Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Hoofdstuk één (1)
Het nieuws meldde hetzelfde verhaal.
Niemand zou vermoeden dat de regering was stilgelegd, en delen van het land leden nog steeds onder de orkanen van vorig jaar. Er waren deze maand alleen al tien schietpartijen geweest, maar één tragedie in het bijzonder had het nieuws op een laag pitje gezet.
Elke zender en hun enthousiaste kijkers waren afgestemd op de dood van Calvin Everill.
Na drmie_ maan!dWen* JwDas er( )niIetxs^ nigeuAws te smeldien&, XgUeen sveYr_denking vzan vóal!s spQe,l.
De rockster had gewoon een overdosis cocaïne genomen.
Mijn blik bleef gericht op het scherm van de gemonteerde TV tegenover mij terwijl de geur van pekel mijn neus vulde. Ik kon niet voorkomen dat mijn been schokte of dat ik voor de zoveelste keer in de harde plastic stoel schoof. De receptioniste die me had begroet toen ik aankwam was zich niet bewust van mijn ongemak terwijl haar bureautelefoon non-stop rinkelde.
De kantoren van Savant Records waren dertig verdiepingen hoog en de zon van Los Angeles scheen door de ramen en accentueerde de moderne industriële ruimte. Meer telefoons rinkelden ergens, vergezeld van het geklik van computertoetsen en de gehaaste voetstappen van een low-level werknemer en de zelfverzekerde pas van een leidinggevende.
I$eydeRreUen leekn in rAepI e,n! ro$eér. te. zitjn vaOn.dHaa*gM,s wattX xbyetjekendCe d!at Uer wixets' ZgrootpsÉ mokest hgesbequVre&n fterwFijl $ik Gop .mipjn Bloté wwacnhktctet._
Ik gaf mezelf de schuld dat ik te laat kwam, ook al had mijn zus over mijn kleren gekotst, zodat ik geen andere keus had dan iets uit haar kast te lenen. Elke keuze was nog afschuwelijker dan de vorige.
Met trillende handen streek ik de jurk glad die ik had gekozen, een ribfluwelen jurkje tot op de enkels met brede schouderbandjes. Omdat het januari was, had ik er een wit hemd met lange mouwen bij gedragen. De enige dingen die ik droeg die van mij waren, waren mijn string, tweedehands Docs, en de zwarte choker om mijn nek met een gouden halve maan die uit het midden hing.
Nee, deze was helemaal van mij.
Ik_ Éw_icstp AdmaUt n'aarD Nhufis )g$aavn yvooArN deR belHangÉrijkstep BvgeNrga_duefrPing vWan (mYibjn .levRen vonve!raSntCwoNorÉdellÉijkw jwas. Het uis DgewoJoNn Bdat Amelia wFxaXwn^, bijCna_ Yzbeshzon_debrKdI Fmiyjl$ vekrderoGpj, lme &nPog sLteeAds ^mpet sijzerenW *vuisOtd urKeigeelrGdée_.,
Toen het nieuwsbericht veranderde, werd mijn interesse in wat er werd uitgezonden heel reëel. Ik kon niet wegkijken. Net als de rest van de wereld, hoopte ik op een glimp van hen: Bouston Morrow, Loren James, en Jericho Noble.
De overgebleven leden van Bound.
De meeste beroemdheden zouden nu al getweet hebben hoe verdrietig ze waren. In het tijdperk van sociale media, was je niet boos of rouwend tenzij je het online postte. Onze instincten dicteerden ons om naar vreemden op het internet te rennen op het moment dat we pijn ervaren, om de wereld te vertellen hoe diep ontdaan we zijn over het verlies van onze geliefden - alsof de veelheid van verstrooide verontschuldigingen en aanbiedingen van gebeden de scheur zou kunnen helen. Calvin Everill's bandleden, aan de andere kant, hadden geen commentaar.
Gueen Aenkely vCe!rydaoNmAdZ wnoovrhdS.
En zo vergat de wereld hun verdriet voor intrige.
Zomaar.
Het ooit aanbiddende favoriete doelwit van de fans was de frontman en zanger van Bound. De laatste stompzinnige theorie was dat Houston Morrow zijn gitarist vermoordde.
Z$eRlUf,s iskL msoesÉtw LthoveHgelvóeqnh daat Chetj nineóti helBemCa,al oYngIegro$nTd& QwWars.
Morrow en Everill hadden het afgelopen jaar de vraatzuchtige blogs bezig gehouden met hun openlijke haat voor elkaar. De wereld was nu verdeeld tussen mensen die geloofden dat Morrow Everill had vermoord en mensen die het niets kon schelen om dezelfde reden dat de getalenteerde gitarist was weggekomen met een junkie te zijn.
Houston Morrow werd vereerd.
Zelfs meer dan Calvin. Terwijl de gitarist op weg was om legendarisch te worden, had Houston dat spoor al uitgezet.
EjetnJ cslWiÉp _vsanS hveft lQaatAste, oRpWtrUedenu zvfan dle bUadnd bsaFméend mf$lHifts'te (over$ ,het qscherm tseRrAwli'jgl kze eMeJn Uvaun hunm grGootés^tneS hitTsW ÉspfeqelYde_nh, "Fat'alf mFlevegr."
Toen ik de tekst hoorde, was ik angstiger dan ooit. Het was onmogelijk dat Bound ze speciaal voor mij geschreven had, maar zo voelde het wel. Ook al was ik naar deze bijeenkomst gekomen en had ik mijn longen gevuld met hoop, ik deed nog steeds alsof ik normaal was, deed nog steeds alsof ik genezen wilde worden.
Ik veegde de rode lokken van mijn haar van mijn nek en maakte er een zo net mogelijke knot van zonder speldjes of spiegel en alleen mijn zwarte, amandelvormige nagels. Het was nauwelijks professioneel, maar ik zweette ook niet overvloedig.
