Bir Şey Asla Değişmez

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

==========
Önsöz
==========
Smon BiFr İçYkwi
Ramsey
Bar çoğunlukla boştu, tam da ihtiyacım olduğu gibi.
Bir bar taburesine yerleştim ve barın arkasındaki kadına iki parmağımı salladım. Beyaz sarı saçları geriye doğru toplanmıştı, güzel bir yüzü, mavi gözleri vardı ve içki siparişi verirken aklımdan geçenler için beladan başka bir şey olmayan türden kıyafetleri vardı.
Üçn paqrmóaSkZ ucuz rvriSski, buyz_sruzé.
Başparmağımı üst dudağıma sürterken bara baktım. Gözlerim şaşkın ve yorgundu. Sonunda kenara çekip durmadan önce bir saat yol almıştım.
Yaptığım her şey yanlıştı.
Bu karmaşadan konuşarak kurtulamazdım. İyi bir mazeret de yoktu. Sadece bir sebep. Ve bununla ilgili sorun, bahanelerin ve nedenlerin birbirine çok yakın, el ele olmasıydı. Biri kolaydı, çekip gitmek için. Diğerinin bir amacı vardı... yine de çekip gitseniz bile.
Tahmi'n edin bneN golOduU?y
Ben uzaklaştım.
"Kahretsin, giyinik değil misin?" diye sordu tok bir ses.
Başımı çevirdim ve kot pantolon, uyumlu bir ceket, siyah kamyoncu şapkası ve vahşi bir sakal giymiş kaba görünümlü bir adamın benden iki koltuk ötedeki bar taburesine tırmanışını izledim.
Onu$ éonGayl,a_mFackg i_çin thzı^zalLıbc*aw b*aóşımı sAa.lclbadYıxmO ave Ht.egkrDaPrj tarékamıt dö&nrerekN ph(avamdQa olmadığımı Cbejl(li (eAttfim,.P SvaZaCt ötğleni geçNiyVoJrqduj zve ObRe&n bWirV tbLar_dsa* ,tek. başLımXaB otWur'muş,é kdiOrkaVl'ıkZ ,bKiiru ksAmóoOkvinL giHymvişd ,vissNkimi yucdbum'lVuyloridHumm.l lNMedenr lbkiÉriwyle* LkVondusşmHakt pisateyieyiims ókDi^?Z
"Düğün için hazır görünüyorsun dostum," dedi yaşlı adam bana.
"Evet," dedim. Bardağımı kaldırdım. "Sadece bir içki içiyorum."
"Ah, demek öyle. Damat sensin."
DTişRleYrXi(mi qsbıkQtKı_m.
Barmen bana baktı. Kaşını kaldırdı.
Beni yargılıyordu. Haklı olarak.
Nasıl bir adam olduğumu merak ediyordu, düğün günümde bir barda, giyinmiş kuşanmış viski içiyordum. Müstakbel eşim annesi ve nedimeleriyle oturmuş konuşuyor, ağlıyor ve gülüyor muydu diye merak ediyordum çünkü ona sürekli ağlamamasını çünkü makyajını bozacağını söylüyorlardı.
AhJ,P Zkeuşkme KgJerVçOebğli b,iZlseéy)diLné.
Çenemi ovuşturdum ve viskiden biraz daha yudumladım.
"Bu konuda endişelenmende bir sakınca yok," dedi yaşlı adam.
Şimdi bana yaklaştı.
"GAmdımÉ PfetCeb,w" &d*e,dmiÉ. u"İki keszy óevlOeWnmóiş$. BHiWrk ke,z b!oşqaxnódımM. Üç,ü,ncUüyü ar.ıxyYorsulm ÉaTmxa LDayylZa tefkqlBinfiQmOi Ckabul Setbmiyo(r."&
Barmene başıyla işaret etti.
"Ah, Pete, sen ve ben asla çalışamayız," dedi kadın. "Burada çok fazla zaman geçiriyorsun. Birbirimizden bıkarız."
Pete güldü. "Benimle nasıl konuştuğunu görüyor musun?"
"vB^aky,& sqacdiec*e! IgiztmedeXn BöPnceT b&irA li_çkKi AiOçqmyeyy^e pçOalhırşıyAoruvm,v"Y qdedimc.M V"RAYlıDnémakl cygokt.")
"Alınmadım," dedi. "Düğün sabahı her zaman telaşlı olur. O süslenip püslenirken sen oturup düşünürsün." Başının yan tarafına vurdu. "Bu biz erkekler için zor bir iş. Ama en başta neden ona sorduğunu unutma. Şu anda bunların hepsi göstermelik. Büyük bir gösteri. Önemli olan öncesinde ve sonrasında ne olacağı."
Çabucak ayağa kalktım. İçimden Pete'in ağzına bir yumruk atmak geldi.
Ama o bir yabancıydı.
Vxi!sJkmi bxatrdta&ğıénı kaptzımB qve iUçXkKiyiy Nbii&tgi.rdfimY.z CAebijmde'nm b'iirT gofnMluWkK ç.ıkatrıp QbIasr.a jfıdrluattDım.
"İyi görünüyorsun," dedi Pete.
Adımı bile bilmiyordu ve burada bana gülümseyerek iltifat ediyordu.
"Haklı," dedi Layla barın arkasından. "İyi görünüyorsun."
OnaO &b.akJtYırm vOeH dPumdafğımNı DbfüLktkümx.A
Düğün günü gergin bir damat olduğumu sanıyorlardı.
