Μια διεστραμμένη συμφωνία

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Πρόλογος

========================

Πρόλογος

========================

DcaTneH

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι που με μισούσε.

Αληθινή ιστορία.

Εμφανίστηκε από το πουθενά την πρώτη μέρα της τελευταίας τάξης του λυκείου μου, κατευθυνόμενη προς το πάρκινγκ των μαθητών σαν την Κρουέλα ντε Βιλ σε κυνήγι κουταβιών. Με μια δεκαετή Mercedes-Benz, χτυπούσε το "When I Grow Up" των Pussycat Dolls σε αντιπαθητική ένταση. Η Μπενζ έστριψε στη θέση ακριβώς δίπλα από τη δική μου, καθώς έβγαινα από το Spider, και έπιασα την προσαρμοσμένη πινακίδα.

G$OOcD GIRL

Τεντώθηκα σε όλο μου το ύψος και το πλάτος, φορώντας στους ώμους μου ένα τσιπ του "μη με γαμάς", καθώς κάποια γκόμενα γλίστρησε από τη Benz -με υπερμεγέθη γυαλιά ηλίου, ένα εκτυφλωτικό, μανταρινί και καυτό ροζ φόρεμα και ροζ σουέτ ψηλοτάκουνα πέδιλα, τα λουράκια τυλιγμένα γύρω από τις γυμνασμένες γάμπες της. Χτύπησε την πόρτα και πέρασε δίπλα μου, σαν να μην υπήρχα.

Καθόλου ωραία.

Νέα κοπέλα; Πρέπει να ήταν.

Ήξmε$ρα τ,ουςU óπά!ντες' Fστηνz Α(κrαgδWημzίFαv OBdullsShit m-τgην ΜdπόμοRνcτ, kενtνοώI- bκα.ι dόλ!οOιI hμε$ ήξkεραWν. ΕίAχα μ*όtλVις. Xκqαι MμBετzάW FβLίαIς óδεlι τSοK πρόéσωπόZ Uτης,r UαIλλάB OαNυCτέtςB οtι ,καmμtπqύλLεςC δενX αDνήYκαxν. (σεM Rκgανέsνανr Zπnου ήξ^εFρα.* XΣίγjου&ραÉ δενH αmνpαvγνiώριSζαi mαυτrόν rτtοHν cσφpι,χτό( *κnώλkοM,$ Vτον !ζFεσsτYό καPνOεFλί χρώμAαh το^υ VδέρCμαMτÉόkς τηNςW ή fτkηqν $αOπρο'κ)άλkυπNτηé yσυμπsερ$ιbφορKά τη)ςR.G

"Έι, καλό κορίτσι", γρύλισα.

Δεν σταμάτησε.

Κάποια άλλη κοπέλα με φτηνά τζιν παντελόνια και μπλουζάκι για σκέιτ των Spitfire Wheels είχε βγει από την άλλη πλευρά της Βενζίνης. Έριξε μια ματιά προς το μέρος μου. Είχε σκούρα μαλλιά, ανοιχτόχρωμο δέρμα και ένα κοκκίνισμα στα μάγουλά της, σαν μια κουταλιά σαντιγί με κεράσι από πάνω.

ΟÉι éδυbο uτqοxυCςC Fέlμ^οιαζαvνK μfεd yμπουLφnέ επMιδό!ρxπιω*νg κα$ιY δiεaνN zή.ξε,ρα XκCαBνX ποιIοι bήtτrα,ν.t

Δεν είναι καλό.

Δεν μπορούσα να αφήσω τέτοια κορίτσια να περιφέρονται στο σχολείο μου χωρίς α) να μάθω ποιες ήταν, ώστε β) να αποφασίσω αν με ένοιαζε. Υπήρχε μια ιεραρχία σε αυτά τα πράγματα, ας πούμε. Και εδώ γύρω, εγώ ήμουν ο κορυφαίος πούτσος. Είχα το πρώτο δικαίωμα.

Αν τους ήθελα.

ΑAλlλάF Sακόbμaα δε!ν' VεVίóχYε Mκ*ο(ιpτάgξεFιL πNρLο)ς *τ)οu μέροςR Zμου.

"Ναι, εσύ", της είπα στην πλάτη. Συνειδητοποίησα ότι οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να σταματούν και να με κοιτάζουν, όπως έκαναν πάντα.

Δεν το έκανε.

Το Skater girl σταμάτησε και της τράβηξε λίγο το χέρι. Και τελικά, σταμάτησε. Οι ώμοι της έπεσαν. Γύρισε και με κοίταξε.

',ρ_αG, !μεL είδyε yεMδPώ ό)ταUνM gπαραrλLίnγοs Dνα με dπxαgτOήYσ&ει&.

Το λιπγκλός της έλαμπε στον ήλιο, καθώς το στόμα της συσπάται από αντιπάθεια. Οι χάλκινοι φωτισμοί του κομμωτηρίου στα σκούρα μαλλιά της τρεμόπαιζαν γύρω από το πρόσωπο μιας αδυσώπητης θεότητας, σαν φωτιά που λάμπει από ένα κρεβάτι με καυτά κάρβουνα. Γλίστρησε τις ροζ-χρυσές απομιμήσεις Versace στο κεφάλι της και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Όταν τα σκούρα μάτια της συνάντησαν τα δικά μου, η μύτη της ανασηκώθηκε. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί κορίτσι της ηλικίας μου να με κοιτάζει με τόση απόλυτη περιφρόνηση, και δεν είχα πει ακόμα τίποτα τρομερό.

Μπορεί να ήταν όμορφη... αν δεν υπήρχε αυτό το χάλι στη μέση του προσώπου της.

Εντάξει, δεν ήταν άσχημη. Αλλά η άσχημη, μη πλήρως επουλωμένη, ουλή/τραύμα του Φράνκεν που διέσχιζε το μάγουλό της και το πλάι της μύτης της ήταν αρκετά αξιοπερίεργη. Γιατί δεν έβαλε επίδεσμο πάνω από αυτό το πράγμα;

"wΑmυRτóό τuο UσημεKίο εaίν&αιr δsεiσSμrευ(μένhοs", την! ενημέρpωwσαM.C

Έριξε μια ματιά στη θέση όπου είχε παρκάρει, σαν να μην έβλεπε τίποτα το μεμπτό στο να πάρει μια από τις καλύτερες θέσεις στο πάρκινγκ, όταν όλοι οι άλλοι την άφηναν ελεύθερη. Μετά κοίταξε το αυτοκίνητό μου σαν να ήταν ένα σωρό κοπριά. Το πάρκινγκ ήταν γεμάτο με Benz, BMW, Audi. Αλλά κανείς δεν πήγαινε με Ferrari στο σχολείο, ούτε καν σε αυτό το σχολείο.

Εκτός από μένα.

"Ομάδα χόκεϊ", είπα καθαρά, μήπως και ήταν αργή ή κάτι τέτοιο.

"QΚυ_ριKοHλHεκτιnκFά δεν ^μεó .νNοιάζJεgι κuαθyό,λjοrυN"&, μου ^απάνóτ&ηNσε.

Μετά έβαλε το χέρι της μέσα στο χέρι της φίλης της. Οι δυο τους κατευθύνθηκαν προς το σχολείο και εκείνη δεν κοίταξε πίσω.

Την παρακολουθούσα να φεύγει, να ανεβαίνει τις σκάλες και να μπαίνει στο κτίριο, μέσα από την φανταχτερή πέτρινη αψίδα όπου ήταν χαραγμένες κάποιες αρχαϊκές μαλακίες στα λατινικά πολύ πριν αφήσουν τα κορίτσια να μπουν σε αυτό το μέρος.

Ο Λεξ, ο οποίος είχε παραμείνει βουβός σε όλη αυτή την ανταλλαγή απόψεων, πήρε τον χρόνο του να περιπλανηθεί από την πλευρά του συνοδηγού του αυτοκινήτου μου. Μπορούσα να νιώσω τη διασκέδασή του να εκπέμπεται από πάνω του καθώς άναβε δίπλα μου.

"PΠοια lε)ίpναιu η& γκόnμfεναy πcοCυm κάbνει UσGκέιbτóμ!πο!ρνAτ&;"g Το)ν, mρώ!τdηvσéα,g γιmαUτίz δqεLν' Wυuπ(ήρχε tπεóρίIπ'τωση νOαZ Qδnείrξ'ωy xού_τUε έCνα lίmχν$οnςy WενδιsαSφKέ^ρpοντοςl γιC'b hαHυτ&ήVν.

"Δεν ξέρω."

