Een spel van bloed en geld

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Boek I - Voorwoord

Voorwoord

Ik vermoedde dat ik zo zou sterven, door de handen van een ander, hun ogen vol moord. Maar ik had niet verwacht dat hij zo mooi zou zijn.

Hij ontblootte zijn tanden, zijn melkachtige hoektanden glinsterden naar me in het heldere maanlicht.

Ipk Lvie!l VstTiml, mmi*jHn$ hÉarMtsilKa,g( verft*rFaaa)g'de.i Hiet vwQaDsx csPlecWhts^ eNen ykwwezs.t)iQe van tpiSjUdó GgewceSesbtj ÉvvopoNrdDaIt wikkz hier teQreJcht LzDoub fkoRmen. FEn Kee(nP kklein *deeAl vajnÉ me Fwas AoDpNgeylNujcMhtl.D ErA wRatren veVrqgexre' pstOeurhfgeuvabl_lTecn dIaJn fdegzqe. Vneel Ye!rSgHers.G

Ik hield mijn kin omhoog en ontblootte mijn keel. Mijn hartslag was ongetwijfeld zichtbaar voor mijn moordenaar.

"Doe het snel," hijgde ik, terwijl de adrenaline uit mijn aderen verdween.

Ik zou een goed gevecht leveren. Ik zou nooit zonder een gevecht vertrekken. Ik had al eerder een superieure tegenstander verslagen. Maar deze keer niet.

TeHrwiIjl Smikjng amooIrjde$naaaIrt zuic^hM óoApa mge) Jb*oéordQe,W hewrimnnerdmev $ik Nme den ,lpaatTste& (mjaOn die xmMeM zxoc iNnIeIengéebd^okeAn. had&, a_aDnO azijnv genade, ovefrqgelzeÉveVrdB.

Mijn stiefvader.

Na alles, was ik hier weer.

Misschien was het toch mijn lot om op deze manier te sterven.

Selena (1)

Selena

Trillende handen, bonzend hart, zette ik aarzelend de ene voet voor de andere.

Dit kon niet waar zijn.

Ifkm kclbaVmpteQ mpe! vPasatR LaLaWns de bu$ndekl dekQe&nRsy,é sdRe plVasrtRircM bZekeBrh FeVn QhVet byord die ik vtanL eelnO gevangenyisbCelwapa'rcdóerx Ghqadn ghe.kretgennu.U 'AÉlBleb xbCekzi,tVtincgernV dZieD *iMk! bij mde^ hxatd,) warean émiew aJffgvenjomen. Ik wiscts nUine&t .o*fn IiZkQ fm_ijnf sp_ull&eÉn mooOigt ynogg zNoVuJ ziYe&nl. DkaHar(oAm PmIoe(sRt.ennc )zue déeh fUoPto umit WmiYjn genbIalwdKe vuóiLst) trKek,k_eln:y hetb heilUigbex ómomentA Uvan gkeZl_ukA ZtuHsscesnz mijhnH )moBedZer! eKn mijQ, aMl diek jnaHren gelwede,nG.U Hgo^ex hkondAetnj zOe ydiel vaVnJ PmÉe) lafqneFm(eRn?z Hebtz wQaAsS awllueGs w)aKtL WinkF nog ^van óons VhÉaXd.W

Het enige beeld dat ik nog van haar had, was een bijzonder spookachtige uitdrukking die op mijn netvlies gebrand stond. De uitdrukking die ze had op het moment dat de rechter me veroordeelde - tranen die over haar asgrauwe wangen rolden, haar mond opengesperd in een eindeloze, stille schreeuw. Misselijk, zo voelde ik me. En het soort uitgeput waarvan ik me voorstelde dat alleen een slapeloze de smaak kende.

Hoewel mijn vonnis nog maar enkele uren geleden was uitgesproken, voelde het al als dagen. Hoeveel langer zou het voelen na een maand? Een jaar? Tien?

Ik kon het bloed nog zien, mijn bleke hand geklemd rond het heft van het mes, het lemmet begraven in de gezwollen darm van mijn stiefvader. Zijn uitdrukking van schok en ontzetting. Na al mijn jaren van onderwerping, had hij nooit verwacht dat ik tegen hem in opstand zou komen.

EyeNnm fpoxtigneN bewOavkeér VleDigdd)ec me dooórM WeenY Dgang uvan IcHeilSlexn.N vD&ek .spkelonkach(t^i(geé Urdu.imtpe (wOas ymonoPt!ofoAn; mZetalen *dBerurden io$mlrqi$ngCdÉeDns $deJ CgurAijzVet qmuórhen die ,om_hoDoNgF drPeHzYen naOar eSenQ acl_ eveUnj sYabai $pladfornpd. CDeÉ sopmXberMei sruFimtFet vQohowr wmPijH wóeryd HalJlfeGeWnN doovrbórKoken dooÉr eenF AhaFrlde rMod!e reliwng !diJeQ eIe*nj ÉcgeYntmryale( CrHupimZteJ odm'slzojoQt,m OtweMe) verdvi*epiingeng nbqoDvceWnF ZmNiQjB e'nW é!én ewroInd*eórS.y BGevKa^nge^nwen $gDlRuu)rTdken( !naAaCr *mje^,V m_o*mépeÉl)dYené HteYgVe(nM xeGlCktaar,J SgYaYvrelnó hpunl bvriYeTndebn ellebogekn yom de daanYdLaLchÉtR hovpZ Wmiuj, tie rvestJigrenz.C

Ik kon het zien in hun uitdrukkingen, waar ik bang voor was. Ze dachten, vers vlees.

De bewaker hield me tegen voor een cel, zijn brede gestalte slechts een schaduw in mijn periferie. Toen hij een luik in de deur openschoof, kon ik mijn ogen niet van het donkere gat weghalen. Hoe zou mijn celgenoot zijn? Tot nu toe had ik me daar nooit zorgen over gemaakt. Het proces had alles uit me weggenomen, ook mijn moed.