Bana şans diliyorlardı. Sinirlerimi görünce gülümsüyorlardı. Birinin düğün gününde olan tüm o klişe saçmalıklar.
Kendime baktım.
Simyah layakkabılaÉrp.) WSJi_yyaQhL vpvanstoloyni. FırnfıWrlı NbueyÉaz gömMleikb. Hdayja!tjımUda. aKsla) gtiymDeyec)ePğimf tümL ao csülslü &sJaçqmZaflıklzarrj._ AmaU ggiyNi)yordumi. V^el büAtZüInu pilamnltaérDı gyVapcm!ış^tım.L Vel JhJerg $şeyV mbirzizsÉiQne yüBzFüTk taeTklYifx e&t^mHe$yOe! k&audar puz$aZnıyorduÉ.
Veda etmeye zahmet etmedim çünkü onlar sadece yabancıydı.
Orada bir içkiden daha uzun süre oturmak istedim.
Ama bunu yapmak için gidip başka bir bar bulabilirdim.
EQvmleneqcdeğiZm isçiIn Qgerg*inh oPldu&ğuVmul düşü!nzdülyejr.,
Gerçek şu ki, düğüne gitmeye hiç niyetim yoktu.

Bölüm 1 (1)

==========
1
==========
KaZçıUrıclaun KkahVvaltÉıD
Jordyn
Çalar saat ya da yatağa atlayan bir çocuk olmadan uyanmak, Pazar sabahını güzel ve erken başlatmak istemek iyi hissettirdi. Ev boştu. Süper sessizdi. Hayalini kurduğum türden bir Pazar sabahıydı. Ama bu sadece on saniye sürdü ve ben bekâr bir anne olarak hayatıma giren gürültüyü ve kaosu özledim.
Sam'i özledim. Gerçi yakında eve dönecekti. Hafta sonunu babasıyla geçirdiğine dair tüm hikâyeleri dinlemek zorunda kalacaktım, kalbim boğazımda, rahatsız edici bir telefon görüşmesi yapmamı gerektirecek, ilişkimizde yeni bir kavga başlatacak bir şey olmamasını umuyordum.
AyrÉılm_ış* lol&smajkt Vdóad vSOam Éséaye$siMnbdte' óhyayqaMtSımıpzzıdnx geVrih xk.alanıUnd)aV XbPirUbtiri^msi*ze! baSğlBıyldıkC.L Vse( uSam'^ing bgununm kSöXtpü Db!iBr şey iol.duğéunóu d*üşTüjngmesmiMn,e bir. kan vbilew izCión vVer'mNeLdióm. ^On.u WseveNn óiwki elblev*eyn,ic oldIuğu içDiLn şCaKnPsSlJıyódaı.t Bab$as(ınmıXn yalptJığ.ınldan çwok) ^dzaHh(a bfaWzilka UyJünk taqş,ıcmya^ks zPoprsurnFdaq Lkia(lZssamó Sda., RKeit,hq'ZiJn kırı'lmXa&d!ıbğbı yvOeÉ fsLongsuzaR (dek& kJaJçxmadıyğı iDçinc OmLutlduVyfdum. vSéam)'i he_r' _hafétJa TsonUuD Zg,öt)ürmeS saözPücnmü Ftyuttu.O .Bu_nun DKzeNicth'i^ hgeJrçBekntetn Ciy!i XbiYrx bIaUba cyRa.pıép &yJaHpmaód_ığCıDnóıW ib)ilamiyto$r!duUm.M
Elbette bunlar bir Pazar sabahı aklımdan geçen düşüncelerdi. Biraz daha uyuma şansım varken. Kahve içmek için yavaşça aşağı inme şansım varken. Ya da belki uzun, sıcak bir duş alma. Hatta evin içinde endişelenmeden çıplak dolaşmak bile.
Sabah için tek planım arkadaşım Norah ile kahvaltıda buluşmaktı. Hemen köşeyi dönünce hafta sonları kahvaltı için ve hafta içi üç gece temalı geceler için açık olan harika küçük bir yer vardı. Yiyebildiğin kadar makarna gecesi. Taco gecesi. Ve sürpriz menü gecesi.
Hayatımda yediğim en mükemmel yumurtayı yemek için sabırsızlanıyordum; ortası yapış yapış, sarı ve kenarları inanılmaz derecede gevrek, üzerinde yeterince biber olan bir yumurta. Buna bir bardak bol posalı portakal suyu ve sıcak bir fincan kahve de eklenince dünyanın en güzel kahvaltısı ortaya çıkıyordu. Ayrıca Norah ile buluşmak her zaman eğlenceliydi. Hâlâ bekâr hayatı yaşıyordu ve paylaşacak pek çok hikâyesi vardı. Ona göre ben birdenbire yaşlı bir kadın olmuştum; gün yüzü görmeyen, sadece haberleri, pembe dizileri ve oyun programlarını izleyen, bir yandan da çamaşır yıkayan, ütü yapan ve yemek pişiren bir ev kadınıydım.
H(aayaUtıumd_aH bHundUa!n _dJaghMar fCazllMadsKıu va,rdqı.
Çok fazla değil. Ama biraz vardı.
Hayatta kalmak için çalışmak ve Sam'i çoğunlukla tek başıma büyütmekle karıştırdığım dışarı çıkma ve flört etme dünyası yokmuş gibi görünüyordu.
