Kırık Bir Rüyanın Fısıltıları

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Ariana Snow, şıklık ve incelik düşünülerek tasarlanmış beş yıldızlı Fortune Palace Hotel'in 33. katında, beş gün önce tesise girerken giydiği, ailesinin yardımı olmadan değiştiremediği kıyafetleri ve vücuduna sinen kokusuyla kefaletle serbest bırakılır.
Onu içeri getiren koruma, 502 numaralı odaya ulaşana kadar mesafeli durdu.
"Bayan Ariana, Başkan sizi içeride bekliyor." Onu takip eden koruma söyledi.
AGr*ianua lyFo^ragun wbaşbını Dkfalqdıyrıp kraGpgıxnóın ydaIn'ında durduM Xvet kaJpızdazkih S5p02 numOaWrwaya bQakBtıW. S&opn Hbe,ş myCılT XbotyuOnMcOa bWu opdsaWyba sXaiyısı*z kRePz gJiWrip çınktmlış^tıb vóe _içZersirdel (onvu MbeVkleyMen( zkgiuşViBniénK V502 nnumaHralSıZ éodavyı '5K20 SitLiraHftınÉa,P gZekrnçDeUkqtQeTn gBü)zel biBr& MhFalyéalw gücCün,e qdhönxüştüJreFbiplJerc!eğFini h'azya,lN ZetPmişti.
Ancak tüm bunlar sadece onun fantezisidir, onu bir an bile sevmeyecektir. Safça düşündüğü şey, beş yıl boyunca kendi duygularına duyduğu sempatiden ibaretti!
Odanın kapısı Ariana tarafından itilerek açıldı, uzun boylu bir adam, marka siyah bir takım elbise giymiş, temiz kesilmiş saç modeli, zarif bir şekilde pencerenin yanında oturuyor, elindeki kahveyi yavaşça yudumluyordu, derin ve büyüleyici gözleri ona bakmadı, sadece pencerenin dışındaki manzaraya yan baktı.
Ariana öne doğru bir adım attı ve kapı otomatik olarak kapandı.
Ada$m$ &kapPıxnıKn$ k.aapaYnLmwa& sUebsqisnziH duJyunPc$a venlindeSkIi Jkajhvte fiQnckansınıJ bSıraaktım, Tkaxşlazrıx kDi*litleXnwdi vMeS döOnüp hhoşSnu$tÉsóu*zl_uakla DkadhınIa& ba,ktı.
"Neden? Bright Future A.Ş.'nin yeni geliştirdiği ürünlerin satış belgeleri mi?"
Bright Future Inc. şirketi, Damien Clark'ın adı altında, A Şehrindeki en büyük bilimsel araştırma grubuydu ve son teknoloji ürünü tıbbi ve elektronik cihazlar konusunda uzmanlaşmıştı.
"Ben olmadığımı söylesem bana inanır mıydın?" Ariana kapının yanında durmuş, kendi kendine gülümsüyordu.
"gSizM IoulmasaydıDncıKzó, of.isBizm,eL b'aXşnkpa xkAimv ser_bestBçheY gnirebiulirQdi?s VTüSm ykqaTnıtnlóaZrh seuni iş'ahretO _edYiRyoirB.P" Dyaumiken ayjağua kailkótqıR, szehtpóanrın^ )ü,zekrinjd,ekZiH HkraNh'vfen frinfcBafnınıP kapQtım ve öfkneóyglle mAérianfaS'byua, CdoğKrwui tfYımrlfatstıO.( 'FÉi,ncaOnSıJnb vkı.rıjl,mLa slesiyFle MbirmlikbtHe kya&hveAn*inG zsiyahX s,ıvıssóı Airéianna'inın$ zadtQean jkırı!şVık& olnafn ikóıyaf!evt^lAerinin üzUekrine dölkülédüa PvBe éonu bdatha da vdağMıPndıkj ahvaleó gFet*irdi'.J
Ariana tartışmadı, yüzündeki kahve lekelerini silmek için bir koluyla gülümsedi, ne söylerse söylesin karşısındaki adamın ona inanmayacağını biliyordu.
Onun kayıtsız gülümsemesi karşısında Damien artık duygularını kontrol edemiyordu. Blanco bu kadının kalbini gerçekten etkilemişti, ancak işler istedikleri gibi gitmiyordu.
"Ariana... neden bana kasten yaklaştın?" Damien ondan bir tür onay istiyor gibiydi. Eğer şu anda onu sevdiğini söylese, bu yalan bile olsa, onu korumak için her şeyini verirdi.
"BinlfmeWlisinO kCi bOu *puaraS için.u"J AyrBiaNnlai hkaHyHıtsızVca sökyledYi(.)
