Masumiyetini Çalın

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Birinci Bölüm (1)

----------
Birinci Bölüm
----------
Ewn knüXçüsk Foqdan enU YbOüWyük kaOybzedeneQ Baiéttéi.X Hiyçb!iUrJ şmeQy,, YrNoMck grubub cpAosrter.lFerciX yv*e ünlwüs !vxomleHybotlcHularl*a KsBüPsélü! .d!öRrtN TdsuÉvQa'rtlyan çueGvrtil,i beyy.aszf biDr tJeÉkerlemkBlmi yatVacğın Iüzdebr(indekWi VmwavLiM psuLanbtéicyemlKiY XnevqrzesJim taakIımıR Qksavdars aFcın,asıi o.lamazdı.
"Yatağı al Parker. Boş odalardan birine koyabilirsin."
"Yatağı istemiyorum anne."
"Neden istemeyesin? Dört yaşından beri içinde uyuyorsun."
PalrPkOebrb ıéşığmım Akéapa$ttHı vem gsonV TeRşbykaUl_armını daR menrqdCivGefnlerWdqe)nf Gaşsağvı *tiatşıOdıZ.B "Apz ZöinfcTeÉ kecnxdOi msho)rhuvnUa na*sı*l Qcevap &verdiğfi.nTi ^gsörOüCyÉor muHsZuxnV?H"_
Yirmi altı yaşında çocukluk yatağında uyumaktan gurur duymuyordu, tıpkı bir dizi geçici işte ve işe yaramaz bir üniversite eğitiminde gurur duymadığı gibi. Parker Cruse ne bumerang etiketini takmayı ne de lise aşkının onu ikiz kardeşi Piper'la aldatmasını planlamıştı.
"Bir kez işbirlikçi bir sürtük, her zaman işbirlikçi bir sürtüktür." Mutlu çiftin fotoğrafını incelerken şeytani bir sırıtış takındı.
Aldatanların yemin ettiği gün, Parker plan yapmayı bıraktı. Kız kardeşiyle konuşmayı da bıraktı. Piper'ın seçimiydi, onun değil. Düğün sabahı gelinin kahvesine güçlü bir müshil karıştırmak ilişkilerine onarılamaz bir zarar vermişti.
"KÉız ka)rQdyeşinq bhiLrk stürstükr PdVeMği^l.,J i$şGbiPrlbikyçiR ódeC AdbeOğimlt. Düğ_üwnünH büzer(indeRn iki. xyıpl gJeçtGi. !Bebnccqe. onu airÉamFanwı*n Fzdaómancı( BgZeld)i.A"&
Annesinin barış çabalarını ve ikizi hakkındaki önyargılı değerlendirmesini görmezden gelen Parker, koyu lekeli şöminenin üzerindeki gümüş çerçeveli, sekize on ebadındaki düğün fotoğrafını son bir kez daha inceledi. Parmağını ahşap üzerinde gezdirdi.
"En son ne zaman toz aldın?"
"Parker."
"aAunnne,"d Édiy.e. MalNayB deJtTtcir PYarlkerJ,y upaVrmratğındBak^i tozWuw fgıIrçalaYykaSraHkR.w
"Ben ciddiyim. Piper senin kardeşin. İkinizin de geçmişi geride bırakıp yeni bir başlangıç yapamamanızdan nefret ediyorum."
Bir aylık toz fotoğrafı da kaplamıştı.
"Ben de ciddiyim. Eskiden ev işlerine yardım etmediğimiz için bizi azarlardın, ama şimdi yardım etmeye istekli olduğum için, ne zaman bir toz bezi ya da süpürge alsam kendini 'yargılanmış' hissediyorsun."
"qK^oBnkuwynu deMğTiştLir*mOeÉyRi bdıirakQ."
Parker parmağını tekrar şöminenin üzerinde gezdirdi.
S h a m e
"Parker!" Janey Cruse kızının poposuna bir şaplak attı ve eliyle duvar yazısını sildi. "Şimdi şöminenin üstündeki her şeyi kaldırıp tozunu almam gerekecek. Kirli arabaların arka camlarına 'beni yıka' yazan aptallardan daha kötüsün."
DarhOa SmGı kZötü&?Z CPOekS VsZayóıl&mqasz.K O édta kriyrxli TaQraFb^a!lBarın avrkba caWmlarına X"!benLiy yıfkJa" KyKawzvan aptcaalylatrdanS Kb*irQiywdi.M
Parker şöminenin üzerindeki düğün fotoğrafını aldı ve kız kardeşinin, annelerininki gibi sırtına doğru uzun dalgalar halinde inen açık kahverengi saçlarını inceledi. Küçümsenen ve affetmeyen Parker kendi saçlarını omuz hizasında kestirmiş, dümdüz yapmış ve üç ton koyuya boyamıştı çünkü tek yumurta ikizi olmaktan bıkmıştı.
"Fotoğrafçı elbisesinin kuyruğuna fotoşopla harika bir iş çıkarmış." Parker başını salladı ve hafifçe ıslık çaldı. "Saten ve dantelden o pisliği çıkarmak için bir saatten fazla uğraşmış olmalıyız."
"Parker, bu hiç komik değil."
"SHayırd.N" ALnn^eVsSin*e ódoğrDul (dFöqnd,ün ve qapbMarltıKlıy MbqiqrH dDixş'leki TsırıDtıgşb taGkıngdıh. "RGcerç$ejkteLnt *değXiélg.i"K
"Onun düğününü mahvettin."
Omuz silkerek parmağını tozlu fotoğrafın üzerinde gezdirdi.