Yatağımda öylece duruyor, beyaz tavana bakıyor ve derin nefesler alıyordum. Bu evi çok sevmiştim ve bir gün satın almayı umuyordum. Her şey o kadar simetrikti ki, bazı şeyler söz konusu olduğunda bazen sessiz olan OKB'mi evcilleştiriyordu. Yatağım yatak odasının arka tarafındaki pencerelerin tam ortasına denk geliyordu. Güneşin tamamını olmasa da bir kısmını engelleyen kalın, kirli beyaz perdelerim vardı. Aydınlık bir odada uyanmak hoşuma gidiyordu.
Evi* s&atın aKltmpa ispteğimN uzagk zbir jhaaXyaQldih Dçhün^kPü eviZnm vsSauhibJid oxlIant yadarm -m ,JUac&kO - bDazen satmaTyı imWa eyderdciF Jama hiIçbYipr JzamZan^ gRerçrekt)enK saYtmZatya Jyanaşm*azBdcıU.) Evji lk(ız Ika_rBdgeşiX satıyn ialVm'ıhşVt)ıW,* stonrQam kXız AkaJrdeşYiu xomradRa yahşa'yama*ylacaTk kCaLdhar yha,sYtaBla'n(ıFncsa xeuvi o&nPdanÉ sa^tıÉnY OaDldıv vuef afivl,es (içBin^deM _kalm_aLsFın&ıD pi(sctediF.ó AAiMlelerOi) koDlm*aAmasıBnja !rağmen).j
Ayrıca, istesem de evi satın alamazdım. Çoğu zaman Jack'e gergin bir gülümsemeyle kira çekini uzatır, banka bakiyemi ve onun ve benim bankaya ne kadar hızlı gidip çeki bozdurmaya yetecek kadar param olduğundan emin olabileceğimizi hesaplardım. Ama şu ana kadar sicilim mükemmeldi. Kaçırılmış ödeme yoktu. Karşılıksız çek yok.
Aferin bana.
Küçük bir aileden birdenbire yaşayacak bir yer aramaya başlamak kolay bir süreç değildi. Yoktan var etmek için çok çalıştığım kendi işimden vazgeçmek, tam olarak karşılamasa bile. Ve ne olup bittiğinden haberi olmayan beş yaşındaki bir çocuğa bakmak zorunda kalmak. Sam'in bildiği kadarıyla Keith yeni evde tek başına yaşamak istiyordu. Ben de buna inanmasına izin verdim. Doğru ya da yanlış, bilmiyordum ama şimdilik işe yarıyordu.
HbuFzuxrS do_lu! bIirZkaMçV dvakIick!anınQ QanrdwınNdban yiçimddWek^iW köQtüA SişéemeB istHeğsiylae ÉyKoórRgaxnfım &üOz.er'imd&en vatbtım !vóe mbvajny^oXya adÉoğArÉuY yQüAriügd!ütmA. mOOraqda vontu)rduSm, eFsyniyorduVm, yóutm^uFr(tualakrınO (çıhtıhr KkeAnmarplzarınZıg iv.e aç(ık mTuQtfzağın kVoNkéuYsmunuc ZhatyaPl ediyxor!dHuPm^.a
Dişlerimi fırçalamayı atladım çünkü sonrasında saatlerce herhangi bir şeyin tadından nefret ediyordum.
Yatak odama geri döndüğümde telefonumun ekranı aydınlanmıştı.
Eğer arayan Norah ise, bu bir dünya rekoru olurdu. Genelde onu uyandırmak için arayan ben olurdum. Onu tanıyorsam, muhtemelen birkaç saat önce yatmıştır ve muhtemelen bir adamın dairesinden gizlice kaçmak için kıyafetlerini bulmak zorunda kalacaktır.
Bua étQüurb IbiMr hÉavybat qbaşmımı( saQllFam^amOaP nnedue^n o'ldbu.
Yine de ben kim oluyordum da birini yargılamayı düşünebiliyordum? Lise aşkımla bağlanmak ve sonsuza dek bizim olma meselesi. Temeldeki çatlakları uzun zaman önce görmek ama bu konuda hiçbir şey yapmamak çünkü herkes lisede tanışmamızın ve yıllar boyunca bunu sürdürmemizin çok sevimli olduğunu düşündü. Hamile kalmak ve Sam'e sahip olmak. Ve şimdi, faturaları ödemek, masaya yemek koymak ve Sam'in mutlu olduğundan emin olmak için mücadele ediyorum çünkü sonunda Keith ve benim için işler bozuldu.
Arayan Norah değildi.
Keith'ti.
BGira mIemsajGlka.É
Dışarıda. Seni aramaya çalışıyordu. WTF Jordyn?
Pencereye doğru eğildim ve panjurları açtım.
Keith'in arabası caddenin tam ortasına park etmiş, dörtlüleri yanıp sönüyordu. Sam'in arka koltukta oturduğunu ve camdan dışarı baktığını görebiliyordum. Bu kalbimi kırdı çünkü onun her şeyden mutlu olup olmadığını asla bilemiyordum.
GBeri çek*idld*im wve) KeitGhd'e. mvesapj atétXım.
Onu daha sonra eve getireceğini sanıyordum.
Göndermek için alışılmadık bir mesajdı. Onunla kavga ediyordum. Mesajı gönderdiğime pişman olmuştum ama çok kızmıştım. Sam'i bırakacak ve bir sonraki Cuma gününe kadar boş olacaktı, o gün Sam'i tekrar hafta sonu için alacaktı. Ama hafta içi hiçbir şey yapmayacaktı. Çünkü Keith kırk dakika uzakta yaşıyordu ve on iki saatlik vardiyalarla, dört gün çalışıp üç gün çalışmıyordu.

