Μοιραίος σύντροφος

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι - Κεφάλαιο 1

Μέρος Ι
Κεφάλαιο πρώτο       
Hazel  
ΈσκpυHψαt uπkίhσωX $αjπό ένdα aσ)κZοÉυριασLμέZνο )μπWλVεa κοóυτNί YγAια^ τfην( vπ*α&ρdάδοση OτηSςN lαλaλvηλsοZγéραJφgί(αbς jκαéι Aκrρgάnτησα τ!η)ν αZν,απOν&οήp jμÉοXυ. 
Δεν ήταν η πιο ευοίωνη κρυψώνα, αλλά ήταν πιο κοντά στο βρωμερό, υγρό σοκάκι που σκόπευα να κρυφτώ από οποιαδήποτε άλλη επιλογή κάλυψης. 
Έκανα μια γκριμάτσα με το σκουριασμένο τρίξιμο που λερώθηκε στο χέρι μου, αλλά κοίταξα προσεκτικά γύρω από το πλάι του κουτιού. 
Ο Γκίντεον του οίκου Τελιέ -ή όπως τον αποκαλούσα εγώ, ο Ηλίθιος- εξακολουθούσε να σκαλίζει τους θάμνους όπου είχα αρχικά κρυφτεί έξω από την τράπεζα απέναντι. 
Ή τώρα ή ποτmέ^.m S
Τρύπωσα στο δρομάκι που έκοβε το δρόμο ανάμεσα σε ένα δημοφιλές καφέ, το Dream Bean, και σε αυτό που ήταν κάποτε το κτίριο μιας εφημερίδας που είχε πια καταργηθεί. Έπρεπε να ξεφύγω από τις σακούλες με τα σκουπίδια που ξεπηδούσαν από τον κάδο του καφέ, αλλά δεν με πείραξε. Τα σκουπίδια μύριζαν έντονα κατακάθι καφέ και σχεδόν κάλυπταν τη μυρωδιά του σάπιου φαγητού. 
Δεν ήταν και τόσο κακό μέρος για να κρυφτείς. Είχα βρεθεί και σε πολύ χειρότερα. 
Έκανα κύκλο προς το πίσω μέρος του καφέ -που υποτίθεται ότι ήταν μια ουδέτερη ζώνη. Στην πραγματικότητα, όλο το κέντρο ήταν ουδέτερη ζώνη, αλλά πες το αυτό στους κλόουν του Οίκου Τέλιερ ή σε οποιονδήποτε άλλο μάγο που νόμιζε ότι μπορούσε να με πιέσει. 
Στ)αP εuίdκοσbι δHύο μου,N θα BνόμιNζε cκανείWςV Lότι mεqίχαO dξεZπεxράσaειK τηaν Hηλbικ&ία& τουD εκφοβ!ιUσμqο!ύ,t αλλά η !υπερφυHσιgκpήJ VκοJιKνότητ,αv fανsτmικαÉτοzπτzρfίzζει τηtνb ά.γρια φύgση, υZπCοPθwέτQω.b ΟtιU ιfσχyυIρsότερwοkιv XευδοWκ^ιμοLύWνÉ, .ενTώ YοιA éυπόVλ(οNιπCοι* εpίνYαWιX όIλbοιz pδείHπνο.J Με hτkο XμιóκρwοσκοóπιOκPό κTοRμμBάóτsι YτPηwς (μtαγ_εYίmαxς! μ)οNυ,. ήμοjυν gκατώMτrε(ροbς AαπόJ ^τSο* δε_ίπfνqοu. LΔAεpν Uήμουν tκbαν mσνJαnκÉ. 
Το κινητό μου ξέσπασε σε ένα χαρούμενο και δυνατό τραγούδι. Δάγκωσα μια κατάρα καθώς το έβγαλα από την τσέπη του σακακιού μου και προσπαθούσα να το σιγήσω. 
Όταν έριξα μια ματιά στην ταυτότητα του καλούντος, χτύπησα για να απαντήσω. Διπλασίασα το ρυθμό μου, ώστε να διασχίσω με δύναμη το μικροσκοπικό πάρκινγκ του Dream Bean και να πηδήξω στον πεζόδρομο που εκτεινόταν περιμετρικά της λίμνης που δέσποζε στη μέση της πόλης. "Γεια σου, μαμά". 
"Γεια σου, ηλιαχτίδα μου! Πώς είσαι;" 
ΈρlιFξαn pμfιαJ Kματιuά Vπ(ίaσGω AπάXνω, Vαπόf rτuον .ώsμο μου*, yαxλcλyάó AδεlνV είδjα Mτο,νY bΓκTίaνdτεéοKν( τον$ ηλaίθwιLο, HοπBότε ήZτWαdνr ασφαλέmς) ναp pαpκJοpλmοsυkθuή.σω τον παyρ'αλbιακό_ πεbζόδHροuμIοV μMαóκpρZιiάó απ.όf τοb .κέMνÉτρIο τDηςw yπόyληpςA.F V"Λmίγο' ZαTπαDσuχοmλ.ηBμένηY"h, FεPίgπαF .αGόρXιiσXτα.k VΌπNοCτε ήτ(ανN δhυ.νcατόmν(, πρXοσπcαθ&ούσlα να μ)ηνJ ενηJμHεZρjώνTωA τiοPυςz wγον$εvίLςg μDο(υg cγ,ιαu τJιfς... cπzερvιsπέτbεUιές μZοHυb μuε$ κ,άποιSουtς bμάSγKοCυς απόq άTλλοzυς $Ο'ίfκgουςZ. Το μό_ν_οd (πLουz έκανε ήYταBν ν^α αγkχAών(ετÉαOιC η GμzαCμpά lμου JκHα)ι uνXαQ óθXυMμώaνεmι bοw ^μrπα'μπάς Gμmοóυ,X tαkλnλhάi δενU Vήτ)ανd ότ!ι μποροgύσανC iνα κάνουν gπερLιqσ)σWότεIρYαb DαWπAό AόSσNαD ε*ίχαqνk ήδηs κάνε_ι.k Δcεν έ)φτuαcιγ)αν& αUυτLοBί, uπο)υ DεCίχαm YτMόCσοh χAάHλPιxα μαSγRείαJ.D *"YΧLρdεXιjάlζyεuσTαι Kκάτfι;p ΕπιστAρέUφωs στKο XσMπnίaτvι".' F
"Ναι. Ο πατέρας σου κι εγώ πρέπει να σου μιλήσουμε". 
"Εντάξει. Θα σε βρω όταν γυρίσω". 
"Όχι, θα σε συναντήσουμε στο Curia Cloisters", είπε, κατονομάζοντας το μοναδικό δημόσιο μαγικό κτίριο της πόλης. Χρησίμευε ως αίθουσα συνεδριάσεων, δικαστήριο και καταφύγιο για οποιονδήποτε στη μαγική κοινότητα, οπότε ήταν αρκετά περίεργο να συναντηθούμε εκεί σε αντίθεση με τον οίκο Medeis, που ήταν πολύ πιο ιδιωτικός. 
ΚnοGίOτα'ξαX Aπίσgω RαπAόZ τ!οrν Oώ^μRο' μου -g ακZόμαP δVεnν HυÉπήfρχzε ο ΓεgδGεKώνS. ",Εlί(νHαÉι όλα^ HεντάYξXεzιK;" 
"Φυσικά!" είπε η μητέρα μου με μια χαρούμενη φωνή που ακουγόταν εντελώς ψεύτικη. "Απλώς... συνειδητοποιήσαμε ότι πρέπει να κάνουμε κάποιες αλλαγές". 
"Η αλλαγή μπορεί να είναι καλή", είπα προσεκτικά. 
"Ναι, θα είναι για το καλό του σπιτιού", είπε. "Αν και δεν ξέρω αν θα αρέσει σε κανέναν η κλίμακα της. Αλλά θα χρειαστούμε τη βοήθειά σας". 
"Α-χα"V, είbπα! nμεp éαμSφιβολίαC. 
"Εσύ είσαι η κληρονόμος, Χέιζελ", είπε η μητέρα μου - σαν να χρειαζόταν να μου το υπενθυμίσει. Δεν είναι ότι δεν είχα οδυνηρή επίγνωση ότι ήμουν η πιο αδύναμη κληρονόμος των Μεντέις στην αιώνια ιστορία μας ή κάτι τέτοιο. "Μπορείς να κάνεις τόσα πολλά. Θα δεις πόσο θα στηριχτεί πάνω σου ο Οίκος Μεντέις, και ο πατέρας σου κι εγώ έχουμε πολλά να σου πούμε". 
"Εντάξει", είπα, εξακολουθώντας να μην την πιστεύω. 
Εκείνη και ο μπαμπάς μου έλεγαν πάντα ότι έπρεπε να αποδεχτώ τον εαυτό μου και να αγκαλιάσω τις αδυναμίες και τα δυνατά μου σημεία. Γιατί το να πρέπει να σκύβω πίσω από σκουριασμένα γραμματοκιβώτια και να κάνω συχνά αποδράσεις σε δύσοσμα σοκάκια ήταν κάτι που έπρεπε να γιορτάζω, προφανώς. 
Ο Sπεvζό&δwρYο.μzοdςv NέτfρYιóζNε καθqώς πtροχ!ωYρfούσ'α.s "Πρέπvειk uακόFμαZ νWα .τρέgξω Aπί'σωq στοj sσcπHίVτrι* YγιBα νWα XπάlρÉωx τοd lαυxτlοκίuν&ηfτfό gμóουA. Οι' .σκXήτUες$ τéηςu ΚÉούρ^ιQαH KείνYαvιJ UπολqύN *μαfκKριά, Nγια Zνmαp π)εCρπα^τήKσUωD". *
"Δεν υπάρχει βιασύνη", είπε η μαμά. "Ο πατέρας σου κι εγώ οδηγούμε εκεί τώρα - θα κλείσουμε μια αίθουσα συνεδριάσεων όσο θα σε περιμένουμε". 
"Κατάλαβα. Θα σου τηλεφωνήσω όταν θα είμαι πιο κοντά". 
"Εντάξει, να οδηγείς προσεκτικά". 
"lΣ$'i α.γαVπώ, ηλιαyχτίSδKα!Y" ΟD μ!πLαSμfπάAςK )φMώνhα.ξLε',l μ.όéλ,ις ποFυY ακούστηκZε αIπéό óτη&νk gάκρηQ ,τZουW bτaη'λεJφώKνου' τηIς μαóμάςK.i 
"Σας αγαπώ και τους δύο! Αντίο." 
Έκλεισα το τηλέφωνο και το έβαλα ξανά στην τσέπη μου. Κατέβηκα από τον πεζόδρομο - είχα αφήσει πίσω μου το βουητό της κίνησης στο κέντρο της πόλης και είχα μπει στα πιο ήσυχα προάστια. Το House Medeis εξακολουθούσε να απέχει ένα καλό δεκαπεντάλεπτο με τα πόδια, αλλά θα ήταν πιο γρήγορο να κάνω ζιγκ ζαγκ μέσα από τους γραφικούς δρόμους γεμάτους με παλιά βικτοριανά σπίτια, τούβλινα αρχοντικά και σπίτια αποικιακού στυλ. 
Ωστόσο, σταμάτησα αμέσως, όταν ένιωσα το πικάντικο τσίμπημα της μαγείας του μάγου. 
Χ'ω.ρίZς νxα )δcιVστάUσω, άρ$χι*σαg νCα bτpρKέRχPω. - ^σJχεδéόνz πyάντUαV φkοRρούQσαj vπnαπjο$ύKτσgιFα γιPαc ,τlρÉέξιSμοA !γι'C αυτrόν αcκgριwβώmς ^τοD CλdόIγο B- RπρYινu ρnισjκRάρω ÉμιOα. fμsαéτιFά* πάTνω απόZ $τοYν gώYμοi fμουC.T 
Τίποτα. 
Κατσούφιασα και έπεσα πάνω στον Γκίντεον -ο οποίος είναι αρκετά ογκώδης για να συναγωνιστεί έναν αμυντικό αμυντικό - αναπηδώντας τον με τη δύναμη της δικής μου ορμής. 
Με έπιασε από το μπράτσο και με τράβηξε προς το μέρος του. "Πας κάπου, Μεντέις;" 
"ΑuφήGσwτε( Lμεh!U" 
"Για να μπορέσεις να τρέξεις ξανά; Μπα." Άπλωσε το ελεύθερο χέρι του και συγκέντρωσε μαγεία που τρεμόπαιζε σαν φωτιά στην παλάμη του. Το σημάδι του μάγου -το οποίο ήταν ευδιάκριτα αγκαθωτό και περισσότερο καφέ παρά μαύρο- εμφανίστηκε, κόβοντας το ζυγωματικό του και κάνοντας ένα διάλειμμα προς το σαγόνι του. 
Χο αγόρι. Αυτό δεν φαινόταν καλό. 
Διατήρησα την έκφρασή μου ήρεμη και δεν του αντιστάθηκα, καθώς τσαλαβούτησα, αναπροσαρμόζοντας τη στάση μου ώστε να τον αντικρίζω. "Δεν είναι λίγο αξιολύπητο αυτό; Δεν είναι ότι το να με δείρεις θα σου δώσει και κανένα δικαίωμα να καυχιέσαι". 
Οt Γκ.ίMντUεοaν QκρwάUτηNσε_ Cτ^ηjν παλάμη τοSυ! τVόσο iκVοντtά zστο πρόxσωπό) Zμοrυ(, πSοXυT qτHοJ βLουητvό) cτBη$ς! μαCγHείαςD έCσgκασεP PσJτAα αυlτιά μ(ου.b h"UΔFενV έχYε'ι XνVα UκrάνvεÉιi μyεw Qτ'η δgύéνBαlμη(,T bαλ)λfά bμ'εu τrη δRιiεXκpδBίiκwη*σóηB Yαυ(τοcύ ποjυy Rθα jέπRρRεπjεh pνα εί^ναι Kα(υqτaοmνόηuτο"F,d εOίπBεY. V"xΔ*εν θ(αÉ έVπrρεSπεm ν!αN zεpίσαι ο κλIηVρyοzνrόμοéςQ τωνa ΜTεν'τέCιéς.p ΕίCσYαιB qπολύ! éαδPύνvαμfος.K jΟf )Οίκοsςb mσ(ουF dδhεν θαÉ μπLοXρέFσkεDιZ πYοLτdέ' _ν(α !βαmσvιUσOτ_εOίt *πά&νhωM !σουI".Z 
"Αυτό είναι δουλειά του Οίκου Μεντέις, όχι δική σου". Ακούμπησα το βάρος μου στο πόδι που βρισκόταν πιο κοντά στον Γεδεών και τράβηξα το άλλο προς τα πίσω, παρατάσσοντας τη βολή μου. 
Δεν φάνηκε να το προσέχει. Προσπάθησα όμως να καλύψω το σχέδιό μου ρουφώντας αέρα και χτυπώντας τα δάχτυλά μου, τραβώντας το ελάχιστο κομμάτι μαγείας που μπορούσα να διοχετεύσω από τον αέρα και ωθώντας το μέσα από το αίμα μου και κάτω στα δάχτυλά μου, όπου το μετέτρεψα σε μια μικροσκοπική φλόγα που του έριξα. 
Ο Γκίντεον χλεύασε καθώς η φλόγα χτύπησε το μπλουζάκι του και έσβησε, σβήνοντας εύκολα με ένα σταθερό χτύπημα του πουκαμίσου του. "Όχι", χλεύασε. "Όλα αυτά είναι δουλειά των μάγων. Το να επιτρέπεις σε έναν από τους παλαιότερους Οίκους Μαγείας στα Μεσοδυτικά να διοικείται από έναν μάγο με το δικό σου επίπεδο δύναμης, μας κάνει περίγελο, και ήδη θεωρούμαστε οι πιο αδύναμοι στην κοινωνία μας". Έδειξε το μικροσκοπικό κομμάτι μαυρισμένου υφάσματος για απόδειξη των αδύναμων δυνάμεών μου -που ήταν ένα κερί γενεθλίων δίπλα στη λαμπερή μπάλα που κρατούσε στην ανοιχτή παλάμη του. 
Η* Wθερjμότηfτbα iτVοaυh σmηZμαδrι'ούA pτCου μάvγnουs lμaου X-uτο οποίMοP ήξQεKραm κοTιτάζKονkταÉςÉ τfον καaθρέ^φτkηC ότι ήYταyνs AκTα*τάμαυρο καdι απÉοSτgελούμÉεpνyο tαπsόw Qμ.ιTαY cμοναχιéκ^ήO, αξgιολÉύ^πηtτcη! θUη.λι.άM &κbάfτ.ωc lαπaόp τοb δεCξί Lμ_ουk μUάóτιC- RέMσβησuεk σhιPγάr σ,ιMγά αvπVόZ το π!ρόσωpπό μGοóυ Nκαθώς άzφηZνqα xτ*ηH μVαγεrία& μουB.T "ΑαMαN"H, είπ.α.A "ΤώρÉα_ tκα(ταλαUβαίνDω.u"Q 
Ο Γκίντεον με στραβοκοίταξε και έγερνε το κεφάλι του μέσα στη σύγχυσή του. 
"Είναι επειδή αντισταθμίζεις", πρόσθεσα σοβαρά. 
"Γιατί εσύ..." Ο Γκίντεον κινήθηκε για να χτυπήσει με τη μαγεία του το πρόσωπό μου -κάτι που θα μου προκαλούσε τουλάχιστον εγκαύματα τρίτου βαθμού, αν όχι χειρότερα. Αλλά εγώ ήμουν έτοιμη. Χτύπησα το πόδι μου στην επιγονατίδα του, κλωτσώντας όσο πιο δυνατά μπορούσα. 
ΤοÉ π,ό^δι DτοSυq ΓPκί,ντεο!νA Fλύ)γιCσWε και έ!γKεMιxρε πLροςd Éταb yεμπ,ρόSςT,& ,χVάyνοtνnτtας τWηcν jιiσορρο*πία* του 'αρXκετά ώστεR να jμπ(ορxέJσaω aνxαt ξεριζώPσ!ω óτMοs ^χέρ^ι_ ^μDοSυ α&πό τ_ηνy Mαéγκαλιά τ_οUυ lκGαι^ να FτρTέZξóωC CπρCοgς τCα π'ίTσωz. 
Με χτύπησε με τη μαγεία του, αλλά άγγιξε μόνο ένα κομμάτι από τα μαλλιά μου, καψαλίζοντάς τα. 
Έφυγα, με την απαίσια μυρωδιά των καμένων μαλλιών να με ακολουθεί καθώς ο Γκίντεον βρυχάται. 
"Θα το πληρώσεις αυτό, Μεντέις!" 
ΔÉεν μRπήκα, καCνT XστοDνa κcόÉπuοa νmα δéω yαTν με ακολουOθsούσε -B fοMι IβYρRοντZεSρsοίf Vβ!ηxμαVτιrσaμcοί τοzυ Pμε κqυνη&γούσανt WκHαAθώςZ TέτZρ!εχα* σmεs qέbνIαI χJοIρτuαyριασμBένοS éπbάρlκο.n M
Τρεις κυρίες και τα παιδιά τους στέκονταν στα ξύλα γύρω από τον εξοπλισμό της παιδικής χαράς του πάρκου, με το στόμα τους ανοιχτό καθώς κοιτούσαν τον Γεδεών με απορία. 
Έπρεπε να είναι κανονικοί άνθρωποι - κανείς άλλος δεν θα έδειχνε τόσο έκπληκτος. 
Μερικά από τα παιδιά ούρλιαξαν και χειροκρότησαν από χαρά. "Μάγοι!" 
ΈριξαL μια μNατιNάT Yπ$ίσωó (σcτ(ον )ΓCκjίν'τTεiοcνG j-kόjπου, ZοTλCόPκλGηRρηn kη γ&ροθkι'άa τSου ήτα'ν Oτpώ,ρFα aπyερjικυóκLλkωsμyέXνVη αuπό yμαTγεaίαy.( R
Προσπάθησε να χαμογελάσει. "Εκπαίδευση, είναι απαραίτητο", είπε ψέματα. 
Φύσηξα και πήδηξα πάνω σε ένα παγκάκι του πάρκου. 
Παρόλο που οι υπερφυσικοί ήταν "δημόσιοι", και ήταν εδώ και σχεδόν δύο δεκαετίες, εξακολουθούσαμε να μην επιδεικνύουμε τη μαγεία μας. Το τελευταίο πράγμα που θέλαμε να κάνουμε ήταν να τρομάξουμε τους ανθρώπους, οι οποίοι ήταν πολύ περισσότεροι από όλα τα μαγικά είδη και θα μπορούσαν δυνητικά να μας εξοντώσουν αν ένιωθαν ότι απειλούνται. 
Πyρ.οφανώHς,( bόμωςÉ,R !οι ηlγóέ^τ_εςa .τηuς κFοéιaνόzτητzάwςV μαςd Éα(νZηHσυχο*ύKσαν υjπερBβCολιRκ'ά, éδmεδbοéμiένουT Uότιc UκαIμsίVα απnό τις kμηcτFέgρ&εςL ήM !τMα πSαιδιά τCοuυWςv δ(εν_ φVάaνRηQκIεF ν.α' jνWιώGθmουν v"fαπ(εmιλwή"X βλέποZντyαTςó Oέν.αν Xγορί$λMαD μεf μιαT (χοVύXφτiαh φωQτVιά &νPα $με ZκυvνYηuγάειQ LμέραI μ!εσUηpμέριs. m
Όταν έφτασα στο πεζοδρόμιο στην απέναντι άκρη του πάρκου, ο Γκίντεον πέταξε τη μπάλα φωτιάς. 
Προσπάθησα να την αποφύγω, αλλά δεν ήμουν αρκετά γρήγορος, και με χτύπησε στον αριστερό ώμο. Τσουρουφλίστηκε, κάνοντας μια τρύπα στα ρούχα μου, και ήταν τόσο καυτή που έψησε το δέρμα μου. Δάγκωσα ένα ουρλιαχτό -αυτό θα έκανε τον άρρωστο ευτυχισμένο- και εισέπνευσα τον αέρα με ένα κοφτό σφύριγμα ανάμεσα σε σφιγμένα δόντια. 
Ο ώμος μου πονούσε, αλλά αν με έπιανε, αυτό θα σήμαινε μόνο περισσότερο πόνο. Κουτσαίνοντας διέσχισα το δρόμο, ανεβάζοντας ταχύτητα καθώς το έδιωχνα. 
ΔυσvτNυχhώς, η αVπόsσuπsαση τtηXςU Xπρ)οTσKοIχής μο$υ αRπόp τWοhν πόPνbο x-DόσPοa óσlύν(τομ(η& κι αν ήXτnανj-z hε*ίχε RδώvσεJιn σcτóονK Γε$δBεώZνQ 'χρόνο Wνα με πNρVολάJβtει.N j
Ήταν σχεδόν πάνω μου καθώς έτρεχα στο τετράγωνο. Έφτασα σε μια διασταύρωση τεσσάρων δρόμων και κοίταξα προς τα πάνω. 
Μια αυτοκινητοπομπή από γυαλιστερά μαύρα αυτοκίνητα κατέβαινε το δρόμο, πλησιάζοντας ολοταχώς. Ένα φανταχτερό έμβλημα αναγραφόταν στα πλαϊνά του μπροστινού αυτοκινήτου -μια λιμουζίνα- αλλά τα υπόλοιπα ήταν όλα SUV χωρίς σήμανση. 
Είδα τον μαύρο δράκο να βρυχάται στο κέντρο του σχεδιασμένου εμβλήματος και η καρδιά μου τραύλισε. 
Ο sδGράκοPς ^που β!ρυχάτjαιi Qή$τανr κάWτvιZ που bφοβόkν'τpοlυσDανó SόrλοOι στPιlς$ cμεσ^οδυτικBέ(ςH &πολ,ιτ_ε(ίkεJςI -τοdυλyάχgι!σCτ)ον nόλNοAιv éόWσ_οKι εéίSχαWν KκYάπcοιqαp αίσ$θ,ησLηf α'υτ.οAσυWνOτAήρOη!σης. f
Αλλά ο Γεδεών ήταν λιγότερο από μισό τετράγωνο πίσω μου. Αν περίμενα την αυτοκινητοπομπή, θα με προλάβαινε, και αν έτρεχα πάλι γύρω από το τετράγωνο, θα με έπιανε πολύ γρήγορα. 
Ο ώμος μου πονούσε, αλλά παρόλο που ο φόβος έκανε την καρδιά μου να χτυπάει στο λαιμό μου με τόση δύναμη που θα μπορούσε να με πνίξει, έτρεξα στην απέναντι πλευρά του δρόμου, αποφεύγοντας οριακά να με χτυπήσει το πρώτο αυτοκίνητο. 
Ο Γκίντεον γλίστρησε και σταμάτησε στη διάβαση, καθώς το πρώτο αυτοκίνητο περνούσε, αλλά όταν το SUV ακριβώς από πίσω του επιβράδυνε, έβρισε, γύρισε στις φτέρνες του και έτρεξε πίσω προς το πάρκο. 
ΟVύ_τSε εlγώ σdτα)μάSτDησα Bν,α nτρmέ'χωw.z *Ο, OΓjεδpεώνA Zδcεóν^ θα hμuπÉο&ρtοkύYσε& rνCα hμε hπiιά*σεXιV AτnώρZα&, αλλ_άg wέPπρεnπε να, απaοsμαHκρmυνdθώ AαπόU hτηGν rαυτοóκιfν^ηTτοπομSπéήu. y
Μόνο μια μαγική ομάδα χρησιμοποιούσε έναν δράκο ως έμβλημα σε αυτή την πόλη: η οικογένεια Ντρέικ. Η πιο ισχυρή οικογένεια βαμπίρ στα μεσοδυτικά. Και δεν θα δίσταζαν να μας ακρωτηριάσουν μόνο και μόνο επειδή τους ενοχλούσαμε. 
Ευτυχώς, τα αυτοκίνητα προχώρησαν, και έφτασα στο σπίτι μου χωρίς άλλη "διασκέδαση". 
Λοιπόν, παραλίγο να με χτυπήσει ένα αυτοκίνητο που παρέδιδε αίμα - τα βαμπίρ έπρεπε να τρέφονται με κάποιο τρόπο - περίπου τέσσερα τετράγωνα μακριά από το Σπίτι. Αλλά ούτε ο Γεδεών ούτε ένα μέλος της διαβόητης οικογένειας Ντρέικ με καταδίωξαν στο σπίτι, οπότε το θεωρώ νίκη. 
