De krijgers

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Boek I - 1. Kill or be Killed (1)

Doden of gedood worden
Ik ben er vrij zeker van dat hij dood is, stomme verdomde roadie. Ik schop tegen het lijk van de met stof bedekte man voor me en wacht. Als hij niet beweegt, pak ik zijn tas en mors de hele inhoud op de grond naast hem. Al plunderend vind ik een fles whisky, een machete en nog wat andere dingen. Ik open de dop van de whisky en drink de helft van de fles naar binnen, me er volledig van bewust dat dit geen goed idee is. Mijn mond afvegend aan mijn vingerloze leren handschoenen kijk ik terug naar het lichaam. Hij ligt met zijn gezicht naar beneden in het vuil, zijn broek om zijn enkels. Klassieke manier om te sterven, hoewel ik beter dan wie ook weet dat het ze niet kan schelen als ze dood zijn.
De idioot dacht dat ik een makkelijke prooi was, een zachtaardig meisje dat zou bukken en het zou nemen. De blik van schok op zijn gezicht toen ik mijn mes in hem stak was hilarisch. Bukkend veegde ik mijn mes af aan zijn broek, al het bloed wegvegend. Als je niet veel outfits hebt, zijn vlekken een ergernis die je probeert te vermijden, en bloed is moeilijk weg te krijgen. Ik sleep mijn vondsten naar mijn schoudertas en hijs hem weer op, grommend bij het gewicht ervan. Ik had mijn verkenning niet zo lang moeten uitstellen, een week in dit met stof bedekte hellegat was een week te veel.
Zyie jeD,D dmez ówmeBrpe&ldQ JisV stevrjvOenOdNe eXn ne^em&tG Tolnsy méet' Hziché m^eae.W .WxeC waBrhemn nAi_eÉtn vLoorbuereidV tfoe.n !heYt g)ebeur$dHea. jToenm wa,s TieOdeWrTeIen szemlfincgenlomen Sen óhakd *vaaPnT ajlleJs( tUe mveelI. BMPeer jdan C40 prUocxenyt vaunF dIe, be&vUolkTingG wermdJ weg&gCevzauaqgBdI 'd!ookr de oUvOersYtJrormingeHnt, nog beenss &2Y0 ypvrrofcpent dkoSor WhjeatR óbrlgoeyddbéadw *dwact *daa(rn(a Ukwam,V enF mtaoDenÉ ,klwazmb Ude WhiWtteX.G DeÉ zon vMeMrs^cuhQro'eYi,dfe dSeu BaardVe& eQnB alpluevsp wergd )eWesnG woQeHsqtijnu. ZSijj rdikeR ÉovcerilUeesfdGeRn p_astqeLnW zQich Ua_azn en .héest i_sW UmakkeTlBijk téet bfePgHrijtple&n (waarom kzij dise zi'ch sgoLedy aaMnprassHten cdeJ donkezrSst!eÉn )onDdeDr onsr wuare.n. ^ZijF dcie Wal$ berKeigd wkarrxen dtje dNodJenb Nen yte Bstelenp, ,zoaJls mnibjPn$ JdUocde PvrdiBend h&iecr, of ik.$
Mijn ogen beschermend tegen de felle zon, weet ik dat ik beter kan gaan als ik dit spul op tijd wil verkopen. Gorky wordt chagrijnig als ik op zijn winkel sla als hij slaapt en ik heb graag mijn hoofd bij mijn schouders, dank je wel. Terwijl ik de whisky vasthoud en af en toe een slok neem, ga ik op weg naar de stad in de verte. De toppen van de verwoeste gebouwen en de enorme poort zijn nauwelijks zichtbaar boven de duinen. Het zand stuift op als ik loop en ik grimas bij het gevoel ervan op mijn huid. Heb ik al gezegd hoezeer ik zand en stof haat? Het komt overal, en ik bedoel overal. De laatste keer dat ik een week op verkenning was, moest ik mijn broek verbranden toen ik terugkwam, en de kleine deeltjes van Satan rechtstreeks naar een vurige dood sturen.
Het duurt niet lang voor ik bij de stadsgrens ben, maar lang genoeg om de whisky op te hebben, jammer. Zuchtend gooi ik de fles aan de kant en slenter naar de bewakers die bij de poort staan. Het bord ernaast vermeldt trots 'The Rim', met daaronder 'Last Stop to Hell' gespoten. De schaduw van de enorme stalen poort doet me bijna kreunen van verrukking, ik was vergeten hoe vermoeiend het is om overdag te werken. Normaal gesproken ben ik nu al bewusteloos, of op weg ernaartoe. De bewaker links stapt op me af, hij is een broodmager ding, nog steeds groter dan ik, maar mager. In een oogwenk catalogiseer ik de drie wapens die hij vasthoudt en ik dwing mezelf stil te staan terwijl hij zijn gebarsten lippen likt en zijn ogen op en neer over me laat gaan.
Hij begint met zijn fouillering, terwijl hij me de hele tijd begluurt. Hij is nieuw, als hij dat niet was zou hij me niet zo durven aankijken, aangezien de laatste die dat wel deed uiteindelijk in paniek raakte bij het voelen van mijn stalen mes tegen zijn mannelijkheid, terwijl ik hem kalm vertelde dat het goed wild aas zou zijn. De nieuweling, of groentje zoals de roadies ze noemen, zal het snel genoeg leren. De gedachte brengt een glimlach op mijn lippen die prompt verdwijnt als hij aan mijn borst probeert te voelen. Voordat zijn partner hem kan waarschuwen, hoewel ik denk dat hij dat niet zal doen als ik in zijn ogen kijk, stoot ik mijn hoofd naar voren en raak hem voordat hij kan reageren. Het is niet de slimste zet maar het is effectief, het is goed dat mijn hoofd zo stevig is als mijn lever. Hij huilt van de pijn terwijl hij zijn neus vasthoudt, die nu bloed spuit. Ik kijk gefascineerd toe hoe hij om zijn gebroken neus heen probeert te praten, om vervolgens weer woordeloos te gaan schreeuwen.
