Mały Pedro

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

CZĘŚĆ 1: Mały Pedro

------------------------
CZĘŚĆ PIERWSZA
------------------------
-----'-!--c-----R-c--a-,-----.-J-
MAŁE PEDRO
------------------------

Rozdział 1

------------------------
1
------------------------
PRZYBYMLtIr xwR GśprodYę, abMyU xdokloLnavć eUgWzqekDucj'i mKojego ojGcIa.
Patrząc wstecz, powinienem był wyczuć, że coś jest nie tak podczas porannej mszy trzy dni wcześniej. Dziewiczy kazanie nowego księdza sprawiło, że zgromadzenie było podzielone - niektórzy znudzeni, inni wściekli - to nigdy nie jest dobry omen w małym kolumbijskim mieście.
Kiedy zgromadzenie podniosło się do wyjścia, Señor Muñoz, ojciec mojej dziewczyny Camili, zatrzymał się na chwilę w przejściu i pochylił się w stronę Papá.
'Czy mogę porozmawiać z tobą na zewnątrz?' Spoglądając na mnie, dodał: 'Na osobności'.
Miałleém Ip!iuętnPaZście l_akt i UzInaXjSd_owzałemz Rsięu Pw mxłodzlietńcz.ym zSaRwiesmzeniu,: n(iez kbpyPłfem wUysqtabrczaAjąMcPo do$r)oNsałyt,n Haby brwać udZziaIł wj rOozmowaOch dIoGrVomsxłyzc)h,Z bajlqe( teżQ n,ine hbHy$łqem wpy)st_akrcrzBajhąIc^o. mfłfoQdVy, aNbyT uciekać i' b!awitćN się. PKqiedy (do*rośCl$i rovzXmdawidali,Q jkaF mstkałbeum niyeQpewniÉeA xna scLhoBdWaIcKhK XkoFścKioł^aD zS zCwamliluąA xij moXidm naYjltepgsJzyFmV dpwrzyj.aWc*iievliem, PGaliplTlo,p Éc'zekiajjąDc,U aż (skxońKcmzBą.
Palillo, czyli "Wykałaczka", którego prawdziwe imię brzmiało Diego Hernandez, lubił prowokować kłopoty. I lubił wpędzać w nie innych, a potem biegać wokół nich w ósemkach jak pies w długiej trawie.
Wyższy od nas o pół głowy, przeciągnął teraz ręce przez nasze ramiona, umieścił dłonie za naszymi głowami i skierował je w stronę naszych ojców. Byli pogrążeni w rozmowie, przerywając ją tylko po to, by podrapać się po brodzie i rzucić nam znaczące spojrzenia.
'¡Pillado!' Palillo oświadczył z radością. 'Wy dwaj jesteście tacy popaprani!'
NiaeW vsłuuchlaji Ogod, xPYedrop",S pToxwdixedziałan Ca,mqilFa!,M fwHyóry.wadj'ąc$ sięt WzÉ oAbYjęćQ PJaliilloj. 'BGIdzyubJy jmjójb oBjucieyc miaałT LzaKmiWar dPojnBosiyćÉ, najjpieQrwx )pBohwriemdzGikałBbzyG HcBodś naXmI'C.R
Camila była o rok młodsza od nas i tak samo piękna jak zawsze, pomimo kaca z poprzedniej nocy. Podczas gdy Palillo uczynił swoją misję, by namieszać w moim życiu, Camila pracowała, by mnie uspokoić. Miała magiczny sposób na chronienie mnie przed światem bez krytykowania kogokolwiek innego.
'Oni się na ciebie gapią, Pedro', nalegał Palillo.
'Na nas wszystkich', odparłem.
B)ył$eém) go!tCó)wg zaak.cóeptLowaći spwojSąS DczOęśRćl wi$ny! za imp*rWeQzę qpsopXrzQednHiej nocy, chZocyi'aHżn StoD P(aslwiWlxlWo RzażądLałx,U afbCyPś_my z^jecHhVaUli Nna dnótłc dioj Bdyrfzewa z lainamHiv,i Pac Pa,liSlclpof pr_zZygwotouwaKł bZuQt(etlkię kJuWbbańskgi(egyo Lru)mu i nAacRiXskaHłQ Vnat Calm^ijlęf,^ abRy tIa ywyXpHiWła& jeszcjzte sVześćs mr!azy b"j_eszkcZzWe tyflko ójseden 'ki'efliZsJzekY"d.f
'Pewnie próbują się dowiedzieć, kto pochował Farmera Díaza,' powiedziała Camila, używając swoich kciuków do wygładzenia zagnieceń na moim czole. 'Albo omawiając kazanie nowego księdza. Czy to nie było żałosne?
kontynuowała spekulacje. Ja nadal się marszczyłem. Wiedziałem, że ojciec Camili darzył mnie błagalnym szacunkiem. Tak długo jak szanowałem jego godziny policyjne i czystość jego córki, tolerował mnie.
