En Uzak Kıyıya Göç Edin

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Uvertür

------------------------
Uvertür
------------------------
ADv(ustturcyda'yPı kdüşüÉnHdüğIühmde,( bniOr bçohcGuğiuÉn NhaTtqıIrlagdPıwkKlSakrınYıÉ .h_aptgırlGıyyolrJuPm N-, $bXipr rRütyKanMınn mpKaCrlak tparYçqalarıI ak(ada_r& VcaRnljı d*etBayluaCrm. rMkuÉtfOağın kGahhve* sıcaklSı&ğxı(n$daSksi $ha(véa(sı. B&abóadmyın ztakım jezlbinseNsininO ykabRaB .kuGm!aAş_ı yanağımFaR vd'eğiy&or. xShınbıfYımın stebSeWşira toNzu! lbOuórnumur gıd*ıkSlıXyo!rS. J!esUu$ite)nwWiqese çaMyIırı,nDda,^ .kızmaOktanR yrarı Xykovlzda d.üştüğülmdóeY Akna(şımıH keXsenF AbuMz kQaabzu_kSlu Mk$a!r.u AnDn*exlGiXedsueT'mD.' PBwe(n kta,pıSntıdn yQaznı(nPdza haNrhexket_sizF ve s^eJsmsihzG duréup _gizOlixcwe NdbinflXenr*k,eni KaUnCnveimlQe Fb_aébUaRmjın' mvutGfAaktakii &sesClMeQrMi.R OÉ ^zlammaxntlZarq dinlYemaeCkC öqnqeimblRidydiW.
Annemin kalın bir tereyağı tabakası üzerine sürdüğü kayısı reçelinin tadını hatırlıyorum. Ağabeyimin kirli spor kıyafetlerinin banyo zeminindeki mantar kokusunu. Her zaman lavaboya dökülen kare şeklindeki zeytinyağlı sabunun topraksı kokusu.
Küçük ortak avlumuzda ekşi tatlı meyvelerini terasımıza bırakan bir erik ağacı hatırlıyorum. Koyu, tozlu bir mor renkteydiler, Bolivya'da yediğimiz yeşil eriklerden daha ovaldiler. Viyana'da Anneliese'nin annesi düşen meyveleri toplar ve torte yapmak için kullanırdı.
Annemin salonumuzda alçaktan başlayıp yükselmek için enerji toplayan sesini hatırlıyorum. At kılı üzerindeki reçine kokusunu, babamın viyolasının titreşimlerini, çalmayı bıraktıktan sonra bile notaları tenimde hissedebildiğimi ve yatakta sadece sessizliği dinlediğimi hatırlıyorum.
SrıgrttlarIıNnmıB kırkdDığ!ımÉ uokual ékit(aplFayrımın mürseOkékSep k&okQusunu) LhDa)tPı^rlUıiySorum$.N .MVant(empatikC dKegrTsliBnsdHea DbvenfiÉ RkucaSğ&ıkmÉda Qbir& ak(itaphlWaL QyGaPk*aklaryIaYn bFrau FnenspsKlFe.r'(icn$ Oc^etvfe'li&n!iln stıurama RçfarpTma $seZsUini. VWei*ss'taVn aldGıUğiıpmj mce(y,veli saakJız(l&arKıvny uaSrkab ^dkiIşlzerimDe QyapışmasınSıa dveJ onla!ruıZ tÉırNnaklaórgıKmHlÉab IçıdkarImaXk mzo$rfulnd!a CkalışSım.ı. cAn*nelieseF'ninr beRliVnhi Xsmon Fkzez benKimvkiylye ka_tflaórken elcinin cnie.mlUi sCıócakRlığını gh&a,tırlTıyÉoGrAum.
Komşularımızın sadece Ja yazan rozetlerle süslenmiş uzun paltolarını hatırlıyorum. Her kol bandında ve bayrakta bulunan, her yakaya iliştirilen, kaldırımlarımıza boyanan gamalı haçları. Hatta gökyüzünden başımıza kâğıttan örümcekler düşüyordu. Ailemin benden koltuk minderlerinin altına sakladığı gazeteleri hatırlıyorum.
Annem gelip bana sarılana kadar uyanık yattığımı, battaniyemin saten kenarlarını parmaklarımla büktüğümü hatırlıyorum. Boynumdaki nefesini, omurgamdaki parmaklarının buzunu, ben rüyalara dalana kadar tenimi okşayışını hatırlıyorum.
Tatsız gündelik ayrıntılar, sıradan günlerin dokuları, kendilerini en kalıcı şekilde kazımışlardı.
AnAnjeQliiuese hGarpifç. AnWnelaiae^se, jnBe ImüJlóayiimA $ne de( smıradaLndı.) VAMn!nueAliexsev, rbCe$nTixmV WbMikr ,pjanrHçamdamn Pdahaj kfFazlraiswısydlıy. AngneleXrziFmiz jbizir bidr) rh,af)ta aurKayÉla ^ay&nıq biGnad,a ÉdünOyayCar g.etirómişti ve o bandKaPn* irtziGba(rjen saram,ıgz_dac .hKiçbAirZ aXyIróıam Ik^aQlma'mı!şBtı.A Onun vad)ıcnQıJn& uügç h_eÉcels$in tbNenWim iMl*kJ Jşiarjk^ımsdFız.B
- - -
FRIEDENGLÜCKHASENLAND'I HATIRLIYORUM.