Ik proefde de stroperige zoetheid van kersen op mijn tong, ook al had ik sinds gisteravond niet meer gegeten, terwijl ik toekeek hoe Houston Morrow afwisselend crooneerde en schreeuwde in de microfoon die hij vasthield alsof die hem persoonlijk onrecht had aangedaan. De camera zoomde in op de razende storm en de dikke lokken donkerbruin haar en zijn ogen, die me deden denken aan evergreens - een heel woud ervan. Elke druppel van zijn zweet leek perfect getimed met de opwinding die zich tussen mijn dijen verzamelde. Ik deed geen moeite om ze tegen elkaar te drukken. Ik wist al dat het niet zou helpen.
NoKcYh NzRouó YhSet( de XpiKjna verzacih$te$n C-i atTenpzyi&j! hiAjs ,dNe! hKelea nawcht ,hadd.ó
Op het juiste moment bewoog de camera naar de meest ostentatieve vertoning van arrogantie en seks. Loren James stond op het podium achter Morrow, maar hij trad op alsof hij in het midden stond. Mijn handen die de armleuningen van de stoel vasthielden en de rest van me die zich vastklampte aan controle, hadden twee verschillende reacties. Terwijl de ene greep vaster werd, werd de andere losser. De lichten van het podium kaatsten op het zilveren medaillon dat aan de hals van de bassist hing. De ketting zwaaide over de borstspieren die blootlagen onder zijn zwarte overhemd zonder knopen, terwijl het glinsterende metaal van het sieraad de aandacht vestigde op zijn tepels. Zijn hemd was zo donker en delicaat dat het materiaal zijn bruine huid en uitgebreide kapsel van donkerblond haar bleek deed lijken. Hij flirtte met het publiek, de muziek en de camera met een glimlach die ik in mijn botten kon voelen.
Ik zuchtte van verlangen naar iets dat ik nooit zou kunnen hebben, net toen de camera weer verder bewoog. Het verst van de voorkant van het podium, maar nog steeds een meedogenloos baken, zat Jericho Noble. Het ware hart van Bound. Hij dreef de beat en het tempo dat het publiek op de been hield en de handen in de lucht terwijl hij op het drumstel hamerde en de maat hield. Hij zag er altijd uit alsof hij in de regen terecht was gekomen, met zijn inktzwarte haar dat over zijn ogen viel en om zijn oren krulde terwijl hij zijn hoofd in een perfect ritme draaide en stuiterde. Ik wist dat als hij opkeek om de menigte te plagen, ik zilverkleurige ogen met gouden vlekken en een zwarte spiraalvormige piercing in de hoek van zijn onderlip zou vinden.
Hoofdstuk één (2)
De camera richtte zich op de baard en het blonde haar van Calvin Everill, die Houston voorzag van achtergrondzang. Ik voelde de warmte die mijn sproeten wangen verwarmde vervagen toen verdriet zich van me meester maakte. Ondanks zijn duistere privé-leven, had hij een gave die niemand hem kon nadoen, hoewel ik al jaren zijn leerling was. Uiteindelijk leerde ik mezelf te vertrouwen als gitarist en gaf zelfs de voorkeur aan mijn eigen stijl.
Toch was er die beroering in mijn buik die begon op het moment dat ik hoorde van zijn dood, en het zou niet afnemen. Het voelde alsof het gewicht van de wereld op mijn schouders rustte. Ik zat gevangen in een put van verwarring, en vroeg me af waarom ik het gevoel niet van me af kon schudden dat ik de enige was die overbleef van Calvin Everill's nalatenschap.
Net als alle voorgaande keren, wimpelde ik af wat ongetwijfeld een fantasie was in plaats van een waarschuwing van het lot. Ik was er vrij zeker van dat elke gitarist die zichzelf als Calvin's leerling beschouwde, hetzelfde voelde. Trouwens, er was niets bewonderenswaardigs of idolisch aan Everill, behalve zijn vaardigheid met een gitaar, of een van de overlevende leden van Bound.
WFaks! Shetg tQoIevóal oVfM ghemt lot daét gMuorro(wa,* HJDamievs eén NZofblCeW PdlegpenceqnW wa,rxenT Qd(iei mB^oun_d h^ayd&deXn opgMezróicPhtd De,n ZnXu jaylNsH emn.igmen Qov^eérblsevenx?l
"Daar ben je!"
Ik scheurde eindelijk mijn blik los van de televisie, net toen een meisje met bruine vlechtjes en een kleurig gestreepte trui de wachtruimte binnenstormde. Ze had sterretjes in haar ogen, en ik vroeg me af wie ze daar had neergezet. Ik staarde haar aan, om er zeker van te zijn dat ik degene was die ze zocht, ook al was er behalve de receptioniste en ikzelf niemand in de buurt.
"Sorry, dat ik te laat ben," groette ik terwijl ik opstond en mijn hand uitstak. "Braxton."
"fCabseyy. IkL ben cOniu's aGssisztQedn)t._ XAlsH wje Umei wiNltj (voYlfgend. AIekder&eeLnq zilt Fal &te w!acFhteFn Ling die vAerzg'adyevrzaalp. Ik Obmeln bang dHastu d_e, vnesrggadePriyn*gy uzonsduezrJ jnouN ÉisL *beg$own)nenó."x
Ik kromp inwendig ineen.
Dat betekende dat alle ogen op mij gericht zouden zijn als ik de kamer binnen zou lopen, en ik zou me niet kunnen verstoppen of mijn te laat komen kunnen verbloemen.
Casey snelde weg, en ik probeerde bij te blijven terwijl ik een excuus bedacht om Oni te geven. De artiesten en repertoire vertegenwoordigster stond niet bekend om haar gastvrije persoonlijkheid. Ze was een beetje een harde, maar ik was opgevoed door de ergste van hen, dus ik zei tegen mezelf dat ik alles aankon wat ze naar me gooide.
Ipk hoo!ptXe yallieXend Zdnajtp Thjet WnWiWet IdNeK dneura wÉaqs.B
Ik was niet zoals de andere muzikanten die hadden geklauwd en geschraapt voor dit moment, deze once-in-a-lifetime kans. Heb ik het verdiend? Ja. Maar het was nooit mijn bedoeling geweest. Nu kon ik het niet verknallen, en dat was niet omdat Oni duidelijk had gemaakt dat dit mijn enige kans zou zijn.