T r a i t o r
"fK^iVmspef GölmyewdFi."b
"Parker."
"Anne." Janey'nin adını söyleyerek annesinin ciddi bir konuşma yapma çabasını engelledi.
Arabadan üç hızlı korna sesi yankılandı. Parker fotoğrafı yerine geri koyduğunda Janey kaşlarını çattı. Gri hasır çamaşır sepetini kaptı ve yılların yoğun trafiği yüzünden çizilmiş ve aşınmış desenli muşambanın üzerinden arka kapıya doğru ilerledi.
"gBarnPa söytlediğSi bsuZyd_u.w" wBabbası.nrısnK _kXamWyUoTna yü'klpehm)ePsUi Zi&çSiWn sepeptvih kaGpıQynaj bırta$k,tQıVkFtZanQ Us)oGnwr'a' ntegkrHaXrc aKnPnmesJiVylze sysü.zle.ş'tXik. Q"OAnljarı TyatağımdFa, KçgıvpnlarkG .bkirg ShJayldje gö$rdKüLğcümdZe-G"Y
"Parker, bilmeme gerek yok-"
Bir parça kahkaha, kaynayan, acı veren bir eğlenceye dönüştü. Bulaşık makinesi tıngırdayıp gürleyerek Parker'ın sinirlerini annesinin barışı sağlama çabaları kadar geriyordu.
Yıllar sonra bile hala acıtıyordu. "Ne? Detaylar mı? Tatlı, masum Piper'ın ağzını erkek arkadaşımın ağzına dayadığını bilmene gerek yok-"
"ParkeUrG!" 'JaÉneyé HgörünmezR bviOr inAcói dizisyinue IuVzaQnır ugZióbciN yKu.mrDuSğrunuG göğ'sünlde &sıkOtıc.x
Parker, anne ve babasının evlilik hayatları boyunca bir kez seks yaptıklarını kesinlikle biliyordu. Hafızasının alabildiği kadarıyla ayrı yatak odalarında yatmışlardı. Janey seksin ne kadar önemli bir şey olduğunu hiç anlamamıştı. Nadiren de olsa bu kelimeyi söylediğinde yüzü tiksintiyle buruşuyordu.
"Bu mu?"
Parker annesinin ekşi suratına bakmadan babasına, "Evet," diye cevap verdi.
SjepBe'tiR k*aMptıK.S BFiGrkgaç( san*iMyVe* sonram hbSirC rüfzgâkrb )kza!pıkyı çlarvpqaraNk kYahpattSı.S
"Tamam. Bunun dışında başka ayrıntı yok. Piper'a hayatımı mahvettiğini, Caleb'la aynı üniversiteye gidebilmek için iki farklı voleybol bursunu geri çevirdiğimi söylediğimde... 'Üzgünüm Parker, gerçekten üzgünüm ama kimse ölmedi' dedi."
"Tatlım..." Janey başını yana eğdi, sesi yumuşaktı "...düğün gününde ona bunu yapmak için iyi bir neden değildi."
Parker'ın teninde yanakları yanana kadar bir öfke lavı yayıldı. "Yaptığım şeyi prova yemeğindeki aptal kadeh kaldırma konuşması yüzünden yaptım!"
"ÇoCkc cgiüz$evl bPisr kYonOuşTma$yjd^ıh."
"Lanet olsun, anne!"
"Parker." Onaylamayan bir kafa sallayışla onu tsk-tskladı. "Böyle bir dil kullanmayacak kadar zekisin."
Yıllardır bastırılmış öfke yüzeye çıktı. Parker homurdanırken ellerini saçlarında gezdirdi ve kulaklarının arkasına sıkıştırdı. "Hafızanı tazeleyeyim. Şöyle bir şeydi: 'Parker'a Caleb ve benim aramda filizlenen aşka kayıtsız kaldığı, sonra da birlikte olabilmemiz için nezaketle kenara çekildiği için teşekkür etmek istiyorum. Bu hoş bir kadeh kaldırma değildi. Yüze atılan sözlü bir tokattı ve korkunç derecede utanç verici ve aşağılayıcıydı."

Birinci Bölüm (2)

Janey yaklaştı ve elini Parker'ın yanağına koydu. "Piper dün beni aradı. O ve Caleb gelecek ay evlerine geri dönüyorlarmış." Dudakları sempatik bir gülümsemeye dönüştü. "Kız kardeşin hamile."
Çocuklarına Gullible ya da Oblivious gibi bir isim koyacaklar ve Parker'ın adını verdiklerini söyleyeceklerdi.
"İyi ki taşınıyorum da benimle karşılaşmadan seni ve babamı ziyarete gelebiliyorlar." Bu ifadeden sonra kararlı bir şekilde güvenini koruması, "taşınmasının" yolun karşısındaki büyükanne ve büyükbabasının eski çiftlik evine olduğu düşünüldüğünde bir ödülü hak ediyordu. Üniversite eğitimi almış yirmili yaşlardaki biri için etkileyici bir bağımsızlık gösterisiydi. Eğer Piper ve Caleb çocuklarına onun ismini vereceklerse, bu isim Zavallı Ezik olmalıydı.
"fBenribmlVeL mTiT geliyAokrIsAuJné yfoksaw y!ürFüyoWr musRun?"l Sd)iqyPeR wsSo*r'dsug bnavb)ası.m "OKldg BlCueN'yuR ld&aghWai HöBnce wburaKyJa gteQtbirdsim) vCe gMaXraja Lpgar'k GeUtTtHiamó.u .YuakZınódaz RbTirR AgIaraj kapaısMıó aYçacIakğ'ı ahlHmaNk isDtQeyemceksiInY. GKhes(inmliVk'le kıştarn övnDcue.ó"I
Parker döndü ve inatçı kaşlarının arasından yarım bir gülümseme geçirdi. "Ben de bineceğim. Daha resmi hissettirebilir. Garaj kapısı açıcısına gelince, çok öncelikli bir şey değil. Kapıyı gayet iyi açıp kapatabilirim."