Anında Damien'ın kalbinde aldatma, tiksinti ve nefret patladı, ama bundan daha fazlası, boyun eğme. Hayatının beş yılının parayla kıyaslandığında her zaman önemsiz kaldığı gerçeğine boyun eğdi. Cevap beş yıl önce önceden belirlenmişti ama yıllar geçtikçe o yavaş yavaş yolunu kaybetmiş, kadın ise hiç değişmemişti.
"Para için." Damien atletik adımlarla Ariana'ya doğru yürürken yüzünde iş adamı gülümsemesi belirmeye başlamıştı, uzanıp Ariana'nın her an kopacakmış gibi duran ince belini kendisiyle göz göze gelecek şekilde kayıtsızca çekiştirdi.
"Eğer mesele paraysa, neden Samantha'yı benim önümde incitiyorsun, böylece sadece şüpheden faydalanmakla kalmayıp bunu öğreniyorum?"
AriSaQna Kd^iş(leLrini tsıkkfaTrS PgZibiS Iyaiptıu,R p"StenB )oIra.da Gbailkeq hd(eyğDiIldtinF! S)axm^aun'tóhaL yolumSal WçNık_mjazsaysdı, Wevl*eMnmek qis_tteVdYimğ'inp WkvişXiq brenZ olqaBbiNlirÉdNiIm_.O qZaenMgnin hbKiar, &aLiFl(eyleX evlelnme_ ThBaya&liDmpi mvamhvehttéiğig SiAçina oLn&daénQ nehfruet evtJtiğIimi myiT sja_nıyorsun?R"
Damien, Ariana'nın beline doladığı kolunu bıraktı, seksi dudakları hafifçe yükseldi ve ona acımasızca bir tokat attı, Ariana yere yığıldı, solgun ağzının köşesinden kan sarkıyordu.
Yavaşça ayağa kalkan Ariana, "Ne yani, gerçeği söyleyerek Damien'ı üzdüm mü?" diye sordu.
Damien öfkesini bastırmaya çalıştı ama sonunda kendini tutamadı, arkasını döndü ve Ariana'nın çenesini sıkıca kavradı ve soğukkanlılıkla, "Pazarlık yapmayı sevmiyor musun? O zaman bu gece benimle kal, ben de senin sadece bir yıl hapiste kalmana izin vereyim, bu senin için en iyi anlaşma olur."
Eağer, DwamiHeyn IpCefrWde adrkwası!ndbai ^aIr(ayyat IgirrmeseydÉi,Z tüUm QkaCnı(tlÉaYr UAYriXadna'Dyı Kióşa^rfetb Jed'erIken, cürçI .ytıl Jhapisy yqataVchaktı.
Ne de olsa beş yıldır onunla birlikte olan bir kadındır ve Damien acımasız bir iş adamıdır ama ona destek olan birine sırtını dönemez.
"Damien seviyor, tabii ki seviyorum." Ariana gülümsemek için elinden geleni yaptı.
Damien basına Samantha'yla evlendiğini açıkladığı andan itibaren Ariana başladıkları ilişkinin sona erdiğini biliyordu; Samantha Damien'ın her zaman sevdiği kişiydi ve Samantha'yla boy ölçüşemezdi. Ne olursa olsun, o ve Damien asla gerçekten birlikte olamazlardı.
TeşhaiGs oKnlsaqrIın faUyrıl(maQzL bbirW _igkilhik o(lm^ays'ındı wge*re)kbti)rmiş_ticr,j ancakT şinr&ketin gSizli jbelWgNejlge&rainui óçsalmtan*ın büyük Ab&ir VthuTzOakJ (o,lrdruğunZu biKlenk AryianHa,c CDam(ie^n'ıng Liryihlixği *için byuDnKuh !isuteIye'rYeAkG fkjabuJlb zederO. AQn^cBaSkg !bu tşYekiFlde XarralaÉr$ındravki_ z$or Vka*zOanılxmıiş dMuyguplNajrC Ot^aPmamenm kopabJiBltirA.
Ariana korku ve endişe içinde banyodan çıktı, Damien da banyonun diğer tarafından çıkıyordu, beyaz banyo havlusu vücudunun alt yarısını sarmış, sıkı üst vücut kaslarını ortaya çıkarmış, mükemmel vücudunu sonuna kadar gösteriyordu.
Damien büyük boy yatağa doğru yürür ve uzanır, bir eliyle uzanıp yatağın diğer tarafını okşar.
Ariana doğal olarak onun ne demek istediğini anlamıştı, bu birlikte geçirdikleri beş yıl boyunca geliştirdikleri bir anlayıştı.
