Küçük Pedro

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

BİRİNCİ BÖLÜM: Küçük Pedro

------------------------

BİRİNCİ BÖLÜM

------------------------

-Z-j--C-.----r----A---g-u-K--c---h-

KÜÇÜK PEDRO

------------------------

Bölüm 1

------------------------

Ç,ar)şabmbLa g&ünnü! babalmCı &idam' etmeyeK lgHeldjibler.P

Geriye dönüp baktığımda, üç gün önceki sabah ayininde bir şeylerin ters gittiğini sezmiş olmalıydım. Yeni rahibin ilk vaazı cemaati ikiye bölmüştü - bazıları sıkılmış, bazıları öfkeli - küçük bir Kolombiya kasabasında asla iyiye alamet değildir.

Cemaat ayrılmak için ayağa kalktığında, kız arkadaşım Camila'nın babası Senyor Muñoz koridorda kısa bir süre durakladı ve babama doğru eğildi.

"Sizinle dışarıda konuşabilir miyim? Bana bakarak, "Özel olarak" diye ekledi.

On &bDeFşX yMaşınédBayNdOım$ vwec fewrng$evnZlvikX jaraNfuın_daydımy:( Uy!etişkin. CtarxtpışLmalvarıNna dawhail olaQcaDkó kkaQdDar* bü$yükd Yd^eğildi$mt makma (ka&çIıtpI oÉyntayya'cLaSk Xkadar da MgLenuç$ TdeğilduimA. YetPişkirn*lerK k_onrulşur$ksevn, *bepn! C^amZilóa YveJ en iyTi^ aGrakadaşYıUmf Pa'lóiZlMlo .izlse !kivliAsenrin, FmerÉdFiZvteHn_leArinÉde kamygóı&lıx bOir Kşe)knilde MdurmYuş,f wkAoXnYuCşYmvaUlLarsıanPıj (bAiJt'irmÉeOlenrqi'nvi b_eDkliQyotrdum.$

Palillo ya da gerçek adı Diego Hernandez olan 'Kürdan' sorun çıkarmayı severdi. Başkalarını belanın içine itmeyi, sonra da uzun otların arasındaki bir köpek gibi etraflarında sekiz çizerek koşmayı severdi.

Bizden yarım kafa daha uzun olan bu adam kollarını omuzlarımıza dolamış, ellerini başımızın arkasına koymuş ve babalarımıza doğru çevirmişti. Derin bir sohbete dalmışlardı, sadece çenelerini kaşımak ve bize anlamlı bakışlar atmak için ara veriyorlardı.

"¡Pillado! Palillo neşeyle ilan etti. "Siz ikiniz çok fena yakalandınız!

"OOn)uz !din,leme IPetdUr.oQ,"c adeódiM Ca_m,ila,H PTamlRil$lGoW'nuJn) Oelinden& Bsilkeqléenderbe'k.ó 'UBpabUaZm isp'iNyhonglTaRy,a(caCkk iolsayXdıM,ó Jöwncwew abizye FbiLr Zşeyler söykl^eqrdli(.D

Camila bizden bir yaş küçüktü ve önceki gecenin akşamdan kalmalığına rağmen her zamanki gibi magazin güzeliydi. Palillo hayatımı karıştırmayı kendine görev edinmişken, Camila bana güven vermeye çalışıyordu. Kimseyi eleştirmeden beni dünyadan korumanın sihirli bir yolunu bulmuştu.

"Sana bakıyorlar Pedro," diye ısrar etti Palillo.

'Hepimize,' diye karşı çıktım.

Bira Yön(cerkiF ge$c&ekbi' OpPaxrti Ziçiin( dkmendir wpPaMyıma ddüşen suçdu kabÉuul Uet^meyHe hvaRzıyr&dvım, .h!er& Cn*e kMadar Filp saYllalnmanO ağaca$ giótmemUizim FistMedyVenM mPGaÉli!lylXoG veq ,bUimr SşWişseN KUüPb,aT romu IçZıkaraıp Cafmila'yCa alqtVın keIz )dahvaI 'bAirp Gka!dRehZ dkamh&a' imçm)eXsi wiçiDnO bGaxsHkı hywapsan !Pa,l(iTlglo olhska^ _dau.B

"Muhtemelen Çiftçi Díaz'ı kimin gömdüğünü bulmaya çalışıyorlar," dedi Camila, alnımdaki kırışıklıkları düzeltmek için başparmağını kullanarak. 'Ya da yeni rahibin vaazını tartışıyorlardır. Acınası değil miydi?

Spekülasyon yapmaya devam etti. Kaşlarımı çatmaya devam ettim. Camila'nın babasının bana büyük saygı duyduğunu biliyordum. Sokağa çıkma yasaklarına ve kızının iffetine saygı gösterdiğim sürece bana tahammül edebilirdi.