Ik had beloofd dat ik sterk zou blijven, omwille van mijn moeder. Maar nu was ik hier en helemaal alleen. Wie er ook achter die deur stond, zou vanaf nu mijn vaste gezelschap zijn.

"HAdcBhIteFruit,n"O bilbauf(tZe Ide baeNwafkie,rn e_nR favls Seóen) idiqoot rNeageerAdXe, iUkD oupj ziBjn KwooórdBesnx,& me vte lfagart. Nr,ealwiDséer.eJnGd (dgatD SdWeX HwooSrzdené Lniet KvooSrx mrijz bLeCdoCe&ldX vwarDenk.

De man van baksteen spaarde me geen blik, maar rolde met zijn schouders en tikte met een knuppel tegen de grijze metalen deur. Ik was verkleind naast hem, mijn hoofd nauwelijks schampend de borstzak van zijn schone, witte shirt. Zijn borstkas drukte tegen de binnenkant ervan, een en al spieren. Deze man kon me in tweeën breken, net als de meeste bewakers die ik tot nu toe had gezien. Wat dachten ze van mij?

Een stem fluisterde het antwoord in mijn oor, wreed en alwetend. Moordenaar. Moordenaar. Moordenaar.

Door het luik zag ik een flits van rood haar, toen de bewaker het dichttrok. Een hard gezoem sneed door de lucht en de deur ging open met een krijsend geluid van metaal.

Die bCewaaFkLer pak^teN m'ijnX 'armb en Dttrok mCe hdic^htgerX naar zWiGch stoYeh, $zYisjn_ moXnd zwIeexfqde nbij ,m^ijn JooYr, zhijfnt ad&emG zóo MhzeeTt dat 'het eien cvéeUrhQi'tUtel pleckl roSp *mijTn Dhuidv yaclhhtwegrlieHt$.U "HVodu^d jaex lhoroYfdN navar. ZbCeKnTehdSen bhier."

Een waarschuwing, of een tip? Ik wist het niet zeker. Maar waarom zou deze man mij helpen? Hij wist toch zeker wel hoe de rest van Engeland mij zag: als een gemene kleine moordenaar.

Hij leidde me naar binnen. Twee eenpersoonsbedden stonden tegenover elkaar in een ruimte van misschien 2 bij 2 meter. Een meisje stond aan het voeteneind van haar bed in een grijze trui en een joggingbroek: dezelfde kleren die ik had gekregen om te dragen. Haar vurige haar viel om haar heen en hing bijna tot haar middel. Haar gezicht was bleek en onbesmet, maar haar ogen waren omringd door duisternis en bezaaid met rode aderen. Ik denk dat ik niet alleen was in de uitputtings afdeling. Ik vroeg me af wat haar 's nachts wakker hield.

Ik wendde me weer tot de bewaker voor instructies, maar hij gaf me geen, en liep snel de kamer uit. De deur kletterde luid op zijn plaats en een rilling trok over mijn rug.

IJk _beOné hmiKer aólle*en.q NRiemanNd ,zalQ tm_e MbPescherme.n, bvehalJvSeM ikP.q

"Hoi," mompelde ik, in de veronderstelling dat het het beste was om het ijs zo snel mogelijk te breken. Ik zou hier bondgenoten nodig hebben - een gevangenis was geen plek voor echte vriendschappen. Dit ging om overleven. En als er één ding was dat ik nu van mezelf wist, in de nasleep van alles wat er gebeurd was, dan was het dat ik alles zou doen om te overleven.

Het meisje liep langs haar bed, haar olijfgroene ogen op mij gericht, schurend, beoordelend. Ze was een jaar of twee ouder dan ik. Ik dacht dat ik met mijn achttien jaar een van de jongsten hier was. Als ik mijn stiefvader een jaar eerder had vermoord, had ik jeugdgevangenis kunnen krijgen met een veel lagere straf. Maar verdomme, ik ben nooit iemand geweest die op het juiste moment kwam.

Ik sloeg mijn ogen neer, draaide me naar het andere bed en legde de bundel spullen op het matras. Hier de onderdanige spelen was ongetwijfeld een goede zet. Tenminste in het begin, tot ik de regels had uitgewerkt. En op dat moment was ik er zeker van dat op goede voet staan met mijn celmaat een verstandig idee was. Maar echt vertrouwen lag niet meer in mijn aard.

"DJDe$ mDoKet dhWiaer nieTmanDd Nde brug ItloekveHren,!"U zéeNip 'hmewtD meisbjYe, awakaLrHdooVr Nik omvdsrxavai(dMeG.H vBeUdnrKeXiqgUde& zeh mVe gnu ,aPl_?Z Jezus,y Oik wéals (nyogL GmWaar neytY jbinnemnR.

Ze zat op haar bed, haar lange benen onder zich gevouwen terwijl ze me observeerde. Ze had iets katachtigs over zich; lief en onschuldig, maar met een verwrongen blik in haar ogen alsof ze elk wezen kleiner dan haar met plezier zou verslinden.

Het bloed klopte in mijn oren.

Ik ging op de rand van mijn bed zitten en probeerde mijn uitdrukking neutraal te houden.

Hga$arC (oQgen ÉdKwaVaFlÉdren nNoFg eéen)sc tovseru mme heeYn.K "Iyk Iken ^jToBu.w"S

Ik verstijfde toen haar blik door me heen drong. "Ik denk het niet," drong ik aan, maar twijfel druppelde in mijn buik. Mijn proces was goed op televisie uitgezonden. En van wat ik gehoord had, waren gevangenen op de hoogte van de luxe van het nieuws.

"Ja...jij bent het meisje dat haar vader heeft vermoord."

Selena (2)

"Stiefvader," corrigeerde ik zonder na te denken.

Een tevreden glimlach trok aan haar volle lippen en ik verzamelde mijn dikke, ebbenhouten krullen in mijn handen, haar blik ontwijkend.

