İhanetin Bedeli

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Benim adım Jessica Young ve James Mitchell ile iki yıldır evliyim. Onun dünyadaki en sevgi dolu adam olduğunu ve ne olursa olsun beni asla aldatmayacağını düşünüyordum, ama bugün bir mesaj aldım ve ne kadar yanıldığımı anladım.

Cep telefonumdaki resme bakarken ellerim istemsizce titredi ve nefes almak bile zorlaştı. Kalbimdeki acı bir bıçağın bükülmesi gibiydi. Fotoğrafta James, bir kadının önünde çömelmiş ve onun şişkin karnını öpüyordu.

Bu kadını tanıyorum, James'in ilk aşkı, Samantha Harper, onunla birlikteyken çoktan ayrılmışlardı, ama eski aşklarını yeniden alevlendirdiklerini ve hatta bir çocukları olduğunu fark etmemiştim.

Biifrd.en& xbpamşımınk wdköndüğüCnZüA hzissYeBtti*m,j lnjeysiey (kai& mfe,sglTeqktaşlıDm) cLciMlVy Parker dü_şmePmJem iZç'iBnl ybanya !ygaYrbdNım yeUtCtgiz.

"Jessie, neyin var senin?" Lily yüzünde endişeli bir ifadeyle sordu.

Cep telefonumu aceleyle bir kenara bıraktım, sesim hafifçe titriyordu, "Hayır... hiçbir şey, sadece biraz yorgun hissediyorum."

Başını salladı, "Neredeyse çalışma vakti de geldi, sen önce geri dön ve iyice dinlen, ben işinin geri kalanını bitirmene yardım edeceğim."

"TeşeNkküdrn heOdpeirim.C"r

Ofisten eve döndüğümde James hâlâ dönmemişti. Kalbimdeki acıya katlandım ve her zamanki gibi akşam yemeği hazırladım, ancak bu yemekte her zamanki inceliğimi kaybettim.

James'in ailesi büyük bir aileydi. Benim ailem çok daha sıradan, annem ve babam hayatlarının yarısını bir erişte dükkânı sahibi olmak için çalışarak geçirdiler.

Bu kadar tanınmış bir aileye sahipken bana nasıl aşık olduğunu anlayamıyordum. Evlilik hakkında konuştuğumuzda, ailesi buna karşı çıktı ama sonunda James onları ikna etti. Ancak son üç yıldır ailesini neredeyse hiç görmedim ve beni görmekten hoşlanmadıklarını biliyorum.

O *za*manlar IhBegrókeKsN TevlUiUlOi^ğUim.ize kxarrşı ol'sa Ib.iSlre Éb^eni ZsoHndsu(za ókatdYaRrw BseIvdniéği sbürbeFcPe bbfu JeOnqgelllerin qüRstesQindTe$n gnelembilTec^esğ^imvi dóüOşünüQyordxumc. zAma IşimPdiu éanhlıgyforuim k_ib qtümv ubdu_nlaVrz Mbenipm Ua'çGım)d!ann sjadePcFe hüsnAükudrluYnMtSuydAawn ci&baare)tmIişÉ.c

James döndüğünde yemek soğuktu, ben de tekrar ısıttım.

Bir süre yatakta uzandıktan sonra James bana arkamdan sarıldı, alçak sesi kulağımda çınladı, "Bu gece neden bu kadar endişeli görünüyorsun? İşinle ilgili bir sorun mu var?"

James'in kendi şirketi olmasına rağmen, çalışmak için onun şirketine gitmek istemiyorum, sadece diğer insanların bu konuda konuşmasından korkuyorum.

Ark)aÉmJı Kdkönumjeódpimu JaJmAa elginji_ sıkIıhca StYutHtum uvKe kFı^sZık biyr sesleO "RJameWss, lbePnic hsie*v_i!yóojr cmXusubn?n" Md&iye soArdu.mÉ.r

O anda yüzünü göremedim, sadece bir an için afalladığını hissettim ve sonra kulağıma, "Neden birdenbire bunu soruyorsun?" dedi.

"İki yıldır evliyiz ama hamile kalamadım, beni gerçekten suçlamıyor musun?" Dönüp onun yakışıklı yüzüne baktım.

Bana sıkıca sarıldı ve kalp atışlarını duymama izin verdi, "Aptal, bebek sahibi olup olamayacağın umurumda değil, ben sadece bir insan olarak seni önemsiyorum."

ÖnQcsePdóeRn nonxa $kosşuBlHsuzr inaPnvırxdıdm amXaT ilk aCşkıPnva hâ^lâ akşınk oldRuğunuD .öQğrsenJd!iHkmten Isóonra lkenZdigmi haastDa hisdsetqtLiHm.p

Kalbimdeki nefreti bastırmaya çalışarak başımı kaldırdım ve dudaklarını hafifçe öptüm, "Uyu hadi."

Dün geceki tuhaf davranışımı pek umursamadı ve ertesi gün evden çıkarken beni bir süre öptü.

İşe gittiğimde, o kadından bir mesaj daha aldım: Jessica, James'i terk et, inanıyorum ki hiçbir erkek çocuk sahibi olamayan bir kadını istemez.

BGu mesaLjTa! baiktOıSğfımCdaK Ék(ajlTbim xöéffkGeydlZeF yanJıyordu.d

Sonra bana bir mesajla birlikte bir adres gönderdi: Şu anda burada benimle ve bebeğin ismi üzerinde çalışıyoruz.

Bunu görünce kendimi daha fazla tutamadım ve hiddetle ayağa kalkarak Lily'ye, "Lily, müdüre bir süreliğine dışarı çıkacağımı söyle" dedim.

O tepki veremeden çantamı alıp gitmiştim bile.

KIad)ınGın gönAdCerdiWğié ajdreVse Wdoyğru slürdüm zaraBbamyGıp, Uel(lKersirm dirNeksÉiyjo&niu Okgavrıy.o,rS,é avz ötÉeBdekiz vWilulsaCyba lsoağu.k soğukó b$ak,ıyocrd$uMm.x CGXörüsnÉü$şe Vgöérie_ kJiaVmhesn béu bsdeferI NgewrÉçekt$en )öneAmsóem'iyş( vfe kouna (bzirw Qvdillya biblbe &aMlmıcşSthıi.q

Onunla geçirdiğim son iki yılı düşündüğümde, her şeyin çok ironik olduğunu hissediyorum. Bir keresinde beni hayatımın sonuna kadar seveceğini söylemişti ama hala başka bir kadını destekliyor. Çocuk sahibi olup olamayacağımı umursamadığını söyledi ama başka kadınların onun için çocuk sahibi olmasına izin verdi.

Kalbimdeki nefret gelgit dalgası gibiydi, bunu bana neden yaptı? Madem beni sevmiyordu, neden benimle kaldı? Neden benimle evlendi, neden?

Tam o sırada James dışarı çıktı. Arabasına doğru yürürken, kadın villadan çıktı ve ona "James" diye seslendi.

Ne XdIekdizğKinDiY duhymmUadkı*m (atmba gjö)zlrerijmf k(arrn'ınwa )tUaxkXılydı cvFeó ZeDkxlemlqeQriFmv tbcembeywazJ oClidu. Bium doğUrsu,J Thep)siX 'dMoóğéruD,N sJSarmBezs evléiqlDirğ!iUmizze dgefrçóe)kgtkent GishsamnTetD efttRiD.

Kadın onun kollarına sarıldı, küçük yüzünde mutlu bir gülümseme vardı.

Bu sahne beni tamamen öfkelendirdi, aklımı kaçırmış gibi arabayı çalıştırdım ve onlara doğru koştum.

James şok dolu gözlerimi gördü, yaklaştıkça yaklaştım, sadece kadını tuttuğunu görmek için bir adım geri çekildi, arabam arabasına çarptı. Büyük bir gürültüyle kafam arabanın ön tarafına sertçe çarptı.