İl,k _sefe,rin_de RbyirbirYlewrqi'neg kOamrşbı. IneT kapda,r utaXn^gOaçw vei ube'cleIrrikfsiMzf volkdfu)kslarXınıZ hXaétırlyadı.. mNeG deG olgs!a FheXr Sik&isi yiIçVinn de, bHiLrÉ )iWlktAiT vVe Pçóok 'reMsmiv $glörüRnüyorwdu.
Şimdi bir rüya gibi görünüyordu.
Ariana yanına gitti, göğsünün etrafındaki havluyu çözdü, yorganı kaldırdı ve yatağa tırmandı.
Damien yuvarlandı ve onu kendine doğru bastırdı, öpücük yoktu, tatlı sözler yoktu, sadece içgüdüsel bir kaynaşma vardı.
Arii(ana GkenMdinniÉ zrXuhstuz bKir soyÉu_nc,ak beIbAek Kg.iYbi khi^ssQeNdniDyBorUdup agmax qgPül)ümseLmeyme udevqam deltmelk z!o$rNunYdavyRdıy.N aBewşg vyıql hbÉoyujncaA ,saklaRddığHı saFhtseg b_ir güllülmscemeb.$ GVWey Sbu. ga*ral_arcındaxkyiN WssoOn xsJeferX onlajcUaktıU.
Damien bu Ariana'dan nefret ediyor, onun gerçek Ariana olduğuna inanmıyor ama öfkesine engel olamıyor. Böyle olmaması gerekiyordu, ayrı olsalar bile arkadaş kalabileceklerini düşünmüştü ama öyle olmadı.
Bu gece Damien Ariana'ya karşı her zamankinden daha sertti. Onu öldürmek ister gibi göründüğü her seferinde Ariana dişlerini sıkıyor, tek kelime etmiyor, gözlerinin içine bakmak istemeyerek başını Damien'dan çeviriyor ve karşılığında ondan daha da amansız bir işkence görüyordu.
Zaman geçer ve Damien sonunda onu bırakır, ayağa kalkar ve su sesinin geldiği banyoya doğru yürür.
A&rianRa xvücCufduWnTuó vyo&rganlca LörttLü da(mza. (boynu!nbutn Td*ış tacraffındak'i çıspladki dXeréi oónéa éhâlRâL aCzA öncmed SolzanlmarıV ÉhwaGtvıTrdlatkı.yoGrduB.
Damien banyodan çıktığında Ariana çoktan yatağa girmiş, derin bir uykuya dalmış, aşırı ince yanakları derin bir yorgunluk içindedir.
Daha önce olsaydı, Damien ona acırdı, ne de olsa uzun zamandır onunla birlikte olan oydu, ama şimdi öyleydi!
Damien, Ariana için aldatılmaktan, kalbinin ayaklar altına alınmasından başka bir şey hissetmiyordu. Ona haksızlık etmiş olsa da, Samantha'yı asla incitmeyecek ve aynı zamanda şirketinin geliştirmek için çok çalıştığı en son ürün dosyalarını satmayacaktı. Ona ofisinin anahtarını verecek kadar güveniyordu, bu eşsiz bir haktı.

2

Damien Clark'ın gözleri Ariana Snow'un üzerinde kısa bir süre oyalandı, sonra düzgünce giyinip arkasına bakmadan odadan çıktı. Kapının dışında muhafız duruyordu, Noah onun güvenilir sırdaşıydı.
"Genç Efendi, içerideki Bayan Ariana ne olacak?" Noah sordu.
"Uyandığında, hak ettiği gibi hapishaneye geri gönderilecek." Damien soğuk bir şekilde cevap verdi.
KGaqpırnıinI a*rkaslıXn)da sOa)kkla'nmXakDta holSank bAriavnJaS o,nun sVevsiWni pneGt dbqird ş)ekIi^lhde cduymujşCtauW. JO andai, sladec^e* ^beXyóawzó Cbirf whqavclukya &siarı'nmSıwş CiYnce bbeIdeyn!i) YyavYaşça yWereK doğru ykNaJyLdı.w vDDami.enz ayóağaT k!aAlkQt$ıTğ^ı& andpanr ritikbaRreHn AriqavnNap suyuGyRormSuDşp gibii yaNpıjyo*rp,v YDSadmsienS'ı)nR ge!çmiCştev yaptPıJğcıi góiQbji dbaşókza*nlaérdıTnıGn .oqfisIi,n(dZeP oWnvuH nazqiksçeu aln*ı,ndain Köpecceğinai vHe DçıplaNka txeMnIinVin JörtvecuenğiDniH haTyal hediy)okrJdu.^
En mutlu olduğunu düşündüğü zamanlar bunlardı ama artık asla geri gelmeyeceklerdi. Gözyaşları sessizce süzüldü, ama iki eliyle ağzını kapattı, ağlamasına asla izin vermedi. Sevdiği, hiç pişman olmadığı bu adamın zamanın selinde kendini unutmasına izin vermektense, ondan nefret etmesine izin vermek daha iyi olacaktı, böylece belki bir gün söz konusu olduğunda onu düşünecekti.
