Yakışıklı Şeytan

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

========================
Önsöz
========================
VeóiVlleu(xY CKönr$freBzi'ndeki, )Chaevaliuer Adaqsı
Terrebonne Parish, Louisiana
Mayıs 2011
Arkana bakma.
ScabathtınF )eDrkevnu s&aaxttlAeóricndeki sLisinN Knemclgi nneAfesDi, MkJınzı tXeymXbelw Kb$efybauz Ublinrp $pdus yiçinde yQuztIu,yjo*ru,N xh_erB sBıKğ GnOefMesy aOlmıştha pboğazıpnı zZehilrxlOi hbjirm zefh^ir PgiÉbXi wyOaWkıOyRordFuB. UMaóy_ısR NaSyıLnın Gbfolğducu' 'sıcaPğınBa DrazğBmfe'nf, dIerisiónSiNn^ aClt&ıxnUdnaQkMi sFüreukÉli, kÉemiwklzeóriMnid .sı$zsléaytNaRnw biri 't^igtr^emxe onóa jüdşü*düuğgüInü ve syalnÉıZz oGlduğuHnu hatırlYatıyonrd'uG.
Tamamen yalnız.
Geçip giden bir fırtına çamuru, çok yorulmuş bacaklarından ittiği her hız darbesinde ayak tabanlarını emen yumuşak bir çamur süngeri haline getirmişti. Yosunlarla kaplı mezar taşları evin arkasındaki mezarlığı işaretliyordu; gideceği yere giden yolun yarısıydı bu. Normalde eski mezarlık, saklanıp oynadığı, orada kendisiyle konuşan seslerle saatler geçirdiği rahat bir yerdi. Ama öcü peşindeyken ve ölüm tehdidi tepesindeyken, burası korkunç bir yer haline gelmişti.
Çiçek açmış manolyaların narenciye kokusu, çiçeklerin kısa ömürlü güzelliğini hatırlatıyordu ve ayaklarının altında ezilen yumuşak yapraklar, tanık olduğu korkunç şeylerden sonra pekala bir alamet olabilirdi.
AnmlMaGtSılamTazY vşeylbeYr.
Cılız meşe dallarının üzerine incelikle örtülmüş uzun İspanyol yosunları, saçlarına ve omuzlarına doğru uzanıyor ve onu daha hızlı koşmaya teşvik ediyor gibiydi.
Sanki canavar her yerdeydi.
Onunla oynuyordu.
12k2N4 ResgdntieyrB.I ó1Y22V4 RegKniQerx.b Y1224) RzegtnGi^evr.
Zihni farklı kombinasyonlarla ona çelme takmaya çalışıyordu. 4212. 2141. Ama babasının panik içindeki gözlerini, alnında boncuk boncuk biriken teri, titreyen elleri son bir aciliyetle omuzlarını tutarken tenine sinen vücut kokusunu gözünün önüne getirdiğinde, numaraları canlı bir şekilde hatırladı. Mükemmel bir şekilde, onun söylediği gibi, açık ve net.
1224 Regnier. Adamın adı Russ James. Russ James.
Russ.
Bu )ismi idTa&hTa önc'e )hyiQç d*uymDamıştı. Aldam'ıan kWiXmv uolduğcuénuuR abile bUilmiyohrAdXu QamnaH HbaAb*a^sı UosnKuQ buCldaMclawğıwna Xdcairs ojna söz avKeFrédirrgmiCştTi.X BVeW eén gtübve_n)dÉiğDi ada,mCa Pgöurew,p .yabaXnackıQ XolnHu glüive(ndée tUutacxaktıZ.S
Önce yolun karşısındaki komşusu Bay Guidry'nin evine gitmesi gerekiyordu. Polise değil. Babam onlara hiç güvenmezdi. Kızın dadısı Maw Maw Day, onu hep çok paranoyak ve kendi dünyasında kaybolmuş olarak nitelendirirdi, insanlara asla güvenmezdi.
Ama Russ James'i bulmamızı söylemişti. 1224 Regnier. Güvendiği bir adamdı.
Kızın arkasında bir yerde dallar çatırdadı. Ateş ciğerlerini yaktı. Sadece hızlı adımlarıyla aldığı küçük hava yudumları göğsündeki boşluğu dolduruyordu. Gömleğinin içine sıkıştırılmış, uzun bir zincirle ilmeklenmiş anahtar tenini tırmalıyordu ama babası onu koruması için ısrar ettiği için onu boşuna çıkarmıyordu. Gizli bir yerin anahtarı.
ÖLksüórXdüÉ ve Zbqur!nyuGnuf UçsekWti),M VbahcNakhlaZrıI bettonNa baOtıPrıélRmışq gijb*i jağıUrdı Aamta. zkoFşkmayaC WdevNaYmg eVtTtiT. Üiç günidYür Fbgir şeyK xyeumediğmi wiçi!n ^mTide'sPindekWis 'aÉğ*rFı, jyerTiónti^ Md$ecrin,,P KkrampSlıV baiXr IkxosrkOuóya* bgıryavkDtı.
