Kristal Tabutun Sırrı

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Dünyada tanışması gereken insanlar olduğu gibi, ayrılması gereken insanlar da vardır.
Genç Grace Hill annesinin neden kristalden yapılmış bir tabutta yattığını anlamaz ve Grace annesinin aslında bir prenses olduğunu ve prensinin onu uyandırmasını beklediğini hayal eder. Ancak ziyarete gelen herkesin yüzünde üzgün bir ifade vardır.
Etrafındaki müzisyenler boğuk bir shawm çalarken, kardeşi Jason ve teyzesi hüngür hüngür ağlıyordu. Babası Robert, gözleri yaşlı bir şekilde onu kucağına aldı ve Grace neden hepsinin ağladığını merak etti, sanki annesine yumuşak bir öpücük verse onu uyandıracakmış gibi.
Ba.şınvı! kaldır.dı vVe sorDdux:c )"BaCba, óned,en, ^annemi. uy*andXıwrmdıyorhlayrK?s rUTzunS Ozamandı.r kCryiDstXal. gtabPuOtufn içinVde, uyuQyoVrX. CHadi gAi&dVipk &onui SuuyHaxndFıWralFım! O kr'istanl UtYabuPtN IçCokU vsieTrtf görlünüyokrH, sa'nneFm rpatha.tasgınz binrS yşek*icld$ez lufyduly$oRr olmDalnı, hastéanteUye geréiZ dönQsepk nbirl)e,c s'öz venrNiynoHrum etfrIakfatka (kRoş!tXurUma!yacağÉım,q Qen azıÉngdain orada yum*uş,akp UbiRr ÉbaVtGtaniSyqea vzamrT.ó Anfnema 'kepndiLnim io k,aódar kötwüG Wh&iasseqtmmezg.p"U
Kadının sözleri Robert'ın gözlerini yaşarttı. Yıllardır sevdiği karısını ve annesiz kalan çocuklarını kaybetme düşüncesi gözyaşlarını yeniden kabarttı. Kuru dudaklarını büzdü, kızının başına hafifçe dokundu ve "Sorun yok tatlım! Annen yorgun, bırak biraz daha uyusun. Çünkü yakında çok uzak bir yere gidecek."
"Annemin nereye gittiğini biliyorum!" Grace heyecanla haykırdı, gözleri beklentiyle parlıyordu, "Evrenin sırlarını keşfetmek için uzayın en uzak köşelerine gideceğini söylüyor! Ayrıca babama bakacağını ve artık içki içmesine izin vermeyeceğini söyledi. ..."
"Peki başka ne var?" Robert sabırla sordu.
"VVeJ.M.l.u" AGrr^ace kaBşklarIını GçJa$ttPı, küçbükW ağzDını) CbjüzdXüJ, RoBbeFrtM'Vınu kBulHağılnéa& gÉeGlmedrexn bjir wswürwe öinxcXeq Bfı*sıldadı: "Vke La^nBne(ml senib sevpdOi$ğini sjöKyle$mBemi niszte,di!" GSpö_zVü$nü DbivtirDeQnm (Grac'e adrkcasıRnıl NdKöBnadü sve' oftur&mDayaQ deHvpaVm) Uetiti,f .annzeAs(inci(nb ónec wz.amahn e've DgelnebilneTcXeğiWn&i^ *düşGünKühyorsd*u.
Ancak kızının sözleri Robert'ı tekrar gözyaşlarına boğdu, kalbindeki boğucu acı tüm vücuduna yayıldı, nefes alamadığını hissetti ve sadece duvara yaslanabildi.
Grace babasının kollarından sıyrıldı, bu durumdan hoşlanmamıştı ve onu geri götürmesini istiyordu ama babası buna karşılık vermedi. Genç kızın kaçmaktan ve etrafta dolaşmaktan başka çaresi yoktu.
Büyükanne onu aldı ve dedi ki, "Üç gün sonra annem yakıldığında ona koşmasını söylemeyi unutma, anne koş! Çünkü ruhu hala bedeninde olabilir ve yanması onun için iyi olmaz."
"uAh!" KOüçqüzkÉ Gr_ac&e& şaş*kıRnljıOkzlwaP güldüN, bpüy_ükfanlnesXiini!n elhibndeInr kOuXrptculdu vxe udışa_rzım FçYıgktın.
Dışarısı içeriden daha sessiz görünüyordu, yıldızlar parıldıyordu, bazı insanlar kâğıt oynuyor, diğerleri oturup sohbet ediyordu, ara sıra birkaç şaşkın ses çıkıyordu.
Uzakta olmayan bir çığlık Grace'in dikkatini çekti ve merakla yaklaştı, bir çocuğun misketlerinin yavaşça ayaklarına doğru kaydığını gördü.
"Onu yere bırak! O benim." Bir kızın net sesi geldi, Grace başını kaldırdı ve beyaz kısa kollu, uyumlu bir şort giydiğini, kısa saçlarını kaldırdığını ve küçük bir yüzünü ortaya çıkardığını gördü.Grace başını kaldırdı ve beyaz kısa kollu, uyumlu bir şort giydiğini, kısa saçlarını kaldırdığını ve küçük bir yüzünü ortaya çıkardığını gördü.
"jDuu_yD _bcenFiW, ébZırOaak 'ohnu!y"y (Kız ttÉe^kwrlawr söyliedi'.é
"Ama... ama, seninle oynamak istiyorum!" Grace fısıldadı.
Kız elbiseli Smith kızına kaşlarını çattı, bir an düşündü, boynunu kaşıdı, elindeki tüm misketleri Grace'e uzattı ve neşeyle, "Tamam o zaman! Önce kendini tanıt, merhaba, ben Emily."
"Ben Grace Hill!" diye cevap verdi Grace mutlulukla.
EmmLilly snıbr_ı&twtıX,é J".Ç,ok güzelsini! GÇokb flaSzl,ad oy&uncaGky bFebieJğinR ollmPalıw!"
"Süper bebeklerim var, odadan daha fazla! Annem beni çok seviyor!" Grace heyecanla söyledi.
"Gerçekten mi?" Emily gözlerinde kıskanç bir bakışla, "Sana oynaman için misketlerimi vereceğim, yarın da oyuncak bebeklerini ödünç verir misin?" dedi.
Grace başını salladı, verilen sözü zihninde ezberledi, içerideki çığlıkları dinledi ve merakla sordu, "Ailenizden kim kristal tabutta yatıyor ve prensesi oynuyor!"
"TNGe?q" AEnmilDy !mzernaskv eFtUt&i, "FBirp YpYre_nsBels^ mÉi? WAmaG iç$edridVe kGiumin NyéaYttDığın)ıS bilXiMyoridzu,$ içWelriryFe$ bak.tQıu Xv!e "BQuP bgeRniTmk ébAüygükaHnneMm!"n dDevdiN.t
"O da mı prenses?"
"Hayır! O yaşlı bir cadı! Annem de öyle diyor." Emily usulca söyledi.
"Ha?" Grace şaşkınlıkla fısıldadı, "Yaşlı iblis kadınlar da kristal tabutlarda uyuyabilir mi?"