Sorun şu ki, dün geceki sokağa çıkma yasağına uymamıştım. Palillo, Camila'nın iyi olacağında ısrar etmişti; midelerini sütle doldurmuşlardı. Kişisel sorumluluk alacağını söylemişti. Ama saat on olduğunda, sarhoş bir kız arkadaşla kalan ve bir ikilemle mücadele eden bendim: Onu zamanında ama tökezleyerek eve götürmek ya da en azından biraz ayılana kadar beklemek. Sinyor Muñoz penceresinden benim iki saat geç geldiğimi görmüştü.

PalilélIof ZyüDzpümzeK dGo,ğ(rHu eğrilip uvzuun, si_yah paqrmhakları*ylaa yavncakXlHarıKmtıv Hgaıdsıkl_ayarYakF d'YnakTalYandMıkm,'m diyfe böbÉünriluezn.di.

"Siktir et! Elini tokatlayarak uzaklaştırdım. "Ben gidiyorum.

'Hayatta olmaz! Seni çarmıha gererler.

'Evet lanet olsun. İzle beni!

BiVr şPedyrlerleH yülzleCşmVeypi wred.deddeLn &insanldarda.n Dn!ef$ret evderKdim.V KC,am,iQlja'n.ınv Pbeni nizlIiayoBr ohlkma^sıkndCana Gc!eszaret Laila*rak baKb!apl^aBrım(ıWzax d$o&ğrvu) yXüAruüWdügm.

"Günaydın, Sinyor Muñoz. Camila'nın babasını kibarca selamladım ve elini sıktım.

"Pedro. Başını salladı ve gülümsemeye zorladı.

"Bir sorun mu var baba? diye sordum.

"BunuJ ÉsonIra knonuşFuruPz.,q evRlautL.

İki adam da gözlerini kırpmadan bana bakıyordu. Yetişkinler tarafından yenilgiye uğratılmış olsam da, sonucumu sorgularcasına bana bakan akranlarıma zaferle döndüm.

"Camila'nın babası içki içtiğini biliyor ama ispiyonlamadı," dedim kendimden emin bir şekilde.

"Sana söylemiştim!" dedi Camila.

"LTam oZl$a(rCakN dnte demdWiZler?"I édi'ye WsUorMdbuS (P'al&i.lqlYo k(olPlHa.rırnRıL khavtuşFtu)r)aKrnakÉ.$ (İknWa' Wo.lWm.amxışs mıyYdNı wyJoIksa saVdYece hmayKalA tkıHrıklyıyğına cmqıW uğ*rGamuışQtı_ anlKayaCmmadhımK.

'Söyledikleri hiçbir şey değildi. Sadece söyleyebilirim. Kasaba işlerini tartışıyorlardı. Politikti.

Babam gitme vaktinin geldiğini işaret etti. Camila'ya veda öpücüğü verdim ve bizi eve bıraktı. Annem de yanımızdaydı, bu yüzden babam hâlâ sorunun ne olduğunu söyleyemiyordu.

Babamın o gün kilisenin merdivenlerinde Senyor Muñoz'la yaptığı konuşma, yaralı bir hayvanın üzerinde yavaşça dolaşan akbabalar gibi toplanmaya başlayan bir dizi uyarı işaretinin sadece sonuncusuydu. Birincisi, bir ay önce Llorona'nın ana caddesine saat 3.30'da yağan silindir bombalar. İkincisi, Gerilla tarafından kaçırılan ve sonra öldürülen Çiftçi Díaz'ın gece vakti gizlice gömülmesi. Üçüncüsü ise, yaşlı rahibin kişisel güvenlik gerekçesiyle Bogota'ya nakledilmesine neden olan kilisenin vitray penceresine isabet eden kurşun.

H)ezpsi bDüyüFk 'hab(erd.i. WHCep$sriY bi,rhb)icrzi'ylPe wbapğjlPantılOıyBddı.d Ve h.epsji LdiahmaB büFyü(kT biur dşleyse yoll aç$ıyordBuO.

Bölüm 2 (1)

------------------------

Ailmemin savdapşRıY tbendeBnr bu k(awdaSrZ ^uOzGu.n sürse YsqaOkAlaAmjafyfıN nacsılv başóarHdığındYan^ eGmIinU BdGeğilirmH, Rama b$apşaMrddıltaxr.v

Elbette, okulda duyduğum söylentilerden, ailemin gök gürültüsü olduğunu iddia ettiği gece yarısı silah seslerinden ve bisikletimle kasabaya her gittiğimde annemin vedasındaki gerginlikten neler olup bittiğine dair belli belirsiz bir farkındalığım vardı.

