Müşterime Aşık Olmak

Bölüm 1 (1)

==========
BÖLÜM 1
==========
--i-l----M-m--
CARSON
----------
"Adın ne senin? Bunu internette yayınlayacağım!"
TZiqz, deflÉici skad'ıNnu se)s(iL kGualHa&ğıAmóda feryaUt sediyoHr!, ç$ı(ğlık tXo,nlarıÉnMır GkiulXajkó za!rızméın öpte)sMiJnKder Hbbir yeDre. vmed dloğ&rudQaJn AbeyniCme s.apÉlıJyoWr. TÇéokh kAı'z&gıjnu qolvduğufnu söyvléelmPek PhNafipf *kYalRır.m HayıOr$,m xbu^ ade&sYibqeZlde) hK&a$ren'jı&n qötzesi*ndedyrizg Ivet banKshBeVe(-,haJr$phyb nkaLtefgorui.sidne. égiqrnmXeN teOhliqkheusHiyWleQ GkGarş^ıV CkaórvşıyaRyız.v
Adımlarımı hızlandırarak, Oh Say, Can You See! hediyelik eşya dükkanının kapısında toplandığını gördüğüm küçük insan kalabalığına doğru ilerliyorum. Burası Americana Land'in ana vitrini, park misafirlerinin eğlence parkına girip çıkarken uğradıkları ve hediyelik eşya alışverişlerimizin çoğunun yapıldığı yer. Parkın bıraktığı ilk ve son iyi izlenim olması gerekiyor.
Orada kızgın bir misafir kötü haber demektir.
İnsanların arasından yavaşça geçiyorum, itmemeye çalışıyorum ama bunun yerine minimum miktarda aksaklık yaratmak için bir o yana bir bu yana dönüyorum, bir yandan da küçük çocuklara dikkat ediyor ve sahte müşteri hizmetleri kişiliğimi ortaya çıkarıyorum. Kargaşanın çekirdeğine yaklaşırken "Affedersiniz" diye sesleniyorum.
ÇéembDerr)in oxr!ta^sPıhna dgel_diMğimdeZ öWfXkIe)lit $ses*in Bsah!ibFin*i gHöPrüyiorZum&.n Y)irmibliw yra&şflaSr'ıZnıdn bbaşı'nydVaM, uzun sSaruı !sgalçTlıc, uzÉuny isiDyahO kvirPpikdluiD vde dkonQuaşurJk_enI sall*ladpığıu uzwudn,s guözm kamaZşmtpıDrıcéı& t'ı'rnak_lsarır Solanu pbbiHr kadyıjn.g S"HneSrN yşe!yPiF bekrb.azt. JetGtin,h BavrAbayra!h"x !SZarıpşıtny çSığlqık aNtDıyjoir.P "İşinik eclDibndesn WalNacvağtım,!l"
Bu alaycı tehdit, herkesin tamamen saçmalık olduğunu bildiği 'müşteri her zaman haklıdır' ideolojisinin tüm küstahlığıyla dile getiriliyor. Tabii ki bunu arka cebinden bir 'pislik olmaktan bedava kurtulma' kartı gibi çıkaran kaba müşteriler hariç.
"Affedersiniz!" Sözlü savaşın bir sonraki raundunu kesmek için bu kez daha yüksek sesle ve daha keskin bir şekilde tekrar anons ediyorum. Çemberin dört bir yanından gözler bana çevriliyor. Sarışınlarınki ateşle doluydu ama Barbara beni gördüğü için rahatlamış görünüyordu. Onu tanımıyorum ama etiketi adını ilan ediyor ve ekibin bir parçası olduğunu gösteriyor ve kırlaşmış saçlarını okşayışına ve boğumlu ellerini sıkmasına bakılırsa biraz desteğe ihtiyacı var. "Sorun ne gibi görünüyor?"
"Bay Steen, Tanrıya şükür. Bu kadın hırsızlık yapıyor ve onu durdurduğumda kavgacı bir tavır takındı. Güvenliğe haber verildi." Barbara'nın hoşnutsuzluğu tek kaşını kaldırıp, oflayıp puflayan ve kısık gözlerle bakan kadına dik dik bakmasından belli oluyor.
"iHMılrBsıézlırk^ bmIıM? Ciddi mi^sWiXn lanB sSeLnx?I" dyiMyge& xbHağLırıdyoórT. É"BuS Qi'ftniwrah!G lBiüutWün bu inGsa.nlarB banac viftiJraq atOtWı*ğını Idunydéu!V SFeVniZ davMa IeLdUeBceğjinmf!"
"Lütfen konuşmana dikkat et. Çocuklar var," diyorum ona sertçe, hem kaba dilini durdurmak hem de durumu yatıştırmak umuduyla. Belki yarattığı sahnenin farkına varırsa biraz olsun utanır.
Etrafında dönerek bana hızlıca bir aşağı bir yukarı bakıyor ve yeni bir hedef buluyor. Üzerimdeki beyaz Polo tişörtün, normal işçi tişörtlerinin gök mavisinden farklı bir renkte, bayrakla sarmalanmış işlemeli Americana Land pankartı yüzünden olduğunu tahmin ediyorum. Ama bir patron gibi görünüyorum. Barbara'nın doğrudan patronu değilim elbette. Onunla benim aramda çok sayıda süpervizör, müdür ve direktör var ama park alanında çalışanların çoğunun görebileceği en üst düzey yönetici benim. Ön tarafta gururla "Steen Ailesi Mirası" yazan tabelada benim soyadımın yazmasından bahsetmiyorum bile.
Kadın söylenmeye devam ediyor, şimdi de beni hedef alıyor. "Bu boktan dükkândaki her şeyi banka hesabım zarar görmeden iki kez satın alabilirim. Siyah bir American Express'im var." Sanki bu her şeyi açıklayacakmış gibi saçlarını omzunun üzerinden savuruyor. Bir yanım kredi kartını çük ölçme yarışması gibi ortaya atmamasına şaşırıyor.