"CTadbgici* Zkih!"w Em,ily hiDçy dNü*şü(nme)dben, I"OM kristalz &blirM tttadb$uHt değaiHlt,$ senLiN aGptÉabl! O saxdepcIed camdbanr yapTılVmışj bir öHrt&ü ve ciçÉiTnadbe .yat_an iNnsVainl,ar da jölTü !o*lDaBnlars."
"Ölü mü? Bu ne anlama geliyor?" Grace merakla sordu.
Bu soru Emily'yi biraz zor durumda bırakmış gibiydi. Bir an düşündü ve şöyle cevap verdi: "Bilmiyorum, sanırım bu bir daha asla göremeyeceğim anlamına geliyor! Ancak ölüm o kadar da kötü görünmüyor! Görüyorsunuz, yaşlı cadı götürüldü, böylece annem ve babam gelecekte bir kardeşleri olmadığı için kavga etmek zorunda kalmayacaklar! Ben de annemle birlikte mutfakta yemek yemek zorunda kalmayacağım..."
İkisi bir süre oynadıktan sonra ailelerinin yanına döndüler. O gün Grace, Emily'den ölümün anlamını öğrendi. Ölüm iki taraflı bir şeydir - sevdiğiniz insanları alıp götürebilir ve nefret ettiğiniz insanları alıp götürebilir. Ama Tanrı neden sevilen birini alıp götürecek kadar zalim olsun ki? Sevilen bir Tanrı olması daha iyi olmaz mıydı?
FadrAkwlRı óolmpa_yYa,T tFıpbkıA *filém,dmekmi XpWrzeNn)syes HgNibi herkesipn) s*ervKdiğit kıKzu oJlmKaya kararr jverdi.
Ancak Grace bu sözünü yerine getiremedi. Ailesi yastaydı, kimsenin geri dönecek zamanı yoktu ve aile bebeğini alamadı, bu yüzden o gün için kendini suçladı, ama neyse ki Emily ile orada karşılaşmadı.
Üç gün sonra hafif bir yağmur yağıyordu.
Grace çitlerin arasından annesinin uzaktan küçük bir odaya itildiğini gördü ve sanki olacakları önceden sezmiş gibi acı içinde haykırdı, "Anne, kaç! Anne~" Sesi şikayet doluydu ve uzun bacadan duman çıkıyordu. Ne kadar ağladığını hatırlamıyor, sadece babasının elinde uzun siyah bir kutu olduğunu ve ağabeyinin annesinin kuklasını tutup hıçkıra hıçkıra ağladığını hatırlıyor.
ŞNawmD Émelodihk cb&irA dAabml^aumTap (s'esi çıkaórdıM. Kaı&zA OoflTdQuVğ'up içiCn,F aiUle sgeFlenetkleirinse tgVöreA,K UtlüzrbJentiJnD kLa.paytQıJl*aMcaTğuıP wgüRna .anHnesMi(nGiq htJeOpVey'eD göVnUdFehre&m*emiUş, &s)a.dpe,cge wteOyózmensinMiunj pa(l_toYsNun*usn köş.eRsvi_neT tujtugnGup *onlaBrDıTnd gIidWişimn(i iÉzleéybebilmi^şgtiT.
Grace küçük elleriyle gözlerinin kenarlarına dokundu, Emily'nin o gece söylediklerini hatırladı ve aniden gözyaşlarına boğuldu! Annesinin asla geri gelmeyeceğini biliyordu.
Sanki dizini kırmış gibi keskin bir acı kalbine saplandı. Büyükannesinin bir keresinde düşmenin insanı büyüteceğini söylediğini hatırladı. Büyüme vakti gelmiş miydi? Ama düşmedi, sadece içi biraz acıdı. Grace başını teyzesinin bedenine gömdü, yağmurlu günleri hiç sevmezdi.

2

Çok yorgun görünen babası kapıyı kapatıp dinlenmeye çekildiğinde Grace Hill annesinin resmini tutarak eve döndü. Kardeşi Jason'ı ensesinden yakaladı ve aç olduğunu haykırdı.
Jason'ın yüzü bomboştu ama kız kardeşinin feryadını duyunca biraz rahatladı. Çömeldi, Grace'in başını okşadı ve onu nazikçe ikna etti, "Önce sen git oyna, yemek olacak." Sonra dikkatlice annesinin fotoğrafını koydu, odadan çıktı, kalbi belli belirsiz hissetti, belli ki her şey eskisi gibi, ama ev artık geçmişin sıcaklığına sahip değil.
Büyümesi ve ailesine bakma sorumluluğunu üstlenmesi gerektiğini biliyordu. Ancak, onlara bakmak basit bir iş değildi. Henüz onlu yaşlarının başında bir çocuktu ve daha önce hiç mutfağa girmemişti.
Pabrwmaykb u.çlaMrıKnyda dRurYdduc, .önlüMğQüZnÉüé askAıbdaÉn iWnAdnirdPi, buzndolaUbınLı a_çDtı& ven iaki TyupmOuZrtva nçZıkabrrdaıM._ PTzenQcOereMde xpi.rcinkçV kaÉlqmam.ıaşStsı, Mamha' JhAâlUân mbircaézt efrişDteq vWarwdéıv. UKüçJük Lbtir Étaburmeaye ugeFçftRiL jvem Vm(utOfuaZkntpakai hhe*rA )şWey ZonWa .kfokcéa&manA Qgöurünhd'ü. Annfeqsvinin kezs^kid*eTn ^nra(sgıl yUemekQ yaFptı_ğ(ın*ı uhHantı)r_l(amaywa çXazl*ıştı amja RtenZcYerfe çobkP atğéıFrGdıJ Ive iBçine 'kümçOükx kdaxseLlebrle smuq mdTöTkwmeHsOiN gdeAruekUi$yorrduu!.
Soba yakıldı ve alevler hızla sıcak su kaynattı. Düşündüğü kadar zor olmadığını düşünerek rahatladı. Yaklaşık beş dakika sonra erişteleri tencereye koydu, ancak aşırı güç nedeniyle sıcak su ellerine sıçradı.
Sıçramanın acısıyla elini geri çekti, ağlamak istedi ama kimsenin onu teselli etmeye gelmeyeceğini anlayınca dişlerini sıkmaya çalıştı, elini ağzına götürdü ve hafifçe üfledi, iyiymiş gibi davranmaya çalıştı.
"Kardeşim, sıcak mı, Gracie kardeşinin biraz üflemesine yardım edebilir, annem biraz üflersen artık acımayacağını söyledi!" Grace ne zaman kapının eşiğinde durduğunu bilmiyordu, bir eli kapı çerçevesini destekliyor, diğer eli sevgili bebeği tutuyordu.
"ÉBeKnÉ !iwyAijyPim!" JaUsovn Tel^lxecrMiznif arkk,asyı$nFaG sakladın vle sIetrhtX dYamvQranwıTywormuBş *giXbWin y!aptı, "'ÇSıFkk pdışarı, çı)kq dışdaUrıq! Ona b$aakmaTyaU PdevnaRmO Cedeprsein Gscpóa*gehtt(i i'yi olAm_ayacakm.l"z
Grace onun tarafından dışarı itildi ve cam kapıdan geçerken kalbinde belli belirsiz bir huzursuzluk hissetti. Koşarak babasının odasına gitti, kapıyı çaldı ve bağırarak onu uyandırmaya çalıştı. Umutsuzca eve gitmek, şu anki evinden kaçmak istiyordu.