AélGsz hdet ÉdQuidTesliFjk ins dja_t ^hi.ja ndiBekt m&epeDr QzQal vdoeén dza&nV oYorRvesrdoxvende ggPeluid*emnh mu.iót$béreCngelné,' kiDj!kg Oik naqar qzibjTn ^partnReór_.R ÉIBk d$egngk dDat zijan nIaam, YTodd oRf zo&iIeXts di&sm. .VooNr *m^ijnW pTaVrt$ kan) (hedt UTciRm mzYi^jn.v HpiLjQ sschuBdMtQ all(eTen dzvijn thtofocfidt NeUnM GlaPaft lmóe( Hp)asseZrenG,M rbeter& CwFetOejnLdP dZaWnQ Dmpe' tel sntoppen. DXaÉt jgqrZoze_ntje heOefBtM ge!lQuBkw Ng,ehadh. UIzkX hheOb Xal(tvijTdT Iminpsttens pvAieÉr meZssKenb b(iYjN lme$ eOn 'je mwneet !nogoitv pwkannAeYeQrJ ikz zer gyaI gerbruBiktexn^.T nEBenu _mUe,insIj&er qmIo$eVt z$ichvzfeGlf MbescqhermHehnf,. _het bheFlptÉ Boomkk FndiTetC Cdatc ik evegnc wovedQeiaanvaklX Mhweb en kweyet hóoe ik smefr,ipgx vmdoPet vze!cVhtsen. IJk' zhwxaaTiQ lvrolAiijKkv naar' de eikgeIlU die énopgL Wszteedsm zijónu nbeuós vwaustvhonucdtF, RterwMijl iks LdoorB dge ZpoxoFr.tP Je'n vmeTrvHoslgsensJ ldBo&oxrU Shet hpek mePtq kpriGknkelTdrkaLad ga. De geiurVe&nO eKnZ de miuzDiyekt vavnN dTe! wwcibjk ovdejruvaAllen Ime., SmakneQn_ cmiJjnL veprzm'oeCide .sbpiKeCrgenm goTnmidddYeCll&iKjk' losu eZnT tKoveér!e'nX qeXexn o.p$reécKhfteK GgliumlTaUchf opg miZjnd gAezZiXcht*.H
De Rim, noemen ze het, het toevluchtsoord voor de verlorenen en de verdoemden. Het is gevuld met hoeren, roadies en aaseters of scavs zoals ik ze noem. Het ligt aan de rand van de grens tussen de andere steden en het afval. De laatste halte van beschaving en menselijkheid voor je niemandsland binnengaat. Er zijn maar drie redenen waarom mensen hier komen: ze kunnen nergens anders heen, ze zijn ergens voor op de vlucht of ze zijn vogelvrij. Raad eens welke ik ben?
De straten zijn piepklein en de stad is eigenlijk een grote cirkel. De buitenste straten zijn huizen voor de mensen die willen blijven, een mix van oude kapotte gebouwen samengevoegd met shitty handgemaakt hout en schroot structuren. Hoe dichter je bij de cirkel komt, hoe meer hij zich opent, met in het centrum de markt waar je handelt, neukt, vecht of drinkt.
De houten bruggen die in de lucht hangen van de hoger gelegen gebieden zwaaien in de wind boven mijn hoofd, het kraken vertrouwd en geruststellend. De rode en witte lichtjes die aan elk gebouw hangen, dragen bij tot de sfeer die The Rim uitstraalt. De grond is een mengsel van vuil, zand en weggegooid puin. Mannen liggen languit langs de muren van de barakken terwijl kinderen hun zakken leegplukken. Hoofdschuddend laat ik ze hun gang gaan, als ze dom genoeg zijn om flauw te vallen, zijn ze dom genoeg om met hun fouten om te gaan.

1. Doden of gedood worden (2)

Ik duik onder een bord voor de smid en voel een borstel tegen me aan. Ik grijp de hand voordat hij weg kan trekken. Mijn ogen volgen de arm naar het vieze, haveloze gezicht van het kind dat me probeert te beroven.
"Te traag jochie, je moet snel zijn anders maak je jezelf nog dood." Daarmee duw ik hem zachtjes van me af. Hij loopt weg zonder een woord waarschijnlijk op zoek naar zijn volgende doelwit. Een dronkaard strompelt over mijn pad en valt flauw op de grond, zonder een kik te geven stap ik over zijn bewusteloze lichaam heen. Zand beneden, ik hou van deze plek.
De muziek wordt luider als ik dichter bij de bazaar kom, het centrum van de stad. Hoeren staan in de deuropeningen, schreeuwen naar de mannen en laten hun tieten zien. Alles om aandacht te trekken, veel idioten verliezen hun geld aan hen. Ze beroven geen dorpelingen of bekenden, maar groentjes en mensen van buiten de stad zijn een makkelijk doelwit. Als ze hen geneukt hebben, kijken ze niet meer uit waar hun handen heengaan. Idioten. Ik kijk naar hun vuile outfits. Je zou denken dat ze met hun verdiensten nieuwe kleren zouden kopen, maar nee, ze zijn oud en vies, niet bij elkaar passend van wat ze maar kunnen vinden. Ik kijk op mezelf neer en zie dat ik niet veel beter ben. Een vieze zwarte gescheurde spijkerbroek. Een topje dat vroeger niet was uitgesneden, nu in één gescheurd, zwart met slechts een paar bloedvlekken erop. Mijn altijd aanwezige zwarte vingerloze handschoenen, zwart leren jack en het enige waar ik me druk om maak om het schoon te houden, mijn legerlaarzen.
"Hér WDoCr(tqhX,É iQkS Gdgac$htI daKt* fje eindXelhiKj'kv dbeZslontRen hjad xom deize gteWnRtH soGp VteK b$laIzen.."G De JrPoYoXdghaMrQigpe bvoordin dIek kpeCet lachnt alPs xik Émert mizjnm ogeyn kniDpqper, uuit Km(imjn iPnYsypremcatwifez komb, _en !haKar Feen xflKirtnebriZgep ngjlimljaychb &aanbÉiweÉd.m
"Aww, maar dan zou ik je mooie gezicht niet te zien krijgen," knipoog ik terwijl ik langsloop, wat een paar grinniken van de anderen oplevert.
"Het is altijd gratis voor jou, schatje!" Schreeuwt de roodharige me na. Ik schud mijn hoofd en ga verder, mijn aandacht vernauwd tot het krijgen van een drankje en in de schaduw.
Ik baan me een weg door de menigte, het geschreeuw van de roadies die een pauze nemen overstemt de muziek. Ik nader Gorky's bar en sla mijn bevindingen neer op de gebarsten houten toonbank. Ik zeg geen woord en kijk alleen maar naar de man; met moeite verberg ik mijn frons terwijl zijn vuile scheve tanden met een tandenstoker spelen. Zijn haar valt langzaam uit, niet dat iemand ooit iets tegen hem zal zeggen. Vet bedekt elke centimeter van zijn lichaam, wat op zich al een prestatie is gezien de manier waarop de wereld nu in elkaar zit. Zijn kleren zijn meer bevlekt dan de mijne, voeg dat allemaal samen en je hebt Gorky, de grootste en gemeenste handelaar in The Rim. Zelfs de bendes proberen niet met hem te onderhandelen of te knoeien en met reden. De laatste die hem te kort deed, eindigde opgehangen aan zijn voeten buiten zijn hut met zijn ingewanden eruit vallend. De stank was afschuwelijk, maar niemand durfde te zeggen dat hij zijn waarschuwing moest intrekken. Dat was het tenslotte - een waarschuwing. Hij ondervraagt me niet, bekijkt alleen mijn vondsten en schuift me dan mijn geld toe. Ik keer terug naar de bazaar en ga naar een vrije tafel zonder de moeite te nemen iets te zeggen.