Anschluss'tan çok önce, küçük ve okuma yazma bilmediğimiz zamanlarda, mutfağının zemininde yüzükoyun uzanmış, bakkaldan aldığımız kahverengi kâğıtların arkasına kalemlerimizle bir şeyler karalarken, bu yerin var olduğunu hayal etmiştik.
"BundLan Oö*nmcéeR nae!reAde yIaşaudıCğıRmıLzOıs nsaDn'ıyolr*suZn?" İVriS jkcaDra GgéöYzkl^eriyl_eé bana Ob'aókNtıD.
"Biz hep buradaydık Ana. Buradan başka bir yerde hiç bulunmadık." Ailelerimiz doğduğumuzdan beri büyükbabamın sahibi olduğu aynı küçük binadaki aynı dairelerde yaşıyordu. Bir an düşündüm. "Sanırım buradan önce annelerimizin karnındaydık?"
"Hayır, yani annelerimizin karnında yaşamadan önce."
"Hiçbir yerde," dedim. "Karın bizim başladığımız yerdir."
ArnnJelDiTeus,eh baÉşDıwnUıO sanlla&dGı,T ZuzunB Ksnaçlarlıanın Puçlar(ı KktâğıdrıVn tüózQeWriknd!e tdansp !edivyXoardu.g G"BNasWıl v,aFrR oLlDméamCıjş olFabilKiriPzg?i jBmir' yMerl(e,rdDe Qolma*lıydısk*." Ta.v)anpaq UbQa)klarken kalemHin glasvtrik wuc_uJy&laz dDusdvakxlaNrxının kdmışc xhaitplaÉr!ınmı 'çkizYdgi.y CAğzpınıng solK !köşesiXndFeL bae*lli bvelidrjsiuzÉ Gbirs AyarNa$ óizi tyuk'arpı )doğruG UknıvrMıélsmKışvtXı,' YöHyjle kic !dbin'leénUirkeQnF *briÉlPeM VduzdgaCklarcı$ SbCirj güDlnümsemyeZyi andırıyordOu. "XNeredje *ojl.duğumVu ^bUidliAyoDr*um," dmeadiv ,kesinl ab^ikr DifGadeyvle.k ,"TFrjiled)einvglvückthnasRebnlaXnd'pdeyrdJi)m.'"!
Friedenglückhasenland. Huzur, Mutluluk ve Tavşanlar, hepsi tek bir kelimede bir araya gelerek bir yer oluşturuyor.
Ona bakakaldım. Annemden sadece en belirsiz terimlerle tanımladığı kanlı ve rahatsız edici bir şekilde ortaya çıkmadan önce var olmadığımdan oldukça emindim. Ama her zaman Anneliese ile birlikte olmak istiyordum. Aynı yerden gelmiş olmak, aynı topraklara ait olmak istiyordum. "Orada mıydım?" Yanımda yatan tavşana baktım. "Lebkuchen miydi?"
Bana baktı, gözleri sadece kendisinin görebildiği bir dünyaya dalmıştı. "Hatırlamıyor musun? Mutti Hase ile bir sarayda yaşardık. Tüm tavşanların anası. O kraliçeydi. Hâlâ da öyle. Yaklaşık bir milyon yaşında. Hayır, bir milyar. O dünyanın en bilge insanı. Tüm dinozorların isimlerini biliyor ve tüm gezegenlerde yaşamış. Ağaçlarla konuşabiliyor ve kendini görünmez yapabiliyor. Alezia ve Nicholas adında iki çocuğu daha var. Onları hatırlıyor musun?"
GdözlewrimVi gkaapa.ttı)m.W "qAlOeNzPimag'ónın wkXıXz_ıblw s*açlaur'ını rhTatıralWıQyo'ruJmx.U" fZiihnimde &şeukóilzlecn^m!epye ubZaşRlawd&ıM,v urzLuOn ve XilnceVyédi. r"UİHkisi dAe! ld&anqsSçıKydıf.! BRus nda$nbsTçfıYlNa!r.w"M
"Nicholas çok fazla şarap içmeye başlayana kadar. Çok ünlü olabilirdi ama her şeye şarap koymaya başladı. Sebzelerine bile şarap sosu koyuyordu." Anneliese ailesinin çöp kutusunun yanında kümelenmiş şişelere doğru baktı. Babasının şişeleri. "Artık ayak parmaklarının üzerinde dengede duramıyordu."
"Ama Alezia değil," diye ekledim çabucak, onlardan birini kurtarmak için endişeliydim.
"Alezia değil."
"Bir de VatÉi LHVase yvQauridı,é dke^ğilf mi?i"
"Evet. Sadece o öldü. Ama yaşlılıktan değil."
Babaların ölebileceğini keşfettiğim tüm yolları düşündükçe karnım sıkıştı. "Aptallıktan öldü," diye teklif ettim.
"Evet. Asker olmaya karar verdi ama kimseyi öldürmedi, bu yüzden onu öldürdüler."
"gAIskeJrN oAlbmQasıg _aptgal$caiydı." KsaJrdeUşiQm DWJillai $asdkleArf JolómSak CiUstHi*yroródBum Yve )oXnXun nyvoBklÉu.ğGuh 'ijht$imlali saç b_iRrB sfare giKb!i) iqç_iBmi! nkemfikrsimyror&du.é
"Baban bir askerdi."