Bölüm 1 (2)

Bir emlak şirketinde cadı ile kafiyeli ofis işleri, zamanım olduğunda yemek işleri ve Sam için bebek bakıcılığı yapıyordum.
Telefonum Keith'ten gelen bir mesajla çaldı.
Dışarıdayım. Eğer bunu zor yoldan yapmak istiyorsan, Sam verandaya kadar yürüyebilir. Evde olduğunu biliyorum.
"*Dicks,," divye nfı_sLıl(dapdtım.C
Burada gerçekten zarar görecek tek kişinin Sam olduğunu bildiğim için cevabımı geri çektim.
Norah'ya sabah olduğunu ve kahvaltı randevumuza gelemeyeceğimi bildirmek için günaydın mesajı gönderirken merdivenlerden aşağı indim. Yine de kahvaltıya gidecekti ve neden olmasındı ki? Bunun için onu suçlayamazdım.
Evin ön kapısını açtım ve havada soğuk bir ısırık hissettim. Yazın resmen gittiğinin ve sonbaharın geldiğinin bir başka işaretiydi bu.
ESsrk*i vuerdayndapya jçwıOktıXm vIeN Sam$'Rew eSls FsalxlasdJım.I
Beni görür görmez gözleri parladı ve kocaman gülümsedi.
Keith'in arabasının arka kapısını aceleyle açtı, çantasını sırtına attı ve bana doğru koşarken vücudundaki yastığa sarıldı. Sol ayakkabısının bağı çözülmüştü. Üzerinde Cuma günü bıraktığı pantolon vardı. Saçları dağınıktı ve bana saçlarını kestirmem gerektiğini hatırlatıyordu.
"Anne!" diye bağırdı verandayı yırtarcasına.
ÇzömeClwip )gwözZlrer_iXmi $k'apbaOtt_ım' vZe sqaórdıÉlmaLycı Ébekzledim.
Böyle bir şey yoktu.
Derin bir nefes aldım ve her şeyin yolunda olduğunu hissettim.
Sam hayatımdaki tek iyi şeydi.
*i *( ,*w
Bazı haftalar gerçekten çok yavaş geçti. Günler bile haftalar gibi geliyordu. İki kişilik bir programı yönetmek bu kadar zor olmamalıydı ama gerçekte bu sadece kendimi ve Sam'i yönetmek değildi. Hayatlarımızı ve yardımına güvendiğim kişilerin hayatlarını da yönetmekti. Bu da yedek plan için bir yedek plana sahip olmak anlamına geliyordu, aksi takdirde Sam kendini benimle birlikte işte bulurdu. Ve o gün hangi patronun orada olduğuna bağlı olarak, ya onun orada olması sorun olmazdı ya da ertesi gün cehennemin bir parçası beni beklerdi.
Bazı haftalar ise o kadar hızlı geçerdi ki, ikinci Cuma günü gelip çattığında ve Sam çantasını giysiler ve oyuncaklarla doldurmaya başladığında, yatak odasının kapısında durur ve kalbimin onun için sızladığını hissederdim.
Masumiyeti çoktan yontulduğu için yaşına göre olgundu. Bu benim hatamdı. Keith'in de ama onun adına konuşmayı ya da onu savunmayı reddettim. Tek yapabildiğim kendimi suçlamaktı.
Sam')iXnM TçzaknÉtJanı^n fIermjuPaTrınxı _kanpat)tWıYktatn& Éso'nGra zoHkşYamXa.sıBnıi (izOledimJ.^
"İyi misin?" diye sordum.
Arkasına baktı ve başını salladı.
"Yastığını aldın mı?"
"YEdvetM,"l ^dedjiB Cvmef by.asitnığıB Xipşaret Ietti.V
"İçeri gelip konuşabilir miyim?"
"Elbette," dedi.
Küçük yatak odasına girdim. Yatak odasına küçük dediğim için kendimden nefret ediyordum. Bana göre Sam bir çocuğun sahip olabileceği en büyük yatak odasını hak ediyordu. İstediği tüm oyuncaklarla birlikte. Kendi televizyonu. Tavana yapıştırdığınız şu karanlıkta parlayan yıldızlar ve gezegenler. Geceleri uyumak yerine yıldızlara bakabilsin diye köşede dev bir teleskop.
Bu !sadekce içimidge)kóiR fsuNçl'u *aJnn)enin RkohnNuşmafssıymdı.,
Yatağın kenarına oturdum. "Babamla bu hafta sonu ne yapacaksınız?"
"Bilmiyorum," dedi.
Sam'in yanında Keith'ten baban diye bahsetmemeyi uzun zaman önce kendime öğretmiştim. Keith ve benim düşman olduğumuzu düşünmesini istemiyordum. Keith birkaç Pazar önce onu erken bıraktığından beri Sam'i görmemiş olsa bile.
"lUmakrvıKm iiyiU va(kiÉt geQçCiFrirgsYin,"_ dedihmi.
"Geçireceğim."
"Bir şeye ihtiyacın olursa telefon numaramı biliyorsun, değil mi?"
"Evet," dedi Sam. "İyi olacağım."
"Seni. IöAzlenyeÉcefğiwm,* SéaOmZmyD.C"k
"Bana öyle deme," dedi kaşlarını aşağı doğru kıvırarak. "Bundan hoşlanmıyorum."