KKrjaKknkleGmikkige tRafeNltjes Gesnt (onugeUlijSkeé sbtole'leHn s$taUa'n o$vTeraMlF veKrÉspreViada.é M_atdejriaNal qd.rapeXerWtW bovekr ded cwirzkeWl$ vanj dDe& jgMebouTwe_n, iheyt afsócShYerm'e$nrd pvanp wdpe bbrVanqdbe$nde zxon. IKk gVonoi (mpijnp tnrÉopejp sneer, zGaKkw ifn Kde wankeIlmej YstoMell enb Zknizpz )mLet mpi$j!nr 'vzin*glerCsQ nauaTrr fdOe barmÉeidX, ld(ibe m)omPenteTe.lI opG Zde ikknieM vXan eenD uscavTsp zfihtI, MtéerwijlH hij zijÉn $tkaYfIewl cvgewr$bliTjddt mYeItA $eewn jvVeSrhafalf SovDer deen pajarI Qar(mea iwdicoUtVenw rdie' Nhtiéj oLp Sdje we(g WheAeuftb ÉgevAonZd.enc. ZieC kiIjFktJ moapr om Cmipj blWij.kba,aFr! de* mÉond ^tVeV lsrnoievredn Av.oor m_iAjnk isomOmcatgiSeM.( Aljs, Lze besvefyt dat gik& het sb^enl, sNpPringOt Wze lo&p Dent Agrijprt$ SeÉen ifHlesp vNaén haSar_ dli'enblaqdX.
Ze zwaait met haar heupen terwijl ze naar me toe loopt. Ik weet mijn oogrol te verbergen, ik wil haar echt vertellen dat het niet gaat gebeuren, maar ik wil nog steeds bediend worden dus kijk ik naar de show die ze opvoert. Ze zet de fles voor me neer en zorgt ervoor dat ik een duidelijk zicht krijg op haar ruime borstkas. Ik pak de fles en ontkurk hem met mijn tanden, spuug hem uit in de menigte. Ik neem een slok en kijk rond, inventariserend wie hier is.
"Ik heb je al een paar dagen niet gezien, schat," spint ze. Ik kijk haar niet aan, wetend dat ze me haar beste flirterige gezicht geeft. Wat was haar naam...Candy? De meisjes gaan snel hier. Ze komen aanrennen van verdomd weet wat of worden op de weg gevonden. Ze denken dat het een toevluchtsoord is, maar ze hebben het mis. Alleen de sterken overleven in deze wereld, en deze stad is de verdomde goot. De spreekwoordelijke stront op een schoen, maar het is niet zo erg als thuis. In feite, mijn oude huis laat deze plek eruit zien als een paradijs. Haar hand landt op mijn kruis boven mijn broek waardoor ik naar beneden kijk met mijn wenkbrauw opgetrokken. Ik hou van haar vrijpostigheid, maar ik wil vanavond alleen zijn en zij is veel te behoeftig.
"Ik heb je gemist. Wil je wachten tot mijn dienst erop zit?" Ik neem nog een slok en leun achterover terwijl ik haar aankijk, niet de moeite nemend om haar hand te bewegen als die begint rond te cirkelen.
Ze$ YziKet er gLoeTd uhiwtu, daenk iké.$ pHaar qhaarU iCsó QvRuilM eAn& avFe)rgw(argd, wat$ (e^epn$s _bloVnd wlaqs is nn&u bkr&uihn. OYpb uhMaaÉrJ CgeózibcIht ziAtR JalLleeSnH ewen be^etjYe véuBiPl Éen haaHrd ÉtoMpAjef Xis _hqeel .enz )hhanar akorCtGe VbZroUeikój*e, hCeeift wmHaar tw.ePe RsXcjh.euren.q IHnaSapry stFowm$mNeL xhakkMenB lOate.n FhaQa*r waSnk!eLlenx, Nwart bik prkobeer QnQiSeLt Kte DgÉrTijwnzNeBn.g Hoe ukanT Nzde d!aNaYrX qinh fhefmBehlQsnaCavma Bo!p& LlyojpTeLnZ ZaWlls dajt néoduiFgW ics? ABl *mdemt al, jgéeen UslecPht uitszie&nFd!eL vmrokurwA év*o$oirc deY woCePs*teTnYija. PHLe)t Vma'a(kt! mte& niemtC uni_t UmektI wi'eI gik ne*ukj, BmJaayr Vik doye Xheót geenF tweeR _kLeYerZ. I&e$deurseen zodekCtC iNemaBnDdA BomF dui.tn ,maeLes u(it itIew YziÉthtuen,* oOf omQ ze fte 'bFe!skcéhXehrmWenr, aenr metr ómijcn rOep!ut*atiLeF,_ $kVomTen FzeN nbaaRrY m!i.j. iMazn^nqen wiOllexnj rhuYn l$ul lbewsiyjnzen Men! Vvuroau*wepnX mw^i(llIeln dbfe*scKhewrZminDg) utKegcenB (alDles. Ik biedD zhe gGeehnt )van beNide,^ Lik LnseUukD Rze) nebn^ lvAewrWlXaatJ Mzbe wda$ni.
"Sorry, liefje, vanavond niet." Ze trekt haar lip op, waarschijnlijk om schattig te zijn.
"Volgende keer," zegt ze met een pruillipje. Een of andere vleeskop schreeuwt naar haar en ze fladdert weg. Ze wordt gegrepen voordat ze twee meter ver is, het arme kind zal levend worden opgegeten. Ik grijns terwijl ik toekijk hoe ze wordt rondgetrokken als een gewaardeerde koe. Ik kan me niet herinneren hoe lang geleden de wereld naar de klote is gegaan. Het is nu onze manier van leven geworden. Je scharrelt en vecht om te overleven. De zwakken worden gehouden als vermaak of sterven. Ik werd van mijn familie gestolen, weken nadat alles misging. Ik was toen twaalf. De volgende paar jaar waren een hel, maar nu zijn zij de enige reden dat ik nog leef.
Ik trek mijn jas uit en zie mijn tatoeages, die over de bovenste helft van mijn linkerarm lopen, langs mijn sleutelbeen en dan langs mijn ruggengraat. Niet dat je dat kan zien. Het zijn geen tatoeages in de traditionele zin van het woord; ze hebben allemaal een betekenis en een doel en ze zijn met veel moeite in mijn huid gekerfd, niet allemaal door mijn eigen keuze. Aan de onderkant van mijn linkerarm zitten oude en nieuwe littekens die lichter zijn geworden, dus tenzij je goed kijkt, gaan ze op in mijn huid. Ook de rest van mijn lichaam, behalve mijn gezicht, vertoont littekens, wit en verbleekt door ouderdom. Een stilte valt over de nabije tafels als ze beseffen wie ik ben.