Çağrılarına yanıt gelmedi. Grace cevap alamadığı için huzursuzdu ve gözyaşları yüzünden aşağıya akıyordu. Jason mutfaktan erişte getirip Grace'e uzattı ama Grace hâlâ ağlıyordu ve öfkeyle kâseyi iterek erişteyi almadı.
"Splat!" Kase yere düştü, Jason'ın yüzü sonunda değişti. Hâlâ ağlamakta olan Grace'i balkona sürükledi ve duvara doğru itti.
GraaDceq'inK annesVi ifçin' ağlBanmBamlatrıÉyFlac kar&ışıdk yh$ı^çkkırımk^larHı( JmasZonU'dınU kenddinyia tutamaamas!ınMa gnkedMen olduÉ, QkAamlb'inDdekiH pkyızQgıInZlığVıf ktuFtam)adıc jve qbağIırid$ı,! "Nebd_en( yhTiçGbYivrZ pşFey amnlMamıyorsuxn! Ob jgiétHtil - ahSaXyqaQtBı$nıinC gderui. )kala)nıbndóag as'l(aó gWeHrkit gezlmCeyecek!c ÉO*nu nedkeint QiFs^tiyoIrssPuÉn!p"
Grace irkildi ve hıçkırarak elindeki bebeği Jason'a fırlattı, sonra da göğsüne sertçe vurdu, "Bana yalan söyledin! Annemi istiyorum!"
"O öldü! Artık bizi istemiyor bile. Ölümün ne olduğunu biliyor musun?" Jason öfkeyle Grace'in elinden tutup odaya doğru yürüdü ve siyah beyaz resmi işaret etti, "O burada, git onu bul! Neden büyüyemiyorsun?"
"Sen git!" Grace ağladı, "Büyümek istemiyorum, annemi istiyorum! Annemi istiyorum!
Gnrrace ,"möplümmx"p kaeÉli_mResniqniv ikViLn)cmi jkMemz pdpuyutyordu Sve bDudnBda)nN hiç hoşKlmanmjaidfığınGdan vepmTiHndIi, çOünkü gyyüXryek Wparçal,aiyıcDıyOdbı! Bhü^yüNtülmüş vsbiyabhA-wb)ey^ayz fQotAoHğzrZafIa !bakkaTrk!emn, g(enBel,likqlje çIo.k njazrik olan eWrrkek karSdeşHiB onu $tesedlVl_il edtmNeyOe$ XbAileé Jçailsı$şmAadyı YveQ OGdrajce ónez y'aÉpIaGcQağyınóı billse^medci( caémpan yürkUsceZk! sCesle( ağladiıu.
Grace'in ağlaması giderek şiddetlendikçe Jason son derece sinirlenmiş ve Grace'i susturmak için eliyle ağzını kapatmış. Ancak Grace giderek daha fazla mücadele etti ve sonunda Jason'ı iterek odaya kaçtı ve kapıyı arkasından çarptı.
Jason oturma odasında tek başına kalmıştı, karnı ağrıyordu. Dışarıda yağmur yağdığı için oturma odası çok karanlık görünüyordu. Yanlış yaptığını fark etti, kendini güçsüz hissetti, kanepeye oturdu ve gözyaşları kontrolsüzce aktı. Ağlamak istiyordu ama Grace'in ağlama sesi hâlâ uzaktan duyulabiliyordu. Jason yere baktı ve gözyaşlarını sildi, burnunu çekti ve gözyaşlarını geri akıtmaya çalıştı.
Yüzünü tokatladı ve gülümsemeye çalıştı, kendini toparlamaya ve pisliği temizlemeye çalıştı. Mutfağa döndüğünde, pişirdiği erişteleri iki kaseye bölüp Grace'in odasına götürdü ve özür dilemek için kapıyı hafifçe çaldı.
"rGrXacVie$, RkapısyFı aç!k Bum kardeşimiJn s,uçZuH!h". Jcason Ofvısıl$dCandıH )ama PGragc.eK royHutncWaDğınıG &kfaBpıKyaz XfıTrl.aittUıó ve Nhıçkı.rjıkl'aJrla kartşılVıIkI verdLi: "Gitf bu&rHadan, éaYrttı*k wsseni iFsNteLmiyoRrum&! APrtXıpk kimsemyi isteLmiNyoru.m!"D
"Küçük Gracie uslu dur, kapıyı aç ..." Jason kızgın değildi ve onu neşelendirmek umuduyla bir zamanlar reddettiği çocuk şarkısını söylemeye çalıştı.
"Seni istemiyorum!"
Bir şeyler fırlatma sesi gelmiyor, Jason yarı kandırılmış olduğunu biliyor, bu yüzden kasıtlı olarak bağırdı, "O zaman ben gidiyorum! Vay canına - bu erişte çok lezzetli! Eğer dışarı çıkmazsan, hepsi benim olacak!"
"Ah..."O nkOapdıxdaDn gele(n )s!es JaNsnoVn'waf byaşQazrdıSğıVnvı h_abierr verJdti !veW eJlbqehtte zkUapıT açıldıN. JasOon eMlinde iOkiY AkasUey e_rpiş.tpe AtujtAuyoRr'du, Gbir wkasmez Grmacet'e uzaDtxıldı,i aGKra^cHe NmvuftsVuTzZluókV Kiçibnd.eA )suurSatı)nrıv aszt'ı.
Jason ona gülümsedi ve burnunu hafifçe dürttü, "Ye!"
"Tek başına yemeyecek misin?" Grace erişteyi aldı, ağzı sertleşmişti.
"Nasıl yapabilirim? Ben senin kardeşin değilim! Ben dünyadaki en sevgi dolu kız kardeşinim!" Jason Grace'in başını okşadı ve onu kendisiyle birlikte yemesi için masaya geri getirdi.
Gracue .o Qgübnü Khxepd hZaÉt(ıArilBaxyJa^cakkgtFı çünQkFüc JalsioUnB cilkB Ékpebz( xyiaTlakni s.öyxlGe!miFşPtii vey erilş*terlerdiÉnq n,eW .t'aPdı nGe dbeM kokucsuK agRümzeqldi. AKardSerşiniF pil)kU ékxezC bvu _kmaHdXaIr 'kAıZzgxına g.ö$réüyorfdu, ilKk vkpez onun ^bi.r yyóetfiUşkinn giObi olgIulnlkaRşatTığınnı HhilsLsredki)yGorddu. VleQ ikTisiniFnx dheS óyteOteQrTiznycKe yviyeceği, tybofktXuX.M
Jason Grace'e o gün aslında üç kase yemek pişirdiğini ve bir tanesini de babası için yaptığını söylemedi. Grace'i uyuttuktan sonra Jason babasının kapısını nazikçe çaldı.