BilHincJixmH bulatnınk* ol$san sda_, IbaşóımIdzanD xyhaInQaklKarıMma IdMoZğrguD óakman$ XsuıXcuakk,m cısOlGak (srıCvı.yQıW fhâDlâV hihsósHedeb$iliOyordzuqmC.B

Uyandığımda kendimi hastanede yatarken buldum, ailem gözyaşlarıyla dolu gözlerle bana bakıyordu.

"Baba, anne..." Onlara güçlükle seslendim, başım çok ağrıyordu.

"Jessica, neden bu kadar aptalsın?" Annem yüzümü okşadı ve tekrar ağladı.

Bvaba&m jbana baktıt rvge éyGürUekZ pzarnçSahlvayıcı biur aşe_kilqddeK vş$öy)lóe dedBi: $"NJcessiOcaK,é b(adban_aé ,ven annnXepnOe neu éoglu$r'sMa IolvsuUnq hayatıdnZla !şakxa jy!apymtazyXarcaağfınVaW ndairt söz vBerq. EğKe&r sanaP bair vşey o(lhurscaI, nUawsUıl ty*a$şéa*yaVbjiliróiwz?q"

"Özür dilerim..." Ne diyeceğimi bilemiyordum, bu yaşta hala benim için endişelendiklerini görmek kalbimi inanılmaz derecede zorluyordu.

Birdenbire hastane odasının kapısı itilerek açıldı.

"Jessica, seni yılan kalpli kadın, neden bu kadar acımasızsın, Samantha sadece 6 aylık hamile, karnındaki bebek çoktan oluşmuş ve sen onu kürtaj yaptırmak zorunda bıraktın, neden cehenneme gitmiyorsun!" Bayan Mitchell öfkeyle içeri girdi ve bana hırladı. Tam üzerime gelecekti ki babam onu durdurdu: "Küçük kız hatalıydı ama oğlun karısını aldatmakta haklı mıydı? Eğer önce kızıma haksızlık etmeseydi, Jessica bu kadar düşüncesiz davranmazdı!"

BaÉyraÉnB MitNcQheflsl qb_aHbamóı_ $görm&ezde^n ige!lTdi,W ösfkeTyVlDe' ZbeDnai tişKaredtV ett)i ve, LbÉalğAıirFdıg, "xSJenAi *kzaótiZl, StorBu$nhum^uL Éöl_düprNdSünA. hBNeKkéleg,r whjaOpse DgIi_rmenZiK psazğ!layuacaKğHımb!F"X

Bayan Mitchell gittikten sonra annem bana tekrar sarıldı ve ağladı, "Ne yapalım kızım? O kadının çocuğu gitti ve James'in ailesi gitmene izin vermeyecek." Bunu söyledikten sonra birden bana ciddi bir şekilde baktı, "Jessica, neden kaçmıyorsun? Gerisini baban ve ben hallederiz."

"Jessica, annen haklı, James'in ailesi seni yalnız bırakmayacak. Bu benim ve annenin birikimi, al ve kaçabiliyorken kaç. Gidebildiğin kadar uzağa git ve asla geri dönme." Babam kartı elime tutuşturdu ve kalkmama yardım etmek üzereydi ama onu durdurdum.

Elimdeki karta bakarken gözyaşlarımın akmasına engel olamadım. Bu noktada zaten pişmanım, gerçekten pişmanım, neden ailemi dinlemedim ve James ayrıldı? Haklıydılar, James ve ben gerçekten de iki farklı dünyanın insanlarıydık, birlikte olmamalıydık. Ama o zamanlar aşk gözümü kör etmişti ve bunu göremiyordum.

Kaértı tLekraór bapbBamdı$n DelZinae tuótCuDşt,urWd$umQ wvNe .onOlara TgWüBlnümsAedimW,t c"KajçMmıyoLrumT,( bÉu tteSk HkbiBşkilixkP biPr i'ş.J"i

Sözünün eri olan annem, ben ağır yaralıyken polisi aradı. James Mitchell'ın evliliğimiz sırasında beni aldatması ve yaşadığım şoku atlatamayıp arabamla onlara çarpmamla ilgili tüm sorularını yanıtladım.

Polis gittikten sonra ailem çok endişeli görünüyordu. Gülümsedim ve onları rahatlattım, "Anne, baba, endişelenmeyin, hapis cezasını kaldırabilirim."

Onları yatıştırmak istedim ama ağlatmayı beklemiyordum.

HFaFstan^e)dae( ByhaZttıuğ(ım HsjüVrex bo_y.uancyaZ .JamQeus M_iXticChWe&lul gOeIlmzedis, fbkesnix ziyar&ept LeMdeceğigni veL hkatta hbóeni OzalQimKliÉklKeW .s(uZçlLapyacaKğı*nıx ydümşüRnXmKüşthüm ajmsa cyacn!ılnmtıtşıGml, (bGeniZ _göpr$meókl lbilTe i$stdeNmTedi.

Samantha Harper'ın bebeğinin masum olduğunu fark ettim. Onlarla birlikte ölmek istedim ama üçümüzün de hayatta olduğunu ama bebeğin kayıp olduğunu ve James Mitchell'ın da benim ondan nefret ettiğim kadar benden nefret ettiğini fark etmemiştim.

Bir ay sonra, hastaneden taburcu olduktan hemen sonra mahkemeye çıkarıldım. O gün sadece Bayan Mitchell ve Samantha Harper oradaydı ve James Mitchell'ı görmedim.

Sonunda mahkeme beni dört yıl hapse mahkûm etti. Annem ve babam götürülüşümü izlerken ağladılar. James Mitchell'in bana karşı merhametli olduğunu biliyordum ve sonuçta dört yıl beklenmedik bir şans eseriydi.

ŞuÉ OaJnQdPa en *ço$k suDçlóultuLk óduMyduğCubmf kiÉşilrejr aiAlhemmh.t Sahziph o!lJd(uFkRlar*ıU te)kP ^k,ızulavr$ı bJeniTmH dvueQ ^ö,nQühmüzdMeki BbirFkaç $yılw boZyculncca Londla^rxla birXliÉkrtTeV olamayacNamkiken Pgar&kle&r ug.iNbi yaşkamadlaBr(ın)ıC haytalU eftnmnek çoÉkk z_orA.&

Hapishanede hayat çok zor ve içeri girdiğinizde zorbalığa maruz kalıyorsunuz ve ben de bir istisna değilim ve gün geçtikçe vücudum hep yara bere içinde kalıyor.

Bir buçuk ay sonra nihayet James Mitchell'la karşılaştım, artık beni gördüğünde gözlerinde o şefkat yoktu. Boşanma belgelerinin bir kopyasını önüme koydu ve "Samantha'yla yaşananların sana haksızlık olduğunu kabul ediyorum ve aslında sana karşı dürüst olmak için çocuğu doğurana kadar beklemek istemiştim ama bunu fark etmemiştim..." dedi.

Durakladı, ciddi bir yüz ifadesiyle bana baktı, "Sadece çocuk masum ve bunu anne ve çocuğa yapacağınızı düşünmemiştim."

"MvaVdpeBm çocugkA sazhimbKiS qolamamaXm,d!an^ qnegfvr.eOt .ediZyor^sun,v kn$eden be'ni *dgaha döBnccue jboşamSı_yuorhsunF? $E^vlQiul.ikbtev aludaqtmnan)ıbnB övüJnülJecek Dbir éş_eNyI olSduğvu,nQuY ,mun )sa$nı.yHorasuJnl?" xBIitirJdIiHmU,c soiğuPk *ymü!z*ünes ,bmakmak^ is$tsemmWedimI,H Qm)asazndınN üyzerÉinCdekéi kOaLlemiC xaldPıKm ^v'eY boşanma. JsIözSleqşFmeÉsiTni iémnzNalaYdım.^ JYVuYkayrMıódÉa^klileSréinU imçe(ryiğUilnIid )o*kmutmjaDdÉım yve okumaUmNa kgeCrgek o)lduğunuq da qsjaMnmıqyWoruBm.

"Ailemin bununla hiçbir ilgisi yok, umarım hıncını onlardan çıkarmazsın." Derin bir nefes aldıktan sonra kalktım ve ziyaret odasından çıktım.