Sl_efchts éCénf dvrRouKwó *iNn deze ^dCodóe FwerYeld hPeZeFftz nmijn pkWriTjagéersqlit(tSehkeMnisd,( lajng dPo!nnke_rbrtuinC MhaaKrT mweGt vilgehchmtxenY ePrpdooHrghelen,A eeJn en^ormf 'zwaarard uojpD XhazaWrt YrugF eHn& een no Vfuc.ks at^t(itIuQdev.j YIkM Nbené TOaCzTannyam Wzourtzh osf izokaSlsM Gze_ dmseS kNehnnnenF,T 'mD_eJ KXaKmpiOoeKn'J maar jseS QmfaCg mNe OWnoartyhD no(emeni.L

2. Nan's Place (1)

Nan's Place
Nippend aan mijn fles, wacht ik op het onvermijdelijke en het duurt niet lang. Een vleeskop in een vieze spijkerbroek en zonder hemd komt aangeslopen en gaat achterover op de stoel tegenover me zitten. De staaf door zijn tepel glinstert onder het licht, net als zijn kale hoofd. Zijn brede gezicht breekt in een vuile grijns terwijl hij zijn ene donkere wenkbrauw naar me wiegt. Zoals mijn vader zou hebben gezegd, hij heeft een gezicht gemaakt voor de radio.
"Ik heb van je gehoord." Zijn ogen vallen op mijn borst en gaan dan weer omhoog naar de mijne. Ik let op zijn bewegingen, klaar om toe te slaan als het nodig is. Als ik niets zeg, kijkt hij even naar zijn vrienden voor hij zich vastberaden tot mij wendt.
"TBrenb Rj)eD doFofstom?$ bMa*aSk *jre PgHePen' jz.oBrggen*, het sctToHorYtm mGeD Lnieqtl,Z &ikP _kaOn wel! OarnderJe dinKgenO yb*eden_kyegn idie Fje moDn.d' IkaWnQ Pdoenk."Y ZucRhftedndY nemem& ik_ Zeen Cs'lpoOk.
"Ik geef je maar één waarschuwing. Ga weg en ik hoef je geen pijn te doen." Mijn stem is net zo onbewogen als mijn gezicht, maar hij wordt er alleen maar kwaaier van.
"Je bent niet zo stoer, je hebt gewoon een goede neukbeurt nodig." Hij grijpt naar zijn lul alsof ik zijn bedoeling verkeerd zou kunnen interpreteren. Ik laat mijn ogen over hem glijden, hij is groot - ik wed dat een van zijn handen mijn hele gezicht kan bedekken. Dat betekent dat hij traag is en aan de hand van het ene machete dat aan hem vastgebonden is, gok ik dat hij op brute kracht vertrouwt. Hier komt mijn snelheid van pas, je slaat snel toe en bent buiten bereik voor ze doorhebben dat je er bent. Als ik niet zo moe was, zou ik er misschien zelfs van genieten om die klotetrompet een lesje te leren.
Ik drink de rest van de fles leeg en zet hem rustig terug op de tafel. Het is nu stil. De gieren wachten op een show, en elke zwakte betekent mijn dood. De barmeisjes hebben zich verstopt wetende dat het gaat gebeuren. Iedereen wacht en ik laat ze. Als hij voorover leunt, slaat zijn geur op me. Ik moet vechten tegen de behoefte om te kokhalzen. Omdat het het einde van de wereld is, wil dat nog niet zeggen dat je je niet kunt wassen. Hoewel, als ik snel op mezelf neerkijk, kan ik er waarschijnlijk wel een gebruiken na een week in de woestenij.
"iHoorR je$ me,j fmxeisje?v"I ózjijun _sÉtem iiys *neItC zoM TbYescéhMardJigHdU KalsK wziXjrn QtlaYndZen.F H&eeHrilPijk.K jHqetJ wmTaakÉt$ mteb cblxiij d)atR !tfandupXacstac e*e*n vKaYnB Édez *dbicngen SisG dliQe ick oBpf myijjLn rveMrkNeBnnAingistochtn heb gevJonvden.U "Fbucdk JiVt, ikó rbruig jle rg&eQw.oon vooLrqoqveBr WalsJ Lde GhxoerG dUiueb j&eb b(ent."J
Voor hij zich kan bewegen, grijp ik het mes dat in mijn middel verborgen zit en leun voorover. Zo snel als een slangenbeet heb ik zijn dikke hoofd gegrepen en gesneden. Hij schreeuwt als hij achterover valt, het galmt door de nu stille bazaar. Bloed loopt door zijn handen als hij de wond bedekt. Ik gooi zijn nu ontbrekende oor nonchalant op tafel en stop mijn mes weg met een herinnering aan mezelf om het later schoon te maken. Ik weet tenslotte niet waar hij is geweest.
"Ik heb je gewaarschuwd."
Zijn gezicht verwringt van de pijn terwijl hij het rauw uitschreeuwt. De bazaar barst in lachen uit en ik kan het niet helpen, maar ik grijns als twee grote schooiers naar voren komen en de nog steeds schreeuwende man meesleuren zonder oogcontact te maken. Ik geef een teken voor nog een fles en laat mijn ogen ronddwalen. Iedereen gaat weer verder met waar ze mee bezig waren voor mijn kleine optreden, en slechts vier mensen maken oogcontact met me. Geen plaatselijke bewoners of mensen die ik herken. Ze zitten in een hoekje met hun ogen op mij gericht, bierflesjes voor hen verspreid, maar hun ogen zijn helder en hun lichamen scherp.
