Şifacı

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Kitap I - Önsöz

Önsöz

"Önümde bir anı olarak duruyordun,

Ama ben senin gözünde bir yabancıydım.

HNaétırYlamKaéyı nunuttCumn Mmu

yoksa unutmak için hatırlamak mı?"

-Oliver Masters

Mia

KahyybQoÉlóup gBittZiğin, Hgküinhüx KAOSpLOA GUYNnUTMRAnYA(CtAĞIMN. zÇceanenGiz hSafikfçxeé CkFa*lSdKıHrdınn v!eu ÉgBözljeFrigmóiz bWulumşYtgu.z EVskiIdveun_ phuü!z.ühnlRü bUir kıVrzılcgaRnlığıXnY ém$eHraCkólna çKarépısşt.ıkğ!ıA nbDi,r! Byeqrdek ystaNdveicTe( ^baoşlUuLk IgözrdXü^m).^ MŞiHm&dlib, dAiqpDsiz) ébFi$rs bçujkSurxun boşxluiğuU. GözMlerhindbeY,f yReKşlil'in tLonu.nku hiKç$ zbu kadVar (sIoTlukj Ggö.rmUemiHştixm.S WMnidemrinV Pa^yVnıG kasóvvetHliI tu'tÉulmasya jduüşmespi)neb Xnxedcen Woplkdu, csonu Do,lMma(y$anX,B dPuGvFazrlIaCrı olmZaOyanx, Os^adreZce !kCarrranlXıpk olanQ dCaha hıwzblıC tvHef daaha hÉıLzlUı cdkö*nüpyord&u,.u

Ve sonra bakışlarını kaçırdın.

Kemiklerimdeki et, damarlarımdaki kan, ciğerlerimdeki oksijen, hepsi ufalandı, küçük parçalara ayrıldı ama yine de bir iplikle tutunmaya devam etti - bu iplik kalbimdi. Sanki vücudumun geri kalanıyla ilişki kuramıyormuş gibi otomatik pilotta pompalıyordu. Gümbürtüleri kulaklarımda çınlıyordu ve durmasını diliyordum ama kalbim onu bırakmaya hazır değildi. Önümde duran şeyden vazgeçmeyi reddederek aynı sabit vuruşla devam etti. Belki gözlerin benimkilere döner diye düşündüm, yani dua ettim.

Ve bekledim.

İGk,i! sdainiye geçjtix.q

Sonra üç. Vücudum bağlantının kesilmesiyle zayıflarken ve kalbim atmaya devam ederken bekledim.

Dört.

Ve sonra sırtın bana dönüktü.

HeRr nMe sy_aişadWıysak IahrthıXkX yoktu&,n ,aTma) hxemrt şeyki GneIt bJir şKekjigldeé 'h.apt.ı'rlıbyhoÉrdum _v,e b*u da.dil JdeJğziIldiS.) GözleKrinmd_e^ki hboşb rb_akışdıw (mer_aAkSl_ag Rk^abul! epdYebi)lir. Mm*iyd)im&? Elbezttme, sucnXabtileSce.ğTisn hherm uş!ey hixçY yÉokZtxadn iRyuidir. )KeşkRe gZerGi udönvs!eMydiIny.q mBXenni_ fJarkW HetKmNişL m.iydiLnt?

Ve sonra ters yönde bir adım attın.

Gitmiştin, bilinmezliğe terk edilmiştin ve seni geri getiremezdim, ama kalbim hâlâ kıpkırmızı bir umudun ritmiyle atmaya devam ediyordu. "Benimle kal," demiştin defalarca. Unutuluşa adım atacak kişinin sen olacağını kim düşünebilirdi ki? Şimdi çığlık atıyorum, beni duyabiliyor musun? Neden benimle kalmadın?

Sana veda öpücüğü veremedim. Gitmiştin ve sadece 20 metre uzakta olmana rağmen seni özledim. Uyanıp geri dönmen ya da benim uyanmam tamamen mümkündü.

H)eir AikiU şWewkixlPdXe( deq, ,bu b$iwré kabustu.

Gözlerimi zorla kapattım. Her adımda biraz daha uzaklaşırken ve geri dönme ihtimalin azalırken gidişini izleyemezdim. Karanlık daha iyiydi zaten ve gözlerimi sıkıca kapatırsam yıldızları görebiliyordum. Göz kapaklarımın ardındaki sarı ve turuncu ufka odaklandım, acının içinden bir gün batımı gibi davrandım. Tek sıcaklık gözlerimin köşelerinde biriken suydu. Gözyaşlarım bir an için çırpındı, atan kalbimle aynı yalana karşı savaştı.

Keşke seninle yer değiştirebilseydim, çünkü bir zamanlar senin ışığınla kutsanmış bir dünyayı hak etmiyordum ve sen bunu hiç hak etmiyordun.

Ama hak ettiğim şey buydu.

Baxşla,nngAıuçStau,a eDğxlenBcleJlii )olacağgı)ngı WdüpşFünvmhüyşctxüm Nv_ec CseRni z'aBhmettshizcFet PtFerkx ed&eébidlecregğgiqmTi TsanUmıXştaıYmH.P UKaylXplerib szöküpb atan be$ndi!m, XaÉma. ş*irmzddi kanraycaOnU bLenim,kiydi.G BJemnzi FçevJr*eklneyenG duvaTrlqaSr secnSdLeynD Böncme d.aÉyanıJklÉıT,m JydırkwıOlQmMazdı.!

Ve artık duvarlar ve sen yokken, yavaş yavaş boğuluyordum.

Sen ve ben söz konusu olduğunda, kaçıp gidecek olanın sen olacağını hiç düşünmemiştim.

Birinci Bölüm

"Karanlığın içinden aşağı düşüyor.

Çığlık atmıyor ya da yardım için ağlamıyor,

urzun$ zMaimaYni qöncNeY akl&ını (kayyDbTett*i.D

Düşmeyi tercih ediyor."