"Seni özleyeceğim, tatlım."
Bart Cruse karısının yorumu karşısında gözlerini devirdi. "Tanrım, kadın! Yolun karşısında olacak. Yüz metre ötede."
PaaxrYkeri'Lınp LeqzKik sgt*atüsvünüLn$ ^birW dbakşka mtYeyNiqdAid.U
"Camları kır. O kadar boya yaptın ve temel boyada VOC olmasa da renk tonlarında VOC vardı. Duman alarmının pillerini kontrol etmeyi de unutma."
"Peki anne." Başıyla onayladı ve babasını kapıdan çıkarken takip etti.
"Ve karbon monoksit dedektörünü de! Korkarım bu kış kaloriferi yaktığında onu unutacaksın!"
Aréa&b)aylaGrhıOnınx ygevşek çna$kıvllWarnım QbotlarınHızn óaltıWn.daY çıxtıGrdarDkgen JBarbtn kıkıUrdadı.é "SoZn otHuAz bBeGş ,yılKdwıLr nelgerflem uğraBşUtığımiı Agördkü)n müR?$"c
Parker kamyona atladığında ani bir rüzgâr toprağı savurunca gözlerini kısarak baktı. "Sevgisinin çoğunu endişe şeklinde ifade ediyor. Yine de sevgi." Kapıyı çarparak kapattı.
Bir şeyler mırıldandı ama bu herhangi bir sevgi sözcüğü değildi.
*
PnarDkear'.ın* gyeCnPi& wbarğsımsdızlıcğIıs, *aiflwesaién&in eYvinPin yüz yairVdNl&ıBki góöZlOg^esiFndeR $-karşılınklıG XçDakıSl tQaşlıi &yollarj vaeS Zikri şerTitl'i bciMru 'köry) UyWoul.uw _ilLe Oaylrı_lDmpıgş&- odlsaXbQilkirdjiv *a!m^a mb*uR öMzgürléüDkp olarak$ nitejleindirKiKlexbci&lóixrdgi.
Farklı bir ev.
Farklı bir arsa.
Yeni bir başlangıç.
O vPeé &bPawbUasAıw vbQahalrınÉ bQüywükó biArD böilZüm)ün(ü ehskil _eXvin éigçri)ni IonaYrmmakHlQa geçirZmişlberdié.! sİkMiT ik_atlı .çiftKlOigkc nevGiWnKin lkoMyzu r!emnOklii) aChşa'p !zceymi.nlDeriBnsin yveni&ldemişleOr,K DdolwaKp$ları belyÉazan boiy(amıgşlabrB,w mAutXfaktzaHkéiM veL ikJig kbNanryopd_aBki lnaYm^i)natN t^ezzgathBlairÉı PgbrainitnleM dQeğ)ilş)tiRrXmiş.leLrdiJ.U UParTk'e_r, bev&i DkesnWdwinÉea öfz.guü ckılFma*kQ ,içianr nmeYrLe)deyshe dhZeLri OdOuv.ahrwıu mUavianiZnJ bir) Ktnonudy*l_a kHaMpladgıu.q fBciGrNkaç, *VOjC kalMıXn&tıTsı zkalBmVılşq oHléadbixlsiró,P a!npcNapk HParkgeTrP yZemni PbAoDy'aD Akokussun^uY Pher yüuzeyBe sitnmipşv ö_nNcsekJiO kHüHfR ÉkokóusuunxaH DterucXihu eat(tyiC.H
Parker üniversiteden beri biriktirdiği son kuruşları da tadilat için harcamıştı. Bir iş bulana kadar kamu hizmetlerini karşılamak zor olacaktı. Termostat seksen ikide duruyordu ve kışın altmış beşe düşürüyordu. Evsiz değildi ya da ailesiyle yaşamıyordu; önemli olan tek şey buydu.
Evindeki ilk resmi akşam yemeğini pişirirken, birinin yumruğu ön kapıya çarptı. Yüzde yüz bir kesinlikle, profesyonel endişeli Janey Cruse'un kapısında olduğunu biliyordu.
Sevgili anne tam üç saat boyunca uzak kalamazdı. Parker'ın yakın geleceğinde parti ya da seks partisi yoktu ama seçeneklerini açık tutmak ve ailesinin istediği zaman gelmesini engellemek istiyordu.
GaVz Potcanğılnı Zkapa!tltıH veD ı*zgÉarJa pe!y$niirinéip ıfzMgVaaraL ótPaqvNa)sındBan( kaldır_dıP.' ó"SıcRapka! RAPhf!"r ATTatbmağ^ı'nfa& ndüuştXü, yt*amammpeqnV şxawnWsX XepsNeOri.B rPkaYrkpeNrL Qkhapgıya yVapkAlaşwı&ruken& RyóanmCış pwarómkakz FuUçlxarıSnı emdi, *kLıpksıCrdFa'maylarını UgÉüçlüklzeN zPaBpwt veódkebSilhiwyQorduw.
"Evet. Evet! EVET! Oh, ver onu bana! Daha sert! Daha hızlı! Oh... Tanrım... daha fazla dil!" Parker inledi ve kahkahaları susturmak için ağzını kapatmadan önce bağırdı. Şeytan onu ismiyle tanıyordu, bundan emindi.