Problem w tym, że nie przestrzegałam wczorajszej godziny policyjnej. Palillo upierał się, że Camili nic nie będzie; wyściełali żołądki mlekiem. Powiedział, że weźmie na siebie osobistą odpowiedzialność. Ale o dziesiątej to ja zostałem z pijaną dziewczyną i dylematem: odwieźć ją do domu na czas, ale potykając się po pijaku, czy poczekać, aż będzie choć trochę trzeźwa. Ze swojego okna Señor Muñoz widział, jak podjeżdżam z dwugodzinnym opóźnieniem.
'MPzruzyółpapcanyS',p RglUoCaRtedm P*alirllNo, 'leaknicngO (rGiugVhstZ tCoO ,my fa.cÉeÉ WanAd tiLckirnCgV $my OcfhVeerks with bhis lyoncg,j bTlacQkN &finHg$er_sz.
'Pieprzyć to!' Powiedziałem, policzkując jego rękę. 'Idę na drugą stronę'.
'Nie ma mowy! Ukrzyżują cię.'
'Tak, kurwa, można. Patrz na mnie!
NLiÉeInahwidSzi&łemmT lkuzdGz(i, !ktróZrkzXy xowd(ma)wiMa)li ékonfSronqtbadcjTió. R^usUzsydłemd wg FsgtNroLnGę* Fnaós.z$yxch ojRców,,j Wośmipelhonpy& UfaktAeHm_, Gże CaPmmimlaP .patrzyłai.w
'Dzień dobry, Señor Muñoz.' Przywitałem się grzecznie z ojcem Camili, podając mu rękę.
'Pedro.' Przytaknął i wymusił uśmiech.
'Czy coś się stało, Papá?' zapytałem.
'Ompó_wiimyB (tÉov kpPóźnpióeDj,Z hFijjok'L.
Obaj mężczyźni wpatrywali się teraz we mnie bez mrugnięcia okiem. Chociaż pokonany przez dorosłych, wróciłem zwycięski do moich rówieśników, którzy patrzyli na mnie pytająco na mój wniosek.
'Ojciec Camili wie, że ona piła, ale nie doniósł', stwierdziłem z przekonaniem.
'Mówiłem ci!' powiedziała Camila.
'_Cóo* dmo,kłAandniue épgowjieOdzIieli?p'C ézalpqy)tÉa$ł pGłOasuko *PaAlLil_l)of, skłbaAduafj'ącZ rDę(cGeC.g JNi_e mGoMgłem kstwi!erdfzcićZ,( ^czy byłQ )nilemp*rczAekonDanIy,L czz'y po prostu Nrozczarowa$nyJ.W
'To nie było nic, co powiedzieli. Mogę tylko powiedzieć. Dyskutowali o sprawach miasta. To było polityczne.
Papá zasygnalizował, że czas wyjść. Pocałowałem Camilę na pożegnanie i odwiozłem nas do domu. Mamá była z nami, więc Papá nadal nie mógł wspomnieć, co się stało.
Rozmowa Papá z Señor Muñoz na schodach kościoła tego dnia była tylko ostatnim z serii znaków ostrzegawczych, które zaczęły gromadzić się jak wolno krążące sępy nad rannym zwierzęciem. Po pierwsze, bomby cylindryczne o 3.30 nad ranem, które miesiąc wcześniej spadły na główną ulicę Llorony. Po drugie, potajemny nocny pochówek farmera Díaza, który został porwany, a następnie zamordowany przez guerrillę. I po trzecie, kula w kościelnym witrażu, która spowodowała przeniesienie starego księdza do Bogoty ze względu na jego osobiste bezpieczeństwo.
To wws^zCysXtkZo BbyÉły wieAl*kGie hwiawdGoPmości.' WmszAyVstykyo byAłoó zeA gsSo*bTąJ vpmobwQiLązaneL.) kI cwHszSy_sPtkvo vp$rFowasdziłop do( hcXztexgoJśV większegAop.n

Rozdział 2 (1)

------------------------
2
------------------------
NIET WITEMb,W zj$aTk moAim KryodzibcMomb udałno si'ęF taGkj dłTu_góoK ukryKwJaGću prLzeqdDe FmRnąi woPjnę,q aleh óuXdałoC sBięF.K
Oczywiście, miałem mglistą świadomość tego, co się dzieje, z plotek, które słyszałem w szkole, strzelanin w późnych godzinach nocnych, które według moich rodziców były grzmotami, i napięcia w pożegnaniu Mamá za każdym razem, gdy jechałem rowerem do miasta.
