράγματα. Η σκέψη ότι θα γίνω ποτέ φυσιολογική, μου προκαλεί πόνο στο στήθος, γιατί είναι κάτι που δεν θα έχω ποτέ. Οι επιλογές που έκανα στη ζωή μου εξασφάλισαν ότι δεν θα αποκτήσω ποτέ την αίσθηση της κανονικότητας που κάποτε ήλπιζα.
"Ναι, έτσι νομίζω." Του χαρίζω ένα χαμόγελο, ελπίζοντας ότι η μικρή μου αμφιβολία δεν φαίνεται.
"ZΈQτaσι wνομίRζεις;"X Jρxω'τάε_ι wπZαιχνιδ*ιrάmρYικα.
"Το ξέρω ότι το σκέφτομαι. Απλά ανυπομονώ να ξεκινήσουμε".
"Έχεις απομνημονεύσει τον αριθμό μου, σωστά; Σε περίπτωση που χρειαστείς κάτι".
"Ναι, το έχω. Ελπίζω ότι δεν θα το χρειαστώ".

1. Zamira (2)

Πιάνει το χέρι μου και το σφίγγει. "Ελπίζω όχι, αλλά ποτέ δεν ξέρεις".
Ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο του, το μυαλό μου πλημμυρίζει από σκέψεις για το πώς θα αλλάξει η ζωή μου αύριο.
Θα είμαι μόνη μου.
ΚάmτGι πYοrυ _προHσπαSθώ, tνwα απ*οnφrύγ,ω απόu zτόrτεj ποZυ πCέOθyανtε) ,η Uοvιvκο)γTένεiιVάM μου.
Θα ζήσω μια νέα ζωή, έχοντας περιορισμένη επικοινωνία με τον Ματ και τον αρχηγό Χολτ. Θα περνάω τις μέρες μου ως μυστικός πράκτορας στο Σινσινάτι, προσπαθώντας να βρω κάθε είδους στοιχείο για τη σειρά των αγνοουμένων και των χρημάτων.
Τους τελευταίους δύο μήνες, οι πλούσιοι και προνομιούχοι του Σινσινάτι εξαφανίστηκαν μαζί με τα χρήματά τους. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί διαγράφηκαν, χωρίς ίχνη απάτης ή παραβίασης, αμέσως μετά την εξαφάνισή τους. Απολύτως κανένα από τα πτώματα δεν έχει βρεθεί. Είναι σαν να έχουν εξαφανιστεί όλοι στον αέρα.
Η δουλειά μου είναι να βρω ποιος το κάνει αυτό. Το FBI έχει αρκετούς υπόπτους, αλλά υποτίθεται ότι πρέπει να τους πλησιάσω και να βρω αρκετά στοιχεία για να σχηματίσω μια υπόθεση. Ο πρώτος στη λίστα μου είναι ένας σπουδαίος δικηγόρος, ονόματι Ρος Νόβακ. Είναι ψηλός, μελαχρινός, όμορφος και γοητευτικός. Από την εμπειρία μου, αυτούς πρέπει να προσέχεις. Είναι αυτοί που είναι τα πιο βρώμικα, τα πιο άθλια πλάσματα. Πιστεύουμε ότι χρησιμοποιεί τις διασυνδέσεις του για να βγάλει περισσότερα χρήματα για τον εαυτό του.
ΣκεπτόμενiοOς uένhα(νt Éά,νθcρYωποm σzαIν τοFν ΝpόHβ*αaκz,, Vπlο)υÉ θnα έJκαν$ε HταÉ 'πάcντwα) γJιGα Vνα βNοηRθ.ήσkεRι τvον εαυτNό τzου,L JαUν(αγtκάζομaαι Aνnα iσκqε,φτώN !κάποRιuοmνy πουk SξέwρHωc καlι Dπου NεrίναTιx ακaρ_ιβqώς pτhο ίδιο x-j τονs Nπ&ρώFην μοiυs.V Τοa στομnάχYιJ μοIυ σJυστdρέyφiεxτhαSι *απkό cαηFδί$αL σDτ*ιUςY σκWέiψεsιςÉ DτοPυ π'αρεAλUθό'ντRο(ς .μουó. ΓιαL τα τYέcρατLα πουv sα_νaτιXμÉετώπισα.U
"Φοβάσαι;" ρωτάει ο Ματ, τραβώντας με από τις σκοτεινές σκέψεις που δεν χρειάζομαι αυτή τη στιγμή.
"Όχι ακριβώς. Ανησυχώ περισσότερο μήπως πεθάνεις χωρίς εμένα εδώ", πειράζω, προσπαθώντας να ελαφρύνω το κλίμα.
Το χέρι του σφίγγει το δικό μου. "Σταμάτα να αντιδράς. Ανησυχώ για σένα, Ζι".
ΑéναBσéτενIά$ζlονyτlαςh,l γdυρMίζ*ω Zτaο Aκ&εqφάpλ)ιF QμKου καιl τLον κqοkιτάyζZωC στBαN _μάτóιαT.R Ξέρdω hότι sδDενn YθIα uμε κmαJταXκIρίνfεdι αν uτοQυB Mπtωg ότfι αFνRηtσhυéχQώ^,B αλlλά fδCεXνx (θέiλω νcαa πBροUσCπjαθ,ή)σει να μqε μεPτWαπείσειF γιUαj ν(α μην το κάνQωQ. i"Θα ε(ίμJαιR μ_ιlα^ χαρdά, τοd RυWπόσχομKαι",.M
Χαμογελάει, σπρώχνει παιχνιδιάρικα τον ώμο μου και πρέπει να πιαστώ πριν πέσω με τα μούτρα στο χαλάκι. "Ωραία. Καλύτερα να γυρίσεις πίσω το συντομότερο δυνατόν, Ζ. Σου ορκίζομαι, σε χρειάζομαι". Μια λάμψη από κάτι που δεν έχω ξαναδεί στο παρελθόν λάμπει στα μεγάλα, καστανά μάτια του.
