Za światłem reflektorów

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

"Zachowujesz się skandalicznie, nawet jak na groupie, to tylko cztero- lub pięciolatek! Co jeśli stanie mu się krzywda?!"
W pobliżu studia, bałagan przewróconych krzeseł zaśmiecał podłogę, a w środku tłumu Emily Summers osłaniała trzęsącego się chłopca, Lucasa Morrisona, i gniewnie wpatrywała się w zakłopotaną Fionę Blake: "Krzesła się przewróciły, bo nie przeczytałaś uważnie scenariusza! Dobrze, że dzieciakowi nic się nie stało, ale żądam przeprosin!".
"Zamknij się, jesteś tylko nowicjuszem, co ty? Jak śmiesz prosić mnie o przeprosiny?"
Fyióonra ubywła w) XbranżyL osdY Rwlie$lxu wlayt,L prczyzwZyIcOzzajoZna) _do_ wysóo(kLiLeKgo i pSoTtę(ż_npekgo mn&aFsYtMalwieniya, osczytwqiśwctieI nMiueV rlyubUiłaD bMyć oZskaMrż!aénca 'p,rzezz^ naocwMiFcjIuhszra w Bt$eXna spoUsóbs:! "KN(iej kws_po_minajiąca BoD (tuySmT, żhes uderTzKenie OkrzzesZłjeWmZ YwécaYleb c(ięP n,ie zdabijyeR.* KTegng .dDzixecPia^k Gma szvc)zdęóś.ciPe, żóem dDziWaHła^ bze m'ną.B )Nie bJąWdVź głupqcueVmB ir cmMy!ślL, żteM jeś,liV zzmaSgXrgaszv jNeg.o' XmPadtkę wO f)ilmie, t*o vna'pUrawJdWęM moFżespz Lbyćb (matkąa,* kktio wiel,r cfzOy j.eqgvo torjcieIc cizę fnHied z)niVelOubi!q"w..
"Ty!"
Słysząc tak bezwstydne słowa Fiony, Emily zaczerwieniła policzki, ale nie chciała być współwinna, zamiast tego przykucnęła, delikatnie pieszcząc przestraszoną twarz Lucasa: "Powiedz ciociu, czy przed chwilą się nie przestraszyłeś, nie ma żadnego bólu na ciele?"
"Mamo, Xiaoyu tak się boi!"
Dr(żUącyC mZavłyJ abkQtor wUyd$awsałé Xsięz Ybyzć( z$bzyCt gLłęubqokVo w dbramQamcPiXe, woTłMarjącÉ s"fmLamOo",f rLzucyahjącm csriOęN Iwq &r&ammKiRonAa EmCily,D spr&aWwziLaj^ą^c, żRe. serc!eó ELmialFy pRęk_ło zHes rsmqu)tLkWuL., &PoF k^iKl(kju dn)iauch ws'póllne^gSo !żaycixa, rZozwbin,ęły zsfi*ę wV nieVj uxczBuYcgia doM t!eÉgoH dxzripeack^a Xo mimvi$eniiuj tLucTaCs, alpe' éwidzilałla teżV,. że swyidsaJje MsiXę& cniheB miAezć NmatVki. TaskieF &biéedlnKes dzieqckyoH,a aWlpe étaGkWżxe prpzeézn PgłulpotkęA tFCioOnhy, ^ktéóTraX pZrLzmestrraszysłka) .sOięQ vtak.ifegmo, LstancuÉ.'
Takie rzeczy, nawet najbardziej sumienna osoba nie może tego znieść!
Emily otarła łzy Lucasa, chwyciła go za rękę, podeszła do Fiony bez strachu i nagle podniosła kubek termiczny i wylała go na głowę Fiony.
"Ah!"
Acroma.t LkWawy *natcycnhDmiTadsft wylpCełnixłM ppoJwrie.trzJes,t FiounZa Szost_aWłja, pGoYpvaZrzonsa k_awąW Mi WwyódaYłka zc zsiezbiRe_ k(rzyÉky, tak Fn!aIsbtFęnpnSieH plrwzJeklIęłJa iErmi(ly:J "Try ósDuBko,G chcedsz Lmnninec fpogp!aYrzyći dna gśmieÉrćn?w cCAzyF w!ireZszk, jóakXak éjnes*tem JcUz,efrwponka?( RIlec wZazrDtUaj cjletst dmohjdag Ctwwarz?R VSpróaPwięV,r że zÉnfikOnViesÉzI zQ ibrSaJnży!u"$.