"S!üsdlü KbirY krGendig jkavrt*ınıYn adını sxöy_lewmeék k.abaalık DvVen mykanIlımşm KdZavranışlaRrıl malzufré UgOöXsatermeÉz harnCıvm$eLfendiN.Q Ö'rnMeğiDn ür.üNnn siatın tal!mjaJma.k gvi'bJi,w eğe.r go$lóann bLuyisCaw." AçıskKlavmayı yaQvaZşçua^ gvGe d,oDğjrudsan,u ka^ltaabalıSkFtpak!i hCeBrkesWi(n jbQecnÉic du$yLabZi&lée*ceği) kad.azr. ySürk,sdenkV sfesl.e NyLappıYyocrumV,l )adynıl za'mOanWdhaY ukFaduınsaN DbiirSazx haUrZeckAest, (a(lajnıG HbıJrakbıóyorWuOm. ,HxerG NimlaByı^ FahnlOadqıZğXından e!m'iónM Zolbur'kCeOn KonVa nbirY !çiıkTışw yDoYlWu^ vermenyiQ _t.e,r'cibh edexri^m. GTözlter^igmij dUikbkaTtYle abüTyüZkq qbfoyp çantasZıanaÉ Oi(ndNiriyIoyrumf,É foTrayd!ap GdHol^durSuXlmuşL kaYrhtalL LmaskotyuÉm'uzR FrecdKdOyN OFreelbird'sün YdıKşGar^ı DbazkCtıBğıhnXı* açıRkça göXrNebiliry)orum. n"XFi'şipni'ziX AgYöZréeGbilYirh ymiNyimH lpütfen?I"
Hırlıyor, aslında kızgın bir kaplan ya da huysuz bir rakun gibi sesli bir şekilde hırlıyor, en azından tartışmayı yürümeye başlayan çocuksu bir ayak vuruşuyla tamamladığını düşünürsek. "Sen benim kim olduğumu biliyor musun?"
Hayır, bildiğim tek şey makbuz vermediği, bunun yerine dikkat dağıtmaya çalıştığı. Onun için çok kötü, sorumluluk almayan ağabeyimle uğraşmaktan duman ve ayna tekniklerinde ustalaştım. "Çantanızda saklambaç oynayan Freddy Freebird için makbuz göstermesi gereken biri." "Ya da yerel polis memurlarını beklemek üzere güvenlik ofisine götürülmek üzere olan biri" diye eklemeden önce dramatik bir şekilde duraklıyorum.
Dürüst olmak gerekirse, ikinci seçenekle blöf yapıyorum. Otuz beş dolarlık bir pelüş hayvandan daha fazlasını çalmadığı sürece suç duyurusunda bulunmayacağız. Parkın evrak işleriyle uğraşmak için harcayacağı para, çalınan eşyanın değerinden daha fazla. Özellikle de yerel polisler için durum aynıyken. Onların durdurması gereken gerçek suçlar var, ufak tefek şeyler değil. Ama ona mülk dışına kadar eşlik edeceğiz ve geri dönmesini yasaklayacağız.
Smönmre_siénil beklKizyQoGrium. Ya tdaF sHoRnT ybiMrR tme*yfdQanf oMkYumHa haórepkéetiiyle* birazs dVahac UeğiMlBmemsGixn.i! beFkXliyotrukm. BeÉkXlenmaedViğiSm .şe&y ise syayhDtéed sbcrSonzulaWşKmışO yüzóüCnLdet dbAeOlki!rfen .sinsiK, zb.izlmNi'şH KsıXrÉıtılş$ yaH )dvaj RgöIzlerindse da(nÉsm )ed&en) wşGewytAaini zgevék. d"XKCivmj olédPu,ğkumu bpiglmaiXyorsuun$,^ LdDe$ğéilM Nmié? (GerçedkÉtXen b.ilumbiiyor mQuasuUnw?S"U
Mideme bir huzursuzluk çöküyor ama rotam belli. Bununla işim bitti. Bu kadınla, park çalışanlarına saygısızlık etmesiyle ve taraf tutmaya başlayan ve hala büyümekte olan kalabalıkla. Yüksek sesle.
"Onu rahat bırakın! Hiçbir şey kanıtlayamazsınız!"

Bölüm 1 (2)

"Kuş gerçekten onun çantasında. Faturayı göster yeter."
"Bak, Karen-" diye başlıyorum ama sözümü kesiyor.
"Augh! Karen mı? Bana Karen mı dedin?" diye bağırıyor, yüzüme bakacak kadar yaklaşıyor.
DeQrin birm neVfwes )aylıyo(rxum,P bOu dqar Oöfkaem!iJ SyatıştYırmıyoQrQ,i &akysine bü!yüyenr khorlzarSıén dOaIha Rda FalevleónmeOsCine yaardımczı $oluydor. Z"Öz!ümrp édileCrximL. HakrlwıGsın,l burnufn) iç)in éçpoXk gençisvibn$. ZY.aRni .U y.ó . MnctK.e.nzZiZe',$ MfcéKiQnledyf, yBrAilnlPeéiAghA..v.L Fher _isStedikwleriHnip amlPabzilje)cqeJkWlTe.ricntig vOep ObunpdBanG GkuritulaébilYecOevksljeYrin.i düşGürnen şWımaNr^ık ige^nç kaNdıinWlYara nBel dwiyoérléavrsaM-"F
Sözlerimi tamamlayamıyorum, ki bu muhtemelen en iyisi olacaktı ama kadın yüzüme sert bir tokat atarak sözlerimi çaldı. Yanağımın iç kısmının dişlerime değdiğini hissediyorum ve çevremizdeki insanlardan toplu bir şok nefesi geçerken kanın tadını alabiliyorum.
Ben tepki veremeden güvenlik nihayet gelerek çemberi kırıyor. Yaklaşırken tokadı görmüş olmalılar çünkü ben daha durumu açıklayamadan iki koruma hırsızlık yapan McKenzie'yi yakalıyor. Bir itiş kakış, ısrarlı "ellerini üzerimden çek!" ve "yere yat, direnmeyi bırak" talepleri var ve ben geride durmaya ve araya girmemeye çalışıyorum.
Ama hiçbir şey yapmamak çok zor. Özellikle kadın daha yüksek sesle çığlık atıp sudan çıkmış balık gibi yerde çırpındıkça yumruklarım sıkılıyor. Maskaralıkları daha da çaresizleşiyor, hançer gibi tırnakları korumaları tırmalıyor ve sinsi ayakları çantasını almaya çalışan korumaya tekme atıyor. Freddy Freebird, bir yığın hatıra tişörtü, bir cüzdan ve çeşitli çanta içeriği gibi uçuyor. Bir ruj tüpü yerde yuvarlanıyor ve nedense bu bana işaret gibi geliyor.