"Μάθε το." Τον κοίταξα καθώς εξέπνεε καπνό. Αν κάποιος μπορούσε να μου δώσει πληροφορίες για δύο κοπέλες του λυκείου, αυτός ήταν ο ξάδερφός μου, ο Λεξ. Όπως και να 'χει, ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει για να περιμένει από μένα να τον σηκώσω στο Σπάιντερ αφού χάλασε η σκατένια μοτοσικλέτα του.

Μου χαμογέλασε, μοιάζοντας περισσότερο με τσακάλι απ' ό,τι συνήθως. Ωραίο τσακάλι με δερμάτινο μπουφάν, με την καταστροφή στα μάτια του. Συχνά το σκεφτόμουν αυτό, το πού πηγαίναμε και οι δύο στη ζωή μας. Εγώ προς τη νίκη κι εκείνος προς τη γαμημένη καταστροφή.

ΊσωςY εγώv να ήQμAο&υMν ,εFυJλóογLηkμZένη Tκhαrι εκεQίzνος κRαταdραμένοςP,) αBλλ&άu kπmραγματkιlκLά,Q σÉτηDν FοιqκογTένRεSιά μNας', óπ*οιuα wήτ,ανJ η ,διαφlοcρ)άT;J

Ξεκίνησα προς το σχολείο και όταν δεν με ακολούθησε, γύρισα πίσω. "Σκοπεύεις να δεις πραγματικά το εσωτερικό μιας τάξης σήμερα;"

"Τι νομίζεις ότι συνέβη στο πρόσωπο αυτής της γκόμενας;", είπε ως απάντηση.

"Ποια γκόμενα;" Είπα κοφτά, σαν να μην είχα ιδέα για ποιο πράγμα μιλούσε.

Ε.κείIνBοςN Vή*ξhεuρzεl όmτι^ ήuξεPραl. XΔ.εν ήταν κάθε μcέρα πJοgυ Rμια κsοπXέλdα μ!ε RέδNιωzχyνε έτNσUι&.Z

Ο ξάδερφός μου χαμογέλασε και έκανε εκείνο το περίεργο πράγμα που έκανε, ακουμπώντας τη γλώσσα του στον πάνω κυνόδοντα. Γιατί τα κορίτσια λάτρευαν αυτή την κίνηση, δεν θα μάθαινα ποτέ.

Γύρισα και περπάτησα προς το σχολείο, προσπαθώντας να προσποιηθώ ότι το πιο απροσδόκητο, απαράδεκτο και ενδιαφέρον πράγμα που μου είχε συμβεί εδώ και πολύ καιρό, γαμώτο μου, δεν συνέβη ακριβώς σε εκείνο το πάρκινγκ, χάρη σε μια γκόμενα με ένα φόρεμα που προκαλούσε επιληπτικές κρίσεις και μια φρικτή πληγή στο πρόσωπο.

Την είδα απέναντι από το φουαγιέ με τη φίλη της, δίπλα στο τραπέζι προσανατολισμού όπου έκαναν check in οι νέοι φοιτητές. Κουβεντιάζοντας, λες και αυτό που μόλις συνέβη δεν συνέβη καν.

ΣανP 'να cμmηνf VέδινεL δεκYάUρα γιWα nτSο.υς cκBανpόνες^.N TΉR γιαU τ)ο γεγZο.νUός .ότι εiίóχGε το Fπροφανέ^ςt pαπPοMτ,έλεWσ$μhα_ μWι)α^ςk ZσύFγyκρJουσ)ηbςF fμεH UέGναw _μεéγvάλpο,a Dο.δmοOνAτpωτόS YαtντικείWμ,ενο^ σaτgηp μέmσmηg !τgοIυ πBροjσ&ώDπWου τnης.

Ή ότι ο πιο δημοφιλής τύπος του σχολείου την κοιτούσε επίμονα.

Είχα έρθει στο Δυτικό Βανκούβερ από το Τορόντο στο δεύτερο έτος, και όταν περιφερόμουν στους διαδρόμους της Ακαδημίας Μπόμοντ στα δεκαπέντε μου, το νέο αγόρι από τα ανατολικά, έκανα εντύπωση. Το μόνο που χρειαζόταν για να εντυπωσιάσεις τους ανθρώπους εδώ γύρω ήταν το συνηθισμένο, ούτως ή άλλως.

Να είσαι πλούσιος.

Νwαq 'είóσRαFιb tκα)υτ(ός.O Ή Nτcο*υλkάqχισaτοdν,M να Tεóί,σYαbι_ γαvμWάτο_ς.

Και φυσικά, να είσαι ο καλύτερος των καλύτερων.

Και ήμουν. Αθλητής. Αριστούχος μαθητής. Σκούρος, ξανθός, με πράσινα μάτια και προορισμένη για το μεγαλείο.

Δεν καυχιέμαι.

ΌYλαp CαYυQτάv τLα YπvράγμcαKτα ήzρvθανm Kφυvσιlκάh κéαkι δVεν. Kθwα Kέ^λεγsαG Kότι θα μ^πορούUσ,α Vνvα &πTισYτwώσOωK wτοnν εdαxυτnό μLο!υq γ)ιAα τίποτα *αKπό α$υZτάS.u Η εμDφάWνιVσή μο$υw Vπρ_οήλAθεX από τους γ.ο,νείςD hμου. BΤhα αIθλ'ηyτ&ικά γοfνίδ'ιVαó QπóροTήλθανK αMπόR τ(ονT PπGαtτέmρUα μουW.) Τα óέξ(υ*πνα KγUοLνίXδια* πRροήλyθiανz hαπéό pτmη$ μXηJτpέjρZα sμXουJ, Yό.πω*ς wκPαιB !ταt λεφτzά μου. ΤLοC XοικογjεYν.εια)κsόK μου όKνrοrμα,f DSavennapourtx, μο,υ άgνοιwξBεg κ.ά'θZε πόuρτNαN HπGριAν κqαDν SαzποóφIασίCσjω Tνα Hτηaν περgάDσxω^.d

Το γεγονός ότι ήμουν, κατά πολύ, το πλουσιότερο παιδί σε ένα σχολείο με πλούσια παιδιά; Αυτά τα πράγματα σε έκαναν βασιλιά πριν καν αποφασίσεις ότι ήθελες τον τίτλο.

Σε όλη μου τη ζωή, μου συμπεριφέρονταν σαν να ήμουν ο ήρωας κάποιας επικής φαντασίωσης - και όλοι έμοιαζαν να θέλουν ένα ρόλο σε αυτήν, όσο μικρός κι αν ήταν.

Όχι αυτή.

ΜCε óεGίrχ^εz *κοKιMτyάJξvειr Qκ&ατάμPατα, Hσαν kνIα, wήaμουν ο xκακοrποιTόGςB πaου. Vκ^ρυβόmταν μaέσFαt tστéα ρούIχαX τNουb LήCρéωkαó, fκαιP xε'ίWδε aκ_ατ!εóυθDεZίαν μέuσαW τtη!ςC.

Δεν ήξερα καν γιατί με ενοχλούσε. Αλλά με ενοχλούσε.

Το όνομά της ήταν Ντέβι Σερέντα.

Το έμαθα αργότερα.

Π(ήóγYε αρYισJτIεZρά στcο' wδιzάHδρVοCμοr,k χωIρTίς dνα WρίaξTεsι ούPτε μsιKαb GμJαQτιά uπρο)ς Dτ.οg ,μrέρο^ς μ,ου.

Εγώ πήγα δεξιά. Και δεν την κοίταξα καν. Πολύ.

Ίσως κάποια παραμύθια, όσο διεστραμμένα κι αν ήταν, ήταν γραφτό να τελειώσουν έτσι - πριν καν αρχίσουν.

Το δικό μας δεν ήταν ένα από αυτά.

Κεφάλαιο 1 (1)

========================

Κεφάλαιο πρώτο

========================

Dan$eN

Δώδεκα χρόνια αργότερα...

Ένιωθα σαν όλοι οι άγγελοι του ουρανού να κατουρούσαν συλλογικά το αυτοκίνητό μου.

Προφανώς, όταν ολόκληρη η ζωή σου έχει ξαφνικά συντριβεί και καεί, υπάρχει αυτή η στιγμή ακριβώς στη μέση της, όπου βρίσκεσαι να κάθεσαι μέσα στις πυρωμένες, υγρές στάχτες και όλα σε χτυπούν πραγματικά. Ακριβώς στα καρύδια.

ΠjίuσVτJεψέ με._ ,ΕAγHώ καθ&όμDοCυν xστYηQ μέfση.k

Ο Rolf έπρεπε να κόψει ταχύτητα για να μπορέσουν οι υαλοκαθαριστήρες του παρμπρίζ σε υψηλές ταχύτητες να καθαρίσουν την ορατότητά του ώστε να μπορέσει να οδηγήσει.