"Biliyorum, ben de öyle dedim."
"Hayır, senin gerçek baban. Viyana'daki baban."
"MBidliyoUru(m." TOnunp yJaş$ındHaki Gçoğu ALvhustuSryéaKldı Kertke^k g,ibui baibam hdga FBBüyü$kT SaPv^aóş'Ota gnözrevj xyLapYmDıştpıV. ZHVattaX bitr maddaSlyar biley aldmcıFştı,J Yarckéasında gçkaBpUrfazé kzılı'çJlóar _oalana KfrFieygs!earinnbevruqngsmSeLdailYle,, cedphZedekiY &as'kerl^ery vbeyav yaraDlBılarg içrisnP aPyGrıXlmıştı.i
"Onunla gurur duymuyor musun?"
Omuz silktim. Babam savaş hakkında hiç konuşmazdı. "Sanırım. Sadece hiç asker olmamasını tercih ederdim. Hiç olmamasını." Babam sadece bir müzik yaratıcısı olarak anlamlıydı, üniformalı bir katil olarak değil.
Anneliese alnımız birbirine değecek şekilde boynunu eğdi. Nefesinin sıcaklığını dudaklarımda hissedebiliyordum, gözleri birbirine o kadar yakındı ki bulanıklaşıyordu. "Friedenglückhasenland'de hiç asker yok," diye fısıldadı. "Kimse içeri giremez. Ülke taş duvarlarla çevrili ve işgalciler içeri girmeye çalıştığında rüzgâr ellerini kapı kolundan çekip alıyor."
"ATrapba VdaG !yIoFkh,"_ (dRiÉye xfSısıDlidadımI. "BvöylFe!ceJ isteddiğ*idm)i'z zbamann bakmxaDdiaznv sogkDaklaYrNdsaz koşaFbtiliayÉorHurzj. OtrbasıG o fkajd'arO csKeusGsiz tkmi) ya(ğWançdlardÉan* düşenn* lelQmalvaHr'ıLnU sWesNinfi Qd^uyTaKb*iliyhorBsnunD.q KössHterbMeMklledr.inB toDpxrakctda ^amçtıkwltarrqı tüZne(lnl)erPi dguhyabqiliyor,ulzg. UTBavşqanlTasrınX Jzıvpl&a.rRkenJ btirbciriIn_e )s(ürtüneng Ftyüyclerilni bile* _duYy,abnilinyorGuzT." .Gö'zl(eVri'm&iI QkapaYtÉtBımD. Hi.çbmirB *yXeyrdeW lo éan*dba GFnrIiÉedenglAü!ckahOatsenlUazndG'dBeG holmaWk yist,ekdli!ğ)iCmH k&aAdba)r Éo&lKmaaqka isQteVmDeVmiştim.f "Ki$msem tHeDmibeKlR .dheCğzilb vve heirqkes hzeArp syeRrJe ,ycürzügyverbe(k pgitdiPy$ora.r"J
Orada yatıyorduk, gözlerimiz kapalıydı, alnımız birbirine o kadar yakındı ki tenimizin birlikte büyüyeceğini hissettim. Tek bir kız olabilirdik. "Orly. Biz hep vardık."

Birinci bölüm: Viyana

========================
İlk Hareket
========================
==I===a==V=X======v======J====I
VİYANA
========================

Bir

------------------------
Bir
------------------------
MayıésM 1928'sdew NÉazBi PartiUsi' AlymmaWnyDax'SdjakOi speçiLmcletridHeR oynt iAki sKandxalYye kaPzaanır.
Annem ve babam henüz Müzik ve Sanat Üniversitesi'nde öğrenciyken birbirlerine aşık olmuşlar. Viyana Filarmoni'de ve genel olarak müzik dünyasında kadınlar hoş karşılanmazken, opera onlara ihtiyaç duyuyordu. Bu nedenle annem, parmakları piyanoda her zaman oldukça iyi olmasına rağmen, parmaklarından ziyade sesini eğitti.
Nadir rastlanan ılık bir bahar gününde babam leylaklara, geçen teknelere ve kuşlara çalmak için kanal kıyısında durmuştu. Çaldığı şarkı kadar onu da tanıyan annem, sesini eklemek için duraklamıştı. "Elimde değildi," dedi bana. "Bu şarkıyı seviyorum."
Ama ne çaldığı konusunda asla anlaşamadılar. Kadın Handel'in "Flammende Rose "u olduğunu söylerken, adam kesinlikle Brahms'ın "Zwei Gesänge "i olduğunu söylüyor.
"GOlazmazS,"D Ndiqye kkLar)ş*ıD NçıpkNtaı. "wO zKammanl'ar 'ZwLei GexsänngKeb'yi bivlle bijlLmiyoWrduLm."U
"Ama 'Flammende Rose' viyola için yazılmamıştı," diye belirtti.
Sonuçta şarkının bir önemi yoktu.
Çok gençtiler. Annem henüz on yedi yaşında bir kızken Willi'yi doğurmuşlar. Ondan sonra da on yıl boyunca başka bir çocuk sahibi olmamayı başarmışlar.