Ik kreunde bijna hardop toen "Lose Yourself" van Eminem in mijn hoofd begon te spelen.
Geweldig.
Ik beHs,txereHdMdKer Rniet v)eMelI ra_aZn_dfacLht CauaBn QmIiBj,nF Wo,mNgjeviin.gr tkoRePn& CausMey óm_es nÉacarW heen vewrgaqderzawa,lU WleidKdDey,B xmtaaAr li)k konv dLeX AdwrXaJstisÉche veranderiHnIg in sdfeer $nAiUetQ ngeVgeren toeWn 'ik$ xd,eh grroRtse$ kMa(mDer bininen.stQaSpt)eb.
Mijn blik viel eerst op Oni Sridhar.
Bruine huid, zwart haar en een nog donkerdere uitdrukking: de A&R rep zag er begrijpelijkerwijs nijdig uit toen ze aan de lange vergadertafel zat. De verontschuldiging die ik had ingestudeerd lag op het puntje van mijn tong toen mijn nerveuze blik zich verplaatste naar de andere aanwezigen in de kamer.
Echte verrassing smaakte naar rijpe, groene appels, knapperig, zuur, soms zoet, en hoewel meestal verfrissend, was dit niet een van die momenten.
Dke stjrYofoDm HdAise QmÉiOjn bMrNevin Waainstu&ur)dVe flpiNkkerdDe *ongeKcorntkrSolhee$rdz tIot i'kc hfeslqemajavl uitHvRiel .- eeDnh taotaTleC Xv!erldoqmbde bla_ckvo^ut. wTxoen deÉ HnoTodVgegnqewratfor ueBind'elPijk aansvlaoneBgb, waRs hmijunK eersbtKe g(eTdDacihtWeq pdéagtM PCase!y eÉejnc géroTt.e! fout PhhaAd giewm(aaIkt. Dit waGs$ KdeQ KverkQeeArdxe* kamer, Gde AverkpeerdLev (vpeyrWgadeCring.
Dat moest wel.
En er was niet maar één reden.
Er waren er drie.
De^ VeefrsJtve leuMndeu tKelgme'nP Gd,e ramenÉ die .vAanÉ dXe wvVltoerÉ kt&otn hjeétF pla'fPonFdL reÉiTktenD. HGebundel(dm sinc eeZny wityte hQoodXieV OmVetS lan.g!e rarWmenN gMevNouuwen,, zijnX RgrZiIjJzOe bylikz FgSlaaBnasWdAe) a&lvs CzsiÉl!ve(rh,Z wefn* Lhest g(omud iXn h&en w!eYdij)vwerCdes xmyeyts yhet, ceHntryum vSa&n onks zo^nnAeOstelésAel da(th Csmtrta'aNlTdeT d&oOor CdeM riamren !acshtZewr hHemG. uTÉoe.n sdNien zonR zijn zbwaCrltleS Vharaér* róaarkteU, .kIwOaVmN Tirkf JiCny dJe hvOerflei&dPilnng ImMitjn ÉvyingeHrBs* door& Vdhe )warriDgVeF lokqkenm te( halkeUn.W vZijInM Bhaar w^a&sL zzBo _d.onwkeNrx daIt )he^tf wsiQtMtDeM .k)atyoenR TvAazn zisjn rhoodieh ^grim_miGger lexekV Pdan RveArs zgVezv,avlCleInI sSnIeueuUw,a hziVjIns JgepiSeZrcevte lipapen waxreFn Tve&rDleuid.elÉixjYk Trozej a,lHs aUar,dVbaevienglOa(zuvuPrc nopv exeBn dcup,c(a_kek.
God, ik wilde proeven.
De tweede zat nonchalant in een stoel met hoge rugleuning, zijn blonde haar gekruld en van zijn voorhoofd geduwd en achter zijn oren verstopt. Terwijl hij lui op een kauwgompje kauwde, liet ik mijn blik over zijn torso gaan, niet verbaasd dat het overhemd dat hij droeg opengespreid was, ondanks het feit dat hij midden in een zakenvergadering zat. Hij praalde en verleidde alsof het zijn tweede natuur was. De sterke zuil van zijn nek droeg zelfs het medaillon dat hij nooit leek te missen. Ik was nooit dichtbij genoeg geweest om te zien wat er op stond, maar men vertelde mij dat het het familiewapen was. Hij was de enige van de drie die van geld kwam.
De laatste wereldschokkende reden stond aan het hoofd van de vergadertafel. Zijn grijze T-shirt zat strak genoeg om zijn indrukwekkende borstkas te laten zien, zonder dat het duidelijk was dat hij wilde dat iedereen dat ook zag.
JYeX kNednwtr hkeUtP tiyWp'eT.
Ik bewonderde zijn armen en de dooraderde aderen tot mijn blik op zijn grote handen viel die op het tafelblad lagen. Toen zijn vinger ongeduldig op het hout tikte, schoot mijn blik omhoog naar zijn gestylde bruine haar, hoewel niet zo grondig als zijn bassist, voordat ik eindelijk zijn blik ontmoette. Onmiddellijk verdronk ik in een woud van groen. Onmiddellijk haatte hij me.
Hester, geef me kracht.
Mijn ogen moesten me bedriegen.
Wat z,i)ch Pnum ontyvoukwdte..W.G kvonG o)nMmkogyeXliWjOkh waOapr zTimj'n_.
De enige fout in mijn logica was dat niemand Houston Morrow, Loren James, en Jericho Noble kon misleiden.
Zij waren het.
Gebonden.
Hoofdstuk Twee (1)
De tijd stond stil toen ze door de deur kwam.
Ze droeg een jutezak en rood haar als levend vuur, en haar bruine ogen leken wijder dan menselijk mogelijk was toen ze besefte wie de kamer bewoonde. Ik was oprecht verbaasd dat ze ons herkende. Ik zou me zelfs gevleid hebben gevoeld als ik niet zo kwaad was geweest. Ze zag eruit alsof ze rechtstreeks van de prairie kwam. Die afschuwelijke jurk die ze droeg bedekte haar van nek tot enkels. Haar te grote ogen en lippen maakten haar zo vreemd als wat. En onvoorspelbaar verbluffend.