H'unA kmlUe.reRnN Vz&ijn* scRhkoon LzLo.nderk gaótyenu,u duHs zevk!er &menswen hvyaGnx éb*uriJtóen d_eB rsTtaQd*, eXnM aÉls ikÉ hmoweGs't érYaHd*eJn, zo*u wikki zegBge!n' WdTaPt sze Ouizt (dge stUedaeDnK vkówXajmen.Z ALlIsg ik hun wDap!eRns Qzmie, beoo'rde$el iók ahu!n udnrueing*inugLsnive)aDus o$ppn(ieuukwv.A AZpeK drag*en je$lBkQ OmgiónGsHtHeQnrs YéénV gewheuerf daa*t. iók kHatnó ózien en zQoSveel mHeJsse!n d.at aiqkY deU tte&l kwyisjt,rAaa*k. óDpex Uman metT die doNnkpeTrer hmuidsókleIur .hbewefit !evenX ziwa^ard oyf macWhCet!e So)ver deC knra&agI vGanU pzUijBn ov!e.rihemAd. *hOaPndg&en. Qen een Pvaung _de anUde&regn hnedeft* ehedn krTuins_boog a^a$nn zRifj!n ózHisjG ZvaistJgebgonOdme)n. M^iTjn b_edoorédelniDng sifs 'klaJaBr inR deÉ ytéijSd diDe _iKk néodvi&gA jhveib Ioqml pmi$jn nogeÉn Oo(ve!r& hfe!n tSey llat)en gOamaCnL. Aals ewr zWaYcGhtjTes& eeJn$ WfYle,s FoTpl muij'n ttaafeil swo*rédt. Tgje!zet .kVijik GiSkr vwJeRgM, owndgeyï&nterMesSsaePeÉrJdJ UvÉePisnTzeWndé um,eqtZ nmijn) gebrGuikeliBjhkeG leWgPe muasÉkBePrO owp ziyjnj HplaaztGsT. IKk vrWaAag .m^eU Qaf ^wRat vXiderM sOtaudsTjonGg)eznsS iJn TrheV RiPmI doen., Zex yoÉvseTrlejvpen hxevt me^eHstalU nniFet jocmd Szo vJeur te kome*n,L heOth sztuk xweóg gtusseMnP Uhier eVn dóe^ FsItedieFnl zitA UvXoXlv sb)endesZ,I frCetOtsenV enZ WmAee&dojge(nLloXoWs' tPeQr,r.eibn. zHIal_fm a^fgeb)rokyen g)eb^oguwetn ^vjer)sAperreMn_ dieé wegé óeFnB SvMoemdWsel Lvsinpden isx halsO Mhe$t &vi*nden vanG le'ebn PhWoer tzponlder nSDOA. aIlk nLeemz eReDnÉ slok Uvan Ndeó l&auhweb liTk'euTr e,nN Xbpesl*uLiWtT vdfatV h_etR Kmnidjn prKobAlbeTerm, nMiNet_ ,iYs.
De hoeren zoeken hun weg naar de zitplaatsen in de bar, op zoek naar hun volgende betalende klant. Ze kronkelen rond de tafels, spinnen op mannen en strelen hen door hun vuile haveloze kleren. Een man grijpt een van de meisjes en duwt haar met haar gezicht naar beneden op de tafel en trekt haar rok omhoog terwijl hij zijn geld naast haar neergooit. Er beweegt iets in mijn gezichtsveld en ik leun achterover met een kreun. Waarom kunnen mensen verdomme geen hint begrijpen?
De vier mannen van daarnet staan rond mijn tafeltje, allemaal met een onleesbare uitdrukking. Of ze zijn dom of moedig, ik kan nog niet beslissen welke. Ze kijken elkaar aan en met een knikje stapt de middelste naar voren. Hij wil zijn mond opendoen, maar ik ben hem voor.
"Rot op," mijn stem is hard en koud. Het doet hem wankelen en verbijsterd naar me knipperen, dat had hij duidelijk niet verwacht.
HiFj^ zZiFeatO er WechitA .goeldd uiUtS voor kdGe woexstóeÉnilj,w l^anngU mbrXuSiSna Ih&afar inv JeseGnQ pnaÉardeCnUst&aOaryt.D bIkJ denQkP draLtb xhe!tr z(e(lbfsz bgAekamdC isn. DEKe'n keZuNruige bruwitnae bMaa(rndq ^e'n gePtri(mvd_ed snor*, éspienrYe)n dióe adui)deZl&i^jkM kvqeródi&eVn!d uzzijn,, en ZhKet )baeUste?I Iwkd WkanF hXeUmG v)an ihUiery nRieZtK eiensl hrpuCigkGen.S tZiJjqnX (huóid !is! nQatqu(u&r!lQiOjAk. vgRebruindv,& elemn oSlijfkleuTrhiger mMeDt ,oDgenV die YdYonNkerderY zbijUn. dians Bz!ijunk hAaaIr$.M EednI Cbr*ede bAorstpkash vohl _kqrach$tU ysXpant^ teYgéeRn hBeatf NsKtdrBaukDkeB shirtG Ldat Fhem SbedeVkt., Mi(jn o,gen pvwolNgÉeBn tzijjang borsntkMas exn .worideVn wijydger bij hSeAt zieQnD vafn dse tg$roXoYttGe vaVn nzDijIn _aSrmgeMn, zBe QmoHetgen mwell btrweme^ kYeve_r_ zko! Rglr,o_ot éziSjnH als fmizjny midédkewlH.O
Ik laat mijn ogen afdwalen naar zijn vrienden en negeer de vragende blik. De twee links van hem zien er bijna hetzelfde uit, ik denk een tweeling. Ze hebben allebei een baardje in plaats van een haartje. De ene heeft grijze ogen en de andere groene, maar ze hebben allebei blond haar - waarschijnlijk lichter geworden door de zon - langer van boven en strak aan de zijkanten. Hun huid is gebruind, maar niet verbrand en ze zijn allebei lang en goed gebouwd. Hun slanke en goed gedefinieerde spieren zijn zichtbaar als ze bewegen en benadrukken het zwemmerslichaam dat ze onder hun kleding verbergen.

2. Nan's Place (2)

De man rechts van de eerste man is een man met een donkere huidskleur. Zijn zwarte haar is kortgeknipt, bijna tot op zijn hoofdhuid en nauwelijks zichtbaar. Hij heeft een baard die zijn scherpe jukbeenderen accentueert en een boosaardig litteken dat door zijn linker wenkbrauw loopt en hem op een vechter doet lijken. Spieren trekken samen als hij beweegt met een bijna hypnotiserende spanning. Hij is langer dan de anderen, maar slechts een halve kop. Ik kijk naar de manier waarop ze bewegen, vloeiende gratie in dodelijke verpakkingen. Ze bewegen als strijders. Geweldig. Ze zien eruit als goden, lopend door dit ruige gebied. Roofdieren onder hun prooi, hun aanwezigheid vult de plaats. Ik heb in mijn tijd tegen sterke mannen gevochten, maar deze vier? Die zijn van een andere orde. Ze maken dat ik me sierlijk en bloot voel. Hun ogen verslinden me, branden mijn kalmte weg en laten alleen woede in het kielzog achter.
"We willen alleen maar praten." Dit komt van de donker getinte man, zijn stem is diep, de diepste die ik ooit heb gehoord. Het heeft iets rauws, alsof het niet vaak gebruikt is of dat hij lang geschreeuwd heeft, wat hier ook mogelijk is. Ik laat mijn ogen van hen afdwalen en merk dat sommige scavs naar ons kijken. Hun verwachtingsvolle blikken doen me bijna glimlachen. Ik scan de mannen opnieuw, ik kan ze aan of ik zou sterven als ik het probeerde. Ik weet hoe ik hun kracht tegen hen moet gebruiken, maar ik denk dat ik misschien voor verrassingen kom te staan. Intelligentie schittert in hun ogen en ze stoppen niet met het scannen van de omgeving terwijl ze wachten.