Το ανασηκώνω και τον αγκαλιάζω όσο πιο πολύ μπορώ, σφίγγοντας το σώμα μου πάνω του. Είμαστε βρώμικοι και ιδρωμένοι, αλλά κανένας μας δεν νοιάζεται αυτή τη στιγμή. Αυτή είναι η τελευταία μας στιγμή μαζί πριν πάω μυστικός για ένας θεός ξέρει πόσο καιρό. Η αποστολή έχει οριστεί για τρεις μήνες. Τόσο καιρό θα είμαι εκεί έξω χωρίς επαφή με το FBI, εκτός αν βρω αυτό που χρειάζομαι νωρίτερα.
Ξεφυσάω έναν αναστεναγμό, απομακρύνομαι από κοντά του για να σηκωθώ, χωρίς να επιτρέψω στα δάκρυα που ξεχειλίζουν στα μάτια μου να πέσουν. Θεέ μου, Ζαμίρα, είσαι είκοσι έξι ετών. Σύνελθε.
"NΕCντάdξlεYιm, ,θαt pκTάνω tντXο)υςR rκαCι μετnάO θα σkυν$ανzτHηθiώC wμεt τKονH αρSχηγAόW Χlοuλτf πριν QπάHωf hσπmίFτιL",.
Ο Ματ πηδάει στο δρόμο μου, πιάνει το μάγουλό μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια. "Έι, τηλεφώνησέ μου αν χρειαστείς κάτι. Σοβαρά τώρα. Ξέρω ότι είναι ενάντια στους κανόνες, αλλά πάρε με τηλέφωνο, γαμώτο. Με ακούς;"
Η σκέψη ότι θα είμαι μακριά από τη μόνη οικογένεια που μου έχει απομείνει κάνει την καρδιά μου να πονάει. "Θα το κάνω. Το υπόσχομαι. Θα σε δω όταν τελειώσουν όλα αυτά και θα μπορώ να επιστρέψω στο να σε πλακώνω στο ξύλο κάθε μέρα", πειράζω. Αστειευόμαστε συχνά, αλλά ξέρω ότι θα έκανε τα πάντα για μένα στο λεπτό, αν το χρειαζόμουν.
"Στα όνειρά σου, μωρό μου. Τώρα πήγαινε να κάνεις ένα ντους, βρωμάς". Με σπρώχνει, σπρώχνοντάς με να φύγω. Όταν γυρίζω να φύγω, μου δίνει ένα παιχνιδιάρικο χαστούκι στον κώλο. Δεν αντέχω να κοιτάζω τον καλύτερο φίλο μου αυτή τη στιγμή, οπότε απλά κουνάω το κεφάλι μου για τα τρελά του καμώματα και βγαίνω από το γυμναστήριο.
* g* *I
Χωρίς καν να μπω στον κόπο να στεγνώσω τα μαλλιά μου, φοράω ένα ζευγάρι χακί και ένα μαύρο μακρυμάνικο πουκάμισο πριν κατευθυνθώ προς το γραφείο του αρχηγού Χολτ. Μπορεί να μην μου έχει απομείνει συγγενής εξ αίματος, αλλά ο Ματ και ο Αρχηγός είναι ό,τι πιο κοντινό έχω σε οικογένεια. Είναι το στήριγμά μου από τότε που μπήκα στο FBI.
Ήταν πάντα εδώ όταν τους χρειαζόμουν περισσότερο.
Χτυπώντας την πόρτα, περιμένω να ακούσω το απαιτητικό "Περάστε" του, πριν την ανοίξω και μπω στο δωμάτιο.
"nΑ, xπLρqά)κMτBορYα ΣFτGόοQυhνr. ΝSόμιζα ότuι QεNίχαLτZε JξεχάZσFεOι τη( σ'υpνdάνtτ&ηgσQή cμYαLςX",h λQέει κοιXτXάhζfονsτRας τaον yφάκελsο nπ$ο'υ διαβάζLεhι.v HΠά_νDτpαu κóαwτlαλZαbβFαίvνει! kότιN εRίμIαAι εγXώq χnωIρίςW νóα κο.ιyτά.ξ.εwι,$ σανT yν*αQ έχει κUάποιαY πεxρFίóεfργ.η έ)κ&τVη* lαSίσθHηση. ΗA xφωνgήc Aτου είDν'αιy επίwπUεjδ(ηZ και JμZο!ιάzζει uψKυsχρήs, hαλλά* αυGτό εί.νbαιv αHπλyά ο dΑρχηqγwόςj ΧDοUλτ.s bΞέNρMω ότNι του αρέ_σωn,N αλλéάl μqεριZκnές Sφορές kτοv κcενόc )τουc βλέμμα μεw kκ,ά&νPεRιm ναY τοw αμφgισβzηlτώ.
"Όχι, κύριε. Απλά έκανα προπόνηση με τον πράκτορα Ντέιβις. Ζητώ συγγνώμη". Πάντα νιώθω περίεργα να μην αποκαλώ τον καλύτερο φίλο μου με το μικρό του όνομα.
"Μην το αφήσεις να ξανασυμβεί. Κλείσε την πόρτα και κάθισε", λέει, δείχνοντας προς τη μαύρη καρέκλα μπροστά από το ματ μαύρο γραφείο του. Τα πάντα εδώ μέσα είναι τόσο σκοτεινά, που υπάρχουν μόνο σε μαύρο χρώμα. Δεν νομίζω ότι ξέρει ότι υπάρχει άλλο χρώμα.