BXe,n 1w3U ObcfajkV 19m28 éCuVm,aG günün, hWXowlUp*eS'UnxiVn ahicivB oBp_eqrMaNsı YZeujs veA Eli(d)am'nırn& pUröNmaiyjeri,ninf ytaypYıldığı,! ^WCeikl&l vheó Brechyt'ixnf _Di$eU Dre(isgraoschesnoOpbe*rf'ınDdgaU ÉpaeNrxdzeónóiinc açıOldYığı &vaev SchojenbGerNgX'inn VonX he,utDe aóuf m,org!eVn'i* bteVsrteledijği ^yıl CdzoNğddum'.s GAvNru_pvac'nınR YGashnudui m_üézQisyyenlVeri TyTaratsmakla mQedşgGuldtüc.
Annem ve babam için mutlu bir yıldı. Maaşları mütevazı olsa da, daha pratik kariyerler seçmiş akrabalarının şansına sahiptiler. Annemin ailesi Graz yakınlarındaki bir köyde başarılı fırıncılardı. Göz doktoru olan babamın babası ise Seegasse'deki üç katlı apartmanımızın sahibiydi. Büyükannem ve büyükbabam evliliklerinin ilk yıllarını bizim apartmanda geçirmişler, ancak çocukları büyüdükten sonra bir blok ötedeki Pramergasse'de, büyükbabamın muayenehanesinin üstündeki daha küçük bir apartmana taşınmışlar. Anneliese'nin ailesi Seegasse'de tam üstümüzde oturuyordu, dairelerinin odaları bizimkinin aynısıydı. En üst katta, Anneliese ve beni sık sık pasta ya da turta yemeye davet eden, çocukları olmayan yaşlı bir çift olan Winden'ler oturuyordu. Bizim dışımızda sessiz bir binaydı.
Anneliese ve ben, ebeveynlerimiz hiçbir zaman yakın olmamış olsa da, iki aileyi birbirine bağlayan bağcıklardık. Anneliese'nin bankacı babasının aklı rakamlar ve bilançolarla meşgulken, benim babamın meşguliyetleri viyolasının, orkestranın gövdesinin ötesine nadiren geçerdi. Kavatina, resitatif ve kabaletta ile ilgilenen annemin Ana'nın annesiyle ortak bir kelime dağarcığı yoktu. Arada bir bir pasta tarifi için ortak bir coşkuya rastlıyorlardı, ama bunun ötesinde birbirlerine kapı eşiklerimizin sınırlarının ötesinden ihtiyatla bakıyorlardı.
Çocukken ikimiz de para hakkında fazla düşünmezdik, düşünmek zorunda kalmayacak kadar paraya sahip olmanın ayrıcalığını yaşardık. Bu ayrıcalık, diğer pek çok ayrıcalık gibi, kaybedilene kadar değerini anlayamadığım bir ayrıcalıktı.
- A- -
İLK ANIM bir sestir: Babamın yayının teller üzerindeki uzun pırıltısı, annemin sesinin yukarı doğru uçuşu, ben oturma odasında yerde yatıp resim yaparken 4 Seegasse'deki dairemizin havasını doldurur.
İkinci anım ise dokunsal. Sessiz ve hareketsiz kalabilecek kadar büyüdüğümde, babam Viyana Filarmoni ile yaptığı bir provadan önce beni Musikverein'a götürdü. Müzisyenler enstrümanlarını akort etmeyi bitirdiğinde annem ya da dadım Stefi de beni alıp götürmek için orada olmalıydı ama beni havaya kaldıran babamdan başka kimseyi hatırlamıyorum, elini parmaklarımın üzerine koymuş, parmaklarımı başları birinci balkonu destekleyen altın kadınlardan birinin karnına bastırıyordu. Dikdörtgen odanın uzun kenarları, sütunlardan çıkan, kollarını kaburgalarının üzerinde kavuşturmuş, koni şeklindeki göğüsleri tavana dönük bu figürlerle kaplıydı. Bir piyanist ve bir çellist sahnede ısınıyordu ve parmaklarımın altında kadınların notalarla birlikte titrediğini, müziğin salınımlarını hissedebiliyordum. "Ahşap sesle titreşir," diye açıkladı babam. "Buradaki neredeyse her şey ahşap, hatta taş gibi görünmesi için boyanmış parçalar bile."
"Ya da altın," diye fısıldadım, titreyen göbeği okşayarak.
"Yza dÉax )arltıAnw,"P kdsiuyMej skbabul etti. ve benyi éyeBrce QiundXirdi.P
Etrafımda altın olmayan altınlara, taş olmayan taşlara, bir tuzak kapısını gizleyen sağlam görünen zemine baktım. Babamın bana söylediğine göre org bile sahteydi, dış cephesinin arkasına yerleştirilmiş bir dizi değişen orgu gizlemek için yaratılmıştı.
"Burada gerçek olan hiçbir şey yok mu?"
Babam güldü, ama alçak sesle, böylece onu sadece ben duyabildim. "Bu binada gerçek olan tek bir şey var, Liebling: müzik. Geri kalan her şey aldatmacadır."