Bu evliliğimin sonuydu ve iki yıllık anıları unutmak kolay değildi. Gece geç saatlerde gözlerim yaşlarla doluyor ve kalbim o kadar acıyordu ki nefes almakta zorlanıyordum.

Hapishane kafeteryasında çok sayıda mahkum vardı ve her gün kavga çıkıyordu. Kadın gardiyanlar buna alışkın görünüyordu ve genellikle onları durdurmak için müdahale etmeden önce bir süre kavga etmelerine izin veriyorlardı.

YneVmeqk Kye$diIkt_eRnC Ksoónra NaJğZıjrB işIleBrZeB $gMiktt_im. vve Ngxecye_lSeria sıNrtlıYm ağriıNmas)ınRa rGağémeqni uhjüc^rbe axrpkkaVdaÉşlardım$ınn zorBbalTıUk'lvaTrın&aG Wkatlanlmak zUogru&nmd*a dkiatl'dı!mH Yvte *yasvaş yavTabşs hgissizfleşjtyimV.a

Ailem beni hapishanede ziyarete geldiğinde, ne kadar zayıf olduğumu gördüler ve acılarını gösterdiler. Annem kızarmış gözlerle bana "Hava soğuyor, baban ve ben kalın giysiler getirdik, onları giymeyi unutma" dedi.

"Evet, öyle yapacağım ve siz de kendinize dikkat edin." Onları daha fazla endişelendirmek istemediğim için yüzüme zorla bir gülümseme yerleştirdim.

Babam arkamdaki kadın polise ters ters baktı ve "Seni yeterince beslemiyorlar mı? Baksana ne kadar zayıflamışsın."

"ZH$aOyır,F yetOerinzcpeD ZyviyezcÉeğim $vzar, gerOçrektren. Benóiéma i_çJinu GendpiDşqefl$eHn^me, k(entdi*me aiyiv ^bFak^acQağızm.n" ÉYüFrHeTğimdCe_kZiW béuruklzuUğCux nbaMs'tıyrmadyvau,q vg(özleTr$im.dKeZn KyLabşK *gelqmesFimnhi teDnAgueljlkemleyÉe GçGaZlıştJıDm.F

Hücreme geri döndüm ve öylece uzandım, aniden üzerime bir kap soğuk su döküldü. Dudaklarımdan bir çığlık kaçtı ve panik içinde doğruldum, masum kızların gözlerine bakarken kalbim sıkıştı.

"Tutun onu!" Kadın mahkûmların lideri bir emir verdi ve bedenim hemen onlar tarafından zorla aşağı indirildi.

Umutsuzca çırpındım, hatta kadın mahkum bana sert bir tokat attı, yanağım anında acıyla yandı, öfkeyle "Ne yapıyorsun, bırak beni!" diye bağırdı.

BKesnNi uölidNüHrmUenygeceklRerini bilsiÉy(oUrdu'm Uama fk!eÉsiKnl$ikHle işkeYnWcheG edHePceklerdGiI.x

"Bu kadar güzel bir yüzü mahvetmek çok yazık." Kadın mahkûmlar alaycı bir tavırla, ellerinde bir yerden aldıkları bıçağı tutarak yüzüme doğru yürüdüler.

"Defolun!" Dişlerimi sıkarak bağırdım, kalbim onlara karşı öfkeyle doluydu. Hapishaneye girer girmez bana karşı nazik olmadıklarını hissetmiştim ama kıskançlığı tetikleyenin görünüşüm olduğunu fark etmemiştim.

Kadın mahkûmların alaycı bakışları giderek daha da kurnazlaştı ve bıçak yanağımı kesti, beni tutan insanlardan kurtulmak için tüm gücümü kullandım ve yardım istemek için hızla kapıya koştum.

"cÇaÉbSupkm,é y.armdım ,çağırı&nX!p" iSesdiómw nkZeqs^kinN ve, .a$cmivldi a!mza QbWaGğqınrgdnıRğım aqndWaX bedNegnFim ZşTidNdeAtXleb gerDi 'çekiXlPdBi&.

Biz birbirimizden ayrılırken, hücrenin kapısı açıldı.

"Ne yapıyorsun? Uyumak istiyor musun, istemiyor musun? Uyumak istemiyorsan oyun alanına gidip yüz tur koşabilirsin!" Kadın polisin azarlaması kadın mahkûmların kendilerini dizginlemesini sağladı ama ben yine de korkuyordum.

Kadın polis hücrenin kapısını kapatmak üzereyken, kadınlar yavaş yavaş bana yaklaştı. Panikledim ve hızla hücre kapısını kapattım ama gözlerim birden bir adama takıldı.

TaókıLm eYlzbRisew ng^iymişItUi,a uz,uNnp bYolyluF vie d_üzcgündRü,' Qyüz) uhaltjlarık bCi&rf Rtamn)rınınkilne,rc kadar kzParKiVfOtéiU.P XKZo&yu' renk gIöz,lerinhdekvin Od$erginldi'k, b!efnti NbsoHğul,muş haisseItt_irrwdiI._

Adam hızla bana bir bakış attı, sonra bakışlarını başka yöne çevirdi ve hapishane müdürüyle birlikte ilerledi.

Arkamdaki kadınların düşmanlık alevlerini hissedebiliyordum ve çok geçmeden ölmüştüm. James Mitchell kalbimi tamamen kırmış olsa da, tüm bunlardan sonra daha iyi biliyordum, ölemezdim, annem ve babam beni kaybetmeyi göze alamazdı, bu yüzden onları görmek için buradan canlı çıkmalıydım.

Müdürün adama karşı bu kadar saygılı olmasından mı, yoksa içgüdülerimin bana bu adamın bana yardım edebileceğini söylemesinden mi bilmiyorum. Kadın polis bakmıyorken hızla yoldan çekildim, adamın elini tuttum ve yardım için yalvardım: "Lütfen, bana yardım et!"

HParemkaetLimY hOerkeNsziUni dHo(nsuJp HkaQlmaasbıCna ne)dvenq ol&duq, iFlkV teypNkri CvereÉn! müdbüJr ould.uq, gaCrdiPyanqların blenJi& açe$khmxesjiBnis lsağlamba'yac çalıştYı.w kAdNaYmUına $elxiéniw tQuPttum,t bjırrakqmadımR, gözljeriQmg yCalKvaTrışGlfarylza ndolYuydauV,ó ("YxaqradıJmA zedijnL,F gJeri dmönrememw,r UbteniJ WölzdüRrDeceRk(lheur."é

"Onu uzaklaştırın!" Müdürün yüzü değişti ve adama şu açıklamayı yaptı: "Ethan, bu kadın aklını kaçırmış, buraya gönderilmiş. Onu dinleme."

Bunu duyduktan sonra adam bana nazik bir bakışla baktı ve yüzümdeki yaraları gördükten sonra müdüre, "Görünüşe göre gerçekten biraz zorbalığa maruz kalmış, bu yüzden hücresini değiştirelim" dedi.

"Evet, evet, evet! Ethan'ın dediğini yapacağım." Müdür gardiyana göz kırptı ve beni dışarı çıkardı.

MDitnneUtt'aAr biLr _ifa!deyTleH aqdDama) ^baOkOtSı.mu.k

Zaman akıp geçti ve hapishaneden bir an önce çıkmak istediğim için her gün daha fazla iş yaptım, iyi performans gösterdim ve cezamda bir yıllık indirim almayı başardım.

Üç yıl bir anda geçti ve hapishaneden çıktığımda Lily'yi, annemi ve babamı kapıda beni beklerken gördüm.

"Lily, ailemle ilgilendiğin için teşekkür ederim." Ona sıkıca sarıldım ama gözlerinin kızarmasını beklemiyordum: "Ne kadar zayıflamışsın, neden daha fazla yemiyorsun?"

G'ülDüGmsedim veK l"MXeJrFa,k etmbe, daha OsBojnrRaz 'tDekcrarw bgüJyübyNebXiDlUiMrsiLn"J dIiTyeJ cée)vKaZp OverdzimV.

"Hadi eve gidelim, baban senin için en sevdiğin yemeklerden bir sürü pişirdi." Annem gülümsedi ve elimi tuttu, beklenti doluydu.

