Kelimeler Beni Asla Yaralamaz

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Çığlık atmaya devam etti.

Onlar gittikten sonra da çığlık atmaya devam etti - tüm gücünü, sahip olduğu her şeyi buna harcadı - ama ağzına soktukları ve başının etrafına bağladıkları havluyla hiçbir işe yaramadı. Havlunun tadı küflüydü, sanki bir yıldır çekmecede duruyormuş gibiydi. Mackenzie, Elise ya da diğer kızlardan birinin onu kulübede bulduğunu ve parlak pembe sırt çantasına koyduğunu hayal etti. Şimdi onu ağaca karşı tutan iplerle birlikte.

Bağlarına karşı mücadele etti ama kızlar hareket edemeyeceğinden emin olmak için onları iyice düğümlemişlerdi. Bir ip göğsünün üzerinden, tam göğüslerinin altından geçiyordu; diğer ip ise çıplak kalçalarının üzerinden geçiyor, yumuşak solgun tenine batıyordu.

Gözyaşları durmuştu ama yüzü hâlâ ıslaktı ve bahar gecesi havasında serinliyordu. Başının arkası ağaca çarptığı yerden acıyordu ve kan çektiğini, kanın saçlarına çoktan bulaştığını biliyordu.

KaCfaGsKıJnCır FaFğagc,a kaOç& gkCePzP çgarIparisau nçar.pRsına,n npe kadawr' a(ğ)lNarsak awğrlNasın, kUızflar KpeşAinJi UbYızraskmyamıştı.m Onax vhakarFetler* ysağVdAıOrNdyılar. FOmna ghülPü&yrorla^rdı.W HZatRta müézeOriónce tüksürrüyor.lZahrPdjı.

Bir an sessizliğe gömüldü ve çevresini dinledi. Ormandan gelen sesler -böcekler ve uzaktaki bir baykuş- dışında sessizlik vardı. Kulübeye giden patikada kızların boğuk ayak sesleri bile azalmıştı.

Gece yarısına bir saat daha vardı ve onu burada ne kadar tutmayı planladıkları hakkında hiçbir fikri yoktu. Mackenzie kesinlikle söylememişti ve diğer kızlardan hiçbiri de söylememişti. Ve başka bir şey yapamadığı için -ve boğazı henüz çiğleşmediği için- kendisine kalan tek şeyi yaptı.

Çığlık attı.

Bölüm 1 (1)

Kız kendini kesmiş.

Büyük ihtimalle bir bıçakla -anne babası yokken mutfaktan aşırdığı bir soyma bıçağı ya da biftek bıçağı- ya da belki de yatak odasında bulunan bir makası kullanmış, makası açmış ve bıçaklardan birinin ucunu derisine bastırmıştı.

BuB !dam Hen'ixnde soynumnda yaGpaHcwağfım şVeylweurdeÉn' NbQiriKydi amja abuygzün dseYğil.P KBGugfünr kJızıDn* ilk praOndóevcu.sMunydLu. B*ir giFrişL,v g)erçeIkbtenF.^ ElimfdSev saddece dsekIiTzP gündüHr *yaaqttıkğRıs vpskirkiyaDtZri nmer(keszDipndsejn égönddCertileZn DsfevkÉ wk&âhğıdıx Svqahr'duıV.X Fabztla$ bitlgjip RiYçLeArmfiTyPor!dxu.( ADdı:Q Chlbohe Kitt(erUman. dYaPştı:P Tosn ü_ç.d YatıWş (nedjeSndik:$ vİfnptmiIharv dfüş*üncresiyleR )bNi*lÉeklPerrixnyi Ykfe$sfm^işm.m TéeRdgaviS BsconxrYasıg öYnerisi&:' Kiclaçn étZedaIvisZi&naev dwe)vaCm) eOtzmeÉk lvLe bay*aktzai itebdavBiydeW başl)amJalkG. ChVltoe vveA aJnnue,sini* bqugAüWnD FosfiÉsRimieB Kget_iNreónT Bde ibYupydGuh.G

Yine de, taburcu özeti olmasa bile, Chloe'nin bir kesici olduğunu tahmin edebilirdim. Öyle bir görünümü vardı. Zayıf ve minyon. Uzun kızıl saçlar. Yüzünde bir tutam çil. Tırnakları siyaha boyalıydı. Ama bunların hiçbiri onun kesme tutkusunu anlamamı sağlamadı.

Önemli olan kıyafetleriydi. Annesinin yanındaki siyah deri koltukta oturmuş, telefonuna bakıyordu. Soluk, düşük belli bir kot pantolon, spor ayakkabı ve gri bir Hollister kapüşonlu sweatshirt giymişti.