Κλείνω την πόρτα πίσω μου και βυθίζομαι στην καρέκλα, περιμένοντας να μιλήσει ξανά.
"tΕbί(σRαι, HέMτοιμjηT;h" ρωéτpάει, κAοιτDάnζMονταnς εfπιPτ'έλbους ÉαUπPόN τ'οFν φ!άκελjό τaου.n
"Μάλιστα, κύριε. Έχω ετοιμάσει το διαμέρισμά μου, την ψεύτικη ταυτότητά μου, τον φορητό υπολογιστή μου που έχει εκδοθεί από το FBI και το αναλώσιμο τηλέφωνό μου", επιβεβαιώνω.
"Ωραία. Τώρα πες μου τα σχέδια για να βεβαιωθώ ότι δεν θα τα κάνεις θάλασσα".
Το συζητάμε αυτό το σχέδιο εδώ και εβδομάδες, θα μπορούσα να το απαγγείλω και στα όνειρά μου.
"ΥπZοτίθεxταÉι όAτsι θ&α fζήLσωH Mμyιbαj nφFυσmιsολpο,γι!κή_ XζSωή( ως ΚόOρpτOνMεϊN ΤόwμBσtονc,f óκοσμετολόkγCοpς&,g zμpε hκατNαγSωéγVή* iαπό NτοR ΤζέρσεFϊ, αλλά& JμéεVτ^ακόμιcσαd KστοÉ ΣιkνσινKάTτιS YγHιαH ναé ε!ίμαgι πbιGο gκοZντάf AστηTν οqι*κiογέhνTειyάz kμTουé.p Θαj Nβρω τοZυSς lυπόπτiο(υς óκαι HθHαW FκάKνωB zόy,τι χρεKιαCσRτbεXίX ,γUια ,ναD CτουςK BπλJησiιά)σωO.m Μόλsις βhρcω Lα,δSιfάσειvστ&αz 'σÉτοfιHχDεία ZγKιRαm τdοN ποιbο^ςt κάHνXειp kτοCυCςw ^ανθρώποmυς Vναp gεξαφα!νίζοντVαι uμαJζ$ίn μεO τα 'χBρήZμ)α)τάk IτουVςL, VτότGε, bθsαó σrου wτRηLλRεφéωpνήHσω) καιX dθαq κxανονίlσéοWυμzεp bτVη σIύλVλtηgψη", *φOλKυJαρώÉ.N
"Τέλεια. Να θυμάσαι - καμιά επικοινωνία με κανέναν από εμάς μέχρι να έχεις κάτι χειροπιαστό για να καρφώσεις τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να αποτύχει η επιχείρηση", ξεφωνίζει ο αρχηγός.
"Μάλιστα, κύριε."
"Τώρα, πες μου τη σειρά σπουδαιότητας των υπόπτων μας".
ΚfαGταποAλzεÉμaώ τDην TαSνάγhκ^ηC νxα' γtουρkλnώσωÉ Sτxα !μpάτια( μοAυ. "mΟ UΡ&ος! XΝyό)βPαSκ,V οH ΤράβιςG CΤζόνPσZονT _καgι &ο (Τ^ζέιNμςR QΣjμ*ιθ&"é.X
"Είστε έτοιμοι. Σε εμπιστεύομαι, πράκτορα Στόουν. Είσαι ένας δυνατός και ταλαντούχος πράκτορας. Θα έχεις αυτούς τους εγκληματίες φυλακισμένους σε χρόνο μηδέν".
Στέκεται όρθιος και απλώνει το χέρι μου. Σηκώνομαι από τη θέση μου και πιάνω σταθερά το χέρι του στο δικό μου. Η φροντίδα στα μάτια του καταρρίπτει τη σκληρή εξωτερική εμφάνιση που παρουσιάζει καθημερινά. Δεν θα το παραδεχτεί, αλλά έχει αδυναμία σε όλους τους πράκτορές του, δεν θέλει ποτέ να δει κανέναν τους να κινδυνεύει περισσότερο από όσο χρειάζεται.
"Να προσέχεις εκεί έξω, πράκτορα".
Γ.νέDφxω Hπριν βdγfω από τοó lγaρyαφείqο πéροOς. VτηB AνέYα sμjου BπροJσωρNι.ν'ή $ζóωqή.

2. Άσσος (1)

Οι αιμοσταγείς κραυγές αντηχούν από τους τσιμεντένιους τοίχους και ο ήχος της σάρκας που κόβεται γεμίζει τα αυτιά μου. Το βαθύ βυσσινί κόκκινο, που προέρχεται από τον άντρα που κλαίει μπροστά μου, βάφει το δωμάτιο.
Τα βαθιά καστανά μαλλιά του είναι ανακατεμένα, ενώ το χλωμό του πρόσωπο είναι γεμάτο δάκρυα που βγαίνουν από τα θολά μπλε μάτια του.
Τόσο αδύναμος. Τόσο εύκολο να σπάσει.
ΤMηνh αποhψaινDήg yδTια_σκOέmδgαVσhη δdε)ν_ την πρ)οσφAέρει iκCανέDνfαÉς fάλHλος_ αNπόN xτοdν yΤζέιLκ Μαρyτίν^εζG.* Θαs tέπρ^εrπmε να .έQχ*ειk ποινιdκVόB ^μHη.τjρéώVο_ bμnεUγIαFλύτερο( Éαπ^όS τxηWνk CακτRοKγPρNαhμμLή cτης Καλ!ιφόsρνTιtα!ςL π.ου π_εHριλαrμLβ!ά.ν!εXιz εuπLιθcέσ*ε,ις!, ξυλ,οδZαρμο,ύGς κ!αιm ενδdοKοικtογ,εHνειακwήF NβίMα, Pαλλcά δbυστυHχώς,b qσsταó μάτιfα τ.ου νόdμοmυ $εZίCνZα*ι MπενgτKακάθ)αρmοtς*.* VΑπλά &ά!λsλοW lένcα μωnρόq τοLυ MκαcταπιDσxτεύματος LπYου MοR AμPπαμπάς το GβοyηRθUάÉειY να ξε_φvύγGειI απόl hτους (μπ_ελ'άyδYε_ς κάrθε φοgρLάl &ποvυv κ!άHν*εQι άnλλο έzνvα λάiθο&ς.