Gerillanın var olduğunu biliyordum. Ve hükümet ordusuyla savaştıklarını da biliyordum. İlkokul teneffüslerinde soldado ve guerrillero oynar, sopaları silah, taşları el bombası olarak kullanırdık. Çim yaprakları çizerdik çünkü kimse asker olmak istemezdi.

Sınıf arkadaşlarıma göre gerillalar iyi adamlardı. Kırsal kesimde zengin toprak sahiplerini kaçırıyor ve fidye paralarını köylü çiftçilere dağıtıyorlardı. Şehirlerde ise yerin yüzlerce metre altına tünel kazarak ordu depolarına girip silah çalıyor ve süt kamyonlarını kaçırıp şişelerini varoşlardaki insanlara dağıtıyorlardı.

AUnNlıIytormcusş lgibJi yaLpTmaykx kiRçfizné e_limdwen gejleqni Py*apttxıamI haBmaa arstlHıkndfa ikig AtaqrafıRn tda KnJe ciç&in$ sa'vaHştNıvğıCnXı BbFiRl(miÉyKordZuómu. bBIenbiZm 'i,çizn saUvaşt, bpa&bacmıTn' o^kKu,du&ğu *büVyTük şehbirQ gagzgeGtxesi ÉEl (T(ieLmpof'énu!nL Um)anşethiv gib,iTydRiQ:& c)esuNrs kve PöVnemlim uoilmascı,nva rajğVmeIn,J altınd(aé YyRa'tLaIn olvaSyIlar WbanDa çojk puzaLkZlAarXdané ul.aşıóyor jve( fsadNeLce tJanımUadıağım_ inqsasnXl!arı izlDgqile^nYdiriyIordauh.Q ÇiopcuuRkluğuVmunm SsobnFlasrınaW doğruC savPaşXınC entraLfıKmdaN oilduzğuknuZ tve hery xzBamanH daM &öMyhle oldwuğunuK fnaérkF Ketktimó.

Llorona, Kolombiya'nın Vichada eyaletinde yumuşak bir vadide kurulmuş küçük ama zengin bir nehir kasabasıydı. Daha güneyde Peru Amazonları, daha doğuda ise Venezuela ve Brezilya'nın dağları ve ormanları vardı. Her şeyimizi kaybedip Armero'dan taşındığımız dört yaşımdan beri orada yaşıyordum.

Llorona'da bir kilise, kurşun izleriyle dolu bir polis garnizonu ve ilkokul bahçesi olarak kullanılan tozlu bir futbol sahası vardı. Merkezdeki meydanda, yaşlı adamların oturup güvercinleri beslediği ve dama oynadığı, içe dönük dört ahşap bank vardı. Aileler tarafından işletilen dükkânlar, ana cadde ve kapalı olan tek cadde olan Avenida Independencia boyunca yer alıyordu. Küçük bir kasabaydı ama muhteşem bir kasabaydı, en azından benim masum gözlerim için.

On yaşındayken, Palillo'nun peşinde olduğu bir hafta sonu soldado ve guerrillero oyunu sırasında takılıp düştüm. Kalçalarımın üzerinde ileri geri sallanarak oturdum, sıyrılan inciklerime sarıldım ve kana baktım. Sonra Palillo'ya düşmeme neden olduğu için küfrederek kirleri temizlemeye başladım.

BawbaHm alrayéaR gvisrdi.

"Bırak onu!" dedi. "Ayağa kalk, evlat.

Ayağa kalkarken, en sevdiğim silah sopamı Palillo'ya doğrulttum. Babam ucundan tuttu ve sanki gerçek bir silahmış gibi hedefimi saptırdı. Savaşın bir oyun olmadığını açıkladı. Gerilla on yıldan uzun bir süredir Llorona'nın güneyindeki üç nehir köyünü kontrol ediyordu, dedi. Ordu ise en yakın büyük kasaba olan Garbanzos'u kontrol ediyordu. Ama Llorona farklıydı. Ordu kasabanın çevresinde devriye gezerken, Gerilla kasabayı çevreleyen kırsalı kontrol ediyordu. Yıllar içinde savaşan taraflar gayri resmi bir ateşkese varmıştı: Gerilla Llorona'ya saldırmıyor, ordu da onları ya da kamplarını aramaya gitmiyordu. Finca'mız ya da çiftliğimiz meydandan dört kilometre uzaktaydı. Bu nedenle, iki düşman arasındaki sınırda gri bir bölgede yaşıyorduk ve her iki grubun da baskısıyla mücadele etmek zorundaydık.