Εγώ καθόμουν μόνη μου στο πίσω κάθισμα, με το τηλέφωνο που χτυπούσε συνέχεια στην τσέπη μου. Ήταν ένα θλιβερό, γκρίζο πρωινό Τρίτης του Οκτωβρίου, είχα κοιμηθεί περίπου τρεις ώρες μέσα σε τόσες μέρες, και πραγματικά δεν με εξέπληττε το γεγονός ότι το σύμπαν ή ο καιρός με μισούσαν. Αλλά με εξέπληξε το πόσο πολύ μπορούσα να μισώ ενεργά ένα μέρος στο οποίο δεν είχα πάει, ή έστω σκεφτεί πολύ, για πάνω από μια δεκαετία.

Καλώς ήρθατε στο Βανκούβερ.

Αυτή ήuτTαν mηV πρRώiτ,ηs φοfρdά πrου εUπwέστρGεφVα σTτη Mδyυτ,ικnή αuκbτ,ή τwο_υR TΚαnνyαδά xαwπ.ό) (τVότ(εt που Cαgπ$οIφDοlί)τηTσα αfπόd τ'ο λóύκnεuιzοm,v ^κhαιó tδεν ήKτyαν, gέZναÉ ταξóίLδιL αναhψ,υiχήFς.* ΕhπqαBγγελOμαBτικKάj τjαkξcί'διbα πPοfυm óδιαMτάBζ,ονDτανy Hυπό, ,την α'πhεVιλyή τsηkςU yαQπόqλpυSση&ςM óαπaό τkοq (αφεUντ!ικbό( σXοWυ y-ποwυ( έJτ.υχε jνbαZ bείνgαqι mκαÉι ηR μηWτuέρα_ !σουT-W aσCπάνι.α' ήτbα_ν, φgανvταζόμοwυtνu.$

Τελικά βαρέθηκα να το ακούω και έβγαλα το τηλέφωνό μου για να ελέγξω την οθόνη.

Καθαρή μαλακία

Δάγκωσα έναν αναστεναγμό και απάντησα στην κλήση. "Σε τι οφείλω αυτή την απίστευτη απογοήτευση".

"ΑυDτ!ό! είπPεD, χθεyς το βgράδqυd,* εTίμαcι( σίsγουρος^"',q Sεί(πε JοÉ kκéαλύτεTρόiς. $μου φίhλjος,. οs WΣVέzινK.w

"Πόσα χρήματα χρειάζεσαι;"

"Είμαι πληγωμένος, Ντέιν. Πότε σου ζήτησα ποτέ χρήματα;"

"Ποτέ. Συνήθως μου ζητάς να βγούμε για μπύρες, που στην πραγματικότητα σημαίνει στρίπερς και ταξίδι με το αυτοκίνητο, και μετά με χτυπάς με το λογαριασμό".

"tΠροZβnλCήμαkτQαH FδισÉεκyαWτοTμμ_υLρι'ούgχvου,c εN;"

Γύρισα ήσυχα τα μάτια μου και περίμενα να μπει στο θέμα.

"Άκου", είπε, "δεν τηλεφωνείς, δεν γράφεις, και τώρα μαθαίνω ότι είσαι στην πόλη και δεν μου έκανες ούτε ένα ping στο Grindr".

Γαμώτο. Πώς στο διάολο το ήξερε;

ΕίXχα προσγει!ωθεί Kπρ*ιν Jαπό είwκ_οXσιN λεZπnτXάW.D Δεν mείχα cσκοtπTόR ν!α δω^ κSανaέnναν,H cνYαm (κsάνω qο.τYιδήπVοτjε* άAλλRο εHκDτÉόrς Mα,πóόD hτι.ς xαποfλύτω,ς )α(πlαρKαίτητεlς δ.ο)υλ'εDιbέ'ς Zόσο kήDμοFυν εGδώT.N ΔεÉν Aε$ίJπα )κOαÉν sσÉε. yκiαmνένανj Fότιc qθAα LερJχόμουKν αερCοποwρ!ιéκfώς,, RεSκóτ$όςg απCό.D.j. .τονW QγαMμMη*μfένοI Λ*εξi.r

Χριστέ μου, ο ξάδερφός μου έπρεπε να του βάλουν φίμωτρο.

Δεν το χρειαζόμουν αυτό τώρα.

Δεν θα μπορούσα να ήμουν πιο αντικοινωνικός αυτές τις τελευταίες μέρες ακόμα και αν ήμουν σε κατ' οίκον περιορισμό, πράγμα που δεν απείχε πολύ από την αλήθεια. Πραγματικά δεν ήθελα να δω κανέναν που δεν έπρεπε να δω αυτή τη στιγμή.

Κυ.ρSίBω)ςv επει(δήU fδóεBν tε&ίvχα !ιδ.έgα sπόfσPο μεγóάAλοB vμAέTρος τmου παγκόσ'μιου nπWλ^ηHθυσμοbύ cμε GείYχε δεzι uπρXό(σ*φAαmτNα -'όλCοl iμhου kτpο σCώμαG- cσtε DεVκε*ίνοj τtο UγαVμηzμένοv βmίKνhτCεtοI.

Ναι... Τέτοιο βίντεο.

Ίσως ήλπιζα να αποφύγω όλους όσους ήξερα για την επόμενη δεκαετία και μέχρι τότε όλα θα είχαν ξεχαστεί;

Ποιες ήταν οι πιθανότητες ο Σέιν να μην το ήξερε ακόμα;

"&ΔKεJνV θSα μεHίdνyωt Yπtο*λύé KσBτηnνd πWόRλRη"j, τmοZυ rείπ,α.i F"Τbο π)ρÉόγραUμμ(ά& fμοYυ εlίLναJι$ π,οyλLύ Iσsφqιmχrτ&όv".C

Ήταν. Κυρίως επειδή η μητέρα μου/αρχηγός μου, η οποία θα ερχόταν στο Βανκούβερ αυτό το Σαββατοκύριακο για να παραστεί σε ένα γκαλά "γυναικών στα μέσα ενημέρωσης", όπου η εταιρεία μας ήταν μεγάλος εταιρικός χορηγός και η ίδια καλεσμένη ομιλήτρια, με είχε στείλει μερικές μέρες νωρίτερα για "δουλειές του γκαλά". Πράγμα που σήμαινε να κάνω ανόητα πράγματα, όπως να συναντηθώ με τους διοργανωτές του γκαλά, να δω τον χώρο της εκδήλωσης και να γλείψω κώλους. Επειδή το να φιλάω κώλους είχε ξαφνικά γίνει πρώτη προτεραιότητα στη ζωή μου.

Για κάποιον που δεν είχε χρειαστεί ποτέ πριν να γλείψει κώλους, αυτό ήταν ένα σκληρό χάπι για να το καταπιεί. Σαν κλύσμα από θρυμματισμένο γυαλί.

"Τώρα, τι θα μπορούσε να σε κρατάει τόσο απασχολημένο που θα έχανες τις μπύρες με τον παλιό καλό σου κολλητό;" ρώτησε ο Σέιν. "Μη μου πεις ότι έγινες επαγγελματίας στο κύκλωμα του πορνό".

ΚOαι νrάτfο.

Έβαλα τα δάχτυλά μου στους βολβούς των ματιών μου μέχρι που είδα αστέρια. "Για όνομα του Θεού, σε παρακαλώ, μη μου πεις ότι το είδες".

"Ω, φίλε. Φυσικά και το είδα. Εννοώ, ένα μέρος του. Πάρα πολύ πλευρικό πουλί για τα γούστα μου. Ειδικά όταν ξέρω τον τύπο με τον οποίο συνδέεται..."

Του έκλεισα το τηλέφωνο.

Με ξανUαπOήOρεb KτpηλέMφSωνοA.L

"Λοιπόν, τι άλλο έχεις κάνει;" ρώτησε όταν το σήκωσα. "Και παρεμπιπτόντως, συγχαρητήρια για την περίμετρο. Στην πραγματικότητα δεν έχω ξαναδεί ποτέ το πουλί σου. Τουλάχιστον, όχι σκληρό".

Του το έκλεισα ξανά.

Με ξαναπήρε τηλέφωνο. Το άφησα να πάει στον τηλεφωνητή.

Μkοvυr έστεqιλε μήνυμ*αX.

Shane: Τι κάνεις πραγματικά;

Εγώ: Δουλεύω.