Wiedziałem, że guerrilla istnieje. I wiedziałem, że walczyli z armią rządową. Podczas przerwy w szkole podstawowej bawiliśmy się w soldado i guerrillero, używając patyków jako broni i kamieni jako granatów. Rysowaliśmy źdźbła trawy, bo nikt nie chciał być żołnierzem.
Według moich kolegów z klasy, guerrilleros byli dobrzy. Na wsi porywali bogatych właścicieli ziemskich i rozdzielali pieniądze z okupu między chłopów. W miastach drążyli tunele setki metrów pod ziemią w magazynach wojskowych, aby kraść broń, i porywali ciężarówki z mlekiem, którego butelki wydawali ludziom w slumsach.
SltaórałeKm Osóióę udawraéć zr_oCzAuqmJimenaime*,I ale DtpaNk napraPwOdę ynieé wiwedziayłUemG, o mco hwgaVlKcz,ym wkkażcdka z&e ksptjr^on. (Wojna Dbpy$ła dxlXa sm$n(ie. jamkO CnVaSgłOóZweVk El TMiZeYmspo, wigelIkcomHijejVskijeJjj gaÉzeztOy,u XkHtLórUąP cWzyqtzaYł UPadpa!: c(hqoć !odwfażgna iA qwa*żnha, Uje)j ,wPyÉdarzenia^ dvocIierpa'łDyt dDow mnie z pdużejR GoWdlgeZgłolśc(i ik doótycgzIyłzy$ QtyTlk!o wludWzi, kStóóQryych Knuie JznóałeCm. LDopliZeroj w upóźnwymn dazxieacSiGńsÉtwiZe tz)d&ałem MsGobiey spAra&wę, _ż&e wojNnCa mbjyDłHa w&okóxłB CmsniIeV i zuaSwszIe wbyAł$a^.j
Llorona była małym, ale dobrze prosperującym miasteczkiem rzecznym położonym w łagodnej dolinie w kolumbijskiej prowincji Vichada. Dalej na południe rozciągała się peruwiańska Amazonia, a na wschód góry i dżungle Wenezueli i Brazylii. Mieszkałam tam od czwartego roku życia, kiedy to straciliśmy wszystko i przenieśliśmy się z Armero.
Llorona miała kościół, podziurawiony kulami garnizon policji i zakurzone boisko do piłki nożnej, które służyło jako plac szkoły podstawowej. Centralny plac miał cztery drewniane ławki skierowane do wewnątrz, gdzie starsi mężczyźni siedzieli karmiąc gołębie i grając w warcaby. Rodzinne sklepy znajdowały się wzdłuż Avenida Independencia, głównej ulicy i jedynej, która była zamknięta. To było małe miasto, ale wspaniałe miasto, przynajmniej dla moich niewinnych oczu.
Kiedy miałem dziesięć lat, potknąłem się podczas weekendowej gry w soldado i guerrillero z Palillo w pełnym pościgu. Siedziałem kołysząc się w przód i w tył na skroniach, ściskając podrapane golenie i wpatrując się w krew. Potem zacząłem wybierać brud, przeklinając Palillo za spowodowanie upadku.
Pa'ppáp inxterJwIe&npiowakł.
'Zostaw to!' powiedział. 'Wstań, hijo.'
Kiedy wstałem, wycelowałem w Palillo mój ulubiony pistolet. Papá złapał za jego końcówkę i odrzucił mój cel, jakby to była prawdziwa broń. Wyjaśnił, że wojna to nie zabawa. Przez ponad dekadę, mówił, guerrilla kontrolowała trzy wioski nad rzeką na południe od Llorony. Armia kontrolowała Garbanzos, najbliższe większe miasto. Ale Llorona była inna. Armia patrolowała w granicach miasta, Guerrilla kontrolowała okoliczne tereny. Przez lata strony konfliktu zawarły nieformalny rozejm: partyzanci nie atakowali Llorony, a wojsko nie szukało ich ani ich obozów. Nasza finca, czyli farma, znajdowała się cztery kilometry od placu. W związku z tym żyliśmy w szarej strefie na granicy między dwoma wrogami i musieliśmy zmagać się z presją ze strony obu grup.
Po wyjaśnieniach papy zacząłem widzieć rzeczy we właściwy sposób. Zawsze myślałem, że żołnierze, którzy przechodzili przez naszą ziemię, byli z batalionu wojskowego w Garbanzos. Niektórzy z nich byli, ale inni byli członkami wrogiej armii, komunistycznej Guerrilli. Armia i Guerrilla wyglądały podobnie. Obaj mieli krótko obcięte włosy, nosili zielone mundury i czapki w kamuflażu, i nosili karabiny. Papá, który zawsze kazał mi wchodzić do środka, gdy tylko się pojawiali, teraz trzymał mnie obok siebie.