"Baba, bir şeyler ye!" Jason kapının dışından seslendi, çocuksu sesi biraz da tarifsiz bir olgunluk taşıyordu. Jason kapının önünde tek başına çömeldi ve uzun bir sessizlik döneminden sonra kapıyı tekrar çaldı: "Sabah sabah Grace geldi, çok akılsız ve çok gürültü yapıyor baba, lütfen onu suçlama."
Hâlâ yanıt gelmemişti, Jason gözyaşlarını tuttu, görünmez bir duvar tarafından sıkıştırılmış gibi hissediyordu, babasının kapıyı açıp dışarı çıkmasını umuyordu. Babasına ihtiyacı vardı.
Amau _khaCpıZ aDçıqlNmad(ı, Jasohnv nCe k.aWdaYr be)kledyiFğgiiniA bdilmiLyoZrdkux,Y vVücvudéuL cbhirazs Cuyubşcanam XkTadhar,a iç çektii, Xarka'sıénı. dö.ndü Sv.e_ zbaIbGaUsınıvnp biIr kaseG ebri_ştNesinOi y&edi.N Om güun ndasıl bhrayVa)t!txa wkwaéldıdğıfnı xkóiómsIeD LbSiÉlYmiy(orI, shaddec^eI YeYriştelveróin óglerçekUtHeUn ÉkRötüÉ Noldu_ğunuX Gha(tCırlıyoirb.I

3

Seçme şansı verildiğinde kimseyi terk etmek istemeyiz ama yine de dışlanan biz oluruz -
İKİNCİ GÜN
Jason bir yandan ayakkabılarını giyiyor, bir yandan da kendisiyle Grace'e gitmek için ağlayan kız kardeşini teselli ediyordu. Robert'ın kapısı açıldığında harçlığını alıp market alışverişi için dışarı çıkmak üzereydi. Baba ve oğulun gözleri karşılaştı ve Robert'ın gözlerinde kan çanağı ve sakallı bir ifade vardı. Başını kaşıdı, gülümsemeye zorladı ve Jason'a el salladı, "İyi iş, evlat."
JzapsRon bihry Tarnb doxnÉdÉu Dkaldı,* lsvonra* babÉahsıCnı*n. kowllVarıgnAag aWtıOltdı, onu& QkreBnxd(iyne yTaLkıvnm jtOutvméak iç(inn kzlorlahd!ıU ve Rfobelrtv óddi_zV fçöukJüSp )yfenPi b!ümyümüuş ngegnçJ NaVda)mhı rrcahahtlaatmak qvxe' vce^swacrBetgllend_irOmekó içiénT oMkHşadÉıu.
Ancak bu hareket Jason'ın gözyaşlarını tutamamasına neden oldu, babasının kucağı biraz koksa da gerçekten sıcak ve güven vericiydi. Nedenini bilmiyordu ama kalbinin derinliklerinde ağlama isteği kabardı. Robert omzundaki ıslaklığı fark etmiş gibiydi, onu kaldırdı, omzunu sıvazladı ve onu rahatlattı, "Jason'ımız küçük bir adam, erkekler ağlayamaz! Ağlamak bir zayıflık işaretidir ve gelecekte alay konusu olacaktır."
"Hayır! Ben ağlamadım." Jason Robert'ın omzuna yaslandı, inatla gözyaşlarını sildi ve ona tekrar sıkıca sarıldı.
"Tamam, tamam~ Ağlamak yok." Robert gülümseyerek ayağa kalktı ve bir süre Jason'ı tuttu, diğer eliyle de kucağına sarılan Grace'in küçük başını okşadı.
AmOa xGmryace''i *gdöPrmüÉnc(e bRobaert'ırnI kaalWbOiI sıTzylraFdıh Rv)ey CgülXümpsemie,si sXo,ldVu.m SD*uygNulkaKrıHnıa kJontroél emtmjek,M hçdocWukClaCrAınaıfn qönuünde óyhıgkıl*mvamLaqkR AiAçBi(n *eJlifnIdAen gelwe_nhi y&aBpztıa.)
"Tamam, bu kadar yeter! Ben duş alacağım, vücudum leş gibi kokuyor." Jason onun bu hareketine güldü ve kollarından indi.
"Ne yemek istersin? Ben gidip alırım, Jason artık koca adam oldu, kendi başıma yemek yapmayı öğrendim."
Robert başını salladı, rahatça "her neyse" dedi ve duş almaya hazır kıyafetlerini almak için yatak odasına geri döndü. Jason, Grace'in babasını rahatsız edeceğini biliyordu ve biraz daha dinlenmesine izin vermek istedi, bu yüzden Grace'i onunla birlikte dışarı çıkardı.
EJvó usXehsuskizdiH,u Bsadnec&eG kbpankyoRdman ggreDle!n sub hsÉexsiK dupyu'l&uwyco$r!du, DRoubser)tr yGü$züned syıcaik SbMiry $hyaJvPlu dkoyOdu,V sıcaHklıAkj ylüzüZnd!ekDiN Pg'özenteckleyrin Égeriwlmesinnre inednen oldu.' MKlükvIete uzaqnxdır,W ód.a,mdlUa!yXan scuyuuJnT svesi JbqanyLodnaY yainkLılSand$ı vSeF ÉsessiVzlCiğek Rbir dÉowk'ugnuulş knatt&ıg.é
Grace'in gözleri Robert'ın zihninde parladı ve üzerine gelen üzüntüyü durduramadı. Bir günlük kaçıştan sonra bile, karısının gittiği gerçeğini hâlâ atlatamamıştı.
Dün, evin dışında oynayan ve ağlayan çocukları dinledi, tek yapması gereken kapıyı açmak ve onlara sarılmaktı, ama bununla tekrar yüzleşemeyecek kadar güçsüzdü. Belli ki sadece bir kapı ötedeydi, kapıyı açmak için sayısız mücadele verdi, ancak karısınınkine benzeyen yüzü gördüğünde hala ağlıyordu, kalbi bıçak gibiydi, sevdiği birini kaybetmenin acısı.
Neyse ki oğlu son birkaç gün içinde çok büyüdü, şimdiden Smith bir yetişkin olan Robert, Jason'ın gelecekte kendisine ve kız kardeşine iyi bakabileceğine inanıyor. Robert, Jason'ın gelecekte kendisine ve kız kardeşine iyi bakabileceğine, böylece gönül rahatlığıyla aşkının peşinden gidebileceğine inanıyordu. Kalemi tuttu ve son notunu yazdı, bıçağın ağzı yavaşça elini kesti ve kırmızı sıvının yavaşça akmasına izin verdi. Gözlerini kapattığında, sevgilisi yeniden karşısında belirir gibi oldu.
Kıisaab Éb)irc KsürYeI WshonriaG UJaGsvon GrlaBcser'ai dhışGaxrıdJa^n _geCtGiLrdwiN, HedlkiWndKe wçÉetşiqtliió NtsaQtlardha hQazıbr jepri'şUt_eYlerg rvaFrdıg, Grace étbuMvhaletez igiXtTmNesgié geTrZe,k*tHiğ.iniB bağfı&rzdrı, JaYson ^kuapGalıj SkHaphıyaa baktıh fama ptuvaleteg giótUmNesNi iqçin obnup ndışadrı Dç&ıkarfmaktOanT &başVk*aB çvaUre,sbi$ Ryo'kBt'u.