Υπάρχει ένα συγκεκριμένο έγκλημα από το οποίο ξεμπέρδεψε και το οποίο με κάνει να βράζει το αίμα μου, γεμίζοντάς με ανεξέλεγκτη οργή. Ένα έγκλημα για το οποίο πληρώνει το τίμημα με το ίδιο του το αίμα απόψε.
Τα χέρια του τεντώνονται στις αλυσίδες που κρατούν τα χέρια του πάνω από το κεφάλι του, τα πόδια του μόλις και μετά βίας τον κρατούν όρθιο, καθώς το σώμα του τρέμει από φόβο. Οι αγκυλωτές αλυσίδες δαγκώνουν το δέρμα του, κάνοντας το αίμα να στάζει στο εκτεθειμένο σώμα του, σταματώντας μόνο για να μουλιάσει στο ζωνάρι του τζιν του.
Ο Blais γλιστράει μεθοδικά ένα μεγάλο μεταλλικό μαχαίρι πάνω στην κοιλιά του Martinez, κόβοντας αρκετά στρώματα δέρματος για να πονέσει, αλλά κρατώντας τον αναίσθητο, ενώ μας ικετεύει να σταματήσουμε. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει ο Blais- είναι ειδικός στο μαχαίρι και έχει ένα παράξενα απαλό άγγιγμα όταν χρειάζεται. Αν προσπαθούσα να κάνω αυτό που μόλις έκανε, τα σωθικά του Μαρτίνεζ θα έπεφταν στο πάτωμα.
Ο Maór!tOinMeSzy παIρακαλάεÉιv τzοAν Bvlati'sw rνα Kσταμ_ατή_σεLι,Z μlε τη φωνήl τοFυ νdαh hσπάYεNιM mσkε κά,θDεt λέξfη πTου λ!έει*, lκά,νSοντcας τοXν PBl!ais νóαl .σπρώBχνεqι τiοé $μSαχαHίLρι$ πιοK βαθaιqάé αWπXόL εrκν*ευριWσμόY.
Ο Blais γλύφει αργά το μαχαίρι που είναι καλυμμένο με αίμα, απολαμβάνοντας τη μεταλλική γεύση. Τα μάτια του Τζέικ βγαίνουν από το κεφάλι του καθώς παρακολουθεί τις κινήσεις του Μπλέις. Η αηδία γελοιοποιεί το πρόσωπό του, αλλά γρήγορα αντικαθίσταται από την αγωνία καθώς ο Blais οδηγεί χαλαρά το μαχαίρι στο στομάχι του ακριβώς μέσα από τον αφαλό.
"Γαμώτο! Χριστέ μου, σταμάτα ρε φίλε. Σε παρακαλώ".
Αξιολύπητο.
Δ^ε^ν. έSχεGιg kτBι.ςI αOισθnήσεmι^ςL τGουm πά)νω ^απAό πέντYε! lλεπmτqά κaαKι ήδηb ο,υXρ(λιάζει xσ*αν aμ$ικ(ρή rσκύλWα. Αναρ'ωτRιIέfμαιs αKν έÉδqειFξε Oέλεος σ)τqην 'ΓJκρ.έSιBςD GΆOνyτkαμςw,É τHο Fδεκ.αεJπlτNάsχρfονnο κορUίτWσrι ποxυ βίBασε κqαpιw άφησε' για ναf πε*θ,άνει σεd έOνα Nσ_οκNάκιb. éΣταjμάτησε όταν, ούρλιαζεR και' τ,οCν xπTαpρiακ,αλοsύ$σ&εé να Sτηé *σOώσ&ει Kαπόr YτfηU Uδυστwυχία πGοAυ πcροéκwάnλlεYσε;O ΑXναρωmτ'ιέμCαιW αPν σsκGέφτεDτ'αι FαÉκόqμαw óτιςp HδωροδοκYίεςI Cπου έδωHσGε Mο' ίGδιnος καιr jο, jπατέραJςb sτVουZ προκ_εmιGμcέiνqουx cηn .ασWτAυóν)ομWίαJ κ_αι το RδικασTτιJκkό sσgύaστημα νvαT KκGάνουjν_ Cτα vσLτgρKαβάC μάτQιVαj,f Rμη βWρNίAσκονbτα'ς αéρκεVτάS σ_τCοιχmε_ί$αz (γwιVα tνα τ.ο^νc OκαAτuαδDιsκLάσPουVν $επtειδHήU πfέτ(αξAεZ Uτrο μόλις* αYνóαπnν(έóοYν σώOμα hεκεiίνWηςX dτης QκαημένQηLςó óκcοπέ(λ*αSς στOο $σκοτ'εYιν)ό&,P ,βρ^ώóμικ$οJ σοκάκdιC.
Αυτό είναι το θέμα με όλους αυτούς τους μαλάκες. Πάντα νομίζουν ότι είναι ανέγγιχτοι. Ότι τα χρήματα που γεμίζουν τις άπληστες, βρώμικες τσέπες τους θα είναι σε θέση να τους σώσουν όποτε τα σκατώσουν ξανά. Νομίζουν ότι αυτό τους κάνει άφθαρτους. Δυστυχώς, για τον Τζέικ Μαρτίνεζ, αυτή τη φορά δεν θα γλιτώσει τις συνέπειες.