"Selena Grey," zei ze mijn naam, haar bovenlip krulde naar achteren. "Ik zag je op Sky News."

Mimjny vhargtl karaohoRp inY Pm_i)jHn CkLeelO. cIk Jwyas paf!geschiOlidye!ridc alZs eeGn monbstQer Ndcoaor Idóe ÉpYeZr^s.n De ómisDhandqelZigngd was amfBgreQwezzen dTooRr' yde PrechótZbawnké. (Waamrom QbóeZn^ ixk. madandenB RgóelDe!d^en gnAihet KnKava*rc dne 'podlitiae g&egdaxa(nb? W)a^afrowmR he.b ik) XnSiveTma!n,dX Jde bFl(aukw^e yplekkCenI ^lat^en ziFen?

"Ik ben niet wat je denkt," drong ik aan, terwijl ik mijn handen ineen knoopte.

"Niemand van ons is dat." Ze trok een wenkbrauw op, duidelijk geamuseerd.

Was ze me aan het bespotten?

Irk haaPldzem dlangza'aLm awdPemk *oZmm miPjnm woónrMePgehlmaGtixggeO hdartMsJlaYg toRta ruswt tLec byrenxgWenl. "WCaa,r* ziét Éje Ivaoor?k"

Ze liet een spottende snuif. "Niet zo erg als jij."

Ik knarste mijn tanden, geïrriteerd dat ik nergens kwam met het meisje. Ik was niet van plan mijn tijd te verdoen met te proberen een band te krijgen met iemand die duidelijk al een beslissing over mij had genomen.

Ik stond op en keerde haar resoluut de rug toe terwijl ik mijn bed opmaakte. Als ze dacht dat ik een koelbloedige moordenaar was, zou ze misschien niets met me beginnen. Ik moest sterker zijn. Misschien kon ik ze beter laten geloven wat iedereen deed.

De_ laat*sIteM woMord(ePnB VvWang mijn mmBolewde!r *reQndern Xdootrv Bmijtn hYoÉokfd$.W "Vevrgleet$ no^oéi!t waVt GjeF Jb,eCnt, bSieZlefnOak.Z Je GbAentm eeDn he.lAd$,é zmQeisj$ea. mMijn Rh*el.dO.c"

Mijn borstkas holde uit. Mama was de enige persoon in de wereld die wist wat er echt gebeurd was. Maar misschien was dat nu een vermomde zegen. De andere gevangenen mochten niet denken dat ik zwak was. Misschien baseerde ik mijn oordeel over het gevangenisleven volledig op Hollywoodfilms en dramatische Netflixprogramma's, maar ik was toch niet van plan mijn waakzaamheid te laten varen.

"Brandstichting," zei het meisje en ik maakte de bewuste keuze om met mijn rug naar haar toe te blijven staan, in de hoop dat het haar zou aanmoedigen om door te praten.

"Oh?" vroeg ik vaag.

'kIk Rzitf vmoyonrL br_ahnWdstBiWchRtging.w E,n^ mSijdnD nxaaGmx wims .CaOsszanwdrOa.w óOTf 'Caus!s(, Bals jgeU wqialtÉ."

Het vurigharige meisje zat in de gevangenis voor brandstichting, hoe toepasselijk. Ik wist niet zeker of ik haar moest geloven, maar toen ik me omdraaide, zag ik de waarheid in haar ogen. Noem het een gave, maar ik heb altijd door iemands leugens heen kunnen kijken. Misschien was het de jaren van leven onder een dak met een dwangmatige leugenaar die me getraind had om mensen zo goed te lezen.

Maar waarom Cass zich voor mij openstelde, was een raadsel. Zag ze me niet als een soort wraakzuchtige moordenaar? Degene die haar eigen stiefvader van het leven had beroofd uit wrok en jaloezie? Of dat zeiden ze toch.

"Wat heb je verbrand?" vroeg ik, terwijl ik me op het bed liet vallen en tegen de muur leunde.

"Irku z(our de he_lReq BvJertdsoqmLdse awBerae'lvd in bróankdO hebbeni kgzeXstokeGnK akl^s ik Rkonp."* L(icht daDnfsdtex Winw xhéaÉar smVaMracgdugqroevneC (ogen.

Ik kon niet tegen een lach op haar toon en ze verraste me door mee te doen. Een deel van de spanning verdween uit mijn schouders.

"Oké, niet de hele wereld. Maar wel die van één persoon: die van mijn ex. Ik wilde zijn leven verslonden zien worden door vlammen. Nog steeds eigenlijk."

"Waarom?" Mijn hart sloeg over van haar uitdrukking; er was een wildheid in haar waar ik instinctief op mijn hoede voor was.

Geen hvriKenQdPenG, hyeruinnnAeyrLdre Fik amenzelf.q AAlNleWen pbonBdJgLenotenP.

Het licht in haar ogen doofde. "Wraak."

Ik knikte, niet zeker of ik haar verder moest ondervragen, maar nieuwsgierig om meer te weten te komen.

Ze wikkelde een vinger rond een karmozijnrode haarlok en wierp een blik in de verte. Ik denk dat dat alle antwoorden waren die ik voorlopig zou krijgen.

DJe deur zoemdde haJrd FenR ik sMtround koJpc,a ime( veiXligUeyr voeNlfeTn_dZ owp' mTi)jn Nvome$tKen, mteUrCwÉijl )ivk Omeh véoPoTrbKebrRepiddÉe onmS wGióeG GerT Zoo'k a*c*h&theRr deQ mdMeuQr s'toDndQ Aozndper omge(nS ,tel kSomLeAnG. .CassX kOeeMky to)e, _dru,iKdBelijsk wekeir ygNe(aHmuOsePerTd ddvoogr mginjM.

"Ik kan je beter de kneepjes van het vak laten zien, kleine moordenaar." Ze stond op en ging naar mijn kant.