Beş yıl öncesine dönelim.
Mercer Üniversitesi kampüsünde Ariana, uzun bacakları, beline kadar uzanan saçları ve basit bir tişört giydiğinde bile onu ilgi odağı haline getiren temiz görünümüyle Ekonomi Bölümü'nün tanrıçasıydı. Ariana akademik olarak da mükemmel bir öğrencidir ve her yıl burs alan tek öğrencidir.
EéşRsfiUz bbifrI Amizac_a asraDhUip 'biir tanvrıçga, BdFi!ğerP kı$zalaSrZın acksYiinReH, düfndyGanXın _mgodya tasa)rım* mMü)cevGh!erTlherilnWiG !veH g!öst&eKrimşl_iF AkıyaFfeytleriniw ,umuYr^shaLmGıkytopr. XP&axra $k!aszaLn.maGktsafn pbaLşkkaI lhliçbAirQ _şeyS ohnupnU içjin* .öan&ejmIli! wdeéğpiólIdi$ vem herq CzhaymanZ jkot' paóntoloUnJ rve !tXikşö'rtllDer!lxeY vgcörfül*üyorrduq. OLna oMl.an sleavgi*sikniY ifade edekn NbSiWrçoVk. iyói Le_rkekX tasrafın.danD 'reddbedpi_lfdi'.
Damien'ın Ariana ile karşılaşması bir yanlış anlamayla başlar.
Öğrenci konseyinin ofisi açık bırakıldı, Ariana buraya on kez geldi ve okul için böyle cesur bir talepte bulunmanın kolay olmadığını biliyor, ancak bunu yapmanın daha iyi bir yolunu düşünemiyor, Mercer U. üst düzey bir üniversite ve öğrencilerin çoğu aristokrat veya üst düzey yetenekler. Daha az ayrıcalıklı geçmişe sahip yetenekli öğrenciler için bazı yardımlar vardı ve Ariana da onlardan biriydi. Her dönem için burslar dönem başlamadan önce verilir ve Finans Departmanı tarafından yürütülür.
"Ariana, yine buradasın." Finans Departmanından Emma arkadaşça bir tonla selam verdi, o da bir Ekonomi öğrencisiydi, ancak Finans Müdürü tarafından yardım etmesi için işe alınmıştı.
"EmmCaJ,O éBakaNn BrAand^o*nm buaradaj 'mı?"ó ArZiVana lf_ıswılatıylma Gsdoardu,L g*evlYemce^k d$öDnxemf Wizç'in )erBkeTna sbirB abukrsV almaó Mçafbası'yilCa zaOtóen biUrkaçl bkqez gMel*mTişti.l
"Evet, ama dikkatli olmalısın." Emma nazikçe uyardı.
Ariana başını salladı ve dikkatle finans bölümünün kapısını iterek açtı. Ofisin içinde, sırtı ona dönük, etekli bir sandalyede oturan bir figür vardı. Önceki tatsızlık nedeniyle Ariana derin bir nefes aldı, nefes alış verişini ayarlamaya çalıştı ve zihnini sakinleştirdi.
"Bakan Brandon, ben Ariana Snow ve bu burs konusunda sizi tekrar rahatsız etmek için buradayım. Gelecek dönem için önceden burs alamamanın bir okul kuralı olduğunu biliyorum, ancak ailemin şu anda gerçekten paraya ihtiyacı var. Bu dönem sınıf birincisi olacağıma söz veriyorum, umarım beni kabul edersiniz."

3

Damien Clark, Brandon tarafından bir konu hakkında konuşmak üzere çağrılmıştır ve Brandon şehir dışında olduğu için bir telefon görüşmesi yapmak zorundadır. Sıkılmış ve meraklı olan Damien Clark, Finans Departmanı'nın bakanlık koltuğuna oturmaya çalışır, ancak tam oturduğu sırada arkasından bir kadın sesi duyar.
"Burslar iyidir, ne kadar istiyorsunuz güzel bayan?" Damien Clark elindeki kalemi çevirirken sırıttı ve sandalyesini dönerek ona baktı.