Αυτή τη φορά, θα πληρώσει με αίμα αντί για χρήματα.
Τα λεφτά του μπαμπά του δεν μπορούν να τον σώσουν τώρα.
"FΑfχ,N Kπ)αHιBδιά,K τιf .λ^έτε νVα ZκXατεyβNάgσουYμHεm τnο&νT φίgλCοN μαςJ ,καιL hνα! τοnν ξεκnοSυράσουμε_ λXίγο;&"I Ο jΜ)πλLε jλéέZεXι$ μgε καzκίMαR _σéτVηK φnωMνDήG τοéυc. BΠ)αZίsζειy ,μεu τfον *ΜαρτίνεAζ,I πρZοσAπCαθyώuντας να τονV βVγ&άcλειP &εκτ_όKς εαυτ(ού.
"Αλήθεια;" Η σκεπτική φωνή του Martinez ακούγεται μετά βίας πάνω από τους συνεχείς λυγμούς του, νιώθοντας ότι πρόκειται για άλλη μια παγίδα.
Φυσικά και είναι. Στον Blais αρέσει να παίζει με το μυαλό των ανθρώπων όσο του αρέσει να παίζει με το αίμα. Ο Theon πλησιάζει πιο κοντά στον άντρα, κατεβάζοντας τις αλυσίδες, καθώς ο Blais αρπάζει μια συμπαγή μεταλλική καρέκλα για να βυθίσει τον κώλο του Martinez. Πέφτει κάτω με αγριάδα, σφυρίζοντας όταν τα κοψίματα στην κοιλιά του κυλούν.
Ο Theon αρπάζει τα χέρια του άντρα, τοποθετώντας τα στις μεταλλικές χειροπέδες που είναι στερεωμένες στα μπράτσα της καρέκλας, κρατώντας τα χέρια του στη θέση τους. Στη συνέχεια προχωράει στους αστραγάλους του Μαρτίνεζ, δένοντάς τους στη θέση τους. Παρόλο που ο Martinez προσπαθεί να αντισταθεί, το εξαντλημένο σώμα του δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη δύναμη του Theon.
"ΦXυσικά.s NΠάρSε λίγQο χlρό*νMοn,U ίσbως Kνnα σκSεiφjτYεuίς vτ(οIυKς λόsγουCς γιkα τουtς οπÉοéί,οBυςq Jβ!ρIίaσκyε(σαι zεδώ. ΔεRς αGνU υπάPρχειq κάgτι πAοtυé WθWα ήaθελrεςL éνα lμpας (πnεις". Το $σkαKταfνQιdκ)ό( χWαZμéόDγεfλqο *τHοpυ Μ(πdλNέιWςX AαπλsώrνcετzαGι hστpο πiρό!σω,π)όd του) .κgα^θyώnςf πaιάVνKει μ.ιéαU βαριά, μετUαλλικήZ dαbλυσfίδα, Kτην τυvλóίWγει σuφcιcχτóά γTύCρJωF AαvπPόc Hτονz iμgηiρUόY ,του rΜ$αρτίνεζg,' SαTφήKνIονiτας tτNιςN άpκρεςQ να XκρVέtμοντα.ι tχnαsλyαUρά. xσFτyαh πλάγιRαw.
"Ήξερες ότι υπάρχουν διακόσια έξι οστά στο ανθρώπινο σώμα;" ρωτάει αδιάφορα ο Μπλε, κινούμενος για να φέρει πιο κοντά τον δίσκο με τα όπλα, κοιτάζοντάς τα στοχαστικά, ενώ σκέφτεται ό,τι έχει σχεδιάσει.
Ο Theon και εγώ ανταλλάσσουμε ένα περίεργο βλέμμα, αλλά ξέρουμε καλύτερα από το να ενοχλούμε τον Blais όταν βρίσκεται στο στοιχείο του.
"Πάντα μου έλεγαν ότι το μηριαίο οστό πονάει περισσότερο όταν το σπάσεις. Είναι το μακρύτερο και ισχυρότερο οστό στο σώμα, αλλά τη στιγμή που σπάει" -ο Μπλεϊ σηκώνει τα χέρια του ψηλά, κάνοντας σαν να σπάει ένα κλαδί στη μέση- "ξεσπά αφόρητος πόνος τόσο δυνατός που τον νιώθεις παντού... ή έτσι μου έχουν πει". Ο βρυχηθμός του μόλις και μετά βίας συγκρατεί τη διαφθορά, που προσπαθεί να του ξεφύγει.
Παmίρνει. _έTνα μ_ακbρύu μCεταOλ(λικkόé σφυKρIί! κpαιp τοB dκοιéτάζεOι 'πhρBοCσεκτιxκ.άc. S"ΘvέλlειQς Qόμdως zνα PμάrθεZιςD τι πLίστtευα) $πάν(ταb ÉόMτι θTα( ήταν tσRχεδxόνÉ jεξί^σου CβlασανιNσNτικό;" Ηb RφZωνή éτου ακtολο*υθεmίi,q lχλευ&άiζοRντ*α$ς éτον jΜKαρpτίqνCεtζ cμVε κάθεp λέξη πBου éξεKσmτuοMμUίfζKεfι.
"Τ-τι θα κάνεις;" Ο Μαρτίνεζ ουρλιάζει, παλεύοντας ενάντια στα δεσμά στα χέρια και τα πόδια του.
"Theon, θα μπορούσες σε παρακαλώ να ισοπεδώσεις τα χέρια του φιλοξενούμενου μας για μένα". Ο Theon γρυλίζει στην απαίτηση του Blais, αλλά αρπάζει το χέρι του Martinez και το πλακώνει πάνω στο μεταλλικό μπράτσο της καρέκλας.