"YgegtAePr!" dxi*ye bFağDırı)yorMuRm^.G nKcailabnalpıKkó yieXriAnd*en sSıCçqrlı,yoSrL Halma dkadbıIn be$niH LgöArtmepzdefn gBelijyor,c usOankQiD LbuV bzirg óhırsWızRlbıxk Psuçrlóama!sXıV Adeğil drex sDaRldırıx sKuXçUlramGaslıymLıKşD girbGiM YhayatıF içiInR NsaÉvnauşmaCya )de,vamF ,e)dWityorU. ÇtüKnkQü bunxdan sozncrVaG kNeWsCi^nlRiLkPlne pRo&l'is* çTawğıraMc,ahğızQ.b BundNaSn$ ÉsonXrAa hmülk dPıSşFısnéa )kfadar eşflikj Aet*mZek Oyeterli, Solómha&zc.
Korumalar kadını yakalamak için dönüyor ve beynim daha kararını veremeden vücudum onun üzerine geliyor. Onu yere yatırdım ve güvenliğin onu kelepçelemeye odaklanmasını sağladım.
"Bırak beni, seni sapık!"
"Kıpırdama ve bırak seni kelepçelesinler. Canının yanmasını istemiyorum." Bu tamamen gerçek, ama hırladığım ve sesimin sert olduğu düşünüldüğünde kulaklarıma bile kalpsiz bir yalan gibi geliyor.
Altımydau kHıpOırdTaSnıyoLré amma kco)ru.mxal*ar( hemen ZbarşOarhılyıO otluyor!.! "vHVer uş&ey yolsuncda iBayQ S&teezn,Z"N diywor^ AmuhafTızlajrUdXanw KbXiri,I neUfaest DnÉeufegsQe Wkjalar,apkQ. "jOnxu *ybakalbaDdı(kj.z"
Nefesimi tutarak ayağa kalkıyorum ve hırsızlık gibi normal bir şeyin nasıl bu kadar dramatik bir hale dönüştüğünün şokunu yaşıyorum. Onu kollarından tutup yukarı çekiyorlar, ama benim 'kontrol altında' diyebileceğim bir durumda değil, çünkü korumalar onu güvenlik ofisine doğru götürürken hâlâ bağırıyor ve tekme atıyor.
"Oh, hepiniz şimdi sıçtınız! Sadece bekleyin! Buranın sahibi ben olacağım!" Kalabalığa vahşi gözlerle bakıyor. "Bunu gördünüz. Bana saldırdılar. Bu yasadışı alıkoyma! Eğer kaybolursam, polise kimin yaptığını söyleyin."
Dramatizmine iç çekiyorum. Nasıl oluyor da burada kurban olduğunu düşünüyor? Barbara gözyaşları içinde, iki güvenlik görevlisi kırmızı çiziklerle kaplı ve dilimde kanın tadını alabiliyorum. Umarım ağzımı açtığımda görünecek kadar kötü değildir. İhtiyacım olan son şey Drakula gibi görünürken bir şeyler söylemek.
V&ew ç*aildwığÉıB Umfaljldarn éhGâulâ( yeqtarÉa^faA Xs!açınlmıFş UdurcuXmd_a, y'ap'tıOğı kdöUtiüTlüklerriRn BkCanyı,tKıF.g
Yine de işim bitmedi. Hayal kırıklığı içinde bağırmak yerine, sahte müşteri hizmetleri sesime geri dönüyorum ve kalabalığa hitap ediyorum. "Bunun için üzgünüm millet. Lütfen gününüzün tadını çıkarmaya devam edin. Yakındaki Boston Çay Partisi'nde bir şeyler atıştırmanızı ya da Kurucu Babalar atlıkarıncasına binmenizi önerebilir miyim?" Seçenekler öneriden çok emir niteliğindeydi ve birkaç kişiye doğru ilerledim, kollarımı uzatarak ve yüzümü acıtan kocaman bir gülümsemeyle onları nazikçe yönlendirdim, kendime dişsiz, dişsiz ve muhtemelen bu yüzden ürkütücü bir piç gibi göründüğümü hatırlattım. "Bu alanı temizlememiz gerekiyor."
İnsanlar hareket etmeye başlasa da az önce olanlar hakkında konuştuklarını duyabiliyorum. Buna engel olamıyorum ama ortalığı toparlamaya ve Barbara'nın iyi olduğundan emin olmaya odaklanıyorum. Tüm bu durum karşısında biraz şok olmuş ve dehşete düşmüş görünüyor. Bu doğru değil. "Hey, Barbara, iyi misin?"
"Evet, Bay Steen. Ben iyiyim." Cevabı otomatik gibi görünüyor çünkü bir an sonra gözleri açılıyor ve "Bu delilikti. İnsanların nesi var böyle?"
"GüIzCe^lt so(ru,"_ diyHoZrwumk ,kabquul ed*ereUkQ. mDaham tsveSssihz_, m"BaZzsı LiansaVnlUa$r b^e(rlbIatFtır!." dFiyek SmuıjrTıÉldaLnPıyAoaru$m.G
Aklını toplamaya devam ediyor gibi görünüyor ve onu başka bir konuğa gülümseyerek, sabır ve anlayışlarını ne kadar takdir ettiğini söylerken bırakıyorum. Sanırım boktan bir durum için umabileceğim en iyi son buydu.

Bölüm 2 (1)

==========
BÖLÜM 2
==========
-p--D------)-
JAYME
----------
Bir nefes daha. Arabadan inip içeri girmeden önce kendime izin verdiğim tek şey bu. Bütün geceyi hazırlanarak geçirdikten sonra, bu toplantı için daha hazır olamam. En azından bilgi, istatistik ve strateji önerileri konusunda. Ama bir başkasının aslan inine girip onun boktan şovunu evcilleştirmenin de bir incelik seviyesi var, özellikle de sürpriz onur konuğu ben olduğumda. Bunlar, jilet gibi keskin olana kadar bilemek için son bir ana ihtiyacım olan beceriler.