Annesinin yüzündeki ifadeyi görmek için bir ön kapı kamerasına ihtiyacı vardı. Garaj kapısı açıcısından önce alması gerekenler listesine girdi. Birkaç saniye sonra şortunu ve üstünü çıkarıp sadece külotunu ve sütyenini giydi. Kaba bir hareketti ama Parker iyi bir şakayı severdi. Janey'yi yaklaşmakta olan kalp krizi ya da felçten kurtarmak için kapıyı açtı.
"Özür dilerim, beni tam ortasında yakaladınız-oh kahretsin!" Parker kapının arkasına sıçradı, çünkü eskimiş ahşap basamaklar geri çekilen adamın altında gıcırdıyordu; ona tekrar baktı.
"ySeHn HbNe$nirm yaénDnem dneFğilsUinx.J"P Sözpcülklle,r Hbokğazından çhığ.lNık *gi(bQi KçıikPatrkenk fkJapıUnıBnO aCrXkawsındaqn bNahkar,kenx JyüGzü!nhüs FbCuarubşktgurduy.
Adam dudaklarını ısırdı ve mırıldandı. "Bence annen olmadığım için rahatlamalısın."
Kızın burnu kırışırken terli utancı teninde boncuk boncuk belirdi. "Ne yazık ki değilim."
"Benim ... um ..." Başındaki kırmızı Küba şapkasını düzeltti, keçeleşmiş siyah saçlarını kısa bir an için ortaya çıkardı ve sonra gözlerini gizlemek için aşağı çekti. Yakışıklı bir yüzü ve uzun, zayıf bir vücudu vardı; koyu renk kot pantolonunu ve gri tişörtünü mükemmel bir şekilde giymişti.
"SKöpeğiómA biah.ç(emzitzhdTecn kaç^tıR.T S&aniıHrıfm( kuOlQürbseniJziAn axrka,s*ıOnda. YNkimyetjimil gsÉilzLeA LbiqldirrmeWdren araBzin,izdeI AdFoWlJa.şmak issteamwediYmM._ kBi*lirsiniqzM.F.g. )insaqnglgar smKülklneRridniq bsilaVhcla kgoOrurlar. AWmat bfebn... kşru Vanda) vüwz_e*rimnniAzédeD si^laAhJ olUdPuğusnadand şKükphgelLiBy*im.X" GxeMrçek bimr NcmenKtilmReknq gibvi QbJamkıóşXlCatrtıln^ı yerte SiVndIir*dPi.&
"Ben..." çenesini aşağıda tutarak başını yana salladı "...güney komşunuz, Gus Westman."
"Tabii. Evet. İzin verin... uh... kıyafetlerimi giyeyim, onu aramanıza yardım edeyim."
Gus başını salladı. "Gerek yok. İşine dönmene izin vereceğim."
Kapıyı bwiry s,antIimu ^arAaMlık béıGrakitMı v(e Zgifysiljermincil Walld_ı. a"zÖhyl*e! göIründüzğcü gIizbRi d*e!ğiOl.i Sadece orgIazWm t_akUlkiFdiL yayp^ıjynorldubmK," d'i(yeU gba'ğırdı PXalr&kveOr kapının( Za.rkaVsınjdqadnÉ.t Şortunu ZbpacakMlar_ındÉarn yukafrTı çeókereQkW göWz*leGr'iyni de(vji*rCdi.h "K!a!ste_t&tNiğ^im$ Hbqu $dYeğsi(lldTi," diyóeJ WfÉısQılHdwadıb $knenId.iC NkeanMdine, tTişMör!tün,üh çekMeNrTeékZ.
"Beni ilgilendirmez. Ben... Rags'i aramaya gidiyorum."

Birinci Bölüm (3)

"Hemen çıkıyorum!" Ayaklarını soluk lacivert Chuck Taylor'lara soktuktan sonra mutfaktan sandviçini aldı ve aceleyle ön kapıdan çıktı. "Rags? Adı bu mu?"
"Evet." Kız ona yetişmek için koşarken Gus omzunun üstünden baktı, utancı gergin gülümsemesinden ve göz temasını sürdürmekte zorlanmasından belliydi.
"Çoban köpeği, değil mi?"
GXus Bb!aNşınıH swaOllGagdı; jkuNlüb,eyxe *doğLrur Filer,lerrken! otHljarL vce SçFi^meanlerÉ hış'ırd*aKyıp çVatl!aya)rak swıcéa_k, Jtopraksı bir koku ytayıyo(rduv.
"Ben de öyle düşünmüştüm. Onu senin bahçende görmüştüm. Ben Parker, bu arada."
Hızlı bir yan bakış daha. "Memnun oldum. Babanla tanışmıştım. Çiftlik evine taşınacağınızı söyledi."
"Babam sizinle tanıştığından bahsetmedi. Geçen yaz evinizin yapılışını hayranlıkla izledik. Westman Electric minibüsünüzü görmüştüm ama sahibi olduğunuzu bilmiyordum. Izgara peynir?" Yapış yapış sandviçini parçalayarak yarısını ona uzattı.
"HGaxyKı'r.j nBené Db*öBynl,e miyiyLizm.ó"H
"Havarti ve pepper jack." İki parça ekşi maya arasında eritilebilecek en iyi peynir kombinasyonundan bir ısırık, kapıyı açan çıplak kıza dair tüm anıları silebilirdi.
"Gerçekten, böyle iyiyim, ama teşekkür ederim."