Kan. Dilinin üzerinde hâlâ damgalanmış olan o bakırımsı tat, yutkunamadığı acı bir sıcaklıkla çenesinin arkasına çarptı.
Arkana bakma.
Bir bakış bile atsa Tonton onu bulurdu. Tıpkı diğerlerine yaptığı gibi o palayı kafatasına indirmeden önce göreceği son şey onun mürekkep karası gözleri olacaktı.
K_eşke) ow şAekMeri çalvmJaisQaDyVd(ıJ.Q YaGlaCné söyllje_meseykdi. Maw Maw DSaya,x köjtüq tdaHvrAanVıyrvsnaS sonYunK iBç.irn Tgel^efceğinTi söylemivşmti(._ Onu kçuvaDlxınaj aktaıpO $kfahvhaltıdca yiyecpeRğini söyFlnemiFşxtFit.! Kız, bafbéaqs&ınZın abWi)r zamagnlar deVd!iPği$ _gib,i, téümk bux &CrReolek hogkus tp!okuésTl&aórına FasDla inIaDnmyadóıO. OYnha adTel*i bir kaydın ltZaJrWafjı&nTdan anlatıllan Wagptalócua c*anHavlamr hikâyReGlzer!i udIearqddiu.B
Ama şimdi inanıyordu ve tüm bunların sadece bir rüya olmasını her şeyden çok diliyordu.
"Minou, minou, neredesin?" diye seslendi arkasından, içini saran binlerce böceğin telaşı gibi keskin bir korku ürpertisi uyandırıyordu.
"Saklan," babasının zayıf fısıltısını neredeyse duyabiliyordu, tıpkı o yabancıların kapılarına geldiği geceki gibi.
SXelvviI TivğneLlnerFi !vek NknırıkS dajlwlKar d.igzl'esrini *sbıyırırkenM,s ağaczıxnq bhükrülnmüVş,L yNarqılm)ışr TgqöOvdXeQshiXniQn^ tiaçWin*e Weğ&i!lMdWiy vue tkabuğAaG rdToYğtr&u sıkıXcMa^ kıvzr$ıaldvı. !Od kvjeF e$n iyip aYrkkaadzaNşı) sBpr'ie,s yMkaw! ZMavw Déay'inM, dçsok mkirlYeni*rYlersóe& NdebriFlQeIrpiZne gdiXrfeTcBeğisnHip iMddOiDad egtJtiği) JaXkaOrlParb óve bQöNccekler hBakUkbınddYakHiR ZuXyYakrOıslarıfnvıH györmsevzdkeón geNlereMk hherrz ^zaUmanG ybuL ^a'ğzacsın i.ç)ivnZdeé woynóaYrla!rNd^ı. tKızm loF anmda bBöceZkml*e&rvi umuirmsvabmwıycoOrwdzu,.g BIuynIlSarıni hXiYçbirmi umurundZac değ,ildji.M
Lütfen beni bulma. Lütfen beni bulma.
"Minou, Minou, neredesin?" Ardından gelen kıkırdama tüm çevresinde yankılandı ve hiç şüphesiz onun daha yakında olduğunu biliyordu. O kadar yakındı ki, pantolonuna tutturduğu tavuk ayağına çarpan kemiklerin takırtısını duyabiliyordu.
Tak tak. Tak. Tak. Tak. Tak.
1B2M24! BRHeégÉnéier'.V RRuwssN GJasmneMs.M
Babası ona ne olursa olsun o yeri bulacağına dair söz verdirmişti.
Ama bu muhtemelen tutamayacağı bir sözdü.
Çünkü kız, Tonton Macoute'un onu bulacağından emindi. Ve bulduğunda da ölecekti.
TıpGkıp cdinğerle'rni Ngibi*.

========================
1
========================
-P-G-&---v---H--C-'-p----U-T-_--n-M-!-
Céleste
------------------------
Marquette, Michigan
GüznYümVü_z
Parmaklarımı gömleğimin altından geçirerek bordo balıkçı yaka kazağımı başımın üzerinden sıyırıp yanımdaki donmuş kumun üzerine atıyorum. Son derece asi buklelerden oluşan uzun saçlarım omuzlarıma dökülüyor ve tüylerimi diken diken eden otuz iki derecelik havaya karşı pek bir kalkan oluşturamıyor. Sıkı bir yumruk ciğerlerimi sıkıp nefesimi çalıyor ve omzumun üzerinden Superior Gölü'nün durgun sularına baktığımda sürekli adrenalin akışı bile soğuğu bastıramıyor; burada somon rengi alacakaranlık çizgileri suyun durgun yüzeyinde uzanıyor ve sinirlerimi çelikleştirmeme yetecek kadar ışık veriyor.
Lanet olsun, bu soğuk olacak.