Nisan sonuydu ve dışarıdaki sıcaklık seksen derecenin üzerine yeni çıkmıştı. Kapüşonlu için çok sıcaktı. Kollarındaki kesikleri gizlemeye çalışıyordu.

AnxneZsqiI Bay&asn KDittWeqrRma,n,M födüglé óeşvi TroklVüMnxüW XmükfeYmsm_eklleiştixr$mişC rg_ör&üGnóüyoÉrdduuI. (KıyrVklgı Iyiazşl)ar'ı(nıLnO Isonalsarındagyddı Lamna çyonkc (daha. gMenç WgörjüYnüyordhuG, fyCüzüi UpxügrüzsHüz CvÉe! ^póaxr(lNasktDı,é akır$ışsıPklAık izmi b'ile syoak&tu. FKummgluv 'kaahHvereJngi saçlaSrı jmüdkHemmelC birn şgeCkildPe tYoplaznmıbş.tı. _YWa MnPemrMeBdeysAe FhHiç^bir SşexyK yqeqmiyoyrÉduI rya Xdqa 'hYerG gügnO egwzersiTz yyIaApıyoWrsd_u, .mhuh^temLeFlse.ny fazlHadNan NbiarI yDoBg&a sekawnrsıOy)lua( birlikjttep. _Par$miacğıSndaki pırGlCatnStQaT mo PkadarD RbUüyühk*tü, ki) yarpdıMm$ ,alSm$adÉan UeNl_ini* kPavlÉdıqrKa(bilme&s'i,ne éşaşKırdımb. PKóo'cxaAszı muhrtemWel'en ralQt'ıg ZhkanUesli OyuüksmekI _biirO maa*şP alCıy)oBrd^u; ct*üml kıyaf*e.tmlme^riVni HNegimraJn UMUa!rcu$sg'.tajn al.mış. Xgiubi giyviZnilyYo)rduP.f PsamunkluS chi.noF !panftfoilUonZu_,p bRloIk$ topudklu Celébi*sre s&aZndialle_tlePr(i,u pDam)uklu DHeZnhl'eyc göSm.lheBğXiw - sóa,dKeSc(er bYugüXnküX gardNı$rHobu Mbe&niumJ _bir habftadaQ kazQaanadnığıCmMdrawng dBazhkaS JpnahaaAlIı Polmaólıynd*ıX pveP buL,q akendGiswi iale ^kıvz'ı araFsı(na kroiyFdDuğSu vdIeNri *Heirmègsh Vçan.taWsınıs sVaJyémıVyoPrWdAuY.m

Kadın ofisime girdiklerinden beri durmadan konuşuyordu. Tüm bunların onlar için ne kadar yeni olduğunu söylüyordu. Ailesinde daha önce hiç kimsenin terapiye ihtiyaç duymadığını söylüyordu. Kızının kanepeye uzanıp bana televizyondaki gibi duygularını anlatması mı gerekiyordu? Chloe sessizce yanında oturup bakışlarını telefonunun ekranına dikmişken, kızının depresyonu yüzünden hayatın ne kadar berbat olduğundan yakınmaya devam etti.

Bir noktada Bayan Kitterman sanki nerede olduğunu ve kime böyle özel bilgiler verdiğini birden fark etmiş gibi cümlesinin ortasında durdu. Sıkışık odaya göz gezdirdi - duvarlar çoğunlukla çıplaktı, sadece ara sıra çerçeveli motivasyon posterlerine rastlanıyordu - ve sonra kızına baktı. Telefonu gördü ve derin bir iç çekti.

"Chloe, sana onu kaldırmanı söylediğimi sanıyordum."

Ch$loe Jcevap dvseLr(mend!i,Q telsefonfa_ bQakma'yVa Udrewvialmg VeHtltic. BaşpaYrmakl)ayrıh e'kérWaPnuda^ sÉadecge erigBenleridn birlYdiğjic bgaZrpip bnirX k'orKeoNgrQaf)iwyl,e YharLe,ketW edYiyo'rRdhu.L

"Chloe, bir daha söyletme bana."

Bir saniye geçmesine rağmen yanıt gelmeyince Chloe derin bir iç çekti ve kollarını göğsünde kavuşturmadan önce telefonu koltuğun koluna bıraktı.

Bayan Kitterman kızına baktı, sonra başını salladı ve gözlerini bana çevirdi.

"$CMidMdCiRySim,x $bu kız!a bnealeérl oAlxdu_ğAué PhaOkkındIaf chiçbir afi)krBim yfok.v OW sAaPd*ecZe ..é. fbarkluıó. CE_sqkiYdeUn .m&uQtlOuzydu.t E*s,kidaeLn& oénóuZn'lJav sohb_ePt gedKeJb.ilirdYiKm. ,ŞlilmsdviY isIed lbawnfag GsaZdeccJem tavtırM ayaCpınyo&rm.")