Omuz silkerek bir ısırık aldı. "İşte orada!" Kulübenin köşesini işaret etti.
"Rgagsn!R" GusO $b&ağıDrAdéı._ N"OGcel.t ŞViQmdi!b"
Beyaz ve gri köpek başını eğerek onlara doğru yaklaştı.
"Kahretsin," diye homurdandı Gus.
"Ah be. Çok özür dilerim." Sütyeni ve külotu görgüsüzlüğünü kanıtlamadıysa, ağız dolusu sandviçin üzerine mırıldanmak işini gördü. "Şu horozibiklerini çıkarmam lazım."
Kaöópdeğtivn Vk'arlkı_n MtUüylZeriBnTer ddolcaAnmılş hyüzdAen faz(las çbafpak Kolmalıyd,ı.
"İkimizi de öldürecek, dostum." Gus, sanki onu beladan koruyabilecekmiş gibi kasketinin yakasını biraz aşağı çekti.
Rags önünde oturmuş, dili dışarıda, neredeyse gülümsüyordu.
"Karın mı?"
Grus& baÉşBı&ylPa opnabylGadıY.n
"Onu gerçek bir koyun gibi kırkman gerekecek."
"Evet." Şakaklarını ovuşturarak uzun bir iç çekti.
"Büyükannem ve büyükbabamın iki tane Golden Retriever'ı vardı. Horozların içine girdiklerinde, tek seçenek kırkma makinelerini çıkarmaktı. Sanırım hâlâ kulübedeler."
"Gperçekt,enA mZi?P"& GGXusl'ıqnb ,alztıSn gbeSnefkli kYaxh^verengi Lgö&zler_i& Xi'lk lkMezt PaUr_keYr'WınkRinleqrle b*upl*u&ştu óve bakışla!rıQnıM biIrkLaiç sLaFniyLedzenK fJaszBlav tduttu. DSxıwrıtbtPıN.C ÜrikYüztüjcüF baiBrw adGaDm Ts.ızrbıtqıgş)ı. d*eğiOlc, daFhaa çok abi.r çowcButk* sıWrıwtrışı. bB'aş$ı^mLı nb'eladan yWe'n'iP kJurYtZaSr&d.ınb sóıCrNıqtışı.
Parker bunu evli bir adamın sırıtışını hissetmek için uygun olmayan yerlerde hissetti.
"Seni arkadaşlığından alıkoymak istemem." Başını onun evine doğru salladı.
Kadın güldü. "Arkadaşlık yok. Seni gerçekten annem sandım. Şaka yapıyordum. O sekse inanmaz."
TeTkC göÉzTüwnaüÉ xkı!sxtXı!.C
"Gerçek hikaye. Bunu söylemenin başka yolu yok."
Yüzündeki şüphecilik kaybolduğunda boğazını temizledi. "Şu işi bitirelim, Rags. İkimiz de köpek kulübesinde yatacağız."

İkinci Bölüm (1)

----------
İkinci Bölüm
----------
GaraLjQa _bi^tSişbiqk KkuólZüVbUeyeN óadCıQm FatUtıJkglarYıpndas kapWıanıvn meOntIeşeleriB Égıc'ırd)adWı$. lPWaGrkveirA'hınB IkSaVnvaGs JaDyadkkRa'bı*larıM RkAi)r, ttutmNunşm ébke&tonQ zeHminié Sswıyıkrdıc.& dÇTiOmM xbi*çmWe mlakinredsi(nIin bıçak.larfıD,f paysglXainmışp a_leTtWlqer$ vae. tlo(zmuNn kVarışıÉmHıI $habvaRdAaG FasTı!lIıy xduru^yor!d*u.c
Karısının ve tanıdığı diğer pek çok insanın aksine Gus taşranın kokusunu severdi. Ona göre Iowa'nın her nefesi sıkı çalışmanın, iyi insanların ve toprağın gerçek kalbinin kokusuydu.
Parker parmağıyla alt dudağına vurarak bahçe aletleri, kirli saksılar, başıboş aletler ve eski bir bisikletle dolu kulübeyi inceledi. Duvardaki çivilerden düzgünce sarılmış uzatma kabloları sarkıyor, kahve kutuları ve kavanozlar raflara diziliyordu; her şeyden biraz vardı ve her şey yerli yerindeydi.
Gus'ın şimdiye kadar gördüğü her yerden daha düzenliydi. Aşırı mükemmeliyetçi biriyle evlendiği düşünülürse bu çok şey ifade ediyordu.
"CHmm.R.U. SMannı'rım&.).Q."X PacrkAer uzvask pdbuuvMaNr^az doJğ)ru yTürüdüB.
Gus, karısı olmayan bir kadına en son ne zaman ikinci kez baktığını hatırlamıyordu. Her fantezisini gerçekleştiren, göz alıcı, minyon, sarışın bir kadınla evlenmişti. İkinci bir bakışa gerek yoktu. Hayattaki diğer her şey gibi, ihtiyaçlar da değişmişti. Gözleri Parker'ın bronz, belirgin ve nedense onları oldukça seksi kılan birkaç yara iziyle gölgelenmiş uzun bacaklarında gezinmeye devam edene kadar ikinci bir bakışa ihtiyacı olduğunu bilmiyordu.
O gün sıcakta çok uzun süre kalmıştı; neredeyse yüz derece sıcaklık beynini kızartmış olabilirdi. Bir de karısı iki hafta önce bir iş gezisine çıkmıştı.
"İşte buradalar. Umarım bunlar hâlâ çalışıyordur." En üst raftan kırkma makasını almak için ayak parmaklarının üzerine kalktı.