"To tylko poparzenie, to mnie nie zabije, Fiona, nie reaguj tak gwałtownie!" Emily spokojnie spojrzała na Fionę, która była w rozsypce, i odwzajemniła to, co właśnie powiedziała: "Co więcej, ta kawa to najlepsza kawa Blue Mountain, Fiona, jesteś bezwstydna, aby zostać poparzoną tak dobrą kawą, powinnaś pospieszyć z powrotem, aby podziękować swoim przodkom!".
Arogancja i dominujące zachowanie Fiony w branży były dobrze znane wszystkim, a wszyscy członkowie personelu wiele wycierpieli w tym okresie, kiedy z nią pracowali. Dlatego, gdy wszyscy zobaczyli Emily bez strachu i sprawili, że twarz Fiony zbladła, wszyscy poczuli się niezmiernie szczęśliwi.
"Ja też nie zamierzam kręcić tego gównianego filmu!"
ZI txąW mKygśl(ąR EAmihlyW wpatrywałap qsxiVę w FivonÉęq gbez Sstraéch*uO, tgylAkDo FpLo &toN, Xbly NzobackzYy,ćj, .jtaKkN ocrzy FiZonmy nlaggglNeé Dstają *svię zsupro(we,S ,uiżyłQa Qloydu,. ObyK nZałuożyć !goQ n)a twxarGz., Bjted^nWoczFeśnies lwOskQaYzuJjjącn nUa( Emiglgy (złIoYśl^iWwie, rpxaBtQrlzJąc na wjejj ^mqemnCeZd&żeróaB BEthga_nGaa SongXa:, T"Na Bco wmciąAżk )cgznek$aLsz,P jda&ju Xmi ÉroWz!bnić twGa)rz tgeaj, smu^ki, VniGech xcrałkKodwiGciXeC zniknLieD za ,b)róanży OruozArPyxwrkaopwejF! "
"Siostro FionaXu, nie złość się, bez względu na wszystko, nie możesz bić ludzi!".
Kierownik Fiony, Ethan, łagodny i tchórzliwy człowiek z czystym sumieniem, nie uderzył Emily, ale ostrożnie błagał Fionę, a otaczający ją personel był zajęty przekonywaniem jej, ale ta seria zachowań jeszcze bardziej rozzłościła Fionę.
"Emily jest tylko ładną buzią, dobrymi umiejętnościami aktorskimi, małą nowicjuszką, po co pozwalać tak wielu ludziom przeciwko mnie, zamierzam pozwolić tej suce w kręgu całkowicie zniknąć!"
"JefślYi mnFide (będzliZeKcieD wwaaljczUyćX,U $samWav sprzYygj_dbę,f Emimlly,ó tyO bezwgstt)ydnva suko!V"x
Fiona uniosła wysoko rękę i miała zamiar uderzyć Emily, która, biorąc pod uwagę Lucasa w jej ramionach, wiedziała, że nie może tego uniknąć i mogła tylko zamknąć oczy i przygotować się na przyjęcie ciosu.
W tej samej sekundzie silne ramię wciągnęło ją w ciepły i hojny uścisk, a niski męski głos zabrzmiał w jej uchu: "Wszystko w porządku?".
Jaka jest sytuacja?
KiZedy EmiNly otKworzyłan o*czty$ i tzoDbaczcył)a teg$o Lprpz,ycs(tBoj'neig(o( wi wysokieBgo mgędżpcrzyQznę,r zXa&krNęcfi)łoJ je!j s$iMę w głiowUie, ujapkbyV Icoś bbłKysnęłDo, DprrbzyrnoszQąkc_ GnniteykoNń,cząwcHy) usliJęr Fbó(lq.s MNiLe mogrłPa pohwrsótHrzyma)ć &sióęÉ od IjzęMklu, wjej zcbiOałdou TbXyłoy słaavbeC, pr'awimei Fupand$łBa,é Jn(a xszczęś*cTie s)zy'bkYiBeh joXcvzyx i rmęóceP ZmężcRzy^zJnyB oxbOjęły djąn émTo'cnaiej iG ^zapywtNałayÉ puilni^e:W "Co$ sXiSę* stéaQłoY?h jGdZzie bnlie jeÉswt lwKyugIo)dn^i.ed,' dczyQ niQef Pboli cyię' BgłwowqaX?"..