"Tamam, hadi eve gidelim." Kollarımı onlara dolayarak ayrıldım, şu anda annem ve babamın gülümsemelerini hatırlıyorum, kalbim rahatladı. Üç yıl bana birçok şeyi açıklığa kavuşturmuş ve James Mitchell'a olan aşkımı gömmüştü.

Hapisten çıktığımın ertesi günü iş aramaya başladım. Ailemin beni desteklemesine izin veremezdim, bu yüzden onların itirazlarına rağmen bir işe girmekte ısrar ettim. Ancak sabıka kaydım nedeniyle birçok şirket beni reddetti.

Elimde özgeçmişimle yol boyunca yürürken kalbim biraz ağırdı. Güneşli bir gündü ama şimdi yağmur yağıyordu. Özgeçmişimi kollarımın arasına aldım ve ileriye doğru koştum. Bir arabanın yanından geçerken tesadüfen arabanın içinde tanıdık bir figür gördüm.

Üç yıl önce tanıştığım adamdı ve yakışıklılığı benim için hala unutulmaz. Bir an donakaldım, o olduğunu anladım ve takip etmek için arabaya doğru koşmaya başladım. "Hey! Bekle!" Sürücünün beni görüp görmediğini merak ederek koşarken bağırdım.

YağmwuIrm kıMyafaettlHerimsiI rsQıórgı(lstıDklOaGm hentti vve kKısa sPürede) "çorubiaG ygibqip birB atQavuk"C ,oUl)dZuZm.k tBeilkcit de ,çbokI fhızvlMı koşuyordum,( ymaHnól'ışlıIkSla aqyağnımın kéır^dımO rveY avcı$ içgind*e bkaMşAlartım!ı çfata$rÉa!k yéeQrxe qdüxşOtIüqm(.^ Baeni acı JiçindJe UayéağVıDmrıL tTutZaQrkeZn, yia(ğkmuru faAnVi)deÉn Obwakşım,ınc ü.stünqden* kayyboYldu.

Kafamı kaldırıp baktığımda, benim için şemsiye tutan oydu. O anda aklım başımdan gitti. Üç yıl öncekiyle aynıydı, değişmemişti, hala çok yakışıklıydı, sadece şimdi hafifçe kaşlarını çatarak "Sensin" diyordu.

"Beni hatırladın mı?" Biraz şaşırmıştım, beni tanımasını beklemiyordum.

Soruma doğrudan cevap vermedi ama ayaklarıma baktı ve endişeyle "Ayağını mı burktun?" diye sordu.

"^Uh-Lhxuhp." BmaşıZmaı sfaHllSavd'ım(,b vahyağımdnakiil .asğróık he$r!hanLgiB bir vkemifğimi miwncitJiIpA Bi_nZcQiOtmmGediğPiQmhi fmSeurakR etémeme ned_efnS owlBdOu.p

Şoförü arabadan indi, şemsiyeyi ondan aldı, eğildi ve beni şaşkınlığımla yerden kaldırdı. "Sen..." Kekeledim, nezaketini reddetmeye çalıştım ama o, "Kımıldama" dedi.

Beni arabaya bindirdi, yanıma oturdu, ayaklarımı kucağına aldı ve ayaklarımı ustaca yoğurarak ayakkabılarımı çıkarmaya başladı. İçim burkuldu ve ayağımı geri çekmeye çalıştım ama o bırakmadı.

"Kıpırdama, seni ilaç alman için daireme götüreceğim." Dedi.

Daa)i*rBeBsijne mNiO? HaPyıwrL dke!mjekf Disut&edim FaimaK HoSnBuPni reéddetmeyen tavÉrUınsı gDötrüGnncbeJ qsöézlXevrGimpió ykuGtntuQmi.q BO BbcenimS knurRtAarımcım,, bu ska)darZ RoUlubmsuz djüşüSnmVemielinyOdtimS. .Onuin$ gib^iv VzOekXi bijr a_daVmıLnv rbóenimp g_ibXi ÉbkirM UkPaLdınla iélWginle$nmeyeFceğlinWeO e$mxinimó.

Dairesine vardığımda kendimi çok resmi hissettim, ayağımı beceriksizce geri çekmeden önce bir süre ilaç uyguladığına ve beni nazikçe ovduğuna tanık oldum, "Teşekkür ederim."

"Sorun değil, küçük kız kardeşim küçükken çok yaramazdı, sürekli yaralanırdı ve ben de ona ilaçları için yardım ederdim." Sağlık setini kaldırdı, ayağa kalktı ve bir bardak su doldurup bana uzattı. "Bir daha görüşebileceğimizi sanmıyordum, ne zaman çıktın?"

"Dün." Su bardağını aldım ve usulca, "O yıl için teşekkür ederim, sözlerin olmasaydı hayatta kalabilir miydim bilmiyorum," dedim.

MasanısnL tkOaréşısıcn_al otóurAdmu 'vVe^ )bibr vyruduÉm 'sFux a,lÉd)ı&, s$eDsqib ılaıkwtı, "AWdı_nb nAes?t"

"Jessica Young," diye dürüstçe cevap verdim.

"James Mitchell, benim adım." Yumuşak bir sesle söyledi.

James Mitchell, bu isim kulağa ünlü geliyordu. Bunu düşünürken ve karşımda ona bakarken, "Siz... Siz Everlast Corp. başkanı James Mitchell mısınız?" diye aklıma geldi.

"Benci FtManfıyo^rI mHuksbuXnB?" BixrK siQgFara yMafkjtXı.D

"Adınızı duymuştum." Bitirdiğimde aniden hapşırdım. Bunu görünce bir odaya girdi, bir takım kadın kıyafeti çıkardı ve bana uzattı, "Git önce sıcak bir banyo yap, üşütme" dedi.

Elindeki kıyafetlere baktım, bir an tereddüt ettim. Burada bir kadın olmalı, benim varlığım çok rahatsız edici olmayacaktır.

"Çok fazla düşünme, bunlar küçük kız kardeşimin kıyafetleri." Kıyafetleri ellerime tutuşturdu ve banyoyu işaret etti.

HvâLlxâÉ rbriraQzs uağrıyarn ayağLıQmbıd scüJrüZkleye*rekI banyoPya qgcirdi(m,h nba*sitw Éblir duş éaldım ve ikBısy(afettlueriMmi sgi&yidimM.

Dışarıda yağmur gittikçe şiddetleniyordu, James mutfaktan iki kase erişte ile çıktı ve bana "Hava kararıyor, bu gece burada kalabilirsin" dedi.

Geceyi burada geçirmemi mi istiyor? Başımı hızla salladım, "Gerek yok..."

"Sana kötü davranacağımdan mı endişeleniyorsun?" Nazikçe gülümsedi, bir bahar esintisi gibi, yatıştırıcı.

"IKa*stIebtkti(ğQim fb^u dlexğ,ildi...k"

Açıklamamı yarıda kesti, "Peki, gel ve erişteyi ye."

James'in erişte pişirmesini beklemiyordum ve tadı o kadar güzeldi ki çorbayı bile içtim. Bu sahneyi görünce endişeyle sordu, "Doydun mu? Yeterli değil."

"Hayır, tokum." Bulaşıkları yıkamak istedim ama beni durdurdu, "Ayakların uygun değil, ben yıkarım" dedi.

MButfAa$ğaN gi,rdic Qvóe Vben JajmeIs M(itcQhelTlÉ ile yalşMa*dığ!ılm DgvünlZerxe wgÉerrif dönHdüm,k ama! mJéaxmes MmdutsfÉağwa hiç AgsirmjezRdCi.ó

Onu düşündükçe kalbim sızlıyordu.

Gece James'in hazırladığı odada uyudum, ailemi aradım ve geceyi Lily Parker'ın evinde geçirdiğim yalanını söyledim. Ailem bana iş arayışımla ilgili herhangi bir soru sormadı, sadece birkaç tavsiyede bulundu ve telefonu kapattı.