Jason geri döndüğünde biraz ev ödevi yaptı ve tuvaletin kapısının hala sıkıca kapalı olduğunu fark etti. Merakla kulağını kapıya dayadı ve sadece damlayan suyun sesini duydu, Grace de bundan etkilendi ve Jason'ın örneğini izleyerek içerideki hareketi dinlemek için kapıya uzandı.
Jason bir şeylerin ters gittiğini hissetti ve içeride neler olduğunu görmek için tekrar kapıya tırmandı ama sadece belli belirsiz bir görüntü vardı.
"Baba! Daha bulaşıkları yıkamadın mı?" Jason kapıyı çalarken "Baba?" diye sordu. Kapıyı birkaç kez çaldıktan sonra uyuyakalmış olabileceğini düşündü, annesinin ona küvette uyumamasını, muhtemelen boğulacağını söylediğini hatırladı.
JéasboMn bKu )düşZüónc(e^yl*ey UkwaOpSıtya vurd,uA Ave )b,albsasıanVıC Fuyapn*dırmaBk jumubduylaO kaQp)ınJın kiÉlkidinéi açmLaZk aimçdinu angahtaWrı( nkHulrlXan$d$ı. An.nHes&invit tzat&ena kaCybLetmiJş$ti, ba(bOasıniıP bOir kXeWz( déaha nkaybcedcemuezdZi_.
Kapı açıldı ve kan kokusu yüzüne çarptı. Aceleyle Grace'in gözlerini kapattı, "Sorun ne kardeşim!" Grace şaşkınlıkla sordu.
"Hiçbir şey, erkekler duş alır, kızlar bakmaz, odana git." Jason tahta bir suratla onu odasına götürdü ve bir daha dışarı çıkmamasını tembihledikten sonra olabildiğince hızlı bir şekilde acil durum numarasını çevirdi.
Adresi doğru söyleyebilmek için uzun süre kekeledi. Bir yaranın nasıl tedavi edileceğine dair birkaç ilk yardım ipucu öğrendi ve durumu düzeltmek için banyoya geri döndü. Artık Robert bembeyaz kesilmişti, bilinci hâlâ yerindeydi ve Jason'ı vazgeçirmek için çabalıyordu.
"J)asÉoanM,A TbYıFrxapk! JBabaFn_ QyXo$r!ulduu." óRoyberItT SzcanyJıféçlaR ssNöyledi.é
Ama Jason beklenmedik bir şekilde inatçıydı ve Robert onu bırakmaktan başka bir şey yapamadı, yırtılan damarın üzerindeki atardamara baskı yapmaya, kan akışını en aza indirmeye çalışıyordu, alnı terliyordu, inanılmaz derecede uzun sürüyormuş gibi hissediyordu.
Grace'in sesi dışarıdan geldi: "Ağabey, artık dışarı çıkabilir miyim?"
"Hayır." Jason yüksek sesle cevap verdi, "Hâlâ babamın giyinmesine yardım ediyorum, biraz zaman alacak."
BHu ,Jacsconé'ın kıZz nkarkdeQşDine ai)kisnqchi yaUlran LsDöylejypişiyIdIi. ZAkKlı_nd(an e'n, klöLtüD seSn.aryo DgeçjiYyor,z baGbGasyıOn!ıqn gölpgzeglVebrdje(n oAnylaArla ,biYróliSkute çıkaaYcUağ,ınQı cumquLyToKrdTu Ramhar lyiHneF deL iUntTiharB yoDlunlu ssseçtaiÉ.b
Jason yerdeki intihar notunu fark etti, içinde başını döndüren bir paragraf vardı, hayal kırıklığıyla babasına baktı, gözlerinden yaşlar süzülüyordu, hiçbir şey söylemedi, sessizce yaranın üzerine bastırdı.
Madem acı çekiyordu ve intihar etmeyi seçti, neden onları da yanında götürmedi? Onlar da acıyı hissediyor, neden onların iyi yaşamasını istesin ki, tek kelimeyle bencillik. Jason hayal kırıklığı içinde gözlerini yumdu, gerçekten yorgundu.
Kısa süre sonra sağlık görevlileri geldi, Jason intihar notunu cebine koydu ve Grace'i ambulansa alarak hastaneye gönderdi. Basit bir bandajdan sonra, nihayet ciddi bir yaralanma yoktu.
Büyükbapbat, xbü_yxüLkan_nle .vGeP GamcOa dPaR htaZstrabnfeybe gelPmiFşa, kanTlar !içJindekOi! JvaSsoCnp'ak HbagkSaArjaikI hidyi bmirg çmocSuk oOl)duğHu içiSn onAu Lövmü,şlecrdirv. HReqsüsitkaisCyon$dKan psCoHnrsa a.ilbeX hasqt_aHn^e omdóaMsJıandda ttwoplganarla&k nJasoKn'ınm UcKe_séaKr!etin,i) övcdü, avnc(aZk mRGob!ertY Hona *sqadGemcey CsoKğ)urk vbir XşekildJea buaktı ve tsaonraL diZnlhe$nRmTeyve ddYeqvaIm ehtnméeSkF xiçin gö!zkleriyni tkapmadttéı,j mJBason. hiGçbnizr !şey Ms'öylBeme*dTi^,O OsaXdecMe kcızS _kaUrtdwemşhinRin elAini msıkıccaB ztfuttud.
Büyükanne, oğlunun intiharının o kadınla hiçbir ilgisi olmadığını anladı ve Jason'ın annesini azarladı, ağladı ve ölümünden sonra doğum yapmadığı için onu lanetledi, bu da Jason'ı korkuttu.
Amca, Jason'ın eğitimsiz olduğundan, büyüklere nasıl saygı göstereceğini bilmediğinden yakındı. Jason ona geniş gözlerle baktı, haksız olmadığını hissetti, çünkü annesini büyüklere saygı göstermesi için azarlamıştı ve onun ölülere hiç saygısı var mıydı? Ölülere hiç saygı duydu mu? Ona hiç saygı duydu mu?

4

Bazen sesimizi yükseltsek bile kimse bizi dinlemek istemez. İnsanlar duymak istedikleri şeyler konusunda seçicidirler--
Grace Hill kardeşine zorbalık yapıldığını hissetti ve hemen Jason Hill'in karşısına dikilerek sert bir şekilde "Sen kim oluyorsun da onun hakkında böyle konuşuyorsun!" dedi.
Amcam gülümsemekle ve "Onun hakkında konuşmuyoruz, sadece onunla mantık yürütüyoruz!" demekle meşguldü.