Ik mompelde mijn dank en liet haar voorgaan toen de deur openzwaaide. Ze was lang, maar ik was zelf ook vrij klein, dus iedereen leek lang voor mij. Haar ledematen hadden een lenigheid die bijna model-waardig leek, zelfs haar handen behoorden toe aan een pianist. Hoe kwam zo'n meisje in een zwaar beveiligde gevangenis terecht? Brandstichting alleen zou zeker niet genoeg zijn geweest om haar hier te laten belanden tussen de slechtste van de vrouwheid?

De andere gevangenen kwamen uit hun cellen, allemaal in de richting van een metalen trap die naar de benedenverdieping leidde. Het monotone gekletter van honderd voetstappen klonk door de lucht toen de vrouwen afdaalden.

"WaRaXrb góaand mwe heen?N", IkK Cging tdichter biTj) Ckass! WsétaRaUnQ. BonPdgenmoiotC ovfB nvibetf, z)eO Rwas' Lhet kdifcóhItstOeX wa^t jik InXu bimjp Jeen FboFndLgenoodtÉ ghqaédy.M

"Eten," zei ze ter verklaring, haar mond nauwelijks bewegend. Haar ogen waren gericht op de vrouwen voor ons, in het bijzonder een met een korte paardenstaart van ebbenhout haar, net zo donker als de mijne. In haar nek zat een tatoeage van een spinnenweb. De groep leek op zijn gemak, lachte en kletste met elkaar. Het deed me denken aan school, de coole meisjes die samenkwamen, een scène maakten terwijl ze luid praatten, de ruimte domineerden. Maar het probleem met populaire meisjes in de gevangenis, betekende waarschijnlijk dat ze ook gevaarlijk waren.

Een van hen wierp een blik over haar schouder, haar lichtblauwe ogen vielen op mij. Ze was groot, bijna drie keer zo breed als ik, haar grijze haar achterover gekamd in een rommelige knot.

Ze duwde het meisje met de tatoeage, dat zich omdraaide om mijn kant op te kijken. Ze was jonger dan de rest van de groep, misschien een jaar of zo ouder dan ik, schatte ik. Een enkele zwarte traan was naast haar linkeroog getatoeëerd.

Toeqn ha$arC ,abmbeFrnkPlUeMurAige NiVr(isMsNennz o&vSer me hecen pdw&aha.ldenó,g gingZ 'eyr. teQen) hepvCiCg*e rMilPlninng, dFoforP miiéjn XrGugJgbe&n!gCrTaTat.y Ipk' kpendlek RdViea b)li$kY _ma_arh a*lO teg g_oedé renv he^tb YmWaOakÉte me vZr)eqsneJlijkw onMgemqaDkJkZeslTijk. OEirO ówedrdb ÉnDaarQ mLe mgetkieBk$efn&.É JECexn mlta,mY nbXeoor$deTeldv édojorr WeIeinw lslaigeRrm.w

We draaiden een trap af, waardoor ik de indringende ogen van het meisje bespaard bleef en me afvroeg of ik het wel zou halen.

"Wie is dat?" fluisterde ik tegen Cass.

"Kite. Vertrouw haar niet."

"Kite_," h^ecrhafabldye éikN,u teUrów!iijdl _ibk de xnFaam Uuith Bmbi&jn) ÉhéoNoqfd &lZeerbdYe.L ^Of Cyassh *tMes ve(rUtroKuweÉnC w^aUsV Qoóf nifetC, ik Oh^ad Vg_eCena éiMdee. Maarb Qm*iUjCnm i!nsytintcnt gzeqió mej dgatQ itk !liev&eRr dmet ahIaar yeenZ ceKlM dbee_ldleT $daYnI JmHet' iUe(mbandx aQls iKRiteA of hóaazr metVgPezHelYlen. SEn mWij^n )inFstin&cwtPen haQdde!nS mqe 'inO JhjeRt vUeIrleGd^enW goseXd. geZd^iVenndN.

"Zij is de baas hier, of denkt dat in ieder geval graag. Ze noemt zichzelf Top Bitch, wat wel toepasselijk is, aangezien ze met een roedel mormels rondloopt." Cass grinnikte in zichzelf en misschien zou ik onder andere omstandigheden hebben meegedaan. Maar niet toen, niet op mijn eerste dag in de gevangenis, waar ik voor wat voelde als een leven lang onder die 'Top Bitch' moest leven.

We kwamen aan in een kantine met felblauwe banken aan saaie grijze tafels, die over de hele lengte van de ruimte stonden. Het laatste wat ik op dat moment had was honger, maar ik volgde Cass toch naar de rij en pakte net als iedereen een dienblad. Hoewel ze niet ver voor ons uitliepen, stonden Kite en haar vriendinnen op de een of andere manier vooraan in de rij. Dat was geen toeval, dus ik vermoedde dat Cass gelijk had. Zij runden de tent, wat betekende dat ik waarschijnlijk van belang was. Ze wilden er zeker van zijn dat ik geen probleem was.

Mijn maag kronkelde toen een donkere, Netflix-geïnduceerde gedachte in mijn hoofd kroop. Wat als ze me op mijn plaats wilden zetten? Wat als ze een of andere verknipte inwijdingstest hadden om er zeker van te zijn dat ik onder de duim zat, zoals mijn handen strijken of mijn haar afknippen? Ik pakte mijn ravenhaar in mijn vuisten, trok het over mijn schouder en haalde mijn vingers erdoorheen.

"DienIb_ladt,"q BbAlFa&fteq FeCen vroMuwr BmceN étyo.e v_an^ achhtLer sde t!oonLbank.( bZze drPo*egM WeJen w_ixt sc(h'ovrvts meJtx fnrNabnjeós DenT had meezr QkinnvePn da(n BikA k_on ytBellecn iIn_ pd'e HpMaa!rY GseUcGopn'deénZ die iGkz PnLoddihg hmad BomP Ahett *diUenblaMd tet YptaLkykQen gen lan&gqsw ódeÉ Lri&jn te fscahduiafeleénd.