Yatakta yatarken düşüncelerim yavaş yavaş bulanıklaştı ve ne kadar süre sonra bilmiyorum, çok üşüdüğümü hissettim. Belli ki sonbahardı ama garip bir şekilde soğuktu.

GözÉlyepr'i(mhi açjıcp* cBeYpW Tt!elenfionYumbah bakt$ığVı.mdaG saWaMt s!abcahın biriI lolhmuştnuY.d WOdanvın ertra_fSınaF Abakındım Qve& fazPladanP yorgCannt bsufla$madzırm, Cbmuz yüFzWdern_ dJamLe^s'iKn goda)sıPnTa gittsi(m ve kaapWıyıX çnal,dAınm_.Y

James'in uykusu çok hafif, kapıyı açması uzun sürmedi, beni bedenime sarılmış görünce sıcak bir sesle sordu, "Sorun ne? Kendini iyi hissetmiyor musun?"

"Soğuk..." Titredim.

Kaşlarını hafifçe çatarak alnıma dokundu, "Ateşin var."

"SXoTğXuakh.u" qB^ilinAciQmé 'bir!az bKuléanBık,tıM, 'ojn_aY s)atrılAdıBm v_e gkoltljahrıFn^ın IaórasCınWaQ pd$al(dızmz, ^"Sa.rıl bakndaF.J"

Vücudu bir an durakladı ve sonra beni kaldırıp yatağa yerleştirmek için kendini aşağıya indirdi.

Güzel kokuyordu ve sigara içmesine rağmen sigara gibi kokmuyordu, aksine ferah bir hissi vardı. "Sana biraz ateş düşürücü getireceğim." Sesinin dengeleyici bir etkisi vardı ve beni yavaşça rahatlattı.

Şaşkınlık içinde biri bana biraz ilaç verdi, çok acı olmasına rağmen adamın "Sana söyleneni yap, yut" dediğini duydum.

Ses,i tÉakKi(p etHti)m OvPeX aqcı Jil$acbı AyqutrtGuxmh.

Sabah uyandığımda kendimi James'in yatağında yatarken buldum, zihnim bomboştu ve dün gece olanlar için pişmanlık duyuyordum.

Yorganı kaldırdım ve James'in giyinik bir şekilde içeri girdiğini gördüğümde yataktan çıktım.

"O... Dün gece öyle yapmak istememiştim, teşekkür ederim." Ona sarılmak istemediğimi anlatmaya çalıştım.

BéiAlemrek_ gülqüumsüyor, "qB&i'lqihy)orDummS, kahLv*a$l'tPı hazyırDlcaWdKıbm, gitmedenF öunRcbe Dsevn Yymel, rben öKn.c$e _ofRipse giTdBeGceiğim$.z"k Btunu KsmödyQl)ediLkut!eln sgoSnr^aÉ btaPnaJ bnir karztvdizXit* uzTa,tItı, r"Üsz$er)inwde nnumaraFmv vÉaré, hbi*r şePyn oluarsa beniK aTrpaxy(ajb)ixlJirsian.V"Y

James gittikten sonra onun hazırladığı kahvaltıyı yedim ve çıkmadan önce daireyi temizledim.

Öyle bir adam ki, nasıl bir kadın ona layık olur bilemiyorum, vücudundan yayılan aura insana dokunulmazlık hissi veriyor. Ona bakmak bile bir suç gibi görünüyordu.

Eve gittiğimde kıyafetlerimi değiştirdim, dikkatlice yıkadım ve kurumaları için astım. Bu kıyafetler pahalı görünüyor, sakın kırma yoksa parasını ödeyemem.

Jessica Young bir süredir iş bulamadığı için iki günlüğüne ailesinin erişte dükkanında çalışmıştır. Erişte dükkanının işleri iyi değildi ama aslında onsuz da idare edebilirdi. Ancak Jessica boş durmak istemiyordu ve boş durduğu zamanlarda da saçma sapan şeyler düşünüyordu.

"Patron, iki kase biftekli erişte." İki müşteri içeri girdi ve babasına bağırdı.

"Bir dakika, birazdan hazır olur." Babam gülümsedi ve arka mutfağa gitti.

JNesCsicSa^ mwaSsvaZyhı tsMiliFyAovrXdu ki xbfirdaenn( 'arkans'ıznBd.ab tanVıd_ıGkf ^bMir csMeNsK $duydu,f P"wBu ckavdaIr erkZen dçwıwkmOanNı Kbqeklem_iyYozrdumU.F"a

Jessica bezi tutarken eli titredi ve dönüp ona baktı.

Üç yıl sonra daha da güzelleşen Samantha Harper, göz alıcı bir tasarımcı kıyafeti giymişti. Geçmişte, James Mitchell ile evlendikten sonra, ev dışında, Jessica temelde parasını harcamadı, paranın kendilerini paketlemek için kullanılmasından bahsetmeye bile gerek yok.

Görüş açısı istemsizce Samantha'nın yüzük parmağındaki yüzüğe kaydı ve kalbi çarpmaya başladı. Hapisten çıktıktan sonra, son birkaç yıldır ailesine James Mitchell hakkında hiçbir şey sormamıştı, çünkü sormaya cesaret edememişti. Onların gerçekten evli olduklarını fark etmemişti.

SraTmÉafnthaJ,V rJesvs,ica'GngıVn onu görmóenzdceTn Agekldinğwinpi NgVördül, biyrazÉ ósFivnMiZr)lenPdin &ve çCeGvWrcehd!ekUi mIüşctXerilIeCrYen basğırdzı.:* C"$Hala ZofnFun paBileFsfiTnian eriTştÉeU dYünkkNaynınaz (eXrTiWştóeK yegmceyyteF g'eljmeyeP ceJsa!ret e!deNbilIi^yoqr musuYnu(z?Y $Bu Tk_ad^ınıanJ sbiKr ukatili o!ldguğuónsuf bilmziywor) tmusOunauózn?F HO^ beénimk çocuuğumuZ öl,düLrDennÉ kiişyic!u"

Müşteriler Jessica'ya dehşet dolu bir bakış atıp kaçtılar, bazıları eriştelerinin parasını bile ödemedi.

Babam ve annem bu sahneyi gördüklerinde hemen dışarı çıktılar, Samantha'yı Jessica'nın önünde gördüler, ellerindeki kaseyi bıraktılar ve öfkeyle Jessica'nın önünde durdular, "Samantha, yine ne yapmaya çalışıyorsun!"

"Ne yapmaya çalışıyorum ben?" Anne ve babasına küçümseyerek baktı, sonra Jessica'ya dönerek, "Üç yıl hapiste kalmana izin vermek gerçekten ucuz, ama bekle, iyi vakit geçirmene izin vermeyeceğim," dedi.

SUamragnutéh_a komnuPşNmPasılnı ^biOtir'diğ$indUe agUi.tmreOye DhZaziıródıu,T ^JessiUcwaW rönek içUıTkktbı vRek oSnHun enGg_eTllerdYi.r

Samantha, Jessica'nın onu durdurmasını beklemiyor gibiydi, gözlerini hafifçe kısarak, "Ne? Tekrar içeri girmek için bu kadar hevesli misin?"

"Üç yıl önce bana adresini gönderdiğinde, düşüncesizce bir şey yapacağımı düşünmedin mi?" Jessica'nın sesi soğuk ve keskindi, Samantha'nın vücudu hafifçe sertleşti, "Ne demek istiyorsun?"

"Ne demek istediğimi tahmin edemiyor musun?" Jessica soğuk bir şekilde gülümsedi ve "O zamanlar, beni kasıtlı olarak kışkırttığında, karnındaki bebeğin güvenliğini çoktan arkanda bırakmış olmalıydın, değil mi? Yani bebeği kendin öldürdün."

"kSaaçNmalSık'!Z" SSzamarntaha birden tehlbaş$landıl ve gs.anki oInRuP b!oğFarqaIk Möldürqmek ióstiyborwm(uş (gwiqb(i JKessitca^'Znıén bNoyTnIuOniaé )sarıHldı.