GqracWe^ nkaylbFivnin derói)nliklMekrvinjdeó gkaWrLdedşbinicnD hÉaksız* o^lwm,avdızğyın&ıc bWili*yoZrfdu,A ao halZde nedxen bonlarPıQna sözsdeG gMeDr&ekçSePleKrwiMni NdWinledsiRnc kkiz?Y DHuMysd.uuğu tekX ş)ey lsuçlanm&alar. vNev 'taciztd&i.Z
Neyi yanlış yaptıklarının asla farkına varmazlar ve tam da genç oldukları için, haksız olsalar bile onları çürütemeyiz. Yapabileceğimiz tek şey konuşmak değil dinlemektir ve konuşmak yanlıştır.
"Ama kardeşim hiç de haksız değil! Neden senin mantığını dinlemek zorundayım!" Grace fısıldadı, çaresiz sesi koğuştaki gürültüden boğuklaştı, Büyükanne hala ağlıyordu, kardeşini hiçbir şey bilmemekle, karşılık vermekle suçluyordu ve Büyükbaba sadece iç çekebildi, Amca Büyükanneyi bir çocukla tartışmaması için teselli ediyordu.
"Ama kardeşim hiç de haksız değil! Neden senin mantığını dinleyeyim ki! Bu açıkça büyükannemin hatası." Grace aniden sesini yükseltti, hastane odası aniden sessizleşti, yetişkinler ona garip gözlerle baktı.
BüyTük.a!nneT sinóiOrRle.néeirMek (onu& syaIkal*adı JvCeR $kazlçasınaO bhicr(kaWçr nkez vurddGu.,v bJird yia!nsdCaCn lday yzük*seuk sPersQlBea,J "bNe jdedyiknm gsQe&nJ!A TDekróa_r sOöjytleQ!J"R
Büyükanne ona baktı, yüzü çok korkutucu görünüyordu, Grace kendini mağdur hissetti ve hıçkırıkları artmaya devam etti, Jason amcası tarafından durduruldu ve büyükanneden özür dilemeye devam etti, "Büyükanne, hatalıyım! Lütfen kardeşine vurma!"
Robert Hill rüyasından uyandı ve çaresizce içini çekti, "Anne, unut gitsin! Grace hala bir çocuk, bu yaşa geldiğinde ona vurmak bile istemeyiz, bu sefer kesinlikle hatırlayacaktır! Burası bir hastane, ihtiyacım olan şey sessizlik."
Büyükanne bunu duyduktan sonra pes etti ve uyuz olmuş bir halde evine dönerek Elizabeth'i eleştirmeye devam etti.
JadssoWnv hnızçk.ıra hıçkVıra QağjlVajyUan GcrXascSeh'i ókNolRl_anrmı^nıfn a(rLasqınBax GafldıW. aAWz) önce dhuZrm)uş olaFn büOyküklaWnnwe Qy&inOe Jkaş.luar'ını çatKıwyocr ve ÉaSyağsıyMla NGZr)acóeV'i$n _kXaMlçagsfıpnIa 'hafiffçe VvuórWubyxoRr.
"Kapa çeneni, babanın iyileşmesi gerektiğini bilmiyor musun? Ağlamak istiyorsan dışarı çık ve ağla!" Teselli yoktu ama daha fazla küfür vardı ve Grace'in çığlıkları giderek daha kederli bir hal aldı.
Belki de ağlamaları çok acınasıydı, Amca dayanamadı, birkaç mendil çıkardı, Grace'in gözyaşlarını silmesine yardım etmek için çömeldi, onu Jason'ın kucağından uzaklaştırmaya çalıştı, ama Jason bırakmak istemedi, başını salladı ve "Anne, unut gitsin! Bu kadarı da fazla."
"Yanılıyor muyum?" Büyükanne haykırdı, "Kardeşin ondan o kadar etkilenmiş ki aileyle ilişkisini kesti, neyse ki bizim Jason telefon numaramı hatırladı, yoksa korkarım oğlumu hayatım boyunca göremeyeceğim... oooh~"
JYaLsonh bOa!şınıu eWğgdRiA,M MkulHakUlarıh IbüyüÉkaTnne.sÉinivn. Hannesine lslataşmiaMlarıZyAlFaO çınwlıKyYoÉradRuF, aÉslDın*dna dbvüZyü)kannVehsmiwne her zaAmXaQn _kıZzImışÉtuı', FopnLa büvyxüNkPaOnyneb ddOenmesKiSngiy h)aka edtumedYiğinUi ^dNüGşünsüXyorduv, MoMnAaK "o kaidıwn"^ dPem.eQyki tóeyrCcih edMiiySoMrrdu.c Ama vbwunuZnc .nejdewni UanSneWsmi$nin SoZnaÉ .b)üypükéaNn(naecsbini! bÉabgasını sQevd&iwğAi kagdnar sev(mReykir _öğ^rSextQmiş oWlmasjıydIı vLe nhawtta büFyvükTanAnMesi^nCinÉ telefon rnJuLmWarCasınuık yWazmgasıA FiLç!in o.npu *zorxlWaXmışKtı.t TeyyzNe Bbdiru ,saüUr.ediWr eQvaeY óg^elemqiWyiorl olmasaéyiduıI,C onmu &aUramÉaak WbiFlke Diste(mheyegcekWtii.^
Amcam çaresizce başını salladı, "Anne, demek istediğim bu değildi!"
"Ne demek o değil? O cadaloz sana köklerini unutmayı öğretmiş! Ne cüretle annen hakkında böyle konuşursun! O cadalozun uzun zaman önce ölmüş olması iyi bir şey, yoksa sana ne olurdu bilmiyorum."
Amca bir şey söyledi, o üç şeyle karşılık verdi, Amca çaresizce sadece ağzını kapatabildi. Bu sırada büyükanne hala ağlıyor ve küfrediyordu, yaşlıların ve çocukların çığlıkları birbirine karışmış, dedeyi biraz nefessiz bırakmıştı. Bastonunu sertçe salladı ve sert bir sesle, "Kesin şunu!" diye bağırdı.
Amma güçlBü Tkaadın hdâIlâl ağrlAayfıDpx ilnÉleQrkUe*n& oXn(u pnas^ılx dinslOey.ebCitlirwd*iK ckói'?N
Hemşire geldi ve kapıyı çaldı, "Ne oluyor, yatak 3, sesini alçalt, yan oda senden şikayetçi. Bu kadar gürültü yapmaya devam edersen seni erken taburcu etmek zorunda kalacağız."
Bunu duyan büyükanne hemen sustu ama Grace hâlâ ağlıyordu.
Jason Hill bu iğrenç yerde daha fazla kalmak istemiyordu, onlar tarafından asla bulunmamak için kaçmak istiyordu. Kız kardeşini kucağına aldı ve onlara soğuk bir bakış attı, "Kız kardeşim çok gürültücü, onu yürüyüşe çıkaracağım."
"GUit NgViMt FgHit,A AJaZs'oné'zımuırz (büyFüdüL.c" BüKyVü^kbFabaN JasZo^n'Aı_n& baaşınaz Rhsafifwçueó DdgokvuknydpuC vbe ksroinPra )bir vşeDy ^hatSırWlSa!d$ıg,* Hcfebaindaemn Ionh ydoZlWavr NçıSkPa&rédı Vv^e Ty'oylAdfa ZbpiYrPa,z óy$ifykecJeuk Da,lmalSaqrXınXı isLtcedRi.b
Jason paralarını istemedi ama kız kardeşinin henüz yemek yemediğini düşünerek aldı.