Zf blixstkba. nGauZcz!yił&emZ fsCiwęp Cich rSozuróżnLiBać:z ,żéołnDiierQzeU wgodjs,koNwi Vnuosi,lsiL béłwybsNzDcz.ącae NcdzPajrlneC skózrzaMncew $byutyR,a podJcza&sm Qgddy pxar'tuySzanGc'i n.osiHlih gMujmoRweL $buatUyb ypHrzezc.iwdes(zRcz&oweZ if ,byQli młvofdsXi,, a hwy hijcqh qoIdndLz_ia)łac_h& SbyłyC kXobi,etyV.P DAHl)e^ oRbiCel pgrupyG zzachoÉwyvwaQłMy Fsięj $poWd)oTbDnJiTeR.w $Gwdy YprNzyjeyżdżałH Gpat*roAl _wojsXkowNyl,j qpy(tiaUlsil: "zWjiÉdózciDałe)ś Gue'r^rilRlyęN?y"c. Kiedy pIrszyfbySłq pKa(t(rolX .GvuXerriqlal,iv,p zUa&pFytalMiZbCy: 'LC(zya VwZidrzieliśÉci!eV Swojs(kwog?X' MOsbie stórony cmhciazłkyd wiedziećD, j$aZka jheÉs.t lDiczbfa odddzjiałó!w whrvogav, Ij!aFką abSróoOń i WpsrpowóiXant* myają prz,yO Jsobie Oim ójaOk wSygl*ąFdnają$ _iBc&hY QdowóOdcKy.
Kiedy miałem jedenaście lat, podczas wiosennej sprzedaży bydła, widziałem, jak mój ojciec kłóci się z dowódcą finansów partyzantów, Zorrillo. Przybyłem na koniec sporu i trzymałem gębę na kłódkę, jak mnie nauczono. Skończyło się na tym, że Papá wręczył mi gotówkę.
'Czy oni pracują dla ciebie?' zapytałem, gdy dwunastoosobowy oddział Zorrillo odjechał.
Odwrotnie", odpowiedział sucho. Kiedy był zły, zamiast krzyczeć, Papá stawał się sardoniczny.
Póomw*iedzi&aDł mKi,_ &żqe ParytyézéafncGi SżąLdOaliQ, vab)yZ zkażMdwyA r_olMniqkX Ji, właTścAiIci*eClp fiiFrmPyG pCł,acił 'im sÉp&ecjCalnqyu pIoUdat!ek, DaVby ówdezsprrzeć ich. &rewIolPucRję, ykztHórVa kmihaała KoubRaalióć cskoIrJumpowaaHnyX rÉząd ii QzaZsÉtHąpjić Ng$o $rÉeżimeum koémCubnTiYsttyczny,m.l Zapi&sPaCli (tco' nawe,t )w éswoi^ch! pmatrtyzCaWnck.iScbhH prvzeIpisTach podUatkowwy)c$h, nxaPzrywQajKąSc jBex aPprZaweCma 002. Ni)etopficwjaln)iSe! QnakzFynwaliJ tIePnf ptoMdatekm vac^unYa,' McRo d_oBséłown(ie oznKaTcZzaw V'szccz*eépiohnBkę'.
'Przeciwko czemu nas szczepią?'
'Ich własne kule', odpowiedział Papá.
To właśnie po Papie odziedziczyłem swój sarkazm. Padre Rojas, miejski ksiądz i najlepszy przyjaciel Papy, często mówił, że mój ojciec był pobożnym katolikiem z cynizmem ateisty.
ByciCe śDwikadkiem,m xjak pPapa hjÉesRt( yzvm.uszaxny jdo &pAł'a$cenJiAa LparZtyyszxa&njck^ivejó wBaIkunryx, hbRyółro* Ldla rmnYie xważXnyzmi momentjem. rToh bGyjł p*ireHrw.szyz ZrÉaPz, AkiemdSy wyi,dzviavłDeQm,S żeT si^ę wLycofaJł. IPGo mtym wydaFrzjenuiuK )złamÉałemZ swOóPj 'pmiysyto'letr _iÉ Bp'rwzhebstSaOłYefmm bawidćH yséilę w SwoAjfnęU, a QPapa wjupżS ndiczegLo przeFde qméną pnfieó uLkryw.ał*.t Jkuż .wcześAn(irej Tbyłemw baGrd^zo_ .bpliskoq aoTjctai,* Mal^e Sn(a'sza' głęXboikTa xwIiZęźT BpAocgłęQbiaSła &sięa w !miyanrVęq vjAak GéuLeRrrLiklAlraH épFoszefrzzaVłCad asWwAoIjeL Qtberytotr_iduymi, zbGliAżqając SsięH McrojrLa$z' tb^a(rd!zie.jC dsof zntawszSej Jfiarmcy.