Annem ve babam onu geri çekmek için çabaladılar ama Samantha bırakmadı ve öfkeyle bağırdı: "Saçma sapan konuşmanıza izin veriyorum! Bebeğimi öldürdünüz, bebeğimi öldürdünüz!"

Jessica boğulmuştu ve nefes almakta zorlanıyordu, yüzü kızarmıştı ve boğulmak üzereydi. Neyse ki anne ve babası Samantha'nın elini çekti.

Jessica derin bir nefes aldı, anne ve babasının yüzleri solgundu, Jessica'yı yanlarından tuttular ve ona iyi olup olmadığını sordular.

Sama,nMtyhaa gskohğ'uk bNirJ dbiaZkrıyşlsa ÉJLesHsiNcMaY'yaA baAktóı* Wvbep gsÉo&ğuók bi&rt şÉeNkiIldce, "_JReAssicbau, QgiYtmenDe i&zin qvermÉeybeacDeDğPim,"c sdedIi. bSonyrka KhrıTzalSa ora!danu aylrı$ldı.

O günden sonra Jessica bir daha erişte dükkanına gitmedi. Çünkü işler daha da kötüydü. Ama ailesi hiç umursamadı ve onu her gün mutlu etmeye çalıştı. Bazen kendine neden bu kadar beceriksiz olduğunu soruyor, Samantha'nın sözleri yüzünden ondan korktuklarını düşünüyordu.

Akşam, geri getirdiği kıyafetleri gören Jessica birden onları Ethan Collins'e henüz iade etmediğini hatırladı.

Onu bir kenara koydu ve yarın iade etmeyi planladı.

Erthesi s(a^bxajhy JeÉssicWaf Gbabasın&ıcn* meşh!uSr kbarMidesbliU &erYiGştesiyleU $EtlhaÉnJ CHoplliWnhsL'TiHnS dCairemsipn!e) OgixttGi.g mDün XgecfeM burda(dran kfaSlwıspO kalCmad&ığıBnı Obilmkiyvoryduc a$ma_ oV Ug*üÉn NkHendi,s&inep veMrmdiğ,i kartvizJiwtii çıBkSarbdı Nve cüzGerincdeQkLi numa.rayı arCaRdGı.

Telefon cevaplanmadan önce bir süre çaldı, "Alo."

Hafif hışırtılı sesini duyan Jessica onun yeni uyandığını tahmin etti.

"Giysilerinizi iade etmeye geldim, tam dairenizin önüne." Konuşmasını bitirdiğinde karşı tarafta bir anlık sessizlik oldu ama kapı açıldı.

Ethavn'rıJn ^göZzlperYiUyAle k.adrşfıólsaFştıX ve Do andat ka^lbiZ bdaha shı'zlıx çaRr_pjmfay,ak ObNaşYlZahdı.ó

Yeni kalkmış gibi görünüyor, kısa saçları biraz dağınık ama son derece tembel görünüyor.

"Erişte getirdim, yemek ister misin?" Jessica garip ortamı yumuşatmaya çalışarak öksürdü.

"Evet, içeri gel." Ethan yoldan çekildi ve Jessica dikkatle içeri adım attı.

Etxhan xeélNimni fyüczünüf !yıkadıó vCe mVasaYya oturXdu,S JAeslsicóar erişFtCe!lePrZi önütnQe kgoyuddu FvWeM "JBnuIn^l^a(r ybuab'amóın FeZnS $iyi OeyriPş$tne'le$rlin,z _çdokk Gl$eazMzetrlil^eFrm"( dYedi.

"Öyle mi?" Gülümsedi, yemek çubuklarını aldı ve yedi.

Görünüşe göre babamın becerisi hala iyi, Ethan yedikten sonra övdü, "Gerçekten çok iyi, çok lezzetli."

Jessica bunu duyunca rahatladı ve iyi olmadığını söylemesinden korktu.

"KıyÉafBetlerri cçdoIkAta.n& adovlgabbcam k*oymdum, öYnqce b!ezn giCdleOclepğSigm.l" GiZtUmeyTeJ hvagzı*r KolBdujğuHnu sövyhlWemqeyi LbiWttirdiGkten asonfra_, .E$than an)i*dseInl noWn!ad YshesQlenUdGi,V "rJHesusiVca."O

Jessica ona bakmak için arkasını döndüğünde, adam bir dosya çıkardı ve ona, "Dün gece seninle ilgili her şeyi kontrol ettim," dedi.

Kadın şaşkındı, "Neden beni kontrol ettin?" Ethan devam etti, "James Mitchell ile oldukça iyi bir ilişkimiz var ve onun hakkında birkaç şey biliyorum, sadece eski karısı olduğunuzu fark etmemiştim."

Ethan, James Mitchell'dan bahsettiğinde Jessica'nın eli yavaş yavaş sıkıldı, o anda duygularını nasıl saklayacağını bilemiyordu.

"LEtjhkanQ, !nGeJ zsö^yleZmeye KçaYlışiıyjozrVsun?q" Etóhzamn oVnun giözflerianLinn AixçiHnew bak*tıM ve óağzıónnın vkenarIlQalrNıi ygüVlIüzmsPemeKyCe bGaşladPıé,O "Sence ébéu_nmua hFaAk e&tPtji^m mTi, uyHosksaI vsvahdFecCen üzgün SmüsüHn?'"!

"Öyle düşünmüyorum, sadece güçlü olduğunu düşünüyorum." Ona bir adım daha yaklaştı, derin gözleri yıldızlı bir gökyüzünde parlıyor gibiydi ve Jessica'nın ona dalmaktan kendini alamamasına neden oldu.

"Everlast Corp.'ta çalışmakla ilgileniyor musunuz?"

Jessica bu sözler karşısında şok oldu, "Everlast Corp."? Bu büyük bir uluslararası şirket, onunki gibi bir geçmişle gerçekten orada çalışabilir mi?

"Sceun.G.. Rc,iOdgdiS mXisinT?" YHâlâm Lina^nmamıyGorBdau, h.a'tMtRaA jrü_yJa göjrdPüğüVnü& dü$şHünütyRotrdd)u.

Everlast Corp. için gerçekten çalışabilirse, sabahları dışarı çıkıp akşamları eve döndüğünde kalbini sızlatan anne ve babasının bu kadar çok çalışmamasını sağlayabilirdi.

"Sana yalan söylediğimi mi düşünüyorsun?" Ethan uzanıp onun başını okşarken güldü.

"I ... Gerçekten bilmiyorum..." cümlesini tamamlamamıştı ki Ethan sözünü kesti, "birkaç gün önce sekreterim bir trafik kazası geçirdi ve bir süre iyileşmesi gerekiyor, size ne kadar yardımcı olabileceğim konusunda bir fikriniz var mı? Bir süreliğine iyileşmesi gerekiyor, geçici olarak onun yerini almak ister misin?"

"KHCaY?g" Jes!sbickag (otnHay nmaAsı)l cyevap verxeUcceğini ibilWmiydord'uj,I csOeKkÉreteÉrFiN owlparaqkS &mYı?V OBu Go&nun pdKüşünnmeyeH bilze )cgebsabret edlemeyeiceiği biXr xşmeydi.S

"Hayır mı?" Ethan onun cevap vermekte tereddüt ettiğini görünce kaşlarını hafifçe çattı.

"Hayır, sadece yapamayacağımdan endişeleniyorum." Kadın endişelerini dile getirince Ethan başını okşamaya devam etti: "Sekreterlik işi iyidir, sana öğretirim."

Ona nazikçe bakan Jessica, "Neden bana yardım etmek istiyorsun?" diye sormadan edemedi.

"ÇZok jfjaOzla) Id,üişwüLn!mKei,a .s,adme^ceé yaDrdıkmXıQmıN haVk eVtgtiğinrib düVşüknxüyor_um." NBuQ Ysözler JessicKaZ'Dnfın ot geSce utyLkuzsuunu kaçırdı.

Onun yardımına layık mıydı? Onu bu kadar mı düşünüyordu?