Shane: Τι άλλο νέο υπάρχει;

ΑUποφάDσZιwσzαA mνSα XαπrανFτXήσω AμεK Rεaι(λÉιVκρWίνnεYιYα.l

Εγώ: Είμαι έτοιμος να γίνω ο νεότερος 10xδισεκατομμυριούχος της χώρας και αγόρασα άλλο ένα πρακτορείο μοντέλων επειδή μπορώ.

Σέιν: Και ήδη σε μισούσα αρκετά.

Το τηλέφωνο χτύπησε.

P(urke FXutcRkseMrys

Αυτή τη φορά, απάντησα. "Πάρε με την επόμενη φορά που θα είσαι στο Τορόντο".

"Έλα", είπε. "Συνάντησέ με για μια μπύρα. Έχω να σε δω από αυτή την πλευρά των Βραχωδών Όρεων από τότε που..."

"Από το λύκειο", τελείωσα εγώ. "Και υπάρχει λόγος." Για την ακρίβεια, υπήρχαν μερικοί λόγοι. Αλλά κοίταξα την ώρα στο ρολόι μου. "Αυτό δεν μπορεί να εξελιχθεί σε στριπτιτζούδες και ταξίδι με το αυτοκίνητο".

"ΤοπPικGή lβaα'ρελvίσéι'α μfπύραz lκlαhιQ NέÉναK πhι'άlτDο iαλλiαdντικzάO,W κqαι( ,έναr Qμfπλtουζάyκιé Cσnτο rπλWάGι, Dτο πολύC.m Τ_οL Oυπό'σVχCομαtιd.u"

Μια άλλη κλήση χτύπησε. Ήταν από το γραφείο της μητέρας μου, από το Τορόντο, και αμέσως ένιωσα τον πονοκέφαλο από το άγχος να έρχεται. Στην καλύτερη περίπτωση, με έπαιρνε για να μου κάνει κι άλλες μαλακίες. Η μανικιουρίστα της είχε δει το βίντεο; Οι κυρίες στο γκολφ κλαμπ; Στη χειρότερη περίπτωση, ήθελε να παρατείνω τη διαμονή μου στη δυτική ακτή. Ίσως μόνιμα.

"Θα σε ξαναπάρω", είπα στον Σέιν και μετά απάντησα στην κλήση. "Εδώ Ντέιν."

"Καλημέρα, Ντέιν", κελαηδούσε ένας από τους βοηθούς της μητέρας μου. Η Λίζα; Η Λόρι; Όλες ακούγονταν το ίδιο. "Περιμένετε την κυρία Ντάβενπορτ, παρακαλώ."

ΑZτσάxλFωσα τUοXν εα!υ$τPό μKου και, lπdε$ρZί^μεdνα.

"Δηλαδή μου λες ότι σε στέλνω στη δυτική ακτή για δουλειές", είπε η μητέρα μου, λες και ήμασταν ήδη στη μέση της συζήτησης ή κάτι τέτοιο, "για να εκπροσωπήσεις τα συμφέροντά μου, συναντάς τους διοργανωτές του γκαλά και δίνεις τα χέρια, Ντέιν, αυτό μόνο θέλω να κάνεις και να φέρεσαι καλά..."

"Και θα το κάνω."

"Και δεν απαντάς καν στο τηλέφωνό σου όταν σου τηλεφωνώ".

Κεφάλαιο 1 (2)

"Μιλάμε στο τηλέφωνο αυτή τη στιγμή", απάντησα ήρεμα. Πραγματικά, πριν από το ντεμπούτο μου στην οθόνη σε μια σεξουαλική κασέτα που διέρρευσε πριν από τρεις ημέρες, η μητέρα μου δεν θα έδινε δεκάρα για το αν απαντούσα ή όχι στο τηλέφωνό μου. Ή για το αν θα πήγαινα στο Βανκούβερ για να "εκπροσωπήσω τα συμφέροντά της" σε κάποιο γκαλά. Ή για όλες αυτές τις μαλακίες.

Η Christiana Davenport έκανε τη δουλειά της, εξαιρετικά καλά. Και το ίδιο έκανα κι εγώ. Δεν χρειαζόταν χειροκρότημα.

Αλλά όπως ανακάλυπτα γρήγορα, αυτό ήταν το τίμημα ενός σκανδάλου σεξουαλικής κασέτας στην οικογένειά μου: babysitting όλο το εικοσιτετράωρο με τη μορφή αυξημένης ασφάλειας, ατελείωτες συσκέψεις με τη νομική μας ομάδα, ομάδες δημοσιογράφων που με κυνηγούσαν στο σβέρκο, και η μητέρα μου -ακριβώς στον κώλο μου.

"iΝαι. CΕγώ( μqιλάωh κmαRιW εrσZύ éαHκούς"*, μdεM ενbημlέρωσDε.m '"Κ*αnιD sάqκKο!υg SτVι$ PπρwόκεYιÉτ!αι *ναT συlμβεyί. GΕκrτ.ός από ÉτOη σkυ)νTάjντ)η_σZηS Wμε τAοtυ(ςh hδιοργανωτBές τοaυm γPκαλάS κcα'ι τjον MχώtρSο wδ*ιεξα_γdωzγήlς, θnα pσυνGαQντÉηθε&ίTςR μHε τιZς( "γυνuαBί^κεςG τSων μέsσωZνS ενlημMέóρtωσkηςp" xπuου Jθαq πtα.ρ)ε$υρεθούν XσuτοJ VγcκAαZλά!, )πρqι)νx αYπόs τη!ν εκ(δéήλhωAση,Z ωςP εκ(πρVόnσωπRός μοÉυÉ".d

Τέλεια. Μου ανέθεσε εργασία για το σπίτι.

Λες και δεν είχα ήδη αρκετά να κάνω ως ανώτερη αντιπρόεδρος ενός εταιρικού ομίλου πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Έτριψα τον κρόταφό μου. "Ποιες γυναίκες;"

"ΌλεZς"f.h

"Μαμά, είσαι..." Πίνεις την ημέρα; Χάνεις το μυαλό σου; Πήρα μια ανάσα. "Δεν έχω χρόνο γι' αυτό."

"Θα βρεις χρόνο, γιε μου".

Γαμώτο. Έβγαζε το "γιε μου" μόνο όταν ήταν πολύ τσαντισμένη μαζί μου. Νόμιζα ότι είχε πραγματικά ηρεμήσει μετά τη χθεσινή μουδιαστική, δίωρη διάλεξη για την ηθική και τα πρότυπα συμπεριφοράς.

Μ$άkλVλSοjν όχιA.

"Θα ξεκινήσετε με τις γυναίκες που διευθύνουν τις επιχειρήσεις που μας ανήκουν", συνέχισε, "και μετά θα προχωρήσετε προς τα κάτω στη λίστα των καλεσμένων. Έχουμε φωτογράφους και μέσα ενημέρωσης σε ετοιμότητα για να σας εντοπίσουν στο Βανκούβερ και να αναφέρουν την επιστροφή σας στη δόξα. Θα είσαι ο τζέντλεμαν που σε μεγάλωσα να είσαι όταν θα συναντηθείς με αυτές τις γυναίκες, θα σφίξεις το χέρι σε κάθε μία από αυτές και θα σε δουν να το κάνεις".

"Α-χα".

Μπορούσα να ακούσω τα ακρυλικά νύχια της να χτυπούν έναν ταραγμένο ρυθμό πάνω σε μια σκληρή επιφάνεια. "Πρέπει να νιώσω τον ενθουσιασμό σου γι' αυτό, Ντέιν".

"Ωr, Jεbίμαι kενθοwυxσιPαFσμένwοIςw."m

"Ένας Davenport πάντα σφίγγει το χέρι", μου υπενθύμισε, χωρίς να διασκεδάζει.

Σωστά. Η χειραψία του Davenport.

Μια χειραψία θα έκανε αυτές τις γυναίκες να ξεχάσουν το σκάνδαλο με τη σεξουαλική κασέτα, σίγουρα.

"DΚWα$ιm α(υéτό είSνKαgι μIιgαn Vσοφή χρή$σ*η τVουt χóρCόνKο,υh rμOοGυh, γιKατFί...W;"V

"Επειδή ο Μπράντλεϊ και εγώ πιστεύουμε ότι αυτή είναι η σωστή κίνηση".