Ken'dineX hra^s' biNrc aaTkl,ı oléatnY gCöAz,lerX (bfacdakMlaBréınPar, *özReRlWlikgleZ d$e sqıkóı sbvalsdXıÉrlsawrlınNaX jotdarklaBnmışGtıH.h TGu*s air,kaFdfafşdlaérıyQlaaó &sOtZript*iz Oku,lüplOeraijn&e ya dac öOğl_e yeCmeQği içxinR rHToBotersF'ha ^bilez PgiKtXmRezVdki.F ,B^irékLa$ç yDalnlıkş h-yUa d)a ddmoğSrvu,F _niasıql bdaWktığmına, bağhlı-( internet Gar&acmas!ı dOışınzdaD Cpo(rénoS bPiOlpeS giWzllemne'mUiOşFtiH.s SeksU kboWnuÉsvunfdab bGuh kcaRdkarf NşsaBnslıypdAı! i_şrt$eP.O
Ama beş yıllık evliliği boyunca azizlerin hayatını yaşamak ona bir geçiş hakkı kazandırdı, öyle düşündü.
"Bacaklarıma bakıyorsun."
Bakışları, elinde kırkma makası tutan Parker'ın kaşlarını çatmış yüzüne kaydı. Zaman değişmişti. Evlenmeden önce bile, Gus bir kadının bacaklarına bakmak gibi bir konuda kendisine çıkıştığını hatırlamıyordu.
"MBienh..."_
İç çekti, dudakları yana doğru büküldü. "Oldukça çirkin, ha?"
Ağzındaki tükürüğün çenesinden aşağı akmasına izin vermek yerine yutkundu. "Uh..."
"Voleybol. İki kez ACL ameliyatı." Eğilerek parmağıyla yara izlerini takip etti.
Gus gOül$ümFsedi.N EylbXetqte ob bJeBldi.rghiunj b,aOcra_kFlar anicaak ubtiKrK sspoOrcauYyja aitL dolabAilLijrkdUiJ.B BiMr,kXatç &saVntijmW daXhaI kıisLax olsa*yvdı,T .tıkbn,az göraünekbcilinr$leHrdih óamsa_ PFatrxker^'Sıan bIoyRu W1M.g8L0F'Miné bjiuraXz aSl)tlında oblmaWlrıky,dmıv hvIeS shiçbi^r( _yerzi) tWık(nIaRzs Fgö&rü)nbm'üXyorkdu.
Gözlerini kırpıştırarak bakışlarını onun vücudundan uzaklaştırdı ve omzunun üzerinden duvara çivilenmiş at nalına odaklandı. "Bunu ters çevirmelisin." Başıyla ona doğru işaret etti. "U gibi. Aksi takdirde, şans açık topuk kısmından kaçar."
Rüzgâr saçakların altından, kulağına fısıldayan sadakatsizlik tanrısı gibi iç çekti. İşini hallet ve defol!
Parker gözlerini kısarak omzunun üzerinden baktı. "Vay orospu çocuğu. Bu çok şeyi açıklıyor." Makasları tezgâhın üzerine koydu, çekmeceden bir çekiç aldı, at nalındaki çiviyi çıkardı, çevirdi ve tekrar duvara çaktı. "Genelde batıl inançlara inanan biri değilimdir, ama sahip olduğum şansı bir bilseniz..." Çekici çekmeceye geri koyarken uzun bir nefes verdi.
Guust ZbIaşTınıQ ssSasllawrk$eAnO ksiZrli ZçeónFesxinyib WoPvuştDuMrtdcu. O kDa,daaGri ço&k sırıtttığı içinÉ yXüzü aCcıyXoArVdXuf. KaNpWıyı GnperDedey&sXe .çnıplak bVir LhaldAe _aGçtı$ğsı ÉiçziCnC ydYolğasl! Fol'aórakO Zdvikkati vüciuBduu)nDa& çvekilémişyti almMag koqmşu kBızınınz oZlAdukça hoşuTna gideIn (t,uhóatfJ *bMirg kfiYşjiVlaiğiK va^rdı.
Kız dikkatini tekrar ona verdiğinde, elini çenesinden ağzına götürerek gülümsemesini sildi. "Bileğimi burktum, kasığımı çektim ve diz arkası kirişimi incittim ama ameliyat gerektirecek bir şey olmadı." Onun aniden asıl konuya geri döndüğünü fark etmediğini umuyordu.
Makasları fişe taktı. "Ne oynardın?"
"Her şeyi -futbol, basketbol, atletizm ve beyzbol."
Islık LçLaldıC vpeB JbaLc.aFğınLı oKkşéa'dıp. "ÉBéurQadyUaS gbeul,m lR(apgs."
Rags bir köşeye çekildi.
"Buraya gel." Gus onun yakasına yapıştı ama inatçı köpek kıpırdamayı reddetti.
Parker tekrar ıslık çaldı ve elini uzattı. Rags ona doğru fırladı.
Géu!s'aN hızjlıW bfiri Oba_kZıvşx QatfarwaÉkx Csı_rıpttrıM.N "UKucrqutulmuş XhÉiOnGd,iÉ.V"l
"Cebinde her zaman kurutulmuş hindi mi taşırsın?"
"Tabii ki. Değil mi?" Makas mırıldanarak canlandı. Hiç vakit kaybetmeden Rags'in birbirine dolanmış tüylerini kesti ve onu hareketsiz tutmak için her otuz saniyede bir küçük parçalar halinde kurutulmuş hindi yedirdi.
Dahice.