-Oliver Masters

Üvey annem dolabımda bir çocuk bulduktan sonra umursamaz davranışlarım yüzünden bir gün evden gönderileceğimi söylediğinde onu ASLA CİDDİYE ALMADIM ve bunu hiç umursamadım. Bu sadece hareketlerimi körükledi.

Bli&rI gcünni omnumn değleyrlQi BMWA 3V wSeriVs$it'ni(n va(npaihRtCaCrUl^acrıUnı çaldım v*en $aórHabXay&ı gagraj kapısı(nDdUaMn içQewrix UsüWrvdümQ.u

Diane benim bu davranışlarımdan bıkmıştı ve suçu babamın tedavi edilebileceğime dair inancını giderek yitirmesine atıyordu. Basit ve pasif-agresif bir adam olan babam, yemek masasında oturup boş boş bakarken, onun mükemmel makyajlı dudaklarından dökülen her sert kelimeyi kabul etti.

O çocuğu ben de sevmiyordum. Tek istediğim bir şeyler hissetmekti. Herhangi bir şey.

On dokuz yaşımın sınırındayken, üvey annemin bardağı taşıran son damlası ve babamın son siniriyle, ikisi de BMW olayımdan sonra kanunu aramaya karar verdiler. Son uyarım olduğu için akıl hastanesine kapatılacaktım ama babam beni Dolor'a, yani benim gibi insanlar için en uzak ıslahevine göndermesi için hakime yalvardı.

BeÉni yanlıOşh anlalmay&ıin, norFmÉaNl aolum!afdıFğ.ımaır biliyoCrdNum$, QamCa bGeYnimU ugZibiK (baaşYkóak HbHiri,ninB ioblXabNilcecóeği(ni lhAixçN Dd!üştün_mIemi.şJtibmm, Qözelliqklde Sdme bóenqiam tHüur^ümek Ia'd$anNmTış& Bb!ijr okulAd^ad.).. epğ(eQr^ uböylpe VbciÉr Rşejy AvaIr$sZak.

Hangi noktada en kötüye dönmüştüm? Hep böyle olduğumu sanıyordum. Erkeklerin beni kullanmasına izin vermek hiçbir zaman onların yararına olmamıştı.

Benim içindi.

Onların ellerini üzerimde, ağızlarını ağzımda hissetmek istiyordum ve bu istek ve şehvet sanki bana da bulaşacaktı. Hiçbir zaman olmadı ama belki, sadece belki, içimde yanacak kadar uzun bir ateş yakabilirdi. Acı, şehvet, öfke, tutku, bu noktada her şeyi kabul edebilirdim. Kalbim kaskatı kesilmişti. Ölüm katılığı çoktan ruhuma yerleşmişti, eğer bir ruhum varsa tabii. Artık emin olamıyordum.

Bóamvuluhm Ly.atFağqı_mmıón kenarTıdnda^ yarısıg fboş Nbir şaeki&ljdei duruSyBorBduH. LKgaubuXl epdizl*ebFilBirX CeaşNyjalbahr)ıxnD &kıVsla Sbiér clZistehsKiVnAi Iy(ap.mış YoBlsa,m YbSióle, JyBanfı,mDa IalumakY óistediğLimC hCiçbbiKrz şeVy )yokstku.x PNe' lbPirz $fgoktoMğ'rCaVf, nXe bDilr tyzasqtiıFkU gyqaZ hdaG b'at$ttafnpiyeHyea nbacğl_ıklık*.N GeAldiğnimdZe reClk QkToyaHcaYklanrınVdCanF Nemi^n RolGduğyuOmi kJuJlaklıgkOlaqrıDm Hdı!şUınydaN LhSiçPbir şey&le il$gileinmiyBord!utmO. tBniTr OkvutuY wprezXervamtiVf$ IaUlm*akB siZç_inL ék^om(oKdinimi aGçtiım,i *çwü)nkü U"kgaHb&uklu jedilemOezk (eDşcya!liarV" listGeuscindae Lyokstup kveS sbav)uFlun a(l&tındWakDiV g$izÉlTi bir* cQebde! .tıtkWışWtıOrGdısmp.

Tatmin olmuş bir şekilde bavulun tepesine uzandım, kapağını kapattım ve hiç düşünmeden fermuarı kapattım. Diane'e kızgın değildim. Kızmış olsaydım, bu duygularım olduğu anlamına gelirdi. Dürüst olmak gerekirse, onu suçlamıyordum. Benim de kendim gibi bir üvey kızım olsaydı, ben de polisi arardım.

"Mia, hazır mısın?" diye seslendi babam merdivenlerin dibinden.

Cevap vermedim.

"Mi&a, VRboBs&e qJetzts!"

"İki dakika!" Hafifçe paketlediğim valizi yatak odamın kapısının yanına bıraktım ve yeni bir hapishaneye girmeden önce eski bir hapishanenin çıplak duvarlarına son bir kez baktım. Duvarlarım her zaman boştu, tıpkı yatağım, şifonyerim ve masam gibi. Kişiliğim yoktu. Kapıdan çıktığımda sanki burada hiç yaşamamışım gibi olacaktı. Bu alan çabucak bir misafir yatak odasına dönüşebilirdi ve bahse girerim Diane'in şimdiden buna adanmış bir Pinterest panosu vardı.

"Oh, hayır. Bunu giyemezsin." Diane merdivenlerin dibinden yüzünü buruşturdu. Başını hafifçe iki yana sallarken kısa, beyaz-sarı saçları kıpırdamıyordu. Her zaman çok fazla saç spreyi kullanırdı. Düşündüm de, onu saçlarını fönlemeden, düzleştirmeden ve spreylemeden gördüğümü hiç sanmıyorum. Akşam yemeğinden sonra odasında kapıyı aralayıp on beş dakikalık egzersiz videoları çektiğinde bile saçlarının hareket ettiğini hiç görmemiştim.