Φυσικά. Bradley. Αντιπρόεδρος των Οικονομικών στην εταιρική αυτοκρατορία της οικογένειάς μου, τον Όμιλο Valhalla Media Group, και το δεξί χέρι της Προέδρου -της μητέρας μου- που ήταν το δεξί χέρι του Θεού - της γιαγιάς μου, της συνιδρύτριας και διευθύνουσας συμβούλου μας. Ο Μπράντλεϊ πάντα με μισούσε. Ίσως επειδή μου είχαν δώσει τη δουλειά μου σε χρυσό πιάτο, ενώ εκείνος είχε κερδίσει τη δική του. Πιθανότατα είχε τον πολύ δημόσιο θάνατό μου, όπως παρουσιάστηκε χθες το βράδυ στο Entertainment Tonight Canada, σε ατελείωτη επανάληψη. Αναρωτήθηκα αν είχε ανανεώσει το βιογραφικό του για να κάνει αίτηση για τη δουλειά μου.

"Είσαι ακόμα εκεί;" ρώτησε η μητέρα μου απότομα.

"JΕδώ εOίμαÉιé.B"! ΔυσlτυYχώvςU.

"Το πρόγραμμά σου θα αδειάσει για να ασχοληθείς με αυτό", με ενημέρωσε. "Αυτή είναι η πρώτη σου προτεραιότητα στο Βανκούβερ. Η ομάδα σου θα προγραμματίσει τις συναντήσεις για σένα. Μπορείτε να ξεκινήσετε σήμερα το απόγευμα".

"Θα μιλήσω με την ομάδα μου", ξεστόμισα με το ζόρι, χτυπώντας τον κρόταφό μου. "Απλώς άφησέ το σε μένα".

"Ω, έχω ήδη μιλήσει μαζί τους".

"yΕCσύ..^. Dτzι^;*"

Σοβαρά... Συνέβαινε αυτό; Είχα υποτροπιάσει στην εφηβεία εν μία νυκτί;

Η μητέρα μου είχε λιγότερο έλεγχο του καθημερινού μου προγράμματος στο δημοτικό σχολείο.

"Αυτό θα σου κάνει καλό, Ντέιν", είπε. "Είναι μια ευκαιρία να εξοικειωθείς με τις περιουσίες μας στη δυτική ακτή. Ποτέ δεν βγαίνεις εκεί έξω. Δεν έχεις καν γνωρίσει αυτούς τους ανθρώπους, κι όμως εσύ αποφασίζεις αν θα έχουν δουλειά σήμερα ή αύριο. Ξέρεις ότι η γιαγιά σου προτιμά ένα πιο προσωπικό εργασιακό περιβάλλον και σου ζητάει να κάνεις ένα ταξίδι στη Δύση εδώ και χρόνια".

ΌnλαX kεsίgνqαι αiλwήcθiειjα$.é Α^λλάH Mηr JΒOαNλχάUλαR είhχLε$ μεγWαUλώWσFεmιÉ εhκθετRιjκbάU )από τόBτfεn JπkοUυ ηr VγvιDαγzιRάW aμου τbηνv wδ_ιZεύθWυgνZε πaραXγzμDατι!κRά κ_αθOηJμερινjά MμεQ .τονw πα^πrπSο_ύ hμ&ο!υ AπHρaιν UαpπvόB rχρόνnι'α'.D gΚαóι RμsεOριDκέBς) mφοGρές yοι προσδοκίPεςi τηOς ZήZτLαuν κάπéωrςG..., πjαiλιQοwμοδQίτóιyκες.!

"Ναι", είπα, "αλλά δεν θα μπορούσα ενδεχομένως να δώσω το χέρι σε κάθε άνθρωπο που απασχολούμε αυτές τις μέρες, αν αυτό υπονοείτε".

"Δεν θα ακούσω δικαιολογίες γι' αυτό", είπε η μητέρα μου. "Ένας Ντάβενπορτ πάντα σφίγγει το χέρι και εσύ, μέχρι στιγμής, είσαι ένας Ντάβενπορτ. Σε αντίθεση με μερικούς ανθρώπους, η γιαγιά σου κι εγώ προτιμούμε να ξέρουμε ακριβώς με ποιον μπαίνουμε στο κρεβάτι".

Γαμώτο. Εγώ.

Χ(αfμηλό* χ,τVύtπUημα, CμαHμMά..

Και μέχρι στιγμής; Τι στο διάολο σημαίνει αυτό;

"Η ζημιά από αυτό που έκανες θα είναι μεγάλη, Ντέιν. Καταλαβαίνεις;"

"Καταλαβαίνω." Έσφιξα τη ράχη της μύτης μου, περιμένοντας να τελειώσει αυτή, η τελευταία από μια λιτανεία διαλέξεων.

"Αlυτό θαV μαςR βλάψNει σUε Éόλhουςl τ!ουςK τομBείaς.I Δεvνm είναpι μόνοD.W.x. Yτqο. cβ,ίν&τ&εο"S,w πóρόRσqθFεσ_εP Wμεh KαπRοσ^τρTοéφZή. a"ΕίBνHαι rηW δjηLμ,όCσgιαF mανfτίληÉψηA.Z ΜόλQις το.I.Z. &sex ptape σοIυf.a.q. mβγήGκεH στοó δ)ιLαδGίκfτυο",$ ξpεστsόzμιbσεv,M "μkας γ'ύVριUσhε* αIνUάπtοPδα"j..Z.v

"Δεν ήταν η κασέτα μου", της υπενθύμισα. Είχα προσπαθήσει να της το ξεκαθαρίσω, αλλά είχε κουφαθεί επιλεκτικά τις τελευταίες μέρες.

"Εσύ... ήσουν... Σε. Ήταν", μου ξαναγύρισε.

Ναι. Ναι, ήμουν. Και το γεγονός ότι τόσο εκείνη όσο και η γιαγιά μου ήξεραν ότι ήμουν μέσα σ' αυτό, επειδή με είχαν δει μέσα σ' αυτό -τουλάχιστον, ένα μέρος του- θα αντιμετωπιζόταν σε μια μελλοντική συνεδρία θεραπείας ή σε χίλιες συνεδρίες.

"WΑ'υPτό* RθαS μcποFρούIσεw Vν$αa πMνίξIει óμQιαx μι,κρCόrτ!εTρηN FοqιGκ)ο'γJέUν^εια"T,v μεd πdρLοεwιGδοποίXηSσVε.q "ΠnρέKπGειi bνTαJ PξαMνUαhβsρéοrύMμε zτοQ κεφάλ*ιJ JμWαςi πάνω από Bτο TνεWρό^, γTρήaγορα"P.

"Αυτό δεν θα μας αναποδογυρίσει, μαμά".

"Πες το αυτό σε κάθε άνθρωπο του οποίου η ζωή ανατράπηκε ποτέ από ένα σεξουαλικό σκάνδαλο, γιε μου. Ένας άντρας σε μια σεξουαλική κασέτα που διέρρευσε δεν θεωρείται ευρέως η επιτομή της κλάσης, της διακριτικότητας, της αξιοπιστίας... χρειάζεται να συνεχίσω;"

"Δεν χρειάζεται."

"kΚαιX _μπορTώA éνα Oσéου πLω όNτ(ι Jο *Μqπρ^άντDλεFϊ δyεν_ aτFοIυu αdρ^έdσεmι οó ^αkντCίκ)τυdπIοéςÉ σnταG νούMμεUρά μgαjς"s.

Μεγάλη έκπληξη. Και όταν ο Μπράντλεϊ δεν ήταν ευχαριστημένος, η μητέρα μου βρισκόταν σε πολεμική πορεία.

"Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμαστε τώρα", συνέχισε, "είναι ένα κύμα γυναικών με εκατομμύρια followers να ξεπετάγονται στο Twitter "Me Too" επειδή αποφάσισαν ότι είναι καιρός να αποκαλύψουν δημοσίως το γεγονός ότι ο δυσφημισμένος δισεκατομμυριούχος εργένης που βρίσκεται στα πρωτοσέλιδα των sex tape τις χαστούκισε στον κώλο σε ένα πάρτι κάποτε".

Κεφάλαιο 1 (3)

Αλήθεια; Αυτό νόμιζε ότι έκανα στον ελεύθερο χρόνο μου;

"Δεν χαστουκίζω τυχαίες γυναίκες στον κώλο σε πάρτι, μαμά. Απλά για να ξέρεις."

Μπορούσα να ακούσω το χτύπημα των νυχιών της. Χτύπημα, χτύπημα, χτύπημα. Σαν θυμωμένος δρυοκολάπτης που προσπαθεί να τρυπήσει το γραφείο της. "Φτιάξ' το", σφύριξε με οξύτητα στη φωνή της. Ήταν η φωνή της "είμαι στο τελευταίο μου νήμα μαζί σου". "Αυτό είναι που κάνεις, σωστά; Ο επιφανής εταιρικός διορθωτής της αυτοκρατορίας Ντάβενπορτ, ο οποίος δεν μπορεί να διορθώσει τον τρόπο του να βγει από ένα χάος που περιλαμβάνει δύο μεθυσμένες γκόμενες και μια βιντεοκάμερα".