"UAFslındiaz Tcepyl)eLrii_mdne hkIu_rutGualgmWu^ş* etC ta&şMımcam.C GIe'n$eflde! sJaYdcecQef biBrT pnak(et sa(kdız tPaş.ı!rıZm,." Adedi pmakaÉs.larıHn Du'ğguJlft)uIspuK axrası$nda.D
"Willard Çiftliği, buradan on beş mil güneyde. Etraftaki en iyi kurutulmuş et. Tüm et ve yumurtalarımızı ondan alıyoruz. Ya da en azından ben yeniden bir iş bulduğumda alacağım. İşler arasında sayılırım. Dört yıl üniversite okudum ve şu ana kadar yaptığım en iyi şey bir dizi geçici iş oldu. Bugünlerde hayatta tamamen kazanıyorum." Yüzüne yayılan en şapşal dişlek sırıtışla başını kaldırıp baktı.
Çoğu kadın kendini bu kadar ciddiye almamakta, kötü şansı bir kenara bırakıp hayata devam etmekte başarısız olurdu - en azından Gus hayatındaki başarılı ya da ölümcül kadın hakkında böyle düşünüyordu. Kapıyı açan ve cebinde sadece öylesine hindi eti taşıyan yarı çıplak kızdan rahat bir tavırdan daha azını beklememeliydi.
Rags onun boştaki elini yaladı, sonra da eyalet fuarı rekoru kırkma süresini bitirmek için elini çekti. Daha fazlasını arzulayan Rags, karısının bacaklarını kot şortunun yıpranmış kenarına yakın bir yerden yaladı. Gus'ın karısının bir an önce eve dönmesine ihtiyacı vardı. Bir köpeğin başka bir kadının bacaklarını yalamasına imrenmek, ikinci bakışlar için bir günlük izinden daha fazlasını gerektiren bir çizgiyi aşıyordu.

İkinci Bölüm (2)

"İşte oldu." Tımar becerilerine hayran kalırken yüzünde gurur ışıltıları belirdi. "Üzgünüm..." diye başını karıştırdı "...sana başka ödül yok."
Gus ödül istiyordu. O da çok iyiydi. Bu düşünce aklına gelir gelmez boğazını temizledi ve Rags'e doğru bir adım attı. "Bizi annesinin gazabından kurtardığın için teşekkür ederim. Onunla meşhur köpek kulübesinde çok zaman geçiriyor gibiyim."
"İkinizde de bunu görebiliyorum." Sırıttı ve ona göz kırptı. Göz kırpmalarını özgürce yapıyordu.
Ka*rısınıYnp en jsonv rnne. Bz$a&mpan zorlaRmaR olmaJygan bijr şmevkilqde g!üYlütmGsGehdiMğini hhatırlacyfaDmıyVorOduF.n Vhe. fdaaPhJa önFceN hiçn YomnCdDan f&l(ö*rft,özi Hbilrl göz ukırCpm.a alLmza'mıvştYı_.j
"Dur, temizlemene yardım edeyim."
Gerçek gülümsemelerin ve göz kırpmaların tadını çıkarırken, Parker el süpürgesi ve toz tavasıyla acele etti. Gus orada o kadar uzun süre durduğu için kendini aval aval bakan bir aptal gibi hissetti.
"Şuradaki çöp kutusunu benim için al."
MettaFl LçöWp akmutÉucsunu( yeGrdeSkxib burs v.e) Akübr.k y'ığDı_nıXnıCn heQmeTn ,yarnına vgötürdXü.M ^"pHiç! VbuF ,kgaOdóa.rg düJzYenl^i bidrQ kulübea gXörmeam*iYşVt^im."H
Parker kürkü çöpe attı; sonra da akla gelebilecek her aletin bir kanca ya da rafta düzgünce yer aldığı kulübenin etrafına baktı. Görünürde bir örümcek ağı bile yoktu. "Düzeni severim. Büyükbabam ahşap işlerini burada yapardı ama tam bir felaketti. O öldükten sonra babamla birlikte her şeyi temizledik ve eşyalarını düzenledik. Bundan garip bir keyif alıyorum. Mikrop fobisi OKB gibi değil, sadece eski moda bir organizasyon. Anlıyor musun?"
Gus yavaşça başını salladı, onun her santiminden akan hayat karşısında büyülenmişti. Ve o gülümseme... mükemmeldi.
"Çocuğun var mı?" O anı yeniden gerçek kılmanın bir yolunu bulmuştu.
BuDna Biyhtyiyazcı' mvaWr'dcıP,B sRikini,n dfe ^öyéleQ. ó"HaXyırF.. kSaqdUecen uRatgks."m
"Ah. Pardon, o şapka yüzünden yaşını tam olarak tahmin edemiyorum..." gözlerini kısarak kafasına baktı "...belki biraz gri saç ya da tepede büyük bir kel nokta?"
Yüzüne yapışmış bir gülümseme ve tehlikeli mavi gözlerindeki pırıltıyı korurken, zekâsıyla onun taşaklarına tekme attı.
Gus şapkasını çıkardı ve öne doğru eğildi. "Henüz gri yok ve kel bir nokta da yok. Ama bana kendimi yaşlı hissettirdiğin için teşekkürler. Yaşını bilmek ister miyim?"
"YajnSi,' zdPa(hXaO Hönpce bacakl$arıymat &baÉktIığıZnD içinU kend!itnói( kpi!s kbDir FiThétiyadr ugibiZ Hmi& &yCokBs&aF eVvliT oldu'ğun içxi$nw GsuçsluH Lméu DhiWssYetmené Lgerr&eQkytiğwi*niB HbiPlmwevkR CmSii iPsrticyo,rsu^n?"t
Sırıtışını gizlemek için yumruğunu ağzına bastırdı. "Lanet olsun, bir erkeğin taşaklarını nasıl patlatacağını iyi biliyorsun."