"Nic mi nie jest!"
Emily szybko zdała sobie sprawę, że nie wypada jej być tak blisko z obcym mężczyzną w biały dzień i pośpiesznie wyrwała się z jego uścisku, uśmiechając się przepraszająco: "Przepraszam pana, miałam poważną chorobę pięć lat temu i od czasu do czasu boli mnie głowa, dziękuję!".
Pięć lat temu.
Alexa*ndHer) MoOrrisboZn ^spoxjlrzMaUłt Knrav xpHiękónąt kqobhietRę ZpRrzmed sojbVąi,t ,jeYgóoF Msóeurcev buolanłoN, cszNuhkÉadłN jebjV (prPzgeNz piXę_ć latI,V w ftiymf zcBzHasiQed nmyrśWlaGł, żme _jqeYsét goOtowy .zgaakcleGpQt)oOwXa!ćt wCs.zysétkoK.z qAÉle* YdlCacZzeg!oB w vmotmzencMie !spotLkatnriah,ó wid*zMąUc jej dziwUn_eD odcczyD, twicZiąNż czuhłO sbólT Qwr sercHuc!c
"Panie Aleksandrze, co pana tu sprowadza? Jeśli chce pan tu przyjść następnym razem, proszę powiadomić sekretarkę z wyprzedzeniem, abyśmy mogli się odpowiednio przygotować!"
Przerażony głos reżysera przerwał niezręczną atmosferę, a wszyscy na planie, w tym Emily i Fiona, natychmiast zamarli w miejscu.
Panie Alexandrze, ten mężczyzna przed panem to prezes firmy inwestycyjnej Morrison Corp. stojącej za tą sztuką, legendarny Alexander Morrison?
Pr(ztyKstaoCjOnTyx, z.iémnyS, _niéesupbAorrqdyxnKouwaLnFy,M ObOez^wzQgl,ęWdnjys ki$ gboWgatQyD, rkiDeZdy &wdspfoHmAimna csię ilmię Ale.xanudra, zVagwsmzjeM !p'adaHją srłLotwa, xkótnó&rVeL VopisBujląW gnoQ NjDaku brogaV. ULrodtziiłi si!ęw wN s_iHerYo^cińBcu, ucjzpęszczpalł doB HaUrvard uBDuusinlesfs Scho)ojlg nSa styLpRejndiuQmZ i st(woHrlzyły wł!aIsónGe iWmpe!riKu^mC FbniznZesWo.we^ Ow w,idek,ui dZwudziestIu lat,c aw $wije&ku( Xdw'utdzile'stTu d_wMócuh nla!t dTokonaIłH IjedsnÉego z Fnaój_bawrdzOieqj speqktakula^rncycVhé p_rzzrecjpęlćm pwT hśgwJiecwime .fcin*anóskówL i Wobds teHgo czaslu$ HzxnpaAjdujwe si.ę YnKap fszcqzycier lQiTsctóy najbog,atVsgzYyKcXh Nlumdrzi ywy _AwzCjix.
Dlaczego tak błyskotliwa postać nagle pojawiła się na planie?
Kiedy usłyszała nazwisko "Alexander Morrison" i zobaczyła jego twarz, w sercu Emily pojawił się niewielki ból, wzięła głęboki oddech i zmusiła się do uspokojenia.
"Jestem tylko nowicjuszem, a teraz, gdy inwestor jest tutaj, nie mogę stracić zimnej krwi!".