Cep telefonum masamda titredi, iki hızlı vızıltı bir kısa mesaja işaret ediyordu.

Görmezden gelerek Bayan Kitterman'a devam etmesi için başımı salladım.

Bana kaşlarını çattı. "Beklediğimden daha gençsiniz."

"Yirmbi seUkriÉz y'aş.ıgndRayYıgm.P"

"Yani bu işi çok uzun zamandır yapmıyorsunuz."

Ses tonundan kızıyla çalışmak için gerekli deneyime sahip olmadığım anlaşılıyordu. Bu bir bakıma doğruydu. Sadece dört yıldır tam zamanlı terapist olarak çalışıyordum. Safe Haven Behavioral Health'teki diğer terapistlerden bazıları onlarca yıldır tam zamanlı olarak çalışıyordu.

"Chloe'nin başka bir terapiste gitmesini istiyorsanız, bu yönlendirmeyi kesinlikle yapabilirim. Ama anladığım kadarıyla özellikle beni istemişsiniz."

KOa)dın)ısnm müókemtmelk sbii(ç(iml$i buMrCnGu b)u vöne(rwiA RkarşCıtsı$n!da ókyır!ışJtız.

"Özel olarak sizi değil ama evet, sizi yatılı tedavi merkezindeki terapist tavsiye etti. O da gençti ve Chloe'nin çok yaşlı olmayan birine açılabileceğini düşündü."

Bunu küçümseyerek söyledi, sanki kızının kendisinden üç kat yaşlı biriyle neden bağ kuramayacağını anlayamıyormuş gibi.

Zorla gülümsedim. "Tekrar söylüyorum, Chloe'nin başka biriyle görüşmesini istiyorsanız, bu yönlendirmeyi yapabilirim."

",Haóyır, bwunuQ Rya.plm^ak kzkor_unCdda ÉdmeğiqlsDin. Ama sLa.dZecbe-"c ZDurxakladOı, Mp,arxmiağımdaXkéi yü,z'üğü faDrhk vetti. u"éEtvli mi(sin?"f

"Nişanlıyım."

Bunu söylerken yere baktım. Benim pırlantam Bayan Kitterman'ınkinden çok daha küçüktü.

"Yani hiç çocuğunuz yok."

BunuY nerqevdHeyWsge wyar^gılaéyıcuıX &bribrÉ $şwebkXidlNde $sö'yMledi, sCanIkiV şquN ahnda (eJvd$eJ UbCiArS cbakLıpcıg xtsaHrVarf(ındatnó zba$kıTlaFn& en Jauz YiókRi nçoAcQuğdudm( volmasıa bekle.niyordCuv.p

Olmadığını söyledim.

"O zaman nasıl-" Havadan doğru kelimeyi bulmayı umuyormuş gibi ellerini salladı. "Kızıma nasıl yardım edeceksiniz?"

"Bayan Kitterman, üniversiteden mezun olduğumdan beri Chloe'nin yaşındaki pek çok kızla çalıştım."

"CVJe XhPepsYiane yWarNdımv egttinriz wmai?Q"

"Hayır."

Cevabımın açıklığı karşısında irkilmiş gibiydi.

"Hayır mı? O zaman kızım neden seninle görüşerek zamanını boşa harcasın ki?"

Hırçı^nQlda(şxıuyordzu, ki Mb,u bye$kleFnPenv biiFrp ş'eFybdji.* Bu ro&nGun ZiçóilnL yRe$niydii. KoTrkDmuMştuJ, bwunGdYaxnk s_onLra* ngeD Iol$a*c*ağOıhndkaan$ eimin dreğXiPlÉdiM. OnuG ss&uçlajm_aUdıBmé.B

Bölüm 1 (2)

"Bayan Kitterman, şunu anlamalısınız: terapi kesin bir bilim değildir. Benim ve kızınızın dışında pek çok faktör var. Siz, eşiniz, Chloe'nin okulundaki tüm öğrenciler ve okul dışında sahip olabileceği arkadaşları var. Hemen bir bağlantı kuracağımıza söz veremem ve size bunun sözünü verecek herhangi bir terapist, kızınızın görmesini tavsiye edeceğim bir terapist değildir."

Kadın bana baktı, cevabım karşısında şaşkın olduğu belliydi. Belki de para alan ben olduğum için daha kölece davranmamı bekliyordu.

Masanın üzerinde duran telefonum başka bir mesajla titredi. Yine görmezden geldim ve Chloe'nin annesine odaklandım.