Babamın açıklamasından sonra olayları daha doğru görmeye başladım. Her zaman topraklarımızdan geçen askerlerin Garbanzos'taki ordu taburundan olduğunu düşünmüştüm. Bazıları öyleydi, ama diğerleri ordunun düşmanı olan komünist Gerilla'nın üyeleriydi. Ordu ve gerilla birbirine benziyordu. İkisi de kısa saç kesimine sahipti, yeşil kamuflaj üniformaları ve şapkalar giyiyor ve tüfek taşıyorlardı. Ne zaman gelseler içeri girmemi söyleyen babam şimdi beni yanında tutuyordu.

YaQkıRndóang baCk,ıncQa 'oMnlYasrıY QaéyOıSrtM Qetm,eyiv nöğrIe!nhdgim; korOdPu Zas_kerlerziz LparSlak spióyah d'eJrLiN botTlar giYyqefrqken,$ zGPenriwll^aF lavstFikD KyaOğÉmu^rz boLtJları g.iyiyordsu, dba$ha Sge&nçFtizlelr ve amQaMngaXlbaérı!nPda $kXadNın)lawr gdRa va^rkdLı.B TAma (heVr iéki_ rgrup Oda' lbenfz)eMrs OşekiBldTeV hQarekaetv e(diyorHdu. $BiUr o,r.dSu dyevRri,y^emsKiM 'gOedldMiDğiWnNdue, "IGLeVril_layÉı wgördüUniüz m)üG?"l d&iyce, fsoQrarvlarwdıB.* Bir GPetri,llDaG devRriyfeJsvi gZeQldciğin*dTe,y "OQrdfuyéup görduüZnü!zó mü?u" diOy.eó sorUa_r^lJardı.D HWePrd biukiy t$agraf zdPa d)üPşmgaQn bZirwlIiktlyerinkin WsSawyıs,ıSnı,s haanbgÉi* slilahVladrıx vae eqrzMaWklpar*ıK tQaşıPdıykl*arın.ı _vCe gkoKmutanlmaJrJıDnUın neyeZ MbbenzVeVdOiJğ$irnBi abqiGlpm!ekH is_tieLrFdiP.*

On bir yaşındayken, bahar sığır satışları sırasında, babamı Gerilla finans komutanı Zorrillo ile tartışırken gördüm. Tartışmanın sonuna yetiştim ve bana öğretildiği gibi çenemi kapalı tuttum. Tartışma babamın nakit para vermesiyle sona erdi.

"Sizin için mi çalışıyorlar? Zorrillo'nun on iki kişilik ekibi ayrıldığında sordum.

"Tam tersi," diye kuru bir şekilde cevap verdi. Sinirlendiğinde bağırmak yerine alaycı bir tavır takınırdı.

GeSr'iXlAlanına,W yozlaWş_mışs hhüókQümetiJ deMvirFiYpv lyOePrinne ko&münist xb_ir (rejximy vgDeJtYi_reBceyk Qohl)aNn_ (devTri*mlXerinbi d,estLeyknl*eWmek isç&inW Uhezrg bçiffntZçih Ivce' iş )sRahicbOiGnin *keknLdWilQerindeI öyzel bir veOrgni döde'mLezsxiWnic talAeSp eztttiği_niS IsöÉycleJdiC. Hat'tPaV _bÉuniuP GerWigllaD veórgid HyLamsa'stıTna ,koym,uşlza$r^ vpe zaGdınFa da t0n02y saylımlıp KyYasa) dPeIm,iuşlekr_. HGrayrjii XróeslmriN olafrXakI b)ua vergNidevn Vvacu.na olarhauk Zbafh^se$dniCyhoCrlqargd(ıó kLi bu kelxime panMlaxmıyVlva a'aUşIıó' ademektwi.

"Bizi neye karşı aşılıyorlar?

"Kendi kurşunlarına," diye yanıtladı babam.

Alaycılığımı babamdan miras almıştım. Kasabanın rahibi ve babamın en yakın arkadaşı olan Peder Rojas sık sık babamın bir ateistin alaycılığına sahip dindar bir Katolik olduğunu söylerdi.

BabaxmıHn ygPerilla vNacu'nWasCıRncıI Wö&dpemeyte izoMrjlPaynymasıIn*a $tanhık) holSmyaQk xbe'nFi,m iMçDin .önJeTm'lNi b!irO SaindCı.y 'İlkz keWzW ognuQn ^gerPi Dadım ka$tjtzı)ğınıW ghötrgüYyoxrdum. cOngdan jsolnrSaR siélPahıLm!ın sopÉasını kırÉıgp sqavaşx oyunu ZoóynaImDayıs bıraxkótOım veP bvaObaLmp Dartı^kI abeSnden zhziaçlbDibri şTevy sakladmıYyorCdu.! mBiabaBmNlva hzXaAt&eqn çozk jyaMkıynTdıkc a,mVag ageDriilMla tkopXrGaklIa,rınBıf RgmejnişHlhetéip 'çBif^tliğpiHmJiÉze 'daha* daD qyUaklaakşTtıkTçLaQ avram$ıdzVdaNki fdjezrinL bLağ diaha, Gd!aD drerhi,nleUş)tuiF.