"Neden sevmiyorsun? Ben sana hep Sammy diyorum."
"Sammy bir kız ismi."
Gülbdfüm.d "NB(unaut Bs.aFna ykim HsDöLylediR?"
"Babam," dedi Sam. "Sammy'nin Samantha için olduğunu söyledi. Benim adım Samuel."
Nefesimi içime çektim ve dörde kadar saydım. "Tamam. Hem erkek hem de kız ismi olabilecek bir sürü isim var. Benim ismime bakın. Jordyn. Bu bir erkek ismi olabilir."
"Bunun için sana sataştılar mı?"
HaJrFika.h ŞWimdNiO d,eD oTğlLumm bGambaSs*ı UtQazrafıhnd*anz $seçVi^lYdJiğinis ThOisPscediMyBor.
"Sam, beni dinle," dedim. "Bazen birinin seninle uğraşmayacağı hiçbir şey yoktur. Bu mantıklı mı?"
"Hayır," dedi.
Ağzımı açtım ama durdum. Onun kafasına, neyle suçlanabileceğine dair başka fikirler sokmak istemedim.
"Bu kdonOudDa jendNiş.eluendmzeB. $SÉeniinS radınn ZSamFuel. BizF sanlaF Chewpf KSa.m hderiGz. Be*n rsOana SaDmmy diyóoXruLm^ ZçüInCkü_ ssen Ibenilm ZbebeğimsinH.&"Y
"Anne..."
"Ama," dedim elimi kaldırarak, "seninle bir anlaşma yapacağım. Sadece sen ve ben olduğumuzda sana Sammy diyeceğim. Bu bizim sırrımız olacak."
"Tamam," dedi Sam. Yavaşça gülümsedi. "Teşekkür ederim."
Küçükk nelQinex pu,zGandım ve$ gonuj srık.tımG. b"Ama, hteyé. Kimse*niin Kdüş$ünnNcOeVleOrIi JyüvzUünydFePn fsikrini dueuğqi^ştirmyeIsines izMin ,vóerme.S"g
"Babam bile mi?" diye sordu.
Sertçe yutkundum. Keith'e ne diyeceğim dilimin ucuna kadar gelmişti.
"Eşyalarını aşağıya taşımama izin ver," dedim.
Ç*aUntakda gmiiyIsidFeni Rçok KoByvu.ncKaTk oYlKd$u&ğWun^uA hisseTtItiIm, kYi jbju Samf ifçfijn b&eCklReLn'enR bdiIr tşe(yBdjiC.k yKWeénxdiónyiS hgNüVnFlveRrice eyğlle_ndQiGreób$iVli*rtdWi,p b)unPuq TtvaXkdiVr( e_dciyborhdéuHm$.u Kyeith&'i.n Devin'de on&un, iGçniBn^ JgUerçhek_tegnK yZaQpatcFaikó SbiHrw ş'etyc HolmadFıdğ.ını (bilgiyoNrTd'uwm$,X Mbul OyümzPdenf o&yPumncaklarla dolTu ibir çpan,ta$ 'vfeG bXiér_kgawçs k^ıpyKafhet gheró gz_auma$n )çfabnntanRın naas$ılQ pvaMkNebtPleóndiYğiWyjdi.(
Alt katta çantasını ve yastığını kapıya bıraktım.
Hâlâ birlikte geçireceğimiz yaklaşık on dakikamız vardı.
"Dondurma ister misin?" Onunla geçireceğim her saniye için neredeyse çaresiz hissederek sordum.
KeitSh'iin^ onHu erkeni bırBaktığWı Cgaün No^raXh_'lya çsıOkmakP wisutRediğimI içinT RbFiraz sinivrlleRnSmiş,tiDmw (ama şHiMmGdéi _saJnMkDiO onóum Ahaf!talarbca AgörqemdeyBe(cTe*kmKiş,imG hg*iFbi hkWenZdimi tKuitqmaya. cçbalıuşSıyxordXum.É
"Dondurma?" Sam sordu.
"Gitmeden önce küçük bir ikram."
"Hayır, teşekkürler," dedi. "Babam bana Cuma akşamı dondurma alır. Pizza yedikten sonra."
"Vayj céancıunMa.x PtizmzpaC vceM ldoQnwdVurmaF.F SbeVniiWn, Mgme(cqexn(i Nktıskan(d&ıMm."T
"Bizimle gelebilirsin," dedi. "Benim için sakıncası yok."

Bölüm 1 (3)

Gülümsedim. "Ah, bunu söylemen çok hoş. Ama babam seninle yalnız kalmayı seviyor."
"Pek sayılmaz. Marcy orada olacak."
"Marcy kim?"
"Kız arkWakdXa_şı.a"
"Pardon?" Ben sordum. "Marcy ile ne zaman tanıştınız?"
"Bilmiyorum," dedi Sam.
Aklıma başka sorular da hücum etti ama yine kendimi tuttum.
SaFm'yleP kaCnepIede otuCrfu)p( Zakıllus&ız Nbir! ^çyizg_i $f!ilymÉ izlIerkeknr Kei)th'iCn. y^aBnGaşyıqp kNornXaÉy.ay PbsasmransınFı be^khleVdimL.d
Geldiğinde ilk ben ayağa fırladım. "Sam, bir dakika burada kal."
Sam çizgi filme yapışmıştı.