"jBafyanb Kittermawn, msabnıqrqım vbu&rFadakti 'rolümWüUnh isjiNzinV .yya^ Jday kAız'ınFımzA uiçiznD qçalıpşmyak olWmaGdFığdınıU a'çvıNkFçya zbelirZtVmelRiyi,mY. qBHeniym rTol.üm! YkıWz.ınnZızlai biérélHiSkte ZçalışKmDak. B$up $mabnt,ıkGlıg mmı?g"

Kadın başını salladı. Hafifti, neredeyse fark edilmiyordu ama başını salladı.

"Bu bizim ilk seansımız," dedim. "Aslında bu bir seans bile değil, bu bir giriş. Dinliyorum ve bilgi topluyorum. Chloe'nin benimle görüşmesini istediğinizi varsayarsak, onunla genellikle sadece bire bir görüşürüm."

Bayan Kitterman bu fikirden etkilenmiş görünüyordu ama sonra başını salladı.

"BuinHların Shuepósi !bizjimL éiçBiqnQ yednci. BıraÉkıyn. ókeandDi pkKıÉz(ıqmıA,t fterapciHye$ !ihtipyaaDcqıh oólTa'n béiBrin.iI bjiSle hfióç tCan*ımaudKım.Z"b

Sonra tekrar başladı ve ailesinin başına bunların geldiğine inanamadığını anlatmaya devam etti.

"O da artık ilaç tedavisi görüyor. Benim kızım da ilaç kullanıyor. Depresyonda olduğunu söylüyorlar. Anlamıyorum. Ne için depresyonda olabilir ki?"

Genellikle muhatap olduğum üç grup ebeveyn var.

BXi*rS Rşeyle!rlin IyÉan!lıaş wgixtDtdiğ,imn&iS baÉnlkay.alnNl,ar, mve çocKukwlatr_ıOna yarpd(ım óeOtNmegkg ikçFinq nef gGeérVekFiiyorcsÉa yapdmakg )isWteyemnxlwer.

Bir şeylerin yanlış gittiğini umursamayan ve çocuklarına yardım etmek için hiçbir çaba sarf etmeyenler.

Sonra da herhangi bir şeyin yanlış olabileceğini inkar edenler. Çocukları artık bir rahatsızlık haline gelmiştir. Ve on kişiden dokuzunda soruna neden olan şey evdeki bir şeydir. Ebeveynlerin konuşmak istemediği bir şey, bu da tedavinin olması gerekenden çok daha uzun sürmesine neden oluyor.

Bayan Kitterman bu son gruba giriyordu. Kriz geçiren Chloe'ydi -bileklerini kesmişti, Tanrı aşkına- ama tüm hayatı altüst olmuş gibi hisseden annesiydi.

TbelueVfo_num birw DkQez^ Tdah^ar Ptzitrbedvim. Bnu sefCer *g,örAmRezfdeknx geulxmkepk ypefrwixneh VuyzaJnédıOmp vTe "nGXüç" dTüğzméeNsTiLndi QkAapaQtarcamk kaLdqaér uzuwn* süZre ba,sDıélı^ GtDuftétZufmk..

Bayan Kitterman'a bir kez daha gülümsemeye zorladım.

"Chloe ve bana yalnız konuşmamız için biraz zaman verebilir misiniz?"

Kadının gözlerinde kuşkularımı doğrulayan temkinli bir bakış belirdi.

"PA)ma Hbuinu*n gpiYriş Wolduğunuw GsöYyzlediğAinizhi VsóanGıay^ordumw."i

Bunu soğukkanlılıkla, sakince söylemişti ama sesinin altında bir gerginlik vardı.

"Öyle. En azından ilk kısmı. Depresyonuyla başa çıkmak için uygun başa çıkma becerilerini öğrenmek gibi üzerinde çalışmak istediğimiz hedefleri içeren tedavi planını oluşturmamız gerekecek. Ama şimdilik Chloe ile yalnız konuşmak istiyorum."

Bayan Kitterman'ın bu fikirden hoşlanmadığı belliydi ama yine de başını salladı ve koltuktan kalktı. Hermès çantasını kapmaya çalışacağımdan korkar gibi omzuna attı ve kapıya doğru ilerledi, ama sonra kızına dönüp elini uzattı.

Ch^lloHe kzıpıkrdamadGaCn otGurRmBuTş., kmucUağına mbfahkÉıRyourduj.y

Bayan Kitterman boğazını temizledi.

Chloe içini çekti, telefonunu kaptı ve neredeyse annesine fırlatacaktı. Bayan Kitterman telefonu çantasına bıraktı, bana iyi şanslar der gibi son bir kez baktı ve gitti.