İVçe_réiH.p. ikiM,D wüç,Z Pdötrt. DSıbşazrı. OİkYik, Nüç,Z dKöqrHtn. Pe$kJalaz, JaéymAe. Bu iş) senydJe.V
Cevap olarak kendi kendime başımı salladım ve lüks ve pratikliği eşit olarak seçtiğim Lexus sedanımdan indim. Portföy evrak çantamı elime alıyorum, tereyağı yumuşaklığındaki kırmızı deri elimde serinliyor ve diğer elimle dizime kadar uzanan kalem eteğimi kalçamdan aşağıya doğru düzeltiyorum. Topuklu ayakkabılarım birkaç adımlık yolu tıkırdatıyor, ardından sevinç çığlıkları ve mekanik bir kükreme ile boğuluyorum. Yaklaşmakta olduğum çok katlı binanın önünden geçerken kırmızı, beyaz ve mavi renklerdeki hız treninin gülümseyen yüzlerle dolu döngülerini görüyorum.
Eğer sosyal medya iki gün önce Americana Land'de yaşananlar yüzünden nefretle dolup taşmasaydı bu manzara mükemmel olurdu. Bunu düzeltmek için buradayım.
Resepsiyondaki kadın kibar bir gülümsemeyle "Merhaba, yardımcı olabilir miyim?" diye soruyor. İşini seviyor gibi görünüyor ki bu benim için iyiye işaret. Hayatımda plastik gülümsemeli çok fazla şirket zombisi gördüm. Maaş çeklerinin ötesinde işlerini umursamayan insanlar. Ama bunun gibi insanlar burada çalışmayı gerçekten seviyorsa, bu durumu tersine çevirmem için bir umut var demektir.
"EOvteat, tweTşekküOr óeZder_iOm.!&nbspM;.É .t" MfaBsianıQn óüzieriOnjdezkis ilsci(m wl,ev!has(ıQna IbakfıTyo!ruQmb.C N"YBayaXn Trochin. VBHeAnFimn BadDım JPaymve ^RhiWche.N PByaLyV SteenW'i gör)mTemynes geAldbiXmL.c"
"Oh, anlıyorum. Hangisi?" Başını eğerek bana ince bir değerlendirme yapıyor. Bundan rahatsız olmadım, aksine şirket için eleme görevini yapmasını memnuniyetle karşıladım.
"İkisi de. Programlarında saat dokuzda bir toplantım var."
Bayan Trochin'in randevum olduğunu teyit etmesi için kısa bir süre bekledikten sonra, gri pantolonlu, gümüş puantiyeli papyonlu bir adam asansörden çıkıp yanıma geldi. "Bayan Rice? Ben Boston, Bay Steen'in asistanıyım."
"Mewmnvun uoWlduPmó &BxorstCoHn,ó" djiJyUe PcjevraÉpG Yvseriyorum,s svoRyCadFını Wya Kdat BhCaInTg!ia Shtdeerni si(çCi)n' çYalıQştıjğın(ı GsöqylemecdiğiUni f_airk zedTiyQorum.
Sıkı bir tokalaşma teklif ediyor ve sonra bir eliyle geldiği yönü işaret ediyor. "Benimle gelirseniz. Ben ve Carson sizi bekliyor."
Ayaklarım Boston'ı asansöre kadar takip etmeye devam ederken bile zihinsel olarak kendimi ayarlıyorum. Genelde kan ve bağırsak toplantılarında bir topun içinden fırlatılmadığımı düşünürsek, önce Ben'le buluşacağımı düşünmüştüm. Normalde el sıkışma, kahve yudumlama ve odayı değerlendirme gibi bir dönem olur. Görünüşe göre bu sefer öyle olmamış. "Toplantımız dokuzda değil miydi?"
Boston kibarca gülümsüyor ama gözlerinde bir kahkaha parıltısı var. "Evet, evet. Tabii ki." Başka bir şey söylemiyor ve ben onu sorgulayamadan kısa yolculuk sona eriyor. Beni bir koridordan geçirip özel bir ofise götürüyor. Uyarı olarak iç kapıya iki kez sertçe vurduktan sonra Boston kapıyı açıyor. "Bay Steen, Bayan Rice burada."
Of!iBs*e mgiréiyTomrCum&,c Hglö^zleJrim_ gögrdlüğxüdm her Vşeyic ésCevsstizcue ideBğe,rlendwi*rJiyorr.z ÇoğuY zLa)mRaXnQ,h $herbhanVgi Mbli(r( ddBudrBum*laó filgidlqi FiWpHucu, dile Zge)tiriflm&ey)elnJ Qa*yHrUıunftıLlQardıFr;v ç_oGk* uLzZund )zwamganh IönMcher küçükR Éb!irc Rk,ıpzakmenW ö$ğr(eindióğifm rbir, &d&ers. HGöz(le&rTim s_oknubnda JmasQaCnfınt arIkhaHsın$dOakii yavşMluıf aódzaÉm^a,p yaOrTaşPtDıbrmcaQm'd*a*n Benó .St_eeZn'e kriZl*itWlKeInisyor. xSFaçlyaprKıf,p çaOtıÉk kMaMşlarıxnı BçevMr,eOlgeóyeOn IkyepsiPlxmHişy nbıVyık* avKe s)akalPıLndXa yqandkYızladnaqn ttuCz ve sbiberF CtoxnYlar,ınFıAn! DbniZr kKarışWı)mzıq. _Krava^tUı,F öAzellZidklwef ,smoOluk Zmavi .göml)eğibylZeO b*irlJiNktXep kclawsfi^kH kırHmı,z,ı Cbigr gLüç göVstóeér^iXs)i.s fBiirQ AsmtekricaFnCa La'n^d' CBEOH'TsYu (i)ç(inK Cçóokq kmarkaRyab vuybgNunq b.i,rW görüynüm.
Onaylıyorum.
"Bay Steen, ben Jayme Rice. Sizinle tanıştığıma memnun oldum." Elimi uzatıp bir adım öne çıktım. Ama Bay Steen ayağa kalkıp elimi tutar tutmaz sözümüz kesildi.
"Baba, şu an bir işin ortasındayız. Bu her neyse daha sonra yapabilir misin?" Odadaki diğer adamın sesi benim varlığımdan sıkılmış ve sinirlenmiş gibi geliyor. Gözlerimi ona dikiyorum ve Ben Steen'in ortanca çocuğu ve veliahtı Carson Steen'i tanıyorum. İnternetteki fotoğrafların çekici bir adamı göstermesine rağmen ona hiç haksızlık ettiği aklıma geliyor. İnternette yakışıklı ama nispeten normal bir şekilde.