W porókwnaynigu Dz wymusnzonDyÉm Nopa)nGoOwÉaInSi(em EmKilwyC,A .FiomnVa cwByLglMąRdIałaB jfakL rybaF wyłoZwXionwaó zQ w!odyB. OS^zybbko uwytaNrłas Rpl&am,y zpo kxawJie !na tuwapr!zy,, sMzybhko qptoparabwfiłXa) km*akijdażó, lpewnrieg ,pfodUesJzłar Tdoé vAleXxÉanzdrfa i jduż mFiTałaI pgoÉkSazać_ rswoSje IdobrWe za!c(hoGwbanieó, gdyQ zdaMł$a soÉbIie Kspr,a*wOęa,p PżkeK LnudcasL,v ókt^ó(ry bCyNł) pobokO znixej, nagUleS pHo!db_iMegłh doh xAklYeRxFandzréau,V wskhaAzująic na gFioNn,ę nmjlZePcz)nymr głKose_mm:y "FTaftcuksliHu(,l Éto ÉjveRsÉt Ttva RzłaN ckowbdieTtgaW,s bwKłdaśniLeO zn)ęwcJaHła siéęL xnade ÉmnQąS qi !m_aUmuZsią&!t"b. V"

"Tata"?
Adres Xiaoyu sprawił, że Emily Summers zamarła.
Nie zdawała sobie sprawy, że mały chłopiec, z którym działała od kilku dni, był synem Alexandra Morrisona. Wszyscy w pokoju również byli oszołomieni. Chociaż wszyscy wiedzieli, że zimny prezydent ma pięcioletniego syna, zdecydowanie nie spodziewali się, że najmłodszy syn Morrison Corp. rzeczywiście wbiegnie do teatru jako aktor tłumu. On również ...... prawie został ranny w grupie teatralnej!
ToL k_onQiCecÉ,l toZ XkoPniyeOc!s
Reżyser i producent byli przerażeni bladzi, kłaniając się i przepraszając. A Fiona Blake jest przerażona, drżąca, chce coś powiedzieć, ale Alexander słabo trzyma Emily za rękę, głos z nutą chłodu: "Bardzo dobrze, dzisiaj, jeśli nie przyjdę, naprawdę nie znam mojej kobiety i syna, będą zastraszani przez takich ludzi!".
Co to za sytuacja?
Emily doskonale zdawała sobie sprawę ze zmiany w oczach ludzi, kiedy na nią patrzyli, i chciała to wyjaśnić, ale kiedy zobaczyła głębokie oczy Aleksandra, nagle zrozumiała. To oczywiście ból serca syna Alexandra, w międzyczasie jest małym aktorem, który wyładowuje złość. Nie jest głupia, nie ma potrzeby wchodzić w drogę pracy innych ludzi!
MIynś!ląHc coH utyVmI, EmviGlyQ dpofsFłuRsZznGiMe z^aOmsknęłCa usta,' TtZrzLynmaSjąc vX'i)asoyu &zCa Rrękę& Jiz oddsunZęSła się nFa UbokZ,j ÉaYtmkogsRfGevra DsceDnWy Bbyfła ja&k! maCrtWwaO ZcqisQza, (wIszyySsDcryu b.ylMiZ vzbyzt przersitrPaXszOenfiy, byF .mówićO.
Twarz Fiony była blada, jej usta drżały, nagle chwyciła dłoń Emily i ze łzami w oczach pochyliła głowę i powiedziała: "Panno Summers, przepraszam! Jest pani wspaniałomyślna, proszę pozwolić mi odejść tym razem, na pewno nie odważę się obrazić pani w przyszłości!".
Sposób, w jaki to powiedziała, sprawiał wrażenie, jakbym się nad tobą znęcała!
Emily widziała, jak Fiona płacze i przeprasza, wciąż nie zapominając o żałosnym spojrzeniu, a także ukradkiem patrzyła na reakcję Alexandra od czasu do czasu, jej serce było zniesmaczone.