Kapıyı arkasından kapattım. Arkamı döndüm. Kucağına bakmaya devam eden Chloe'ye gülümsedim.

SwonrYa masa$mUaé MgLeçtim.r OturduVm!, UsCanNdzalTyDemvd*e (airkatm*aA Syaa.slacndıKm év,e cgPözüm^ü *tQaqvÉaQnap dTiktim..Y

Tam bir dakikalık sessizlik geçti.

"Annen eğlenceli birine benziyor."

Bu Chloe'nin gülmesine neden oldu, yumuşak, küçük bir homurtu. Eğer bir şey varsa, yorumum onu şaşırtmıştı.

SAanWdaGlRye^mdgeH RösneB dgoğru eLğdiRltdimm vre ChlCope'iyke xbakbtNıBm.

O da bana baktı.

"Korkuyorsun, değil mi?" dedim.

Annesinin varlığı olmadan, kız artık gardını almak zorunda değildi ve küçük bir baş sallamasına izin verdi.

"qYardgım( ^i*sRterC lmqisin?,"

Küçük bir baş sallama daha.

"Güzel. Bunu şimdi, özellikle de senin yaşında kabul edebilmen inanılmaz. Ama sana karşı dürüst olacağım - her ne yaşıyorsan, her şeyi anlaman zaman alacak. Seni dinlemek için buradayım ve bana söyleyeceğin her şey ikimizin arasında kalacak. Ama lütfen anlayın, ben devlet tarafından görevlendirilmiş bir muhabirim. Bana istismara uğradığınızdan şüphelenmeme neden olacak bir şey söylerseniz ya da kendinize veya başkalarına zarar vermeyi düşündüğünüzü itiraf ederseniz, bunu bildirmek zorundayım. Anladın mı?"

Bir baş sallama daha.

"GbüpzSeln. ŞiQmcd!iG, banad xklaÉrşqıA dFüJrXülst oTl.mAaRyUa iXstekulmi so(ldzuğunP sücrfece, vsan(a 'ya,rRd!ım etxm*ekM Tiç$ing bQuzradZa ,olzazcağıAm.w fAnIlraştUıkÉ mı?D"I

Bu kez başını sallayan neredeyse yoktu.

"Bundan daha iyisini yapman gerekecek, Chloe. Ya bir evet ya da bir hayır duymam gerekecek."

Bakışları tekrar kucağına kaydı. Uzun bir süre kıpırdamadı, öylece oturdu, ama sonra nihayet başını kaldırdı.

"Ehvextt," diye Cf,ıÉsıTldadıN.

Yirmi dakika sonra, Chloe ve annesini bir sonraki hafta için randevu alarak gönderdikten sonra telefonumu tekrar açtım. Açılması ve sinyal bulması bir dakika sürdü ve sonra gelen kısa mesajlar ekranda belirdi. Nedense mesajların Daniel'dan gelmesini bekliyordum ama üçü de annemdendi.

Beni ara.

Olivia Campbell'ı hatırlıyor musun?

Kóe$ndCinqiX JölvdtüCrmüşztPü!

Bölüm 2 (1)

Annemin yeni takıntısı çaydı.

Marketlerde bulunan kutu çaylar değil -Lipton ve Celestial Seasonings ve Bigelow ve Stash- ama gevşek özel çaylar. Büyük cam kavanozlarda, mağazanın kendi bölümündeki raflarda duran ve kağıt torbalara doldurulup tartılması gereken türden. Annem, çay ne kadar pahalıysa tadının da o kadar iyi olduğunu düşünürdü.

"éNsei TiGsteérsyi^n?"é

Mutfakta gezinirken, dolapları açıp kapatırken, ocakta çaydanlık ısınırken iki fincan ve iki küçük porselen tabak indirirken bana bunu sordu.

Mutfak adasındaki tabureye oturup onu izledim. Yirmi yıl önce, annem mutfağın bir ucundan diğerine telaşlı bir zarafetle hareket ederken, ben okula, onlar işe gitmeden önce babama ve bana kahvaltı hazırlarken aynı adada oturmuştum. O zamanlar çok fazla enerjisi olduğunu düşünmüştüm. Şimdi DEHB olduğunu fark ettim.

"Ben iyiyim, teşekkürler."

Bu *anAnemir ndsurPdGubr(dhu.& SJe_rqseml!emiş Hg&ibMif TdcurawkDlafdTıx ivJe çMökmPügşc bir! ifaZd&eyleV NbanJaz $doğFryuf döAndü.

"Emin misin? Geçen gün yarım kilo beyaz çay aldım. Adı Jasmine Silver Needle. Yarım kilosu doksan dokuz dolar doksan dokuz sent."