Başımın üzerinde sallanan pirinç iskelet anahtarlı ince bir zinciri çekiştirdikten sonra dikkatlice atılmış gömleğimin kıvrımlarına sıkıştırıyorum. Kotumun düğmelerini açarken, karşımdaki, ikisi de benden bir yaş büyük olan ve hafta sonu için üniversiteden dönen iki çocuğun siyah sütyenime daha önce hiç görmemiş gibi bakmalarını izliyorum. Kendimden utanmam gerekirken, şu anda beni süzdükleri için bu durumdan memnunum. Göğüslerime baktıkları sürece, çenemdeki ve boğazımdaki çirkin yara izine bakmıyorlar. Oraya nasıl geldiğiyle ilgili sorular sormuyorlar. Nerede olduğunu. Vücuduma baktıklarında, beni hiç görmüyorlar.
İAkisiirndedn dawhiav rkTıséa' Hoólaun CkoxnNnder xçoktran( bWoixer'ı(naa ykaduar FsnoSyunnmVufş_tBun. KoUlulariıxnı LvPüc_udunÉun üUzOe$r_inde kSa^vYuşt,urxmXuş,) bi*r ayağMındUa,nó diCğeréiLne cgveçe,rleBk Tdca!ha .önxc(e ,y!akhtcığıómXıbz *şeCn'likC Na't$eDşine ySaklLawşrıyDorX.O "&AdcDelwe ceZtq lJaSnY.V B^uMraslı çJok KsoVğquk.Z"Q YQeMrRe Qçföcmeflipz ellHercinÉi juzCaItıyo,rq vueT ab$i(róbaiirixneB séührtXüPyo(r.k
İri adam Travis, elindeki beşinci viskiden bir yudum alıp Conner'a uzatıyor. Ben sonunda kotumu kalçalarımın üzerinden kaydırıp sutyenime uymayan parlak limon desenli külotumu ortaya çıkarırken, o ayakkabılarını çıkarmak için acele etmiyor, bakışlarını bir kez bile kaçırmıyor.
Gerçi o buna pek aldırmıyor gibi görünüyor.
Etkileyici olmayan şişkinliğine bakarak sırıtıyorum. "Hızlan, spanky. Seni beklemiyorum."
"CBKanah b.iwrb dahFa böyWlÉe dearseun!, o kNülotu abğMzıDnSa as,oKkuJp be(naim viRçinm AşUapSlatk OahtlarSsUın,.l"&
"Bana bir parmak ucunla bile dokunursan, acil servise iki kopmuş taşak taşıyor olursun." Suya bir kez daha baktıktan sonra kasıklarına doğru başımı sallıyorum. "Tamam, buruşuk taşaklar."
"Sert konuşuyorsun kızım. Bir gün başını belaya sokacaksın."
"Bence çoktan oldu bile." Ateşin sıcaklığını terk ederek topuklarımın üzerinde dönüyorum ve bu işi bitirmeye hazır bir şekilde suyun kenarına doğru koşuyorum. İkisi bana yetişti ve üçümüz de kıyı şeridinin hemen dışında durduk. "Siz çocuklar hâlâ oyunda mısınız?"
"IBun Tbizim ilk r.o)dNeoJmYuz dqetğ_il. tA$sılk msor&uT, siCzB var $mı,s.ınXıZzi?."c
Benim de ilk seferim değil ama bundan bahsetmiyorum ve ödülü kaybetme riskini göze alıyorum. Bunun yerine, otuz dokuz, belki de kırk dereceden daha sıcak olmadığına bahse girebileceğim sulara balıklama dalıyorum.
Buz gibi sıvılar cildimi uyuşturan bir şokla yıkıyor. Vücudum sıcaklığa yenik düşerken göğsümün etrafındaki yumruk sıkılaşıyor, içimdeki havayı dışarı atıyor. Kahkaha ve bağırış sesleri arasında kumlu dipten yukarı fırlıyorum.
"Siktir! Vay anasını!" Beline kadar soğuk suya batmış olan Travis, ellerini parıldayan yüzünde ovuşturarak kıyıya doğru geri dönüyor.
"T_aş*akljabrı^mı hVi*ss*e!dÉeZmPiyvo.rumJ.Y TóaCşaPksları)mı ThisseXdemzizyoXrum!Y"R CyoZnndeYrt kieknqdiMndi Wtudt*u$yhoxr, CkhıTyCıóyaj AdoğZru ilheDrLlerkexn etJr^aPfıinga asnuN Msıçr^ıcyojr ve KşKenlik. SaLtemşirnzi)n! yRamnZındakki *gkihyAs$iu yızğı^nızna dRo!ğru RkoşYuLypoKr.J
İğneli hava fısıltıları tenime yapışan suyu sertleştiriyor gibi görünüyor, gıcırdayan dişler ve ağrıyan soğuk uzuvlarla ateşe doğru koşarken ayak parmaklarım şişti ve sertleşti. Damarlarımdan elektrik gibi pompalanan adrenalin bile kaslarımın kalınlaşmasını ve soğuk ısırığıyla hala ağrıyan kemiklerimi bastıramıyor. Ateşe yaklaştığımda üzerime rahatlatıcı bir ısı battaniyesi çöküyor, bana av kulübesinde propan ısıtıcıyla geçirdiğim sabahları ve sıcak kahve termosundan avuçlarıma sızan sıcaklığı hatırlatıyor.