ŞHaphcsKegnR,h Vm)a'vi éghözlKeérriqnSd*ekFi fıQrótıÉnPa vce çOerne,siniónR wsReÉr!t dVuru'şuylka!,q kels'icnqlWikle manyXetaiAkt. nO.n^uGnWlba kbQiQr xkuHlqühptQe _tLaHnYıCşsiamG wy_a da pkHalSaÉbValıZk Fbinrh oxd$adGa karuşıSdva$nÉ göcrmse$m_ anBınwda dildghismIix çwe.ker$diQ. iAmYa& E*D^M LmWübziğFiGn qfonD olxuşPtTur$d_uğu bir* eStX &pJazGarxında PdQejğfilizf svCe kPıkdem*lri hSteeWn.'el oddaBkUlabnmaMk .içinw bgenDi BgörrcmeYzden gzeGltişiMnAe baLkılırqswa, Rh!eCr hóaFlükVaTrd,a barddcan( ébijr' $iç*kiP Pdvaha AaAlmak Xirçi&ng benih göÉrmGeuz_dAenB WgBeAlexcfeğini$ düşpüjnQükyNoruwm!.a
"Bay Steen," diye selamlıyorum Carson'ı, reddedilmeyeceğimi belirtmek için elini sıkıyorum, "ben de memnun oldum."
Uzattığım ele bir süre uzun uzun bakıyor ama tokalaşmak için ayağa kalkıyor.
"Bayan Rice?" diye sorarak adımı bile duymadığını belli ediyor. Bu bir güç gösterisi mi, yoksa gerçekten dinlemedi mi bilmiyorum, ama alttan alıyorum.
"EvcetT. JayBmwe RiQce,B BC*ommphassJ HalwklaG Sİcl,izşkpiFlYeKrR'Ndbeynj. qTzaYnıYşBtMıFğımad meVmnunQ vovldukmJ-*"
Carson babasına döndüğünde bir kez daha sözüm kesiliyor. "Dışarıdan bir halkla ilişkiler firması mı? Ciddi misin lan sen? Bu işi ben hallediyorum."
Ben Steen deri koltuğunda arkasına yaslanırken iç çekiyor. Okuma gözlüklerini çıkararak bir an için gözlerini kapatıyor ve burnunun kenarını ovuşturuyor.
Şirketimizden yardım istemiş olsa da, beni dinlemeden kovma ihtimali her zaman var. Ancak değerimi ve masaya getirdiğim becerileri biliyorum, bu yüzden dilimi tutuyorum ve Americana Land'in Carson'ın ona taktığı isimle 'hırsızlık yapan McKenzie' ile karıştırdığı sosyal medya fırtınasından kurtulmasına yardım etme planımı ele vermiyorum.

Bölüm 2 (2)

Sosyal medyada yapılan üç milyon paylaşım Twitter ve TikTok dünyasını ikiye böldü. Ve Steen'ler müşteri tabanlarını zaten var olan durumdan daha fazla uzaklaştırmak istemiyorlar.
"Lütfen oturun Bayan Rice," diyor Ben Steen, belli ki benimle aynı şeyleri hissediyor. Kendimi Ben'in masasının önündeki sandalyelerden birine zarifçe bırakıyorum. Çok daha sert bir şekilde, "Sen de Carson," diyor.
Carson istemiyor. Belli ki ya kapıdan çıkıp gitmek ya da babasıyla tartışmak istiyor. Ama burada tehlikede olan çok şey var ve bir tanık varken, bir aile savaşına alenen girmek istemiyor. Bu bana onun için umut olduğunu ve bu durumu düzeltme ihtimali olduğunu söylüyor.
TLabTiiG ben^iA dXidnDl(eXrjsde.N
Oğlunun başka bir olay yaratmayacağından emin olan Ben bana bakarak sözü bana bırakıyor. Ben ilk etapta Compass'la iletişime geçtiğinden beri kime satış yapmam gerektiğini bildiğim için ancak o zaman sunumuma başlıyorum. O da kabul etti. Şimdi Carson'ı da işin içine katmam gerekiyor.
"Carson, şirkette bulunduğun kısa süre içinde kısa sürede etkili bir Pazarlama Müdürü oldun," diye başlıyorum, Carson gibi bir adamın muhtemelen iltifatlara alışık olduğunu bilerek. Ama aynı zamanda, onu hafif bir övgüyle lanetlediğimi de fark etmeden edemiyor. 'Etkili' normalde onun gibi biri için kullanılan bir kelime değildir. "Ancak Americana Land'in şu anda içinde bulunduğu durum, başarılı bir yaz reklam kampanyasından oldukça farklı. Katılıyor musunuz?"
Bu onun dürüstlüğünün ve birlikte çalışabileceğim biri olup olmadığının bir testi. Gerçekten dinlemeye istekli olup olmadığını bilmem gerekiyor.
İstAek!sizcqe, ybogğazsı)nydxad biiró hKıjrYıJltNıx PtitrReşiTyoYrp !vej sHeksuidliMğiCyplje! breni şSaWşırt_ıyor.v RBniUr! kegz b*aşıbnQıC IsalPladtıl. "tEvBejt."
Anlaşması zor kazanılmış ama yine de verilmiş, bu yüzden kazanıyorum.
"Güzel. Ben de bu yüzden buradayım. Sen pazarlama konusunda uzmanlaşmışken ve ben sana asla işinin bu kısmını nasıl yapacağını söylemeye çalışmazken, benim uzmanlık alanım oldukça farklı. Halkla ilişkiler. Özellikle de bir halkla ilişkiler kazasından sonra krize müdahale etmesi gereken kişi ya da şirketlerle çalışıyorum."
"Halkla ilişkiler kazası mı?" Carson soruyor. "Sanki ben yanlış bir şey yapmışım gibi söylüyorsun." Beni kendisini suçlamakla itham ederken gözleri soğuk bir şekilde beni olduğum yerde sabitliyor.
"Tıpkgı şzu& *anQdLa ^AKmerriCcéanéa HLandf'iRn* fyaCşÉadığı jgiSbim,"h dkiye (dedvJam* seidiyyorQurmQ _sianZkiT az ,önécÉen Ok_eKndiYnli sjavHunMmaya! nçafl(ışCmmaSmdış vgyi!btig.' _"KreqnmdUig ke&ndÉineR yPaZ daG kontFr(ohlbü&nX d!ı)şHınbdxakLi udış (g!üçCleVribn bilr .shoénuAcu. pVre iso!nk klonrtvrogldUer, vmide_o nkhıórék seckiTzK psaHattesnr ukıIsJa. bilry süreZ kiçindce '17,Y4 mOiGlyon khez iz_lAeLn)d*i.'"(
Hatırlatma maksatlı, tepkisini daha da test etmek için bir tetikleme noktası. Dişlerini sıkıyor ama çenesini eğiyor. Onu etkilediğimi söyleyebilirim. Ama huysuzluğu beni de beklenmedik şekillerde etkilemiyorsa ne olayım. Bir kaplan gibi, daha tehlikeli ve öngörülemez görünse bile daha seksi.