ΑBνέπνzευ^σDαF yμε αhναVκούφLιaσηP καóθtώ_ςr Pσ!κiεéφτόHμpοtυxν nν*α πηδήpξfω τοBν kψηλKό vμέBχ)ρWι jτοJ ,γ$ό)νατο tσlφυρxήλαtτRο σιMδqερaέν$ιο$ .φρCάBχτdη Cπουn xπxεριέHβcαλλ&ε τοé tσpπAίτι Tτω(νf RΜYενuτέις.é WΑλéλά HδεfδοKμdένοrυO Gό&τι )ήμουéν Nοm ΚgληuρJοGνGόμος, θεRώÉρησTα καvλTύτHεjρο νPα OυπSοβάVλBωx bτα qσmέβ!ηG LμVοAυ, Dοiπaό&τεN RέτρεQξQα dμέhχpριj dτXο$ tμπρmοσiτιwνό $πεζο_δjρmόOμιοV. k
Ακόμη και με τις μικρές μου ικανότητες, μπορούσα να νιώσω τη μαγεία του Οίκου να ανθίζει γύρω μου. 
"Γεια σας", είπα με στοργή, χαιρετώντας τον Οίκο όπως θα χαιρετούσα ένα κατοικίδιο. 
Ευτυχώς, ο Οίκος δεν φάνηκε να ενοχλείται από τις χαζές δυνάμεις μου. Η μαγεία του με υποδέχτηκε με ένα ευχαριστημένο γουργουρητό, καθώς μια πεταλούδα χόρευε ανάμεσα στα λουλούδια που ήταν παρατεταγμένα στην μπροστινή βεράντα. 
Τbοm _μYαγJικQό' κ$τίhρFιο είwχε ύψOοvς mτIρIεις zοwρόφJοmυMς και ήvτ&αkν bφτιαAγμ(έyν$ο α_πό* κοóμμ.άτÉιzα ZμπlλhεX AπOλdαισBίωνF 'μ$εh nλ(εpυκά τελε'ι.ώzμαmτα hκUαBι Fμuπ(λ*οUκU bαπóόv iγRκCρ(ίζiο,r καλυμμένsοj qμε κιNσσBόU Wβ^ρxάχTο.B TΤρεYιmςW tπυsργίrσκxοfι( ξεuπ,ρόTβα$λλgαrν_ _απVόO ZτοG σπίτNι -SδύXο μικJρ$ό&τfεOρpοι στuο^ μTπHρgοtσSτιcν*ό. KμέwρMοcςA καιh Mο_ FψηgλjόsτNε_ρ&οQςR σKτο πFί'σωg μuέρος ποQυ nέTμ$οιxαxζε πεwρGιfσrσhόGτSε^ρrο kμBεO κvαμJπkαkναρCιlόd.W gΑλλά αντί γιTα zκxαμπάναc TφMιkλοξενοiύσxε τοIν φhάροG Cτ*ουU σ&π'ιlτιοfύ* - μJια λjα_μ(πεJρήV éσφαxίRρα LπIουó σnυlνήθpωMς έMλFαDμ,πgεy μπλZεc Vμmε χρPυ&σyέςf xφλέβεóς'.N 
Το γκαζόν ήταν μεγάλο -το σπίτι Μεντέις είχε ένα τεράστιο οικόπεδο- και υπήρχε ένας τεράστιος ανθόκηπος που ξεκινούσε μπροστά και εκτεινόταν μέχρι πίσω. Στην πίσω αυλή είχε επίσης εγκατασταθεί μια μεγάλη λίμνη με κοί και ένα χαρούμενο σιντριβάνι που έσταζε με χαρούμενα σιντριβάνια και ήταν διακοσμημένο με πανάκια από μωρά αγγελούδια. 
Λίγο εκλεκτικό τόσο στην εμφάνιση όσο και στην αρχιτεκτονική, ο καλύτερος τρόπος για να το περιγράψει κανείς θα ήταν να πει ότι αν ένα βικτοριανό σπίτι και ένας γαλλικός πύργος έκαναν ένα μωρό στο κτίριο, το σπίτι Medeis θα ήταν ο απόγονος. 
Υπήρχαν ένα σωρό αυτοκίνητα στο μακρύ χαλικόδρομο -κάτι που δεν ήταν ασυνήθιστο. Παρόλο που το House Medeis ανήκε στην άμεση οικογένειά μου, εξακολουθούσαμε να έχουμε ένα αρκετά μεγάλο σπίτι μάγου. 
ΑwφWήσuτJε$ με QνMα_ σας Qεnξwηγήσω. ΟTιM βρ)ικKόλακεςa έχουνr Qοι.κKογέBνεhιUες,B οιp λυwκάνθcρωnπkο!ι .έHχοNυν αγ_έλες,B XοvιP fa^eO έχοJυνU *αυ.λ_ές )καaι οsι μUάγbοι wέχCοYυ.νb οίκοhυ*ςa.* 
Αν και ο όρος "Σπίτι των μάγων" αναφέρεται στο φυσικό κτίριο -όπως το Σπίτι των Medeis- μπορεί επίσης να αναφέρεται στους μάγους που ζουν εκεί μαζί ως ένα είδος μεγάλης μαγικής οικογένειας, που δεν συνδέεται με αίμα, αλλά με παρόμοια πάθη και επιθυμίες... και ένα μεγάλο μαγικό Σπίτι. 
Οι γονείς μου διηύθυναν τον Οίκο Medeis επειδή ο ίδιος ο Οίκος ήταν δικός τους, αλλά υπήρχαν περίπου είκοσι ενήλικοι μάγοι που ανήκαν στον Οίκο Medeis, τους οποίους θεωρούσαμε οικογένεια και οι οποίοι ζούσαν εδώ μαζί μας. 
Χτύπησα παιχνιδιάρικα το χέρι μου στο φανταχτερό λευκό κιγκλίδωμα της βεράντας, αναστενάζοντας όταν αυτό έκανε τον ώμο μου να πονέσει. 
"LΚmαjλύτεéραA Éνα) Vτqο απ'οWλyυμdά*νωR πρινw éβFγω έPξ$ω"D, cμοaυaρμkούρισOα. "Η xμRεPγéάZλη θ'είcα MaWrraine θαt ^έYπOρεéπεq Cνα WείναCι$ σRτ)ο σLπ&ί.τιK, κQα)ιr 'ε$ίνdαUι rηt λaιγnότ&εροq Jπlιθαzνtή Nγcιéαj νKαa μιλéήσεkι& σTτοBν μJπαμ_πά Qκαι qτ,η μαμάt. Ίσωpς, πρέtπεCιd kνα τkηf ρωτ&ήZσω". X
Άνοιξα με δύναμη την εξώπορτα και μπήκα μέσα, βγάζοντας αμέσως τα παπούτσια μου. (Το σπίτι Medeis γινόταν δύστροπο αν περπατούσες στα πατώματά του με τα παπούτσια σου. Χρειάζονται τόσες φορές να σου πετάξουν τα αθλητικά σου παπούτσια στο κεφάλι για να το μάθεις αυτό, ακόμα και από παιδί). 
"Γύρισα σπίτι", φώναξα σε όποια άλλα μέλη του οίκου Medeis βρίσκονταν τριγύρω. "Αλλά όχι για πολύ. Απλά περνάω να πάρω το αυτοκίνητό μου και μετά-" 
"Φουντουκιά;" Η μεγάλη θεία Μαρρέιν εμφανίστηκε στο διάδρομο -η έντονη μπλε λωρίδα που είχε βάψει στα σγουρά λευκά μαλλιά της την έκανε αδύνατο να την μπερδέψει κανείς. 
"xΝαιó." OΤίνwαJξgα BτéοP χÉέρ^ι μοpυ,F éπροAσZπα)θώ'ντQαyςj tνα CβLγά.λωA το* τσίdμπ!ημα_ αuπό jτην πληAγcήg σ,τéονh ώCμο mμ_οDυ, κnαιr .πqληVσίασα, στvαCμ.αXτώντCας FόUταsν ^εMίδαN πό&σο' πρησμrένfα éκcαι mκLόκIκινyα ήταyν τα *μάτrιhα τηLς. "Τι ,σXυPμrβ_αÉίνε&ι;"S 
Η μεγάλη θεία Μαρρέιν έσφιξε τα χέρια της στο πλούσιο στήθος της, αλλά στα λόγια μου το πρόσωπό της τσαλακώθηκε και με τράβηξε σε μια αγκαλιά. "Είναι οι γονείς σου. Έγινε ένα ατύχημα". 
Ο κόσμος έμοιαζε να επιβραδύνεται καθώς έσφιγγε το πρόσωπό μου στον ώμο της. "Τι;" Ρώτησα με μουδιασμένα χείλη. 
"Έγινε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και... και...". 
Άκοuυ'σgα _έν!αI (κ)οzυóδSοcύhν)ιgσ)μα στα αwυXτι^ά fμο!υ.z B
Η μεγάλη θεία Μαρέιν έκλαιγε με λυγμούς. "Φουντουκιά... είναι νεκροί".

Κεφάλαιο 2

Κεφάλαιο δεύτερο       
Hazel  
Η κηδεία και η αγρυπνία ήταν κατάμεστη από όλους από τον Οίκο Medeis και ευχητές από τη μαγική κοινότητα -εκπροσώπους από αγέλες λυκανθρώπων, αυλές fae, οικογένειες βαμπίρ και τους άλλους μαγικούς Οίκους με τους οποίους ήμασταν σύμμαχοι. 
Π^ροσ.πgάnθhησMα νJαk bχαóμ*οdγ.ελάσnωg sκpαιa ανάbγ.κασqα óτοMνI yεαrυτόC μου να lδfεkχnτ*εlί χεaι*ραIψίGες κpαιy MαDγwκHαλ&ιές, &α.λFλά qτο mμόUνο$ πουa ήwθUελéαg νdα, κάνωn ήyταν νcα οCυ.ρbλgιhάξω.H U
Τι πήγε στραβά; 
Υποτίθεται ότι θα συναντούσα τους γονείς μου για μια συζήτηση, και τώρα στεκόμουν μπροστά στα φέρετρά τους. 
Οι αστυνομικοί που είχαν ανταποκριθεί μου είπαν ότι ήταν ατύχημα. Ένας μεθυσμένος οδηγός - στη μέση της ημέρας. 
Χ'τvύπησεv Fτο αυτKοJκRίsν,ητ!ό το.υyςv σnε! fμqια διdαBσταwύiρrωzσ!η, σ(κο'τώνοmνXτKας^ τrους aγοWνQείςg μCου^ -δ)ύfο απ,ό $τοFυςq Kπrιο ιXσ_χtυóρZοcύyςi IμάγKοCυYς$ Dτηςm πόUλCηWς-f jκ^ατά τη IσύγXκdρ(ουση. G
Ήταν τόσο λάθος. Αλλά ο εφιάλτης είχε κρατήσει αρκετά για να καταλάβω ότι ήταν αληθινός. 
Προσπάθησα να καταπιώ και παραλίγο να πνιγώ. Το στόμα μου ήταν πολύ στεγνό. 
Κοίταξα πάνω από τους ώμους μου τα αδυσώπητα, μαύρα φέρετρα και ανατρίχιασα. Γρήγορα κοίταξα ξανά μπροστά, συναντώντας τις πέτρινες εκφράσεις των αρχηγών των τοπικών υπερφυσικών. 
ΟU GΣαLμW, ο Ά.λuφαq ^τηUςa ΑγiέλYης BWhiéte'frNohs$tB, έξ.υνε $τwα RγNένιsα )τyοRυ*,P μεl 'τfιkς mρ_υ'τhίδες* tσ)τ&οC μZέτωhπmόV sτοrυN να βMαθαxίνCο^υaνm RκαQθZώWς_ μιCλcούxσLε Aμεn .τη aΛmαnίδη Βιφd, fτηóν εκkπρsόσωYπóο WτZηZς ΘεCρnινBήCς vΑPυλήςj XτωνB fvaje. $
Οι γονείς μου ήταν καλοί φίλοι και με τους δύο, αλλά δεν συναντούσαν το βλέμμα μου. 
Ανάπνευσε, έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου. Ανάπνευσε! Ήθελα να ουρλιάξω και να απαιτήσω να μάθω πώς συνέβη αυτό, αλλά έπρεπε να παραμείνω ήρεμη. 
Εγώ -αδύναμη μαγεία και όλα αυτά- ήμουν το μόνο που είχε ο οίκος Μεντέις. 
ΠαρaόλBο πVου nτα zμάτιαP kμο&υ έκαιγανu Vαπ,όP Éτα jαWκατXάσSχiεταR δάκkρυpα Kκα^ιf ήθgελαO ναv λυ*γίDσω,T δIεIνK vμπvόhρcεσα. K
Ήμουν ο κληρονόμος. 
Τώρα ήμουν η Αντέπτ του Οίκου Μεντέις. Ο ηγέτης. 
Και δεν εξαρτιόταν από μένα μόνο ένα παλιό, μαγικό σπίτι, αλλά και όλοι όσοι είχαν ορκιστεί στην οικογένειά μας. 
Γcι'L αυτοhύς, Kδεν$ θαi $έσhπBαγαm.f Τmουλyάχισ.τOονB,w MόCχιÉ lεUξYωτερ)ιsκάN. ,Δεrν μποiρ&ούfσα .να sκnάνTωG aτίποτα γMιαh cνα σRταματήσω τDον π)όν)οu &από τuο dνPαY σκNίζéεUι τ&ηlνR καéρPδIιά JμοlυK αfπG'. lάκ$ρBη_ σ' tά*κρyηs.n *
Γι' αυτό και κοίταξα τους Άλφα των λυκανθρώπων, τους ευγενείς των Φέι, τους βρικόλακες που είχαν επισκεφτεί και όλες τις άλλες δυνάμεις που είχαν έρθει για την κηδεία και ήξερα την αλήθεια. 
Ήταν θηρευτές, που με περικύκλωναν. Προσπαθούσαν να με μετρήσουν και να δουν τι θα σήμαινα για τον οίκο Medeis και πώς αυτό θα επηρέαζε την υπερφυσική κοινότητα. 
Με βάση τις εκφράσεις τους -τα κυρτωμένα άνω χείλη των βρικολάκων, τα λυκοειδή χαμόγελα των λυκανθρώπων, τα αυτάρεσκα χαμόγελα των άλλων μάγων- δεν φαινόταν καλό. 
ΔFε_νn .τοPυςA qκαSτηRγόρRησαG γιGα, τηx χpαμηλήD τοBυς RγaνώRμη XγHιαF μKένcαU.i D
Ως ο τελευταίος Μέντις έπρεπε να κληρονομήσω τον Οίκο. Αν πέθαινα, ο Οίκος Medeis θα άλλαζε όνομα -και θα έχανε μέρος του σεβασμού, της δύναμης και των μελών του στην πορεία. Θα διαλυόταν και θα ξαναγεννιόταν ή, στην πραγματικότητα, θα αναβαπτίζονταν με νέα εικόνα. Αν δεν διαχωριζόταν εντελώς από την παλιά οικογενειακή γραμμή, ο Οίκος θα επαναστατούσε τελικά. Ναι, ακούγεται σαν ένα μάτσο ελιτίστικες βλακείες -και ως επί το πλείστον εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι-, αλλά ένας μαγικός Οίκος που ξεσπάει σε ξέσπασμα θυμού δεν είναι ποτέ καλό. Έτσι, παρόλο που ήμουν ο πιο αδύναμος μάγος του Οίκου, ήμουν τώρα ο Αντέπτ. 
"Χρειάζεσαι ένα διάλειμμα, Αντέπτ;" Ρώτησε η μεγάλη θεία Marraine. 
Το στομάχι μου ανατρίχιασε με τον τίτλο που ήξερα ότι δεν έπρεπε να μου έχει αποδοθεί εδώ και δεκαετίες. "Δεν πειράζει." 
Ηc éΜLεγάλzηP wΘNεGίαc Mar.rpagizne Oμ'εs μZελέτ'ηJσxε μ$έjσα_ )αóπgό$ mγbυαλιrά zμVεd κVαrπάκzιM μποaυκαtλéιοjύg Gπου kέκαναnνq τ^αQ μάRτιgαÉ τ$η,ςI μεγάhλα και κcοmυκο&υLβά,γι(αVς. ("ZΟN ο'ίκbος εrπέτéρAεBψzε _τηνu GεQίnσóοYδοV VστWουKςj τ*ρÉοφFοyδZότ!εςI -Hαν. Iκmαι Zήταν LκxοaντZά Vτ&ο πSράóγμα._ ΌLλwα θDαX gείνMαYι έjτvοιIμαÉ aγsια το γBε&ύμα"t. 
"Ευχαριστώ, μεγάλη θεία Marraine". 
"Φυσικά, αγαπητή μου." Με προσπέρασε. Κρίνοντας από τη βαρύτητα στο βλέμμα της, μελετούσε τα φέρετρα των γονιών μου. "Μας τους πήραν πολύ νωρίς." 
Ο λαιμός μου σφίχτηκε και το μόνο που κατάφερα ήταν να κοιτάξω τους πενθούντες. 
"ΑλiλnάH",d σ)υνnέχWιqσÉεt Vη ΜjεγJάOλéη& pΘéεyία! rΜαρρέ*ιUνz,c "_θα γίνéει*ςV RμιéαZ Gπóολύy JκzαtλóήV ΑIντ(έIπτ".D A
Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το συνοφρύωμα που έκανε το μέτωπό μου να τσαλακωθεί, καθώς μετατόπισα το βλέμμα μου σε εκείνη. Είχε επιτέλους λυγίσει; Η Μεγάλη Θεία Marraine ήταν μεγάλη όταν γεννήθηκα, αλλά ήταν πάντα ζωηρή -και αρκετά αυθάδης για να ξέρει ότι ένας Αντέπτ που μόλις και μετά βίας μπορούσε να ανάψει μια φωτιά δεν ήταν και πολύ Αντέπτ. 
Άπλωσε το χέρι της και χάιδεψε τα ξανθά μου μαλλιά μακριά από το πρόσωπό μου. "Το αίμα των μάγων των Μεντέις ρέει στις φλέβες σου, Φουντουκιά. Θα ευδοκιμήσεις. Και όταν γυρίσουμε στο Σπίτι πρέπει να φας. Ο τροφοδότης έφτιαξε τα αγαπημένα τριπλά σοκολατένια μπράουνις του πατέρα σου. Θα έπρεπε να φας ένα ή μια ντουζίνα, να πάρεις λίγο περισσότερο κρέας σε αυτά τα κόκαλα των πουλιών σου". 
Προσπάθησα να της χαμογελάσω, αλλά η σκέψη ότι ο μπαμπάς μου και εγώ δεν θα μοιραζόμασταν ποτέ άλλο μπράουνι ήταν αρκετή για να κάνει μια αίσθηση καρφίτσας και βελόνας να τρυπήσει στα πνευμόνια μου. "Θα το κάνω", είπα ψέματα. 
")ΩYρMαία.W" kΗU θ*εία MIanrPrpai,nep έγν,εóψ!ε και* μεnτά αDπLοKμWαhκJρύGνθηκjεk T- το αdσRυνήθιστfοZ LφRόrρVε)μ,άv Aτηóς με τ.οb τyζινγzκάμ ήτ&αiνa *μLιαÉ φω,τrεkινήW γαvλάζdιαi κηλgίδαH μNέσwα Zσlτη éθάλασσvαf JτοCυ )μαύρ.ου.N 
Την παρακολουθούσα μέχρι που παρατήρησα τον Μέισον να απομακρύνεται από τους εκπροσώπους του οίκου Τελιέ και να περπατάει προς την κατεύθυνσή μου. 
Ο Μέισον ήταν ένας από τους καλύτερους μάγους του Οίκου Μεντέις και ήταν ένας εξαιρετικά μακρινός συγγενής. Νομίζω ότι η προ-, προ-, προ-προ-προγιαγιά του ήταν Μεντέις, αλλά ήταν τόσο παλιά που δεν μπορούσα να θυμηθώ τις λεπτομέρειες, και η σύνδεση ήταν τόσο αραιή που ο Οίκος δεν θεωρούσε το αίμα του μέρος της οικογενειακής μου γραμμής. Ήταν γύρω στα τριάντα του, περίπου δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, οπότε δεν είχα κάνει παρέα μαζί του όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά πάντα θαύμαζα το ταλέντο του στη μαγεία. 
Μου πρόσφερε ένα εξασκημένο χαμόγελο και με αγκάλιασε -κάτι που δεν περίμενα, και ήμουν περισσότερο από λίγο αμήχανη. Τα χέρια του ήταν άκαμπτα και εγώ κυρίως ένιωθα πολύ ζεστή λόγω της εγγύτητάς του. "Δίνεις τιμή στον οίκο μας, Χέιζελ", είπε. 
"cΕυwχdαρéι,στOώi.x" ΆKρbχiιVσJα νFαC Zπpι_άνZωC lτóο' UύNφaαVσVμrα της kμαtύYρ$ηRςz Vφούσταyς Pμου, όταCνY Sμóια OγxρIήOγοMρHηy ματιάC kπ'ρ!οPς τwα NκLάVτóω επιgβRεGβ^αίMωRσQεD Oότι τdοT υiλι(κό ήταZνC MήδlηR τuσqαλαRκωμgένdοc pκrαι τσαλJαóκωXμένGο.F "Αρχdί*ζω ^νYαv πnιστ.εWύω$ ότ(ι( Éαυτcήw Zη μέ&ρα δ&εbν *θα τiεsλ'ε^ιDώgσRει ποτέ"r.R 
"Ήταν ένα τρομερό ατύχημα", είπε ο Μέισον. "Και μια μεγάλη απώλεια για την κοινότητα των μάγων". Χαμογέλασε και έγνεψε σε μια γυναίκα μάγο από τον Οίκο Ρόθτσιλντ, ντυμένη στα περιαυτογάλαζα. Η Rothchild ήταν ένας από τους συμμάχους μας, αλλά αμφιβάλλω αν η σχέση του Οίκου ήταν αυτό που έκανε τον άλλο μάγο να χαμογελάσει. 
Είχα κλινική επίγνωση ότι ο Μέισον ήταν κλασικά όμορφος, με ωραίο χαμόγελο, φαρδείς ώμους και καθαρά κομμένη εμφάνιση. Αλλά δεδομένου ποιοι ήταν οι φίλοι μου, είχα ανοσία σε αυτό, και αντ' αυτού αναλογιζόμουν πώς μπορούσε κάποιος να χαμογελάσει σε μια τέτοια στιγμή. 
Ο αποπνικτικός αέρας στο δωμάτιο με είχε κάνει να ιδρώσω. Έπρεπε να φύγω και να κάνω κάτι, αλλιώς θα έπαθα ασφυξία. "Ίσως πρέπει να αρχίσω να μαζεύω τις φωτογραφίες", μουρμούρισα καθώς κοίταζα τα καβαλέτα και τα τραπέζια που έδειχναν τυπωμένες φωτογραφίες των γονιών μου. 
ΔXεYν ήθελyα ναX Oτο ακ$οhύσειc ο Μέισjο(νy, αQλλάK Sτο JάκουnσSεÉ ο!ύτωςf ή άuλvλlως.. vΚοIύcνkηqσεK τNο κPεφCάaλ.ι hτyοvυ καMι dδίπAλ)ωσSεg τCαp bχ*έ_ρxιOα τοFυ στο σCτήóθWος Kτjουs. "*ΔεÉν μπορvεpίlςU.", 
Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. "Τι;" 
"Δεν πρέπει", διόρθωσε ομαλά. "Είσαι ο Αντέπτ μας τώρα. Πώς θα φαινόταν σε όλους τους άλλους;" 
"Σαν να θρηνώ την απώλεια των γονιών μου;" Έπρεπε να τον κοιτάξω προς τα πάνω, αλλά αυτό δεν σήμαινε και πολλά. Είμαι αρκετά κοντός, οπότε πρέπει να κοιτάζω σχεδόν τους πάντες. 
"éΕίNσWαCι lοf ΑéνQτέπτF μ*αQςI", hε_π$ανέλαβFε.g "_ΠρέπQει _ναs συDνειKδPητοπdο&ιSήHσyεQιéςZ PπzεριxσwσTόkτεTρο τι σημ.α*ίνειC HαXυfτWό, jκαPι tτι 'σημDαSίνPει )γιiα _τKο(ν ^Οiίκο ΜεντέιuςR"Q.D *
Αυτός ήταν πιθανώς ο λόγος για τον οποίο ο Μέισον και εγώ δεν μιλούσαμε πολύ. Ήταν σούπερ φανατικός οπαδός της ιεραρχίας στον Οίκο και της τήρησης της παράδοσης - κανένα από τα δύο δεν μου άρεσε, αν και μάλλον θα έπρεπε, γιατί ήταν πιθανότατα το μόνο πράγμα που τον έκανε να με υποστηρίξει ως Adept. 
"Το σκέφτεσαι υπερβολικά", είπα, κάνοντας ό,τι καλύτερο μπορούσα για να ακουστεί ευχάριστο και όχι ξινό. "Οι γονείς μου γέμιζαν το πλυντήριο πιάτων και έβγαζαν τα σκουπίδια, όπως όλοι οι άλλοι στον οίκο Μεντέις. Κανείς δεν πρόκειται να μας κρίνει αν βοηθήσω να κατεβάσω μερικές από τις εικόνες για να μπορέσω να ξεφύγω από αυτά τα φέρετρα". Η τελευταία λέξη φάνηκε να χτυπάει το αντανακλαστικό του φίμωσης καθώς έβγαινε από το στόμα μου. 
Ο Μέισον έσφιξε τα χείλη του, αλλά πριν προλάβει να σκάψει και να παραπονεθεί πραγματικά, έφτασε η σωτηρία μου. 
"kΑγUαπητgέ dA,dep*t"W, Cείπεs PοS Fegl$iéx μQε cμια φωXνή ^τόMσAοg γBλkυIκHιάv ό*σο το hηλιοβασQίMλqεμóαy Nμbιmα.ς tπαραλCίTαXς. Q"ΣτέκεσÉα!ιé όρJθι)οzς εδMώI κvαwιL xώjρε$ς. Για.τίW δWενx CκάCθεqσα'ιU γιαF DλίBγο_;"D 
"Ναι." Η Μομόκο εμφανίστηκε ακριβώς πίσω από τον ώμο του και με κοίταξε με αμφιβολία. "Φαίνεσαι σαν να μπορείς να ξεράσεις". 
Μαζί, ο Felix και η Momoko έδιναν μια εντυπωσιακή εικόνα. 
Για αρχή, ο Φέλιξ ενσάρκωνε την ομορφιά. Όχι, δεν ήταν όμορφος, αλλά απίστευτα όμορφος. Ξεπερνούσε πολλούς βρικόλακες και fae άρχοντες και κυρίες με τα λαμπερά χρυσά μαλλιά του, τα απίστευτα γαλάζια μάτια του, το λεπτό σώμα του και το αγγελικό χαμόγελο που λειτουργούσε σχεδόν τόσο καλά όσο ένα fae ξόρκι πειθούς. 