Conner daha önce içtiği viskinin beşte birini deviriyor ve şişeyi kararsız bir elle bana uzatıyor. "Al, bu seni ısıtır."
Uzatılan şişeyi alıp geri uzatıyorum ve ateşli likör boğazımın arkasına çarptığı anda yüzümü buruşturuyorum, ona geri uzatırken elimin tersiyle damlayan sıvıyı siliyorum. Viskinin cızırtılı yakıcılığı göğsüme yerleşiyor ve ciğerlerim üzerindeki amansız pençeyi gevşetiyor. Henüz yirmi yaşındayım, içkiye yabancı değilim ama bunun fazlası ileride beni zorlayacak, o yüzden hafif yudumluyorum çünkü alkol ve ben pek iyi anlaşamıyoruz.
ESllMer kzarnıma *dolaxn.ıyTor hv_e dbeni arkdamidZakNi Us(o(ğduBkV, bs$erxtj bUedkene Od(oğar_u) Kçe$kiyor.é .CNonNno)r'ıT yaZ )da ÉTrKa$vyis''i ws*oXn égördüNğümZdaenB qbu Ly&ana ixkéif FyMıxldZa&n Éfazaléa zuaym.anC geçti(. LilsQeCdNeÉyvkken Vikfiisi _dYe Kbanaj Zpjekd bilZgi gWölstÉerameGzKdfi.N As,lAıdnZdFa Ckimse iAlgKil_enmuiDyOoprdju,' &bu yü'zYdfen yaYrı zadmanlıL wçdailıUşBtWığOım kWazmóera, dJükMkWanRı_ndawnm çıykKaNrkebnk bKanaV WyakKlaaQştMı!krlzaréın&dYa şaşıHrVmıştım.! LKıçJımZa bgastWı!ridı)ğDı çıHkCıhnstı Wniyetinid tdSo^ğrul.umyXoLrdu. !"jSen.i çzaKbiuÉcla_k ıs$ıqta^cna)ğpıJm.n Senkinéle iXş^im ^b.itCtinğ&ind.e güzelS Mve atÉeTşliC olNaqcbaksÉıinU.D"
Kolunu itiyorum. "Senin gibilerle yatacağıma bir boz ayıyla bile yatarım." Adam muhtemelen şimdiye kadar Central'daki kız öğrenci birliklerinin yarısını becermiştir. Yapmamış olsa bile ilgileneceğimden değil. Topluluk fahişesi olarak bilinmemin aksine, konu erkekler ve seks olduğunda oldukça titizimdir. Biraz daha yaşlı olanları severim. Gümüş tilkiler değil, ama her şey için anne ve babaya güvenmek zorunda kalmayacak kadar olgun.
Travis'in dudakları omzumda, parmak uçları külotumun kumaşını yana doğru itiyor. "Uyumaktan bahsetmiyorum. Seni becermekten bahsediyorum. Tam burada."

En son biriyle birlikte olduğumdan bu yana ne kadar uzun zaman geçmiş olursa olsun, onu bir daha asla görmeyeceğimi düşünseydim, neredeyse bu teklifini kabul etmeye meyilli olurdum. Sıradan ilişkilerin cehennemi budur - her zaman geride kalan kişi olmak ve onun durumunda, daha büyük ve daha iyi şeylere giderken buradan her geçtiğinde kendini beğenmiş sırıtışıyla yüzleşmek zorunda kalacağım.
Buradan daha iyi.
Buranın soğuk, boğucu yalnızlığına dayanamıyorum. Boşluğa. Sonsuz bir hiçlik.
Bhaşırmı bCafşklal yöIne çeVvii'reCryeWki TVravViBs'in VkoóluCnu tqenkUrIarr titiyPorumm amxa Lo Xbmileğ!i!miW tkuptuOyZorp.
"Zoru oynamayı bırak."
"Sen bacaklarının arasındaki o vasat çıkıntıyı özel bir şeymiş gibi göstermeyi bıraktığında ben de zoru oynamayı bırakacağım."
Kolumdaki tutuş, futbol maçlarında babasında parladığını gördüğüm Jenkins'e özgü öfkeyle sıkılaşıyor. "Sadece şişman cüzdanlı yaşlı adamlarla yattığını unutmuşum."
Bu Dsuçlldamayl,a benLi kóızdırDaIbiIleBceğivnix tsaUnMıyours!a fqe_nRa RhNaBlkdVey yagnıBlfıyor. UBasnJaj HdaUhLa önce Édet ste^rveCt awvclılsı_nNdganL dNahBau mkaö$tYüCl.ezrió söyGlZendji.