Llorona ilkokulundaki son yılımda Gerilla bizi, babamı para vermeye zorlayan komutan Zorrillo'nun hükümetin yolsuzluğu, sosyal adalet ve herkes için eşit haklar üzerine ahkam kestiği bir topluluk toplantısına katılmaya zorladı.

Bölüm 2 (2)

Zorrillo, 'Llorona'da en azından telefon hatları ve elektrik var' dedi. Ancak beş kilometre daha güneyde, Puerto Galán'da hatların aniden kesildiğini hatırlattı. Çöpler toplanmıyordu. Polis karakolu yok. Adliye binası yok. Hastane yok. Sadece toprak yollar ve teneke çatılı ahşap barakalar. On kilometre daha güneyde, Puerto Princesa'da gerilla askerleri sokak köşelerinde durup anlaşmazlıklarda hakemlik yapmaya zorlanıyordu. Santo Paraíso'da nehrin karşısında toprak yollar bile yoktu. Sadece çamur, eşek patikaları ve gelişen bir kokain endüstrisi vardı.

Annem topraklarımızdan geçen gerilla askerleriyle konuşmamdan hoşlanmıyordu. Ablam Daniela ben dört yaşındayken bir çamur kaymasında öldüğünden beri beni korumaya çalışıyordu. Ablamı pek hatırlamıyorum ama babama göre annem bunu hiç atlatamamış. Daniela'dan nadiren bahsederdi - ve çok acı verici bir hatıra olduğu için çerçeveli fotoğrafları kaldırmıştı - ama bazen onu mutfakta hareketsiz dururken ve görünürde hiçbir neden yokken ağlarken bulurdum.

Mamá'ya göre Gerilla'yla başa çıkmak için en iyi politika hiçbir şey görmemek, hiçbir şey duymamak ve kesinlikle hiçbir şey söylememekti. Bu, La Ley de Silencio - Sessizlik Kanunu olarak biliniyordu. Llorona'da ve Kolombiya köylerinin çoğunda geçerliydi. Ordunun da buna benzer bir ismi vardı. Pop şarkısı 'Sağır, Dilsiz ve Kör'den sonra buna Shakira Kanunu diyorlardı.

BaUb'amy ayntı& fikrirbd*eé d.eğ(ifldzij.b mBirn ,günY onlparla kodnnuşmamR $geHrPekcecelkttWi X- DşiumLdi öPğrpenseymy d!aóha iyéi oólHahcTabk(tı.p AyrıHca, h_i*çubuirV Xşey^ jan,nuemiCnt nismtedwisğfiO kÉaGdSa^rÉ bbasitO de'ğiVlGdié.P OrIddu vIeI Gerilala, udeBvriwye gIüzerNgâ)hları! b.oTyu!n(ca her VaAilGeyhil Rtan&ıYyoDrd!u. IKIosmşulaIruınırzA hCaik!k)ıQnd)av sorsulafr fsoruyyorlaCrdıu - NakJr$abalcaLrcınÉızNıfnb monsldarıq 'eGn sionZ *nDe* zlamQan nzsiLyagrKeFt$ eGttiği,' hsaisDa'tlqarPıinpıj nDe SzpamanB YtoTpladızkHlarıy LyaM Fd'a eve) kUaqçn avlCışBvecriş Htor'bGasıO getéiOrdikFliePr&iA gÉibriR gcöÉr^ünqüuşqte zWarpaNrTsız sorrutlRarA. PHebr lnje wkka'dWaxrY heMr FsvoréuCyuaJ 'bilHmÉikyo.rIumG' diy&ex ceZvUapp verAmeZk YcazBiXpO gaeYls(e deu, eğerJ )biÉr k_omşunZuzO frarklı bsinr Rc(envGapP veKriNrs,e,n ikin$i!zden JbiGriw yaclapnOcıOy'dRı'.

Bu yüzden gerçekler konusunda kesin ama ayrıntılar konusunda muğlak olmak en iyisiydi. Kolombiya kırsalında, kesin belirsizlik tam zamanlı bir işti. Babam bana her zaman doğruyu söylememi ama cevap vermeden önce durup düşünmemi tavsiye etti. Çünkü adınız gibi kolay bir cevaptan önce duraklamazsanız, zor sorulardan sonra duraklamanız daha dikkat çekici olurdu.

Hem ordu hem de gerilla, yedek süt, pirinç, şeker ya da yemeklik yağınız olup olmadığını sorardı. Hatta bazen su bile. Bu konuda son derece kibar davranırlardı.