ΤYο SνHήπ&ιο που iκhαθό)ταcν στHονé UγVοφdό τwου Rκαι έσταdζÉε OσCάMλιhα gστο IτραZγαν$ό μαύ)ρο πουκxάμiιYσLό lτVοqυ δpενg hχαμzήÉλωνεZ éτNηg qγε_νικÉήx αDύLρα IομYοTρ^φRιάvςi τουx,N αλTλάI α)ντίWθεhτα Gέ,μuο)ιDαζε óνα hτηóν ε&νmιOσlχnύUε'ι. a
Η Μομόκο, αν και επίσης πανέμορφη, ήταν το ακριβώς αντίθετό του. Είχε μαύρα μαλλιά του μεσονυκτίου, μάτια τόσο σκούρα που έμοιαζαν μαύρα και γενικά έμοιαζε να απολαμβάνει να παραμονεύει στα νεκροταφεία με τα πολλά μαύρα και γκρι που φορούσε. 
Παρά την εμφάνισή της, η Μομόκο ήταν πιο αισιόδοξη από τον Φέλιξ, και ο Φέλιξ είχε την προσωπικότητα ενός γουρουνόχοιρου και περνούσε ώρες με βάρη κάθε εβδομάδα σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να πάρει όγκο. Αλλά και οι δύο χρησιμοποιούσαν την εμφάνισή τους για να βγάζουν τους ανθρώπους από την ισορροπία τους και χειρίζονταν την εμφάνισή τους με την ίδια φινέτσα που χειρίζονταν τη μαγεία τους. 
Είχε αποτέλεσμα, ακόμα και σε ανθρώπους που τους γνώριζαν, όπως ο Μέισον. 
"mΑtχ_,h ο sΦέFλ)ιξ καFι Éη Μ$ομόκxο. ΑNνNα!ρωτιUόμουMν PπFοÉύ. είAχατjε πSάsεQι gεNσLεxίUςc οι δύxο*"ó.p JΟH ΜpέMιkσXονJ έγνεψεD σwτο. δί!δ$υ$μ,οU,S CαKλλtάÉ !αDπο&μQαéκpρύνOθηκPεm NελάsχLιστZαS Pαπό mκοrνhτάr τοXυZς.t 
Ο Φέλιξ χαμογέλασε, ρυθμίζοντας την ένταση της αστραφτερής του ματιάς στο φουλ. "Απασχολούσαμε την Άιβι και κάποια άλλα παιδιά". Χτύπησε το αποκοιμισμένο νήπιο στην πλάτη με την ευκολία της εξάσκησης. 
"Μέχρι που είδαμε πόσο απαίσια φαινόταν η Χέιζελ", είπε ωμά η Μομόκο. "Έλα, Adept. Μπορείς να αφήσεις τη θέση σου για λίγο". 
Ο Μέισον κουνήθηκε πίσω στις φτέρνες του. "Ίσως είναι καλή ιδέα", είπε με λεπτότητα. "Σίγουρα εγώ και τα άλλα ανώτερα μέλη του Οίκου Μεντέις μπορούμε να είμαστε αναπληρωτές προς το παρόν". 
"ΕυχUαρισqτ$ώ, WΜSέIιgσονv"!. 
"Είναι τιμή μου, Adept." 
Η Μομόκο δεν περίμενε για άλλες κουβέντες. Τύλιξε ένα χέρι γύρω από τους ώμους μου και με τράβηξε μακριά, καταφέρνοντας να το κάνει να μοιάζει περισσότερο με βοηθητική αγκαλιά παρά με σωματική σύλληψη. Παρόλο που η Μομόκο ήταν μια σκιά κάτω από το μέσο ύψος, ήταν ψηλότερη από μένα. Αυτό δεν ήταν απογοητευτικό όταν ήμουν παιδί. Όχι, σίγουρα όχι. 
"Συγγνώμη, Φουντουκιά", είπε η Μομόκο με φωνή πολύ πιο ήπια από εκείνη με την οποία είχε μιλήσει στον Μέισον. "Έπρεπε να είχαμε έρθει νωρίτερα". 
"Όzχcι,P Oείμ^αι Αντ*έuπ!τ óτώsρNα"._ ΑNναyσ&τέIναξ'α dαóρcκcε&τά δqυ.ναSτά Bγnιcαó IνWαG aκ&άνMω τvιDς αφkέλpειέtς tμοZυ ναV φτερyοBυUγίOσ_ου!ν.J v"XΈπρεπTεu !να' είJμKαιF SεκQεnί Jγια να τουBς^ υ.ποδεχτώq όλους. Κnαιk 'κDάaποια Oστ(ιLγ^μή θα _πρjέπCει éνGαU εyπιrσzτρέψFω"_.O Πρό^σφερα σAτwο ^ζ&ευYγάρ_ι ένgα kτρQε$μ'άμXεBνοS χαμXόkγMελοw.j h"Αν κTαι ελπaίζiωM &ό)τι _ο mΟίyκοςb OΜéε$νhτ&έιςc θα μεB 'κρύψ_εHιU QγιQαR λίγα λεπτZά όrτwανv μεTτα^κοtμzίPσCο.υμfεq εκUεί γAιwα Vτéο tγlεύμnα"T. ΓÉλLι^στzρήσCαμ_εz στοx AφοAυαγHιέj Jτο_υp dγραFφείοMυh τελXετ'ών κUαhιQ pδIιαZφéύγhαμεN Oέgξ)ω) χωρ^ίMς AνFα μαςl αxντιληφfθ_εWί KκóαtνTείς. ,
Έξω στον δροσερό ανοιξιάτικο αέρα, η ιδρωμένη ζέστη που με περιτριγύριζε επιτέλους διαλύθηκε και το σφίξιμο στο στήθος μου υποχώρησε. 
Ο Φέλιξ κοίταξε πάνω από τον ώμο του τις κλειστές πόρτες. "Τι ένα μάτσο γύπες". 
Η Μομόκο με αγκάλιασε σφιχτά και στη συνέχεια, μαζί με τον παιδικό μας φίλο, κοίταξε με κατσούφιασμα τις πόρτες του σαλονιού. "Ελπίζω ο οίκος Μεντέις να τους φάει τα παπούτσια, αν τολμήσουν να έρθουν". 
"KΑcν δε.νV DτοT pκάBνεPι),J Zθα& )μRποροBύσαμ)εW να πετ$άtξIο(υQμε τα( πDαWπIοGύjτσι)α &τfουóς σaτTαl )σκfοVυπίxδMια^ IκUαι ν&α( ρlίnξοóυDμRεi mτοX sφNταίLξι_μ)ο FσnτονU Οίκο"F. Ο !άνεμοςV τQίν)αξεm !τrαs ξανθJά Bμnαaλ.λιάq pτοnυs ΦέxλιRξf.M *"Δεν εbίjν)αιC cσYαbνI να μπLορείI κα*νvείς) να mα&ποδε'ίξfεÉιD ότιé Fδlεν éτXο έκαSνε hο BΟίtκοlς("u.z O
"Νόμιζα ότι δοκιμάσαμε αυτή τη δικαιολογία όταν ήμασταν παιδιά, όταν μας επισκέπτονταν κάποια από τα πιο ατίθασα παιδιά μάγων από τον Οίκο Ρόθτσιλντ", είπα. "Δεν νομίζω ότι είχε καλή κατάληξη για μας". 
"Τώρα είσαι εσύ ο Αντέπτ", επισήμανε ο Φήλιξ. "Μέσα από μια φρικτή συγκυρία, ναι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας". 
Χαμογέλασα. "Αν δεν το κάναμε, θα ήμουν απογοητευμένος και με τους τρεις μας". Το χαμόγελό μου έπεσε από τα χείλη μου καθώς κοιτούσα μαζί τους το γραφείο τελετών. "Ευχαριστώ, παιδιά. Δεν πίστευα ότι ήταν δυνατόν να γελάσω σήμερα". 
Οv Φέλcιξ fκαιk *ηF pΜομMόκοM έNσ^κÉυfψαlν π!ρο'ς τgα Hμέiσα,t lμέGχρι TποTυS οι OώμοιZ τουWςB gάγγUιóξαDν τοgυς Gδικούς yμWοlυy.W 
Μείναμε έτσι, όρθιοι κάτω από τον γκρίζο καταιγιστικό ουρανό με τον άνεμο να τσακίζει τα μαλλιά και τα ρούχα μας, μέχρι που άνοιξαν οι πόρτες του γραφείου τελετών. 
"Να 'μαστε και οι τρεις σας". Ο κύριος Κλαρκ -ένας από τους ανώτερους μάγους του Οίκου Μεντέις και μπαμπάς του Φέλιξ, όπως μαρτυρούσαν τα γεμάτα ψυχή γαλάζια μάτια του που είχε κληρονομήσει ο Φέλιξ- έβαλε τα χέρια του στις τσέπες του μαύρου παντελονιού του και μας συνάντησε έξω. Σταμάτησε λίγο πριν από εμάς και έσκυψε το κεφάλι. "Αντέπτ." 
Οι καρφίτσες ξαναγύρισαν στο λαιμό μου. "Σας παρακαλώ, μη, κύριε Κλαρκ". 
ΚIούóνησε dτqο κTεφnάdλι rτοrυv.( "ΕίμFαι_ οé &Εντc,M τtώρα."u J
Σχεδόν ανατρίχιασα στη σκέψη. "Όλη μου τη ζωή ήσουν ο κύριος Κλαρκ". 
"Και τώρα είσαι ο Αντέπτ", είπε. "Θα μας αποκαλείς όλους στον Οίκο Μεντέις με τα μικρά μας ονόματα". 
Έτριψα το πρόσωπό μου με τις παλάμες μου. "Δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω αυτό". 
"ΜPποQρ)είlςH",A gεOίπεQ σdταθεράH οA κó._ ΚλαDρκ.b "ZΟ bοίκhος Mtedeisv πιdσaτεZύAε!ι σεa σVένuα". )ΆπcλωσεZ lτmαQ TχÉέρyιnα tτDου' Cγ,ιFα& MναK πάOρειV _τ(ην, mΆιβιH f-τ*η$ν( uεvγγοPνή zτ)ο!υz 'καιs κNόiρη) τbοmυ μεUγαλύτZερxοOυ YαAδεÉλφRού GτοQυk kΦYέ_λlιξu, Zτmοsυ ΦράzνTκfο, sο ^οNπJοfίοςj ήταQν& HεπίHσQηnς μέcλhοFς τdουC Οίqκοkυc FΜεντ(έις.Z "UΑλλYά δενS Uχrρει^άSζfετ&αι qνiα τhαM κάOνOεNιfςó όiλα μαtζί. Αυfτό Zήsτα.νl tένnαD σοκ κRαιs 'μιÉαy QτLραγωδίαD για όλου'ς. IΜGπéορούμ!ε !νgαG óτοw PπBάμεÉ σéιBγXά σιKγ'άx jμαfζί σSοRυG Sκ^αfθώ'ςL xπροTσαρμ'όaζεjσuαcι,F ΦrοrυντουKκιά".b 
Η φωνή του ήταν τόσο κατανοητική που δεν μπορούσα να τον κοιτάξω. Αντ' αυτού, κοίταξα την Ήβη, η οποία αναστατώθηκε όταν συνειδητοποίησε ότι την είχαν παραδώσει. Όταν με είδε, χαμογέλασε και τράβηξε το κολιέ της -το οποίο υποψιάζομαι ότι ήταν αυτοσχέδιο, καθώς αποτελούνταν κυρίως από μακαρόνια και χρωματιστά νήματα. "Φουντουκιά!" είπε με τη χαριτωμένη φωνή της. 
Έσπασα ένα χαμόγελο. "Γεια σου, Άιβι. Κοιμήθηκες καλά;" 
Η Άιβι τράβηξε το κολιέ της, κάνοντας τη μεταλλική θηλιά που κάποιος - η μητέρα της, υποπτευόμουν - είχε περάσει μέσα από το κολιέ για να το βαραίνει, να χτυπήσει το πρόσωπό της. "Αυτό είναι για σένα!" 
ΈGκbανα) nτου(ς wαπαZρα_ίτηLτPοJυDς UθhοwρdύβQο*υUςK.b "ΕIίν,αι DποQλ_ύ _όμTοfρφοn"F. I
"Η μαμά είπε ότι είσαι λυπημένη". 
Ένιωσα το χαμόγελό μου να θρυμματίζεται. "Λιγάκι." 
Ο κύριος Κλαρκ τη σταθεροποίησε όταν στριφογύριζε στην αγκαλιά του, προσπαθώντας να βγάλει το κολιέ, αλλά το κοριτσάκι σταμάτησε να προσπαθεί όταν ένας άλλος μάγος έφυγε από το γραφείο τελετών. 
"xΚύrρmιε ΑρκοzύδOε!!b"l FφώνsαIξXε η Άιβcιw Cμhε BεaνmθουGσOι.ασμό.I T
Ο μάγος -ένας μεγαλόσωμος άντρας που ήταν αρκετά ογκώδης για να ανταγωνιστεί έναν λυκάνθρωπο- χαμογέλασε. "Γεια σου, κοριτσάκι μου!" 
"Γεια σας, κύριε Μπέαρ", είπε ο Φήλιξ με τον πολύ σπάνιο αλλά αληθινό τόνο σεβασμού του - πιθανώς επειδή ο άντρας είχε όλους τους μυς και τον όγκο που ήθελε ο Φήλιξ. 
Ο κύριος Baree χαμογέλασε στον Felix, αλλά όπως και ο κύριος Clark, έσκυψε το κεφάλι του προς το μέρος μου. "Αντέπτ". Δίπλωσε τα παχιά του χέρια στο στήθος του και με κοίταξε επίμονα. 
"ΜποSρώ^ óνDα εIπιστρέψω μέσRα".$ pΔkεν vμπή&κα στον κόvπ$ο' tνwα πMρuοσπCαθή*σsωX να uχUαμRοMγDεTλXάσCω, jαλλ(ά óεÉιTσέyπóνXεHυFσyα LβFαθιBά Pκαι KγύρισSαr Mτου(ς ώμουbς μ,οbυw πρLος Bτéαn ^πίσ(ω w-lκάτbιs πcοQυ kπ_ιθα!νόταSτα έκαLνεB kπgεnρéισσόbτερRα γfια óνα Iτοpυbςé rπεKίσSει Pέlτ!σtι zκι αλλóιGώRς*.S Z
"Μπορούμε να περιμένουμε", είπε ο κύριος Μπέιρι. 
"Είναι αναμενόμενο". 
Ο κ. Μπέιρι αναπνεύστηκε. "Αυτό που αναμένεται μπορεί να κάνει βουτιά κύκνου από έναν απότομο γκρεμό. Αυτό δεν είναι σπριντ, Adept, είναι τρόπος ζωής. Μπορείς να πάρεις το χρόνο σου και να βολευτείς. Κανείς δεν περιμένει να είσαι τέλειος την εβδομάδα που θα πεθάνουν οι γονείς σου". 
Ο κ.A .Κλαρwκ& ακBο)ύ*μVπ&ηiσε* rτ'οh χέριl τουq σ(τοuνA pώμοK μου.i É"Ο' Ρόι έχεuιQ δYί&κ*ιBοG.) ΕίdσKαWιf Gο hτεvλjεdυéτ.αDί$ος RστIηS nγWεZνιά 'τωYν fMzedeis.É dΟ( οqίκBοςs Me$deisH σε. RχQρειFάPζεkταOιI,K πρTά(γvμfαz bπMοHυH Jσpηbμ!αiίPνUει iότ&ιH WείPναιz _σημα_ντ_ικ'ό )νGα( Nεπι.βAιώσxειGς Bκvαι iνYαL μrηpν kκwαnεVίς("i., $
Ο κ. Μπέιρι έγνεψε. "Ο Οίκος προηγείται", είπε, επαναλαμβάνοντας το αρχαίο ρητό που είχα ακούσει πιθανότατα από τη μέρα που γεννήθηκα. "Πράγμα που σημαίνει ότι εσύ είσαι πλέον η πρώτη μας προτεραιότητα. Αν κάποιοι δυσαρεστηθούν ή αν ο Οίκος Medeis χάσει λίγο από τη λιτότητά του, δεν πειράζει. Εσύ είσαι πολύ πιο σημαντικός". 
Ήθελε να είναι ενθαρρυντικός. 
Ή υποστηρικτική. 
ΉH.t.g. dκάyτvι _τέτοι_οV. X
Αλλά αυτά τα λόγια έκαναν το στομάχι μου να ανασηκωθεί. 
Ένιωσα τόσο λάθος! Πώς μπορείς να βάζεις προτεραιότητες με αυτόν τον τρόπο; Σίγουρα, έτσι έπρεπε να λειτουργούν οι Οίκοι των μάγων, αλλά δεν το είχα δει ποτέ να εμφανίζεται τόσο βάναυσα για μένα. 
Όλοι στον Οίκο Medeis θα έδιναν προτεραιότητα στην ευημερία μου πάνω απ' όλα. 
"Σωσ'τjά,j Rλοιπpόν, εéίμgαιé μfι)α ÉχSαXρBά. TΟπdότεA, uπάuμDε& μέzσNα!K" ΈβαFλHα_ μPπροMςd -αν aστεκόyμουνó εaκεWί $κvαι άMκkουjγKα άλgλοk, Jυπήmρjχóε ποaλ*ύ μQεγάλNη VπÉιcθÉανzότηdτxα νOα bξερά)σKω,.t "jΥ)πRάmρdχLοnυdν mάλiλοdι εκπMρsόσωrποι xαKπKό τ!οHυς* στXεDνοRύvς μαkς XσJυμéμάχwοGυς Hπου DπrρAέAπει^ νÉα χqαιρfεzτήLσω;" φ$λ,υPάρηDσ*αK gγιαz ναi γεHμlί.σPω! τ&η óσιωπήV. 
"Δεν υπάρχουν κάποιοι που να έχουν σημασία", σφύριξε ο Φέλιξ. 
"Καλά τα λες", γρύλισε ο κ. Μπέιρι. 
Γλίστρησα πίσω στο εσωτερικό του γραφείου τελετών πριν προλάβουν να με ακολουθήσουν οι άλλοι. 
Τα μάτιαi (μsο.υt mγλmίzσfτρησαν _αuυBτrόμhαταó cσZτηνv αfίXθοuυHσaαP AπρNοβολήZς dόKπXοiυ KβcρίYσ,κiοCν_ταqν τα φGέpρzεUτρα Pτ^ωLνs γ.οCνιώνl μου,! Aαmλλgά ,τράUβηξα! Jτο βλRέμCμkα μουj μαGκριάj nκTαι κοίPταξnα. _γDύFρωi PαÉπKό GτοF HφhουαWγιvέL.Y D
Ο Μέισον στεκόταν μαζί με κάποιον στην πόρτα της αίθουσας προβολής. 
Τέλεια, θα μπορούσα να τον ρωτήσω αν είχα χάσει κάτι. 
Γλίστρησα ανάμεσα στους παραπαίοντες πενθούντες -με το ύψος μου με περνούσαν συχνά για μαθήτρια λυκείου, οπότε κανείς δεν έδινε σημασία καθώς περπατούσα γύρω τους, με κομμάτια της συζήτησής τους να φτάνουν σε μένα. 
"Ο. ΝτρέFικ Hακcύρωσhε' .έναν* _νόnμο πJοxυP Tθα_ *π(α,ραqχωlρTούuσ,ε χYώρyοs Éγιpα άfλaληx rμιqαp Yαγέ'λgηz λÉύIκωνD Qστη βnόbρ)εcιiα SΜqι&νε)σéόHτα&"A. (
"Εκπλήσσεσαι;" 
"Όχι, απλώς αηδιάζω που μπορεί να ελέγχει την Περιφερειακή μας Επιτροπή Μαγείας". 
"Οι βρικόλακες κυβερνούν τις μεσοδυτικές πολιτείες, φίλε μου..." 
Η^ υπjόλοGιZπηW zανταAλλαγdήb dαπόFψéεJωVνT JέπMεlσlε έξω' αUπHό yτmηIνw αBκmο(υkσjτPιmκή sμοDυ *εμ.βέóλεPια,z κ^αθaώς παzρdακ*άμπNτω gτGιIςa δ(ύο ψηZλQές qγ!υNνmαίSκεfς H- *λυPκάvνθρwωπrοmυςÉ,p α_νn κ*ρίNνIωT αQπό τmιIς !χ(ρυσhέYςz óλIάμjψεις WστGα μ,άYτKι*α Aτοsυóς.H &
Ugh. Πολιτική. 
Πολιτική για την οποία θα έπρεπε σύντομα να ανησυχώ ως Αντέπτ του οίκου Μεντέις. 
Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Η ζωή μου είχε γίνει ένας εφιάλτης σε εγρήγορση. Η απώλεια των γονιών μου είχε ανοίξει μια τρύπα στην καρδιά μου, και το να είμαι υπεύθυνος για τον Οίκο Medeis ήταν ένα διαφορετικό επίπεδο φρίκης. Αλλά η πολιτική, η ηγεσία... πώς θα τα κατάφερνα; Ειδικά όταν όλοι στον Οίκο μου άρχιζαν να επιστρέφουν στη δουλειά τους. 
Η FAdRepAt óθεnωiρbούQντcαhνS YθέéσηQ πλήροyυς* óαÉπMαpσχόJλησης,) οπDόIτBε nπtεbρtνοgύσéα 'τGις^ μέOρfες (μLουé wμε Vτο Aνzέοj gμQοvυF .φrόDρ)το εργα'σίWαNς..m ΑλQλ*ά XεMκτό'ςI Tαπόi kτηd με,γ(άyλzη sθείαt Mwarraihnpe, *όXλο*ι tοιJ YάλλéοVι nείéχBαbνk δο(υQλlειsέςM -ή *σTχολ,εpί,ο. L(Οh μόν)οQς λLόγBοςó ποPυ dδεCνM ε'ίQχOα qαuκDόCμαN CπαXνdεÉπιστ^ήμIιο ήτxαvνé DεcπuεuιBδήQ éείχα! ευτSυχFώς lτελWειzώÉσBεtι tτοJ _πτBυNχmίXοO μiοnυj στVιxς επιNχsεrιyρήσεdιMς mέ'να NεξάMμ!ηνÉοP νzωρίZτvεραF,P ^τxοé χεlιμώνXα). 
Ένα μέρος μου αισθανόταν θυμωμένο με τους γονείς μου που δεν με είχαν προετοιμάσει καλύτερα, αλλά δεν έφταιγαν αυτοί. Οι κληρονόμοι λαμβάνουν το πρώτο μέρος της εκπαίδευσής τους όταν γίνονται είκοσι ετών και στη συνέχεια λαμβάνουν περισσότερες ευθύνες και εκπαίδευση αφού φτάσουν τα είκοσι πέντε. 
Δεν είχα αμφισβητήσει ποτέ πριν αυτή την πολιτική... μέχρι τώρα. 
Άλλη μια ανάσα και μια διόρθωση στη στάση του σώματός μου, και ανάγκασα τον εαυτό μου να διασχίσει την υπόλοιπη απόσταση μέχρι τον Μέισον. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι μιλούσε με έναν μάγο από τον οίκο Τέλιερ. Ο Μεντέις και ο Τέλιερ δεν ήταν εχθροί, αλλά δεν ήμασταν και φιλικοί, δεδομένης της τάσης του Γεδεών να με ενοχλεί και των μεθόδων εκδίκησης της Μομόκο -που συνήθως περιλάμβαναν αστραπές. 
ΟSι $δAυZοO τwοbυςJ μιKλqούJσαNν Kσaε mχuαμηλοqύHς tτ(όaνkουCςé, ανF *κBαPιB ο ΜέισNονl $χbαμογJέsλqασMε ότα!ν μvε, gείδlεn.B "Αyχ,s AwdeDptp,b μWόVλvις^ dμιλοsύjσnαNμε' WγιCαB cσέnνrαA"H.G l
"Ναι." Ο μάγος του οίκου Τέλιερ χαμογέλασε, αλλά μου φάνηκε επίπεδο και ανειλικρινές. "Πότε νομίζεις ότι θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε τη μεγάλη ευκαιρία της Ανάληψής σου;" 
Η Ανάληψη ήταν η παλιά και φανταχτερή τελετή που ουσιαστικά ήταν η παράδοση του Οίκου στον κληρονόμο που έγινε Αντέπτ. Υπήρχαν μερικοί λόγοι που έπρεπε να εκφωνηθούν, και θα ορκιζόμουν επίσημα ως Αντέπτ, αλλά το πιο σημαντικό μέρος ήταν ότι θα έδινα τους όρκους μου στον Οίκο και θα τον δέσμευα μαζί μου. 
Στη συνέχεια, ο Οίκος θα άλλαζε φυσικά σύμφωνα με τη μαγεία μου και το είδος του ανθρώπου που ήμουν. Θα εξακολουθούσε να διατηρεί την αίσθηση του βικτοριανού σπιτιού-σταυρωμένου με ένα σατό, αλλά θα μπορούσε να μεγαλώσει (απίθανο) ή να μικρύνει (το πιο πιθανό), να καλλιεργήσει νέους κήπους ή -όπως ήταν το πιο αγαπημένο μου παιδικό όνειρο- να βγάλει μια πισίνα. 
")ΔRεν τrο φαντ'άjζ,ομvαι γkιKαT μMεxρικVέmς PεβtδοDμάδεsς*",h εhίnπLα.B "ΥπάhρaχÉουνq αxκWόÉμwαG Kπ&οlλλάr _ποóυ DπρέUπ'ει éνcα.B.. διευθετtηθ.ούν".$ Τοs zβλέμμα$ lμRοFυ! πεuρfιπVλDαFνfήqθTηpκε Lκαι π'άgλ)ιg AστfηvνJ Dαίbθουyσα BπρKο*βAοéλRήQςH fπRριBν τοY Lτ'ραTβKήóξvω πίSσ!ω. 
Το χαμόγελο του Μέισον έγινε υπερβολικά συμπαθητικό, σαν την πολλή ζάχαρη στον καφέ σου. "Φυσικά, Adept. Χρειάζεσαι χρόνο για να θρηνήσεις τους γονείς σου". 
"Και να ειδοποιήσουμε το Συμβούλιο των Μάγων, να συγκεντρώσουμε τα αρχεία και να βρούμε το δαχτυλίδι με το σήμα του Οίκου Medeis", πρόσθεσε ο μάγος του Οίκου Tellier. "Εκτός αν το έχετε ήδη;" 
"Όχι." Ένωσα τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου, ώστε να μην μπω στον πειρασμό να κάνω κάποια αγενή χειρονομία για την οποία θα μετανιώσω αργότερα. "Δεδομένης της τραγωδίας, το να διαβάσω τη διαθήκη των γονιών μου δεν ήταν προτεραιότητα". 
Οι 'δύο _μάdγοuι bαFντάλ_λαξBαν Fέ!ν*α_ α'δ*ιxόhρgαJτTο 'βλέRμμαj.S 
"Φυσικά, Adept", είπε ομαλά ο Μέισον. "Αν μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι εν τω μεταξύ, απλώς ρωτήστε με". 
Είχα βάλει στο μάτι τον μάγο Τέλιερ, αλλά όταν μίλησε ο Μέισον έστρεψα την προσοχή μου σε αυτόν. Αυτό το είχε πει ήδη. Μήπως κάνει απλώς μια παράσταση για τον οίκο Tellier; Φαίνεται ότι το μέλλον μου στην πολιτική ήταν πιο ζοφερό απ' ό,τι νόμιζα. "Ευχαριστώ." 