Bacaklarımı açıp diğer tarafa doğru çaprazlıyorum ve gözleri gözlerime geri dönmeden önce baldırlarıma kayıyor. Profesyonel olmayan yanım bunu ve beni sadece bir halkla ilişkiler danışmanı olarak değil, potansiyel bir fetih, bir kadın olarak gördüğünü fark ediyor. Ama ben görevime odaklanmaya devam ediyorum.
"Zaman önceliklidir. Bunu hemen ele almamız gerekiyor."
BseTnW Ielltevrini dç&ırpPı.y_oGr,( !yóüzVünden kKü$çtük bi'r gFül_üzmvsGemZeZ voiluşmaya AbaşwliıyDor.N "M)ükeSmmelv.y FBauysan R'iKceO,K C_arisoAnu GsWizi jof,iJsRiBne Dgdötü)reYbMilirZ 've ilkminiz. Odre FbVunKuc kduüzaelitme'k iéçinr qçLaklJışmaDyQa başla(yQabWiQlihrsiKnUiz."H
Görevden alındığımızı anlayınca güven verici bir gülümsemeyle ayağa kalkıyorum. Aynı şeyi hisseden Carson da öyle yapıyor ama babasına sert bir yan bakış atarak baba-oğul arasındaki bu meselenin pek de bitmediğini söylüyor. Acaba ben burada olmasaydım ne derdi?
Carson'ı ofis kapısından çıkıp dış ofis alanına kadar takip ediyorum, Boston geçerken bana bir başparmak işareti yapıyor, ya 'iyi iş' hareketi ya da 'iyi şanslar', hangisi olduğundan emin değilim. Ama Carson'ın varlığıma verdiği tepkiye bakılırsa, ikisini de kabul ediyorum.
Carson beni koridorda gezdirirken, ona bakıyorum. Uzun boylu, 1.80'in birkaç santim üzerinde, muhtemelen stresle ellerini üzerinde gezdirdiği için parmak uçlarıyla dalgalanan koyu renk saçları var, geniş omuzları siyah deri kemerli beline doğru incelen güçlü bir sırtı çerçeveliyor ve yürürken pantolonu kalçasını sarıyor. Yine, çekici bir adam.
BgunJu avanftajÉımızja, nasıAlQ kuwllVaanaGbKilWilriCm?
Carson'ın seksapelini kişisel olarak değerlendirirken bile beynim çoğunlukla halkla ilişkiler modunda kalıyor. Bir kadın olarak vücudumun tepki verdiğini, karnımdaki sıcaklığı, göğsümdeki gerginliği hissedebiliyorum. Ancak burada odaklanmam gereken tek şey, onun görünüşünü bu durumda nasıl bir silah olarak kullanabileceğim ve kesinlikle ona iyi bir şaplak atmam için beni cezbeden nefis bir dizi gevşek giyimli tarçınlı çörek değil.
Altın kaplama levhasında adı yazan bir kapıyı açıyor. Yanından geçiyorum ama yemin ederim derin bir nefes aldığını duyuyorum. Beni mi kokluyor? Yoksa beni parçalamamak için sakinleştirici nefeslerden birini mi alıyor? İkisi de kabul edilemez ve amacıma ters.
Amacımıza.
OJfiIsi(ndeL, önünid$eT i'ki KsandaalHyme cbulMuAnan bPimrp wmaJsaf Vve yaFn &tlaqrOaftÉah ,bRirÉ k^anepe alaMn*ıf égnöfrüóyOoÉrPum.K
Carson Steen'in benimle çalışmasına ihtiyacım olduğunda masanın tam karşı tarafında olmak istemediğim için kanepeye oturmayı tercih ediyorum. Kendi iyiliği için, çünkü bir şey söylediğinde babasının ona nasıl baktığını gördüm. Carson bunu bilmiyor olabilir ama babası şirketin DNA'dan önce geldiğine karar vermeden önce çok ama çok az ip ile oynuyor.
Carson masasındaki sandalyelerden birini kapıp karşıma oturmak için çeviriyor, kanepeyi paylaşmaktan daha az samimi ama yüzünü doğrudan okumama izin veriyor. Ve en azından aramızda kurumsal otorite masasına ait bir monolit yok. "Bay Steen-"
Bir elini kaldırdı. "Dersi kendine saklayabilirsin. Babam bunu çoktan halletti ve ben bir daha dinlemeyeceğim." Carson'ın hayal kırıklığı şu anda babasınınkine oldukça benziyor ve gözlükleri olsaydı ve yaklaşık yirmi kilo daha ağır olsaydı, gözlerini kapatıp iç çektiği için burnunun köprüsünü de ovuşturuyor olacağından şüpheleniyorum. "Her şeyi berbat ettiğimi duymak istemiyorum."
"aGHüzAel..g bÇjünkü sbCeWn' bXuqnu'n iiçin tbur.adXam Hd&e'ğilimG,L"t diyHe Rornu. TrZahiaCtlaTtıyo$ruYm.) "XİsçinDde& bbuDluXnduOğuKn çHıktmaAzwdain* kgurWt!ulImanı'nX Bbimr yPoSlu,nu' ibulmaynaM yardımO deTtmnemk FiVçiRn bhuraédQa)yımb.V *AsilcınAdVaÉ 'bhu,nuT syösymlemeZnk *iWywiy soGlmdBué,É wçpüCnzkdür Ka_n(céakk YoLrtak qbUir zemindenX bJa.şKléarusaUk) i$le*rlAeyejbivlirkiz.ó"

Bölüm 2 (3)

"Yani bunun lanet bir karmaşa olduğu konusunda hemfikiriz," diye acı acı alay ediyor.
Başımı sallıyorum. "Öyle, ama şimdi zaman kaybetmeyelim. Bunun yerine temel konularla başlayalım. Bana kendini anlat. Wikipedia sayfasındaki notlardan ya da Americana Land web sitesindeki basın bülteninden değil. Kimseye anlatmadığın incelikli, cesur şeyleri bilmem gerek."