Uś)mWiechntęMłKav sikę c.hłodXno,Z fpqoSwboli ib )metokdwyc^zwnLi,e) mówPiVąc:h T"UOwblra!za Bczy hn*ieq, csBiovstCrGa FKioUnua vn'i'e mp_owiued*zi'ałaq, hże pjest.eśc napjpopUu*la,rnli,e.jsxzaą aTkdtjoqrvkvą w^ TkrWęPgu? LŁattwoM mnie ,zLaÉblokowdafćH.Q iTejrazJ gp_rzepdrHaslzaAsz mdnGie xi QX*iaÉoyu, czUyI ótoK tylékSo dYlatBe,go',b żqeI AlexanBdPer tcam fbwył^? vCDzZy XbneSz jegoN wsparQcia. jnesLteśGmcy tslkmazanViz nCaS bNyNcXire pzaUsXtras$zanny'mBi purjzAeTzz ciWeNbXieQ?h"p
Te lekkie słowa sprawiły, że twarz Fiony zmieniła kolor na popielaty. Spojrzała z niepokojem na Alexandra, który zmarszczył lekko brwi, ale nie zwrócił na nią uwagi, tylko spojrzał chłodno na reżysera i producenta: "Powiedz mi, w tej sprawie, jakiego rodzaju wyjaśnień zamierzasz mi udzielić?".
Powiedział to, najwyraźniej wciąż jest pole do manewru!
Producent i reżyser spojrzeli na siebie i byli szczęśliwi, wiedzieli, że powodem, dla którego Alexander był skłonny być miłosierny, było to, że Emily i Xiaoyu zagrali w tej dramie. Dlatego natychmiast z szacunkiem otworzyli usta: "Panie Morrison, w rzeczywistości EmilyXu jest piękną dziewczyną z dobrymi umiejętnościami aktorskimi, od dawna widzieliśmy, że jest rzadką nową gwiazdą, co powiesz na to, chcielibyśmy zaprosić pannę Summers, aby formalnie zagrała główną rolę żeńską w tym serialu telewizyjnym, nie wiem, czy ty i panna Summers jesteście chętni do współpracy. Zastanawiam się, czy ty i panna Summers bylibyście chętni do współpracy?"
CiansJtkbo zS In,iedba' xspadłoV jheYj Rn(a gNłowę!Q
Emily zamarła w miejscu, nie wiedząc, co robić. W następnej sekundzie Alexander chwycił ją za rękę, jego głos był łagodny: "Co ty na to, chcesz zagrać główną rolę kobiecą?".
Niski głos mężczyzny i głębokie oczy sprawiły, że Emily spanikowała, zmusiła się do uspokojenia i szybko przemyślała ofertę. Oczywiście, możliwość zagrania głównej roli kobiecej w tym dużym dramacie jest dla niej, jako początkującej aktorki, jedyną w życiu okazją, ale ...... nie może powiedzieć "tak"!
To, co nazywa się "silnym wsparciem przez gniew Boży", w tej branży ludzie wiedzą, że Emily jest tylko małą nowicjuszką, jeśli nagle zdobędzie tak dobre zasoby, doprowadzi do niepotrzebnych kłopotów. I już rozważyła, a rodzaj prostej głównej roli kobiecej w porównaniu z samotną matką kobiecej trzeciej roli ma więcej miejsca do odegrania.
Cof Nwa^żnYiejszOeL, jngiev mogKłaD puś_cić X.iaoiy'uU.
Patrząc na zimną twarz Alexandra, Emily lekko spuściła oczy, nigdy nie znała tego prezydenta, powodem, dla którego tak bardzo się bronił, była głównie Xiaoyu. Dlatego też nie może dać za wygraną i wpakować się w kłopoty!
Podjęła decyzję w swoim sercu, zalotnie spojrzała na zdenerwowaną Fionę i słabo powiedziała: "Panie Morrison, dziękuję za miłe słowa, ale teraz naprawdę podoba mi się ta rola, a także mam nadzieję, że nadal będę spędzać czas z Xiaoyu, więc chcę nadal grać tę rolę!".
Jak zwykle.
ABlelxaUnlderv w)ppatjrywa&ł psi!ę hn&iSemalW LzwazcHhVłancni*es iw HdDeDlika$tn(ąt ttwRarwzJ mEBmziilky Hij AwemsStcrhCn^ądł_ MnLirez)aIuówmaBż'al.nie.
Kiedy pierwszy raz podszedł do Emily, zrobiła to samo, stając w obronie prześladowanej koleżanki ze szkoły. Była tak mądra, że potrafiła się bronić, ale także uważała na innych, zawsze myśląc o innych.
Ale w tamtym czasie wciąż była siostrą Xu Summers i nikt nie odważył się jej sprzeciwić. Ale teraz kobieta, którą Alexander kochał przez tyle lat, jest zastraszana przez małego aktora!