Ο Μέισον υποκλίθηκε ελαφρά. "Είναι τιμή μου - ο Οίκος προηγείται, άλλωστε".       
* * i*  
Πέρασαν τρεις εβδομάδες και ο αφόρητος πόνος που άφησε πίσω του ο θάνατος των γονιών μου καταστάλαξε σε έναν αμβλύ πόνο. 
Το γέλιο ερχόταν πιο εύκολα, αλλά ο ύπνος ήταν δύσκολος. Περνούσα ώρες κάθε βράδυ περπατώντας στο σπίτι των Μεντέις. 
Ο μαγικός Οίκος ήταν ταυτόχρονα παρηγορητικός και μια σκληρή υπενθύμιση ότι ήμουν λιγότερο από ό,τι θα έπρεπε να είμαι ένας Αντέπτ - λιγότερο εκπαιδευμένος και λιγότερο ικανός. 
Θα Nπ^ρέ$πLειc ναP JβZρωU Qμιαu μέqθο*δοq Oγιαy Oνα σmυμwπGληρcώXσAωr Pτη( μαUγι'κcήL μÉοLυ δύναcμη, κZαuτέλ!ηDξαO pαπρόpθGυμα. ^ΑtλHλNιώς οp ΟRίκοaς Μ_εντέ^ις θαi IκαBτéαρρqε'ύσOε$ιa,Y παρVόYλcοR NπFοzυ Tείμαrι HοB νόLμιμZοéςi CκuληUρονόμοZςl.b ΘCέλωé νiαD πKω, τHο ν$αi κ!λωτσάXς aτ(αN γό*νXατbαk κgαι vν_α εhίσbα_ι αdδOέξιgοςx σαJν óχέVλι λ$εBιFτοXυρsγ&ε$ί Tγια ν^α ανrτUιμεyτωπ!ίζ&εtιqς αnνCθDρώπUουςk σ*αν Dτéονc Γ.εδlεkώfνC,O DαλaλLάr αυaτό δεν πρgόκεHιLτα&ι νlαQ βBοrηθjήσει σUτiην aπOο)λιτtι)κήx. ΑKλλά τ.ιu cθxα* μποBρRούσε να δο&υλέhψεCιy; PΙσχVυρKότε_ροUιó σÉύMμμHαYχοι θα ,ήdτXαν ιBδ&ανικοί,H Zαλλά Aπhοιοςs kθαI ήθελzεh ν.αR jμ,α(ςh γί&νfει uφίλCος πaοKυf Nδε)ν ή!θεhλε FόkτανM Jοι γοSνtείsςV RμοuυO ήaταsνv ζjωνWτανοίt; n
Ξύρισα κάτω από την ελαστική ζώνη του παντελονιού της πιτζάμας μου από μαλλί κουκουβάγιας. Παρόλο που ήταν αργά την άνοιξη, οι νύχτες ήταν ακόμα δροσερές και το σπίτι των Μεντέις ήταν πάντα λίγο ρεύμα - κάτι καλό, δεδομένου ότι οι μάγοι είχαν την τάση να τρέχουν ζεστά τις περισσότερες φορές. 
Ο Οίκος γκρίνιαζε κάτω από τα πόδια μου καθώς άναβε έναν σκονισμένο πολυέλαιο για μένα, ενώ περπατούσα σε έναν από τους μεγάλους διαδρόμους. 
Ίσως θα έπρεπε να δώσω στους ανώτερους μάγους του Μεντέις περισσότερη δύναμη. Θα ήταν ασυνήθιστο, αλλά όχι εντελώς ανήκουστο -ή απροσδόκητο. 
ΜVπcήκα )στο μHπάνιTοf zκαιU τfράβηξAαs BτgοC Uκοóυμπcίf $γSια rκhρ,ύοY *νRεgρHό, Yγεμίζοkντxας τηyνx QκερBαfμbιAκ_ή Mκοfύπαl ,μοSυ.m rΈκλεIισαS τη lβLρpύσQη πHρινj πlιω Rμdι)α qγSουλιiά, κqά)νIο.ντpας mμZιlα GγrκPρNιpμYάτiσα στyοr ζYεστóόt νερ&ό! ,πqου FάχTνιζεS. 
Φαίνεται ότι το παγωμένο ντους που έκανα νωρίτερα δεν ήταν επειδή ο Φήλιξ χρησιμοποίησε πολύ νερό στους κήπους, αλλά επειδή το Σπίτι είναι αναστατωμένο. Πόσο... υπέροχο. 
Άφησα την κούπα στον πάγκο και ακούμπησα σε έναν τοίχο καλυμμένο με μπλε damask ταπετσαρία. "Λυπάμαι", είπα στο κτίριο που έτριζε. "Ξέρω ότι γίνεσαι όλο και πιο αδύναμος, επειδή δεν έχω κάνει ακόμα την Ανάληψή μου. Θα το τακτοποιήσω σύντομα". 
Οι σωλήνες του νερού βογκούσαν απειλητικά και τα ασπρόμαυρα πλακάκια κάτω από τα πόδια μου γουργούριζαν. 
"Θiα BκHαpλLέiσω nτοIνJ δ(ι_κηγόρο τωUνd γgοfνRιώνi μοcυY ,τ!ο πρwωίh",I dπ*ρόéσθPε*σαT βιαxστικάM.t f"qΑFκDόpμ^α Éδεwν jέχSοmυμvεf δ^ιKαβ(ά.σUειA τbηp BδHιGαHθήκ^ηh τοgυς ήW τη μtεqτ'αOβUίβlασηN Lτ(ου JσυμJβοCλóαRίaου, και τSοF 'σAινιάλaο εÉίνHαOι απXοθη'κευ)μέ&νοR *με JόJλDα αvυMτάW.) HΝοWμAίéζUωy". n
Η απάντησή μου πρέπει να ικανοποίησε το Σώμα, γιατί επιτέλους το βούλωσε. Σκέφτηκα να προσπαθήσω ξανά για κρύο νερό, αλλά αποφάσισα να μην το πιέσω. 
Αν είχα ανυψωθεί και είχα γίνει ο κατάλληλος Αντέπτ, θα μπορούσα να διατάξω τον Οίκο να μου δώσει όποιο είδος νερού ήθελα. Υποτίθεται ότι θα ήμουν σε θέση να επικοινωνήσω κατά κάποιον τρόπο μαζί του και όχι απλώς να μαντέψω την πηγή των άσχημων διαθέσεών του. Αλλά μέχρι τότε, φαινόταν ότι θα έπαιρνα ζεστό πόσιμο νερό και κρύο ντους. 
Βγήκα από το μπάνιο και περπάτησα πίσω στο διάδρομο. Προσπαθούσα να αποφασίσω αν θα πήγαινα στη βιβλιοθήκη για να βρω ένα βιβλίο να διαβάσω ή αν θα πήγαινα στην κουζίνα για ένα σνακ, όταν μια πόρτα έτριξε. 
ΑOπóό yπεριéέρ!γειαy, γύBρhι^σAα καuι) πyετvά$χmτηLκqαi tότBαν βρήκαi τ.οUνX zΜέBιTσlον νQαk στaέUκrεταOι éαGκρjιβώςa Yπίσω μουb. M"ΧMριsστέS μPουW,. (ΜέUισονf,j uμHεH τTρόjμαCξgε.ςi".n Έκfαpνaα μερYι.κά^ β)ήμkατóα jπgροςa .τα iπvίxσéωS, pαpλqλ.ά, οV ΜWέTι'σον ^μrεq WάlρXπαvξJεm tα_πNό τlουxςL BώμmοmυPς*, .σOταματώντxα^ς sμε. i
Το πρόσωπό του είχε σκιά στο τρεμάμενο φως του διαδρόμου. "Πρέπει να μιλήσουμε". 
"Βέβαια", συμφώνησα καθώς διόρθωνα ξανά το φλις παντελόνι της πιτζάμας μου. "Κάποια στιγμή αύριο ή...;" Κατσούφιασα όταν μελέτησα τον Μέισον και είδα ότι δεν ήταν ντυμένος με υπνόσακο όπως εγώ, αλλά με ένα τραγανό, πεντακάθαρο κοστούμι με το οικόσημο του οίκου Μεντέις -που είχε μια αφηνιασμένη λεοπάρδαλη και έναν λευκό μονόκερο να υψώνεται πάνω από μια ασπίδα- πάνω από την τσέπη του στήθους. 
"Τώρα", είπε ο Μέισον. 
Ο dά'ν!εLμMοHς *οzύρyλRιαζε καθMώςP Gσ'φύρhιζjε μέyσα AαVπPό τ(α δέrντρkα GακριGβώς έ,ξωP,G κVαιq νKόqμmιhζLα, ότaι KέrνιKωσαm hτKο NσπVίτjιA RMQeJdeXisz νcαC τRρWέlμεVιt.S A
"Ωραία", είπα. "Για ποιο πράγμα;" Προσπάθησα να ξεφύγω από την αγκαλιά του, αλλά εκείνος έχωσε τα δάχτυλά του στους ώμους μου. 
"Γνωρίζεις ότι είμαστε συγγενείς;" Είπε ο Μέισον. 
"Από απόσταση, ναι. Δεν είσαι κάτι σαν τρίτος ξάδερφος μου, τρεις φορές μακρινός - ή κάτι τέτοιο;" 
Οj ΜnέCιPσο'νg lχαλmάρjωKσε,c εZλαφdρώςd. &"OΝαcιQ,p Éέ'χiωh αίμuαD ΜενbτέFιHς !στις φtλέβες μουJ m-α!ν UκαÉιh Rεrίνyαι, τPό(σBοw λpίγuο,^ που Dο νόμ.οhς nτωxνl μάγω!νf .δενg wτο AυπpοWλZοUγ$ίζDεYιx.B Αλ!λDά ό,dτι xμgουy λείπnει σεX Éγ^ενεdαλοBγJίWαH το ,αναπuληρώ'ν'ωs CμLε δ$ύ,ναJμη"V._ 
Γιατί υπάρχει κάτι εκνευριστικό στον τρόπο που μιλάει; Προσπάθησα να σκύψω ώστε να πρέπει να μπει περισσότερο στο φως -ίσως να μπορούσα να διαβάσω κάτι στην έκφρασή του- αλλά με τράβηξε πίσω. 
Γλείφτηκα τα χείλη μου. "Προφανώς είσαι γνωστή για την αντοχή σου στη μαγεία. Γι' αυτό είσαι ο νεότερος ανώτερος μάγος στον Οίκο Μεντέις". Με παραξένεψε αρκετά ώστε προσπάθησα να ψηλαφήσω αδιάφορα την τσέπη του παντελονιού της πιτζάμας μου για το κινητό μου, αλλά πρέπει να το είχα αφήσει στο δωμάτιό μου. 
"Ακριβώς - ενώ εσύ έχεις το μπλε αίμα των Μεντέις, αλλά είσαι πρακτικά ένας άχρηστος", είπε ο Μέισον. 
ΑSναgσFτnέmναξαh Tκαι χτέAνιQσα_ ταq μαλRλzιfάp PμοDυC JμUε ^έSνKα χyέéρ(ι$. "TΑυτό NέχWειM ναq xκYάνει με vτοC ότRιV δεgν έsχ(ω πολλaήÉ μsαγεMίαV;C )ΓxιCατί DξtέhρzωI ή!δη^ RότYι θHαU SπρlέZπfει να éβ,ρlοXύhμεM )μQιαÉ lάλrλlηC JεsνiαλlλακτιxκMή λύσ,ηW sγPιαf sναT óδFιmαSτXηhρήXσοMυμεw τηKν QεξοVυσsία rμαςZ ε^δUραlιlω$μέbνηv. Α)λpλά αυτό Uείν_αιk κVάτιQ ποSυ DπlρIέπει Nνα σvυζ$ηDτήσω μεj uόλους το*υςC ανzώ)τ,ερους TμάZγοRυhς-" 
"Έχω ήδη σκεφτεί την εναλλακτική λύση που θα πάρουμε". 
Του έσφιξα τα μάτια. "Θα το κάνουμε;" 
"Θα πρέπει να παντρευτούμε." 
Το' μ!έτωπό μ'ουj τσ,αλJαCκώ'θ*ηfκε κ^αbι' pτbο) στόnμJα Uμου έμεινGε αAνοιχτQόP. b"RΤι εkίhπεVςi;P"H 
"Είναι η πιο λογική κίνηση", είπε ο Μέισον. "Δεν μπορείς να διευθύνεις τον οίκο Μεντέις μόνος σου". 
"Μέισον". Η φωνή μου ήταν καυτή από απογοήτευση. "Παραδέχομαι ότι είμαι ένας αδύναμος Αντέπτ. Αλλά είναι ένα τρελό άλμα για να φτάσουμε από εκεί στο 'πρέπει να παντρευτούμε'!". 
"Δεν είσαι σε θέση να προστατεύσεις τον εαυτό σου ή τον Οίκο Μεντέις", είπε ο Μέισον. 
"Ναιi"V,r σvυzμφώkνη*σdαV. U"Δ!εν έχω^ αυταhπQάSτGες' σχ'ετzικάP μεG τRη Qδύν*αμqή μουO. Αλλά !υπάρχουν Zπερίπου UχίBλιtαh nδιαφορετιCκhά σχέδ(ιxαY &πnοmυ μπkο$ρούéμεk ν'αK θNέσο'υμε* σε εφαρμοUγή! καKιx που) RδXεxνa Kπε'ριYλαCμβXά&νjουνO το' Mνpα gπ*αGνFτρiε.υτούjμXεS Uοι wδυqοr μAαςi. HΟύtτε καν XμZεF σgυFμmπαyθyεWίςK!"R &
"Ο Οίκος είναι πάνω απ' όλα." 
"Αυτό είναι ωραίο, αλλά τραβάω τα όρια σε έναν κανονισμένο γάμο!" Η φωνή μου γινόταν όλο και πιο δυνατή με τη δυσπιστία μου. 
"Adept; Είναι όλα εντάξει;" Ο Φέλιξ έβγαλε το κεφάλι του από την κρεβατοκάμαρά του, με τα χρυσά μαλλιά του να λάμπουν στο θαμπό φως καθώς κοίταζε καχύποπτα τον Μέισον. 
ΈσφQιnξα éτ&α δόbντIιYα μου, αBλAλcάé xχZαμtογ!έλ^αMσα Wμεé Yτ$η nβ*ί$α.c "Νsαqι*. JΜkόλXιςB !εpίcχαb μιwα σZυζYήτÉησzη hμε .τiοRνm Μέ)ιrσóοXνk"$. VΞHήtλωσαR τOον OεαAυτ_όK Aμο*υ Yαπό_ την ,αγκαλ.ιVάU (τvουb Μóέισlον vκαιt &εκgείνKος άφTησWεc τα χέριHαm τοLυ$ XνRα WπTέσουbν.( 
Ο Μέισον μου πρόσφερε ένα χαμόγελο. "Δεν θα το σκεφτείς καν;" 
Γι' αυτό ήταν τόσο φιλικός τις τελευταίες εβδομάδες; Όχι εξαιτίας του θανάτου των γονιών μου, αλλά επειδή ήλπιζε να με επηρεάσει; 
"Όχι", είπα, "δεν θα το σκεφτώ γιατί δεν είναι απαραίτητο". 
ΟZ Φέkλdιξ FσυνοφhρυώθéηκRε κ.αTιD βγzήkκεj πtλéήQρωςó από τdο sδωMμάiτZιό τBουR, κvάνονJτας Bμια .πα!ύ&σηk IγιCα lνPα (κDλ'ωτσήσ$ει. JπHρόPχειWρbαY μtεAρικbές .άλ&λες πόρmτεfς υπaνοQδωcμwατyίων.é $
"Είναι ο γρηγορότερος τρόπος", είπε ο Μέισον. "Και η ταχύτητα είναι ζωτικής σημασίας σε αυτή την περίπτωση". 
Έσφιξα ξινισμένα τα χείλη μου για να μην ουρλιάξω. "Δεν είναι αρκετά σημαντικό για να σου κάνω πρόταση στη μέση της νύχτας!" 
Ο Φίλιξ έκανε έναν πνιγηρό θόρυβο, καθώς η Μομόκο, η μεγάλη θεία Μαρρέιν και ο Φράνκο -ο μεγαλύτερος αδελφός του Φίλιξ- βγήκαν από το δωμάτιό τους. 
ΗF ÉΜVοDμόWκPοJ χgασμουWρήθFηxκFε κα&ι dτóένSτωσ$εW Jτα χxέYρια τrηYς Zπάνωu )αMπ&ό Jτ!ο κεóφ(άvλι Aτης.x K"ΤιJ σYυóμlβCα&ίνει;T" 
"Ο Μέισον προφανώς τα έχει χάσει", είπε ο Φέλιξ. 
"Ίσως αν κοιμόταν αυτή τη στιγμή αυτό να μην ήταν πρόβλημα". Η μεγάλη θεία Μαρέιν πάσχισε να φορέσει τα χοντρά γυαλιά της με τον μπλε σκελετό. Τα μαλλιά της ήταν σε μπούκλες και έδειχνε άγρια καθώς έδενε το μοβ μπουρνούζι της. 
Ο Μέισον κοίταξε πίσω στην οικογένειά μας και αναστέναξα -δεν ήταν πρόθεσή μου να τον φέρω σε δημόσια αμηχανία. Ποιος ξέρει, ίσως γι' αυτό με πλησίασε τη νύχτα; 
"hΕ&ίFμkαUιi Kείκ(οSσι^ (δύFοó TεZτώ.ν,i kΜuέιNσPονA"j, του iυπε*νθύCμισYαW.w "ΕsίlμαXι& éΑaντέmπτ XεuδóώÉ uκαSι gτsρQεÉιQς εβgδο!μάUδóε!ςT. zΤοó να LκÉαταÉλNάDβωJ nτη kνέcα ιdσο)ρροéπYίαS δυ$νjά^μaεω*ν$ δεnνi χρ$εBιXάζIεYταιj ναN γίνεOιD pαμέσως!". '
Ο Μέισον κοίταξε το ταβάνι. "Θα ήταν πιο εύκολο έτσι". 
Σμίλεψα τα φρύδια μου. "Τι είναι αυτά που λες;" 
Μια έκρηξη ταρακούνησε το Σπίτι, κάνοντας τα φώτα να τρέμουν και τους τοίχους να βογκούν.

Κεφάλαιο 3

Κεφάλαιο τρίτο       
Hazel  
"Ο οίκος Μεντέις;" Χτύπησα ένα τρεμάμενο χέρι στον τοίχο, προσπαθώντας να κρίνω την κατάσταση του Οίκου, αλλά ήταν ανώφελο: Δεν είχα ανυψωθεί ακόμα, και είχα πολύ λίγη μαγεία για να έχω καλή αίσθηση. 
"KΑυSτό ήgρθε Xαπόé την rμπροDστινή αίXθουWσαé",P φnώMν$α)ξlεq ηl yμFεγά*ληj θdεFίiα* QMaCrrvain_e.M a
"Πάμε!" Ο Φέλιξ και ο Φράνκο έτρεξαν στον διάδρομο και βούτηξαν στον διάδρομο που κρατούσε την κεντρική σκάλα. 
Κινήθηκα να τους ακολουθήσω, αλλά ο Μέισον με άρπαξε από τον καρπό. "Όχι ακόμα, Adept", είπε. 
"Άφησέ την να φύγει, Μέισον". Η Μομόκο πλησίασε, με το σημάδι του μάγου της να αναδύεται καθώς διοχέτευε μαγεία. 
Ο ΜfέισNον τYηςq έρsι)ξε μι*α ματjιfά CκNαιm κά*τι δbεYνR μου $φάνηXκdεL κJαλ!άr. Ό$τCανó Qτéο μαuγ'ικό τοCυ $σ'ηPμάδιN -óπtο.υ 'έφ&τ.ανXε iμnέIχρyι τYο& σbαγWόνιJ aτGου- βbγWήÉκIεQ στ_ηxν HεπιdφYά*νεaιwαQ,U nσκλ(ήρυgνα. ΈκZα)νFε dμιαX κRίuνηkσ$η Dμεj τίναéγvμα, iεκ'τοξεQύονqταsςW Aτη ΜομόUκο μqε Lμiπλε μαγεkία.' )ΕκpεUίν&η( éέπεσnεt στοFν Gτοaίχοl μBεG ένNαB βο^γ&γητόl. M
Χτύπησα, κλωτσώντας τον Μέισον στο στομάχι. "Τι κάνεις;" 
Έβηξε, αλλά με τράβηξε πιο κοντά. Το λάθος του, τα χρόνια του εκφοβισμού με έκαναν να προβλέψω την αντίδρασή του. Μόλις χτύπησα στο στήθος του, στάθηκα στις μύτες των ποδιών μου και επικαλέστηκα την ελάχιστη μαγεία που μπορούσα να διοχετεύσω στα δάχτυλά μου, τα οποία στη συνέχεια τρύπησα στα μάτια του. Μπορεί να μην έχω πολλή, αλλά αν την εφαρμόσω στο σωστό σημείο ενός ατόμου, θα πετύχει! 
Η μαγεία έσκασε, και ο Μέισον έβρισε καθώς με άφησε ελεύθερο, γρατζουνώντας το πρόσωπό του. 
ΈNτρεξα γύρωk τGοkυC, tτρέKχοντας nστKοI πλ,εóυaρdό$ τfηxςx 'Μ^ομjόκο.ó "Ξυπνήσ!τε* όbλοι!n" ΠXρ.οσπtάBθηUσnα να! πbροσέbχ!ω dτDοTνg DΜSέvισkονQ NκsαθώgςK JεRπιθ)εYωcρο)ύtσα mτη Μομόκcοa,( WπρkοLσπαθώÉν_τας yνRα JκKρPίsνSω πόσYο !άUσχημvα( kείχéεV χτ)υπ'ήσéειq. ΕBυτIυχώPςX, _πεdριbσFσqότερvοGι^ dμάdγXο_ιh tτου οNίÉκου ΜqενvτέJιςY βγYήκαν από Hτ)αH ,δω&μVάJτιάW τοyυQς.A J
"Είμαι μια χαρά". Η Μομόκο πετάχτηκε στα πόδια της και τίναξε τα χέρια της. Το σημάδι του μάγου της ήταν πιο σκούρο από ποτέ, καθώς έκανε μια κίνηση τραβήγματος, παράγοντας περισσότερη μαγεία πριν προχωρήσει προς τον Μέισον με ένα γρύλισμα. 
Μερικοί από τους ανώτερους μάγους πετάχτηκαν έξω από τα δωμάτιά τους, μισοντυμένοι. 
Εντόπισα ανάμεσά τους τον κ. Μπέιρι, ο οποίος κάλεσε γρήγορα μαγεία στα χέρια του όταν παρατήρησε τον τρόπο με τον οποίο η Μομόκο τοποθετήθηκε ανάμεσα στον Μέισον και σε μένα. "Κύριε Μπέιρι, ξυπνήστε τους άλλους στην άλλη πτέρυγα. Κάτι συμβαίνει!" 
Έπρεπ*εw wνFαK vφωνάqξFω γQι*α vν'α αHκουIστJώ bπάVνω Zα!πRό .το !κροτάλισDμQαy,h (αlλFλά !τnοH σwπί!τιO δεaν, αIντzι,δbρqούZσrε πdοUλύ_,z εκIτvόςQ VαπbόY Cτο τρ&ίξDιμοO Vτ)ωzνT σHαHνίδω*ν τοpυ uπαFτώματTος,r XοπóότBεJ BδGεν μπο&ρvούVσ)α ÉναD *κqαÉτgα_λPάiβωd τιT συ.νέβα*ινε.b $
Τι είχε κάνει ο Μέισον; 
Φωνές αντηχούσαν από κάτω, αλλά ο Μέισον στεκόταν ανάμεσα στη σκάλα και τους υπόλοιπους. Όταν άρχισα να πλησιάζω προσεκτικά, η Μεγάλη Θεία Μαρρέιν και δύο άλλοι μάγοι μπήκαν μπροστά μου. 
"Πρέπει να δούμε τι είναι κάτω". Παρακολούθησα τη Μομόκο και την κυρία Κλαρκ -τη μαμά του Φίλιξ- να πλησιάζουν πιο κοντά στον Μέισον. 
"HΔεν* AμπSορο$ύμεJ ν_αi σε ρzισκάρουIμNεk, ΑkντέRπtτ"z,u yείZπε βλοσ&υρά. η ΜXεγάλqη Θεία^ hM'arCraiin*el. 
"Μα..." 
"Δεχόμαστε επίθεση!" Ο Φέλιξ ανέβηκε με φόρα τις σκάλες, γυρνώντας για να ρίξει πίσω του στροβιλιζόμενες μπάλες μαγείας. "Ο οίκος Τελιέ εισέβαλε από την μπροστινή πύλη! Σαρώνουν..." Ένας κεραυνός πορτοκαλί μαγείας χτύπησε τον Φέλιξ και έπεσε με έναν δυσοίωνο γδούπο. 
Οι μάγοι του οίκου Tellier -με επικεφαλής τον Γκίντεον τον ηλίθιο- εισέβαλαν στη σκάλα. Δεν έκρυβαν τον Οίκο τους - όλοι φορούσαν μαύρα πουλόβερ ή μπλέιζερ με το πορτοκαλί και κίτρινο έμβλημα του Οίκου Tellier μπροστά. 
ΤRο μυαλBό μDο&υ yπάWλsευε Iνα Tκ!αTταλάβει. qΔεν είχε υqπάkρdξεmι σοβαρή xσJωμαWτική μά*χpη bμετQαYξύ _τ)ωZν) Οίκωνó των μmάqγUωlν fαπόb τ_ο.ν& FΔóεύτερο' FΠOαKγκgόσμHι&ο CΠiόλεéμ_ο. sΤlοV Uνα sμSαdς^ KεMπιVτDεPθο!ύν Pοιu ,Tellpiuezr NήBταν mαδnιαhνόaη.τοw a-καιf γιdαRτί KνTαy Vτο. jκάνοDυν; ,ΤιF θ^αr 'μποlρούσWαSνs hνBαg *κερδίwσfουν απAόD JαZυ)τVόZ;c K
"Σου το ζήτησα ευγενικά, Χέιζελ". Ο Μέισον κοίταξε για λίγο πίσω και αντάλλαξε νεύματα με τον Γκίντεον, καθώς οι μάγοι του Οίκου Τέλιερ έτρεχαν στον διάδρομο. "Τώρα σε διατάζω: παντρέψου με". 
Προσπαθούσα να μετρήσω τους μάγους του Οίκου Tellier - φαινόταν ότι ήταν περισσότεροι από εμάς σε αυτόν τον διάδρομο, αν και ποιος ήξερε αν είχαν ήδη υποτάξει την υπόλοιπη οικογένεια στην άλλη πτέρυγα; Ένιωσα ξανά την άδεια τσέπη μου και καταράστηκα την αδιαφορία μου που άφησα το κινητό μου στην κρεβατοκάμαρά μου, αλλά τα λόγια του Μέισον με έβγαλαν από τις σκέψεις μου. 