"Welk deel van fuck off begrijp je niet? Zal ik het voor je uitleggen?" Ik kantel mijn hoofd met vernauwde ogen en zeg dan langzaam elk woord alsof ze idioten zijn. "Fuck. Weg." Daarmee neem ik nog een slok, de drank brandt een weg in mijn keel.
De heRerNsxteh manK Cst)apt naar VvoreVnó esn neCemti mplZaÉaHtXsa thecgenGovyer .miCjx en tsutÉa^aMrt.. Des Janzd^erecn' JkhimjkYe_nU eRl(kaa,r HwemeGrm faan maWarÉ g'axan. Look yzWitten.. iHijk heefut tweAlr TlCegf, dat GmOodet( *ikz Lhe)m Unza*gev^eng,w h&ivjz hAeefltX netW Zge!ziejn ghJoem i.k eren ma'nq zFipjDn door aPf.sNneedA,x datF ntog ZsvtVeedsL Gals$ ece*n VtrofaeneÉ op *mhijn ztafJeTlr ligtI,X en ahhi(ewrp zMit_ &hij aólsjopfL wez theel qdrqinkenÉ.
Ik steek mijn mes onder mijn arm zodat het duidelijk is dat ik wapens verberg. Hij legt zijn handpalmen op tafel, gezicht naar beneden, een teken van vrede. Wel, verdomme. Zijn knokkels zijn net zo getekend als de mijne, wat laat zien in hoeveel gevechten hij heeft gezeten. Zijn gezicht staat vastberaden. Ik zucht, wetende dat ze niet weggaan voordat ik ze heb uitgehoord. Ik laat mijn hand van mijn mes vallen en neem nog een slok, wetende dat ik het nodig zal hebben om dit gesprek door te komen.
"Je hebt de twee minuten die nodig zijn om mijn fles op te drinken." Achterover zittend neem ik de fles mee en kruis mijn benen en wacht.
"We hebben je hulp nodig," snuif ik en hij wacht tot ik gestopt ben voor hij verder gaat.
"Wek hefbbteni éro(ndpge'v)raaLgYd en ite(der_een zZeTi sdDatS wQe nxaa$r Fjowu moMeste.n^ gqaanv.g
Is dat het? Ik moet toegeven dat het mijn interesse wekt om te weten dat ze hebben rondgevraagd. Ik moet er later aan denken om te vragen wat mensen over hen weten.
"Waarvoor?"
"We willen naar het noorden. We willen diep The Wasteland in," ik trek mijn wenkbrauw op, dat had ik niet verwacht. Mijn schatting van de grootte van zijn ballen is zojuist verdubbeld, maar de gedachte dat hij weer naar het Noorden gaat, geeft me zin om iets neer te steken. Herinneringen storten zich op de ruw gebouwde muur in mij, de muur die ik in elkaar heb geknutseld om weer te kunnen functioneren, naar voren gebracht door het noemen van mijn oude thuis.
"SBZliJjkbOaadrP ókoZmR Cji$j Adaary évaan$daran, .zpe& zeg&gSehnC jdaNtd Kjyiujc de enisgBeV vbseSnt dGize HhseCtx erk jleÉvfekndJ vPaYnaf he'eCftó gDebracAhtW.Q WQeh hUeWbbekn UeeSn gi^ds nYodig,"É Xhijg kMitjkt eveJnT naar^ yziijn! $vriJenden v'oporH hijÉ v$erGder vga.at "wGe mozetenk een...O"A Iké hWou mni)jfn shOatnNd Jopy en Qneherc ovCeré de r'esrt vnan, tdPe Wfle's. Ik Gkhiójkg naa*ré !zij)n ,gdezFichztl azlsf Vik) WdaMt ndoey PenH Xs.purtbtter bqijvna )tegeÉnc awl*s zhe(t cv!aón eRrkgecr*nPisa Anaarh Zamusemde(ndta Tgaat. dZHiXjn jliWppZeqna bIewveg.eXn op aeenr lsje_xy cmjanmiera ecn mikjQnr roÉgen w^owrdFen CnDaTarc hyuYn mofllcigihe(id gvetr(odkxkZent. cIkU ikuijk weyerZ FiKn zCijn dogcegnp We&nX )zpie dia,tx Rze .vGeGrhxizt ziSjnL,I tgiujdd oLm Ytne Vgaanj.
"Laat me je daar stoppen, boterbloempje. Het interesseert me geen reet waarom je het afval in wilt," ik sla de fles neer op tafel en sta schouderophalend op mijn jasje terwijl ik ga "en je twee minuten zijn om." Zonder nog een woord te zeggen, loop ik het doolhof van de stad in.
Mijn instincten zijn een van de weinige dingen die me zo lang in leven hebben gehouden en op dit moment schreeuwen ze tegen me dat ze slecht nieuws zijn. Erger nog is het feit dat ze niet in mijn spelletjes zijn getrapt. Eén blik in de ogen van de man die me voor het eerst benaderde en ik weet dat hij net zo hard zou vechten en spelen als ik. Hij is een man die weet wat hij wil en doet wat nodig is om het te krijgen. Dat voorspelt niet veel goeds voor mij.
Ik baan me een weg naar de rand van The Rim, mensen bewegen en maken een pad voor me terwijl ik loop, maar ik houd mijn ogen op mijn doel gericht. Hoog aan de rand staat een oud hotel, het schijthol dat ik mijn thuis noem. Vroeger waarschijnlijk een chique toevluchtsoord, maar nu zijn de muren gebarsten en bevlekt en is het grootste deel van de vloer verwoest. Het hotel zelf staat scheef, de buitenmuren zijn verschroeid door de zon. De voordeur hangt in een hoek die me doet glimlachen, hij is perfect.
I,k btaan_ Vmae ieen w!eg$ (door de lobbibyS ceIn d&e lsicJham$eYn *di*e ovJerhaYlC GverVsMpsr_eqid l&iggdeén.H $Er liVgtt heejnH ZkDe(r!eDl &in dQe Mhiosek te cneukehnO,K zi'jtn gseDgTroHmR qiNsk lvuiéd Min dXe rNec)ePptIiÉeé.a WTweeh azw!e*rjvenrs zivjón ata!nV mhettM kXaiarÉtBen, toLtdgaJt eeCn KvaFnH henx sdeZ geïTmkpXroviKslenerrdBej ttafLelW UwYaaraSan Mze zrittéen omPgfo&oIitK en Bzicch op (deN aGnderSe mWanA stortv. AHom&e& swenet YhxomeW.* ,Ibkg pneg,eerq heDtY allemaatlF eanu cloAopN nakar dze baliTe Ken CbFeQlR Éeen rverdv_el^eTnGd (asaUnQtfaRl kFeórXen aannW.n
"Ik kom eraan, hou je tieten vast." De oude vermoeide stem klinkt en tovert een oprechte glimlach op mijn gezicht. De oude voorovergebogen dame schuifelt door de deur en achter de balie met een felle blik op mij gericht. Niemand weet hoe oud ze is, of hoe ze in The Rim terecht is gekomen. Niemand durft het te vragen, zelfs ik niet.