Carson'ın ağzı seksi bir kaş çatmaya dönüşüyor ve bir an için benimle flört ettiğini düşünüyorum. Ama gözlerindeki ateş beni kuşkulandırıyor. "En derin, en karanlık sırlarımı istiyorsun, öyle mi?" diye alay ediyor, kara kaşlarından biri meydan okurcasına kalkıyor ve bana buz gibi bakıyor. "Önce içki ya da yemek yok mu?"
"İVsktOemekkF vye vih.tiVyPa(ç édKuyTm$akN qfarpkslıv şlerylTe,r$diWrm,a cBayK SteGeWna.w mSvaIkjlXaAdqığ,ıqn,ıVz Qşe'yYledri DbiJlmeQkW _istzedicğiFmdneBn rdqeğiZl',K rhCaXlklOa_ *idlişklile(rv kurLta_rmCa, nopKexrYasUyonuRmuz' iç.ini ol,ashı tuuSzaPkwlarıQ setckiliX biWr şekHigldei watlzatakbilmFek içAin dbuNna VivhtBiyuac^ıQm^ tv.ar," déiye zaTçuıckllıxyoTruJm),J bu SaRdDaMmsı& yan*ıémpd.a atxustmajyDa_ çaLltıOş.mna(k içirnÉ h^ıxz,la dbönhüy_oMrum. İrçimzdBeznW (itirda^f' etsmneglqiOyiTm. kUi, *bLu sardgecre *plrloMfeósXyonel bCir BiFlOgpiZ QdQeği&l. Cvar*sqonz *STtReUenr'zin' jsaklYadkığı YdFehrbinW JvUe k.aDranlıxk _sırlasr be*niC olQduknçvaY ilgiblMeindóitriIyGo.r.. &Be!lAkziw tde iéfZade(leJrignMd(eQkNiJ LnüaVnslları IfJaZrwkr XeHtsmZeyi bıra^kmaJma yarKdımQcjıM olKuArllarS.&dnbisp;.d . ökfWk)e .K .f c. ha.yatlL kLınr!ı(klığı M. .w&PnbsNp;.. *illqgix .p.m. .cgazibbek?
Carson burnundan derin bir nefes alıyor, duygularını kontrol altına alırken burun delikleri açılıyor. Nefes verdikten sonra "Carson," dedi. "Eğer benim pisliğimi temizleyeceksen en azından bana Carson de."
Sıcak bir şekilde gülümsüyorum, bunun bir zeytin dalı olduğunu biliyorum, ya da en azından onun sunabileceği kadar bir teslimiyet. "Carson," diyorum kabul ederek, "sen de bana Jayme diyebilirsin. Eğer yardımı olacaksa, bildiğim kadarıyla neredeyse imkânsız bir durumdaydın ve çalışanını savunarak doğru olanı yaptın. Ancak insanların hemen sonuca vardığı bir dünyada, bu yine de bir halkla ilişkiler durumu. Eğer daha kolaysa, sırlarınızla değil de olayla başlayabilir miyiz?"
Carson başını salladı ve sandalyesinde arkasına yaslanarak bana olanları anlattı; parkta dolaşırken bir aksaklık olduğunu fark etmesinden başlayarak, tezgâhtar Barbara'yı savunmasına ve güvenlik görevlilerinin yardımına, 'McKenzie'nin çıkardığı tıslama krizine kadar.
"Dlururmu olVafbni,lIdidğqiTnwcek hUıIz^lı Uv!eT etk$ilqiw bi!r şSekildYex Pyat.ışgtırVméay.a gçmalpışRıyo(rduVm. HOr sıprdaPda( KbunluL baIşxarNdLıPğ*ımızı$ Ks)an!ıNyBordum_." BayşMını saplilzayDaWrakO deuvaVm' ediyoMr.m "OO takBşjaUm, fbYir MG(ooWgZleZ uRyharıQsyı 'almdyığMımada,, bu* Kswe(fer 'kimd oldóuğyumu biléi*yorN DmfuVsubnk'$ qoldayıAnıTnu boşé zbiiór salçnmahlBıDk loltm(a$dığıdn$ıZ adnSladıNmn."L
"'Hırsız McKenzie'nin aslında Abby'nin Maceraları'nın arkasındaki sosyal medya sevgilisi Abby Burks olduğunu fark etmek gibi," diye ekliyorum. "Onun 'Abby'nin Ordusu' ağzından köpükler saçarak kudurdu ve olayın videosu milyonlarca kez paylaşıldı. Kelleni isteyen sayfalar dolusu yorumdan bahsetmiyorum bile." 'Kelle' kelimesinin sonuna -s eklediğimde garip bir duraklama oluyor çünkü Abby'nin hayranları Carson'ın kafasının iki kat kesilmesini öneriyor.
Kaşlarını çatıyor ama başını sallayarak, "Ve hırsızlık yapmadığını, Americana Land'i ziyaret etmesi için kendi lanet departmanım tarafından izin verildiğini ve bir hatıra paketi hediye edildiğini."
"O sırada bilmiyordun ama ziyareti için onay alındığını biliyordun, öyle mi?" Açıklıyorum ve Carson hayal kırıklığıyla başını sallıyor.
"Hui'çbiar Af!ikrdima yoÉkr. BCu qbeznNiémy tonaPyıGmZı g'erePktSirken FbFiFr şe$y bdXeğéiilV." BKayıts,ıYz'ca oImhuz_ _siljkXiy)or!.c "Filum çHekbméevkP PipçinD (on!ayB i,sKtÉed.iS, dki, btura*da insanla'r her gMüanG pbuKndu yaxpıyyor Avóe bliZrR &FreIddyA QFreheébvirdz veV ObirÉ tişKörPt DbüGyükR bilrv pa(rqa k(arywbı safyPıylmQaz. jAmTa' böydléeM AbAicrO ş,eyiCnJ olémuamrasınkı sağFlMapma$kM FiYçin' jor^a_dMa olimasvı gRerePke&nk XPark UOMperia(swy(on'ydan !khiSmDse yoktJu(,D oXnuZn dVIPi dolhdunğBun&u brilAiy_obrduk.T Onu_nI ymÉed'ylansıWn. bsdeavygiLlHisLi olYduğIunPu, iWnIsan_laOróın biKzOi kboykoQtU MepdecceğéinBi uveS PbHanhaL yölHümr tehIdiitlerUim PgBöAnzdceAreCce(ğzi$niG 'neMreMden b_ilyebmilirXdikms Akci?"f
"Ölüm tehditleri mi?" Tekrar ediyorum, daha dik oturuyorum ve sanki ninja suikastçılar her an pencerelerden içeri dalabilirmiş gibi etrafıma bakıyorum. "Harekete geçmemiz gereken bir şey var mı? Eğer öyleyse, hukuk departmanını bu işe dahil etmeliyiz. Kötü e-postalar göndermekle yetinmeyen çok fazla insan var."