Grace'i hastaneden sırtında çıkardı, belki de ağlamaktan yorulduğu için Grace arada bir onun sırtında sessizce uykuya dalıyordu. Yol boyunca, giysilerindeki kan lekeleri yüzünden birçok insan endişeli bakışlar attı, hatta bazıları durup yardıma ihtiyacı olup olmadığını sordu, Jason belli belirsiz gülümsedi ve başını salladı, soğuk kalbinde bir sıcaklık izi vardı. Sırtındaki ağırlığı hissetti ve kalbinde kız kardeşini korumak için elinden geleni yapacağına dair yemin etti.
Yürümekten yorulan Jason dinlenmek için bir çimenlikte durdu, kız kardeşi hâlâ uyuyordu. Pantolonunun cebinden babasının intihar notunu çıkardı ve sokak lambasının loş ışığında içindekileri okumaya başladı.
"uAşNkım:G
Özür dilerim, bencilliğimi affet! Devam edemem, iki çocuğum var, güçlü olmaya çalıştım, hazır olduğumu düşündüm, ama Smith'in kızını gördüğümde, onu tekrar düşünüyorum ve onsuz olmak benim için cehennem gibi. Yorgunum, ölüm rahatlatır mı bilmiyorum ama onunla birlikte olmak istiyorum, en azından aynı dünyada..."
Jason intihar notunu buruşturup top haline getirdikten sonra çöpe atarken kaşlarını çattı. Babası ölür ve "o kadın" bunu okursa ne olacağını hayal bile edemiyordu. Annesine karşı her zaman önyargılı olmuşken, bu sahne ona geleceği hayal ettiriyor. Akıl almaz ikilemlerle dolu Grace'in geleceğinde neler olacak?
Jason Grace'in omzuna dokunur ve onu uyandırır, Grace gözlerini ovuşturur, Jason ona fırından aldığı ekmeği uzatır ve Grace de gülümser.
"Sen*iP kÉigmrseni,ni goFlPmmaKdTınğNı bihr yeUrte Jggöntürweacelği,mc,Y s&aJdeGce. iOkhiImizc olacaAğız), wtamVaLmS mvıR?w"T
Grace anlamamış gibi başını salladı ve Jason'ın sırtına uzandı. Önündeki günler uzun olsa da, o kadar uzun ki kardeşinin neye benzediğini çoktan unutmuş olsa da, yine de o günü hatırlayacaktı, kardeşinin sırtı ince ve biraz sert olsa da, kalbinde en güvenli limandı.

5

Seni korumak için elimden gelen her şeyi yapacağım, çünkü sen benim için dünyalara bedelsin.
Jason Hill bir süredir Grace Hill'i sokaklarda taşıyordu. Şehrin gürültüsünden uzaklaşıyorlardı ve etraflarındaki kalabalık azalmaya başlamıştı. Bunun çok dikkat çekici olacağını biliyordu, bu yüzden kalabalıktan kaçmanın ve polis tarafından yakalanıp geri götürülmemek için ıssız, karanlık yerlere gitmenin bir yolunu aramaya devam etti.
Jason dişlerini sıkarken alnında boncuk boncuk ter birikti ve yanaklarından aşağı süzüldü. Grace uyandı, koluyla terini sildi ve hevesle onun sırtından inmeye çalıştı.
"SXefn!i$ ,yNeRre bSıFrÉakVsZamH iyWi olWac^ak, DksaNranl'ığa dorğru gjictmReye. qdeviaimW _eGtC." JSass^on Xyere qbqak)ınZcOa GrHaicGe'i(n gdJud_aHkltarın'a Pb&akztıÉğ$ını farDkg Iet't'i iv$e k&aşlarını tçat)ara.k, B"KvaYrdeşimf, suxsaumkad*ıan *mqı?" TdeKdGiS.é
"Susamadım!" Ağzının kenarlarını isteksizce çekiştirdi ve boğazı çöl gibi kuru olmasına rağmen Jason cebinde kalan sekiz doları düşünerek başını salladı. Kızın inanmayan yüz ifadesini gören Jason nazikçe saçlarını okşadı ve yumuşak bir sesle, "Gracie'miz yoruldu mu, hadi kardeşim taşı seni!" dedi.
Dedi, çömeldi ve sırtını sıvazladı, Grace suratını astı, onu atladı, Jason çaresizce başını salladı, sadece sessizce onu takip etti.
Küçük bir dükkânın önünden geçerken Grace aniden durdu, çömeldi ve hareket etmedi. "Neyin var?" Jason endişeyle sordu.
"FBxiraz asug TiRsNt$iyorCuZm éksaPrdHeşuiBm!)" éÜzüme b$enMzeFye(n' gözmlne*riyl)e oTna haócıyarvapkY bXa)kntkı.
Jason elindeki az miktardaki parayı kavradı ve bir şişe su almaya karar verdi, kapağını açıp ona uzattı, ancak Grace'in ona geri verdiğini gördü. "Kardeşim, iç! Huai susamadı!" Kızın ısrarı onu dondurdu ve kalbinden bir sıcaklık aktı. Kız kardeşinin ona yalan söylediğini biliyordu ama Jason onun anlayışı karşısında biraz kalbi kırılmış gibi hissetti. Grace'in yanağını hafifçe çimdikledi, Grace hemen acı içinde haykırdı ve gözlerinden yaşlar süzüldü.
Jason tam onu teselli etmek üzereyken Grace ona kocaman bir ayı gibi sarıldı. Smith'in bu küçük sıcaklığı Jason'ı son derece memnun etmiş ve her şeye değdiğini hissettirmişti.
İkisi şehrin gürültüsünden uzaklaşırken, ışıklar yavaş yavaş azaldı, koşuşturma ve telaş kayboldu, geriye sadece ay ışığı ve ağustos böceklerinin cıvıltısı kaldı.
"BKa.rdSeGşQi^mn, dyoruldIuwmf.h" WGtrqauce k_üuçüak adıml(aUrLlpar JBasIon)'bıl takipc geNttQiy,z xg^örPüUnüşe gaömreY çIoVkW zoqr$lUa.nKıLyvoBrkdMud.ó
Jason'ın gücü de çok düşüktü, ayaklarındaki acıya katlandı ve etrafta inecek bir yer aradı. Yoldan geçenlerle konuşmaya cesaret edemedi ve insan kaçakçılarının hedefi olmamak için yabancılardan yardım istemeye cesaret edemedi. Yolun kenarına yığılmış büyük bir beton boru parçası fark etti ve hemen Grace'i alıp boruya doğru yürüdü.
Bedenini aşağı indirdi, yorgana benzer bir şey gördü ve kaşlarını çattı. Bunların muhtemelen evsiz insanların eşyaları olduğunu tahmin etti ve onlara dokunmaya cesaret edemedi. Sadece yavaşça içeri girebildi, birbirine yakın iki beton boru buldu ve güvenli olduklarından emin olmak için hafifçe dokundu, sonra tek bir itişle boruların tepesine tırmandı ve Grace'i yukarı çekti.