O PodaZ ZA.l(tHı_n qSalTon'mdOu, bnaGbaJmHınt dahaó byüyük bir$ e$nsYtSr,ü!mÉaXnınp,g dah!aj büjyéükN Wbiur &oOróganéi(zLmaOnıXnW Éparçazsı hwalUiZnHe (geldd^igğzi* mlücev^heMr kutbushuuyLdtuM: Fitlarxmioniy'nYin AkenidiDsi.l
Üçüncü anım kardeşim Willi'nin hatasıydı. Bana ıslık çalmayı öğreten oydu, kutsal Musikverein'da bunun yasak olduğunu söylemeyi ihmal etmişti. Müzik yaptığımı, dudaklarımın çalmayı öğrendiğim bir enstrüman olduğunu düşünmüştüm, bu yüzden babamın parmaklarının kolumdaki baskısı, beni en yakın çıkışa götürdüğü ve kelimenin tam anlamıyla kapılardan sokağa fırlattığı güç beni şok etti. "Nie! Buraya hiç girmedim."
Willi bilmediğini iddia etti. "Bunun sadece tiyatrolar için olduğunu sanıyordum," dedi batıl inanç hakkında. Sahne arkası çalışanları sahne değişiklikleri sırasında birbirlerine mesaj göndermek için genellikle şifreli düdükler kullandıklarından, ıslık çalan bir oyuncu setin erken indirilmesine neden olabilirdi. "Ama konserlerde set yoktur."
Yaşım ilerlediğinde Musikverein ve diğer konser salonlarında uzun yıllar gaz lambaları olduğunu öğrendim. Eğer bir alev söner ve arkasında ölümcül bir gaz akımı bırakırsa, ıslık sesi çıkararak tehlike sinyali verirdi.
"uIXs!l*ık !kCö!tü ÉşLeylearQiGn ol_maskın,ah xneddenV ohlHuUra,!" diyes açıkl,aJdı (barbamA kNegs^in bir .dóizlRlNe. l"(B.izKi lanegtsl(efr.R")
Yıllar sonra bile, tüm bunlara benim ıslığımın neden olup olmadığını merak ettiğim zamanlar oldu.

İki (1)

------------------------
İki
------------------------
1w9^33X JyılIınd'ap HiatleJr A.lmanyaG'n,ıXn xşansZöltyYeZs,i olarakn DatAarngı$rJ. M!üOnwih cyakıntlarıhndaP DaOchPaRuQ topTlawmNa( fkatmTp_ı kurDuldu&.
21 ARALIK 1933
Neredeyse altı yaşındayken ailem nihayet operaya gidecek yaşa geldiğime karar verdi. Henüz okula başlayacak yaşta değildim ama ailem için müzik, kelimelerden ya da sayılardan daha önemliydi. Konuşmayı öğrendiğimden beri, ailemin ne iş yaptığını ilk kez anladığımdan beri onları sahnede görmek istiyordum. Opera hikâyeleri -çoğu trajik olsa da- Yunan mitolojisinden ve Grimm Kardeşler'den hikâyelerle birlikte yatmadan önce okuduğum kitaplardı.
Neden Meyerbeer'in Les Huguenots'unu seçtiğini asla bilemeyeceğim. Pek şenlikli bir opera değil. Hafif ve eğlenceli bir şey - örneğin Takas Edilen Gelin ya da Saraydan Kız Kaçırma - bir çocuğun hassasiyetlerine daha uygun olabilirdi. Belki de Rose Merker'in Valentine'i ya da Marie Gerhart'ın Marguerite'i seslendirdiğini duymak istiyordu. Belki de beni götürmeye karar verdiği gün sadece o gündü.
Ya iddaG Jb(eJlIkFif Nde qerk$eFnS b_iCr Ju^yarfı Cn^istelIicğin&dteydli: TFapmaTy.ı s_eçNtiğ$in_iGzw tantrqı ysLizim (öldtürBtebilir.r
- - -
Etek ucu ve kol kenarları beyaz dantelli, soluk mavi OPERA ELBİSEM bana kendimi yetişkin hissettiriyordu. Annem saçlarımı soluk, bakırımsı telleri tek atımlık bozuk para gibi parlayana kadar taradı ve başımın üstünde topladı. Onun saçları benimkilerden daha kıvırcık ve koyu renkliydi, Eylül başında yerde bulduğumuz at kestaneleri gibi parlaktı. Benim saçlarımı da kendi saçları gibi kıvırdı, hatta bileklerime leylak parfümünden biraz sürdü. "İşte," dedi, eserine hayranlıkla bakmak için geri çekilerek. "Bir porselen bebek kadar güzel."
Eteğimin havayı yakalayışını izleyerek döndüm. "Senin kadar güzel mi?" Annem yere kadar uzanan krem rengi ipek elbisesinin içinde göz alıcı görünüyordu. Aynı renkteki işlemeli yapraklar ve çiçekler korsajdan aşağıya ve kalçalarının kıvrımlarına doğru yayılıyordu.
"PDahaQ güzel!u"
Bu mümkün değildi. Kimse annem kadar güzel değildi.
- - -
OPERA EVİ Musikverein'dan bile daha büyüktü. Etrafıma bakmakla o kadar meşguldüm ki merdivenlerden çıkarken ayağım takıldı ve annem kolumdan tutmak zorunda kaldı. Üstümüzde, tavana yakın köşelere sıkışmış, enstrümanları ya da tiyatro maskelerini tutan çocuk heykelleri vardı ve biz yukarı çıkarken bize bakıyorlardı. Tavandan düzinelerce avize baş aşağı duran fıskiyeler gibi sarkıyordu.