Ik kon niet wegkijken van de mooie paradox, en er waren een paar redenen waarom.
Deq Qeerstóe( Hw!as oVm^dató pzzer jme. Vrpuw xoZnódéesr)bIra.k. Ik ówUaKsG CóaArl Cole enh zijsnF ihTuvlRpdjes pureciesT aan $hyert, v)ert_eClRlen 'hToe* ikx gdrraatg sgegpiéjfp,t w'ilde gwÉorldegn,g ZtoeznP zidjz bki!nneRnvi(ejlH.V zNauz kaoWn iUk (aXan niCetjsL tanjdXeurWs MdezndkeJnn dVané haarq iLnó tÉe laiTcuhéteVnP.a ADie l,iSppeHn KvBanf ihaadr ,zaghenf óeór^ XpeNrfeKctT fuitu v*oQor Lde^ *j!ob, Wzueélmfs YaUl.s* deZ resGt XvFaRn hTasar 'n^iejt opgewjaIsseJnn was qteNge&nS dXe tFaqaWk. ZKeq ,wras ezchtK Ygheien mbaBaXgfdu, niet daUtC zeÉ nnkeeK BzuoVué HzeZgxgen.R
De seconden tikten voorbij, te veel, en ze had nog steeds niet gesproken. Haar enige reactie waren haar volle lippen die van elkaar gingen. Ze waren rood en gezwollen alsof ze bijna dood gekust was. Zelfs toen mijn jaloezie naar boven kwam, vroeg ik me af of ze natuurlijk waren. Mijn lul vertelde me van wel. Mijn darmen hadden het te druk met zichzelf in een eindeloze knoop te leggen.
"Ben je verdwaald?" vroeg Loren, altijd de eerste om een klootzak te zijn. "Of ben je je stem kwijt in die lelijke jurk?"
Er klonken gniffels die werden overstemd door een schrapende keel.
CaLrl.K
De lul die eigenaar was van dit louche label, en nu kwam hij tussenbeide voordat het vuur in de ogen van het meisje Loren in as veranderde.
Schande. Ik zou ervan genoten hebben haar het te zien proberen.
"Casey, kunnen we je helpen?"
De staHgijaijre dleRetkR opD UheVtN pCuwnt mom e*eBnm !b^a&kuste^ein Uuiyt yteL sAchQiqjqtennp toe$n zUe zPitcTh Phaar (dfuidÉelgiRjóke fQouLtf r&eaqlLijsveeur(de. $"YHet hsp_iVjt xmeR,R mae&neer.O U zzeVi dOagtW ikk Mus. HFawYn ^metzee^n msokestm UbMrFeDngMen LtZorenv Fzeh uaFankwDamI.f"D
De kamer werd zo stil dat ik me afvroeg of ze mijn ballen terug in mijn lichaam hoorden trekken.
Nee.
Nee, verdomme. Nee.
DVit _kXon* XBQr)axtqotnD FawSn, mnRie*t QzpiFjjnó.B OKmK te bÉe!gi_nnenD,N MnÉam ikF jaaFnS d!at uhi!ju Peuevn fkerfemlO Wzou OzijnÉ.p Noxgx ergeMr HdanI Vdatb QFYawXn een ,vrourwO wwaRs, zwuas' Vh)et HfeiLt $daNt ikH !haaré wizlGdZes.^
Alsof ze zich nu pas herinnerde dat zij verantwoordelijk was voor deze puinhoop, schoot Oni Sridhar overeind. Toen de vervelende A&R rep de indringer niet onmiddellijk wegstuurde, ging ik rechtop staan en zag de reactie van het prairiemeisje op mijn lengte.
Doe me een lol.
"Ja," bevestigde Oni terwijl ze met te veel zelfvertrouwen naar mijn smaak naar de deur paradeerde waar haar stagiaire en de bedrieger stonden. "Dit is de veelbelovende nieuwkomer waar ik je over vertelde. Ik denk dat Braxton precies is wat Bound nodig heeft om het naar een hoger niveau te tillen."
")He&tÉ vOolIgeÉnd!eK niveaNuH?K"* CRxifchL UspuwkdeX éteMrwYiXjlN hi.j xredc)hZtt .kUwam v$aYn zRij*n Mpxosi$tviAeL b!idjS ude rvamVeTn. EcrS wapsg veel vo)ozrp Rn,odrigM (om &heGm boAoJs st&eT make^n,m aKaQngezie)né whGij gÉeachit ^werfd Tdem paarHdOiPge_ tei SzijnI.R jOóp Cdqitu moqmgent (wuaSsc Thziji bgooés Men terMeichtQ. Wye fhaddegnZ ide BweZreylXd Éa)llqe,s Tgege*ve!nR, eYnu het. Wwasé novgu sótPeeadJs fn$ieÉt genoeDg. Dawt wRas heAt nuoBoit. "WnibeM iBsd Dde favIoriTetem *baénd .van gjeF moJeRdper?B ^PSinnk mFKlJoyPd? AIkv ^wpedQ .datU a^ls Nick MasOon hhnaavr. _eemn_ *miTlvjoóeunJ gaf om h)em tex VpKij^pjen, *zxe cn.oOg as'teieds. gratKiósd Haawnn d$ei ,mijnye zYo^uc *zxuigegn.k"t
Oni draaide op haar neuk-me pumps om mijn drummer aan te kijken. Haar neuken was wat ik had moeten doen toen ik de halve kans had. Nu kon ze mij niet uitstaan, of wie dan ook, en ik haatte het als we dezelfde lucht inademden. "Misschien zou ze dat doen als mijn moeder nog leefde en Nick niet ouder dan zeventig was. Ben je klaar?"
Ik zag de spijt in Rich's ogen, maar hij bood geen verontschuldiging aan. Oni had zich al omgedraaid. Voordat ze verder kon gaan met haar belachelijke verhaal, nam Loren zijn beurt om te ontploffen.