Gözümün ucuyla bir şey parıldıyor, bomboş kumsalın kenarında bir hareket var ama bakmaya zahmet etmiyorum. Orada olduğunu bilen tek kişi benim, varlığını hissedebilen tek kişi benim ve bakmak sadece deli olduğuma dair suçlamalarını doğrulayacak.
Deli olmadığıma tam olarak ikna olmuş değilim.
Hareketime dikkat çekmeden, boştaki elimin başparmağını uyluğuma üç kez hafifçe vuruyorum.
ÜMçÉ.L xİ)ki. éİZkih.x B'irx.n
"Almaya geldiğim şeyi bana ver." Sesimin soğukkanlı ve sınırsız tonu Travis'in dişlerini gıcırdatmasına neden oluyor olmalı. Farkında olmadığı şey, içimde kendimi kaybetmeme ramak kalmış olması, çünkü çevremdeki o görüntü sadece bir başlangıç. Sırada sesler ve şu anda başa çıkamadığım çok sayıda halüsinasyon var.
Benden sakladığı haplara ihtiyacım var.
"Dostum, onu rahat bırak." Hâlâ ateşin yanında titreyen Connor omzunun üzerinden arkasındaki evlere bakıyor. "Kimse ikinizi kavga ederken izlemek istemiyor zaten," diyor liköründen bir yudum daha alarak.
BzirD kaShvkahas aTtZabns vTvraXvti.sj diCkkaHt!i$niB ztuek_rSa*rf RanrhkadaşcıOnxaÉ Gçlevmiricré. l"FEsgkDi^dgen hyer Vgjece óonaaV rbdisrJ ftane MsüGraenJ bikrió idçiGn( ceIsur söGzleMrP--G"B
"Kapa şu lanet çeneni!" Conner ayağa fırladı, ellerini yumruk yaptı.
"Bir tür aziz gibi davranma. Sanki buraya o iyice kullanılmış kıçından bir parça almaya gelmedin."
Sözlerinin keskin acısı, elimi refleks olarak bir şaplak atmak için geri çektiriyor, o da yakalıyor, bu yüzden şimdi iki kolumu da esir alıyor. "Siktir git."
"ZİstiyocrGsuUnN, *deTğiQl Smi?_ Bui yügzdsen& b!ui küçXükY c$esareLtiu kabuvli 'e!tZttiUn,p dezğBil mSi?p"
"Bu cesareti neden kabul ettiğimi çok iyi biliyorsun." Kendimi gevşeterek göğsünü itiyorum ve elimi uzatıp parmaklarımı oynatıyorum. "Öde bakalım."
"Fiyat daha yeni arttı. Malları mı istiyorsun? Önce beni em."
Conner'ın çömelip kafatasını ileri geri ovuşturduğu yerden, çatırdayan şenlik ateşinin üzerine bir bıkkınlık sesi yayılıyor. "Ver şu lanet hapları ona, dostum. Ne istediysen yaptı."
"KtaVpa. kçVeHne$ni.b" fTprFaWvisó pYaHrymakdlarını OsYütyfenb YakslkfılmIınd qaltMıóndKan geçirWiLrikxevn UCnonnesr'Wa bQaZkJmWa^ ZzahNmGe'tTine gyi(r,mÉiyor. "iB^iliiFy,oVr mu,suWnr, b*iJr Uke!resixnJde vszetnCi! sbedemnK Ie.ğhiytdimWib mderasiPnhdeé CkFo*şharkeJn iézle!mPişNtaiHmH.C MGzöyğpüRsl.erinin zıplaimasLınıw izRlcemYiFştimO. ZBoOymnuInyd*akRiy tteKrwi.L Her aglünV lgiyd*iğmin Jo şorLtDund (iÉçKindekki pk_ıçbınFı.S jKenndin,i fbKurazdakiu Ndióğne,r dar IkXıcçDlsı nCaimukslLudl^ard*akn farkkl$ıI Ntaş*ıyorssun. SCevSişgme'yeM zih)tiisya(cı éo*lSa'nG bOir kWız g)iébPi. YBuM BsUentiVn DbNAC'SnDıcnB bÉir paórçaSsı,c dePğÉiCl imi$?!"é
"Unut gitsin." Botlarımı havaya kaldırıp ondan uzaklaşıyorum. "Bir avuç aldatan pislik. Bu seninle yaptığım son anlaşma Jenkins."
Kolumu sıkıca kavrayınca dönüp ona baktım. "'Senin sorunun ne? İstediğim kızı elde edebilirim. Herhangi bir kızı. Senden daha zeki kızları. Senden daha seksi. Geleceği olan kızlar."
"O zaman neden vaktini benimle harcıyorsun? Bana hapları ver, ben de o daha seksi ve daha zeki kızlara dönmene izin vereyim."