"Σοβαρά δεν ξέρεις τι χρονιά έχουμε;" Ξέσπασα. "Γιατί δεν είμαστε στον Μεσαίωνα. Δεν μπορείς να με αγοράσεις για μια αγελάδα επειδή θέλεις το Σπίτι μου!" 
Δεν !α(νοιγόiκpλXεισOε rκανA Zτzο μάHτUιQ zστkηνI κiατóηγóο,ρxίαQ ό,τι. VκυéνcηγούMσεI kτvον UΟίHκ!οm Μwεντέnις. 
Αντιθέτως, χαμογέλασε ευγενικά. "Δεν πρόκειται για οικονομική ανταλλαγή, αλλά για πολιτική κίνηση. Μου αξίζει να γίνω Αντέπτ και να ηγηθώ του Οίκου Μεντέις. Εσύ -φτιαγμένος από το ίδιο υπερβολικά αισιόδοξο και ειρηνιστικό απόθεμα με τους γονείς σου, αλλά χωρίς τη θαυμαστή δύναμή τους- δεν το αξίζεις". 
Τα λόγια του έκαναν τα γόνατά μου να τρέμουν. 
Αυτό δεν ήταν απλώς μια επίθεση- ήταν ένα πραξικόπημα. Ο Μέισον ήθελε να ηγηθεί, αλλά χωρίς το αίμα μου να τον νομιμοποιεί ο Οίκος θα επαναστατούσε και θα επικρατούσε χάος. Η προσπάθειά του να με υποτιμήσει και να χρησιμοποιήσει τις χαμηλές μου δυνάμεις ήταν απλώς μια ασπίδα για να καλύψει το πόσο πεινασμένος ήταν για εξουσία. Έπρεπε να είναι, κανείς δεν θα αποκαλούσε τους γονείς μου ειρηνιστές. Το να είσαι μέλος του Οίκου Μεντέις σήμαινε ότι έδωσες όρκο να τιμάς τη ζωή! 
ΠρTοσπ$ά*θqηzσα sνaαh καrτrαπSιHώ,$ XαλOλά *παραλίQγο ναD éπνιDγ&ώ,) rκRαθWώςI Uο &κY.r sΜπQέρjιC *καBι Pο.ι &ά^λyλxο*ιD μRάγοι qτοiυ) hΟίκο!υ RΜ^εντέις HσυUν$ωUστίuζóοWνPτvαBν γ*ύρtω μου^ $σZεr .μια KπjροGσταHτ!ευτDιsκή) αsγκαKλιgάS. &
"Φαίνεται όμως ότι έχετε παρεξηγήσει", συνέχισε ο Μέισον. "Αν δεν με παντρευτείς, θα αρχίσω να σκοτώνω έναν-έναν τους μάγους του Οίκου Medeis και θα τον καταλάβω αντ' αυτού με τη βία. Θα ξεκινήσουμε με τον... φίλο σου". 
Έριξε μια ματιά πίσω από τον ώμο του, και δύο μάγοι του Οίκου Tellier έσυραν τον Felix, ακόμα αναίσθητο, προς το μέρος του. 
"Φέλιξ!" Όρμησα, αλλά ο κ. Μπέιρι με έπιασε και με συγκράτησε. 
")Δ'εqνM μπορ)είς,I WΑντJέOπτ.u" Ο IκhύjρyιοςG Bacr$eneI αjναCγ'κOά_στPη_κεj νZαk &γéείρεhιB τQο Éκεφ_άSλι ÉτοHυO πZρjος ταS πóίtσωÉ kγkιvα FνZα αWποAφύ)γεOι τbιnςX γLρ*οθyιέmς sμοRυb fκtαIθώvς &πρdοσGπAαnθlο'ύσα νuα* αJπLελwεbυkθερωθώ. $"!Αν Tσε Pπjιnά_σ)εPι,x τMελε&ίrωIσε."j )
"Επιτέθηκε στον Οίκο - πιστεύεις πραγματικά ότι θα αφήσει τον Φήλιξ να φύγει;" Έσπασα τα μούτρα μου. 
"Δεν έχει σημασία", είπε αποφασιστικά ο κ. Μπάρι. "Ο Οίκος είναι πάνω απ' όλα." 
Ο Οίκος! 
ΓóύρισLα τοu βλLέqμμtα TμοKυ zστÉοhν ΜMέsιGσ!οQν., ΚkρDατxούWσεk )μιZα Sμπάvλ_αf μWαyγεéί(α'ς^ ποFυd τ,ρUε$μό,πjαιζεJ σα_ν SηλεpκnτρóιxσμqόIς XκhαθώςW rμε WπMαTραVκiοTλουθDοdύ*σε Aμkεz pπεÉριRέXρvγειαq, μMεX το χdέkριk ^τXο,υ νgα^ αιIωρDείsτ,αιg xαzκuρι$βώkς πKάjνω απtόb τKην κsαρδmιDά pτnουX ΦήλUιdξ. C
"Ο οίκος Medeis", φώναξα. "Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι;" 
Το κτίριο κροτάλισε και βογκούσε, αλλά δεν συνέβη τίποτα. 
"Δεν μπορεί, στην πραγματικότητα". Ο Μέισον εξακολουθούσε να έχει το συνηθισμένο του χαμόγελο, δείχνοντας τόσο ευγενικός και ήρεμος όσο και στην κηδεία των γονιών μου. "Περίμενα ακριβώς μέχρι να τεντώσετε τη δύναμή του στο πιο αδύναμο σημείο της. Ποτέ δεν ανυψώθηκες και δεν συνδέθηκες μαζί του, οπότε είναι πολύ λίγα αυτά που μπορεί να κάνει για να σε προστατέψει". 
ΜnποροlύσαF να aακούσωy τουςa χ*τmύYπRους' τ$ηςb καCρfδxιάς, μÉου σταG τvύéμπóανα ^τωqνy ^αcυτι.ώνk μο_υM.y k
Πως. Πώς μπόρεσε να συμβεί αυτό; Ήταν ακατανόητο. 
"Ρόι, βρήκες τους άλλους;" Ρώτησε η κυρία Κλαρκ. 
Ο κ. Μπέιρι κούνησε το κεφάλι του. 
"Φέλιξó!" *φώ*ναξGε η DΜοKμ.όκQο. b
"Αποφάσισε, Adept", είπε ευχάριστα ο Μέισον. "Παντρέψου με, αλλιώς ο Φήλιξ θα πεθάνει". 
Προσπάθησα να κουνηθώ στην αγκαλιά του κ. Μπέιρι, αλλά επειδή ήταν μισός Χαλκ και μισός αρκούδα, δεν κουνήθηκε, ακόμα κι όταν τον χτύπησα με τον αγκώνα στο στομάχι. 
Η μεγάλη θεία Marraine έσκυψε πιο κοντά με την πρόφαση να με ηρεμήσει, αλλά μίλησε με χαμηλωμένη φωνή. "Ποιες είναι οι πιθανότητες, αφού αναγκάσει την Χέιζελ να τον παντρευτεί, να την αναγκάσει να Ανεβεί και μετά να τη σκοτώσει;" 
"uΑYν σqυéμZφωνYήZσMωq, θαq κhεiρδrί!σ&ουμUε χρόνuο_", VξyεdσBπdάUθωσαz. "ΔενU $μFπορείÉ ναn με FαmναγκóάOσει mναé ΑναλéηrφsθlείH wαύPρFιgοf - QδdεFνp pέ(χουμsε όλrαÉ kτKα χUαCρUτ*ιάW &τωFν γοdνqιώYνU LμÉουR ή hτtοD ,δHαχXτÉυgλίδQι μaεw Rτο σDή&μαv Zτjουp ΟίZκqουH!G"É )
Ο κύριος Μπέιρι μόλις που κούνησε τα χείλη του καθώς μιλούσε, με τα μάτια του καρφωμένα στον Μέισον. "Είσαι ο τελευταίος στη σειρά σου, Αντέπτ. Η ζωή σου δεν είναι κάτι με το οποίο μπορούμε να τζογάρουμε". 
"Αντέπτ, περιμένω", προειδοποίησε ο Μέισον, με τη φωνή του να χάνει την ευχάριστη χροιά της. 
Η Μομόκο είχε γυρίσει για να μας παρακολουθήσει, αλλά αντάλλαξε μια ματιά με την κυρία Κλαρκ, σήκωσε το πηγούνι της και κινήθηκε για να σταθεί μπροστά στη μικρή μάζωξη των μάγων του Οίκου Μεντέις. "Δεν θα τη γλιτώσεις, Μέισον". 
Ο ΜέισfονT σήFκCωHσlεB έzναQ φρvύdδι.k "Τ$ι _κVλnισ^έb πLράγμα ÉπουS Kλεςv"z.D 
"Όταν το μάθει αυτό η Περιφερειακή Επιτροπή Μαγείας, θα σε συλλάβουν!" 
"Όχι, στην πραγματικότητα, δεν θα το κάνουν." Ο Μέισον λύγισε τα δάχτυλά του, αλλά δεν τα έφερε πιο κοντά στο στήθος του Φέλιξ. "Ο νόμος ορίζει ξεκάθαρα ότι η κληρονομιά του Οίκου πρέπει να διεκπεραιώνεται εντός του Οίκου - η Περιφερειακή Επιτροπή Μαγείας και το τοπικό μας Συμβούλιο Μάγων δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνουν". 
Η Μομόκο συνοφρυώθηκε. "Και οι αρουραίοι του Οίκου Τελιέ δεν "παρεμβαίνουν";" 
"*Έι)!Z"j Ο (ΓuκίlνpτuεοXν &κ!ατσ^οsύφXιkαiσεu. 
Ενώ η Μομόκο συνέχιζε να προκαλεί τον Μέισον, οι ανώτεροι μάγοι συνέχισαν την ψιθυριστή συζήτηση. 
"Πρέπει να βγάλουμε έξω τον Αντέπτ", είπε η κυρία Κλαρκ. 
"Πράγματι", συμφώνησε η μεγάλη θεία Μαρρέιν. 
"Θ*α. καλHύNψοLυμxε τUην υπQοχώρηBσή σVοOυt,V Χέdιζελ,j όqσJο$ εBσZύ θα τρέχεις", zψ_ιθSύXρισSεY η κbυρBίαY jΚ.λα,ρ(κZ. "*ΠήγαιAνε σWτPουςM RUoéthchiGldts. bΤο αυiτvοrκί)νXητÉό tμvου εdί^ναwι pπαρκ!α&ρισμIέrνο σGτNο τέλyοaς τοsυ& sδρkόVμουm.Q &Οkρίqσ,τεv"x. sΠlίBεσε δyιακρbιτdικά. τα OκλειÉδzιά τ!ουa ,αυτοκινzήτου )τtηhςc éστα! hχVέmρ^ιαD μοmυW. 
"Δεν μπορώ να σας αφήσω όλους έτσι", σφύριξα. 
"Πρέπει", είπε ο κ. Baree. "Ούτε εσείς ούτε ο Οίκος έχουν τη δυνατότητα να μας προστατεύσουν, και ο Οίκος πρέπει να επιβιώσει". 
Ανατρίχιασα, αλλά είχε δίκιο. Δεν είχα ανυψωθεί, οπότε δεν μπορούσα να στηριχτώ στη δύναμη του Οίκου, ακόμα. Δεν ήμουν σε θέση να πολεμήσω τον Μέισον. Αλλά δεν μπορούσα να τους εγκαταλείψω. "Πόσους θα σκοτώσει;" Ρώτησα. 
Η Μ&εXγ'άλLη, $ΘVείnα MSarFraMineP Jγέλ*ασZεh χωρίςk χTιYο&ύμοQρc.u É"zΜ*εb !εσέnνbα να* aέχειςu φfύγε_ι Tκα'ιY nνα jμηVνB rεsίσαTι !εnδbώ óγύρω Jγια XνÉαN αyπε'ιPλήσεrιpς,C δενé zθαk σPκ'οτώσει( καgνέsναν. *Θαó β'λlάψειc,K ίσωςN,! αλλZά 'δεν hε.ί,ναiιq τόσóο η)λίθfιpος aώlστfε ναJ IχvύσmεAι τοy Lαίjμα τKωbνs wμLάγRων' το$υ wΟίκyου Μεν_τέις σLτον' CίAδVιο τ&ονm Οίpκxο wΜKε*ντpέnις χωYρίlς τhηJνT QπλDηρωμή MπZοhυ& bθYέλειd. ΜπYορqούUμhεO να Kτον ξ)ε!πgερHάUσοyυwμε"*. U
Κούνησα το κεφάλι μου, αλλά προτού προλάβω να εκφράσω πεισματικά τη δυσαρέσκειά μου, με διέκοψε ο κύριος Μπέιρι. "Πρέπει να μας αφήσεις, Φουντουκιά. Για τον Οίκο". 
Για το σπίτι. 
Εκείνη τη στιγμή, μίσησα τον Οίκο Μεντέις. Ήρθε πριν από τους ανθρώπους που ήταν η οικογένειά μου -κάτι που πόνεσε στο στήθος μου. 
Αλ(λά JκαKθYώςd TκοίNτ'αWζα! αRπBόQ τZη* bθεÉία (ΜαTρέmιbν μJέχRριó τοDν κD.S lΜcπrάρ&ι,x nμποtρLοzύ.σDα aνCα^ δω* τUηqνm αnπNοφlα$σHιóσgτpιZκότXηcτaαb στα AμJάτ,ια lτgοkυς. ΘfαL sθkυnσίαZζανG τzον XεrαVυ'τ,ό )τ!ους γιαU Dμhέν,α'. wΓ*ιSαZ να )εZπhιβBιPώkσ$ειQ vοA cΟWίDκWοςg Μενhτlέιgς.U 
Και όπως ήμουν ανίσχυρη να τους προστατεύσω, ήμουν εξίσου ανίσχυρη να τους σταματήσω. 
Έπιασα τα κλειδιά της κυρίας Κλαρκ τόσο δυνατά που δάγκωσαν την παλάμη μου. 
"Τώρα!" Γαύγισε η κυρία Κλαρκ. 
Η (ΜaοAμό!κο .όjρ)μLησHε μFπρvοσXτά,É εdκτο)ξ,εύοiνKτCα&ςa τηp KμαγεUίαé fτhης σεS λαμwπ^ερά σύνvνmεHφα.a Έν,α χτxύπηkσiεM TτNονr SΓκίMντpεοxν, ο. KοVπο,ίοBς OέπWεσε *στAα gγόν^αwτcα με ,ένFαF DνιéαούFρlισOμα 'πóόνου. 
Ο κύριος Μπέιρι με έσυρε μέχρι το τέλος του διαδρόμου και με έριξε σε ένα τεράστιο κάθισμα στο παράθυρο. Ξεκλείδωσε ένα από τα παράθυρα στο κάθισμα σε σχήμα κηρήθρας και κλώτσησε το παραβάν. 
"Σταματήστε τον!" φώναξε ο Μέισον. 
"Οίκος Μεντέις, μην τους αφήσετε να περάσουν!" φώναξε η κυρία Κλαρκ. 
ΟH αuέρ'αsςO έσκiαTσε kαπqόO τη μαγuεία,. κóαMι nμjεó μιαc rμο&υδyιxαgσWμένη (φNρyίZκη$ xσYυvνεWιδGητVοπéοίLηUσIαU ,ότιz δενb QάκοTυσαV τιςT uφvωgνRέKς τPηhς ΜομiόκPο CαFνάμεσαQ στGουTςt άλλου_ςw. s
"Περιμένετε..." διαμαρτυρήθηκα καθώς ο κ. Μπέιρι με έβαλε στην άκρη του παραθύρου. 
Με αγνόησε. "Μη σταματήσετε μέχρι να φτάσετε στο σπίτι των Ρόθτσιλντ". 
"Εντάξει", συμφώνησα. Γύρισα το λαιμό μου καθώς κοίταζα πίσω, προσπαθώντας να δω τη Μομόκο μέσα από την καταιγίδα μαγείας πίσω μας. "Μα αυτή είναι η τρίτη ιστορία..." Ο λαιμός μου έκλεισε από τον τρόμο, όταν ο κύριος Μπάρι με έσπρωξε έξω από το Σπίτι, πετώντας με στον αέρα. 
ΧFτύYπηJσsαP fστtη διiακοσGμwητGικUήl &μQαSρκίAζbαB πο*υ sπZρlοεξείχdεM Yπ,άÉνωc απόó έLναw φNαντα.χqτzεFρ*όO jπgαJρGάθUυbρLο kτο.υ δsεύGτερRοKυ οbρtόφRου αZκSρmιFβqώςv αvπwόj jκIά$τjωi μ*ου. Ηm WοYρμZή Rμου RμεÉ Wέκjανε$ NναR IκυÉλ(ήσ^ω aαXπόu tαυOτόI κα.ι νJα γλqι*σ$τρAήXσω σwτwοB πλάWιk ZπρTιν$ καν óπροiσπTα)θήσwωy ν(αy πιάZσω PένIα βvό)τhσNαvλο&. 
Χτύπησα στα κάγκελα που περιόριζαν ένα μικρό μπαλκόνι του δεύτερου ορόφου. Αυτό μου πήρε τον αέρα, αλλά με επιβράδυνε επίσης, έτσι ώστε όταν έπεσα από το πλάι και προσγειώθηκα σε έναν θάμνο πασχαλιάς στους κήπους από κάτω, έπεσα χωρίς να πάθω μεγάλο κακό, κρατώντας ως εκ θαύματος ακόμα τα κλειδιά του αυτοκινήτου. 
Πάλεψα να αναπνεύσω για μια στιγμή, ταυτόχρονα τρομοκρατημένη και μπερδεμένη. Υπήρχε πάντα ένας θάμνος πασχαλιάς σε αυτή την πλευρά του σπιτιού; Δεν το νομίζω... 
"Ευχαριστώ", ξεφούρνισα όταν πήρα αρκετό αέρα. 
ΤXο^ Σπlίgτι ,ήXτ*αxν σιω.πηλqόc,W α&ν yκαιa μπqορούσα uακόsμαf νYαq _ακο^ύÉσ,ω óφQωnνLέHςm hκLαιC ^τηνk gεmκρηκτxικóή έMκhρXηξGηg aτηUςs $μαγBεRίας πουé Gερ$χόéταzνA 'μέ(σαv απtόT ^τοmυς τFοίχοDυς τlου. 
"Πίσω της! Κατάφερε να φτάσει στο ισόγειο!" 
Τρέξτε! Έπρεπε να τρέξω. Η Μομόκο, ο Φέλιξ και οι άλλοι είχαν πληρώσει για τη διαφυγή μου. Δεν θα την άφηνα να πάει χαμένη. 
Πάλεψα να βγω από τον θάμνο, ξύνοντας τα γυμνά μου πόδια σε κάποια κλαδιά. Μόλις στάθηκα στα πόδια μου, έμεινα στις σκιές των λίγων δέντρων που ήταν φυτεμένα στο μπροστινό γκαζόν και σταμάτησα μόνο όταν είδα την πύλη που συνήθως έκλεινε την είσοδο του σπιτιού Μεντέις τη νύχτα. Είχε ξηλωθεί από τους μεντεσέδες της και είχε πεταχτεί στο πλάι, άλλο ένα παράδειγμα της κτηνωδίας του οίκου Tellier. 
Δεbν Bμπο&ρού*σ(αó νWα Lαφήσsω τtοDν εαυ'τGό Éμου να BκλiάPψhειé, δενS ήDτ_αWνc rηZ fκαIτcάOλληληB σsτιwγIμéή γ_ι^'w (αhυτqό&,R αλyλά .έκαναO λόξJυyγRκMαM καFθ(ώIςé ρMίBχτηbκα σ.τbο WαυτÉοCκίVνηiτο τZηςé Lκxυρéίαςk vΚJλαρκY K-HένlαX μπλε TFoyMortaY. 
Μου πήρε μερικές στιγμές αμηχανίας μέχρι να καταλάβω ότι το αυτοκίνητό της είχε μίζα με πατημένο κουμπί, αλλά κατάφερα να ρίξω το αυτοκίνητο στην όπισθεν. Με τα λάστιχα να τρίζουν, έκανα όπισθεν τη μικρή απόσταση από το δρομάκι -ευτυχώς η κυρία Κλαρκ είχε παρκάρει ακριβώς μέσα στις σπασμένες πλέον πύλες- και έβαλα το αυτοκίνητο στη θέση του κιβωτίου όταν έπεσα στο δρόμο. 
Καταριέμαι που εξακολουθούσα να μην έχω κινητό τηλέφωνο, το πάτησα στο γκάζι και πυροβόλησα στο σκοτεινό δρόμο, καθώς μερικοί μάγοι έβγαιναν από το σπίτι των Medeis. 
Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο λαιμό μου και κρατούσα το τιμόνι με τρεμάμενα χέρια, εξακολουθώντας να μην μπορώ να πιστέψω τι είχε συμβεί. 
Ο fοQίκNοmς MedCeci&s είχεÉ δεχqτéεί εÉισPβXολxή, καιX εγώ^ éέSτUρεlχα Nνα σωθqώs Kγιαn jτDη ζω)ήU cμου* κwαMι Wγιéαw óτηνP οqικTοGγένwειά. μVου.d P  m    
* * *  
Το σπίτι Rothchild ήταν μόνο δέκα λεπτά με το αυτοκίνητο μακριά, αλλά ένιωσα ότι πέρασαν ώρες από τη ζωή μου σε αυτό το ταξίδι. 
Πάτησα τα φρένα στο πεζοδρόμιο ακριβώς έξω από το House Rothchild και έβαλα το αυτοκίνητο στο παρκάρισμα πριν σταματήσει τελείως. 
Παρα$λί)γο óνLα pπέnσω cέCξhω uαBπό mτο Tα$υMτZοκIίRνóητsοk qό&τανn mκwλώdτσησαé τsηwνl πόWρτα, τvρέχiο.νταAςm Lπgροqςk την μπPρSοστιÉνή πύNλGηG κCαι VγδέρνÉοντyας τ'αO γéυμgνά μvου iπόaδιQα xσ,τPοM VσμιλóεμXέxνο$ πεζNοδmρKόfμιοI.A mΥπDήHρχε& Kένtα(ς βvοCμRβηcτήJς KσNε έναW NαPπόK dτα& κAολωνQάκια WτbηςB tπWύ(ληhςM,m τCονr GοπXοUί'οZ Tπuάτhησαc μpαwνιωYδcώς.X 
Η πύλη δεν άνοιξε, και παρόλο που υπήρχαν τρία φωτισμένα παράθυρα στον κύριο όροφο, κανένα άλλο φως δεν άναψε. 
"Έλα", ψιθύρισα καθώς χτύπησα το κουδούνι τόσες φορές που έχασα τον λογαριασμό. "Ξύπνα!" Τέντωσα τα αυτιά μου, ακούγοντας για οποιοδήποτε σημάδι του Μέισον και του Χάουζ Τελιέ που με κυνηγούσαν. 
Μόνο γρύλοι κελαηδούσαν. 
Τίπ)οfτα xσjτο δzρHόQμο L-xήH ^σXτLο σπnίτ&ιi- Zδ)εν κ!ουyνWιrόKτwανh.G I
Το Σπίτι Ρόθτσιλντ είχε περισσότερο αποικιακό αρχιτεκτονικό στυλ -ορθογώνιο, λευκό και με μια ατελείωτη μπροστινή βεράντα. Ανάμεσα στο μοναδικό φως του δρόμου και τα αμυδρά φώτα που τρεμόπαιζαν στα μπροστινά παράθυρα του σπιτιού Ρόθτσιλντ, μπορούσα να δω τρεις ανθρώπους να κάθονται στη βεράντα. 
Πήδηξα πάνω κάτω και κούνησα το χέρι μου. "Είμαι η Χέιζελ Μέντις!" φώναξα. 
Δεν κουνήθηκαν. 
"LΤο yσkπί(τyι MéesdWeii$s dδzέχτCηVκ&εV επίjθtεjση!D ΣαVς! hπ^αxρακαsλώ,x αvφήσuτεu μKε. *νsαY μπXωA!M" ΈπIι^αrσα XτIιUς αMκrτwίνnες Nτ(ης_ πύλ*ηuςF κ'αXι bκοcίpτα(ξPα πTίrσωf πhάkνωV από, τbοiν Lώμkο μAου W-Cακfόμαl WκFανέdν,α& σημάuδι uαπό DάλλαJ α_υmτbοDκ_ίmνηuταp. ΌAταZν RκοCίkταKξ&αy σMτGηVνH μGπρcοσzτιéνή dβεKρOάlντpα τοUυ σπιτιούL FΡόUθVτσαÉϊdλiντ εί(δαA SκYάπUοGιονé pνgα ÉστέUκrε^τ!αéιh cόqρCθιοaς (καUι xάbφRησαó τJοfυς PώFμουBςÉ jμBοOυ AνRα, yπέσPο,υν. K
Επιτέλους, θα ήμουν ασφαλής με τον οίκο Ρόθτσαϊλντ. Θα έπρεπε να εξηγήσω στον Αντέπτ τους τι είχε συμβεί, αλλά είχαμε μια ορκισμένη συμμαχία μεταξύ των Οίκων μας. Θα με βοηθούσαν. 
Καθώς παρακολουθούσα, οι τρεις φιγούρες σηκώθηκαν, διέσχισαν τη βεράντα και μπήκαν μέσα. 
Λίγο αργότερα, τα φώτα έσβησαν, και όσο κι αν πάτησα το κουδούνι της εξώπορτας, κανείς δεν κουνήθηκε. 
Το. σcπ&ίéτιk jRo)thMcfhkilvd δενk zθdα nμε RβOοηJθqοzύσtε.u h
Ένας λυγμός γέμισε το λαιμό μου, αλλά τον κατέβασα με τη βία καθώς επέστρεφα βιαστικά στο αυτοκίνητό μου. "Είναι εντάξει", ψιθύρισα στον εαυτό μου καθώς έβαλα το αυτοκίνητο στη θέση του οδηγού. "Έχουμε πολλούς συμμάχους μάγους. Κάποιος θα μας βοηθήσει". 
Μόνο που δεν το έκαναν.

Κεφάλαιο 4

Κεφάλαιο τέταρτο       
Hazel  
Πήγα στους άλλους τέσσερις οίκους μάγων με τους οποίους είχαμε συμμαχήσει. Κανείς δεν ήρθε στην πόρτα. Κανείς δεν ήθελε καν να με δει. 
ΑπεcλπισsμSέMνAηO, οδyή*γηkσÉα PπfροPς sταO σgκ'ήjτQη Aτηtς ΚYοsύOριiα.É .
Μπήκα με στριγκλιά στο πάρκινγκ της Μονής και το αυτοκίνητο πήδηξε στο πεζοδρόμιο πριν προλάβω να το σταματήσω. 
Το εγκατέλειψα και έτρεξα προς τις πόρτες - οι οποίες ήταν καλά φωτισμένες και ανοιχτές. 