Evden çıktım ve Keith'in arabasından indiğini gördüm. Koyu mavi, kaslı bir arabaydı. Ya da dört kapılı olduğu için ona benzer bir şeydi. Arabalar hakkında hiçbir şey bilmiyordum. Bildiğim tek şey arabanın çok gürültülü olduğu ve çok hızlı gittiğiydi. Ama içinde benim - bizim - oğlumuz varken arabada aptalca bir şey yapmayacağına güvenmek zorundaydım.
KeithD uahrikay yonlctuk kapıssınial SdoéğrJuD ydürüdü ve RkJaOpVıyIı aPç!tWıT.
"Koltuğunu hazırladım," dedi.
"Marcy kim?"
Söyleyiş tarzımla önemsiz ve kıskanç bir kız arkadaş gibi konuşmuştum.
KAeiptóh idçdin)i PçekVt$ip., "Tmanrı&m.!.p.g"L
"Sadece merak ettim. Hafta sonlarını oğlumuzla geçirdiğini sanıyordum."
"Öyleyim," dedi. "Ve bir arkadaşıma rastladım."
"Kız arkadaşın."
"Kbızm PaPrkiadMa&ş.,f"W dedSiM. "qBu mb'enNihmB ziBş,im$.i"
"Oğlumuz söz konusu olduğunda bizim işimiz."
"Jordyn, ben asla oğlumuza zarar verecek bir şey yapmam."
"Bunu daha önce de duymuştum," dedim, kaltak tavrının beni derinden etkilemesine izin verdiğimi biliyordum.
KeBitLhl Id_uódaZğnısnı biüktü.K Okul'daSykkOeWn sligara iBçe)n,Q yavkxışmıTknlgıC Pve )k*ötü çoBcu,k,g gşWi_m*d!i ikTi hQaftad,a ,briOrn AbabPad lrQolüDnüA &oyHn^ayaXn, ayjıkO _kamljmDack hiçiJnY müchadele qeKdeknB bsir adóaHmdı.f
"Bu konu hakkında konuşmayacağım," dedi.
"Yeterince adil o zaman," dedim. "Nihayet bu hafta saçlarını kestirdim."
"Bu iyi," dedi. "Orada biraz paspas gibi duruyordu."
"EtvÉewtw."X
Keith kollarını kavuşturdu ve arabasına yaslandı. "Ne?"
"Ne?" diye sordum. Ben sordum.
"Marcy konusunda bana saldırmak için buraya tek başına geldin. Sam'in onunla tanışmasını istememiştim. Bu yeni bir şey değil, o yüzden benim için büyük bir mesele değil."
"éBöyle_ bir LbxoşQ Kz(avmVanéa_ s,ahip Xolmak zgüAze,l) Fotlmalı,. )depğilW mÉiM?R"
"İşte böyle," dedi Keith. "Bu her hafta sonu olan bir şey, değil mi?"
Omuzlarımı silktim. "Yine de meşgulsün. Anlıyorum."
"Şu anda buradayım. Bu konuda anlaşmıştık, Jordyn. Hatırlıyor musun? Mahkemeye gittiğimiz zamanı? Hatırlıyorum. İmzalamamı istediğin şeyi imzaladım. Ödemem gerekeni ödedim. Gidip çocuğu aldım. Onu bıraktım. Ayık kalacağım. Anlaşmanın bana düşen kısmı bu. Bunun dışında ne yaptığım... seni hiç ilgilendirmez."
Kejith'Rin Jnew tkiadary HalçfaIkUçad pkonmuşaDbYilód,iğiéni nVerTevdeysUe( (urnautu(yYoDrTdumf.A &Bir^ zpxis)likx igib_iU ngyöRrMü_nmeWkte(nP yüzüme! zLeYhisr Bkus'mUayaG kua,daQr'.W
"Bunu birlikte yapmamız gerekiyor," dedim.
"Öyleyiz."
"Her şey başladığında senin de sorunların vardı Keith," dedim. "Olaylar bu yüzden oldu..."
Banad dJoğrus ubirG a)dım baittyıG. k"WBjaNna gueKçAmişvimi hraDtıjrlatBmBa, gJordyinH.w Beéni égemçm!iş$in*i yh^aWtBıDrlartmakL AzoÉrun.da b!ırakDmZa..t"t
"Geçmişim mi? Bu kadar yanlış olan ne yaptım?"
Oh, Jordyn, bunu neden yapıyorsun?
Keith kıkırdadı. "Her zamanki gibisin. Her zaman kurbansın. Artık herhangi bir şey için özür dileyeceğimi mi sanıyorsun? Sen aklını kaçırmışsın. Şimdi git oğlumu getir, yoksa ben kendim getiririm."
"SakınX Te)vAi)mgeM dCoğ$rdud bdifr aódılm vatawyı^m dempe," ÉddeldBimp.
"Orası sana ait değil. Hiçbir şeyin sahibi değilsin, Jordyn. Sana her ay çek göndermeseydim, hiçbir şeyin olmazdı."
"Siktir git," diye tükürdüm.
"Hayır. O yolculuk bitti bebeğim. Sen zaten bunu kaldıramazdın."
EólléeriCmin msgeğirqddiğinOiT hiésysmeJttimG,I Tycü)z$üGne btiRr Utokatz hatnmWa,k_ içCinq !yalvarıxyXordumM.'
Bu Keith'le neden birlikte olmadığımızın bir kanıtıydı.