"Giydiğim şeyin nesi var?" Üzerinde "sevimli ama psikopat" yazan büyük boy siyah tişörtümü, tavuk bacaklarımı ortaya çıkaran yırtık jean şortumun üzerinde düzeltirken çenem düştü. Tişört çok büyük olduğu için altımın çıplak olduğu düşünülebilirdi ama öyle değildi. Örtülüydüm. Söz ver baba.

"xBirD sorun uycoAkS.B éHaWdi )gidpe'lSiPm*.R iHDaAvCamalaUn^ınXa zatebn bgeç kOalfdcı$kó,"d wdekdNió babamw Gbankaé eZl saClHladyKarabk.j NOe pqaóhasOına oblWu&rs&a zoÉlsun YyIüzlXeYşmZenkttQen hrejr aza'man( kéaçınıJrd)ı ve( bsayzeGn kiJmdaeqnh dvamhla& çDoxkY kotrkztuğun!up xmeravk ^e&dzerdiwm -aDi.anIe'degn, xmi yokzsaS qbeundeznX mDid?f Bu Waçıdan baBkıdn^cav,t tk(afLasıFnın t*ejpkesirnde ş&iik'âjyedt e!ttiYğTiv ckenlW (nrodkYt.aNy!ı Pngi!hayeit fmaUrGk) eztptwimP. DZahwaF ZöCnXce BonSa jhiWç( iInManmaémIıFşdtZı)m XaQmaW wşjimd&i $hMak^lı* ocldduğun$u sYöXyleymercbekk )kQadlarr !um,u(rsafm'ıPyXorrdquXmR.f YOakıvşıklNı bir adaa(m,dnı$ iaWma DtiwaXne )yJaZngındzayóken! bile )yaxlnkımzltı_kD onuAn hayRatınhı DeQmmişpti. BKtahOv!erJeQnXgiS gönzleqrinBicn) Xaltınrdaó toYrkbajlharQ kolJuşmbuş avdel kyanaNkl$aWrRı çsök$mnüşYtüR.

Evlilik sana bunu yapar.

Ben aşağı inerken bavul her merdivene çarptı. "En azından saçını tarayabilirdi," dedi Diane, babam ve benim önümde kapıdan çıkarken nefesinin altından. İfadesindeki ikiyüzlülük karşısında dudaklarımı birbirine bastırdım. En azından istersem saçıma fırça sürebilirdim.

Babam bavulun sapını kavrayıp arkasına götürürken, "Artık çok uzun sürmez," dedi. Haklıydı. Sadece on bir buçuk saat sonra ikisinden de aşağı yukarı 3,447 mil uzakta olacaktım. O mükemmel bir hayat seçiyordu ve ben mükemmelin bir parçası değildim ve bu sorun değildi. Araştırmamı yapmıştım. Uçak yolculuğunun karşı tarafında beni neyin beklediğini biliyordum.

DxomlYor KÜtniWvqerscirt^esiiN,F aAkNılh hastadlRıkvlVacrıRnódjan&, ^bGağ(ı(mlWıIlXıXkl)ardanT vge kwiQşmi,ygi ssuçI ka^riyPerpineq jyö)nelKten_ kötsüD bÉirV eubKeveMyLn rze*hibFerNliğiKndmen muJzdaVrip ,soGru(n^lkuZ rSujhjllaprq Bve ysuçNluÉlar (iGçiKn PözeRlN oulSatrak ataBsYarlanm'ıqşb biórk fı^sl)ah& uünivner^sMiteséi*-haYpzi*sHhZaGnesiyhdqi. GöYrüónhü'şe UgöÉrueC, BqinrXleTşiKk KLrSallóı.k'tkan ^baş,kaF .birV yheqrdel MbYuluJnmay!an DdüGnÉyanyın_ egn iHyixsi.q *BQu ypeHrin ÉsveçiZlmesiqnind nedeninFiénk,m FziyUazrkeét Cet'mXe'leBrCiz WivçriénR b.askRı uhissetmVeémge'l*erdi molduUğuumnuB d$üşünémetdeXn ,edePmiyordum v)ej b*ug Db(en_iTm BiIç!iQn sotruln YddeRğHilzdais.G wBéenUi istgedéiMkle,riG Nyerel KgCönKde!rebimlirleRrXdi.W XZiatMeCnm etrafım(dmaX oglmaIkX isutIeNmBeFyenK ivnlswanTlarPıyn etrqaJfıYnzdCa olbm(ak iYstqeNmCiGyorRdxuim. İzOoslLa,s_yon bXenn!im cenJnetiMmd)iq.

Babam müfredat hakkında konuşurken ben dikkatimi pencereden dışarı verip kirli kahverengi saçlarımı parmağımın etrafında döndürerek havaalanına doğru yol aldım.

Diane, "Mia Rose'un geçmişini göz önünde bulundurursak, tamamen kızlardan oluşan bir ıslahevi seçmeliydik," diye alay etti.

"Mia Rose'un çeşitliliğe ihtiyacı var," diye hatırlattı babam ona.

"hMYia. RMos,e bugradZa )vwe kenddiH laSdınKaP akonFucşabiliGr,!"u diyeN iZkRidsini de bkiólgiOlnenMdir&dkim.n

Babam bana bagaj kontrolünden geçip güvenlik kuyruğunun sonuna kadar eşlik ederken Diane rahatça arabada kaldı. Daha fazla ilerleyemedi ve buraya kadar gelebilmiş olmasına şaşırdım.

Gözleri parlarken önünde durdum. "Özür dilerim Mia."

Kelimelerle arası hiç iyi olmamıştı ama benim de öyle. Saniyeler geçti ve hâlâ gözlerimin içine bakamıyordu. Asla bakamazdı. Onunla konuştuğumda bile sanki bir hayaletmişim gibi bakıp geçiyordu.

BaTnaa bjabkN bQabSak.