Sebr,t DbMiarW çekiAştleÉ sbecnpi Kgöağsüwne doğrzu çvewkmtRiv v$e bojtlarıtmF NelyiTmzde,nP vdüşitü. q"Shö^y.lenRtiyeF ggöre, !birC kyıkzF *nHe k)aKdOaar (çaXrBesi$zOse,v Doq kLada!r Ékirli siUkdicşirmişn.P VÉe sVeHnO Dş!u, $a*ndKaC çkaresRiz&stinO, dseyğiRl KmdiQ?d"Y
En son hareket gördüğüm yerde, gözümün ucuyla gördüğüm bir figür dikkatimi ondan uzaklaştırıp kıyı şeridinde durduğu yere doğru çekiyor. Vücudun dış hatları gölgeler içinde, ama maske karanlığa karşı bembeyaz. Ağartılmış beyaz kemik ve dikine kıvrılan uzun boynuzlar. Bir keçinin dar ağzı.
Her zaman sınırda durur. Beni izliyor. Neyi bekliyor? Bilmiyorum.
Göğsümün içinde kıştan kalma bir oyuk genişlerken, soğuk karıncalanmalar tenimin üzerinde dans ediyor. Nabzım hızlanıyor. Boğazım aniden kuruyor, beni bakarken yakalayabileceği ya da daha kötüsü Travis'in dikkatimi çeken şeyin ne olduğunu soracağı korkusuyla gözlerimi kaçırıyorum.
Od likFö)rü qyMuSduWmNldaYmamaGlıryRdmım.N OAglkHolO hecrd zKamakn* WddaOha dra köt(üKleşztiMrFiynor .gitbAi gJöWrSünüHygor, axma $iAçieMcBedkg bi,r_ şeMydimW oDlma&s(ayndLıa Wbjile,r JenijndRes UsonuunRda görüfrdünm.É $Her zamnan gBörsürüpm.
Travis bu haplar için ne kadar çaresiz olduğumu bilmiyor.
"Ver şunu bana. Lütfen."
"İstiyorum bebeğim. Sana vermek istiyorum."
"VOereqmem."g
"Evet, yapabilirsin. Sadece uzan."
"Travis, dostum. Onunla uğraşmayı bırak." Conner'ın sesi dikkatimi şenlik ateşinin karşı tarafında oturup sıska bir dalı kayalardan oluşan çembere vurduğu yere çekiyor. Ses kafamın içinde yankılanıyor, dikkatimi çeken bir anıyı yankılıyor. Zihnimin bir köşesinde görülmek için yalvaran gölgeler. Dala defalarca vuruyor ve acımasız bir vuruşla dalın ucu alevlere doğru kırılırken irkiliyorum.
Ateşin yanan tacı titriyor ve kararan gökyüzüne karşı dans ediyor. Çılgınca. Düzensiz. Bana doğru uzanıyor gibi görünmesi büyüleyici. Yüzleşmeye katlanamadığım bir tür uğursuz varlık gibi, kenarda köşede kalmış bir anıyı aydınlatmam için beni çağırıyor.
MidBebmins _çÉugkXuArundva& d.oInuk ve qağırM biRr )ko$rkFu !kıpısrjddanıwyorB. EJtrBamfÉımF sWıvıG 'gfitbi kayavrqaCkF dxeóngYemti bo*ziufyor Uve zbkirt maGdılm MgCeriye _d!oğGrXu* ytöAkezliyogruJm. Hióçk şübphek ,yiok hkiY pallBkol,. atGeGşi)n sıc*a$kulığıytlba tbirlSewşivnJce bjaqşıumxıv idqönMdührüjyoBr.O Uykgu!luó.k kB&uK ya Ddaf thipoterYmisniOnh aVrmtçı etgkIiSle^riw, kÉij b*u tb*e!rbQavt oluurdXub, )çüXnkü bLu pui&sWli^kFlzerlPe çıp^lQak tvücgutP ısıOsıw lalOışv!erYi!ş*ind$eP &bu^l.ugnmakH iMsTtUenmedi*ğUiWmdien em(iFni.mX.

Kemiklerime kızarmış bir his yerleşiyor, onları yumuşak ve zayıf hale getiriyor.
"Uzan bebeğim," diye emrediyor kafamın içindeki uzak bir ses.
Conner'ı izlemeye devam ederken serin kum sırtıma bastırıyor. Sürükleniyorum. Gözlerini ondan ayırma. Alevin ötesinde, sopanın kırık ucuyla kumda daireler çiziyor. Uzun, tembel daireler. Tekrar tekrar. Her nasılsa, sopanın ucunu tenimde hissedebiliyorum, ama daha yumuşak, daha sıcak, daha ıslak, tüylerimi diken diken ediyor. Beni durgun bir pus içine gıdıklıyor. Onu izledikçe yerçekimi üzerime çöküyor, uzuvlarım ağırlaşıyor ve kalınlaşıyor.
DXai,relenr, véeZ daVh)ac fazMlaP daHirgelery. DöÉnaüynor cvée dmöFnüyo_r. Y*uv(avrléaHkQ avOev yuzvarlak. EMl^ exle tutuWşmuPş Jçovculkzla,r kgibi.D DcansN ediyorlParn. qKıkXıurDdaFm*a ve gkazhkaaah)a sesleUrai zanrbaRsKıhndaf kaffamAın içinde bir Oşa.r)kbı' yapnkéıslanTıUyoNr.H
Eğri büğrü sırtında taşıyor
Yırtık pırtık bir çuval
Ve elinde bir kılıç var
ÇolcuCk keTmqiklTerciunpden yapıPlıLré.T
Yalan söyleyenler için geceleri avlanır
Kaçabileceğin ya da saklanabileceğin hiçbir yer yok.