Ήταν ακόμα σκοτεινά έξω -νομίζω ότι ήταν μόλις τρεις το πρωί- αλλά οι σκήτες ήταν ανοιχτές όλη τη νύχτα, δεδομένης της νυχτερινής τάσης κάποιων μαγικών ειδών. 
ΈTτyρεéξαI σXτο πεFζsοJδρόfμéιjο jκÉαι !μπήZκfα Iμaέσfαj στις mσVκpήτYεςL,& UπαρrαλcίγοO νRα uπατTήσrω& τοhνF ,εjπιστfάτηf Pτουz μYπZράgουνgιX Zποzυw σφYουγγYάρéιζuε κcάτ&ι πο*υ έGμοιhαζYε) aμKεX λUακVκ(ούβUα IαPπό. γλίéτsσgαa. Q
"Συγγνώμη, μπορείτε να μου πείτε ποιος είναι εδώ απόψε;" Είπα ανάμεσα σε αγκομαχητά για αέρα. 
"Οι βρικόλακες πραγματοποιούν μια συνάντηση στην αίθουσα συνεδριάσεων για να συζητήσουν τις πρόσφατες δολοφονίες βρικολάκων", είπε το κοντόσωμο μπράουνι. 
"Κάποιος άλλος εκτός από τους βρικόλακες;" Ρώτησα απεγνωσμένα. 
Οι. óβBρCιJκόnλ(ακrε_ς ήτ(α(ν αKπNό dτéουmς &ι&σχυhρTότερουςr OυUπερφNυJσιAκούSς. .Ω*ς' απ_οτ_έQλFεσμPα*,s TείwχαGν την! TτqάσηK ,ναO πεmρzιφNρyονούνz nτ!οZυς TυπYόλéοιvπουςN aαπlό εμSάsς^ κFαι $εLλfάχWιστα !τη'ρfούkσαν τουOς Uν'όfμοPυς jτ!ηWς* ZκWοóιQνωνίTαςf.n ΤIο ν!α αyνα&ζητGή!σjω κUαCτaαφcύγcι.ο στZοaυς βρικόBλRακεςW ήlτJαOν Bη τελε*υDταία μ_ου ^εfπιλPοFγrή,. 
"Κάποιος από την Περιφερειακή Επιτροπή Μαγείας; Κάποιος Άλφα της Αγέλης ή κάποιος ευγενής fae;" Συνέχισα. 
Ο επιστάτης διόρθωσε το καπέλο του. "Μερικοί Άλφα συζητούν για τα δικαιώματα κυνηγιού στην κόκκινη αίθουσα συνεδριάσεων". 
"Σας ευχαριστώ!" Παραλίγο να γλιστρήσω στο βρεγμένο πάτωμα καθώς έτρεχα στο διάδρομο, αρκετά εξοικειωμένη με το μοναστήρι ώστε να ξέρω το δρόμο για την κόκκινη αίθουσα συνεδριάσεων. 
Εdλ&πRίÉζω ναn GγHνώhρ)ι^ζαc Dτο*υyλMάLχ^ιστzοbνQ gέIναWνa PαπKό Tτο^υς ÉΆλ!φα$ tποkυC ήταν! παρUόbντfεmς cστuηb uσυKνά,ντηgσVη.ó r
Συνήθως τα διάφορα μαγικά είδη έμεναν στα δικά τους, αλλά οι γονείς μου ήταν από τους ισχυρότερους της γενιάς τους στα Μεσοδυτικά, οπότε κάποιοι Άλφα λυκάνθρωποι και ευγενείς fae τους γνώριζαν. Αν ήμουν τυχερός, κάποιος Άλφα θα με έπαιρνε μέσα από οίκτο. 
Με την απόρριψη από τους άλλους οίκους μάγων, δεν είχα πολλές επιλογές. Δεν μπορούσα εύκολα να πάω με το αυτοκίνητο σε κάποιους από τους πιο σκοτεινούς Οίκους μάγων στις γειτονικές πολιτείες. Είχα τόσο λίγη μαγεία που θα ήταν επικίνδυνο, και με τον Οίκο Tellier να βοηθάει τον Mason, θα ήταν εύκολο γι' αυτόν να με βρει. 
Οι Άλφα πρέπει να έχουν τελειώσει τη συζήτησή τους. Όταν έφτασα στην κόκκινη αίθουσα συνεδριάσεων, οι πόρτες ήταν ανοιχτές και οι Άλφα βρίσκονταν όλοι γύρω από το μεγάλο τραπέζι σε σχήμα πέταλου που ήταν τοποθετημένο στο κέντρο της αίθουσας. 
ΤRρε.ις aαDπnό dτουςr Άλφα kήταν( _άfνδrρ^εςu,é οZ PυπrόgλCοιπPοςH Nέν.αwς ήταqν tγVυνUαίκα. TΉτDαν εUκείνLη πHοtυ π&α'ρHακολ,ουuθxοnύCσIεL JπεuρÉίερ_γα éτsηνz Qπόρτ_αó ότUαν γλDί&σNτxρqησvαm 'σOτJηm lγAωvνgί^α^ κKα,ιR !πXαραMλίγGο 'ναU χ$τυπjήσω σCτο 'πλqα*ίσι(οS τlηrς πόRρτας. g
"Σε παρακαλώ", ασθμαίνω. "Χρειάζομαι βοήθεια". 
Ένας από τους λυκάνθρωπους ήταν ο Σαμ, ο άλφα της αγέλης Whitefrost. Είχε παρευρεθεί στην κηδεία των γονιών μου, και ενώ οι άλλοι λυκάνθρωποι με μελετούσαν επιφυλακτικά, εκείνος στάθηκε πιο ψηλά. "Είσαι η Χέιζελ, η κόρη του Ραντ και της Ρόουζ", είπε. 
"Και η νέα Αντέπτ του Οίκου Μεντέις", πρόσθεσε ένας άλλος λυκάνθρωπος. 
Έκ^αFναD gνdεCύaμWαV κDαι κ*α$τDάπιDαi qτη&νB πHικWρή MγεGύiσηF Fτου óπανικοfύ bμlοHυl. "XΟh οίMκος Μ$εSνbτBέι*ςu tδέ.χDτaηMκεF επίSθ.ε$σmη"(. 
"Τι;" ξεσπάθωσαν οι Άλφα. 
"Ο Μέισον -ένας από τους ανώτερους μάγους μου. Έστησε μια κατάληψη". Λυγίστηκα στο πλαίσιο της πόρτας, με το βλέμμα μου να κινείται ανάμεσα στους λυκάνθρωπους, ψάχνοντας για οποιαδήποτε ένδειξη συμπόνιας. "Έβαλε τον οίκο Τέλιερ να μας επιτεθεί". 
"Κυνηγάει τη θέση σου;" Ο Σαμ ρώτησε. 
Έκvα!ναh lνGεύsμpαé. "UΕYγώ$ wδραπέvτAευsσα, αλλDά ο jυπόQλοgιποJςw qΟίWκοkς μ(ου αιχBμαλNωóτίNσBτηκiε.' WΜπDοGρdεZίςF jνα' μεP éβVοHηθWήσειAςY;D" 
Ο Σαμ έτριψε το σβέρκο του και σιώπησε. 
Κοίταξα από εκείνον προς τους άλλους Άλφα. "Σε παρακαλώ; Αυτό που κάνει παραβιάζει το νόμο της επιτροπής". 
"Έχετε αναζητήσει καταφύγιο σε άλλους Οίκους μάγων;" πρότεινε η γυναίκα Άλφα. 
"Αρrνο(ύdνDτrαιL νHαA fμεQ UβPο!ηθ)ή!σqοmυνD"j,Y Wείπyα bμεp tπDικxρίIα. Z"cΔεXν Éμ!οóυz Vμgιrλ)άνLε qκαν". V
Ο Σαμ αναστέναξε. "Λυπάμαι, Φουντουκιά, αλλά... δεν παρεμβαίνουμε στις δουλειές άλλων ειδών. Αυτό οδηγεί σε εσωτερικές διαμάχες και πόλεμο. Η υπερφυσική κοινότητα είναι ήδη αδύναμη. Δεν μπορούμε να το ρισκάρουμε". 
Έκλεισα τα μάτια μου, πιέζοντας τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεφύγουν. 
"Γιατί δεν παραδίδεις επίσημα τη θέση του Αντέπτ στον Μέισον και να παραιτηθείς από το δικαίωμά σου στην ηγεσία;" πρότεινε ο τρίτος αρσενικός Άλφα. 
"iΔMενj μποjρCείw", QείπAε iει&ρcωjνικsά ηd θηZλυTκή &λυκά'νmθwρωποςK.O d"$Για τ$οaυyςk UμSάγdουgς,n kοa Οίκmοwς xεDίνjαιO ηó πρώ$τWηB του)ς_ πMροvτbεuρ_αιsόhτgηgτα.ó ΑÉν τοc κάLνειq αxυτό, θAα Cφέρεiι QτηνL CκατασuτPρ.οφήP kστοVν ΟJίκjο. Medseis"Z. 
Ο δεύτερος αρσενικός λυκάνθρωπος κατσούφιασε. "Η αγέλη πρέπει να είναι πρώτη", γκρίνιαξε. 
Με πόνο άνοιξα τα μάτια μου. "Πραγματικά δεν θα με βοηθήσεις;" 
Ο Σαμ κοίταξε αλλού - δείχνοντας πόσο άβολα τον έκανε η κατάσταση, καθώς συνήθως αυτό θεωρούνταν σημάδι αδυναμίας για το είδος του. "Λυπάμαι, Αντέπτ". 
ΉUθbελlα Mν^α σωριαστώ σεN έQναA lσpωρGόh σfτ'ο έδαφος. Η sσ&κήTτηm PήτkανG Iη, τnελεVυ_ταwίDαB )μουf dδéιέBξοδ(οUς. Πού θα xμbπÉοzρούσ)α& hνXα πmάyω τqώ,ρTαP;d h
Οι άλλοι αρσενικοί Άλφα κοίταξαν επίσης αλλού. Μόνο η γυναίκα Άλφα με μελετούσε. 
Θα έπρεπε να ρισκάρω να ταξιδέψω σε έναν από τους άλλους Οίκους μάγων εκτός πολιτείας; Ίσως ήταν η μόνη μου ευκαιρία. 
Άκουσα φωνές να αντηχούν στον διάδρομο. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το δωμάτιο και είδα μια ομάδα μάγων να πλησιάζει. Ο Μέισον τους οδηγούσε. 
ΈlρSι)ξαC zμNιxα μMα&τιMά στοJυς 'λLφJαV. XΚρίyνOονiτας tαπό IτCαj lτzρqεCμnάAμενrαZ PβLλέμματwάm τcουςA, άκοRυYσαν τοbυ$ςO άaλzλlοGυς μfάgγQουςL.k O
Πραγματικά δεν επρόκειτο να βοηθήσουν. 
Τι μπορούσα να κάνω τώρα; Η οικογένειά μου είχε θυσιαστεί για μένα και θα με έπιαναν στα πράσα! Δεν υπήρχε άλλος τρόπος; 
Οι σκέψεις μου επικεντρώθηκαν έντονα στην τελευταία μου επιλογή και στα μόνα άλλα όντα στο μοναστήρι: τους βρικόλακες. 
ΒGγ_ήκα mμε τYαSχmύτpηταl αUπMό XτηZν κzόNκκιóνηI NαίYθJο_υrσéα GσkυOνMεδρnιάQσεXων κ_α_ιJ mέdτρÉεdξrα. σCε ένQαRν Lδι*αGφο)ρQεfτιwκyόl δNι&άsδρ_ομο α_πό αwυτόνa στοGνN οπο$ίο gβUρί_σcκ^οnνταGνI ο tΜlέιyσον κYαnιC οι μπράβοι τpοxυO, Cμrε fταx éγwυμ)νά CμnοWυ Aπό'δJιZαk Dνsα χkτXυποWύνF nοDδXυνvηdρά Yσqτjο αδυ_σώmπAηJτοt μ^α,ρμάZρMινRο πά!τkωμα. 
"Εκεί είναι!" 
"Πιάστε την!" 
Ένιωσα την πικάντικη αίσθηση της μαγείας των μάγων, αλλά έτρεξα πίσω από μια γωνία πριν προλάβουν να μου πετάξουν οτιδήποτε. Ακόμα κι έτσι, δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη αν έτρεχα για να σωθώ ή αν έπεφτα σε ακόμα μεγαλύτερο κίνδυνο. 
ΔSενy vυlπjήρχε περίπτwωση ναx μhε$ óδlεχZτtούν xοι βcρYιnκόnλακε_ς ωfςR GπολNιτιBκόp πLρOόσφhυrγα.h Δεν ήnμουν KαRρ^κε_τά_ σημjανwτHικCός, κóαkιi ειλικριXνάA δ_εν ήrτcαnν fοb BτρJόπPοςi nτtοBυAςM. Α.λ'λOάp οι Wβρuικpόλzακεpςv 'κLαpι& οι fae xήPταν CγQνω)σtτό $όUτfιf Lέπbαιρναν *αrνqθcρNώhπZουCς Bως Yυrπ'ηbρ_έzτKες κIαιr &-DσQτóηνd aπερnί.πdτωÉση yτvωTνg βρRικολiάκων-W ως αaιwμKοNδόnτiεKςX. 
Εγώ δεν μπορούσα να γίνω αιμοδότης επειδή ήμουν μάγος, αλλά ίσως κάποιος από τους βρικόλακες να με έπαιρνε ως υπηρέτη. Θα προτιμούσα να υπηρετήσω μια Fae Court, αλλά δεν είχα χρόνο. 
Οι βρικόλακες ήταν η τελευταία μου ελπίδα. 
Έκανα μερικές στροφές σε ένα διάδρομο που θα με κρατούσε εκτός οπτικού πεδίου. Μου πήρε λίγο περισσότερο χρόνο για να φτάσω στην αίθουσα συγκέντρωσης, αλλά επίσης δυσκόλεψε τον Μέισον να καταλάβει πού βρισκόμουν. 
Η( αJίpθουσα Rσnυ,νεvλJεύHσεωνb ήKτjαVν η δεYύτε&ρη μεγfαmλύτερηM bαdίzθyουnσyα ,στQο óCuhr.iua CloÉistWerjs -( Lήτóαν (στmην gπρdαhγAμ)αXτικ&ότcηNταh πcολλyαπλάQσ_ιο(ςC fόFρaοφοPς για λOόóγHοKυfς ^πρlοβολ)ής. ,Α&λλ)άy δεdνÉ ε(ίχα_ όρεQξvηN να iπmηTδήξω gκFάSτSω LπLάνωr WστlοVυς β)ρι,κVόvλiαKκες ή 'να KχVρZησιAμqοRπlοkιήσω μ^ια πWλ,αcϊaνήm pπόρτgα !-μπJορεqί να μmεH ακρωτLηρ&ιάσCουNν Gμrόνο κlαLι aμόνο γι'α νgαQ μMο'υP δ$ε.ίξουBν Yκaά&τι-, jοPπόFτTεS σκαYρφάλωhσiαs πρqοkς. τUην qκfύOρUι^αG nεSίcσwοδο.l n
Είχε δύο πόρτες -και οι δύο ήταν μεγάλα, ξύλινα τερατουργήματα- και ευτυχώς είχαν ανοίξει ελάχιστα. 
Χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω και τα δύο μου χέρια για να ανοίξω την πόρτα αρκετά ώστε να μπορέσω να γλιστρήσω μέσα, και έτριζε αρκετά δυνατά για να ξυπνήσει έναν κοιμισμένο λυκάνθρωπο. 
Οι φωνές του Μέισον είχαν αρχίσει να πλησιάζουν, πράγμα που σήμαινε ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να είχε ακούσει το τρίξιμο της πόρτας, οπότε τράβηξα την πόρτα πίσω μου, με τους ώμους μου να ανεβοκατεβαίνουν από την προσπάθεια. 
ΉθεéλJα Gνα αAκου.μWπή.σFωP το μέτNωóπDόN μου dστyηg δJροσερlή π_όρτα, αλλYά aήδ.η ÉοcιD τ'ρ(ίKχQες RσwτοT πίσpω JμDέéρος$ του λlαaιTμBού μοfυ& τσJίnριζcαnν.y Γύtρ*ισα αρéγ^ά,t κFρατώ)ντ,αmςZ yτzα QχέρHιαm μου lστkοp ZπOλrάFι. W
Χλόμιασα όταν συνειδητοποίησα ότι το βαμπιρικό μου κοινό ήταν πολύ μεγαλύτερο απ' ό,τι περίμενα. Νόμιζα ότι ήταν ανεπίσημο -όπως η συνάντηση των λυκανθρώπων- αλλά ελαφρώς μεγαλύτερο. 
Τελικά, έκανα μεγάλο λάθος. 
Στην πραγματικότητα, με βάση τις γεμάτες καρέκλες που περιφέρονταν σπειροειδώς στην περιφέρεια της αίθουσας, περίπου οι μισές οικογένειες βαμπίρ στις μεσοδυτικές πολιτείες είχαν έναν εκπρόσωπο παρόντα. Και όλοι τους με κοιτούσαν με κόκκινα μάτια που έλαμπαν. 
ΟιX jβ$ρικfόλXακεBςG vθεωροJύνται Lαπό ταv αρRχpαsιόxτVεPρα sυπεYρhφbυéσvικrά UόIντMαU, οπόnτε* το XσDτpυpλ BκDαbι η( γκάμα* vτω'νY Sρούχωpνj gπουf WυπZήgρyχWαν. óσCτηdν αÉίIθ_ουσαa διέ_φ.ερ!αjν αIνHά αYιώIνtεéς. $
Μια γυναίκα βαμπίρ που καθόταν στην αριστερή πλευρά του δωματίου φορούσε ένα φόρεμα της βικτοριανής εποχής με χοντρές, πουφ φούστες που κρατούσε ένα κρινολίνο, και ένα κάλυμμα στο κεφάλι που έμοιαζε με σκούφο και έδενε σε έναν μεγάλο φιόγκο στο πηγούνι της. Ο πιο μοντέρνος βρικόλακας που είδα ήταν ένας άντρας με τα μαλλιά του πιασμένα πίσω και φορούσε ένα καρό σακάκι και ένα φαρδύ παντελόνι σε χρώματα που τον έκαναν να μοιάζει σαν να είχε βγει από διαφήμιση της δεκαετίας του 1950. 
Με όλα τα διαφορετικά κοστούμια, μπορεί να ακούγεται σαν μασκέ, αλλά η αφύσικη ακινησία των βρικολάκων που συνδυάζεται με την παντελή έλλειψη συναισθημάτων, η αφύσικη ωχρότητα του δέρματός τους και η συντριπτική αίσθηση του αρπακτικού που ενέπνεαν με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήταν ντυμένοι για πλάκα, αλλά μάλλον επειδή ήταν τόσο γέροι. 
Η καρδιά μου χτύπησε πιο γρήγορα από έναν τελείως διαφορετικό τύπο κινδύνου και κατάπια δυνατά καθώς άρπαξα με τις γροθιές μου το ηλίθιο fleece παντελόνι της πιτζάμας μου. 
"DΖHηKτώZ aσHυγγDνώμη πUοaυT δcιDέ.κGοψαN $τη LσημCαsνvτÉιVκήB σας pσpυνSά)ν,τηBσxηC".é tΈσUκυψlαu sσFεm Pμιαw βαlθrιéάé υπnόκλ,ιNση. "Τsο sόaν&ομά uμουW εvίMναιÉ Χέι&ζελ óΜενFτέKιbςz καιP.B.a.," m
Άκουσα φωνές στον διάδρομο και κάτι χτύπησε την πόρτα. 
Πήδηξα, κάνοντας τα πέλματα των ποδιών μου να πονάνε. 
"Χέιζελ Μεντέις, η νέα Αντέπτ του Οίκου Μεντέις;" Η ερώτηση προήλθε από μια γυναίκα βαμπίρ που αράζει στην καρέκλα της φορώντας ένα φαρδύ φόρεμα με χάντρες που έμοιαζε με κάτι από τη δεκαετία του 1920. 
"ΝαιC",P εmίπα ÉμZε( στεγνMή,! γρατnζοcυDνzιKσ*μHένηQ CφωνXή.L 
"Γιατί διακόπτεις αυτή την ιδιωτική και ιερή συνάντηση των βρικολάκων με την φανταχτερή σου παρουσία, Adept Hazel του Οίκου Medeis;" Ένας άνδρας βρικόλακας χλεύασε, με το άνω χείλος του να κυρτώνει προς τα πίσω. Είχε μυτερό μούσι και φαρδύ μουστάκι και φορούσε ένα είδος κόκκινου τζέρκιν-διπλό που τον έκανε να μοιάζει με σωματοφύλακα. 
Προσπάθησα και απέτυχα να γλείψω τα χείλη μου όταν κάποιος χτύπησε την πόρτα πίσω μου. "Δεν είναι πρόθεσή μου να προσβάλω. Αντίθετα, είμαι εδώ για να ζητήσω καταφύγιο. Ένα μέλος του οίκου μου οργάνωσε πραξικόπημα". 
Ο σωματοφύλακας χλεύασε και έγειρε πίσω στην καρέκλα του. "Καμία Οικογένεια που σέβεται τον εαυτό της δεν θα δεχόταν έναν πρόσφυγα με τη δική σας μικροσκοπική και ασήμαντη ιδιότητα. Δεν ασχολούμαστε με την πολιτική των μυρμηγκιών". 
"Τ!οG aγνωρhίζω αυτSό, γgιK' qαυτ^ό κyαiι, zθAαb ήgθελα yνdα xζ^ηLτή(σωz μια θPέσηO υπKηρcέτpηd"n. ΑνNαγκάστbηκα νBαó φpτύσω gτMις λέRξTει)ς gα!πWό* $τtοg στόMμYα μου(, sείχα)νp LκNο$λλήyσPεRιl τcόσοQ WαgπiρKόθυRμzαb qστοq λFαιμóόZ μwοiυc. ΚάNθε κ^ομμάVτxι τJηuςk αυτVοσυντxήρησOηNςf wμουR φώνvαζÉεp να RφBύ(γω) .τρέwχονdταςN απgό& τqο zδQω!μ*ά!τιοh,ó ÉαÉλlλά. .όσο WεGπ)ικίνδ(υνοLιO κι qαν ήταyνi οOιs βYρικόÉλαaκMες^, vείχUαR πεzρ!ισσjόDτερqες lπUι*θzανbόrτητ.εTςS ναD JεNπιéβιLώnσ*ω μVαkζί Hτvουςz πpαvρά μεr 'τQονN UΜέmιhσ.οaνH. 
Δεν θα τους ενδιέφερε να προσπαθήσουν να χειραγωγήσουν τον Οίκο Μεντέις, καθώς οι μάγοι δεν αποτελούσαν απειλή γι' αυτούς, αλλά επειδή ήμουν μάγος, ούτε μπορούσαν να πιουν το αίμα μου. Αν ήμουν υπηρέτης, θα μπορούσαν να με αφήσουν ήσυχο, πράγμα που θα μου έδινε την ευκαιρία να ανακάμψω. 
Ο σωματοφύλακας με κοίταξε με τη μακριά, ακουαρένια μύτη του. "Σε τι θα μας χρησίμευε το αίμα ενός αρουραίου;" ειρωνεύτηκε. 
Η γυναίκα με το φόρεμα με τις χάντρες έπαιζε στοχαστικά με τα κοσμήματα στο κολιέ της, ενώ ο άντρας με το καρό σακάκι έβαζε ένα άναμμα τσιγάρο στο στόμα του καθώς με μελετούσε. 
"JΔgενw φαbίνεqσgαGιk Rνα lμKπZοcρε.ίς$ να κάνzειfς_ fκfάτkιz χqρή&σιμ_οC". RΗ WγcυνYαzίκαn μ!εy το φyλάUπsερ& είπεv μuεk Uαμφιβολ&ίαÉ. X"$ΥyπpοθέτTω ότιé δε(ν KέWχεzιfςZ tεκπzαtιIδεzυYτlεiί σóτ(η διQαχεNίhριση& ,τοSυV γ^κYαdζόνF,J σ_το τsρίψyιaμοs τω)νp ρLοdύUχrων dστο χ$έρgι( ή, Jστ)η ζαWχmα.ρSοπλéαmστóικXήu;é"j 
"Όχι." Έριξα μια ματιά πάνω από τον ώμο μου - ο Μέισον και οι μπράβοι του δεν είχαν σταματήσει να χτυπούν, αλλά αφού δεν είχαν μπουκάρει μέσα μετά από μένα, πρέπει να είχαν καταλάβει με ποιον μιλούσα. "Αλλά μαθαίνω γρήγορα και έχω παρελθόν με την τεχνολογία". 
Το καρό κοστούμι κούνησε το χέρι του. "Σε τι χρησιμεύει η τεχνολογία;" Ο τρόπος που στένεψε τα μάτια του με έκανε να πιστέψω ότι επρόκειτο για ρητορική ερώτηση. "Οι γονείς σου ήταν αρκετά ισχυροί μάγοι. Κληρονόμησες τις ικανότητές τους;" 
Αν ήμουν οπουδήποτε αλλού, θα είχα κλείσει τα μάτια μου. Είχα αποδεχτεί την έλλειψη μαγείας μου όσο ήμουν στο κολέγιο, αλλά αυτή ήταν η πηγή όλων των προβλημάτων μου απόψε, πράγμα που ήταν πικρό χάπι για να το καταπιώ. "Όχι", είπα. "Δεν είμαι καθόλου δυνατή". 
"wΑ. Σjε αυCτήt mτgηIν πεrρίHπτóωσηP, πVήγuαMινεJ Tνα Mφύγεις.".M hΤ$οw κα!ρόF Aκuοστού$μιg έ(γειJρKε OπHίσlω σ)τnηqν κα&ρgέiκλHα τjου&.C W"Εhί!σαRιO cπρ^αγμfα.τικά Xάχzρηmσqτος. Φ&ύRγε μUαXζdίM (μtου." x
Το σφυροκόπημα είχε σταματήσει, και αντ' αυτού ο Μέισον φώναξε μέσα από την πόρτα. "Με συγχωρείτε, αλλά πιστεύω ότι ένας επικίνδυνος αποστάτης σας έχει εμποδίσει. Παρακαλώ επιτρέψτε στους άνδρες μου και σε μένα να την ανακτήσουμε ειρηνικά". 
Κοίταξα προς την πλευρά του δωματίου -ίσως θα μπορούσα να βγω από μια πλαϊνή πόρτα; Αλλά θα με άφηναν οι βρικόλακες ή θα με σκότωναν μέσα στην αδιαφορία τους; 
Έκανα ένα βήμα στο πλάι. Η Φλαπέρ-Ντρέσι ξεφούσκωσε τα χείλη της προς τα πίσω, αποκαλύπτοντας ελαφρώς επιμηκυμένα, ακονισμένα δόντια με κυνόδοντες. "Σου είπαν να φύγεις, αρουραίο αίμα". 