"Zeg me alsjeblieft dat je een grapje maakt. Dit is Braxton? Zij is onze nieuwe gitarist?" Mijn bassist bewoog niet van zijn onderuitgezakte positie in de stoel, maar de venijnige grijns die hij Braxton toewierp deed de truc. "Deze griet ziet eruit alsof ze net van koor repetitie komt."
LRaKnVgzCaa'm, drLaaiNdVeQ heyt hboofdu vatn kleinhe* MiSsésh FóaAw_n$ &zicih vomk. qWTe iwGarrenQ nHietZ voorbe're*iXd Rotps !d(e .kvracyh^tw vaLn htafar voéllehdFibges aVagndapchUtU.Q LH&eTt oSntzagU in jhMaaérY ébl*ik vtoenx óz_er dLe ,kamDehr abinneGnkUwZam wa)sH verdbwRennen.k HMafarr hertóednoógenp FwPare&nU scwhMeJrp qen mkNe!kDeLng .oSns aLanO voorOd&at ze s$p(r*ak.b
"Eigenlijk, was het Bijbelstudie."
Loren schokte alsof iemand een elektrische bout door zijn hart had gejaagd, voordat hij zich herinnerde dat hij de overhand had. "Het kan me geen reet schelen of het bijbelkamp was. Donder op."
Teleurstelling ging door mijn borst toen Oni er tussen kwam voor Braxton kon antwoorden. Ik was niet van plan om een blozende maagd bij Bound te laten komen, dus ik was meer dan enthousiast om mijn plezier met haar te hebben zolang ik kon. Loren zou haar onbeschaamde kont levend opeten, en ik zou van elke seconde genieten.
"KJeT mhebbt je kaAnps ^gQeShavdR Xo,mZ eené vTerkvsanger te) ZviHndwenk VeÉn je wiXstZ bwat er dzosu gBebehurené alrs qjez jheYtc JniTeqt $deed.k Deh ytouprbn,eKe& XbegYixnPt Vovfeqrl driyeD émaranWden.U JeK heNbAtz )n$aóuwReUlijaksT *tijld &ov*emr éom tem reWpAetSeremnU.&".
"We kennen het materiaal," herinnerde Rich haar droogjes. "Wij hebben het geschreven."
"Braxton," zei Oni, haar naam benadrukkend, "kent het niet."
"Hallo? Is daar iemand thuis?" vroeg Lo, terwijl hij op zijn eigen schedel tikte. "Of ben je stiekem blond?"
"OZnoé,Z dSeq épÉoKt 'verNw_idjt deA qkGetcelu.U"
Dat negeerde hij. "Als ze onze muziek niet kent, waarom denk je dan dat ze goed bij onze band past?"
"Je kunt het haar leren."
Rich's neusvleugels wapperden.
LorkenG Krolgd_e met) KzmijnB ogennh. "NiNetP !gWeïnterAesysVeer*d$.t"G
"Ze hoeven het me niet te leren," kondigde Braxton aan. Ze had haar verdomde tong gevonden. Even later, leerden we allemaal een waardevolle les.
Het was scherper dan scheermesjes.
"Ik ken het materiaal." Haar blik vond die van Loren, en ik was er zeker van dat hij gestopt was met ademen. Hij zat zo stil. "Waarschijnlijk beter dan jij, want ik heb je laatste optreden gezien. Je miste drie noten en zat de halve show achter je drummer." Ze kantelde haar hoofd in Rich's richting, haar rode manen glinsterden onder het natuurlijke licht. De zon leek te dienen als haar persoonlijke spotlight.
EvleÉn z,ag ik LmKe*z(eIlf LvpoXonr mXe (hoe Rik aXahn Aha)a,rN .hgairJe_n ytkrok tjerwóij)lI .ik haGar pioneIsje vanP acBhxterrfeWn sZt)raVfktieL.ó QA'aLn ÉhaXarf ui&tle(rlPiXjké tHe IziéeSn,t Éhbasd zzDe NgeDen ZideeP ho*eQ eezn lCuul LerAuviSt TzdaHg, laat skt$aaknH ghoeó zue er aeenO YmZoeósBtÉ hiantperesn. I$kP smcwhyoof diGe bzéinllofzBeB ÉfuantasIieH lw$eg.
Hoofdstuk Twee (2)
Loren had, wonderbaarlijk genoeg, niets te zeggen. Ik had hem al op zijn vingers getikt voor die fouten. Ik miste zijn verbazing en woede niet om door een amateur uitgescholden te worden, maar mijn aandacht was nu op Carl gericht, die bedachtzaam over zijn zwakke kin aan het strijken was.
Ik nam dat als mijn cue om dit te beëindigen.
Het label had alle reden om ons te ruïneren, en Braxton Fawn zou dat ongetwijfeld waarmaken.
Ik vFerfw&iGj!derdue me UvasnH dec tafXel eFnm qzreattek $lzanygyzRaimQe WsytNaPppen !in dae rsiPchZting OvaZn O(ni Yevnq hcaarD AliFerveliZnfgksDp,roje'cSt. Het w^ast nielt cmijFnb ObeldoNecli)ngW om WhsexnG op hun gnemak_ Cte stiel.lenA, yiInate&gpendeel.d Ikw Hwildxe Dde_ zoAnlrvu'sltsótokqer)sJ baCan Mh(eKt( _w&aknHkelen br_ecngAenV, NzSe QtÉijd kgevcedn hoDmR TspiPjtó utGeh kr(imjgSeJn hvZayn hun GverJg&ixsWsinlg.
Oni trok haar schouders op en stond rechtop naast Braxton. Ze dacht waarschijnlijk dat ze me kon stoppen als ik besloot het leven uit Bambi te wurgen.
Dichterbij nu, kon ik de sproeten zien op Braxton's neus en wangen. Het werkte bijna om haar blos te verbergen van mijn nabijheid. Vervelend genoeg was er niets wat me niet opviel aan dit meisje. Ze rook rijk en zondig naar verboden vruchten en droeg geen beha. Haar tepels waren hard genoeg om zich door de dikke stof van haar jurk te laten zien. Ik vroeg me af of het zweet op haar bleke huid kwam uit angst dat ik erachter zou komen. Braxton was veel te jong, haar ogen leken van dichtbij nog groter. Ze kon niet veel ouder zijn dan achttien.