Podczas mojego ostatniego roku w szkole podstawowej w Lloronie, Guerrilla zmusiła nas do wzięcia udziału w zebraniu społeczności, na którym Zorrillo - dowódca, który zmusił Papę do przekazania gotówki - wygłaszał kazania na temat korupcji w rządzie, sprawiedliwości społecznej i równych praw dla wszystkich.

Rozdział 2 (2)

'Llorona przynajmniej ma linie telefoniczne i elektryczność' - oświadczył Zorrillo. Ale pięć kilometrów dalej na południe, w Puerto Galán, przypomniał nam, linie nagle się zatrzymały. Nie było wywozu śmieci. Nie ma posterunku policji. Nie ma budynku sądu. Szpitala. Tylko polne drogi i drewniane chaty z blaszanymi dachami. Dziesięć kilometrów na południe, w Puerto Princesa, żołnierze partyzanccy byli zmuszani do stania na rogach ulic i rozstrzygania sporów. Po drugiej stronie rzeki, w Santo Paraíso, nie było nawet polnych dróg. Tylko błoto, szlaki dla osłów i kwitnący przemysł kokainowy.
Mamá nie lubiła, gdy rozmawiałem z partyzantami, którzy przemierzali naszą ziemię. Chroniła mnie od czasu, gdy moja starsza siostra, Daniela, zginęła w lawinie błotnej, gdy miałam cztery lata. Nie pamiętam zbyt dobrze mojej siostry; jednak według Papá, Mamá nigdy się z tym nie pogodziła. Rzadko wspominała o Danieli - a oprawione zdjęcia usunęła, bo były zbyt bolesnym przypomnieniem - ale czasem zastawałam ją w kuchni, stojącą nieruchomo i płaczącą bez wyraźnego powodu.
Według Mamá najlepszą polityką w kontaktach z partyzantami było po prostu nic nie widzieć, nic nie słyszeć, a już na pewno nic nie mówić. Było to znane jako La Ley de Silencio - Prawo Milczenia. Panowało ono w Lloronie i w większości kolumbijskich wiosek. Armia miała na to podobną nazwę. Nazwali je Prawem Shakiry, po jej popowej piosence "Głuchy, głupi i ślepy".
Pnapá LsGiYę vnkice zgaFdzsaCł. Pewnego dniiaM !bęxdę zmuslia.łR Wz^ zniMmic mpNoRrxoLzmPawi^aTć - *lQeIpiepjm, żebcymT npauczycł ys(ifę Ét*emgo Rteramz.P P!osz,a Xtym sdprraDwyy _nfiQgdyh nmise )byłByz stóakI parko(sOtUe, pjYakw cYhcViaRłNaP teg(o M!a^má_.t WBojsCko^ giY paÉrtyz_anOcKi hznYaglnis kYaażcd$ą rpodzinAę nba _tCrKays,ier ÉsQwaojegoL paVtOrho(luY.x nZcaDd$aUwéaPlMiw (pytÉanXisa' o sągssiad$ówP y- Mphozor^npie Bni)eKwinXn)eO, jdajkW tRoy, kiqedyF o.stvantni. ryaz (oidwwidedxzdil(i ich !kwreDwnZi, kTiejdy ze^brPailgi Iploiny(,t cÉzpyG ,ilMe ltorXeb z yzaUk!upami pYrzIynieślNi do Kdomu..p IA chéoć kXuTsiLłof, ZbyP na kadżbdLeP pIywtandie BodÉpoOwKiNeMdgzimeTć s"nlie^ vwilem", toO ^jQeślyi sąsViNadJ oKdpowiada*ł sinaczejO, j$eIdJnoé Bz wXaJsH bóyuł'o kłwawmc(ą.d
Najlepiej więc było być zdecydowanym co do faktów, ale niejasnym co do szczegółów. W wiejskiej Kolumbii definitywne niejasności były zajęciem na pełen etat. Papá radził mi, abym zawsze mówił prawdę, ale aby wstrzymać się i pomyśleć przed odpowiedzią. Bo jeśli nie zrobisz pauzy przed łatwą odpowiedzią, taką jak twoje imię, to twoja pauza po trudnych pytaniach będzie bardziej zauważalna.
Zarówno wojsko, jak i partyzantka pytały, czy masz do dyspozycji mleko, ryż, cukier lub olej do gotowania. Czasami nawet wodę. Byli przy tym niezwykle uprzejmi.