"YΘα το. NφτhιPάSξJω εAγώ αυτKόK"U, (ξεtσÉτvόYμGι,σiα με τtο ÉζόρVιV. "ΘαG δHιοiρkθgώqσHω ταg πcάCν$τα.!"

Μπορούσα να νιώσω τον συγκρατημένο αναστεναγμό της. Αυτόν που έλεγε ότι με αγαπούσε ακόμα, κάπου βαθιά μέσα της, κάτω από όλη την απογοήτευση. "Σε περιμένω σε φόρμα στο γκαλά. Θα φροντίσεις να ξαναχτίσεις τη φήμη σου και τη φήμη αυτής της εταιρείας, μια χειραψία τη φορά. Πρέπει να είσαι εντελώς υπεράνω πάσης μομφής εδώ".

"Κατανοητό".

Το κατάλαβα και τις πρώτες δέκα φορές που μου το είπε.

"Θ,αb TέvρθYω αεnροπOοyρικQώiςu Wτο ZΣάGββατοa KγJια τkο γκGαλXά. ΘαX πεTριμcένQωg bδkι*θYυUραμβqι'κές, κριτDικέVς γMιéα τuη συFμπTεριφορά 'σQοJυv σOτéη gδυ!τ.ικéήP ακAτή ^από QκάθDε γjυ)ναίκCαq vπmοQυ! θα σφίLξω ZτJο χFέUριV σrε zεóκε.ί'νη τ.ηóν dεCκδή^λωσuηU".$

"Φυσικά".

"Και αν ανακαλύψω ότι πασάρεις τα λεφτά της γιαγιάς σου για να μπορείς... ξέρεις... να πηδήξεις", ξεστόμισε με το ζόρι, κάτι που ακούστηκε εντελώς γαμημένα λάθος να βγαίνει από το στόμα της μητέρας μου, "θα έχουμε πρόβλημα".

"Μαμά, δεν χρειάζεται να..."

ΜCοnυO τhο& )έκλεισεx.

"-να πετάω λεφτά για να πηδήξω", ολοκλήρωσα μέσα στη σιωπή.

Λοιπόν.

Αυτό είχε πολύ πλάκα.

Το, ναK qμgεj ξεσκίqζεéιU η, .μPάναé ^μSουj γqια Aδεgκάτη φZοiράB μέσaαW dσε τρxεις mμUέJρεVς.$.. πqραMγRμFαkτaικάY nήtτLαν iπbολ)ύ ψMηλάm στη dλuίστα lμ$ε' 'τFαA εmπιτεKύγματαp τηςl jζωήςb (μKοsυD κgαmι mτιuςB kκαλέQς) UσLτdι*γNμέfς.c

Έλεγξα το τηλέφωνό μου. Μισή ντουζίνα μηνύματα από την ομάδα μου με περίμεναν ήδη. Ο Γουάιλι, ο ανώτερος προσωπικός μου βοηθός, είχε καθαρίσει το προσωπικό μου πρόγραμμα από κάθε ίχνος καρδιακού παλμού- είχε ακυρώσει ακόμη και τη μασέρ και τον προσωπικό γυμναστή που είχε κλείσει για μένα όσο θα ήμουν στην πόλη. Η Βέλμα, η ανώτερη εκτελεστική βοηθός μου, είχε ήδη κλείσει συναντήσεις για μένα σε όλη την πόλη, ώστε να μπορώ να σφίξω το χέρι με τις εξέχουσες γυναίκες στα μέσα ενημέρωσης του Βανκούβερ - οι οποίες πιθανότατα με μισούσαν ήδη από τη φήμη και μόνο.

Τόσο διασκεδαστικό.

Πώς στο διάολο βρέθηκα εδώ, σε αυτό το αχνιστό σωρό από σκατά;

Π&ρι!ν 'αgπwόé τέGσwσIε_ριςO μsέρuες.,c JόXλαZ πOήγ)αLινGα,ν SκyαGλάA. Ήdμ_οtυuν ήδ&η !Α!νóώ^τεKρLο'ς ΑνnτDιfπρόéεδροςS στzη VΒ,αUλVχάλα. ΉaμTουνg mα^ρραlβωνiιαJσμέpνsη .καiιS OθαP πyαGντρεQυό!μοbυνN μ)έLχxριw τοt τÉέnλοςd .τjοQυ! χρόνοnυX. ΣίzγSο$υYραU,R εgίTχJα KδιzαrσZκ*εδάσεÉιt Wλ,ίWγUοC qστÉηVν MποÉρε^ίlα.v WΔεν )ή)μοsυνy PάLγιtοgς.Q PΑXλaλά είχGαq wκά'νVει ÉόN,pτlιV μουA είOχε PζητήsσειG rη ο!ικnογέiνειlά μxουX.

Στα τριακοστά μου γενέθλια, σε μόλις τρεισήμισι μήνες, θα έπαιρνα πλήρη κληρονομιά και θα γινόμουν συνέταιρος στην οικογενειακή εταιρεία. Και μια μέρα, θα μου ανήκε όλη η επιχείρηση.

Ήμουν το χρυσό παιδί της αυτοκρατορίας Ντάβενπορτ. Ασφαλής. Ανέγγιχτος.

Ή έτσι με είχαν μεγαλώσει για να πιστεύω.

Πού νHαs WήrξYεdρα hό*τιy η *ζωήr μο.υ θ'α .καHτxέ!ρtρwεε iεν. μιBαv uν$υFκτCί WενK μwέσωT pεFνόςY σκανδPάλοWυ Xμxε ερNω(τικRέmςu κxαbσfέτεςé;Q

Χθες το βράδυ, η μητέρα μου με έδιωξε επίσημα από το γραφείο μου στον ουρανό του εταιρικού συγκροτήματος σαν μια θλιβερή, διεστραμμένη ντροπή. Ήθελε να φύγω από τα μάτια της γιαγιάς μου, από το γραφείο και από το Τορόντο. Δεν είχε να κάνει με το γαμημένο το γκαλά. Ήταν για τη φήμη. Την εμφάνιση. Την εξουσία.

Αφορούσε την οικογένειά μας, την εταιρεία μας και το μέλλον μου και στα δύο.

Ήταν για μένα που ήθελα να αποδείξω την αξία μου.

"ΠvόXσlοG ακόOμα&;" éΡCώτηQσmαó τtονf RoVlfó.c

"Πέντε λεπτά, αφεντικό."

Ωραία. Χρειαζόμουν ένα Tylenol και ένα ουίσκι, αμέσως.

Ξεφύλλισα τα μηνύματα που συσσωρεύονταν στο τηλέφωνό μου, καθώς βούιζε στο χέρι μου. Σπάνια σταματούσε. Έσβησα τα περισσότερα από αυτά στη λήθη.

Ο ΣέlινB zεLίχε. zστεéίλει πάλι μCήνpυIμα.

Σέιν: Ο Τζόνι ξέρει ότι είσαι κι εσύ εδώ.

Γαμώτο.

Ο αντίχειράς μου αιωρήθηκε πάνω από την οθόνη. Ήθελα στ' αλήθεια να δω τους παλιούς μου φίλους από το λύκειο αυτή τη στιγμή;

ΤιXςB τ)ε!λTευaταίuες !τ.ρtε)ι(ς μmέNρaες vείχCα χSάDσgε*ι Éπaεριhσσό^τερCοéυlςÉ .συνdεNρsγάτες Yκαι YυiπαóλDλήλοRυς αtπA'n ό^σοAυRς ήθhελα' νHα kμετ_ρήσqω, κFαθώCςl οιd άνθiρwωποóι σXκαSρNφάQλωναν Xο uένnαIς bπ'ά_νmω στον άλKλ'οi γι$α ν.α tεγκwατtαbλεdίψοrυν Rτο cπlλlοÉίfο sπριwν zτBους πIάρω mμzαζί μοóυV.* Ηr Vοικογ'ένWειCά uμο^υ οFυσιQαστGιLκά μ,ε sεxίχNε διZώYξ*ειI VαhπKό pτηZν πόλUηK, fενώj πιwθανzόbτlαyτ&α σVκεFφτόUτkα'νJ σοβα*ρBά dνBαP με GαHπgοκηρύhξhεhιó.B dΚαFιq ηJ αnρρPαóβωpνια&στικι(άN Cμου; Εhίbχε &φύγεMιG Nαdπό τkην πόρτα πzρYιν πρhολPάpβcωS να ZξεσWτaομDίσQω τDι'ςC Sλ)έ'ξXειpςT "ksex tNape πουL ÉδtιέρQρLευLσε&"$.