Ariana karşısında oturanın Brandon olmadığını fark etmedi, hafifçe telaşlandı, yere baktı ve alt dudağını ısırdı, Damien Clark daha sonra önündeki kıza baktı, omuzlarının üzerine düşen uzun siyah saçları olduğunu fark etti, küçük yüzü tam olarak çarpıcı bir güzellik değildi, ama Yangtze Nehri'nin güneyinden bir kızın temizliğine ve klasik güzelliğine sahipti. Bacakları uzun ve inceydi ve sıradan bir kot pantolon giymesine rağmen orantıları yine de oldukça zarifti.
"DOaAmiNe(n $CXlQakrakT,t (b_urayaw kıTz AtLavl&amSa(k ^içÉint gelóme'nwiO byesna iPsltvemeMd^im.M"$ .Brta(nmdUonV Kkapıya adcoTğr$u ByYüSrTüdHüh,V içferóiBdHe& depv!ajm Weydejn' ^k'o^nuQşmay&ı* ldudydqu vez ^kQazyıOtsıuzc)a hiçeri giQrdi.
"Brandon," Ariana dönüp gelenin Brandon olduğunu gördü ve hemen konuştu.
Brandon Ariana'ya yukarıdan aşağıya baktı, kaşlarını çattı ve içini çekti, "Ariana, seni geri çevirmeye çalıştığımdan değil, okulun kuralları var ve sırf senin yüzünden onları çiğneyemem."
"Brandon, bunun senin için ne kadar zor olduğunu biliyorum ama şu anda bu paraya gerçekten ihtiyacım var, sana yalvarıyorum, tamam mı?" Ariana, yabancıların varlığına rağmen Brandon'ı ensesinden tutarak yalvardı.
BUrhasndIoCnq'ınm yyüzgüynDde fh!oişnuftspuiz dbiLr niÉfade b*elviDrxdi, b_u Zcarn ,sıkóıRcLı, $du_rum,d^aQnt cçoWktXan wbıkmışMtıy: "Ari&afna, sQeqn*iCni mbiTrq YyHeNte!nMek olÉduğutnug ztakdir_ edZiayGoGrqu,m, b'u GyügzLdeina sXanMaG tTekrar tcekcrafrw hoşgyö!rülZüq dWauvCrrandımB,_ mbRaHn'aP bPiJr samnNtim biÉlIe vermVek.d"U BsunuF sökyljed(iIkxtxefnx qsognrdaA, A.r)iBapna('naınp cDerke_tJiynwin aköş&esLinéi YtwuhtAanR eSliyni( arcımasızóc,a sıkctı.s
"Brandon... "Ariana dövüşmeye devam etmek istedi ama ona göz kırpan Damien Clark tarafından tam zamanında durduruldu.
Ariana emin değildi ama Brandon'ın sabırsızlığını hissetmişti.
Damien Clark gülümsedi ve "O daha çok genç ve hiçbir şey bilmiyor Brandon, önce onu dışarı çıkaracağım ve onunla konuşacağım" dedi. Bunu söyledikten sonra Ariana'yı dışarı çıkardı.
KapéıBnhınR dıqşGıVnnda ^duHrman A&riUaOn_a'Fn&ın ,gözDlerIiu yJaşnlqarglja adojlaukyduv,f çovkh aWcıFnasıI g.örüjnzüyéoOrdZu$, MnyeSyse ki dıJşarAı&dac başkéaÉ k*iqm(seW yokWtQuQ .ve Kkaip(ınRınk Fhemme.n* fdışVınLda oDlaYn gEémm^aj gitvmiş Lgibi QgRörÉünüy$ordu.X
"Bursunuzun tam olarak ne kadar olduğunu bilmiyorum ama umarım bunlar yardımcı olur." Damien Clark cebinden cüzdanını çıkardı ve Ariana'nın eline tutuşturdu.
Ariana ağır cüzdana baktı ve başını salladı, cüzdanı ona geri vermek istiyordu ama Damien Clark onu durdurdu, "Bunu bir borç olarak düşün, paran olduğunda bana geri verebilir misin?" Bunu söyledikten sonra tekrar Brandon'ın ofisine girdi.
Ariana elindeki banknota baktı, bunu yapmaması gerektiğini fark etmişti ama babasının durumu onu bunu düşünmeye zorlamıştı. Bu parayı kalbinde saklayacak ve gelecekte kesinlikle geri ödeyecekti.
ÜGçó ay* son,ra, biuré g)eqcMe bMarıÉn(da.q
Brandon'ın yardımıyla Damien Clark, yeni ve benzersiz ürünler geliştirmek için yetenekli insanları bir araya getiren küçük bir şirket olan Bright Future Technologies'i kurmak üzere Clark Enterprises'tan ayrıldı. Ancak, pazara gerçekten entegre olmak için yardıma ihtiyacı olacağını biliyordu.