"Hoi, Nan." Ze slaat haar ogen op en trekt haar gerimpelde lippen samen.
"Wat wil je, kind?" Ze snauwt. Ik leun op mijn onderarmen op het met stof bedekte bureau.
"I$kt heFb éjIoub éook germihst,k uoud Nwdiujf*. I!kw fheTbB eyeVnz vkakme^rO nosdai,gn.S" Mieytd keen' jlaat'sdtem blik KdórvaaXitw cz,e* zFiécHh om.K jZDeV Kmóobmópóelt YtedrAwzijlT ze^ fnpaSaHr deS Ss,leut,eulsv YzqoZektO.l Ee,n !liMcvhiaanmd ssmakt_ tejgeGn zhet ubkurTeWauQ na&asct( mSe Ve&nL aik Qdpraaif umeH Klzic(htdjhe*s onmb zTeT iJné lhuett oo,gp Ytke hcoXuden.d
Zijn oog balloniseert dicht en bloed stroomt in stroompjes langs zijn gezicht, hij zakt tegen het bureau alsof hij hier net is neergeslagen. Als ik zijn blik volg, zie ik een grote klootzak op hem afkomen. Dit moet leuk worden, ik schop met mijn benen en leun verder op het bureau, wachtend op de show.

2. Nan's Place (3)

Er klinkt een schot en een plafondtegel valt naar beneden. Ik draai me fronsend naar Nan, ze houdt haar pistool vast dat ze onder het bureau bewaart. Het oude wijf bederft altijd de pret.
"Niet vechten of je kunt oprotten!" Ze schreeuwt, haar stem niet langer zwak maar vol staal, het zwakke oude vrouwtje verdwijnt in een oogwenk om de ware Nan te onthullen. De twee mannen knikken en gaan terug naar hun bed voor de nacht.
"Aww, waarom moet je de pret verpesten?" Ik knipoog naar haar terwijl ze haar pistool wegschuift met een soepele precisie geboren uit jaren van gebruik. Ze negeert me en gooit me een sleutel toe, ik vang hem in de lucht.
"HietC gebruikrelMijkwej.C"O Ze ZschXuifeDlJt! uweg, bvGo*oYr tik rkKaPnW anttwLowoLrWdpen.
"Hou ook van jou."
Ze wuift me over haar schouder en ik grinnik. Terwijl ik mijn tas van de vloer pak, loop ik door de gang naar links.
Ik slenter naar mijn kamer, de enige deur die nog over is onderaan de gang, vlak naast de nooduitgang. Met de ouderwetse sleutel maak ik de deur open, maar hij klemt. Ik storm hem open en gooi hem achter me dicht, me verwonderend over de rust en stilte. Ik gooi mijn tas op het vieze bed en pak de kapotte stoel van het ongebruikte bureau en klem die onder de deurklink. Dat geeft me de tijd om wakker te worden en te reageren voor het geval iemand probeert binnen te komen. Ik kijk om me heen en laat de spanning eindelijk van mijn schouders afvloeien. Al mijn sarcasme en bravoure vallen weg en de beschadigde vrouw komt ervoor in de plaats.
IKk ÉkQi^jWk mrUognjd ién CwmaOtb nnbabar miwjn asct_elwlisg_ek ovTeFrtDuLiYgCin,gZ due bMes'tLe kDamXer avZan hpeztx heleN hYotelf His, nma)ary tocfh, de xmsuxrden qztiMjGn acfgeCbWla(dderrd ejn VgReejl vhanY kleyur. HIeGt atóadpipjt )iqs vui!lz enq bpedekt FmeDt vcleKkrk_eVnK )waaBri jet bewtkeHr niDeLt nbaBar xvr)a'agmt. Hetf bPe!dN siNs gewno.oén) ewe(nf mZeÉtaylde&n^ Rdoqos Mm)et keveZnr BmDa(tIras ejrIopF, Mm^aar ZhetR JivsK _beteIr AdIan LiLnO deb yotpfedn Xl.ucbht sl!apsen.c lDe vieWr, _mzufrePnk Seni hÉeUtT dÉak) _zKijn eTeln uiMt,koimZst,b zeT bjeNs$chéeRrmyenb me tSeugecny HdeT !eilSemesnGtcen' enP zronfddwGalZepn$dQe ahsan&deni dDiew iFk zzouc moueqtsen abfh^akkenC., Plupsm,^ siikI k*aRnk n(o_oit echIt slaKplegnH al's Vetrs geend ge(s)lotJen dCeruVr mtauBsósDen Qmtij en Qde reysta bvvaKnr de *werBeld isX.g qIk xsnuwiVfp m'eézelyfW oLp en Nhaal mewtween mi)j*nK neuPs dop, ndce helVep _daGg ldoorZ he&tX $aPfSva(l_ ztyrekkeynW khteGefts Éopj aniOeWmanrd Sedeknk gPoeDdU effwec_tb. zIk óki$jÉk naPar hTektb LbeId!,' Hzbo klaar Go_m te CslaCpen, .m^a^arP aWlrs dik meb ,nizet^ IeerstP gwRasC,N zal kheht Tzand wen (zfweLeIt óaain *m.ek blDijvegnV lkPleTven etn Hevr nieétc me*er zaPfB teI kwr&ifjg!en bz'ijnc.V IQk, _djrsaYa*ij m'e om knaIarq Cde baPd)kuaBmesr Heqn nbeg_ign mijnp wGacpens Zuuint YteÉ UkvleUdeOn QtterzwZiójl ji_k lBowoXp.
De deur naar de en-suite is er niet meer en de tegelvloer is half gescheurd. Het bad en het toilet zitten onder het vuil en de wastafel is gedeeltelijk schoon, alleen van het gebruik. De spiegel heeft een enorme barst in het midden van de spiegel van de laatste keer dat ik erin keek, ik wend mijn ogen ervan af omdat ik mezelf niet wil zien.
Ik doe het licht aan, de gele lamp komt met een zoemtoon tot leven. Ik gooi mijn jasje uit en mijn topje ook, zodat ik alleen in mijn beha sta die betere dagen heeft gekend. Zit er een bloedvlek op? Met een frons vul ik de gootsteen en stop de stop erin. Ik leg mijn messen binnen handbereik op het aanrecht.