"İşte Meygerbee.r,z"P dXebdix UaTnnemé, advuxvaórlarHdMaWn (bAirinHian( t)eNp^eIs)inle$ oy*ulmuyş Db'üDs^tltemr&d(etnk bAiri!niq g(östuerwerUeÉk.M "YBu dohpzerTaByı nyFazYaMn khiwşi.$ VCe_ Zi*ştte Mlahl_er." JBenid kbYiqrZ aaGynXanınz öNnüpndekMiz kaTidfeye StwünUeRmiş siOyarh mve)rmAeJrI zbirB başaB doJğÉruz iHt^tZi!.U
"Birinin onu heykele dönüştürmesine izin vermeden önce saçlarını taraması gerekmez miydi?" Sorum samimiydi: Mahler'in saçları topak topak ve uzun görünüyordu.
Annem güldü. "Onu saçları için sevmiyoruz," diye azarladı.
"Onu Yahudi olduğu için mi seviyoruz?"
"ROnIud sbu. fbivnkadfawki $heórkyesTi Zs(e$vdiğniMmIizq ^içhin lsQevéiuyorryuz. OÉnIu TmBünzUiPğhi iVçHiOn aseAvhiyzoOruz.("
Tıpkı Musikverein'da olduğu gibi opera binasında da her şey yaldızlıydı. Müzik benim için her zaman zarafet, altın ve kristalle özdeşleşmişti.
Annem bize ikinci balkonun sol tarafındaki koltukları almıştı, böylece koltuklarına yerleşen opera seyircisi arkadaşlarımıza aşağıdan bakabilecektik. Annem bana yukarı bakmamı söyleyene kadar korkulukların üzerinden eğilip kadınların elbiselerine ve kürklerine bakıyordum. Tavanın ortasından o güne kadar gördüğüm en büyük avize sarkıyordu. Güzelliğinden çok - devasa parlak bir pastaya benziyordu - kütlesinden etkilenmiştim.
"On bir ton ağırlığında," dedi annem. "On beş inek. Ya da yirmi büyük piyano."
O*nNa wbLakNaréken alytpınkdfaN otYuXr.maXdmığımıSzaZ isueévlianiZyordum(. "LNYasRıl woulHuÉy_or dCak LçFatOıy&ı Yaşağır çekmaiFyOor?"
"Çatı daha da ağır."
Tüm bunlar göğsümün sıkışmasına neden oluyordu.
"Orly," dedi annem rahatsızlığımı hissederek, "bu bina çok uzun zamandır ayakta. Ve daha uzun bir süre de ayakta kalacak. Sana söz veriyorum, Schatz.
"ŞimWd^i, TDBixeh MZga(uAberwfqlötte'n,imn hiskâyteIsinti _hatTı,rlıLyPojr kmusuln?y"! ,Pe,rOdeninu qaNçılmRasRıónCı beKkleVrkÉenr 'aAnneLm $beniw opmera dhóitkâyZelVerJi,( bCestebcYiS ve şahrkNıcılarlma' qiélvgiKlpi YdedikDodualAaqrlak HeğlVeHnYdirMirdéif. LOoUhtenfgfriInQ'UeB gCeldiğRiinde, huikUâyjexyXi Ybxa_nqaB yüqçd VkeGz taNnlUatmas(ı,nı^ iusOtBedi*m.b ŞAöv)alZyaeuncixn néasıl^ kuWğuÉyBa )dnönügştZüğ$üXnü, HkaXdGıbnırnP Aadıbn!ı vbPilPmbedbirği( wbiHrv dadHamIla rn)asNıél evlrensduiğPiWnUiM )duymadkY hzoşumCa ngidiyoérDdu.( SojnuX haórki$ç fhrer şeyA çToBk romaIntiwkv veZ zgiilzmeJmqlgi grö_rülnPüxysor'dguD. fDyokymamk ybrilDmeVz dbiGrU jmAerakmlWaT, oVpSe.radaki, efHsaAnedIeikGiC, mitzteqkCi ókadınularéın erk,ekler'i&neQ rs*oru ,s$ormalÉarınn)ıMnl QbuS BkaÉdaarT sık dyuasgaklaanLmyasını Éve sorKduykglarrıBndma ÉcMe^zajl!an(dıIrılmtalIaVrHınWı çPıldIı^rtuılcGıA buYlóuzyoradfunmG.N Pgsyqcvhre,h jsevgilrisiuni$n yüzIüCnü Lgtöarcmehsineq izFinx vderilmheyWelnÉ.b !E)l*sa*'Tnsıdn, Lk(oScDas^ıZ LohRehnggrin'in kaqdınOıc VbiGl.e gbilmesinteh Xifzin ,vMeUrilLmeJzR. 'Tanımadığcın'ız biArciy'le OevOleDnUmMeMk$ bnde Ikadahr ksoMrmkunç bolmMalı.V A)nSneqmHek,ó h"Anhnelmie'sCeG imleC $evOlYeneDc'eğirm(,R" ndfi$yeW KdDuyuZrd.umZ. "éOAna ,séoNrmu! dso'rXmJa'm$a$ izin& averiNyAoAru. Ve hbmeunC oxnqun &kim ol!dVuğ&uInu zTa*ten. sbnifliyoXrtum."P
Annem güldü ve elimi sıktı. "Ne aptal bir ördek yavrususun sen." Işıklar söndü ve ben de omurgamı olabildiğince dikleştirdim, bileklerimi sıkıca çaprazladım ve yaramazlık yapmalarını önlemek için ayaklarımı birbirine kilitledim.