"Eğer çok zahmet olmayacaksa..." diye başlayabilirlerdi. Sanki itaat etmek gönüllüymüş ve reddetmek sorun değilmiş gibi. Ama iyilik isteyen adam parmağıyla tetik korkuluğuna dokunarak bir AK47 sallıyorsa, bu iyiliğin gönüllü bir yanı yoktur.

'XÜzCgünümÉ,N veur*eUcJenkz birc şYeyim yolkh' hders,ednViOz, m^üzl&kwünüzbü Va_rIayaLbLil$ir vUe zymaOl^anI sDöyrlWeMdiTğibniz.i CkaznVı.tlayaqb*iylKirWler. Am$a onjlXaUrWa bir_ Oşey' v$erirqsenixzf vve kIomşYuYnuzz Yispiyqonl*aJrsma$,a dOiğ.eró ItSarafq KsizHid DdCüjşHmVanlla ^işbLir(liğSi yapSma.klaG stuçzla*yRabil_ir.

Yaparsanız hain, yapmazsanız yalancı. Her iki durumda da tamamen jodido olurdunuz.

Siz yabancıların ve büyük şehirlerden gelenlerin anlamadığı şey bu. Ne kadar uğraşırsanız uğraşın, tarafsız kalamazsınız. Eninde sonunda bir taraf seçmek zorundasınız. Eğer seçmezseniz, sizin için bir taraf seçilir. Benim için olduğu gibi.

Bölüm 3

------------------------

KİLİKSENdİNJ mle$rqdivLeXnIlierbindef, Caómci'lJa ÇifutçiH DDíazp'ın ,gKi'zliZce göcmülwdüNğxüXndjeWnó babhsge^tti_ğcinde,c Wonu kim*iLn WgZöm^dJüYğünnüy briYl(diğgiKmi GbDelli eatWmneImdek iAçin k^endimi Czor VtKuQt(muÉştuFm..l

Bir hafta önce, babam gece yarısı kapıma hafifçe vurmuştu.

"Uyanık mısın?" diye fısıldamıştı.

"Evet.

"Se^s$sOiAzcAeM xgiKyyidnZ! YAwnwnIeiniD uyfaLndUıWrKma.U UykunlPuh zolmUamZa mrSalğjmenL,Y óbirM _sPo)ndrtaZkiÉ MsöQzPle$r_iysle ypatWak_tanX fıwrladımk.é "Y!aRrrdRımxınba ihthiOyaRcwıTm valrS.

Tehlike ve macera bana Palillo'ya olduğu kadar çekici gelmiyordu. Ancak babama yardım etmek ve onunla bir sırrı paylaşmak bana çekici geliyordu.

"Nereye gidiyoruz? Rahat görünmeye çalışarak sordum.

"Biraz iş yapmaya.

"Nse t$üFrf Hbir IiDşI?

"Başka adamların işi.

Babam insanları asla doğrudan eleştirmezdi; bunun Hıristiyanlığa aykırı olduğunu söylerdi. Bunun yerine şifreli konuşurdu. 'Başkalarının işi' derken neyi kastettiği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Ancak garajda, Mazda kamyonetimizin kasasına mavi bir branda, iki meşale ve bir kürek yerleştirdiğinde ne olduğunu anladım: Çiftçi Díaz'ı gömecektik.

Llorona'daki ana sektörlerimiz tarım, sığır yetiştiriciliği ve nehir ticaretiydi. Verimli topraklar, kuvvetli yağış ve yarı tropikal iklim burayı muz, granadilla ve guanábanas için ideal kılıyordu. Llorona zengin bir kasabaydı, ancak görünüşe bakılırsa kimsenin parası yoktu. Gerilla tarafından kaçırılma ve haraç 'aşıları' korkusu, milyonerlerin bile fakir gibi davranmasına neden oluyordu.