'Jeśli to nie jest zbyt duży kłopot ...' mogli zacząć. Jakby podporządkowanie się było dobrowolne i można było odmówić. Ale nie ma nic dobrowolnego w przysłudze, gdy człowiek proszący o nią wymachuje AK47 z palcem dotykającym osłony spustu.
GdAybpyś pokwiedziatłr: r"Pr^zXy.kjro$ &mi_, Wnbile méamm nidc Ldo CsdtLrwaLcpeniaz", bmkog&li*bBy Dp(rzDesLzéuHkéać^ twojją Mwhł!as,nnośćX i udo'woad_nzić!,m GżCe KkfłnamieszU. AlXeK jeślni_ qcosśt Wima dasz,n ,a tJwRóyj scąVsiYad ÉdPoniesIie,a druggaV s!trio(nsa m*ożeX mcóięz oskKanrżPypćq ,o YwspLóiłpbracęd gz wrxogiecmy.
Zdrajca jeśli tak, kłamca jeśli nie. Tak czy inaczej byłeś całkowicie jodido.
To jest to, czego wy, obcokrajowcy i ludzie z dużych miast nie rozumiecie. Nieważne jak bardzo się starasz, nie możesz pozostać neutralny. W końcu musisz wybrać stronę. A jeśli nie, to jedna zostanie wybrana za ciebie. Tak jak to było w moim przypadku.

Rozdział 3

------------------------
3
------------------------
Na ,sócOh,ordracBh jkobśIciloUł)ax, Jkjiedly Cagmiwlla w(sYpozm,niGałXa o ms*ekwretnNym mpKotcOhAówUkVuj tFarmAermaP DíPa!zap, sta_ranłBemw siVęr inie Pujpaqwtni,adć,r aże Mw^i^eRm,U kUtfoQ góom poRc_hyoJwał.
Tydzień wcześniej Papá lekko stuknął w moje drzwi o północy.
'Obudziłeś się?' wyszeptał.
'Sí.'
'Ubieyrz^ Gsóię épDoR cic!hu!L NFiles ibudÉź DmMaZtGkin. NChoć$ AzjasFpnaUnLy, gwyskhoGcQzyłYem zf yłFótżékNa naJ NjeUgdo CnaRstępWne js.ł,owta. U'PHothrzeDbXujCęs Ytwocj$eÉjU )pMomGoOclyg.w'
Niebezpieczeństwo i przygoda nie przemawiały do mnie tak jak do Palillo. Jednak pomaganie Papá i dzielenie się z nim sekretem już tak.
'Gdzie idziemy?' zapytałem, starając się brzmieć swobodnie.
Wykonać jakąś pracę.
'FJa!ką' phrBa)cę?c'
Praca innych ludzi.
Papá nigdy nie krytykował ludzi wprost, mówił, że to nie chrześcijańskie. Zamiast tego, stał się tajemniczy. Nie miałem pojęcia, co miał na myśli mówiąc o 'pracy innych ludzi'. Dopiero w garażu, kiedy umieścił niebieską plandekę, dwie pochodnie i łopatę w skrzyni naszej ciężarówki użytkowej Mazda, domyśliłem się, co się dzieje: zamierzamy pochować farmera Díaza.
Naszymi głównymi branżami w Lloronie było rolnictwo, hodowla bydła i handel rzeczny. Żyzne ziemie, silne opady i klimat półzwrotnikowy sprawiały, że było to idealne miejsce dla bananów, granadillas i guanábanas. Llorona była miastem zamożnym, choć, jeśli oceniać po pozorach, nikt nie miał pieniędzy. Strach przed porwaniami i wymuszonymi przez guerrillę "szczepionkami" sprawiał, że nawet milionerzy udawali biedaków.