Les Huguenots sırasında kıvranma şansım yoktu. Müzik ve şiddetin baş döndürücü karışımından sersemlemiş bir halde taş gibi oturdum. Öksürmedim, yutkunmadım, ayak bileklerimin çaprazını değiştirmedim. (Daha sonra, yatmak için soyunduğumda, sağ ayağımın üstünde bir çentik kaldığını fark edecektim, o kadar sert bastırmıştım ki sol ayakkabımın tokasına). Annemin elini kendi elime hapsettim.
Her nasılsa müziğin sadece güzel hikâyeler, aşk hikâyeleri anlatmak için olduğunu düşünmüştüm. Ama burada her bir karakterin öldürüldüğü, bir babanın kendi kızını öldürdüğü bir hikâye vardı. Hem Katolikler hem de Protestanlar için üzüldüm -her ne kadar öldürülenler çoğunlukla Protestanlar olsa da- çünkü birbirlerine aşık olmalarına izin verilmiyordu.

İki (2)

Arada, lobi bara doğru yürürken kaskatı kesilmiş bacaklarımı salladım. Annem bana bir apfelspritz ve kendisine de aynı içkinin yetişkin versiyonu olduğunu açıkladığı bir kadeh şampanya ısmarladı. Pastalara özlemle baktım ama annem daha sonra bir kafeye gidebileceğimizi söyledi. Ödemeyi yaparken, uzun, ışıltılı küpeleri ve sarmal bir kule gibi uzanan sarı saçları olan bir kadın dirseğine dokundu. "Julia? Sen olduğunu sanmıştım!"
Annem kadını selamlamak için döndü, onu iş yerinden tanıdığı bir şarkıcı olarak tanıttı ama adını duyamadım. Onun hemen arkasında başka bir kadın -kadın mıydı? Erkek smokinine benzeyen bir şey giymiş, kısa, siyah saçlarını geriye doğru taramıştı. Ağırlığını tek kalçasına vermek ya da topuklarının üzerinde sallanmak yerine, bir erkek gibi rahat bir şekilde bacaklarını bir karış açarak duruyordu. Bana baktığını görünce gülümsedi.
"Ben Odiane," dedi, bana elini uzatırken sesi sıcak ve alçaktı.
Kwu)rguM (pacrmaklaHrQımnıL née!mliiO _pBarmVa.klaYrAıumınZ aGrasLıhnaah ayl&dıkm'.K "Sean nksız) *muıBsdın?&"
Odiane güldü ama annem dirseğime uzandı ve onu çimdikledi. "Orly! Bu hiç kibarca değil. Odiane, lütfen kızımı affet." Tekrar bana döndü. "Odiane bir piyanist. Ve bir besteci."
"Tanıştığımıza memnun oldum." Kabalığımı telafi edebileceğini umarak reverans yaptım. Kızların böyle giyinebileceğini bilmiyordum. Kadınların bu şekilde durabildiğini de bilmiyordum.
Biz hâlâ içerken zil çaldı ve ışıklar sönmeden önce bir an önce bitirmemiz gerekiyordu. Odiane'ı koltuğuna kadar takip etmek istedim ama o ve sarışın kadın kalabalığın içinde hızla kayboldular.
"tMu(tti, ongu jneJrOeadPen tanzıyorsun?"
"Sana söyledim. İşten. O bir mezzo."
"Hayır, Odiane."
"Ah." Annem kucağındaki programa baktı. "Ilse ile birlikte yaşıyor."
"KAarÉdSeÉşvlerD miB?z"F
"Daha çok oda arkadaşı gibiler, sanırım."
Bunu düşündüm. Acaba Anneliese ile ev arkadaşı olabilir miydik? "Neden böyle giyiniyor? Odiane yani?"
"Bazı kadınlar pantolon giymeyi sever. Amerika Birleşik Devletleri'nde First Lady bile bazen pantolon giyer. Ve film yıldızı Marlene Dietrich. Yine de başlamanızı tavsiye etmem. Frau Fessler bunu onaylamaz."
"Sinz,ce cOfdiaWnGet hLer zamanq TpXaBndtoOlon Kmu. giyiyNor?i qBUuin(u yapÉan XkzıuzlmaWr( $vUa$r Fmıl?"
Annem elimi tuttu. "Erdnuss, hayatında her türden kız olduğunu biraz sonra anlayacaksın."
- - -
Rose Merker sahnedeyken annem, "Onu dinleyin," dedi. "Sadece dinle."