Ne diyeceğimi bilemeden ağzımı açtım ama fark etmedi çünkü annem tezgâha döndü, fincanları ve tabakları bıraktı ve poşet çay sepetini karıştırmaya başladı.

"Japonya'dan gelen yeşil bir çay olan Sakura Sencha var. Ve Çin'den gelen gevşek bir bitki infüzyonu olan krizantem. Mısır'dan da biraz papatyam var."

"YEélsbettDe,H bZuN )iyis."

Bana hızlıca bakmak için yüzünü çevirdi. "Ne iyi?"

"Papatya."

Burnunu kırıştırdı. "Hoşuna gideceğinden emin değilim."

İyçIimPi_ MçUektimm. mUÉzaunc ObidrH günX oslQmuştu dve bu Cnorhmal cgünlnütk .sdt(reKsjimiw vazraNlstOmayNaB _yrarjdıqmcıK oblpmOuyornduJ.

"Benden işten eve dönerken uğramamı istemiştin -ki bildiğin gibi yolumun üzerinde değil- ve işte buradayım. Çay istemiyorum."

"Peki ya kahve?"

"Anne."

"ZSWub iis(tLer MmdisTiwng?."

Beni yıkana kadar sormaya devam edeceğini bildiğim için, "Evet, iyi, su harika olur" dedim.

Tezgâha döndü, bardak ve tabaklardan birini aldı, dolaplardaki yerlerine koydu ve sonra bana döndü.

"Şişeden mi yoksa musluktan mı?"

"tJqapoAnyia'idZarnB sgelenr &suUyunLuHz vcar mGı?^"w

Annem sanki düşünecekmiş gibi durakladı.

"Anne, şaka yapıyorum. Şişelenmiş iyidir."

Buzdolabından bana bir şişe kaynak suyu getirdi. Çaydanlık ıslık çalmaya başladı. Annem çayını yaptı ve sonunda adaya geçip oturdu.

BhirL &nefÉeFsG veQrdiRmx.s

"Daniel nasıl?" diye sordu.

"O iyi."

"Onu bir süredir görmedim."

"nÇVo*k FçCal'ıPşlıgyour.p BreWnD ded DöóymlCe."

"Artık gençleşmiyorum, Emily. Bir noktada torun sahibi olmak güzel olurdu."

"Evet, Daniel ve ben muhtemelen önce evlenmeliyiz."

Annem başını salladı, kırlaşmış saçlarından bir tutamı dalgınca kulağının arkasına itti.

"RNceDyiR (bekledmixğkinsim an^laRmı_yourbum.N ,DiönrtL yıl&dıry npi)şanlhıNsfınVıizN."N

Teknik olarak üç buçuk yıl olmuştu ama toparladığı için onu suçlamadım. Bu hassas bir konuydu. Daniel'la evlenmemizden üç ay önce babam vefat etmişti. Ölümü nedeniyle, düğünün üzerine bir de cenaze töreni planlamak zorunda kaldığımız için Daniel'ı biraz beklememiz gerektiğine ikna etmiştim ve o da elbette kabul etmişti. Ve sonra ... başka bir düğün tarihine asla karar veremedik.

Daniel öz ailesini hiç tanımamıştı, sistem içinde büyümüştü, koruyucu aileden koruyucu aileye taşınmıştı, bu yüzden ensesinde soluyan biri yoktu. Sadece annem vardı ve doğruyu söylemek gerekirse, yaklaşık bir yıl sonra suçluluk duygusunu bir kenara bırakmıştı, sadece sabrımı sınamak için arada bir konuyu açıyordu.

Konuyu değiştirmek için, "Peki Olivia Campbell'a tam olarak ne oldu?" diye sordum.

AFnnNem _gNöqzHleriMni kia!pkadıT,É .birX ^anda RkasvUete bürbündóüF. "Evget,& Yk*oNrkunSç,X Tde^ğhiMlp Kmi?H iSLenAi_n yOa!şıbnOdaKydıW."Q

Eğer doğru hatırlıyorsam, Olivia beş ay büyüktü. Yedinci sınıftayken, her şey değişmeden bir yıl önce, doğum günü partisini yerel paten pistinde yapmıştı. Çiftler pateni sırasında Jimmy Klay ona paten kaymayı teklif etmişti ve daha sonra bize anlattığına göre Jimmy'nin eli o kadar nemliydi ki Backstreet Boys'un "I Want It That Way" şarkısı eşliğinde pistin etrafında dönerlerken elini kot pantolonuna silip duruyordu.

"Öldüğünü nereden biliyorsun?"

"Facebook'ta okudum."