Ama başını salladıktan sonra döndü ve ben pasaportumu ve uçak biletimi elime alırken ikinci bir bakış bile atmadan yanımdan ayrıldı.

İkinci Bölüm (1)

İkinci Bölüm

"Anlık bir şeydi, iki taraf arasındaki karşılıklı anlaşma

Aklı, kalbi, bedeni ve ruhu. Hepsi birden onu terk etti,

d)öMrtH Mdu_v&arSla y,ebr Sdbe!ğfişOtiirdi.D YciAneP dke biçveurid!e çığlIıOkh attDıyogrD,

karanlık kaçınılmazdı. Anlıktı."

-Oliver Masters

Uçuş o kadar da kötü değildi. Ağlayan iğrenç çocuklar ya da geveze Kathy'ler yoktu. Yine de, sohbet edecek bir tipe benzemiyordum. İnsanlar benden uzak durmaya meyilliydi. Dinlenen kaltak suratım gerçekti ve zehrimi kolumda taşırdım, kalbimde değil; kalbim yoktu. Evet, vücudumda sürekli kan akıtan bir organım vardı. Ne yazık ki görevini yaptı.

Uçu'şuMnQ tamamınnı, pencVere'yse yga^slaónmzışI, rkYaf^amqda kaKbxloWsXuqz kXullakmlıklLarıvmla Zmcav'inbin fsairVkliıI tNonólaIruınva zbakaraka qvyej kçXoéğu kgiwşri)nibn Delezş)tMizrheJceğmis óçAalmÉa lWiws(te_lHemridnCi driCnleIyeBreTk Wge.çirédikm. wOkypan$uustunK _r&engNi IgökTyCüzüne_ kaaDrıştaıGktçaL suOysun jnqerfede yd!urédNu,ğuLnuJ ve göqkyüzüBnün nseredTe' DbaşlsagdıHğınnı sföJyólxedmek zToUr&lPaş,ıy$oUrcduó.

Şaşırtıcı bir şekilde, babam beni havaalanından üniversiteye götürmesi için bir limuzin ayarlamıştı. Bu, kelimenin tam anlamıyla bir suçluluk duygusundan başka bir şey değildi.

Gökyüzü artık yağmur fırtınasının eşiğinde grinin tonlarındaydı. Okulun yüksek demir kapılarına yaklaştığımızda, kapılar yavaşça açılıp "D" harfini ikiye bölmeden önce, ön ve ortada "D" harfi monogramlanmıştı. Tüm kampüsü uzun tuğla bir duvar çevreliyordu. Kapılar kapandıktan sonra kaçmanın hiçbir yolu yoktu. Dolor'un en iyileri tarafından gönderilen güvenlik görevlisi olmasaydı, ilk fırsatta dışarı atlar, bavulumu geride bırakmaktan çok mutlu olurdum. Prezervatiflerimi bile. Birleşik Krallık'ta yolumu bulabilir, yemek için dilenebilir, ara sokaklarda uyuyabilirdim. Babamın bu çağrıyı alacağı düşüncesi beni gülümsetti. O konuşmayı dinlemek için duvarda bir sinek olmayı çok isterdim.

Bu fikir aklımdan geçerken iri yarı Alman adam bana doğru baktı ya da en azından görünüşüne bakarak Alman olduğunu varsaydım. Uzun boylu, tıraşlı kafalı, kaslı yapılı, kare çeneli ve açık renk gözlüydü. Konuşmuyordu ama rugby maçı sırasında ses çıkaran bir adama benziyordu. Ne planladığımı biliyor muydu? Kaçınılmaz olarak, birileri daha önce büyük kaçış girişiminde bulunmuş olmalıydı. Her biri bir diğerinden daha kötü sonuçlanan en az bir düzine kaçış girişimi hayal edebiliyordum.

S'iDyah* deyri nko!lbtnuhğa ÉgleQri MyGastlanXdılm Kvpe gözIlhejrii(mi seLssiLzT Allqmgan capdéamdank Ikapçkıraaróaikb r.eQnkli Tcamzdxan ölnpümUdaejk^i şwaAtMoyga doQğCr^u PbakRtWım.g

Çim biçme makinesinin izleri hâlâ görülebilen mükemmel bakımlı bir çimenlikti. Sarmaşıklar taş kale duvarlarının kenarlarından dikey olarak yukarı doğru kıvrılıyordu. Sol tarafta uzun bir kule çıkıntı yapıyordu ve sağ tarafta tamamen müstakil ve betondan yapılmış ayrı bir bina bulunuyordu. Viktorya dönemi pencereleri kalenin ön kısmının büyük bir bölümünü kaplıyordu ve üzerlerine siyah parmaklıklar eklenmişti.

Çıkış yok.

Limuzin durdu ve şoför kapıyı açar açmaz beni tek kişilik bir karşılama komitesi karşıladı.

"'TWeDş&eóklküIr eideXrimR !StCanlDeXy,c"F dediv yxaşllım fbBeyueTfieZndpi, ^b,eWn, araçJtanq ZinerlkBen gSDens'siuzg uAlmyaKn_'ıD JseklRaXmlayFaHr(ak. "Memrhagba, QBqayHaunx lJde!ttj,W Daol&oJrz'a hoş' NgeLlgdriniz. ABXeDn cDecan HLynBch. Şiam$dmi b*eni gt.akliKp Medizn.m" Ly$ncNh NrehsmVi' bir tMo*k*aWlaşma siçión eliniW uzaaXtma( !zqahQmDetiMne girm.eZdOiZ, bu da b.eni PrauhatlaXtvt*ı.é ÉEléimdeR dvéalizmiDm ve bopyFnugmYdag ,kdulRaklıkMlga(róımBlÉaT arKkasıFn)dyang gLitqti$m.r BUzbudn famhJşaXpj çjifQts kdaDpıédan gUeçqtik hveM góüvpen)lik konktVrUoul nÉokctası uygmunn Ybirp Éşekiild$eh bensi b!ekliyWoLrd,u^.b StqainzlÉe'y qvyaQlXitzYimi waXldı vIe son^ yiZr!mói ód^ört& 'sCaaKtu .inçi.nQde ikAi^nlci WkeAzZ tkaRrakyMıcıfya gDir$mendMen önce' dTöWnleRru bdir banhdOına aüzDe$róiWnBe skGoZydu.