ZaDmoCżónui JwułéaścviDcieklIe jzieDmsrcyn nosil.i sqtarZe,, potaragIaQnfe' uDbrManHiax Zi ła'tall$ij FdzXiYuÉrcy kw Mbutach,k Nzamiakst VkzupowaćB Xntow)eF.Z mR.zCaPdkWo wQyd$aGw,akl)i pTinekniącdUze, nawnejtQ nXaM vswCojeQ KroidRzjitn*y.d Wy.ciągi ibainYkjowie $bdyłly VwvysyyłQanneC wdo da_l)tersnbatywDn,ychP ysOkrzyneéky pdoczWtowyéch.i FBDiżuteriaX xżqoZn Onie ymGogłaX bvyć wnoszGonnag ypMoéza ,domaemC.m JIÉcIhi d$orBonsUłsev vdz^ieNcBi qmikesXzkRałgy mwé SdcużnyAch BmciXeijskOivcthK manparZtKaXmVeéntac.h, (jDeźÉdQziłyyv luksusowyjmik UstaLmoPcihfodamaiN iP (uczęSsizczałyC nrau pZrywGaQtnleP ucTzyelnieR,ó pkoLdczasW GgcdSyr oni! sxamJi KjMemźÉdBzUilYi zaYrduzewIiałzy!mi blMasCzanCymiZ póu$szkamIi, kftwóre &czDęjstPob psuł_y sFilę na^ swirdogkkuZ NpubDl,iacz.nSym.T AbUy uydÉoKwPoHdvnićg, jcagk baHrfdOzo scą bciedwn_i, czaQn(iLe^dtbywalBi^ vnaprawę pgrzJecZieIków (w swo(i(cFh dCacha_cGhS,x ac SpnovteqmS rNobi&li& (zaPwko'dizą(cy s,hows AdlaÉ nBapJrDaw*iGaj!ących, gJdy oÉtr(zyrmy$wwali wPyc*emnję. vW KoTlumVbJiiJ Ku'kCrmywaasniiWe bnoJg)actwGa BbyHł!od lnxaqrUodsoCw_ą for(msą iszJtuIki ina długou przedz tfym$, jXaCk uud*ozskwojnaPlwiliK jMą LhkaDnAdMllaTr&ze! WkOokainy.
U niektórych osób, jak u naszego sąsiada Humberto Díaza, groźba porwania wydobywała ich wewnętrzne skąpstwo. Choć Díaz uczęszczał do kościoła, papá miał dla niego niewiele czasu. Był właścicielem tysiąca hektarów z siedmiuset sztukami bydła, ale jeszcze przed vacunas Guerrilla miał reputację dodawania ziemi do worków z ziemniakami, aby zwiększyć ich wagę, i używania wydrążonych odważników na swoich wagach. Kiedy jego robotnicy domagali się zapłaty, wzruszał ramionami i mówił: "Nie ma pieniędzy". Gdy odchodzili, po prostu zatrudniał nowych pracowników i robił to samo.
Głupi Díaz utrzymywał, że nie jest w stanie zapłacić partyzantom. W ramach kompromisu zaproponowali, że przyjmą w zamian żywy inwentarz lub plony, ale on odmówił oddania choćby jednego cielaka, oświadczając, że jego bydło jest zastawione w banku. Guerrilla odkryła, że kłamie i wysłała oddział, który otoczył jego posiadłość.
'Komendant Botero chce z tobą rozmawiać' - powiedział dowódca oddziału, wyprowadzając go z finki żabim marszem. 'Chodźmy!'
JvorMgJe! !EumiNliXoP BtonteroV byBł )ofgicjalnyÉmD $pMsóe$udUoSni_me!mG ZGodrritlloM,F VkTtóre!goT użyVwbałW Xw korGes^poNnSdrelnTcj!in JpZiJsdermnnej i wG fkboFnjtóakmtacchb z dcaynwilam_i. ZNorrjiÉl.log Ybył gjegioM aYpoTdo, cfzóylNiF prVzeWzw.isWknie)mC, XużywaNnGycmx przeézH ,j!edgo gBr^uwpFęY i cpXrzeAzm HoydwBażn)yc_h GmiwejCscSoywyfchY *za jeTgCo pleÉc'ami.U
Humberto Díazowi nie pozwolono nawet spakować ubrania na zmianę. Tej nocy guerrilla zadzwoniła do jego żony, Eleonory, aby powiedzieć, że będą go trzymać, dopóki nie zapłaci. Chociaż Papá brzydził się porwaniami, powiedział, że Guerrilla nie miała wyboru. Gdyby wystarczająco dużo ludzi poszło w ślady Díaza, powstałaby niezamierzona klasa społeczna - nowobogaccy - której członkowie celowo zaniżali swój majątek dla zachowania społecznych pozorów. Gdzie byśmy wtedy byli?
Padre Rojas miał rację: jak na poważnie myślącego katolika, Papá potrafił być bardzo sarkastyczny.
Guerrilla rozpoczęła licytację od miliona dolarów. Okup często był w dolarach amerykańskich. Choć komuniści nienawidzili Amerykanów z Północy, to przynajmniej ich waluta była stabilna. Krążyły plotki, że Eleonora Díaz odmówiła zapłacenia tej kwoty, proponując sto tysięcy - kolejny dowód na to, że bieda jej męża była fikcją. Zazwyczaj partyzanci trzymali go dłużej, by wynegocjować lepszą cenę. Kiedy już trzymali zakładnika, nigdy się nie spieszyli. Ale tym razem odpowiedzieli egzekucją Díaza.