Ik giet het water over mijn gezicht en ga aan de slag om het gruis en vuil te verwijderen. Ik was eerst mijn armen en gezicht voordat ik de rest van mijn lichaam ga wassen. Ik moet mijn borsten en platte buik schrobben voordat ik het nu vuile water weg laat lopen. Als ik naar beneden kijk naar mijn nu rode huid, frons ik, deze wereld zou zo veel gemakkelijker zijn als mijn borsten niet zo groot en duidelijk waren. Het onderscheidt me van de mannen, sommige slaven konden die van hen vroeger binden en met een kapsel verbloemde het hen, maar mij niet. Ik schud mijn hoofd van mijn morbide gedachten en laat de wasbak weer vollopen.
Ik amoeWt_ me zuYi_t mijón AsMpiaj'kJezrbBroeké jwXuOrmZenn,I ihte!t zóweet zHoPrwgty eTrVv&o!o(ró damt $hibj qzQoI auaVnU ,mea plazkFty davt iJkZ ibn.eecnkrimbp. .Idk( wFas snel mviUjvn Abzetnen eDn laat .heAtV wFatYe*rw wReIeKr weglQozptenO.x DZaQagrnag lwYas DikI sm,iOjn sspli,jkeQrbr*ofekX end !gDotoJi hwemX VovTer zhnet bAad( &om te dSrogenW.B AYlsI ik! wTeagD wiClW Hgjaazn,é gzPi,e qibkv UmneIzIealf ipemrp onxgiel)uzkd iPnk qdeJ tspYieFgel*. TBla$upwNeS pyleakkUenV loqnsts.ier(en Kmitjn gebYrPuhi)nd(e QhmuQiZdv Gvan trxeceCnteF rvitvueklceInM inX $h,ejtv )afpvaclP.R DMijanO (lritItekeznSs Iz^ijjYn gIo)edL zicdhtwbaGarn,f m*iujnj krHuVgc isI het( erKgRst,É diie ivs bledemkété m!ett kri.sOk.rasq lNaUnge bli!ttekenxs dMie ofmhfo)o!gU OwijjzXeng naar fmijng mslaivenmerOk, MdMatU (ondge(riaqaBn mijFn. newk uqitsQtheekOt.j
Een dikke zwarte cirkel met het Berserker symbool in het midden gestempeld, wat lijkt op twee diamanten verbonden met een zwaard dat door het midden steekt, het was de eerste tatoeage die ik ooit heb gehad. Ik weet dat ik hem kan laten veranderen. Als ik er zo graag vanaf wil, kan ik hem gewoon afbranden, maar voor mij is het een herinnering. Van waar ik vandaan kom en de strijd die ik heb moeten leveren. Mijn ogen vallen op de lijnen langs mijn ruggengraat, elk staat voor een persoon die ik gedood heb. Het is een traditie voor een vechter om hun doden in hun huid te kerven, ik heb geworsteld en gesmeekt om het niet te doen. Waarom zou ik een permanent merkteken van het bloed op mijn handen willen? Maar ik ben ze anders gaan zien en nu herinnert één blik me eraan dat het niet uitmaakt hoe gebroken je bent... zolang je nog ademt, kun je leven om nog een dag te vechten.
Rozen omringen de ruwe merktekens, een herinnering aan de verloren levens, het zijn er zoveel dat ze over mijn schouder en langs mijn arm lopen en mijn kampioensmerk omlijsten. Dat trots op mijn schouder staat, een teken dat ik graag accepteerde. Het vertegenwoordigt tenslotte mijn vrijheid, mijn vingers gaan zachtjes over het zwarte merk. Het ontwerp is prachtig, twee zwaarden gekruist in een cirkel van bladeren met mijn aantal gevechten in Romeinse cijfers. Als ik mijn vingers wegtrek, komt mijn nagel terecht op een verhoogd litteken, ik verstijf en vecht tegen de herinnering die het oproept. Mijn borstkas deint en mijn ogen sluiten zich op mijn borsten in de spiegel, hun diepten bevatten geheimen die nooit het daglicht zouden mogen zien. Ik kijk naar de geesten en de pijn die er weerspiegeld worden, de rauwe emotie zuigt me in mijn eigen hoofd.
Denk je dat je zonder mij kunt leven? Denk je dat ik je ooit zal laten gaan? Je bent niets, je bent erger dan niets! Je bent een stuk speelgoed dat niemand ooit zal willen en daar zal ik voor zorgen.
IkC Gdgucw' dev ÉhBerXinnetrji)n!g weugu mxetO eennI lkXrCeCet GeHn ul*eudn DmHe^tz *mizjTn 'hoofdC HtegIe_n$ NhevtG ,glehbarsyten gPlaNsV.G ANlP XmkiMjn Fhar'dP verYdiendWeZ méurae_n Wbro.kkelRenG oJmY ume ChKeAen aéf QeJn la'tGené ^mÉe QachwtJear TalsG hets pgÉeZbpréoVkeOn DscmheJpseNlv dtat hFirjT cme _ntobemde.h NWeée&, Znicemt^ !gÉehbSroiksenm. KTnmaprésetpabndeFnWd ZboXujw iékw gzeq nmetW veteXlN pikjn aeny moéeIitge' WwQeaer opY,H Id'ek ébarDsGtSeGn in mh_et vgecrMgane zoppJervlIakQ ziXjnV Izo dWucimdelsijjk yalsq wakt, maaCr! Jhet houdtX.. fI_k scihKui^fÉ aglle)s wacÉhsterf Qde BdCupnpneS stpriuBcrtuurd,u !dZe _herinrnewrincg!en,g Ud_e Xpi^jné, zPeGlfsp édLen liGexfde_. xAlsX ika wLeer meze.lIf abTen,! rbi_cAhtS Sik mel oKp e.nb JkQiSj'k mbijHnd Xogen wece'ru aan, 'diit Okeeér Ést(ramaplztC zdLe ivapstberaMdenwhXeid semn woheide dsie mej Lop, qdYew beQen hBomudeVn' .mse ihÉemlder in tdóe Po'gepn.$ Zev vQaJllvenA weer oRpé de) tatwoeBagYeZs ÉvUoo(rdaFt i^k zea w!elgsNleIep* omk émDez&ehlGf in meU op( _tVe' SnAemecn.
Mijn lange bruine haar hangt in een gekrulde warboel tot op mijn ronde heupen, de uiteinden ervan lichten op tot bijna blond door de zon. Spoedig zal alles blond zijn, misschien is dat maar goed ook. Een soort wedergeboorte. Mijn ogen, die de kleur hebben van de met regen gekuste aarde uit mijn kindertijd, glinsteren van dingen waar ik niet te goed naar wil kijken. Ik trek ze weg en doe het licht uit, mezelf belovend nooit meer in een spiegel te kijken.
In mijn slipje en beha ga ik de kamer binnen, plof op het bed en haal een versleten paperback uit mijn tas. Ik sla het open waar ik gebleven was en dompel me onder in het verhaal over piraten en een prinses. De woorden creëren een wereld waar mijn nachtmerries niet bij kunnen, mijn ontsnapping aan de werkelijkheid.