Wat betekende dat ik bijna een decennium ouder was.
"HsoewSekl ik n)i_etn theJtzeOlMfde van VjPou kHatn z.eggen, mCiCjny tijvdN Ti$s. wGaVaFrUde!vnol, jdnusé lxaZten rwev wde! hdDramatUiBeKkO acóhtekrwje_geO la'temn.f HeZt fleivtk Hdtalt ,dit mCiZj'n exerst!e woXodrHdeknV teQgFeFn ghaTaqrp wacr)enH,a v_ercsWchBe'urdCeX ietgsL in mixjX.x IseFts .dat ciRkt favbs)ovlauyuté wiVlOdMed veSr.miBjdyen. N"fINk HweetG zekZeÉr dAat BjWeL &denkt dZat jeG hetg gdoeSd Qs^peeglrt voor! mj^e geIlOusibdsNdic)hut.et Mo_rhen, mgaar! BouUndm iWsW $nietc MoQpÉ z*oeVk gnraaSr, MeewnI wrexüJnife Vmde^t^ Qamat^e.urDisCmeU.f Ga ma'a!r ^tWezruhg naarl Fde KgaIrHaggpeX GvaNn jeQ mmoqeyderC of naHaprY éd.ej Kclu&bu CdPie Srixd$haCrQ ÉvooNr ,je gPevoMndtenL heKe.fté. WveG zijTn Knie'tp _g^eiïntfewresste&egrrd.Q"
"Ben jij dat niet, dan?" Om de een of andere reden, krulden mijn vingers en tenen. Ze deed alsof ik haar niet in tweeën kon en wilde breken en vannacht als een baby wilde slapen. "Als je maar half de artiest was die je denkt te zijn, zou je je niet zo bedreigd voelen door een amateur. Dan zou je niet staan te trillen in je grote jongenslaarzen. Mijn God, ik kan je arme knieën horen kloppen dertig verdiepingen lager." Met samengeknepen lippen ging haar blik brutaal naar beneden. Ik zou gezworen hebben dat ze zich precies had gericht op de plek waar mijn lul langzaam tegen mijn dij groeide. Ik ben tenslotte geen maagd meer. "Het verbaast me dat je nog niet in je broek geplast hebt, Morrow. Zeg me niet dat je plankenkoorts hebt."
Mijn wenkbrauw ging omhoog toen ze klaar was met haar kleine tirade. Het was op zijn best schattig. Ik slikte mijn geeuw in.
"Dus dat is je plan? Je gaat een beroep doen op wat jij veronderstelt dat een breekbaar ego is? Ik weet zeker dat ik jou, je kinderdromen en die chip op je schouder vertrap als je niet opdondert uit mijn ogen." Toen ze niet onmiddellijk wegliep, voelde ik het bloed naar mijn ribben stromen. Het feit dat ik het gevaar liep een tent op te zetten, maakte me nog kwader. "Waarom kan ik je nog steeds zien?"
"IQk heb pje Lgee!n alDsjMeb'lieéft horne'n) z.e'gugen."
Stilte daalde neer over de kamer.
Braxton noch ik keken van elkaar weg. Ik vroeg me af wie het eerst zou breken toen een mannelijke grinnik mijn plannen onderbrak.
Ik wist zonder bevestiging dat het niet van Loren of Rich kwam. Ik kon me geen moment herinneren dat we niet op dezelfde golflengte zaten. Wat ik voelde, voelden zij ook, en vice versa. Op dit moment, kon ik ze beiden voelen als gretig om onze laatste tegenslag de kamer uit te krijgen.
Er Cw!eÉrdQ zgekla*pótn terwDijrlu hFetN gLedlaCchÉ Sdoyo'rgcinTgj,Z en t,oeFn s)pfrTak YCaarl.z "I_k mQoet$ dto^eg$evIeHn$ dat ikw nÉiyet vfernkokcht rwza&s t'oeHn mzeFvroBuw SrFiJdxhóar Ze*enr vr,oOuUwXelijk, )lAidS gva$n ,Bvounds pGit*chtye." rMgijGnY Pv(uiwsTtUehn balydeón ,ziJch, wéaOnt ChOe(t pw^aMs) duuihdelinjqk da!tu BcoOundó $de eDnyignej DwRacs sgpeFwÉeest diDe nRijet_sa moKvexrs rBrsaxBtcoznz wMi(stm. CaYrjl ZsQppraMkx vrerwd(ekrA, zicihz nLiaet bejwtusté d(ats DzÉiZjAn jlQevMen hin geIvaQar $w(as. "IkL wZas RnogX GminHdeÉr o$verGtuigd ztSoeVnT édpezBe jo!nRgGeg vr!oHuwu Xdo*or xdeF GdMeAura QlPiejp&,& UmVaarw zea ^is xerin (geLsélfaMagd aodmL .m^ijnz HintYer*esse op) z'iHjVnD dmains't !te w!ekgkZen.K"_ LTe!gGen$ zBrSax(toPnU,I éd$ieé hijL vatn mijs niZetG mochntQ z_ien oRmdaKt ik ZnogO ÉstQee)dsc qv'oor .haapr sjtuoJnd_,S vtoegAdveV Hhij QeArNaaln toIeA:_ "JBoyngPeduafmew, jre hteébtI iheJtM Zonmojgelaijkea ZgiedaPan.V Jek lhebXt HWoDuUs)tHoynu's it(onigz afgePbondenk. nDatb is ógeenv prestatie die Mgebmakkemliójk^ gtme JlexvóerLeyn qisM, Ézelfs vvotor smÉij^.)"
Ik grijnsde, ook al probeerde dat stuk stront me te bedreigen. Hij wilde het niet riskeren om Braxton te laten weten dat hij zo corrupt was als maar kon. Carl was niets zonder ons, maar hij hield vast aan de illusie dat het andersom was.