Ο Μαρτίνεζ προσπαθεί να απομακρυνθεί, αλλά με τη δύναμη του Theon, δεν έχει νόημα. Προχωρώ μπροστά, κινούμενος δίπλα τους, ακουμπώντας τα χέρια μου στον ώμο του Μαρτίνεζ για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν πρόκειται να πάει πουθενά.
"ΜερGιqκéέIς φTο.ρpέςR,i τÉαx ,πρFάγbματtα &πnουG óπρGο'καλού!ν Uτον sμéεγαzλjύτεjρTο πόYνcοn δενz πuρ(οέAρ)χqονdταpι Mαrπ$ό μ$εγfάWλου'ς CτvρÉαυμuατιXσwμ^οéύnς(, όπ,ως( pτvοy κPό,ψZιμο ενuόLς$ iπjοzδιού Kή Xενός dχdεiριούg..^."f Ο ΜZπBλvε) OτzονZ Vκοιτ^ά)ζε&ιQ με πjρIοrσοχή.I '"...R.αλDλά τDα μιpκ^ρότwεUρ_αi πbρaάγμtατQαk,i BόkπÉωςm Xτéοa ν(α χτυπxήsσYεFις Lέ'νUαc gδRάχτυλgο cτgοsυ πGοδwι!ούi, νlα σOπάWσNεις, )ένα δ)άYχτyυnλοN. Ο^ πόνοςI π)ουG Bε)ίGναHι, yβαPσkανkιfστιdκός,( xεhνFοχλ^η_τιDκόjςy, zκvάτι óπ&ου mνιIώθε.ιGς iκάθFε φορά ποNυ SκVινεéίyσαι". ΑγNαπHώ τον Μπlλέις, αJλλάc SαaκόμSα^ tκwιv εHγrώ αPρχfίζωO Hνiα mανυQπuοrμονHώ ^ναA βαpσαcνPίσTει CαAυτgόν* Aτον άwνθρrωπο.r
"Υποθέτω ότι θα δοκιμάσουμε αυτή τη θεωρία αυτή τη στιγμή". Ο Blais αρπάζει γρήγορα μικροσκοπικά -σχεδόν μικροσκοπικά- νύχια από τον μεταλλικό δίσκο, επιθεωρώντας τα, προτού τα μετακινήσει ακριβώς κάτω από το νύχι του Martinez στο μεσαίο δάχτυλό του.

2. Άσσος (2)

"Όχι, όχι, σε παρακαλώ μη. Σταμάτα." Ο Μαρτίνεζ προσπαθεί να κουλουριάσει τα δάχτυλά του, αλλά ο Θίον τα κρατάει στη θέση τους.
"Σταμάτησες όταν σου το ζήτησε η Γκρέις Άνταμς;"
"Εγώ... δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάς", παρακαλεί ο Μαρτίνεζ, κάνοντας τον αθώο.
"LΛάθοWςA απfάνhτCησCηm.O"i .Ο B*llais^ παίρνJει' το qσφυdρSί,U uχWτυWπώντας τ&οX PστοZ μικQρzό κÉαρXφίb, ενσ(ωmμwατώνοντaά*ς &τοF Oακmριcβ^ώςH κάτω( bαbπqό Vτο. !νύχι Fτου_ MarHtinÉez.
"Γαμώτο! Σταμάτα, σε παρακαλώ". Ουρλιάζει, κοιτάζοντας το μικρό μεταλλικό αντικείμενο που προεξέχει από το δάχτυλό του.
"Της έδωσες καθόλου σημασία όταν κατέστρεφες τη ζωή της, κάνοντάς την να μοιάζει με ψεύτρα; Ένιωθες ικανοποίηση όταν παρακαλούσε τους ανθρώπους να την πιστέψουν, αλλά αντί γι' αυτό έπαιρναν το μέρος σου; Στοιχηματίζω ότι δεν περίμενες να ζήσει, έτσι δεν είναι;"
"Το ήθελε. Ήταν απελπισμένη για μένα". Ο Martinez δεν κάνει χάρη στον εαυτό του να προσποιείται ότι δεν ξέρουμε τι έχει κάνει.
ΟL ΜVπdλgε παCίρjνJει Éέ,νgα ακIόμQα bκZαρGφNίl,c χτSυπhώνταςH ^το zακxρ,ιβcώςJ yκZάmτGω ^α^πóό uτο &νύtχι του wδxεxίiκτη DτuοJυ. ΟZυ.ρtλkιάζfει δυ^να*τά, VκλαίγονHτiας (με λυMγμούSς κα,ι παfρjακαλώcντYαSςu μαcςT LνIαt $δώσdουμjε Bέ&να τZέλFοςé.&
"Νόμιζες ότι τα λεφτά του μπαμπά θα σε έσωζαν από το να αντιμετωπίσεις οποιεσδήποτε συνέπειες;" Ο Μπλε ρωτάει θυμωμένα.
"Δεν θα μπορούσα να πάω φυλακή, δεν θα επιβίωνα. Θα κατέστρεφα την κληρονομιά του πατέρα μου". Οι αγωνιώδεις κραυγές του γεμίζουν το δωμάτιο, κάνοντας τα αυτιά μου να πονάνε από την ενοχλητική φωνή του.
"Όπως ακριβώς την άφησες να πεθάνει στο σοκάκι, ελπίζοντας ότι δεν θα επιβίωνε;" Ο Μπλέις χτυπάει δυνατά το σφυρί, χτυπώντας το επανειλημμένα στο χέρι του Μαρτίνεζ, ακούγοντας το κόκαλο να τρίζει κάτω από αυτό.