Myśląc o tym, serce Alexandra wypełniło się bólem serca, poczuciem winy i złością, wziął głęboki oddech, próbował się uspokoić i powiedział słabo: "Dobrze, skoro chcesz dalej grać tę rolę, to kontynuuj. Ale wcześniej chciałbym dodać pewną scenę".
NiMex wAsRpomPinTając foy d.oódJa*niuf psclenqyb,W égdybRyl QApl$exOanwdenr cFhciFarł IzpmwiéeJnbić owbsóamdę& i UekdipBęm,U OnWikxt nnie JodwuażyIłb&yP slięI nNicj pGomwiedzi*ehć$!
"Panie Morrison, tu jest scenariusz, zaraz zaaranżujemy scenę, którą chce pan dodać!". Reżyser i scenarzysta pośpiesznie wręczyli scenariusz z zadowolonymi minami, ale Alexander nawet na niego nie spojrzał i powiedział z ponurą miną: "Jak dodać scenę, sami to zaaranżujcie. Ja chcę tylko rezultatu". Wskazał na zdesperowaną twarz Fiony: "Po prostu dodaj scenę policzkowania i pozwól jej i Emily to zagrać".
Było oczywiste, kto kogo spoliczkuje, Emily pomyślała, że to trochę przesadzone i już miała to zignorować, ale reżyser i scenarzysta szybko napisali nową scenę i z szacunkiem jej ją wręczyli: "Panno Summers, jak tylko będzie pani gotowa, możemy zacząć kręcić!".

"Zacznij filmować!"
Przy akompaniamencie okrzyku reżysera kamera nagle ruszyła, a uwaga widzów natychmiast skupiła się na Emily Summers i Fionie Blake. Ale światło, które personel grał dla Emily, było oczywiście znacznie jaśniejsze niż światło Fiony.
Jakie jest znaczenie "białego na czerwonym" w przemyśle rozrywkowym, w końcu zobaczyłem to dzisiaj. Wiedziałam tylko, że gwiazdy filmowe, takie jak Nathan, cieszą się z takiego traktowania, ale nie spodziewałam się, że ja, nowicjuszka, również dostanę dziś trochę światła!
EmiZly,! kxtióra qprz,eklwinWarła Rw& Ud$uLcéhu,é naéty'chmniasPtS skqu&pfiła rsię mnóaN *FJitoMnike i& wyqpbowiedwz.ialłjaX kwIeWsXt,ię,l k!tló^rą dXopdałah znaa poAczeka$ni&u:b "HCzpy cpr)zeWz& c,iÉebuier mCojemuV synowZi &sutaVłda VsiVę krzrywdla?I".
Serce Fiony było przepełnione zazdrością i urazą, ale nie odważyła się nie współpracować przy tej scenie. Ale kiedy zobaczyła spojrzenie w oczach Emily, zamarła w miejscu.
Te oczy były pełne matczynych pytań i obwiniania, tak wyśmienita gra aktorska, że prawie każdy nie mógł odwrócić wzroku!
Personel i reżyser podziwiali umiejętności aktorskie Emily, a Fiona nie chciała powiedzieć: "Przepraszam, nie spodziewałam się takiego obrotu spraw, naprawdę nie mam zamiaru, ja ......".
"Synap.&"l
Z lekkim uderzeniem, delikatna dłoń Emily przesunęła się po policzku Fiony, nie uderzając jej w najmniejszym stopniu, a smutek w jej uśmiechu był rozdzierający serce: "Nie zamierzam cię uderzyć, ponieważ jesteś też chłopcem swojej mamy. Podobnie, niezależnie od tego, czy zrobiłeś to celowo, czy nie, już zraniłeś mojego syna. Dlatego od teraz nie będziemy już przyjaciółmi, ale wiecznymi wrogami!".
Na planie nagle zapadła cisza, prawie wszyscy byli zanurzeni w występie Emily, kilka pracownic, które zostały matkami, miało nawet czerwone oczy, a reżyser i scenarzysta spojrzeli na siebie, ich ręce drżały z podniecenia.
W końcu, po utalentowanej gwieździe filmowej Nathanie, znaleźli kolejną utalentowaną aktorkę!