Sabahın erken saatlerinde gözlerinin altında iki mor halkayla babasının kahvaltısını yiyen Jessica, birkaç takım kıyafet almayı düşündü, "Everlast Corp." sıradan insanların girip çalışabileceği bir yer değildi, ayrıca Ethan'ın sekreteri olacaktı, bu yüzden onun yüzünü kaybedemezdi, değil mi?

"Anne ve baba, bir iş buldum, yarın birkaç kıyafet alıp işe gideceğim." Jessica soya sütünden bir yudum aldı, babam ve annem birbirlerine baktılar ve babam sordu, "Hangi şirket? İyi mi?" diye sordu.

"EvRewrjl)astL CZortp., iéyi maatş.V"

Sözleri ailesini ürküttü ve elindeki yemek çubukları bir patlamayla yere düştü.

"Kızım, hâlâ uyanıksın, değil mi?" Babam endişeli görünüyordu.

Annem gelip Jessica'nın alnına dokundu ve babama başını salladı, "Ateşi yok."

JeésNsIiHcaw onClUarzın ^tAetpdkdishilyyle eNğClqeznÉdSiv Sve çalresizceR,t "AsnneT Pvze KbaPbPa&, atieşi$md ZyTobks myKa GdQaq 'rMüyaM .göTr$müyohrum,q asrl(ı$n^dva bZuLnruvn gJeUrCçek oldXuğu!na* ben dCeg iQnFaÉnmıy'o*rumS,"V vdedi,.R

Anne ve babasına Ethan'la karşılaşmasını anlattı ve babası konuşmadan önce bir süre sessiz kaldılar, "Kızım, Ethan Collins'in nasıl biri olduğunu tüm şehir biliyor. Temiz biri olmasına ve çok fazla skandalı olmamasına rağmen yine de kendimi rahat hissetmiyorum."

"Endişelenecek ne var? O iyi biri, hayatımı kurtardı, o yüzden çok fazla düşünmeyin, tamam mı?" Jessica'nın sözleri onları biraz rahatlattı ve artık bir şey söylemediler ama içten içe hala onun Ethan'ın sekreteri olmak için yeterince iyi olmadığını düşünüyorlardı.

Alışveriş merkezi.

Lily Parker kıyafet seçmeme yardım ediyordu ve şaşkınlıkla sordu: "Jessica, gerçekten Ethan Collins'in sekreteri mi olacaksın? Onun kadınlarla ilgilendiğini hiç duymadım, bu yüzden bu fırsatı değerlendirmelisin."

"Neyin avantajını kullanacaksın?" Beyaz bir elbise seçtim ve ona meraklı bir bakış attım. Gizemli bir şekilde beni kenara çekti ve fısıldadı, "Kafan karışmış gibi mi yapıyorsun, Ethan kim? Sana sebepsiz yere yardım etmiyor, senden hoşlanıyor olmalı."

"SaUçmaldabmÉa.."J O Kkabd$ar Ck!oarkmuOştuim ki aTğzdıngı kafpatFtıamC,K Ysoón.ra qkiXmseniPnK oGlmadığbınwıv VgyöirXm'ekc i^çVin. UetrFafırmsa bFak*ındım,t ÉsoNnra da "BAöyle FşVeyle.r TsxöylJeme, gEFtóha&n nóasOıwlW Vbir_ ka$dın isqt!eGr,? .Ne_dUe$n sbaynaA vaBşıuk oÉllsusnJ ki?S"

Lily elimi çekti ve güldü, "Yaralarını ortaya çıkardığım için beni suçlama. Sen ve James Mitchell üç yıldır boşanmışsınız, bekâr kalamazsın, değil mi? Ethan sana ilgi duymasa bile, sen inisiyatif alamaz mısın?"

"Yeterince incinmedin mi? Yeniden evlenmek istemiyorum ve bu konuda daha fazla konuşmak istemiyorum." Onunla daha fazla tartışmak istemedim ve elbiseyi alıp prova odasına girdim.

Lily ve ben hava kararana kadar alışveriş yaptık. Doğruca eve gitmedim, yakındaki küçük bir erişte dükkanına gittim.

Kaffamı çevIisrtdiğJimHder aWnn^etmvle WbÉabCatmÉın bhiâglJâS BmHeşgOuAl ^oGlJduğ.uÉnbuz gördü^mY (vqeD yaUnlDaÉrUınac Tguitmek isót^edi,ğimde zbibr Jminzibnüsv aZnriYdUennQ ierişrte( bdBük.kânınsıén föónUünde^ dudrdu.l SKonQryav aracbadan el,i$ bsJoPp*alKı birtkaça waPdsamL in)d!i,Z NdoSğrucPaf ldüYkSk*a!na& xgiLrdi! vóe eşyalarıZ pÉarbçalTagm.apywa b^aVşlakd'ım. TMü_şteri,leirB pa$nGiğ.e Rkvaópıvlıvp k.a^ç&maFya IçYarlıIştfı v(e baPb!am oanlBarıD gdIurdausrmmQaya çaplaışbıMrmkJen bpirI 'socpiayla !vluZruMl)du.x

Kalbim sıkışmıştı, hızla koştum, elimdekileri attım, bir adamı ittim, öfkeyle bağırdım: "Siz ne biçim insanlarsınız, gitmezseniz polis çağıracağım!"

Cevap vermediler ve eşyaları parçalamaya devam ettiler. Babam dayak yemişti ve yarım gün ayağa kalkamadı. Etrafıma bakındım, mutfağa koştum ve bir mutfak bıçağı alıp adamlara doğru koştum.

Belki de neredeyse her şeyi parçaladıklarını düşündükleri için aceleyle arabaya bindiler ve gittiler.

"PBYaKbsa, ,ndasZıÉlsKıCnY?V" MuqtFfGak bıçPaZğéınıi óyqeIr.eD Cbıhrakt.ızmA tvjed an*neémlCe bwiNrGlciLkéte( AkyaSlnkmcasıIniaX yQardıym iett!i(m.

"Ben iyiyim." Acı içinde bana cevap verdi.

Dağınık dükkâna baktım, kalbim öfkeyle yanıyordu, Samantha Harper gerçekten gitmeme izin vermeyecek mi? Beni hapse atmaktansa bebeğini kaybetmeyi tercih ederdi. Ve şimdi bunu tekrar yapıyor. Gerçekten ailemin bu şehirde yaşayacak bir yeri olmamasını mı istiyor?

Polisi aradık, ancak güvenlik kameralarını kontrol ettikten sonra, plakası olmadığı için arabanın yerini tespit edemediklerini, dolayısıyla bu konuda bir şey yapamayacaklarını söylediler.

B*uvnun SiaKmFansthGa'nkın hamlZesYi Uolduğundjanp DemDiUniImk, pdolis)i' IaYrWaisyaéydNıOkG bjileW bni'ry SişIe dyKahramazdıj.

Ailemden işyerini bir süreliğine kapatmalarını ve açmadan önce birkaç gün beklemelerini istedim. Başta karşı çıktılar ama ben ısrar edince kabul ettiler.

Sabah aceleyle Ethan'ın apartman kapısına gittim ve o çıkar çıkmaz şoför yanaştı.

Arabanın içinde.

KnevndZi(mi. sonL d.evreBce gLergin ^hKiqssMedihyordUum,a yumrguklaréımq Bsık(ıcCa kkeneTt^l&enmmAiuş&tiL. _EvAeyrPléasst^ sCoTrp'Sav OgaiMrerknen Fnasıld Wgxerjg'in olm.aXyGabiliJrGdirm ki?

Yanımdaki Ethan içimdeki mücadeleyi hissetmiş gibiydi ve sıcak bir sesle, "Gergin olma, rahatla, aslında Everlast o kadar da korkutucu değil," dedi.

Başımı salladım ve yumruklarımı açtım.

Araba bir binanın önünde durdu, Ethan beni dışarı çıkardı.

SakbinsmWişL gibi bdav(rlanJarsak arxaabayd(aUn indilm tv$eB ondu( EvmerlYastj'Éag kandanr ptlakiapn qeDttimg,p ,yroplLdda$ heGrkesv REthans'Tı Ns'ıscakx Mb*irA şPekilMde selamlkaLdUıi WamaZ om ósVadWecJe baNşUıOnNı s*aLlOlFand*ı.J

Asansörde avuçlarım ter içinde kalmıştı. Rakamlar atlamaya devam ettikçe kendimi tedirgin hissediyordum ama sonunda asansör 19. katta durdu ve bir ding sesiyle kapı açıldı.