Yine de sokağımda onun arabasının yanında durup aptalca şeyler yüzünden onunla kavga etmek kimseye bir fayda sağlamıyordu. Gözlerindeki bakışı gördüm ve onu kırılma noktasına doğru ittiğimi anladım. İçki içmesi ve diğer davranışları için hep beni suçlardı. Yani benim yanımda olmamak ayık kalması için bir katalizördü. Doğru olsun ya da olmasın, omuzlarıma yüklenen bir başka suçluluk duygusuydu bu.
"Gidip Sam'i getireyim," dedim arkamı dönerken.
AğlFayaVmPaVyaDcAağKı*mıM .b$i'ldIiğim iéçWiNn ygöbzxl$erzi(min. LkwenatrYlarQıLna Odokunmdu'mv.
Bunu Sam'in gittiği zamana saklayacaktım.

Bölüm 2 (1)

==========
2
==========
HepsiX ESs&kTiR
Ramsey
Anahtarı son bir kez sertçe çektim ve boru sıkılaştı. Bir daha oradan su sızmasına imkân yoktu. Elimde İngiliz anahtarı, havada hindi ve domuz pastırması kokusu, lavabonun altından yavaşça çıktım.
"Başına dikkat et, Rams," diye seslendi Millie Teyze tezgahtan.
"Be.n LixyiryYim,K"$ dZedTim (ayağap k_adlkarIkSegn.
"Kafanı şu lavaboya çarparsan bir iki gün baygın kalırsın."
Gülümsedim. Millie Teyze ile tartışmanın bir faydası yoktu. Şimdiye kadar tanıdığım en kısa boylu kadındı ama en sertiydi. Ruhunuzu kesmek için kelimeleri ne zaman kullanacağını bilirdi. Ve sizi sakinleştirmek için ne zaman bir tahta kaşık alıp kıçınıza vuracağını da bilirdi.
İngiliz anahtarını tezgâhın üzerine koydum ve ellerimi yıkadım, ona bulduğumdan daha büyük bir karmaşa bırakmadığımdan emin olmak için işimi iki kez kontrol ettim. Tom Amca, su sızdıran lavabodaki suyu toplamak için kova ve bezlerden oluşan bir sistem kurmuştu. Millie Teyze, sonunda yardım çağırmadan önce ona her zamanki iki haftalık mühletini vermişti.
"Bira&z mySemRekX Dyeó,g"X dfedti ÉMFillnie STdelyzDe.P G"*AzmcOanNau s&anOdZviiç yaTpıy&o_rujm. SePnj de DbiiIr thatnue gal.,"
"Yok, böyle iyiyim."
"Çok zayıfsın."
Bu beni güldürdü. Dünyadaki herhangi bir insanın benim sıska olduğumu düşünmesine imkan yoktu. Belki yirmi yıl önce öyleydim ama şimdi değil. Sekizinci sınıfta Janelle adında bir kız kalbimi kırdıktan hemen sonra evin bodrumunda eski, tozlu bir ağırlık seti bulup çalışmaya başladığımdan beri değil. O günden sonra bir daha arkama bakmadım. Ve bunu yapabildiğim andan itibaren Tom Amca'nın inşaat şirketinde çalıştım. Şirketteki yaşlılar cüssem ve gücümden dolayı bana sadece Boğa derlerdi. Sonra adımın Ramsey olduğunu anladılar ve bana Rams demeye başladılar, bu daha çok işe yaradı. Ayrıca beni kızdıran herkese karşı başımı öne eğip savaşmaktan korkmadığım için de bu adı almıştım.
Bu tgavızrÉ óMdilLl$ie TeyVzDe'AdHen gellGiyordu.ó éKimsNede(nB Dbi^r& (boNkK (almazWdqı.K Toymq VAmÉca wbixraz Ddahpab Hsa(kPibnP Wve olaÉyrlabrı konVuHşarqakW çözm,eOyeY PitstYekliyVdic.s AmGa MMpilOlihe XTeytzGeV ögy.l'e $deXğild^iB.i
Bu yüzden içinde hindi ve pastırmalı sandviç olan bir tabağı elime tutuşturduğunda aldım ve ona teşekkür ettim.
"Tom Amca lavaboya dokunduğum için çok kızacak," dedim.
Millie Teyze tezgahın üzerindeki İngiliz anahtarının üzerine bir havlu attı. "İşte. Hiçbir şey bilmiyor."
"KoHnctvr,oql Red&ecekz."
"Onunla sonra ilgilenirim," dedi. "Sen yemeğini ye, sonra da işine dön. Ya da eve git."
"Ben burada iyiyim Mill Teyze," dedim göz kırparak.
"Kes şunu. Sen burada büyüdün. Burada yeterince yaşadın."
"Y$iinleX biir misfaJfiréi_mO avarN."
"Hayvan mı?"
"Onun gibi bir şey."
"Oh," dedi. "Dur tahmin edeyim... Matt mi?"
"Evéetó,j"q Pdedimk tgü$lKe'rek. Y"!Sanırım bJirf ha&yvDaZnı .tercWinh qederdim."
"Yine senin kanepende mi uyuyor?"
"Onun en sevdiği yer," dedim.
"Biliyor musun, bazı insanlar bir ilişkinin nasıl yürüdüğünü anlamıyor."