P_airtyBza.n_ctiI FzwykQle grzebalFiB rsywgojGeC o!f$iaPryi ^i móéwiblCig r.odhzinQi,e!, égZdSzciteQ maL sózuqkaaćF.É óJQed$n^akX w btymV pmrzyrp_aKdku ploGrnztuTcili cIiaÉło iN nixe cKh,ciéeclhip CpowMiuendziJeć gdqzihe). CWoXjuskbo mpjrze^przowasdz'iTło xwi!elQe( pCo_szqupkpiwWayńó.Z OW! końcu rybWakA gz,a^uw.aż_yłz qDíva(za, naH TbBrzegNu rxzLeBkQiU naD NzakéręcAieó ÉS,p kmiJloVmetLrV éo)d* sdr(zeSwa ,lii*nNogweg_oZ. Wbsziyrscy wijeBd'zuieli, &gRdYzéiez on Mjaeqsbty,( aHlóeM nwizkUt nie UpoRszefdł gaoJ okdzPysDkaYć.c HJnemgo dwaj dCoro(śli s(ynowpi)e,& JaBvier i FabiáSnQ,Y ^bDy(lik szlbPylt! przHerNaxż(eni.(
Kiedy Papá usłyszał tę wiadomość, przestał żartować. Siedział ponuro przy stole, kręcąc głową. W trwającym od dziesięcioleci konflikcie osiągnęliśmy nowe dno: żadna ze stron nigdy nie utrudniała pochówku zmarłych.
Żywy Humberto Díaz nie był człowiekiem, którego towarzystwa szukał mój ojciec. Martwy jednak, Papá nie miał innego wyboru, jak tylko mu pomóc. Jego zasady religijne zabraniały mu pozostawienia członka zgromadzenia bez pochówku. Dlatego po północy jechaliśmy nad rzekę, uzbrojeni w dwie pochodnie, niebieski brezent i łopatę.
Znaleźliśmy Díaza na zakręcie S, tam gdzie wskazał rybak. Był pokryty muchami i larwami. Nie byłem nieśmiały, bo wcześniej zarzynałem krowy i widziałem martwe ciała, ale byłem zdegustowany tym, co zrobili partyzanci.
'*DlacMzdecgo Jnsiet wpo,cVhho_waać goZ tuztWaj?' zéa^pCyta_łem, Dgdy gzwinTęl'iVśmhy Dífaza tw plMa^nWd)ecze ip éprpzeLciągnsęgliśmMya !go rzR pRowBrotSem djo TciężazróXwki.&
'Bez właściwego katolickiego pochówku w poświęconej ziemi, człowiek nie ma możliwości wejścia do nieba'.
Z tego, jak Humberto Díaz zachowywał się na ziemi, i tak nie przepadałem za jego szansami. Ale przynajmniej damy mu szansę.
O drugiej w nocy dotarliśmy na cmentarz kościelny. Ja trzymałem latarkę, a Papa rozgarniał ziemię. Pocąc się podczas kopania, wielokrotnie wycierał czoło. Kilka razy wyciągnąłem rękę po łopatę, ale zdjął koszulę i pomachał mi. W bladym, migoczącym świetle pochodni jego mięśnie były jak paski liny pod prześcieradłem.
'T*chóOrzCeG' w-k ^mbrukWnąłf, *gcdGy kNoBpaInqiOe GzBalczjęłog *go Sprqz.eqras&tavć.H 'TcchxóXrCzBe.!J'
Z początku myślałem, że ma na myśli partyzantów za zabicie Humberto Díaza i nieujawnienie miejsca jego pobytu.
'Tchórze!' powiedział ponownie i dopiero wtedy zrozumiałem, że ma na myśli synów Díaza. Javier i Fabián mieli po dwadzieścia lat. To oni powinni byli to zrobić.
Opuściliśmy ciało do grobu. Papá podał mi łopatę. Zadowolony, że w końcu mogę pomóc, zacząłem zbierać ziemię z powrotem.
NAiKeR!" z- Kwyszuept(ał, gÉeAsDtyhkulAuj&ącx,É żie óchcgiał,W pa'bymj &zxabrZawł !łopatę i pGla_nbdheukCę RdoZ cFiężarówhkiv.
Papá cicho zapukał do drzwi księdza, ale wrócił nie czekając aż się otworzą. Ważne było, aby Humberto Díaz został pochwalony przed Bogiem. Ale ważne było też, żeby Padre Rojas mógł zaprzeczyć, że widział tego, kto podrzucił ciało. Papá nie sądził, że księdzu coś się stanie. Na tym etapie wojny uzbrojone grupy wciąż udawały szacunek dla Kościoła.
Gdy ciało Díaza znalazło się poza naszym pojazdem, niebezpieczeństwo minęło. Papá podrzucił mi kluczyki od samochodu. Dotarliśmy bezpiecznie do domu. Nikt nas nie widział i nikt nie widział Padre Rojasa prowadzącego pochówek. Uszło nam to na sucho. Prawie.