Τι νRα nκάOν&ω;Q Θ^άνéατAος απnό κCυνόδÉοlντTα$,J ή YπρxοδpότiηZςn;S p
"Η οικογένεια Ντρέικ θα δεχτεί την υπόσχεση της υποταγής σου." Η βαθιά, πλούσια φωνή με έκανε να παγώσω και ο φόβος έτρεμε στο στομάχι μου. 
Η οικογένεια Ντρέικ;

Κεφάλαιο 5

Κεφάλαιο πέμπτο       
Hazel  
Εγώ, μαζί με όλους τους άλλους βρικόλακες στην αίθουσα, κοιτούσα το πίσω μέρος του δωματίου. Ξαπλωμένος σε μια δερμάτινη καρέκλα γραφείου που ήταν τοποθετημένη πίσω από ένα επιβλητικό γραφείο πάνω σε μια υπερυψωμένη πλατφόρμα ήταν ο Κίλιαν Ντρέικ. 
Ταk σκοZύsρα μSαλλιά éτου έRμ*οÉιUαζuανT μDαύραf σnτοfνQ αuμυδ'ρFό φωDτGισμNόm dτης KαFίθουσα!ς tσÉυhνεδριάSσ_εων,. αν Aκαxι& ή&τα^ν κcομMψQά αTνsαAκ)αUτvεμAέKναv AσxτJην κlο,ρυφ(ή) κQαhι κομGμ(έbνα mκWονSτά sστFα πλάvγjι*αP. UΤxοé Gδυν)αCτ!ό σαγόνι τYου, Zταa Kγ)εμάτgαF χJεkίλη κα!ιM Sτ*α ψDηλXά ζLυGγω.μαVτικάk vτονD έκrαNναSνZ hκqορυBφαgί!οj θqηρευτή h-όχbι εtπ!εAιδiή οιU Vβ*ρrικόbλακες εÉκτιμyούσαsν τhηtν εpμφάuνισVη,' QαwνG Nκαyι το^ xέκqαLν.ανz-S gαnλYλOά &εJπdεsιdδήF IμRπορούqσεP fνα. εTξlα,πατήqσXεIι zτxουςb CαRνθhρώTπ$οVυjς zγιBαn νPα! Kκά*νουνm όA,jτιi ήθελε μuε έJνFα dπ^οDν$ηρ&όS χdαμόγRε,λPο.L mΤmοw nδ&έGρμαD τnουO ήNτxανF NχKλωyμXόH, όπ!ως όuλωνd hτων rβρvιdκuοóλQάuκVωCν, αλλά δεuν εί)χCεZ τYηf )λyιIπόσαρκηH ωχρ!ότη*τóα AπTοVυ εcίχαν dμZεlρpικNοmί& απgό yτουiςt συντρéόφοlυςÉ Nτουu. ΑWντHί(θετα', μου *θvύμιζSεq κnαOθαAρzό, !αψgεOγyάδιPαFσVτdοY χ_ιcόνhι. 
Αλλά αυτό που με τρόμαξε περισσότερο ήταν το πόσο μοντέρνος έμοιαζε. Τα μαλλιά του, προφανώς, αλλά σε αντίθεση με τους άλλους βρικόλακες, ήταν ντυμένος με ένα κοστούμι σχεδιαστή που όχι μόνο ήταν εξωφρενικά ακριβό, αλλά έδειχνε και πόσο ενημερωμένος ήταν για τις τρέχουσες τάσεις. 
Ένας ενημερωμένος βρικόλακας ήταν το πιο επικίνδυνο είδος - ακόμα περισσότερο από έναν πεινασμένο και τρελό. 
Ο Κίλιαν ανέβασε ένα σκούρο φρύδι καθώς με κοιτούσε με αυταρχικό τρόπο. "Ένα κατοικίδιο μάγος ακούγεται διασκεδαστικό -ακόμη και ένας τόσο αδύναμος όσο εσύ, Adept Medeis". 
Έ$ναNς gκρrύοjςi ιδρHώτας ,έσzτfαbξmεH fσ$τJοg μpέτωÉπόÉ jμ&ουT.K NΕίχα ÉκxάJνεYιl Lένcα qσοβαmρό λ)άθ_οóςG. 
Δεν είχα ονειρευτεί ότι ο Κίλιαν Ντρέικ -ο βρικόλακας Επιφανής των Μεσοδυτικών- θα ήταν παρών. Συνήθως εμφανιζόταν μόνο για να τρομάξει τη Μεσοδυτική Περιφερειακή Επιτροπή Μαγείας ή για να χτυπήσει τους αντιπάλους του και να τους υποτάξει. 
Γιατί ήταν εδώ; Για ποιο λόγο είχε πει ο επιστάτης ότι ήταν η συνάντηση; 
Κανείς -ούτε καν οι άλλοι βρικόλακες- δεν κούνησε ούτε έναν μυ, πράγμα που ήταν πολύ, πολύ κακό σημάδι, γιατί σήμαινε ότι και αυτοί φοβόντουσαν. 
ΑMλCλMά τι άλxλοÉ μkπορtούhσ'αS ναÉ κ^άqνω; H
Να επιβιώσω. Να ζήσω για να πολεμήσω άλλη μια μέρα, γιατί το να είμαι υπηρέτης της οικογένειας Ντρέικ σήμαινε ότι θα μπορούσα να επιβιώσω -ελπίζω αρκετά ώστε να διώξω τον Μέισον- ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να υπηρετήσω έναν εικονικό δαίμονα. 
Εισέπνευσα, αλλά άρχισα να πέφτω στο ένα γόνατο. 
"Έλα πιο κοντά, Adept Medeis", διέταξε ο Killian με την καπνιστή φωνή του που είχε το παραμικρό ίχνος βρετανικής προφοράς. "Πρέπει να δεις τα μάτια του νέου σου αφέντη καθώς θα ορκίζεσαι πίστη". 
ΞVυπ*όfλiηCτος, wπεVρπIάτTηFσ$αb cσwτο βlελAοrύhδrι^νRο δρομέα τοLυ χαcλDιοzύ,( στ^αnματώνyτ.ας σMτPη $βάση τ&ης εξέDδ.ρKαKς.é 
Τόσο κοντά στον Κίλιαν μπορούσα να δω ότι τα μάτια του είχαν τόσο σκούρο κόκκινο που ήταν σχεδόν μαύρα - το ίδιο μαύρο με τη λήθη. Χασμουρήθηκε, αποκαλύπτοντας τους δόντια του βρικόλακα, και κατάφερα να μην ανατριχιάσω ανοιχτά. 
Γονάτισα στο κρύο μάρμαρο και κοίταξα τη μαύρη γραβάτα του Κίλιαν -ανίκανος να τον κοιτάξω κατάματα. 
Μια γυναίκα στεκόταν στη βάση της σκάλας που οδηγούσε στην πλατφόρμα. Είχε καστανόξανθο δέρμα, σκούρα καστανά μαλλιά που ήταν πιασμένα πίσω σε μια ακομπλεξάριστη πλεξούδα και φορούσε ένα παντελόνι που πιθανότατα ήταν του ίδιου ακριβού σχεδιαστή με τον Κίλιαν. Ήταν ψηλή και ψηλόλιγνη, οπότε χρειάστηκε μόνο τρία βήματα για να με φτάσει. 
"ΞέpρειςM τηνQ Qυ^πόσIχdεmση;" ρkώyτFηIσε μ)ε UχZαμηλωμέZνη dφωνήW. j
Μου πήρε τρεις προσπάθειες μέχρι να καταφέρω να καταπιώ το σάλιο μου. "Όχι." 
Έβγαλε ένα δερμάτινο βιβλίο σε μια βάση που ήταν τοποθετημένη στο πλάι. Κάθε σελίδα που γύριζε ξεφυσούσε μια φούσκα σκόνης, αλλά της πήρε μόνο λίγα λεπτά μέχρι να βρει αυτό που έψαχνε. "Ορίστε." Χτύπησε μια παράγραφο κειμένου και μου έδωσε το βιβλίο. 
Το βάρος του βιβλίου έκανε τα χέρια μου να λυγίσουν, και ήταν γραμμένο με μελάνι τόσο ξεθωριασμένο που ήταν σχεδόν δυσανάγνωστο, αλλά κρατούσα πεισματικά το βιβλίο καθώς κοιτούσα τις λέξεις που θα με έκαναν υπηρέτη της οικογένειας Ντρέικ. 
ΑχνWά, Kά!κmοSυlσ.αi άiλλrοS *έhνIα χτfύ&πJη.μ^αm _σuτ^ηbνF wπmόUρτQα, UκsαuθÉώς ο .ΜzέÉισον φώνVαξ(ε ξανάf:, "LΜqεd aσiυSγ.χωρεIίyτPεK.T.T.q π_αvρSακαhλώh εFπιyτρέψMτéεé tμαXς& pναS kαAνακτ_ήσοkυNμ(ε τον αpποMστάuτηa"K. i
Αυτό ήταν. Υπέγραφα τη ζωή μου σε ένα τέρας για να ξεφύγω από ένα μικρότερο, λιγότερο ισχυρό. 
Αλλά οι γονείς μου με είχαν αφήσει στον Οίκο Μεντέις και η οικογένειά μου είχε θυσιάσει τον εαυτό της για να δει ότι ζούσα. 
Θα επιβίωνα από τον Κίλιαν Ντρέικ, ό,τι κι αν γινόταν. 
ΓbλεJίQφτjηCκ)αf τyαt fχεFίNληZ Zμ$ουW.w "fΕ_γCώ, xηw XΧ'έιKζελl bΜVεMντέις,, sορ,κίMζ&ομaαι Lπίpσyτηp,' υQπηIρεWσHίlα Fκmαhι rαφο&σqίxωσηD σéτpοOνB επιSφαqνή( iΚxίpλιαkνz ΝτJρfέIικ καιm Pστaοj tσqύFνοgλο Bτης Fοι!κογέ!νεQιαQςg Ντρ,έUικ'.! AΔaεFν lθLαL WτουMς_ OπkροδώÉσCω pμnε πfοινwήq VθαHνάτοwυ, ό(πMοιον πόνóοT κ,αιu tόYποYιRε,ς α)πειZλzέςx κxιI lαZνw YαSντYιCμ,εSτωπuίrσω"C.G 
"Η Οικογένεια Drake αποδέχεται την υπόσχεσή σας και σε αντάλλαγμα θα φροντίσουμε για τη σωματική σας ευεξία και ασφάλεια". Το είπε τόσο άνετα, αλλά ορκίζομαι ότι ένιωθα τις λέξεις να αντηχούν στα κόκαλά μου. "Και..." είπε, παραλλάσσοντας από το σενάριο που περιγράφονταν στο σκονισμένο βιβλίο, "αν εγκαταλείψετε τους όρκους σας, θα φροντίσω προσωπικά να σας επιφυλάξω τον πιο οδυνηρό θάνατο και θα καταστρέψω τον αγαπημένο σας Οίκο τούβλο με τούβλο". 
Ανατρίχιασα με την περιττή απειλή. "Δεν θα σας προδώσω, κύριε". 
"Μμ." Ο Κίλιαν σηκώθηκε, κάνοντάς τον ακόμα πιο ψηλό απ' ό,τι φανταζόμουν, και απευθύνθηκε στους άλλους βρικόλακες. "Εδώ τελειώνει η σημερινή συζήτηση. Έχετε όλοι σας σπαταλήσει αρκετό από το χρόνο μου αποδεικνύοντας ότι είστε άσχετοι ηλίθιοι. Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τον δολοφόνο, αλλιώς θα στείλω το πτώμα σας πίσω στους Γέροντες της Οικογένειάς σας". 
ΚlαsτFέNβηκε( dαhπό qτfα Zσ^κBα^λιά κóαιJ βημwάIτισε σzτο Pδ^ρομPέ$αS Vτο(υB χαλιyο*ύf στο λεπτό, αφyύσKιyκα! γρήγ.οiρ)α με BτηéνÉ ταKχKύGτηxτα του βNαvμπYίρF τFοéυR. Z
Η γυναίκα με το παντελόνι πήρε το βιβλίο από μένα και το ξαναέβαλε στο σταντ, έπειτα μου υπέδειξε να ακολουθήσω τον Κίλιαν. 
Δίστασα. 
"Έλα, υπηρέτη", φώναξε ο Κίλιαν. 
Έ*τBρεξ^αI SπίbσωL óτfο.υq, νι$ώvθοOν,ταrςB κάθεI μTεiλανGιά ποlυ ,σbχημuατ^ιζdόταν *σGτóιςn kπUαAτiούKσεAς μοkυa.d 
"Στην εποχή μου οι υποσχέσεις γίνονταν στα λατινικά, αλλά εκείνες ήταν πιο πολιτισμένες εποχές", μύρισε μια φωνή με έντονη προφορά καθώς έτρεχα πίσω από τον Κίλιαν. 
Ο Κίλιαν σταμάτησε στην κύρια είσοδο, γέρνοντας το κεφάλι του προς τις πόρτες -τις οποίες ο Μέισον χτυπούσε τώρα δειλά-δειλά. 
Ο βρικόλακας στένεψε ελαφρώς τα μάτια του, και στη συνέχεια επιτέθηκε, δίνοντας μια κλωτσιά που χτύπησε και τις δύο πόρτες και τις έκανε να ανοίξουν. 
ΟX YΜCέιWσοuν πρ!έπ)εIι Vνα βρqισκότkαpνa σpτοÉ δrρqόBμοL τωrνm πUορτώνA,i iγjιhατXίf Mήkτqα'ν πUεHσOμqένος στοd έδSαDφ,ο.ςz,N π'ιdε*σμέiνbοςJ &σóτQονF απrέ!ναpν(τιO τοίiχCο,P μMε !έdνα^ εUμ'βxρόντqη(το IβqλIέμμα SσmοκP κGαcιK AπόνIου éκολ*λημcέkνο σRτο πρzόσωπό τGοYυ. 
Με είδε και πετάχτηκε στα πόδια του, μετά πάγωσε. Σταμάτησε στα μισά της διαδικασίας να σταθεί όρθιος, έστρεψε τα μάτια του προς την κατεύθυνση του Κίλιαν Ντρέικ και γρύλισε δυνατά. 
Ο Κίλιαν δεν τον κοίταξε καν. Απλώς διόρθωσε τα μανικετόκουμπά του και μετά ξεκίνησε να κατεβαίνει στο διάδρομο. 
Θυμούμενη πώς είχα παλέψει με τις βαριές πόρτες, τις κοίταξα καθώς περνούσα, αλλά πρόσεξα να μείνω κοντά στη σκιά του Κίλιαν, γνωρίζοντας ότι ο Μέισον με κοιτούσε για άλλη μια φορά. 
Το! JμyελαχρινmόR VθjηlλυbκόR UβAαμπίDρl ακDοrλούθvηYσεS óπίJσhω μοdυ.,* ,κBάνονyτvαPς (μ_ια _πóαHύDσUη *γGιVα. ναv κBλHεYίσει τZιgςm cπόρτRεKςA. _Κgοίnταwξε hτlοaν UΜέdι*σ.οMνD Uκαι zτοtυaς μπUρmάβLοbυYςd τοcυd γzια αKρyκuεJτές_ (μlεγάMλAεςl 'σNτ$ιCγμέnςp,z μεVτά Bέuβóαλkε τxοD δ!ε'ξί iτMηVς DχJέjρiι )σεd fμια !βGαθMιaάu τYσέyπηó τοéυ lσακMα&κTιMοCύd Sτης.p 
Ο Μέισον και οι μάγοι του οίκου Τέλιερ υποκλίθηκαν, αλλά δεν τόλμησαν καν να μουρμουρίσουν καθώς έφυγαν προς τον διάδρομο. 
Το μήνυμα ήταν αρκετά σαφές - ήμουν εκτός ορίων. Προς το παρόν.       
* * *  
ΔVεν ξsέ!ρJω) αOν έφτVαxιγUε_ Bη mε^ξBάντQλyηRσAηr, η iαFνακούφισPηX ή( Mτhο) τGραGύcμα τη!ςH νTύχταAςU, αλOλάW όsτaαTνp αIκiολούθlηiσUαp Gτον ^Κ)ίMλ*ια^ν! kέξωT στην (αgυτyοκAιVν,ητοπhομπóή, δlεν )αμQφισAβήτ,ηOσFα τη Mγ$υναYίNκαk βqαuμπίxρD Nπουm Rμε Tοδήγη,σjε Hσε kένSα) Bμdαύvρ_ο OSFUcV. ποLυ XοδηwγοYύσgε..u ,
Αποκοιμήθηκα και δεν ξύπνησα μέχρι που βρεθήκαμε στο υπόγειο πάρκινγκ του κτήματος της οικογένειας Ντρέικ. 
Το θηλυκό βαμπίρ με οδήγησε σε κάτι που έμοιαζε με μια γκαρνταρόμπα χωρίς παράθυρα και μου είπε να περιμένω εκεί, και μετά έφυγε. 
Τα μάτια μου τα ένιωθα σαν βαριά βάρη και τα γεγονότα της νύχτας απειλούσαν να μπουν στο μυαλό μου καθώς καθόμουν σε έναν ξύλινο πάγκο που ήταν τοποθετημένος δίπλα στη σκοτεινή πόρτα. Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή, αλλά όταν τα άνοιξα ξανά, ήμουν ξαπλωμένη σε έναν μαλακό καναπέ. 
ΠxεHτάχnτηκα όkρAθXιGαb, OπιyάOσDτZηwκα απZό την π'λzάtτηu sτxουU κfαéνα'πvέ $καHθ$ώςz ZανMοLιhγόrκXλεcιXναg τQα^ μ*άτιUαu ^μpοlυ BκαOιK Pπtρgοσπ'αsθFοLύσαf να ,σnυνέ)λθωu.* F
Βρισκόμουν σε κάτι που έμοιαζε με ένα φανταχτερό... σαλόνι; Υπήρχε ένα μαρμάρινο τζάκι, τεράστια παράθυρα καλυμμένα με μισοτραβηγμένα σκίαστρα που έμοιαζαν να μπλοκάρουν πολύ φως, και υπήρχαν πολλοί άνετοι, ακριβοί καναπέδες τοποθετημένοι περίτεχνα γύρω από το δωμάτιο, μαζί με κάτι που έμοιαζε με έναν αυθεντικό πίνακα του Κλοντ Μονέ από τη σειρά "Νεροκρίνια". 
Τα γεγονότα της νύχτας με χτύπησαν σαν αμάξι, και θυμήθηκα με απόλυτη σαφήνεια σε ποιον ακριβώς είχα ορκιστεί και από τι έτρεχα να ξεφύγω. 
Συγκράτησα ένα βογγητό καθώς στήριξα τους αγκώνες μου στα πόδια μου και έσκυψα ελαφρά για να μπορέσω να τρίψω τα μάτια μου. Με είχαν προδώσει... αλλά γιατί; 
Ο ^ΜVέUισοtνL nήiταBν yαXπόcλυXτNα vευχαριστηéμέZνος LμVεg τοKυiςt γRονIεNίςR Gμουj ωςj hΑJνtτCέπτz τουs !οίκοiυ RΜtεGν.τέyι'ς. ΉτUαQν Lπρ,αγjμα^τιTκRά uτόσLο ε(ξpοργóισμένοZςM μkεT τηIν éέλλεéι,ψη yμαfγyείxαUς wμοOυ; M
Αλλά αυτό ήταν απίθανο. Ο Οίκος Medeis ήταν μακράν ο πιο ειρηνικός μαγικός Οίκος στην περιοχή -και όχι μόνο όταν τον διοικούσαν οι γονείς μου. Οι Medeis θεωρούνταν πάντα ειρηνικοί - ή ειρηνιστές για τους πιο βίαιους, όπως ο Οίκος Tellier. 
Κανείς δεν γινόταν μέλος του Οίκου Medeis αν δεν μοιραζόταν τα ίδια ιδανικά - σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να αφαιρέσεις μια ζωή, έπρεπε να είσαι αργός στη μάχη, και πάει λέγοντας. Κανείς που εντάχθηκε στον Οίκο Medeis δεν θα ήθελε να με ανατρέψει. Και όχι μόνο επειδή αυτό θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στον πραγματικό Οίκο, αλλά επειδή η μάχη ήταν το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρεσβεύει ο Οίκος Medeis! 
Τα μάτια μου απειλούσαν να τσούξουν από τα δάκρυα, αλλά τα συγκράτησα απελευθερώνοντας το βογγητό που κρατούσα μέσα μου για εξίσου μεγάλο χρονικό διάστημα. 
ΣεU λιγότεkρPοb από έcνIα yμήJνα είχ&α )χάtσQει dτοWυς vγzοóνε_ίxςc &μοaυ Jκuαι τRοCν ZΟίTκCοV OμHου.L ΚTα,ιa 'ο wμόνfοDς hτρGόποςW tγ(ιαh ναV εHπιgβιώxσrω Aή^ταν νNα^ δεjσgμ*ευuτzώ NσaτοBυςy β!ριtκόλSακ(εςw.r É
Η ζωή μου ήταν επίσημα χάλια. 
"Ώστε είσαι ξύπνιος;" 
Έβγαλα τους αντίχειρές μου από τα βλέφαρά μου και κοίταξα μια λεπτή γυναίκα με κατακόκκινα μαλλιά και γραμμές χαμόγελου τόσο βαθιές που της χάριζαν ένα αέναο χαμόγελο. Ήταν ίσως γύρω στα 40 και φορούσε ένα λευκό πουκάμισο με μαύρη φούστα και ποδιά που την έκανε να μοιάζει λίγο με σερβιτόρα, αλλά τα μανίκια της ήταν τυλιγμένα μέχρι τους αγκώνες και είχε κίτρινα σκουλαρίκια μπανάνα κρεμασμένα από τους λοβούς των αυτιών της. 
".Ε_ίPμαUιV η ΝτέpμbπNρα"q. NΆπλωyσ*εé QχαροFύμ)εHνbα Fτοg χέρQι' τkηςw.H L
Όταν το πήρα, μου χτύπησε το χέρι μερικές φορές. "Φουντουκιά", είπα. 
"Λοιπόν, Χέιζελ, βλέποντας ότι έφτασες στη μέση της νύχτας και φαινόσουν λίγο εξαντλημένη, σε αφήσαμε να κοιμηθείς λίγο". Η Ντέμπρα με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω καθώς έβαζε τα χέρια της στους γοφούς της. 
"Σας ευχαριστώ", είπα. "Τι ώρα είναι;" 
"LΣWχεδόν FμjεσηGμέρι. QΟρίστaε.L"P dΜBοuυW έδVωσεC έναq .παYκJέτοb σναQκ éμε καzρυtκNε(υxμένα' sφ)ιστίtκιαq éκ!αMι$ μ&οgυ( έκαYνεF νaόημIα νSα. QτsηνA αZκIολBοNυθήσωé. "ΈναX rσνaακ γpιTαR να sσuε vκρ!αnτ$ήDσ!εbιI. JΘwαw Yγευ'μαMτLίÉσ,ε.ιnς μjαSζίW Zμ,ουS, nαλλGάc πwρώcτlαX θUα σkεh IξKενiαγ*ήσωH Jσ$τα &γρήγο)ρTα"q. 
Βγήκε από το δωμάτιο και εγώ την ακολούθησα τρεκλίζοντας, αναστενάζοντας τα μελανιασμένα μου πόδια και το ατημέλητο παντελόνι της πιτζάμας. 
"Νομίζεις ότι θα μπορούσα να αλλάξω πρώτα;" Κοίταξα πάνω και κάτω στον διάδρομο - ήταν εκπληκτικά μοντέρνος με φωτεινά, λευκά πάνελ και λευκές ασβεστολιθικές κολόνες και καμάρες τοποθετημένες δίπλα στις μεγαλύτερες πόρτες. 
"Αχ ναι, θα τελειώσουμε με το δωμάτιό σου -όπου σε περιμένει η στολή σου και μπορείς να κάνεις ένα ντους για να νιώσεις αξιοπρεπής". Η Ντέμπρα κράτησε το ρυθμό της γρήγορο και κατάφερε ακόμα να μου μιλήσει πάνω από τον ώμο της, ακόμα και όταν παρακάμπτει έναν άντρα που κουβαλούσε ένα μεγάλο κρυστάλλινο βάζο με λουλούδια πουλιά του παραδείσου να προεξέχουν από αυτό. "Εφόσον θα εργάζεσαι απλώς στις κουζίνες μέχρι να σου βρούμε έναν επίσημο ρόλο, θα πρέπει να γνωρίζεις μόνο ένα μικρό μέρος του αρχοντικού. Εκτός κι αν έχεις υπογράψει για να γίνεις αιμοδότης;" 
ΦKαuίSνTε^ταιÉ iό)τι η γυνlαίκα βMαμπίρ Nμεu WείZχ'ε πKαBρTαiτήYσkει στ)οgυRς uάMλmλοDυ'ς *υπηρwέZτεhςG Qχ_ωρίς εξήγ*ησηm -όyχpι απDαcρtα)ίτηNτÉαH sκlάτDι wκαcκQό.c Ας UεQλ!πkίσdοkυRμ,ε ότRι αsυτQόi σήμcαbιmνgε όlτ!ιé οx ΚIίλqιAαyν_ ZθYα μMε αγνjοούσ!εs κóαιQ Gθfα Sχρnησιtμ&οπIο(ιóοFύσε αgπλώς Yτóηνs π,αsρουσTίCα μουi ωQς δήλωση. Z(ΔzεIνh YήμzοXυν zσίKγοvυZρdηd Pγια Dτο είiδHοXςD τvης 'δvήλωUσRη^ςX é-Q FεVλπίζZω Aότbιé θαH με PκÉρατOούiσ'εó ζ.ωντ'αTνή).. 
"Δεν μπορώ να γίνω δότης", είπα. "Είμαι μάγος". 
Η Ντέμπρα σταμάτησε με τρεμόπαιγμα και γύρισε έτσι ώστε να με κοιτάζει επίμονα. "Ω. Λοιπόν. Τότε, ναι, θα είσαι για λίγο καιρό στις κουζίνες". 
Η αντίδρασή της ήταν αρκετά αναμενόμενη, δεδομένων των συνθηκών. 
Βλrέπετε, οqι Oμiάγ'οTιD είν!αιQ jσχxεxδόHν. εν$τXεxλTώAςó αβοήKθXητlοBιK απSένuαqντgι( σ.τους βlριlκόQλακεqςu. z
Τεχνικά οι βρικόλακες είναι ευάλωτοι στη μαγεία, αλλά οι βρικόλακες είναι επίσης χίλιες φορές πιο γρήγοροι από εμάς τους μάγους. Οι μάγοι είναι λίγο πολύ απλοί άνθρωποι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν μαγεία, οπότε ναι, οι βρικόλακες με την αφύσικη ταχύτητά τους θα είχαν πάντα το πάνω χέρι. Οι Fae, όμως, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δική τους μαγεία ενάντια στους βρικόλακες επειδή μπορούν να συμβαδίζουν μαζί τους. 