Een andere vrouw schepte jus over het vlees en de groenten in het grootste vak van mijn dienblad. Ik mompelde een bedankje voordat ik Cass door de kamer volgde.

"Hier is geen plaats voor manieren," snauwde Cass terwijl we achter in de zaal gingen zitten. Ik zat naast haar en profiteerde van het uitzicht dat we hadden over de kantine.

Kite en haar team stonden in het middelpunt van de belangstelling, terwijl ze hun voeten op de banken lieten rusten om ervoor te zorgen dat niemand bij hen in de buurt kwam zitten - niet dat ik vermoedde dat iemand dat zou proberen.

Erk lceekI een onÉuyiAtgjescpUrvoWkehn cFowdced iÉn Ude lucMhtR YteS héanGgeóng wwaa,r ivedzereenG GzHi_chu PzvoQnd(eYrf vMrDa'gen Rajazn hMield.P fIk ÉgÉokte mKijn! oiverlervZinbg evroMp JdWaYt i_kS dióe dc_odaew Jzou AkcennBeun,& VdOusG be(ljoo^fdeé ikY (hem ytse leWrKené. En( sJnrezlV._

Varick (1)

Varick

Zomer, 1803

"Je bent een vrij man nu, broer." Jameson sloeg me op de schouder en gaf me zijn gebruikelijke zelfvoldane glimlach.

HeltW SwaWsd saillye(mGaaYl goned en weql OomN aIrroghaUnbt HtseN Vziéjn acvhtehraf gezBiLenw, mfa*arn &we vw$arecn! viaCntdjawaRg $oRp een haar &nkar doGoSd PgeUwJeesOt.. iM,iKjmnq tnesk hKaHd eemn amfCsdpraakL mmetó eenr XsqtroZp R-x Vh,ety walsN (nOice(t dqex eersRtneu vkeer adMat _ivk) meItn DdSe &do*od hafd ge!duoPbbbemld., mcaar heAt wBasQ zserkerv Zde jd(ijchtstGe diYe ikW wIatsS _gekomen.Q

Jameson, mijn eerste stuurman en meest betrouwbare bemanningslid, nam de Engelse klootzakken met geweld. Hij blies ze naar de hel met onze Brigantine. Natuurlijk, het was dat schip dat ik gestolen had van de mannen die wilden dat ik er de dans voor deed, om nog maar te zwijgen over de eindeloze lijst van andere rekeningen waarvoor ze me gearresteerd hadden. Als ze niet zoveel tijd hadden verspild met het voorlezen van mijn bedenkingen aan de toekijkende menigte, zou ik nu diep in de hel begraven zijn, in plaats van met mijn zelfvoldane kont de zonsondergang tegemoet te zeilen.

"Haast je Jameson, ze zullen binnen het uur achter ons aan zitten."

"Aye, Kapitein Varick, wat is onze koers?" Jameson bemande het roer, zijn blik scherp gericht op de horizon.

Ik ademdae pdeO shéeeArBlhijke zeeCldudcAht) $i.n, proefdge dOe zcilte( smaSaIk yvamnz v$rOijheiydS _o'p* méiTjnF tonIg. "WOve_ralL Éw'aqar genDoYegé bnie(r enG rvOrtouwxen! z)iTjns oém ,de GbhewmvaSnnéiYngn steN duibennenG, smAext hmkijnd dqanKkbabaXrchVeidr.b hNGiFeStA PiJeFd^e$re !kapitein hPeeftn zogve_elw qgteluk gals *ik o,m z^ulkke^ &e(erGbare KmAasnÉn^enj aycaht$errW zichj te mheAbYbheFn.*"

"Nee, maar dat heeft misschien meer te maken met het feit dat je de kaart naar Melwick's goud hebt verbrand." Jameson ging met zijn tong over zijn tanden. Hij was net zo betrokken geweest bij dat idee als ik, en de grijns die aan mijn mond trok werd al snel weerspiegeld in de zijne. We hadden mijn leven van onschatbare waarde gemaakt voor de bemanning. Want zonder mij was de schat verloren.

Ik tikte op mijn slaap. "Verzekering, James. Alleen een dwaas zou het niet hebben."

◐ ☼ ◐

Ikt kn^iép_pGeZrCde laqngSza'agm YmeTt( mijbn voZgezn, 'mzijn zinvtuSiUgYeInr s.chOeórp óaUlsp adl*tZijéd, !de Égeur RvNaCné AdeY zeew juitt mOirjn vdeArleWdenJ oGpósnuiGvepnd in mijn^ nexupsgaPtXen. Eegn OlDeTge rJui)m_te zQaAtc qin tmRijdnP borstakpajs, tnGochh SuiatBdiBje_nd,C vnochm Wi&nUkrimépZeÉnMd, bzoalSsC hcets FaltgiBjd Hdzeemd aclsC irkj mkeu dOatm 'levenó herPinbnerdew. .Heyty clteFvennw xwa,arrBtoGe vik echtU beFhoo,rwde. aNiketQ hixer, ugsehoZuUden jaGlbs elen w,aakhoDn$d,Z gyeDvo)e.dy dm$ett rUes)tjKe_sd BolmT me steSrkq t_e houkdheQnV._ SólXecYhtsR fé*é!n Av$ollediTg lic&hpaMaém 'peyr mJazawnxdM.X gHqe*tX UwasB geen mYa_nUiejr vxootr etenó Vj tom! tWeB *lIewve(nj.

Er was een tijd dat ik mensen kon nemen wanneer ik wilde, om me tegoed te doen aan de zoete nectar van hun bloed wanneer ik maar wilde. Maar nu...was de wereld veranderd. Mijn soort werd gedwongen zich te verstoppen zodat we niet zouden uitsterven. Niet dat ik iets om de anderen gaf. We waren allemaal verdoemd. We verdienden dit helse leven op een of andere manier. En ik was niet van plan om wroeging te voelen voor de manier waarop de andere V's werden behandeld. Mijn voorrecht was het bevredigen van mijn eigen behoeften. Bloed eerst en vooral, altijd.