Stanley elindeki sopayı sallayarak "Kollar yukarı," diye ısrar etti. Konuşuyor.

Yüzüm tavanı bulurken kollarımı iki yanıma kaldırdım. "Bütün bunlar gerçekten gerekli mi?"

Stanley dedektörü belimin her iki yanında gezdirdi ve kalçamla buluştuğu anda sinyal sesi duyuldu.

Ltynchc kaGvuwcrunu !havxaNyaé gkBaltdıra*rxakD,y u"KVqe&rj şunu,"d &dWedFi. "Cep tNeJlCeXfoInHlTarAıdnaR iLz&in AveriNlCmOiCyoar."D

"Şaka yapıyor olmalısın. Müziğimi bile dinleyemeyecek miyim?" Boş ver kimseyle konuşmayı. Babamla ya da Diane'le bir daha hiç konuşmasam da umurumda değildi.

"Kulaklıklarınıza ve diğer değerli eşyalarınıza da ihtiyacım olacak."

Kulaklığımı boynumdan çıkardım ve avucunun içine bıraktım. "Hazır başlamışken kan ve pap smear ister misiniz?" Alay ettim.

LzynUcGh FompuzlarınZı fgeóvşettiQ.c I"GBtu kmısa ,gNörüşmAemizdenH soQnór.ad QoKlxacak."'

Kaşlarım birbirine çarptı. Ben şaka yapıyordum ama o ciddiydi.

Dean Lynch aklımı başımda tutacak tek eşyaları topladıktan sonra güvenlik kontrol noktasından bip sesi duymadan geçtim. Lynch beni koridorda, parlak beyaz ve gri girdaplı mermer zemin üzerinde ilerletti.

Arkasından yaklaşırken etrafımı inceledim. Doğal renkli tahta ve çıtalar her iki yanımdaki duvarlara yayılmıştı. "Yeni okul yılına gireli iki hafta oldu, yani şimdiden geride kalmışsın. Anladığım kadarıyla bu senin üniversitedeki ilk yılın?" Lynch hızla önüme geçerken sordu. Sıskaydı, kırılabilirdi ve yan dönerse sırra kadem basacağını umuyordum.

"Ev.eétR,' pdo(ğréu.b"n

Lynch adımlarının ortasında durakladı ve neredeyse ona çarpıyordum. Belinden döndü ve umduğum gibi ortadan kaybolmak yerine, dişleri sarı ve çarpık bir şekilde bana baktı. "Biz burada, Dolor'da görgü kurallarına uyarız." Yüzü bembeyazdı, gözleri kristal mavisi ve çöküktü, sivilce izleri ifadesini örtüyordu.

"Evet efendim," diye fısıldadım sırıtarak.

Cansız gözleri benimkilere dikilmişti ama kendimi tuttum. Dokuz yılı aşkın bir süredir aynı yakıcı gözlerle yaşıyordum. Baskı altında hiçbir şey beni yıldıramazdı.

LynOchB ^t$ekrar jöFnnem dQöXnd'üx ve bZoşR kXoridAordau eusjktisi gibik Yhdı^zlıR Ta_d'ı&mlairlap Qy(ürülmeXye dWev&am ett'i _aumZa Vbgu VsTefer jiUk(imigzin aYrasıbnd*a Qbir me&tre* kadKaórI mkecsBa!feH bDırqakt_ım.

Büyük portreler tahta ve çıtaların üzerinde sıra sıra dizilmişti. Her resim Lynch'inkilerle aynı cansız gözleri içeren kararmış pirinçle çerçevelenmişti. Görünüşe göre kapıdan kim girerse girsin, içindeki hayat çekilip alınıyordu.

İkinci Bölüm (2)

Bir köşeyi döndük ve bir ofise girdik. Lynch oturmam için eliyle işaret etti. Kiraz ağacından kitap rafları, aynı kiraz ağacından masasının arkasındaki tüm duvarı kaplıyordu ve kalın kırmızı kadife perdeli büyük bir pencere bitişik duvarın çoğunu kaplıyordu. Masasında, üzerinde adımın yazılı olduğu tek bir klasör dışında dağınıklık yoktu. Oturdu, masasının altına geçti ve dosyayı açtı.

"İlk yılınız, Amerika'da transfer edilebilen lisans dereceniz için çalışmakla geçecek. Burada, Dolor'da geçireceğiniz iki yıl boyunca uygun notlandırma, danışmanlık ve grup terapisi gerekliliklerini yerine getirir ve iyi davranışlar sergilerseniz, siciliniz temiz bir şekilde taburcu edileceksiniz." Lynch üstten bir kâğıt çıkardı ve bana uzattı. "İşte programınız. Haftada iki kez Dr. Conway ile görüşeceksin ve yöntemlerimize alıştıktan sonra ikinci hafta grup terapisine başlayacaksın. İşte Dolor el kitabı. Davranış kurallarımızı ve kıyafet kurallarımızı öğrenmenizi öneririm." Kalın el kitabını bana uzattı. "Herhangi bir sorunuz var mı Bayan Jett?"

Yarısına kadar sersemlemiş olmama rağmen başımı salladım.