Αλλά οι μάγοι; Ένας βρικόλακας θα μπορούσε να εξουδετερώσει έναν μάγο με την ταχύτητά του/της, πριν ο μάγος μπορέσει να καλέσει έστω και μια αναλαμπή μαγείας. Προσθέστε και το γεγονός ότι οι βρικόλακες είναι σωματικά πιο σκληροί, αγέραστοι και πολύ πιο δυνατοί, και έχετε ένα γνήσιο αρπακτικό των μάγων. 
Εκτός! 
ΤOο( αhίTμαs μας έχεkι απαίkσMιcαN vγεύση., 
Χωρίς πλάκα - οι βρικόλακες δεν μπορούν καν να το καταπιούν. Υποτίθεται ότι μυρίζει σαν σκοτωμένο ζώο και χτυπάει το αντανακλαστικό του πνιγμού τους, οπότε αν δοκιμάσουν έστω και μια σταγόνα του, ξερνάνε. Γι' αυτό μας αποκαλούν ποντικοαίματους. 
Αυτό είναι ίσως το μόνο πράγμα που μας διατήρησε ως φυλή, και πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι στην πραγματικότητα μια προσαρμογή επιβίωσης που δημιουργεί η μαγεία μας για λογαριασμό μας - κάτι σαν τα δηλητηριώδη ζώα - επειδή το αίμα μας έχει μια ιδιότητα που κανονικά θα τραβούσε την προσοχή των βρικολάκων και θα τους έκανε να μας κυνηγήσουν ανελέητα. 
Αν ένας βρικόλακας καταφέρει να πιει αίμα μάγου, αυτό τον κάνει άτρωτο στη μαγεία του μάγου. 
Εμlεί'ςa οdι μPάwγÉο*ιD Sαντiλούμ*ε& Wτηνc ωμή 'μαγείQα* μέσω τAοóυ αίματόaςG Cμαuς qκpα^ιV τη χρóηuσιμοLπVο)ιούóμε óστ$ην πfιgοó FαγPνή HτηPςé μοMρφή. UΟι xFaeV Mπρέπεkι yνα PχρqησHιμ_οπLοCιοxύνn !εργαnλείαr P-n ρcαKβδιάA,F rρMαuβxδιά κYαFιa *πέτLρεVς ó-Z Jγbια vνfα^ Uτjη δZιαχει!ρισPτfοyύBνv jκTαιu ναz aτη μετYαμοcρφώσουLνÉ, WαλLλ.ά rόχι εμείuςH οι (μuάγuοι.G $
Αλλά ο μόνος τρόπος για να μπορέσει ένα βαμπίρ να αντέξει να πιει το αίμα ενός μάγου είναι αν ο μάγος εμπιστεύεται απόλυτα το βαμπίρ και το βαμπίρ ανταποδίδει αυτή την εμπιστοσύνη. 
Δεν υπάρχει τρόπος να ξεγελάσει κανείς αυτή τη δοκιμασία, επειδή η ίδια η μαγεία είναι αυτή που κάνει το αίμα δυσάρεστο, οπότε ένας βρικόλακας δεν μπορεί να χειραγωγήσει μια μάγισσα για να της δείξει εμπιστοσύνη και μετά να πιει το αίμα της - η μαγεία θα το καταλάβει, και θα εξακολουθεί να έχει τη γεύση ενός νεκρού. 
Οι βρικόλακες είναι εξαιρετικά παρανοϊκοί και καχύποπτοι - υποθέτω ότι όταν ζεις τόσο καιρό όσο αυτοί, είναι φυσικό. Έτσι, δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις βρικολάκων που μπορούν να πιουν αίμα μάγων -τουλάχιστον όχι πάρα πολλές τον τελευταίο αιώνα. Κάποτε τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να αναστενάζουμε για το τι έχουν γίνει οι υπερφυσικοί. 
Τοm YθέμαS pεwίναιk ότι δAεpνP υBπήρrχε tπcερBίπτQωfσηc ν)α kγCίxνωM éαιAμοδότdης. ΑTκόμαj κxιV αNνW έχ)αfνaα κnά*θjε xαzί'σθxηNσtηM Iαυ_τοσ^υ!νBτBήρηyσηcςQ κα$ιb μεg εξαYπéάτηVσαν γlια νyαX εμRπrισwτCευτώ lέlναν αDπόJ jτRουdς Éβρικόλ_ακjεIς του! kΟjίκZοFυ RΝbτqρέιpκ,, έAναςL βρικuόλακ!αHςé δεPνU θαi uμε MεμπιQσÉτjεOυόPτdαIνC πsοτ(έ ÉπtλGήMρcωIς,N xοπUόOτ.εm τZοd αίμpαx RμKοóυ θα μMύρHιζpε Sπάντ*α αKπkαYί.σhι^α καzι θα, είχVεI γεqύfσXηN πHνrιéγVηρή-ανατGριχIιXα.στικjήq-ξανIθZρhή.h ó
Η Ντέμπρα κατηφόρισε στο διάδρομο, οπότε βιάστηκα να ακολουθήσω. 
"Η οικογένεια Ντρέικ χρησιμοποιεί τους δύο τελευταίους ορόφους του Drake Hall ως ιδιωτικά διαμερίσματα", είπε η Ντέμπρα, εκπλήσσοντάς με. "Στο κύριο επίπεδο βρίσκονται οι κοινόχρηστοι χώροι - η τραπεζαρία, οι κουζίνες, τα σαλόνια, οι αίθουσες συνεδριάσεων και μια πολύ μεγάλη αίθουσα χορού. Στο υπόγειο βρίσκονται οι χώροι εκπαίδευσης". 
Τρομοκρατήθηκα νοερά - μήπως η οικογένεια Ντρέικ είχε ένα μπουντρούμι στον κάτω όροφο; Η "εκπαίδευση" ήταν κωδικός για βασανιστήρια; "Τι είδους χώροι εκπαίδευσης;" Προσπάθησα να ρωτήσω αδιάφορα καθώς περνούσαμε μπροστά από μια γυάλινη πόρτα που έμοιαζε να ανοίγει σε ένα θερμοκήπιο γεμάτο φυτά. 
"ΤJο σPκGοMπευJτDήOρι_ο, ένας jσNτί_βο)ςG, JηV αSίθhοrυσα βXαhρbώJν), τHο ρGινγnκ πυγμαrχHίαuςU,n Fτο dojoQ - óόGλα( όσMαK rχρεdι^άζετZαιs ηb οYιsκοjγέ_νεkιuα DsrBark'e vγια. ναi zπροBποAνείτaαιp., Λο)ιπόν.M" Η ΝVτέ!μPπραp Fστα_μάOτηKσIεt .στοWχhαvστmικά μπρPοdστCάk αpπkό iένjα _πbαράiθυρFο, τοu οxπFοfί(ο έβλkεπiε σnε κOήποdυéς QσχZεnδVόν' cεξίσου υπOέqροkχaο_υOςp sμε Kαυ.τοéύς ποhυ πqεxριέZβα_λλ!αuν BτFο Nσπkί,τι Uτων *ΜMεντPέιςK. "Η éπQιTσiίCνyαZ είAνvαyι σsε &εξωτεJρι,κό χώρο h-' zαéκριβIώ&ς! πSίσωu απόK CαcυτάO ταn δέéντρtα.V cΑZλλάO dδεsν .τη χρ.ησιrμxοποGιοOύ(νf"Q.R 
"Δεν το λέτε;" ρώτησα, με τη φωνή μου αδύναμη. 
Μια πισίνα; Η οικογένεια Ντρέικ είχε πισίνα; Γιατί; Ήταν βρικόλακες! Δεδομένης της φήμης τους, μπορούσα να καταλάβω την ανάγκη για το κέντρο βάρους, το ντότζο και τα υπόλοιπα - ακόμη και το σκοπευτήριο ήταν κατανοητό, δεδομένου ότι κάποιοι από τους βρικόλακες Ντρέικ μπορεί να προτιμούσαν τα τόξα ή τα στιλέτα. Αλλά μια πισίνα; 
Τι, ήταν για νυχτερινά πάρτι στην πισίνα; ΧΑΧ! 
Οι βρι(κRόjλαJκεéς προτιμοhύ)σανT yνα óλεjιτcουρAγwοuύνd σαν Xοb κLόσμ&ος Uναó ήiτuανf αZιώνες dν&εkότJεgροRςR -m αpνc pκαaιz lέwκQαpνuανm ε!ξαbιjρέσ&ε^ιSς γι(αD πQράγ(μBαrτα$ όhπnωQςó οJ ηbλWεκfτρDιiσμ(όςw, Hταy lεZσωτερiικOά υδuρJαυλzιuκóάG, κd.λ&π.S zΑ!λhλάa jδεQνn είχαj _ακούWσεAιn Gποτhέp ,για Wο*ι_κογzέFνειαh βα$μ)πqίρr νdα έKχyει Qτ*η!λ(εvόραση υ^ψkη,λήSς! εzυ^κρPίiνειαςz,n &πόσuο* dμάuλPλοRνk πLισίνα!R 
"Η κουζίνα και όλα τα διαμερίσματα των υπηρετών βρίσκονται κοντά στο πίσω μέρος του Drake Hall", είπε η Ντέμπρα. "Οι αιμοδότες έχουν δωμάτια στον ίδιο διάδρομο με το δικό μας, αλλά δεν αναμένεται να δουλεύουν". 
"Πόσοι αιμοδότες ζουν εδώ;" Ρώτησα. 
"Προς το παρόν; Δώδεκα". 
Έκανα νεύμα sκα(θώJς )κάBνTα&μrε μιYαp αqπxό$τοSμfηS YστροBφjή. "ΚpαιG πTόlσοι ^βXρικόWλαiκεÉς;,"s 
Η Ντέμπρα σήκωσε ένα φρύδι πάνω σε αυτή την ερώτηση που πρέπει να φαντάστηκε ότι ήταν ανάρμοστη, αλλά απάντησε ούτως ή άλλως. "Τριάντα οκτώ από αυτούς -αν και η οικογένεια Ντρέικ είναι πολύ μεγαλύτερη. Ορισμένοι βρικόλακες Ντρέικ επιλέγουν να ζουν εκτός του χώρου της αίθουσας ή είναι τοποθετημένοι σε διάφορες περιοχές των Μεσοδυτικών πολιτειών για να υπηρετούν όπως επιθυμεί η Εξοχότητα". 
Αχ. Με άλλα λόγια, ο Κίλιαν Ντρέικ σκόρπισε τους άνδρες του σε όλη τη μεσοδυτική χώρα για να την ελέγχει καλύτερα. Έκανα ένα νεύμα, επειδή φαινόταν να περιμένει κάποιου είδους απάντηση, προτού τα λόγια της πραγματικά με καταλάβουν. "Περίμενε. Δώδεκα αιμοδότες, για τριάντα οκτώ βαμπίρ;" 
Μήπως έπιναν τους δότες στεγνά και πετούσαν τα σώματά τους στην πισίνα; Δώδεκα άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν σχεδόν σαράντα βαμπίρ! 
Ένgαu óκουδούqνιé KχYτύTπNηvσ$εP,_ Zδ_ιGαóκόπnτοGνUτά'ςS MμαςS πTριν ηp ΝLτ)έμ_πrρéα προVλάβCεrιé Lνóαn εvξ&ηγ&ήσWε.ι Cτkηcν Mά'νισηd μtαθLηματι'κήm yεξίzσ.ωWση. Μου έlκαXν,ε έMνtα Jεπwαγγpε*λμrατικό νwεύ&μ_α, έπCειτα Bβ_άvδ,ιIσε πaροkς την Oοqλοφ*άJνCεkραZ Iπίhσsω είσοδvοT τpοBυR σπιτQιIοjύ, δεpδOοlμένουM ό.τWιG πεlρgιcβ&αaλtλjό)ταiν α*πόM ν*τFοéυλά'πiεOς γ.ιÉα lπxαXλOτTά, nκxαι Cέnριξεó τRηνk πόYρóτα αrνοιpχτή. $
Μια γυναίκα βρικόλακας στεκόταν στην πόρτα, κρατώντας ένα χαρτόκουτο στα δύο της χέρια. "Έχω την παράδοση αίματος αυτής της εβδομάδας". Χαμογέλασε και έγνεψε ελαφρά στην Ντέμπρα χαιρετώντας την. 
"Ξέρεις τον δρόμο;" ρώτησε η Ντέμπρα. 
"Ναι!" Πήδηξε μέσα και έκανε μια βόλτα στο διάδρομο. Πρέπει να ήταν νεότερη βρικόλακας - τα μαλλιά της ήταν βαμμένα σε ένα ombre ξανθό χρώμα, και παρόλο που φορούσε ένα σακάκι παράδοσης στα χρώματα της εταιρείας της, φορούσε ένα σκούρο τζιν. 
Ξ$αjφvνιάστ_ηSκαX Nλ!ιγsάfκιU -L xοIι βρhιnκÉόfλqαQκwεiς δcεν _έχvοLυzνn hσDυνήHθ$ως δουλaεkιóέ$ς dεκτrό(ς τTηÉςF tΟYιÉκtοrγOέGνειgάςT tτοZυςP.R WΠwιSθα'νότατα TήSταAν, Rμιlα bΑaνzεπtιUθύ^μηhτBη -É ZέIνUα rβαqμπίρ ,πCοYυ Gδεν είχεÉ υFπPοσ^χεbθTείS bπ!ίzσXτη ή δiεν αpνήκ_εg σεb ΟAιPκοrγένεXι_α βsαDμ^πίmρx. aΕί_ναιn η gβOαμkπιzρRικMή εκ&δοχήw xτLωνl YμAοzναRχÉικUώcνp λύκAων gτωkν) λbυκανfθ!ρώπvωQνQ.w (
Πέρασε από μια ανοιχτή πόρτα -την κουζίνα, αν κρίνει κανείς από τον ήχο των πιάτων που κροταλίζονταν και το κοφτερό χτύπημα ενός μαχαιριού πάνω σε μια σανίδα κοπής- αλλά επέστρεψε στον διάδρομο αστραπιαία. 
Η Ντέμπρα χαμογέλασε ευχάριστα καθώς το βαμπίρ του ντελίβερι τροχάδην επέστρεφε έξω, αλλά κράτησε την πόρτα ανοιχτή. "Τα περισσότερα βαμπίρ της οικογένειας Ντρέικ πίνουν συσκευασμένο αίμα". 
"Αλήθεια;" Ρώτησα, προσπαθώντας να κρύψω τον σκεπτικισμό μου. 
Π$ολλοί dβzριiκόéλαtκFεNςs vέqπXι_νmαSνW συσκgευVασμένοi αuίμαt x- Uήταbν μια φUθ$ηJνότεvρηS vκYαGιa &πιο εvύκFολdα^ νομ,οτVαγ*ήςL jε*ναλλqακAτιGκgή TλύWση αtπό, Oτο' ν.αr κρα,τάνYε. *αvιμgο(δότVεMςJ μεU αμοDιβqή, κBάτι vπου ο PμέxσοςW βIρIικmόλiακας δεCνc sμπqοqροLύσεm Mνzα αBντdέHξε,ιc οRικfονομ(ιBκά. 
Αλλά οι αιμοδότες ήταν ένδειξη κύρους. Οι περισσότερες από τις ισχυρές οικογένειες βρικολάκων διατηρούσαν περισσότερους αιμοδότες από τα μέλη τους, ώστε να μη χρειάζεται ποτέ να πίνουν από συσκευασμένο αίμα. 
Δεν υπήρχε περίπτωση η οικογένεια βρικολάκων του Κίλιαν Φρίκινγκ Ντρέικ να έτρωγε κυρίως με πακέτα αίματος. 
"Πραγματικά", με διαβεβαίωσε η Ντέμπρα. Απομακρύνθηκε, δίνοντας ελεύθερο δρόμο στο βαμπίρ-διανομέα όταν επέστρεψε με άλλα δύο κουτιά. "Στην πραγματικότητα, ο Κίλιαν Ντρέικ πίνει μόνο συσκευασμένο αίμα". 
ΈVπFρεπεA 'να πρRοσZπαVθήσvω ποMλBύ γιfα !να μ)ηJν πzέσει τUοP σαγόBνι μουM. F"CΟ YΣεβαPσμιwότHατKοGςV", FτσBίgμπηhσYα, UμUε óτ*ηN QφωνXή μ$ου νÉαS ανIεβαlίZνει ψQηλά, Q"πί.νεkι μQόνcο kσυσκεÉυαrσμέgνο αίμα;V"f 
Η Ντέμπρα μου χάρισε ένα χαμόγελο που ήταν μισό ειρωνικό μισό αυτάρεσκο. "Πράγματι." 
Το βαμπίρ της παράδοσης έκανε άλλα τέσσερα ταξίδια, ενώ εμείς περιμέναμε σιωπηλά. 
Έπρεπε να υπάρχει κάποιος λόγος που ο Κίλιαν Ντρέικ ακολουθούσε δίαιτα σε προ-συσκευασίες. Δεν πίστεψα ούτε λεπτό ότι ο Σεβασμιότατος -ο ηγέτης των βρικολάκων των μεσοδυτικών πολιτειών- έπινε συσκευασμένο αίμα λόγω του κόστους ή της απροθυμίας του να βλέπει τους ανθρώπους ως δείπνο. 
ΜTόλιςt ηu ΝUτwέμ*πρα éυπέZγραψε UτQην ÉπxαÉρά^δSοσyηh zτοNυé αίQματ&οςg,k SκHαyτέdβηκZε &στιvςl aκουdζίQνiεtς. 
Στεκόμενος στην πόρτα, ήμουν συγκλονισμένος από το πεντακάθαρο λευκό της κουζίνας. Τα περίτεχνα ξύλινα ντουλάπια και τα περίτεχνα καλούπια στις άκρες και τις γωνίες ήταν όλα βαμμένα λευκά. Λευκό μάρμαρο κάλυπτε κάθε πάγκο, οι τοίχοι ήταν αστραφτεροί -το μόνο ανάγλυφο ήταν οι συσκευές και οι νεροχύτες από ανοξείδωτο ατσάλι. Και ναι, καλά καταλάβατε - υπήρχαν πολλαπλοί νεροχύτες και τέσσερα ψυγεία που είδα - αν και ήμουν πρόθυμος να στοιχηματίσω ότι κάπου υπήρχε ένα ψυγείο για τα πακέτα αίματος. 
Μέσα σ' αυτό το τρομακτικό χώρο έτρεχαν: ένα ζευγάρι σεφ, τρεις βοηθοί, ένας φούρναρης που ήταν απασχολημένος με το άνοιγμα της ζύμης για μπισκότα, και ένας έφηβος που πρέπει να ήταν ο αφοσιωμένος λαντζιέρης, δεδομένου ότι βυθιζόταν με τον αγκώνα του στο σαπούνι. 
Φαινόταν λίγο υπερβολικό, δεδομένου του αριθμού των αιμοδοτών στο σπίτι, αλλά οι βρικόλακες τεχνικά μπορούσαν να τρώνε κανονική ανθρώπινη τροφή. Όχι πολύ -και δεν είχε καμία διατροφική αξία γι' αυτούς- αλλά αν οι περισσότεροι από αυτούς έπιναν συσκευασμένο αίμα, δεν θα ήταν πολύ περίεργο που προτιμούσαν να τρώνε ένα ανθρώπινο γεύμα περιστασιακά. 
Δύο καOλWοdνDτυcμένtεςv γυνVαίκCεBς R-aκBα^ιZ &οιi DδSύ$οn SέμAοYιαζdαCνP lγPύρω στα *τ)ρuιάνXτÉα-^ CκGάzθdοντkανc σεO !μgίαm XαPπό tτiις δ^ύOοl νÉησίδVεzς τÉης^ aκοBυζί!νDας SμαyζóίT vμAε' έναν SεξίRσuου κuαCλονSτυnμuένMοH άντYρα. ΚαQι οRι! τρ&ειOςv UτουςJ bήτsαmνX άνθρ_ωπ.οnιz -Dτrο XκNαxτzαλάβrαmινSεnς( αJπ*ό τUο χρNώμJαf .τ'ωBν Cμ(αVτιών Tτ.ους..* 
Τα βαμπίρ έχουν πάντα κόκκινα μάτια. Η ακριβής απόχρωση και η απόχρωση του κόκκινου ποικίλλει ανά βαμπίρ, αλλά ήταν ένα προδοτικό στοιχείο -και αυτό που δεν μπορούσαν εύκολα να κρύψουν. 
Αυτό σήμαινε ότι και οι τρεις τους ήταν πιθανότατα αιμοδότες, αφού δεν ήταν ντυμένοι με τις άσπρες και μαύρες στολές της κουζίνας και έδειχναν απασχολημένοι με το να τσιμπολογούν φαγητό. 
Η Ντέμπρα περίμενε μια-δυο στιγμές, αλλά το προσωπικό της κουζίνας ήταν πολύ απασχολημένο με τη δουλειά και την κουβέντα για να την προσέξει, και οι αιμοδότες ήταν αρκετά συγκεντρωμένοι στην πρόοδο του αρτοποιού με τη ζύμη των μπισκότων. 
ΤεmλPικnά $εNνpέtδωσ(ε καιr SχειροDκρZότSησε δ'ύοY φbορgέςj.H "ZΌλpοι σNας, αbυτήw είναιA Lηc Χ*έιζfεnλL bΜnέντι,ςx.M aΕίνmαιy Lμια .πRρkό)σfφHατ_α jορκSισμ*ένηV *υdπηHρέKτKρια τη_ς _οιtκογέ,νrειαCς Ν.τρέBικ κiαIι θαz FυπCη&ρε!τεóί iεDδώR Hσlτα* μαγmεiιρεί)α μέχρUιL νóαU β,ροiύμεf Cμuιrαz μόVνιóμRη $θgέση γlι'u αυτήNνp. fΣNας PπαIρdακαλ_οéύYμOε νGαl cτηt βbοIηθήuσéετOεM και ναf yτηFνt καiτlεXυNθJύνετε ,όIπRωjςq BχNρqειaάζgεταlι"u.V P
Η αρτοποιός -μια παχουλή μεσήλικη γυναίκα- χαμογέλασε. "Καλώς ήρθατε στο Drake Hall!" 
Οι σεφ -ένας άντρας και μια γυναίκα που στέκονταν αρκετά κοντά ο ένας στον άλλον και είχα αρχίσει να υποθέτω ότι ήταν ζευγάρι- με κοίταξαν από πάνω μέχρι κάτω. 
"Είσαι καλή στην προετοιμασία φαγητού;" ρώτησε ο άνδρας σεφ. 
ΗL Ντ&έμπρ(α σήκMωσTε ένα δ,άχτNυMλοÉ wστοFνO αSέDρα*. I"PΔxεRνZ τXηνp πtαραuδί*δDωq ακόaμαn -d tχQρCεnιάζεdτ!αzι' Iμyι(α ξεν*άFγηση σXτdηUνy KαSίQθzουWσαI.c Αλλάi θ*α éτrηkνé pα!φcήσω εδpώ γsιOα &λiί(γwο, ^μέχριY να κhαλXέσPω τBηjν Nκdα)θαριόjτFηταJ ZγFια Dνα aεπιLβaεzβ!αιNώσωN τwηr θέσJηr aτοGυJ δéωrμαmτ!ί'οTυz Wτ,ηςÉ.Q ΘYαN $της' δhώσεQις_ rκfάτιg ,νbα' φά$ει;"A 
Το προσωπικό της κουζίνας έγνεψε. 
Η Ντέμπρα ακούμπησε ένα χέρι στο χέρι μου. "Μείνε εδώ, δεν θα αργήσω παρά μόνο λίγα λεπτά". Απομακρύνθηκε, με τα τακούνια της να κροταλίζουν στο πέτρινο πλακόστρωτο δάπεδο. 
Μια από τις γυναίκες αιμοδότριες μου χαμογέλασε και χτύπησε τον πάγκο. "Κάθισε!" 
"bΕυχαρHι'σtτώY.t" ΠερIπ*άhτηrσαR στην κYοDυζQίzνα*, ,τZρQίfβοDνfτYαDςó κbο.υfρ_αjσlμóέhνIαC ταp cμKάτια μTο^υ. 
Κάποιοι από το προσωπικό με κοιτούσαν επίμονα, και μου πήρε μια στιγμή για να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον έφταιγε το φλις παντελόνι της πιτζάμας μου και τα βρώμικα, γρατζουνισμένα πόδια μου. (Ή μπορεί να έφταιγαν τα μαλλιά. Τα ξανθά μου μαλλιά ήταν πιθανώς μια ποντικοφωλιά μέχρι τώρα). 
Η συνειδητοποίηση δεν συνοδεύτηκε από την έξαρση της αμηχανίας που θα περίμενε κανείς κανονικά. Απλώς δεν με ένοιαζε πια - προϊόν της τραυματικής νύχτας που είχα περάσει. Αναγνώρισα όμως ότι δεν θα κέρδιζα τίποτα με το να φρικάρω αυτούς τους ανθρώπους, και ότι θα κολλούσα να παίζω ένα μακρύ παιχνίδι αν ήλπιζα ποτέ να διώξω τον Μέισον, οπότε προσπάθησα να χαμογελάσω. 
"Μεγάλη νύχτα;" ρώτησε ο φιλικός αιμοδότης. 
"Ναqι. Π$ολRύW με.γάληh". Κwάθισαq jδύBοd jκCαrρ'έκKλóεvςc πιUο gκdάτω zαjπόz bαυÉτήaνZ,F κ$αιW WτYοm wχqαμ^όuγXε.λFό Qμου έγιrνε qλίdγο Tπιοh γνKήσιο uόταIν )ηb γυ&ναTίAκαG aσFεOφó χ(τÉύcπdηYσvε yμπρSοóστ_ά μοaυ έyνUα πιάτfοh πsοnυó πiεCρcιείéχvεk έtν*α σxάντfουιτς μnε ζαAμQπόν σ&χhε)δóόν^ SόσWοu Rτοb FκCε*φWάrλι Qμο^υ.. "Ε&υχαpρισéτώ.w"V 
Σφίγγει ελαφρώς τα χείλη της καθώς με μελετούσε. "Χέιζελ Μεντέις... του οίκου Μεντέις;" 
Ανατρίχιασα -δεν περίμενα ότι οι άνθρωποι θα αναγνώριζαν το επώνυμό μου. "Ναι." 
"Ώστε είσαι μάγος, λοιπόν;" 
Σή*κωpσGα τ*οm γιaγάντFιnο σ,ά)νkτοqυιτwςR,f πgρAοσπαθ_ώUντdαSς^ ναf QσIκεpφXτώz Kαπό vπhοqι_αQ Xά&κρηh ήτkαν $κRαéλύτqεrρο νQαÉ mξvεκινή!σωt. q"Ένuας αjδAύ)νvαAμHοXς,q $αλHλάQ HνYαι"l. 
Η σεφ έγνεψε και δίπλωσε τα χέρια της στο στήθος, φαινομενικά ικανοποιημένη. "Υποθέτω ότι σε προσέλαβαν εξαιτίας όλων των φόνων;"