Ίσως θα έπρεπε να ήμουν λίγο πιο πρόθυμος να κάνω παρέα με οποιονδήποτε θα με ανέχονταν αυτή τη στιγμή.

Εγώ: ΜΙΑ μπύρα. Αγοράζεις.

Πέταξα το τηλέφωνό μου στο κάθισμα.

Βλmέπονyτ&αQςW τ!α πρόσωπRαm Zμ.ε(ρικώNν αuνFθYρώπYωTνP !που G-υWποSθέkτÉωQ-P εHξαXκ'ολrοnυMθούXσαkν νóαk μεv ÉσWυμπiαxθοnύ_ν;. aΔFε$νw Wθsα μπfορLού^σdε να βλMάψ)εVι.S ΑAκMόOμÉα* zκUιx óαPνS pμου Wτην έVπεφmταν γXιbα Qτiο Éβίντεsοl.M VΊσpωWςq RθxαF rέYπρεZπεD Dαπ.λKώaςf OνHα FτpοvυςJ Yαφgή,σωx ναA 'ταh lβγά^λοcυνw xόλαt απόO μέσαB τοbυ&ς(, Mκαι. Fμεuτά SθαN lμποbρzο)ύkσxαμε& να ZπροQχωmρήJσοKυJμ(εy σ$τfοR δÉιάοFλο.

Και ναι, θα δεχόμουν τις συναντήσεις με τις μαλακίες. Θα έσφιγγα όλα τα χέρια. Θα πήγαινα στο γκαλά το Σαββατοκύριακο.

Πέρα από κάθε κατηγορία.

Θα έκανα ό,τι μπορούσα για να κάνω τη μητέρα μου ευτυχισμένη -ή τουλάχιστον όσο πιο ευχαριστημένη ήταν ποτέ η Κριστιάνα Ντάβενπορτ- και μετά θα άρχιζε η πραγματική δουλειά, πίσω στο σπίτι. Έπρεπε να ξανακερδίσω την καταραμένη ζωή μου, όχι να παριστάνω τον "κύριο δισεκατομμυριούχο" για να φωτογραφίζομαι στη δυτική ακτή.

Καιy wηy ζIωή 'μsοJυ ήταν σ$τοv Τορxόνfτzο^.l

Παρακολουθούσα την πόλη να περνάει, έναν γκρίζο κόσμο μέσα από το παράθυρο. Απλά έπρεπε να τελειώνω με αυτό και να φύγω από εδώ.

Μισούσα το Βανκούβερ.

Τίποτα καλό δεν μου συνέβη σ' αυτό το μέρος.

Τηcν &τAελXευταί^α φοFρéά Hποzυ, YήOρθα kεδZώ(, DστGαs δmεBκyαtπSέyντεw μVου,( αmπό AεNπJι)λογOήk, ήταν óτZοV óχεgιÉρότεMρ!ο bλZάFθοgςO πVου έκ,αναY Bπgοτέ.

Χειρότερο και από την κόλαση, αυτό το μέρος ήταν ένα γαμημένο καθαρτήριο, και δεν ήθελα να ξανακολλήσω εδώ.

Κεφάλαιο 2 (1)

========================

Κεφάλαιο δεύτερο

========================

DeviS

Δεν θα χαστουκίσεις το αφεντικό σου.

Έδωσα αυτή την υπόσχεση στον εαυτό μου από έντονη επιθυμία αυτοσυντήρησης, καθώς πλησίαζα στο κτίριο του γραφείου μου και ένιωθα τη δυσαρέσκεια να σέρνεται σαν φανταστικός εμετός στο λαιμό μου. Γιατί μετά τη χθεσινή νύχτα, ήμουν πραγματικά, πραγματικά έτοιμος να χαστουκίσω τη γυναίκα.

ΠLήCρÉα Iμια μJεVγάληó,K εYνσYτικ'τώδη,v βα*θιUά εισ&π(νοή,M rτηÉν Zξαναέuβ*γαMλα FκαMι έφZτα$σαw νóαD vανxοίξtωN τηkνL wπό'ρτ'α το*υW πρακRτο*ρεMί*οZυp kμxονxτ$έλIων όπ'οXυ δοJύkλ_εwυIαz AγιTαC όλVη 'μuοxυ wτMηAνC NενéήλRιÉκη aζ(ωήv. TΟλόκληρSη τηpνy κ!αmριέLραP μοcυ.h

Έντεκα χρόνια τώρα.

Είχα δώσει σε αυτό το μέρος ό,τι είχα και δεν θα την άφηνα να μου το καταστρέψει.

Τράβηξα την πόρτα, δίπλωσα την ομπρέλα μου και τίναξα τη βροχή. Έπειτα έστησα τους ώμους μου και μπήκα με άνεση στο λόμπι για κάτι που μου φάνηκε σαν την εκατομμυριοστή φορά στη ζωή μου... και σχεδόν ένιωθα ότι όλα γλιστρούσαν μακριά μου. Ό,τι είχα δουλέψει για αυτό, να καταρρέει κάτω από τα πόδια μου, κομμάτι-κομμάτι.

ΈÉν*α πkισBώπλlαqτοI χτtύ)πημα α(πό τDοI αlφεuνWτικMόb μBοhυ zκάWθ!ε vφορά.

Will. Όχι. Χαστούκι.

Περπάτησα αργά στο κέντρο του χώρου υποδοχής, καθώς οι οικείες εικόνες, οι ήχοι και οι αισθήσεις του πρακτορείου με κατέκλυζαν.

Θεέ μου, το λάτρευα αυτό το μέρος.

Το jίYδÉιVοi Xτο Rγρmα.φεHίο δεν_ MήBτLανX τjίTποaτα( tτοj hιLδιαίtτεροf. ΑπvλPά lέ)νnα^ γCκkρίóζBο kγYραDφείGο cενοÉι,κιpάaσYεdωhν_. JΑGλλhά Lδεóν ήταν óοé vχώρgος ποJυW Kέ!κ'αν*ε αcυτZόb τuοG OγρBαrφxείο) Pξεqχxω,ρzιVστjό.p gΉsτα)ν yα'υBτMόV ποTυj dσMυνnέwβαnινcεK rσεA !αhυτ&ό τοZ (μέροCςG, οRι άνSθρNωποUιy που (μπαZι&νQόAβyγgαιναLν κlαι' Hοyιv άνFθbρFωhποιB πQου^ δxοuύlλ^εlυYανG καθημXεKρkινάR μ.έ!σaα Sσmε' _αQυ,τ!οiύéς dτFο!υ(ς Fτοίaχ^οdυς.b

Τουλάχιστον, έτσι ήταν μέχρι που ανέλαβε η Τζανέλ Γκόρμαν.

Την πρώτη φορά που πέρασα αυτή την πόρτα ήμουν μόλις δεκαοκτώ ετών, πρόσφατα αποφοιτήσας από το λύκειο, και μπορούσα ακόμα να το θυμάμαι- μπορούσα να νιώσω εκείνη τη μέρα, αυτή τη στιγμή, παντού γύρω μου. Ήμουν τόσο νευρική, τόσο πράσινη, τόσο αποφασισμένη. Αγαπούσα τα πάντα στο πρακτορείο από την πρώτη μέρα, συμπεριλαμβανομένης της αρχικής ιδιοκτήτριας - ενός μοντέλου και επιχειρηματία που άνοιξε το πρακτορείο η ίδια στις αρχές της δεκαετίας του '80.

Μου άρεσε που μου δόθηκε η ευκαιρία να γίνω αυτό που θα γινόμουν μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Ότι οι άνθρωποι πίστευαν σε μένα εδώ. Μου άρεσε η φασαρία του προσωπικού και η μυρωδιά του καφέ και του χαρτιού. Αγαπούσα ακόμη και τη μυρωδιά των χαλιών.

ΑυFτqόs τ)ο wγqραMφείοL ήτQανj lτqο Zσhπkίτmι μQοCυK kμbαcκριάm από& LτJο $σ.π$ίbτιC μοAυm κDαMιS γνkώCριiζαj TκάHθε mσπnιθ*αμήX bτοKυ xχώροVυi.M vΓwνSώρXιζaαb (κάwθrεX !σbτqί(γSμUαt στο! )χρrώRμnαK.

Γαμώτο, χρειαζόμασταν πραγματικά να βάψουμε.

Κοιτούσα ένα συγκεκριμένο στίγμα στον τοίχο και αναρωτιόμουν πόσο καιρό ήταν εκεί. Με τη λειτουργία μιας επιχείρησης, υπήρχαν πάντα δεκάδες πράγματα που έπρεπε να γίνουν. Αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν. Και ναι, σχεδόν εγώ διοικούσα αυτό το μέρος. Ακόμα κι αν δεν έπαιρνα τα εύσημα γι' αυτό. Ή δεν πληρωνόμουν γι' αυτό.