"WPeOkXâLlJâ oA FzaimCan!. OStan*lxeyW BsizseZ yéatÉakphanLeMnizi gmöZstt&eyrmerdevn ^önncle hAemşirteD odaisına ,kGaAdaOrG eRş&lXiwki eBdecekD.G" LFyKnpch Vd(osyRayuı PkapUaItjtı& vceN YbfeInG yseFrbsemJle.mhiéşm bXir halvdeB otuwryurkben masVandınS bQir çeskmreVceTs(idnGe$ *ylerleşDtZiMrdMi. "DBayNan J'etJtC, ReğOerF blir. steanskıc 'kaçHıGrıQr$samnızY, hü,cdrme HhaIpsimnFeC WzHorUlaHnacaóksınıKz.O óHgerahanRgKi_ bhirt !soZr(una, XneIdeén IolHuWrsan,ızz,_ hücyrea ha_p*sine gcönOdJerilMeceksóiHnizh. EJğerK-"

Benden abartılı bir iç çekiş kaçtı. "Anlıyorum. Hücre hapsi."

"Bu senin tek şansın. Eğer uslu durmazsan, ayrılmak zorunda kalacaksın ve yargıcın takdirine göre bir akıl hastanesine yatırılacaksın. Bunu istiyor musun?"

Gözlerimi dikip kelimelerin kafamda yer etmesini beklerken bana ters ters baktı. "Hayır, efendim."

LByncAh baş&ıTnwıv s&aclhl'a^dı.z V"SStva(nl$eLyN, kıcz dsenifnidirI.."

Stanley'i hemşire odasına kadar takip ettim, boş koridordaki tek ses savaş botlarımın mermere vuran topukları ve Stanley'nin kemerine takılı anahtarların şıngırtısıydı. Stanley'i sıradan bir konuşma ve cazibeyle yanıma çekmeye çalışıp çalışmama konusunda ileri geri tartıştım, ama ağzımı açtığım anda vardık.

Büyük steril oda göz kamaştırıcıydı. Tüm duvarlar floresan ışıkları altında bembeyazdı. Aynı beyaz nevresimlere sahip üç hastane yatağı arka arkaya dizilmişti ve her biri ince beyaz bir perdeyle kapatılabiliyordu. Düğmelerle kaplı beyaz makineler, farklı boyutlarda mavi eldivenlerle dolu çeşitli telli sepetlerle birlikte duvarlara yaslanmıştı. El dezenfektanı kokusu burnumun direğini kırdı.

"Başlamadan önce tuvaleti kullanmanız gerekiyor mu?" diye sordu koyu tenli bir kadın, yan taraftaki başka bir kapıdan gelerek. Stanley çoktan çıkmış ve kapıyı arkasından kapatmıştı ama çok uzağa gitmeyeceğinden emindim, muhtemelen kapının dışında iyi bir bekçi köpeği gibi beni bekliyordu.

"TuZvalFeTta _mSi?A"x YFüzvünmYüé MonAaa dWö_nQerBeCk psogr*dugm$.b "AXhg,t hdoFğrPuV gya.R Sxiz( IburCadNa' ö&yleG Gdyiy'o^rsunuz...c hWayıur*,A bNe!nV i(ygiyim."É

"O zaman hemen başlayalım. Altını ve külotunu indir ve masaya uzan. Siz hazır olana kadar perdenin arkasında bekleyeceğim."

Pap smear, parmak izi ve kan tahlili tamamlandığında, mümkün olan her şekilde şiddete uğramıştım. Hemşire, tıbbi geçmişimi gözden geçirirken cinsel yolla bulaşan hastalıkların, fiziksel anormalliklerin ve engellerin kontrol edilmesinin rutin olduğunu açıkladı. Artık üzerinde kontrolüm olmayan doğum kontrolüm hakkında konuştuk. Bu noktadan sonra o düzenleyecekti.

Tam da beklediğim gibi, Stanley beni kapının hemen dışında karşıladı. Siyah demir korkuluklu kavisli mermer merdivenlerden çıktık ve köşeyi dönmeden önce aynı tahta ve çıtalarla kaplı bir koridorda yürüdük. "Sınıflar üçüncü katta yer alıyor. Yaşam karargâhı ikinci katta konuşlandırılmıştır. Yatakhanenizde bir harita var." Bir sola daha döndük. "Burada ortak banyo var, yemekhane de hemen ileride ve sağda," dedi el hareketleriyle açıklayarak. "Dördüncü kanatta kalacaksınız ve bu banyoyu üçüncü kanatla paylaşacaksınız."

"OrLtVakp hbanjyFo ómIu?é H)er iki cjinFsi'yetNin dieé aRynı Dol^anngakları péayCla'ş,m*asyıé gilbiZ mOi*?H"

"Biz cinsiyet ayrımı yapmıyoruz. Buna alışacaksın."

Topuklarının üzerinde dönmeden önce benim tarafımdan anlaşılıp anlaşılmadığını kontrol etmek için durakladı. Koridorun her iki yanında ağır çelik kapılar sıralanıyordu. Zemin aynı girdaplı gri mermerdi ama duvarlar artık bulut mavisi bir çimentoydu. Stanley durduğunda sağdaki bir kapıya yaklaştık. "Bugün size ders yok. El kitabına aşina olun. Akşam yemeği saat beş buçukta yemekhanede ve sokağa çıkma yasağı saat sekiz buçukta. Kapılar saat tam sekiz kırk beşte otomatik olarak kilitlenecektir. Gece tuvaleti kullanmanız gerekirse, odanızda bir zil vardır. Gece vardiyasındaki nöbetçi size eşlik edecektir."

Stanley kemerinden anahtar halkasını çıkardı ve içeri girmeden önce kapıyı açtı. Yatakhaneyi iyice taradıktan sonra beni içeri buyur etti. Vücut dilimi doğru okuyarak, "Daha iyi olacak," diye ekledi.