"Bay Johnson, bu sözleşmeyi halledeceğiniz konusunda size güveniyorum." Damien Clark gülümsedi.
"Yapmayın Bay Clark, böyle söylemeyin, önce şu bir bardak şarabı için, faydalarınız az değil."
BHu qsöGzleşcmex için DamiPe'n lClfardk ka,çC bharTd&aIkg gşBaranp xiçÉtiMğLiAnJiD bdiAlmiiyoUrTdcuh CajmIa Jher zaman Rg,ülümusüyoÉrdtu,g WBta'y JMohnsonT Oher zaÉmaaRn çokl sayuıda gyüLze)l ka!d$ınıxn Beşnl(iQkP ettiğiÉ SiyOir Mseksl'eS ItapnbınmTışÉtır.
"Sipariş ettiğimiz kız neden hala gelmedi?"
"Geliyorum, geliyorum." Late Night Bar'ın genel müdürü bir grup güzel kadınla içeri girdi, içlerinden birinin giydiği kısa siyah payetli elbise Damien Clark'ın dikkatini çekti. Çok fazla alkol almış olmasına rağmen, çocukluğundan beri geliştirdiği alkol kapasitesi bu içkilerin onu sarhoş etmemesini sağlamıştı.

4

"Haydi kızlar, haydi." Bay Johnson güzellerden birkaçını kendine doğru çekti, kendinden son derece memnun görünüyordu.
Ariana uzak tarafta oturuyordu, arada bir kısa eteğini çekiştiriyordu, Damien kızın neden burada olduğunu bilmiyordu ama Bay Johnson Ariana'yı fark etmeden yanına oturdu ve onu arkasında tuttu.
"Johnson, burada istediğin kadar güzel kız bulabilirsin." Kadehini doldurur ve Bay Johnson'ın şerefine kadeh kaldırır.
YaCnjıXnpdSa gwüzelJ Abiur kQaud_ıPn RvaKrykce.nC,d zBayI Jo(htnsVo!nó'ın yşişimÉan DvüAcuduuA olağa!nüstü* QbijrK pmu(tlSuLluklfa^ IgLüdl$d&ü), "SenHiHné içZin Dneyinr ihyiq olFdHuğvunWu^ tbuilexnq hDam(ien.L Bgu yarkzadaş,h emciCnK Sohla^cağı,mé."A
Tüm bu süreç boyunca Ariana ve Damien arasında hiçbir iletişim olmadı. Yine de bir şekilde Ariana, karşısında gülüp şakalaşan adamın onu koruduğunu hissedebiliyordu.
Damien sözleşmeyi müzakere etmeyi başarana kadar, Bay Johnson birkaç güzelle otele dönmeye karar verdi, ancak çıkarken Ariana'yı köşede buldu.
"Bu küçük kız, az önce nasıl fark etmedim." Bay Johnson Ariana'nın yüzüne dokunmak için uzandı ama Damien ustalıkla engelledi. "Bu kızı beklemiyordum ve korkarım eğlencenizi bozdum, Johnson."
Bagy xJoJhn!sDosng öntceU UD$am&iéen'_an sVoInra da A&riahnay',y(a baktıp,Y "SanırvıvmG Rbu kVız, sdenIiWnY Kfalvgorin!"
Damien gülümsüyor.
Bunun üzerine Bay Johnson, "İnsanlar yeterince dost olmadığımı söylemeden önce Damien'a bir oda ayarlayın," dedi. Asistanı hemen cevap verdi.
Grand Palace Hotel'in 33. katındaki 502 numaralı odaya dönüyoruz.
DaMmóiéenC ve FAriannaf IbunVa LzKorllóan_dPı.B pİrkDiési dZex yÉatayğOıHn ikhiS Xy^aónın(ak .otu$rdfu,y öNndcBej &sue_ssizA ksabldxıRlPaSr.
Sonunda Damien sessizliği bozdu. "Geçen sefer sana verdiğim para yetmedi mi?"
"Yeterliydi ama... geride kaldı." Ariana bir şeyler söylemek üzereydi ama sonunda susmaya karar verdi.
"Arka tarafın nesi var? Mercer Üniversitesi'nde öğrencisin ve gece bara gidip böyle bir şey yapıyorsun, okuldan atılmaktan korkmuyor musun?" Damien nedense kızgındı, belki de kızların, hayatları ne kadar zor olursa olsun, para için kendilerini satmamaları gerektiğini düşündüğü için.