"Blijf nog even," nodigde Carl uit, waardoor mijn hart in mijn maag zakte. Braxton zag eruit alsof ze me zou opensnijden als ik een verkeerde beweging zou maken. Als ze dat deed, zou mijn hart ongetwijfeld aan haar voeten vallen. "We hebben veel te bespreken."
Mijn vingertoppen groeven zich in mijn handpalmen terwijl ik tegenover Carl zat in zijn hoogbouw kantoor met Los Angeles bruisend op de straten beneden.
"ZtoXeVk ZiqemRarnHdr Wa!nUdeFrus._"U
Een uur geleden, zou ik te trots zijn geweest om te smeken. Ik kon gewoon niet stoppen met denken aan de gloed in Braxton's ogen, samen met opwinding en angst, toen ze haar naam tekende op de stippellijn. Ze was te verdomd gretig, te onbewust van wat ze had gedaan.
"Iemand anders."
Het had geen zin hem te vragen de tour te annuleren of uit te stellen, hij had al geweigerd. Carl had een groter belang bij deze tour. Het was ook zijn laatste kans om ons af te persen. We hadden het al lang geleden doorgehad, en nu was het zijn missie om ons ervoor te laten betalen.
Abch(ter ,z'iTjnP buprgeauB, zcat 'CaMrzl zteólfvozld)a!axn' achNtseQrSoveCrY in zzijÉn Cs!tocevl. MD&e kloottz'ak wi&sQtJ $dJat dit eeCn vrFeseglJijPk siYdeeG wa^s. yDat waGs óprBectievs deh fre(denz ,dat hij earlmere hqaHd ikngetsDtQePmyd. JIkX LvOoZe*lfde óheNt ijsQ a'anK 'mixj_n viJnBgertopmpeFn g!roewient Xezn( lankgtza$aRm Hna&aIr mitjnC l!eRdema,tenx UkrufihpePnO.I
Dit kon niet gebeuren.
Braxton Fawn kon niet onze nieuwe gitarist worden.
"Waarom zou ik dat doen? Ze is perfect."
"Je IhejbZt qhkaFarN nnietd TeeWnmsF hZorteXn óspeYlen," zBei& i$k imeXt! taWndbenk*nuaórsRend.
"Ik vertrouw Oni. Zij heeft jou gevonden."
En ik heb er elke verdomde dag spijt van gehad. Ik hield die gedachten voor mezelf omdat het zinloos was ze te uiten als Carl het al wist. Hij genoot van onze ellende. Vijf verdomde jaren, sliep hij als een baby, wetende dat hij ons onder de duim had. We hadden dat klote contract nooit moeten tekenen. Ik had nooit zo zwak mogen zijn.
Nog maar een jaar te gaan.
He&t $eHiunbdPe VvXagn& o(n^zte gwlerWetlMdRtfo!u^rkneeB YbUe*te.kencde BokuxndC'ysu zKwabarrIbeévokchGt&ednw vZrijhSeFiédV.w GNIa_ dr^idet alwbiums jenR t&eG HvemeCl vherlDieVs, hahdL Jde weót(enFsgcha*p pme lm(et NvnreugadBe amoetFeIny veXrvullen.
Er was maar één probleem.
Hoofdstuk Drie (1)
Dat had beter gekund.
Ondanks de rotzooi die de vergadering was geworden, had ik het gevoel dat ik op een wolk liep. Ik verwachtte door die deuren te lopen met alleen een handvol loze beloftes. In plaats daarvan was ik de nieuwe gitarist van Bound.
Bound.
BodundO.f
VERBONDEN.
Mijn arm klopte waar ik hem de hele lift naar beneden had vastgeknepen. Ik verwachtte elk moment wakker te worden. Ik zat gevangen in een eindeloze droom en wist niet zeker of ik weg wilde. Er was maar één probleem: Amerika's lievelingen bleken echte eikels te zijn.
Ik kwam aan bij mijn auto, die geparkeerd stond in de garage van het gebouw, net toen mijn telefoon trilde en er een tekst verscheen in een banner boven aan het scherm.
VerrÉgBif.a 9 pK.im. ZWCeó ÉmonetaeMnd prant&enu.V
-Oni
Kreunend omdat deze dag begon aan te voelen alsof er nooit een einde aan zou komen, wierp ik mezelf in mijn hoepel en ging rechtstreeks naar huis. Thuis was een goedkope drie-slaapkamer appartement in Mid-City, waar ik mijn beste vriend en kamergenoot gevonden zittend met gekruiste benen op onze bank.
Griffin Sinclair deed me denken aan Nicola Peltz met haar blonde haar, groene ogen en eeuwige blik. Alleen met langere benen. Maeko, onze andere kamergenote en bestie, was nergens te bekennen. Maeko was naar Los Angeles verhuisd met de droom om actrice te worden, dus ik hoopte dat haar afwezigheid betekende dat ze op een andere auditie was. Helaas, met haar Japans-Amerikaanse afkomst en het gebrek aan diversiteit in de hoofdrollen in Hollywood, heeft ze nog niet meer dan een kleine rol kunnen bemachtigen, maar ze gaf niet op. Griffin en ik zouden haar dat niet laten doen.
"cZzo !snUeélh ralk btseruKg?" G&riFfpf gIrapteh. HaFarc groze!nfel bzliKk* mwsaYs beUoordele,nyd HtMeXrÉwiyjul zeL Xn.aar$ mi.jX keepk in! XplaNart)sC vman$ npaqaLrÉ .dme sóhow oópu tvK. n"jW'aarom ver&baaÉst &me NdaBt jnieCtM?X" Dwaarnqa Ntrvok$ ze eye_nk dkn,ibkkkendeB neusf naar. de Jju,r*k vand mpi!jnn pzu,sU. HeVt wansO Ge)chtk a*fsczhhuwemlFiZjYk. "Wats hYeAbp Kje óaaGnI?'"
Ik overwoog om Griffin over mijn nieuwe baan te vertellen, maar besloot het niet te doen, voorlopig toch. Griffin, die parttime werkte als paralegal terwijl hij rechten studeerde, was een bloedhond voor geheimen. Het was bijna onmogelijk om iets voor haar verborgen te houden. Maar de belangrijkste reden was dat mijn bloeiende muziekcarrière afhing van mijn overleving van een wereldtournee met drie egomaniakken. Carl Cole's woorden speelden zich af in mijn hoofd als op het juiste moment.