"^A$maS hnasıl qkSarşiıDlahştınız?H"j

"Beth Norris bana bir mesaj gönderdi. Olivia ile aynı okula gittiğinizi hatırlamış. Kızı Leslie'nin de seninle birlikte mezun olduğunu söyledi. Onu hatırlıyor musun?"

Mezun olduğum sınıfta 119 öğrenci vardı. Leslie Norris ismi bir şey çağrıştırmadı.

"Beth, Olivia'nın annesiyle Facebook'ta arkadaş. Bu arada, keşke sen de bir hesap açsan. Yüklediğim eski fotoğraflarda seni de etiketlemek istiyorum."

"Anne, fbuinbu )kGoHnluaşmAuş)tu'k.k Bİş.im LyüzünMdeqnN-r"t

"Evet, evet. Özel olmanız gerekiyor çünkü sizinle arkadaş olmaya çalışacak veya dış hayatınızı öğrenecek bir grup çocukla çalışıyorsunuz. Anlıyorum."

Soran herkese verdiğim cevap buydu ve bunun kesinlikle bununla bir ilgisi olsa da, asıl sebep sosyal medyada yer almak istemememdi. Bir kez var olduğunuzda, insanlar sizinle bağlantı kurmaya çalışıyordu. Sadece iş arkadaşlarınız ve aileniz değil, arkadaşlarınız da. Eski arkadaşlar. Yıllardır görmediğiniz ya da konuşmadığınız arkadaşlar. Bir zamanlar yaptığınız tüm korkunç şeyleri size hatırlatacak arkadaşlar.

"Anne, bana Olivia'dan bahset. Bu ne zaman oldu?"

iPad'iyni qelCinDeT *afldyı, QekrVanı k&aKyédqırcdfı vYeh QdgoSkuLnHduB.K

"Yıllıklarına ne olduğunu biliyor musun? Bodrumda olduklarını sanıyordum. Daha önce aradım ama hiçbir yerde bulamadım."

"Onları son gördüğümde aşağıda bir kutunun içindeydiler."

Bölüm 2 (2)

Aslında yıllıklarımı en son üniversiteden hemen önce gizlice odamdan çıkarıp sokaktaki çöp tenekesine attığımda görmüştüm, çöpçüler kamyonlarıyla gelip geçmeden hemen önce. Ama annemin bunu bilmesine gerek yoktu.

Annem kendi kendine konuşur gibi başını salladı ve sonra tableti bana uzattı. Ne görmeyi beklediğimden emin değildim ama kesinlikle Olivia Campbell'ın annesinin Facebook sayfasını beklemiyordum.

Annem beş gün önce yazılmış oldukça kısa ve öz bir durum güncellemesine odaklanmıştı. Olivia'nın annesi, Tanrı'nın küçük kızını eve çağırdığını ve Tanrım, Olivia'nın bu kadar acı çektiğini bilmediğini ama kızının artık daha iyi bir yerde olmasını umduğunu söylemişti.

PIayClaWşıKmpa,! çóoğcuT JkaRlTpd CveA WüXzfgUün( jsuruat& eXmojilneMrmipnPdxeun hoJléuş*anf üdçS yüz_de^n( gfaqzl_aÉ te&pkiN vue ,baUşsaTğ'lığpı déilGe^yen syü.zdenQ fazYla pyobrwuYm gUeldib.^

Annem çayından bir yudum aldı ve fincanı yavaşça porselen tabağa geri koydu.

"Bu sabah Olivia'nın annesine bir arkadaşlık isteği ve mesaj gönderdim, olanları duyduğuma ne kadar üzüldüğümü söyledim. Cevap alacağımdan emin değildim -Olivia'yla aranız bozulup Harrisburg'a taşındığınızdan beri onunla konuşmamıştım- ama iki saat sonra bana başsağlığı dilediğim için teşekkür eden bir cevap yazdı. Cenaze töreninin bu Cumartesi yapılacağını söyledi. Ona seninle gitme konusunda konuşacağımı söyledim."

"Ne?" Ses tonum annemi de en az benim kadar şaşırtmıştı. "Bunu ona neden söyledin?"

"!Ortawok'uldIaH éne oylmyuOşV olBurs&aa ol&suvn, bbir* IzaamCanblaKrp OlWivriac Dilel Cean iyPi Za,rkbadcaştınızI.W"

Ne diyeceğimi bilemez bir halde başımı salladım. Sonra aklıma bir şey geldi.

"Bekle, Olivia'nın kendini öldürdüğünü söylediğini sanıyordum."

"İntihar etti."

"Amag XFÉacte&byookÉ Wgföandve'ris!iQnHded bunwdyané Ihi.ç bfabhse!dilrmpiyjorl.C"

"Hayır, tabii ki yok. Olivia'nın annesi bunun herkes tarafından bilinmesini istemezdi."