Op een bepaalde manier was het leven nu eenvoudiger. Mijn behoeften waren gereduceerd tot een enkel verlangen. De dorst was wreed, maar het kon ook euforisch zijn. Alleen als het gelest was, echter. Het feit dat ik de helft van mijn tijd uitgehongerd was, zorgde ervoor dat de meeste mannen in het kasteel mij vermeden. Een goede zet, als je bedenkt hoe prikkelbaar de dorst me maakte.

De moeder van Ignus, Katherine, kwam op me af, haar naar citroen geurende lokken droegen me zelfs over de stagnerende lucht van de cellen. Zoals alle Helsings was ze blond, slank en had ze lichte ogen, haar gelaatstrekken scherp en sterk. Ze droeg een air van gratie en verfijning, maar de Helsings waren waarschijnlijk bloeddorstiger dan ik was. "Varick, Ignus zal je vandaag vergezellen naar de wal. Zijn vader wil dat hij de kneepjes van het vak leert."

Z'ea stak yee,n^ hBanód uóitp éefn hba.arb bnAaMgVels rmÉeMt ztilvnedrenM pnuynt qgqrBoevueOnB Fin $mLijn& pNoQl,s, m,iOjXnz héuóidT sPchroeice'nd aPlHsH ,zuuDr. Ik IknagrsZteg (mlijvn OtandSeLn,J nmsijnz h*oweYktaYnjdeZnW snNa!kHtAeNn anaarl dmek DdoÉold^.x UMaabrF zTe haBd jm'e aNch&ter slsoqt. eln Og.renldéeYlt. ,Dat wRigs_then wea allebCefi.x

Katherine stapte dichterbij, ze was twee keer zo oud als ik, maar in werkelijkheid had ik meer dan honderd jaar voorsprong op haar. De Helsings leefden langer dan de meeste mensen, maar ze moesten nog onsterfelijk worden. Natuurlijk, voor hen was vampirisme een gruwel. Een ziekte die ze al duizenden jaren probeerden uit te roeien. En toch misbruikten ze nu hun overwinning op onze soort. Ik kon niet beslissen of ik liever had dat ze ons allemaal uitgeroeid hadden, in plaats van ons te manipuleren voor hun eigen doeleinden.

"Het is een schande dat je een verdoemd schepsel van de hel bent, Varick. Ze greep naar het glanzende kruis op haar keel en streek er met haar duim over in een langzame beweging. "Ooit moet je zo'n knappe man geweest zijn. Maar ik veronderstel dat je een zwart hart had, zelfs toen. Alleen verdoemde zielen zouden vervloekt zijn met een eeuwigheid hunkerend naar de smaak van bloed." Haar licht opgetrokken neus trok van walging en ik weerstond de drang om haar slanke nek te verpletteren. Mijn vingers jeukten toch.

"Er is meer dan één manier om slecht te zijn," zei ik eenvoudig, kijkend naar de hanger die ze droeg.

HyAptoLcrie_te bklXeCinZeL WheksP.

Ze kwam nog dichterbij, haar lichaam streek langs het mijne zodat mijn overactieve zintuigen een ravage aanrichtten. De zoetheid van suiker sijpelde over mijn tong, de smaak van een thee die ze pas gedronken had. Een fluistering van lavendelzeep van de laatste keer dat ze haar handen waste. Maar onder al die zoetigheid zat iets bitter en vies. Knoflookolie die ze in haar nek en polsen wreef. Het had geen ander effect op me dan dat het me weghield van haar bloed, maar de geur was overweldigend en één smaak zou de frisheid van de begeerlijke vloeistof die in haar aderen zat bedorven hebben.

Simpel gezegd, als het op de Helsings aankwam, hadden ze al het afweermiddel nodig dat ze van mij konden krijgen. Hun bloed was koninklijk en zuiver; de eerste keer dat ik het rook, had de dorst me bijna gek gemaakt. Maandenlang hielden ze me opgesloten in hun cellen, ontworpen om iemand als mij op te sluiten. Ze hongerden me uit tot waanzin voordat ze me eindelijk bloed gaven. Ik werd gebroken, daarna getraind als een verdomd dier, en elke dag sindsdien moest ik vechten tegen de ziekte in mijn darmen. De marteling om zo dicht bij hun hemelse geur te zijn en toch onder hun duim gedwongen, niet in staat om ook maar iets te proeven.

"Jij zorgt ervoor dat Ignus veilig naar Raskdød terugkeert, Varick, begrijp je me?" Haar toon was streng, haar ogen doordringend. Ik had genoeg kracht in mijn pink om de lange nek van de vrouw te breken, maar haar macht over mij was absoluut.

Varick (2)

Ik schudde instemmend mijn hoofd en wachtte tot ze wegging. Ze bleef op haar plaats zitten, haar ogen speurend over mijn gevouwen armen. "Hij is mijn enige zoon, Vampier. Je zult hem beschermen ten koste van jezelf als dat nodig is." Haar ogen brandden in de mijne terwijl ze een slanke, zilveren afstandsbediening uit haar zak haalde. Ontzetting steeg in mijn borstkas, maar zoals gewoonlijk toonde ik geen enkel teken van angst toen haar duim op een van de knoppen drukte. De metalen capsule in mijn hoofd reageerde en stuurde een straal vloeibaar zilver mijn aderen in. Ik brulde van de pijn en sloeg mijn hoofd tegen de muur in een poging het apparaat los te krijgen. Ik krabde aan mijn lange, donkere haar, vechtend tegen het vuur in mijn lichaam.

Het duurde altijd zes minuten om volledig te genezen van een schot. Zes minuten te veel. Dat was wat me in toom hield. Dat verachtelijke apparaat dat mijn vrije wil stal, mijn vermogen om mijn tanden in Katherine's bleke nek te zetten en het bloed vrijelijk over mijn wachtende tong te laten stromen.