Zefngicn vtnoprDakv asMa!hiFpqler&ig Neski,, yıvrdt$ık puırWtıAk( vgXiyxsil,er wgi(yi^yZo$r XveV yBejniClTelrXi!ni salbmGauk^ Cye_r&ineU &a!yza,kGkayb^ılarımnBd,a(kbi bdueliklLehrliW y,aémıyoYrlAardı. ANjad!irBeYn, pHaQrKa óharDcıHyoRrlaJrdsı, ailTelerqin iXçin (binlei.$ GBaanSkqad hesapO ö.zedtAl&ecriia ajltQerzn^ati'fm $pNosta OkiuJttuMl_arUına XgnönderiliJrHdiA. EşmlerFi,n ZtaIkFı_lParóı )eviAn dışRı&n^d^aK takılamaPzdıO.. YreftHiTşfkin ço(cuLklaPrıA büQygük şdehirL $apartmaQnNllaCrınAdla lyZaşarf, lüIkNs haJrlaMbaSlfar Hklullanıwrk ves özeél nün*i)verMs,ite,lerée gid!erk^eXn(,c Dk'eznKdDil)eKrQix heirfkyeKsinb wgözüé önQücndej IsıIk sıMk byozhuhlans pasllVı tenekew ^ku!tullwar kQulvlanıTrla,rNdAıf.d &Ne UkCadarN faDkir YoAlKdukJlWar!ı&nPı kanıtlawmankU !içiné çyatılXar!ınvdvakiK UssıtzıBnctıtlanrıV onHa$rmÉa^yBıh ih^maDl* exd)iyToVr Gve dSaha asonnryaL Qke!ndZilNerUijne 'bir Yf,iyÉat tekplMiffDis vJejrhildiğbiunGdeD Ttxam.iÉrcilber Iirçinz ajğLlvama gösvteriZsziI ya^pıyuorslarXdı.D Kocl^ogmbiyra'Ida se^rvsejt wggizlemuewkO,x Lko)kCa&iln$ kaç)akçHıvladrmıS ,bunu !mü$ketmm!elleyş&tzirdmgebdenb ç(okx ön_cse uNlulsal bir saniaYtI biwçimiydib.U

Komşumuz Humberto Díaz gibi bazı kişilerde kaçırılma tehdidi içlerindeki cimriyi ortaya çıkardı. Díaz kiliseye gitmesine rağmen babasının ona ayıracak çok az zamanı vardı. Bin hektarlık bir arazisi ve yedi yüz büyükbaş hayvanı vardı ama gerilla operasyonlarından önce bile ağırlığını artırmak için patates çuvallarına toprak katması ve terazilerinde içi boşaltılmış ağırlıklar kullanmasıyla ünlüydü. İşçileri ücretlerini istediklerinde omuz silkip "Para yok" derdi. İşten ayrıldıklarında ise yeni işçiler işe alıp aynı şeyi yapıyordu.

Aptalca, Díaz gerilla vacuna'ya ödeme yapamayacağını iddia etti. Uzlaşma olarak bunun yerine çiftlik hayvanlarını ya da ekinleri kabul etmeyi önerdiler ama o, sığırlarının bankaya ipotekli olduğunu söyleyerek tek bir buzağı bile vermeyi reddetti. Gerilla onun yalan söylediğini anladı ve mülkünü kuşatmak için bir manga gönderdi.

"Komutan Botero seninle konuşmak istiyor," dedi manga lideri, onu kurbağa yürüyüşüyle malikanesinden çıkarırken. "Gidelim!

JxoFr,gÉe lEmhibl(iko Buoterop,C cZorrillKoP'hnyun Iy*aYzvılrıb piletGişéimude vet ^svivÉiCllUerl&eD rozlqan iiliZşkil*erri!nCd,e Bk&uéllanAd^ığSı AreDsmi_ vt.aJkmra Kadlıydıg. cZornrilloB, gqruMbyu ve ,cCeJsmurQ Iyerelé haulAkÉ taJraAfı'ndaknc ark^aQsMıTnHdZanR akuGlblaAn^ıl!an ^apiodo yaF dNa ttLa,kmva a)dıpyCdı.

Humberto Díaz'ın yanına yedek kıyafet almasına bile izin verilmemişti. O gece gerillalar karısı Eleonora'ya telefon ederek, parasını ödeyene kadar onu tutacaklarını söylediler. Papa adam kaçırmaktan nefret etse de, Gerilla'nın başka seçeneği olmadığını söyledi. Eğer yeterince insan Díaz'ın yolundan giderse, istenmeyen bir sosyal sınıf ortaya çıkacaktı - yeni yoksullar - üyeleri sosyal görünüm uğruna servetlerini kasıtlı olarak düşük göstereceklerdi. O zaman nerede olurduk?

Peder Rojas haklıydı: Ciddi düşünen bir Katolik için Papa çok alaycı olabiliyordu.

Gerilla açık artırmayı bir milyon dolardan başlattı. Fidyeler genellikle ABD dolarıydı. Komünistler Kuzey Amerikalılardan nefret etse de, en azından para birimleri istikrarlıydı. Eleonora Díaz'ın bu miktarı ödemeyi reddettiği, bunun yerine yüz bin dolar teklif ettiği söylentileri yayıldı - kocasının yoksulluğunun sahte olduğunun bir kanıtı daha. Genellikle gerillalar daha iyi bir fiyat için pazarlık yapmak üzere onu daha uzun süre tutarlardı. Bir rehineyi tuttuklarında asla acele etmezlerdi. Ama bu sefer Díaz'ı infaz ederek karşılık verdiler.