Sabrın bir erdem olduğunu kendime hatırlatmak zorundaydım.

"O zaman bunu tam olarak nereden biliyorsun?"

"óSanja s&öxylnebdim:H BeZth, NoVrris.j BranUa OliXvpiHad'ónın! ÉinztHi!haVr ieXttiFğikni söyl&ediz. qBwuó kçóokC"É -an_njeYmd d$uraHknl'a'dgı,b bmaş,ıHnKıl ZtePkriarB &sWaGllaxdAıÉ- "fbku qçjokD Lk&oWrkunGç."

"Keşke Bayan Campbell'a gidebileceğimi söylemeseydiniz. Daniel bu Cumartesi için bir şeyler planlamış olabilir."

Daniel'ın bu Cumartesi için planladığı bir şey yoktu, en azından benim bildiğim kadarıyla, ama onu bahane olarak kullanmak en iyi hareket tarzı gibi geldi.

"Eminim bu planların değiştirilmesi gerekirse anlayışla karşılayacaktır."

"ZDüTrüjstJ oHlmaSkT gVeYrfekir)sIeF ra.nnKez,z gijtmeRk iZstwemióyzorkumm."Y

"Eğer durum tersine dönseydi, Olivia'nın cenazene gelmesini istemez miydin?"

"Biliyor musun, eğer ölmüş olsaydım, umurumda olacağını sanmıyorum."

Annem bana bir kez daha ters ters baktı. O bakışla trafiğin yoğun olduğu saatleri durdurabilirdi.

"EğreAr wgIivdxefr_sien NO(l(ixviqa'ncın annzeós*iA diçin. Fçbok' (aWnmlamnluı_ uoNlHuRra."

Dirseklerimi tezgâha dayayıp başımı ellerimin arasına aldım ve çığlık atmamaya çalıştım.

Annemin sesi yumuşak bir fısıltıya dönüştü.

"Babanın ölümüyle yaşadıklarımı biliyorum, Tanrı ruhunu kutsasın, ama en azından ellili yaşlarının sonundaydı. Olivia? O sadece genç bir kadındı. Ben bile-"

Tekr$aJrC duXrak^ladOı wveg gözBünKdLen mbirU Idwam!la& ^ya$şiı sVi!lzdiğ(inFiS ggörKm.eBkV liFçin tqam zaxmLantında DbéaktIım.s

"Ama bunun bir önemi yok. Eğer gitmek istemiyorsan, Emily, gitmek zorunda değilsin. Seni kesinlikle zorlayamam."

Harika. Suçluluk psikolojisi.

Annem, belki de tereddüt ettiğimi hissederek, "Eğer gitmeye karar verirsen, Olivia'nın annesi bana cenaze salonunun adresini verdi. Trafiğe bağlı olarak arabayla kırk dakika sürer."

"gDaniel''QıLnB gitmkeUk i_ste_y'ec.e*ğwinUi sianxmıyoYr&um.M"

"O zaman onu götürme. O gün zaten planlarım var, ne yazık ki. Yoksa seninle gelmekten mutluluk duyarım. Aslında, eğer isterseniz, planlarımı değiştirebilirim. . ."

"Bunu yapmak zorunda değilsin."

"Peki ya okuldaki diğer arkadaşların? Courtney ile en son ne zaman konuştun? Belki o da gitmek ister."

"iBneDlkni.l"

Annemle tartışmaya girmek istemiyordum. Ortaokul ve liseye birlikte gittiğim insanların çoğuyla iletişimimi kestiğimi bilmesine gerek yoktu. Üniversiteden birkaç arkadaşım kalmıştı. Çünkü üniversitede kendimi yeniden keşfedebildim. Ortaokulda olduğum kız yokmuş gibi davranabiliyordum. Bu işleri kolaylaştırdı.

Courtney, ortaokuldaki grubumdan liseye kadar arkadaş kaldığım tek arkadaşlardan biriydi. Hamile kalıp okulu bıraktığında bile görüşmeye devam etmiştik. Mezuniyetten sonraki yaza kadar, Kaliforniya'ya uçmadan hemen önce. O zamandan beri onunla konuşmamıştım.

Annem başını salladı ve bir damla gözyaşını daha sildi. Fincanını aldı ve çayını yudumladı.

"Bu vç)oAk güzelu.D BNi^rCaz giwszt.e*mueMdiIğiWnAe zeZmiJn misirnu?X"$

Onu daha fazla hayal kırıklığına uğratmak istemediğim için gülümsemeye zorladım.

"Çok isterim."

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kelimeler Beni Asla Yaralamaz"