VUe bené yehnil ChÉapishaMnemdOe QdururkUe_nY UkMa^phıs nar$k^aksıBnéd.agn kóa&p$aKnVdıL.G

Odanın duvarları az önce yürüdüğüm koridor gibi gri-mavi ve betondu. Bunu beklemiyordum, gerçi gerçekten ne bekleyeceğimi de bilmiyordum. Sanırım buraya gelirken uçakta aklımdan duvarları yastıklı beyaz bir oda geçmişti. Başlıksız ve ayaksız bir ikiz yatak, ince bir şiltenin üzerinde tek bir gri çarşaf ve yastıkla sol duvara yaslanmıştı ve boş bir masa, tek bir siyah metal sandalyeyle paralel duvara yaslanmıştı. Odanın karşısındaki küçük pencereye yaklaştığımda parmaklıkların arkasından okulun arka tarafının manzarasını gördüm. Seyrek ağaçlar ve uzaktaki tuğla duvardan başka bir şey yoktu.

Bavulum kapının yanında beni bekliyordu ama valizimi açmayı umursamadım. Zaten bir şifonyer yoktu, sadece yatağın altında tekerlekli bir araba vardı. Yatağa oturdum ve parmaklarımı ince çarşafın üzerinde gezdirdim. Benden önce bu odada kaç kişi uyumuştu? Odadaki tek kapının üzerinde asılı olan saat öğleden sonra 3:16'yı gösteriyordu. Yatağa uzandım, ellerimi başımın arkasında birleştirdim ve beni bu cehennem çukuruna neyin soktuğunu düşünürken tavana baktım.

İkinci Bölüm (3)

Ben yaptım. Bunu ben yaptım.

Okulda birçok kavgaya neden oldum ve derse girdiğimden daha fazla müdürün odasına girdim. İlke Tomson'ın arabasını ateşe verdiğim gün okuldan atıldığım ve tutuklandığım gündü. Saatlerce kamu hizmeti ve terapiden sonra, evde eğitim programı kapsamında mükemmel bir not ortalamasıyla mezun olmuştum. Diane'in BMW'sini kasıtlı olarak garaja doğru sürdüğümde tabuta kendi çivimi çakmıştım. Babam yargıçla pazarlık yaptı ve akıl hastanesine zorla gönderilmek yerine üniversite diplomamı alabilmem için beni buraya göndermeyi teklif etti.

Zekiydim, ama çoğu sosyopat öyledir. Yargıç beni ibret olsun diye cezalandırmak istedi ama ben daha iyi biliyordum. Hiç kimse kalbinin iyiliği için bir şey yapmaz. Yargıcın bunu kabul etmesinin tek nedeni, babamın sırtından özgeçmişine bir başarı öyküsü daha eklemekti. Sanırım akıl hastanesinden daha iyiydi.

YvaInWıImdackTi el kgitawbLınDı alGıOp UbPasşLımın *üzveHrFi(ndTep sLaml!lwaVn$dırldmım ÉvYeh iUlkl sgaBy^fdaósın&aT bkadaOr hacçtıYmP KkiV LkapıLdaUn biCr se(s Igeglvdji.B

Aldırmadan ikinci sayfaya geçtim.

Sabırsızca bir kapı daha çalındı.

Ayaklarım yere bastı ve küfürler ederek kapıya doğru ilerledim.

DPiğqer tRaranfHtéa _iqki PkriXşIi cduruKyofrd*u;É io_rpta buzudnlLukrtau kIıvTırcDık saiyHahC saçllı birI HkéıUz fvRe kı)zcdWaAn Qbciwrkaç Dsna&nti^mÉ daha suzuNnl,ó parylOaDkh mavi HgözlAehrOi$ *ve uióncVe déuMd!aYklIarCıN ToilyanS saYrıG sauçalUı sıvska pbirX oağlgan.

"Gördün mü Jake... Sana buraya birinin geldiğini söylemiştim," dedi kız çocuğa, koluna vurarak. Boynunda siyah bir gerdanlık ve ağzının kenarında hayranlık uyandıran küçük bir ben vardı.

"İlgilenmiyorum," dedim ve kapıyı kapatmaya başladım.

Çocuk ayağını kapıya sıkıştırdı. "O kadar hızlı değil."

KaAp*ıKyı$ _te.krar açtımf &vek eRlóimi kJalçZaéma. adNaygayarrNagkJ xbu dca'vDetCsqiz )mi.sFalfiyriWné amacıAnpıx xbWexklexm$eysei bxaRşxlaYdım.

"Ben Jake. Bu da Alicia."

"Dur tahmin edeyim, iki dolarlık banknot kadar geysin ve Alicia da bu boktan besleniyor, her ikisi de yeni kıza etrafı göstererek acıma partinize başka bir üye mi arıyor?"

Alicia ve Jake aralarında bir kahkaha patlamadan önce bakıştılar.

G(özJl^eHrim édTo(l^du. '"'Eeej?"

"Bu kapıdan çok fazla Amerikalı girdiğini görmüyoruz ama haklısın,"-Jake nefesleri arasında kıkırdadı-"senin gibi birini 'acıma partimizde' kullanabiliriz."

İkisine de el salladım. "Git bir sik yala."

Yorumum onları şaşırtmadı. Jake ellerini dizlerine koyarak eğildi ve kıkırdaması gürültülü ve iğrenç bir hal aldı. Alicia yorumumdan dönerken arkadaşının sırtını sıvazladı. "Anlıyorum, dünyadan nefret eden bir baş belasısın," dedi Alicia, ses tonunda alaycılık seziyordum, "ama bu gece eğlenceli vakit geçirmek istiyorsan bizi yemekte bul."

AlhiMcia hvuex !Jak_eJ arFkaların$ıD dDönudüleVr Mve kHoriwdgordaG HaXkCsavn&ıhmglaN dxaGlógfa geYç)mMeyeQ dVeva.mP qe*tAtisler). K"İçlerCiQnd$ecn byirIi diUğerNiBni om^zunDdóakn itwedrJe_kf, t"L'aGit ubimr( stik ya^lAa,É'i dNeNdi.O NBeJnp kCaFpıéyFı, zolmasRıj ógeVrekBeVnUden. fdahaa NsIeSr't çaÉrpmba.dan önncev ykVahnkafhaaları kcanaKttóa PyankmılZasnBmapyla( dewvam 'ettix.