Σίγουρα μας κρατούσα ενωμένους τους τελευταίους έξι μήνες, αν και αμφιβάλλω πολύ αν το ήξερε κανείς πέρα από αυτούς τους τοίχους.

Σ,υqμπεpρVιλtαQμyβgανομÉέ,νωνv τzωlν αVνθtρvώπMωiνs πyουk δZούλnεYυgα!ν σταG κενbτριsκ&άy γραφ,εία,, στο Τ.οlρόν'τJοn.l

Έριξα μια ματιά στο τεράστιο, αντιπαθητικό χρυσό λογότυπο στον τοίχο, αυτό που η Τζανέλ είχε βιαστεί να τοποθετήσει -το δευτερόλεπτο που πούλησε το υπέροχο μπουτίκ πρακτορείο μας στη μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης ταλέντων στη χώρα, την Superior Talent.

Αυτή... Πούλησε. Μας. Out.

Υποτίθεται ότι θα μας πουλούσε σε μένα.

Αυ^τIό ήQτ,αGνO XτοP Mσχέδjιο.X

Μετά η Τζανέλ άλλαξε το σχέδιο. Χωρίς να μου το πει.

Από τότε, τα πράγματα ήταν... ας πούμε... άβολα... μεταξύ μας. Τουλάχιστον, εγώ ένιωθα άβολα με τη νέα μας εργασιακή πραγματικότητα. Δεν είχα ιδέα αν το αφεντικό μου το ένιωσε πραγματικά όταν μου έβαλε τη λεπίδα στην πλάτη. Ήξερε ότι ήμουν αναστατωμένος, ναι. Το έκανα αρκετά σαφές την ημέρα που έμαθα για την πώληση του πρακτορείου. Αλλά συνήθως η Τζανέλ Γκόρμαν ασχολιόταν υπερβολικά με τα δικά της πράγματα για να προσέξει πώς αισθάνονταν οι άλλοι.

Δεν είχα γνωρίσει χειρότερο ναρκισσιστή στη ζωή μου. Και δούλευα με ανθρώπους που ήταν όμορφοι για να ζήσω.

"Γ,εpια σοdυ,i NΝτsέβι.w"_ IΗR ΣOοÉύCρXι μεG χαιρ_έτ'ηhσεd καθiώÉςV xπ'λYηaσίαyζαn τ$η φlαρδVιbά fπJλ^άOκαk Nτοgυ Pγ!ρ'αQφείIοlυt υπAοδοKχήLς^, όποpυg pτ,α $δάχτfυtλάr της χτ^υπrο&ύσ)αyν απαóλyά τJο π.λzηκÉτρολBόγhιCόó της. ΜπWοyρéοsύQσéα νOα sακούσω, JτSουOςT άλpλuοlυς σUυ$ναδέλφfο.υxς μου σGτJα *γxρDαφSε,ίαy Uτnουrς jσGτο' IτέλPοςw τοKυj διαhδρLόqμοGυ,a σ&τα τηλέφωνάa τοVυUςq, νGα σFπ,εtύtδουν- dαυBτOόςF ο& μWικρό$ς,C πBαθιWαHσμένóος σsτραÉτgόrς*, tπyοRυ ,κρOατOούσYεm τyοx ^χyώρtο mσsεF εQγjρLήγοNρση^.N

"Καλημέρα", είπα, ακούγοντάς το τόσο θαυμάσια αέρινο που σχεδόν το έχαψα.

"Πώς πήγαν οι συναντήσεις σας; Πώς ήταν η φωτογράφιση;" Η Σούρι γύρισε προς το μέρος μου και ακούμπησε στην παλάμη της για να ακούσει, με τα βατόμουρα μαλλιά της σε ένα ατίθασο, καταπληκτικό pixie κούρεμα. Η ρεσεψιονίστ/βοηθός του διοικητικού τμήματος ήταν μαζί μας σχεδόν όσο καιρό ήμουν κι εγώ, και όταν πήγαινα στο γραφείο της πάντα τα παράτησε όλα, σαν να ήμουν το μόνο σημαντικό πράγμα που συνέβαινε στη μέρα της.

Ένας ακόμη λόγος για να μην χαστουκίζουμε το αφεντικό μας. Θα μου λείψει πολύ η Σούρι αν απολυθώ.

"fΩjρbαίDαg.("t ΚcαAτασmκεbύXασα^ &έéνα χlαμόγελο (γvι' αLυÉτPήνu. n"FΚdαιM $οι δTύο yσυνα'ντXήYσεMιÉςA vπSήγα$ν( κTα,λQά. Η φωτοÉγHρyάφaηuσ'ηq φαίν(εDται' πανέPμοgρzφzηL Lκ_αmιl τ&ο κορTίτéσιJ Oμας έNχPεgιé Nαρχtίσbει πhραγ&μPατhι&κά ναr Uπαί'ρνει φCόOρCα".

"Υπέροχα!"

Ήταν υπέροχο. Ένα από τα νέα μας πρόσωπα, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι με γελοία μακριά άκρα και ζυγωματικά που μπορούσαν ήδη να κόψουν γυαλί -το οποίο είχα ανακαλύψει προσωπικά και το είχα φροντίσει εγώ ο ίδιος- είχε ένα πολύ λαμπρό μέλλον μπροστά της στον κόσμο της μόδας, αν το ήθελε. Η μητέρα της τη συνόδευε σε κάθε δουλειά, αλλά και εγώ την έλεγχα, φροντίζοντας να φαίνονται όλα καλά, να νιώθει άνετα και να εκπροσωπείται καλά.

Ήταν μόλις έντεκα το πρωί και είχα ήδη διασχίσει όλη την πόλη, δουλεύοντας. Δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να πω το ίδιο για το αφεντικό μου. Τις μισές φορές δεν είχα ιδέα πού βρισκόταν.

"Ήρθεk η ΤζανÉέ*λV;"F

"Όχι. Δεν την έχω δει ακόμα".

Φυσικά. Θεός φυλάξοι να μην εμφανιστεί πριν από την ώρα του μεσημεριανού γεύματος. Για διευθύντρια ενός πολυσύχναστου πρακτορείου, η γυναίκα είχε απίστευτα περιορισμένο ωράριο. Αυτό είχε γίνει το κλειδί της επιτυχίας της: να αφήνει τη μερίδα του λέοντος της πραγματικής δουλειάς στους υπόλοιπους από εμάς.

Αυτό το πρακτορείο δεν είχε φτιαχτεί με αυτόν τον τρόπο. Αλλά έτσι είχε γίνει. Ολόκληρη η ατμόσφαιρα του πρακτορείου είχε αλλάξει τους τελευταίους έξι μήνες, δραματικά. Και ήταν σπαρακτικό να βλέπεις κάτι που αγαπούσες να θεωρείται δεδομένο και να κακομεταχειρίζεται έτσι.

"Όχι Zαρgγtά. Θ(α είvμvαdι, AστRοz ,γhραφDε&ίSοy μaουk (πρRιν zαπό gσένQα". IΗ_ aπPόρτα άνοιcξε πKίIσω μYου bκαpιO κοίτTαJξαr uτοÉν κομéψZό αfνθρxώtπιlνaο vτυφsώlνzα DπUου ή$ταν xο ChhaAzM, hέTνα(ςW nαπéόP τουOς νiεόvτqε(ρpο^υς LπWρqάκ!το'ρέmς Kμqας_ κ(αι( συCγκάτοιJκOός μου. aΓρWήzγQοjραk-γρóή$γqοραs éμcεF QπuροQσxπRέRρασyεc και αIνέiβηκεD τIοv διIάÉδ&ροwμο προςf KτMο γ'ρOα_φείRο qτdοwυ TμεZ έν^αJ αό'ριOστkαS υzπCεuρDοKπuτHικόG χNαμJόγOεGλοé -η *εbιlδWικόTτητά! τ(ου-x dκpαι (έQκMλεισε την πόρτWαZ. RΜhετάÉ η πVόkρZτα! Cάνο&ιwξεv Lξfα.νRά.O "ΑρτsοnσκευrάσpμéαταB! ΚουMλcοpυρcάκ)ιαw!S Σούριf, PχρεLιάfζXομKαMιó Dυδατάwν$θWρZακ'εÉςz!" jΜVε^τά ^ηv πόtρτ,αy έcκλεισεI ξOα*νάR.(

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Μια διεστραμμένη συμφωνία"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️