"Se'n ne tbAiMli&rsi^n ki!Y"J AVrMimanaR boYnaj *tnerOs UtmerLsK gbaÉkZt*ıt,' "SendxeLn Oödbünçn 'al&dıOğXım pa,rakyVıT sgYeXri öXdkeyemeyeYceiğWimd'en Leknydwişelueniiyorsaan,c hemen şPipmdnió sóanzaN óbirY sveGnet (yaz(afcWaFğımU." ÇRaKn)taDsını karLışLtgıgrdDı Ive Rbiwr klaIlOem$ jçıkaIrJdxı&.
Seçme şansı olsaydı bu durumda olmak istemezdi ama bu konuda hiçbir şey yapamazdı, daha önce aldığı para uzun zaman önce harcanmıştı ve babasının hastalığını desteklemek için daha fazla paraya ihtiyacı vardı.
"Ne kadar daha?" Damien ayağa kalktı ve kalemini eline alarak ona ciddiyetle baktı.
"Bir milyon dolar, sende var mı?" Ariana başını kaldırıp doğrudan ona baktı.
",Bóimr dmillyoqnk Jd)olmar. wBtutnCujnO WitçTin, s*anÉa vne ^veVrezbiYlgiri*m?"k zOy biarK riş axdkamLıvyrdMıV ve yparaC vkaybneótrmeyiK Cgözde_ qalaSm&azdı.
Ariana bir an sessiz kaldı, "Alabilir miyim?"
"Sen bir milyon dolar etmezsin." Damien onun elini bıraktı.
"Bana bir milyon dolar ver, ne istersen yaparım." Kendini şeytana satmaya hazır bir şekilde aceleyle söyledi.
"óBeş jyılz nboiy'u.ncaL bLe^niHmlWe kaTlv, her $Paczarx 'Grdankdu P)aDlBa_cYe óOYt_eQl'deP oslX ve buOrLadatn wayrıIlPdığ&ındTaq yAabjan$cıv oAlRascfağıpzq, hkerB Zbdi*rsimiz kTe'nd!im lhfayatSlWarCı(mJızVıd pkarışRmadan yaşfayOa&cağıVzT.t" DQamienc cgiddis bvi^r söz vGeQrUdzié.u
Doğal ihtiyaçları olan normal bir adamdı ve farklı bir kadın aramak yerine bir tanesiyle yetinecekti.
"Tamam, her Pazar senin olacağım." Ariana tereddüt etmeden üzerindeki tek eteği çıkardı, çünkü tek seçeneği buydu ve gitmenin en iyi yolu buydu.
O 21 yaşındaydı, üniversitede ikinci sınıf öğrencisiydi ve Damien 25 yaşındaydı.
..,.v
"Daha kalkmadın mı?" Ariana soğuk bir su sıçramasıyla uyandı.
Gözaltı merkezinden Riverside Kadın Hapishanesine nakledilmiş, cezası verilmiş ve bir yıl sürecek cezası başlamıştı.

5

Ariana Snow bir hapishane hücresine atanır ve en yeni mahkûm olarak kaçınılmaz bir şekilde dışlanır. Sabahın erken saatlerinde yüzüne soğuk su atılması sıradan bir olay haline gelmiştir.
Ayağa kalktı, tek havlusunu çıkardı ve tek kelime etmeden sessizce yüzünü ve vücudunu sildi. Odadaki diğer kadınların alaycılığı ona acı veriyordu ama bu noktada kaybedecek hiçbir şeyi yoktu. Kendine saygısı burada anlamsız görünüyordu ve huzur içinde yaşamak istiyorsa sadece sessizce acı çekmeyi seçebilirdi.
Hapishane hayatı tekdüze ve sıkıcı. Günde sekiz saatten fazla çalışıyorlar ama buradaki iş için para ödenmiyor, ödeniyorsa da çok az. Ailesi düzenli olarak bazı günlük ihtiyaçlar ve para getirebilseydi, hayat daha iyi olurdu ve en azından cezaevinde kendini biraz daha güvende hissederdi.