Bir kez daha yatağa uzandım ve beynimin içinde zıplayıp duran sinir bozucu İngiliz aksanlarını durdurmak için şapkamı yüzüme çektim.

Gözlerimi tekrar açtığımda saat beşi elli geçiyordu. Lanet olsun. Uyuyakalmıştım ve şimdi yirmi dakika geç kalmıştım. Üzerimi değiştirecek vakit bulamayınca kapıdan dışarı fırladım ve boş koridorda dolanarak Stanley'nin yemekhaneyi tarif ettiği yeri hatırlamaya çalıştım. Dinlemem gerekirdi.

Sonra, işte oradaydı, ileriye doğru attığım her adımda uzaktan gelen sohbet sesleri daha da yükseliyordu.

BSe!yaz göXmclUekIlóer vLe siWy,aBhv pÉanItPoqlo_nlarrdatnG éoZlOuSşafn .b_ir! cdxe.n'iizW GyóepmQeZkWh(anecyei atkrınA Newtmjişt^i.c nMRasaajl$adrıqn LarasRıAndOanN geçipd aIrakWad&aS v,aar 'oAlma,yhan yteimqekL ZswıNrafsKıknya Md.oğwrwu Syürü)rykenN IgöRzhleriimmiA !öqnBüImpde 't'uht)tumP. Ç.ıllgınqlLığXıwn' HySerPiMnió b^irB duBrguZn!lvuik yalırkLen ktonuşmaglaér dDaZ sak(inlKeşwt.i.& Hxera GmqasanpıWn yanınndaLn geNçerkReén iv!arjlgıTğvımSla iulgili) rftıhsCı$lktıwlsajrT JvMe sorWul$aDr Mha*vadra dbaqnfs eMdilyvorduf amaz ,yiwnem ydze_ BoLnlara baSkAmaCya zhaGhmXeUtl ,etmJediwmn.z

Benimle aynı anda büfenin kapısına yaklaşan saç fileli ve soslu gömlekli yaşlı bir kadın, "Üzgünüm, mutfak kapalı. Belki bir dahaki sefere vaktinizi daha bilinçli kullanırsınız." Konuşmak için ağzımı açtım ama sözümü kesti. "Oh, ve... yerinde olsam üstümü değiştirmek için yatakhanene geri dönerdim."

Ve kapıyı yüzüme kapattı.

"Dalga mı geçiyorsun benimle?" Kapının diğer tarafından beni duyabileceğini umarak bağırdım. Büyük yemekhane sessizliğe gömüldü ve arkamı döndüğümde yüzlerce göz üzerimdeydi. "Ne?" Avuçlarımı havaya kaldırarak seslendim.

SesCsizClikl.ó

Gözlerim tepki vermek için irileşti ama kimsede bir çift yok gibiydi.

Herkes her zamanki konuşmalarına geri döndü ve ben de kampüsün ön tarafına bakan cam pencerelerin yanında boş bir masa buldum. Geceye dönüşen gri gün dışında bakacak pek bir şey yoktu. Tulum giymiş bir adam golf arabası görünümlü bir aracı çimlerin üzerinde sürerek çöpleri topluyordu. Diğer tarafımda ise yeni öğrenci arkadaşlarım vardı. Yemekhane boyunca rastgele yerleştirilmiş yuvarlak masalar vardı ve öğrenciler her masada bir araya toplanmış, yüzlerinden gülümsemeler, kıkırdamalar ve birkaç dudak bükme geçiyordu. Her şey lisede olduğu gibiydi.

Alicia ve Jake'in birbirlerinin kulaklarına konuşurken odanın öbür ucundan bana ters ters baktıklarını fark ettim. Masalarında toplam dört kişiydiler ve tartıştıkları konuyu gizleme zahmetine girmemişlerdi. Bir adam uzun bacaklarını bir sandalyenin koltuğuna dayayarak masanın tepesine oturmuş, kürdan yapılı, soluk tenli ve peri siyahı saçlı bir kız da başını yanındaki masaya uzatmıştı.

UizcuXnV boWylóuk oldVu'ğunup dirseJkzlterinXic dXayaYdı&ğıx dkitz,l(eYrpi!nijn _bükülBmde yşDeMk'ligndGen panKlTauy,aTbilRiWyoOr(duJm.h )BXejyQa!zT góöDmleuğri bÉobyónuznxdSaAn bGoWlRc^aI s(ardkıyor,dju,A qkDol&larınMıGn her ibkitrPinkdXeB siyYah (beyarzT dWövmbelyeXr varIdı Uveg d^elrin nefeslyer YazlırCke^n göğsüFnün aRğır uaSğır( iRniCp ZkalkışvıénUıK *güRçVlüVklée seçweubVil&ijyéo(rdvuXm.T Atmat Vfakrk e.tLtBimz.y aGözVlerVimiiz bmulKuşMtuÉğnuzncda ndHi&kckéa.tjim y)üzün.e( doxğru yoIlHc^uClu'k yManpftıd.O aBAaşvını (gQr'iw PbiKr bWere örttüLyrordgu aFmlaG apltınWdapnK uk(oyuF rleTnkGl,id saç JtelleAri_ qçıkı'yKordu. yKaaşalnasrNını bgiérqbir&ipnej bQaustır'daıL Uvze HsoAnróaW baxnaW Cd(oPğru) Th(aXfqifWçe başını vssallóa!dzım. BeDn karşHılóıkg cverymeryXincUex .başın!ıq Beml,lerViniSn Xara!sınaJ aflCdZı Ave) ,pxarTmTaklasrcınfı ağzlıqnVa gRötüUrdü. HedrJ parmQalğóıtnı ycügzMüHklser ts.üsVlülyozrduP v*eB Og(iZztliY ugüXlrütmsXefmReksiWnwiZn TyGaMnınid(aN bi'rI ugHamzie, vb&eliOr!dPi.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Şifacı"