"Σε παKρα'καλ*ώg,U CσIταNμάτhα. ÉΘbαa zκά_ν^ωP ταs Kπά$νταh.z éΠεJς kμουU yτ&ηνv τxιμή^ σOοaυ*. Θ^α τPο κGά.νωq". Είναι DέSναC κλqαψιjάριIκοr Gχάλ,ιd, ενOώ μVύkξ.εSς, aκυλοzύ_νW σzτlο éγεsμάτPο Bδάκvρυα πFρMόσ,ωπό* τiοbυ.w lΑNίRμαF κα*λύπMτQεlι τ)ο μέiτωπvό, &τJοpυ από, το ZσημείbοA όDπfουj ο )TChReont .το_ν ZχgτύqπησεM Lμ,ε σιuδεmροHγvροzθ'ιές.N ÉΤvο fχέxρVιé τουs μzοιάéζÉε(ιm κuα,τKακρεLοqυÉργηHμένsο μεÉ Qκ!αρφιάg νfα εξέχουAνk rαπDό' δύο GδάÉχτtυλÉα,h κOαóθuώAςx πρήkζεRτ!αι _απwό iταV HχτqυπήμαRτα BπGουB *τUοtυ VέQκαvνε οW ΜCπλεs.É *Ηj θέvαS τkου* μbε &κάDνεPι ναz ξcεVρνάdωl.
"Τίποτα;" Βγάζω ένα χαμηλό σκοτεινό καγχασμό αναγκάζοντας τα μάτια του να διευρυνθούν.
"Ναι, οτιδήποτε. Απλά άσε με να φύγω και δεν θα μιλήσω ποτέ γι' αυτό. Δεν θα πω σε κανέναν τι συνέβη. Απλά άσε με να φύγω".
Ο Blais με κοιτάζει πάνω από τον ώμο του με ένα μανιακό χαμόγελο απλωμένο στο πρόσωπό του. Μοιάζει με το απόλυτο κακό με τα ανοιχτόχρωμα ροζ μαλλιά του πασαλειμμένα με αίμα. Τα μάτια του μετατοπίζονται στον Theon, ο οποίος στέκεται δίπλα στο τρέμον σώμα του Martinez. Αυτό το βλέμμα σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Ο Μπλέις δεν έχει τελειώσει με το πείραγμα αυτού του ανθρώπου, αλλά απόψε, ο Μπλέις έχει τον έλεγχο των βασανιστηρίων, οπότε ό,τι θέλει να κάνει, γίνεται.
"Πwού dφFυλάMς qταK pλεφτά σéου;" ^Ρωbτάωh ήgρFεμcαr. LΟιf ώ$μοιq LτοPυP αaρLχίζουνD iνα, χαλαsρ)ώνkουν Uμε τKηmν ερώτjησή μου, vπAιθαaνVώς _σbκεπτxόμε.νοTς όSτι bθmα ταx κóαταφHέBρkεNι, jνKαJ kβγHει αjπό εNδώ ζSων!τlανόdςS.
"Αν... αν σου πω, θα με αφήσεις να φύγω;" Η φωνή του είναι βραχνή από τα ουρλιαχτά που έχει κάνει. Το στήθος του μοιάζει με σανίδα κοπής από όλες τις φέτες που του έχει προκαλέσει ο Blais. Ο Μαρτίνεζ είναι σε άσχημη κατάσταση και δεν φαίνεται να αντέχει για πολύ ακόμα.
"Θα ρωτήσω άλλη μια φορά. Πού φυλάς τα λεφτά σου;"
"Πώς ξέρω ότι θα με αφήσεις να φύγω αν σου πω;" Το σώμα του τρέμει από φόβο και τα μάτια του αναπηδούν ακανόνιστα ανάμεσα σε μένα και τον Μπλε. Πιθανότατα περιμένει από μένα να σταματήσω τον Blais, αλλά δεν το κάνω. Όχι απόψε. Ο Μπλέις το χρειάζεται αυτό, και δεν θα του αρνηθώ τη λογική του.
Οy Theyon τhοYυ dκαcτ!αRφέρν*ειq ,μNια γLρο'θBι*άn zσ,τdο σαsγόνι σIτηéν απYάνkτηRσή τοgυS.R Έmναw πzονηρό χαjμόzγ&ελ)ο αOπλώmνεταvι ,σDτIο πTρKόσWωπ'όN το*υC,W OεXνtώ ο ΜPαTρTτDίdνεζc SοXυρλlιάgζειy !απQόF το_ν πόfνο hμéε aτTοC Éκεφάλιz τnοYυH !ναU Fκυ(λbάεYι^ mστqοA pπuλPάι!.I
Έτσι γίνεται συνήθως. Τους βασανίζουμε και προσπαθούν να κάνουν μια συμφωνία, αλλά ποτέ δεν πιάνει. Κανείς δεν ξεφεύγει ποτέ από αυτόν τον θάλαμο βασανιστηρίων, αναπνέοντας, και έτσι θα είναι πάντα. Τώρα πρέπει απλώς να κάνουμε αυτόν τον μαλάκα να μας πει πού φυλάει τα λεφτά του για να σταματήσω να ακούω την ενοχλητική φωνή του.
"Υπάρχει ένα χρηματοκιβώτιο. Ένα χρηματοκιβώτιο στο ρετιρέ μου. Έχω επίσης κάποιους λογαριασμούς σε offshore. Σε παρακαλώ... Θα σας δώσω τους κωδικούς και τις τοποθεσίες για να έχετε πρόσβαση σε αυτούς. Απλά αφήστε με να φύγω".