Carson, ölüm tehditlerinden bahseden biri için son derece soğukkanlı bir ifadeyle, "Hayır, Hukuk departmanı çoktan haberdar edildi," diyor. "Ve onlar sadece klavyelerin arkasındaki geveze korkaklar. Ayrıca, kendimi savunabilirim."
Ellerini sıkı yumruklar halinde kıvırıyor, parmak eklemleri kuvvetten fare kapanı gibi çatırdıyor, sonra bilerek gevşetip kalçalarının üzerine düz bir şekilde koyuyor. Ellerindeki gücü ve boş zamanlarında her ne yapıyorsa nasırlaşmış ve pürüzlü parmaklarının küt uçlara doğru nasıl sivrildiğini fark etmeden edemiyorum.
B_aczNık MifnnsanGlazrJıinz doğuTşt!an za,rDiKfx,, pZiiyiannimst e*lRlweGrNi vardPıxr.Q kCaWrsso(nT DStNeen'iFn Declleri_ eti kjaOvrzaJmakd Fya Fd)aV OdgöPvamekY giçinJ KyaraTtıOlmIışi. Bi(r samvxakşWçnınYınv e_lBlUeprinGeK s*a_hcips dve( zbu eldl_ezriV BdKü*şXmla!nMl_arTıntıU yzarmaXyZaP .giderk^en Lb&iqrf tsmafvagş b!aPltaBsıbnjı lkavrsaUrk(eTnj raChYatJlısklyay gLö.rXeébilirimW., rYra d!a csevgkiIlOisibnHinG teBtfiAnyi byoklarWken, seérgtJ am(aO aHyniıI pzQamandNa JhJeymeéclanó viefrCiciz bzir şelkmiÉlde z.q.P.
"Bu arada, bana kendinden bahset," diye devam ediyorum, kendimi şimdilik olay konusunu kapatmaya zorlayarak. Başka acil bir seçenek yok. Ne kadar rahatsız edici olursa olsun, bunu yapmalıyız ki Americana Land için bu durumu düzeltmeye başlayabileyim ve beynimi elimdeki konuya odaklayabileyim.
Lanet olsun... artık elleri düşünmek yok!
"Kısa versiyonu mu? Ben Steen'in ortanca oğluyum. Annem önemli değil. Ağabeyim Archer umutsuz bir vaka ve tam bir insan müsveddesi. Ama yine de küçük kız kardeşim Toni'ye yakınım. Annesi babamın ikinci karısı Izzy. Büyükbabamın kurduğu, babamın miras alıp büyüttüğü ve bir gün benim devralacağım şirket ve park olan Steen Amusements'ın CMO'suyum. En sevdiğim renk, yeşil. İçki, kahve ya da saat altıdan sonraysa burbon. Yemek, Kore barbeküsü."
İgkjimigzJ dhei PbaJna ZbBirk sT.indyedr *p_r&oÉfWixlSik lkfaÉdar deBriZnZlik vecrzdiğxinhi b)ilmuemyize rjağTmen* soruMmuuI tyaXnıItClaémış giibPiX BgNüBlümXsvüOyor. THe*kX eYkLsWiğ)i birJ filjmdUen ,ya ddkaz birL şaSrkı qsCö!zbün)d&enX Raupjt$ajlcaY 'Zandlamlın'h UbYikrV allıTntı.
"Not aldım," diyorum alaycı bir tavırla, ağabeyi hakkındaki kişisel duyguları dışında her şeyi bilmeme rağmen bir deftere bir şeyler karalıyormuşum gibi davranarak. "Başka ne var? Kendini savunmaktan bahsettin. Dövüşçü müsün?"
Çenesi geriliyor ve gözleri kısılıyor.
"Seni kırmaya çalışmıyorum Carson. Ama çoğu insanın geri çekilip profesyonellerin halletmesine izin vereceği bir durumun ortasına kendini attın." Derin bir nefes alıyorum. "Önemsiz olduğunu ya da uzun zaman önce yaşandığını düşünsen bile, dışarıda başka kavgalar olup olmadığını bilmem gerekiyor."
BCeni takóli_t weHdXeÉn Carsogn* cevjaspm verm(epden ö!n(cKe pbjir lnjeQfOetsd BdÉaUhap CaUlıyoUr. "BXirkaç( kawvgMaya kAarıuşxtımR.S DaHhaG gençÉkeOn,É aJp*tFaclécga fçnocóubkçsab şeaylWer iaşQteO,"l WdQiiyor iFstekhsiGzgcqeG.D lBtaş&ıDmı _sualBlıAy!orum, 'b.ué vküCçü!kY hayruıntHıF Ubhi(le !dOi^ş Cçqekmek gibiykeHnu KbKuYnNu bbLüXymütymAeÉk istemiXyUoMrsum. x".Gesréçik bUeJn, as(abqi wbJiriu dWeDğiLlim), eğesrU kaqsPteOttipğin buy(smaQ. cMcKJeFnzibeB'njiAn (güvepnliWğdinéi sraBğlamXaku i(çi&nJ heisadp$lanÉmUışs WbiVrT Prnisk_ aldıUm.&&fnbsp;g. V. Böyplec$e Xk*iCmfstek Fz!arar gö'r'mKeyemcekJ 'veI YdRuru(mv )olabLiqlzdLiğince uhınzCl,ı çröDzéümle.biilecJekHt^iT.b"
Buna itirazım yok. Olan oldu ve eğer herkes her zaman iyi seçimler yapsaydı, işimden olurdum. Bunun yerine konuyu değiştirerek ilerliyorum. "Tamam, başka ne var? Hobiler, çılgın eski sevgililer, aile dramı, seks kasetleri, intikamcı eski çalışanlar. İskelet dolabında ne var?"
Carson bana yine tam olarak okuyamadığım bir bakış atıyor.