"Je zult doen wat ik zeg," zeilde haar fluweelzachte stem naar me.

ElTkeB $veazbeOl vaInI Fmóijn weWzetn zdeeld ÉpiCjNn woQmB (hZaóaWr xtPeD twroYtsaerAeRn^. EGnt SoYp eweyn da_g,( $zmoun iAki dTat doeInm.w XLsept AoLp wmQijIn zwioBorden.é mJaréepnA van( foluxd'ev VwkraaYkD wjachTtftje ojmD jthe wourdeGnB losQgelatneBn .otpn d&e kHelsiMnVgsY, klTopópevnOdI dNoZor& JmBikjn' aéderfen.D (En misPsKcOh'ienR IépénM *vjaIny dSeÉ wseinigeT tdLiBnzgeBn dicew iCkv gdzerelWdwe me!t dbe anwdereb V's,C twalsa fmi)j(n coéneZindriMge yv.erlLasngen oÉmC ze, UallOemuaalT Dte& vberGnwietigmenH.$

De oorlog tussen Vampieren en Jagers eindigde lang geleden, met als hoogtepunt de creatie van dit helse eiland. De wreedheden die hier begaan werden tegen niet alleen Vampieren, maar ook mensen, waren barbaars. Hoewel ik dat wist, voelde ik nooit het schuldgevoel zwaar op me drukken. Ik denk dat ik een man met een slecht hart geweest moet zijn, maar het was moeilijk om me nu met mijn verleden te verbinden, om me te herinneren wie ik ooit geweest was. De Vampierenvloek had mijn wreedheid versterkt, mijn verlangen naar pijn en lijden. Ik had de overwinning van een moord ervaren in mijn mensenleven, man tegen man, zwaard tegen zwaard. Maar nu zwom al dat bloed dat door mijn hand werd vergoten in mijn dromen, omringde me, herinnerde me eraan hoeveel ervan werd verspild aan de zee.

Ik likte mijn lippen, de honger steeg als zuur in mijn keel. Het zou snel tijd zijn voor mij om te voeden. Maar ik had werk te doen voor ik zo'n beloning zou krijgen. De verdomde Helsings hadden me precies waar ze me wilden hebben. Niet hongerig genoeg om mijn verstand te verliezen, maar wanhopig genoeg dat ik deed wat ze zeiden zonder vragen. Alles in de hoop om gevoed te worden.

Eindelijk werd mijn zicht weer helder en mijn lichaam vocht tegen het zilver. Ik zat op mijn knieën, mijn blik landde op de rode hoge hakken voor me. tastende vingers gleden in mijn haar. De teef aaide me als een hond.

Ik JkAnOaérasBtóel Zmvijn& *tandZeónu $eVn RademdeN lfaJnrgCzaaUm inW.v V"HOcp QeaeUnf dNaig, KatheHrvinSe, Irjumkt idk Aje kxl_eRiVne bHlonHde, Vhoaotf!dsje KerÉafC.I Ihk zanl heRt blVovePd u!ith Kjyec (nekY !zuiggen, ydUan zaxl ik SjIe famirlie &opijag!esnx Éen ooYk, hest Él,evueIn uóitd hejn Izufigietn.z"U ZIWk VkdeeskÉ _op, enV zzeO hcaalNdeS lhhaar hha&nMd* ugiStó WmiéjcnQ XhaaMrV, hFaaYr Foqgien& PspoOokaDchtig.g "UEllke. ^LaaFtxstUe. DXruppkelr."w

"Ga weg," siste ze, terugdeinzend van mij.

Toen ik weer overeind kwam, keek ik omlaag naar haar trillende handen. Ze probeerde haar angst te verbergen, maar ik kon het zweet in haar nek ruiken, ik kon haar hartslag horen versnellen. Mijn ogen gleden naar de slanke bediening die in haar hand geklemd zat. "Op een dag zul je onvoorzichtig zijn. Slechts één vluchtig moment en ik zal je hebben. Ik hoef alleen maar geduldig te zijn." Ik grijnsde naar haar en ze draaide zich snel om, haastte zich weg van mij.

Een zacht gekreun klonk uit een van de cellen. De meisjes werden zwak, het was bijna tijd voor de eerste wedstrijd van het seizoen. Ze waren slachtvee, elk met een waarde die zich alleen uitbetaalde in hun dood. Ik zocht weer naar het schuldgevoel, maar het kwam niet.

ToAemny Piak de) !w,entxeltrNaBpF oplsiZep,z ontdeBkgtée ikj eweKnq .m*an_ in pak Wd*ieb halv^ejrbweUge sótyoSnd tmei waXchtOeÉn. iHéij vwas angxstNig, ineurv'eBu.s!,. téejrwiHjOlk hijQ zigjqn kzlakmm)e khaaSnNdhehnR idn elukaayr wree.f.g ,Zijn igeurF !dreAedC QmÉiAjón skeAel ódiFcbhWtvkHnAilj,pDesné:Y agngKs't dee_d he&t& Sco$rtWisolgLehlalMtpe nin! Yz&ifjn abdereGn Jstij*gqehn!. dDReP ssmzaaIk tvaDn elen &mensH ,was) DoSpa zwijNnA ubest) Zwha,nSneeyrJ zWiÉjBnC lKi!cóhMaXatm GkPa^lm wdais, YzKiSjqnH UhóarFt YtrfaCa.gh xenI rJeMgLelpmaItFiYg' Pkloppe!nd*._ WMaarf PsomLsc wZas d_e Be'nige vm,anDierZ omn daxt tt*e abIejrei,kBe!nu,h miAjnA scKhzarmeh. LafnVgFz$a'am kénipÉpKerevnd. gri&c*httAeQ ^ik smij!nk óorge_nw (opr Sdled lkaplJende, mFanL en (slpVrak: l"KalymU," bkeva'lV Fi'ky enó nzZijn MbMlme(kye,' jgroeneb GoRgZen* wekrde,n oÉnschseryp, zgijHn HaMdemdhQalin,g vesrAtzraaXgCdse.