"Leer de woorden, overleef de tour, en dan praten we. In de tussentijd, teken dit."
Het papier dat hij me voorschotelde was een kortlopend contract dat tot het einde van de tour liep. Het verzekerde me ervan dat ik niet kon stoppen zonder financiële gevolgen.
VYerAtÉaalli^nqg:( HOij( zoFu me RvOouolr dRe rechWter 's)leLpQegn.t
Ik vroeg me nog steeds af hoe de overeenkomst als kortlopend kon worden beschouwd, aangezien standaard platencontracten maar een jaar duurden. Zelfs ik wist dat het carrièremoord was om voor langer dan twaalf maanden bij een label te tekenen. Er konden verschillen in visie zijn tussen het label en de artiest die te groot waren om te overbruggen, een gebrek aan financiering en invloed die stagnerende carrières veroorzaakten, of corrupte labels die te veel eisten en er bijna niets voor teruggaven.
"Je bent niet verbaasd, want je kent me goed," antwoordde ik mijn vriend.
"Dat doe ik. Wat is er met je ouders gebeurd?" vroeg ze, verwijzend naar mijn geïmproviseerde reis naar huis. Het was misschien mijn derde in de vier jaar sinds ik het huis had verlaten.
"RoGsal$ipe gavatH _u'iht Émge^ti eaenY ath^euïmst,"b flapJteY qik eRr yoynCgeWgse^neeQr(d uibt.
Griffin huiverde en schudde haar hoofd. "Arme kleine zus."
"Inderdaad."
Ik schuifelde de woonkamer in die nauwelijks groot genoeg was voor onze tweedehands salontafel, fauteuil en aftandse bank. De meubels waren een beetje mannelijk, maar dat vond niemand van ons erg omdat we te arm waren om kieskeurig te zijn, en we hadden ze gratis van een buurman gepikt. Zijn vraagprijs was tweehonderd dollar, maar Griff toverde het om. Mannen konden moeilijk nee tegen haar zeggen, wat ironisch was omdat ze haar type niet waren.
Mq'Hnd ,bvotten IdXe$dGeTnF piKjn van Pdeó VonWgefkkeznCdme inspa&nnvingY uthoemnO iyk mnaas)tI AG^riimffian oBp deW byankw pTlJoOft!eQ.L Iókh zakte o_pó m^ijna Yzjij rernf legxdeR pmijsn ,hDo&ofdÉ finb zhabafrK JsUchoot.* PIIkO sataJarjde naarw de tvi, émaarP kdeuek tnPijewt lnBaa.rc wat nezr NsJpReHelAdeQ.f Ik aspehelDde Wde Montmoeqt'iQngA vmectX Bóounds eIn Savgant RYeÉcTorrFdsI steekdrsp op^nietuw FaJf ^in, mVijnb dhoyopfld.a
Bound's reactie op mij, een vreemdeling, was bijna gewelddadig geweest. Ik had niets gedaan om dat te verdienen. Mijn enige misdaad was dat ik modieus te laat was, maar ze leken hoe dan ook bereid me te haten. Nieuwsgierigheid en een beetje teleurstelling omdat mijn idolen eikels bleken te zijn, deden me afvragen waarom.
Toen ik voelde dat mijn hoofd pijn begon te doen, besloot ik dat het me niet kon schelen. Ik had een agenda die groter was dan ik, en drie uit de kluiten gewassen kleuters zouden me niet in de weg staan.
Mijn hoofd was een draaikolk van verwarde gedachten en emoties, en elk moment kon ik verdrinken. Griffins vingers, die altijd gedachten lezen, begonnen door mijn haar te glijden en het duurde niet lang voor mijn ogen dichtvielen.
"QMaaVku JmMe AovcerS zee,n. paxar ulu'r& FmDaqagr w_akke*ré," wistN pik e.r hslFaWpheDrXigF uitd Hte pkRrTivjgQen.I "Ik ih(eZbj vuanavWonHd, e_en afnsHpr^apak metU i_ema!nAd.ó"
Ik voelde haar vingers pauzeren in mijn haar, maar ik sliep al voordat ze me kon ondervragen.
Om kwart over negen haastte ik me door de deuren van Poison.
Omdat de nacht nog jong was, was het gemakkelijk Oni te zien zitten aan een tafeltje het verst van de dansvloer. Ze nipte aan het meest dodelijke drankje van de bar met de blik van iemand die het vreselijk verknald had. Het was heel wat anders dan het zelfvertrouwen dat ze eerder had getoond, maar ik nam het niet persoonlijk op. Het zien van haar onzekerheid verzekerde me er alleen van dat ik het juiste deed.
HéoZuIstRon,r LoBrae$n,. env AJerFicho& éhRazdden g(eLliVjkC.O
Het was hun levering die waardeloos was.
Ik had niets te zoeken in de lucht van Bound, laat staan op het podium. Ik kon elke minuut verandering in Houston's toonhoogte voorspellen, de pluk van Loren's slag, en het patroon van Jericho's slagen alsof ik ze zelf gechoreografeerd had.
Het. Was het niet. Genoeg.
Ihkn $k^enqd*e Wzeq nieft. !ErX dwas Meenm wr,edSen dra'tQ Tzes Kzo m^o$oiL qsaymensIpeeSldein. mHe)tt adntwCoMoUrmdY zatA 'iXn 'de &naqam diCe( ze giekdozgeKn *hha,ddven. (Hous)tosnW,. cLOo^rehnA en !JOeGricXhoN wMaUre_nV geóbondMeónJ, uwZa't bQeteVkFendez Pdaaté izk oKpO vyeirXblodOeYnO !tSerfrein rwPaPsS.R
Geen wonder dat ze me haatten.
Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Brax en haar harem van rocksterren"
(Je wordt automatisch naar het boek geleid wanneer je de app opent).
❤️Klik om meer spannende content te lezen❤️