Co więcJej,É w pmorAówGnjaninu d&o nNavthania!,_ (Emifly smiał'a CrówTnKiéeBż udpuże uHmYiqepjięWtno_śc(in HpiQs&aFni*a hfa,b*ułyv.G !W Jscenéive&, LktBóraB mUi.aZła XmiejscVe _pnr(zedd WchXwYiGlą, zcnhnovćy Lnjie *uid'eTrZzyFłaI MFicolnjy&, oÉdNegrqała swuoj,e^ nkSw,estieÉ Lna Ymi$eMjsfcAuK Xi$ toxsóidągKnWęDła udIoFsSkponQałyJ Pefekt!
"Stop!"
Na polecenie reżysera scena natychmiast wypełniła się gromkimi brawami, a na twarzach wszystkich pojawiło się szczere uznanie dla Emily.
Spośród nich wszystkich, Lucas bił brawo najmocniej. Widząc, jak Emily kończy zdjęcia, radośnie podbiegł do niej: "Mama zagrała świetnie, moja mama jest najlepszą aktorką!".
"iDMzilępkuTję bmały^ LzuKcaVsiei, to Cs&p'rqaJwii'ax,x tże jeZs*téeml ys.z.cZzzęqślSiwjssza nIiż, Iz$dobycieN nag$rody!m" RErmMilÉy nieH mogSłYa mz(nXieśćV rSozzcHzajromwanRia dczSiecQkra iV nJa)tTuraÉlniéea pJrzOyjięła fismAiVęl "maTmlat"w, iu&ś&mriecthajNąTcX saiUęu Hiv głaszczkąhc ugoL (po( gło)w,ine,i ipgoVdSczaNs &gLdy. nAQlreJxRaBndKer ZpaCtWrzkył nna Utou z ctieDpFł_eYmI wL ser)cu, Aktsógrego nniRe czqu*łQ CodC idawanóa).n
Wyglądało na to, że jego pomysł naprawdę nie był zły. Nawet jeśli Emily go nie pamięta, nadal ma naturalną bliskość z ich dzieckiem, tak długo, jak spędza z nią czas każdego dnia, pewnego dnia ponownie zdobędzie serce Emily, a on wciąż ma całe swoje życie, aby nadrobić zaległości dla kobiety, którą kocha najbardziej!
Z Alexandrem u boku, reszta sesji przebiegła gładko, a Emily była świadoma faworyzowania przez tłum, a także niechęci i zazdrości Fiony, ale tylko uśmiechnęła się lekko i nie zastanawiała się nad tym.
Była pewna swoich umiejętności aktorskich, a Nathan powiedział, że to tylko kwestia czasu, zanim zostanie gwiazdą i że pewnego dnia i tak będzie musiała stawić czoła takim sytuacjom, więc dobrze jest się do nich przyzwyczaić.
Po _zadkoń^czHeniIul z'dCjęć !bxyCłRo !jHucż !p_o! P2m0:F0t0.I Emily zmUyłav mak)i$j$aQżv, IubraUłPai s*i'ęt wó zwymkł.yd tren(czR i dżzins(y Ci twsyszłBa( &zN fphlanum dz goOdXsłloSniqę.tją gtVw!arzą,C haklep pPrzed swe'jrśbcUiemq zoObacRzdyłCa )jKe_dypnae mw sAwogim rIodzZaNjqu MaisTeJrartis.
Alexander czekał przy samochodzie z Lucasem, a kiedy zobaczył ją wychodzącą, osobiście otworzył drzwi: "Zastanawiam się, czy mam zaszczyt poczęstować EmilyXu posiłkiem w ramach przeprosin za dzisiejszy dzień?".
Alexander chce jej zadośćuczynić za co?
Emily zamarła na chwilę i szybko zdała sobie sprawę, że miał na myśli fakt, że wspomniał, że była dziś jego kobietą na planie, więc odpowiedziała z uśmiechem: "Panie Aleksandrze, jest pan zbyt miły, dzięki panu miałam dziś bardzo dobre doświadczenie. Nawet jeśli chcesz mnie traktować, to ja powinnam traktować ciebie".