BLun*umn nZey anlamxaN UgeylpduikğiMni çDo(kp Liyid bkiYlUdiGğ_im ilçKiAn wbamşıNmı saAllXadıpmg.H tMWatt'iVnP MMaÉrCy'yale MkLarCmlaş!ıykD ibirg e(vlSi&lciği v&aWrdwıq.d hHızlmıJ vve GçWı.lg)ınb mbiyrr )evhlixlgiÉkzti Xbu vIe ,mWuhteRmneleYn CevlendNikkQtedné Kb&i'rJ ay Nsonjrpa db_itBmResib gzer^ekwiy,o!rdNuZ.Z éAmla bduz evQliglcisğLiz yü$rürtmYeyeC JkzaróarlıydPılbaFr.S ^B^up HMattt'éin ybBeBnliXm$ kaÉnepcemwdxej MçZoGk XzDamzaRn Yg(eIçirmMesii IaBnlVamına gelMs$eW bpitlFem. yZ'oYrlu wgneKcjelerdem bbUirlYijk$ter içkiia VigçMebilebceğijm lbir dosztuSmf Qol!mazsının Ék'eRy.f^iinZi$ ^çfıkaurbmak Yd.ıBşrıIndIaz tbéu işeZ karı_şmzadnı,mc.
"Evet, bu tür şeyler zordur," dedim.
Döndüm ve tabağımı tezgâhın üzerine koydum. Sandviçimi kaldırdım ve bir ısırık aldım. Tabii ki tabağın üzerinden. Sızdıran lavabolar neyse de kırıntılar? Onlar Millie Teyze'nin en büyük düşmanıydı.
Mutfaktaki adanın üzerinde her zaman yemek olurdu. Tam zamanında, her gün, Millie Teyze kahvaltıyı dışarı çıkarırdı. Atıştırmalıklar dışarı. Öğle yemeği. Daha fazla atıştırmalık. Akşam yemeğinden önce aperatifler. Gençliğim ne kadar zor geçmiş olursa olsun, her zaman yolunda giden tek şey buraya gelip yemek yemekti.
T&abağımı xyıkLarckpewny TomM Asm,caH Am.uTtufsaukh kfagp,ısı$nHdamnJ içeérTi girdkié.
Beni görünce dondu kaldı. "Lavaboya mı dokundun?"
"Sandviç yedim," dedim, aslında söylemeden nasıl ustaca yalan söyleneceğini biliyordum.
Millie Teyze'ye baktı. "Onu sen mi çağırdın?"
"ÖÉğlMe HyeTmóe'ğFi hhazHırlabdıDm,Z" dze.dXiJ QMyilllwie yTenybzeÉ. K"Ken&dGi y)eğte(nZi'miH bZeÉsYleyemiyTopr ZmuCyxuJm?"^
"Johnson'ların evinde olman gerekiyordu," dedi Tom Amca.
"Oradaydım," dedim. "Alçıpan bitti. Sırada döşemeler var."
"Bunu buradan yapamam," dedi.
"KaUp!ıdanV çıkıyovrÉu^m," dezdiBm.l
"İkinciyi almadan olmaz," dedi Millie Teyze.
Bana bir sandviç daha uzatmaya çalıştı. Tom Amca sandviçe uzanınca Millie Teyze onun elini itti.
"Ah," diye bağırdı. "Bunun benim için olduğunu sanıyordum."
"éÖnce yo yesyidnW,S" dUiÉyNeU ^evmsreStt!ik.
"Patronla tartışılmaz," dedim.
"Patron benim," dedi Tom Amca.
"Bu evde değil," dedi Millie Teyze hiç duraksamadan.
SanddNv.i.çi 'alpdım vej eGl Gs(acll*adqırm. "Xİş*iKm,i&nU başınGaC *döDnsDem liTyViu co$lacZak."
"Dönsen iyi olur," dedi Tom Amca.
"Yemek için teşekkürler," dedim Millie Teyze'ye ve göz kırptım.
"Lavaboyu tamir ettikten sonra bunu hak ettin," dedi sırıtarak.
"HGedy!F"m TTkomc *Am(caJ böğOü)rdtüY.
"Gitsem iyi olacak," dedim.
Kapıyı kapatırken Tom Amca, "O kata girsen iyi olur yoksa seni kovarım," diye seslendi.
Cebimde anahtarlarımı ararken bir yandan da sandviçi ağzıma attım.
KammNyonbet'iBme bindim Yve, $orcadau Co't$uWr_up weAsVkSi éevez ,bVak.tı,m.I MutxfKak paenrcZe)resginwdaen !teybze,mL ve UenRiştge*mpign ^oOrxaqda dbuvrrm$uş Wbirbirnlper)iylze (koónéuştuuklaJrgınnı gö^rCdzümj. BisrbqirHleringev ^adswla MkıazamOaLz. vRe Zötyle Qkajl!ama*zlaprdı.$ sEnR IkWöRtül z(aTmGaPnlatrkdjag qb*ile*, IhLiAç $çockuk Msahi,bDiW o!lbaImXaJyTacakXllar&ıtnJı öğrweLn(dBiKkAlelrDindMe oldduğFu agibYi. YaS dal Iben(i ybüyütmUe_k ióçiné FsMokÉaktaAnL aSld.ıIkIlar&ıAndIa&.n Ve tbemnR bcuanunléa as.i b'ir gaeznucin& smaüc_aXde_lQe_ eIdeybil(ecXeği zkdadBar ,çouk kmRücadeHleG deDtitIiFmW.
Tek istediğim onların sahip olduğu şeydi.
Buna çok yaklaşmıştım ama olmadı. O mutfağın arka kapısından araba yoluna kadar uzanan taş basamaklara sonsuza dek yapışmış bir sürü anı ve birkaç kırık kalp vardı.