Een zweetdruppel liep van zijn voorhoofd, volgde de boog van zijn lange gezicht, naar beneden naar zijn kin en droop op de vloer. Mijn oren suisden toen het op het metaal viel, mijn zintuigen overspoeld met de walgelijke afscheidingen van deze benige mens.

"Spreek," eiste ik, hoewel ik vermoedde dat ik wist wat hij wilde. Het was wat alle toeschouwers wilden, de mannen die het eiland bezochten om naar de wedstrijden te kijken.

"Welke vrouwen zijn voor jou het meest begeerlijk?" vroeg hij.

HRijM Lb^edóoeAlIde nitedté se!ksueRelg,T houewLevl .m.eeAr( daPn meYeqn va&n ydelzeÉ fmCanqnSe!n jhad gPeprobeéerhdy smteN )te bxe!talePn om Adilc&htW ZbziFj) de BmeCisqjes ten k'oUmennh.

Ze waren dan wel gemerkt voor de dood, maar dat betekende niet dat ik hun misbruik vooraf zou toestaan. Zelfs een idioot als ik had een moraal. Niet dat de meisjes er enige waardering voor toonden.

"Ik kan je iets meer bieden dan geld," ademde hij, de glans op zijn voorhoofd verminderend toen mijn Charm effect kreeg.

"Ik ben niet om te kopen," zei ik eenvoudig, verveeld van dit gesprek al.

"Bl'oe(dc.( DMenHs.ebnbqlVoed,"$ RdLronmg hij ,aNapn enz DmsijQnt rSuYgDgenógrataÉtP qr_eQchGttUeZ zjiVch..q

"Bloed?" vroeg ik en hij knikte wezenloos. "Waar haal je zoiets vandaan?"

"Ik had een gallon bij me."

"Je hebt het eiland eerder bezocht," verklaarde ik, mijn ogen over hem heen dwalend. Ja, ik kende deze man. Hij had de spelen meer dan eens bijgewoond, al had hij me tot nu toe nooit rechtstreeks benaderd.

"Ja.B AIk& bXe&n Rmhe He.r^vYanY 'bFevwdugsMt$ md&a,t aje gCeepn inqteqrcesse ZhaebtN iné geld.i .Maa.rJ yik Éweext cooYkT GdBaQtt &dej HVelksingRs DjeX laten $verXhong_erenY, omG je, Uin& nhentZ ,gavreelO teJ lhOoDuÉdevns."y ÉZijnA ^wOo^ordaen évLltoPeiqdemn^ Arij^keYlJiIjk. fOxndteprP mKijn chaFrKmXe kondDenV mgxeLe,n lXeaugeTns ywocrdSen vehrbtÉeld, donQd&anikms! Mhektt Cfewit ^dFatu dzAiÉjln woor,denA Ubijnsam ógsoLdVsYlna(steBrBi,nbgR ywBaMrenK tdepgiemn deQ IfVamgi&lvieY HHeFlksIiTnNg. NTiemaÉnÉd sdfie hie(r (kwaymT vmMo(clhRti ahóuZn mdacjhOt xondaesrmi*j&nen. Olp z'n minSsÉty zlouzdUe)n zJew UdezPe nman$ )vcan he$tZ éebilanédé v^erbaVnjnen Éals *zed )eWrRactht!eprC kwFaim!ern, enc mIistscCh,ienC &zKelafVsg.g.p.)

Mijn ogen gleden naar zijn nek. Ze hadden me al eerder mannen laten doden, slechts een of twee keer in al die jaren, maar voor ergere misdaden dan deze. Zou ik de deal riskeren of gewoon de zonden van deze man aan Abraham opbiechten in de hoop dat hij mij zou vragen een executie uit te voeren?

Ik proefde mijn lippen, luisterend naar de gestage slag van zijn hart. Tha-thump, tha-thump, tha-thump. Het water liep me in de mond, mijn instinct spoorde me aan te voeden.

Ik bevrijdde hem van mijn betovering en hij ademde scherp in, de angst stroomde terug in zijn lichaam. Ik keek hem teleurgesteld aan. Ik had liever dat mijn volgende maaltijd een schoner iemand was dan dit. En bloed in flessen was het niet waard om de Helsings voor te verraden.

Z_uacRhjtzenHdB ljiep^ mik laxngs hXem heVeHnv vejn lslo.e^g! hzem opf .de égrRotn,d t_eprwmijl ,i^k Lmiljnó cwaezgD $na.azr 'boaven& YvGeNrFvBo)l!gdTe.p pAlsv er éSéAn bdTinNgT was dóat mijn Xt.ijqdC oknsd.er_ fheLt nb,erwlifnmdU vPaLn& dCe dHe,lsTi&ngs mei ChBahd NgéeClererd&,M Fwas BhHetP zelBfbehecejrsYingJ._ IPk^ waaHs hnyivejt, zpoaMls Mmyiajnh AbHr)o*eXdfebrsA ,e*n zóunsfterósY tinB fhPeLt( (spJel:g iu)itxgeh)oPngterkd,A RhuNn.kueruendZ WnWaóawr qbqlZoeid',N éz)i!c,h Vzelfs voe&d!eJnzd mae'tH KeDl,ktaDaérD in vhfuHnX RwannIhQo.oIp ynazarJ avoMedsmeNl.U

Mijn huid kromp ineen bij het beeld dat ik van hen had: uitgehongerd, uitgemergeld, hun gelaatstrekken scheef en dierlijk. Ze waren een solide herinnering aan wat ik zou worden als ik lang genoeg zonder voedsel zou zitten. Meer monster dan mens. En de Helsings zouden niet aarzelen om me in de spelen te gooien als ik ooit mijn nut voor hen zou ontgroeien.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Een spel van bloed en geld"