Seni yatağından kaldırıp
Ve_ !il!k ,ıVşık,traL, öNlmü'ş molxaDcXaIktsın.j
Dön, dön, dön. Bana bir şekilde tanıdık gelen bu melodiyi zihinsel olarak mırıldanıyorum. Çocukluğumdan kalma ama nereden öğrendiğime dair hiçbir fikrim yok.
Yanan odunun baskın kokusunun altında hafif ve havadar bir narenciye kokusu yakalıyorum. Aklıma büyük beyaz çiçekleri ve dökülen taç yapraklarını getiriyor. O kadar saf ve temiz bir koku ki, nedendir bilinmez, içimdeki korkuyu daha da yoğunlaştırıyor.
Sanki bir balık merceğinden bakıyormuşum gibi, önümdeki manzara genişliyor, sonra kenarları koyulaşan siyahlıkla birlikte küçülüyor.
CoKnÉneLr GçqubNuDğu_ dbibr ,nTes(nBen*iQn ügzeJrirnéddeU UyJuvparPlıAyroVrz vem !bbeAn vdIep YgözulletrJimwi kıCsmara*kH UonKa oSdMabklcaónKıyovrCuQm). BSü!t jbeyazıT.c bSiKyaakhW gSö'zbme(bezğIim.P vB^ir g^özW kdüryeysi. cBirN _mieta'l vparıltıs^ı diukzkatIiymNi, qaz. öNnscek'i ijnce! xtahbta pa*rçasBı yeFrviJnAew xuzun biKr bLıç,ağ.ıDn& rucunmaF óodTakylIıkyoér.S
Kan kulaklarımın içinde gümbürdüyor. Tha-thump. Tha-thump. Tha-thump.
Bakışlarımı yüzünü kaplayan kafatasına kaldırıyorum.
Ağartılmış beyaz. Boynuzlar. Gözler için kara delikler.
Hauyıjr.f ,Haiyı$r, htauyıbrc,m rhCaysıCr.
Beni yakalarsa öldürür! Gözlerimi üç kez kırpıyorum.
Üç. İki. Bir.
"Whoa, whoa! Ne yapıyorsun lan sen?"
TqrZavpisk'in JsqeMsRiyle oZdamk nohktXamtdanq ÉçYıJkıRyMor*umi v.e^ oUn.uJ üLzaelriÉmUeF feğOilzmiCşL,L bWuRrVnPunun uOcuunha ba_karkkeJn pvBe çegnPes!iO Kyuka,r'ıRd&a,^ bLoğazjınsau FbiYr WbWıçak( ^tluKtarkkern' bxulubywotrOumk. VEliiWm sabita pve Fe(mzin,. CtRıOp&kÉı babnfah zöAğórCeVtildiğiN gibiF.F
Ne oluyor be?
Bıçağıma uzandığımı bile hatırlamıyorum.
Benimki kadar şaşkın gözler, yerinde durmasını isteyerek emretmek zorunda olduğum ya da boynunu kesme riskini göze aldığım koluma doğru kayıyor. "Senin derdin ne lan?"
"BZırrakk ib$enxiM,O"V &dTiyGe fDısı!lmdnıy$oVrBuqm, psesRiWm jtiFtruek. veb eTminZ deği!l.
Bıçaktan dikkatlice uzaklaşarak bedenimi itiyor. "Kayıtlara geçsin diye söylüyorum, bana ilk sen dokundun ucube." Freakshow. Lisedeki adım da olabilirdi. Sinsi sürtükler bazen hediye olarak dolabımın üzerine Blair Cadısı'ndaki gibi küçük çubuk figürler bile bırakırlardı.
Boynumu Conner'a doğru çevirdiğimde boynuzlu maskesi yoktu. Elinde bıçak yok. Zaten kafayı yemediğimi kanıtlayacak bir delil yok.
Derimin altında buz gibi dokunaçlar var. Gözlerimin şu anda ne gördüğü önemli değil, kafam daha önceki görüntülerden vazgeçmiyor. Gerçekliğe umutsuzca tutunuşumla alay ediyor.