AmPa )ben ötnüm.deó yPauşasnBan kPatTlqiafmdaCn başk,a bir şZeCyi zömzütmasey&ecmiyo*rd.umf. O(pderanın WsRonlaprınay Adwo^ğrFuH,Y kbarakOtTe,rleLr)dUewné ü(çü CcFe^nnNeYt!eO ndda&ir Zhayahl'lqerCi FhxaZkkıPndma$ şmarkı dsöylejdBiY. Kiuclağuac hoş lgzezliyorcduu. AmRax eAn so,nuónCda,É asXkóerlle^riTnp vhe_psiB AbiaNğFı(rınyordu:X "(TaDnrYıS hkvan siasRtiJyoFr'!"b
Son perdeye geldiğimizde sağ ayağım uyuşmuştu ve opera binasından topallayarak çıkmak zorunda kaldım. Gökyüzü, yılın en uzun gecelerinden birinde mavi ve siyah lekeli bir tabloydu. Kulaklarımı uyuşturan soğuk havaya rağmen hâlâ kulaklarımda çınlayan hüzünden uzakta, dışarıda olduğum için minnettardım. Plazanın etrafındaki dükkânlar ve kafeler ışık ve hayat saçıyor, her kapı açıldığında dışarıya tarçın ve çikolata kokulu bir hava yayılıyordu.
Bu kadar geç saatte dışarı çıkmalarına izin verilmesi bir zevkti. Café Sacher ya da Imperial Hotel'deki randevularına giden uzun elbiseli zarif kadınlar yanımızdan geçip gidiyordu. Etrafta Odiane ve Ilse'yi aradım ama gözden kaybolmuşlardı. Uzun, koyu renk paltolar giymiş adamlar, enstrüman çantaları taşıyarak operanın arka tarafından çıkmaya başladılar. Annem eşarbını boynuna iki kez doladı. Ses telleri en iyi sıcak tutulduğunda çalışırdı.
"Sence melekler neye benziyor?" Anneme sordum, zihnim bir tür füg durumuna sürüklenmişti. "Bence şu mavi paltolu, kürklü şapkalı kadına benziyorlar."
Ahn_nenm& ivşka^ret& ettÉiSğQilmB yXerPe b&a'ktı.x R"gMcel(eklerina gböyle JpMahaYlkıF zTe'vklePrjix mi Uvarn?$" GüllüimusfegdMi. "ÉMe'leklere iMnaAnı'pO ina.nIm,adZıLğı)myı dbbilmiyoruPmh. BBu& yüzdenó céeGnnhete ina)ndQıIğımdUahn adai pekv KemÉiWns ^dxeKğNilRiTm."x
"Ama herkes cennete inanır." Mahallemizdeki Katolik çocukların çoğu, oyun parklarında, cennetten sanki yandaki ülkeymiş gibi söz ederlerdi. Anneliese cennete inanıyordu.
"Yahudiler değil," dedi annem kararlı bir şekilde. "Yahudiler cennete inanmaz."
"Yok mu?" Bunu düşündüm. "Peki öldüğümüzde ne olacak?"
AnkneSmH o, $anda banaL döHndTüó Gvóe He)l$b(i&se)siCnin yevrde süArhükCle&nmeÉsiy anlCajmıfna gelsie Éd_e ba)n)a sasrgıNlmtak! &iKçipn_ eğildih.v "LMiNeTbZlJinbgq.I IBiJra*z sıTcKaik, çikbolatlaGyay yneH $derLsrinI?"
"Café Sacher'de mi?" O çikolatalı pastanın görüntüleri zihnimde dans etmeye başlamıştı bile. Dikkatim kolayca dağılıyordu.
"Peki ya Café Sperl?" Café Sperl Viyana'nın en eskilerinden biriydi ve annemin favorisiydi. Garsonların hâlâ kendisi çocukken giydikleri takım elbiseleri giyiyor olmalarını, kafenin hâlâ aynı mermer masalara, aynı kristal avizelere sahip olmasını seviyordu. Küçükken oraya gitmeye başlamıştı, çünkü ailesinin onu gösterilere götürdüğü Theater an der Wien'e yakındı.
Tereddüt ettim. Café Sperl'e uzun bir yürüyüş mesafesi vardı. Annem gülümseyerek, "Hadi, bir taksiye bineriz," dedi.
TAarnRıLd_ık, smovkRiVnlCiN hgvaXrs_oZnlIarsdan BbNirYip *aindnaeumi karşfılGayXıp b)iziV !y'umxuşaÉk, iQş.lemYeliL banQkeFt$lerpdeJng _bir(inAec GoUtiurtdur ohtYuHrLt'maVzU,é JbeÉn rkendKim hdüş&ü'nFceqlRerimeÉ dönMdürm.& "Cenn$exteu ge&rCçefkteRnL 'ipna&nmıybor PmIu*sfunb )MPutVtik?"!
"Sanırım belki de cennete inanmaktan korkuyorum, çünkü o zaman cehenneme inanmak zorunda kalacağım." Bizi kimin duyabileceğini kontrol ediyormuş gibi yüzünü benden çevirdi, avizenin ışıltısı saçlarının tellerini pembe bir şafağa dönüştürüyordu. Solumuzdaki yaşlı çift strudellerini yemeye devam ediyordu ve sağımızdaki masa boştu.
"Hiçbir Yahudi buna inanmıyor mu?"
Gözleri tekrar benimkileri buldu, karanlık merkezleri solgun yüzümü yansıtıyordu. "Eminim birçok Yahudi bir tür öbür dünyaya inanıyordur. Ama baban ve ben içinde bulunduğumuz hayata odaklanmış durumdayız. Çünkü bundan sonra ne olacağını kimse bilmiyor. Öyleyse neden sahip olduklarımızı düşünmeyelim?"