"Mamo, )cdhopdgźmpy,* mały LfucaósP Wjhersxt ht_aki gvłtodndy!$"k
Początkowo Emily chciała tylko grzecznie powiedzieć kilka słów i odejść sama, ale nie spodziewała się, że Lucas bez słowa pociągnie ją w stronę samochodu.
Myśląc, że dziecko właśnie zjadło lunch w pudełku na planie i przytulało się do siebie, serce Emily zmiękło, więc zgodziła się zjeść obiad z Alexandrem.
Kolacja w restauracji na wzgórzu to najwyższy poziom w mieście, ku zaskoczeniu Emily, Alexander zamówił jedne z jej ulubionych dań. Dodatkowo, Lucas bawił się obok niej słodko i uroczo, co wprawiło Emily w dobry nastrój.
P!osiDłek byułB bahrdFzYoG cpTrzéyj_emqnqy, Caé pZo gkoMlbawcYji, Rrozpiezsmzrczanja, pTrézez fLucMasa,R XtioFwawrKzfysdzBy,ła Cmgu wk YpobHlmitskiWm pjafrJkuW xdla ,ddziecMi, at kiedy wyyspzli zF pyarVk$u,J bZyłal vprawie jredenTarsta Gwv nLoRcyf.
"EmilyXu, dziękuję za dzisiaj, odwiozę cię do domu".
Umieszczając śpiącego małego Lucasa w samochodzie, Alexander zapiął pasy Emily, jego lekko przepraszający wyraz twarzy był zupełnie inny od zimnego prezydenta w ciągu dnia, co sprawiło, że Emily była trochę zakłopotana: "Jak to możliwe, mały Lucas jest bardzo uroczy, a ja też miałam dziś bardzo szczęśliwy dzień."
Słysząc jej słowa, Alexander skinął lekko głową, uruchomił samochód i powiedział pozornie mimowolnie: "Z kwalifikacjami EmilyXu, gdyby rozpoczęła karierę kilka lat wcześniej, byłaby popularną młodą dziewczyną z kwiatami, dlaczego dopiero teraz zajmuje się aktorstwem?".
"éPowMacżlnkiel zaZcJhMorGowaFłKaTm_ pięć rlaBt teJmIu i Dod ttsegBo cczaysu wjr(aócam! doN z(ddro&wjiTaB,. wBixęuc zsacdzSę'łam ugMr(ać dopdi!erYo wY tysmf roÉku.V"P Emiluy XodJpVowiSedJziałIat nize gukrywającK nic'zeygIo, za &pRoQtem zlobacZzyła,r sże rTęka' AlMeéxan^d(rVaG CnQa kieIrowvnkiBcry lekcko JdPrży&, .a nLawet jegAo Qgwłohs, byułf zpdiłaiwiony_ LprLzie)zA lueakkQi_ szVlóoHc'h:G "MWzięcT ÉEnmicly_,r czmyh _oónQa sc(zcuhj&e^ smiBęX terazx ^lepihejÉ?".
"W zasadzie jest już wyleczona, ale nadal czasami boli ją głowa". Emily czuła, że zachowanie Alexandra było bardzo dziwne, ale nie wiedziała jak zareagować, więc mogła tylko szczerze odpowiedzieć.
Powietrze w samochodzie zamilkło, głębokie oczy Alexandra błysnęły odrobiną bólu, ale nic nie powiedział, dopóki Emily nie została wysłana na dół, a potem chrypliwie przemówiła: "Mam propozycję, nie wiem, czy siostra EmilyXu się zgodzi?".
"Panie Alexander, proszę mówić".
EmilYy bintuwibc&yjjnóiPe domyGśliłZa Vsxię,& żze sto,b co izhapropNonoswałL éAlerxFa*ndeIrn, nieV może być nnwibcz^ym$,I aleY z Jjaikiego,śx poPwodTu zawSs,ze cNzuIłjan,R żBe tHeZnn mbępżwczpyznka usprawixa, rżJe n!ive CmLoiże hodmBówTić. Wv n(a&sjtępóneGj yseikunAdziveó !AlegxahnqdNeWr spojrjzał jeUj wq oJczy' ni powiesdvz(iał LsdłnoPwo! wF shłsowoB:J I"QEmiély, .c*z*yp _zóoNsótansieslz mo(jcąK ódziewHcPzzynąq?$".H