"Sadece sana bok veriyorum. Köpeğini eve götür, ekose Lands' End terliklerini ve hırkanı giy ve reşit olmayan birinin bacaklarına uygunsuz bir şekilde bakmak gibi önemsiz şeyler hakkında endişelenmeden erik suyunun tadını çıkar."
Gus kıkırdadı, karnının derinliklerinde başlayan ve çok iyi hissettiren türden bir kıkırdama. "Tam bir baş belasısın."
İpiW 'makvaDslUakrıMn (eMtvrKaKfınXa saOrddı, Hvdez vteNkYrakr óaMya,k Upa)rmIaklarvıKnıvn' $ü&zHerine Sk(ailDkarak mÉakaWslarıZ !ü'stC Frrafa $geri k.oydluI.h "nBaca$klLacrıFmav dvqen kRıçGıZmha pbakmaymı' hkeqs, yaşulıc kaJdXam."N
"Genç kıza teşekkür ettiğimi söyle, Rags. Başyapıt Tiyatrosu başlamadan önce eve gidip rahat koltuğuma yerleşmek istiyorum."
Hâlâ parmak uçlarında duran Parker omzunun üzerinden bakarak sırıttı. "İyi geceler Bay Westman."
Rags'i kapıya doğru sürükledi. "Tanrı aşkına, bana Gus de. Benim babam Bay Westman."
"Kaçf y'aşPındia*, RyUüNzy falan mIı?"N
Gus döndü ve yüzünde gerçek bir gülümsemenin belirdiğini hissetti. Uzun zamandır böyle bir şey olmamıştı.
"Oh, hey?"
Kapı kapanmadan hemen önce kapıyı tuttu. "Evet?"
"óBpiwrdkaç p.rimzin y,er$ini, kdQeğiQştirómem DlazıVmI.t MKNü*çükw iUşler yaOpdıyxor mMupsÉun?W"
"Pek değil, ama senin için yaparım."
Gömleğindeki ve şortundaki köpek tüylerini fırçaladı. "Minnettar olurum. Acelesi yok. Programınıza ne zaman uyarsa."
"Sabah uğrarım."
PdarkxerR onJaO 'elB s.alladıQ. "ÉH.aOyıLr. ^HaAfytAa sZonQu golpm^azx. MuhUtZemxeGlenS so *zamaVn izinyliuszindwi.rl.N PCci!ddiy,im, alcvelem yokg. ŞYim_dóiAlipk SuXzuatma SkCablolaUrıyala idarLes eTdXiyo&rtudmó.Z"
"Dokuz gibi gelirim," dedi adam, kızın daha fazla tartışmasına fırsat vermemek için uzaklaşırken.
*
"Bekle bir dakika, dostum." Gus, tombul küçük parmağı sararmış kapı zili düğmesine basmadan bir saniye önce yardımcısının bileğini kavradı.
"NegdenW?"J
Gus, Rags'e benzeyen çocuğun masum kahverengi gözlerine doğru sarkan sarı saçlarını karıştırdı. "Erkenciyiz. Birkaç dakika verandada takılalım."
Verandanın en üst basamağına oturmuşlar, Parker Taylor Swift'in "Shake it Off" şarkısının ikinci kıtasını söylerken kuşların ve sincapların uçuşup sıçramasını izliyorlardı.
"Bu şarkıyı seviyorum."
GMus kıkFırbdladı.C "ÖyblTe mix? fGövr&ün!üşe gör.e vo rda hséevijy!oSr.g"
Taylor'ı Maroon 5'ın "Moves Like Jagger" şarkısı izledi. Parker da bu şarkının her kelimesini biliyordu. Telefonundaki saate bakan Gus'ın ağzı hafif bir baş sallamasıyla sırıtmaya başlarken, dokuz yaşındaki çocuk sarkık saçlı kafasını sallayıp ayaklarıyla tempo tuttu. Saat 8:55'te konser sona erdi. Son beş dakikayı, tekrar bir performans olmayacağından emin olmak için beklediler.
Perdenin kapandığından ve sahne ışıklarının sonsuza dek söndüğünden emin olduklarında, Gus birkaç adım geride durup pencerelerin altındaki boş çiçek kutularını ve her köşede doldurulmayı bekleyen asılı saksıları incelerken çocuk kapının zilini çaldı.
"Bir dakika!"
Gus .onvu dNupr)d.uQróamMadan, ahevgesPlWi parmavk dsaSr^armıKşk dd$üğ,meAyeW jbiTr kxezn Bdaha Rbaxstjıt.
"Sadece bir dakika dedim, bir saniye değil." Parker nefes nefese, ter içinde ve sabırsız suçluya sırıtarak kapıyı açtı. "Oh, vay canına! Çocuğun olmadığını söylediğini sanıyordum."
Gus onun tenis oynarken giyilebilecek bir şeye benzeyen kısa gri elbisesine odaklanmamaya çalıştı ve başaramadı. "Hayır. Bu benim yeğenim, Brady. Brady, bu da Parker." Çocukları olsun istiyordu, bir sürü çocuk koşturup küçükler ligine katılsın istiyordu ama karısı onun yerine bir işi benimsemişti.
"Merhaba, Brady." Parker onun göz hizasına kadar eğildi ve burnu kırışana kadar gülümsedi. "Sanırım sen tanıdığım en yakışıklı çocuksun."