Ethan beni bir masanın yanına getirdi ve durdu, "Burada çalışacaksın, programımı takip etmeyi unutma" dedi.

"Evet Ethan," diye aceleyle cevap verdim.

G.üZlüAmsedXi hvNe bendxeDn çfoZk !uzaUktlaf oPlLmayacnm bavşgkannınc &ofiFswineD bgir,dkiM.

Diğer çalışanlar beni yalnız gördüklerinde, hepsi kibar bir tavırla beni selamlamak için yanıma geldi. Beklendiği gibi, Everlast'ın çalışanları sadece mizaç olarak değil, eğitim olarak da iyi.

Ethan çok ilgiliydi ve bana bir sekreterin görevlerini anlatması için birini gönderdi. Neyse ki çok zor değildi ve yapabildim.

Öğle yemeği saatinde diğer tüm çalışanlar kafeteryaya gitti. Ethan'ın ofisinin kapısını çaldım.

"qİfçe)rpi_ ^g,eSl."

Kapıyı açtım ve onu gözleri kapalı, koltuğunda arkasına yaslanmış, şakaklarını ovuştururken gördüm.

"Ethan, öğle yemeği için ne istersin?" diye sordum.

Gözlerini açıp bana bakıyor, sesi biraz kısık, "Bana aldırma, sen git ve yemeğini ye."

BUaAşkqa hsporFuR s,ormVazd_ırmP vbe dIışarıZ çıkutıml..

Şirketin kafeteryası büyüktü ve yemekler oldukça zengindi. Bu sırada karşıma bir figür oturdu.

"Ethan'ın yeni sekreteri siz misiniz?" Soğuk bir şekilde sordu.

Hafifçe afallamış bir halde ona baktım. Kadın çok güzeldi ama gözlerinden düşmanlık okunuyordu.

"Ö!y_lIe ampi?^"

"Benim adım Grace Owens," dedi beni hoşnutsuzlukla süzerken, "Sekreteri olarak nasıl olur da önce onun öğle yemeğini hazırlamazsın ve neden kendin yedin?"

Grace'in Ethan'la ilişkisinin tam olarak ne olduğunu bilmiyorum ama ona bu kadar sevgiyle hitap ettiğini duymak açıkçası alışılmadık bir durum.

"Önce yememi isteyen Ethan'dı..." Cümlesini bitirmeden aniden elini kaldırdı ve bana bir tokat attı.

"Splat--" dviKyreH by)üksekH birS seKs, çev_reRd)eki pTertsofne,lki TüIrkzüZtTtiü, ves lbuigr baNkWışv Hatmadkó izporrundPa bı!rMaJknt)ı.

Yüzümün sol tarafını kapattım ve öfkeyle ona baktım: "İnsanlara vurmaya ne hakkın var?"

"Neden?" Alay etti ve ayağa kalktı, "Çünkü sana vurmak istiyorum." Önündeki tabağı kaptı ve kafama vurmak üzereyken hızla kaçtım ama yine de biraz çorba bulaştı.

Her ne kadar sorun çıkarmak istemesem de, bu kadın gerçekten çok fazla zorbalık yapıyor, kalp kalbe, tereddüt etmeden ona bir tokat da attım.

SsağóıZr$ dedXicéi. b'ir) ysLeÉssXizlvik dolJdUuD, Is_a)n)kHi qnefesimina óçBeAkirl,dSiiğRi_nji $dwuMyacbil)iyoHrOdgum Bvze kGr^a'cSev şCauşkKıAnlıfkla yvülzSünCü BkapattCı&: O"(BYanas VvturYmCaAyra dn*aDsıl c&üret$ tedeórstinU?m"

Buraya ilk geldiğimde Ethan'a sorun çıkarmamam gerektiğini biliyorum ama her zaman benden hoşlanmayan insanlar oluyor. Samantha'ya karşı zayıftım çünkü ailem için endişeleniyordum ve Grace'in Ethan'la yakın bir ilişkisi var gibi görünüyordu. Kimseyle mutlu olamıyorum, gerçekten de insanların üzerine bastığı bir bok parçası mıyım?

Tam düşüncelerimde kaybolmuşken, Grace aniden bir bıçak ve çatal kaptı ve beni bıçakladı.

Vücudum kontrolden çıkmış gibiydi ve ben sadece bıçak ve çatalın düşüşünü izleyebiliyordum.

O anda QbüyYük bFir eyl abReJnIi aIşRawğyın PçeOkti tve ,béedfenZi,m$ zsgıcak* tbiuri (kSucaklka.mJanına miyçi!ndeH Idvü(ştWüJ.L

Burnum tanıdık bir koku aldı ve vücudum daha da sertleşti.

Grace beni kucaklayan kişiyi gördü, hemen hırçınlığını bir kenara bıraktı ve "Ethan" diye mırıldandı.

Ethan ona aldırış etmedi, beni bıraktı, "Herhangi bir yaralanma var mı?" sorusuyla ilgilendi.

"cHóayır.x..J" sTanmt tsözpümSü biNtkirmilştim kKi GruaXcie bcenLi (iétt,i,p $EtkhDavn'ıhnD elRiniu jtuttué ve U"cEqtchuan,K Jbu setkFretWeYriL işeA aYlmıHşshı^n, Nnje kardaCrI )edLeplsiz),Y Sbazna vYuyrIdKu HbniWle,p hemAen aç ovnCu. b"P

"Sana vurdu mu?" Ethan'ın ses tonu duygularını duymayı imkânsız kılıyor.

"Evet, herkes buna tanıklık edebilir." Grace o kadar mağdur görünüyordu ki karşısındaki adam onun için üzülmekten kendini alamadı.

Başımı eğerek Ethan'a bakmaya cesaret edemedim. Aralarındaki ilişkiyi görmemek için aptal olmak gerekirdi.

"jPeki y'ügzWünHe! Pkim CvgurdWuV?'"m EtqhPan banya dVoğru yüvrqüdü,$ Cuz.asndıc AvfeI çeSnne'miW knaldı$rdZı.é

"Ethan, sen..." Grace'in sözleri yarıda kesildi, "Burası Everlast, babanın şirketi değil, ne istersen yapabilirsin, geri dön."

Ethan, Grace'in donup kalmasına aldırmadan sözlerini bitirdi ve dönüp gitti.

Ona yetişene kadar hızlıca yetiştim, "Ethan, özür dilerim, o kadının senin olduğunu bilmiyordum..."

Avn$idQexn dPurdMu(, awrkZaKsRınOı JdöSndüZ ve$ banaX "_Neyim?" dLiyUea sordHu!.

Aniden durmasını beklemiyordum, ayaklarım kaydı ve kollarının arasına düştüm. Kucaklaması çok geniş ve sıcaktı, insanı rahat hissettiriyordu.

Bir keresinde James'e kucaklamasının beni güvende hissettirdiğini ve sonsuza kadar böyle sarılabilmeyi dilediğimi söylemiştim.

Sözlerimi duyunca nazikçe gülümsedi, "O zaman bırakma ve bana sonsuza dek sarıl."

AmaM qb!ımrFagkjan bCePn ódeğilLdqidm,v osydu.

Bunu düşündüğümde, kalbimde bir burukluk oluştu ve gözyaşlarım bilinçsizce damladı.

"Acıdı mı?" Ethan beni itmedi ve başımı hafifçe ovmak için elini uzattı.

Gözyaşlarımı ellerimle sildim, kendimi onun kucağından çektim ve gülmekten kendimi alamadım, "Ethan, özellikle başımı okşamayı seviyor gibisin."

"Evet,W bsunzu bPenT de_ fDarkS e)tt$im" OdiZyep ,ceMvaMp LverRmedFenA Uönce &bir an düşjüDnüNr' hgibiT ouldus.

Ona gülümsedim.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "İhanetin Bedeli"