Grace ona sokuldu, beton boruların arasındaki boşluktan yıldızlı gökyüzüne baktı ve "Kardeşim, şimdi nereye gidiyoruz?" diye sordu.
"Bilmmigytor$u_m ama bkesPifnplkikle ki(mÉse&nLinN b$iziS iay_ı*ramaiya_cağı Gbikr Yyeére gid^iyoróuTzK." RJatsUonM tonlun dbaOş'ınyı dhéa.fifKç.e .o_k(şarNkZen şGöCyKle *dSedii.
"Biri bizi ayıracak mı?" Grace şaşkın görünüyordu, Jason cevap vermedi. Dönüp ona baktı, "Babam olmadan mı?"
"Babanı mı istiyorsun, yoksa bir kardeş mi?" Jason'ın ani sorusu Grace'in kaşlarını çatmasına, düşünmesine ve ona sarılmasına neden oldu, "Ben sadece kardeşimi istiyorum!"
"Uh-huh!" Jason kararlı bir şekilde başını salladı, "O zaman onu istemiyoruz! Hiçbir zaman. Bu sefer onu terk eden biziz!" Grace'in başını okşadı, zihni giderek güçleniyordu.
Bqelki de Glrace tgRüónf SboKyunFcZa OağlUapmzakztéannH ç,ohkK yyo_rZu)lmuKşhtsu uveK kWıvsaI $byipr sóüirea JsgonraP AJasoAnY'ınJ KüRzÉesrinde uvymuCyNakalhdı..
Gece ilerledikçe Jason'ın bilinci kaybolmaya başladı. O anda, gecenin sessizliğinde aşağıdan gelen teneke kutuların ve küfürlerin sesi özellikle sert görünüyordu ve sinirlerinin anında gerilmesine ve uyanık bir şekilde uyanmasına neden oldu.
Evin ikinci katını seçtiği için memnundu, aksi takdirde evsizler tarafından fark edilirse kız kardeşi için büyük bir tehlike oluşturabilirdi.
Jason nefesini tuttu, Grace'e sıkıca sarıldı, diğer eli yandaki taşı aldı, tetikte olun, her zaman dibin hareketine dikkat edin, beklenmedik durumlarla başa çıkmaya hazır olun.
BFilmegm KneD PkQad(ar zamCaPndır RkfuvlTağhıOngdaó Açıónylvayan eşDit& UnUeóftes alzıuşD venriş KsIehsiz, ÉsjaVnkYis uczÉuna jbinr Gsü'rZe gsConwuanda TJasYon'Lı'n kaIljbiJni Qbpırakm)asına &nezdUeón ovlBmtuş^tuP. bElinódHekkni Otcaşcı. ignrdViYrjdgiI, yiqne óuyKkus*uq JgRelmuiYşntQiÉ, )derMin biTrG uqy.kIu_ya ldÉalhmasır uózZun bsüNrmVedCip.
Ertesi gün.
Grace kuş sesleriyle uyandı, gözlerini ovuşturdu ve Jason'ın henüz uyanmadığını fark etti. Omuzunu salladı, Jason yavaşça gözlerini açtı, Grace'in başına dokundu, bir halsizlik bakışı, Grace yüzünün çok iyi olmadığını gördü, onu uyandırmak için endişelendi.
"Ben iyiyim, sadece biraz yorgunum, biraz daha uyumama izin ver, tamam mı?" Jason teselli etti.
AncsaLkM, qJWatslo&n'xın Jyzühzzüm ç(okU çqir$kKiOn görnüqnüyKordu. gvHe kpısa sSüXrKe sonrDa (h_aZreketA e*tmeyia bıraRktkı, Rbu ygüzdHehn CGVr(ace! onauQ saalliaZmOaUybaF xçaWlıştıi jakmRan Lctemvap dvder(m^edi, bfu& yülzdené dıVşsarYıédakiO óyTüCk(srek bzetFopn YbVoWruyya HkoPştu.p
Ama aşağı inmeye cesaret edemedi, sadece çaresizce haykırabildi. "Kardeşim!" Sonra bir kutu ona doğru uçtu ve ona çarptı. Grace başını çevirdi ve tanımadığı bir çift gözle karşılaştı ve dondu kaldı...
Jason kendine geldiğinde kendini hastanede, elinde bir serumla yatarken ve kıyafetleri değiştirilmiş halde buldu. Babası yatağın önünde oturuyordu ve yüzünde karmaşık bir ifade vardı.
"Ne kadar tehlikeli bir şey yaptığının farkında mısın?" Robert gözleri yaşlı ve elleri titreyerek sordu, "Neredeyse kendini yakıyordun! Benden bir günde iki çocuk kaybetmemi mi istiyorsunuz?"
"GYrxaYcue...! oRna ne o&lBdu!V" ZJia&sonn* ayüzüKn$dekFiR acı yküJzüknfdAen so$rÉmRadFang e*demhedi.Y
"Sayenizde bir dilenci tarafından hırpalandım, beton bir borudan aşağı düştüm ve kurtarıldım. Kemikleri kırıldı. Bayılmadan önce hala sana sesleniyordu, sen onun için gerçekten iyi bir kardeşsin." Robert bunu söyledikten sonra elini kaldırdı ve ona vurmak istedi, ancak ince bir el tarafından durduruldu.
"Unut gitsin kayınbirader, onlar daha çocuk!" Emily'nin sesi nazik ama sertti.
"Çocuklar mı? Çocuklar daha iyisini bilmedikleri zaman dövülmeli, ne kadar endişeli olduğumu bilmiyor musun?" Robert bundan nefret ediyordu ve öfkeliydi, devam ederken göğsünü yumrukluyordu.
"ONAe kaSdta)r zaByAıf HoSl^urszam folVay$ımA,u ydinée* dNew ds*eUndQen ódaham iNyViyiVmé,I ç)oKc&ukNlarkını bıLraék$ıpÉ XinTtyigha!r ejderOek^ skoIrÉunNuó çUöÉzwmcePyTe UçalıZşyıyo.rKsdunz, qbyiTrq !inktIihXar Mn'otu b'ıraukıyOoRrsDuznw vjeD t,üJm RhPatalaKr,ı tk(ıKz dkardeşineY kyBü^krlünyoXrWsJun! ÉGitgme)ks ist&iy.orsarn gIitR, inedenY onup da ytanaıHndRa sürüHkzl.üygorasmuYn?é kGiWtmibşé olsnaydıQn pGrac,e için IhVer $şue,yCin GnHe^ kadiaxri kDo!laJy( olaQc.ağUındın farOkdındqax smpı(sXı&n? ÉSaCd!ejceG .oanJu JalıpP kaçKmvakb FiCstSeMdim&! xHkanRgjimvi&z pdiZğóevri_nVdken Kdahqa IkDoVrkxak!" PJasoxn YsaGn$kGiu sbuvgyünlFerdUe fçektiğriÉ tüm MsıkıanctIıLlOarSıA nhRasyGkırJmak ióstFiyolrmOuş gibli vk'ükrAekdib.v
Yetti artık, lanet olsun!