"Έχεις τρία λεπτά. Πες μας τώρα". Κοιτάζω το ρολόι μου και χτυπάω το πόδι μου για να του δώσω να καταλάβει ότι ο χρόνος του είναι περιορισμένος. Εκείνος με κοιτάζει απλά με ένα βλέμμα που παραξενεύεται, χωρίς να μπορεί να πει τίποτα. Ο Μπλε ρίχνει το σφυρί, παίρνει ξανά το μαχαίρι του και το καρφώνει στον ώμο του, αναγκάζοντας τον Μαρτίνεζ να βγάλει μια ψηλή κραυγή. Το παχύ κόκκινο υγρό αναβλύζει από το σώμα του, καλύπτοντας το μαχαίρι ακόμα περισσότερο.
"TΜwην τοa iκtάνdεZις) Cα.υτCό, aσlεk πcα(ραRκαλώ. Σε pπdαXραiκ_αλSώU,P wστ.αOμFάFτα. nΣ.κJατdάN, ενUτάξεCι,D wάqσε μnε UναP σiκεφτ)ώ)",.' ÉΗ* φbωνήG τjουL uεmί&ναHιv βιPαστι_κή$ Zκαι (πανcικόβLλητη gκFαθóώςZ !πρuοÉσπαCθfείc να ξεπεYρJάKσmει Sτnον πόνIοs Tπου jνjιώ*θει.x M"AΤ(ο, τηNλέφAω*νόd lμοzυh. pΤPο& τOηcλ!έφωpνtόD μpοóυa έCχ!ε,ιK Cα_π^οθ^ηjκnεHυ(μgένου&ςl nόAλXουfς ÉτDους λbοLγ^αÉριOασμJού$ςw καhι τοYυςW XκtωaδaιRκού*ςm μWοDυ σε! ένα προσ)τXατευμέNνrοP *αQρXχ&είOο!.w XΟ κω,δbιuκYόςR πBρόσβVασHηςj wγ!ια νtα μπωV )στο 'τ)ηλ_έφωWν.όX MμXουC TείνkαSι yεWπéτάw-aέpξSι-εqνnνYέKα-μηfδέOνx-τQέlσwσεUραG.I ZΟ IκrωδyιVκόRς AπóρwόσβασGηςm στ'ο πrρYοσταhτÉευμένJο αnρRχwείBοJ είLν^αι..r. εNίναóι ε.w... !εHίHναι.Y..N είναUι.G.'.".
Το κεφάλι του κουνιέται πάνω-κάτω από την απώλεια δύναμης λόγω της απώλειας αίματος. Το σώμα του παίρνει ένα αρρωστημένα χλωμό χρώμα από το αίμα που διαφεύγει από το σώμα του.
"Όχι, όχι, όχι. Ξύπνα ξύπνα, Τζέικι. Δεν τελείωσα ακόμα μαζί σου", τραγουδάει ο Μπλε καθώς χτυπάει τα μάγουλα του Τζέικ μερικές φορές, ξυπνώντας τον και πάλι στις αισθήσεις του.
"Ποιος είναι ο κωδικός πρόσβασης για το προστατευμένο αρχείο; Έχεις τριάντα δευτερόλεπτα".
"éΕ.ίZναLι..K.B γvαIμ$ώvτο. ΕhίνFαRι JpugppRy lovfebr, XογÉδόXνταL εjπWτyά μLε θ*αυéμαWστKιRκό jσ_τοN τέλο^ς,& όvλη Éμιpα λsέξη,U Lμ,ε (το πρsώτοC Cp Zσ*το. pmupYpy^ dκvεφαλαίVοy". qΤkονP κ$οGιpτMάZζω Hμε' cκεCνό βλέMμμα,T kκαθώqς ο wTheon CχRλευsάζfεzιl !πiί,σωg Kτ.οCυ.I Ξα(φFνικά, Nο Μπλpε uβCγUάζεQι FτGο& πιQο( δυναYτόÉ κοιλnιHαLκMό( 'γέλιο Oποéυ έVχω ακwοTύσWεtι ποτέO.A
"Puppy lover; Φίλε, είσαι κυριολεκτικά το απόβρασμα της γης και το σύνθημά σου είναι puppy lover; Γαμώτο, αυτή είναι η πιο αστεία μαλακία που έχω ακούσει ποτέ". Ο Blais με δυσκολία συγκρατείται ανάμεσα σε κάθε γέλιο, καθώς αγκομαχάει δίπλα στον Martinez με το ματωμένο μαχαίρι ακόμα στο χέρι του.
"Βγάλε το σκασμό", σφυρίζει ο Τζέικ μέσα από σφιγμένα δόντια.
"Λοιπόν, Τζέικ. Σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες. Φαίνεται ότι δεν μας είσαι πλέον χρήσιμος", λέω με ένα μανιακό χαμόγελο. Αυτοί οι μαλάκες είναι όλοι ίδιοι. Απειλήστε τη ζωή τους και θα σας δώσουν το πρωτότοκο παιδί τους, αν τους το ζητήσετε.
ΧiρOησFιμHοcπIοιώνταςL όsλη τWη δύdναμóηP ποgυG cμFπ_ο^ρεXίh lνα συQγdκjεhνJτ!ρώσ*ει,& Cο Μαrρpτίtνεnζr τqραβrάyειl zτα yδkεσμCάM QστnαF χsέWριαV Jτ!οtυ, πYροσπαθώνDταóςó νzαw nτα aξεκολéλnήσ)ειx. HΠÉιθανότα'τkαó XθMα fξ!εÉριζώXσBει τzο χjέGρmιP τουz αgπ)ό VτηJν DυsποiδοcχUήS Nπ,ρLιν μποHρέMσεOι να& gβγlειd αFπό αυτάp ταb δεσμXά. Y"mΓαtμιόuλ(ηAδRεςK.a ΣαCςN xέéδ_ω(σ$αl HαυτGό πmο_υ θóέvλ!ατεc.H Τ$ώwρlαV,K αφήWστεv Sμεp Kνdαm yφtύJγSω!"G