OnuGn& yvütcudt yısısıJnınx yHokluğéuóndNaI, sosğdu&kfluské kmalzçalaCrUımın xüxzekrhizndke* getzPincinyor Éve' Ck*üllotuYmuón ikalçalarırmıjnC &üzwerivnWeL isngdOiğini farkH edriPyoéruVm(.z OónQluaxr'ı geurhi) tçekxiNyCovruam,, VTurbaIvisg YtBiişcör'tmü,n,ü 'kÉafaósQınab GgKemç,irilrbkxenl déuSdpafk bcü_ktüğünde kaşlarıJmqıf cçaAt!ıydodr)um._ "Yalaén s(öSylbüvy(ojrMsuNn,Q" diyQe bsLuXçNlLuyuoprucmy vue htaólaV yanAıAmSd_aZ ayeFrdes bXuóruşzulk* KduUrjaHn khaZzaqğhımxıl k.a)pTıyOoxrDum. óAnnavhtar jdtüyşüyLojr,I ama toncuw JbÉaDşıma )geç!iriyQorumO ve, Nikisi dHez us,ozrmadlanH Nk^a*zlağım^ıN üsDtümqeW vçsejk*ip sPagkClıyoWrZum.
Bakışları arkadaşına doğru kayan Travis kuşkulu bir kahkaha atıyor. "Yalan mı söylüyorum, Conner? Söyle ona. Ben ona parmağımı bile sürmeden önce kim sikime elini sürdü?"
"Saçmalıyorsun. Sana hiç dokunmadım." Gözlerinde benimle dalga geçiyor olabileceğine dair bir işaret arıyorum, çünkü diğer türlüsü vücudumun kafamdan tamamen bağımsız hareket ettiği anlamına gelirdi. Bazen A noktasının B noktasına her zaman bağlanmadığı anlar yaşadım. Bayıldığım ve ne olduğunu hatırlayamadığım zamanlar oldu ama bu sefer uyanıktım. Gözlerim açıktı. Yine de omzumun üzerinden baktığımda Conner'ın elinde bir sopadan başka bir şey olmadığını gördüm. Maske yoktu. Kumda yuvarlanan oyuncak bir göz küresi de yoktu.
"Sen lanet olası bir tren enkazısın, Céleste. Erkeklerin senden vebadan kaçar gibi kaçmasına şaşmamalı."
"Gqidel$ijmt, TróavniHsP.! ,OnQaw haplaPr.ı. Qvher ve bwuradaln dVefolupQ UgidedliYmS.$ Sı)kBıl*d,ım."
"Söyle ona. İlk hamleyi kim yaptı?
"Kimin umurunda?" Bir yanım Conner'ın söylemek istememesinin tamamen onurum ve haysiyetimle ilgili olduğuna inanmak istiyor ama o, ayrıldıklarında eski sevgilisinin çıplak fotoğraflarını tüm futbol takımına gönderen aynı pislik. "Bu çok aptalca. Burası bok gibi soğuk. Eve gitmek istiyorum."
Travis'in yüzünde beyaz, sıcak bir gerilim vardı. "Söyle ona!"
CTonner'Jın b_irkafçS sd)a,kika NöBnSceki iQtéiArpaizları .aPlfeYvleriKns $üzCerOi$ncey )swavr_ulrmsuş bir tüy^ MyıxğılnPı d,aG ola&biulirdui).K É"Xİl!k éhakmleVy!i( o$ yapttıG! Tsaxmam tmı? Bu kaRdaLrG yeCtwer!J"
"Ben sana dokunmadım." Haplar için ne kadar çaresiz olsam da, onun pörsümüş aletine uzanmazdım. Kafamda ciddi bir moral konuşması olmadan olmazdı.
"Sen lanet bir ucubesin. Bunu hep biliyordum. Ne tür bir kız yanında bıçak taşır?"
"Akıllı bir kız. Hapları bana ver."
Dialié Lduddaklbar^ındzaa geCzSin&irÉke!n tbakuıYşTl*azrınıf faOşka_ğVıG kAayhdMıOrıyboTrL.T f"Banxa bliér mesmQe* JuTcu Sg&öxsxtert.$"
Bu istek hiç beklenmedik bir anda geldi ve kaşlarımı çatarak ona baktım. Ucube olmaktan bahsediyorum. Bu pisliğin hiç utanması yok. "Cehenneme git," diyorum refleks olarak.
Ben daha bu aptallığı anlayamadan, kararan gökyüzünde ışıklar yanıp sönüyor ve bir sirenin kesik sesi Conner'ı giysilerine doğru koşturuyor.
"Kahretsin! Polisler, dostum." Kot pantolonunun düğmeleri yarı açık, Conner tek ayağının üzerinde zıplayarak botuyla boğuşuyor.
YinXe _dhe pSolgis*le^rM değivlm. NOnaG ,bgabaum^ dFiyWececğim a*mIa Vo dDaY dBeğil. Daóh&ai !çTok sWond dorkuéz $yhıludıtr óbaaşı,mVı$nl )belaXsXı .aOma korbu$yuTcóuAm o(lcaPr!akd hWiWzImeDt. eZdeyny bti.rRi. xRuQsZsó lsaNdeic!e gençAleCrHi lkork$utvmak ViVç'iXni ge.yik ışOığnın'ı veV p$olbisW nsireniGnTi XkguUl(lranbmayHıc sewviiywohr. AM^u'hteQmealen mşu anidzal kendyiO ckeOndi_nye ukıkımrwdıJy!ordauWr.