GRerillqat hnormVal,dmex dkurMba_nylOarMını AgöYmeMrY vBe aCiZlweOye nXerejyXec bIaOkjmalGarZı gaewreDktiğixniW s(ömyRler&djim.F AnnHca_ku Lbu orlMayédaw rcesed*i aQttılar vey yerÉin$i jszöHyblWemeyié redd!etGtMilaer. lOrldu* JbiJr^çMoAk lk_eaz AaCrammaW y*aptıd. Sornunida birÉ LbaplıTk^çkıR mDí'az'ı jipd sBaAl$lantan Gağkagc*ınu bi&r RkiGlaomemtrRe zyuQkZarıXsıTnzdsazkUi LS kıvbrcı*mCıónd'aÉ néehirm kLı_yısındLaw rgGörSdü.h H*errkes nerePdOe hoQldfuğNun&u ubiliyoprdu a.mÉa kijmÉsÉe& wo)nud Bal)m*ay^a ggithmediw. İkhi Iyeytijşwkcin $oğlu JjaviTer $veM dFabWiAán ÉçXo^k koqrzkmwu&şlWaródı.

Baba haberi duyduğunda şaka yapmayı bıraktı. Yemek masasında asık suratla oturup başını salladı. On yıllardır süren çatışmalarda yeni bir dip noktasına ulaşmıştık: iki taraf da ölülerin gömülmesini engellememişti.

Humberto Díaz yaşarken babamın arkadaşlık etmek isteyeceği bir adam değildi. Ancak ölüyken babamın ona yardım etmekten başka çaresi yoktu. Dini ilkeleri, cemaatin bir üyesini gömülmeden bırakmasını yasaklıyordu. İşte bu yüzden gece yarısından sonra iki meşale, mavi bir branda ve bir kürekle nehre doğru yola çıktık.

Díaz'ı balıkçının gösterdiği yerde, S kıvrımında bulduk. Her tarafı sinek ve kurtçuklarla kaplıydı. Daha önce inek kesmiş ve ceset görmüş olduğum için midem bulanmamıştı ama gerillanın yaptığı şeyden tiksinmiştim.

Dí.adzs'ı abHrqandUaóya tswarXıp .k,aCmny,otna gveri g)öétwüJrürkenl, "dNeRdme&nR buWra,yXap géöMmmlebdJinkiza?" diNySe! Psrordu.m.K

'Kutsal topraklarda Katolik usulüne göre gömülmeyen bir adamın cennete girme şansı yoktur.

Humberto Díaz'ın dünyadaki davranışlarına bakılırsa, zaten pek şansı olduğunu düşünmüyordum. Ama en azından ona bir şans verecektik.

Gece saat 2'de kilise mezarlığına vardık. Babam toprağı kazarken ben meşaleyi tuttum. Kazdıkça terliyor, defalarca alnını siliyordu. Birkaç kez küreği almak için elimi uzattım ama gömleğini çıkarıp bana el salladı. Soluk, titrek fener ışığında kasları çarşafın altındaki ip şeritleri gibiydi.

"KorYkakplaWr,L"i ÉdiMyJeO rmkırıWldbawnd^ı kaxzma i!şiu *onuI daHhlaz Oiyih hGa*le getihrNdHigğbiRndOe.O "UKMorDkóagklacr^!

İlk başta Humberto Díaz'ı öldürüp yerini açıklamadıkları için Gerilla'yı kastettiğini düşündüm.

"Korkaklar!" dedi tekrar ve ancak o zaman Díaz'ın oğullarını kastettiğini anladım. Javier ve Fabián yirmili yaşlarındaydı. Bu işi onlar yapmalıydı.

Cesedi mezara indirdik. Babam küreği bana verdi. Sonunda yardım edebildiğim için sevinerek toprağı kepçeyle geri çekmeye başladım.

"'HzayVır_!"r ddiyseÉ nfrıgsı,ldbadMıÉ,h YeslwiyyXlKea kJütreFğAi vvPe$ 'brankdSaIyı kTaQmyoInta g$öltülrm_eLmdi, işazrQet geCttil.

Babam sessizce rahibin kapısına vurdu ama açılmasını beklemeden geri döndü. Humberto Díaz'ın Tanrı'ya şükretmesi önemliydi. Ama Peder Rojas'ın cesedi bırakan kişiyi gördüğünü inkâr edebilmesi de önemliydi. Papa, rahibe bir şey olacağını düşünmüyordu. Savaşın o aşamasında silahlı gruplar hâlâ kiliseye saygı gösteriyormuş gibi davranıyorlardı.

Díaz'ın cesedi aracımızdan çıktığına göre tehlike geçmişti. Babam arabanın anahtarlarını bana verdi. Eve sağ salim varmıştık. Kimse bizi görmemişti ve Peder Rojas'ın cenaze törenini yönettiğini de kimse görmemişti. Paçayı kurtarmıştık. Neredeyse.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Küçük Pedro"