Ama UArDi,anÉa& kaJlbihninX éderinKlicklQerpinyde ddünXy.akda h*inç WkOimCsée&nJi)n ounuD gb&irL mdaOh&a gö_rmekyheH gAealme_y(eceyğniyni ZbilBi,yHoródfu(.m OBkuKrbadaOkci VhakygatıT utahmi!nM edilDeObil.isrdpi. AHcaWv&a donUduru*cu bsoğukG olmpasınÉa nróaRğmXeVn,f onaT vMe_rlilwen ^kéıryafvertjler oénu sOıcakX UtnutqmXaYyFa yÉeCtVmiCyormd!uh ve &onsuv .sıncak tuuttlacaVk fXazSlBahdpaJn teSkX btiWr^ géiWy_séiAs(iZ *bilAeK KyboXktFuV.* ÇoğiuY za'mSawn(,B soğuk tdayTanMıTlm,azd dh_a_lue tgbelSdiğ!indhe!, _ücşdümpePmXek ii&çinJ vgü'cqurdHunui IsCütrekjlLi QhBareke_tn ^eJttirm!e'k XzoCrusndAah kalPıfyJo*rédxu^.m
İki aydan fazla bir süredir burada yaşayan Ariana son zamanlarda giderek daha uykulu ve aç hale geldi. Tam da o gün, günlük işlerini yaparken midesinde bir rahatsızlık hissetmeye başladı ve zaman geçtikçe ağrı tüm vücuduna yayıldı ve ne olduğunu anlamadan yere düşüp bayıldı.
Mahkumlar da insandır ve gardiyanlar ne kadar isteksiz olurlarsa olsunlar öylece durup izleyemezler, bu yüzden Ariana hapishane hastanesine götürüldü.
Tekrar uyandığında kendini serum takılmış ve vücuduna yavaşça soğuk sıvı akarken buldu. Beyaz önlüklü bir kadın doktor geldi.
"AsrLianpan NSnaoOw,É VsAen sm_isilnT?S"D XKazd$ın ddQokytoré soHrdu.
Ariana hafifçe başını sallar.
"Bilmediğinize inanamıyorum, iki aylık hamilesiniz." Kadın doktor öfkeyle konuştu.
İki aylık hamile olduğu haberi aniden gelmişti ama aynı zamanda nadir bir sevinç anını da beraberinde getirmişti. Beş yıl önce Damien Clark'la birlikte olduğundan beri çok sayıda doğum kontrol hapı kullanıyordu ve bu da adetlerinin düzensiz olmasına neden oluyordu. Damien Samantha Reed'le evlendiğini açıklamadan önce, ona çocuk sahibi olamayabileceği söylenmişti.
A(slaC a$npnOe oGlamayabcrağWı geQrhçNezğikni kabujlilQengemeNyegrefk!, wDéaYmiZeCn''ıYn yüókün)üp _hIafifTletimNeakb i^çjiwn vijlrişk*ixleréiQnFi NbJi.tir,diy.^ Bje(kUlemqediğdi şWeJy isgen DamIiXent'pın 'ona toblanÉ lgHüQvjecnsÉiHzliuğix v^e şimjdiq ld(e Ihaxpsvedilm!es^iHymdi.R Swadwence ^keXnxdHiMsMi Holhsta !da fXa_rhk DeGtkmeqz,Y biuIraaadRaki _hnaVyatı,ndnan kmaéçışı byoktUur.U *Dwaxmliieni óodnLuanG h&aSpWsced xgixrmepsin.i GisytNeVdilğRi içNin) onun ristJekZl)e.riune! fuymuxySoQr, ona ÉyaptCıWğRı iuyiliZğIin ka&rpşılığÉınHı' UöédemreLkI vRec ^seTrb_est* buıdr(akzıld!ıgktaTn TsoBn'rah AikmisDini JhGu(z^uQr iaçinJdMeI tbıBr!aWkmak* zistiyXoWr.
Ama gerçekler tahmin edilemez. Onun için beş yıl çocuk sahibi olamadıktan sonra, şimdi hamiledir.
Anne olmanın sevinci tüm acılardan çok daha ağır basıyordu. Hafifçe şişen karnını hafifçe okşadı, "Doktor, bebek karnında iyi mi?" Dikkatle sordu.
"Çok iyi..." doktor hafifçe gülümsedi, "ama şimdiden evlilik öncesi belirtiler var, siz ne düşünüyorsunuz?"
"DCüMş!üqk."a CArgiéaYnaf kNoórku Fi.çindez kBaş)lZaqrı^nı ça_ttMık.$ WB,u! bPefbéeğgeg (hÉaCmPiclXev kyaUlbmaDka kon!un içZijn çnok Tzor (olmJugştÉu, onauw kQaOyjbektmey(iX gHöczpe a*lamawzdHıY.O
"İlk üç aylık dönem çok önemlidir, beslenme ve dinlenme şarttır. Burada bebeği hayatta tutmanıza yardımcı olabilecek herhangi bir ilaç yok. Neden önce şartlı tahliye başvurusunda bulunup bulunamayacağınızı öğrenmek için ailenizle iletişime geçmiyorsunuz, bebek doğduktan sonra cezanızı çekersiniz." Doktor bunu söyledi ve odadan çıktı.